Relaties
alle pijlers
scheiden zo'n moeilijke beslissing
maandag 9 februari 2009 om 03:41
Help!!!
Wie o wie heeft dit al ervaren. Ik zie mijn huwelijk echt niet meer zitten. Therapie etc. hebben we al gehad. Het is gewoon over de liefde. We leven nu als vrienden in 1 huis en is in vergelijking met sommige relaties in mijn omgeving nog best goed te doen. Maar zo oud worden zie ik ook niet als optie. Maar ja, weggaan is niet zo simpel. Wij hebben twee schatten van kindjes en het lijkt me verschrikkelijk om ze deels te moeten gaan missen. Vooral mij dochtertje zal er kapot van zijn dat zij naar papa zal moeten zonder mij. (ze is een erg mama's kindje). Mijn man heeft al twee kinderen uit een eerdere relatie en ook dat maakt het nog erger. Nu wordt hij weer verlaten en zal hij zijn kinderen deels moeten gaan missen. Daarnaast heb ik dus al de ervaring wat het gesleep met de kinderen teweeg zal bregen, maar ja wat moet je dan als broer en zus oud worden? Heeft iemand hier ervaring mee?
Wie o wie heeft dit al ervaren. Ik zie mijn huwelijk echt niet meer zitten. Therapie etc. hebben we al gehad. Het is gewoon over de liefde. We leven nu als vrienden in 1 huis en is in vergelijking met sommige relaties in mijn omgeving nog best goed te doen. Maar zo oud worden zie ik ook niet als optie. Maar ja, weggaan is niet zo simpel. Wij hebben twee schatten van kindjes en het lijkt me verschrikkelijk om ze deels te moeten gaan missen. Vooral mij dochtertje zal er kapot van zijn dat zij naar papa zal moeten zonder mij. (ze is een erg mama's kindje). Mijn man heeft al twee kinderen uit een eerdere relatie en ook dat maakt het nog erger. Nu wordt hij weer verlaten en zal hij zijn kinderen deels moeten gaan missen. Daarnaast heb ik dus al de ervaring wat het gesleep met de kinderen teweeg zal bregen, maar ja wat moet je dan als broer en zus oud worden? Heeft iemand hier ervaring mee?
dinsdag 10 februari 2009 om 20:42
quote:Reiger100 schreef op 10 februari 2009 @ 14:52:
Kookwekkertje, ik ben benieuwd of je vader nu ook gelukkiger is dan voor de scheiding.
Moet ik hieruit concluderen dat de moeder van Wekkertje maar bij pa had moeten blijven omdat pa nu misschien ongelukkig is?
Moeder heeft voor haar eigen geluk gekozen en wat ik begrijp is die beslissing niet zomaar genomen.
Niemand is verantwoordelijk voor het geluk van een ander. Gelukkig zijn moet je in eerste instantie voor jezelf doen.
Het zal wat zijn dat je zelf ongelukkig moet blijven om de ander een plezier te doen. Dat werkt toch helemaal niet.
Kookwekkertje, ik ben benieuwd of je vader nu ook gelukkiger is dan voor de scheiding.
Moet ik hieruit concluderen dat de moeder van Wekkertje maar bij pa had moeten blijven omdat pa nu misschien ongelukkig is?
Moeder heeft voor haar eigen geluk gekozen en wat ik begrijp is die beslissing niet zomaar genomen.
Niemand is verantwoordelijk voor het geluk van een ander. Gelukkig zijn moet je in eerste instantie voor jezelf doen.
Het zal wat zijn dat je zelf ongelukkig moet blijven om de ander een plezier te doen. Dat werkt toch helemaal niet.
dinsdag 10 februari 2009 om 20:49
Reiger, ja, vrolijkheid is ook heel belangrijk!!
Ik ben nu gewoon een gelukkiger mens dan pakweg 10 jaar geleden, ik merk het ook aan mijn gezondheid. Ik heb wat chronische aandoeningen en in het verleden was ik er slechter aan toe dan nu, kon ik veel minder aan. Mijn kinderen hebben een moeder die meer met hen kan ondernemen dan in het verleden.
Ik ben nu gewoon een gelukkiger mens dan pakweg 10 jaar geleden, ik merk het ook aan mijn gezondheid. Ik heb wat chronische aandoeningen en in het verleden was ik er slechter aan toe dan nu, kon ik veel minder aan. Mijn kinderen hebben een moeder die meer met hen kan ondernemen dan in het verleden.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
dinsdag 10 februari 2009 om 21:10
Je bent idd mede verantwoordelijk voor het geluk van je kinderen...
Als jij ongelukkig bent in een relatie waarbij er van alles ondernomen is om het beter te laten worden dan moet je een beslissing nemen.
Als jij ongelukkig bent voelen je kinderen dat haarfijn aan ook al doe je nog zo je best om niks te laten merken.... Kinderen worden daar heel onzeker en ook ongelukkig van.
Ik spreek uit ervaring....
Vroeger heb ik vaak gehoopt dat mijn ouders gingen scheiden. De sfeer was echt om te snijden thuis en ondanks dat mijn ouders krampachtijg deden alsof er niets aan de hand was voelden alle3 de kinderen dat ze niet gelukkig waren.
Zelf ben ik ook gescheiden en mijn kinderen zijn echt opgebloeid toen hun vader en ik uit elkaar gingen. In het begin vonden ze het heel verdrietig maar we hebben ze altijd gezegd dat we van ze houden. De vader en ik hadden geen ruzie en deden veel dingen nog met de kinderen samen. Denk aan bv ouderavonden. Mijn kinderen kregen een gelukkige vader én een gelukkige moeder en daardoor werden ook zij losser, spontaner en spraakzamer.
Als jij ongelukkig bent in een relatie waarbij er van alles ondernomen is om het beter te laten worden dan moet je een beslissing nemen.
Als jij ongelukkig bent voelen je kinderen dat haarfijn aan ook al doe je nog zo je best om niks te laten merken.... Kinderen worden daar heel onzeker en ook ongelukkig van.
Ik spreek uit ervaring....
Vroeger heb ik vaak gehoopt dat mijn ouders gingen scheiden. De sfeer was echt om te snijden thuis en ondanks dat mijn ouders krampachtijg deden alsof er niets aan de hand was voelden alle3 de kinderen dat ze niet gelukkig waren.
Zelf ben ik ook gescheiden en mijn kinderen zijn echt opgebloeid toen hun vader en ik uit elkaar gingen. In het begin vonden ze het heel verdrietig maar we hebben ze altijd gezegd dat we van ze houden. De vader en ik hadden geen ruzie en deden veel dingen nog met de kinderen samen. Denk aan bv ouderavonden. Mijn kinderen kregen een gelukkige vader én een gelukkige moeder en daardoor werden ook zij losser, spontaner en spraakzamer.
dinsdag 10 februari 2009 om 21:31
Brief aan de minister voor Jeugd en Gezin
Aan: Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport
Mr. A. Rouvoet, minister voor Jeugd en Gezin
Postbus 20350
Den Haag
Van: Prof. dr. René Diekstra en Wim Orbons
Brunssum / Leiden, 25 februari 2007
Geachte heer Rouvoet,
Naar aanleiding van het regeerakkoord en de samenstelling van een nieuw kabinet willen wij als expertgroep van het manifest 'Integriteit van het ouderschap', dat in het voorjaar van 2004 aan de toenmalige minister van Justitie is aangeboden, aandacht vragen voor de (echt)scheidingscultuur, die zulke ernstige en grote gevolgen heeft voor de sociale, financiële en maatschappelijke samenleving. In het bijzonder verdient het belang van kinderen daarbinnen aandacht.
Vrijwel alle politieke partijen schenken in hun verkiezingsprogramma’s ruim aandacht aan het gezin. Er is inmiddels zelfs een minister voor Jeugd en Gezin. Een goed signaal. Wat ontbreekt is maatregelen om het traditioneel samengestelde gezin te versterken, bij elkaar te houden en (echt)scheiding te ontmoedigen.
Volgens het CBS (Bevolkingstrends, 4e kwartaal 2005) vinden er jaarlijks bijna 110.000 echt- en flitsscheidingen en verbrekingen van samenwoonrelaties plaats, waarbij bijna 60.000 kinderen zijn betrokken. De ernstige en grote negatieve gevolgen van (echt)scheiding zijn in veel binnen- en buitenlandse onderzoeken beschreven.
Kinderen van gescheiden ouders leven korter, statistisch gezien, hebben een grotere kans op armoede (ook als volwassenen) en achterstand, doen het slechter op school, hebben vaker emotionele of psychische klachten, lopen meer kans op gezondheidsproblemen en seksueel misbruik, raken vaker aan drank en drugs en belanden eerder in de (jeugd)criminaliteit.Door echtscheiding en verbroken relaties worden in Nederland ruim een miljoen kinderen in een halve eeuw minder geboren (CBS en NGR, 2001). Opmerkelijk is dat in de discussies over de vergrijzing daar niet over wordt gerept. Zelfs niet nu volgens het CBS het jaar 2006 vermoedelijk het laagste aantal geboorten te zien heeft gegeven sinds 1900.
Scheidingskinderen hebben zelf een twee tot drie keer grotere dan normale kans op scheiding (CBS, 2005). Twee keer zo groot indien het kind opgroeit bij één gescheiden ouder en drie keer indien het opgroeit bij twee gescheiden ouders (twee ouders die ieder uit een scheiding met elkaar een nieuwe relatie hebben gevormd). Een neerwaartse spiraal die zich, via socialisatie van relatie-modellen, zal doorzetten bij ongewijzigd kabinetsbeleid.
Indien instandhouding of bescherming van het huwelijk (of samenwoonrelatie), in het belang van verreweg de meeste kinderen, de nodige prioriteit krijgt, zijn minstens drie maatregelen noodzakelijk:
Het bijstellen van de eenzijdige schuldloze (echt)scheiding zonder motivering. Het eenzijdig opzeggen van huwelijken (of samenwoonrelaties) zonder valide motivatie moet zo niet onmogelijk, in ieder geval moeilijker worden, zeker indien daar minderjarige kinderen bij betrokken zijn. In zekere zin op dezelfde wijze als het nu ook onmogelijk is een hypotheek of een levensverzekering eenzijdig op te zeggen, zonder dat daar passende (financiële) compensatie tegenover staat. Degene die de 'trouw'belofte en het huwelijkscontract (of samenwoonrelatie) wil verbreken, moet daarop worden afgerekend, bijvoorbeeld bij de verdeling van vermogen. Ook kan gedacht worden aan het verminderen van hoogte en duur van de partneralimentatie ten nadele van degene die het huwelijkscontract eenzijdig wil beëindigen. Opmerkelijk is in ieder geval dat voor alle contracten die eenzijdig worden ontbonden, geldt dat (financiële) compensatie de norm is, behalve voor het huwelijkscontract.
Huwelijken (of samenwoonrelaties) kunnen pas na een jaar-afkoelingsperiode (zoals bijvoorbeeld in Duitsland) en een verplichte relatietherapie (zoals bijvoorbeeld in Noorwegen) worden ontbonden door een daarin gespecialiseerde (relatie)rechtbank. Voor vrijwel alle (arbeids)contracten, die eenzijdig worden verbroken, gelden opzegtermijnen. Voor het belangrijkste contract: het huwelijk (of samenwoonrelatie), geldt dit niet. Bemiddeling zou er primair op gericht moeten zijn om te bezien of het huwelijk (of samenwoonrelatie) in stand kan blijven en niet zoals momenteel in de praktijk voornamelijk gebeurt: het versoepelen van de afhandeling van de (echt)scheiding.
Een gehandhaafd gelijkwaardig ouderschap na een onvermijdelijke scheiding, zoals recent in België is ingevoerd. Een belangrijk neveneffect van gelijkwaardig ouderschap na scheiding is dat het aantal scheidingen zal verminderen. Uit onderzoek naar circa 43.000 scheidingen (Brinig en Allen, Iowa, 2000) blijkt dat als een ouder - meestal de moeder - na scheiding niet de kinderen kan mee krijgen met uitsluiting van de andere ouder - meestal de vader - het aantal scheidingen vermindert.
De zogenaamde 'flitsscheiding' moet onmogelijk worden gemaakt. Maar ook andere (echt)scheiding zou naar ons oordeel moeilijker moeten worden gemaakt, zeker indien daar kinderen bij betrokken zijn. Een eventuele vrees dat, als scheiden moeilijker wordt, waar geen weldenkend mens tegen kan zijn, er minder mensen voor het huwelijk (of samenwoonrelatie) zullen kiezen, kan ondervangen worden door mensen verplicht een huwelijkscontract te doen aangaan indien zij aangifte doen bij de Burgerlijke Stand van hun (eerste) kind. Daarmee krijgen alle kinderen en ouders dezelfde rechten én plichten tegenover elkaar.
Uit recent onderzoek van wetenschappers van de Universiteit van Michigan en het Duitse Economisch Onderzoeksinstituut onder leiding van Richard Lucas, die achttien jaar lang 30.000 mensen volgden, blijkt dat (echt)scheiding voor levenslange schade zorgt. Bovendien is (echt)scheiding een belangrijke factor van armoede (en armoede maakt de waarschijnlijkheid op andere negatieve verschijnselen, zoals (jeugd)criminaliteit, groter).
De meeste politieke partijen zijn terecht van oordeel dat de overheid moet toezien op handhaving van de vastgestelde alimentatie- en omgangsregelingen. Maar alimentatieregelingen zijn niet zo’n groot probleem. Via het Landelijk Bureau Inning Onderhoudsbijdragen (LBIO) wordt in het merendeel van de gevallen de alimentatie bij weigering alsnog bij de betreffende ouder geïnd. Veel problematischer is dat omgangsregelingen niet worden gehandhaafd. Bijna de helft van de kinderen heeft na scheiding géén of nauwelijks contact met beide ouders volgens het CBS. Naar ons oordeel moet omgang tussen ouders en kinderen altijd mogelijk zijn en plaatsvinden (tenzij bijvoorbeeld de rechter een ouder heeft veroordeeld voor kindermishandeling, -verwaarlozing en dergelijke).
Overigens hebben veel omgangsregelingen, dikwijls van het type 'een weekend in de twee weken', weinig met opvoeding van doen. Uit een reeks van onderzoeken blijkt dat de samenhang tussen de ontwikkeling van kinderen en actieve betrokkenheid (qua gedrag en opvattingen) van de vader tenminste gelijk is en volgens sommige studies zelfs enigermate groter is dan de samenhang met gedrag en opvattingen van moeder. Dat geldt voor zonen, maar ook voor dochters over de hele leeftijdsperiode van 0 tot 18 jaar, en het geldt voor kinderen ongeacht cultuur, etnische afkomst en sociale klasse. Daarom is vanuit opvoedkundige oogpunt verblijfs co-ouderschap, zoals recent in België is ingevoerd, te prefereren als uitgangspunt boven omgangsregelingen, mede gelet op de neveneffecten ervan. Natuurlijk is verblijfs co-ouderschap niet in alle gevallen voor kinderen ideaal of praktisch haalbaar. Maar het vermindert wel het aantal scheidingen en dat is voor verreweg de meeste kinderen (en samenleving) wel ideaal. Amerikaans meta-onderzoek (onder andere Benjamin en Irving, 1989 en Bauserman, 2002) wijst uit dat ouders bij gedeeld ouderschap minder vaak ruzie hebben en dat psychische aandoeningen bij kinderen niet vaker voorkomen. Verbreken van contact met een van de ouders kwam bijna niet meer voor.
Voor wat betreft de lange termijn gevolgen van (echt)scheiding hechten we er aan nog het volgende op te merken. Uit een recent Belgisch onderzoek (Bracke, Gouwy en Wauterickx, Gent, 2006) blijkt dat scheidingskinderen ruim 20 jaar later nog lijden onder de scheiding. Dat betekent onder andere dat kinderen van een scheiding meer last hebben dan van de dood van hun vader of moeder. Dat ligt in zekere zin ook voor de hand. Terwijl bij overlijden rouwverwerking kan plaatsvinden en loyaliteitsconflicten en 'het heen en weer worden getrokken tussen twee vuren' niet aan de orde zijn, is bij scheiding de relatie tussen kind en ouders een continue opgave vol van ambiguïteit, onzekerheid, kwesties van loyaliteit en problematische beeldvorming omtrent het omgaan met (relatie)conflicten. Wat dat betreft is ook veel betekenend dat (echt)scheiding de kans sterk vergroot dat kinderen op latere leeftijd ook 'van hun ouders scheiden'. Dat wil zeggen dat er geen kontakt meer is of dat het kontakt heel erg 'dun' is. Het spreekt voor zich dat dit gevolg voor beide kanten (ouders en kinderen) een belangrijke bron van onwelbevinden, spanning en gezondheidsklachten is. In ieder geval is het aantal ouders dat door hun volwassen kinderen 'verlaten' wordt, aanzienlijk groter onder de groep gescheidenen.
Naast andere factoren speelt daarbij een rol dat terwijl de dood voor kinderen te begrijpen is, (echt)scheiding, in ieder geval in 'matige' huwelijken (of samenwoonrelaties) dat vaak niet is. Uit een grootschalig onderzoek (Waite e.a., Chicago, 2002) blijkt dat een slechte relatie beter is dan een scheiding. Bovendien is de 'slechte' relatie, bijvoorbeeld als gevolg van stress op het werk, of door de komst van een (huil)baby vaak maar tijdelijk. Daarnaast blijkt uit onderzoek dat 'slechts' minder dan 30 procent van de gescheidenen zegt na (echt)scheiding gelukkiger te zijn. Zelfs uitgesproken 'slechte' huwelijken (of samenwoonrelaties) die ontbonden worden zijn voor kinderen soms niet te begrijpen. Tijdens zijn verblijf op de Nederlandse ambassade in Syrië vroeg Ammar aan zijn moeder Janneke Schoonhoven: ''Als papa en jij zo’n hekel aan elkaar hebben, waarom hebben jullie dan samen kinderen gekregen?'' Volgens de Californische onderzoekster Judith Wallerstein is slechts 10 procent van de kinderen na scheiding even gelukkig als ervoor.
Internationale kinderontvoeringen zijn strafbaar en hebben hetzelfde resultaat als het negeren van omgangsregelingen: namelijk het onttrekken van kinderen aan hun ouder, meestal vader. Voor binnenlandse 'kinder meename' vóór (echt)scheiding en het negeren van omgangsregelingen na (echt)scheiding, wat niet strafbaar is, althans als moeders zich hier schuldig aan maken, hebben OM en rechtspraak de spelregel: afdwingen van omgang tussen een gescheiden vader en zijn kind is niet in het belang van het kind. Dat is ons inziens een merkwaardig en verkeerd signaal. Want het opent de weg voor onwillige ouders (meestal moeders) na scheiding om omgangsregelingen straffeloos te negeren. Het suggereert bovendien alsof het wel in het belang van het kind is dat het van de ene dag op de andere zijn vader niet (nooit) meer ziet. De genoemde door OM en de rechtspraak gehanteerde regel bevordert ons inziens op deze wijze de scheidingscultuur.
Een minister voor Jeugd en Gezin is, zoals reeds gezegd, een belangrijk signaal. Wij roepen deze minister op nog eens kritisch te kijken naar de oorzaken van de scheidingscultuur (vooral de invoering van de eenzijdige schuldloze opzegging van het huwelijk begin jaren zeventig), en naar de definitie van het huwelijk en het gezin. Want het heeft er op dit moment alle schijn van dat minderheden (homoparen en het almaar toenemende aantal éénouder- en stiefgezinnen) meer invloed te hebben op de politieke discussie, en daarmee op politici c.q. wetgeving dan meerderheden: het traditioneel samengestelde gezin van man, vrouw en kind, getrouwd of niet.
Het belang van het terugdringen van (echt)scheidingen kan niet gemakkelijk overschat worden. Het betekent onder andere minder belasting van diverse overheidsvoorzieningen, met name de Bureaus Jeugdzorg. Tachtig procent van de kinderen die bij Bureau Jeugdzorg belanden, komt uit een gebroken éénoudergezin. Het voortdurend uitbreiden van het budget van de Bureaus Jeugdzorg is ons inziens voor een (aanzienlijk) deel symptoombestrijding. Het is op dat punt veelbetekenend dat de Bureaus Jeugdzorg, ondanks hun naamgeving, weinig doen aan de bevordering en bescherming van de kwaliteit van de ontwikkelingsomgeving van kinderen en jeugdigen en evenmin aan vroegtijdige signalering van problematische gezinssituaties/ouderrelaties. Ook andere instanties zijn op deze belangrijke opgaven nauwelijks toegesneden dan wel daarvoor uitgerust. Ons inziens is op deze punten ruimte voor zeer aanzienlijke verbeteringen van jeugd- en gezinsbeleid.
Het betekent ook terugdringen van huiselijk geweld, ook in zijn fatale vorm. Zoals het in april 2006 verschenen rapport, getiteld 'Voldoende Schakels maar Geen Keten', het verslag van het onderzoek naar een Haags gezinsdrama (waarbij vier doden vielen) en naar het functioneren van het convenant huiselijk geweld, onder meer heeft laten zien, fungeert huiselijk geweld veelal tegen de achtergrond van scheiding of dreigende scheiding.
Het betekent voorts het verminderen c.q. voorkomen van ernstige emotionele en gedragsproblemen onder zowel kinderen en jongeren als volwassenen.
En tenslotte betekent het een toename van interpersoonlijk en sociaal vertrouwen. Het dalen van het (echt)scheidingscijfer betekent het stijgen van vertrouwen en de toename van sociale samenhang tussen de leden van een gemeenschap.
Met de meeste hoogachting,
Prof. dr. René Diekstra, hoogleraar psychologie van de Universiteit Middelburg, Lector Jeugd en Opvoeding Haagse Hogeschool en wetenschappelijk adviseur College B en W Rotterdam.
Wim Orbons, gezondheidseconoom, voormalig bestuurder van gezondheidszorgorganisaties en contactpersoon van de expertgroep van het manifest 'Integriteit van het ouderschap' (2004).
Correspondentieadres: Stokhoes 22, 6444 DA Brunssum
Geraadpleegde literatuur:
CBS, Scheiden, waarom … en daarna. Paper voor de Nederlandse Demografiedag, 2005.
CBS, Bevolkingstrends, 4e kwartaal, 2005.
CBS en NGR, Samenleven, nieuwe feiten over relaties en gezinnen, De Sara’s van nu, 2001.
Margaret F. Brinig en Douglas W. Allen, Iowa, These boots are made for walking, why wives file for divorce, American Journal of Law and Economics, 2000.
Richard E. Lucas, e.a., Time does Not Heal All Wounds, A Longitudinal Study of Reaction and Adaptation to Divorce, Psychological Science, 2005
Robert Bauserman, Child Adjustment in Joint-Custody Versus Sole-Custody Arrangements: A Meta-Analytic Review, Journal of Family Psychology, 2002.
Piet Bracke, Aneleen Gouwy, Naomi Wauterickx, Parental Divorce and Depression: Long-Term Effects on Adult Children, Journal of Divorce & Remarriage, 2006.
Linda J. Waite, Don Browning, William J. Doherty, Maggie Gallagher, Ye Luo en Scott M. Stanley, Does Divorce Make People Happy?, Findings from a Study of Unhappy Marriages, website: www.americanvalues.org, 2002.
Judith S. Wallerstein, Julia M. Lewis, Sandra Blakeslee, The Unexpected Legacy of Divorce: The 25 Year Landmark Study (Paperback), Hyperion Books, 2000.
Aan: Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport
Mr. A. Rouvoet, minister voor Jeugd en Gezin
Postbus 20350
Den Haag
Van: Prof. dr. René Diekstra en Wim Orbons
Brunssum / Leiden, 25 februari 2007
Geachte heer Rouvoet,
Naar aanleiding van het regeerakkoord en de samenstelling van een nieuw kabinet willen wij als expertgroep van het manifest 'Integriteit van het ouderschap', dat in het voorjaar van 2004 aan de toenmalige minister van Justitie is aangeboden, aandacht vragen voor de (echt)scheidingscultuur, die zulke ernstige en grote gevolgen heeft voor de sociale, financiële en maatschappelijke samenleving. In het bijzonder verdient het belang van kinderen daarbinnen aandacht.
Vrijwel alle politieke partijen schenken in hun verkiezingsprogramma’s ruim aandacht aan het gezin. Er is inmiddels zelfs een minister voor Jeugd en Gezin. Een goed signaal. Wat ontbreekt is maatregelen om het traditioneel samengestelde gezin te versterken, bij elkaar te houden en (echt)scheiding te ontmoedigen.
Volgens het CBS (Bevolkingstrends, 4e kwartaal 2005) vinden er jaarlijks bijna 110.000 echt- en flitsscheidingen en verbrekingen van samenwoonrelaties plaats, waarbij bijna 60.000 kinderen zijn betrokken. De ernstige en grote negatieve gevolgen van (echt)scheiding zijn in veel binnen- en buitenlandse onderzoeken beschreven.
Kinderen van gescheiden ouders leven korter, statistisch gezien, hebben een grotere kans op armoede (ook als volwassenen) en achterstand, doen het slechter op school, hebben vaker emotionele of psychische klachten, lopen meer kans op gezondheidsproblemen en seksueel misbruik, raken vaker aan drank en drugs en belanden eerder in de (jeugd)criminaliteit.Door echtscheiding en verbroken relaties worden in Nederland ruim een miljoen kinderen in een halve eeuw minder geboren (CBS en NGR, 2001). Opmerkelijk is dat in de discussies over de vergrijzing daar niet over wordt gerept. Zelfs niet nu volgens het CBS het jaar 2006 vermoedelijk het laagste aantal geboorten te zien heeft gegeven sinds 1900.
Scheidingskinderen hebben zelf een twee tot drie keer grotere dan normale kans op scheiding (CBS, 2005). Twee keer zo groot indien het kind opgroeit bij één gescheiden ouder en drie keer indien het opgroeit bij twee gescheiden ouders (twee ouders die ieder uit een scheiding met elkaar een nieuwe relatie hebben gevormd). Een neerwaartse spiraal die zich, via socialisatie van relatie-modellen, zal doorzetten bij ongewijzigd kabinetsbeleid.
Indien instandhouding of bescherming van het huwelijk (of samenwoonrelatie), in het belang van verreweg de meeste kinderen, de nodige prioriteit krijgt, zijn minstens drie maatregelen noodzakelijk:
Het bijstellen van de eenzijdige schuldloze (echt)scheiding zonder motivering. Het eenzijdig opzeggen van huwelijken (of samenwoonrelaties) zonder valide motivatie moet zo niet onmogelijk, in ieder geval moeilijker worden, zeker indien daar minderjarige kinderen bij betrokken zijn. In zekere zin op dezelfde wijze als het nu ook onmogelijk is een hypotheek of een levensverzekering eenzijdig op te zeggen, zonder dat daar passende (financiële) compensatie tegenover staat. Degene die de 'trouw'belofte en het huwelijkscontract (of samenwoonrelatie) wil verbreken, moet daarop worden afgerekend, bijvoorbeeld bij de verdeling van vermogen. Ook kan gedacht worden aan het verminderen van hoogte en duur van de partneralimentatie ten nadele van degene die het huwelijkscontract eenzijdig wil beëindigen. Opmerkelijk is in ieder geval dat voor alle contracten die eenzijdig worden ontbonden, geldt dat (financiële) compensatie de norm is, behalve voor het huwelijkscontract.
Huwelijken (of samenwoonrelaties) kunnen pas na een jaar-afkoelingsperiode (zoals bijvoorbeeld in Duitsland) en een verplichte relatietherapie (zoals bijvoorbeeld in Noorwegen) worden ontbonden door een daarin gespecialiseerde (relatie)rechtbank. Voor vrijwel alle (arbeids)contracten, die eenzijdig worden verbroken, gelden opzegtermijnen. Voor het belangrijkste contract: het huwelijk (of samenwoonrelatie), geldt dit niet. Bemiddeling zou er primair op gericht moeten zijn om te bezien of het huwelijk (of samenwoonrelatie) in stand kan blijven en niet zoals momenteel in de praktijk voornamelijk gebeurt: het versoepelen van de afhandeling van de (echt)scheiding.
Een gehandhaafd gelijkwaardig ouderschap na een onvermijdelijke scheiding, zoals recent in België is ingevoerd. Een belangrijk neveneffect van gelijkwaardig ouderschap na scheiding is dat het aantal scheidingen zal verminderen. Uit onderzoek naar circa 43.000 scheidingen (Brinig en Allen, Iowa, 2000) blijkt dat als een ouder - meestal de moeder - na scheiding niet de kinderen kan mee krijgen met uitsluiting van de andere ouder - meestal de vader - het aantal scheidingen vermindert.
De zogenaamde 'flitsscheiding' moet onmogelijk worden gemaakt. Maar ook andere (echt)scheiding zou naar ons oordeel moeilijker moeten worden gemaakt, zeker indien daar kinderen bij betrokken zijn. Een eventuele vrees dat, als scheiden moeilijker wordt, waar geen weldenkend mens tegen kan zijn, er minder mensen voor het huwelijk (of samenwoonrelatie) zullen kiezen, kan ondervangen worden door mensen verplicht een huwelijkscontract te doen aangaan indien zij aangifte doen bij de Burgerlijke Stand van hun (eerste) kind. Daarmee krijgen alle kinderen en ouders dezelfde rechten én plichten tegenover elkaar.
Uit recent onderzoek van wetenschappers van de Universiteit van Michigan en het Duitse Economisch Onderzoeksinstituut onder leiding van Richard Lucas, die achttien jaar lang 30.000 mensen volgden, blijkt dat (echt)scheiding voor levenslange schade zorgt. Bovendien is (echt)scheiding een belangrijke factor van armoede (en armoede maakt de waarschijnlijkheid op andere negatieve verschijnselen, zoals (jeugd)criminaliteit, groter).
De meeste politieke partijen zijn terecht van oordeel dat de overheid moet toezien op handhaving van de vastgestelde alimentatie- en omgangsregelingen. Maar alimentatieregelingen zijn niet zo’n groot probleem. Via het Landelijk Bureau Inning Onderhoudsbijdragen (LBIO) wordt in het merendeel van de gevallen de alimentatie bij weigering alsnog bij de betreffende ouder geïnd. Veel problematischer is dat omgangsregelingen niet worden gehandhaafd. Bijna de helft van de kinderen heeft na scheiding géén of nauwelijks contact met beide ouders volgens het CBS. Naar ons oordeel moet omgang tussen ouders en kinderen altijd mogelijk zijn en plaatsvinden (tenzij bijvoorbeeld de rechter een ouder heeft veroordeeld voor kindermishandeling, -verwaarlozing en dergelijke).
Overigens hebben veel omgangsregelingen, dikwijls van het type 'een weekend in de twee weken', weinig met opvoeding van doen. Uit een reeks van onderzoeken blijkt dat de samenhang tussen de ontwikkeling van kinderen en actieve betrokkenheid (qua gedrag en opvattingen) van de vader tenminste gelijk is en volgens sommige studies zelfs enigermate groter is dan de samenhang met gedrag en opvattingen van moeder. Dat geldt voor zonen, maar ook voor dochters over de hele leeftijdsperiode van 0 tot 18 jaar, en het geldt voor kinderen ongeacht cultuur, etnische afkomst en sociale klasse. Daarom is vanuit opvoedkundige oogpunt verblijfs co-ouderschap, zoals recent in België is ingevoerd, te prefereren als uitgangspunt boven omgangsregelingen, mede gelet op de neveneffecten ervan. Natuurlijk is verblijfs co-ouderschap niet in alle gevallen voor kinderen ideaal of praktisch haalbaar. Maar het vermindert wel het aantal scheidingen en dat is voor verreweg de meeste kinderen (en samenleving) wel ideaal. Amerikaans meta-onderzoek (onder andere Benjamin en Irving, 1989 en Bauserman, 2002) wijst uit dat ouders bij gedeeld ouderschap minder vaak ruzie hebben en dat psychische aandoeningen bij kinderen niet vaker voorkomen. Verbreken van contact met een van de ouders kwam bijna niet meer voor.
Voor wat betreft de lange termijn gevolgen van (echt)scheiding hechten we er aan nog het volgende op te merken. Uit een recent Belgisch onderzoek (Bracke, Gouwy en Wauterickx, Gent, 2006) blijkt dat scheidingskinderen ruim 20 jaar later nog lijden onder de scheiding. Dat betekent onder andere dat kinderen van een scheiding meer last hebben dan van de dood van hun vader of moeder. Dat ligt in zekere zin ook voor de hand. Terwijl bij overlijden rouwverwerking kan plaatsvinden en loyaliteitsconflicten en 'het heen en weer worden getrokken tussen twee vuren' niet aan de orde zijn, is bij scheiding de relatie tussen kind en ouders een continue opgave vol van ambiguïteit, onzekerheid, kwesties van loyaliteit en problematische beeldvorming omtrent het omgaan met (relatie)conflicten. Wat dat betreft is ook veel betekenend dat (echt)scheiding de kans sterk vergroot dat kinderen op latere leeftijd ook 'van hun ouders scheiden'. Dat wil zeggen dat er geen kontakt meer is of dat het kontakt heel erg 'dun' is. Het spreekt voor zich dat dit gevolg voor beide kanten (ouders en kinderen) een belangrijke bron van onwelbevinden, spanning en gezondheidsklachten is. In ieder geval is het aantal ouders dat door hun volwassen kinderen 'verlaten' wordt, aanzienlijk groter onder de groep gescheidenen.
Naast andere factoren speelt daarbij een rol dat terwijl de dood voor kinderen te begrijpen is, (echt)scheiding, in ieder geval in 'matige' huwelijken (of samenwoonrelaties) dat vaak niet is. Uit een grootschalig onderzoek (Waite e.a., Chicago, 2002) blijkt dat een slechte relatie beter is dan een scheiding. Bovendien is de 'slechte' relatie, bijvoorbeeld als gevolg van stress op het werk, of door de komst van een (huil)baby vaak maar tijdelijk. Daarnaast blijkt uit onderzoek dat 'slechts' minder dan 30 procent van de gescheidenen zegt na (echt)scheiding gelukkiger te zijn. Zelfs uitgesproken 'slechte' huwelijken (of samenwoonrelaties) die ontbonden worden zijn voor kinderen soms niet te begrijpen. Tijdens zijn verblijf op de Nederlandse ambassade in Syrië vroeg Ammar aan zijn moeder Janneke Schoonhoven: ''Als papa en jij zo’n hekel aan elkaar hebben, waarom hebben jullie dan samen kinderen gekregen?'' Volgens de Californische onderzoekster Judith Wallerstein is slechts 10 procent van de kinderen na scheiding even gelukkig als ervoor.
Internationale kinderontvoeringen zijn strafbaar en hebben hetzelfde resultaat als het negeren van omgangsregelingen: namelijk het onttrekken van kinderen aan hun ouder, meestal vader. Voor binnenlandse 'kinder meename' vóór (echt)scheiding en het negeren van omgangsregelingen na (echt)scheiding, wat niet strafbaar is, althans als moeders zich hier schuldig aan maken, hebben OM en rechtspraak de spelregel: afdwingen van omgang tussen een gescheiden vader en zijn kind is niet in het belang van het kind. Dat is ons inziens een merkwaardig en verkeerd signaal. Want het opent de weg voor onwillige ouders (meestal moeders) na scheiding om omgangsregelingen straffeloos te negeren. Het suggereert bovendien alsof het wel in het belang van het kind is dat het van de ene dag op de andere zijn vader niet (nooit) meer ziet. De genoemde door OM en de rechtspraak gehanteerde regel bevordert ons inziens op deze wijze de scheidingscultuur.
Een minister voor Jeugd en Gezin is, zoals reeds gezegd, een belangrijk signaal. Wij roepen deze minister op nog eens kritisch te kijken naar de oorzaken van de scheidingscultuur (vooral de invoering van de eenzijdige schuldloze opzegging van het huwelijk begin jaren zeventig), en naar de definitie van het huwelijk en het gezin. Want het heeft er op dit moment alle schijn van dat minderheden (homoparen en het almaar toenemende aantal éénouder- en stiefgezinnen) meer invloed te hebben op de politieke discussie, en daarmee op politici c.q. wetgeving dan meerderheden: het traditioneel samengestelde gezin van man, vrouw en kind, getrouwd of niet.
Het belang van het terugdringen van (echt)scheidingen kan niet gemakkelijk overschat worden. Het betekent onder andere minder belasting van diverse overheidsvoorzieningen, met name de Bureaus Jeugdzorg. Tachtig procent van de kinderen die bij Bureau Jeugdzorg belanden, komt uit een gebroken éénoudergezin. Het voortdurend uitbreiden van het budget van de Bureaus Jeugdzorg is ons inziens voor een (aanzienlijk) deel symptoombestrijding. Het is op dat punt veelbetekenend dat de Bureaus Jeugdzorg, ondanks hun naamgeving, weinig doen aan de bevordering en bescherming van de kwaliteit van de ontwikkelingsomgeving van kinderen en jeugdigen en evenmin aan vroegtijdige signalering van problematische gezinssituaties/ouderrelaties. Ook andere instanties zijn op deze belangrijke opgaven nauwelijks toegesneden dan wel daarvoor uitgerust. Ons inziens is op deze punten ruimte voor zeer aanzienlijke verbeteringen van jeugd- en gezinsbeleid.
Het betekent ook terugdringen van huiselijk geweld, ook in zijn fatale vorm. Zoals het in april 2006 verschenen rapport, getiteld 'Voldoende Schakels maar Geen Keten', het verslag van het onderzoek naar een Haags gezinsdrama (waarbij vier doden vielen) en naar het functioneren van het convenant huiselijk geweld, onder meer heeft laten zien, fungeert huiselijk geweld veelal tegen de achtergrond van scheiding of dreigende scheiding.
Het betekent voorts het verminderen c.q. voorkomen van ernstige emotionele en gedragsproblemen onder zowel kinderen en jongeren als volwassenen.
En tenslotte betekent het een toename van interpersoonlijk en sociaal vertrouwen. Het dalen van het (echt)scheidingscijfer betekent het stijgen van vertrouwen en de toename van sociale samenhang tussen de leden van een gemeenschap.
Met de meeste hoogachting,
Prof. dr. René Diekstra, hoogleraar psychologie van de Universiteit Middelburg, Lector Jeugd en Opvoeding Haagse Hogeschool en wetenschappelijk adviseur College B en W Rotterdam.
Wim Orbons, gezondheidseconoom, voormalig bestuurder van gezondheidszorgorganisaties en contactpersoon van de expertgroep van het manifest 'Integriteit van het ouderschap' (2004).
Correspondentieadres: Stokhoes 22, 6444 DA Brunssum
Geraadpleegde literatuur:
CBS, Scheiden, waarom … en daarna. Paper voor de Nederlandse Demografiedag, 2005.
CBS, Bevolkingstrends, 4e kwartaal, 2005.
CBS en NGR, Samenleven, nieuwe feiten over relaties en gezinnen, De Sara’s van nu, 2001.
Margaret F. Brinig en Douglas W. Allen, Iowa, These boots are made for walking, why wives file for divorce, American Journal of Law and Economics, 2000.
Richard E. Lucas, e.a., Time does Not Heal All Wounds, A Longitudinal Study of Reaction and Adaptation to Divorce, Psychological Science, 2005
Robert Bauserman, Child Adjustment in Joint-Custody Versus Sole-Custody Arrangements: A Meta-Analytic Review, Journal of Family Psychology, 2002.
Piet Bracke, Aneleen Gouwy, Naomi Wauterickx, Parental Divorce and Depression: Long-Term Effects on Adult Children, Journal of Divorce & Remarriage, 2006.
Linda J. Waite, Don Browning, William J. Doherty, Maggie Gallagher, Ye Luo en Scott M. Stanley, Does Divorce Make People Happy?, Findings from a Study of Unhappy Marriages, website: www.americanvalues.org, 2002.
Judith S. Wallerstein, Julia M. Lewis, Sandra Blakeslee, The Unexpected Legacy of Divorce: The 25 Year Landmark Study (Paperback), Hyperion Books, 2000.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 10 februari 2009 om 21:33
http://www.conseo.nl/kind...inister-voor-jeugd-en.php
op deze site staat bijvoorbeeld ook dat 1 op de 3 kinderen in de problemen komt na een scheiding .
Ik vind - hoe rot ik het ook vind als iemand zich niet gelukkig voelt binnen een relatie - dat over zulke dingen wel erg gemakkelijk heen wordt gewalst . Je wel druk maken over fluortabletjes , maar dat je kind later een veel grotere kans maakt om zelf te scheiden , of minder goed te presteren ..........dat is dan minder erg , of gaat jouw kind niet gebeuren ?
op deze site staat bijvoorbeeld ook dat 1 op de 3 kinderen in de problemen komt na een scheiding .
Ik vind - hoe rot ik het ook vind als iemand zich niet gelukkig voelt binnen een relatie - dat over zulke dingen wel erg gemakkelijk heen wordt gewalst . Je wel druk maken over fluortabletjes , maar dat je kind later een veel grotere kans maakt om zelf te scheiden , of minder goed te presteren ..........dat is dan minder erg , of gaat jouw kind niet gebeuren ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 10 februari 2009 om 21:37
Dan ga ik me maar heel snel nog schuldiger voelen.....
Ik hoop dat je er anders over denkt als kinderen betrokken zijn in een huwelijk met lichamelijke, geestelijke of psychische mishandeling.... Lijkt me nog erger dat je dan bij de dader blijft om het geluk van je kinderen. Ik kan me overigens niet voorstellen dat de kinderen in zo'n relatie gelukkig zullen zijn.
Ik hoop dat je er anders over denkt als kinderen betrokken zijn in een huwelijk met lichamelijke, geestelijke of psychische mishandeling.... Lijkt me nog erger dat je dan bij de dader blijft om het geluk van je kinderen. Ik kan me overigens niet voorstellen dat de kinderen in zo'n relatie gelukkig zullen zijn.
dinsdag 10 februari 2009 om 21:44
Bosaapje, waarom zou jij je schuldig moeten voelen? Hoe oud zijn je kinderen? Doen ze het goed op school? Voelen ze zich prettig bij jou, maar ook bij hun vader?
Iedere situatie is anders. Ik heb vaak gedacht dat wij, de kinderen, de oorzaak waren van het slechte huwelijk van mijn ouders. Stuk voor stuk zijn we heel jong het huis uitgegaan, omdat het thuis niet uit te houden was. Vanaf mijn vijftiende was ik bezig met het bijhouden van de dagen tot aan mijn achttiende want dan zou ik wegkunnen. Een scheiding tussen mijn ouders was iets waar ik dagelijks naar verlangde, alles beter dan in die sfeer........
Iedere situatie is anders. Ik heb vaak gedacht dat wij, de kinderen, de oorzaak waren van het slechte huwelijk van mijn ouders. Stuk voor stuk zijn we heel jong het huis uitgegaan, omdat het thuis niet uit te houden was. Vanaf mijn vijftiende was ik bezig met het bijhouden van de dagen tot aan mijn achttiende want dan zou ik wegkunnen. Een scheiding tussen mijn ouders was iets waar ik dagelijks naar verlangde, alles beter dan in die sfeer........
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
dinsdag 10 februari 2009 om 21:52
'In opdracht van het ministerie voor jeugd en gezin bekeek E-Quality de situatie en ervaringen van de zogenoemde ’nieuwe gezinnen’. Dit zijn gescheiden ouders en hun kinderen, en ouders en kinderen in stiefgezinnen.
Jaarlijks maken naar schatting tussen de 50.000 en 60.000 kinderen een scheiding van hun ouders mee. Toch heeft maar ’een relatief klein deel’ (15 procent) van die kinderen er echt last van, schrijven de onderzoekers. „Het algemene beeld uit eerdere publicaties is dat veel meer kinderen er last van hebben”, zegt Corine van Egten, senior onderzoeker bij E-Quality. „Duidelijke cijfers daarover ontbraken tot nu toe. Nu blijkt dat het aantal kinderen dat problemen krijgt door de scheiding een stuk lager ligt dan wat de meeste mensen verwachten.”
Toch is er geen reden om deze cijfers onbezorgd terzijde te schuiven. Een scheiding op zich is niet schadelijk voor kinderen, maar langdurige conflicten tussen de ouders en achteruitgang in de financiële situatie kunnen behoorlijk veel ellende nalaten. Het kan leiden tot emotionele problemen of gedragsproblemen, maar ook tot onderprestatie op school. Kinderen van gescheiden ouders beginnen vaker op jongere leeftijd aan een relatie dan kinderen van niet-gescheiden ouders, liet eerder onderzoek al zien. De kans dat ze later zelf gaan scheiden is groter."
Voor het hele artikel, hier de bron: http://www.trouw.nl/nieuws/nederland/article1845629.ece
Jaarlijks maken naar schatting tussen de 50.000 en 60.000 kinderen een scheiding van hun ouders mee. Toch heeft maar ’een relatief klein deel’ (15 procent) van die kinderen er echt last van, schrijven de onderzoekers. „Het algemene beeld uit eerdere publicaties is dat veel meer kinderen er last van hebben”, zegt Corine van Egten, senior onderzoeker bij E-Quality. „Duidelijke cijfers daarover ontbraken tot nu toe. Nu blijkt dat het aantal kinderen dat problemen krijgt door de scheiding een stuk lager ligt dan wat de meeste mensen verwachten.”
Toch is er geen reden om deze cijfers onbezorgd terzijde te schuiven. Een scheiding op zich is niet schadelijk voor kinderen, maar langdurige conflicten tussen de ouders en achteruitgang in de financiële situatie kunnen behoorlijk veel ellende nalaten. Het kan leiden tot emotionele problemen of gedragsproblemen, maar ook tot onderprestatie op school. Kinderen van gescheiden ouders beginnen vaker op jongere leeftijd aan een relatie dan kinderen van niet-gescheiden ouders, liet eerder onderzoek al zien. De kans dat ze later zelf gaan scheiden is groter."
Voor het hele artikel, hier de bron: http://www.trouw.nl/nieuws/nederland/article1845629.ece
dinsdag 10 februari 2009 om 21:52
BGB, wat je daar highlight in de brief is waar, ook uit andere bronnen komen dergelijke geluiden en gegevens. Maar ook wat Bosaapje zegt, moet je dan maar blijven als je geestelijk of lichamelijk mishandeld wordt? Je kind mishandeld wordt?
Het knurfterige is, is dat het een soort spagaat is.
Wel weet ik, als je niet (meer) goed voor jezelf kan zorgen, kun je ook niet goed voor een ander zorgen.
Het knurfterige is, is dat het een soort spagaat is.
Wel weet ik, als je niet (meer) goed voor jezelf kan zorgen, kun je ook niet goed voor een ander zorgen.
dinsdag 10 februari 2009 om 21:57
Loomii, zou het zo kunnen zijn dat de manier waarop sommige gescheiden ouders met elkaar omgaan, dus echt elkaar naar het leven staan en dus eigenlijk elkaar niet losgelaten hebben(op een negatieve manier?), dat dat schadelijk is?
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
dinsdag 10 februari 2009 om 21:57
quote:bosaapje schreef op 10 februari 2009 @ 21:37:
Dan ga ik me maar heel snel nog schuldiger voelen.....
Ik hoop dat je er anders over denkt als kinderen betrokken zijn in een huwelijk met lichamelijke, geestelijke of psychische mishandeling.... Lijkt me nog erger dat je dan bij de dader blijft om het geluk van je kinderen. Ik kan me overigens niet voorstellen dat de kinderen in zo'n relatie gelukkig zullen zijn.
Ik had het over een liefdeloze relatie ........ dat je niet over loopt van liefde voor elkaar houdt ook niet persé in dat je elkaar naar het leven staat of elkaar loopt te treiteren .
Gewoon , een relatie waarbij je niet hand in hand loopt of nog tongt , zoiets .
Meds gaf hiervoor ook al aan dat bladieblawatiknetzei ....mits !!! men niet de hele dag scheldt of erop los ramt .
Dan ga ik me maar heel snel nog schuldiger voelen.....
Ik hoop dat je er anders over denkt als kinderen betrokken zijn in een huwelijk met lichamelijke, geestelijke of psychische mishandeling.... Lijkt me nog erger dat je dan bij de dader blijft om het geluk van je kinderen. Ik kan me overigens niet voorstellen dat de kinderen in zo'n relatie gelukkig zullen zijn.
Ik had het over een liefdeloze relatie ........ dat je niet over loopt van liefde voor elkaar houdt ook niet persé in dat je elkaar naar het leven staat of elkaar loopt te treiteren .
Gewoon , een relatie waarbij je niet hand in hand loopt of nog tongt , zoiets .
Meds gaf hiervoor ook al aan dat bladieblawatiknetzei ....mits !!! men niet de hele dag scheldt of erop los ramt .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 10 februari 2009 om 22:00
Had ik ook gelezen , loom , maar ik kon dat E-Quality niet plaatsen , " ken " jij het ?
Voor wie werkt E-Quality?
E-Quality richt zich op politici en beleidsmakers van ministeries, rijksoverheid, gemeenten, provincies en de EU die zich bezighouden met beleid op het gebied van emancipatie, gezin en diversiteit.
Ook maatschappelijke organisaties, arbeidsorganisaties en bedrijven kunnen ons om advies of informatie vragen.
Tevens zijn wij een uitstekende informatiebron voor mensen of instanties die willen bijdragen aan het publieke debat over emancipatie, gezin en diversiteit.
Wel raar dat onderzoeken elkaar zo tegenspreken . Wie of wat heeft er baat bij de ene uitkomst of bij de andere , denk ik dan .
Voor wie werkt E-Quality?
E-Quality richt zich op politici en beleidsmakers van ministeries, rijksoverheid, gemeenten, provincies en de EU die zich bezighouden met beleid op het gebied van emancipatie, gezin en diversiteit.
Ook maatschappelijke organisaties, arbeidsorganisaties en bedrijven kunnen ons om advies of informatie vragen.
Tevens zijn wij een uitstekende informatiebron voor mensen of instanties die willen bijdragen aan het publieke debat over emancipatie, gezin en diversiteit.
Wel raar dat onderzoeken elkaar zo tegenspreken . Wie of wat heeft er baat bij de ene uitkomst of bij de andere , denk ik dan .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 10 februari 2009 om 22:10
Dit is ook wel een leuk stukje : Opmerkelijk is in ieder geval dat voor alle contracten die eenzijdig worden ontbonden, geldt dat (financiële) compensatie de norm is, behalve voor het huwelijkscontract.
Dus als je partner van je wil scheiden krijg jij geen afkoopsom maar een lullig doekje voor het bloeden , als het je al geen geld kost .
Het voorstel ( quote ) ;
Het eenzijdig opzeggen van huwelijken (of samenwoonrelaties) zonder valide motivatie moet zo niet onmogelijk, in ieder geval moeilijker worden, zeker indien daar minderjarige kinderen bij betrokken zijn. In zekere zin op dezelfde wijze als het nu ook onmogelijk is een hypotheek of een levensverzekering eenzijdig op te zeggen, zonder dat daar passende (financiële) compensatie tegenover staat. Degene die de 'trouw'belofte en het huwelijkscontract (of samenwoonrelatie) wil verbreken, moet daarop worden afgerekend, bijvoorbeeld bij de verdeling van vermogen. Ook kan gedacht worden aan het verminderen van hoogte en duur van de partneralimentatie ten nadele van degene die het huwelijkscontract eenzijdig wil beëindigen. Opmerkelijk is in ieder geval dat voor alle contracten die eenzijdig worden ontbonden, geldt dat (financiële) compensatie de norm is, behalve voor het huwelijkscontract. ............... ik vind het wel wat hebben .
Dus als je partner van je wil scheiden krijg jij geen afkoopsom maar een lullig doekje voor het bloeden , als het je al geen geld kost .
Het voorstel ( quote ) ;
Het eenzijdig opzeggen van huwelijken (of samenwoonrelaties) zonder valide motivatie moet zo niet onmogelijk, in ieder geval moeilijker worden, zeker indien daar minderjarige kinderen bij betrokken zijn. In zekere zin op dezelfde wijze als het nu ook onmogelijk is een hypotheek of een levensverzekering eenzijdig op te zeggen, zonder dat daar passende (financiële) compensatie tegenover staat. Degene die de 'trouw'belofte en het huwelijkscontract (of samenwoonrelatie) wil verbreken, moet daarop worden afgerekend, bijvoorbeeld bij de verdeling van vermogen. Ook kan gedacht worden aan het verminderen van hoogte en duur van de partneralimentatie ten nadele van degene die het huwelijkscontract eenzijdig wil beëindigen. Opmerkelijk is in ieder geval dat voor alle contracten die eenzijdig worden ontbonden, geldt dat (financiële) compensatie de norm is, behalve voor het huwelijkscontract. ............... ik vind het wel wat hebben .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 10 februari 2009 om 22:42
Mijn mening is ook dat scheiden echt de laatste optie zou moeten zijn als er kinderen bij betrokken zijn.
Voor de duidelijkheid,ik heb het dan ook niet over mishandeling of andere ernstige zaken binnen een relatie.
Het is best mogelijk om kinderen na een scheiding niet met al te veel kleerscheuren ervan af te laten komen.
Maar dan moet je beide een hele lange tijd je stinkende best doen.
En daar ontbreekt het vaak aan.
Wat ik soms om mij heen zie,mijn hart breekt gewoon.
Ergens las ik dat tegenwoordig zelf de helft van de huwelijken strand.
Dat is toch verschikkelijk.
Even een algemene gedachte hoor soesie.
Niet als een persoonlijke aanval op te vatten hoor.
Maar wel,denk heel goed na!!
Scheiden is hel,voor alle partijen.
Voor de duidelijkheid,ik heb het dan ook niet over mishandeling of andere ernstige zaken binnen een relatie.
Het is best mogelijk om kinderen na een scheiding niet met al te veel kleerscheuren ervan af te laten komen.
Maar dan moet je beide een hele lange tijd je stinkende best doen.
En daar ontbreekt het vaak aan.
Wat ik soms om mij heen zie,mijn hart breekt gewoon.
Ergens las ik dat tegenwoordig zelf de helft van de huwelijken strand.
Dat is toch verschikkelijk.
Even een algemene gedachte hoor soesie.
Niet als een persoonlijke aanval op te vatten hoor.
Maar wel,denk heel goed na!!
Scheiden is hel,voor alle partijen.
dinsdag 10 februari 2009 om 23:39
Mogelijk dat ook de ruzies, rechtzaken tussen hem en zijn ex, zijn familie die zijn ex nog steeds ophemelt en de toestanden met zijn kinderen die ik zonder begrip heb moeten accepteren de startende veroorzaker. Zijn motto is wat je niet kan veranderen moet je accepteren. Maar helaas zit ik niet zo in elkaar en hebben al deze scheldpartijen waar ik altijd buiten ben gebleven maar vaak wel onderwerp van gesprek van was mij wel geraakt.
Wij hebben nu al twee jaar geen intimiteit en hij accepteert dit met af en toe een vervelende opmerking volledig. Dat is toch raar als je zegt van iemand te houden maar je krijgt geen liefde of warmte.
Ik geniet nu op de momenten dat hij er niet is omdat ik dan even diep kan inademen.
Ik vind bovenstaande citaten allemaal uitingen van frustratie en teleurstelling
Wij hebben nu al twee jaar geen intimiteit en hij accepteert dit met af en toe een vervelende opmerking volledig. Dat is toch raar als je zegt van iemand te houden maar je krijgt geen liefde of warmte.
Ik geniet nu op de momenten dat hij er niet is omdat ik dan even diep kan inademen.
Ik vind bovenstaande citaten allemaal uitingen van frustratie en teleurstelling
woensdag 11 februari 2009 om 00:01
Ik zou liever niet hoeven scheiden. Ik heb er niet voor niets de afgelopen 4,5 jaar voor lopen knokken. Maar als het er in essentie op aankomt dat mijn man niet voor een relatie (het is niet eens persoonlijk, dat maakt het nog wranger) kan kiezen omdat hij ervan overtuigd is dat hij het niet wil en nu beseft dat hij toendertijd niet bewust keuzes heeft gemaakt maar het hem "gewoon" maar is overkomen, tja wat moet ik dan?
Blijven bij iemand die me eigenlijk niet wil? En accepteren dat het niet persoonlijk is? Dat is heel moeilijk, kiezen voor iemand die niet kiest voor jou. Zo kun je ook niet samen de relatie verbeteren. Want die ander kan niet vechten want het is niet wat hij wil. Leuke cirkel.
Ik heb er geen spijt van, ik houd van hem en hij van mij. En we hebben een heel mooi kind samen. Maar ik ben nu liever alleen dan nog jaren samen met iemand die niet dat leven met mij wil, er in feite een pleurishekel aan heeft. En dat die onvrede in hemzelf zit, beseft hij ondertussen wel. Helpt alsnog niet.
Die verantwoordelijkheid voor het geluk van mijn kind heeft zwaar gewogen de afgelopen jaren. En ik heb echt elk stukje vechtlust eruit gepeuterd wat er in zat. En ik ben nu gewoon op en moe. En ik wil rust en genieten van mijn leven. Want dat doe ik. En het is dan vreemd en verdrietig om dat zo mooie leven te delen met iemand die er zo ongelukkig van wordt.
Blijven bij iemand die me eigenlijk niet wil? En accepteren dat het niet persoonlijk is? Dat is heel moeilijk, kiezen voor iemand die niet kiest voor jou. Zo kun je ook niet samen de relatie verbeteren. Want die ander kan niet vechten want het is niet wat hij wil. Leuke cirkel.
Ik heb er geen spijt van, ik houd van hem en hij van mij. En we hebben een heel mooi kind samen. Maar ik ben nu liever alleen dan nog jaren samen met iemand die niet dat leven met mij wil, er in feite een pleurishekel aan heeft. En dat die onvrede in hemzelf zit, beseft hij ondertussen wel. Helpt alsnog niet.
Die verantwoordelijkheid voor het geluk van mijn kind heeft zwaar gewogen de afgelopen jaren. En ik heb echt elk stukje vechtlust eruit gepeuterd wat er in zat. En ik ben nu gewoon op en moe. En ik wil rust en genieten van mijn leven. Want dat doe ik. En het is dan vreemd en verdrietig om dat zo mooie leven te delen met iemand die er zo ongelukkig van wordt.
woensdag 11 februari 2009 om 00:09
Felies , kom hier voor een knuffel .
Wat mij tegen staat is dat veel mensen scheiden wanneer er sleur komt , of er een minder kale , minder dikbuige kerel wel interresse toont , of wanneer men trouwt en aan kinderen begint terwijl ze eigenlijk al nooit helemaal een goed gevoel bij de partner hadden ........ Ik vind het erg dat veel mensen denken dat je constant de scheuren in het plafond moet wippen en vlinders in je buik dient te hebben tijdens een relatie . En dat ze niet écht communiceren .
Maar ik gun niemand een ongelukkig leven . En ik misgun niemand geluk .
Wat mij tegen staat is dat veel mensen scheiden wanneer er sleur komt , of er een minder kale , minder dikbuige kerel wel interresse toont , of wanneer men trouwt en aan kinderen begint terwijl ze eigenlijk al nooit helemaal een goed gevoel bij de partner hadden ........ Ik vind het erg dat veel mensen denken dat je constant de scheuren in het plafond moet wippen en vlinders in je buik dient te hebben tijdens een relatie . En dat ze niet écht communiceren .
Maar ik gun niemand een ongelukkig leven . En ik misgun niemand geluk .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 11 februari 2009 om 00:24
Ik wil gewoon geloven dat de meeste scheidingen er pas komen nadat er alles geprobeerd is en alles overdacht is.En die ervaring heb ik ook, als ik gescheiden ouders spreek.
Ik denk dat het ook gewoon respect is voor iemands keuze om er vanuit te gaan dat een ouder echt wel nadenkt wat de gevolgen zijn voor de kinderen als men besluit te scheiden.
Er vanuit gaan dat mensen zomaar scheiden als er geen passie meer is of omdat er sleur ontstaat vind ik nogal wat. Mijn ervaring is echt niet zo met gescheiden mensen.
Ik ben echt anti-scheiden, maar weet ook dat je soms uiteindelijk geen keus hebt.
In geval van topic openster, tja ok, misschien had ze eerder al kunnen weten dat dit hem niet is, maar wat dan nog? Zij had de beste intenties. En ook getrouwde ouders maken vreemde keuzes die voor de kids niet echt geweldig uitpakken en dat kan allerlei oorzaken hebben.
Wat ik vooral bedoel: ik denk niet dat het geluk van een mens afhangt van het feit of de ouders gescheiden zijn ja of nee. Daar komt veel meer bij kijken.
Die onderzoeken vind ik dan ook kul, je kunt sowieso kinderen van gescheiden ouders niet over 1 kam scheren.
Ik denk dat het ook gewoon respect is voor iemands keuze om er vanuit te gaan dat een ouder echt wel nadenkt wat de gevolgen zijn voor de kinderen als men besluit te scheiden.
Er vanuit gaan dat mensen zomaar scheiden als er geen passie meer is of omdat er sleur ontstaat vind ik nogal wat. Mijn ervaring is echt niet zo met gescheiden mensen.
Ik ben echt anti-scheiden, maar weet ook dat je soms uiteindelijk geen keus hebt.
In geval van topic openster, tja ok, misschien had ze eerder al kunnen weten dat dit hem niet is, maar wat dan nog? Zij had de beste intenties. En ook getrouwde ouders maken vreemde keuzes die voor de kids niet echt geweldig uitpakken en dat kan allerlei oorzaken hebben.
Wat ik vooral bedoel: ik denk niet dat het geluk van een mens afhangt van het feit of de ouders gescheiden zijn ja of nee. Daar komt veel meer bij kijken.
Die onderzoeken vind ik dan ook kul, je kunt sowieso kinderen van gescheiden ouders niet over 1 kam scheren.
woensdag 11 februari 2009 om 07:40
Even voor de duidelijkheid, ik ben niet pro-scheiden. Ik heb alleen het idee dat soesie haar besluit genomen heeft en wilde laten weten dat kinderen niet perse de dupe hoeven te worden van een scheiding. Natuurlijk is het moeilijk en natuurlijk is er schade. Maar mijn ervaring is dat die schade zeer beperkt kan blijven. En niet alleen bij mij, ik ken meer voorbeelden waarbij de ouders niet direct in een egotrip zaten en de kinderen goed door de nieuwe situatie geloods hebben. Natuurlijk ken ik ook voorbeelden waarbij de kinderen het wel zwaar gehad hebben, maar die ouders hebben dus ook enorme ruzie gehad in het bijzijn van de kinderen en zijn meer bezig geweest met de andere ouder naar beneden halen bij de kinderen of in de slachtofferrol kruipen. Ik denk dat wanneer je je kinderen laat merken van ze te houden, ondanks het feit dat je niet meer bij zijn/haar vader of moeder wil blijven en je je kinderen niet betrekt bij conflicten je de schade kan beperken.
Eigenlijk, ben ik een enorme burgertrut!!
woensdag 11 februari 2009 om 08:03
@Bosaapje:
quote:
Reiger100 schreef op 10 februari 2009 @ 14:52:
Kookwekkertje, ik ben benieuwd of je vader nu ook gelukkiger is dan voor de scheiding.
"Moet ik hieruit concluderen dat de moeder van Wekkertje maar bij pa had moeten blijven omdat pa nu misschien ongelukkig is?
Moeder heeft voor haar eigen geluk gekozen en wat ik begrijp is die beslissing niet zomaar genomen.
Niemand is verantwoordelijk voor het geluk van een ander. Gelukkig zijn moet je in eerste instantie voor jezelf doen.
Het zal wat zijn dat je zelf ongelukkig moet blijven om de ander een plezier te doen. Dat werkt toch helemaal niet."
Nee Bosaapje, dat moet je hier helemaal niet uit concluderen! Het was een simpele vraag uit nieuwsgierigheid, en jij hebt er iets helemaal anders van gemaakt. Je hebt mijn andere posts waarschijnlijk niet gelezen.
quote:
Reiger100 schreef op 10 februari 2009 @ 14:52:
Kookwekkertje, ik ben benieuwd of je vader nu ook gelukkiger is dan voor de scheiding.
"Moet ik hieruit concluderen dat de moeder van Wekkertje maar bij pa had moeten blijven omdat pa nu misschien ongelukkig is?
Moeder heeft voor haar eigen geluk gekozen en wat ik begrijp is die beslissing niet zomaar genomen.
Niemand is verantwoordelijk voor het geluk van een ander. Gelukkig zijn moet je in eerste instantie voor jezelf doen.
Het zal wat zijn dat je zelf ongelukkig moet blijven om de ander een plezier te doen. Dat werkt toch helemaal niet."
Nee Bosaapje, dat moet je hier helemaal niet uit concluderen! Het was een simpele vraag uit nieuwsgierigheid, en jij hebt er iets helemaal anders van gemaakt. Je hebt mijn andere posts waarschijnlijk niet gelezen.
