Relaties
alle pijlers
Vriend wil niet samenwonen....relatie beeindigen overdreven?
vrijdag 3 juli 2009 om 13:08
Sinds drie jaar hebben mijn vriend en ik een relatie. We zijn allebei boven de dertig en we hebben het heel leuk met elkaar.
Maar sinds een tijdje weet ik dat hij niet wil samenwonen - nu niet, nooit.
Hij heeft namelijk al eerder samengewoond in een goede relatie en toen bleek dat hij zich daarbij niet gelukkig voelde, hij mist zijn avondjes alleen thuis.
Het feit dat ik veel weg ben en dat hij dus in de praktijk vaak rustig alleen thuis zou zijn is voor hem gevoelsmatig niet hetzelfde. Ook een eigen kamer, zolder of tuinhuis oid is niet voldoende. Hij heeft behoefte aan zijn eigen huidige huis, waar hij alleen kan zijn.
Naast die 2 avonden in de week wil hij juist heel graag bij me zijn. Ik heb hem voorgesteld om zijn huis aan te houden als we zouden gaan samenwonen, zodat hij nog steeds zijn avondjes alleen kan hebben, maar daarop reageerde hij met: Ik heb al mijn huis en hoef geen ander huis.
Voor mij is samenwonen echter erg belangrijk. Ik heb nog nooit samengewoond, maar het lijkt me heerlijk om samen een toekomst op te bouwen. Om samen een huis uit te zoeken, in te richten, bij elkaar te horen. Zonder dat je dan steeds op elkaars lip zit want dat doe ik nooit, onder andere vanwege werk, sport en vriendinnen. Ik ben dit jaar ook een weekje met een vriendin op vakantie geweest, ik vind het normaal om dingen zonder elkaar te doen.
Maar ik wil wel graag bij elkaar leven en horen. Het idee dat we over tien jaar nog steeds elk weekend met onze weekendtas bij elkaar uit "logeren" gaan........
Daarom heb ik aangegeven dat ik op deze basis niet verder kan. Ik ben gewoon niet gelukkig in de huidige situatie. Hij wil mij absoluut niet kwijt maar geeft ook aan dat hij niet wil dat ik ongelukkig ben, dus dat hij het zal accepteren als ik voor mezelf kies.
En dat gaat helaas gebeuren. We gaan dit weekend niet bij elkaar zijn en ik ga zelf een huis zoeken, zonder hem, in mijn stad. Het gaat dus uit (al durven we dat nog niet definitief te maken).
Maar het blijft door mijn hoofd spoken: is dit toch niet wat overdreven van mij? Kan ik niet beter mijn grote liefde behouden, en me maar neerleggen bij het niet-samenwonen?
Zijn er meer mensen met een vriend(in) die niet wil samenwonen?
Hoe zijn jullie daar mee omgegaan?
Maar sinds een tijdje weet ik dat hij niet wil samenwonen - nu niet, nooit.
Hij heeft namelijk al eerder samengewoond in een goede relatie en toen bleek dat hij zich daarbij niet gelukkig voelde, hij mist zijn avondjes alleen thuis.
Het feit dat ik veel weg ben en dat hij dus in de praktijk vaak rustig alleen thuis zou zijn is voor hem gevoelsmatig niet hetzelfde. Ook een eigen kamer, zolder of tuinhuis oid is niet voldoende. Hij heeft behoefte aan zijn eigen huidige huis, waar hij alleen kan zijn.
Naast die 2 avonden in de week wil hij juist heel graag bij me zijn. Ik heb hem voorgesteld om zijn huis aan te houden als we zouden gaan samenwonen, zodat hij nog steeds zijn avondjes alleen kan hebben, maar daarop reageerde hij met: Ik heb al mijn huis en hoef geen ander huis.
Voor mij is samenwonen echter erg belangrijk. Ik heb nog nooit samengewoond, maar het lijkt me heerlijk om samen een toekomst op te bouwen. Om samen een huis uit te zoeken, in te richten, bij elkaar te horen. Zonder dat je dan steeds op elkaars lip zit want dat doe ik nooit, onder andere vanwege werk, sport en vriendinnen. Ik ben dit jaar ook een weekje met een vriendin op vakantie geweest, ik vind het normaal om dingen zonder elkaar te doen.
Maar ik wil wel graag bij elkaar leven en horen. Het idee dat we over tien jaar nog steeds elk weekend met onze weekendtas bij elkaar uit "logeren" gaan........
Daarom heb ik aangegeven dat ik op deze basis niet verder kan. Ik ben gewoon niet gelukkig in de huidige situatie. Hij wil mij absoluut niet kwijt maar geeft ook aan dat hij niet wil dat ik ongelukkig ben, dus dat hij het zal accepteren als ik voor mezelf kies.
En dat gaat helaas gebeuren. We gaan dit weekend niet bij elkaar zijn en ik ga zelf een huis zoeken, zonder hem, in mijn stad. Het gaat dus uit (al durven we dat nog niet definitief te maken).
Maar het blijft door mijn hoofd spoken: is dit toch niet wat overdreven van mij? Kan ik niet beter mijn grote liefde behouden, en me maar neerleggen bij het niet-samenwonen?
Zijn er meer mensen met een vriend(in) die niet wil samenwonen?
Hoe zijn jullie daar mee omgegaan?
vrijdag 6 november 2009 om 12:22
Hoi Vooruit, even vanuit de meeleesmodus...
Hij twijfelt voornamelijk (denk ik he) vanuit zichzelf. Daarmee bedoel ik...hij weet dat hij zichzelf en daarmee zijn gevoel over het samenwonen niet zal kunnen veranderen. Dat is dus zijn referentiekader. Jij hebt het tot op heden niet kunnen accepteren en kan zich dan ook heel moeilijk voorstellen dat je dat nu wel zou hebben veranderd...
Dat is wat ik denk, sterkte. Ik hoop voor jou dat je gauw positief nieuws hebt.
Hij twijfelt voornamelijk (denk ik he) vanuit zichzelf. Daarmee bedoel ik...hij weet dat hij zichzelf en daarmee zijn gevoel over het samenwonen niet zal kunnen veranderen. Dat is dus zijn referentiekader. Jij hebt het tot op heden niet kunnen accepteren en kan zich dan ook heel moeilijk voorstellen dat je dat nu wel zou hebben veranderd...
Dat is wat ik denk, sterkte. Ik hoop voor jou dat je gauw positief nieuws hebt.
vrijdag 6 november 2009 om 12:29
Indirect gebeurd nu weer hetzelfde...
Hij neemt zijn tijd (lees, hij wil niet samenwonen) en dat zie jij als iets negatiefs. Jij ziet/voelt dat als uiting van de mate waarin hij van je houdt of je leuk vindt... Zo deed/voelde je dat ook met het samenwonen, het feit dat hij dat niet wilde, vertaalde jij als in : hij houdt niet genoeg van me, vindt me niet leuk genoeg...
Dus ook hierin : vertrouw op wat hij zegt. Hij zegt dat hij meer tijd nodig heeft, hij zegt niet dat hij niet meer/niet genoeg van je houdt omdat hij niet 1, 2, 3 een beslissing neemt.
Hij neemt zijn tijd (lees, hij wil niet samenwonen) en dat zie jij als iets negatiefs. Jij ziet/voelt dat als uiting van de mate waarin hij van je houdt of je leuk vindt... Zo deed/voelde je dat ook met het samenwonen, het feit dat hij dat niet wilde, vertaalde jij als in : hij houdt niet genoeg van me, vindt me niet leuk genoeg...
Dus ook hierin : vertrouw op wat hij zegt. Hij zegt dat hij meer tijd nodig heeft, hij zegt niet dat hij niet meer/niet genoeg van je houdt omdat hij niet 1, 2, 3 een beslissing neemt.
vrijdag 6 november 2009 om 12:34
Kikker en Hariboooo: bedankt! Ik voel me opeens beter!
Inderdaad: hij zal/kan niet veranderen, dus kan hij zich waarschijnlijk moeilijk voorstellen dat ik dat wel kan (onze liefde belangrijker vinden dan mijn samenwoonwens).
En zal hij bang zijn dat het toch weer een issue wordt.....
Hier kan ik meer mee dan mijn eigen gedachten dat hij het misschien toch niet zo fijn met mij had als ik met hem. Dan zou ik me toch zo vergist hebben, hij liet namelijk aan alle kanten merken hoe blij hij met me was.....
Pffffff......afwachten maar.........
Inderdaad: hij zal/kan niet veranderen, dus kan hij zich waarschijnlijk moeilijk voorstellen dat ik dat wel kan (onze liefde belangrijker vinden dan mijn samenwoonwens).
En zal hij bang zijn dat het toch weer een issue wordt.....
Hier kan ik meer mee dan mijn eigen gedachten dat hij het misschien toch niet zo fijn met mij had als ik met hem. Dan zou ik me toch zo vergist hebben, hij liet namelijk aan alle kanten merken hoe blij hij met me was.....
Pffffff......afwachten maar.........
vrijdag 6 november 2009 om 12:56
Hariboooo, je laatste berichtje had ik net nog niet gezien maar het zet me wel aan het denken......
Dit is wel een goede les voor mij. Ik moet ophouden met mijn eigen interpretaties maar gewoon luisteren naar wat hij zegt en daar ook op vertrouwen.
Maar het is zo moeilijk te begrijpen voor mij hoe hij in elkaar zit, want ik ben zo anders.
Dit is wel een goede les voor mij. Ik moet ophouden met mijn eigen interpretaties maar gewoon luisteren naar wat hij zegt en daar ook op vertrouwen.
Maar het is zo moeilijk te begrijpen voor mij hoe hij in elkaar zit, want ik ben zo anders.
vrijdag 6 november 2009 om 14:23
Even een beetje off-topic: Ook Theo Maassen woont apart van zijn vrouw - terwijl zij zelfs zijn getrouwd. Het komt dus inderdaad wel vaker voor.
Misschien goed om alvast aan de toekomst te denken en toch een beetje 2x een thuis te creeeren. Dus misschien wel bij elkaar in de buurt gaan wonen (bijv loopafstand) en ook dubbele toiletartikelen enzo en wellicht een ondergoed/sokkenla enzo. dan hoef je tenminste niet alles de hele tijd mee te sjouwen..
Misschien goed om alvast aan de toekomst te denken en toch een beetje 2x een thuis te creeeren. Dus misschien wel bij elkaar in de buurt gaan wonen (bijv loopafstand) en ook dubbele toiletartikelen enzo en wellicht een ondergoed/sokkenla enzo. dan hoef je tenminste niet alles de hele tijd mee te sjouwen..
vrijdag 6 november 2009 om 14:34
Maar willen accepteren is iets anders dan het ook daadwerkelijk kunnen.. Ik wil heel graag over dingen makkelijker denken dan ik doe, maar zo steek ik niet in elkaar. Is het dan geen utopie om te denken dat je jezelf wel kunt veranderen?
Ik reageer vanuit mijn eigen referentiekader hoor, dus wil niemand voor het hoofd stoten, maar vraag me af of verwachten van jezelf dat je wel kunt veranderen niet net zo'n droomwens als dat verwachten van een partner.
Dat laatste heb je nu zo'n 3 jaar gedaan en werkte niet, dus nu moet het vanuit jou komen. Terwijl hij je in de eerste plaats gewoon heeft laten weggaan (ik heb nog niet anders gelezen in elk geval) en je nu weer laat 'bungelen'. Sorry dat ik het zeg, maar ik zie in zijn afwachtende houding idd angst, maar ook wel een beetje een zwaktebod.
Als mijn vriend niet zeker weet of hij met mij verder wil, tsja, ik ben er leuk genoeg voor, denk ik dan... Okee, je hebt hem gekwetst, maar jullie hebben deze situatie in feite samen op de spits gedreven, waardoor jij je genoodzaakt voelde een beslissing te nemen (en daardoor heb je jezelf niet minder gekwetst dan hem!!).
Eerst bedelde je om samen te wonen (gaf hem macht) en nu 'smeek' je om je nog een kans (legt weer de macht bij hem neer).
(Ik krijg mijn woordkeuze niet helder, ik formuleer bewust vrij scherp. Ondanks dat ik hoop dat mijn wantrouwen volstrekt ongeplaatst is, wil ik toch even advocaat van de duivel zijn.)
Toen ik zei dat ik wegging en zijn huis verliet, bleef vriend bijna aan mijn enkels hangen. Hij besefte zich na de break wel dat we beiden geluk hadden dat we het nog een keer wilden proberen, omdat we de relatie samen om zeep hadden geholpen door te weinig in elkaars wereld te willen of kunnen kijken. (En dat besef ik me dus ook )
(En ik denk dat het menselijk is om alleen de leuke dingen van elkaar te herinneren. Dat deed ik zelfs nadat ik wegging bij de man die me mishandelde. Pas heel veel maanden later, besefte ik wat hij mee aandeed, naast de leuke dingen.. Vergelijking loopt natuurlijk spaak, maar blijven hangen in het leuke maakt je tijd er nu niet makkelijker op. Je hebt een goede reden gehad om de beslissing toch te nemen.)
Ik reageer vanuit mijn eigen referentiekader hoor, dus wil niemand voor het hoofd stoten, maar vraag me af of verwachten van jezelf dat je wel kunt veranderen niet net zo'n droomwens als dat verwachten van een partner.
Dat laatste heb je nu zo'n 3 jaar gedaan en werkte niet, dus nu moet het vanuit jou komen. Terwijl hij je in de eerste plaats gewoon heeft laten weggaan (ik heb nog niet anders gelezen in elk geval) en je nu weer laat 'bungelen'. Sorry dat ik het zeg, maar ik zie in zijn afwachtende houding idd angst, maar ook wel een beetje een zwaktebod.
Als mijn vriend niet zeker weet of hij met mij verder wil, tsja, ik ben er leuk genoeg voor, denk ik dan... Okee, je hebt hem gekwetst, maar jullie hebben deze situatie in feite samen op de spits gedreven, waardoor jij je genoodzaakt voelde een beslissing te nemen (en daardoor heb je jezelf niet minder gekwetst dan hem!!).
Eerst bedelde je om samen te wonen (gaf hem macht) en nu 'smeek' je om je nog een kans (legt weer de macht bij hem neer).
(Ik krijg mijn woordkeuze niet helder, ik formuleer bewust vrij scherp. Ondanks dat ik hoop dat mijn wantrouwen volstrekt ongeplaatst is, wil ik toch even advocaat van de duivel zijn.)
Toen ik zei dat ik wegging en zijn huis verliet, bleef vriend bijna aan mijn enkels hangen. Hij besefte zich na de break wel dat we beiden geluk hadden dat we het nog een keer wilden proberen, omdat we de relatie samen om zeep hadden geholpen door te weinig in elkaars wereld te willen of kunnen kijken. (En dat besef ik me dus ook )
(En ik denk dat het menselijk is om alleen de leuke dingen van elkaar te herinneren. Dat deed ik zelfs nadat ik wegging bij de man die me mishandelde. Pas heel veel maanden later, besefte ik wat hij mee aandeed, naast de leuke dingen.. Vergelijking loopt natuurlijk spaak, maar blijven hangen in het leuke maakt je tijd er nu niet makkelijker op. Je hebt een goede reden gehad om de beslissing toch te nemen.)
vrijdag 6 november 2009 om 14:49
Fozziebear, je hebt wel gelijk hoor, mijn ex heeft me gewoon laten gaan. En nu heeft hij inderdaad alle touwtjes weer in handen.
Maar moet ik nu dan uit trots het niet verder proberen? Uit de verhalen van NicciFrench blijkt ook dat ze haar ex toen "gewoon" heeft laten gaan. Toch, anderhalf jaar later, heeft ze het er nog moeilijk mee en zou ze weer met hem verder willen.
Daarom wil ik nu niet uit trots handelen, maar uit liefde. En wat ik wel ronduit kan zeggen: in de relatie is het zeker niet zo dat mijn ex alle "macht" in handen heeft. Maar nu even wel ja.....
Maar moet ik nu dan uit trots het niet verder proberen? Uit de verhalen van NicciFrench blijkt ook dat ze haar ex toen "gewoon" heeft laten gaan. Toch, anderhalf jaar later, heeft ze het er nog moeilijk mee en zou ze weer met hem verder willen.
Daarom wil ik nu niet uit trots handelen, maar uit liefde. En wat ik wel ronduit kan zeggen: in de relatie is het zeker niet zo dat mijn ex alle "macht" in handen heeft. Maar nu even wel ja.....
vrijdag 6 november 2009 om 14:53
Martini, bedankt voor je reactie. Tja, in het heetst van de strijd dacht ik dat IEDEREEN samenwoonde behalve ik....maar dat is natuurlijk niet zo inderdaad. Wel goed om even te relativeren.
En het plan was in ieder geval om van mijn huis een gezamenlijk thuis te maken.....en als ik een nieuw huis vind, om dat gezamenlijk in te richten...en die kledingla van hem hadden we inderdaad al!
En het plan was in ieder geval om van mijn huis een gezamenlijk thuis te maken.....en als ik een nieuw huis vind, om dat gezamenlijk in te richten...en die kledingla van hem hadden we inderdaad al!
vrijdag 6 november 2009 om 15:26
Maar na 1,5 jaar is er misschien nog steeds wel wat over... Ik ben wat dat betreft wat filosofisch; alles komt en zal weer gaan. En als we bij elkaar horen, dan zal daar de tijd voor komen. Natuurlijk niet als je maar blijft afwachten, maar soms hebben dingen tijd nodig...
Het 'alles gebeurt met een reden' idee. Lekker zweverig op deze vrijdagmiddag.
En dat je je trots opzij kunt zetten is een kracht, maar pas wel op dat dat niet ten koste gaat van jezelf.
Ik heb een vriendin die in eenzelfde soort relatie zat en die er ook een punt achter zette. Maanden later had ze nog 'spijt', terwijl ze dondersgoed wist dat wat zij wilde met hem nooit zou gebeuren. Dan moet iemand soms ook wakker geschud worden, zodat de acceptatiefase kan gaan beginnen. En voor ik dat deed ben ik altijd begripvol geweest, maar ik zag ook hoe zij hieraan onderdoor ging, terwijl hij alleen maar met haar 'speelde' als een kat met zijn gevangen muis...
Overigens over de kledingla.. Ik had eerder spullen van mijn vriend in huis dan hij van mij. Ik had eerder zijn sleutel dan hij die van mij. Hij sprak eerder over ons, wij en thuis dan ik. En toch kon hij dat laatste drempeltje pas veel later over dan ik. Gekke vent!
Het 'alles gebeurt met een reden' idee. Lekker zweverig op deze vrijdagmiddag.
En dat je je trots opzij kunt zetten is een kracht, maar pas wel op dat dat niet ten koste gaat van jezelf.
Ik heb een vriendin die in eenzelfde soort relatie zat en die er ook een punt achter zette. Maanden later had ze nog 'spijt', terwijl ze dondersgoed wist dat wat zij wilde met hem nooit zou gebeuren. Dan moet iemand soms ook wakker geschud worden, zodat de acceptatiefase kan gaan beginnen. En voor ik dat deed ben ik altijd begripvol geweest, maar ik zag ook hoe zij hieraan onderdoor ging, terwijl hij alleen maar met haar 'speelde' als een kat met zijn gevangen muis...
Overigens over de kledingla.. Ik had eerder spullen van mijn vriend in huis dan hij van mij. Ik had eerder zijn sleutel dan hij die van mij. Hij sprak eerder over ons, wij en thuis dan ik. En toch kon hij dat laatste drempeltje pas veel later over dan ik. Gekke vent!
vrijdag 6 november 2009 om 15:33
Als je besloten hebt er voor te gaan, dan is het afwachten wat hij wil nu.
Misschien dat je eruiteindelijk toch niet mee kan leven, maar misschien moet je dat zelf ondervinden.
Weer de sprong wagen en zien hoe het loopt.
Als je altijd blijft denken: had ik maar...
dan kun je het beter aan gaan. Als hij ook wil.
Misschien dat je eruiteindelijk toch niet mee kan leven, maar misschien moet je dat zelf ondervinden.
Weer de sprong wagen en zien hoe het loopt.
Als je altijd blijft denken: had ik maar...
dan kun je het beter aan gaan. Als hij ook wil.
vrijdag 6 november 2009 om 23:13
Hey vooruit,
Ik blijf zeker nog op het andere topic schrijven! En je hoeft me niet te bewonderen! Ik heb ook nog steeds momenten dat ik me onzeker en verdrietig voel. Maar ik huil,raap mezelf op en ga weer verder. Net zoals jij handel ik uit liefde. Ik vind het goed dat je je buik volgt,dapper! Want je tast nu in het duister. Maar geef hem die tijd. Ook hij zal aangeslagen zijn. En ik kan me ergens ook voorstellen dat hoe meer jij over samenwonen begon hoe meer hij zoiets had van neeeeee.... Zo werkt het bij mijn ex in ieder geval.Wie weet als die druk er af is en hij je weer terugwil.... Hoop maar focus je daar niet op! Hopen is mooi en geeft je kracht,maar je moet er niet afhankelijk van worden. Hebben jullie wel contact verder? En blijven genieten! En lekker huilen als je dat wil!
Ik blijf zeker nog op het andere topic schrijven! En je hoeft me niet te bewonderen! Ik heb ook nog steeds momenten dat ik me onzeker en verdrietig voel. Maar ik huil,raap mezelf op en ga weer verder. Net zoals jij handel ik uit liefde. Ik vind het goed dat je je buik volgt,dapper! Want je tast nu in het duister. Maar geef hem die tijd. Ook hij zal aangeslagen zijn. En ik kan me ergens ook voorstellen dat hoe meer jij over samenwonen begon hoe meer hij zoiets had van neeeeee.... Zo werkt het bij mijn ex in ieder geval.Wie weet als die druk er af is en hij je weer terugwil.... Hoop maar focus je daar niet op! Hopen is mooi en geeft je kracht,maar je moet er niet afhankelijk van worden. Hebben jullie wel contact verder? En blijven genieten! En lekker huilen als je dat wil!
vrijdag 6 november 2009 om 23:37
Ha Vooruit,
Ik heb al een aantal keer een berichtje aan je getypt hier en weer verwijderd. Eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik hier nu zal schrijven. Ik heb het idee dat je jezelf nu toch redelijk aan het wegcijferen bent. Het verdriet overheerst nu en het lijkt of je alles dan maar voor lief wilt nemen om hem toch maar in je leven te houden. Persoonlijk lijkt me dat geen goed uitgangspunt en ik kan me persoonlijk ook wel voorstellen dat je (ex)vriend tijd nodig heeft om hier over na te denken. Hij weet namelijk dat hij door ja te zeggen tegen jouw voorstel, dat hij jou een leven geeft waar je in de kern niet 100% gelukkig mee bent. Dat heb je hem keer op keer aangegeven. Ik kan me heel goed voorstellen dat hij inderdaad niet zomaar aanneemt dat dat nu verdwenen is. Dat je er 'ineens' wel vrede mee hebt dat hij na een vakantie of leuk weekend gewoon naar huis gaat op zondagavond. Dat hij straks toch een teleurgesteld gezicht krijgt als hij niet voldoende (in jouw ogen) betrokken is bij het inrichten/zoeken van een nieuw huis voor jou. Jij geeft aan dat het nieuwe huis meer jullie huis zal worden. Voelt hij dat ook zo? Of is dat 'de wens is de vader van de gedachten'.
Nou ja, al met al niet een heel positief bericht van mij. Ik hoop dat ik ongelijk hebt en dat je je, mochten jullie idd samen verder gaan, er daadwerkelijk (niet alleen met je verstand maar ook met je gevoel) bij neer kunt leggen.
Ik heb al een aantal keer een berichtje aan je getypt hier en weer verwijderd. Eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik hier nu zal schrijven. Ik heb het idee dat je jezelf nu toch redelijk aan het wegcijferen bent. Het verdriet overheerst nu en het lijkt of je alles dan maar voor lief wilt nemen om hem toch maar in je leven te houden. Persoonlijk lijkt me dat geen goed uitgangspunt en ik kan me persoonlijk ook wel voorstellen dat je (ex)vriend tijd nodig heeft om hier over na te denken. Hij weet namelijk dat hij door ja te zeggen tegen jouw voorstel, dat hij jou een leven geeft waar je in de kern niet 100% gelukkig mee bent. Dat heb je hem keer op keer aangegeven. Ik kan me heel goed voorstellen dat hij inderdaad niet zomaar aanneemt dat dat nu verdwenen is. Dat je er 'ineens' wel vrede mee hebt dat hij na een vakantie of leuk weekend gewoon naar huis gaat op zondagavond. Dat hij straks toch een teleurgesteld gezicht krijgt als hij niet voldoende (in jouw ogen) betrokken is bij het inrichten/zoeken van een nieuw huis voor jou. Jij geeft aan dat het nieuwe huis meer jullie huis zal worden. Voelt hij dat ook zo? Of is dat 'de wens is de vader van de gedachten'.
Nou ja, al met al niet een heel positief bericht van mij. Ik hoop dat ik ongelijk hebt en dat je je, mochten jullie idd samen verder gaan, er daadwerkelijk (niet alleen met je verstand maar ook met je gevoel) bij neer kunt leggen.
vrijdag 6 november 2009 om 23:39
quote:niccifrench schreef op 04 november 2009 @ 16:23:
[...]
Hoi Lunax,
Ik wou dat ik vorig jaar hier een topic over had geopend toen ik het zo moeilijk had met de breuk omdat ik niet wou samenwonen.
Heb nu jouw reacties gelezen en ik moet zeggen dat dit me heel erg helpt. Want ik heb heel lang met een schuldgevoel rondgelopen, maar dit antwoord doet mij ook erg goed.
Dank je wel.
NicciGraag gedaan en dank je wel voor het compliment
[...]
Hoi Lunax,
Ik wou dat ik vorig jaar hier een topic over had geopend toen ik het zo moeilijk had met de breuk omdat ik niet wou samenwonen.
Heb nu jouw reacties gelezen en ik moet zeggen dat dit me heel erg helpt. Want ik heb heel lang met een schuldgevoel rondgelopen, maar dit antwoord doet mij ook erg goed.
Dank je wel.
NicciGraag gedaan en dank je wel voor het compliment
vrijdag 6 november 2009 om 23:45
Noodzakelijke groei.
Dat zijn mijn twee woorden op het moment. Zo voel ik alles op het moment. Afstand is goed om weer bij jezelf te komen en erachter te komen wat jij graag wilt. Je laat dingen vallen en er komen weer dingen bij. Die komen uit jou, omdat je dat zo voelt en wilt.
Dat je daarom oude principes laat varen, is prima.
Blijf dicht bij jezelf. En voel de groei. Die noodzakelijk is om weer verder te komen in een leven waar jij je blij voelt en gelukkig bent.
Dat zijn mijn twee woorden op het moment. Zo voel ik alles op het moment. Afstand is goed om weer bij jezelf te komen en erachter te komen wat jij graag wilt. Je laat dingen vallen en er komen weer dingen bij. Die komen uit jou, omdat je dat zo voelt en wilt.
Dat je daarom oude principes laat varen, is prima.
Blijf dicht bij jezelf. En voel de groei. Die noodzakelijk is om weer verder te komen in een leven waar jij je blij voelt en gelukkig bent.
zaterdag 7 november 2009 om 11:50
Fozziebear, Lunax, bedankt voor jullie kritische berichtjes. Ik lees ze door en begrijp wat jullie willen zeggen. Natuurlijk komt het raar of ongeloofwaardig over als ik eerst de hele relatie om zeep help vanwege het samenwonen en dan nu verklaar dat ik er "ineens" geen enkel probleem mee heb.
Ik kan nu alleen antwoorden vanuit mijn gevoel, dat is nu zo sterk aanwezig! Mijn gevoel zegt me dat ik dom ben geweest, dat wat we hadden zo waardevol was dat ik dat echt niet op had moeten geven. Ik denk wel als hij weg zal gaan na een vakantie dat ik zal denken: dit gun ik hem, dit heeft hij nodig, maar ik had het zelf leuker gevonden als hij bleef. Dat gevoel is niet ineens anders. Maar nu ga ik zelf iets leuks doen, alleen of met anderen.
Want dat was ik een beetje verleerd in de relatie: ik focuste me teveel op hem. Ookal deed ik vanalles zelf (inclusief een vakantie met een vriendin), toch was de gevoelsmatige druk op hem groot. En dat wil ik niet meer. Deze tijd ben ik mezelf ook "verplicht" aan het vermaken, val ik enorm terug op mijn eigen leven, mijn vrienden, alles wat ik heb buiten hem om en waar ik dankbaar voor mag zijn.
En bij alles denk ik: ik KAN het wel, maar ik WIL het niet.....
Op dit moment voel ik me erg alleen, verdrietig en verslagen. Moet ik dan echt iets anders willen dan wat ik wil?
Ik kan nu alleen antwoorden vanuit mijn gevoel, dat is nu zo sterk aanwezig! Mijn gevoel zegt me dat ik dom ben geweest, dat wat we hadden zo waardevol was dat ik dat echt niet op had moeten geven. Ik denk wel als hij weg zal gaan na een vakantie dat ik zal denken: dit gun ik hem, dit heeft hij nodig, maar ik had het zelf leuker gevonden als hij bleef. Dat gevoel is niet ineens anders. Maar nu ga ik zelf iets leuks doen, alleen of met anderen.
Want dat was ik een beetje verleerd in de relatie: ik focuste me teveel op hem. Ookal deed ik vanalles zelf (inclusief een vakantie met een vriendin), toch was de gevoelsmatige druk op hem groot. En dat wil ik niet meer. Deze tijd ben ik mezelf ook "verplicht" aan het vermaken, val ik enorm terug op mijn eigen leven, mijn vrienden, alles wat ik heb buiten hem om en waar ik dankbaar voor mag zijn.
En bij alles denk ik: ik KAN het wel, maar ik WIL het niet.....
Op dit moment voel ik me erg alleen, verdrietig en verslagen. Moet ik dan echt iets anders willen dan wat ik wil?
zaterdag 7 november 2009 om 12:30
Hee Vooruit,
Even op jouw eigen topic Ken je dat cirekeltje? Dpoen, denken, voelen?
Het begint met 'verplicht' jezelf vermaken. In die periode ga je ontdekken wat JIJ leuk vindt om te doen, zonder hem. Dan ga je 'denken': "Hee, dit kan ik!" en op een gegeven ga je je er goed bij voelen om zelf de draad van je leventje op te pakken en te behouden. Niet uit pure zelfbescherming, maar jezelf losser en onafhankelijker maken. Omdat het voor jezelf gezonder is.
Wat klinkt dit simpel, hè? Weet dan dat die hele circkel (doen, denken, voelen) de nodige tijd in beslag gaat nemen. Dat kun je niet van de ene op de andere dag. Dus geef jezelf de tijd. Dan kun je in je relatie met hem ook beter je grenzen aan geven en verleg je de focus op dat samenwonen of andere issues, die telkens tussen jullie instaan. Dan kun je weer genieten van het bij elkaar zijn. Let op: zo te lezen, kun je dat nu nog niet! Je zit nog in de begin-fase, dus NEEM JE TIJD!
Even op jouw eigen topic Ken je dat cirekeltje? Dpoen, denken, voelen?
Het begint met 'verplicht' jezelf vermaken. In die periode ga je ontdekken wat JIJ leuk vindt om te doen, zonder hem. Dan ga je 'denken': "Hee, dit kan ik!" en op een gegeven ga je je er goed bij voelen om zelf de draad van je leventje op te pakken en te behouden. Niet uit pure zelfbescherming, maar jezelf losser en onafhankelijker maken. Omdat het voor jezelf gezonder is.
Wat klinkt dit simpel, hè? Weet dan dat die hele circkel (doen, denken, voelen) de nodige tijd in beslag gaat nemen. Dat kun je niet van de ene op de andere dag. Dus geef jezelf de tijd. Dan kun je in je relatie met hem ook beter je grenzen aan geven en verleg je de focus op dat samenwonen of andere issues, die telkens tussen jullie instaan. Dan kun je weer genieten van het bij elkaar zijn. Let op: zo te lezen, kun je dat nu nog niet! Je zit nog in de begin-fase, dus NEEM JE TIJD!
Only dead fish go with the flow
zaterdag 7 november 2009 om 13:02
Hoi Vooruit,
Ik sluit me aan bij de post van Dreamglasses. Zelf je dingen doen is goed. Het maakt je idd losser en onafhankelijker. Als ik naar mijn vorige relatie kijk, dan was mijn ex zo'n beetje mijn 100% vrije tijdsbesteding. Voor een man die af en toe graag op zichzelf zit is dat een waardeloze combinatie.
Dat hij mijn 100% vrijetijdsbesteding was, had zo zijn oorzaken; ik kwam net terug van zes jaar buitenland en moest in Nederland weer opnieuw beginnen. Vriendschappen waren verwaterd. Terug in Nederland, kwam ik al vrij snel hem tegen en ik vond het leuk om met hem tijd te besteden, en zijn vrienden werden mijn vrienden.
De klap toen het uit ging was dubbel zo hard. Ik verloor hem maar ook de mensen waar ik eerst met hem heen ging, zag ik opeens alleen. Gelukkig ben ik nog mensen blijven zien, dat is me veel waard.
Nu ben ik bezig mijn eigen leven op te bouwen, vriendschappen ontstaan zonder hem. Veel onafhankelijker en veel gezonder. Zodat bij een nieuwe relatie, ik niet in het hetzelfde probleem stap en mijn nieuwe relatie weer mijn 100% vrijetijdsbesteding wordt. Dat was mijn les.
En het voelt goed, om mijn eigen dingen te doen en blij zijn met mijn leven. De rest komt dan wel weer vanzelf.
Ik sluit me aan bij de post van Dreamglasses. Zelf je dingen doen is goed. Het maakt je idd losser en onafhankelijker. Als ik naar mijn vorige relatie kijk, dan was mijn ex zo'n beetje mijn 100% vrije tijdsbesteding. Voor een man die af en toe graag op zichzelf zit is dat een waardeloze combinatie.
Dat hij mijn 100% vrijetijdsbesteding was, had zo zijn oorzaken; ik kwam net terug van zes jaar buitenland en moest in Nederland weer opnieuw beginnen. Vriendschappen waren verwaterd. Terug in Nederland, kwam ik al vrij snel hem tegen en ik vond het leuk om met hem tijd te besteden, en zijn vrienden werden mijn vrienden.
De klap toen het uit ging was dubbel zo hard. Ik verloor hem maar ook de mensen waar ik eerst met hem heen ging, zag ik opeens alleen. Gelukkig ben ik nog mensen blijven zien, dat is me veel waard.
Nu ben ik bezig mijn eigen leven op te bouwen, vriendschappen ontstaan zonder hem. Veel onafhankelijker en veel gezonder. Zodat bij een nieuwe relatie, ik niet in het hetzelfde probleem stap en mijn nieuwe relatie weer mijn 100% vrijetijdsbesteding wordt. Dat was mijn les.
En het voelt goed, om mijn eigen dingen te doen en blij zijn met mijn leven. De rest komt dan wel weer vanzelf.
zaterdag 7 november 2009 om 16:30
Hallo,
Ik herken zoveel in je verhaal, maar als ik het goed begrijp ben je nu los van hem.
Ik heb al jarenlang een relatie met iemand die dat huisje boompje beestje verhaal niks vind. Voor mij zijn het dromen die ik toch wil volgen, het lijkt mij namelijk niks om elkaar enkel in het weekend te blijven zien. Het is nu een soort strijd geworden waar ik doodmoe van word. Hij wil mij ook niet kwijt maar wil verdergaan op zijn eigen voorwaarden, een leven om elkaar af en toe te zien en 90% voor zichzelf. Eigenlijk waren de signalen vanaf het begin al duidelijk omdat hij nooit in die verlangens zat of er over kon praten met vrolijkheid. Het kwam altijd van mijn kant.
Ik zag een berichtje eerder van iemand die je de vraag stelde of je nou een goede relatie wilde of wilde samenwonen. Ik denk dat als je alletwee een ander pad en doel volgt de relatie zoeizo niet meer op1 lijn zit en er dus altijd een gemis blijft. Althans zo heb ik dat ervaren. Ik ben op dit moment nog niet los van hem al heb ik zijn wens en keuze in het leven wel gerespecteerd. Ik had eigenlijk altijd een soort gevoel van afwijzing waarom ik niet goed genoeg was om dat te willen met mij. Maar nu realisseer ik me dat ik dat niet bij mezelf moet zoeken maar dat dit gewoon zijn levensstijl is en zal blijven. Ik vind het echt erg moeilijk om afscheid te nemen, dat is vreselijk moeilijk vooral omdat we op bepaalde vlakken juist zo aan elkaar gewaagd zijn. Ik heb al een paar keer serieus een poging gedaan om los van hem te komen maar op de een of andere manier blijf ik mezelf voor de gek houden en blijf ik hopen dat zijn kijk hierop wel gaat veranderen. Op dit moment realiseer ik wel dat er geen toekomst in zit en dat ik echt een keer de knoop zal moeten doorhakken want het gevoel van ongelukkigheid wordt steeds groter.
Ik wil je dan ook vragen hoe je dat hebt aangepakt en hoe je over die hoop bent gekomen dat hij toch dat een keer wilde met je. Ik vind het namelijk vaak zonde van mijn tijd dat ik zo aan hem blijf hangen en gun mijzelf daardoor ook niet een andere toekomst.
Ik lees het graag van je terug
groetjes Sheilaram
Ik herken zoveel in je verhaal, maar als ik het goed begrijp ben je nu los van hem.
Ik heb al jarenlang een relatie met iemand die dat huisje boompje beestje verhaal niks vind. Voor mij zijn het dromen die ik toch wil volgen, het lijkt mij namelijk niks om elkaar enkel in het weekend te blijven zien. Het is nu een soort strijd geworden waar ik doodmoe van word. Hij wil mij ook niet kwijt maar wil verdergaan op zijn eigen voorwaarden, een leven om elkaar af en toe te zien en 90% voor zichzelf. Eigenlijk waren de signalen vanaf het begin al duidelijk omdat hij nooit in die verlangens zat of er over kon praten met vrolijkheid. Het kwam altijd van mijn kant.
Ik zag een berichtje eerder van iemand die je de vraag stelde of je nou een goede relatie wilde of wilde samenwonen. Ik denk dat als je alletwee een ander pad en doel volgt de relatie zoeizo niet meer op1 lijn zit en er dus altijd een gemis blijft. Althans zo heb ik dat ervaren. Ik ben op dit moment nog niet los van hem al heb ik zijn wens en keuze in het leven wel gerespecteerd. Ik had eigenlijk altijd een soort gevoel van afwijzing waarom ik niet goed genoeg was om dat te willen met mij. Maar nu realisseer ik me dat ik dat niet bij mezelf moet zoeken maar dat dit gewoon zijn levensstijl is en zal blijven. Ik vind het echt erg moeilijk om afscheid te nemen, dat is vreselijk moeilijk vooral omdat we op bepaalde vlakken juist zo aan elkaar gewaagd zijn. Ik heb al een paar keer serieus een poging gedaan om los van hem te komen maar op de een of andere manier blijf ik mezelf voor de gek houden en blijf ik hopen dat zijn kijk hierop wel gaat veranderen. Op dit moment realiseer ik wel dat er geen toekomst in zit en dat ik echt een keer de knoop zal moeten doorhakken want het gevoel van ongelukkigheid wordt steeds groter.
Ik wil je dan ook vragen hoe je dat hebt aangepakt en hoe je over die hoop bent gekomen dat hij toch dat een keer wilde met je. Ik vind het namelijk vaak zonde van mijn tijd dat ik zo aan hem blijf hangen en gun mijzelf daardoor ook niet een andere toekomst.
Ik lees het graag van je terug
groetjes Sheilaram
zaterdag 7 november 2009 om 17:20
@ Sheilarm, ik lees in je post dat je 'hoopt hebt dat hij toch een keer met je wilt'. Het type man zoals jij dat beschrijft is volgens mij allergisch voor dit. Wat ik erin lees is dat jouw geluk afhankelijk is van hem. Hij vindt onafhankelijkheid belangrijk, een eigen leven hebben.
Jouw leven zou op zich leuk moeten zijn. Dingen doen die jij leuk vindt. Doe de dingen die je eerst met hem deed nu met je vriendinnen. In begin is dat lastig, denk je had ik maar met hem hier gezeten. Goh, dit had hij leuk gevonden. Hoe vaker je weer uitgaat en eigen dingen doet, die jij leuk vindt, zal je weer nieuwe leuke herinneringen opbouwen en langzaam zullen de herinneringen met hem naar de achtergrond verdwijnen.
Probeer veel nieuwe dingen uit, streep er weer een aantal door die je toch niks vindt (na het uitproberen) en uiteindelijk zullen er dingen overblijven die je echt leuk vindt om te doen.
Nieuwe sport, ga dansen (ik heb nog leren tango of flamengo dansen op het lijstje staan), beweeg om alles wat in je hoofd zit een plaats te geven.
Jouw leven zou op zich leuk moeten zijn. Dingen doen die jij leuk vindt. Doe de dingen die je eerst met hem deed nu met je vriendinnen. In begin is dat lastig, denk je had ik maar met hem hier gezeten. Goh, dit had hij leuk gevonden. Hoe vaker je weer uitgaat en eigen dingen doet, die jij leuk vindt, zal je weer nieuwe leuke herinneringen opbouwen en langzaam zullen de herinneringen met hem naar de achtergrond verdwijnen.
Probeer veel nieuwe dingen uit, streep er weer een aantal door die je toch niks vindt (na het uitproberen) en uiteindelijk zullen er dingen overblijven die je echt leuk vindt om te doen.
Nieuwe sport, ga dansen (ik heb nog leren tango of flamengo dansen op het lijstje staan), beweeg om alles wat in je hoofd zit een plaats te geven.
zaterdag 7 november 2009 om 21:43
quote:Vooruit schreef op 07 november 2009 @ 11:50:
Ik kan nu alleen antwoorden vanuit mijn gevoel, dat is nu zo sterk aanwezig!
Gevoel is niet altijd een goede raadgever. En geloof me, ik spreek uit ervaring.
Ik vind je beslissing niet slim. En er zal ook zeker een moment komen dat je erop terug zult komen.
Ik kan nu alleen antwoorden vanuit mijn gevoel, dat is nu zo sterk aanwezig!
Gevoel is niet altijd een goede raadgever. En geloof me, ik spreek uit ervaring.
Ik vind je beslissing niet slim. En er zal ook zeker een moment komen dat je erop terug zult komen.
zondag 8 november 2009 om 11:14
quote:Vooruit schreef op 07 november 2009 @ 11:50:
Fozziebear, Lunax, bedankt voor jullie kritische berichtjes. Ik lees ze door en begrijp wat jullie willen zeggen. Natuurlijk komt het raar of ongeloofwaardig over als ik eerst de hele relatie om zeep help vanwege het samenwonen en dan nu verklaar dat ik er "ineens" geen enkel probleem mee heb.
Ik kan nu alleen antwoorden vanuit mijn gevoel, dat is nu zo sterk aanwezig! Mijn gevoel zegt me dat ik dom ben geweest, dat wat we hadden zo waardevol was dat ik dat echt niet op had moeten geven. Ik denk wel als hij weg zal gaan na een vakantie dat ik zal denken: dit gun ik hem, dit heeft hij nodig, maar ik had het zelf leuker gevonden als hij bleef. Dat gevoel is niet ineens anders. Maar nu ga ik zelf iets leuks doen, alleen of met anderen.
Want dat was ik een beetje verleerd in de relatie: ik focuste me teveel op hem. Ookal deed ik vanalles zelf (inclusief een vakantie met een vriendin), toch was de gevoelsmatige druk op hem groot. En dat wil ik niet meer. Deze tijd ben ik mezelf ook "verplicht" aan het vermaken, val ik enorm terug op mijn eigen leven, mijn vrienden, alles wat ik heb buiten hem om en waar ik dankbaar voor mag zijn.
En bij alles denk ik: ik KAN het wel, maar ik WIL het niet.....
Op dit moment voel ik me erg alleen, verdrietig en verslagen. Moet ik dan echt iets anders willen dan wat ik wil?
Bij vet 1: Het gaat er niet om dat het raar en ongeloofwaardig overkomt. Mensen mogen van mening veranderen, vaak is dat zelfs goed (mits je niet ineens ontkent dat je ooit anders dacht). Ik heb alleen vraagtekens bij de motieven om je mening zo radicaal om te gooien.
Vet 2: Ik begrijp je hier niet helemaal. Denk je dat het rotgevoel na zo'n vakantie minder is als jij maar wat leuks gaat doen met anderen? Die anderen zijn geen vervanging van je vriend! Dat zijn je vrienden, die zijn waardevoller dan als vervanging of afleiding. Natuurlijk moeten vrienden dat kunnen op momenten dat je het echt nodig hebt. Maar als jij kiest voor een leven waarbij je, tegen je eigen zin in, telkens opnieuw afscheid moet nemen van je lief, dan zou je aan mij een slechte vriend hebben als ik dan op mag komen draven..
Vet 3: Ik ben bang dat dat liefdesverdriet is. Je hoeft nu niet te weten wat je wil... Je moet tot rust komen, goede nachten slapen en gelukkig worden met en door jezelf. En wie weet is er dan wel weer plek voor je ex of een ander. Tijd...
Daarnaast vraag ik me ook af wat je ex (toen hij nog je vriend was) vond van je idee dat jouw huis wel jullie gezamenlijke huis zou worden? Dat lijkt mij nog meer druk geven dan 'gewoon' samenwonen.
Fozziebear, Lunax, bedankt voor jullie kritische berichtjes. Ik lees ze door en begrijp wat jullie willen zeggen. Natuurlijk komt het raar of ongeloofwaardig over als ik eerst de hele relatie om zeep help vanwege het samenwonen en dan nu verklaar dat ik er "ineens" geen enkel probleem mee heb.
Ik kan nu alleen antwoorden vanuit mijn gevoel, dat is nu zo sterk aanwezig! Mijn gevoel zegt me dat ik dom ben geweest, dat wat we hadden zo waardevol was dat ik dat echt niet op had moeten geven. Ik denk wel als hij weg zal gaan na een vakantie dat ik zal denken: dit gun ik hem, dit heeft hij nodig, maar ik had het zelf leuker gevonden als hij bleef. Dat gevoel is niet ineens anders. Maar nu ga ik zelf iets leuks doen, alleen of met anderen.
Want dat was ik een beetje verleerd in de relatie: ik focuste me teveel op hem. Ookal deed ik vanalles zelf (inclusief een vakantie met een vriendin), toch was de gevoelsmatige druk op hem groot. En dat wil ik niet meer. Deze tijd ben ik mezelf ook "verplicht" aan het vermaken, val ik enorm terug op mijn eigen leven, mijn vrienden, alles wat ik heb buiten hem om en waar ik dankbaar voor mag zijn.
En bij alles denk ik: ik KAN het wel, maar ik WIL het niet.....
Op dit moment voel ik me erg alleen, verdrietig en verslagen. Moet ik dan echt iets anders willen dan wat ik wil?
Bij vet 1: Het gaat er niet om dat het raar en ongeloofwaardig overkomt. Mensen mogen van mening veranderen, vaak is dat zelfs goed (mits je niet ineens ontkent dat je ooit anders dacht). Ik heb alleen vraagtekens bij de motieven om je mening zo radicaal om te gooien.
Vet 2: Ik begrijp je hier niet helemaal. Denk je dat het rotgevoel na zo'n vakantie minder is als jij maar wat leuks gaat doen met anderen? Die anderen zijn geen vervanging van je vriend! Dat zijn je vrienden, die zijn waardevoller dan als vervanging of afleiding. Natuurlijk moeten vrienden dat kunnen op momenten dat je het echt nodig hebt. Maar als jij kiest voor een leven waarbij je, tegen je eigen zin in, telkens opnieuw afscheid moet nemen van je lief, dan zou je aan mij een slechte vriend hebben als ik dan op mag komen draven..
Vet 3: Ik ben bang dat dat liefdesverdriet is. Je hoeft nu niet te weten wat je wil... Je moet tot rust komen, goede nachten slapen en gelukkig worden met en door jezelf. En wie weet is er dan wel weer plek voor je ex of een ander. Tijd...
Daarnaast vraag ik me ook af wat je ex (toen hij nog je vriend was) vond van je idee dat jouw huis wel jullie gezamenlijke huis zou worden? Dat lijkt mij nog meer druk geven dan 'gewoon' samenwonen.
woensdag 11 november 2009 om 23:12
Hoi Sheilaram, wat vervelend dat jij ook in deze situatie zit! Hoe lang hebben jullie al een relatie? En hoe vaak zien jullie elkaar? Ik begrijp dat hij niet wil samenwonen en voor een (groot?) gedeelte zijn eigen leven wil blijven leiden. En eigenlijk weet jij dat je dat niet gaat willen voor de rest van je leven....
Tja, hoe kom je dan los van iemand? Ik denk door keer op keer te ervaren dat je dit echt niet wilt, keer op keer die pijn en teleurstelling en verdriet te voelen totdat je op een gegeven moment voelt: nu is het genoeg. Dus niet dat je het rationeel weet, maar dat je het ook echt zo voelt, dat je het ervoor over hebt om hem kwijt te raken zodat je je eigen wensen weer na kunt streven. Hoe lang het duurt voordat je op dat punt komt? Geen idee...... ik weet inmiddels niet eens meer waar ik zelf sta! Want om nou steeds met het idee te lopen dat je iets hebt weggegooid dat te waardevol is....dat is ook enorm moeilijk. Je moet er dan wel echt achterstaan. Maar dat geldt natuurlijk ook als je besluit om wel bij hem te blijven en zijn manier van leven te accepteren. Daar moet je dan ook echt achter staan!
In ieder geval wens ik je veel succes toe, want het zal niet makkelijk zijn. Wat die hoop betreft dat hij wel zal veranderen: het is moeilijk maar ik geloof daar niet in. Want waarom is hij nu nog steeds niet veranderd en zal hij straks "spontaan" wel veranderen?
Tja, hoe kom je dan los van iemand? Ik denk door keer op keer te ervaren dat je dit echt niet wilt, keer op keer die pijn en teleurstelling en verdriet te voelen totdat je op een gegeven moment voelt: nu is het genoeg. Dus niet dat je het rationeel weet, maar dat je het ook echt zo voelt, dat je het ervoor over hebt om hem kwijt te raken zodat je je eigen wensen weer na kunt streven. Hoe lang het duurt voordat je op dat punt komt? Geen idee...... ik weet inmiddels niet eens meer waar ik zelf sta! Want om nou steeds met het idee te lopen dat je iets hebt weggegooid dat te waardevol is....dat is ook enorm moeilijk. Je moet er dan wel echt achterstaan. Maar dat geldt natuurlijk ook als je besluit om wel bij hem te blijven en zijn manier van leven te accepteren. Daar moet je dan ook echt achter staan!
In ieder geval wens ik je veel succes toe, want het zal niet makkelijk zijn. Wat die hoop betreft dat hij wel zal veranderen: het is moeilijk maar ik geloof daar niet in. Want waarom is hij nu nog steeds niet veranderd en zal hij straks "spontaan" wel veranderen?
