Relaties
alle pijlers
Samenwonen???
maandag 2 juni 2008 om 18:25
Hallo,
ik ben nieuw hier, en zit toch wel met een dilemma:
Mijn vriend en ik hebben nu 2 jaar een relatie, en denken aan samenwonen. Voelt goed. Probleem is echter: de kinderen.... Vriendlief woont zo'n 50 km bij mij vandaan, en ik zou graag bij hem gaan wonen. Waar ik momenteel woon, wil ik al jaren weg; ik voel me thuis bij hem, zelfs meer dan in mijn eigen huis. Dat hij bij mij komt wonen is praktisch gezien sowieso niet haalbaar, en ik heb steeds gezegd, dat ik hier weg wil en graag bij hem wil gaan wonen.
Nu woont mijn zoon (15 jaar) bij zijn vader, maar vindt het wel fijn, dat hij regelmatig na school bij mij kan binnenwippen. Als ik ga verhuizen is dat niet meer mogelijk.
Mijn dochter (14 jaar) woont wel bij mij, en wil absoluut niet mee verhuizen. Zij heeft een vriendje in de buurt, en ook vrienden.
Zelf heb ik altijd geleerd rekening te houden met anderen: vroeger moest ik rekening houden met mijn ouders, broer, zus, vrienden, etc. Later kwam het rekening houden met mijn man erbij.
En nu heb ik het idee, dat ik rekening moet houden met mijn kinderen....
Kan ik het maken om zomaar 50 km verderop te gaan wonen, mijn dochter naar een andere school doen, en weten, dat ze daar ook weer vrienden kan maken? Of moet ik werkelijk blijven wonen waar ik nu woon (dit gaat ten koste van de relatie, we trekken het allebei niet meer, elkaar alleen maar de weekenden te zien).
Zou graag reacties zien, zodat ik het misschien nog van een andere kant kan bekijken....
bedankt alvast,
Monique
ik ben nieuw hier, en zit toch wel met een dilemma:
Mijn vriend en ik hebben nu 2 jaar een relatie, en denken aan samenwonen. Voelt goed. Probleem is echter: de kinderen.... Vriendlief woont zo'n 50 km bij mij vandaan, en ik zou graag bij hem gaan wonen. Waar ik momenteel woon, wil ik al jaren weg; ik voel me thuis bij hem, zelfs meer dan in mijn eigen huis. Dat hij bij mij komt wonen is praktisch gezien sowieso niet haalbaar, en ik heb steeds gezegd, dat ik hier weg wil en graag bij hem wil gaan wonen.
Nu woont mijn zoon (15 jaar) bij zijn vader, maar vindt het wel fijn, dat hij regelmatig na school bij mij kan binnenwippen. Als ik ga verhuizen is dat niet meer mogelijk.
Mijn dochter (14 jaar) woont wel bij mij, en wil absoluut niet mee verhuizen. Zij heeft een vriendje in de buurt, en ook vrienden.
Zelf heb ik altijd geleerd rekening te houden met anderen: vroeger moest ik rekening houden met mijn ouders, broer, zus, vrienden, etc. Later kwam het rekening houden met mijn man erbij.
En nu heb ik het idee, dat ik rekening moet houden met mijn kinderen....
Kan ik het maken om zomaar 50 km verderop te gaan wonen, mijn dochter naar een andere school doen, en weten, dat ze daar ook weer vrienden kan maken? Of moet ik werkelijk blijven wonen waar ik nu woon (dit gaat ten koste van de relatie, we trekken het allebei niet meer, elkaar alleen maar de weekenden te zien).
Zou graag reacties zien, zodat ik het misschien nog van een andere kant kan bekijken....
bedankt alvast,
Monique
maandag 2 juni 2008 om 21:41
@Monique:
Ik zou het niet doen. Hoe moeilijk het ook is, ik ben als kind zelf vaak verhuisd en daar ben ik eigenlijk nog steeds vrij boos over. Vooral toen ik op mijn veertiende weer verhuisde. Ik bleef nog steeds op dezelfde middelbare school zitten maar dat maakte niet veel uit. Het was moeilijk om na schooltijd met mensen mee te gaan voor een drankje, of uitgaan in de plaats waar ik naar school ging. Ook al hebben je kinderen je over een paar jaar niet meer nodig, ze hebben je nu wel hard nodig en ik vind niet dat je je dochter zomaar uit haar vertrouwde omgeving kan halen (zelfs niet als ze nog op dezelfde school blijft zitten want dat maakt het absoluut niet makkelijker).
Ik vind het nu een verademing dat ik op mijn 23e een eigen huisje heb waarvan ik zelf nu bepaal of ik eruit verhuis of niet. En daardoor merk ik dat die verhuizingen me niet in de koude kleren zijn gaan zitten. Als ik later zelf kinderen heb, zou ik niet voor een verhuizing kiezen denk ik.
Ik zou het niet doen. Hoe moeilijk het ook is, ik ben als kind zelf vaak verhuisd en daar ben ik eigenlijk nog steeds vrij boos over. Vooral toen ik op mijn veertiende weer verhuisde. Ik bleef nog steeds op dezelfde middelbare school zitten maar dat maakte niet veel uit. Het was moeilijk om na schooltijd met mensen mee te gaan voor een drankje, of uitgaan in de plaats waar ik naar school ging. Ook al hebben je kinderen je over een paar jaar niet meer nodig, ze hebben je nu wel hard nodig en ik vind niet dat je je dochter zomaar uit haar vertrouwde omgeving kan halen (zelfs niet als ze nog op dezelfde school blijft zitten want dat maakt het absoluut niet makkelijker).
Ik vind het nu een verademing dat ik op mijn 23e een eigen huisje heb waarvan ik zelf nu bepaal of ik eruit verhuis of niet. En daardoor merk ik dat die verhuizingen me niet in de koude kleren zijn gaan zitten. Als ik later zelf kinderen heb, zou ik niet voor een verhuizing kiezen denk ik.
maandag 2 juni 2008 om 21:43
Zou je niet eerst proberen om de verhoudingen zodanig te krijgen dat jouw kinderen zich respectvol gedragen naar jouw nieuwe partner? Het wordt echt niet als vanzelf eenvoudiger omdat je dezelfde voordeur deelt. Kinderen gedragen zich in mijn ogen overigens niet a-sociaal omdat een nieuwe partner een bedreiging zou vormen maar omdat ze er mee weg kunnen komen. Wij hebben vanaf het begin duidelijk gemaakt dat een gebrek aan respect voor mij wordt opgevat als gebrek aan respect voor hun vader en omgekeerd. Dat laat overlet dat ze vragen, zorgen of problemen kunnen hebben die we samen kunnen bespreken. Maar hier dus geen a-sociaal gedrag.
maandag 2 juni 2008 om 21:47
Sja, hier ook een lat-relatie. Vriend en ik wonen zo'n 100 km bij elkaar vandaan. We willen ook graag gaan samenwonen, maar omdat de laatste tijd nogal veel is gebeurd in ons leven, wat behoorlijke impact op dochter heeft gehad hebben we besloten om dat nog een jaar uit te stellen. Dan nog maar een jaar op en neer pendelen elk weekend, dat is dan niet anders. Mijn inziens is dat het waard, zo kunnen we eerst lekker aan mekaar wennen in de weekenden, samen op vakantie en mekaar zo goed leren kennen, Ik snap wel dat er veel geld in omgaat, in dat reizen, dat is hier ook zo, maar goed, dan maar geen extraatje om eens uit eten te gaan, kook ik veel liever lekker thuis voor ons 3en. Omdat we mekaar door de week natuurlijk missen heb ik een 'bel s'avonds vrij abo' genomen, dus we kunnen elke avond even gezellig kletsen, het haalt het niet bij samen zijn, maar dit is de situatie zoals ie nu is en daar hebben we gewoon naar te handelen.
Tuurlijk kan ik nu zeggen, dochter heeft maar te willen dat we samenwonen (zij i nog maar 3) maar ik voel dat ze er nog niet aan toe is, dan is mn keuze toch snel gemaakt? Nu is de voorbereiding nog net even leuker ook. (je verlekkeren aan de leuke huizen op funda, wensenlijstje maken dat soort dingen)
Besef wel dat wat je nu wil ook een impact met zich mee brengt hoor. je wilt eerst tijdelijk bij je vriend intrekken, en na een paar maanden een ander huis. Waarom niet nog die paar maanden extra latten, sparen en dan meteen voor een ander huis gaan? lijkt me voor je kinderen ook veel fijner, hebben ze gewoon hun eigen plek, zonder dat ze bij iemand anders gaan wonen..
Tuurlijk kan ik nu zeggen, dochter heeft maar te willen dat we samenwonen (zij i nog maar 3) maar ik voel dat ze er nog niet aan toe is, dan is mn keuze toch snel gemaakt? Nu is de voorbereiding nog net even leuker ook. (je verlekkeren aan de leuke huizen op funda, wensenlijstje maken dat soort dingen)
Besef wel dat wat je nu wil ook een impact met zich mee brengt hoor. je wilt eerst tijdelijk bij je vriend intrekken, en na een paar maanden een ander huis. Waarom niet nog die paar maanden extra latten, sparen en dan meteen voor een ander huis gaan? lijkt me voor je kinderen ook veel fijner, hebben ze gewoon hun eigen plek, zonder dat ze bij iemand anders gaan wonen..
maandag 2 juni 2008 om 21:53
Maroon, dat is de gezonde instelling die hoort. Je ziet ook als je je keuzes helder hebt en je prioriteiten waar ze horen, dat je de situatie ook accepteert en het beste van maakt. Heb ik respect voor.
Jolantje, je kan je kinderen niet zoals het uitkomt maar naar de andere ouder doen. Dat jij het ervaart als alles opgeven is jouw gebrek. Ik denk dat bijv Maroon het helemaal niet zo ervaart. Ik heb te maken met exact dezelfde situatie, met dezelfde afstand. Ik ben een packedge deal voor mijn partner en dat heeft hij met veel liefde gerespecteerd. Das ook de enige basis waarom voor mij een relatie met iemand mogelijk is, de kinderen erbij of niets.
Jolantje, je kan je kinderen niet zoals het uitkomt maar naar de andere ouder doen. Dat jij het ervaart als alles opgeven is jouw gebrek. Ik denk dat bijv Maroon het helemaal niet zo ervaart. Ik heb te maken met exact dezelfde situatie, met dezelfde afstand. Ik ben een packedge deal voor mijn partner en dat heeft hij met veel liefde gerespecteerd. Das ook de enige basis waarom voor mij een relatie met iemand mogelijk is, de kinderen erbij of niets.
maandag 2 juni 2008 om 21:55
Wat een lastige situatie!
Eigenlijk wil ik alleen maar zeggen dat kinderen belangrijk zijn, maar dat ik me hele goed voorstellen dat je niet altijd keuzes kunt maken die in hun straatje passen. Over een paar jaar gaan ze inderdaad hun eigen weg en blijf jij als het ware 'achter'.
Als voorbeeld heb ik altijd de moeder van mijn jeugdvriendin gehad. Zij is gescheiden toen mijn vriendin zes jaar was en heeft vanaf dat moment haar hele leven in het teken van haar drie kinderen gesteld. Mijn vriendin was de jongste van die drie. Toen ook mijn vriendin als laatste het huis uit ging, bleef haar moeder echt met lege handen achter. Zij heeft al die jaren geen enkel moment aan zichzelf gedacht en werd echt doodongelukkig toen haar kids allemaal het huis uit waren. Pas daarna begon ze heel langzaam zelf weer een beetje leven op te bouwen, maar dat verliep zo moeizaam. Zo piepjong was ze niet meer.
Ik begrijp echt dat kinderen heel belangrijk zijn, maar uiteindelijk gaan zij hun eigen weg wel en is het wel handig als je zelf een beetje leuk leven hebt en ook keuzes maakt die voor jezelf belangrijk zijn. Je kunt je leven toch niet 18 jaar in de koelkast zetten omdat je voor kinderen gekozen hebt? Dat is een beetje ouderwets in mijn ogen.
Wat zouden je kinderen er van vinden als ze beide bij hun vader gaan wonen? Het zou nog maar voor een paar jaar zijn. Of idd, je dochter gaat mee en jullie pendelen naar haar oude school en jouw werk. Want jouw werk houd je wel aan?
Eigenlijk wil ik alleen maar zeggen dat kinderen belangrijk zijn, maar dat ik me hele goed voorstellen dat je niet altijd keuzes kunt maken die in hun straatje passen. Over een paar jaar gaan ze inderdaad hun eigen weg en blijf jij als het ware 'achter'.
Als voorbeeld heb ik altijd de moeder van mijn jeugdvriendin gehad. Zij is gescheiden toen mijn vriendin zes jaar was en heeft vanaf dat moment haar hele leven in het teken van haar drie kinderen gesteld. Mijn vriendin was de jongste van die drie. Toen ook mijn vriendin als laatste het huis uit ging, bleef haar moeder echt met lege handen achter. Zij heeft al die jaren geen enkel moment aan zichzelf gedacht en werd echt doodongelukkig toen haar kids allemaal het huis uit waren. Pas daarna begon ze heel langzaam zelf weer een beetje leven op te bouwen, maar dat verliep zo moeizaam. Zo piepjong was ze niet meer.
Ik begrijp echt dat kinderen heel belangrijk zijn, maar uiteindelijk gaan zij hun eigen weg wel en is het wel handig als je zelf een beetje leuk leven hebt en ook keuzes maakt die voor jezelf belangrijk zijn. Je kunt je leven toch niet 18 jaar in de koelkast zetten omdat je voor kinderen gekozen hebt? Dat is een beetje ouderwets in mijn ogen.
Wat zouden je kinderen er van vinden als ze beide bij hun vader gaan wonen? Het zou nog maar voor een paar jaar zijn. Of idd, je dochter gaat mee en jullie pendelen naar haar oude school en jouw werk. Want jouw werk houd je wel aan?
maandag 2 juni 2008 om 21:55
Oh ja, en ik haal de kinderen dus niet uit hun omgeving. We rijden allebei wat vaker. Tevens vonden mijn kinderen het ook niet makkelijk. Geleidelijk aan aanbeiden. Hun gevoelens respecteren en respect terug verwachten. Maakt het niet makkelijk, maar a sociaal gedrag is in den beginne al nooit geaccepteerd, dus dat maakt de situatie nu niet anders.
maandag 2 juni 2008 om 21:56
Ik heb mijn zoon niet opgegeven zoals jij zegt maar voor mezelf gekozen omdat het anders verkeerd met mij zou aflopen..
Achteraf heeft mijn zoon mij groot gelijk geven dat ik het hadgedaan want anders was het vast en zeker anders af gelopen.
Nu 2 jaar verder heb ik een goede verstandhouding met mijn zoon veel beter dan dat ie ooit was, en dat terwijl hij nieteens bij mij woont maar bij mijn moeder.
Achteraf heeft mijn zoon mij groot gelijk geven dat ik het hadgedaan want anders was het vast en zeker anders af gelopen.
Nu 2 jaar verder heb ik een goede verstandhouding met mijn zoon veel beter dan dat ie ooit was, en dat terwijl hij nieteens bij mij woont maar bij mijn moeder.
maandag 2 juni 2008 om 21:56
quote:jolantje schreef op 02 juni 2008 @ 21:32:
Spammie maar dat hou je uiteindelijk ook niet vol.. Tenminste ik niet nee..
En wat is er nou mis mee dat kinderen bij hun vader wonen, en dat moeder dan gaat samenwonen met haar nieuwe vriend?
Als alle partijen het er mee eens zijn wat is dan het probleem??
En Monique je bent heus geen slecht moeder als je voor die optie kiest!
Jolantje, die dochter zal wel niet voor niets bij haar moeder wonen en zoon bij de vader. Je gaat er maar vanuit dat dochter en vader dat willen dat zij daar gaat wonen.
Daarbij, maar dat is al gezegd, vind ik het heel egoistisch dat het voor de kinderen het op en neer reizen geen probleem moet zijn en voor haar vriend dat half uurtje wel. Dat klopt toch niet? Die kan toch ook een keer doordeweeks komen? Zoveel mensen moeten s'ochtends vroeg opstaan om een half uur of langer te reizen naar hun werk.
Over de opmerking dat de kinderen een last zijn maar niet te spreken. Ik snap dat je dat zo kan voelen maar om ze door die ellende te laten gaan terwijl je relatie ook niet helemaal goed is wat je zegt, belachelijk.
Daarbij, als jullie toch samen wat willen kopen en dit proefwonen is, laat hij gaan proefwonen bij jou en als dat gaat kopen jullie wat anders.
Spammie maar dat hou je uiteindelijk ook niet vol.. Tenminste ik niet nee..
En wat is er nou mis mee dat kinderen bij hun vader wonen, en dat moeder dan gaat samenwonen met haar nieuwe vriend?
Als alle partijen het er mee eens zijn wat is dan het probleem??
En Monique je bent heus geen slecht moeder als je voor die optie kiest!
Jolantje, die dochter zal wel niet voor niets bij haar moeder wonen en zoon bij de vader. Je gaat er maar vanuit dat dochter en vader dat willen dat zij daar gaat wonen.
Daarbij, maar dat is al gezegd, vind ik het heel egoistisch dat het voor de kinderen het op en neer reizen geen probleem moet zijn en voor haar vriend dat half uurtje wel. Dat klopt toch niet? Die kan toch ook een keer doordeweeks komen? Zoveel mensen moeten s'ochtends vroeg opstaan om een half uur of langer te reizen naar hun werk.
Over de opmerking dat de kinderen een last zijn maar niet te spreken. Ik snap dat je dat zo kan voelen maar om ze door die ellende te laten gaan terwijl je relatie ook niet helemaal goed is wat je zegt, belachelijk.
Daarbij, als jullie toch samen wat willen kopen en dit proefwonen is, laat hij gaan proefwonen bij jou en als dat gaat kopen jullie wat anders.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
maandag 2 juni 2008 om 21:58
Ine, wat weerhoud een vrouw om gelukkig te zijn, rekening met zichzelf te houden, zichzelf niet weg te cijferen MET kinderen?
Jezelf wegcijferen, als dat het probleem is met kinderen is niet de oplossing je kinderen wegdoen, maar je eigen probleem wegdoen. Voor jezelf zorgen dus en zorgen dat je leven doorgaat, MET kinderen.
Jezelf wegcijferen, als dat het probleem is met kinderen is niet de oplossing je kinderen wegdoen, maar je eigen probleem wegdoen. Voor jezelf zorgen dus en zorgen dat je leven doorgaat, MET kinderen.
maandag 2 juni 2008 om 22:00
Juist Kabouter! Het hele pakje, en anders niks!
Toen ik besloot dat ik graag moeder wilde worden wist ik dat daar een enorme dosis verantwoordelijkheid bij hoorde. Hoe groot die verantwoordelijkheid echter was besefte ik pas toen dochter er eenmaal was. Ik ben de ouder, ik wil dat ze gelukkig is, en ik zie dat ze nu het gelukkigst is in 'haar' huis, even een stekje waar ze wat op adem kan komen. Wie ben ik dan om dat allemaal weer overhoop te gooien?
Ik snap natuurlijk ook wel dat dat voor iedereen anders is, dat bijv Jolantje een keuze gemaakt heeft die voor haar goed was/is. Het zou alleen de mijne niet zijn.
Toen ik besloot dat ik graag moeder wilde worden wist ik dat daar een enorme dosis verantwoordelijkheid bij hoorde. Hoe groot die verantwoordelijkheid echter was besefte ik pas toen dochter er eenmaal was. Ik ben de ouder, ik wil dat ze gelukkig is, en ik zie dat ze nu het gelukkigst is in 'haar' huis, even een stekje waar ze wat op adem kan komen. Wie ben ik dan om dat allemaal weer overhoop te gooien?
Ik snap natuurlijk ook wel dat dat voor iedereen anders is, dat bijv Jolantje een keuze gemaakt heeft die voor haar goed was/is. Het zou alleen de mijne niet zijn.
maandag 2 juni 2008 om 22:05
Het is de kunst om je verantwoordelijkheid te nemen voor jezelf EN je kinderen. Tja, niet alles kan in het leven en daar dien je keuzes in te maken. Een keus begint bijvoorbeeld bij het krijgen van kinderen. Je weet van te voren dat je daar minimaal 18 jaar verantwoordelijk voor bent.
Daarnaast ben je zelf ook nog vrouw en mens en dat heeft ook behoeftes nodig. Juist ja, DAARNAAST. Beiden dus.
Onevenwichtig voor jezelf kiezen op zeer egoistische wijzen brengt ongeluk voor je kinderen, voor je relatie en voor jezelf op langere termijn.
Mensen en vluchtige bevrediging omdat het NU zo lekker voelt.
Daarnaast ben je zelf ook nog vrouw en mens en dat heeft ook behoeftes nodig. Juist ja, DAARNAAST. Beiden dus.
Onevenwichtig voor jezelf kiezen op zeer egoistische wijzen brengt ongeluk voor je kinderen, voor je relatie en voor jezelf op langere termijn.
Mensen en vluchtige bevrediging omdat het NU zo lekker voelt.
maandag 2 juni 2008 om 22:06
quote:Ine schreef op 02 juni 2008 @ 21:55:
Je kunt je leven toch niet 18 jaar in de koelkast zetten omdat je voor kinderen gekozen hebt? Dat is een beetje ouderwets in mijn ogen.
Dit is wat ook ik bedoel!
Dochter gaat niet bij vader wonen, dat wil ze niet. Misschien wel, als ik alsnog besluit om te verhuizen, maar voorlopig wil zij bij mij blijven.
Je kunt je leven toch niet 18 jaar in de koelkast zetten omdat je voor kinderen gekozen hebt? Dat is een beetje ouderwets in mijn ogen.
Dit is wat ook ik bedoel!
Dochter gaat niet bij vader wonen, dat wil ze niet. Misschien wel, als ik alsnog besluit om te verhuizen, maar voorlopig wil zij bij mij blijven.
maandag 2 juni 2008 om 22:11
Die tussen periode, het proef samenwonen, kan dan toch ook bij jou!
En nogmaals, je hebt waarschijnlijk mijn posting niet gelezen, waarom is het voor de kinderen niet erg om een half uurtje te reizen en voor je vriend wel?
En nogmaals, je hebt waarschijnlijk mijn posting niet gelezen, waarom is het voor de kinderen niet erg om een half uurtje te reizen en voor je vriend wel?
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
maandag 2 juni 2008 om 22:13
maandag 2 juni 2008 om 22:16
quote:mylenevalerie schreef op 02 juni 2008 @ 22:11:
Die tussen periode, het proef samenwonen, kan dan toch ook bij jou!
En nogmaals, je hebt waarschijnlijk mijn posting niet gelezen, waarom is het voor de kinderen niet erg om een half uurtje te reizen en voor je vriend wel?Sorry! Ik had het wel gelezen, maar nog niet gereageerd. De kinderen zouden het weekend moeten reizen, 1x per 14 dagen, en daar zou ik misschien minder moeite mee hebben. Al zou ik ze dan wel brengen/halen.
Die tussen periode, het proef samenwonen, kan dan toch ook bij jou!
En nogmaals, je hebt waarschijnlijk mijn posting niet gelezen, waarom is het voor de kinderen niet erg om een half uurtje te reizen en voor je vriend wel?Sorry! Ik had het wel gelezen, maar nog niet gereageerd. De kinderen zouden het weekend moeten reizen, 1x per 14 dagen, en daar zou ik misschien minder moeite mee hebben. Al zou ik ze dan wel brengen/halen.
maandag 2 juni 2008 om 22:16
Omdat er slechts selectief gelezen wordt wat gevoelens alleen maar bevestigd. Natuurlijk knaagt geweten, daarom zit ze ermee. Echter is het fijn als mensen haar gelijk geven want dan kan ze de keuze die ze het liefst zou maken verantwoorden voor zichzelf.
Zeg niet dat het zo is, maar zo komt het over.
Monique, denk na wat je doet. Hoe zou jij je voelen als dochter zijnde, dat je moeder kiest voor haar vriend ipv jou?
Ja, later heeft ze haar eigen leven. Zou je haar aanraden haar kinderen in de steek te laten (want dat doe je) op hun 14-15e?
What the hell were you thinking toen ze geboren werden?? Toen wist je toch al dat het voor minimaal 18 jaar zou zijn?
Keuzes, keuzes en consequenties aanvaarden. Keuze was kids. En nu kan je kiezen om ze in de steek te laten. Wat zullen de consequenties daar van zijn??? Ff niet alleen gedacht voor jezelf, maar ook voor je kinderen.
Actie, keuze, consequentie, verantwoordelijkheid... bleh, vieze woorden
Zeg niet dat het zo is, maar zo komt het over.
Monique, denk na wat je doet. Hoe zou jij je voelen als dochter zijnde, dat je moeder kiest voor haar vriend ipv jou?
Ja, later heeft ze haar eigen leven. Zou je haar aanraden haar kinderen in de steek te laten (want dat doe je) op hun 14-15e?
What the hell were you thinking toen ze geboren werden?? Toen wist je toch al dat het voor minimaal 18 jaar zou zijn?
Keuzes, keuzes en consequenties aanvaarden. Keuze was kids. En nu kan je kiezen om ze in de steek te laten. Wat zullen de consequenties daar van zijn??? Ff niet alleen gedacht voor jezelf, maar ook voor je kinderen.
Actie, keuze, consequentie, verantwoordelijkheid... bleh, vieze woorden
