Unhappy single? Samen zijn we hier unhappy singles :)

Campercamping schreef: ↑

14-10-2019 21:17

Ik wil trouwens even zeggen hoe fijn ik het vind dat jullie hier zijn
Weliswaar heb ik vriendinnen, lieve ouders, maar toch voel ik me behoorlijk eenzaam in deze maatschappij. Er is eigenlijk niemand die echt dicht bij me staat... Ik heb dit al een paar X gezegd ; vriendinnen zijn vooral met zichzelf bezig. Mijn ouders beginnen ook ouder te worden, en ik weet dat ze zich stiekem al een beetje zorgen maken om mij, ik wil hen ook niet meer ''lastig vallen'' met mijn sores....

En ik voel me vaak schuldig dat ik hier wel mijn 'zooi' dump en eigenlijk best weinig reageer op de posts van anderen (in ieder geval : het is niet in verhouding)... Dat vind ik echt niet oké van mijzelf, maar ik moet ook eerlijk bekennen dat ik de laatste paar maanden gewoon écht niet lekker in mijn vel zit.

Jullie reacties helpen me echt enorm dus daarvoor hele grote dank, en ik ben echt hoe dan ook van plan ook in de toekomst meer te geven dan te nemen, maar op dit moment heb ik gewoon even weinig te geven... Ik heb niet het idee dat ik op dit moment een persoon ben die in de positie is om tips te geven.... Omdat het leven bij mijzelf eigenlijk op nagenoeg elk relevant vlak ehh... tja... nogal k.u.t. loopt. Moet ook eerlijk bekennen dat ik tegenslag nooit echt gewend ben geweest. T/m mijn 27e liep alles op rolletjes, ik slaagde altijd voor alles in één keer, ik werd nooit afgewezen voor sollicitaties, een relatie miste ik niet dus daar zat ik ook niet zo mee en vrienden/vriendinnen bleven op een min of meer natuurlijke manier om mij heen cirkelen...

Het is met name van het laatste jaar dat ik me nogal ontheemd voel. Alsof alles zeg maar drie kanten op kan ''vallen'', en het valt elke keer nét de verkeerde kant op. Volgens mij doe ik niet echt iets aanwijsbaars verkeerd, maar de omstandigheden / het scenario loopt elke keer gewoon net even anders dan dat voor mij gunstig zou zijn. De een wordt in het vliegtuig naast/voor/achter zijn/haar liefde van het leven geplaatst, de ander naast een muf ruikend en onsympathiek persoon. Doe je niks aan, is niemand schuldig aan.. Maar het is ook wel eens leuk als het jou wél overkomt. Ik heb ook best lang een afwachtende houding gehad (omdat ik ook wel gewend was dat alles vanzelf wel goed kwam)... Dat leverde op een gegeven moment niets meer op.... Toen ging ik zelf meer initiatief nemen (op meerdere vlakken hoor, niet alleen liefde), maar vooralsnog ga ik ook dan hard op mijn bek...

En dan ben ik dus iemand die dat allemaal héél onrechtvaardig en oneerlijk vindt, omdat ik geloof in een soort karma en dat je dus hoort te krijgen wat je geeft... Maarja, zo werkt het nu eenmaal niet... Ik moet voor mezelf wel duidelijk krijgen waar de grens ligt tussen ongefundeerd zelfmedelijden of wanneer het echt eens tijd wordt om een psycholoog te gaan bezoeken... Want de laatste tijd zie ik het allemaal toch best wel Somber en perspectief arm in... Al vind ik ergens ook : mindere fases horen ook gewoon bij ''een grote stoere meid'' worden, dus ook niet te snel naar psychologen etc. grijpen... Maarja waar ligt die grens?

Campercamping schreef: ↑

14-10-2019 23:05

coolpack : thnx voor je post

In 2014 ben ik een tijdje bij een psycholoog geweest die goed aangeschreven stond. Wat me erg opviel, is dat het niet echt ''voorbij'' het niveau ging van : ''trek je niks aan wat anderen van je vinden, vergelijk niet met anderen, is wat je denkt wel écht waar'' en nog meer van dat soort (met alle respect) cliché's die je overal terughoort, waarvan ik me nog maar afvraag hoe realistisch het is. Een psych is ook niet bepaald gratis helaas (maar mentale gezondheid is onbetaalbaar). Alleen vorige keer voelde ik mij niet zo lekker, dat verdween op een gegeven moment omdat bepaalde zaken in mijn leven een positieve wending namen, niet zo zeer door de psych

En nu is dat denk ik weer een beetje hetzelfde liedje... die welbekende negatieve spiraal die weer negatief invloed heeft op je zelfbeeld, waardoor je weer minder kans hebt op succes (want minder zelfverzekerde uitstraling) en dat versterkt elkaar


Naamloosjes: Sensoor ken ik niet, even ge-googled en dat zou wel eens kunnen helpen : ) drankje. Ik zit eenbeetje in een tegenovergesteld pad : ik KON prima met mezelf overweg, maar nu steeds minder...

En ik durf zeker eerlijk naar mezelf te kijken, denk juist. misschien wel dat ik té kritisch ben op mezelf / te hard voor mezelf... Maar het maakt me ook geen fijner persoon. Niet in de laatste plaats omdat ik er simpelweg onzeker, introvert en emotioneel van word... Dat helpt niet echt bij dates zoals je wel zult begrijpen, daarom date ik nu ook niet. Wel knap dat jij in een mindere fase toch een relatie hebt weten te strikken... Dat zou echt iets zijn wat je (mits een goede vent) weer op een positief pad kan krijgen..

yesss schreef: ↑

15-10-2019 15:24

Ik vind zeker niet dat je klaagt of zeurt Campercamping, ik herken het en ik weet hoe lastig het is..
Vooral het stukje dat bepaalde dingen gevoelsmatig zo weinig opleveren , dat is gewoon frustrerend.
Dat je bepaalde dingen graag wil maar dat het gewoon niet zo loopt zoals je wil.

Ik moet ook ergens een reset knop gaan vinden, heb een mooie notebook gekocht en daar wil ik gaan beginnen met de positieve dingen op te schrijven waar ik dankbaar voor ben, misschien helpt zoiets jou ook?

Hier helaas wel een depressie momenteel, dus het zal wel even tijd nodig hebben... ben al wat jaartjes aan het tobben.

Heb het vorige week wel uitgesproken op het werk, bepaalde dingen waar ik mee zit en vanmorgen tegen mijn moeder verteld dat ik me niet zo goed voel en ik het gewoon pittig vind soms alleen...

Ik vind dat soort dingen heel moeilijk om toe te geven/uit te spreken maar er is wel een beetje druk van de ketel nu. Ik ben nogal een opkropper en ben vaak geneigd om in mijn hoofd te gaan zitten.. Ik kreeg ook veel begrip dus dat is wel fijn.

Ik zit er gewoon een beetje doorheen op meerdere vlakken en ik moet ook echt een bepaalde druk voor mezelf eraf gaan halen, maar goed dat heeft dus tijd nodig.
Dingen anders zien, patronen doorbreken is gewoon niet makkelijk maar openstellen over hoe ik me voel is wel een grote stap

Campercamping schreef: ↑

15-10-2019 20:50

Bedankt voor jullie hele fijne berichtjes

De click met een therapeut is idd belangrijk, en wat madamzonderM zegt, ook goede aanknopingspunten in een behandeling en een keuze om daar eventueel wel/niet voor te gaan..

Voor nu, zit ik nog meer op de gedachte : het leven is gewoon niet altijd leuk. Het is lastig om precies de lijn te leggen tussen ''het leven is niet altijd leuk, deal with it'' en wanneer er een meer problematische situatie ontstaat waarin het meer begint te lijken op een (voorfase van) een depressie. Ik geef het nu nog even de voordeel van de twijfel en ga voor het eerste.... Misschien ook eigenwijs hoor madamzonderm, maar met sommige punten heb ik ook zoiets van : daar moet ik zelf mee dealen, bijvoorbeeld die afwijzing van werk. Soms is het gewoon even zoals het is

Merk wel dat ik best wel op zoek ben naar bevestiging soms... Een tijdje terug vertelde ik al eens van de jongen/man die in hetzelfde appartementencomplex woont als ik en die een paar maanden behoorlijk heeft geprobeerd om met mij te daten.. ik voelde niks voor hem, maar nu zit ik echt in zo'n fase waarin ik zijn whatsappjes ga teruglezen.... Omdat het toch stiekem wel fijn voelt als iemand op zo'n manier interesse in je heeft. Soms moet ik me echt inhouden om hem niet alsnog te appen, dat zou oneerlijk van mij zijn omdat ik hem dan valse hoop geef en alleen ''gebruik'' omdat ik mezelf onzeker/lonely voel... Vorige week even kort Tinder geïnstalleerd, en zag meteen dat hij me geliked had.....

Zoals anderen hier ook zeggen, is het soms toch wel lastig om constant jezelf te moeten oppeppen... Ik weet niet of jullie dat ook hebben, maar ik heb eigenlijk niet echt mensen om me heen die me echt een hart onder de riem steken of complimenten geven... Niet omdat ze mij niet moeten, maar ik denk omdat niemand er echt bij stil staat. Of het interesseert ze niet, of ik straal kennelijk toch uit dat het prima met me gaat... Soms toch zo fijn als iemand échte interesse in je toont... Maarja wat dat betreft zitten we allemaal in hetzelfde schuitje, genaamd: single in de 21e eeuw... Volgens mij is het meer regel dan uitzondering

LavenderFields schreef: ↑

15-10-2019 21:47

Hey iedereen!

Ik ben een poosje weggeweest: ik had examens voor een opleiding die ik volgde naast mijn job, reizen en gewoon een 'happy single' zijn,...

Ik ben dankbaar om even terug te landen op onze gezellige single planeet. Ik heb twee weken terug een man ontmoet waar ik onder de indruk van was. Ik,... Ja,... Wou eerlijk gezegd meer weten over deze man. Hoewel hij ook interesse toonde, was ik ongerust dat hij het opmerkte dat ik interesse had, dus ik nam een beetje afstand.
Thank God! Ik keek na twee weken toch even op FB om eventueel hem aan te spreken, hij blijkt een vriendin te hebben.

Ik voel me kansloos: teleurgesteld, zelfmedelijden, beschaamd. Ahjaa, een blauwtje meer of minder. Ik ben daarnet met de hond gaan wandelen en ik dacht: "Wat mis ik de tijd dat ik zo vrolijk door het leven ging. Ik studeerde nog, ging op stap. Ik was heel de avond aan het lachen, dance like nobody is watching, mannen stapten op me af om te grappen en te dollen,... Ik heb ook de mannen ontmoet die enkel graag eens met me een avontuurtje wilden. Elke 'relatie' die ik heb gehad was met een man die of net uit een relatie kwam of in een moeilijke relatie zat en dankzij mij een langdurige stabiele relatie lijkt te hebben ontwikkeld. Bij elke relatie heb ik er een punt achter gezet omdat het niet is wat ik wil soms nog voor dat er simpelweg sprake was van een relatie. Ik wil me veilig voelen en in zo'n situaties gaat dat gewoon niet! En nu,... Uitgaan, oké fijn, maar ik ben zo voorzichtig. Ik twijfel in momenten ook aan mezelf: ben ik te stil of oeps te luid, ben te saai,... Ben ik,..." Enkele van die mannen zijn ondertussen getrouwd met de vrouw waar ze kort na mij een lange relatie hadden, ze zijn papa geworden en ik,... Ja,... Ik vraag me überhaupt af hoe ik een leuke man kan ontmoeten en een serieuze leuke relatie kan opbouwen waarin hij gek op me is, graag bij me is, ik het beste in hem naar boven kan halen. Het lijkt alsof ik het perfecte tussentijdse I-don't-know-wat-dan-ook ben om ervoor te zorgen dat ze de leuke relatie hebben. Ik ben vrolijk, enthousiast, lief en zorgzaam, maar hé,... Op dit moment wil ik die gewoon die sterke armen rond me voelen die me tonen dat we een team zijn. Dat lijkt zover weg, verloren in me donkerste dromen,...

Misschien/hoogstwaarschijnlijk moest het maar zo zijn en wacht er een geweldige man op me. Ik ontmoet hem waarschijnlijk op het moment dat ik het minst verwacht. Eigenlijk voelt het gewoon k.u.t. Het was misschien naïef om te denken dat ja gewoon,... Te hopen dat er iets in zou kunnen zitten als in elkaar leren kennen.

Ik heb een ongelofelijk grote dip! Ik ben emotioneel,... En daar zijn de tranen.

Lieve singles, ik lees op mijn gemakje van achter tot waar ik gebleven ben. Dankjewel om er te zijn!

RedRoseThorn schreef: ↑

16-10-2019 10:46

Het is klaar met de jongen waarmee ik datete. Hij voelde het meer als iets vriendschappelijks dan als potentiële relatie. Deels kan ik me daarin vinden want ik was denk ik ook nog niet echt verliefd. Al had ik er graag nog een aantal dates tegenaan gegooid om echt uit te vinden of het wat zou kunnen zijn. Het is niet anders. Wel afgesproken om nog eens af te spreken als vrienden als ik daar klaar voor ben omdat het wel voelt als een opgebouwde vriendschap.

Dus eventjes balen, huilen, daten vervloeken en weer door.

joysjuhhh schreef: ↑

16-10-2019 14:49

Perfectie is vast niet gezond én niet bestaand én saai. Perfectie bestaat gewoon niet denk ik...

Haha, mijn eh... serieuze relatiemogelijkheid (sorry voor de onduidelijke functieomschrijving) zei terloops nog laatst dat ik goed ben zoals ik ben. Pas achteraf denk ik: liefff

Ik zal het wel officieel aankondigen als het tijd is dit topic te verlaten. Ik overweeg dan wel één en ander te anonimiseren, ik heb blijkbaar al een miljoen berichten gepost. Eén van de redenen is ook dat ik een echte internetverslaafde en social media verslaafde ben. Genoeg real life bezigheden, maar ik kan altijd mogelijkheden vinden om stomme én leuke taken te vermijden om weer ff op Whatsapp of zo te struinen. Daarom heb ik geen facebook en insta meer, ik check te vaak en houd van likes. Maar het forum moet er ook een keer aan geloven denk ik.

socialgoodwoman schreef: ↑

17-10-2019 15:51

Unhappy single? Check!
Lastig..... Ik ben momenteel niet aan het daten aangezien ik datingapps heb opgegeven. Er bestaat vaak maar een kleine kans dat er ook echt iets serieus uit ontstaat. In real life kom ik ook niet veel leuke mannen tegen.

Hoe doen jullie dat? Avonden alleen spenderen. Zijn jullie actief op zoek? Laten jullie het liever op zijn beloop?

FCBM schreef: ↑

18-10-2019 00:03

Ik kom niet veel verder dan eens per maand 'n avondje swipen op tinder, matches hebben met vrouwen waar ik vaak al eerder mee ben gematcht om vervolgens niet tegen elkaar te praten. Soms begint een vrouw wel te praten (laat de bal meestal daar), maar ik ben daar gewoon niet goed in. Soms word je als man ook meteen in zo'n hoek gedrukt dat je je eerst moet gaan verdedigen voor vanalles en nog wat (dat je geen seks zoekt bijvoorbeeld). Heb ik helemaal geen zin in.

Tegelijkertijd besef ik wel dat ik er meer voor moet gaan doen, want anders gebeurt het gewoon niet. Ben al ruim 8 jaar single. Wil straks rond de kerst graag een weekendje naar een scandinavische stad, en dat wordt alleen gaan. Geen probleem, maar niet nog for years to come.

Moet eerlijk bekennen dat ik voor een man ook wel relatief ''verwend'' ben. Niet dat ik hordes vrouwen achter me aan heb gehad, maar vanaf de 2e van de middelbare had ik elk jaar wel een klein aantal vrouwen uit mijn kennissenkring die mij opeens heel intensief gingen whatsappen/hyvesen/private messagen omdat ze iets ''wilden''. Ik had altijd zoiets van: ik wacht gewoon tot iemand initiatief neemt die ik écht leuk vind, en dan hap ik wel. (m.a.w.: het komt wel aanwaaien) Maar nu ik ouder word, merk ik ook dat dit begint af te nemen. Mensen worden toch terughoudender, voorzichtiger. Je komt ook minder in situaties die dergelijk contact kunnen inleiden. Als 18 jarige stond ik elk weekend in de kroeg, en dan had je soms zondagmiddag opeens een berichtje ''Heey, het was wel gezellig gister hé?''. Dat is nu toch minder... En dan gebeurt er niks Time for action.

Ilovefairytales schreef: ↑

19-10-2019 01:11

Dat ontheemd gevoel herken ik als single.

Ik vind het lastig dat al paar jaar single ben. En die paar jaar (4 ofzo) is er veel gebeurd in mijn leven. En gaandeweg ben ik niet verliefd geworden. Wel se# gehad af en toe via de dating app of kroeg. Maar he gewoon ook niet altijd actief gezocht, gewoon geleefd en genoten.

Echter ben ik al 2 x als het ware afgewezen. Omdat zo lang single ben.
En eentje zei vanavond tijdens de date "je zult er veel gehad hebben dan"... waarop je aangeeft van goh ben 34 en wat maakt dat uit weet je hoeveel. Ik kwets niemand, ben single. "ja maar toch je zult wel veel gehad hebben en blabla"... klojo denk ik dan.

Vorig keer vroeg een date me hoe dat kwam dat single was. Toen ik het uitlegde vond die het weer heftig.
Die zocht iemand met minder heftig verleden...

He , echt dacht ik. Krijg dan wel soort beetje verdrietig gevoel als mensen zo oordelen...

Van tinder had ik een match vorig week. Die gaf op eind v date aan, dat ie alleen sex buddy zocht. Dus hij nodigde zichzelf uit thuis bij mij, maar ja afgewezen had er geen zin in. Me gevoel zei nee...

He ondanks de pech. Geloof ik dat er iemand is die mij neemt zoals ik ben en ik hem. Hoop em tegen te komen...
Ook al voelt het soms net een sprookje.
Liefde....

Zondag heb ik een date met een jongen. Gekoppeld door een collega.
Ben benieuwd wa eruit komt.

Soms voel ik me na dates die op niets uitlopen net Bridget Jones in de scene op dr zolder met teveel wijn zingend "all by my self" haha...

Campercamping schreef: ↑

19-10-2019 10:26

Zo. Ik heb vanochtend voor begin december een weekendje Helsinki geboekt (in mijn upsel). Vond een goedkoop vliegticket en ga buiten mijn comfortzone door gewoon een bed geboekt te hebben in een dorm (hostel) met 16 bedden. Vliegen + 2 overnachtingen kost me nog geen 150 euro!

Moet even wat meer buiten mijn comfort zone komen, en denk dat dit zal bijdragen aan mijn zelfvertrouwen maar ook zeker aan het feit dat ik weer wat te vertellen heb... De laatste weken / maanden bestaan alleen maar uit werken, sporten, op mijn laptop rondhangen en thuis zitten. Of juist met vriendinnen (die ik al eeuwen heb) dezelfde dingen doen, die we al eeuwen doen.... En vind het eigenlijk wel gezellig, in de donkere periode naar het noorden af te reizen... Mijn sociale omgeving (met name ouders) zullen het wel vreemd vinden, maar moet even kijken of ik ze uberhaupt wel vooraf inlicht dat ik ga... Misschien achteraf pas vertellen.

Dacht gewoon.... Dit kan niet meer door blijven gaan zo... Thuis weer elke keer mijn emoties spuien op het viva forum wat (laten we eerlijk wezen) een beetje een herhaling van zetten begint te worden.... En misschien ga ik dit wel veel vaker doen.... Dan maar alleen de slingers ophangen.

@ fairytales:... ben je niet een beetje té eager? Er loopt vast iemand rond voor je, maar je komt wel wat gefrustreerd over op mij eerlijk gezegd. Ik zou ook wat terugdeinzen als je in een date jezelf ook zo opstelt.

Therobster: neem je zelf wel initiatief dan?

tomcat schreef: ↑

19-10-2019 11:43

Over die apps..dan zit je zo de ene na de andere foto weg te swipen..en dan bedenk je je hoe suf het eigenlijk is. Ik swipe denk ik 15 of 20% naar rechts en van die 15 tot 20% is het maar wachten wie ook een match wordt en dan zit ik met al die matches en kan ik maar met 2 of 3 tegelijk serieus iets van een gesprek voeren maar met een match die je niet binnen een paar dagen aanspreekt wordt het gesprek zoiezo nooit opgestart en dan is elke gesprek weer hetzelfde..wat doe je waar woon je wie ben je wat vind je leuk wat zijn je hobbbies heb je kinderen blablabala..

Het gaat nergens over..binnen een tiende seconde in het echt weet je meer over aantrekkingskracht dan op zo'n app. En zonder aantrekkingskracht kan je al het bovenstaande wel wegstrepen..lekker boeiend dat je een leuke foto hebt en mogelijk een chat net interessant genoeg weet te houden.

Kortom..leuk die apps..maar ik beschouw het echt niet als meer dan een beetje entertainment en egostreling..leuk om foto's te kijken en leuk dat zoveel vrouwen mijn foto's leuk vinden..en grappig dat sommige nog een leuke chat kunnen voeren ook. Maar serieus..een date? nee joh..misschien eens in de 2 maanden ofzo..

Macarinata schreef: ↑

20-10-2019 00:35

Ok ik ben nu uit met een eveneens 35+ vriendin in de binnenstad van Utrecht. We komen alleen maar 30-mannen tegen en we voelen ons zeer verloren. Wat doen wij mis?

Ilovefairytales schreef: ↑

21-10-2019 13:11

Ja dan is er een fase gekomen van iets anders vinden. Soms is wat je al jaren deed, iets wat niet bij je meer past.
Dit kost zelfreflectie en moed. Want iers hoort er te veranderen.
Ik ben een fase lang feestneus geweest. En heb ook 2 vriendinnen nu die mij ook saai vinden, omdat niet meer feest.
Ik vind het alleen jammer dat ik mezelf ook soms oplsluit omdat niet "alleen" wil gaan ergens. Soms remt een soort angst me , van he dat ga je toch niet alleen doen meid!
En ik spreek mannen niet aan in het echt op gewone momenten.
Bijv. zag in de AH een leukerd bij de chips, en dacht jah nu kan ik heeeel voorspelbaar vragen wat is je favo?
Maar dan durf ik niet ...

Ik heb date gehad en dus mezelf beloofd wat ik wilde weten van hem en wat ik los zou laten beetje over mezelf.
Het heeft gewerkt. Komische is hij gaf aan mij heel aantrekkelijk te vinden en mysterieus. Hij was zoveeeeel aan het vertellen , ook heftige dingen. Dat ik dacht, zo ben ik dus soms op date 1. En hij wilt een 2e date. Toen ik terug fietstte naar huis moest ik lachen, ik mysterieus. Ik ben een enorme flapuit! . Wel leuk soort van experiment.

Sheldon-Lee-Cooper schreef: ↑

21-10-2019 20:33

Ik reageer nog maar eens per maand de laatste tijd lijkt het, terwijl jullie altijd zo vriendelijk voor me zijn

Komt ws. omdat ik ondanks medicijnen nog steeds vaak en langdurig heel slecht er aan toe ben (zoals de laatste 4 weken) en ik er niet van hou om steeds dezelfde klaagzang op te zetten naar anderen. Maar goed, ik ben dus grondig moedeloos omdat ik dagelijks teveel energie kwijt ben aan het strijden tegen mijn 'mentale rugzakjes'. Er gaat dus netto meer energie uit dan in en dat begint zich te wreken.

Het is ook niet zo dat ik geen mensen heb om mee te praten of advies van te krijgen, het is meer dat al die adviezen te weinig uithalen .

FCBM schreef: ↑

21-10-2019 22:59

De tip van het reizen kan ik helemaal onderschrijven...

Ik moet eerlijk toegeven dat ik soms ook wel eens wat allergisch word van millennials die vaak doen alsof (verre) reizen maken het enige is waar je voor moet leven, alsof je alleen maar mee telt als je elk jaar minstens naar Bali, Jakarta en Kaapstad gaat..

Het hoeft helemaal niet interessant, lang, ver of groots te zijn, het hoeft niet voor instagram of voor status, absoluut niet. Maar waar het mij wél heel erg mee helpt, is om alles weer een beetje in perspectief te zetten. Om uit je vaste denk/oordeelpatronen te treden, te beseffen dat de wereld veel te groot is om je zo druk te maken om die ene vriend die het alleen maar over zijn nieuwe BMW kan hebben zeg maar.. Zelf kijk ik regelmatig op skyscanner, en een paar keer per jaar pak ik gewoon het goedkoopste ticket, boek ik een hostel voor één nacht, en ga ik gewoon even heen en weer... Als ik dan maandag weer op werk kom heb ik het gevoel weken weg te zijn geweest.

Wat dat betreft is perspectief wel zo enorm belangrijk voor je gemoedstoestand. Zat er net nog aan te denken : rond deze periode twee jaar terug kreeg ik de sleutels van mijn koop appartement. Ik voelde me de koning te rijk, was zo trots en gelukkig met mijn woning, ik ging uitgebreid koken voor mezelf, zat uren op internet te zoeken naar welke lamp ik ging kopen en waar op te hangen... De omstandigheden zijn nog steeds hetzelfde als twee jaar geleden, maar toch is die trots/blijheid verdwenen en heeft het plaats gemaakt voor frustraties over andere dingen die ik nu weer wil. Ergens menselijk, maar wel goed om je dit te blijven beseffen.