Relaties
alle pijlers
scheiden zo'n moeilijke beslissing
maandag 9 februari 2009 om 03:41
Help!!!
Wie o wie heeft dit al ervaren. Ik zie mijn huwelijk echt niet meer zitten. Therapie etc. hebben we al gehad. Het is gewoon over de liefde. We leven nu als vrienden in 1 huis en is in vergelijking met sommige relaties in mijn omgeving nog best goed te doen. Maar zo oud worden zie ik ook niet als optie. Maar ja, weggaan is niet zo simpel. Wij hebben twee schatten van kindjes en het lijkt me verschrikkelijk om ze deels te moeten gaan missen. Vooral mij dochtertje zal er kapot van zijn dat zij naar papa zal moeten zonder mij. (ze is een erg mama's kindje). Mijn man heeft al twee kinderen uit een eerdere relatie en ook dat maakt het nog erger. Nu wordt hij weer verlaten en zal hij zijn kinderen deels moeten gaan missen. Daarnaast heb ik dus al de ervaring wat het gesleep met de kinderen teweeg zal bregen, maar ja wat moet je dan als broer en zus oud worden? Heeft iemand hier ervaring mee?
Wie o wie heeft dit al ervaren. Ik zie mijn huwelijk echt niet meer zitten. Therapie etc. hebben we al gehad. Het is gewoon over de liefde. We leven nu als vrienden in 1 huis en is in vergelijking met sommige relaties in mijn omgeving nog best goed te doen. Maar zo oud worden zie ik ook niet als optie. Maar ja, weggaan is niet zo simpel. Wij hebben twee schatten van kindjes en het lijkt me verschrikkelijk om ze deels te moeten gaan missen. Vooral mij dochtertje zal er kapot van zijn dat zij naar papa zal moeten zonder mij. (ze is een erg mama's kindje). Mijn man heeft al twee kinderen uit een eerdere relatie en ook dat maakt het nog erger. Nu wordt hij weer verlaten en zal hij zijn kinderen deels moeten gaan missen. Daarnaast heb ik dus al de ervaring wat het gesleep met de kinderen teweeg zal bregen, maar ja wat moet je dan als broer en zus oud worden? Heeft iemand hier ervaring mee?
dinsdag 10 februari 2009 om 08:59
dinsdag 10 februari 2009 om 09:43
He kookwekertje,
Het doet mij goed om het verhaal ook van de ander kant te horen. En ik denk inderdaad dat je het bij het juiste einde hebt. Alleen de energie om het proces op te starten ontbreekt me op dit moment gewoon. Alle weerstanden, verdriet en onbegrip bij vrienden en familie, het moeten zoeken naar een andere huis etc daar zie ik als een berg tegen op. Beide opties zal het voor mijn kids niet makkelijk maken, maar scheiden zal voor hen in relationele zin duidelijkheid verschaffen. Ik denk inderdaad dat je vader redelijk veel weg heeft van mijn partner. Het is een goede vent hoor, hij werkt hard, helpt mee in het huishouden en zo ver ik weet trouw. Maar inderdaad initiatief loos en een goed gesprek ...tja dat valt al snel stil als je binnen een minuut een oplossing aandraagt en daarna op staat om wat anders te gaan doen.. Wat ik mij afvraag is hoe het daarna met je moeder is gegaan.
Soesie
Het doet mij goed om het verhaal ook van de ander kant te horen. En ik denk inderdaad dat je het bij het juiste einde hebt. Alleen de energie om het proces op te starten ontbreekt me op dit moment gewoon. Alle weerstanden, verdriet en onbegrip bij vrienden en familie, het moeten zoeken naar een andere huis etc daar zie ik als een berg tegen op. Beide opties zal het voor mijn kids niet makkelijk maken, maar scheiden zal voor hen in relationele zin duidelijkheid verschaffen. Ik denk inderdaad dat je vader redelijk veel weg heeft van mijn partner. Het is een goede vent hoor, hij werkt hard, helpt mee in het huishouden en zo ver ik weet trouw. Maar inderdaad initiatief loos en een goed gesprek ...tja dat valt al snel stil als je binnen een minuut een oplossing aandraagt en daarna op staat om wat anders te gaan doen.. Wat ik mij afvraag is hoe het daarna met je moeder is gegaan.
Soesie
dinsdag 10 februari 2009 om 09:56
Jee Soesie,
klinkt eigenlijk alsof je je keuze al gemaakt hebt.
Dat verklaart ook waarom je niet op mijn vragen en de treffende postings van Meds hebt gereageerd.
Ik hoor dat je niet gelukkig bent in je relatie, maar geluk moet je niet uit hem halen, maar uit jezelf (maar goed, ik val in herhaling).
Ik ben zelf ook gescheiden en geloof mij nou maar, dat huis en het regelwerk is echt het moeilijkste niet, hoor. Dat emotionele, het schuldgevoel naar je kinderen, het constant geconfronteerd worden met je ex (die straks een leuk jong vriendinnetje ergens vandaan haalt en dan ineens helemaal niet meer zo initiatiefloos is), het verliezen van je vrienden, familie, de eindeloze ruzies...
Nee meid, het is geen ticket to freedom.
klinkt eigenlijk alsof je je keuze al gemaakt hebt.
Dat verklaart ook waarom je niet op mijn vragen en de treffende postings van Meds hebt gereageerd.
Ik hoor dat je niet gelukkig bent in je relatie, maar geluk moet je niet uit hem halen, maar uit jezelf (maar goed, ik val in herhaling).
Ik ben zelf ook gescheiden en geloof mij nou maar, dat huis en het regelwerk is echt het moeilijkste niet, hoor. Dat emotionele, het schuldgevoel naar je kinderen, het constant geconfronteerd worden met je ex (die straks een leuk jong vriendinnetje ergens vandaan haalt en dan ineens helemaal niet meer zo initiatiefloos is), het verliezen van je vrienden, familie, de eindeloze ruzies...
Nee meid, het is geen ticket to freedom.
dinsdag 10 februari 2009 om 10:06
Soesie, je schrijft dat je man, als er een probleem is, binnen 1 minuut met een oplossing komt en daarna opstaat en iets anders gaat doen.
Heb je het tijdens de therapie daarover gehad? En hoe reageerde hij daarop? Is het onwil/onvermogen van hem om te reageren zoals jij het zou willen, bijvoorbeeld door naar je te luisteren, een arm om je heen te slaan en bij je te blijven zitten? Want zo moeilijk lijkt me dat niet voor een man, als het hem maar duidelijk gezegd wordt.
Je schrijft ook dat je je opgelucht voelt als hij er niet is. Waarom is dat?
Heb je het tijdens de therapie daarover gehad? En hoe reageerde hij daarop? Is het onwil/onvermogen van hem om te reageren zoals jij het zou willen, bijvoorbeeld door naar je te luisteren, een arm om je heen te slaan en bij je te blijven zitten? Want zo moeilijk lijkt me dat niet voor een man, als het hem maar duidelijk gezegd wordt.
Je schrijft ook dat je je opgelucht voelt als hij er niet is. Waarom is dat?
dinsdag 10 februari 2009 om 10:16
quote:soesie2 schreef op 09 februari 2009 @ 22:46:
Ik kwam toen uit een zeer ongezonden relatie (mishandeling etc) en vond in hem een stabiele verzorgende niet veel eisende partner. Voor je het dan weet trek je bij elkaar in
Vervolgens komen er kinderen
ben ik mij ook in het proces van ouderworden (nu 36) aan het bewust worden van een aantal zaken
Ik ben bang dat ik, als wij samen blijven, over 10 jaar spijt ga krijgen. Als eerste omdat hij dan tegen de 60 loopt en dus eigenlijk op relatie gebied altijd te kort is gedaan maar zeker ook voor mijn kinderen die toch een heel raar beeld krijgen van hoe relaties (niet) werken.
Soesie2
Even een beetje een kort door de bocht reactie. Als je schrijft over hoe je je leven tot nu toe hebt ingericht, lijkt het alsof je geen keuzes hebt gemaakt, maar gewoon maar wat gedaan hebt. En dan komt nu bewustwording en het "is that all there is".
Vervolgens schrijf je dat je, als je besluit níet te gaan scheiden, je daarmee je man en je kinderen tekort doet.
Als je je man en kinderen zou vragen of ze het daarmee eens zijn, vermoed ik dat ze dat alle drie zullen ontkennen en ik denk ook niet dat je geweten moet proberen te sussen met jezelf wijsmaken dat je deze beslissing wilt nemen om hén een plezier te doen. Je doet dit voor jezelf.
En als je het voor jezelf doet, is dit dan wél een bewuste keuze met een duidelijk doel, of kijk je hier over tien jaar ook weer op terug in de trant van "ja, en dan komt de sleur en dan ga je scheiden.....".....
Ik kwam toen uit een zeer ongezonden relatie (mishandeling etc) en vond in hem een stabiele verzorgende niet veel eisende partner. Voor je het dan weet trek je bij elkaar in
Vervolgens komen er kinderen
ben ik mij ook in het proces van ouderworden (nu 36) aan het bewust worden van een aantal zaken
Ik ben bang dat ik, als wij samen blijven, over 10 jaar spijt ga krijgen. Als eerste omdat hij dan tegen de 60 loopt en dus eigenlijk op relatie gebied altijd te kort is gedaan maar zeker ook voor mijn kinderen die toch een heel raar beeld krijgen van hoe relaties (niet) werken.
Soesie2
Even een beetje een kort door de bocht reactie. Als je schrijft over hoe je je leven tot nu toe hebt ingericht, lijkt het alsof je geen keuzes hebt gemaakt, maar gewoon maar wat gedaan hebt. En dan komt nu bewustwording en het "is that all there is".
Vervolgens schrijf je dat je, als je besluit níet te gaan scheiden, je daarmee je man en je kinderen tekort doet.
Als je je man en kinderen zou vragen of ze het daarmee eens zijn, vermoed ik dat ze dat alle drie zullen ontkennen en ik denk ook niet dat je geweten moet proberen te sussen met jezelf wijsmaken dat je deze beslissing wilt nemen om hén een plezier te doen. Je doet dit voor jezelf.
En als je het voor jezelf doet, is dit dan wél een bewuste keuze met een duidelijk doel, of kijk je hier over tien jaar ook weer op terug in de trant van "ja, en dan komt de sleur en dan ga je scheiden.....".....
dinsdag 10 februari 2009 om 10:25
He kimmetje,
Je hebt gelijk het niet kunnen beantwoorden je vragen en opmerkingen van Meds komt omdat het gevoel van toen niet eens meer naar boven is te halen. En Rieiger .....Ik zou echt niet weten wat hij moet zeggen of doen om het weer de goede kant op te trekken. Dat is ook eigenlijk wat er uit de therapie is gekomen. Hij wil dingen horen die hij niet goed doet zodat hij dit (denkt) te kunnen veranderen. Maar het zit gewoon bij mij. Overigens deel ik niet je mening dat ik getrouwd of niet aan hem vast zit. Ja als ex blijft hij altijd de vader van mijn kinderen maar het schuldgevoel dat ik hem in relationeel opzicht te kort doe zal verdwijnen. En ja ik zie hem inderdaad binnen 3 maanden met een nieuwe versie op de bank zitten. Maar zoals ik daar nu tegen aan kijk kan ik alleen maar hopen dat hij zijn kinderen hierdoor niet zal vergeten. Dit is wel de situatie met de twee kinderen uit zijn vorige relatie. Als hij deze een tijd niet ziet vind hij dat prima. Hij is ook niet echt met ze begaan omdat hij niet wil vechten tegen de beinvloedende rol van hun moeder en hij letterlijk zegt dit is nu mijn gezin.
Soesie
Je hebt gelijk het niet kunnen beantwoorden je vragen en opmerkingen van Meds komt omdat het gevoel van toen niet eens meer naar boven is te halen. En Rieiger .....Ik zou echt niet weten wat hij moet zeggen of doen om het weer de goede kant op te trekken. Dat is ook eigenlijk wat er uit de therapie is gekomen. Hij wil dingen horen die hij niet goed doet zodat hij dit (denkt) te kunnen veranderen. Maar het zit gewoon bij mij. Overigens deel ik niet je mening dat ik getrouwd of niet aan hem vast zit. Ja als ex blijft hij altijd de vader van mijn kinderen maar het schuldgevoel dat ik hem in relationeel opzicht te kort doe zal verdwijnen. En ja ik zie hem inderdaad binnen 3 maanden met een nieuwe versie op de bank zitten. Maar zoals ik daar nu tegen aan kijk kan ik alleen maar hopen dat hij zijn kinderen hierdoor niet zal vergeten. Dit is wel de situatie met de twee kinderen uit zijn vorige relatie. Als hij deze een tijd niet ziet vind hij dat prima. Hij is ook niet echt met ze begaan omdat hij niet wil vechten tegen de beinvloedende rol van hun moeder en hij letterlijk zegt dit is nu mijn gezin.
Soesie
dinsdag 10 februari 2009 om 10:43
quote:soesie2 schreef op 10 februari 2009 @ 10:25:
He kimmetje,
Je hebt gelijk het niet kunnen beantwoorden je vragen en opmerkingen van Meds komt omdat het gevoel van toen niet eens meer naar boven is te halen. En Rieiger .....Ik zou echt niet weten wat hij moet zeggen of doen om het weer de goede kant op te trekken. Dat is ook eigenlijk wat er uit de therapie is gekomen. Hij wil dingen horen die hij niet goed doet zodat hij dit (denkt) te kunnen veranderen. Maar het zit gewoon bij mij.
In dat geval mag je hem toch ook niet kwalijk nemen dat hij niets verandert, als je hem niet zegt wát hij moet veranderen. Ik vrees dan ook dat je in een eventuele volgende relatie opnieuw tegen problemen aan zult lopen.
Overigens deel ik niet je mening dat ik getrouwd of niet aan hem vast zit.
Dat is niet mijn mening, dat heeft iemand anders geschreven.
Ja als ex blijft hij altijd de vader van mijn kinderen maar het schuldgevoel dat ik hem in relationeel opzicht te kort doe zal verdwijnen. En ja ik zie hem inderdaad binnen 3 maanden met een nieuwe versie op de bank zitten. Maar zoals ik daar nu tegen aan kijk kan ik alleen maar hopen dat hij zijn kinderen hierdoor niet zal vergeten. Dit is wel de situatie met de twee kinderen uit zijn vorige relatie. Als hij deze een tijd niet ziet vind hij dat prima. Hij is ook niet echt met ze begaan
Is dat echt zo of lijkt het maar zo? Soms sta je als gescheiden vader machteloos en heeft 'vechten' inderdaad geen zin.
omdat hij niet wil vechten tegen de beinvloedende rol van hun moeder en hij letterlijk zegt dit is nu mijn gezin.
Soesie
He kimmetje,
Je hebt gelijk het niet kunnen beantwoorden je vragen en opmerkingen van Meds komt omdat het gevoel van toen niet eens meer naar boven is te halen. En Rieiger .....Ik zou echt niet weten wat hij moet zeggen of doen om het weer de goede kant op te trekken. Dat is ook eigenlijk wat er uit de therapie is gekomen. Hij wil dingen horen die hij niet goed doet zodat hij dit (denkt) te kunnen veranderen. Maar het zit gewoon bij mij.
In dat geval mag je hem toch ook niet kwalijk nemen dat hij niets verandert, als je hem niet zegt wát hij moet veranderen. Ik vrees dan ook dat je in een eventuele volgende relatie opnieuw tegen problemen aan zult lopen.
Overigens deel ik niet je mening dat ik getrouwd of niet aan hem vast zit.
Dat is niet mijn mening, dat heeft iemand anders geschreven.
Ja als ex blijft hij altijd de vader van mijn kinderen maar het schuldgevoel dat ik hem in relationeel opzicht te kort doe zal verdwijnen. En ja ik zie hem inderdaad binnen 3 maanden met een nieuwe versie op de bank zitten. Maar zoals ik daar nu tegen aan kijk kan ik alleen maar hopen dat hij zijn kinderen hierdoor niet zal vergeten. Dit is wel de situatie met de twee kinderen uit zijn vorige relatie. Als hij deze een tijd niet ziet vind hij dat prima. Hij is ook niet echt met ze begaan
Is dat echt zo of lijkt het maar zo? Soms sta je als gescheiden vader machteloos en heeft 'vechten' inderdaad geen zin.
omdat hij niet wil vechten tegen de beinvloedende rol van hun moeder en hij letterlijk zegt dit is nu mijn gezin.
Soesie
dinsdag 10 februari 2009 om 12:12
Je zegt dat je hem in relationeel opzicht tekort doet. Wat is dat voor een nare smoes? Uit elkaar gaan is niet de oplossing daarvoor, maar zorgen dat je hem níet meer tekort doet binnen jullie relatie.
Je spreekt zo neerbuigend over je man, maar je bent zélf met hem getrouwd, jíj hebt de keus gemaakt om met hem kinderen te krijgen, jíj ben die relatie aangegaan en jíj hebt dus ook de plicht dat je álles doet om te zorgen dat die relatie werkt.
Ik lees nog steeds níets over je eigen aandeel in de relatie, behalve dan dat je gevoel weg is.
Het klinkt mij meer alsof er hier sprake is van een midlifecrisis en een zucht naar passie en spanning en sensatie dan van een relatiecrisis. (en misschien inderdaad een verliefdheid)
Je spreekt zo neerbuigend over je man, maar je bent zélf met hem getrouwd, jíj hebt de keus gemaakt om met hem kinderen te krijgen, jíj ben die relatie aangegaan en jíj hebt dus ook de plicht dat je álles doet om te zorgen dat die relatie werkt.
Ik lees nog steeds níets over je eigen aandeel in de relatie, behalve dan dat je gevoel weg is.
Het klinkt mij meer alsof er hier sprake is van een midlifecrisis en een zucht naar passie en spanning en sensatie dan van een relatiecrisis. (en misschien inderdaad een verliefdheid)
dinsdag 10 februari 2009 om 14:57
quote:dubiootje schreef op 09 februari 2009 @ 12:08:
Wat bedoel je met therapie etc.? Kun je vertellen wat jullie eraan hebben gedaan om jullie huwelijk nieuw leven in te blazen?
Was je tevreden over de relatietherapeut (ondanks dat het blijkbaar niet het gewenste resultaat gaf)?
Heb je een idee waarom de liefde over is gegaan? Hebben jullie te weinig in elkaar en de relatie geïnvesteerd, ontstond er een sleur, hebben jullie je verschillend ontwikkeld?
Is het huwelijk het enige wat je ongelukkig maakt? Welke andere dingen in je leven zou je willen aanpakken of veranderen? Is het een optie daar eerst mee aan de slag te gaan en dan te kijken of dat ook invloed heeft op je relatie? (hetzelfde geldt uiteraard voor je man)
Ik zou zelf graag een antwoord op die vragen willen voordat ik zou besluiten te gaan scheiden.
Naast mij relatie ben ik erg happy met mijn leven hoe dit is ingericht. Ik kan zelfs stellen dat ik buiten mijn relatie om echt heel gelukkig ben. Leuke baan, een paar goede vrienden en geweldige kinderen. Ik ben dan ook zeker niet verliefd of op zoek naar een andere man. Mochten wij uit elkaar gaan dan is mijn missie niet op naar de volgende.
De relatietherapie was eerder een bevestinging als dat het nieuwe inzichten heeft gegegeven. Ik ben overigens zonder hem begonnen om eens met iemand van gedachten te wisselen aangezien mijn partner het in het begin niet nodig vond om mee te gaan. Hij zag het als mijn probleem omdat niet hij maar ik twijfels had. Zijn idee over hoe dit was ontstaan kwam door de combi kinderen, werk, sociaal leven etc.
Gaande weg zijn we wel dichter bij elkaar gekomen voor wat betreft wederzijds begrip maar er is niet een nieuw vlammetje gaan branden.
Soesie
Wat bedoel je met therapie etc.? Kun je vertellen wat jullie eraan hebben gedaan om jullie huwelijk nieuw leven in te blazen?
Was je tevreden over de relatietherapeut (ondanks dat het blijkbaar niet het gewenste resultaat gaf)?
Heb je een idee waarom de liefde over is gegaan? Hebben jullie te weinig in elkaar en de relatie geïnvesteerd, ontstond er een sleur, hebben jullie je verschillend ontwikkeld?
Is het huwelijk het enige wat je ongelukkig maakt? Welke andere dingen in je leven zou je willen aanpakken of veranderen? Is het een optie daar eerst mee aan de slag te gaan en dan te kijken of dat ook invloed heeft op je relatie? (hetzelfde geldt uiteraard voor je man)
Ik zou zelf graag een antwoord op die vragen willen voordat ik zou besluiten te gaan scheiden.
Naast mij relatie ben ik erg happy met mijn leven hoe dit is ingericht. Ik kan zelfs stellen dat ik buiten mijn relatie om echt heel gelukkig ben. Leuke baan, een paar goede vrienden en geweldige kinderen. Ik ben dan ook zeker niet verliefd of op zoek naar een andere man. Mochten wij uit elkaar gaan dan is mijn missie niet op naar de volgende.
De relatietherapie was eerder een bevestinging als dat het nieuwe inzichten heeft gegegeven. Ik ben overigens zonder hem begonnen om eens met iemand van gedachten te wisselen aangezien mijn partner het in het begin niet nodig vond om mee te gaan. Hij zag het als mijn probleem omdat niet hij maar ik twijfels had. Zijn idee over hoe dit was ontstaan kwam door de combi kinderen, werk, sociaal leven etc.
Gaande weg zijn we wel dichter bij elkaar gekomen voor wat betreft wederzijds begrip maar er is niet een nieuw vlammetje gaan branden.
Soesie
dinsdag 10 februari 2009 om 17:31
Jemig Kookwekker, jij doet wel een heel erg pro scheiden verhaal.
Houd je er ook rekening mee dat je een kind was toen je ouders gingen scheiden? Dat zij niet met jou huhn zorgen en verdriet over de scheiding hebben gedeeld (gelukkig!) en dat zij waarschijnlijk ( ik kijk nu even naar mijn eigen ouders) niet zo snel, of nooit aan jou willen laten merken dat ze niet gelukkig zijn, laat staan dat een van de wtee zou toegeven dat ze misschien wel spijt hebben van de scheiding? Ik krijg heel erg de kriebels van je verhaal, alsof een scheiding de opening is naar een eindeloos gelukkig leven, relaties waarbij sprake was van geweld of iets dergelijks buiten beschouwing gelaten, daar moet je nooit in blijven.
De relatie van TO klinkt niet als iets afschuwelijks, het is TO die het allemaal niet goed genoeg vindt. DOE DAAR WAT AAN TO, ZONDER JE MAN OVERAL DE SCHULD VAN TE GEVEN!!!!!
Sorry, maar ik ben ontzettend alergisch voor de opmerking 'voor je eigen geluk kiezen'. Je hebt potverdorie kinderen, je kiest voor hún geluk! Tussen een spetterende relatie van in het begin en een volkomen liefdeloos huwelijk zitten heel veel gradaties waarvan er vast een bij je past, werk daar naar toe. Dat je niet dolverliefd op je partner bent wil niet automatisch zeggen dat je elkaar het leven zuur moet maken.
TO, je klinkt heel erg passief, je wilt het op jou manier, maar je partner moet daarvoor zorgen. Zo werkt het niet in een relatie, niet in de relatie die je nu hebt, maar ook niet in degene die je in de toekomst wellicht gaat krijgen.
Houd je er ook rekening mee dat je een kind was toen je ouders gingen scheiden? Dat zij niet met jou huhn zorgen en verdriet over de scheiding hebben gedeeld (gelukkig!) en dat zij waarschijnlijk ( ik kijk nu even naar mijn eigen ouders) niet zo snel, of nooit aan jou willen laten merken dat ze niet gelukkig zijn, laat staan dat een van de wtee zou toegeven dat ze misschien wel spijt hebben van de scheiding? Ik krijg heel erg de kriebels van je verhaal, alsof een scheiding de opening is naar een eindeloos gelukkig leven, relaties waarbij sprake was van geweld of iets dergelijks buiten beschouwing gelaten, daar moet je nooit in blijven.
De relatie van TO klinkt niet als iets afschuwelijks, het is TO die het allemaal niet goed genoeg vindt. DOE DAAR WAT AAN TO, ZONDER JE MAN OVERAL DE SCHULD VAN TE GEVEN!!!!!
Sorry, maar ik ben ontzettend alergisch voor de opmerking 'voor je eigen geluk kiezen'. Je hebt potverdorie kinderen, je kiest voor hún geluk! Tussen een spetterende relatie van in het begin en een volkomen liefdeloos huwelijk zitten heel veel gradaties waarvan er vast een bij je past, werk daar naar toe. Dat je niet dolverliefd op je partner bent wil niet automatisch zeggen dat je elkaar het leven zuur moet maken.
TO, je klinkt heel erg passief, je wilt het op jou manier, maar je partner moet daarvoor zorgen. Zo werkt het niet in een relatie, niet in de relatie die je nu hebt, maar ook niet in degene die je in de toekomst wellicht gaat krijgen.
anoniem_18629 wijzigde dit bericht op 10-02-2009 17:32
Reden: Schrijffout
Reden: Schrijffout
% gewijzigd
dinsdag 10 februari 2009 om 17:49
quote:Beukenootje schreef op 10 februari 2009 @ 17:31:
Ik krijg heel erg de kriebels van je verhaal, alsof een scheiding de opening is naar een eindeloos gelukkig leven, relaties waarbij sprake was van geweld of iets dergelijks buiten beschouwing gelaten, daar moet je nooit in blijven.
.
Tja Beukenootje, sommige scheidingen zijn erg beschadigend, zowel voor ouders als voor kinderen. Maar andere zijn wel degelijk "de opening naar een eindeloos gelukkig leven". Dat was bij mij onder andere het geval.
Vind je het erg dat mensen soms gelukkiger worden door een scheiding en dat kinderen het niet altijd erg vinden dat hun ouders gescheiden zijn?
Ik krijg heel erg de kriebels van je verhaal, alsof een scheiding de opening is naar een eindeloos gelukkig leven, relaties waarbij sprake was van geweld of iets dergelijks buiten beschouwing gelaten, daar moet je nooit in blijven.
.
Tja Beukenootje, sommige scheidingen zijn erg beschadigend, zowel voor ouders als voor kinderen. Maar andere zijn wel degelijk "de opening naar een eindeloos gelukkig leven". Dat was bij mij onder andere het geval.
Vind je het erg dat mensen soms gelukkiger worden door een scheiding en dat kinderen het niet altijd erg vinden dat hun ouders gescheiden zijn?
dinsdag 10 februari 2009 om 19:35
Ok, dr. Phil is een eikel eerste klas, maar met één ding ben ik het eens met hem: zijn visie over scheiden.
'U weet dat u toe bent aan de echtscheiding als u de deur uit kunt lopen zonder boosheid, frustratie of pijn. Zo niet, dan is er nog emotionele narigheid die u uit moet pluizen of op moet lossen', zegt Dr. Phil. 'Tenzij en totdat u elkaar in de ogen kunt kijken zonder haat of afkeer maar mét een gevoel van rust, bent u niet klaar voor een echtscheiding.'
bron
Ik haal uit jouw berichtjes dat er nog een hoop frustratie zit.
En ik snap dat de vragen over waarop je viel, moeilijk zijn te beantwoorden. Ik snap ook dat je denkt klaar te zijn, echt klaar.
Ik hoop alleen dat je beseft dat niet zo zwart-wit is als jij het stelt.
Verder wil ik je wel heel veel sterkte en wijsheid wensen in deze moeilijke tijd! Je zal emotioneel nu behoorlijk onder druk staan, het is niet niks, voor zo'n grote beslissing staan.
'U weet dat u toe bent aan de echtscheiding als u de deur uit kunt lopen zonder boosheid, frustratie of pijn. Zo niet, dan is er nog emotionele narigheid die u uit moet pluizen of op moet lossen', zegt Dr. Phil. 'Tenzij en totdat u elkaar in de ogen kunt kijken zonder haat of afkeer maar mét een gevoel van rust, bent u niet klaar voor een echtscheiding.'
bron
Ik haal uit jouw berichtjes dat er nog een hoop frustratie zit.
En ik snap dat de vragen over waarop je viel, moeilijk zijn te beantwoorden. Ik snap ook dat je denkt klaar te zijn, echt klaar.
Ik hoop alleen dat je beseft dat niet zo zwart-wit is als jij het stelt.
Verder wil ik je wel heel veel sterkte en wijsheid wensen in deze moeilijke tijd! Je zal emotioneel nu behoorlijk onder druk staan, het is niet niks, voor zo'n grote beslissing staan.
dinsdag 10 februari 2009 om 19:38
Uitzonderingen zullen er altijd zijn maar de regel is altijd nog dat scheiden schadelijk is voor de kinderen, en dat "bij elkaar blijven voor de kinderen" inderdaad het beste is voor de kinderen. Behalve natuurlijk in geval van dreiging geweld, misbruik en andere onevenwichtige calamiteiten. De stiefkinderen van To hebben deze ellende al een keer eerder meegemaakt, wat afschuwelijk.
TO ik ben het eens met degene die zei: jij hebt gekozen voor deze man en jij hebt ervoor gekozen om met hem kinderen te nemen. In het belang van je kinderen kan je er nu niet ineens onderuit omdat het niet meer "leuk" is. Jouw belang is het belang van je kinderen
TO ik ben het eens met degene die zei: jij hebt gekozen voor deze man en jij hebt ervoor gekozen om met hem kinderen te nemen. In het belang van je kinderen kan je er nu niet ineens onderuit omdat het niet meer "leuk" is. Jouw belang is het belang van je kinderen
dinsdag 10 februari 2009 om 20:16
Ik ben zelf het kind van ouders die maar krampachtig bij elkaar bleven, omdat dat beter voor de kinderen zou zijn. Ruzies, schreeuwen, dag in, dag uit en dat jaren en jaren lang plus een alcoholverslaving van mijn vader. O, wat heb ik gehoopt dat ze uit elkaar gingen.Ik was blij als mijn vader niet mee ging op vakantie, dat soort dingen, want dan was er tenminste geen ruzie. Uiteindelijk hebben ze dat gedaan, bij elkaar weggaan, maar mijn ouders wachtten er dus mee totdat de kinderen oud genoeg waren. En nog steeds zijn ze niet echt van elkaar af. Zelfs nu gaat het ziekmakende maar door, maar goed, ik hoef ze niet meer van dichtbij mee te maken, ik zie ze een paar keer per jaar en wat ze over elkaar(vooral mijn moeder over mijn vader) vertellen, gaat bij mij het ene oor en het andere oor in.
Zelf ben ik getrouwd geweest, 2 kinderen gekregen en uiteindelijk gescheiden. Ik heb nu alweer een relatie van bijna 8 jaar. Ik merk dat ik in deze relatie heel anders sta dan in mijn vorige. Niet om klef te klinken, maar mijn partner is echt mijn 'soulmate', dat gevoel heb ik eigenlijk nooit bij mijn ex gehad. Ik ging zonder wrok of wraakgevoelens het huwelijk uit, in feite was ik er gewoon klaar mee. Ik wilde geen herhaling van mijn eigen jeugd, toen ik bij mijn ex wegging, was het echt definitief en niet dat wat mijn ouders hadden, dus een echte keuze en geen halve. Als het zo uitkomt, zijn mijn ouders nog steeds bij elkaar, en anders horen ze niet bij elkaar, het is maar net hoe de wind staat.
De meest ideale situatie is dat kinderen opgroeien in een veilige omgeving. Dat wenste ik voor mijn kinderen ook. Ik ben nooit aan een huwelijk begonnen in de veronderstelling dat ik weg zou gaan bij mijn partner.
Mijn jongste dochter heeft nog heel lang gehoopt dat papa en mama ooit nog eens bij elkaar terug zouden komen. Mijn oudste dochter dus absoluut niet, die is daar echt duidelijk in. Ik denk dat zij ook het meeste meegekregen heeft van hoe het eraan toeging.
Ik voel me nu gelukkiger en omdat ik me gelukkiger voel, voelen mijn kinderen dat ook aan.
Zelf ben ik getrouwd geweest, 2 kinderen gekregen en uiteindelijk gescheiden. Ik heb nu alweer een relatie van bijna 8 jaar. Ik merk dat ik in deze relatie heel anders sta dan in mijn vorige. Niet om klef te klinken, maar mijn partner is echt mijn 'soulmate', dat gevoel heb ik eigenlijk nooit bij mijn ex gehad. Ik ging zonder wrok of wraakgevoelens het huwelijk uit, in feite was ik er gewoon klaar mee. Ik wilde geen herhaling van mijn eigen jeugd, toen ik bij mijn ex wegging, was het echt definitief en niet dat wat mijn ouders hadden, dus een echte keuze en geen halve. Als het zo uitkomt, zijn mijn ouders nog steeds bij elkaar, en anders horen ze niet bij elkaar, het is maar net hoe de wind staat.
De meest ideale situatie is dat kinderen opgroeien in een veilige omgeving. Dat wenste ik voor mijn kinderen ook. Ik ben nooit aan een huwelijk begonnen in de veronderstelling dat ik weg zou gaan bij mijn partner.
Mijn jongste dochter heeft nog heel lang gehoopt dat papa en mama ooit nog eens bij elkaar terug zouden komen. Mijn oudste dochter dus absoluut niet, die is daar echt duidelijk in. Ik denk dat zij ook het meeste meegekregen heeft van hoe het eraan toeging.
Ik voel me nu gelukkiger en omdat ik me gelukkiger voel, voelen mijn kinderen dat ook aan.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
dinsdag 10 februari 2009 om 20:24
quote:meds schreef op 10 februari 2009 @ 19:38:
Uitzonderingen zullen er altijd zijn maar de regel is altijd nog dat scheiden schadelijk is voor de kinderen, en dat "bij elkaar blijven voor de kinderen" inderdaad het beste is voor de kinderen. Behalve natuurlijk in geval van dreiging geweld, misbruik en andere onevenwichtige calamiteiten. niet meer "leuk" is.
Meds, ik ben daar niet zo zeker van. Bij mijn weten is er nog nooit een onderzoek geweest dat de schade onderzocht heeft die een weliswaar niet gewelddadig, maar liefdeloos huwelijk, bij kinderen aanricht, en wat de invloed daarvan is op de manier waarop die kinderen later in hun eigen relatie zullen staan.
Verder vraag ik me af of je ook die mening toegedaan zou zijn als je eigen kind (maar misschien heb je er geen) later zelf erg ongelukkig
is in zijn/haar relatie.
Natuurlijk moet je je voor de volle 100% inzetten voor je relatie, maar als je kind dat jarenlang geprobeerd heeft en het blijft ontzettend ongelukkig (bijvoorbeeld omdat haar partner niet meer van haar houdt of omdat ze zelf geen enkele liefde meer kan opbrengen voor haar partner, hoe hard ze ook probeert), dan zou je toch niet willen dat je kind de rest van zijn leven zo ongelukkig blijft? Want dat is toch wat ik hier altijd lees: het geluk van je kinderen gaat voor.
(Ik ben er niet zeker van of mijn redenering wel duidelijk is....)
En nog iets. Ik ben intussen oma, en als het tussen mijn kind en zijn partner niet goed zou gaan, zou ik het minder erg vinden als ze in goede verstandhouding uit elkaar zouden gaan, dan als ze voor mijn kleinkinderen bij elkaar zouden blijven. Mijn kleinkinderen zouden dan opgroeien in een sfeer van liefdeloosheid en met ongelukkige ouders; volgens mij kan het niet anders dan dat zij daar schade door zouden oplopen. Dat zou ik verschrikkelijk vinden voor mijn kleinkinderen én voor mijn eigen kind. Ik ben er namelijk van overtuigd dat ze minder schade zouden oplopen als hun ouders in goede verstandhouding uit elkaar zouden gaan en afzonderlijk van elkaar wél echt gelukkig zouden worden.
Mijn ouders hadden geen slecht huwelijk en hielden van elkaar. Toch heb ik als kind geleden onder hun ruzies en heb ik dikwijls gewenst dat ze zouden scheiden, want ik vond de ruzies afschuwelijk en ik had het gevoel dat ik voortdurend moest proberen om de vrede tussen mijn ouders te bewaren. Ik was daardoor bijna voortdurend bang en bezorgd.
Uitzonderingen zullen er altijd zijn maar de regel is altijd nog dat scheiden schadelijk is voor de kinderen, en dat "bij elkaar blijven voor de kinderen" inderdaad het beste is voor de kinderen. Behalve natuurlijk in geval van dreiging geweld, misbruik en andere onevenwichtige calamiteiten. niet meer "leuk" is.
Meds, ik ben daar niet zo zeker van. Bij mijn weten is er nog nooit een onderzoek geweest dat de schade onderzocht heeft die een weliswaar niet gewelddadig, maar liefdeloos huwelijk, bij kinderen aanricht, en wat de invloed daarvan is op de manier waarop die kinderen later in hun eigen relatie zullen staan.
Verder vraag ik me af of je ook die mening toegedaan zou zijn als je eigen kind (maar misschien heb je er geen) later zelf erg ongelukkig
is in zijn/haar relatie.
Natuurlijk moet je je voor de volle 100% inzetten voor je relatie, maar als je kind dat jarenlang geprobeerd heeft en het blijft ontzettend ongelukkig (bijvoorbeeld omdat haar partner niet meer van haar houdt of omdat ze zelf geen enkele liefde meer kan opbrengen voor haar partner, hoe hard ze ook probeert), dan zou je toch niet willen dat je kind de rest van zijn leven zo ongelukkig blijft? Want dat is toch wat ik hier altijd lees: het geluk van je kinderen gaat voor.
(Ik ben er niet zeker van of mijn redenering wel duidelijk is....)
En nog iets. Ik ben intussen oma, en als het tussen mijn kind en zijn partner niet goed zou gaan, zou ik het minder erg vinden als ze in goede verstandhouding uit elkaar zouden gaan, dan als ze voor mijn kleinkinderen bij elkaar zouden blijven. Mijn kleinkinderen zouden dan opgroeien in een sfeer van liefdeloosheid en met ongelukkige ouders; volgens mij kan het niet anders dan dat zij daar schade door zouden oplopen. Dat zou ik verschrikkelijk vinden voor mijn kleinkinderen én voor mijn eigen kind. Ik ben er namelijk van overtuigd dat ze minder schade zouden oplopen als hun ouders in goede verstandhouding uit elkaar zouden gaan en afzonderlijk van elkaar wél echt gelukkig zouden worden.
Mijn ouders hadden geen slecht huwelijk en hielden van elkaar. Toch heb ik als kind geleden onder hun ruzies en heb ik dikwijls gewenst dat ze zouden scheiden, want ik vond de ruzies afschuwelijk en ik had het gevoel dat ik voortdurend moest proberen om de vrede tussen mijn ouders te bewaren. Ik was daardoor bijna voortdurend bang en bezorgd.
dinsdag 10 februari 2009 om 20:38
Het lezen van de quote van dr. Phil verhelderd juist het een en ander. Ik voel naar mijn partner geen boosheid, frustratie en pijn meer. Daarom leven wij prima in 1 huis. Ik verwacht niks meer van hem. Als hij hier op dezelfde manier in zou staan dan waren we echt niet meer samen. De moeilijkheid zit hem gewoon in het verbreken van de thuissituatie en het verdriet wat je alle betrokkene daarmee aandoet. Het blijft voelen als een egoistische keuze daarom is deze stap zo ongelofelijk moeilijk. En. Reiger... mijn ouders staan hier inderdaad zo in. Zij zullen mij ten alle tijde steunen omdat ze zien dat het alle energie uit hun dochter haalt ondanks dat ze van deze eventuele beslissing verdriet hebben. Juist doordat hun delen wat er in onze relatie ontbreekt zie ik de bevestiging van hoe het ook anders kan. Mischien is een tegoed voorbeeld van een warm huwelijk tussen je ouders ook nadeling omdat je dit als norm gaat zien waaraan je eigen huwelijk toch ook moet voldoen. Tja zo blijft er weinig over hoe je als voorbeeld voor je kinderen wilt leven.
