Relaties
alle pijlers
scheiden zo'n moeilijke beslissing
maandag 9 februari 2009 om 03:41
Help!!!
Wie o wie heeft dit al ervaren. Ik zie mijn huwelijk echt niet meer zitten. Therapie etc. hebben we al gehad. Het is gewoon over de liefde. We leven nu als vrienden in 1 huis en is in vergelijking met sommige relaties in mijn omgeving nog best goed te doen. Maar zo oud worden zie ik ook niet als optie. Maar ja, weggaan is niet zo simpel. Wij hebben twee schatten van kindjes en het lijkt me verschrikkelijk om ze deels te moeten gaan missen. Vooral mij dochtertje zal er kapot van zijn dat zij naar papa zal moeten zonder mij. (ze is een erg mama's kindje). Mijn man heeft al twee kinderen uit een eerdere relatie en ook dat maakt het nog erger. Nu wordt hij weer verlaten en zal hij zijn kinderen deels moeten gaan missen. Daarnaast heb ik dus al de ervaring wat het gesleep met de kinderen teweeg zal bregen, maar ja wat moet je dan als broer en zus oud worden? Heeft iemand hier ervaring mee?
Wie o wie heeft dit al ervaren. Ik zie mijn huwelijk echt niet meer zitten. Therapie etc. hebben we al gehad. Het is gewoon over de liefde. We leven nu als vrienden in 1 huis en is in vergelijking met sommige relaties in mijn omgeving nog best goed te doen. Maar zo oud worden zie ik ook niet als optie. Maar ja, weggaan is niet zo simpel. Wij hebben twee schatten van kindjes en het lijkt me verschrikkelijk om ze deels te moeten gaan missen. Vooral mij dochtertje zal er kapot van zijn dat zij naar papa zal moeten zonder mij. (ze is een erg mama's kindje). Mijn man heeft al twee kinderen uit een eerdere relatie en ook dat maakt het nog erger. Nu wordt hij weer verlaten en zal hij zijn kinderen deels moeten gaan missen. Daarnaast heb ik dus al de ervaring wat het gesleep met de kinderen teweeg zal bregen, maar ja wat moet je dan als broer en zus oud worden? Heeft iemand hier ervaring mee?
woensdag 11 februari 2009 om 08:30
Wat Felies schrijft herken ik in een collega. Die heeft ooit verteld dat hij het liefste wil scheiden, maar hij wil dat zijn vrouw het doet, omdat hij anders het gezichtsverlies oploopt. Ik stond versteld. Ik vind dat dus laf. Ik weet niet waarom hij uitgekeken is op zijn vrouw, behalve dat hij regelmatig een flirt heeft. Maar Felies zegt, liever weg dan bij iemand blijven die je niet wil. En dat is in dit geval aan de hand. Je zult die vrouw zijn en weten (weet ik niet, of ze het weet) dat je man eigenlijk weg wil, maar te laf is om het te doen en geen gezichtsverlies wil lijden, maar jou de kwaaie pief wilt lijken.
Verder inderdaad, ik ben ook gescheiden, en kan mij niet onttrekken aan de gedachte dat het bijna een modeverschijnsel wordt. Overigens, mijn ex heeft heel lang niet willen vertellen waarom hij weg wilde. Tuurlijk zag ik wel dat het niet goed ging, maar waar ik aan herstel werkte, werkte hij aan vertrek. Dat hij ook dat vertrek niet onder woorden wilde brengen (pas na enige zachte dwang), maakte de afwikkeling en verwerking wel heel moeilijk.
Verder inderdaad, ik ben ook gescheiden, en kan mij niet onttrekken aan de gedachte dat het bijna een modeverschijnsel wordt. Overigens, mijn ex heeft heel lang niet willen vertellen waarom hij weg wilde. Tuurlijk zag ik wel dat het niet goed ging, maar waar ik aan herstel werkte, werkte hij aan vertrek. Dat hij ook dat vertrek niet onder woorden wilde brengen (pas na enige zachte dwang), maakte de afwikkeling en verwerking wel heel moeilijk.
woensdag 11 februari 2009 om 08:40
Over die onderzoeken: natuurlijk spreken ze elkaar tegen, dat is altijd zo bij dat soort onderzoeken. Ze worden dikwijls gemaakt door studenten die iets willen bewijzen (heeft soms met persoonlijke trauma's of vooroordelen te maken) en er wordt niet altijd goed naar de oorzaak-gevolg verbanden gekeken.
Ook wordt in die onderzoeken bijvoorbeeld geen rekening gehouden met het verschil tussen scheidingssituaties waarbij de ouders nog goed met elkaar omgaan, en die waarbij ouders elkaar naar het leven staan na de scheiding. De schade zal vooral bij die laatste groep te zien zijn.
Verder is het natuurlijk zo dat mensen dikwijls scheiden omdat één van de partners een alcohol- of psychisch probleem heeft (bvb. borderline). Dat probleem wordt dikwijls genetisch doorgegeven aan de kinderen, niet verwonderlijk dus dat die kinderen minder lang leven en minder gelukkig zijn dan gemiddeld.
Ook wordt niet goed gekeken of de schade bij kinderen van gescheiden ouders door de scheiding zelf komt, of door de situatie ervoor (of erna, zoals ik al zei).
Ik heb een paar van die onderzoeken helemaal doorgelezen en ik vind ze erg onprofessioneel.
Zo was er ooit ook een onderzoek dat stelde dat je van televisiekijken een hartaanval kon krijgen. Ook daar was de oorzaak-gevolg relatie niet goed bekeken: je krijgt geen hartaanval van televisiekijken, maar van gebrek aan beweging (en de meeste mensen die veel televisiekijken bewegen niet veel).
Overigens : René Diekstra is zelf verlaten door zijn vrouw en is sindsdien een rabiate anti-scheidingsactivist.
Maar ik ben het wel eens met de stelling dat je bij eenzijdige opzegging van het huwelijk door je partner geen of veel minder alimentatie zou hoeven te betalen (als er tenminste geen ernstige scheidingsgronden waren).
Ik vind het ook kut dat sommige mensen kennelijk niet in staat zijn om duurzaam van hun partner te blijven houden en hem/haar verlaten vanwege een nieuwe vlam. Maar het alternatief: tegen je zin en ongelukkig in een huwelijk blijven, lijkt me ook geen oplossing, ook niet voor de kinderen.
Je zadelt je kinderen bovendien met een behoorlijk schuldgevoel op, als ze later beseffen dat hun moeder haar hele leven ongelukkig is gebleven om hen een scheiding te besparen. Ik zou het in elk geval vreselijk vinden, als ik geweten zou hebben dat mijn moeder zich voor mijn 'geluk' opgeofferd zou hebben.
Uiteindelijk is iedereen zelf verantwoordelijk voor zijn geluk. Ook kinderen van gescheiden ouders of van ruziënde / vechtende ouders. Je kunt je ouders niet blijven de schuld geven voor je persoonlijke problemen (ik heb het hier niet over extreme gevallen zoals verwaarlozing en mishandeling.)
Je moet er als ouder alles aan doen om je kinderen de kans te geven zich te ontplooien, maar er zijn grenzen. In een liefdeloos huwelijk blijven is daar voor mij een van. (En dan bedoel ik iets anders dan een huwelijk waarin niet meer getongd wordt of hand in hand gelopen).
Sorry voor de lange post...
Ook wordt in die onderzoeken bijvoorbeeld geen rekening gehouden met het verschil tussen scheidingssituaties waarbij de ouders nog goed met elkaar omgaan, en die waarbij ouders elkaar naar het leven staan na de scheiding. De schade zal vooral bij die laatste groep te zien zijn.
Verder is het natuurlijk zo dat mensen dikwijls scheiden omdat één van de partners een alcohol- of psychisch probleem heeft (bvb. borderline). Dat probleem wordt dikwijls genetisch doorgegeven aan de kinderen, niet verwonderlijk dus dat die kinderen minder lang leven en minder gelukkig zijn dan gemiddeld.
Ook wordt niet goed gekeken of de schade bij kinderen van gescheiden ouders door de scheiding zelf komt, of door de situatie ervoor (of erna, zoals ik al zei).
Ik heb een paar van die onderzoeken helemaal doorgelezen en ik vind ze erg onprofessioneel.
Zo was er ooit ook een onderzoek dat stelde dat je van televisiekijken een hartaanval kon krijgen. Ook daar was de oorzaak-gevolg relatie niet goed bekeken: je krijgt geen hartaanval van televisiekijken, maar van gebrek aan beweging (en de meeste mensen die veel televisiekijken bewegen niet veel).
Overigens : René Diekstra is zelf verlaten door zijn vrouw en is sindsdien een rabiate anti-scheidingsactivist.
Maar ik ben het wel eens met de stelling dat je bij eenzijdige opzegging van het huwelijk door je partner geen of veel minder alimentatie zou hoeven te betalen (als er tenminste geen ernstige scheidingsgronden waren).
Ik vind het ook kut dat sommige mensen kennelijk niet in staat zijn om duurzaam van hun partner te blijven houden en hem/haar verlaten vanwege een nieuwe vlam. Maar het alternatief: tegen je zin en ongelukkig in een huwelijk blijven, lijkt me ook geen oplossing, ook niet voor de kinderen.
Je zadelt je kinderen bovendien met een behoorlijk schuldgevoel op, als ze later beseffen dat hun moeder haar hele leven ongelukkig is gebleven om hen een scheiding te besparen. Ik zou het in elk geval vreselijk vinden, als ik geweten zou hebben dat mijn moeder zich voor mijn 'geluk' opgeofferd zou hebben.
Uiteindelijk is iedereen zelf verantwoordelijk voor zijn geluk. Ook kinderen van gescheiden ouders of van ruziënde / vechtende ouders. Je kunt je ouders niet blijven de schuld geven voor je persoonlijke problemen (ik heb het hier niet over extreme gevallen zoals verwaarlozing en mishandeling.)
Je moet er als ouder alles aan doen om je kinderen de kans te geven zich te ontplooien, maar er zijn grenzen. In een liefdeloos huwelijk blijven is daar voor mij een van. (En dan bedoel ik iets anders dan een huwelijk waarin niet meer getongd wordt of hand in hand gelopen).
Sorry voor de lange post...
woensdag 11 februari 2009 om 08:49
Dat lijkt er idd op Muis. Hij heeft het zelf gezegd tegen me. Hij zou die knoop niet doorhakken. Na wat doorvragen bleek het vooral te gaan om die verantwoordelijkheid niet willen nemen en ook wat de omgeving ervan zou denken. Toen was ik pissig. Ik jarenlang bedenken hoe we dit opgelost zouden kunnen krijgen. Dan blijkt dat hij uberhaupt niet wil en dus alle moeite tevergeefs was. En dan ook nog dat hij te laf is om daarnaar te handelen en ik ook dat mag doen. En bedankt!
En ik lag er gisteren nog over na te denken wat je zei BGB, over de makkelijke redenen van mensen om te scheiden. Ik weet het niet. Zoals hier op het forum lees ik tussen de regels door het jarenlang genegeerd worden. Het gebrek aan aandacht en interesse. En daardoor ook echt het gebrek aan liefde, dat gaat toch hand in hand gevoelsmatig.
Het is een woordloze diepe pijn en je kunt redenen en aanleidingen opschrijven en die kunnen onbenullig lijken. "Ja maar, praat er dan over met je partner!" Maar wat als die niet wil? Liever zijn kop in het zand steekt? Of dat er even een opleving is en dan gaat het weer mis? Dat het iemand daadwerkelijk weinig kan schelen waar je behoefte aan hebt?
Volgens mij gebeurt dat veel. En misschien is een deel van het probleem dat mensen te hoge verwachtingen hebben van de liefde. Maar emotionele kou en eenzaamheid bij je partner zijn mooi kut. Dan kun je nog zo gelukkig zijn met de rest van je leven, het geluk niet zoeken bij je partner, maar als je dan thuis komt en je het gevoel hebt dat je het leven van een vreemde leeft, niet jouw leven, dat klopt niet.
Dus... ik weet het niet. Ik denk dat jouw redenen wel opgaan voor bijv. vreemdgaan. En zelfs dan denk ik dat in genoeg gevallen er ook heel veel eenzaamheid achter zit. Maar als ik aan de mensen denk die zijn gescheiden om mij heen, de meesten zijn daar echt jaren mee bezig geweest. En hadden ook liever niet die keuze gemaakt. En hadden het ook van tevoren niet verwacht, het kan soms heel onverwachts gek uitpakken.
En ik lag er gisteren nog over na te denken wat je zei BGB, over de makkelijke redenen van mensen om te scheiden. Ik weet het niet. Zoals hier op het forum lees ik tussen de regels door het jarenlang genegeerd worden. Het gebrek aan aandacht en interesse. En daardoor ook echt het gebrek aan liefde, dat gaat toch hand in hand gevoelsmatig.
Het is een woordloze diepe pijn en je kunt redenen en aanleidingen opschrijven en die kunnen onbenullig lijken. "Ja maar, praat er dan over met je partner!" Maar wat als die niet wil? Liever zijn kop in het zand steekt? Of dat er even een opleving is en dan gaat het weer mis? Dat het iemand daadwerkelijk weinig kan schelen waar je behoefte aan hebt?
Volgens mij gebeurt dat veel. En misschien is een deel van het probleem dat mensen te hoge verwachtingen hebben van de liefde. Maar emotionele kou en eenzaamheid bij je partner zijn mooi kut. Dan kun je nog zo gelukkig zijn met de rest van je leven, het geluk niet zoeken bij je partner, maar als je dan thuis komt en je het gevoel hebt dat je het leven van een vreemde leeft, niet jouw leven, dat klopt niet.
Dus... ik weet het niet. Ik denk dat jouw redenen wel opgaan voor bijv. vreemdgaan. En zelfs dan denk ik dat in genoeg gevallen er ook heel veel eenzaamheid achter zit. Maar als ik aan de mensen denk die zijn gescheiden om mij heen, de meesten zijn daar echt jaren mee bezig geweest. En hadden ook liever niet die keuze gemaakt. En hadden het ook van tevoren niet verwacht, het kan soms heel onverwachts gek uitpakken.
woensdag 11 februari 2009 om 09:01
woensdag 11 februari 2009 om 09:34
quote:lonbonton schreef op 11 februari 2009 @ 00:24:
Ik denk dat het ook gewoon respect is voor iemands keuze om er vanuit te gaan dat een ouder echt wel nadenkt wat de gevolgen zijn voor de kinderen als men besluit te scheiden
Dat mis ik idd ook wel eens (niet zozeer persoonlijk, maar wel in de media, of bv hier op het forum). Of het met de zeitgeist te maken heeft van het ventileren van het onderbuikgevoel en/of de rentree van conservatieve ideeen, zou kunnen, maar ik heb daar nog geen onderzoeksresultaten over gelezen
Ik weet niet waar ze zijn, de mensen die op een ochtend wakker worden en denken, ik heb eens zin in iets anders, weet je wat, ik gooi de hele klerezooi overhoop en ga scheiden, whatever de gevolgen voor iedereen. Ik ken ze niet. De mensen die ik ken denken daar jaaaaaaren over na en het langst wordt gewikt en gewogen over het welzijn van de kinderen. Vaak wordt het persoonlijk welzijn dan al tijden ondergeschikt gemaakt aan dat dan de kinderen, dus een beetje meer empathie en inlevingsvermogen zou hier en daar best op zijn paats zijn.
Ik denk dat het ook gewoon respect is voor iemands keuze om er vanuit te gaan dat een ouder echt wel nadenkt wat de gevolgen zijn voor de kinderen als men besluit te scheiden
Dat mis ik idd ook wel eens (niet zozeer persoonlijk, maar wel in de media, of bv hier op het forum). Of het met de zeitgeist te maken heeft van het ventileren van het onderbuikgevoel en/of de rentree van conservatieve ideeen, zou kunnen, maar ik heb daar nog geen onderzoeksresultaten over gelezen
Ik weet niet waar ze zijn, de mensen die op een ochtend wakker worden en denken, ik heb eens zin in iets anders, weet je wat, ik gooi de hele klerezooi overhoop en ga scheiden, whatever de gevolgen voor iedereen. Ik ken ze niet. De mensen die ik ken denken daar jaaaaaaren over na en het langst wordt gewikt en gewogen over het welzijn van de kinderen. Vaak wordt het persoonlijk welzijn dan al tijden ondergeschikt gemaakt aan dat dan de kinderen, dus een beetje meer empathie en inlevingsvermogen zou hier en daar best op zijn paats zijn.
woensdag 11 februari 2009 om 20:19
Natuurlijk zullen er best mensen zijn die al weetikhoelang niet meer gelukkig zijn binnen de relatie . Alleen zo jammer dat ze - zo lijkt het vaak te gaan - de stap nemen om te scheiden als er een nieuwe liefde zich aandient . Dat zal best net dat duwtje zijn om ook daadwerkelijk te gaan , maar dat lijkt mij nou juist onverteerbaar voor de kinderen , dat de ene ouder zo ingeruild wordt . Waarom - of het ligt aan mijn kennissenkring, hoor - zijn er zo weinig mensen die na rijp beraad scheiden zonder dat er een Grote(re) Liefde aan de horizon is ?
Ik kan niet bij mensen om het hoekje kijken , ik weet niet of er al en slechte relatie was en toen een nieuwe partner , of dat men verliefd werd en hun huwelijk ineens minder belangrijk vonden .
Maar misschien denk ik er wel veel te makkelijk over , juist omdat ik heel veel dingen simpelweg niet herken ; wat nou niet praten , wat nou liefde over , etc .
Ik kan niet bij mensen om het hoekje kijken , ik weet niet of er al en slechte relatie was en toen een nieuwe partner , of dat men verliefd werd en hun huwelijk ineens minder belangrijk vonden .
Maar misschien denk ik er wel veel te makkelijk over , juist omdat ik heel veel dingen simpelweg niet herken ; wat nou niet praten , wat nou liefde over , etc .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 11 februari 2009 om 20:38
Ik denk niet dat wanneer je een leuke en goede relatie hebt, je dat snel overboord gooit voor een ander. Iig, daar kan ik me niets bij voorstellen. Dan zul je heus nog weleens iemand anders errug leuk vinden maar dan heb je een leukerd thuis. Er zullen genoeg uitzonderingen zijn, dat dan weer wel. Maar ik vermoed dat er in veel gevallen een hoop mist voordat je die stap maakt.
En ik denk dat een verliefdheid op een ander je alert kan maken op wat je gemist hebt de afgelopen jaren. Niet voor niets hebben mensen het dan vaak over de aandacht. En natuurlijk is dat de prille "ik-wil-aaaalles-van-jou-weten" aandacht dus dat verandert. Maar toch, het zegt iets over waar mensen zo naar hongeren. Niet zonder reden denk ik dan. Gezien, gehoord, gewaardeerd worden. Te gek gevonden worden. En tja, hoort bij verliefdheid. Maar het is leuk als er iig een beetje overblijft van dat wanneer het liefde wordt.
Of ben ik nu erg naief? Ik weet het ook niet, moet mijn eerste langdurig gelukkige relatie nog meemaken . Maarreh... hier geen lekker ding aan de horizon als zijnde mijn wortel. Ik moet echt compleet even niet denken aan mannen in mijn leven .
En ik denk dat een verliefdheid op een ander je alert kan maken op wat je gemist hebt de afgelopen jaren. Niet voor niets hebben mensen het dan vaak over de aandacht. En natuurlijk is dat de prille "ik-wil-aaaalles-van-jou-weten" aandacht dus dat verandert. Maar toch, het zegt iets over waar mensen zo naar hongeren. Niet zonder reden denk ik dan. Gezien, gehoord, gewaardeerd worden. Te gek gevonden worden. En tja, hoort bij verliefdheid. Maar het is leuk als er iig een beetje overblijft van dat wanneer het liefde wordt.
Of ben ik nu erg naief? Ik weet het ook niet, moet mijn eerste langdurig gelukkige relatie nog meemaken . Maarreh... hier geen lekker ding aan de horizon als zijnde mijn wortel. Ik moet echt compleet even niet denken aan mannen in mijn leven .
woensdag 11 februari 2009 om 21:19
Bianca, ik had helemaal geen nieuwe liefde in het vooruitzicht toen ik ging scheiden, integendeel, ik had het helemaal gehad met mannen, dacht ik...
En ik ken nog meer mensen die gescheiden zijn zonder een nieuwe liefde.
Ik heb geen idee hoeveel het percentage bedraagt: of meer mensen scheiden die al een nieuwe vlam hebben, dan mensen zonder iets dergelijks.
Toch weet ik wel dat er ook mensen bestaan die een leuke partner voor een andere ruilen, die nieuwer is en (dus) nog leuker lijkt. Dat heb ik lange tijd niet kunnen geloven, tot ik het in mijn omgeving meemaakte. Ik denk dat die mensen niet tot echte liefde in staat zijn, en dat er dus niets of weinig overblijft als de verliefdheid verdwenen is.
Feliciaatje: nee, je bent niet naief! Er zijn echt stellen die hun hele leven gek op elkaar blijven. Ik wens je zo'n relatie met mijn hele hart toe, zodra je weer even aan mannen kunt denken
Prima, dank je wel voor je complimentje (bloos)
En ik ken nog meer mensen die gescheiden zijn zonder een nieuwe liefde.
Ik heb geen idee hoeveel het percentage bedraagt: of meer mensen scheiden die al een nieuwe vlam hebben, dan mensen zonder iets dergelijks.
Toch weet ik wel dat er ook mensen bestaan die een leuke partner voor een andere ruilen, die nieuwer is en (dus) nog leuker lijkt. Dat heb ik lange tijd niet kunnen geloven, tot ik het in mijn omgeving meemaakte. Ik denk dat die mensen niet tot echte liefde in staat zijn, en dat er dus niets of weinig overblijft als de verliefdheid verdwenen is.
Feliciaatje: nee, je bent niet naief! Er zijn echt stellen die hun hele leven gek op elkaar blijven. Ik wens je zo'n relatie met mijn hele hart toe, zodra je weer even aan mannen kunt denken
Prima, dank je wel voor je complimentje (bloos)
woensdag 11 februari 2009 om 21:37
Nou ja , vreemdgaan schijnt de grootste reden tot echtscheiding te zijn en 1 op de 3 stellen gaan uit elkaar ...... Geen idee of die nieuwe Grote Liefde dan een blijvertje is en dat de een daarmee verder wil , of enkel de Grote Druppel waardoor de bedrogene een scheiding in gang zet ... Maar maak ik dan een hele rare kronkel door te denken dat een ander vaak de reden is voor een scheiding ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 11 februari 2009 om 21:40
quote:Feliciaatje schreef op 11 februari 2009 @ 20:38:
Maar ik vermoed dat er in veel gevallen een hoop mist voordat je die stap maakt.
.Dat " hoop ' ik dan maar . Het zou wel héél treurig zijn als je alleen een beetje vlam-in-de-( bed )pan zou missen , of dat een strakkere buik of mooiere kop de reden zou zijn , ofzoiets .
Maar ik vermoed dat er in veel gevallen een hoop mist voordat je die stap maakt.
.Dat " hoop ' ik dan maar . Het zou wel héél treurig zijn als je alleen een beetje vlam-in-de-( bed )pan zou missen , of dat een strakkere buik of mooiere kop de reden zou zijn , ofzoiets .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 11 februari 2009 om 21:51
quote:Reiger100 schreef op 11 februari 2009 @ 08:40:
Over die onderzoeken: natuurlijk spreken ze elkaar tegen, dat is altijd zo bij dat soort onderzoeken. Ze worden dikwijls gemaakt door studenten die iets willen bewijzen (heeft soms met persoonlijke trauma's of vooroordelen te maken) en er wordt niet altijd goed naar de oorzaak-gevolg verbanden gekeken.
Ook wordt in die onderzoeken bijvoorbeeld geen rekening gehouden met het verschil tussen scheidingssituaties waarbij de ouders nog goed met elkaar omgaan, en die waarbij ouders elkaar naar het leven staan na de scheiding. De schade zal vooral bij die laatste groep te zien zijn.
Verder is het natuurlijk zo dat mensen dikwijls scheiden omdat één van de partners een alcohol- of psychisch probleem heeft (bvb. borderline). Dat probleem wordt dikwijls genetisch doorgegeven aan de kinderen, niet verwonderlijk dus dat die kinderen minder lang leven en minder gelukkig zijn dan gemiddeld.
Ook wordt niet goed gekeken of de schade bij kinderen van gescheiden ouders door de scheiding zelf komt, of door de situatie ervoor (of erna, zoals ik al zei).
Ik heb een paar van die onderzoeken helemaal doorgelezen en ik vind ze erg onprofessioneel.
Zo was er ooit ook een onderzoek dat stelde dat je van televisiekijken een hartaanval kon krijgen. Ook daar was de oorzaak-gevolg relatie niet goed bekeken: je krijgt geen hartaanval van televisiekijken, maar van gebrek aan beweging (en de meeste mensen die veel televisiekijken bewegen niet veel).
Overigens : René Diekstra is zelf verlaten door zijn vrouw en is sindsdien een rabiate anti-scheidingsactivist.
Maar ik ben het wel eens met de stelling dat je bij eenzijdige opzegging van het huwelijk door je partner geen of veel minder alimentatie zou hoeven te betalen (als er tenminste geen ernstige scheidingsgronden waren).
Ik vind het ook kut dat sommige mensen kennelijk niet in staat zijn om duurzaam van hun partner te blijven houden en hem/haar verlaten vanwege een nieuwe vlam. Maar het alternatief: tegen je zin en ongelukkig in een huwelijk blijven, lijkt me ook geen oplossing, ook niet voor de kinderen.
Je zadelt je kinderen bovendien met een behoorlijk schuldgevoel op, als ze later beseffen dat hun moeder haar hele leven ongelukkig is gebleven om hen een scheiding te besparen. Ik zou het in elk geval vreselijk vinden, als ik geweten zou hebben dat mijn moeder zich voor mijn 'geluk' opgeofferd zou hebben.
Uiteindelijk is iedereen zelf verantwoordelijk voor zijn geluk. Ook kinderen van gescheiden ouders of van ruziënde / vechtende ouders. Je kunt je ouders niet blijven de schuld geven voor je persoonlijke problemen (ik heb het hier niet over extreme gevallen zoals verwaarlozing en mishandeling.)
Je moet er als ouder alles aan doen om je kinderen de kans te geven zich te ontplooien, maar er zijn grenzen. In een liefdeloos huwelijk blijven is daar voor mij een van. (En dan bedoel ik iets anders dan een huwelijk waarin niet meer getongd wordt of hand in hand gelopen).
Sorry voor de lange post...Wat een supergoede post Reiger! Petje af!
Over die onderzoeken: natuurlijk spreken ze elkaar tegen, dat is altijd zo bij dat soort onderzoeken. Ze worden dikwijls gemaakt door studenten die iets willen bewijzen (heeft soms met persoonlijke trauma's of vooroordelen te maken) en er wordt niet altijd goed naar de oorzaak-gevolg verbanden gekeken.
Ook wordt in die onderzoeken bijvoorbeeld geen rekening gehouden met het verschil tussen scheidingssituaties waarbij de ouders nog goed met elkaar omgaan, en die waarbij ouders elkaar naar het leven staan na de scheiding. De schade zal vooral bij die laatste groep te zien zijn.
Verder is het natuurlijk zo dat mensen dikwijls scheiden omdat één van de partners een alcohol- of psychisch probleem heeft (bvb. borderline). Dat probleem wordt dikwijls genetisch doorgegeven aan de kinderen, niet verwonderlijk dus dat die kinderen minder lang leven en minder gelukkig zijn dan gemiddeld.
Ook wordt niet goed gekeken of de schade bij kinderen van gescheiden ouders door de scheiding zelf komt, of door de situatie ervoor (of erna, zoals ik al zei).
Ik heb een paar van die onderzoeken helemaal doorgelezen en ik vind ze erg onprofessioneel.
Zo was er ooit ook een onderzoek dat stelde dat je van televisiekijken een hartaanval kon krijgen. Ook daar was de oorzaak-gevolg relatie niet goed bekeken: je krijgt geen hartaanval van televisiekijken, maar van gebrek aan beweging (en de meeste mensen die veel televisiekijken bewegen niet veel).
Overigens : René Diekstra is zelf verlaten door zijn vrouw en is sindsdien een rabiate anti-scheidingsactivist.
Maar ik ben het wel eens met de stelling dat je bij eenzijdige opzegging van het huwelijk door je partner geen of veel minder alimentatie zou hoeven te betalen (als er tenminste geen ernstige scheidingsgronden waren).
Ik vind het ook kut dat sommige mensen kennelijk niet in staat zijn om duurzaam van hun partner te blijven houden en hem/haar verlaten vanwege een nieuwe vlam. Maar het alternatief: tegen je zin en ongelukkig in een huwelijk blijven, lijkt me ook geen oplossing, ook niet voor de kinderen.
Je zadelt je kinderen bovendien met een behoorlijk schuldgevoel op, als ze later beseffen dat hun moeder haar hele leven ongelukkig is gebleven om hen een scheiding te besparen. Ik zou het in elk geval vreselijk vinden, als ik geweten zou hebben dat mijn moeder zich voor mijn 'geluk' opgeofferd zou hebben.
Uiteindelijk is iedereen zelf verantwoordelijk voor zijn geluk. Ook kinderen van gescheiden ouders of van ruziënde / vechtende ouders. Je kunt je ouders niet blijven de schuld geven voor je persoonlijke problemen (ik heb het hier niet over extreme gevallen zoals verwaarlozing en mishandeling.)
Je moet er als ouder alles aan doen om je kinderen de kans te geven zich te ontplooien, maar er zijn grenzen. In een liefdeloos huwelijk blijven is daar voor mij een van. (En dan bedoel ik iets anders dan een huwelijk waarin niet meer getongd wordt of hand in hand gelopen).
Sorry voor de lange post...Wat een supergoede post Reiger! Petje af!
woensdag 11 februari 2009 om 22:30
quote:Feliciaatje schreef op 11 februari 2009 @ 08:49:
Zoals hier op het forum lees ik tussen de regels door het jarenlang genegeerd worden. Het gebrek aan aandacht en interesse. En daardoor ook echt het gebrek aan liefde, dat gaat toch hand in hand gevoelsmatig.
Het is een woordloze diepe pijn en je kunt redenen en aanleidingen opschrijven en die kunnen onbenullig lijken. "Ja maar, praat er dan over met je partner!" Maar wat als die niet wil? Liever zijn kop in het zand steekt? Of dat er even een opleving is en dan gaat het weer mis? Dat het iemand daadwerkelijk weinig kan schelen waar je behoefte aan hebt?.
Waar, Feliciaatje. Het is een gebrek aan respect. In mijn huwelijk had mijn ex geen respect voor mij, alles wat ik deed, mijn baan (best wel een verantwoordelijke), mijn studie (een WO, niet breien ofzo) het kreeg allemaal het voorvoegsel 'kut-'.
En ja, praten ook geprobeerd. Hij wilde niet praten. Meneer wilde alleen dat ik sloofde en sloofde, zijn prakkie klaar stond en hij thuis op de bank kon ploffen. Ja, ik mocht wel werken en studeren, maar het mocht niet ten koste gaan van het huishouden (...).
Ik ben ondanks dat nog steeds geen prediker van scheiden, maar als ik het op mezelf mag betrekken ben ik er beter op geworden.
Zoals hier op het forum lees ik tussen de regels door het jarenlang genegeerd worden. Het gebrek aan aandacht en interesse. En daardoor ook echt het gebrek aan liefde, dat gaat toch hand in hand gevoelsmatig.
Het is een woordloze diepe pijn en je kunt redenen en aanleidingen opschrijven en die kunnen onbenullig lijken. "Ja maar, praat er dan over met je partner!" Maar wat als die niet wil? Liever zijn kop in het zand steekt? Of dat er even een opleving is en dan gaat het weer mis? Dat het iemand daadwerkelijk weinig kan schelen waar je behoefte aan hebt?.
Waar, Feliciaatje. Het is een gebrek aan respect. In mijn huwelijk had mijn ex geen respect voor mij, alles wat ik deed, mijn baan (best wel een verantwoordelijke), mijn studie (een WO, niet breien ofzo) het kreeg allemaal het voorvoegsel 'kut-'.
En ja, praten ook geprobeerd. Hij wilde niet praten. Meneer wilde alleen dat ik sloofde en sloofde, zijn prakkie klaar stond en hij thuis op de bank kon ploffen. Ja, ik mocht wel werken en studeren, maar het mocht niet ten koste gaan van het huishouden (...).
Ik ben ondanks dat nog steeds geen prediker van scheiden, maar als ik het op mezelf mag betrekken ben ik er beter op geworden.
donderdag 12 februari 2009 om 10:38
[quote]Feliciaatje schreef op 11 februari 2009 @ 08:49:
Het is een woordloze diepe pijn en je kunt redenen en aanleidingen opschrijven en die kunnen onbenullig lijken. "Ja maar, praat er dan over met je partner!" Maar wat als die niet wil? Liever zijn kop in het zand steekt? Of dat er even een opleving is en dan gaat het weer mis? Dat het iemand daadwerkelijk weinig kan schelen waar je behoefte aan hebt?
Volgens mij gebeurt dat veel. En misschien is een deel van het probleem dat mensen te hoge verwachtingen hebben van de liefde. Maar emotionele kou en eenzaamheid bij je partner zijn mooi kut. Dan kun je nog zo gelukkig zijn met de rest van je leven, het geluk niet zoeken bij je partner, maar als je dan thuis komt en je het gevoel hebt dat je het leven van een vreemde leeft, niet jouw leven, dat klopt niet.
Wat goed verwoord zeg! Dit is inderdaad precies wat ik bedoel!. Na het nogmaals doorlezen van alle reacties denk ik niet dat er een goede oplossing bestaat. Door bij elkaar te blijven of te scheiden zal dit altijd beschadigingen opleveren voor de kinderen. Bij het doorzetten van de scheiding is er eigenlijk maar 1 ding wat je kan doen om deze schade te beperken en dat is om als gescheiden ouders je kinderen op de eerste plaats te zetten (boven de persoonlijke frustraties) en ze beide warmte en stabiliteit te geven. Mischien kun je dan dus wel beter uit elkaar gaan als er nog wederzijds begrip en respect is ipv alles wat er nog bestaat uit te hollen tot dit gevoel ook geheel verdwenen is.
Ga nog maar eens een slapeloze nacht nadenken!
Soesie
Het is een woordloze diepe pijn en je kunt redenen en aanleidingen opschrijven en die kunnen onbenullig lijken. "Ja maar, praat er dan over met je partner!" Maar wat als die niet wil? Liever zijn kop in het zand steekt? Of dat er even een opleving is en dan gaat het weer mis? Dat het iemand daadwerkelijk weinig kan schelen waar je behoefte aan hebt?
Volgens mij gebeurt dat veel. En misschien is een deel van het probleem dat mensen te hoge verwachtingen hebben van de liefde. Maar emotionele kou en eenzaamheid bij je partner zijn mooi kut. Dan kun je nog zo gelukkig zijn met de rest van je leven, het geluk niet zoeken bij je partner, maar als je dan thuis komt en je het gevoel hebt dat je het leven van een vreemde leeft, niet jouw leven, dat klopt niet.
Wat goed verwoord zeg! Dit is inderdaad precies wat ik bedoel!. Na het nogmaals doorlezen van alle reacties denk ik niet dat er een goede oplossing bestaat. Door bij elkaar te blijven of te scheiden zal dit altijd beschadigingen opleveren voor de kinderen. Bij het doorzetten van de scheiding is er eigenlijk maar 1 ding wat je kan doen om deze schade te beperken en dat is om als gescheiden ouders je kinderen op de eerste plaats te zetten (boven de persoonlijke frustraties) en ze beide warmte en stabiliteit te geven. Mischien kun je dan dus wel beter uit elkaar gaan als er nog wederzijds begrip en respect is ipv alles wat er nog bestaat uit te hollen tot dit gevoel ook geheel verdwenen is.
Ga nog maar eens een slapeloze nacht nadenken!
Soesie
donderdag 12 februari 2009 om 11:23
Soesie, ik begrijp je situatie niet goed.
Volgens mij is de situatie bij Feliciaatje net omgekeerd als bij jou: zij wil graag de relatie redden, zij heeft behoefte aan warmte, intimiteit, maar haar man kan/wil dat niet geven (heb ik dat goed begrepen, Feliciaatje?).
Uit wat jij schrijft, maak ik op dat jij degene bent die jouw man geen warmte kan/wil geven, die niet van hem kan houden. Hij wil graag veranderen, zich aan jouw wensen aanpassen om de relatie te redden, maar jij denkt dat dat allemaal niet zal helpen omdat je gevoel voor hem weg is. Heb ik dat verkeerd begrepen?
In een van je posts vroeg je je af hoe je man het uithoudt, al twee jaar zonder seks/intimiteit.
Ik heb de situatie aan mijn man voorgelegd (die ook iets dergelijks heeft meegemaakt in het verleden), en hij geeft er de volgende uitleg aan: je man vindt het wellicht erger om zijn kinderen bijna niet meer te zien dan om geen seks meer te hebben. En omdat hij nog nooit eerder een echt goede relatie gehad heeft, beseft hij niet wat hij mist (een vrouw die gek op hem is en échte, ook emotionele, intimiteit). Zolang er niet veel ruzies zijn en julie het met zijn vieren nog regelmatig 'gezellig' hebben, zal hij denken dat, behalve de seks, jullie relatie een normale huwelijksrelatie is (dat dacht ik vroeger ook). En het gebrek aan seks weegt dan niet op tegen het bijna niet meer zien van zijn kinderen.
Lijkt die uitleg wat? Het is natuurlijk ook mogelijk dat je man zelf niet tot echte (emotionele) intimiteit in staat is, dat hij emotioneel geremd is en daarom geen behoefte eraan heeft. En misschien heeft hij ook helemaal geen hoge seks-drive?
Heb je al eens aan je man zelf gevraagd hoe het bij hem zit?
(Wat moeilijk om goed uit te leggen wat ik bedoel...)
Volgens mij is de situatie bij Feliciaatje net omgekeerd als bij jou: zij wil graag de relatie redden, zij heeft behoefte aan warmte, intimiteit, maar haar man kan/wil dat niet geven (heb ik dat goed begrepen, Feliciaatje?).
Uit wat jij schrijft, maak ik op dat jij degene bent die jouw man geen warmte kan/wil geven, die niet van hem kan houden. Hij wil graag veranderen, zich aan jouw wensen aanpassen om de relatie te redden, maar jij denkt dat dat allemaal niet zal helpen omdat je gevoel voor hem weg is. Heb ik dat verkeerd begrepen?
In een van je posts vroeg je je af hoe je man het uithoudt, al twee jaar zonder seks/intimiteit.
Ik heb de situatie aan mijn man voorgelegd (die ook iets dergelijks heeft meegemaakt in het verleden), en hij geeft er de volgende uitleg aan: je man vindt het wellicht erger om zijn kinderen bijna niet meer te zien dan om geen seks meer te hebben. En omdat hij nog nooit eerder een echt goede relatie gehad heeft, beseft hij niet wat hij mist (een vrouw die gek op hem is en échte, ook emotionele, intimiteit). Zolang er niet veel ruzies zijn en julie het met zijn vieren nog regelmatig 'gezellig' hebben, zal hij denken dat, behalve de seks, jullie relatie een normale huwelijksrelatie is (dat dacht ik vroeger ook). En het gebrek aan seks weegt dan niet op tegen het bijna niet meer zien van zijn kinderen.
Lijkt die uitleg wat? Het is natuurlijk ook mogelijk dat je man zelf niet tot echte (emotionele) intimiteit in staat is, dat hij emotioneel geremd is en daarom geen behoefte eraan heeft. En misschien heeft hij ook helemaal geen hoge seks-drive?
Heb je al eens aan je man zelf gevraagd hoe het bij hem zit?
(Wat moeilijk om goed uit te leggen wat ik bedoel...)
donderdag 12 februari 2009 om 12:04
Reiger,
De omschrijving van Feliciaatje sluit gewoon goed aan bij mijn gevoel. De interpetatie kan natuurlijk anders zijn. De woordloze diepe pijn, er over praten maar je man die het niet wil of kan veranderen. Inderdaad zijn kop in het zand steekt door de situatie grotendeels te negeren in ieder geval doet alsof er niets aan de hand is waardoor de emotionele kou en eenzaamheid ontstaat en je gevoel dus op den duur verdwijnt. Dan kun je inderdaad gelukkig zijn met de rest van je leven maar zodra je thuis de deur open doet stap je in een toneelstuk.
Voor wat betreft het sexloze leven heb je gelijk. Hij geeft duidelijk aan dat hij liever dit gezinsleven heeft zonder intimiteit dan dit alles te moeten missen. Zijn behoefte aan sex/intimiteit is er zeker wel daarom is het moeilijk te begrijpen dat hij dit zo naast zich neer kan leggen.
De omschrijving van Feliciaatje sluit gewoon goed aan bij mijn gevoel. De interpetatie kan natuurlijk anders zijn. De woordloze diepe pijn, er over praten maar je man die het niet wil of kan veranderen. Inderdaad zijn kop in het zand steekt door de situatie grotendeels te negeren in ieder geval doet alsof er niets aan de hand is waardoor de emotionele kou en eenzaamheid ontstaat en je gevoel dus op den duur verdwijnt. Dan kun je inderdaad gelukkig zijn met de rest van je leven maar zodra je thuis de deur open doet stap je in een toneelstuk.
Voor wat betreft het sexloze leven heb je gelijk. Hij geeft duidelijk aan dat hij liever dit gezinsleven heeft zonder intimiteit dan dit alles te moeten missen. Zijn behoefte aan sex/intimiteit is er zeker wel daarom is het moeilijk te begrijpen dat hij dit zo naast zich neer kan leggen.
donderdag 12 februari 2009 om 12:10
Ik denk dat er wat overeenkomsten zijn, een paar heel essentiele. En ik wil nu niet meer die relatie redden, ik ben wel gaan inzien hoe hopeloos het was en is. Zelfs die eerste 2,5 jaar die zo mooi en gelukkig waren in mijn beleving blijken achteraf zo anders ervaren te zijn geweest door hem. Het blijkt allemaal een illusie en ik snap er niks van. Ik snap alleen dat het veel beter is voor mijzelf om me los te maken. Er kan alleen maar meer pijn van komen.
donderdag 12 februari 2009 om 12:32
donderdag 12 februari 2009 om 13:17
quote:soesie2 schreef op 12 februari 2009 @ 12:04:
Reiger,
(...)De woordloze diepe pijn, er over praten maar je man die het niet wil of kan veranderen. Inderdaad zijn kop in het zand steekt door de situatie grotendeels te negeren in ieder geval doet alsof er niets aan de hand is waardoor de emotionele kou en eenzaamheid ontstaat en je gevoel dus op den duur verdwijnt.
Soesie, in een vorige post schreef je:
"Ik zou echt niet weten wat hij moet zeggen of doen om het weer de goede kant op te trekken. Dat is ook eigenlijk wat er uit de therapie is gekomen. Hij wil dingen horen die hij niet goed doet zodat hij dit (denkt) te kunnen veranderen. Maar het zit gewoon bij mij. "
Begrijp ik het dan verkeerd, als ik dit in tegenspraak vind met het eerste wat ik van jou citeer? Hier zeg je dat je man wél wil veranderen, maar dat jij niet kunt aangeven wat hij moet veranderen. Ik begrijp het echt niet.
Voor wat betreft het sexloze leven heb je gelijk. Hij geeft duidelijk aan dat hij liever dit gezinsleven heeft zonder intimiteit dan dit alles te moeten missen. Zijn behoefte aan sex/intimiteit is er zeker wel daarom is het moeilijk te begrijpen dat hij dit zo naast zich neer kan leggen.
Omdat hij er als de dood voor is ook deze kinderen te moeten missen?
Reiger,
(...)De woordloze diepe pijn, er over praten maar je man die het niet wil of kan veranderen. Inderdaad zijn kop in het zand steekt door de situatie grotendeels te negeren in ieder geval doet alsof er niets aan de hand is waardoor de emotionele kou en eenzaamheid ontstaat en je gevoel dus op den duur verdwijnt.
Soesie, in een vorige post schreef je:
"Ik zou echt niet weten wat hij moet zeggen of doen om het weer de goede kant op te trekken. Dat is ook eigenlijk wat er uit de therapie is gekomen. Hij wil dingen horen die hij niet goed doet zodat hij dit (denkt) te kunnen veranderen. Maar het zit gewoon bij mij. "
Begrijp ik het dan verkeerd, als ik dit in tegenspraak vind met het eerste wat ik van jou citeer? Hier zeg je dat je man wél wil veranderen, maar dat jij niet kunt aangeven wat hij moet veranderen. Ik begrijp het echt niet.
Voor wat betreft het sexloze leven heb je gelijk. Hij geeft duidelijk aan dat hij liever dit gezinsleven heeft zonder intimiteit dan dit alles te moeten missen. Zijn behoefte aan sex/intimiteit is er zeker wel daarom is het moeilijk te begrijpen dat hij dit zo naast zich neer kan leggen.
Omdat hij er als de dood voor is ook deze kinderen te moeten missen?
donderdag 12 februari 2009 om 14:24
quote:soesie2 schreef op 12 februari 2009 @ 12:04:
Voor wat betreft het sexloze leven heb je gelijk. Hij geeft duidelijk aan dat hij liever dit gezinsleven heeft zonder intimiteit dan dit alles te moeten missen. Zijn behoefte aan sex/intimiteit is er zeker wel daarom is het moeilijk te begrijpen dat hij dit zo naast zich neer kan leggen.
Begrijp ik het goed dat jij geen seks en intimiteit meer met hem wil? Waarom niet?
Hoe waarschijnlijk acht jij het dat je man sinds twee jaar seksloos door het leven gaat?
Voor wat betreft het sexloze leven heb je gelijk. Hij geeft duidelijk aan dat hij liever dit gezinsleven heeft zonder intimiteit dan dit alles te moeten missen. Zijn behoefte aan sex/intimiteit is er zeker wel daarom is het moeilijk te begrijpen dat hij dit zo naast zich neer kan leggen.
Begrijp ik het goed dat jij geen seks en intimiteit meer met hem wil? Waarom niet?
Hoe waarschijnlijk acht jij het dat je man sinds twee jaar seksloos door het leven gaat?
Ga in therapie!
donderdag 12 februari 2009 om 15:06
quote:dubiootje schreef op 12 februari 2009 @ 14:24:
[...]
Hoe waarschijnlijk acht jij het dat je man sinds twee jaar seksloos door het leven gaat?
Dubiootje, ik heb een seks-drive die minstens zo hoog is als die van de gemiddelde man , en ik ben bijna tien jaar lang nagenoeg seksloos door het leven gegaan, tijdens mijn eerste huwelijk. Ik vond het vreselijk, maar heb het toch die hele tijd uitgehouden.
Het kan dus zeker wel.
Mijn man heeft op het eind van zijn eerste huwelijk en vlak na de scheiding ook twee jaar geen seks gehad.
En er is natuurlijk altijd solo-seks mogelijk...
[...]
Hoe waarschijnlijk acht jij het dat je man sinds twee jaar seksloos door het leven gaat?
Dubiootje, ik heb een seks-drive die minstens zo hoog is als die van de gemiddelde man , en ik ben bijna tien jaar lang nagenoeg seksloos door het leven gegaan, tijdens mijn eerste huwelijk. Ik vond het vreselijk, maar heb het toch die hele tijd uitgehouden.
Het kan dus zeker wel.
Mijn man heeft op het eind van zijn eerste huwelijk en vlak na de scheiding ook twee jaar geen seks gehad.
En er is natuurlijk altijd solo-seks mogelijk...
donderdag 12 februari 2009 om 15:51
Reigertje,
Hier bedoel ik mee te zeggen dat wat ik ook zeg om hem te laten inzien waar het aan ligt, hij dit niet begrijpt of niet weet hoe hij dit moet/kan veranderen. Sommige mannen zijn en blijven gewoon oppervlakkig en daar kun je niet mee de diepte in. Heeft het dan zin om te denken dat je ze kan veranderen? Maar wat kan hij hier aan doen, niks toch? Dus het ligt gewoon bij mij om dat ik hier zo'n moeite mee heb dit te accepteren. Zijn motto is als er er iets gebeurt dat mij raakt of waar ik gewoon mee zit, dan lost hij dat wel even op en punt er achter. Hij het opgelost, ik er nooit meer aan denken en hoeven we het er niet meer over te hebben. Tja, live is so simple!!!!
En voor wat betreft de sex ik heb echt de overtuiging dat hij dit niet elders zoekt. Hoewel ik dit, mocht hij dat wel doen, zou kunnen begrijpen en ook niet af zou keuren. Waarom ik dat gevoel zelf niet (meer) heb, dat lijkt me logisch. Ik kan geen sex hebben als het puur om de sex gaat. En aangezien ik (nog) getrouwd ben zet ik de poort niet open!
Hier bedoel ik mee te zeggen dat wat ik ook zeg om hem te laten inzien waar het aan ligt, hij dit niet begrijpt of niet weet hoe hij dit moet/kan veranderen. Sommige mannen zijn en blijven gewoon oppervlakkig en daar kun je niet mee de diepte in. Heeft het dan zin om te denken dat je ze kan veranderen? Maar wat kan hij hier aan doen, niks toch? Dus het ligt gewoon bij mij om dat ik hier zo'n moeite mee heb dit te accepteren. Zijn motto is als er er iets gebeurt dat mij raakt of waar ik gewoon mee zit, dan lost hij dat wel even op en punt er achter. Hij het opgelost, ik er nooit meer aan denken en hoeven we het er niet meer over te hebben. Tja, live is so simple!!!!
En voor wat betreft de sex ik heb echt de overtuiging dat hij dit niet elders zoekt. Hoewel ik dit, mocht hij dat wel doen, zou kunnen begrijpen en ook niet af zou keuren. Waarom ik dat gevoel zelf niet (meer) heb, dat lijkt me logisch. Ik kan geen sex hebben als het puur om de sex gaat. En aangezien ik (nog) getrouwd ben zet ik de poort niet open!
