Relaties
alle pijlers
relatie = hard werken??
maandag 11 augustus 2008 om 16:32
Ha Meiden,
Ik wil gewoon even een klankbord,
Ik ben na een relatie van 20 jaar met een kind mijn huidige relatie tegen gekomen, Hij is 9 jaar jonger dan ik maar geen verschil was vervelend.
Nu 2.5 jaar later vind ik dat het heel hard werken is om elkaar te accepteren en willen we allebij dat de ander verandert.
Dat kan niet de bedoeling zijn van een relatie toch?
Natuurlijk gaat geen een relatie vanzelf maar iedere week een discussie over van alles en nog wat en van elkaar weglopen
Ik word er gewoon niet goed van.
Wat vinden jullie, hoort een relatie vanzelf te gaan met wat bijsturing of is hard werken om het op de rit te krijgen normaal?
Ik wil gewoon even een klankbord,
Ik ben na een relatie van 20 jaar met een kind mijn huidige relatie tegen gekomen, Hij is 9 jaar jonger dan ik maar geen verschil was vervelend.
Nu 2.5 jaar later vind ik dat het heel hard werken is om elkaar te accepteren en willen we allebij dat de ander verandert.
Dat kan niet de bedoeling zijn van een relatie toch?
Natuurlijk gaat geen een relatie vanzelf maar iedere week een discussie over van alles en nog wat en van elkaar weglopen
Ik word er gewoon niet goed van.
Wat vinden jullie, hoort een relatie vanzelf te gaan met wat bijsturing of is hard werken om het op de rit te krijgen normaal?
maandag 11 augustus 2008 om 18:32
maandag 11 augustus 2008 om 22:18
Een relatie kent toch wel eens snipperdagen? Of gaan jullie nooit even lekker een weekendje weg met vriendinnen, een dag naar (noem maar op) zonder partner?
Ik ben er wel van overtuigd dat het in sommige relaties hard werken is, en dat dat harde werken zich ook zeker kan uitbetalen. Dus ik denk niet dat een relatie waar je voor moet werken per definitie een slechte is.
Het moet echter geen dagelijkse struggle zijn.
TO: Het is redelijk zwart-wit. Ben je bereid de partner die je nu hebt te accepteren zoals hij nu is? Je kunt mensen niet veranderen denk ik. Tenminste, niet op de lange termijn.
Pick your battles; dan zul je zien dat je urge om hem te veranderen ook afneemt.
Ik ben er wel van overtuigd dat het in sommige relaties hard werken is, en dat dat harde werken zich ook zeker kan uitbetalen. Dus ik denk niet dat een relatie waar je voor moet werken per definitie een slechte is.
Het moet echter geen dagelijkse struggle zijn.
TO: Het is redelijk zwart-wit. Ben je bereid de partner die je nu hebt te accepteren zoals hij nu is? Je kunt mensen niet veranderen denk ik. Tenminste, niet op de lange termijn.
Pick your battles; dan zul je zien dat je urge om hem te veranderen ook afneemt.
dinsdag 12 augustus 2008 om 20:03
quote:crucial schreef op 11 augustus 2008 @ 16:58:
@junglejulia, ja vaak wel, we lossen ze ook wel op maar op een of andere manier zijn we er goed in om elkaar kleiner te maken in plaats van groter
en dan moet je niet denken dat het ordinaire ruzies en verwijten zijn het zit meer in gedrag en subtiele dingen.
Ik wil gewoon graag een gezin met een krachtige zelfstandige maar ook zelfbewuste zekere man ( zeker te veel gevraagd??) hahah en ik wil niet 2 jongentjes opvoeden
Het voelt gewoon niet gelijkwaardig....en ik weet niet hoe ik dat wel voor elkaar krijg
Dit is zo herkenbaar. Ik ben ook een vrouw die zich soms een meisje wil voelen bij een sterk, volwassen man.
Mijn vriend is 2,5 jaar jonger..lijkt natuurlijk helemaal niets, 2,5 jaar....maar ik heb soms ook zo het gevoel dat ik een jongen aan het opvoeden ben.
Terwijl ik wel gek op hem ben, en ik denk dat wij een leuke toekomst same kunnen hebben...maar ik merk dat ik ook lang geprobeerd heb om hem te veranderen, om hem 'volwassen dingen' bij te brengen...te leren hoe het gaat in het echt leven, hoe een sterke zelfstandige man zich in mijn ogen gedraagt.
Het lukt hem soms wel, en hij dt zn best....maar ik heb het willen veranderen opgegeven...het moet helemaal niet nodig zijn!
het geeft me wel een stukje rust nu ik dat heb opgegeven, en ik hem gewoon zie en accepteer zoals hij is.
Maar net als jij blijf ik me afvragen of mijn relatie niet ongelijkwaardig blijft, en hoelang ik moet 'wachten' tot hij zo volwassen en zelfstandig is als ik wil. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat hij dat niet wordt, dat denk ik echt wel.
Ik gooi dit telkens op het leeftijdsverschil...maar dan niet zozeer die jaren in cijfers, maar dat ik verder ben, en hij min of meer achterloopt op mij!
Dus ja..ik begrijp je volkomen!
@junglejulia, ja vaak wel, we lossen ze ook wel op maar op een of andere manier zijn we er goed in om elkaar kleiner te maken in plaats van groter
en dan moet je niet denken dat het ordinaire ruzies en verwijten zijn het zit meer in gedrag en subtiele dingen.
Ik wil gewoon graag een gezin met een krachtige zelfstandige maar ook zelfbewuste zekere man ( zeker te veel gevraagd??) hahah en ik wil niet 2 jongentjes opvoeden
Het voelt gewoon niet gelijkwaardig....en ik weet niet hoe ik dat wel voor elkaar krijg
Dit is zo herkenbaar. Ik ben ook een vrouw die zich soms een meisje wil voelen bij een sterk, volwassen man.
Mijn vriend is 2,5 jaar jonger..lijkt natuurlijk helemaal niets, 2,5 jaar....maar ik heb soms ook zo het gevoel dat ik een jongen aan het opvoeden ben.
Terwijl ik wel gek op hem ben, en ik denk dat wij een leuke toekomst same kunnen hebben...maar ik merk dat ik ook lang geprobeerd heb om hem te veranderen, om hem 'volwassen dingen' bij te brengen...te leren hoe het gaat in het echt leven, hoe een sterke zelfstandige man zich in mijn ogen gedraagt.
Het lukt hem soms wel, en hij dt zn best....maar ik heb het willen veranderen opgegeven...het moet helemaal niet nodig zijn!
het geeft me wel een stukje rust nu ik dat heb opgegeven, en ik hem gewoon zie en accepteer zoals hij is.
Maar net als jij blijf ik me afvragen of mijn relatie niet ongelijkwaardig blijft, en hoelang ik moet 'wachten' tot hij zo volwassen en zelfstandig is als ik wil. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat hij dat niet wordt, dat denk ik echt wel.
Ik gooi dit telkens op het leeftijdsverschil...maar dan niet zozeer die jaren in cijfers, maar dat ik verder ben, en hij min of meer achterloopt op mij!
Dus ja..ik begrijp je volkomen!
dinsdag 12 augustus 2008 om 20:53
quote:eleonora schreef op 11 augustus 2008 @ 16:45:
dát is wel het ergste wat je in een relatie kan gebeuren; jezelf kwijtraken, ten faveure van de ander.Even een beetje off-topic: dit is zó ontzettend waar! En ik zou willen dat iemand dit een paar jaar geleden tegen mij gezegd had, dat had echt een hele berg leed gescheeld!
dát is wel het ergste wat je in een relatie kan gebeuren; jezelf kwijtraken, ten faveure van de ander.Even een beetje off-topic: dit is zó ontzettend waar! En ik zou willen dat iemand dit een paar jaar geleden tegen mij gezegd had, dat had echt een hele berg leed gescheeld!
woensdag 13 augustus 2008 om 22:25
mijn relatie is wel hard werken op het moment. voor wie het interessant vindt, in het topic relatie soms zo moeilijk wat mag je verwachten is te lezen hoe ik er voor mezelf mee bezig ben nu.
toch vind ik wel dat ik een goede relatie heb. ben wel even heel moe van het werken trouwens.
waar ik achter ben gekomen (oa dmv dat topic wat me eens wat verder deed nadenken) is dt het alles met je eigen verwachtingen te maken heeft. ik heb vaak te hoge en sowieso te vastomlijnde verwachtingen waarmee ik hem maar ook mezelf onder druk zet. dit is een ding van mij wat ook in vorige relaties problemen gaf. ik wil bij mijn man blijven dus ik wil daar iets aan veranderen.
kern van dit verhaal: probeer te scheiden wat je bij elke man zou hebben en waar jij dus iets mee moet en wat je bij deze man hebt en wel/niet wilt. dan kun je een balans opmaken.
en stuur een beetje van dat geanalyseer van jouw vriend naar mijn man!
toch vind ik wel dat ik een goede relatie heb. ben wel even heel moe van het werken trouwens.
waar ik achter ben gekomen (oa dmv dat topic wat me eens wat verder deed nadenken) is dt het alles met je eigen verwachtingen te maken heeft. ik heb vaak te hoge en sowieso te vastomlijnde verwachtingen waarmee ik hem maar ook mezelf onder druk zet. dit is een ding van mij wat ook in vorige relaties problemen gaf. ik wil bij mijn man blijven dus ik wil daar iets aan veranderen.
kern van dit verhaal: probeer te scheiden wat je bij elke man zou hebben en waar jij dus iets mee moet en wat je bij deze man hebt en wel/niet wilt. dan kun je een balans opmaken.
en stuur een beetje van dat geanalyseer van jouw vriend naar mijn man!
woensdag 13 augustus 2008 om 22:53
ik vind een relatie wel hard werken, hoewel de balans er wel moet blijven. Het ligt er ook erg aan hoe een relatie zich ontwikkeld heeft. Bijv. is het allemaal erg snel gegaan etc. Uit eigen ervaring vind ik het dus wel hard werken, maar er zit wel vooruitgang in, waardoor het eigenlijk steeds minder hard werken is. Ik denk inderdaad dat een hoop moeilijkheden met verwachtingen te maken heeft. Als je ongelukkig bent, meer dan gelukkig, als er geen groei is en hotitems hetzelfde blijven, is de vraag misschien of jullie voldoende bij elkaar passen. En elk voordeel heeft zijn nadeel. Sterkte, hoop dat je niet te vaak en te lang hard hoef te werken!!
donderdag 14 augustus 2008 om 10:43
donderdag 14 augustus 2008 om 10:49
quote:Capibara schreef op 12 augustus 2008 @ 20:53:
[...]
Even een beetje off-topic: dit is zó ontzettend waar! En ik zou willen dat iemand dit een paar jaar geleden tegen mij gezegd had, dat had echt een hele berg leed gescheeld!
Herkenning hoor. Ik heb dat zelf ook. Alleen weet ik niet of ik er toen voor open had gestaan.
Ik wílde dat het zou werken, die relatie, dus gooide ik me er helemaal in. Uiteindelijk ten koste van mezelf maar het heeft lang geduurd voor ik dat in zag.
Hoe was dat bij jou?
[...]
Even een beetje off-topic: dit is zó ontzettend waar! En ik zou willen dat iemand dit een paar jaar geleden tegen mij gezegd had, dat had echt een hele berg leed gescheeld!
Herkenning hoor. Ik heb dat zelf ook. Alleen weet ik niet of ik er toen voor open had gestaan.
Ik wílde dat het zou werken, die relatie, dus gooide ik me er helemaal in. Uiteindelijk ten koste van mezelf maar het heeft lang geduurd voor ik dat in zag.
Hoe was dat bij jou?
donderdag 14 augustus 2008 om 10:51
quote:Ilke80 schreef op 14 augustus 2008 @ 10:43:
Ik vind dat je aan een relatie altijd moet blijven werken. De ene keer gaat alles vanzelf en een tijdje later moet je er samen weer even de schouders onder zetten. Punt is alleen wel dat zelfs als het hard weken is, ik het er voor over heb, het geen last is.
Je inzetten voor een relatie vind ik wat anders dan werken eerlijk gezegd. Dat je je best doet voor elkaar vind ik zelfs volkomen logisch. Anders kun je er net zo goed meteen de brui aan geven.
Maar wérken, ploeteren, op je tenen lopen om de boel op de rit te houden, dat kan nooit de bedoeling zijn in een relatie.
Ik vind dat je aan een relatie altijd moet blijven werken. De ene keer gaat alles vanzelf en een tijdje later moet je er samen weer even de schouders onder zetten. Punt is alleen wel dat zelfs als het hard weken is, ik het er voor over heb, het geen last is.
Je inzetten voor een relatie vind ik wat anders dan werken eerlijk gezegd. Dat je je best doet voor elkaar vind ik zelfs volkomen logisch. Anders kun je er net zo goed meteen de brui aan geven.
Maar wérken, ploeteren, op je tenen lopen om de boel op de rit te houden, dat kan nooit de bedoeling zijn in een relatie.
donderdag 14 augustus 2008 om 12:33
quote:eleonora schreef op 14 augustus 2008 @ 10:49:
Herkenning hoor. Ik heb dat zelf ook. Alleen weet ik niet of ik er toen voor open had gestaan.
Ik wílde dat het zou werken, die relatie, dus gooide ik me er helemaal in. Uiteindelijk ten koste van mezelf maar het heeft lang geduurd voor ik dat in zag.
Hoe was dat bij jou?
Ik ben ook zo dat ik me helemaal in een relatie stort, meteen voor 200%. Ik hield zoveel van mijn ex dat ik dacht dat dat onze verschillen wel zou overbruggen. Ik wilde zó graag dat het zou werken, terwijl onze uitgangspunten zoooo verschillend waren.
Ik ben monogaam, mijn ex is polyamoreus, wilde dus ook intieme relaties met anderen. Ik heb bijna een jaar geprobeerd hiermee om te kunnen gaan, maar merkte dat ik elke keer over mijn eigen grenzen heen ging, steeds verder. Geheime intieme gesprekken met anderen, heel close dansen met anderen, knuffelen met anderen, seks met anderen, het ging steeds een stapje verder. Zover zelfs dat ik zelfs aanbood kinderoppas te zijn zodat mijn toenmalige partner kon gaan stappen met een van 'die anderen', dat ik wegbleef als een van de sv'tje een paar dagen kwam logeren, ik bijna akkoord was gegaan met het samen kopen van een huis waarin mijn ex dan een aparte slaapkamer zou willen om de sv'tjes ongestoord te kunnen ontvangen. Het was echt een dramarelatie. Veel huilen, elke week wel gedoe omdat ik weer ergens niet mee om kon gaan.
Ik kreeg steeds minder eigenwaarde, paste mijn hele leven aan aan dat van mijn ex. Liet alles maar gebeuren, for the sake of love. Achteraf zie ik dat dat geen liefde was, dat mijn ex het nooit zover had mogen laten komen als er van beide kanten sprake van echte liefde zou zijn geweest. Ik verloochende mezelf, deed dingen waar ik daarvoor en sindsdien nooit achter zou staan. Kreeg het idee dat het allemaal aan mij lag, dat ik al die dingen gewoon zou moeten accepteren als ik van mijn ex zou houden. Wat ook wel meespeelde was dat ik destijds op het polyamorieforum schreef, en daar werd dat me ook wel een beetje aangepraat. Dat ik egoïstisch zou zijn en zo, en dat het feit dat ik jaloers was aan mij lag en dat ik dus zou moeten veranderen. Nu denk ik dat als ik in die periode hier een topic geopend zou hebben ik heel wat sneller met die relatie gekapt zou zijn.
Het is tussendoor een week uit geweest. Ik heb toen uitgehuild bij mijn moeder, die van niets wist (want mijn ex wilde niet dat ik er over zou praten). Zij en haar vriend waren laaiend op mijn ex, snapten opeens waarom ze al maanden het gevoel hadden dat ik niet lekker in mijn vel zat. En ze hebben me echt proberen tegen te houden, op me in gepraat, om me maar te laten inzien dat ik zo'n relatie niet wilde. Dus ja, het is inderdaad wel tegen me gezegd, maar ik wilde het niet horen, mijn liefde was zó groot… Ik ben toch weer teruggegaan, maar het is sindsdien nooit meer zoals daarvoor geweest. Mijn ogen waren toch geopend denk ik. Drie maanden later kwam het tot een definitieve breuk en ik belandde in een diep dal, zat tegen een burnout aan (ook door allerlei rottige dingen die mijn ex mij nadien nog geflikt heeft, waardoor ik ook nog veel vrienden kwijtraakte).
Inmiddels heb ik een heel lieve vriend, die me wèl met respect behandelt en die ik voor de volle 100% vertrouw. Gelukkig durf ik nog te vertrouwen en lief te hebben, ik ben een hele tijd bang geweest dat mijn ex dat voor altijd verpest zou hebben. En nu weet ik ook dat een relatie niet altijd hard werken hoeft te zijn. Het gaat nu vanzelf! En natuurlijk hebben we ook wel eens ruzie, maar dat lossen we altijd samen op, waarbij we rekening houden met de gevoelens van de ander. Wederzijds en respectvol. Zonder dat ik ook maar een van mijn grenzen hoef te overschrijden, want daar houdt vriend gewoon uit zichzelf al rekening mee. Zo kan het dus ook!
(en sorry voor de lange post...)
Herkenning hoor. Ik heb dat zelf ook. Alleen weet ik niet of ik er toen voor open had gestaan.
Ik wílde dat het zou werken, die relatie, dus gooide ik me er helemaal in. Uiteindelijk ten koste van mezelf maar het heeft lang geduurd voor ik dat in zag.
Hoe was dat bij jou?
Ik ben ook zo dat ik me helemaal in een relatie stort, meteen voor 200%. Ik hield zoveel van mijn ex dat ik dacht dat dat onze verschillen wel zou overbruggen. Ik wilde zó graag dat het zou werken, terwijl onze uitgangspunten zoooo verschillend waren.
Ik ben monogaam, mijn ex is polyamoreus, wilde dus ook intieme relaties met anderen. Ik heb bijna een jaar geprobeerd hiermee om te kunnen gaan, maar merkte dat ik elke keer over mijn eigen grenzen heen ging, steeds verder. Geheime intieme gesprekken met anderen, heel close dansen met anderen, knuffelen met anderen, seks met anderen, het ging steeds een stapje verder. Zover zelfs dat ik zelfs aanbood kinderoppas te zijn zodat mijn toenmalige partner kon gaan stappen met een van 'die anderen', dat ik wegbleef als een van de sv'tje een paar dagen kwam logeren, ik bijna akkoord was gegaan met het samen kopen van een huis waarin mijn ex dan een aparte slaapkamer zou willen om de sv'tjes ongestoord te kunnen ontvangen. Het was echt een dramarelatie. Veel huilen, elke week wel gedoe omdat ik weer ergens niet mee om kon gaan.
Ik kreeg steeds minder eigenwaarde, paste mijn hele leven aan aan dat van mijn ex. Liet alles maar gebeuren, for the sake of love. Achteraf zie ik dat dat geen liefde was, dat mijn ex het nooit zover had mogen laten komen als er van beide kanten sprake van echte liefde zou zijn geweest. Ik verloochende mezelf, deed dingen waar ik daarvoor en sindsdien nooit achter zou staan. Kreeg het idee dat het allemaal aan mij lag, dat ik al die dingen gewoon zou moeten accepteren als ik van mijn ex zou houden. Wat ook wel meespeelde was dat ik destijds op het polyamorieforum schreef, en daar werd dat me ook wel een beetje aangepraat. Dat ik egoïstisch zou zijn en zo, en dat het feit dat ik jaloers was aan mij lag en dat ik dus zou moeten veranderen. Nu denk ik dat als ik in die periode hier een topic geopend zou hebben ik heel wat sneller met die relatie gekapt zou zijn.
Het is tussendoor een week uit geweest. Ik heb toen uitgehuild bij mijn moeder, die van niets wist (want mijn ex wilde niet dat ik er over zou praten). Zij en haar vriend waren laaiend op mijn ex, snapten opeens waarom ze al maanden het gevoel hadden dat ik niet lekker in mijn vel zat. En ze hebben me echt proberen tegen te houden, op me in gepraat, om me maar te laten inzien dat ik zo'n relatie niet wilde. Dus ja, het is inderdaad wel tegen me gezegd, maar ik wilde het niet horen, mijn liefde was zó groot… Ik ben toch weer teruggegaan, maar het is sindsdien nooit meer zoals daarvoor geweest. Mijn ogen waren toch geopend denk ik. Drie maanden later kwam het tot een definitieve breuk en ik belandde in een diep dal, zat tegen een burnout aan (ook door allerlei rottige dingen die mijn ex mij nadien nog geflikt heeft, waardoor ik ook nog veel vrienden kwijtraakte).
Inmiddels heb ik een heel lieve vriend, die me wèl met respect behandelt en die ik voor de volle 100% vertrouw. Gelukkig durf ik nog te vertrouwen en lief te hebben, ik ben een hele tijd bang geweest dat mijn ex dat voor altijd verpest zou hebben. En nu weet ik ook dat een relatie niet altijd hard werken hoeft te zijn. Het gaat nu vanzelf! En natuurlijk hebben we ook wel eens ruzie, maar dat lossen we altijd samen op, waarbij we rekening houden met de gevoelens van de ander. Wederzijds en respectvol. Zonder dat ik ook maar een van mijn grenzen hoef te overschrijden, want daar houdt vriend gewoon uit zichzelf al rekening mee. Zo kan het dus ook!
(en sorry voor de lange post...)
anoniem_61593 wijzigde dit bericht op 14-08-2008 12:34
Reden: sorry
Reden: sorry
% gewijzigd
donderdag 14 augustus 2008 om 16:22
Ik vind het leuk om een lange post van je te lezen Capibara en daarbij, het is on topic want het gaat over hard werken voor een relatie en dat hebben jij en ik allebei gedaan en we zijn tot de conclusie gekomen dat al dat harde werk niet echt geholpen heeft aan ons eigen levensgeluk, als ik het even kort mag samenvatten.
Ja, dat van meer mensen houden en je daarin aanpassen. Ik snap hoe je dat probeerde en hoe je je best deed. Wennen doet het niet, een partner die met meer mensen tegelijk een relatie wil hebben. Dat was bij mij en mijn ex ook zo. Hij noemde zichzelf dan wel geen polyamorist maar hij vond het ook nodig om met anderen naar bed te gaan, al bleef hij ontkennen dat hij een vreemdganger was. Dat vond ik zo bizar.
De polyamorie aanhangers die hier weleens meeschrijven hebben ook nogal de neiging om te roepen dat het 'allemaal moet kunnen' dat 'mensen 'hun geest eens open moeten zetten en niet zo benepen moeten doen' en dat 'houden van meer mensen tegelijk zo ontzettend mooi en waardevol is'. Met andere woorden; als je dat niet kunt, dat accepteren dan ben je maar een kleingeestig type. Je moet er voor geschikt zijn, voor zo'n relatie en ik ken persoonlijk erg weinig mensen die dat (zouden) kunnen.
Wat heb je hard gewerkt meid en wat ben je er weinig mee opgeschoten he uiteindelijk?
Je best doen is iets anders, vind jij ook niet?
Ja, dat van meer mensen houden en je daarin aanpassen. Ik snap hoe je dat probeerde en hoe je je best deed. Wennen doet het niet, een partner die met meer mensen tegelijk een relatie wil hebben. Dat was bij mij en mijn ex ook zo. Hij noemde zichzelf dan wel geen polyamorist maar hij vond het ook nodig om met anderen naar bed te gaan, al bleef hij ontkennen dat hij een vreemdganger was. Dat vond ik zo bizar.
De polyamorie aanhangers die hier weleens meeschrijven hebben ook nogal de neiging om te roepen dat het 'allemaal moet kunnen' dat 'mensen 'hun geest eens open moeten zetten en niet zo benepen moeten doen' en dat 'houden van meer mensen tegelijk zo ontzettend mooi en waardevol is'. Met andere woorden; als je dat niet kunt, dat accepteren dan ben je maar een kleingeestig type. Je moet er voor geschikt zijn, voor zo'n relatie en ik ken persoonlijk erg weinig mensen die dat (zouden) kunnen.
Wat heb je hard gewerkt meid en wat ben je er weinig mee opgeschoten he uiteindelijk?
Je best doen is iets anders, vind jij ook niet?
donderdag 14 augustus 2008 om 18:15
Eleonora & Capi, ik herken het harde werken wel. Maar vind het zo moeilijk om te bepalen wanneer het nu genoeg is (na ong. 1 jaar wel-niet-wel-niet. Nu officieel wel). Merk dat ik er heel veel voor wil doen, en het moeilijk vind mijn eigen grens aan te geven. Bij dingen waarbij ik eigenlijk vind dat er over mijn grens heengegaan word, ga ik toch twijfelen en mijn eerste reactie is om het snel maar weer te lijmen. Ik wil zo graag gelukkig met hem zijn/worden.
Ik zou het makkelijker vinden om een relatie te beeindigen als daar duidelijk aanleiding voor is, dan het uitmaken omdat je tot de conclusie zou komen dat je beter verdient (Ik hoop dat ik dit een beetje duidelijk uitleg)
Ik zou het makkelijker vinden om een relatie te beeindigen als daar duidelijk aanleiding voor is, dan het uitmaken omdat je tot de conclusie zou komen dat je beter verdient (Ik hoop dat ik dit een beetje duidelijk uitleg)
donderdag 14 augustus 2008 om 21:22
Hai Inq,
Je grenzen aangeven is op zich niet moeilijk denk ik. Je weet zelf best wat je wel en niet wil. Het aangeven wanneer het echt genoeg is, dat is wel moeilijk. Meestal omdat je het met veel dingen niet eens zo erg in de gaten hebt dat het gebeurt. Tenminste, dat had ik. Dan dacht ik op een gegeven moment 'hé wacht eens even.......eh, dit is wel even behoorlijk over mijn grens allemaal!'
Kijk bij vreemdgaan en zo is het duidelijker, dat is (bijna) altijd over een grens. Maar ik denk dat ik begrijp wat jij bedoelt. Er gebeuren dingen die je niet leuk vindt maar het is te weinig om paal en perk te stellen en er mee op te houden.
Heb je het gevoel dat je erg je best moet doen om het leuk te hebben samen? Loop je op je tenen? Kun je helemaal jezelf zijn? Ga je conflicten uit de weg, ook al ben je het niet eens met de gang van zaken? Heb je het gevoel dat jij meer energie in hem en jullie relatie stopt dan hij?
Dat zijn dingen waarvan ik zeg, er wordt 'gewerkt' in die relatie in plaats van dat er sprake is van harmonie.
Je schrijft dat je zo graag gelukkig met hem wil zijn/worden. Waarom schrijf je zijn en worden min of meer aan elkaar? Ben je het eigenlijk niet? Gelukkig?
(f)
Je grenzen aangeven is op zich niet moeilijk denk ik. Je weet zelf best wat je wel en niet wil. Het aangeven wanneer het echt genoeg is, dat is wel moeilijk. Meestal omdat je het met veel dingen niet eens zo erg in de gaten hebt dat het gebeurt. Tenminste, dat had ik. Dan dacht ik op een gegeven moment 'hé wacht eens even.......eh, dit is wel even behoorlijk over mijn grens allemaal!'
Kijk bij vreemdgaan en zo is het duidelijker, dat is (bijna) altijd over een grens. Maar ik denk dat ik begrijp wat jij bedoelt. Er gebeuren dingen die je niet leuk vindt maar het is te weinig om paal en perk te stellen en er mee op te houden.
Heb je het gevoel dat je erg je best moet doen om het leuk te hebben samen? Loop je op je tenen? Kun je helemaal jezelf zijn? Ga je conflicten uit de weg, ook al ben je het niet eens met de gang van zaken? Heb je het gevoel dat jij meer energie in hem en jullie relatie stopt dan hij?
Dat zijn dingen waarvan ik zeg, er wordt 'gewerkt' in die relatie in plaats van dat er sprake is van harmonie.
Je schrijft dat je zo graag gelukkig met hem wil zijn/worden. Waarom schrijf je zijn en worden min of meer aan elkaar? Ben je het eigenlijk niet? Gelukkig?
(f)
donderdag 14 augustus 2008 om 22:37
Hai Leo,
Ik val zo andermans topic binnen, excuses daarvoor, crucial. Maar ik herkende mezelf even erin.
Om het leuk te hebben op zich, heb ik geen moeite. We genieten van elkaar en als we samen dingen ondernemen voel ik me daar goed bij. Als er echter discussies zijn, of dingen die mij dwars zitten betreffende iets wat hij gedaan heeft, dan maak ik er een enorm punt van. Hierdoor is momenteel wel een negatieve spiraal ontstaan, van iedere keer wel een discussie als je elkaar ziet, redelijk vaak aangezwengeld door mij. Ik uit iets-hij reageert defensief-ik vind dat hij me niet begrijpt en niet naar me luistert-hij snapt niet waar ik het allemaal over heb, etc.
Zucht.
Bij een aantal dingen die jij zegt voel ik dat zo, dat ik af en toe op m'n tenen moet lopen, dat ik er meer energie in stop dan hij, dat ik soms het gevoel niet heb dat ik gewoon mezelf kan zijn.
Hij heeft moeilijke dingen achter de rug enkele jaren geleden, scheiding etc, en neemt veel ruimte in beslag voor zichzelf (dit zit ook wel in zijn karakter). Ik wil graag begripvol zijn en hem ook die ruimte geven, maar ik moet eerlijk zeggen dat dat soms ten koste gaat van mezelf.
Want.. ik heb ook die aandacht en die ruimte nodig. Zijn problemen en emoties hebben soms prioriteit bij hem, en dan is hij ook met name daarmee bezig.
Ik wil dan weer teveel begrijpen/schikken, terwijl dat eigenlijk niet mijn aard is en eigenlijk goed weet wat ik niet/wel wil in mijn relatie.
En tja..wanneer stel je paal en perk. Ik hou nog erg vast aan het idee; het komt wel goed, het heeft tijd nodig. Maar aan de andere kant twijfel ik hierover, want er gaan net zoveel dingen goed als niet goed, en mijn gevoel over hem, is nog steeds dat ik hem ontzettend leuk en lief vind. (daarbij ben ik te analytisch en kan dingen te ingewikkeld voor mezelf maken, zoals dit punt)
Ik val zo andermans topic binnen, excuses daarvoor, crucial. Maar ik herkende mezelf even erin.
Om het leuk te hebben op zich, heb ik geen moeite. We genieten van elkaar en als we samen dingen ondernemen voel ik me daar goed bij. Als er echter discussies zijn, of dingen die mij dwars zitten betreffende iets wat hij gedaan heeft, dan maak ik er een enorm punt van. Hierdoor is momenteel wel een negatieve spiraal ontstaan, van iedere keer wel een discussie als je elkaar ziet, redelijk vaak aangezwengeld door mij. Ik uit iets-hij reageert defensief-ik vind dat hij me niet begrijpt en niet naar me luistert-hij snapt niet waar ik het allemaal over heb, etc.
Zucht.
Bij een aantal dingen die jij zegt voel ik dat zo, dat ik af en toe op m'n tenen moet lopen, dat ik er meer energie in stop dan hij, dat ik soms het gevoel niet heb dat ik gewoon mezelf kan zijn.
Hij heeft moeilijke dingen achter de rug enkele jaren geleden, scheiding etc, en neemt veel ruimte in beslag voor zichzelf (dit zit ook wel in zijn karakter). Ik wil graag begripvol zijn en hem ook die ruimte geven, maar ik moet eerlijk zeggen dat dat soms ten koste gaat van mezelf.
Want.. ik heb ook die aandacht en die ruimte nodig. Zijn problemen en emoties hebben soms prioriteit bij hem, en dan is hij ook met name daarmee bezig.
Ik wil dan weer teveel begrijpen/schikken, terwijl dat eigenlijk niet mijn aard is en eigenlijk goed weet wat ik niet/wel wil in mijn relatie.
En tja..wanneer stel je paal en perk. Ik hou nog erg vast aan het idee; het komt wel goed, het heeft tijd nodig. Maar aan de andere kant twijfel ik hierover, want er gaan net zoveel dingen goed als niet goed, en mijn gevoel over hem, is nog steeds dat ik hem ontzettend leuk en lief vind. (daarbij ben ik te analytisch en kan dingen te ingewikkeld voor mezelf maken, zoals dit punt)
