Relaties
alle pijlers
Vriendschap - teleurstelling - trots
vrijdag 4 januari 2008 om 13:45
Beste mensen,
Ik ben toch een partij geïrriteerd...ben in staat om zometeen een enorme ruzie te gaan maken met een van mijn (beste) vriendinnen.
Tegelijkertijd zie ik mij eigen aandeel hier ook wel in, heb zelf ook niet echt alert en correct gehandeld, waar een reden voor is, maar wat ik niet als excuus zal gebruiken.
Waar het mij om gaat is een beetje je kunnen inleven in een ander, vooral als dat om een vriendin gaat.
Ik verklaar me nader:
Een aantal weken geleden zou ik met een vriendin met de auto ergens naartoe gaan. Zij is degene met een auto, ik heb alleen een fiets, waar ik alles, maar dan ook alles op doe.
Ze had me gevraagd of ik op de fiets naar haar toe zou komen, dan kon die zolang (weekend) bij haar in de schuur staan.
Het was echt geen lekker weer om te fietsen, dus een derde vriendin zei tegen mij: kan ze je dan niet even oppikken, waarom moet je in vredesnaam helemaal op de fiets naar haar toe?
Ik zei: " ik weet ook niet waarom dat zo moet, en het maakt me ook niet uit, ik ben toch wel gewend aan fietsen.
In werkelijkheid vond ik het ook wel vreemd, maar wilde niet moeilijk doen.
Ik ben dus zoals afgesproken op de fiets gegaan.
Na het weekend kwamen we erg laat thuis.
De autorijdende vriendin zei: ik zet jou wel eerst af thuis. Ik zei toen dat ik nog wel mijn fiets wilde ophalen, want daar zou ik de aankomende week geen tijd voor hebben.
Vriendin: heb je'm nodig dan? Hij staat bij mij gewoon in de schuur, staat niet in de weg of zo.
Ik besloot mijn fiets bij haar te laten, en wat ik moest doen op mijn reservefiets te doen.
In de dagen die erop volgden was het bij mij vrij hectisch.
Lange werkdagen gehad, griep, familieperikelen, ik kwam daarnaast alleen aan het hoognodige toe.
Die fiets moest ook nog opgehaald, maar mijn vriendin woont afgelegen, er gaat geen bus heen die vlakbij stopt (halfuur lopen),
dat moest dus overdag gebeuren, want 's avonds waag ik me lopend niet over donkere paadjes.
Ik dacht ik bel mijn vriendin op om te zeggen dat ik de fiets wel wilde komen halen, met een plan.
Ik nodigde haar uit om naar mij toe te komen (zij doet álles met de auto) bij mij te eten of i.d. en als ze dan naar huis zou gaan, zou ik meerijden, en op mijn fiets weer terug.
Daar had ze geen tijd voor, maar haar man wilde de fiets ook wel kwijt (opstakel in de schuur) dus of ik maar gauw iets anders wilde verzinnen. Grrrr....grrrr...deed het bij mij al van binnen.
Ik zei toen dat ik de zondag daarop misschien wel tijd had, dan zou ik met de BUS komen, zei ik met nadruk, en dan zou ik de rest gaan lopen, wat best een onderneming is voor mij, en ik idd dat zou gaan doen zou ik haar nog bellen, maar of dat zou lukken daar was ik niet zeker van.
Afgelopen zondag heb ik de mogelijkheid bekeken om de bus te nemen. Die reed niet regelmatig en op onregelmatige tijden in het weekend, ik was gaar, moe en verkouden, ben op de bank gebleven met een boek en thee en paracetamol.
Net een uur geleden belt ze me op: vrij dwingend: die fiets staat in de weg,straks lazert-ie om en dan is er wat kapot...
Waarom ik zondag niet geweest was.....ik antwoordde hetzelfde als wat hierboven als reden staat.
Haar reactie: "Moe en zat? Waarvan dan?
Ik voel mijn bloed koken.
Ze heeft een man die haar alle regelrompslomp van administratie en dingen die kapot gaan doet, ze weet bij wijze van spreken niet eens hoe ze een rekening moet betalen.
Lastige telefoontjes plegen doet hij, als er iets stuk is regelt hij dat er iemand komt.
Iedere dag heeft ze haar eigen auto onder haar r**t, zal niet moe worden van het van hot naar her fietsen, of van het boodschappen doen op de fiets in etappes omdat alle spullen voor drie personen niet in een keer mee kunnen.
Ik sta er alleen voor (dit is niet om zielig te doen, het is prima zo), met twee opgroeiende kinderen.
Ik had net voor de kerst en oud- en nieuw alles voor onszelf en uitgenodigden georganiseerd, in huis gehaald en opgediend en weer opgeruimd, afgewassen en alles wat daar bij komt (zij heeft een vaatwasser).
Kortom wat ik eigenlijk wil zeggen is dat ik het niet kan uitstaan dat zo'n verwend luxe vrouwtje dat ik haar vind (waar ik meestal wel een beetje om kan lachen) nu zo'n houding aanneemt, zich niet kan inleven in mijn situatie, denkt dat alles maar bij iedereen zo makkelijk gaat.
Ik weet zeker dat als het andersom was, ik allang zelf een keer had gebeld: nou, meid wat denk je ervan, zal ik je even komen halen, je moet anders zo'n wereldreis maken om je fiets terug te krijgen....
Ik plof bijna. Teleurstelling? Verwacht ik dan teveel?
Misschien een nikszeggend veel te lang verhaal.
Maar ik moet ém even kwijt.
Ik stap trouwens over een uurtje op de bus. Ik ga wel.
Het is mijn eer te na om het nu wéér te vragen of ze langskomt.
Trots?
Perel.
Ik ben toch een partij geïrriteerd...ben in staat om zometeen een enorme ruzie te gaan maken met een van mijn (beste) vriendinnen.
Tegelijkertijd zie ik mij eigen aandeel hier ook wel in, heb zelf ook niet echt alert en correct gehandeld, waar een reden voor is, maar wat ik niet als excuus zal gebruiken.
Waar het mij om gaat is een beetje je kunnen inleven in een ander, vooral als dat om een vriendin gaat.
Ik verklaar me nader:
Een aantal weken geleden zou ik met een vriendin met de auto ergens naartoe gaan. Zij is degene met een auto, ik heb alleen een fiets, waar ik alles, maar dan ook alles op doe.
Ze had me gevraagd of ik op de fiets naar haar toe zou komen, dan kon die zolang (weekend) bij haar in de schuur staan.
Het was echt geen lekker weer om te fietsen, dus een derde vriendin zei tegen mij: kan ze je dan niet even oppikken, waarom moet je in vredesnaam helemaal op de fiets naar haar toe?
Ik zei: " ik weet ook niet waarom dat zo moet, en het maakt me ook niet uit, ik ben toch wel gewend aan fietsen.
In werkelijkheid vond ik het ook wel vreemd, maar wilde niet moeilijk doen.
Ik ben dus zoals afgesproken op de fiets gegaan.
Na het weekend kwamen we erg laat thuis.
De autorijdende vriendin zei: ik zet jou wel eerst af thuis. Ik zei toen dat ik nog wel mijn fiets wilde ophalen, want daar zou ik de aankomende week geen tijd voor hebben.
Vriendin: heb je'm nodig dan? Hij staat bij mij gewoon in de schuur, staat niet in de weg of zo.
Ik besloot mijn fiets bij haar te laten, en wat ik moest doen op mijn reservefiets te doen.
In de dagen die erop volgden was het bij mij vrij hectisch.
Lange werkdagen gehad, griep, familieperikelen, ik kwam daarnaast alleen aan het hoognodige toe.
Die fiets moest ook nog opgehaald, maar mijn vriendin woont afgelegen, er gaat geen bus heen die vlakbij stopt (halfuur lopen),
dat moest dus overdag gebeuren, want 's avonds waag ik me lopend niet over donkere paadjes.
Ik dacht ik bel mijn vriendin op om te zeggen dat ik de fiets wel wilde komen halen, met een plan.
Ik nodigde haar uit om naar mij toe te komen (zij doet álles met de auto) bij mij te eten of i.d. en als ze dan naar huis zou gaan, zou ik meerijden, en op mijn fiets weer terug.
Daar had ze geen tijd voor, maar haar man wilde de fiets ook wel kwijt (opstakel in de schuur) dus of ik maar gauw iets anders wilde verzinnen. Grrrr....grrrr...deed het bij mij al van binnen.
Ik zei toen dat ik de zondag daarop misschien wel tijd had, dan zou ik met de BUS komen, zei ik met nadruk, en dan zou ik de rest gaan lopen, wat best een onderneming is voor mij, en ik idd dat zou gaan doen zou ik haar nog bellen, maar of dat zou lukken daar was ik niet zeker van.
Afgelopen zondag heb ik de mogelijkheid bekeken om de bus te nemen. Die reed niet regelmatig en op onregelmatige tijden in het weekend, ik was gaar, moe en verkouden, ben op de bank gebleven met een boek en thee en paracetamol.
Net een uur geleden belt ze me op: vrij dwingend: die fiets staat in de weg,straks lazert-ie om en dan is er wat kapot...
Waarom ik zondag niet geweest was.....ik antwoordde hetzelfde als wat hierboven als reden staat.
Haar reactie: "Moe en zat? Waarvan dan?
Ik voel mijn bloed koken.
Ze heeft een man die haar alle regelrompslomp van administratie en dingen die kapot gaan doet, ze weet bij wijze van spreken niet eens hoe ze een rekening moet betalen.
Lastige telefoontjes plegen doet hij, als er iets stuk is regelt hij dat er iemand komt.
Iedere dag heeft ze haar eigen auto onder haar r**t, zal niet moe worden van het van hot naar her fietsen, of van het boodschappen doen op de fiets in etappes omdat alle spullen voor drie personen niet in een keer mee kunnen.
Ik sta er alleen voor (dit is niet om zielig te doen, het is prima zo), met twee opgroeiende kinderen.
Ik had net voor de kerst en oud- en nieuw alles voor onszelf en uitgenodigden georganiseerd, in huis gehaald en opgediend en weer opgeruimd, afgewassen en alles wat daar bij komt (zij heeft een vaatwasser).
Kortom wat ik eigenlijk wil zeggen is dat ik het niet kan uitstaan dat zo'n verwend luxe vrouwtje dat ik haar vind (waar ik meestal wel een beetje om kan lachen) nu zo'n houding aanneemt, zich niet kan inleven in mijn situatie, denkt dat alles maar bij iedereen zo makkelijk gaat.
Ik weet zeker dat als het andersom was, ik allang zelf een keer had gebeld: nou, meid wat denk je ervan, zal ik je even komen halen, je moet anders zo'n wereldreis maken om je fiets terug te krijgen....
Ik plof bijna. Teleurstelling? Verwacht ik dan teveel?
Misschien een nikszeggend veel te lang verhaal.
Maar ik moet ém even kwijt.
Ik stap trouwens over een uurtje op de bus. Ik ga wel.
Het is mijn eer te na om het nu wéér te vragen of ze langskomt.
Trots?
Perel.
donderdag 17 januari 2008 om 20:49
Perel, heb je eigenlijk nog vriendschappelijke gevoelens voor deze vriendin?
Waarom kap je er nu niet mee?
Wat heeft een contact voor zin als jij bezig bent met; kom maar op, ik zal mijn grenzen eens laten zien en je haar eigenlijk maar een bot, verwend vrouwtje vind met een snerpende stem die van jou profiteert.
Ik zeg niet dat ze het daar niet naar gemaakt heeft, dat kan ik niet beoordelen.
Maar dit is toch geen basis voor een vriendschap?!
Dit kun je toch geen vriendschap meer noemen.
Als je met elkaar bevrined bent moet je met elkaar kunnen praten over dingen die je dwars zitten. Vind ik . Als dat niet kan zou ik het sowieso
geen
gelijkwaardige vriendschap willen noemen.
Waarom kap je er nu niet mee?
Wat heeft een contact voor zin als jij bezig bent met; kom maar op, ik zal mijn grenzen eens laten zien en je haar eigenlijk maar een bot, verwend vrouwtje vind met een snerpende stem die van jou profiteert.
Ik zeg niet dat ze het daar niet naar gemaakt heeft, dat kan ik niet beoordelen.
Maar dit is toch geen basis voor een vriendschap?!
Dit kun je toch geen vriendschap meer noemen.
Als je met elkaar bevrined bent moet je met elkaar kunnen praten over dingen die je dwars zitten. Vind ik . Als dat niet kan zou ik het sowieso
geen
gelijkwaardige vriendschap willen noemen.
donderdag 17 januari 2008 om 21:13
Oei Perel, wat een frustratie. Dat kan ik me overigens wel heel erg voorstellen. Het is heel vervelend, dat jij gevoeliger bent dan zij, en als je dan niet uitkijkt, trek je altijd aan het kortste eind. Grenzen leren stellen, dat klinkt leuk, maar werkt het ook echt met haar? Ik vraag me dat een beetje af. Ik denk niet dat zij veel tactischer zal worden, dus het lijkt me dat je sommige dingen van haar moet leren negeren, of het contact afbouwen.
Maar je mag trots wezen op wat je hebt opgebouwd en hoe je het allemaal redt. Dat is niet altijd gemakkelijk. Een goede vriendin heeft begrip voor je situatie, en staat ongemerkt voor je klaar. En is niet achter je rug over je aan het klagen, en je continue aan het confronteren met wat je niet hebt.
Ik lees hier veel over grenzen stellen, zoals krengiserweer stelt. Haar vind ik overigens totaal niet als een kreng overkomen. Als je een gemoedelijk persoon bent, daar vind ik totaal niks mis mee, ik vind dat eigenlijk te prijzen. Wat jammer is, dat sommige mensen daar niet leuk mee omgaan. Het wordt dan vervelend, als je je er aan gaat storen. Grenzen stellen bij dat soort personen, kan soms heel vervelend worden, je loopt continue op je tenen, en soms wordt het heel irritant. Negeren, of de mate van contact veranderen is ook een optie denk ik.
Perel, betrek het niet teveel op jezelf, zij pakt het niet erg tactvol aan. Grenzen leren stellen is goed, maar er is niks mis met hoe je nu bent.
Groetjes kreeft.
Maar je mag trots wezen op wat je hebt opgebouwd en hoe je het allemaal redt. Dat is niet altijd gemakkelijk. Een goede vriendin heeft begrip voor je situatie, en staat ongemerkt voor je klaar. En is niet achter je rug over je aan het klagen, en je continue aan het confronteren met wat je niet hebt.
Ik lees hier veel over grenzen stellen, zoals krengiserweer stelt. Haar vind ik overigens totaal niet als een kreng overkomen. Als je een gemoedelijk persoon bent, daar vind ik totaal niks mis mee, ik vind dat eigenlijk te prijzen. Wat jammer is, dat sommige mensen daar niet leuk mee omgaan. Het wordt dan vervelend, als je je er aan gaat storen. Grenzen stellen bij dat soort personen, kan soms heel vervelend worden, je loopt continue op je tenen, en soms wordt het heel irritant. Negeren, of de mate van contact veranderen is ook een optie denk ik.
Perel, betrek het niet teveel op jezelf, zij pakt het niet erg tactvol aan. Grenzen leren stellen is goed, maar er is niks mis met hoe je nu bent.
Groetjes kreeft.
donderdag 17 januari 2008 om 22:43
Hoi Perel,
Ik heb niet heel het topic doorgelezen, dus het kan zomaar zijn dat mijn reactie mosterd is.
Ik kan me jouw reactie zo goed voorstellen, maar aan de andere kant, als je vriendin zo verwend is dat alles voor haar geregeld wordt, kan het zomaar zijn dat zij er niet eens aan dénkt om een oplossing voor jou te zoeken (door je bijv. even op te halen).
Alles wordt immers gedaan en bedacht en ze heeft alles voor elkaar, waarom zou ze zich dan druk maken?
Snap je wat ik bedoel?
Groeten
X (aka Ushi )
Ik heb niet heel het topic doorgelezen, dus het kan zomaar zijn dat mijn reactie mosterd is.
Ik kan me jouw reactie zo goed voorstellen, maar aan de andere kant, als je vriendin zo verwend is dat alles voor haar geregeld wordt, kan het zomaar zijn dat zij er niet eens aan dénkt om een oplossing voor jou te zoeken (door je bijv. even op te halen).
Alles wordt immers gedaan en bedacht en ze heeft alles voor elkaar, waarom zou ze zich dan druk maken?
Snap je wat ik bedoel?
Groeten
X (aka Ushi )
