Relaties
alle pijlers
scheiden zo'n moeilijke beslissing
maandag 9 februari 2009 om 03:41
Help!!!
Wie o wie heeft dit al ervaren. Ik zie mijn huwelijk echt niet meer zitten. Therapie etc. hebben we al gehad. Het is gewoon over de liefde. We leven nu als vrienden in 1 huis en is in vergelijking met sommige relaties in mijn omgeving nog best goed te doen. Maar zo oud worden zie ik ook niet als optie. Maar ja, weggaan is niet zo simpel. Wij hebben twee schatten van kindjes en het lijkt me verschrikkelijk om ze deels te moeten gaan missen. Vooral mij dochtertje zal er kapot van zijn dat zij naar papa zal moeten zonder mij. (ze is een erg mama's kindje). Mijn man heeft al twee kinderen uit een eerdere relatie en ook dat maakt het nog erger. Nu wordt hij weer verlaten en zal hij zijn kinderen deels moeten gaan missen. Daarnaast heb ik dus al de ervaring wat het gesleep met de kinderen teweeg zal bregen, maar ja wat moet je dan als broer en zus oud worden? Heeft iemand hier ervaring mee?
Wie o wie heeft dit al ervaren. Ik zie mijn huwelijk echt niet meer zitten. Therapie etc. hebben we al gehad. Het is gewoon over de liefde. We leven nu als vrienden in 1 huis en is in vergelijking met sommige relaties in mijn omgeving nog best goed te doen. Maar zo oud worden zie ik ook niet als optie. Maar ja, weggaan is niet zo simpel. Wij hebben twee schatten van kindjes en het lijkt me verschrikkelijk om ze deels te moeten gaan missen. Vooral mij dochtertje zal er kapot van zijn dat zij naar papa zal moeten zonder mij. (ze is een erg mama's kindje). Mijn man heeft al twee kinderen uit een eerdere relatie en ook dat maakt het nog erger. Nu wordt hij weer verlaten en zal hij zijn kinderen deels moeten gaan missen. Daarnaast heb ik dus al de ervaring wat het gesleep met de kinderen teweeg zal bregen, maar ja wat moet je dan als broer en zus oud worden? Heeft iemand hier ervaring mee?
maandag 9 februari 2009 om 05:50
Luister.....ik ben kind van gescheiden ouders en net zelf bezig met tweede scheiding.Ik weet niet wat er speelt maar een ding zeg ik je wel......bezint waar je aan begint.Nu leven jullie schijnbaar gelukkig samen als vrienden maar er was ooit een vonk tussen jullie.....wat is de reden dat dat niet meer is.Indien je daar achter bent weet je ook waarom je echt niet meer verder wilt en de laatste stap zet in de relatie....scheiden.Je zegt zelf jullie zijn vrienden....dus alleen de vlinders zijn weg.is normaal na enkele jaren huwelijk dan word je meer vrienden dan geliefden.Ik heb in eerste huwelijk het zelfde gehad als jou.....ik heb spijt dat wil je niet weten dat ik toen niet heb doorgezet en in dat huwelijk heb geinvesteerd.Nu heb ik 3 jaar ellende achter de rug en alsnog alleen.WAAROM is het zover gekomen dat moet je je echt afvragen.....en laat de kids buiten spel die mogen nooit de speelbal in een relatie zijn ook niet om bij elkaar te blijven.Dat ga je hun dan later verwijten en dat is mij dus gebeurt door mijn moeder.
Ik hoop dat het goed komt tussen jullie, echt ik voel gewoon dat er nog wat is.
Alles heeft bergen en dalen......nu zit je dus in een dal.
Paul
Ik hoop dat het goed komt tussen jullie, echt ik voel gewoon dat er nog wat is.
Alles heeft bergen en dalen......nu zit je dus in een dal.
Paul
maandag 9 februari 2009 om 09:51
blijf vechten en geef het niet op.
ik als kind van gescheiden ouders, ben er echt mee door een hel gegaan.
Als je als volwassen mensen al zo veel jaren samen bent, dan verdwijnd het verliefde gevoel in houden van, en daarna zal het ook een poos duren als broer en zus.... wat verwacht je dan? dat het vanzelf zo verliefd blijft als in het begin..... welnee... zoek met elkaar naar de dingen waar je eerder zo veel vlinders van kreeg bij de ander,.... en ga nog eens terug naar de plek waar jullie elkaar voor het eerst zagen........
en bewonder elkaar nog eens helemaal opnieuw!
het is tegenwoordig niet makkelijk om iemand te vinden die bij je past en waar je op een goeie manier gewoon gelukkig mee kan zijn.... want iedereen is zo anders......
dus als je het nog goed met elkaar kan vinden......en je hebt geen eindelange ruzie's met elkaar..... zorg dan dat je de liefde voor elkaar nog weer eens opzoekt!!
En helemaal als je aan je kinderen denkt. die hebben recht op een lieve papa en mama in 1 huis, voor hun veiligheid en hun gemoedstoestand..... er zijn vele ergere dingen in het leven dan dit....
kop op, en kies alsnog voor elkaar!
succes!!
ik als kind van gescheiden ouders, ben er echt mee door een hel gegaan.
Als je als volwassen mensen al zo veel jaren samen bent, dan verdwijnd het verliefde gevoel in houden van, en daarna zal het ook een poos duren als broer en zus.... wat verwacht je dan? dat het vanzelf zo verliefd blijft als in het begin..... welnee... zoek met elkaar naar de dingen waar je eerder zo veel vlinders van kreeg bij de ander,.... en ga nog eens terug naar de plek waar jullie elkaar voor het eerst zagen........
en bewonder elkaar nog eens helemaal opnieuw!
het is tegenwoordig niet makkelijk om iemand te vinden die bij je past en waar je op een goeie manier gewoon gelukkig mee kan zijn.... want iedereen is zo anders......
dus als je het nog goed met elkaar kan vinden......en je hebt geen eindelange ruzie's met elkaar..... zorg dan dat je de liefde voor elkaar nog weer eens opzoekt!!
En helemaal als je aan je kinderen denkt. die hebben recht op een lieve papa en mama in 1 huis, voor hun veiligheid en hun gemoedstoestand..... er zijn vele ergere dingen in het leven dan dit....
kop op, en kies alsnog voor elkaar!
succes!!
maandag 9 februari 2009 om 10:20
Oei, dit wordt een antwoord dat alle kanten uit kan gaan. Ben zelf kind van gescheiden ouders, die pas op mijn 21ste uit elkaar gingen. En nu zelf gescheiden, kind was 5 indertijd.
Als ik kijk naar mijn ouders, dan denk ik: waarom zijn jullie in de eerste plaats überhaupt getrouwd? En waarom hebben jullie de knoop zelf niet eerder doorgehakt? Door zolang door te modderen, ontneem je jezelf kansen op geluk.
Als ik naar mezelf kijk: ik heb echt voor mijn huwelijk willen vechten, willen knokken, hoewel ik op dat moment net zo hopeloos vertwijfeld was als jij. Mijn ex was degene die opstapte, maar ik degene die uiteindelijk doorzette. Achteraf bezien heeft ex ontiegelijk veel spijt, maar ja, met de terreuractis van hem en zijn familie ten tijde van de scheiding, wil ik nooit meer terug. Mijn scheiding was mijn bevrijding van een enorm juk, een huwelijk vol vernedering en verbaal geweld. Ik ben daarna zo gegroeid!
Ondanks dat, zie ik een kind dat doodongelukkig is vanwege onze scheiding.
Ziehier dus mijn gevoel voor dubbel. Enerzijds zeg ik, ga ervoor, vecht. Je bent in therapie geweest, je moet dus weten wat de achterliggende gedachte is: ben je niet meer verliefd, of erger je je zelfs aan hem? Anderzijds, als je echt denkt van, hier kan niets meer van gemaakt worden, is een optie van uit elkaar dan niet iets?
Wellicht zou je kunnen kijken hoe eea. gaat als bijv. jouw man tijdelijk ergens anders zou wonen. Het liefst ergens alleen (en nu met de huizenmalaisse zijn mensen blij met een bewoner in hun nog niet verkochte huis!) . Mijn ex weigerde het indertijd, en trok bij zijn broer in. Had hij dat niet gedaan, was ons huwelijk wellicht gered (met alle mogelijke gevolgen van dien). Toen ik wegging en ex weer terugging in zijn huis stond hij van eenzaamheid en ellende namelijk weer 2 dagen later op de stoep...
Heb je dit ook met je man besproken? Weet hij dat jij aan scheiden denkt?
Als ik kijk naar mijn ouders, dan denk ik: waarom zijn jullie in de eerste plaats überhaupt getrouwd? En waarom hebben jullie de knoop zelf niet eerder doorgehakt? Door zolang door te modderen, ontneem je jezelf kansen op geluk.
Als ik naar mezelf kijk: ik heb echt voor mijn huwelijk willen vechten, willen knokken, hoewel ik op dat moment net zo hopeloos vertwijfeld was als jij. Mijn ex was degene die opstapte, maar ik degene die uiteindelijk doorzette. Achteraf bezien heeft ex ontiegelijk veel spijt, maar ja, met de terreuractis van hem en zijn familie ten tijde van de scheiding, wil ik nooit meer terug. Mijn scheiding was mijn bevrijding van een enorm juk, een huwelijk vol vernedering en verbaal geweld. Ik ben daarna zo gegroeid!
Ondanks dat, zie ik een kind dat doodongelukkig is vanwege onze scheiding.
Ziehier dus mijn gevoel voor dubbel. Enerzijds zeg ik, ga ervoor, vecht. Je bent in therapie geweest, je moet dus weten wat de achterliggende gedachte is: ben je niet meer verliefd, of erger je je zelfs aan hem? Anderzijds, als je echt denkt van, hier kan niets meer van gemaakt worden, is een optie van uit elkaar dan niet iets?
Wellicht zou je kunnen kijken hoe eea. gaat als bijv. jouw man tijdelijk ergens anders zou wonen. Het liefst ergens alleen (en nu met de huizenmalaisse zijn mensen blij met een bewoner in hun nog niet verkochte huis!) . Mijn ex weigerde het indertijd, en trok bij zijn broer in. Had hij dat niet gedaan, was ons huwelijk wellicht gered (met alle mogelijke gevolgen van dien). Toen ik wegging en ex weer terugging in zijn huis stond hij van eenzaamheid en ellende namelijk weer 2 dagen later op de stoep...
Heb je dit ook met je man besproken? Weet hij dat jij aan scheiden denkt?
maandag 9 februari 2009 om 10:41
Wat mis je? Waardoor is de vonk weg? Weet je dat?
En ik ben ook een kind van gescheiden ouders en ik heb er geen noemenswaardige problemen door gehad. Toen ik 6 was vond ik dat ze beter konden gaan scheiden, het was me duidelijk dat ze niet gelukkig waren samen. Dit even als tegenhanger voor de anderen die gepost hebben, het is erg als je ouders scheiden maar veel erger als ze bij elkaar blijven en ongelukkig doormodderen naar mijn idee.
Ik ga zelf ook scheiden, het is me duidelijk dat het niet te repareren valt. Het heeft uiteindelijk weinig met de relatie zelf te maken waarom het kapot is gegaan. Ik vind dat nog steeds triest, ik heb jarenlang gevochten voor niets, het had niet goed kunnen komen. Maar geen spijt. Ik vind het erg voor onze dochter, ik had het liever anders gezien. Ik denk wel dat het moeilijk wordt voor haar maar idd, ik denk dat gelukkige ouders ook heel belangrijk zijn voor een kind. En als dat mist, als er echt veel plezier in het leven mist, daar wordt een kind niet beter van.
En ik ben ook een kind van gescheiden ouders en ik heb er geen noemenswaardige problemen door gehad. Toen ik 6 was vond ik dat ze beter konden gaan scheiden, het was me duidelijk dat ze niet gelukkig waren samen. Dit even als tegenhanger voor de anderen die gepost hebben, het is erg als je ouders scheiden maar veel erger als ze bij elkaar blijven en ongelukkig doormodderen naar mijn idee.
Ik ga zelf ook scheiden, het is me duidelijk dat het niet te repareren valt. Het heeft uiteindelijk weinig met de relatie zelf te maken waarom het kapot is gegaan. Ik vind dat nog steeds triest, ik heb jarenlang gevochten voor niets, het had niet goed kunnen komen. Maar geen spijt. Ik vind het erg voor onze dochter, ik had het liever anders gezien. Ik denk wel dat het moeilijk wordt voor haar maar idd, ik denk dat gelukkige ouders ook heel belangrijk zijn voor een kind. En als dat mist, als er echt veel plezier in het leven mist, daar wordt een kind niet beter van.
maandag 9 februari 2009 om 10:46
Jee..wat kookwekkertje zegt zouden mijn woorden kunnen zijn!
Mijn ouders zijn uitelkaar gegaan toen ik 6 was. Nooit hebben ze een kwaad woord over elkaar gezegd waar mn zusje en ik bij waren,heel relaxed er mee omgegaan,hoe moeilijk dat ook voor ze geweest moet zijn! Hierdoor kon ik er ook makkelijker mee omgaan denk ik. Dat ze ooit bij elkaar hebben gehoord is heel raar,kan ik me niet voorstellen! Ik heb er geen last van gehad,mede dus door hun positieve gedrag!
Kies voor jezelf! Probeer eens te voelen wat JIJ nu echt wilt,en laat t "je-bent-al-zo-lang-bijelkaar-dus-blijf vechten" even varen.
Soms is blijven vechten niet de oplossing,dit vreet je helemaal op.Soms moet je gewoon accepteren dat het niet meer is..
Mijn ouders zijn uitelkaar gegaan toen ik 6 was. Nooit hebben ze een kwaad woord over elkaar gezegd waar mn zusje en ik bij waren,heel relaxed er mee omgegaan,hoe moeilijk dat ook voor ze geweest moet zijn! Hierdoor kon ik er ook makkelijker mee omgaan denk ik. Dat ze ooit bij elkaar hebben gehoord is heel raar,kan ik me niet voorstellen! Ik heb er geen last van gehad,mede dus door hun positieve gedrag!
Kies voor jezelf! Probeer eens te voelen wat JIJ nu echt wilt,en laat t "je-bent-al-zo-lang-bijelkaar-dus-blijf vechten" even varen.
Soms is blijven vechten niet de oplossing,dit vreet je helemaal op.Soms moet je gewoon accepteren dat het niet meer is..
maandag 9 februari 2009 om 11:52
wat is er mis met vriendschap in een huwelijk, in een duurzame relatie gaat vroeg of laat de passie weg, dat is in alle relaties zo, heel normaal want verliefdheid is slechts een tijdelijk gevoel, daarna wordt het zoeken naar romantiek en passie, die momenten moet je creeeren, je moet veel meer je best doen. Je kan best scheiden nu, maar je krijgt een nieuwe relatie en na een jaar of 5 of 8 loop je tegen exact dezelfde problemen aan. Ik denk dat je je verwachting van een relatie moet bijstellen en je moet realiseren dat streven naar een fulltime eeuwigdurende verliefdheid volstrekt onhaalbaar is. Daarnaast moet je je verantwoordelijkheid nemen voor je kinderen. Jij wilt graag verliefd zijn en passioneel leven, maar je kinderen willen een stabiel gezin, die twee wensen bijten elkaar. Jij bent de volwassene en jij kan kiezen, kies dan voor het belang van de kinderen.
maandag 9 februari 2009 om 11:53
maandag 9 februari 2009 om 12:08
Wat bedoel je met therapie etc.? Kun je vertellen wat jullie eraan hebben gedaan om jullie huwelijk nieuw leven in te blazen?
Was je tevreden over de relatietherapeut (ondanks dat het blijkbaar niet het gewenste resultaat gaf)?
Heb je een idee waarom de liefde over is gegaan? Hebben jullie te weinig in elkaar en de relatie geïnvesteerd, ontstond er een sleur, hebben jullie je verschillend ontwikkeld?
Is het huwelijk het enige wat je ongelukkig maakt? Welke andere dingen in je leven zou je willen aanpakken of veranderen? Is het een optie daar eerst mee aan de slag te gaan en dan te kijken of dat ook invloed heeft op je relatie? (hetzelfde geldt uiteraard voor je man)
Ik zou zelf graag een antwoord op die vragen willen voordat ik zou besluiten te gaan scheiden.
Was je tevreden over de relatietherapeut (ondanks dat het blijkbaar niet het gewenste resultaat gaf)?
Heb je een idee waarom de liefde over is gegaan? Hebben jullie te weinig in elkaar en de relatie geïnvesteerd, ontstond er een sleur, hebben jullie je verschillend ontwikkeld?
Is het huwelijk het enige wat je ongelukkig maakt? Welke andere dingen in je leven zou je willen aanpakken of veranderen? Is het een optie daar eerst mee aan de slag te gaan en dan te kijken of dat ook invloed heeft op je relatie? (hetzelfde geldt uiteraard voor je man)
Ik zou zelf graag een antwoord op die vragen willen voordat ik zou besluiten te gaan scheiden.
Ga in therapie!
maandag 9 februari 2009 om 12:37
Mijn man en ik hebben ook op het punt gestaan om te gaan scheiden(meerdere keren). In plaats daarvan zijn we in relatietherapie gegaan en zijn we keihard voor elkaar gaan werken. Het heeft twee jaar geduurd, maar nu zijn we weer helemaal ok. En dat terwijl de liefde echt helemaal weg was bij mij.
Ik heb vaker gezien dat mensen die hun eigen rol in het mislopen van het huwelijk niet hebben gezien vaak spijt krijgen. Dus, wat is jouw aandeel?
Ik heb vaker gezien dat mensen die hun eigen rol in het mislopen van het huwelijk niet hebben gezien vaak spijt krijgen. Dus, wat is jouw aandeel?
maandag 9 februari 2009 om 12:38
quote:meds schreef op 09 februari 2009 @ 11:52:
wat is er mis met vriendschap in een huwelijk, in een duurzame relatie gaat vroeg of laat de passie weg, dat is in alle relaties zo, heel normaal want verliefdheid is slechts een tijdelijk gevoel, daarna wordt het zoeken naar romantiek en passie, die momenten moet je creeeren, je moet veel meer je best doen. Je kan best scheiden nu, maar je krijgt een nieuwe relatie en na een jaar of 5 of 8 loop je tegen exact dezelfde problemen aan. Ik denk dat je je verwachting van een relatie moet bijstellen en je moet realiseren dat streven naar een fulltime eeuwigdurende verliefdheid volstrekt onhaalbaar is. Daarnaast moet je je verantwoordelijkheid nemen voor je kinderen. Jij wilt graag verliefd zijn en passioneel leven, maar je kinderen willen een stabiel gezin, die twee wensen bijten elkaar. Jij bent de volwassene en jij kan kiezen, kies dan voor het belang van de kinderen.Zo mee eens...
wat is er mis met vriendschap in een huwelijk, in een duurzame relatie gaat vroeg of laat de passie weg, dat is in alle relaties zo, heel normaal want verliefdheid is slechts een tijdelijk gevoel, daarna wordt het zoeken naar romantiek en passie, die momenten moet je creeeren, je moet veel meer je best doen. Je kan best scheiden nu, maar je krijgt een nieuwe relatie en na een jaar of 5 of 8 loop je tegen exact dezelfde problemen aan. Ik denk dat je je verwachting van een relatie moet bijstellen en je moet realiseren dat streven naar een fulltime eeuwigdurende verliefdheid volstrekt onhaalbaar is. Daarnaast moet je je verantwoordelijkheid nemen voor je kinderen. Jij wilt graag verliefd zijn en passioneel leven, maar je kinderen willen een stabiel gezin, die twee wensen bijten elkaar. Jij bent de volwassene en jij kan kiezen, kies dan voor het belang van de kinderen.Zo mee eens...
maandag 9 februari 2009 om 13:00
maandag 9 februari 2009 om 13:04
Bedankt voor al jullie berichtjes, dit helpt mij echt enorm. Hoewel de ervaringen verschillend zijn is het wel precies waar ik mij tussen begeef. Streef ik iets na wat niet realistisch is en ga ik na een scheiding dus nog vaak teleurgesteld worden of is er toch nog iets waardoor ik in mijn huwelijk nog warmte kan gaan voelen. Ik ben echt realistisch en besef dat eeuwige verliefdheid niet bestaat. Dit is ook veranderd in der loop der tijd naar houden van of in ieder geval een gevoel van tevredenheid. Maar die rust is nu al zo'n twee jaar verdwenen. Hoewel mijn ex zegt veel van mij te houden blijft het erg oppervlakkig tussen ons. Dit is waarschijnlijk ook de reden waarom het gevoel is verdwenen. Mogelijk dat ook de ruzies, rechtzaken tussen hem en zijn ex, zijn familie die zijn ex nog steeds ophemelt en de toestanden met zijn kinderen die ik zonder begrip heb moeten accepteren de startende veroorzaker. Zijn motto is wat je niet kan veranderen moet je accepteren. Maar helaas zit ik niet zo in elkaar en hebben al deze scheldpartijen waar ik altijd buiten ben gebleven maar vaak wel onderwerp van gesprek van was mij wel geraakt. Volgens de psych mist mijn partner vooral een thuis als het tussen ons niet meer werkt maar de emotionele verdieping zal ik bij hem niet vinden. Wij hebben nu al twee jaar geen intimiteit en hij accepteert dit met af en toe een vervelende opmerking volledig. Dat is toch raar als je zegt van iemand te houden maar je krijgt geen liefde of warmte. Daar zou je dan op den duur toch last van moeten hebben als die persoon die je liefhebt je afwijst. Mijn partner is op de hoogte van mijn bijna doorslaande wens om te scheiden. Ik geniet nu op de momenten dat hij er niet is omdat ik dan even diep kan inademen. Als hij er wel is voel ik mij alleen maar schuldig omdat het als een toneelspelletje voelt wat ik moet opvoeren. Jeetje wat een moeilijke beslissing. Juist doordat ik met zijn kinderen het hele proces en de gevolgen voor de kinderen heb ervaren lukt het mij niet de knoop door te hakken. Dit wil je je kinderen van 4 en 6 jaar die je zo liefhebt toch niet aandoen! Volgens de psych beschadig ik ze zo ook omdat ze als voorbeeld een liefdeloos huwelijk zien. En dit is juist wat mijn partner mogelijk zo oppervlakkig heeft gemaakt, zijn ouders zijn nog steeds bij elkaar maar zitten alleen de hele dag op elkaar te vitten. Misschien heb ik ook wel een tegoed voorbeeld mijn ouders zitten nog steeds vol genegenheid naar elkaar en dat is inderdaad de norm die je dan meekrijgt. Tja….. nog maar eens een slapeloze nacht over nadenken.
Soesie2
Soesie2
maandag 9 februari 2009 om 13:57
Ha soesie,
ik heb niet veel advies voor je, het meeste is hier al wel gezegd. Wel wil ik je op het hart drukken dat wat nu vriendschappelijk en gemoedelijk is het tegenovergestelde wordt op het moment van scheiden. Het lijkt misschien een "makkelijke" uitweg, maar het wordt een naar gevecht, waar - als je geluk hebt - je kids niet al te veel aan overhouden.
Je zal met diezelfde vent je hele leven nog moeten dealen, omdat je kinderen met hem hebt. Het is dus geen uitweg voor je onvrede over hem.
Verliefdheid en passie zijn overrated, maar ik heb een beetje het idee dat de vriendschap (maatje) er eigenlijk ook niet is. Wat delen jullie? Waar viel je ooit om bij hem? Kan je dat nog terughalen?
En in hoeverre leef jij nog je eigen leven? Je eigen dromen? Doe je dingen waar je gelukkig van wordt? Zonder hem dus, want daar is hij niet voor. Wel voor de intimiteit die jij niet meer wil. Waarom niet eigenlijk?
Zijn motto is wat je niet kan veranderen moet je accepteren. Maar helaas zit ik niet zo in elkaar
Hoe zit jij dan wel in elkaar? En is het niet gewoon de keiharde waarheid, dat motto van hem?
ik heb niet veel advies voor je, het meeste is hier al wel gezegd. Wel wil ik je op het hart drukken dat wat nu vriendschappelijk en gemoedelijk is het tegenovergestelde wordt op het moment van scheiden. Het lijkt misschien een "makkelijke" uitweg, maar het wordt een naar gevecht, waar - als je geluk hebt - je kids niet al te veel aan overhouden.
Je zal met diezelfde vent je hele leven nog moeten dealen, omdat je kinderen met hem hebt. Het is dus geen uitweg voor je onvrede over hem.
Verliefdheid en passie zijn overrated, maar ik heb een beetje het idee dat de vriendschap (maatje) er eigenlijk ook niet is. Wat delen jullie? Waar viel je ooit om bij hem? Kan je dat nog terughalen?
En in hoeverre leef jij nog je eigen leven? Je eigen dromen? Doe je dingen waar je gelukkig van wordt? Zonder hem dus, want daar is hij niet voor. Wel voor de intimiteit die jij niet meer wil. Waarom niet eigenlijk?
Zijn motto is wat je niet kan veranderen moet je accepteren. Maar helaas zit ik niet zo in elkaar
Hoe zit jij dan wel in elkaar? En is het niet gewoon de keiharde waarheid, dat motto van hem?
maandag 9 februari 2009 om 15:52
Wat doe je buiten je relatie om om je gelukkig en gewaardeerd te voelen? Waar ben je naar op zoek? en moet je alles maar verwachten in je relatie? Mijn man is bijv. ook geen prater en dus praat ik wel met vriendinnen of op mijn werk. Hij heeft andere kwaliteiten.
Waarom viel je op hem, en is dat allemaal weg nu? Hoe kan dat?
Waarom viel je op hem, en is dat allemaal weg nu? Hoe kan dat?
maandag 9 februari 2009 om 19:25
quote:yayaatje schreef op 09 februari 2009 @ 16:38:
Muis,
In welk opzicht is je kind doodongelukkig als gevolg van jullie scheiding? Kun/wil je daar iets meer over zeggen?
Hoe oud is je kind nu en hoe oud is hij/zij toen de scheiding speelde?
Ze was 5 bij de scheiding en nu 11. Wat mede heeft meegespeeld (denk ik) is dat zij licht verstandelijk gehandicapt is. Daardoor kan zij dingen minder makkelijk begrijpen, voor zover je als kind het uberhaupt al kan begrijpen.
Verder heeft mijn ex en zijn familie mij gedurende de scheiding ook bedreigd, uitgescholden etc. Muisjelief kan slecht tegen schreeuwende mensen, mede vanwege een oorprobleem, maar het maakt haar ook gewoon bang. Ook mensen die bijv uitbundig met elkaar spreken en niets dan goeds in de zin hebben, schrikt haar af. Zo schrok ze laast van drie rondborstige Surinaamse dames die uitbundig hun lol vierden. Mijn natuurlijke reactie was gewoon spontaan mee-vrolijk worden al had ik geen idee waar het over ging en kende ik ze niet, maar Muisjelief schrok er van.
Verder zijn er gewoon kinderen die nooit zullen aanvaarden dat hun ouders uit elkaar gaan. Ik las laatst een interview met een 'kind' van inmiddels ruim dik 40, met ouders in de 60 die (al vrij lang) gescheiden waren en allebei een ander hadden. Kind gaf toe dat haar ouders met de ander ontstellend gelukkig waren. Ze accepteerde de nieuwe partners dan ook volkomen. Ze mocht ze zelfs graag en zou ze niet willen missen. Edoch, op de vraag of ze zou willen dat haar ouders weer bij elkaar kwamen kwam het antwoord 'ja'. Ze hoopte - en dat wist ze ook wel - tegen beter weten in dat ze ooit weer bij elkaar komen.
Een goog die muisjelif onderzocht heeft, heeft verteld dat ze het min of meer ook gezegd heeft. Ze weet dat wij nooit meer bij elkaar zijn, maar ze heeft aangegeven dat ze het liefste weer wil dat we bij elkaar komen.
Daarom heeft ze het ook vreselijk moeilijk. Ze gaf recentelijk ook aan dat ze graag haar vader elke dag zou willen zien. Dat mag zelfs vna mij, maar dat gaat eenvoudigweg niet lukken. En als ze op vakantie is met hem, sms-t ze me minstens 6-7 keer per dag en telt ze de dagen af dat ze weer bij mij terug is, al heeft ze het verder prima naar haar zin met haar vader...
Muis,
In welk opzicht is je kind doodongelukkig als gevolg van jullie scheiding? Kun/wil je daar iets meer over zeggen?
Hoe oud is je kind nu en hoe oud is hij/zij toen de scheiding speelde?
Ze was 5 bij de scheiding en nu 11. Wat mede heeft meegespeeld (denk ik) is dat zij licht verstandelijk gehandicapt is. Daardoor kan zij dingen minder makkelijk begrijpen, voor zover je als kind het uberhaupt al kan begrijpen.
Verder heeft mijn ex en zijn familie mij gedurende de scheiding ook bedreigd, uitgescholden etc. Muisjelief kan slecht tegen schreeuwende mensen, mede vanwege een oorprobleem, maar het maakt haar ook gewoon bang. Ook mensen die bijv uitbundig met elkaar spreken en niets dan goeds in de zin hebben, schrikt haar af. Zo schrok ze laast van drie rondborstige Surinaamse dames die uitbundig hun lol vierden. Mijn natuurlijke reactie was gewoon spontaan mee-vrolijk worden al had ik geen idee waar het over ging en kende ik ze niet, maar Muisjelief schrok er van.
Verder zijn er gewoon kinderen die nooit zullen aanvaarden dat hun ouders uit elkaar gaan. Ik las laatst een interview met een 'kind' van inmiddels ruim dik 40, met ouders in de 60 die (al vrij lang) gescheiden waren en allebei een ander hadden. Kind gaf toe dat haar ouders met de ander ontstellend gelukkig waren. Ze accepteerde de nieuwe partners dan ook volkomen. Ze mocht ze zelfs graag en zou ze niet willen missen. Edoch, op de vraag of ze zou willen dat haar ouders weer bij elkaar kwamen kwam het antwoord 'ja'. Ze hoopte - en dat wist ze ook wel - tegen beter weten in dat ze ooit weer bij elkaar komen.
Een goog die muisjelif onderzocht heeft, heeft verteld dat ze het min of meer ook gezegd heeft. Ze weet dat wij nooit meer bij elkaar zijn, maar ze heeft aangegeven dat ze het liefste weer wil dat we bij elkaar komen.
Daarom heeft ze het ook vreselijk moeilijk. Ze gaf recentelijk ook aan dat ze graag haar vader elke dag zou willen zien. Dat mag zelfs vna mij, maar dat gaat eenvoudigweg niet lukken. En als ze op vakantie is met hem, sms-t ze me minstens 6-7 keer per dag en telt ze de dagen af dat ze weer bij mij terug is, al heeft ze het verder prima naar haar zin met haar vader...
maandag 9 februari 2009 om 22:46
Ik denk hard na over mijn eigen aandeel in de hele situatie. Ik denk eerlijk gezegd dat gelijkwaardigheid vanaf het begin al een lastige was. Wij schelen 11 jaar in leeftijd en toen wij elkaar leerde kennen zat ik nog midden in het uitgaansleven en was net puber af en hij zat in de kleine kids met luiers en een intens verdriet omdat zijn vrouw hem na 10 jaar huwelijk had verlaten (met eigenlijk dezelfde redenen waardoor ik nu twijfel). Ik kwam toen uit een zeer ongezonden relatie (mishandeling etc) en vond in hem een stabiele verzorgende niet veel eisende partner. Voor je het dan weet trek je bij elkaar in en juist doordat ik ook mijn eigen leven leef en de combinatie met een stabiel thuis heel lang goed voelde verstreken de jaren. Vervolgens komen er kinderen en kom je vanzelfsprekend dichter bij elkaar te staan. Nu zijn we na de eerste drukke jaren met de kids eigenlijk beland in rustig vaarwater en ben ik mij ook in het proces van ouderworden (nu 36) aan het bewust worden van een aantal zaken, waaronder dat mijn relatie zonder weinig emotionele verdieping gewoon niet veel toevoegd. Is het leven niet veel te kort om er gewoon niet alles uit te halen. Ik ben bang dat ik, als wij samen blijven, over 10 jaar spijt ga krijgen. Als eerste omdat hij dan tegen de 60 loopt en dus eigenlijk op relatie gebied altijd te kort is gedaan maar zeker ook voor mijn kinderen die toch een heel raar beeld krijgen van hoe relaties (niet) werken. Mogelijk is dit nu al de reden waarom mijn dochtertje van 4 mij zo in beslag neemt omdat zij een slecht voorbeeld krijgt?
Soesie2
Soesie2
maandag 9 februari 2009 om 22:56
Ik ben kind van gescheiden ouders. Ik zou willen dat mijn ouders eerder waren gescheiden dan ze uiteindelijk hebben gedaan. Als kind heb je behalve beiden ouders, ouders nodig die graag samen zijn en een goede relatie hebben. Daarmee biedt je je kinderen een goede veilige basis. Die basis is er niet meer, of brokkelt af, als mensen hevig twijfelen aan hun huwelijk. En dat voelen kinderen aan. Ik heb als kind geen goed voorbeeld gehad van een goede relatie tussen man en vrouw. Ik neem het ze niet kwalijk dat ze uit elkaar zijn, ik neem het ze wel kwalijk dat deze beslissing zolang is uitgesteld. Dat getwijfel, dat aanmodderen, dat onderhuidse dat er iets niet goed ging, dat er iets speelde, dat heb ik heel sterk aangevoeld en heeft mij geen goed gedaan. Ik zou willen dat ze daadkrachtiger geweest waren destijds, en de kwestie niet zo lang hadden laten voort slepen. Ik zou nu niet meer wensen, dat ze ondanks alles, nu toch bij elkaar zouden zijn. Het is goed dat ze uit elkaar zijn en dat hadden ze wat mij betreft kunnen doen toen ik 4 was.
dinsdag 10 februari 2009 om 00:11
Ook mijn jeugd was vrij onstabiel. Ook mijn vader behandelde mijn moeder en mijn zus, en mij, met een groot gevoel voor ongelijkheid. Het maakte dat als vriendjes graag iets aan mij veranderd wilde zien (groot of klein, terecht of onterecht), ik mijn biezen acuut pakte.
Mijn ex was de eerste die pretendeerde mij te accepteren zoals ik was. Achteraf heeft hij toegegeven daar helemaal niet achter te staan, maar het te 'tolereren' in de hoop dat hij mij kon omturnen. Als hij het zelf niet gezegd zou hebben, had ik het niet geloofd.
Alras werd mijn huwelijk ook eentje van ongelijkheid, met vooral minder 'rechten', maar wel meer 'verplichtingen'. Dat is een iets andere ongelijkheid dan jij, Soes, maar ik herken het wel.
Soms groei je ook. En groeit de ander niet mee. Dat is niet eens negatief, het is gewoon soms zo. Ik ging wat meer over de diepere zin van het leven nadenken, en irriteerde mij aan zijn oppervlakkige gedrag. Dat kwam daardoor naar boven. Ik ging naar de universiteit, ontwikkelde mezelf, daar waar hij achterbleef. Vervolgens ging hij als een gewond paard - hij zag dat ik hem ontgroeide, waar ik over groei sprak - om zich heen en vooral naar mij trappen.
Mijn ex was de eerste die pretendeerde mij te accepteren zoals ik was. Achteraf heeft hij toegegeven daar helemaal niet achter te staan, maar het te 'tolereren' in de hoop dat hij mij kon omturnen. Als hij het zelf niet gezegd zou hebben, had ik het niet geloofd.
Alras werd mijn huwelijk ook eentje van ongelijkheid, met vooral minder 'rechten', maar wel meer 'verplichtingen'. Dat is een iets andere ongelijkheid dan jij, Soes, maar ik herken het wel.
Soms groei je ook. En groeit de ander niet mee. Dat is niet eens negatief, het is gewoon soms zo. Ik ging wat meer over de diepere zin van het leven nadenken, en irriteerde mij aan zijn oppervlakkige gedrag. Dat kwam daardoor naar boven. Ik ging naar de universiteit, ontwikkelde mezelf, daar waar hij achterbleef. Vervolgens ging hij als een gewond paard - hij zag dat ik hem ontgroeide, waar ik over groei sprak - om zich heen en vooral naar mij trappen.
dinsdag 10 februari 2009 om 00:29
quote:soesie2 schreef op 09 februari 2009 @ 22:46:
Ik denk hard na over mijn eigen aandeel in de hele situatie. Ik denk eerlijk gezegd dat gelijkwaardigheid vanaf het begin al een lastige was. Wij schelen 11 jaar in leeftijd en toen wij elkaar leerde kennen zat ik nog midden in het uitgaansleven en was net puber af en hij zat in de kleine kids met luiers en een intens verdriet omdat zijn vrouw hem na 10 jaar huwelijk had verlaten (met eigenlijk dezelfde redenen waardoor ik nu twijfel). Ik kwam toen uit een zeer ongezonden relatie (mishandeling etc) en vond in hem een stabiele verzorgende niet veel eisende partner.
Dus je had het in je eentje niet leuk en haalde de lol voor het leven uit je nieuwe relatie. Logisch dus dat wanneer de eerste vlammen gedoofd zijn er blijkbaar nog steeds een gevoel is dat het niet klopt en dat het niet leuk is. Het ligt niet aan hem, het ligt aan jou, als je het niet met jezelf leuk hebt dan heb je dit ook niet met een partner, hoewel de eerste jaren van verliefdheid je op het verkeerde idee kunnen brengen, als de verliefdheid over is, kom je jezelf keihard weer tegen.
Voor je het dan weet trek je bij elkaar in en juist doordat ik ook mijn eigen leven leef en de combinatie met een stabiel thuis heel lang goed voelde verstreken de jaren. Vervolgens komen er kinderen en kom je vanzelfsprekend dichter bij elkaar te staan.
Na het krijgen van kinderen groeien de partners vaak uit elkaar, de kids nemen je in beslag en er is minder tijd voor elkaar. Dat is heel normaal.
Nu zijn we na de eerste drukke jaren met de kids eigenlijk beland in rustig vaarwater en ben ik mij ook in het proces van ouderworden (nu 36) aan het bewust worden van een aantal zaken, waaronder dat mijn relatie zonder weinig emotionele verdieping gewoon niet veel toevoegd. Is het leven niet veel te kort om er gewoon niet alles uit te halen. Ik ben bang dat ik, als wij samen blijven, over 10 jaar spijt ga krijgen. Als eerste omdat hij dan tegen de 60 loopt en dus eigenlijk op relatie gebied altijd te kort is gedaan maar zeker ook voor mijn kinderen die toch een heel raar beeld krijgen van hoe relaties (niet) werken.
Tja, maar als je weggaat kan je ook over 10 jaar spijt krijgen, en als jij weer in een nieuwe relatie belandt dan kunnen je kinderen ook nog veel raarder beeld krijgen over relaties. En als je gaat scheiden dan heeft een kind pas echt een verstoord relatiebeeld.
Mogelijk is dit nu al de reden waarom mijn dochtertje van 4 mij zo in beslag neemt omdat zij een slecht voorbeeld krijgt?
Soesie2
Ik denk hard na over mijn eigen aandeel in de hele situatie. Ik denk eerlijk gezegd dat gelijkwaardigheid vanaf het begin al een lastige was. Wij schelen 11 jaar in leeftijd en toen wij elkaar leerde kennen zat ik nog midden in het uitgaansleven en was net puber af en hij zat in de kleine kids met luiers en een intens verdriet omdat zijn vrouw hem na 10 jaar huwelijk had verlaten (met eigenlijk dezelfde redenen waardoor ik nu twijfel). Ik kwam toen uit een zeer ongezonden relatie (mishandeling etc) en vond in hem een stabiele verzorgende niet veel eisende partner.
Dus je had het in je eentje niet leuk en haalde de lol voor het leven uit je nieuwe relatie. Logisch dus dat wanneer de eerste vlammen gedoofd zijn er blijkbaar nog steeds een gevoel is dat het niet klopt en dat het niet leuk is. Het ligt niet aan hem, het ligt aan jou, als je het niet met jezelf leuk hebt dan heb je dit ook niet met een partner, hoewel de eerste jaren van verliefdheid je op het verkeerde idee kunnen brengen, als de verliefdheid over is, kom je jezelf keihard weer tegen.
Voor je het dan weet trek je bij elkaar in en juist doordat ik ook mijn eigen leven leef en de combinatie met een stabiel thuis heel lang goed voelde verstreken de jaren. Vervolgens komen er kinderen en kom je vanzelfsprekend dichter bij elkaar te staan.
Na het krijgen van kinderen groeien de partners vaak uit elkaar, de kids nemen je in beslag en er is minder tijd voor elkaar. Dat is heel normaal.
Nu zijn we na de eerste drukke jaren met de kids eigenlijk beland in rustig vaarwater en ben ik mij ook in het proces van ouderworden (nu 36) aan het bewust worden van een aantal zaken, waaronder dat mijn relatie zonder weinig emotionele verdieping gewoon niet veel toevoegd. Is het leven niet veel te kort om er gewoon niet alles uit te halen. Ik ben bang dat ik, als wij samen blijven, over 10 jaar spijt ga krijgen. Als eerste omdat hij dan tegen de 60 loopt en dus eigenlijk op relatie gebied altijd te kort is gedaan maar zeker ook voor mijn kinderen die toch een heel raar beeld krijgen van hoe relaties (niet) werken.
Tja, maar als je weggaat kan je ook over 10 jaar spijt krijgen, en als jij weer in een nieuwe relatie belandt dan kunnen je kinderen ook nog veel raarder beeld krijgen over relaties. En als je gaat scheiden dan heeft een kind pas echt een verstoord relatiebeeld.
Mogelijk is dit nu al de reden waarom mijn dochtertje van 4 mij zo in beslag neemt omdat zij een slecht voorbeeld krijgt?
Soesie2
