Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
donderdag 12 maart 2009 om 15:05
Het is eigenlijk al te gek voor woorden Kenzal, dat je je wendt tot een forum om te praten over je relatieprobleem in plaats van met je partner zelf. Geen verwijt overigens hoor, alswel herkenbaar.
Het geeft echter wel heel duidelijk weer dat het inderdaad ook in mijn ogen verder gaat dan 'slechts 5 minder leuke dagen'.
Het feit dat dit niet bespreekbaar is met je partner, dat jij je er dusdanig ongelukkig en onzeker door voelt dat je je toevlucht zoekt op een forum, dat is een scherp teken aan de wand, meissie!
Het geeft echter wel heel duidelijk weer dat het inderdaad ook in mijn ogen verder gaat dan 'slechts 5 minder leuke dagen'.
Het feit dat dit niet bespreekbaar is met je partner, dat jij je er dusdanig ongelukkig en onzeker door voelt dat je je toevlucht zoekt op een forum, dat is een scherp teken aan de wand, meissie!
donderdag 12 maart 2009 om 15:11
Je komt zo bang over Kenzal. Waar ben je bang voor?
Je vriend is geen alwetende godheid hoor. Hij mag dan macht hebben over je, die macht moet je hem niet meer geven. In eerste instantie dus door je eigen plek en je eigen ruimte op te eisen.
Ben je bang voor geweld? Ben je fysiek bang voor hem? Zo niet dan is het ergste wat je kan gebeuren, dat hij boos wordt en dat ken je, daar wil je je juist tegen wapenen. Als je vriend wil weten wat je doet kun je hem dat zelfs zeggen. Dat je aan het leren bent je te wapenen tegen zijn boosheid en zijn gewoonte je te negeren en zich als een kwade puber te gedragen.
Je praat met volwassen vrouwen die ook bijna zonder uitzondering ooit bang waren voor hun partner. En die allemaal weten hoe dat voelt en dat daar niet mee te leven is. Die vrouwen hielden ooit ook allemaal wanhopig veel van iemand die eigenlijk niet goed voor ze was. Net als jij nu. Voor jou is het te hopen dat het tij te keren is en dat kan alleen al jij verandert. Van hem kun je dat niet eisen. Hij zal alleen veranderen als hij daar zelf het nut van inziet. Zolang dat niet het geval is zul jij aan de slag moeten en wij kunnen je (hopelijk) adviseren.
Maar begin dan wel met je angst van je af te werpen, die verlamt je en dat is doodzonde.
Je vriend is geen alwetende godheid hoor. Hij mag dan macht hebben over je, die macht moet je hem niet meer geven. In eerste instantie dus door je eigen plek en je eigen ruimte op te eisen.
Ben je bang voor geweld? Ben je fysiek bang voor hem? Zo niet dan is het ergste wat je kan gebeuren, dat hij boos wordt en dat ken je, daar wil je je juist tegen wapenen. Als je vriend wil weten wat je doet kun je hem dat zelfs zeggen. Dat je aan het leren bent je te wapenen tegen zijn boosheid en zijn gewoonte je te negeren en zich als een kwade puber te gedragen.
Je praat met volwassen vrouwen die ook bijna zonder uitzondering ooit bang waren voor hun partner. En die allemaal weten hoe dat voelt en dat daar niet mee te leven is. Die vrouwen hielden ooit ook allemaal wanhopig veel van iemand die eigenlijk niet goed voor ze was. Net als jij nu. Voor jou is het te hopen dat het tij te keren is en dat kan alleen al jij verandert. Van hem kun je dat niet eisen. Hij zal alleen veranderen als hij daar zelf het nut van inziet. Zolang dat niet het geval is zul jij aan de slag moeten en wij kunnen je (hopelijk) adviseren.
Maar begin dan wel met je angst van je af te werpen, die verlamt je en dat is doodzonde.
donderdag 12 maart 2009 om 16:32
Ik ga even reageren op mijn eigen opmerking (m.b.t. de computer)
Misschien ben je bang voor hoe je vriend daarop zal reageren. Misschien wordt hij kwaad of jaloers (met wie zit jij dan op internet dat ik het niet mag weten?).
Daarbij moet je weer voor ogen houden van volwassene tot volwassene te communiceren. Jij bent een volwassen vrouw, met eigen geld en een eigen pc enz. enz. en je hebt het volste recht via internet te communiceren met wie je wil. Je vriend heeft geen enkele reden om aan te nemen dat jij vreemdgaat en beschuldigingen in die trant moet je dan ook niet accepteren (dus vooral niet op ingaan!).
Je kunt rustig zeggen dat je op zoek bent naar een oplossing voor het probleem van zijn agressieve houding. Als hij daar kwaad om wordt, bevestigt hij alleen maar dat probleem. Je hebt niets te verbergen, maar je kunt wel uitleggen dat je er behoefte aan hebt dit in alle privacy met anderen te bespreken en dat je daarom niet wilt dat hij weet waar en met wie je dat doet.
Dat is jouw goed recht. Hoe opener je daarover bent, hoe sterker je zelf staat. Wel zal hij mogelijk de confrontatie aangaan met je. Nogmaals, pas goed op jezelf en zorg ervoor dat jij of de kinderen niet in gevaar komen.
Dit zijn precies de gebieden waarop hij je waarschijnlijk wil bevechten. Controle over jouw internetgedrag is controle over jouw communicatiemiddelen. Als hij niet wil dat je steun vindt bij andere vrouwen, dan is dat omdat hij de controle over jou niet wil kwijtraken.
Je kan erop wachten dat hij bij de eerstvolgende ruzie zal gaan sneren naar 'die vrouwen van internet' die jou 'allerlei onzin' zitten aan te praten.
Misschien ben je bang voor hoe je vriend daarop zal reageren. Misschien wordt hij kwaad of jaloers (met wie zit jij dan op internet dat ik het niet mag weten?).
Daarbij moet je weer voor ogen houden van volwassene tot volwassene te communiceren. Jij bent een volwassen vrouw, met eigen geld en een eigen pc enz. enz. en je hebt het volste recht via internet te communiceren met wie je wil. Je vriend heeft geen enkele reden om aan te nemen dat jij vreemdgaat en beschuldigingen in die trant moet je dan ook niet accepteren (dus vooral niet op ingaan!).
Je kunt rustig zeggen dat je op zoek bent naar een oplossing voor het probleem van zijn agressieve houding. Als hij daar kwaad om wordt, bevestigt hij alleen maar dat probleem. Je hebt niets te verbergen, maar je kunt wel uitleggen dat je er behoefte aan hebt dit in alle privacy met anderen te bespreken en dat je daarom niet wilt dat hij weet waar en met wie je dat doet.
Dat is jouw goed recht. Hoe opener je daarover bent, hoe sterker je zelf staat. Wel zal hij mogelijk de confrontatie aangaan met je. Nogmaals, pas goed op jezelf en zorg ervoor dat jij of de kinderen niet in gevaar komen.
Dit zijn precies de gebieden waarop hij je waarschijnlijk wil bevechten. Controle over jouw internetgedrag is controle over jouw communicatiemiddelen. Als hij niet wil dat je steun vindt bij andere vrouwen, dan is dat omdat hij de controle over jou niet wil kwijtraken.
Je kan erop wachten dat hij bij de eerstvolgende ruzie zal gaan sneren naar 'die vrouwen van internet' die jou 'allerlei onzin' zitten aan te praten.
Ga in therapie!
donderdag 12 maart 2009 om 16:35
donderdag 12 maart 2009 om 16:52
Dubio,
het kan zeker heel goed zijn om een klankbord te zoeken in de vorm van een forum. Om te toetsen hoe je in de relatie staat, hoe dingen gaan en wat anderen daarin adviseren. Uit eigen ervaring weet ik dat het een geweldige uitlaatklep kan zijn, een plek om je eigen emoties te ventileren, om te leren van andermans ervaringen/ideeën.
Ik vind het echter wat anders wanneer je je heil tot een forum zoekt wanneer het zover gekomen is dat dit niet meer lukt met je eigen partner. En dat is het geval bij Kenzal: ze geeft duidelijk aan dat ze bij hem niet terecht kan, dat hij niet open staat voor haar gevoelens en bereid is te luisteren.
In een dergelijke situatie vind ik het wel degelijk tekenend voor je relatie: het lukt je niet om je probleem bespreekbaar te maken met degene met wie je het het liefst zou bespreken: je partner zelf. En om toch een weg te vinden in je emoties, om advies te krijgen en wat ervaringen van anderen te lezen, zoek je je heil in een forum.
Nogmaals, niets mis mee (zegt zij die hier zelf zo vaak kwam in tijden van nood), maar ik vind wel dat de achtergrond waaróm je hier komt verschil maakt.
het kan zeker heel goed zijn om een klankbord te zoeken in de vorm van een forum. Om te toetsen hoe je in de relatie staat, hoe dingen gaan en wat anderen daarin adviseren. Uit eigen ervaring weet ik dat het een geweldige uitlaatklep kan zijn, een plek om je eigen emoties te ventileren, om te leren van andermans ervaringen/ideeën.
Ik vind het echter wat anders wanneer je je heil tot een forum zoekt wanneer het zover gekomen is dat dit niet meer lukt met je eigen partner. En dat is het geval bij Kenzal: ze geeft duidelijk aan dat ze bij hem niet terecht kan, dat hij niet open staat voor haar gevoelens en bereid is te luisteren.
In een dergelijke situatie vind ik het wel degelijk tekenend voor je relatie: het lukt je niet om je probleem bespreekbaar te maken met degene met wie je het het liefst zou bespreken: je partner zelf. En om toch een weg te vinden in je emoties, om advies te krijgen en wat ervaringen van anderen te lezen, zoek je je heil in een forum.
Nogmaals, niets mis mee (zegt zij die hier zelf zo vaak kwam in tijden van nood), maar ik vind wel dat de achtergrond waaróm je hier komt verschil maakt.
donderdag 12 maart 2009 om 18:33
Hmmm... snap niet helemaal waar de opmerkingen over mijn computergebruik vandaan komen. Ik ben echt niet bang om in zijn aanwezigheid de computer te gebruiken hoor, maar dit gaat over hem en het is mijn ding en daar hoeft hij niet bovenop te zitten. Natuurlijk zou het geweldig zijn als ik het allemaal met hem kon bespreken, maar dat kan nou eenmaal niet op het moment. Ik moet sterker worden, dat zeggen jullie ook allemaal en dat is een persoonlijk streven, dat hoef ik op dit moment niet met hem te bespreken vind ik. Hij weet trouwens best wel dat ik hier vaak mee bezig ben, ik heb het onderwerp wel 100.000 keer opgebracht, op allerlei manieren, allerlei oplossingen aangedragen, maar alleen omdat IK er mee kom, wil hij er niks mee. Dat zegt natuurlijk heel veel over hem, maar ook over de manier waarop hij mij ziet. Hij vindt mij vaak betweterig, de psychologe spelend, zogenaamd altijd gelijk hebbend en dat is voor hem absoluut een reden om alles te weigeren wat ik voorstel. Kont tegen de krib zeg maar, als een dwarse peuter.....
donderdag 12 maart 2009 om 20:49
Gisteren kwam iemand met het advies mijn vriend te vragen naar de ware reden van zijn uitbarsting, omdat er vast meer achter moet zitten dan hetgene wat ik volgens hem zo vreselijk fout doe. Heb ik vaak geprobeerd, altijd kreeg ik hetzelfde anwoord, namelijk dat IK het probleem ben. Hij heeft maar 1 probleem en dat ben ik. Natuurlijk zegt hij dit niet op z'n goeie dagen, maar als het eenmaal weer fout gaat.
Op dit moment is hij weer aan het bijdraaien, ik heb me de afgelopen 2 dagen echt als een volwassene gedragen, geprobeerd al jullie adviezen mee te nemen, maar ik ben als een kind zo blij dat de bui bijna weer voorbij is!
Op dit moment is hij weer aan het bijdraaien, ik heb me de afgelopen 2 dagen echt als een volwassene gedragen, geprobeerd al jullie adviezen mee te nemen, maar ik ben als een kind zo blij dat de bui bijna weer voorbij is!
vrijdag 13 maart 2009 om 01:12
Kenzal, dat was ik die je dat vroeg.
Hoezo ben jij het probleem? Wat doe jij in zijn ogen dan niet goed? Natuurlijk zegt hij tegen jou dat je psychologe uithangt. Want hij wil helemaal niet horen wat jij zegt over ZIJN tekortkomingen. Het is laf om dat te zeggen. Want jij hebt n.l. wel behoefte aan een dialoog met hem. Hij wuift alles van tafel en dat vind ik minderwaardig naar jou toe. Het is door mijn vriend ook regelmatig tegen mij gezegt. En waarom, omdat ik gelijk had en ik op dat moment met verklaringen, oplossingen, vraagstukken kwam, waar hij dan niet op zat te wachten. Want je dwingt ze ertoe, verder na te denken dan voor hen wenselijk is. Wat wil deze man met jou, als hij maar 1 probleem heeft (in z`n slechte dagen) en hoe ongelukkig ook dat uit zijn mond komt, jij dat zou zijn?
Weet je wat ik denk? Als ik jouw verhalen zo lees. Jij bent in weze te bijdehand voor deze man. Gezien zijn reactie dat je het altijd beter weet, de psychologe uithangt etc. En hij sluit zich dan van jou af, omdat het hem niet aanstaat. Jij hem dus met zijn eigen tekort koming confronteerd. En jouw valkuil is, dat als hij daar narrig op reageert en dus niet in die fijne mood flow zit, je daar verdrietig van wordt. Wellicht is het een tip, te gaan doseren. Dit even uit te vogelen voor jezelf wat dáár het effect van is. Je probeert je emotie te doseren, maar ook je moeite om het leuk en gezellig te houden. Van alles een beetje minder. Let minder op hem, laat hem eigenlijk een beetje in z`n sop gaarkoken. Op het moment dat jij minder met hem bezig bent, zal hij wellicht meer met jou bezig gaan, in positieve zin (hoop ik dan).
Misschien heeft hij het gevoel, dat je te dicht op z`n huid zit. En dat dit hem een beetje verstikt.
Ik denk even hardop mee hé !??
Ben wel van mening, dat het erg vermoeiend is, op deze manier in je relatie bezig te moeten zijn. Maar gezien jouw wens om deze relatie te laten slagen. Is dit misschien een optie?
Je loopt op een je tenen denk ik? Herken dat wel en daarom kom ik hiermee.
Hoezo ben jij het probleem? Wat doe jij in zijn ogen dan niet goed? Natuurlijk zegt hij tegen jou dat je psychologe uithangt. Want hij wil helemaal niet horen wat jij zegt over ZIJN tekortkomingen. Het is laf om dat te zeggen. Want jij hebt n.l. wel behoefte aan een dialoog met hem. Hij wuift alles van tafel en dat vind ik minderwaardig naar jou toe. Het is door mijn vriend ook regelmatig tegen mij gezegt. En waarom, omdat ik gelijk had en ik op dat moment met verklaringen, oplossingen, vraagstukken kwam, waar hij dan niet op zat te wachten. Want je dwingt ze ertoe, verder na te denken dan voor hen wenselijk is. Wat wil deze man met jou, als hij maar 1 probleem heeft (in z`n slechte dagen) en hoe ongelukkig ook dat uit zijn mond komt, jij dat zou zijn?
Weet je wat ik denk? Als ik jouw verhalen zo lees. Jij bent in weze te bijdehand voor deze man. Gezien zijn reactie dat je het altijd beter weet, de psychologe uithangt etc. En hij sluit zich dan van jou af, omdat het hem niet aanstaat. Jij hem dus met zijn eigen tekort koming confronteerd. En jouw valkuil is, dat als hij daar narrig op reageert en dus niet in die fijne mood flow zit, je daar verdrietig van wordt. Wellicht is het een tip, te gaan doseren. Dit even uit te vogelen voor jezelf wat dáár het effect van is. Je probeert je emotie te doseren, maar ook je moeite om het leuk en gezellig te houden. Van alles een beetje minder. Let minder op hem, laat hem eigenlijk een beetje in z`n sop gaarkoken. Op het moment dat jij minder met hem bezig bent, zal hij wellicht meer met jou bezig gaan, in positieve zin (hoop ik dan).
Misschien heeft hij het gevoel, dat je te dicht op z`n huid zit. En dat dit hem een beetje verstikt.
Ik denk even hardop mee hé !??
Ben wel van mening, dat het erg vermoeiend is, op deze manier in je relatie bezig te moeten zijn. Maar gezien jouw wens om deze relatie te laten slagen. Is dit misschien een optie?
Je loopt op een je tenen denk ik? Herken dat wel en daarom kom ik hiermee.
vrijdag 13 maart 2009 om 01:25
@dubiootje
Lastig hoor om je zo af te kunnen sluiten in een kamer met 2personen en dan opeisen dat je recht hebt op privacy. Je omschrijft het heel treffend en helder. Maar denk zeker dat het wel achterdocht gaat wekken. Recht erop of niet. Vrijheid of niet. Ik kreeg al problemen als ik mailtjes van bekende binnenkreeg en liet niet weten of vertelde er niets over van wie, wat en waarover. Dan was ik al stiekem v.w.b. mailverkeer.
Wat je zegt, controle willen hebben over communicatiemiddelen. Een hele goeie.
Andersom, zou ik er ook niet heel blij van worden als ik die boodschap zou krijgen van mijn partner. Tuurlijk heb je recht op privacy e.d. en moet je zaken voor en van jezelf kunnen hebben. Als er in een relatie geen ongemakken of ongelijkwaardigheid is, is dat wel stukken makkelijker.
Zeker niet uitgesloten dat er zo`n opmerking komt idd, over 'die vrouwen op het internet'
Ik kreeg ook wel es te horen, na een discussie over het een of ander; ' of staat dat ook in de Viva ? ' haha dooddoener natuurlijk.
Alsof ik zelf niet na kan denken ofzo.
Lastig hoor om je zo af te kunnen sluiten in een kamer met 2personen en dan opeisen dat je recht hebt op privacy. Je omschrijft het heel treffend en helder. Maar denk zeker dat het wel achterdocht gaat wekken. Recht erop of niet. Vrijheid of niet. Ik kreeg al problemen als ik mailtjes van bekende binnenkreeg en liet niet weten of vertelde er niets over van wie, wat en waarover. Dan was ik al stiekem v.w.b. mailverkeer.
Wat je zegt, controle willen hebben over communicatiemiddelen. Een hele goeie.
Andersom, zou ik er ook niet heel blij van worden als ik die boodschap zou krijgen van mijn partner. Tuurlijk heb je recht op privacy e.d. en moet je zaken voor en van jezelf kunnen hebben. Als er in een relatie geen ongemakken of ongelijkwaardigheid is, is dat wel stukken makkelijker.
Zeker niet uitgesloten dat er zo`n opmerking komt idd, over 'die vrouwen op het internet'
Ik kreeg ook wel es te horen, na een discussie over het een of ander; ' of staat dat ook in de Viva ? ' haha dooddoener natuurlijk.
Alsof ik zelf niet na kan denken ofzo.
vrijdag 13 maart 2009 om 01:32
Overigens, wil ik ook even benadrukken, dat ik het ook heel prettig vind om hier te lezen. Sowieso op het Viva Forum.
En zo nu en dan in te haken door te reageren. Het heeft mij zeker inzichten gegeven en steun. Dat ik niet de enige ben die worstelt met bepaalde zaken. Natuurlijk weet je heus wel dat je niet de enige bent, maar als je het zo allemaal leest, dan leeft het wel meer. En de goede adviezen neem je toch mee in je eigen beleving. We kunnen hier veel van elkaar leren.
Ik ben er blij mee, dus voor iedereen een en
En zo nu en dan in te haken door te reageren. Het heeft mij zeker inzichten gegeven en steun. Dat ik niet de enige ben die worstelt met bepaalde zaken. Natuurlijk weet je heus wel dat je niet de enige bent, maar als je het zo allemaal leest, dan leeft het wel meer. En de goede adviezen neem je toch mee in je eigen beleving. We kunnen hier veel van elkaar leren.
Ik ben er blij mee, dus voor iedereen een en
vrijdag 13 maart 2009 om 09:51
quote:Oostvogel schreef op 13 maart 2009 @ 01:25:
@dubiootje
Lastig hoor om je zo af te kunnen sluiten in een kamer met 2personen en dan opeisen dat je recht hebt op privacy. Je omschrijft het heel treffend en helder. Maar denk zeker dat het wel achterdocht gaat wekken.
De reactie zal er één zijn van achterdocht, het achterliggende gevoel is angst. Angst dat Kenzal hem ontsnapt, een uitgang heeft, met mensen kan praten die haar in zijn ogen op verkeerde ideeën kunnen brengen.
Recht erop of niet. Vrijheid of niet. Ik kreeg al problemen als ik mailtjes van bekende binnenkreeg en liet niet weten of vertelde er niets over van wie, wat en waarover. Dan was ik al stiekem v.w.b. mailverkeer.
Dat was bij mij ook het geval. Ik moest een volledig verslag uitbrengen van elk telefoongesprek. Op een bepaald moment denk je dan: hé, dat is geen gezonde interesse meer, dat is controledwang!
Wat je zegt, controle willen hebben over communicatiemiddelen. Een hele goeie.
Andersom, zou ik er ook niet heel blij van worden als ik die boodschap zou krijgen van mijn partner. Tuurlijk heb je recht op privacy e.d. en moet je zaken voor en van jezelf kunnen hebben. Als er in een relatie geen ongemakken of ongelijkwaardigheid is, is dat wel stukken makkelijker.
En als je partner al honderd keer heeft geprobeerd met jou te praten over wat híj ziet als een relatieprobleem, en jij ziet het probleem niet en wil er niet over praten? Of je zegt dat het probleem bij hem ligt?
Het lijkt me heel normaal dat jouw partner dan zou zeggen: jij vindt dat ik een probleem heb, ik vind dat we een relatieprobleem hebben, we komen er zo niet uit en ik ga advies vragen op een forum. Ik wil dat wel graag in mijn eentje doen, want ik wil daar vrij kunnen schrijven.
Ik vind het trouwens ook volkomen acceptabel als je aangeeft dat je niet wil dat je partner over je schouder je mailtjes meeleest. Het is aan JOU om daar openheid van zaken in te geven. Daar zit de crux. Dat is het verschil tussen vrijheid en onderdrukking. Net als de privacywetgeving: best als jij zelf je gegevens aan een derde wil geven, maar het mag niet tegen jouw wil gebeuren.
Bij dat thema wordt trouwens ook vaak het drogargument gebruikt: als je je gegevens niet vrij wilt geven, heb je zeker iets te verbergen. Nee, je hebt zelf het recht om te bepalen wie wat van jou ziet.
@dubiootje
Lastig hoor om je zo af te kunnen sluiten in een kamer met 2personen en dan opeisen dat je recht hebt op privacy. Je omschrijft het heel treffend en helder. Maar denk zeker dat het wel achterdocht gaat wekken.
De reactie zal er één zijn van achterdocht, het achterliggende gevoel is angst. Angst dat Kenzal hem ontsnapt, een uitgang heeft, met mensen kan praten die haar in zijn ogen op verkeerde ideeën kunnen brengen.
Recht erop of niet. Vrijheid of niet. Ik kreeg al problemen als ik mailtjes van bekende binnenkreeg en liet niet weten of vertelde er niets over van wie, wat en waarover. Dan was ik al stiekem v.w.b. mailverkeer.
Dat was bij mij ook het geval. Ik moest een volledig verslag uitbrengen van elk telefoongesprek. Op een bepaald moment denk je dan: hé, dat is geen gezonde interesse meer, dat is controledwang!
Wat je zegt, controle willen hebben over communicatiemiddelen. Een hele goeie.
Andersom, zou ik er ook niet heel blij van worden als ik die boodschap zou krijgen van mijn partner. Tuurlijk heb je recht op privacy e.d. en moet je zaken voor en van jezelf kunnen hebben. Als er in een relatie geen ongemakken of ongelijkwaardigheid is, is dat wel stukken makkelijker.
En als je partner al honderd keer heeft geprobeerd met jou te praten over wat híj ziet als een relatieprobleem, en jij ziet het probleem niet en wil er niet over praten? Of je zegt dat het probleem bij hem ligt?
Het lijkt me heel normaal dat jouw partner dan zou zeggen: jij vindt dat ik een probleem heb, ik vind dat we een relatieprobleem hebben, we komen er zo niet uit en ik ga advies vragen op een forum. Ik wil dat wel graag in mijn eentje doen, want ik wil daar vrij kunnen schrijven.
Ik vind het trouwens ook volkomen acceptabel als je aangeeft dat je niet wil dat je partner over je schouder je mailtjes meeleest. Het is aan JOU om daar openheid van zaken in te geven. Daar zit de crux. Dat is het verschil tussen vrijheid en onderdrukking. Net als de privacywetgeving: best als jij zelf je gegevens aan een derde wil geven, maar het mag niet tegen jouw wil gebeuren.
Bij dat thema wordt trouwens ook vaak het drogargument gebruikt: als je je gegevens niet vrij wilt geven, heb je zeker iets te verbergen. Nee, je hebt zelf het recht om te bepalen wie wat van jou ziet.
Ga in therapie!
vrijdag 13 maart 2009 om 10:10
quote:kenzal schreef op 12 maart 2009 @ 18:33:
Hmmm... snap niet helemaal waar de opmerkingen over mijn computergebruik vandaan komen. Ik ben echt niet bang om in zijn aanwezigheid de computer te gebruiken hoor, maar dit gaat over hem en het is mijn ding en daar hoeft hij niet bovenop te zitten. Natuurlijk zou het geweldig zijn als ik het allemaal met hem kon bespreken, maar dat kan nou eenmaal niet op het moment.
Waarom kun je niet tegen hem zeggen wat ik in mijn vorige posting schreef? Als volwassen mens kun je toch best je partner meedelen dat je om een legitieme reden privacy wilt als je zit te internetten?
Ik moet sterker worden, dat zeggen jullie ook allemaal en dat is een persoonlijk streven, dat hoef ik op dit moment niet met hem te bespreken vind ik.
Je moet alleen maar sterker worden omdat hij je keer op keer aanvalt en afbreekt. Dat is niet echt een persoonlijk streven, dat heeft te maken met hem en jouw wens om met hem een relatie te houden waarin jij niet kapotgaat.
Ik ben op een bepaald moment met een maatschappelijk werker gaan praten, dat heb ik ook verteld aan mijn ex. Waarom zou ik dat niet doen? Hij moet toch weten dat het crisis is!
In jouw geval is het zo dat jij er iets voor opgeeft, nl. dit communicatiemiddel, waar jij heel veel aan kan hebben. Het is heel anders als je thuis in alle rust met ons kan schrijven en rustig je gedachten op een rij kan zetten, dan tussen de bedrijven door op het werk.
Ik ga op het computergebeuren in, omdat ik wéét dat het symptomatisch is voor de relatie waar je in zit. En je denkt zelfs dat het normaal is dat je stiekem op een forum moet gaan zitten. Dat is het niet, of moet het iig niet zijn.
Hij weet trouwens best wel dat ik hier vaak mee bezig ben, ik heb het onderwerp wel 100.000 keer opgebracht, op allerlei manieren, allerlei oplossingen aangedragen, maar alleen omdat IK er mee kom, wil hij er niks mee. Dat zegt natuurlijk heel veel over hem, maar ook over de manier waarop hij mij ziet. Hij vindt mij vaak betweterig, de psychologe spelend, zogenaamd altijd gelijk hebbend en dat is voor hem absoluut een reden om alles te weigeren wat ik voorstel. Kont tegen de krib zeg maar, als een dwarse peuter.....
Ik denk niet dat dat écht met jou te maken heeft, maar wel met zijn angst om jou te verliezen. Hij wil geen oplossing, hij wil gewoon zo doorgaan. Voor hem is het prima zo: jij doet uiteindelijk altijd zijn zin en je blijft bij hem.
Dit is niet meer dan een tactiek. Hij heeft gemerkt dat hij jou raakt door op de persoon te spelen. Het is gewoon een knopje waar hij op drukt. Je kan zo heel lang in cirkeltjes blijven praten en nooit gaat het over de inhoud.
Mijn ex zei bijvoorbeeld als ik voorstelde iets te gaan doen wat we eerder hadden afgesproken: jij wilt ook altijd alles meteen! Moet dat per se vandaag?
Dan zweeg ik weer, want ik had het gevoel dat ik dramde en mijn zin doordreef. Terwijl het ging om dingen die we al veel eerder samen hadden afgesproken, waar we het beiden over eens waren (...) en die we 'een keer' zouden gaan doen. Maar als ik het voorstelde, kwam het zogenaamd opeens uit de lucht vallen. Dat was mijn knopje en het heeft lang gewerkt. Met rationeel of redelijk heeft het helemaal niets te maken.
Hmmm... snap niet helemaal waar de opmerkingen over mijn computergebruik vandaan komen. Ik ben echt niet bang om in zijn aanwezigheid de computer te gebruiken hoor, maar dit gaat over hem en het is mijn ding en daar hoeft hij niet bovenop te zitten. Natuurlijk zou het geweldig zijn als ik het allemaal met hem kon bespreken, maar dat kan nou eenmaal niet op het moment.
Waarom kun je niet tegen hem zeggen wat ik in mijn vorige posting schreef? Als volwassen mens kun je toch best je partner meedelen dat je om een legitieme reden privacy wilt als je zit te internetten?
Ik moet sterker worden, dat zeggen jullie ook allemaal en dat is een persoonlijk streven, dat hoef ik op dit moment niet met hem te bespreken vind ik.
Je moet alleen maar sterker worden omdat hij je keer op keer aanvalt en afbreekt. Dat is niet echt een persoonlijk streven, dat heeft te maken met hem en jouw wens om met hem een relatie te houden waarin jij niet kapotgaat.
Ik ben op een bepaald moment met een maatschappelijk werker gaan praten, dat heb ik ook verteld aan mijn ex. Waarom zou ik dat niet doen? Hij moet toch weten dat het crisis is!
In jouw geval is het zo dat jij er iets voor opgeeft, nl. dit communicatiemiddel, waar jij heel veel aan kan hebben. Het is heel anders als je thuis in alle rust met ons kan schrijven en rustig je gedachten op een rij kan zetten, dan tussen de bedrijven door op het werk.
Ik ga op het computergebeuren in, omdat ik wéét dat het symptomatisch is voor de relatie waar je in zit. En je denkt zelfs dat het normaal is dat je stiekem op een forum moet gaan zitten. Dat is het niet, of moet het iig niet zijn.
Hij weet trouwens best wel dat ik hier vaak mee bezig ben, ik heb het onderwerp wel 100.000 keer opgebracht, op allerlei manieren, allerlei oplossingen aangedragen, maar alleen omdat IK er mee kom, wil hij er niks mee. Dat zegt natuurlijk heel veel over hem, maar ook over de manier waarop hij mij ziet. Hij vindt mij vaak betweterig, de psychologe spelend, zogenaamd altijd gelijk hebbend en dat is voor hem absoluut een reden om alles te weigeren wat ik voorstel. Kont tegen de krib zeg maar, als een dwarse peuter.....
Ik denk niet dat dat écht met jou te maken heeft, maar wel met zijn angst om jou te verliezen. Hij wil geen oplossing, hij wil gewoon zo doorgaan. Voor hem is het prima zo: jij doet uiteindelijk altijd zijn zin en je blijft bij hem.
Dit is niet meer dan een tactiek. Hij heeft gemerkt dat hij jou raakt door op de persoon te spelen. Het is gewoon een knopje waar hij op drukt. Je kan zo heel lang in cirkeltjes blijven praten en nooit gaat het over de inhoud.
Mijn ex zei bijvoorbeeld als ik voorstelde iets te gaan doen wat we eerder hadden afgesproken: jij wilt ook altijd alles meteen! Moet dat per se vandaag?
Dan zweeg ik weer, want ik had het gevoel dat ik dramde en mijn zin doordreef. Terwijl het ging om dingen die we al veel eerder samen hadden afgesproken, waar we het beiden over eens waren (...) en die we 'een keer' zouden gaan doen. Maar als ik het voorstelde, kwam het zogenaamd opeens uit de lucht vallen. Dat was mijn knopje en het heeft lang gewerkt. Met rationeel of redelijk heeft het helemaal niets te maken.
Ga in therapie!
zaterdag 14 maart 2009 om 14:18
Hoi allemaal, hoe gaat het met iedereen vandaag?
Kenzal, hoe is het nu thuis?
Ik probeerde een paar dagen geleden aan iemand uit te leggen wat het nou was, tussen mij en mijn ex. Waarom wij zo goed bij elkaar pasten. En nog steeds merk ik dat ik moet bij stellen wat ik toen dacht te zien. Alsof ik nog steeds geloof in een deel van mijn verhaal wat achteraf niet helemaal zo blijkt te zijn.
Ik geloofde er zo in dat hij van me hield, bij me paste, dat ik veel van hem leerde, dat hij me echt zag staan, dat hij de enige was die dit voor mij kon betekenen.
Hoe meer afstand ik neem, hoe meer ik zie dat hetgeen wat ons samenhield, vooral de regels en patronen waren die wij vormden door de tijd heen.
Het is echt heel vreemd om achteraf te zien, dat ik zo klem zat, zo vast in een ingewikkelde relatie, en soort gevangenis van rituelen en regels. Dat ik nog steeds aan het uitzoeken ben wat nou normaal is, en wat echt niet.
Maar dat je ziet dat het helemaal niet hóefde. Ik kon er zo mee stoppen, weg lopen, maar dat ervaarde ik niet zo.
En ondertussen wordt de man voor wie ik lange tijd echt bang was, steeds kleiner en kleiner. Het blijkt een man te zijn die steeds minder grip krijgt op de mensen om zich heen. Hij was voor mij zo... anders, als dat ik hem nu zie.
Terwijl ik nog steeds in mijn gedachten en gedrag vaak blijk te reageren zoals ik in die tijd heb aangeleerd, met mijn verstand zie ik hem steeds meer voor wie hij is.
Waar was ik mee bezig?? Hoe kon ik mij zo laten meeslepen?
Waarom kwam ik niet voor mezelf op, om dingen die nu zo logisch lijken.
Waarom hechtte ik zo veel waarde aan onze relatie dat ik het zo zwart-wit zag en hem niet wilde loslaten?
Ik vind het zo zonde dat ik er alles voor over had om het maar te laten slagen, terwijl het al snel duidelijk was dat het niet ging werken. Hij werd gek van mij, ik deed precies de verkeerde dingen waardoor hij wel zo 'moest' reageren. Het werkte niet, het was iets wat ons allebei knetter maakte.
Maar die dagen tussendoor, dat het wel gezellig en fijn was, die maakte ik heel groot en belangrijk. En goede eigenschappen en leuke gebeurtenissen hadden zo veel betekenis.
Dat alles-of-niets denken is achteraf zo zonde.
Wij hadden veel eerder onze eigen weg moeten gaan, dan was het niet zo uit de hand gelopen.
Al heeft hij inmiddels wel vast gezeten voor het mishandelen van een andere vrouw, dat agressieve en dwingende is dus gebleven.
Finsternis, ik ben benieuwd naar je verhaal. Betekent het voor jou, dat je ook steeds vaker besluit hem niet lastig te vallen met dingen die eigenlijk belangrijk voor jou zijn? Of waar ligt de grens, als jij bijvoorbeeld graag met vrienden bent en hij ze niet leuk vindt? Zie jij je vrienden dan minder omdat je leeft voor je partner?
Bepaalt zijn stemming, hoe de sfeer in huis is?
Wat bedoel je met dingen doen zodat hij trots op je is?
Kenzal, hoe is het nu thuis?
Ik probeerde een paar dagen geleden aan iemand uit te leggen wat het nou was, tussen mij en mijn ex. Waarom wij zo goed bij elkaar pasten. En nog steeds merk ik dat ik moet bij stellen wat ik toen dacht te zien. Alsof ik nog steeds geloof in een deel van mijn verhaal wat achteraf niet helemaal zo blijkt te zijn.
Ik geloofde er zo in dat hij van me hield, bij me paste, dat ik veel van hem leerde, dat hij me echt zag staan, dat hij de enige was die dit voor mij kon betekenen.
Hoe meer afstand ik neem, hoe meer ik zie dat hetgeen wat ons samenhield, vooral de regels en patronen waren die wij vormden door de tijd heen.
Het is echt heel vreemd om achteraf te zien, dat ik zo klem zat, zo vast in een ingewikkelde relatie, en soort gevangenis van rituelen en regels. Dat ik nog steeds aan het uitzoeken ben wat nou normaal is, en wat echt niet.
Maar dat je ziet dat het helemaal niet hóefde. Ik kon er zo mee stoppen, weg lopen, maar dat ervaarde ik niet zo.
En ondertussen wordt de man voor wie ik lange tijd echt bang was, steeds kleiner en kleiner. Het blijkt een man te zijn die steeds minder grip krijgt op de mensen om zich heen. Hij was voor mij zo... anders, als dat ik hem nu zie.
Terwijl ik nog steeds in mijn gedachten en gedrag vaak blijk te reageren zoals ik in die tijd heb aangeleerd, met mijn verstand zie ik hem steeds meer voor wie hij is.
Waar was ik mee bezig?? Hoe kon ik mij zo laten meeslepen?
Waarom kwam ik niet voor mezelf op, om dingen die nu zo logisch lijken.
Waarom hechtte ik zo veel waarde aan onze relatie dat ik het zo zwart-wit zag en hem niet wilde loslaten?
Ik vind het zo zonde dat ik er alles voor over had om het maar te laten slagen, terwijl het al snel duidelijk was dat het niet ging werken. Hij werd gek van mij, ik deed precies de verkeerde dingen waardoor hij wel zo 'moest' reageren. Het werkte niet, het was iets wat ons allebei knetter maakte.
Maar die dagen tussendoor, dat het wel gezellig en fijn was, die maakte ik heel groot en belangrijk. En goede eigenschappen en leuke gebeurtenissen hadden zo veel betekenis.
Dat alles-of-niets denken is achteraf zo zonde.
Wij hadden veel eerder onze eigen weg moeten gaan, dan was het niet zo uit de hand gelopen.
Al heeft hij inmiddels wel vast gezeten voor het mishandelen van een andere vrouw, dat agressieve en dwingende is dus gebleven.
Finsternis, ik ben benieuwd naar je verhaal. Betekent het voor jou, dat je ook steeds vaker besluit hem niet lastig te vallen met dingen die eigenlijk belangrijk voor jou zijn? Of waar ligt de grens, als jij bijvoorbeeld graag met vrienden bent en hij ze niet leuk vindt? Zie jij je vrienden dan minder omdat je leeft voor je partner?
Bepaalt zijn stemming, hoe de sfeer in huis is?
Wat bedoel je met dingen doen zodat hij trots op je is?
zaterdag 14 maart 2009 om 21:40
Hee lieve Iseo,
Wat betekent het voor jou dat hij heeft vastgezeten voor het mishandelen van een andere vrouw? Betekent het überhaupt iets?
Ik kwam er na het overlijden van mijn eerste man achter dat zijn eerste huwelijk niet was stukgelopen doordat hij en zijn vrouw uit elkaar gegroeid waren of iets van die strekking, zoals hij me altijd had verteld, maar omdat hij haar fysiek mishandelde. Hoe erg ik dat ook voor haar vond (ook al ken ik haar niet), voor mij was het een opluchting. Ik was toch ergens het gevoel blijven houden dat het aan mij lag dat hij zo deed, zoals hij mij altijd vertelde. Maar nu bleek dat hij het ook bij een andere vrouw had gedaan en dus zat het blijkbaar in hem. Dat gaf me rust. Nu, zoveel jaren later, zie ik het wel genuanceerder dan 'het lag wel/niet aan mij' maar toen zat ik nog middenin de periode van dubben over wat ik anders gedaan had kunnen hebben en hoe dingen dan anders gelopen zouden zijn. En het nieuws dat ik niet de enige was maakte dat ik wat minder twijfelde aan mezelf.
Aan de andere kant, wel triest om te concluderen dat iemand blijkbaar niet leert, maar op de oude voet door blijft leven.
Gelukkig geldt dat niet voor jou! (en voor de rest van ons hier!)
Liefs!
Wat betekent het voor jou dat hij heeft vastgezeten voor het mishandelen van een andere vrouw? Betekent het überhaupt iets?
Ik kwam er na het overlijden van mijn eerste man achter dat zijn eerste huwelijk niet was stukgelopen doordat hij en zijn vrouw uit elkaar gegroeid waren of iets van die strekking, zoals hij me altijd had verteld, maar omdat hij haar fysiek mishandelde. Hoe erg ik dat ook voor haar vond (ook al ken ik haar niet), voor mij was het een opluchting. Ik was toch ergens het gevoel blijven houden dat het aan mij lag dat hij zo deed, zoals hij mij altijd vertelde. Maar nu bleek dat hij het ook bij een andere vrouw had gedaan en dus zat het blijkbaar in hem. Dat gaf me rust. Nu, zoveel jaren later, zie ik het wel genuanceerder dan 'het lag wel/niet aan mij' maar toen zat ik nog middenin de periode van dubben over wat ik anders gedaan had kunnen hebben en hoe dingen dan anders gelopen zouden zijn. En het nieuws dat ik niet de enige was maakte dat ik wat minder twijfelde aan mezelf.
Aan de andere kant, wel triest om te concluderen dat iemand blijkbaar niet leert, maar op de oude voet door blijft leven.
Gelukkig geldt dat niet voor jou! (en voor de rest van ons hier!)
Liefs!
zaterdag 14 maart 2009 om 22:26
Ha Lemmy!
Ja, ik kan heel goed volgen wat jij hierover schrijft. Zo is het voor mij ook. Dat het een soort opluchting is, heel raar is dat (omdat een andere vrouw een rottijd doormaakt), om het idee dat het dus in hem zit. Wat ik ook wel weer wist. Maar toch, voor mijn gevoel lag het nog steeds aan mij, dat ik zulke reacties bij hem op riep.
Zoals hij het toen ook verklaarde, ik was de oorzaak en hij reageerde zo heftig omdat ik zo veel met hem deed, bij hem losmaakte, hij van mij hield. Jaja, bijna niet te volgen (maar simpel gezegd): 'wij hebben zo sterk samen iets en hoe groter de liefde, hoe verwarrender en heftiger de reacties op wat je bij me doet (fout doet dus)'.
Soms weet ik nog steeds niet wat ik er allemaal van moet denken, maar fijn om te merken dat het voor jezelf dus echt helpt dat er tijd over heen gaat en je afstand kunt gaan nemen.
Hoe is het met jou, Lem?
Ja, ik kan heel goed volgen wat jij hierover schrijft. Zo is het voor mij ook. Dat het een soort opluchting is, heel raar is dat (omdat een andere vrouw een rottijd doormaakt), om het idee dat het dus in hem zit. Wat ik ook wel weer wist. Maar toch, voor mijn gevoel lag het nog steeds aan mij, dat ik zulke reacties bij hem op riep.
Zoals hij het toen ook verklaarde, ik was de oorzaak en hij reageerde zo heftig omdat ik zo veel met hem deed, bij hem losmaakte, hij van mij hield. Jaja, bijna niet te volgen (maar simpel gezegd): 'wij hebben zo sterk samen iets en hoe groter de liefde, hoe verwarrender en heftiger de reacties op wat je bij me doet (fout doet dus)'.
Soms weet ik nog steeds niet wat ik er allemaal van moet denken, maar fijn om te merken dat het voor jezelf dus echt helpt dat er tijd over heen gaat en je afstand kunt gaan nemen.
Hoe is het met jou, Lem?
zondag 15 maart 2009 om 02:55
Wat ik heel typerend vind, dat de mannen in de verhalen hier, altijd de schuld bij de vrouw wegleggen. Het komt door de vrouwen, dat deze mannen hun geduld verliezen of nare trekjes erop na houden. Machtspelletjes aan het spelen zijn. Of zou dat er juist bijhoren? De macht over de vrouw willen hebben, juist door te zeggen dat ze schuldig is aan het gedrag van de hemzelf. Denk ik wel. Manipulatie ten top eigenlijk.
Ben ook van mening, dat hoor en lees je ook wel vaker, dat als een man eenmaal de 1ste klap heeft uitgedeeld, de 2e en de 3e makkelijker zullen volgen. Hij is als het ware zijn eigen grens ook al overgegaan. Kan een man van dit gedrag "genezen" denken jullie? In het geval van jullie ex. mannen dus niet Iseo en Lemmy. Maar wat zijn de ervaringen van andere vrouwen?
Iseo en Lemmy, jullie hebben ook al genoeg meegemaakt zeg.
Ben ook van mening, dat hoor en lees je ook wel vaker, dat als een man eenmaal de 1ste klap heeft uitgedeeld, de 2e en de 3e makkelijker zullen volgen. Hij is als het ware zijn eigen grens ook al overgegaan. Kan een man van dit gedrag "genezen" denken jullie? In het geval van jullie ex. mannen dus niet Iseo en Lemmy. Maar wat zijn de ervaringen van andere vrouwen?
Iseo en Lemmy, jullie hebben ook al genoeg meegemaakt zeg.
zondag 15 maart 2009 om 03:14
Kendal, Finsternis, hoe is het met jullie?
Dubiootje: Drogargument?? nog niet eerder van gehoord?
Vind je postings heel verhelderend. Hoe ben jij daarmee omgegaan met die controledwang van je toenmalige partner?
En na hoelang kwam bij jou het besef dat dit niet gezond was?
Zou je die controledwang ook kunnen relateren aan overmatige jaloerheid?
Dubiootje: Drogargument?? nog niet eerder van gehoord?
Vind je postings heel verhelderend. Hoe ben jij daarmee omgegaan met die controledwang van je toenmalige partner?
En na hoelang kwam bij jou het besef dat dit niet gezond was?
Zou je die controledwang ook kunnen relateren aan overmatige jaloerheid?
zondag 15 maart 2009 om 22:19
Lieve allemaal,
Fijn dat er weer wat meer leven in de brouwerij is hier. Ik merk dat ik het moeilijk vind om aan deze discussie mee te doen nu. het is te vers allemaal. Ik wil eigenlijk helemaal niet meer terugdenken aan die hele periode van 8 jaar met mijn ex. Ik ehb me zo lang bezig gehouden met hem, met hoe hij dacht, om hem te begrijpen, dat ik nu het verleden tijd is zo blij ben dat dat niet meer hoeft. Dat ik alleen aan mezelf hoef te denken en aan mijn kinderen en aan mijn nieuwe lief. Die zo anders is en met wie het zo makkelijk gaat. Ik kan me nauwelijks meer voorstellen hoe het was met mijn ex. Dat ik dat allemaal heb laten gebeuren, het schreeuwen, het schelden, het manipuleren. Niet te geloven. Het is nu dus nog te vers, wil er even helemaal niets mee te maken hebben. Het komt wel weer. Ik geniet nu lekker van mijn vrijheid, heerlijk!!
Knuffel voor allemaal!! En speciaal voor Iseo, Yayaatje, Lemmy en Dubio
Fijn dat er weer wat meer leven in de brouwerij is hier. Ik merk dat ik het moeilijk vind om aan deze discussie mee te doen nu. het is te vers allemaal. Ik wil eigenlijk helemaal niet meer terugdenken aan die hele periode van 8 jaar met mijn ex. Ik ehb me zo lang bezig gehouden met hem, met hoe hij dacht, om hem te begrijpen, dat ik nu het verleden tijd is zo blij ben dat dat niet meer hoeft. Dat ik alleen aan mezelf hoef te denken en aan mijn kinderen en aan mijn nieuwe lief. Die zo anders is en met wie het zo makkelijk gaat. Ik kan me nauwelijks meer voorstellen hoe het was met mijn ex. Dat ik dat allemaal heb laten gebeuren, het schreeuwen, het schelden, het manipuleren. Niet te geloven. Het is nu dus nog te vers, wil er even helemaal niets mee te maken hebben. Het komt wel weer. Ik geniet nu lekker van mijn vrijheid, heerlijk!!
Knuffel voor allemaal!! En speciaal voor Iseo, Yayaatje, Lemmy en Dubio
maandag 16 maart 2009 om 09:12
Geeft het je juist geen gevoel van overwinning Zonnepitje? Dat jij er uit bent? Dat jij nu een leuker leven lijdt dan de afgelopen 8 jaar? Mij motiveert dat juist om mee te schrijven en mee te voelen met anderen die nog niet zo ver zijn. Heb jij dat gevoel niet? Je bijdragen, juist die van jou, als ervaringsdeskundige, zijn heel nuttig voor anderen weer. Zou je het ook op die manier kunnen bekijken denk je? Of wil je er gewoon echt liever niks meer mee te maken hebben?
Ben gewoon benieuwd hoe je dat voelt, belangstelling hoor, geen oordeel.
(f)
Ben gewoon benieuwd hoe je dat voelt, belangstelling hoor, geen oordeel.
(f)
maandag 16 maart 2009 om 12:07
Knuff terug, Zonnepitje!
Oostvogel, nee, ik denk dat het niet mogelijk is dat 'de mannen in kwestie' veranderen, laat staan genezen. Zoals Iseo en Lemmy al benoemen, ook wanneer je eindelijk de relatie met zo'n man beëindigd hebt, dan nóg blijkt dat zijn gedrag doorgaat. Nu weliswaar op anderen geprojecteerd, maar het blijft doorgaan. Het geeft naar mijn idee alleen maar aan dat dergelijk gedrag echt in deze mannen zit. Het is absurd om te denken/uit te spreken dat het de schuld van de vrouwen is. Dat het haar schuld is dat hij zo reageert.
Het moeilijke is alleen dat ze dit nog daadwerkelijk geloven ook..(en met 'ze' bedoel ik in 1e instantie de man, maar uiteindelijk - na zijn volhardendheid en zijn bijbehorden kwetsende gedrag en uitspraken, gaat uiteindelijk ook de vrouw het zo zien)
Ik kan me nóg herinneren hoe vreselijk deze strijd altijd was. Hij kon zó extreem reageren, zo buiten alle proporties. En wanneer ik hem hier dan op aansprak dan volgde er eerst een immense waterval met argumenten dat het toch wel degelijk aan mij lag, dat ik degene was die zo moeilijk/idioot liep te doen.
En soms, wanneer ik de energie/moed had om het niet te laten rusten en er op door bleef gaan, dan heel soms kwam hij eindelijk zover dat hij 'in zag' dat hij inderdaad wel wat overtrokken gereageerd gehad. Waarop een hele waslijst volgde van excuses waardoor dit gedrag kwam, hoe moeilijk het allemaal voor hem was bla bla bla.
Gevolg was dan dat we uiteindelijk samen op het punt kwamen waarbij we vaststelden dat het voor hém allemaal zo moeilijk was, hij had het zo zwaar (terwijl ik toch echt degene was wiens leven hij onmogelijk maakte, tegen wie geschreeuwd en tekeer gegaan werd).
En ik ging hier in mee. Vond het uiteindelijk inderdaad alleen maar sneu voor hem....
Het is raar om de dingen nu zo te kunnen zien. Terwijl ik er op het moment zelf echt volkomen in mee ging. Uiteindelijk zwaar met hem te doen had...
Oostvogel, nee, ik denk dat het niet mogelijk is dat 'de mannen in kwestie' veranderen, laat staan genezen. Zoals Iseo en Lemmy al benoemen, ook wanneer je eindelijk de relatie met zo'n man beëindigd hebt, dan nóg blijkt dat zijn gedrag doorgaat. Nu weliswaar op anderen geprojecteerd, maar het blijft doorgaan. Het geeft naar mijn idee alleen maar aan dat dergelijk gedrag echt in deze mannen zit. Het is absurd om te denken/uit te spreken dat het de schuld van de vrouwen is. Dat het haar schuld is dat hij zo reageert.
Het moeilijke is alleen dat ze dit nog daadwerkelijk geloven ook..(en met 'ze' bedoel ik in 1e instantie de man, maar uiteindelijk - na zijn volhardendheid en zijn bijbehorden kwetsende gedrag en uitspraken, gaat uiteindelijk ook de vrouw het zo zien)
Ik kan me nóg herinneren hoe vreselijk deze strijd altijd was. Hij kon zó extreem reageren, zo buiten alle proporties. En wanneer ik hem hier dan op aansprak dan volgde er eerst een immense waterval met argumenten dat het toch wel degelijk aan mij lag, dat ik degene was die zo moeilijk/idioot liep te doen.
En soms, wanneer ik de energie/moed had om het niet te laten rusten en er op door bleef gaan, dan heel soms kwam hij eindelijk zover dat hij 'in zag' dat hij inderdaad wel wat overtrokken gereageerd gehad. Waarop een hele waslijst volgde van excuses waardoor dit gedrag kwam, hoe moeilijk het allemaal voor hem was bla bla bla.
Gevolg was dan dat we uiteindelijk samen op het punt kwamen waarbij we vaststelden dat het voor hém allemaal zo moeilijk was, hij had het zo zwaar (terwijl ik toch echt degene was wiens leven hij onmogelijk maakte, tegen wie geschreeuwd en tekeer gegaan werd).
En ik ging hier in mee. Vond het uiteindelijk inderdaad alleen maar sneu voor hem....
Het is raar om de dingen nu zo te kunnen zien. Terwijl ik er op het moment zelf echt volkomen in mee ging. Uiteindelijk zwaar met hem te doen had...
maandag 16 maart 2009 om 13:36
Deze mannen kunnen alleen veranderen, wanneer zij zelf inzien dat er ergens toch iets aan schort. Maar helaas is het voor hun vele malen makkelijker om hun partner te slachtofferen, dus kiezen ze daarvoor.
Het patroon is wel, dat zij steeds weer snel een nieuwe relatie hebben, maar dat gaandeweg de relaties korter duren en meer escalaties hebben. Ook werkgewijs gaat het doorgaans bergafwaarts met ze. Daar waar ze hun vrouw in de relatie als slachtoffer aan kunnen merken, lukt dat hun niet in hun werk.
Ze raken burnt out, worden ontslagen, hebben een klote leidinggevende, is hun beoordelinge naaierij etc etc. Alles en iedereen heeft het gedaan, behalve zij zelf.
Yaya is nu al geruime tijd weg bij haar ex. Ik volg haar misschien al een jaar of 3 en wat een proces heeft zij doorgemaakt. Ook keihard gestreden voor deze relatie. Op een bepaald moment was er niets meer over van haar eigenwaarde, dreigde er altijd een fysieke mishandeling en was er altijd al geestelijke mishandeling.
Haar verhaal deed me sterk denken aan het mijne.
Ik wou dat ik eerder mijn gang toen naar het forum gevonden had en iemand mij eerder geholpen had in dit totale isolement van destijds.
Daarom Zonnepitje is het wel van belang om zo nu en dan eens even te schrijven om iemand te helpen.
Ik weet zelf, dat ik gaandeweg al diverse vrouwen goed heb kunnen helpen.
Het patroon is wel, dat zij steeds weer snel een nieuwe relatie hebben, maar dat gaandeweg de relaties korter duren en meer escalaties hebben. Ook werkgewijs gaat het doorgaans bergafwaarts met ze. Daar waar ze hun vrouw in de relatie als slachtoffer aan kunnen merken, lukt dat hun niet in hun werk.
Ze raken burnt out, worden ontslagen, hebben een klote leidinggevende, is hun beoordelinge naaierij etc etc. Alles en iedereen heeft het gedaan, behalve zij zelf.
Yaya is nu al geruime tijd weg bij haar ex. Ik volg haar misschien al een jaar of 3 en wat een proces heeft zij doorgemaakt. Ook keihard gestreden voor deze relatie. Op een bepaald moment was er niets meer over van haar eigenwaarde, dreigde er altijd een fysieke mishandeling en was er altijd al geestelijke mishandeling.
Haar verhaal deed me sterk denken aan het mijne.
Ik wou dat ik eerder mijn gang toen naar het forum gevonden had en iemand mij eerder geholpen had in dit totale isolement van destijds.
Daarom Zonnepitje is het wel van belang om zo nu en dan eens even te schrijven om iemand te helpen.
Ik weet zelf, dat ik gaandeweg al diverse vrouwen goed heb kunnen helpen.
maandag 16 maart 2009 om 15:53
Waaronder mij, lieve Pom!
Ik ben echt zo dankbaar dat ik indertijd de weg naar dit forum heb gevonden. Ik kan echt letterlijk zeggen dat als ik de dames hier niet had gehad ik op momenten gewoonweg niet had geweten tot wie ik me wenden moest. Voor raad, voor advies, voor hulp. Ik ben echt zó gigantisch geholpen door deze fantastisch lieve dames!
Wonderbaarlijk, hoe zoiets werkt..
Ik ben echt zo dankbaar dat ik indertijd de weg naar dit forum heb gevonden. Ik kan echt letterlijk zeggen dat als ik de dames hier niet had gehad ik op momenten gewoonweg niet had geweten tot wie ik me wenden moest. Voor raad, voor advies, voor hulp. Ik ben echt zó gigantisch geholpen door deze fantastisch lieve dames!
Wonderbaarlijk, hoe zoiets werkt..
maandag 16 maart 2009 om 16:15
Ik kwam hier toen het bij mij al lang geleden was, maar ook mij heeft de herkenning en het gevoel van bevestiging dat het toch écht niet aan mij lag, nog weer een stap verder geholpen. Toch kan ik me er ook niet altijd toe zetten mee te schrijven hier. Herinneringen aan toen brengen me altijd weer snel helemaal terug in mijn gevoel van toen, dat kan ik gewoon niet altijd opbrengen. Maar gelukkig (of eigenlijk helemaal niet gelukkig natuurlijk...) zijn we hier met veel, dus er is altijd wel iemand die kan en wil reageren. Ik snap Zonnepitje wel, even hier een tijdje lekker niet mee bezig zijn, andere dingen toelaten in je hoofd en hart. Er komt vast wel weer een moment dat ze zichzelf en anderen weer een stapje verder kan helpen door hier te schrijven, denk ik.
Ik ben het eens met wat Pom schrijft over de mogelijkheid tot veranderen van 'dit soort' mannen. Als zo'n man zelf inziet dat er een probleem is en dat dit aan hem ligt, dan denk ik dat hij wel zou kunnen veranderen - waarschijnlijk met hulp van buitenaf dan. Maar ja, daar ligt inderdaad juist het probleem, het ligt immers niet aan hem? De enige keren dat ik mijn toenmalige man heb horen zeggen dat hij inzag dat het probleem bij hem lag, waren de keren dat voor mij de maat vol was, ik weg wilde en hij dit zei om mij ervan te overtuigen hem nog een kans te geven. Waarna er uiteindelijk weer niets veranderde natuurlijk.
Ik denk dat het zelfs voor degenen die wél oprecht inzien dat het probleem bij hen ligt en die bereid zijn daarvoor iets als gedragstherapie, woedebeheersing o.i.d. te gaan doen nog hard werken is om het echt onder controle te krijgen. In mijn ogen is het fysiek mishandelen van je partner niet iets wat iedereen zou kunnen overkomen en zeker niet iets wat zonder meer 'af te leren' is.
Ik ben het eens met wat Pom schrijft over de mogelijkheid tot veranderen van 'dit soort' mannen. Als zo'n man zelf inziet dat er een probleem is en dat dit aan hem ligt, dan denk ik dat hij wel zou kunnen veranderen - waarschijnlijk met hulp van buitenaf dan. Maar ja, daar ligt inderdaad juist het probleem, het ligt immers niet aan hem? De enige keren dat ik mijn toenmalige man heb horen zeggen dat hij inzag dat het probleem bij hem lag, waren de keren dat voor mij de maat vol was, ik weg wilde en hij dit zei om mij ervan te overtuigen hem nog een kans te geven. Waarna er uiteindelijk weer niets veranderde natuurlijk.
Ik denk dat het zelfs voor degenen die wél oprecht inzien dat het probleem bij hen ligt en die bereid zijn daarvoor iets als gedragstherapie, woedebeheersing o.i.d. te gaan doen nog hard werken is om het echt onder controle te krijgen. In mijn ogen is het fysiek mishandelen van je partner niet iets wat iedereen zou kunnen overkomen en zeker niet iets wat zonder meer 'af te leren' is.
