Relaties
alle pijlers
Verder na bedrog, hoe?
vrijdag 13 mei 2016 om 07:48
Dit is het vervolg van het "partner biecht op...' topic
Partner biecht op...
In dit topic hoop ik mensen te spreken die weten wat het is om verder te leven nadat je vertrouwen geschonden is in je relatie. Wat is de impact op je relatie, als je hoort dat je partner je bedrogen heeft?
Vreemdgaan, hoerenbezoek, een eenmalig slippertje, een langdurig dubbelleven.?
Waar ga je doorheen, en wat doet je beslissen om weg te gaan of toch te blijven?
In het vorige topic liepen de emoties vaak hoog op. Dat is logisch.
Toch werd er (meestal) vanuit respect gereageerd, en dat was helpend.
Dus geef gerust je mening, alle standpunten zijn welkom, maar spreek elkaar aan zoals je zelf ook aangesproken zou willen worden.
Mijn achtergrond:
Ik hoorde 3 weken geleden dat mijn man al zeker 15 jaar van ons 20 jarige huwelijk af en toe naar de hoeren gaat. Ons huwelijk was verder goed. Twee (puber)zoons. Niemand weet dit nog, en dat valt me zwaar. Hij is totaal ongeveer 25x geweest. En dan nog 3 a 4x zoveel keer om te 'kijken' in die hoeren straat. Om de kick vd spanning.
Vroeger riep ik van: 'Als mijn vriend/man ooit vreemd zou gaan, dan schop ik hem er uit!
Geen twijfel mogelijk. 'Zoiets PIK je toch zeker niet?'
Maar nu, in de situatie, een situatie die ik nooit aan heb zien komen, voelt alles anders.
Niet meer duidelijk, maar vol twijfels en pijn. Hoe kan het dat ik dit nooit gemerkt heb? Waren er dan geen enkele signalen? Wat zegt dat over mij? Heb ik dan zo'n plank voor mijn kop? Of is hij zo'n briljant leugenaar? Was alles een leugen? Ook die mooie, liefdevolle intieme momenten? Ik kijk naar de scherven van mijn huwelijk en weet niet of ik dit nog kan lijmen. We kunnen 'door', maar kan ik hem ooit nog vertrouwen?
Ik word heen en weer geslingerd tussen woede, machteloosheid en verdriet. Alles waar ik in geloofde is onzeker geworden.
Ik hoop hier mensen te 'spreken ' die ook ooit bedrogen zijn. Ik ben benieuwd hoe die het hebben aangepakt. Ik wil nu -voorlopig- 'door'. Alles staat in de 'pauze-stand'. Hij woont hier in huis, slaapt apart. Als de emotionele rollercoaster wat vaart vermindert, het stof wat optrekt, dan hoop ik dat ik zie (voel? ) hoe de toekomst er uit ziet.
Hij gaat binnenkort hulp krijgen bij Rodersana, (ambulant, gesprekken,) om zijn seksverslaving aan te pakken. Ik heb nu 3x een gesprek gehad met mijn huisarts om even te kunnen ventileren.
Alle mensen die ik ken, staan of te ver weg van me, of te dichtbij, om dit tegen te kunnen vertellen.
De jongens mogen dit niet te weten komen; hoe erg ik dit ook vind, hij is een geweldige vader voor ze en dat beeld wil ik ze niet ontnemen.
Ben nu aan het zoeken naar een 'luisterend oor' in de hulpverlening.
Een gespreksgroep v lotgenoten ofzo. Partners van seksverslaafden. Partners van 'cheaters'. Zoiets. Maar ben nog niets tegengekomen. (Niet iets zonder een bepaalde religie.)
Want ik vraag me af hoe je omgaat met deze wisselende buien. Het ene moment zie ik geen enkele mogelijkheid meer, het volgende moment voel ik nog steeds die band, die liefde, (ookal haat ik hem tegelijkertijd).
Vraag me af of het mogelijk is om dat vertrouwen terug te krijgen.
En of jou dat dus gelukt is. Of niet. En hoe dat ging.
Partner biecht op...
In dit topic hoop ik mensen te spreken die weten wat het is om verder te leven nadat je vertrouwen geschonden is in je relatie. Wat is de impact op je relatie, als je hoort dat je partner je bedrogen heeft?
Vreemdgaan, hoerenbezoek, een eenmalig slippertje, een langdurig dubbelleven.?
Waar ga je doorheen, en wat doet je beslissen om weg te gaan of toch te blijven?
In het vorige topic liepen de emoties vaak hoog op. Dat is logisch.
Toch werd er (meestal) vanuit respect gereageerd, en dat was helpend.
Dus geef gerust je mening, alle standpunten zijn welkom, maar spreek elkaar aan zoals je zelf ook aangesproken zou willen worden.
Mijn achtergrond:
Ik hoorde 3 weken geleden dat mijn man al zeker 15 jaar van ons 20 jarige huwelijk af en toe naar de hoeren gaat. Ons huwelijk was verder goed. Twee (puber)zoons. Niemand weet dit nog, en dat valt me zwaar. Hij is totaal ongeveer 25x geweest. En dan nog 3 a 4x zoveel keer om te 'kijken' in die hoeren straat. Om de kick vd spanning.
Vroeger riep ik van: 'Als mijn vriend/man ooit vreemd zou gaan, dan schop ik hem er uit!
Geen twijfel mogelijk. 'Zoiets PIK je toch zeker niet?'
Maar nu, in de situatie, een situatie die ik nooit aan heb zien komen, voelt alles anders.
Niet meer duidelijk, maar vol twijfels en pijn. Hoe kan het dat ik dit nooit gemerkt heb? Waren er dan geen enkele signalen? Wat zegt dat over mij? Heb ik dan zo'n plank voor mijn kop? Of is hij zo'n briljant leugenaar? Was alles een leugen? Ook die mooie, liefdevolle intieme momenten? Ik kijk naar de scherven van mijn huwelijk en weet niet of ik dit nog kan lijmen. We kunnen 'door', maar kan ik hem ooit nog vertrouwen?
Ik word heen en weer geslingerd tussen woede, machteloosheid en verdriet. Alles waar ik in geloofde is onzeker geworden.
Ik hoop hier mensen te 'spreken ' die ook ooit bedrogen zijn. Ik ben benieuwd hoe die het hebben aangepakt. Ik wil nu -voorlopig- 'door'. Alles staat in de 'pauze-stand'. Hij woont hier in huis, slaapt apart. Als de emotionele rollercoaster wat vaart vermindert, het stof wat optrekt, dan hoop ik dat ik zie (voel? ) hoe de toekomst er uit ziet.
Hij gaat binnenkort hulp krijgen bij Rodersana, (ambulant, gesprekken,) om zijn seksverslaving aan te pakken. Ik heb nu 3x een gesprek gehad met mijn huisarts om even te kunnen ventileren.
Alle mensen die ik ken, staan of te ver weg van me, of te dichtbij, om dit tegen te kunnen vertellen.
De jongens mogen dit niet te weten komen; hoe erg ik dit ook vind, hij is een geweldige vader voor ze en dat beeld wil ik ze niet ontnemen.
Ben nu aan het zoeken naar een 'luisterend oor' in de hulpverlening.
Een gespreksgroep v lotgenoten ofzo. Partners van seksverslaafden. Partners van 'cheaters'. Zoiets. Maar ben nog niets tegengekomen. (Niet iets zonder een bepaalde religie.)
Want ik vraag me af hoe je omgaat met deze wisselende buien. Het ene moment zie ik geen enkele mogelijkheid meer, het volgende moment voel ik nog steeds die band, die liefde, (ookal haat ik hem tegelijkertijd).
Vraag me af of het mogelijk is om dat vertrouwen terug te krijgen.
En of jou dat dus gelukt is. Of niet. En hoe dat ging.
vrijdag 15 juli 2016 om 23:53
Geloof je dan wel dat hij verslaafd is Bwitched?
Als hij het deed, omdat het kon of omdat het lekker is dan is dat voor TO misschien wel erger om te accepteren.
Misschien zijn de processen van man en Zeeland wel te vergelijken met zijn hobby en de kaartjes. Man is voor zichzelf in therapie en is daar in gemotiveerd, weegt en analyseert. Als het gaat om samen verder te gaan gaat het moeizamer en komt het hier in ieder geval over alsof Zeeland zich sterker voor het leven samen inzet dan haar eigen helingsproces.
Als hij het deed, omdat het kon of omdat het lekker is dan is dat voor TO misschien wel erger om te accepteren.
Misschien zijn de processen van man en Zeeland wel te vergelijken met zijn hobby en de kaartjes. Man is voor zichzelf in therapie en is daar in gemotiveerd, weegt en analyseert. Als het gaat om samen verder te gaan gaat het moeizamer en komt het hier in ieder geval over alsof Zeeland zich sterker voor het leven samen inzet dan haar eigen helingsproces.
zaterdag 16 juli 2016 om 07:19
Ik weet niet of hij verslaafd is, ik ken hem niet. Persoonlijk betwijfel ik het.
Belangrijker is denk ik dat het een illusie is dat dingen worden opgelost als je de oorzaak wegneemt. Dat werkt misschien als er een onlosmakelijk verband is tussen oorzaak en gevolg. Zoals bijvoorbeeld bij bacteriën en een infectie.
Maar hier is dat niet zo.
Er zijn heel veel mogelijke "oorzaken" en man had altijd kunnen kiezen voor ander gedrag. Er zijn dus ook heel veel mogelijke gevolgen.
Je kan helemaal gaan ontrafelen wie wat deed, je kan ook leren om op een andere manier met elkaar om te gaan en om je frustraties op een andere manier te uiten.
Belangrijker is denk ik dat het een illusie is dat dingen worden opgelost als je de oorzaak wegneemt. Dat werkt misschien als er een onlosmakelijk verband is tussen oorzaak en gevolg. Zoals bijvoorbeeld bij bacteriën en een infectie.
Maar hier is dat niet zo.
Er zijn heel veel mogelijke "oorzaken" en man had altijd kunnen kiezen voor ander gedrag. Er zijn dus ook heel veel mogelijke gevolgen.
Je kan helemaal gaan ontrafelen wie wat deed, je kan ook leren om op een andere manier met elkaar om te gaan en om je frustraties op een andere manier te uiten.
Opinions are like assholes. Everybody has one.
zaterdag 16 juli 2016 om 07:32
quote:BWitched schreef op 16 juli 2016 @ 07:19:
Ik weet niet of hij verslaafd is, ik ken hem niet. Persoonlijk betwijfel ik het.
Belangrijker is denk ik dat het een illusie is dat dingen worden opgelost als je de oorzaak wegneemt. Dat werkt misschien als er een onlosmakelijk verband is tussen oorzaak en gevolg. Zoals bijvoorbeeld bij bacteriën en een infectie.
Maar hier is dat niet zo.
Er zijn heel veel mogelijke "oorzaken" en man had altijd kunnen kiezen voor ander gedrag. Er zijn dus ook heel veel mogelijke gevolgen.
Je kan helemaal gaan ontrafelen wie wat deed, je kan ook leren om op een andere manier met elkaar om te gaan en om je frustraties op een andere manier te uiten.Maar dat is toch het zelfde als wat ik zeg? Vanaf het begin is door TO en man bedacht dat hij verslaafd is en dat hij moet genezen, hij zegt dat het komt door het dominante gedrag van TO en die ontkent dat. Zij vindt dat hij voldoende assertief is want hij is obsessief bezig met zijn sport en eetgedrag en hij wil dat zij rekening houdt met zijn mening. Het mankeert ze niet aan inzet maar de boel wordt gebouwd op drijfzand, beide kijken weg van eigen verantwoordelijkheid.
Ik weet niet of hij verslaafd is, ik ken hem niet. Persoonlijk betwijfel ik het.
Belangrijker is denk ik dat het een illusie is dat dingen worden opgelost als je de oorzaak wegneemt. Dat werkt misschien als er een onlosmakelijk verband is tussen oorzaak en gevolg. Zoals bijvoorbeeld bij bacteriën en een infectie.
Maar hier is dat niet zo.
Er zijn heel veel mogelijke "oorzaken" en man had altijd kunnen kiezen voor ander gedrag. Er zijn dus ook heel veel mogelijke gevolgen.
Je kan helemaal gaan ontrafelen wie wat deed, je kan ook leren om op een andere manier met elkaar om te gaan en om je frustraties op een andere manier te uiten.Maar dat is toch het zelfde als wat ik zeg? Vanaf het begin is door TO en man bedacht dat hij verslaafd is en dat hij moet genezen, hij zegt dat het komt door het dominante gedrag van TO en die ontkent dat. Zij vindt dat hij voldoende assertief is want hij is obsessief bezig met zijn sport en eetgedrag en hij wil dat zij rekening houdt met zijn mening. Het mankeert ze niet aan inzet maar de boel wordt gebouwd op drijfzand, beide kijken weg van eigen verantwoordelijkheid.
zaterdag 16 juli 2016 om 09:01
Als je uit gaat van verslaving dan zit de oorzaak in hem zelf en niet bij Zeeland of bijvoorbeeld, werk of de kinderen.
Wellicht dat er triggers zijn, maar er is niemand die zegt dat als Zeeman zich wel gehoord of serieus genomen voelt dat er dan niks meer gebeurd.
Echter als het gaat om het slagen van het huwelijk, dan zullen er aan beide kanten wel verander punten zijn.
Wellicht dat er triggers zijn, maar er is niemand die zegt dat als Zeeman zich wel gehoord of serieus genomen voelt dat er dan niks meer gebeurd.
Echter als het gaat om het slagen van het huwelijk, dan zullen er aan beide kanten wel verander punten zijn.
zaterdag 16 juli 2016 om 12:28
quote:BWitched schreef op 15 juli 2016 @ 23:43:
[...]
(...) Iedereen voelt zich wel eens niet gehoord en toch gaat lang niet iedereen dan naar de hoeren. Man van to heeft een ontzettende destructieve manier om zijn onvrede af te reageren. Het is niet de taak van TO om die onvrede op te (helpen) lossen. Het is aan man om te leren anders in te gaan zijn onvrede over dat dan ook. Want als TO dit op zou lossen, is het maar de vraag of man nooit meer ontevreden is.
(...).
Dit is een lastige. Maar wel een hele goede opmerking om voor mezelf eens goed over na te denken. Want waar houdt idd mijn verantwoordelijkheid op, en waar begint die van hem?
Dat is wel iets waar ik mee worstel. Ik kan het zien als 100% 'zijn-probleem', wat zou betekenen dat ik achterover kan leunen en me slechts richten op mijn eigen pijn. Of ik kan meedenken, onderzoeken OF er in dit verhaal een aanleiding te vinden is bij mij, of eigenlijk tussen ons, en als ik het op die manier zie, dan zal ik zelf ook moeten mee veranderen. Om het systeem tussen ons te veranderen. (Maar imo was dat niet zo verkeerd, dus dan zal ik eerst in beeld koeten krijgen wat daar dan precies zo fout in is geweest.)
Ik wil de hand in eigen boezem steken, maar tegelijkertijd ervoor waken dat ik het teveel tot mijn probleem maak.
[...]
(...) Iedereen voelt zich wel eens niet gehoord en toch gaat lang niet iedereen dan naar de hoeren. Man van to heeft een ontzettende destructieve manier om zijn onvrede af te reageren. Het is niet de taak van TO om die onvrede op te (helpen) lossen. Het is aan man om te leren anders in te gaan zijn onvrede over dat dan ook. Want als TO dit op zou lossen, is het maar de vraag of man nooit meer ontevreden is.
(...).
Dit is een lastige. Maar wel een hele goede opmerking om voor mezelf eens goed over na te denken. Want waar houdt idd mijn verantwoordelijkheid op, en waar begint die van hem?
Dat is wel iets waar ik mee worstel. Ik kan het zien als 100% 'zijn-probleem', wat zou betekenen dat ik achterover kan leunen en me slechts richten op mijn eigen pijn. Of ik kan meedenken, onderzoeken OF er in dit verhaal een aanleiding te vinden is bij mij, of eigenlijk tussen ons, en als ik het op die manier zie, dan zal ik zelf ook moeten mee veranderen. Om het systeem tussen ons te veranderen. (Maar imo was dat niet zo verkeerd, dus dan zal ik eerst in beeld koeten krijgen wat daar dan precies zo fout in is geweest.)
Ik wil de hand in eigen boezem steken, maar tegelijkertijd ervoor waken dat ik het teveel tot mijn probleem maak.
zaterdag 16 juli 2016 om 12:49
quote:Zeeland1970 schreef op 16 juli 2016 @ 12:28:
[...]
Dit is een lastige. Maar wel een hele goede opmerking om voor mezelf eens goed over na te denken. Want waar houdt idd mijn verantwoordelijkheid op, en waar begint die van hem?
Dat is wel iets waar ik mee worstel. Ik kan het zien als 100% 'zijn-probleem', wat zou betekenen dat ik achterover kan leunen en me slechts richten op mijn eigen pijn. Of ik kan meedenken, onderzoeken OF er in dit verhaal een aanleiding te vinden is bij mij, of eigenlijk tussen ons, en als ik het op die manier zie, dan zal ik zelf ook moeten mee veranderen. Om het systeem tussen ons te veranderen. (Maar imo was dat niet zo verkeerd, dus dan zal ik eerst in beeld koeten krijgen wat daar dan precies zo fout in is geweest.)
Ik wil had in eigen boezem steken, maar tegelijkertijd ervoor waken dat ik het teveel tot mijn probleem maak.
Laat het gaan. Ik zou op geen enkele manier willen overwegen of jij ook maar op een minime manier verantwoordelijk of aanleiding bent voor het penetreren van Oost-Europese meisjes. Gewoon niet.
Stop met graven in het verleden. Kijk vooruit. Wat wil jij ontvangen, wat wil jij geven, wat wil jij aanpassen. Met als les uit het verleden een hele dikke streep: dít NIET.
[...]
Dit is een lastige. Maar wel een hele goede opmerking om voor mezelf eens goed over na te denken. Want waar houdt idd mijn verantwoordelijkheid op, en waar begint die van hem?
Dat is wel iets waar ik mee worstel. Ik kan het zien als 100% 'zijn-probleem', wat zou betekenen dat ik achterover kan leunen en me slechts richten op mijn eigen pijn. Of ik kan meedenken, onderzoeken OF er in dit verhaal een aanleiding te vinden is bij mij, of eigenlijk tussen ons, en als ik het op die manier zie, dan zal ik zelf ook moeten mee veranderen. Om het systeem tussen ons te veranderen. (Maar imo was dat niet zo verkeerd, dus dan zal ik eerst in beeld koeten krijgen wat daar dan precies zo fout in is geweest.)
Ik wil had in eigen boezem steken, maar tegelijkertijd ervoor waken dat ik het teveel tot mijn probleem maak.
Laat het gaan. Ik zou op geen enkele manier willen overwegen of jij ook maar op een minime manier verantwoordelijk of aanleiding bent voor het penetreren van Oost-Europese meisjes. Gewoon niet.
Stop met graven in het verleden. Kijk vooruit. Wat wil jij ontvangen, wat wil jij geven, wat wil jij aanpassen. Met als les uit het verleden een hele dikke streep: dít NIET.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zaterdag 16 juli 2016 om 12:50
Ik denk echt niet dat je echt een fout hebt gemaakt het is meer dat je, zeker in een lang huwelijk, niet meer echt luistert naar wat een ander zegt of aangeeft. De grenzen geef je zelf aan, het is ook een onderhandelingsproces. Hij wil misschien dat jij zijn suggesties meer overweegt en jij wil misschien dat hij de toewijding die hij heeft voor zijn sport meer laat zien naar jullie huwelijk of regeldingen. Door de jaren heen compenseer je vaak veel meer dan eigenlijk goed voor je is (vanuit jou standpunt en die van hem) dus het is juist belangrijk dat je je grenzen meer gaat bewaken.
Je steunt elkaar in de zwakke punten en wijst elkaar er op wanner dat gebeurd om te voorkomen dat de zelfde fouten worden gemaakt en stimuleert elkaar op de sterke punten. Luister goed als je elkaar verteld wat de zwakke punten zijn. Denk er over na en neem die tijd ook, je hoeft niet direct te reageren en misschien heb je wel een reden voor die zwakke punten en door die reden te vertellen kan een ander je juist ondersteunen als dat gevoel je weer overmant. Je zal merken dat je beide ook sommige dingen echt zelf moet oplossen maar de ander kan wel luisteren maar ook zeggen wanneer dat te veel ruimte inneemt.
Ik gok het maar, maar echt eerlijk zijn over je gevoelens, angsten en gedachten is best moeilijk naar je partner omdat je onbewust iemand niet wil kwetsen. In een ruzie is dat niet zo moeilijk maar om het rustig en genuanceerd uit te spreken en dat de ander echt luistert is best pijnlijk en moeilijk om te zeggen maar ook om het aan te horen. En toch, die angel moet er een keer uit, en hoe meer en langer je om de hete brij heen draait, het maakt het allen maar meer verwarrend en je blijft de dingen opkroppen.
Jullie heetste hangijzer is zijn hoerenbezoek maar als je dat even laat voor wat het is en al die andere punten aanboort die je dwars zitten en hij doet dat ook dan kom je samen denk ik makkelijker uit het hele "hoerenbezoekprobleem". In een sfeer van openheid, eerlijkheid en daardoor vertrouwdheid krijg je denk ik een veel eerlijker antwoord van hem waarom dat is gebeurd dan in een sfeer van schuldgevoel en wantrouwen.
Je steunt elkaar in de zwakke punten en wijst elkaar er op wanner dat gebeurd om te voorkomen dat de zelfde fouten worden gemaakt en stimuleert elkaar op de sterke punten. Luister goed als je elkaar verteld wat de zwakke punten zijn. Denk er over na en neem die tijd ook, je hoeft niet direct te reageren en misschien heb je wel een reden voor die zwakke punten en door die reden te vertellen kan een ander je juist ondersteunen als dat gevoel je weer overmant. Je zal merken dat je beide ook sommige dingen echt zelf moet oplossen maar de ander kan wel luisteren maar ook zeggen wanneer dat te veel ruimte inneemt.
Ik gok het maar, maar echt eerlijk zijn over je gevoelens, angsten en gedachten is best moeilijk naar je partner omdat je onbewust iemand niet wil kwetsen. In een ruzie is dat niet zo moeilijk maar om het rustig en genuanceerd uit te spreken en dat de ander echt luistert is best pijnlijk en moeilijk om te zeggen maar ook om het aan te horen. En toch, die angel moet er een keer uit, en hoe meer en langer je om de hete brij heen draait, het maakt het allen maar meer verwarrend en je blijft de dingen opkroppen.
Jullie heetste hangijzer is zijn hoerenbezoek maar als je dat even laat voor wat het is en al die andere punten aanboort die je dwars zitten en hij doet dat ook dan kom je samen denk ik makkelijker uit het hele "hoerenbezoekprobleem". In een sfeer van openheid, eerlijkheid en daardoor vertrouwdheid krijg je denk ik een veel eerlijker antwoord van hem waarom dat is gebeurd dan in een sfeer van schuldgevoel en wantrouwen.
zaterdag 16 juli 2016 om 12:50
Het is een kwetsbaar evenwicht waar je over schrijft Zeeland. Wat gedachten van mij hierbij:
Als het zijn probleem is hoef jij niet achterover te leunen. Je kunt hem dan steunen en aanmoedigen in zijn proces.
Als er iets zit tussen jullie dan betekent dat niet dat jij 'moet' veranderen, maar dat je dat kunt doen als je dat de moeite waard vindt.
In plaatst van je hand in eigen boezem steken en dus kijken wat jouw aandeel is in deze 'fout', kun je het ook zien als een aanleiding om zelf aan te gaan geven waar jij graag verbetering zou zien. Die punten zijn er, die beschrijf je in dit topic. Als jij dat kan aangeven op een gezonde manier steun je hem ook in zijn proces om zijn eigen kritiek gezond te gaan uiten. Als jij wat krijgt van hem naar aanleiding van jouw vragen is het ook makkelijker om hem iets te geven van wat hij vraagt. Dit jan jullie relatie gezonder maken zonder dat een deel van de schuld bij jou komt te liggen en zonder dat jij de enige bent die werkt. Want hoe goed jij ook meedenkt, zijn deel kun jij niet oplossen. Je kunt hem hooguit de ruimte geven en dan kan hij het zelf doen als hij dat wil.
Als het zijn probleem is hoef jij niet achterover te leunen. Je kunt hem dan steunen en aanmoedigen in zijn proces.
Als er iets zit tussen jullie dan betekent dat niet dat jij 'moet' veranderen, maar dat je dat kunt doen als je dat de moeite waard vindt.
In plaatst van je hand in eigen boezem steken en dus kijken wat jouw aandeel is in deze 'fout', kun je het ook zien als een aanleiding om zelf aan te gaan geven waar jij graag verbetering zou zien. Die punten zijn er, die beschrijf je in dit topic. Als jij dat kan aangeven op een gezonde manier steun je hem ook in zijn proces om zijn eigen kritiek gezond te gaan uiten. Als jij wat krijgt van hem naar aanleiding van jouw vragen is het ook makkelijker om hem iets te geven van wat hij vraagt. Dit jan jullie relatie gezonder maken zonder dat een deel van de schuld bij jou komt te liggen en zonder dat jij de enige bent die werkt. Want hoe goed jij ook meedenkt, zijn deel kun jij niet oplossen. Je kunt hem hooguit de ruimte geven en dan kan hij het zelf doen als hij dat wil.
Het is zoals het is
zaterdag 16 juli 2016 om 16:47
quote:Zeeland1970 schreef op 16 juli 2016 @ 12:28:
[...]
Dit is een lastige. Maar wel een hele goede opmerking om voor mezelf eens goed over na te denken. Want waar houdt idd mijn verantwoordelijkheid op, en waar begint die van hem?
Dat is wel iets waar ik mee worstel. Ik kan het zien als 100% 'zijn-probleem', wat zou betekenen dat ik achterover kan leunen en me slechts richten op mijn eigen pijn. Of ik kan meedenken, onderzoeken OF er in dit verhaal een aanleiding te vinden is bij mij, of eigenlijk tussen ons, en als ik het op die manier zie, dan zal ik zelf ook moeten mee veranderen. Om het systeem tussen ons te veranderen. (Maar imo was dat niet zo verkeerd, dus dan zal ik eerst in beeld koeten krijgen wat daar dan precies zo fout in is geweest.)
Ik wil de hand in eigen boezem steken, maar tegelijkertijd ervoor waken dat ik het teveel tot mijn probleem maak.
Ja hoor, zijn onvrede met zichzelf is 100% zijn probleem en 100% niet jouw probleem. Het is aan hem om zijn onvrede op te sporen (kun jij niet), aan hem om het probleem aan te pakken. aan hem om jou, daar waar nodig, mee te nemen in zijn ontwikkeling. Vice versa geldt hetzelfde. Niet achterover leunen dus, maar je eigen onvrede aanpakken.
Niet alles door elkaar gooien, het systeem in jullie relatie is van een andere orde, als jullie het allebei goed vinden functioneren, dan moet je daar niet aan sleutelen. Dikke kans dat er wel wat gaat veranderen als jullie allebei zo hard gaan werken aan jullie persoonlijke problematiek.
[...]
Dit is een lastige. Maar wel een hele goede opmerking om voor mezelf eens goed over na te denken. Want waar houdt idd mijn verantwoordelijkheid op, en waar begint die van hem?
Dat is wel iets waar ik mee worstel. Ik kan het zien als 100% 'zijn-probleem', wat zou betekenen dat ik achterover kan leunen en me slechts richten op mijn eigen pijn. Of ik kan meedenken, onderzoeken OF er in dit verhaal een aanleiding te vinden is bij mij, of eigenlijk tussen ons, en als ik het op die manier zie, dan zal ik zelf ook moeten mee veranderen. Om het systeem tussen ons te veranderen. (Maar imo was dat niet zo verkeerd, dus dan zal ik eerst in beeld koeten krijgen wat daar dan precies zo fout in is geweest.)
Ik wil de hand in eigen boezem steken, maar tegelijkertijd ervoor waken dat ik het teveel tot mijn probleem maak.
Ja hoor, zijn onvrede met zichzelf is 100% zijn probleem en 100% niet jouw probleem. Het is aan hem om zijn onvrede op te sporen (kun jij niet), aan hem om het probleem aan te pakken. aan hem om jou, daar waar nodig, mee te nemen in zijn ontwikkeling. Vice versa geldt hetzelfde. Niet achterover leunen dus, maar je eigen onvrede aanpakken.
Niet alles door elkaar gooien, het systeem in jullie relatie is van een andere orde, als jullie het allebei goed vinden functioneren, dan moet je daar niet aan sleutelen. Dikke kans dat er wel wat gaat veranderen als jullie allebei zo hard gaan werken aan jullie persoonlijke problematiek.
zondag 17 juli 2016 om 01:41
Ik lees slechts mee (en ben pas op pagina 35) maar herken de situatie waarin Zeeland zich bevindt heel erg. Wie herkent zich ook in het verhaal van Zeeland1970 en zou het fijn vinden in real life verder te praten over hoe je hiermee omgaat? Ik denk aan thema's als de gevolgen voor je eigenwaarde, wat vertel je aan de kinderen enz. Ik woon in het midden van het land en zat zelf drie jaar geleden in een vergelijkbare situatie als Zeeland. Uiteindelijk uit elkaar gegaan maar ben er nog niet. Herken ook de behoefte om alles te willen begrijpen, problemen met grenzen aangeven enz. Als je wilt kun je een pb sturen, zou het heel fijn vinden lotgenoten te ontmoeten en te kunnen profiteren van elkaars ervaringen en steun. Zeeland zelf is uiteraard ook welkom!
zondag 17 juli 2016 om 09:29
quote:mmviva schreef op 17 juli 2016 @ 01:41:
Ik lees slechts mee (en ben pas op pagina 35) maar herken de situatie waarin Zeeland zich bevindt heel erg. Wie herkent zich ook in het verhaal van Zeeland1970 en zou het fijn vinden in real life verder te praten over hoe je hiermee omgaat? Ik denk aan thema's als de gevolgen voor je eigenwaarde, wat vertel je aan de kinderen enz. Ik woon in het midden van het land en zat zelf drie jaar geleden in een vergelijkbare situatie als Zeeland. Uiteindelijk uit elkaar gegaan maar ben er nog niet. Herken ook de behoefte om alles te willen begrijpen, problemen met grenzen aangeven enz. Als je wilt kun je een pb sturen, zou het heel fijn vinden lotgenoten te ontmoeten en te kunnen profiteren van elkaars ervaringen en steun. Zeeland zelf is uiteraard ook welkom!Wat "goed" dat er eindelijk iemand is die dezelfde ervaring deelt en daarmee op dit forum wil en durft te verschijnen. Tot nu toe is er gereageerd vanuit referentiekaders die zijdelings, nauwelijks of niets te maken hebben met wat Zeeland heeft moeten meemaken.
Ik lees slechts mee (en ben pas op pagina 35) maar herken de situatie waarin Zeeland zich bevindt heel erg. Wie herkent zich ook in het verhaal van Zeeland1970 en zou het fijn vinden in real life verder te praten over hoe je hiermee omgaat? Ik denk aan thema's als de gevolgen voor je eigenwaarde, wat vertel je aan de kinderen enz. Ik woon in het midden van het land en zat zelf drie jaar geleden in een vergelijkbare situatie als Zeeland. Uiteindelijk uit elkaar gegaan maar ben er nog niet. Herken ook de behoefte om alles te willen begrijpen, problemen met grenzen aangeven enz. Als je wilt kun je een pb sturen, zou het heel fijn vinden lotgenoten te ontmoeten en te kunnen profiteren van elkaars ervaringen en steun. Zeeland zelf is uiteraard ook welkom!Wat "goed" dat er eindelijk iemand is die dezelfde ervaring deelt en daarmee op dit forum wil en durft te verschijnen. Tot nu toe is er gereageerd vanuit referentiekaders die zijdelings, nauwelijks of niets te maken hebben met wat Zeeland heeft moeten meemaken.
zondag 17 juli 2016 om 10:12
quote:Nomos schreef op 17 juli 2016 @ 09:29:
[...]
Wat "goed" dat er eindelijk iemand is die dezelfde ervaring deelt en daarmee op dit forum wil en durft te verschijnen. Tot nu toe is er gereageerd vanuit referentiekaders die zijdelings, nauwelijks of niets te maken hebben met wat Zeeland heeft moeten meemaken.Volgens mij zijn er hier in ieder geval nog 1 of 2 die het zelfde hebben meegemaakt.
[...]
Wat "goed" dat er eindelijk iemand is die dezelfde ervaring deelt en daarmee op dit forum wil en durft te verschijnen. Tot nu toe is er gereageerd vanuit referentiekaders die zijdelings, nauwelijks of niets te maken hebben met wat Zeeland heeft moeten meemaken.Volgens mij zijn er hier in ieder geval nog 1 of 2 die het zelfde hebben meegemaakt.
Opinions are like assholes. Everybody has one.
zondag 17 juli 2016 om 11:32
zondag 17 juli 2016 om 11:47
Je kunt mijn ervaringen samenvatten onder de noemer "zo'n beetje alles wat vreemdgaan genoemd wordt". Als ik hier post, post ik zelden 'over mijn verhaal', bijna altijd over hoe dit alles me gevormd heeft als mens, wat ik ontdekt heb over mezelf en hoe ik in het leven en in relaties en in de liefde sta. Hoe langer het geleden is, hoe minder interessant het is voor me om te weten wie mijn ex-man is, wat hem bezielde/bezielt. Ik zie dat inmiddels bijna als een gegeven, maar hoe me me er toe verhoudt is totaal veranderd in de loop van de tijd. Eigenlijk is mijn hele leven veranderd. Ten goede. Want ik denk (en misschien geldt dat voor Zeeland ook wel) dat ik mezelf al veel langer dan 'ten tijde van al dat bedrog' heel erg tekort heb gedaan. Dat ik niet voluit leefde. Dat ik werkte, sjorde, keihard aan de sjouw was, de lichtheid nauwelijks kende. Ik moet steeds denken aan Zeeland en haar man in bed. Elke avond. Dan moet je wel een deel van de ontzettende inbreuk die man gepleegd heeft 'buiten de deur houden'. Anders kun je daar niet liefdevol liggen. Soms is het gewoon te laat voor schoonheid, rust en liefde. Is er te veel kapot. Ik ben blij dat IK dat inmiddels van mezelf mag denken, weten en voelen. Daar is wat tijd overheen gegaan.
zondag 17 juli 2016 om 11:48
En ja, 'zo'n beetje alles wat vreemdgaan genoemd wordt is óók 'betaald''. Ik vind dat het 'smerigste' stukje, en het maakte dat ik mij het meest waardeloos voelde. Maar het is ook het stukje waarin ik goed kon voelen dat ik niet meer 'mijn best' wou doen, om aantrekkelijk te zijn, om geil te zijn. Het was het makkelijkste stukje om te zeggen: dat heeft NIETS met mij te maken. Ik hoop dat Zeeland dat ook kan voelen.
zondag 17 juli 2016 om 12:15
zondag 17 juli 2016 om 12:34
Klopt mijn ex ging ook naar de hoeren. Maar ik vind dat er genoeg vrouwen (helaas) hier in dit topic zijn die mee kunnen praten ook al zijn de details niet hetzelfde. Het gaat namelijk om bedrog en het gebrek aan respect, het gebrek aan vertrouwen, het gebrek aan eigenwaarde en het niet durven maken van echte keuzes (van beiden kanten!!). Gelukkig zijn er ook genoeg vrouwen die hier uiteindelijk sterker uit zijn gekomen en DAAR kan veel van geleerd worden, niet uit het feit of de situaties hetzelfde zijn.
Helaas maken veel van ons hetzelfde mee mbt dit onderwerp: vreemdgaan, we zijn verdrietig, wanhopig, wringen ons zelf in allerlei bochten en daar gaat het om. Hoe ga je hier verder mee om als dit je is overkomen (vreemdgaan, bedrog, je relatie die veranderd is)? Kan je nog wel verdergaan met iemand die je zo veel pijn heeft gedaan, wil je dat en kan je het ook echt uitvoeren?
Uiteindelijk gaat het erom of je met jezelf uit de voeten kan wat de keuze ook is. Ik weet nu dat ik het niet meer wil riskeren om me weer zo verraden te voelen of zoveel moeite te moeten doen voor/met iemand die moeilijk te "bereiken" is, mijn eigen gemoed is belangrijker.
Garanties heb je niet, ook niet met iemand anders/nieuws maar het risico is wel veeeeeel groter dat het nog een keer gebeurd als je met iemand te maken hebt die dit al zo lang doet, mensen veranderen niet (helemaal), je kan alleen anders proberen te handelen, maar je kern blijft hetzelfde. En dat moet je dan willen, altijd maar vechten. Een relatie is een werkwoord, je moet eraan werken, beter gezegd je creëert dat samen. Als je er te vaak voor moet vechten of hard aan moet werken .... Wil je dat?
Maar goed, wat ik wilde zeggen is dat ik vind dat er genoeg vrouwen hier mee kunnen praten en dat ik juist ook veel heb meegekregen van mensen die heel direct soms wellicht wat bot waren. Doekjes erom heen winden helpt niet (iets met zachte heelmeesters) en juist mensen op afstand kunnen vaak helderheid verschaffen omdat die juist niet verzanden in de details.
De graadmeter is simpel, voel ik me hier goed bij, maakt het me gelukkig, lever ik niet (te) veel van mezelf in? Het uitvoeren is moeilijker als de antwoorden negatief zijn ... Ik heb er echter wel heel veel voor terug gekregen, namelijk mezelf
Helaas maken veel van ons hetzelfde mee mbt dit onderwerp: vreemdgaan, we zijn verdrietig, wanhopig, wringen ons zelf in allerlei bochten en daar gaat het om. Hoe ga je hier verder mee om als dit je is overkomen (vreemdgaan, bedrog, je relatie die veranderd is)? Kan je nog wel verdergaan met iemand die je zo veel pijn heeft gedaan, wil je dat en kan je het ook echt uitvoeren?
Uiteindelijk gaat het erom of je met jezelf uit de voeten kan wat de keuze ook is. Ik weet nu dat ik het niet meer wil riskeren om me weer zo verraden te voelen of zoveel moeite te moeten doen voor/met iemand die moeilijk te "bereiken" is, mijn eigen gemoed is belangrijker.
Garanties heb je niet, ook niet met iemand anders/nieuws maar het risico is wel veeeeeel groter dat het nog een keer gebeurd als je met iemand te maken hebt die dit al zo lang doet, mensen veranderen niet (helemaal), je kan alleen anders proberen te handelen, maar je kern blijft hetzelfde. En dat moet je dan willen, altijd maar vechten. Een relatie is een werkwoord, je moet eraan werken, beter gezegd je creëert dat samen. Als je er te vaak voor moet vechten of hard aan moet werken .... Wil je dat?
Maar goed, wat ik wilde zeggen is dat ik vind dat er genoeg vrouwen hier mee kunnen praten en dat ik juist ook veel heb meegekregen van mensen die heel direct soms wellicht wat bot waren. Doekjes erom heen winden helpt niet (iets met zachte heelmeesters) en juist mensen op afstand kunnen vaak helderheid verschaffen omdat die juist niet verzanden in de details.
De graadmeter is simpel, voel ik me hier goed bij, maakt het me gelukkig, lever ik niet (te) veel van mezelf in? Het uitvoeren is moeilijker als de antwoorden negatief zijn ... Ik heb er echter wel heel veel voor terug gekregen, namelijk mezelf
zondag 17 juli 2016 om 12:50
Ik dacht ook alles voor elkaar te hebben. Hield zielsveel van mijn man, alles voor elkaar, nog veel lol samen etc. En toch.......moet ik dingen gevoeld en geweten hebben.
Wat Wiebeltje beschrijft, dat ben ik. Nog meer mijn best doen, en nog meer.
Het is over nu en wat met name over is, is het wantrouwen; waar is die nu, vergadering ja ja, werkbezoek ahum. En ik zei dan ook nog niks, want wilde niet zo'n controlerende vrouw worden, maar inwendig werd ik verteerd.
Mijn scheiding is er net pas door, maar voel me letterlijk bevrijd.
Als ik jou lees Zeeland, krijg ik het benauwd. En maar wroeten en wroeten. Ondertussen vliegen de diagnoses hier rond. Wat hij ook heeft, hij is een hoerenloper. Of die nu verslaafd is, autistisch is, zich gekleineerd voelt, niet gezien voelt, gewoon een ordinaire hoerenloper. Een 0 van een voorbeeld voor zijn kinderen en met grote minachting voor jou. Als hij zich ook maar 1 moment door wat dan ook zich rot had gevoeld, had die als een volwassen kerel aan de bel moeten trekken.
Maar goed Zeeland, ik begrijp jou ook. Jij ziet je wereld in elkaar storten.
Maar dat doet het niet, echt niet. Jouw perfectionisme en het hebben van de controle, maakt dat je ook dit weer wil doorgronden en verbeteren. Prima keus om samen te blijven, jouw keus. Misschien had ik dat met kinderen ook wel gedaan.
Maar weet dat dit altijd en altijd door blijft wroeten. Er zal geen ontspanning zijn als er geld weg is, hij te laat is, je de track en trace op de tel. niet kan volgen. etc. etc. Altijd zal er dat stemetje zijn....hij zal toch niet.....
Wat Wiebeltje beschrijft, dat ben ik. Nog meer mijn best doen, en nog meer.
Het is over nu en wat met name over is, is het wantrouwen; waar is die nu, vergadering ja ja, werkbezoek ahum. En ik zei dan ook nog niks, want wilde niet zo'n controlerende vrouw worden, maar inwendig werd ik verteerd.
Mijn scheiding is er net pas door, maar voel me letterlijk bevrijd.
Als ik jou lees Zeeland, krijg ik het benauwd. En maar wroeten en wroeten. Ondertussen vliegen de diagnoses hier rond. Wat hij ook heeft, hij is een hoerenloper. Of die nu verslaafd is, autistisch is, zich gekleineerd voelt, niet gezien voelt, gewoon een ordinaire hoerenloper. Een 0 van een voorbeeld voor zijn kinderen en met grote minachting voor jou. Als hij zich ook maar 1 moment door wat dan ook zich rot had gevoeld, had die als een volwassen kerel aan de bel moeten trekken.
Maar goed Zeeland, ik begrijp jou ook. Jij ziet je wereld in elkaar storten.
Maar dat doet het niet, echt niet. Jouw perfectionisme en het hebben van de controle, maakt dat je ook dit weer wil doorgronden en verbeteren. Prima keus om samen te blijven, jouw keus. Misschien had ik dat met kinderen ook wel gedaan.
Maar weet dat dit altijd en altijd door blijft wroeten. Er zal geen ontspanning zijn als er geld weg is, hij te laat is, je de track en trace op de tel. niet kan volgen. etc. etc. Altijd zal er dat stemetje zijn....hij zal toch niet.....
