Relaties
alle pijlers
twee liefdes...........nieuw topic...
vrijdag 20 juli 2007 om 11:41
Ik had nog wat voor thea geschreven als andwoordt dus bij deze..
Thea..........mss wel...
Maar ben na de bevalling van mijn zoontje depressief geweest en toen was die er in goede en slechte tijden...
Maar ik wou graag een tweede en hij niet.........en hij voerde later wel goede argumenten aan, maar heeft me toen ook al wel wat gekwetst..
Toen hebben we een jaar of 3 geen seks etc gehad en nu wil die weer..
Maar ik weet niet meer wat ik wil. mss hou ik nog wel van hem maar we hebben elkaar zo gekwetst.
En nu kwetst die ander me ook al..........pffff, maar ik kan hem dat niet aanrekeken want hijs nog zo jong..
En mijn man...........hij wou niet op vakantie want dan zou hij zich ergeren aan mijn buien..
Mijn zoon loopt over me heen...zo kan ik wel doorgaan nog......
En ik mag met niemand als hem over onze problemen praten..want ik heb hem gekwetst door tegen mijn vriendinnen te zeggen hoe ons seksleven was.........heb dit overginds 3 jaar opgekropt en hij vertelde altijd dat ie sex vies vond etc...
Maar verder is die wel heel lief hoor..
maar ik weet niet of we ooit samen nog gelukkig kunnen worden..
Ik kan niet sex hebben met iemand en aan een ander denken..
En ik wil niet meer aan die ander denken want die trapt me ook alleen maar op mijn ziel..
Het liefst zou ik mss wel alleen wonen met mijn zoontje..
Alles is nu zo warrig op dit moment. Weet alleen dat ik alle dagen hoofd en buikpijn heb en das ook niet alles..ik weet het niet meer dusz..
Thea..........mss wel...
Maar ben na de bevalling van mijn zoontje depressief geweest en toen was die er in goede en slechte tijden...
Maar ik wou graag een tweede en hij niet.........en hij voerde later wel goede argumenten aan, maar heeft me toen ook al wel wat gekwetst..
Toen hebben we een jaar of 3 geen seks etc gehad en nu wil die weer..
Maar ik weet niet meer wat ik wil. mss hou ik nog wel van hem maar we hebben elkaar zo gekwetst.
En nu kwetst die ander me ook al..........pffff, maar ik kan hem dat niet aanrekeken want hijs nog zo jong..
En mijn man...........hij wou niet op vakantie want dan zou hij zich ergeren aan mijn buien..
Mijn zoon loopt over me heen...zo kan ik wel doorgaan nog......
En ik mag met niemand als hem over onze problemen praten..want ik heb hem gekwetst door tegen mijn vriendinnen te zeggen hoe ons seksleven was.........heb dit overginds 3 jaar opgekropt en hij vertelde altijd dat ie sex vies vond etc...
Maar verder is die wel heel lief hoor..
maar ik weet niet of we ooit samen nog gelukkig kunnen worden..
Ik kan niet sex hebben met iemand en aan een ander denken..
En ik wil niet meer aan die ander denken want die trapt me ook alleen maar op mijn ziel..
Het liefst zou ik mss wel alleen wonen met mijn zoontje..
Alles is nu zo warrig op dit moment. Weet alleen dat ik alle dagen hoofd en buikpijn heb en das ook niet alles..ik weet het niet meer dusz..
maandag 7 januari 2008 om 14:59
Tuurlijk worden je gedachten tijdelijk verdrongen door je werk, maar bewust "parkeren".. Nee..
Ik kan ook wel een beslissing nemen en er dan verder niet meer over praten. Dat heeft dan toch ook geen zin meer als de beslissing gemaakt is.
Ik zou haar ook wel meer willen zien dan nu het geval is, maar vergeleken met een aantal van jullie mag ik helemaal niet klagen geloof ik! Daarnaast gaat het gewoon niet, ik kan niet ineens veel meer weg zijn dan voorheen. Tot nu toe heb ik geen problemen met m'n dubbelleven of schuldgevoelens.
We/ik doen niet aan lange termijnplanning, zolang we het beide leuk vinden is het prima.
Ik kan ook wel een beslissing nemen en er dan verder niet meer over praten. Dat heeft dan toch ook geen zin meer als de beslissing gemaakt is.
Ik zou haar ook wel meer willen zien dan nu het geval is, maar vergeleken met een aantal van jullie mag ik helemaal niet klagen geloof ik! Daarnaast gaat het gewoon niet, ik kan niet ineens veel meer weg zijn dan voorheen. Tot nu toe heb ik geen problemen met m'n dubbelleven of schuldgevoelens.
We/ik doen niet aan lange termijnplanning, zolang we het beide leuk vinden is het prima.
maandag 7 januari 2008 om 23:15
Lois, wat fijn dat jullie zo open met elkaar gesproken hebben, het geeft duidelijkheid, je weet dan waar je aan toe bent.
Probeer voor jezelf zover te komen dat je kunt zeggen: "het komt zoals het komt". Probeer te genieten van de momenten dat je contact hebt. Geef die een speciaal plekje en open dat speciale plekje op het moment dat je het nodig hebt.
Ook ik zou mijn nr. 2 meer willen zien, meer contact met hem willen hebben, maar helaas dat lukt niet altijd, vaak niet zelfs. Dat maakt de momenten dat we elkaar wel spreken, mailen of smssen heel speciaal en geniet ik daar enorm van. Zolang je maar van elkaar weet dat het goed zit, kan je dat aan.
En ook ik leef, net zoals Stranger, bij de dag. Nr. 2 en ik hebben de afspraak om het elkaar ook te vertellen als we het niet meer aankunnen, als we elkaar om wat voor reden dan ook los moeten laten.
Heel erg veel sterkte tijdens alle moeilijke momenten, geniet en koester de mooie!
x Knipoogje
Probeer voor jezelf zover te komen dat je kunt zeggen: "het komt zoals het komt". Probeer te genieten van de momenten dat je contact hebt. Geef die een speciaal plekje en open dat speciale plekje op het moment dat je het nodig hebt.
Ook ik zou mijn nr. 2 meer willen zien, meer contact met hem willen hebben, maar helaas dat lukt niet altijd, vaak niet zelfs. Dat maakt de momenten dat we elkaar wel spreken, mailen of smssen heel speciaal en geniet ik daar enorm van. Zolang je maar van elkaar weet dat het goed zit, kan je dat aan.
En ook ik leef, net zoals Stranger, bij de dag. Nr. 2 en ik hebben de afspraak om het elkaar ook te vertellen als we het niet meer aankunnen, als we elkaar om wat voor reden dan ook los moeten laten.
Heel erg veel sterkte tijdens alle moeilijke momenten, geniet en koester de mooie!
x Knipoogje
maandag 7 januari 2008 om 23:29
Dankjewel voor jullie lieve reacties... Ik moet zeggen dat ik me (nu) prettig voel omdat ik geen verwachtingen heb. Ik heb hem net een sms gestuurd en verwacht ook niet echt iets terug. IK wil hem welterusten wensen met een liefdesverhaal over ons twee. Ik weet dat hij daarvan geniet maar er niet teveel op wil/kan reageren.Da's dan jammer voor mij maar hij heeft er niet om gevraagd...(Goed hè?!)
Ik kom er wel... En als dit niet werkt voor mij dan weet ik wat ik moet doen...AFSTAND NEMEN!
Ik zie het wel. Ik ga genieten Knipoogje, van de mooie momenten en ik koester ze. Maar ik ga niet meer mijn leven laten leiden door hem!
Merk jij Knipoogje dat je steeds maar meer wil? Of je nr2?
Wat heerlijk Stranger dat nr2 zo'n stabiele factor is in je leven en dat jullie er allebei zo hetzelfde in staan...
X Lois
Ik kom er wel... En als dit niet werkt voor mij dan weet ik wat ik moet doen...AFSTAND NEMEN!
Ik zie het wel. Ik ga genieten Knipoogje, van de mooie momenten en ik koester ze. Maar ik ga niet meer mijn leven laten leiden door hem!
Merk jij Knipoogje dat je steeds maar meer wil? Of je nr2?
Wat heerlijk Stranger dat nr2 zo'n stabiele factor is in je leven en dat jullie er allebei zo hetzelfde in staan...
X Lois
maandag 7 januari 2008 om 23:58
Lois, juist, hartstikke goed van je! Niet direct iets terug verwachten, als is het fijn als nr. 2 wel direct reageert, maar ook ik kan dat niet altijd, dus begrijp ik dat wel van hem. Niet krampachtig zitten wachten, dat zorgt voor rust.
Wat ik net was vergeten te schrijven, nr. 2 blokken uit je hoofd, nee, dat kan ik ook niet. Mijn nr. 2 kan dat ook niet! Maar ach, iedereen zit anders in elkaar he?
Ja, ook ik wil (bij tijden) meer contact met nr. 2 dan er soms is. Normaal hoor ik altijd iets van hem op maandag, vandaag dus niet. Daar baal ik dan wel van hoor, maar morgen is er weer een dag. Ook nr. 2 wil soms meer, maar ja.... zowel nr. 2 als ik zijn "carrièrebeesten", en soms gaat het werk voor het liefje.
Het is zoeken naar evenwicht, ik hoop dat jij dat evenwicht ook kunt vinden.
x Knipoogje
Wat ik net was vergeten te schrijven, nr. 2 blokken uit je hoofd, nee, dat kan ik ook niet. Mijn nr. 2 kan dat ook niet! Maar ach, iedereen zit anders in elkaar he?
Ja, ook ik wil (bij tijden) meer contact met nr. 2 dan er soms is. Normaal hoor ik altijd iets van hem op maandag, vandaag dus niet. Daar baal ik dan wel van hoor, maar morgen is er weer een dag. Ook nr. 2 wil soms meer, maar ja.... zowel nr. 2 als ik zijn "carrièrebeesten", en soms gaat het werk voor het liefje.
Het is zoeken naar evenwicht, ik hoop dat jij dat evenwicht ook kunt vinden.
x Knipoogje
)
dinsdag 8 januari 2008 om 15:46
Lieve anaianai, ik lees af en toe bij op dit topic en het raakt me steeds weer in welke situatie jij zit. Ik ben echt blij voor je dat je een lieve nr. 2 hebt! Ik ken niet zo goed de details van je huwelijk, maar als het al 20 jaar niet loopt kan ik me er wel iets bij voorstellen. Ik begrijp van jou dat je besloten heb te gaan scheiden, alleen nog niet nu. De kinderen willen het nog niet, zeg je? Lieve schat, als je kinderen vraagt of ze willen dat hun ouders gaan scheiden, zullen ze 99 van de 100 keer nee zeggen. Natuurlijk willen ze dat niet! Toch kan het heel goed zijn dat een scheiding wel in hun beste belang is. Dat kun jij het beste inschatten, niet zij. Jij kunt nadenken over wat het voor hen betekent op te groeien met ouders die al jaren niet meer van elkaar houden en elkaar hoogstens verdragen. Het toont een gebrek aan eigenwaarde en zelfrespect en onderling respect bij beide ouders.
Je zegt dat je denkt dat de boel escaleert als je nu aankondigt te willen scheiden. Ik neem aan dat je daarmee doelt op de reactie van je man. Wat verwacht je precies? Wordt hij boos, gaat hij je tegenwerken, wordt een redelijk soepele scheiding onmogelijk? En waarom denk je dat dat over een paar jaar anders zal zijn? Of denk je dat de kinderen er dan niet meer zo veel onder lijden omdat ze niet meer thuis wonen?
Ik hoop dat je eens eerlijk wilt nadenken over wat je tegenhoudt. Angst voor je man, angst om alleen te zijn, angst voor schade en pijn bij de kinderen? Ik wil je graag op het hart drukken dat een scheiding emotionele schade bij kinderen kan veroorzaken, maar een ongezonde situatie thuis (ook zonder schreeuwen of geweld!! stilte en een emotionele leegte kunnen minstens zo schadelijk zijn) kan dat zeker ook. Blijven is niet per se de voor hen veiligste en beste keus.
liefs,
dubio
Je zegt dat je denkt dat de boel escaleert als je nu aankondigt te willen scheiden. Ik neem aan dat je daarmee doelt op de reactie van je man. Wat verwacht je precies? Wordt hij boos, gaat hij je tegenwerken, wordt een redelijk soepele scheiding onmogelijk? En waarom denk je dat dat over een paar jaar anders zal zijn? Of denk je dat de kinderen er dan niet meer zo veel onder lijden omdat ze niet meer thuis wonen?
Ik hoop dat je eens eerlijk wilt nadenken over wat je tegenhoudt. Angst voor je man, angst om alleen te zijn, angst voor schade en pijn bij de kinderen? Ik wil je graag op het hart drukken dat een scheiding emotionele schade bij kinderen kan veroorzaken, maar een ongezonde situatie thuis (ook zonder schreeuwen of geweld!! stilte en een emotionele leegte kunnen minstens zo schadelijk zijn) kan dat zeker ook. Blijven is niet per se de voor hen veiligste en beste keus.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 8 januari 2008 om 16:20
Anna, ik denk dat Dubio gelijk heeft. Ik heb een vriendin die jarenlang in een soortgelijke situatie als jouw kinderen heeft gezeten. Zij had veel liever gewild dat haar ouders gescheiden waren. Nu is ze opgegroeid in een huis met veel onderhuidse spanningen en ouders die allebei niet gelukkig waren.Zij ging gewenst gedrag vertonen om het thuis zo 'gezellig' mogelijk te houden....
Het werkte natuurlijk niet. later zijn haar ouders alsnog gescheiden. Haar vader heeft een nieuwe partner en is zielsgelukkig. Haar moeder is (nu weer ) alleen maar heeft een leuk leven opgebouwd.
Jouw leven glijdt zomaar voorbij nu...Je bent veel meer waard!
X Lois
Het werkte natuurlijk niet. later zijn haar ouders alsnog gescheiden. Haar vader heeft een nieuwe partner en is zielsgelukkig. Haar moeder is (nu weer ) alleen maar heeft een leuk leven opgebouwd.
Jouw leven glijdt zomaar voorbij nu...Je bent veel meer waard!
X Lois
dinsdag 8 januari 2008 om 18:11
Lois en Dubio,
Ik weet het, en ik weet ook dat ik hier weg moet wezen, maar echt, ik ben bang ja, want als ik nu voor mijzelf kies laat nr1 ons gewoon vallen, hij maakt mij het leven zuur dan, en zo ook de kids, en echt, het is geen haat en nijd steeds, het is meer langs elkaar heen leven, zoals zovelen doen, tenminste, er zijn veel stellen die zo 'doorleven', om hun zekere leventje niet op te geven, die het vermijden 'het gesprek' aan te gaan,omdat ze weten dat ze beter uit elkaar kunnen gaan, (zo ook mijn nr2) maar het gaat mij idd veel moeilijker af, maarja, volgens mij zijn er meerderen die er jaren over gedaan hebben die stap te nemen, maar hij komt er zeker, ja, en nogmaals, daarbij is nr2 een eyeopener, het is niet zo dat ik gelijk met nr2 verder wil, eerst maar een tijdje alleen, weet wel nu dat mijn nr2 mij NOOIT meer laat vallen, hij is weer terug, gewoon rustig aan, op de achtergrond, en is bereid ook nog jaren te wachten, zucht,,,,,
Dubio hoest met jou, en Lois rustig afwachten he,
Knipoogje, jaaaa eindelijk evenwicht, heerlijk!
Ik weet het, en ik weet ook dat ik hier weg moet wezen, maar echt, ik ben bang ja, want als ik nu voor mijzelf kies laat nr1 ons gewoon vallen, hij maakt mij het leven zuur dan, en zo ook de kids, en echt, het is geen haat en nijd steeds, het is meer langs elkaar heen leven, zoals zovelen doen, tenminste, er zijn veel stellen die zo 'doorleven', om hun zekere leventje niet op te geven, die het vermijden 'het gesprek' aan te gaan,omdat ze weten dat ze beter uit elkaar kunnen gaan, (zo ook mijn nr2) maar het gaat mij idd veel moeilijker af, maarja, volgens mij zijn er meerderen die er jaren over gedaan hebben die stap te nemen, maar hij komt er zeker, ja, en nogmaals, daarbij is nr2 een eyeopener, het is niet zo dat ik gelijk met nr2 verder wil, eerst maar een tijdje alleen, weet wel nu dat mijn nr2 mij NOOIT meer laat vallen, hij is weer terug, gewoon rustig aan, op de achtergrond, en is bereid ook nog jaren te wachten, zucht,,,,,
Dubio hoest met jou, en Lois rustig afwachten he,
Knipoogje, jaaaa eindelijk evenwicht, heerlijk!
dinsdag 8 januari 2008 om 20:46
Anna, Lois Hug!!!!
De sterretjes....., jullie snappen me wel! Hoe verschillend jullie situatie ook is, zoek de sterretjes!!! Blijf dichtbij jezelf! Liefde is een vreemd iets, het geeft je verdriet, maar ook erg veel blijdschap. Ik heb het dan niet alleen over liefde tussen jou en nr. 2, maar ook over de liefde voor je kinderen.
Liefde kan zo verwarrend zijn, daarom schreef ik ook, zoek het evenwicht en als je dat evenwicht hebt gevonden, probeer het dan ook vast te houden.
Dubio beschrijft ook mijn gedachte, alleen duidelijker verwoord. En het is waar, sommigen doen er jaren over om uiteindelijk de knoop door te hakken, cijfer jezelf alleen niet compleet weg. Het is een hele grote stap een scheiding, je gaat een hele onzekere tijd tegemoet, dat weet ik zeker (gelukkig niet uit eigen ervaring).
Heel erg veel sterkte!!! Grote hug!!!
x Knipoogje
De sterretjes....., jullie snappen me wel! Hoe verschillend jullie situatie ook is, zoek de sterretjes!!! Blijf dichtbij jezelf! Liefde is een vreemd iets, het geeft je verdriet, maar ook erg veel blijdschap. Ik heb het dan niet alleen over liefde tussen jou en nr. 2, maar ook over de liefde voor je kinderen.
Liefde kan zo verwarrend zijn, daarom schreef ik ook, zoek het evenwicht en als je dat evenwicht hebt gevonden, probeer het dan ook vast te houden.
Dubio beschrijft ook mijn gedachte, alleen duidelijker verwoord. En het is waar, sommigen doen er jaren over om uiteindelijk de knoop door te hakken, cijfer jezelf alleen niet compleet weg. Het is een hele grote stap een scheiding, je gaat een hele onzekere tijd tegemoet, dat weet ik zeker (gelukkig niet uit eigen ervaring).
Heel erg veel sterkte!!! Grote hug!!!
x Knipoogje
dinsdag 8 januari 2008 om 21:15
Lieve anaianai,
Met mij gaat het redelijk, dank je Ik lig in scheiding en dat is echt niet zo geweldig als ze altijd zeggen Misschien is het ook wel een beetje vanuit die context dat ik reageer. Want ik had ook nog jaren kunnen blijven zitten in een relatie waar geen toekomst meer voor was. In plaats daarvan heb ik er een paar maanden ernstig hard aan getrokken (zeg maar gerust: aan een dood paard) en daarna de knoop doorgehakt. En hoewel de scheiding behoorlijk moeilijk verloopt en het einde nog niet in zicht is, weet ik 100% zeker dat ik de juiste beslissing heb genomen. Voor de kinderen maar zeker ook voor mezelf.
Ik begrijp dat het voor jou een soort van geruststellende gedachte is dat je niet de enige bent die in een slecht huwelijk blijft zitten. Maar zoals iemand al schreef: dit is jóuw leven. Jij hebt er echt maar eentje hoor. Je gaat er natuurlijk vanuit dat je 80 wordt en dat hoop ik ook van harte, maar dat is nog geen reden om waardevolle jaren van je leven weg te gooien door in de wachtstand te gaan staan. Vooral omdat je niet weet waarop je wacht. Het wordt echt niet makkelijker. Niet alleen word je ouder en kan het daarom financieel lastiger worden om onafhankelijk te zijn (dat hangt van je situatie af), maar het is vooral de angst die alleen maar sterker zal worden. Je bent nu bij wijze van spreken verlamd, en hoe langer je zo bewegingloos blijft, hoe moeilijker het op den duur wordt om in beweging te komen.
Het belangrijkste is dat je onder ogen ziet wat er met jou gebeurt. Ben je jezelf nog wel, de anaianai die je vroeger was? Of is er iets in je afgestorven in al die jaren dat je ongelukkig was met je nr. 1? Je kan dat nog terugkrijgen, zo'n vlammetje gaat niet uit. Je moet het wel voeden. Nr. 2 doet dat. Maar uiteindelijk is het aan jou om de stappen te nemen om jezelf weer terug te vinden en om aan je eigenwaarde te werken. Want zo'n relatie die zo lang duurt vreet aan je zelfrespect. Wil je niet dat je kinderen een moeder hebben tegen wie ze kunnen opkijken, een moeder die zelfverzekerd voor zichzelf en voor hen opkomt en die stevig op beide benen staat?
Mijn kinderen zijn nog klein, maar toch worden ook zij al gevormd door het soort moeder dat ik ben. Daarom ben ik blij dat ik bij mijn ex ben weggegaan. Nu speel ik niet meer het slaafje en laat ik me niet meer manipuleren (niet dat ik me daarvan bewust was overigens). Mijn ex maakt overal problemen, maar ik heb geleerd (en leer nog steeds) daarmee om te gaan. Ik weet nu hoe ik mezelf en de kinderen moet beschermen. Bedenk dat de oplossing en de uitweg in JOU zitten, niet in de omstandigheden. De tijd gaat dit niet oplossen, behalve als jij die tijd eens heel nuttig gaat gebruiken. Je kan bijvoorbeeld beginnen met therapie om te doorgronden waar jouw kracht ligt en waar die angst vandaan komt. Je kan ook hier schrijven, vergis je niet over het effect dat dat in jou teweeg kan brengen.
heel veel liefs,
dubio
Met mij gaat het redelijk, dank je Ik lig in scheiding en dat is echt niet zo geweldig als ze altijd zeggen Misschien is het ook wel een beetje vanuit die context dat ik reageer. Want ik had ook nog jaren kunnen blijven zitten in een relatie waar geen toekomst meer voor was. In plaats daarvan heb ik er een paar maanden ernstig hard aan getrokken (zeg maar gerust: aan een dood paard) en daarna de knoop doorgehakt. En hoewel de scheiding behoorlijk moeilijk verloopt en het einde nog niet in zicht is, weet ik 100% zeker dat ik de juiste beslissing heb genomen. Voor de kinderen maar zeker ook voor mezelf.
Ik begrijp dat het voor jou een soort van geruststellende gedachte is dat je niet de enige bent die in een slecht huwelijk blijft zitten. Maar zoals iemand al schreef: dit is jóuw leven. Jij hebt er echt maar eentje hoor. Je gaat er natuurlijk vanuit dat je 80 wordt en dat hoop ik ook van harte, maar dat is nog geen reden om waardevolle jaren van je leven weg te gooien door in de wachtstand te gaan staan. Vooral omdat je niet weet waarop je wacht. Het wordt echt niet makkelijker. Niet alleen word je ouder en kan het daarom financieel lastiger worden om onafhankelijk te zijn (dat hangt van je situatie af), maar het is vooral de angst die alleen maar sterker zal worden. Je bent nu bij wijze van spreken verlamd, en hoe langer je zo bewegingloos blijft, hoe moeilijker het op den duur wordt om in beweging te komen.
Het belangrijkste is dat je onder ogen ziet wat er met jou gebeurt. Ben je jezelf nog wel, de anaianai die je vroeger was? Of is er iets in je afgestorven in al die jaren dat je ongelukkig was met je nr. 1? Je kan dat nog terugkrijgen, zo'n vlammetje gaat niet uit. Je moet het wel voeden. Nr. 2 doet dat. Maar uiteindelijk is het aan jou om de stappen te nemen om jezelf weer terug te vinden en om aan je eigenwaarde te werken. Want zo'n relatie die zo lang duurt vreet aan je zelfrespect. Wil je niet dat je kinderen een moeder hebben tegen wie ze kunnen opkijken, een moeder die zelfverzekerd voor zichzelf en voor hen opkomt en die stevig op beide benen staat?
Mijn kinderen zijn nog klein, maar toch worden ook zij al gevormd door het soort moeder dat ik ben. Daarom ben ik blij dat ik bij mijn ex ben weggegaan. Nu speel ik niet meer het slaafje en laat ik me niet meer manipuleren (niet dat ik me daarvan bewust was overigens). Mijn ex maakt overal problemen, maar ik heb geleerd (en leer nog steeds) daarmee om te gaan. Ik weet nu hoe ik mezelf en de kinderen moet beschermen. Bedenk dat de oplossing en de uitweg in JOU zitten, niet in de omstandigheden. De tijd gaat dit niet oplossen, behalve als jij die tijd eens heel nuttig gaat gebruiken. Je kan bijvoorbeeld beginnen met therapie om te doorgronden waar jouw kracht ligt en waar die angst vandaan komt. Je kan ook hier schrijven, vergis je niet over het effect dat dat in jou teweeg kan brengen.
heel veel liefs,
dubio
Ga in therapie!
woensdag 9 januari 2008 om 09:05
Wauw Dubiootje, je verwoordt het zo goed allemaal, ik heb bewondering voor je dat jij die stap genomen hebt, ja, de Anna van vroeger is hier ondergesneeuwd, en dat ging eerst ook onbewust, ik sta nu stil ja, maar mijn emoties zijn in beweging hoor, maar de kids gaan nog voor, en echt, die hebben het naar hun zin , het helpt idd om hier te schrijven, vooral door de reacties van anderen, groetjes Anna
woensdag 9 januari 2008 om 11:52
Anaianai,
Denk eens in mogelijkheden en niet in onmogelijkheden.
Er zijn zoveel uitvluchten te verzinnen om dingen te vermijden, niet te hoeven.
Benoem en bedenk nu eens wat er allemaal mogelijk is/wordt als je wel doorzet.
Hoe ziet je leven er dan uit en wat kun je dan wel, wat je nu absoluut niet kunt en hoe voel jij je dan.
Wat doet dat met je kinderen en hun leven.
Denk eens in mogelijkheden en niet in onmogelijkheden.
Er zijn zoveel uitvluchten te verzinnen om dingen te vermijden, niet te hoeven.
Benoem en bedenk nu eens wat er allemaal mogelijk is/wordt als je wel doorzet.
Hoe ziet je leven er dan uit en wat kun je dan wel, wat je nu absoluut niet kunt en hoe voel jij je dan.
Wat doet dat met je kinderen en hun leven.
woensdag 9 januari 2008 om 14:13
Lieve allemaal, ik reageer hier nog 1x op, ik heb echt mijn redenen, kan niet weg, anders was ik tien jaar geleden al opgestapt, als ik het doe, maakt mijn dan ex mij verder gaan onmogelijk, en nee, dat is geen 'gebral', ik weet waar hij toe in staat is,en daar wil ik mijn meiden niet in meesleuren, maar op een dag.... bedankt voor jullie reacties trouwens
woensdag 9 januari 2008 om 17:22
