Voor wie nog nooit een relatie heeft gehad (4)

justme_37 schreef: ↑

14-05-2018 19:00

Mijn verstand weet wel hoe het moet maar mijn gevoel werkt niet mee en kan ik niet beinvloeden in deze situatie.

Kan ik hieruit concluderen dat ik mijn situatie gewoon niet helemaal heb geaccepteerd nog?

Zo'n 5 jaar geleden hielp ik een terminaal zieke vrouw van 60 jaar met het verzorgen van haar huisdieren en haar hond regelmatig uit te laten omdat dat dat het enige was dat ze nog had. Die vrouw was ook al 30 jaar single en ze vertelde mij dat ik mijn hele leven dit gevoel altijd zal blijven houden, dat altijd op zoek zou blijven gaan naar liefde.
Ik kan echt niet met dat gevoel leven, ik wil dat er een eind aan komt voordat ik een eind aan mezelf maak.
Ik wil gewoon kunnen leven in een solo leven zonder mezelf rot te voelen of het gevoel te hebben dat ik iets mis.

Ik concludeer daar wel uit dat je de situatie nog niet hebt geaccepteerd maar dat is al heel lang zo. Eerlijk gezegd vind ik het ook nogal wat om te accepteren.

Wat je zeker kan helpen is contact leggen met lotgenoten dat gaf je al eerder aan en ik heb je daarover ook een PB gestuurd. Ik weet niet of die ooit is aangekomen want PB's zijn hier een digi loterij. Ik was overigens een tijdje geleden voor een opdracht in een wooncomplex waar tientallen celibataire mannen en enkele vrouwen woonden. Vond het heel bijzonder daar te zijn. Er waren daar overigens ook nog appartementen beschikbaar maar het zou wel heel toevallig zijn als je iets aan die tip hebt.

Ook een ontroerend verhaal van die vrouw maar fijn dat je er nog voor haar kon zijn!

mick87 schreef: ↑

13-05-2018 21:45

Ik heb wel een aantal kennissen die inderdaad wat meer afwijken. En op reis en op stap kom ik wel wat vaker "afwijkers" tegen.

Dan heb je wel mogelijkheden zo iemand tegen te komen toch?

safrat schreef: ↑

14-05-2018 16:22

Ja, ik denk wel dat zoiets heel persoonlijk is. Jij was heel snel en zonder heel verliefd te zijn. Dat verbaast mij. Of misschien wilde je heel graag een relatie?

De eerste man was de chef van de chef van de chef op mijn werk. Studentenbaantje als suppoost. Hij liep met mij de zalen rond. Hij kwam niet erg aan werken toe. Later begon hij mij naar huis te brengen en uiteindelijk vroeg hij mij uit. Het initiatief kwam niet van mij.
De tweede man was een collega. Wij werkten samen een een project en hij kwam mij altijd tijdens de les koffie brengen. Eigenlijk een vergelijkbaar verhaal, al kwam het datevoorstel die keer van mij.

Ik had geen haast. Had het ook niet door. Pas later, na een opmerking van iemand. Ik wist natuurlijk wel wat ik zelf voelde.

Het ging na jarenlange wanhoop en zoeken ineens supersnel! Ik had tot dat moment een verlangen maar ook wanhoop tot de 10e macht opgebouwd. Misschien dat het je dan minder verbaast . Uiteindelijk heeft dat ook tot mijn handelen geleid.

De situaties en de ontspannen houding die jij beschrijft waren voor mij onbestaanbaar. Ik heb mij ook heel lang afgevraagd hoe relaties ontstaan, waar ontmoeten partners elkaar omdat ik vanaf mijn 16e jaar uitsluitend in een mannenwereld leefde.

Eslarealidad schreef: ↑

14-05-2018 16:54

Ging dat over omdat jij je reserves hebt losgelaten? Of ging het over in houden van?
Ben altijd benieuwd hoe medemensen de liefde beleven.

De depressieve gevoelens verdwenen door lichamelijk herstel. Die twijfels heb ik wel uitgesproken en ze stelde me gerust met het idee om het gewoon te proberen. Ik was ook krampachtig en had altijd zo'n idee in één keer de partner voor het leven te willen vinden.

Ja het ging zeker over in houden van, het was anders dan de verliefdheden zoals ik die van de middelbare school kende. Die zijn het overigens nooit geworden. Het werd een gevoel van thuiskomen, ontspannen jezelf kunnen zijn. Ook de wijde wereld in vanuit een stabiele relatie.

safrat schreef: ↑

14-05-2018 18:56

Oh, een slaapverwekkende niet-klikker die niet eens weet dat hij date.
Ik zou daar niet enthousiast van worden.

Ik ben ook niet zo enthousiast (nog).
Kan ook verlegenheid zijn.
Kijk het nog even aan.
Een soort spel lijkt het inderdaad.
Ik zie (bijna) alles.

ooitverlegen schreef: ↑

14-05-2018 21:34

De depressieve gevoelens verdwenen door lichamelijk herstel. Die twijfels heb ik wel uitgesproken en ze stelde me gerust met het idee om het gewoon te proberen. Ik was ook krampachtig en had altijd zo'n idee in één keer de partner voor het leven te willen vinden.

Ja het ging zeker over in houden van, het was anders dan de verliefdheden zoals ik die van de middelbare school kende. Die zijn het overigens nooit geworden. Het werd een gevoel van thuiskomen, ontspannen jezelf kunnen zijn. Ook de wijde wereld in vanuit een stabiele relatie.

Dat is wel heel mooi, zo een stabiele relatie. Van elkaar houden.
Echt weten wat je aan elkaar hebt.

Eslarealidad schreef: ↑

14-05-2018 22:21

Dat is wel heel mooi, zo een stabiele relatie. Van elkaar houden.
Echt weten wat je aan elkaar hebt.

Geen drama toestanden hier hoor, een rustig riviertje. Misschien voor sommigen te saai maar daardoor hadden we ruimte voor iemand die daar heel veel aan heeft. Dat heeft op een bepaald moment mijn stabiliteit wel even aan het wankelen gebracht maar ook dat is goedgekomen.

ooitverlegen schreef: ↑

14-05-2018 22:53

Geen drama toestanden hier hoor, een rustig riviertje. Misschien voor sommigen te saai maar daardoor hadden we ruimte voor iemand die daar heel veel aan heeft. Dat heeft op een bepaald moment mijn stabiliteit wel even aan het wankelen gebracht maar ook dat is goedgekomen.

En daar doe je het voor!
Liefdevolle familie.

Hai iedereen, nieuweling hier. Ik heb niemand om hier over mee te praten, maar van wat ik heb gelezen, lijkt mijn situatie een beetje op die van justme_37. Ben een 30-er, meiden hebben nooit interesse in mij gehad vanwege mijn uiterlijk, hoe beleefd/aardig/grappig ik ook ben. Ze kijken mij niet eens aan op straat, in ieder geval niet meer dan 1 keer. Ik vraag me ook af of ik ooit een relatie zal krijgen of er geschikt voor ben, het is niet alsof ik hoge eisen stel o.i.d., ik kijk meestal naar 'normale/standaard/gemiddelde/hoe je het ook wil noemen' meiden.

Alleen bij DVPs kan ik aandacht krijgen, ik ben ervan bewust dat het allemaal zakelijk is en de pret is toch allemaal van korte duur.

Door de crisis kon ik moeilijk werk vinden nadat ik mijn opleiding heb afgemaakt, ook extra cursussen mochten niet baten. Zijn meiden in het algemeen geïnteresseerd in een 3-4/10 die moeilijk werk kan vinden? Vaak heb ik het idee dat ik niks van mijn leven kan maken en dat ik niet pas in deze samenleving.

Zeer herkenbaar, vivavovum.
Vind het bijzonder naar voor je en zou je graag een hart onder de riem willen steken.
Voor mij geld ook dat er voor mij nauwelijks uitzicht is op een relatie oid.
Ik probeer me maar op andere dingen te richten, zoals hobbies, sociale contacten etc.
Makkelijk is het zeker niet.
Vooral als ik op straat loop en weer eens een een paartje hand en hand zie lopen.
Niet uit afgunst; voel me dan gewoon echter gewoon machteloos en eenzaam.

vivavovum schreef: ↑

15-05-2018 01:22

Hai iedereen, nieuweling hier. Ik heb niemand om hier over mee te praten, maar van wat ik heb gelezen, lijkt mijn situatie een beetje op die van justme_37. Ben een 30-er, meiden hebben nooit interesse in mij gehad vanwege mijn uiterlijk, hoe beleefd/aardig/grappig ik ook ben. Ze kijken mij niet eens aan op straat, in ieder geval niet meer dan 1 keer. Ik vraag me ook af of ik ooit een relatie zal krijgen of er geschikt voor ben, het is niet alsof ik hoge eisen stel o.i.d., ik kijk meestal naar 'normale/standaard/gemiddelde/hoe je het ook wil noemen' meiden.

Alleen bij DVPs kan ik aandacht krijgen, ik ben ervan bewust dat het allemaal zakelijk is en de pret is toch allemaal van korte duur.

Door de crisis kon ik moeilijk werk vinden nadat ik mijn opleiding heb afgemaakt, ook extra cursussen mochten niet baten. Zijn meiden in het algemeen geïnteresseerd in een 3-4/10 die moeilijk werk kan vinden? Vaak heb ik het idee dat ik niks van mijn leven kan maken en dat ik niet pas in deze samenleving.

Fijn om te lezen dat er meer mensen zijn die dit door moeten maken (niet lullig bedoelt hoor). Ik post al 8 jaar of zo op dit forum, inmiddels is justme_37 veranderd in justme_44

Ik denk dat het vinden van werk er weinig mee te maken heeft. Je moet gewoon een klik hebben (zelf ook nooit meegemaakt hoor) en dan maakt het verder niks uit wat je doet, onze minister president lukt het ook niet om iemand te ontmoeten ondanks zijn geld en status.
Ik heb ook een collega gehad met verslavingsproblemen (toen hij een keer in het toilet was en ik was naast de deur met een klant bezig hoorde ik hem letterlijk cocaïne snuiven). Hij werd uiteindelijk ontslagen, zat dik in de schulden maar hij ontmoette zijn hele leuke en lieve vriendin in een verslavingskliniek. Die zijn nu al 7 jaar samen. Ik heb nog steeds contact met die oud collega, hij heeft nooit problemen met het vinden van vriendinnen maar ik wil alleen maar aangeven dat ondanks dat hij het zo goed bij de dames hij toch zwaar depressief was. HIj had gewoon totaal geen trek meer in het leven. Hij zei regelmatig letterlijk tegen mij dat hij dood wilde en het nut niet van het leven snapte. Barstte letterlijk regelmatig in tranen uit in mijn bijzijn. Ik was een soort vertrouwenspersoon geworden voor hem. Gelukkig gaat het met hem inmiddels een stuk beter.

Ik denk dat mensen als jij en ik vooral onzichtbare verschijningen zijn. Wij vallen niet niet op. In mijn hoofd ben extravert maar in de praktijk krijg ik die kans niet om het te uiten, alsof een introverte , nederige , zelfs schuchtigere persoonlijkheid bij mijn uiterlijk past en mensen mij ook op die manier zien en behandelen.

Als je enkel negatieve gebeurtenissen ervaart of nog erder als je hele levensfases overslaat ga je steeds meer in je eigen wereldje leven, bouw je een muur om je heen en laat je niemand meer toe. Ik denk dat dat door externe factoren komt, ik denk echt dat dat komt wegens de behandeling van andere mensen. Alsof elke kans die ik krijg om mezelf te ontwikkelen keihard in de grond wordt geboord door anderen. Neem nou een Susan Boyle die wordt ook gewoon keihard op haar uiterlijk beoordeeld , die mensen geven haar gewoon geen kans, Alleen tijdens extreme omstandigheden in een talentshow kon ze haar kwaliteiten tonen. Bekijk die auditie nog maar eens terug, is echt te walgelijk voor woorden https://www.youtube.com/watch?v=RxPZh4AnWyk

En vooral deze blikken van die walgelijke bitches

Wij zijn niet belangrijk voor vrouwen. Als ik bijvoorbeeld verslaafd zou zijn, zou ik in mijn eetje wegrotten en nobody gives a fuck terwijl die knappe collega gered werd door de vrouwen alleen maar omdat hij een knap uiterlijk heeft met dosis charisma.
Mensen zijn niet gelijkwaardig ja misschien op papier maar in de praktijk echt niet.

Ik ben behoorlijk high nu dus ik roep ook maar wat hoor. Ik ga weer proberen te slapen of zo.

So long.



Ik heb het idee dat uiterlijk de doorslaggevende factor is geworden in deze tijden. Zonder echte armoede ontstaan er luxe problemen en maak je als man volgens mij alleen kans als je je uiterlijk gewoon mee hebt. Ik ben zelf ook een 2 of 3tje al is het wat kinderlijk om dit in cijfers uit te drukken natuurlijk.

JXL schreef: ↑

15-05-2018 01:37

Zeer herkenbaar, vivavovum.
Vind het bijzonder naar voor je en zou je graag een hart onder de riem willen steken.
Voor mij geld ook dat er voor mij nauwelijks uitzicht is op een relatie oid.
Ik probeer me maar op andere dingen te richten, zoals hobbies, sociale contacten etc.
Makkelijk is het zeker niet.
Vooral als ik op straat loop en weer eens een een paartje hand en hand zie lopen.
Niet uit afgunst; voel me dan gewoon echter gewoon machteloos en eenzaam.

Precies dit is inderdaad het moeilijke van de situatie dat de feiten CON-STANT op je neus gedrukt worden. Van stellen op straat, of in de bioscoop naar reclame spotjes op de tv en radio alsof het doodnormaal is dat elk mens kan daten.. Nou blijkbaar is dat ook zo en behoren wij tot de zware minderheid.

Ze zeggen wel eens dat leven in eenzaamheid tot 15 jaar van je levensverwachting verminderd. Nou gelukkig heb ik dan nog maar een jaar of 15 a 20 te gaan. Dat geeft eigenlijk maar eens aan hoe ongezond het is om altijd alleen te zijn.

Alleen zijn is het probleem niet als eenzaamheid niet bestond.


Blijkbaar heb ik trouwens wel een soort charisma op mannen (waar ik natuurlijk niks mee opschiet) Op een of andere manier lig ik altijd buitengewoon goed in groepen bij mannen.

Maar het begon iig al op jonge leeftijd, mijn vrienden kregen vaak aandacht van de meisjes en toen was ik al compleet onzichtbaar. Ik liep er altijd bij als opvulling of zo. Maar zelfs op mijn 13de werd mij dit al duidelijk. Op veel van mijn vrienden werd duidelijk anders gereageerd door de meisjes dan op mij.. en dan bedoel ik dat ik gewoon compleet werd genegeerd en overgeslagen alsof ik niet bestond. En ik gedroeg me niet anders dan mijn vrienden.
En nog steeds is dit zo.
Het voelt alsof ik gedwongen wordt om een leven te leven die mensen pas ervaren na hun pensioen. Een leven waarin helemaal niks gebeurd.

Nee ik word echt niet oud hoor, ik word zelfs boos als ik de volgende dag weer wakker word. Elke dag is het groundhog day.

Waar het voor anderen compleet normaal is om te daten en te ontdekken of er een klik aanwezig is, of zelfs meerdere dates hebben per week. Is het voor mensen als jij en ik al een historische overwinning als er al een dame vriendelijk is of een glimlach toont.
Nou sorry ik heb zelf ook wat soft drugs gebruikt nu dus ik ben niet helemaal mezelf.
So long.

ooitverlegen schreef: ↑

14-05-2018 21:02

Ik concludeer daar wel uit dat je de situatie nog niet hebt geaccepteerd maar dat is al heel lang zo. Eerlijk gezegd vind ik het ook nogal wat om te accepteren.

Wat je zeker kan helpen is contact leggen met lotgenoten dat gaf je al eerder aan en ik heb je daarover ook een PB gestuurd. Ik weet niet of die ooit is aangekomen want PB's zijn hier een digi loterij. Ik was overigens een tijdje geleden voor een opdracht in een wooncomplex waar tientallen celibataire mannen en enkele vrouwen woonden. Vond het heel bijzonder daar te zijn. Er waren daar overigens ook nog appartementen beschikbaar maar het zou wel heel toevallig zijn als je iets aan die tip hebt.

Ook een ontroerend verhaal van die vrouw maar fijn dat je er nog voor haar kon zijn!

Ik denk dat je gelijk hebt. Ik probeer constant op mijn gevoel in te spelen door mijn situatie te relativeren door bijvoorbeeld trots te zijn op mezelf dat ik alles aan gedaan heb en alles geprobeerd heb maar het niet zo mocht zijn.
Mijn gevoel wilt zich er maar niet bij neerleggen.
Sorry ik heb geloof ik niks ontvangen.

Ach die vrouw ja, die was helemaal verbitterd. Had geen familie meer die naar haar omkeek, had al haar geld over gemaakt naar haar Spaanse vriend en vervolgens liet hij nooit meer iets van zich horen. En omg wat stond zij negatief in het leven zeg, ze had terminale kanker met ook nog een buitengewoon negatieve instelling. Ik denk dat het leven haar zo gevormd heeft. Ik vond het eigenlijk gewoon heel triest maar ik besloot er om voor haar te zijn. Niemand verdient het om op die manier te sterven. Ik liet haar honden uit, ging ook met ze naar de dierenarts, ik bracht haar naar het ziekenhuis , haalde boodschappen en kluste in huis. Ik was daadwerkelijk 100 uur bezig in de week met mijn werk erbij.

safrat schreef: ↑

14-05-2018 16:05

Bij verlatingsangst horen ook bepaalde kenmerken. In hoeverre komen die kenmerken dan met jouw gedrag overeen? Of is die vermeende verlatingsangst louter een veronderstelling? Ik wil niet beweren dat je dit niet hebt, maar op grond van wat jij schrijft lijkt de angst om verlaten te worden niet erg van toepassing. Eigenlijk gaat het vooral om claimen en zoeken naar bevestiging. Ben je dan onzeker of denk je dat je onzeker kan worden als je in een goede relatie terecht komt?

Ik herken bij mijzelf die angst niet. Ik vertoon dat gedrag niet en heb ook niet de neiging daartoe. Gevoelsmatig ben ik altijd wel zeker geweest dat de ander niet weg zou gaan. Nou ligt dat bij mijn moeder wat ingewikkelder, omdat zij vrij labiel is, maar ook bij haar heb ik nooit getwijfeld - in tegenstelling tot mijn broer overigens. Voor hem waren haar buien onvoorspelbaar en voor mij niet. Misschien is dat ook een factor.

Van het verbreken met de borderlineman heb ik veel last gehad. Het duurde 7 jaar voor ik daar overheen was. Het was mijn beslissing en ik heb daar nooit spijt van gehad, maar het verdriet was heel heftig en later sluimerend.

Ik denk dat jouw verwarring over welke angst ik heb vooral komt door mijn onderscheid tussen lang en kort. Bij een korte relatie ben ik veel minder veeleisend, is er weinig verdieping en gaat het vooral om de fysieke connectie al kan je nooit het geestelijke helemaal afsluiten. Bij een lange relatie is het meer tegenovergesteld.

"In mijn beleving ben ik niet zozeer bang om vrijheid te verliezen in dingen die ik doe, maar meer in dingen die ik niet doe."Ik begrijp het laatste gedeelte niet. Ben je bang dat je dingen laat als je in een relatie zit of ben je bang dat je dingen mist?

Het lijkt mij dat jouw nieuwe inzicht wel tot verandering kan leiden. Natuurlijk moet je wel een gevoel hebben, maar het is ook heel makkelijk om gevoelens te blokkeren, te rationaliseren of anderszins. Als je het dan hebt over een coping mechanisme... Als weglopen een reactie is op een gevoel dan weet je toch dat je naar iemand toe moet lopen? Of denk ik nu te simpel?

Dat is een goeie. Ik heb even gegoogled en verlatingsangst is iets anders dan ik bedoel. ik denk dat jouw uitleg de lading veel beter dekt, want ik ben nog nooit in paniek geraakt als iemand afstand nam.

Het is idd een vorm van bevestiging zoeken. En ook claimen, maar beide komen iig voort uit, zoals Esla zegt, door een erge verliefdheid, welke het resultaat is van een slecht fundament en geen eigen leven, maar daar hebben we het eerder over gehad. Eigenlijk ervaar ik heel die post van Esla hetzelfde.

Maar met uitleg denk ik dat we beide geen angst hebben in de zin van verlaten of verbinden, maar meer dat we beide het idee hebben, dat we op basis van de eisen en verwachtingen van een traditionele relatie, eigenlijk niet voldoen. Zeg ik het zo goed, want als persoon ken ik eigenlijk geen onzekerheid, maar ben ik me er wel van bewust dat ik voor een traditionele relatie weinig te bieden heb.

In die zin bedoel ik ook angst om vrijheid te verliezen in dingen die ik niet doe. Ik ga niet naar verjaardagen, niet naar familie, niet op vakantie, ik hang het liefst wat rond, ik hoef allemaal niet zoveel. Dat zijn dingen die over het algemeen wel verwacht worden in een relatie. Ik moet daar echt niet aan denken.

Dat laatste is ook waarom ik eigenlijk meteen wil wegrennen. Ik ren niet weg van een gevoel, want dan zou ik heel vaak wegrennen. Ik denk dat ik meer weg ren van verwachtingen, mijn beeld van relaties en de verwarring, omdat ik gewoon echt niet weet wat ik eruit wil halen.

ooitverlegen schreef: ↑

06-05-2018 13:09

Neemt je verlangen toe of verandert je voorkeur? Spring in het veld haha, nee dat was ook nooit mijn voorkeur maar ik heb imiddels gemerkt dat zulke vrouwen ook een heel andere kant kunnen hebben. Dat komt echter ook door de jaren en daarmee levenservaring.

Maar je hebt dus een 10+ laten lopen? Je verkoopt jezelf niet onder de prijs haha! Ik begin nu wel heel benieuwd te worden naar je toekomst. Blijf je wel posten hier?

Juist ja, spring in 't veld is vooral een Vlaamse uitdrukking denk ik Gisteren trouwens opnieuw 'zo iemand' ontmoet, begint spontaan te babbelen tegen mij en probeert tot een keer of 5 toe een gesprek aan te knopen (waarbij ze dan nog zegt dat ze 'iemand-als-mij' leuk vindt) maar Josken zat deze keer met z'n gedachten ergens anders dus had Josken niet zoveel zin in een babbel... Einde verhaal

Haha, bezig met carriereswitch dus nu wat minder maar ik blijf posten, en ik ben even benieuwd naar de toekomst als jou

Eslarealidad schreef: ↑

14-05-2018 22:19

Ik ben ook niet zo enthousiast (nog).
Kan ook verlegenheid zijn.
Kijk het nog even aan.
Een soort spel lijkt het inderdaad.
Ik zie (bijna) alles.

Ik zie ook heel veel. In het echt. Oost-Indisch blind. Doof soms ook.
Het is op zich ook een spel. Je moet wel beiden de regels kennen en niet spelen om het spelen, tenzij dat een regel is, maar dat terzijde.

ooitverlegen schreef: ↑

14-05-2018 21:24

De situaties en de ontspannen houding die jij beschrijft waren voor mij onbestaanbaar. Ik heb mij ook heel lang afgevraagd hoe relaties ontstaan, waar ontmoeten partners elkaar omdat ik vanaf mijn 16e jaar uitsluitend in een mannenwereld leefde.

Veel relaties ontstaan zo, denk ik. Of ontstonden zo, want nu gaat het met internetdaten veel sneller. Vrij geforceerd. Voor mij is zo'n langdurige periode beter. Als ik een serieuze relatie zou willen zou ik dat ook niet via internet regelen.

Als je niet in een gemengde omgeving werkt, ben je afhankelijk van uitgaan, sport of vrienden om iemand te leren kennen. Het lijkt mij dat je makkelijk iemand kan ontmoeten. Je kiest er toch zelf voor om in die mannenwereld te blijven. Het is niet zo dat relaties alleen maar ontstaan op het werk, toch?

ooitverlegen schreef: ↑

14-05-2018 22:53

Geen drama toestanden hier hoor, een rustig riviertje. Misschien voor sommigen te saai maar daardoor hadden we ruimte voor iemand die daar heel veel aan heeft. Dat heeft op een bepaald moment mijn stabiliteit wel even aan het wankelen gebracht maar ook dat is goedgekomen.

Het lijkt alsof je denkt in uitersten. Een tijd geleden hadden wij het over passie. Jij dacht gelijk aan drama en vreemdgaan. Dat vond ik toen wel bijzonder. Alsof dat altijd samen gaat. Voor mij is jouw rustige riviertje niets meer dan stilstaand water. Ik denk dat je zowel een stabiele als passionele relatie kunt hebben. Voor minder zou ik het niet doen. Geen oordeel verder over jouw relatie, alleen verbazing dat iemand daarvoor kan kiezen, al begrijp ik het ook wel.

spell68 schreef: ↑

15-05-2018 13:31

Dat is een goeie. Ik heb even gegoogled en verlatingsangst is iets anders dan ik bedoel. ik denk dat jouw uitleg de lading veel beter dekt, want ik ben nog nooit in paniek geraakt als iemand afstand nam.

Het is idd een vorm van bevestiging zoeken. En ook claimen, maar beide komen iig voort uit, zoals Esla zegt, door een erge verliefdheid, welke het resultaat is van een slecht fundament en geen eigen leven, maar daar hebben we het eerder over gehad. Eigenlijk ervaar ik heel die post van Esla hetzelfde.

Maar met uitleg denk ik dat we beide geen angst hebben in de zin van verlaten of verbinden, maar meer dat we beide het idee hebben, dat we op basis van de eisen en verwachtingen van een traditionele relatie, eigenlijk niet voldoen. Zeg ik het zo goed, want als persoon ken ik eigenlijk geen onzekerheid, maar ben ik me er wel van bewust dat ik voor een traditionele relatie weinig te bieden heb.

In die zin bedoel ik ook angst om vrijheid te verliezen in dingen die ik niet doe. Ik ga niet naar verjaardagen, niet naar familie, niet op vakantie, ik hang het liefst wat rond, ik hoef allemaal niet zoveel. Dat zijn dingen die over het algemeen wel verwacht worden in een relatie. Ik moet daar echt niet aan denken.

Dat laatste is ook waarom ik eigenlijk meteen wil wegrennen. Ik ren niet weg van een gevoel, want dan zou ik heel vaak wegrennen. Ik denk dat ik meer weg ren van verwachtingen, mijn beeld van relaties en de verwarring, omdat ik gewoon echt niet weet wat ik eruit wil halen.

Je hebt dus geen verlatingsangst? Hoe kwam je erbij om dat te denken? Ben je dan zo beïnvloedbaar?

Ik kan me niet voorstellen dat een erge verliefdheid de oorzaak is van claimend gedrag. Dat claimende zit in de persoon. Daar heeft verliefdheid niets mee te maken. Misschien als je het omdraait: als je op zoek bent naar bevestiging kan je erg verliefd worden, maar dat dekt de lading natuurlijk ook niet.

Ik heb zeker wel bindingsangst. Kunnen is niet hetzelfde als willen. Ik kan wel binden, maar wil op dit moment niet. Uit angst. Deels omdat ik bang ben afhankelijk te worden of mijn vrijheid op te moeten geven, maar ook omdat het opbreken nooit gemakkelijk gaat. Daarnaast moet ik toch echt dingen veranderen aan mijzelf. Ik denk na of ik dat wil en kan.

Jouw beeld van een relatie klopt niet. Behalve huisje boompje beestje is er geen standaardrelatie en ook in een huisje boompje beestje relatie zijn er talloze variaties. Die verwachting creëer jezelf. Ik ben mee geweest naar feestjes en partijtjes. Met boek en schaakspel. Als ik geen zin had, hoefde het niet, maar ik ging mee om de ander een plezier te doen. Niet altijd overigens.

Er valt over alles te praten. Als iemand jou toch dingen wil verplichten dan is dat simpelweg niet de juiste persoon voor jou.

safrat schreef: ↑

15-05-2018 21:12

Je hebt dus geen verlatingsangst? Hoe kwam je erbij om dat te denken? Ben je dan zo beïnvloedbaar?

Ik kan me niet voorstellen dat een erge verliefdheid de oorzaak is van claimend gedrag. Dat claimende zit in de persoon. Daar heeft verliefdheid niets mee te maken. Misschien als je het omdraait: als je op zoek bent naar bevestiging kan je erg verliefd worden, maar dat dekt de lading natuurlijk ook niet.

Ik heb zeker wel bindingsangst. Kunnen is niet hetzelfde als willen. Ik kan wel binden, maar wil op dit moment niet. Uit angst. Deels omdat ik bang ben afhankelijk te worden of mijn vrijheid op te moeten geven, maar ook omdat het opbreken nooit gemakkelijk gaat. Daarnaast moet ik toch echt dingen veranderen aan mijzelf. Ik denk na of ik dat wil en kan.

Jouw beeld van een relatie klopt niet. Behalve huisje boompje beestje is er geen standaardrelatie en ook in een huisje boompje beestje relatie zijn er talloze variaties. Die verwachting creëer jezelf. Ik ben mee geweest naar feestjes en partijtjes. Met boek en schaakspel. Als ik geen zin had, hoefde het niet, maar ik ging mee om de ander een plezier te doen. Niet altijd overigens.

Er valt over alles te praten. Als iemand jou toch dingen wil verplichten dan is dat simpelweg niet de juiste persoon voor jou.

Dat je je dat niet kunt voorstellen snap ik dan weer niet. Ik had ook nooit gedacht dat ik zo een afhankelijk gevoel van iemand zou kunnen hebben.
Tot ik verliefd werd.
Afhankelijk in die mate van erge verliefdheid dat als hij bijvoorbeeld kwaad in de nacht wegliep ik een zware afkick kreeg. Riem om mijn maag.
Naar adem happen. Ik had mijn 'drugs' (ex) nódig om me weer goed te voelen. Als ik dit schrijf dan denk ik: wat leek ik gek toen. Ik was het denk ik ook wel. Gek van verliefdheid en hij ook wel. Ver van mezelf af gedreven. Mezelf verloren. Door het chemische proces wat zich in mijn brein afspeelde. Of de hormonen die er rond zwieren. Dat afhankelijke is dan claimen toch?Ik vind het echt een "soort van ziekte", een erge verliefdheid. De basis zal niet goed geweest zijn. Daardoor toen het uit ging kreeg ik de hoogste gradatie van het liefdesverdriet. Dat voelde zo. In mijn jongere jaren nooit meegemaakt. Ja, een liefdesverdriet wat nog te handelen was. Ook erg maar niet zoals deze. Ik onderschat liefdesverdriet nooit. Er was zelfs een zangeres die had verlammingsverschijnselen door liefdesverdriet.
Het zit in me, inderdaad.
Blijkbaar, nooit gedacht dat mijn brein zo die kant op kon gaan. Niet in de basis, door een ruis ontstaan. Ik ben geen afhankelijke vrouw. Normaal. Veel langer single dan dat ik een relatie had.
Had nooit een man 'nodig'.
Het is net alsof ik er geen type voor ben. Dat serieuze kan ik soms ongemakkelijk vinden, krijg lachneigingen. Ik ben wel serieus, op de manier van 1 op 1.

Als je geen zin hebt om ergens naar toe te gaan moet je dat gewoon kunnen zeggen. Toch gaat de ander dan 4 keer aan je trekken.
Aah ga nou mee, zo gezellig.
Schuldgevoel...
Natuurlijk kun je iemand een plezier doen en ook dat doe ik maar ik merk dat ik dan óók wil wegrennen. Ik ben graag onder de mensen hoor daar niet van maar niet in kringetje zitten. Wel met mijn eigen ploegie (fam).
Over die erge verliefdheid van toen ben ik nog verbaasd.
Het zou kunnen komen omdat ik meestal kon inschatten hoe het ervoor stond alleen bij die ex niet.
Negeren, dan weer liefdevol, het niet stabiele waardoor ik ook werd. Blij zijn met kruimeltjes als het weer goed was.
Die uitvergroot werden door mijn gedachten.
We hebben natuurlijk ook ontzettend leuke dingen gedaan.
Dat zou ik wel weer willen met een ander.
Gek wijf was ik toen, ik kan zeggen dat mij dat niet meer gebeurd omdat ik heel veel over de psyche ben gaan lezen.
Het zit in me...of toch niet meer?
Door een levensles?

safrat schreef: ↑

15-05-2018 20:36

Ik zie ook heel veel. In het echt. Oost-Indisch blind. Doof soms ook.
Het is op zich ook een spel. Je moet wel beiden de regels kennen en niet spelen om het spelen, tenzij dat een regel is, maar dat terzijde.

Ja, dat denk ik ook wel dat jij heel veel ziet.

Grappig dat je daar over begint.
Moet ik gelijk denken aan dat ik dat eens zei tegen een bekende.
Ben jij Oost-Indisch doof of zo?
Hij heeft daar de hele avond om moeten lachen want het was waar.
Echt slappe lach samen.

Het spel zou kúnnen leiden tot een serieuze relatie.
Dan puur gezien, vanuit onzekerheid denk ik.
Anders dan ben je rechtstreeks.
Waar ik wel van hou.

Eslarealidad schreef: ↑

16-05-2018 01:04

Dat je je dat niet kunt voorstellen snap ik dan weer niet. Ik had ook nooit gedacht dat ik zo een afhankelijk gevoel van iemand zou kunnen hebben.
Tot ik verliefd werd.
Afhankelijk in die mate van erge verliefdheid dat als hij bijvoorbeeld kwaad in de nacht wegliep ik een zware afkick kreeg. Riem om mijn maag.
Naar adem happen. Ik had mijn 'drugs' (ex) nódig om me weer goed te voelen. Als ik dit schrijf dan denk ik: wat leek ik gek toen. Ik was het denk ik ook wel. Gek van verliefdheid en hij ook wel. Ver van mezelf af gedreven. Mezelf verloren. Door het chemische proces wat zich in mijn brein afspeelde. Of de hormonen die er rond zwieren. Dat afhankelijke is dan claimen toch?Ik vind het echt een "soort van ziekte", een erge verliefdheid. De basis zal niet goed geweest zijn. Daardoor toen het uit ging kreeg ik de hoogste gradatie van het liefdesverdriet. Dat voelde zo. In mijn jongere jaren nooit meegemaakt. Ja, een liefdesverdriet wat nog te handelen was. Ook erg maar niet zoals deze. Ik onderschat liefdesverdriet nooit. Er was zelfs een zangeres die had verlammingsverschijnselen door liefdesverdriet.
Het zit in me, inderdaad.
Blijkbaar, nooit gedacht dat mijn brein zo die kant op kon gaan. Niet in de basis, door een ruis ontstaan. Ik ben geen afhankelijke vrouw. Normaal. Veel langer single dan dat ik een relatie had.
Had nooit een man 'nodig'.
Het is net alsof ik er geen type voor ben. Dat serieuze kan ik soms ongemakkelijk vinden, krijg lachneigingen. Ik ben wel serieus, op de manier van 1 op 1.

Als je geen zin hebt om ergens naar toe te gaan moet je dat gewoon kunnen zeggen. Toch gaat de ander dan 4 keer aan je trekken.
Aah ga nou mee, zo gezellig.
Schuldgevoel...
Natuurlijk kun je iemand een plezier doen en ook dat doe ik maar ik merk dat ik dan óók wil wegrennen. Ik ben graag onder de mensen hoor daar niet van maar niet in kringetje zitten. Wel met mijn eigen ploegie (fam).
Over die erge verliefdheid van toen ben ik nog verbaasd.
Het zou kunnen komen omdat ik meestal kon inschatten hoe het ervoor stond alleen bij die ex niet.
Negeren, dan weer liefdevol, het niet stabiele waardoor ik ook werd. Blij zijn met kruimeltjes als het weer goed was.
Die uitvergroot werden door mijn gedachten.
We hebben natuurlijk ook ontzettend leuke dingen gedaan.
Dat zou ik wel weer willen met een ander.
Gek wijf was ik toen, ik kan zeggen dat mij dat niet meer gebeurd omdat ik heel veel over de psyche ben gaan lezen.
Het zit in me...of toch niet meer?
Door een levensles?

Het is meer een kwestie van oorzaak en gevolg. Niet iedereen vertoont claimend gedrag bij verliefdheid. Het is mijns inziens geen gevolg van. Claimen is voor mij ook niet hetzelfde als afhankelijk zijn.

Het zit vast nog in je, maar waarschijnlijk wil je niet meer zo verliefd worden als toen.

Dat trekken trekt mij niet. 1 keer zeggen vind ik genoeg. Van een nee een ja maken vind ik pushen en opdringerig. Daar word ik afstandelijk van en soms verbreek ik het contact daardoor. Ik wil de ander best een plezier doen, maar bij voorkeur zonder de vraag te krijgen. Het heeft ook geen zin. Ik verpest het hele feestje in een handomdraai.

Eslarealidad schreef: ↑

16-05-2018 01:19

Ja, dat denk ik ook wel dat jij heel veel ziet.

Grappig dat je daar over begint.
Moet ik gelijk denken aan dat ik dat eens zei tegen een bekende.
Ben jij Oost-Indisch doof of zo?
Hij heeft daar de hele avond om moeten lachen want het was waar.
Echt slappe lach samen.

Het spel zou kúnnen leiden tot een serieuze relatie.
Dan puur gezien, vanuit onzekerheid denk ik.
Anders dan ben je rechtstreeks.
Waar ik wel van hou.

Ik hou ook van directheid.
Hoe schat je die man dan in? Want je bent al best een tijd bezig.

safrat schreef: ↑

16-05-2018 08:24

Het is meer een kwestie van oorzaak en gevolg. Niet iedereen vertoont claimend gedrag bij verliefdheid. Het is mijns inziens geen gevolg van. Claimen is voor mij ook niet hetzelfde als afhankelijk zijn.

Het zit vast nog in je, maar waarschijnlijk wil je niet meer zo verliefd worden als toen.

Dat trekken trekt mij niet. 1 keer zeggen vind ik genoeg. Van een nee een ja maken vind ik pushen en opdringerig. Daar word ik afstandelijk van en soms verbreek ik het contact daardoor. Ik wil de ander best een plezier doen, maar bij voorkeur zonder de vraag te krijgen. Het heeft ook geen zin. Ik verpest het hele feestje in een handomdraai.

Nou, ik heb het exact zo ervaren als Esla (dank voor je uitleg, dat bespaart me veel schrijfwerk). En dat claimende komt juist, omdat je afhankelijk bent. Als je zo verliefd bent dan daalt je serotonine gehalte en dat geeft je een down gevoel, om dat weer op peil te krijgen, moet je je object van affectie zien, dus je wordt er letterlijk afhankelijk van. Het is wat dat betreft precies hetzelfde als een coke verslaving.

Liefdesverdriet is letterlijk afkicken van die verslaving, daarom duurt het een tijdje en bij de een is het veel heftiger dan bij de andere. In de middeleeuwen werd het zelfs echt als een ziekte gezien.

Maar het is eigenlijk een diepere emotie van verlatenheid (volgens een boek van Jan Geurtz, lees ik net op google) en komt toch vaak neer op een gevolg waarvan de basis is gelegd in de kindertijd en heeft alles te maken met jezelf en weinig met de ander. De liefde geeft je dan een goed gevoel, maar wanneer je verlaten wordt...

De oplossing is dus idd om vooral dat gevoel voor jezelf te krijgen, zonder dat je er afhankelijk van bent van de ander. Nou daar heb ik genoeg aan gewerkt, maar er is toch onzekerheid, omdat ik sindsdien niet de lakmoestest heb gehad, Alhoewel ik ben nog 1x verliefd geweest, en die vrouw heb ik uitgevraagd, die zei nee, maar daar had ik totaal geen moeite mee, dus dat is een goed ding.

Overigens ben ik totaal niet claimend. Ik heb al een hekel aan hulp vragen, en als ik vraag om iets te doen en iemand zegt nee, dan ga ik iemand echt niet overtuigen. Ik kan me prima zelf vermaken of ik benader iemand anders wel. En als iemand mij probeert emotioneel te manipuleren dan word ik heel snel heel geïrriteerd en ben ik er zo klaar mee.

Ik denk dat iig dat ik de naam verlatingsangst heb gegeven aan iets, waarbij ik eigenlijk iets anders bedoel. Ik zie de link niet zo met beïnvloedbaar zijn.

Maar uiteindelijk is ook mijn beeld van een relatie niet veel anders dan een beeld wat mijn hersens gecreëerd hebben, om te rechtvaardigen er niet aan te beginnen, maar uiteindelijk is het gewoon angst om weer dat gevoel van afhankelijkheid te krijgen. Het is geen bindingsangst en geen verlatingsangst, maar die twee klinken acceptabeler.

Overigens kan ik er ook maar niet achter komen, wat emotionele binding nou precies inhoudt. Ik lees dat dat heel belangrijk is in een relatie, maar ik zou niet weten wat ik daar nu precies bij moet voelen.

spell68 schreef: ↑

16-05-2018 09:40

Als je zo verliefd bent dan daalt je serotonine gehalte en dat geeft je een down gevoel, om dat weer op peil te krijgen, moet je je object van affectie zien, dus je wordt er letterlijk afhankelijk van. Het is wat dat betreft precies hetzelfde als een coke verslaving.

Liefdesverdriet is letterlijk afkicken van die verslaving, daarom duurt het een tijdje en bij de een is het veel heftiger dan bij de andere. In de middeleeuwen werd het zelfs echt als een ziekte gezien.

Mooi verwoord en heel herkenbaar.