Relaties
alle pijlers
Voor wie nog nooit een relatie heeft gehad (4)
donderdag 19 april 2018 om 19:38
Wanneer je om je heen kijkt, op straat en op televisie, lijkt iedereen de romantische liefde te kunnen vinden. Dit gaat echter niet voor iedereen op. Soms blijft zelfs een knuffel een droom.
Het is niet altijd makkelijk om steeds maar met romantiek geconfronteerd te worden, als dit voor jou een onbereikbaar doel lijkt.
Praat hier mee over de eenzaamheid, het diepe missen, maar vooral over wat jij doet om deze situatie te doorbreken. Hoe oefen je sociale situaties, wissel tips met elkaar uit. Steun elkaar, maar bevestig elkaar liever niet in hoe oneerlijk het is. Wees constructief, en blijf geloven.
Het is niet altijd makkelijk om steeds maar met romantiek geconfronteerd te worden, als dit voor jou een onbereikbaar doel lijkt.
Praat hier mee over de eenzaamheid, het diepe missen, maar vooral over wat jij doet om deze situatie te doorbreken. Hoe oefen je sociale situaties, wissel tips met elkaar uit. Steun elkaar, maar bevestig elkaar liever niet in hoe oneerlijk het is. Wees constructief, en blijf geloven.
zaterdag 12 mei 2018 om 18:50
Deels herken ik dit wel. Niet bang om de afslag te missen. Daar heb ik me nooit zorgen om gemaakt. Mijn weg gaat alleen maar rechtdoor.mick87 schreef: ↑12-05-2018 14:04Mijn probleem is ook dat ik wel een relatie zou willen, maar dat het me niet lukt iedere keer weer. Als iemand te dicht bij komt, haak ik af en wil ik ineens niet meer. Ik ben ook een soort van bang on dingen te missen als ik een relatie heb. Bang om mijn zelfstandigheid te verliezen en alle dingen die ik alleen doe en zoveel plezier aan beleef: op stap gaan, reizen en sporten. Vrijheid is heel belangrijk voor me. Tegelijkertijd mis ik wel iemand om mijn leven mee te delen. Maar ik ben bang. Zowel voor een relatie, maar ook bang om alleen achter te blijven. Lekker paradoxaal. 31 ben ik nu, en ook bang om ergens een afslag te missen.
Ik date, en denk dan 'ik wil iemand', maar tegelijkertijd deins ik er ook voor terug.
Misschien wil ik aan een bepaald plaatje voldoen of zo.
Aan de andere kant staat een relatie de dingen die je wil blijven doen niet in de weg. Ik denk wel dat je een gedeelte van je zelfstandigheid moet opgeven. Niet dat je gelijk afhankelijk bent, maar je kan niet alles meer in je eentje doen of beslissen, omdat je dan toch samen bent.
zaterdag 12 mei 2018 om 19:22
Ik denk dat als ik de juiste tegenkom ik wel een deel van mijn zelfstandigheid wil opgeven.
Gisteren had ik met vriendinnen afgesproken. Bij iedereen is hun leven in het afgelopen jaar drastisch veranderd. 3 zijn er moeder geworden. 1 maakte haar relatie uit en is inmiddels samen gaan wonen met haar nieuwe vriend. Dus iedereen maakte de balans een beetje op. Dus ik zeg: ja en mijn leven is al jaren helemaal hetzelfde. Dat vond ik zo vreemd. Van de ene kant niet erg. Maar soms vraag ik me wel af hoe het verder gaat. Ik ga nog regelmatig stappen en hou echt van feesten. En alleen op vakantie etc. Kan daar echt van genieten. Ik ben toch best bang om straks buiten de boot te vallen of dat bijvoorbeeld mijn vriendinnen me kanslooa gaan vinden. De samenleving is toch vooral gericht op stellen vind ik. Nu ben ik 31 en valt het nog mee. Maar ik word ook ouder en dan? Mijn vriendinnen dronken na het eten allemaal nog 1 drankje buiten (er was een leuk festival in mijn stad) en gingen vervolgens allemaal naarr huis naar man en baby. En ik bleef alleen achter. Toen voelde ik me even best kansloos. Daar stond ik dan alleen op een festival bier te drinken. Even voelde ik me eenzaam en zo anders dan de rest. Maar uiteindelijk weer een leuke avond gehad en vanochtend weer mijn bed ingerold. Dat soort dingen geniet ik nog steeds van. Maar toch wringt het ergens wel. Maar ik moet me denk ik niet te veel met anderen vergelijken. Maar toch doe ik dat wel. Zeker nu ik de 30 gepasseerd ben. Dan ga je toch een beetje de balans opmaken of zo.
Het klinkt misschien stom of arrogant. Maar ik voel me ook anders dan anderen. Van jongs af aan heb ik dat al. Ik ben best een beetje eigenzinnig en eigengereid. Ik doe mijn eigen ding. Onderneem veel alleen etc. Geen mainstream iemand. En dat geeft niet. Maar soms vind ik dat ook lastig. Zeker op liefdesgebied.
Gisteren had ik met vriendinnen afgesproken. Bij iedereen is hun leven in het afgelopen jaar drastisch veranderd. 3 zijn er moeder geworden. 1 maakte haar relatie uit en is inmiddels samen gaan wonen met haar nieuwe vriend. Dus iedereen maakte de balans een beetje op. Dus ik zeg: ja en mijn leven is al jaren helemaal hetzelfde. Dat vond ik zo vreemd. Van de ene kant niet erg. Maar soms vraag ik me wel af hoe het verder gaat. Ik ga nog regelmatig stappen en hou echt van feesten. En alleen op vakantie etc. Kan daar echt van genieten. Ik ben toch best bang om straks buiten de boot te vallen of dat bijvoorbeeld mijn vriendinnen me kanslooa gaan vinden. De samenleving is toch vooral gericht op stellen vind ik. Nu ben ik 31 en valt het nog mee. Maar ik word ook ouder en dan? Mijn vriendinnen dronken na het eten allemaal nog 1 drankje buiten (er was een leuk festival in mijn stad) en gingen vervolgens allemaal naarr huis naar man en baby. En ik bleef alleen achter. Toen voelde ik me even best kansloos. Daar stond ik dan alleen op een festival bier te drinken. Even voelde ik me eenzaam en zo anders dan de rest. Maar uiteindelijk weer een leuke avond gehad en vanochtend weer mijn bed ingerold. Dat soort dingen geniet ik nog steeds van. Maar toch wringt het ergens wel. Maar ik moet me denk ik niet te veel met anderen vergelijken. Maar toch doe ik dat wel. Zeker nu ik de 30 gepasseerd ben. Dan ga je toch een beetje de balans opmaken of zo.
Het klinkt misschien stom of arrogant. Maar ik voel me ook anders dan anderen. Van jongs af aan heb ik dat al. Ik ben best een beetje eigenzinnig en eigengereid. Ik doe mijn eigen ding. Onderneem veel alleen etc. Geen mainstream iemand. En dat geeft niet. Maar soms vind ik dat ook lastig. Zeker op liefdesgebied.
zaterdag 12 mei 2018 om 20:46
Ik realiseerde me gisteren toen ik met een vriendin van me aan het praten was dat hoofdreden dat ik zoveel redenen kan verzinnen om geen relatie te beginnen en waarom ik niet makkelijk verliefd wordt, misschien wel is, omdat ik eigenlijk niet zo weten hoe ik ermee om moet gaan als het wel een succes zou zijn en ik angstig zou worden dat de ander me verlaat.mick87 schreef: ↑12-05-2018 19:22Ik denk dat als ik de juiste tegenkom ik wel een deel van mijn zelfstandigheid wil opgeven.
Gisteren had ik met vriendinnen afgesproken. Bij iedereen is hun leven in het afgelopen jaar drastisch veranderd. 3 zijn er moeder geworden. 1 maakte haar relatie uit en is inmiddels samen gaan wonen met haar nieuwe vriend. Dus iedereen maakte de balans een beetje op. Dus ik zeg: ja en mijn leven is al jaren helemaal hetzelfde. Dat vond ik zo vreemd. Van de ene kant niet erg. Maar soms vraag ik me wel af hoe het verder gaat. Ik ga nog regelmatig stappen en hou echt van feesten. En alleen op vakantie etc. Kan daar echt van genieten. Ik ben toch best bang om straks buiten de boot te vallen of dat bijvoorbeeld mijn vriendinnen me kanslooa gaan vinden. De samenleving is toch vooral gericht op stellen vind ik. Nu ben ik 31 en valt het nog mee. Maar ik word ook ouder en dan? Mijn vriendinnen dronken na het eten allemaal nog 1 drankje buiten (er was een leuk festival in mijn stad) en gingen vervolgens allemaal naarr huis naar man en baby. En ik bleef alleen achter. Toen voelde ik me even best kansloos. Daar stond ik dan alleen op een festival bier te drinken. Even voelde ik me eenzaam en zo anders dan de rest. Maar uiteindelijk weer een leuke avond gehad en vanochtend weer mijn bed ingerold. Dat soort dingen geniet ik nog steeds van. Maar toch wringt het ergens wel. Maar ik moet me denk ik niet te veel met anderen vergelijken. Maar toch doe ik dat wel. Zeker nu ik de 30 gepasseerd ben. Dan ga je toch een beetje de balans opmaken of zo.
Het klinkt misschien stom of arrogant. Maar ik voel me ook anders dan anderen. Van jongs af aan heb ik dat al. Ik ben best een beetje eigenzinnig en eigengereid. Ik doe mijn eigen ding. Onderneem veel alleen etc. Geen mainstream iemand. En dat geeft niet. Maar soms vind ik dat ook lastig. Zeker op liefdesgebied.
Afwijzen en weglopen is eigenlijk een coping mechanisme. Het is makkelijk en vertrouwd, zou het zoiets ook bij jou kunnen zijn?
zaterdag 12 mei 2018 om 21:47
Ik denk dat niet willen binden best voort kan komen uit de angst om verlaten te worden. Ik neem aan dat jij dat dan ook zo voelt. Zo’n achterliggende oorzaak zit vaak wat verstopt achter theorietjes en spinsels. Ik heb er zelf ook over nagedacht. De angst om verlaten te worden is niet echt een issue bij mij. Ik kan ook wel binden zolang ik zelf daarvoor kies. Jij hebt dat minder geloof ik. Ga je er iets mee doen nu je dit weet?
zondag 13 mei 2018 om 03:31
Contact leggen met vrouwen is een ramp voor mij.
Het is een wonder dat ik ooit een relatie heb gehad (meer dan 15 jaar terug).
Eigenlijk voel ik mij nog steeds maagd; of beter gezegd; her-maagd.
Heb ondermeer ASS en dit staat mij erg in de weg.
Dating is geen optie meer voor mij, want ik heb hier louter teleurstellingen mee.
Weet niet eens meer of ik er om moet huilen of moet lachen.
Ik wens het niemand echter toe om langdurig ongewenst single te zijn.
Eenzaamheid en onmacht hierin kan je tot wanhoop drijven.
Het is een wonder dat ik ooit een relatie heb gehad (meer dan 15 jaar terug).
Eigenlijk voel ik mij nog steeds maagd; of beter gezegd; her-maagd.
Heb ondermeer ASS en dit staat mij erg in de weg.
Dating is geen optie meer voor mij, want ik heb hier louter teleurstellingen mee.
Weet niet eens meer of ik er om moet huilen of moet lachen.
Ik wens het niemand echter toe om langdurig ongewenst single te zijn.
Eenzaamheid en onmacht hierin kan je tot wanhoop drijven.
zondag 13 mei 2018 om 20:07
Ik denk het wel ja. Ik heb eerdere relaties gehad en toen had ik er geen moeite mee om te binden. Omdat ik altijd degene was van wie het gevoel wegebde, ben ik nooit verlaten dus kende ik dat gevoel niet. Verlatingsangst is bij mij overigens emotioneel gebonden zijn en niet op andere vlakken.safrat schreef: ↑12-05-2018 21:47Ik denk dat niet willen binden best voort kan komen uit de angst om verlaten te worden. Ik neem aan dat jij dat dan ook zo voelt. Zo’n achterliggende oorzaak zit vaak wat verstopt achter theorietjes en spinsels. Ik heb er zelf ook over nagedacht. De angst om verlaten te worden is niet echt een issue bij mij. Ik kan ook wel binden zolang ik zelf daarvoor kies. Jij hebt dat minder geloof ik. Ga je er iets mee doen nu je dit weet?
Buiten verlatingsangst ben ik nu misschien wat gereserveerder naar het binden, omdat ik nu veel introverter ben dan vroeger. In mijn beleving ben ik niet zozeer bang om vrijheid te verliezen in dingen die ik doe, maar meer in dingen die ik niet doe.
Als het bij jou niet de angst is om verlaten te worden en niet de angst is om te binden, wat is het dan wel. Uit jou verhalen heb ik niet kun halen dat jij ooit (emotioneel) verlaten bent, niet door je ouders dan wel een geliefde. Tenminste ik neem aan dat jij bij de man waar je van hield en die borderline trekjes begon te vertonen er een eind aan hebt gebreid of dat je in ieder geval de tijd hebt gehad om je emotioneel af te scheiden?
Ik ga er verder niets mee doen, omdat er op zich verder niet zoveel verandert. Ik moet nog steeds een gevoel hebben en dat kan heel lang duren. Net zoals jij pas na een half jaar een afspraak had. Het gaat te snel tegenwoordig.
spell68 wijzigde dit bericht op 13-05-2018 20:15
4.52% gewijzigd
zondag 13 mei 2018 om 20:12
zondag 13 mei 2018 om 20:38
Ja ik werd zeker verliefd maar denk achteraf dat het sterker had kunnen zijn. Ik had wat twijfel over het contact, dat vergeleek ik met hoe dat met een super goede vriend was in die tijd. Verder had ik bij vlagen last van licht depressieve effecten. Het drukte op de stemming.Eslarealidad schreef: ↑12-05-2018 14:35Wat jij zegt zit misschien ook wel wat in.
Met daten ben je 1 op 1.
In de bar in real life niet.
De virtuele barop een datingsite is dan toch anders.
Ik vergelijk dat weleens met vroeger.
Die man waar ik weleens mee drink is niet van een datingsite.
Toch ben ik mijn ex van jaren terug ook op een datingsite tegengekomen. Wow, die adrenaline kwam steeds meer naarmate we gingen daten.
Tot over mijn oren verliefd.
Nooit meer zo gehad en de helft daarvan mag ook. Beter nog.
Was jij ook zo verliefd geweest?
Beide zijn overgegaan in de loop van het jaar daarna.
Ik haal dat uit o.a. de ervaringen hier maar zo te zien is dat allemaal heel persoonlijk! In vergelijking was ik dan misschien supersnel want ik ging na een half jaar samenwonen.
Jij had een eerste date dus een half jaar nadat je elkaar voor het eerst ontmoette?
zondag 13 mei 2018 om 21:06
Je staat met je ene been nog in je vrije leven, nog lekker erop los leven, maar het andere been zoekt toch meer toekomstzekerheid. Ik vraag me af of je zoveel in moet leveren in een relatie, dat hangt er heel sterk vanaf wie je treft. Het lijkt me een belangrijkere vraag hoe je over kinderen denkt. Je schrijft dat het bij vriendinnen al gebeurt. Een relatie zonder kinderwens heeft naar mijn idee minder impact op je vrijheid.mick87 schreef: ↑12-05-2018 19:22Ik denk dat als ik de juiste tegenkom ik wel een deel van mijn zelfstandigheid wil opgeven.
Gisteren had ik met vriendinnen afgesproken. Bij iedereen is hun leven in het afgelopen jaar drastisch veranderd. 3 zijn er moeder geworden. 1 maakte haar relatie uit en is inmiddels samen gaan wonen met haar nieuwe vriend. Dus iedereen maakte de balans een beetje op. Dus ik zeg: ja en mijn leven is al jaren helemaal hetzelfde. Dat vond ik zo vreemd. Van de ene kant niet erg. Maar soms vraag ik me wel af hoe het verder gaat. Ik ga nog regelmatig stappen en hou echt van feesten. En alleen op vakantie etc. Kan daar echt van genieten. Ik ben toch best bang om straks buiten de boot te vallen of dat bijvoorbeeld mijn vriendinnen me kanslooa gaan vinden. De samenleving is toch vooral gericht op stellen vind ik. Nu ben ik 31 en valt het nog mee. Maar ik word ook ouder en dan? Mijn vriendinnen dronken na het eten allemaal nog 1 drankje buiten (er was een leuk festival in mijn stad) en gingen vervolgens allemaal naarr huis naar man en baby. En ik bleef alleen achter. Toen voelde ik me even best kansloos. Daar stond ik dan alleen op een festival bier te drinken. Even voelde ik me eenzaam en zo anders dan de rest. Maar uiteindelijk weer een leuke avond gehad en vanochtend weer mijn bed ingerold. Dat soort dingen geniet ik nog steeds van. Maar toch wringt het ergens wel. Maar ik moet me denk ik niet te veel met anderen vergelijken. Maar toch doe ik dat wel. Zeker nu ik de 30 gepasseerd ben. Dan ga je toch een beetje de balans opmaken of zo.
Het klinkt misschien stom of arrogant. Maar ik voel me ook anders dan anderen. Van jongs af aan heb ik dat al. Ik ben best een beetje eigenzinnig en eigengereid. Ik doe mijn eigen ding. Onderneem veel alleen etc. Geen mainstream iemand. En dat geeft niet. Maar soms vind ik dat ook lastig. Zeker op liefdesgebied.
Prima toch niet mainstream te zijn! Daarin ben je niet de enige maar je vindt het dus wel moeilijk iemand te vinden die daarmee matcht?
Ik heb nog steeds cliques van mensen die dat ook niet zijn. Stellen zonder kinderen en eeuwige singles, meest techneut.
zondag 13 mei 2018 om 21:27
@ooitverlegen. Ja dat wat jij omschrijft is het denk ik. Al valt dat er op los leven ook wel mee. Maar ik vind het het ultieme gevoel van vrijheid om lekker alleen uit te gaan en dingen te ondernemen. Dat doe ik al jaren en bevalt me nog steeds goed. Al lijkt het me in de toekomst ook wel fijn om met iemand mijn leven te delen. Eigenlijk ben ik nog een beetje zoekende in wat ik wil. Maar kinderen hebben lijkt me niets. Al verandert dat misschien mocht ik de juiste ontmoeten. Maar ik denk het niet.
In mijn omgeving leidt iedereen een vrij standaardleven. Iedereen heeft een relatie en woont samen met/zonder kinderen. Niets mis mee, maar toch mis ik steeds meer mensen die net als ik ook ietswat afwijken van de de norm
In mijn omgeving leidt iedereen een vrij standaardleven. Iedereen heeft een relatie en woont samen met/zonder kinderen. Niets mis mee, maar toch mis ik steeds meer mensen die net als ik ook ietswat afwijken van de de norm
zondag 13 mei 2018 om 21:41
Gewoon een vrij leven hebben . Maar als je geen rammelende eierstokken hebt dwingt niets of niemand jou haast te maken met een relatie toch?
Grappig genoeg ken ik dus bijna niemand met een standaard leven waar jij niet zoveel voor voelt. Kom je die ook niet tegen met uitgaan? Sowieso kunstenaars zoals ik ze ken.
. Maar als je geen rammelende eierstokken hebt dwingt niets of niemand jou haast te maken met een relatie toch?Grappig genoeg ken ik dus bijna niemand met een standaard leven waar jij niet zoveel voor voelt. Kom je die ook niet tegen met uitgaan? Sowieso kunstenaars zoals ik ze ken.
zondag 13 mei 2018 om 21:45
Ik heb wel een aantal kennissen die inderdaad wat meer afwijken. En op reis en op stap kom ik wel wat vaker "afwijkers" tegen.ooitverlegen schreef: ↑13-05-2018 21:41Gewoon een vrij leven hebben
Grappig genoeg ken ik dus bijna niemand met een standaard leven waar jij niet zoveel voor voelt. Kom je die ook niet tegen met uitgaan? Sowieso kunstenaars zoals ik ze ken.
maandag 14 mei 2018 om 16:05
Bij verlatingsangst horen ook bepaalde kenmerken. In hoeverre komen die kenmerken dan met jouw gedrag overeen? Of is die vermeende verlatingsangst louter een veronderstelling? Ik wil niet beweren dat je dit niet hebt, maar op grond van wat jij schrijft lijkt de angst om verlaten te worden niet erg van toepassing. Eigenlijk gaat het vooral om claimen en zoeken naar bevestiging. Ben je dan onzeker of denk je dat je onzeker kan worden als je in een goede relatie terecht komt?spell68 schreef: ↑13-05-2018 20:07Ik denk het wel ja. Ik heb eerdere relaties gehad en toen had ik er geen moeite mee om te binden. Omdat ik altijd degene was van wie het gevoel wegebde, ben ik nooit verlaten dus kende ik dat gevoel niet. Verlatingsangst is bij mij overigens emotioneel gebonden zijn en niet op andere vlakken.
Buiten verlatingsangst ben ik nu misschien wat gereserveerder naar het binden, omdat ik nu veel introverter ben dan vroeger. In mijn beleving ben ik niet zozeer bang om vrijheid te verliezen in dingen die ik doe, maar meer in dingen die ik niet doe.
Als het bij jou niet de angst is om verlaten te worden en niet de angst is om te binden, wat is het dan wel. Uit jou verhalen heb ik niet kun halen dat jij ooit (emotioneel) verlaten bent, niet door je ouders dan wel een geliefde. Tenminste ik neem aan dat jij bij de man waar je van hield en die borderline trekjes begon te vertonen er een eind aan hebt gebreid of dat je in ieder geval de tijd hebt gehad om je emotioneel af te scheiden?
Ik ga er verder niets mee doen, omdat er op zich verder niet zoveel verandert. Ik moet nog steeds een gevoel hebben en dat kan heel lang duren. Net zoals jij pas na een half jaar een afspraak had. Het gaat te snel tegenwoordig.
Ik herken bij mijzelf die angst niet. Ik vertoon dat gedrag niet en heb ook niet de neiging daartoe. Gevoelsmatig ben ik altijd wel zeker geweest dat de ander niet weg zou gaan. Nou ligt dat bij mijn moeder wat ingewikkelder, omdat zij vrij labiel is, maar ook bij haar heb ik nooit getwijfeld - in tegenstelling tot mijn broer overigens. Voor hem waren haar buien onvoorspelbaar en voor mij niet. Misschien is dat ook een factor.
Van het verbreken met de borderlineman heb ik veel last gehad. Het duurde 7 jaar voor ik daar overheen was. Het was mijn beslissing en ik heb daar nooit spijt van gehad, maar het verdriet was heel heftig en later sluimerend.
Ik denk dat jouw verwarring over welke angst ik heb vooral komt door mijn onderscheid tussen lang en kort. Bij een korte relatie ben ik veel minder veeleisend, is er weinig verdieping en gaat het vooral om de fysieke connectie al kan je nooit het geestelijke helemaal afsluiten. Bij een lange relatie is het meer tegenovergesteld.
"In mijn beleving ben ik niet zozeer bang om vrijheid te verliezen in dingen die ik doe, maar meer in dingen die ik niet doe."Ik begrijp het laatste gedeelte niet. Ben je bang dat je dingen laat als je in een relatie zit of ben je bang dat je dingen mist?
Het lijkt mij dat jouw nieuwe inzicht wel tot verandering kan leiden. Natuurlijk moet je wel een gevoel hebben, maar het is ook heel makkelijk om gevoelens te blokkeren, te rationaliseren of anderszins. Als je het dan hebt over een coping mechanisme... Als weglopen een reactie is op een gevoel dan weet je toch dat je naar iemand toe moet lopen? Of denk ik nu te simpel?
anoniem_234989 wijzigde dit bericht op 14-05-2018 16:31
0.07% gewijzigd
maandag 14 mei 2018 om 16:06
Dat wist je eigenlijk al. Een paar weken geleden zelfs. Waarom toch proberen?Eslarealidad schreef: ↑13-05-2018 20:20En ook verwacht en nog 1 keer gezien.
Matcht toch niet echt voor mijn gevoel.
maandag 14 mei 2018 om 16:22
Ja, ik denk wel dat zoiets heel persoonlijk is. Jij was heel snel en zonder heel verliefd te zijn. Dat verbaast mij. Of misschien wilde je heel graag een relatie?ooitverlegen schreef: ↑13-05-2018 20:38Ik haal dat uit o.a. de ervaringen hier maar zo te zien is dat allemaal heel persoonlijk! In vergelijking was ik dan misschien supersnel want ik ging na een half jaar samenwonen.
Jij had een eerste date dus een half jaar nadat je elkaar voor het eerst ontmoette?
De eerste man was de chef van de chef van de chef op mijn werk. Studentenbaantje als suppoost. Hij liep met mij de zalen rond. Hij kwam niet erg aan werken toe. Later begon hij mij naar huis te brengen en uiteindelijk vroeg hij mij uit. Het initiatief kwam niet van mij.
De tweede man was een collega. Wij werkten samen een een project en hij kwam mij altijd tijdens de les koffie brengen. Eigenlijk een vergelijkbaar verhaal, al kwam het datevoorstel die keer van mij.
Ik had geen haast. Had het ook niet door. Pas later, na een opmerking van iemand. Ik wist natuurlijk wel wat ik zelf voelde.
maandag 14 mei 2018 om 16:42
Ik kijk het nog steeds even aan.
Hij ook, zo te merken.
Het is elkaar afstasten nog denk ik.
De laatste keer was hij mij aan het zoeken. En zei je was toch net boven?
Ik zei ja.
Dat is iets vreemds tussen ons.
Dan denk ik wel dan weer niet.
Tijd zal het leren.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
maandag 14 mei 2018 om 16:51
Ik heb gelezen over ASS en vraag me af waar jij dan tegenaan loopt in een relatie. Ik kom mezelf ook wel tegen in een relatieJXL schreef: ↑13-05-2018 03:31Contact leggen met vrouwen is een ramp voor mij.
Het is een wonder dat ik ooit een relatie heb gehad (meer dan 15 jaar terug).
Eigenlijk voel ik mij nog steeds maagd; of beter gezegd; her-maagd.
Heb ondermeer ASS en dit staat mij erg in de weg.
Dating is geen optie meer voor mij, want ik heb hier louter teleurstellingen mee.
Weet niet eens meer of ik er om moet huilen of moet lachen.
Ik wens het niemand echter toe om langdurig ongewenst single te zijn.
Eenzaamheid en onmacht hierin kan je tot wanhoop drijven.
en heb daarvan geleerd.Ik hoop dat je ook wel gelukkig met jezelf kunt zijn zodat je jezelf niet tot wanhoop brengt.
eslarealidad wijzigde dit bericht op 14-05-2018 16:58
0.06% gewijzigd
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
maandag 14 mei 2018 om 16:54
Ging dat over omdat jij je reserves hebt losgelaten? Of ging het over in houden van?ooitverlegen schreef: ↑13-05-2018 20:38Ja ik werd zeker verliefd maar denk achteraf dat het sterker had kunnen zijn. Ik had wat twijfel over het contact, dat vergeleek ik met hoe dat met een super goede vriend was in die tijd. Verder had ik bij vlagen last van licht depressieve effecten. Het drukte op de stemming.
Beide zijn overgegaan in de loop van het jaar daarna.
Ik haal dat uit o.a. de ervaringen hier maar zo te zien is dat allemaal heel persoonlijk! In vergelijking was ik dan misschien supersnel want ik ging na een half jaar samenwonen.
Jij had een eerste date dus een half jaar nadat je elkaar voor het eerst ontmoette?
Ben altijd benieuwd hoe medemensen de liefde beleven.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
maandag 14 mei 2018 om 17:03
Dan zou ik eerst bij mezelf te raden gaan.safrat schreef: ↑12-05-2018 21:47Ik denk dat niet willen binden best voort kan komen uit de angst om verlaten te worden. Ik neem aan dat jij dat dan ook zo voelt. Zo’n achterliggende oorzaak zit vaak wat verstopt achter theorietjes en spinsels. Ik heb er zelf ook over nagedacht. De angst om verlaten te worden is niet echt een issue bij mij. Ik kan ook wel binden zolang ik zelf daarvoor kies. Jij hebt dat minder geloof ik. Ga je er iets mee doen nu je dit weet?
Ik ben niet bang om verlaten te worden. Wel in mijn laatste relatie had ik dat door mijn erge verliefdheid.
Dat deed steeds weer zeer.
Nu weet ik dat ik dat niet meer zal toelaten, al ga ik dood van binnen. De pijn daarvan hoort bij mij en niet bij de ander. Die ga ik dan wel aan.
Ik zal nooit meer aan een dood paard gaan trekken.
Ik leek wel gek.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
maandag 14 mei 2018 om 17:39
Maar wat ben je dan aan het onderzoeken? Of je toch een klik hebt of dat hij jou ziet zitten? Dat aftasten begrijp ik. Dat kan lang duren. Eigenlijk is dat een soort levensweg 1 van Escher of light maze-achtig spel.Eslarealidad schreef: ↑14-05-2018 16:42Ik kijk het nog steeds even aan.
Hij ook, zo te merken.
Het is elkaar afstasten nog denk ik.
De laatste keer was hij mij aan het zoeken. En zei je was toch net boven?
Ik zei ja.
Dat is iets vreemds tussen ons.
Dan denk ik wel dan weer niet.
Tijd zal het leren.
maandag 14 mei 2018 om 18:24
Ik ben aan het onderzoeken of ik ondertussen niet in slaap val.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
maandag 14 mei 2018 om 18:56
Oh, een slaapverwekkende niet-klikker die niet eens weet dat hij date.Eslarealidad schreef: ↑14-05-2018 18:24Ik ben aan het onderzoeken of ik ondertussen niet in slaap val.
Ik zou daar niet enthousiast van worden.
maandag 14 mei 2018 om 19:00
Ok ik heb het dus opgegeven met de dames na ruim 25 jaar nooit enige progressie te hebben geboekt en dat gaat me redelijk goed af nadat ik het therapeutische boek "the act of surrendering" heb gelezen.
Het probleem is alleen, hoe zorg ik ervoor dat ik nooit meer aan deze periode terugdenk en nooit meer geconfronteerd word.
Ik bedoel op tv, op de radio waar je dood gegooid wordt met datingsites commercials, op straat, zelfs op deze site en noem maar op. Of als ik een vrouw zie die ik leuk vind en automatische gedachten oproep waar ik niks aan kan doen worden de feiten weer op mijn neus gedrukt. Of als een collega zijn vriendin belt naast mij in mijn auto ook dan denk ik aan mijn situatie en voel ik me extreem kansloos en onaantrekkelijk.
Ik kom hier dus niet uit... als ik hiermee geconfronteerd wordt krijg ik zelfmedelijden en maak ik mezelf af, maar als ik ervoor kies om deze gedachten te blokkeren dan onderdruk ik mijn gevoelens. En omdat ik altijd mijn gevoelens moet onderdrukken heb ik een gigantische muur om me heen gebouwd en ben ik ook gevoelloos geworden en kan ik me zowel niet meer rot voelen als goed. Mijn impotentie problematiek zijn bijvoorbeeld op die manier ontstaan door het constant onderdrukken van gevoelens en nooit de bevestiging krijgen dat je er mag zijn en PTST opgelopen in mijn jeugd omdat ik door alle vrouwen werd uitgelachen en afgewezen en er decennia later geen enkele verandering is ingekomen evolueert het probleem zich ook naar steeds ziekere en extremere zelf destructieve gedachten.
Ik ben een gevoelloos mens geworden die nergens meer van kan genieten, die zich dagelijks rot voelt en mentaal zo gehard is dat ik gewoon door blijf leven in een leven zonder hoop en uitzicht.
Dit is het enige probleem dat ik nog heb. Hoe zorg ik ervoor dat ik alsnog van het leven op sommige momenten kan genieten terwijl ik weet dat ik onaantrekkelijk en kansloos ben? Dat ik me niet meer rot ga voelen als de feiten op mijn neus worden gedrukt. Dat ik nog minder van relaties en liefde af weet van een gemiddelde 16 jarige?
Mijn verstand weet wel hoe het moet maar mijn gevoel werkt niet mee en kan ik niet beinvloeden in deze situatie.
Kan ik hieruit concluderen dat ik mijn situatie gewoon niet helemaal heb geaccepteerd nog?
Zo'n 5 jaar geleden hielp ik een terminaal zieke vrouw van 60 jaar met het verzorgen van haar huisdieren en haar hond regelmatig uit te laten omdat dat dat het enige was dat ze nog had. Die vrouw was ook al 30 jaar single en ze vertelde mij dat ik mijn hele leven dit gevoel altijd zal blijven houden, dat altijd op zoek zou blijven gaan naar liefde.
Ik kan echt niet met dat gevoel leven, ik wil dat er een eind aan komt voordat ik een eind aan mezelf maak.
Ik wil gewoon kunnen leven in een solo leven zonder mezelf rot te voelen of het gevoel te hebben dat ik iets mis.
Het probleem is alleen, hoe zorg ik ervoor dat ik nooit meer aan deze periode terugdenk en nooit meer geconfronteerd word.
Ik bedoel op tv, op de radio waar je dood gegooid wordt met datingsites commercials, op straat, zelfs op deze site en noem maar op. Of als ik een vrouw zie die ik leuk vind en automatische gedachten oproep waar ik niks aan kan doen worden de feiten weer op mijn neus gedrukt. Of als een collega zijn vriendin belt naast mij in mijn auto ook dan denk ik aan mijn situatie en voel ik me extreem kansloos en onaantrekkelijk.
Ik kom hier dus niet uit... als ik hiermee geconfronteerd wordt krijg ik zelfmedelijden en maak ik mezelf af, maar als ik ervoor kies om deze gedachten te blokkeren dan onderdruk ik mijn gevoelens. En omdat ik altijd mijn gevoelens moet onderdrukken heb ik een gigantische muur om me heen gebouwd en ben ik ook gevoelloos geworden en kan ik me zowel niet meer rot voelen als goed. Mijn impotentie problematiek zijn bijvoorbeeld op die manier ontstaan door het constant onderdrukken van gevoelens en nooit de bevestiging krijgen dat je er mag zijn en PTST opgelopen in mijn jeugd omdat ik door alle vrouwen werd uitgelachen en afgewezen en er decennia later geen enkele verandering is ingekomen evolueert het probleem zich ook naar steeds ziekere en extremere zelf destructieve gedachten.
Ik ben een gevoelloos mens geworden die nergens meer van kan genieten, die zich dagelijks rot voelt en mentaal zo gehard is dat ik gewoon door blijf leven in een leven zonder hoop en uitzicht.
Dit is het enige probleem dat ik nog heb. Hoe zorg ik ervoor dat ik alsnog van het leven op sommige momenten kan genieten terwijl ik weet dat ik onaantrekkelijk en kansloos ben? Dat ik me niet meer rot ga voelen als de feiten op mijn neus worden gedrukt. Dat ik nog minder van relaties en liefde af weet van een gemiddelde 16 jarige?
Mijn verstand weet wel hoe het moet maar mijn gevoel werkt niet mee en kan ik niet beinvloeden in deze situatie.
Kan ik hieruit concluderen dat ik mijn situatie gewoon niet helemaal heb geaccepteerd nog?
Zo'n 5 jaar geleden hielp ik een terminaal zieke vrouw van 60 jaar met het verzorgen van haar huisdieren en haar hond regelmatig uit te laten omdat dat dat het enige was dat ze nog had. Die vrouw was ook al 30 jaar single en ze vertelde mij dat ik mijn hele leven dit gevoel altijd zal blijven houden, dat altijd op zoek zou blijven gaan naar liefde.
Ik kan echt niet met dat gevoel leven, ik wil dat er een eind aan komt voordat ik een eind aan mezelf maak.
Ik wil gewoon kunnen leven in een solo leven zonder mezelf rot te voelen of het gevoel te hebben dat ik iets mis.
