Relaties
alle pijlers
Wat doen we met moeder?
donderdag 16 april 2009 om 15:35
Ik ben een vrouw van midden 40. Over enkele weken word ik een jaartje ouder. Ik geef geen groot feest, maar heb m'n vriendinnen + partners uitgenodigd. De partners hebben allemaal andere verplichtingen dus heb ik besloten er een gezellig vriendinnen-klets-wijntje-roddel-hang avondje van te maken (we varieren in de leeftijd van 36 tot 45, kennen elkaar al ons halve leven en zijn zeer op elkaar gesteld).
Ik heb een moeder, 70 jaar, nog volop in het leven. Ze is minder hip dan ze zelf denkt maar ze doet nog goed mee. Ze is nogal op de voorgrond, steekt haar mening niet onder stoelen of banken en kan soms wat nadrukkelijk (lees irritant) aanwezig zijn. Mijn vriendinnen kennen haar allemaal al jaren en nemen dit op de koop toe.
Nu mijn dilemma: Mijn moeder is er op verjaardagen altijd erg graag bij. Logisch, maar ik heb daar dit jaar eerlijk gezegd niet zoveel zin in. Ze wordt wat ouder en past er gewoon niet meer tussen. Wil graag meepraten over alles maar weet vaak niet waarover het gaat. Dit werkt tijdens zo'n avond op mijn zenuwen.
Het is mijn verjaardag en ik wil graag zelf beslissen wie er op welk moment welkom is. Ik heb mijn moeder al een stille hint gegeven: "mam, is het wellicht beter als jij 'smiddags een bakkie komt doen?" Daar wil ze niets van weten. Ze wil er zijn als "de meiden" er ook zijn. Haar eigen woorden zijn: "dat vind ik veel te gezellig".
Ik kan het vervolgens niet over mijn hart krijgen om haar te zeggen dat ik liever de avond met de vrouwen onderling doorbrengen. Zij mist de takt om te beseffen hoe de vork in de steel zit. Dat is nl. ook een van paar minpunten. Ze kan zich moeilijk inleven in de gevoelswereld van een ander.
Wat kan ik doen? Kan ik mijn moeder de situatie uitleggen met de kans dat ze boos wordt en helemaal niet komt? Voor sommigen is dit misschien een lachertje, maar ik zit er echt mee.... Hoe pak ik zoiets taktisch aan?
Ik heb een moeder, 70 jaar, nog volop in het leven. Ze is minder hip dan ze zelf denkt maar ze doet nog goed mee. Ze is nogal op de voorgrond, steekt haar mening niet onder stoelen of banken en kan soms wat nadrukkelijk (lees irritant) aanwezig zijn. Mijn vriendinnen kennen haar allemaal al jaren en nemen dit op de koop toe.
Nu mijn dilemma: Mijn moeder is er op verjaardagen altijd erg graag bij. Logisch, maar ik heb daar dit jaar eerlijk gezegd niet zoveel zin in. Ze wordt wat ouder en past er gewoon niet meer tussen. Wil graag meepraten over alles maar weet vaak niet waarover het gaat. Dit werkt tijdens zo'n avond op mijn zenuwen.
Het is mijn verjaardag en ik wil graag zelf beslissen wie er op welk moment welkom is. Ik heb mijn moeder al een stille hint gegeven: "mam, is het wellicht beter als jij 'smiddags een bakkie komt doen?" Daar wil ze niets van weten. Ze wil er zijn als "de meiden" er ook zijn. Haar eigen woorden zijn: "dat vind ik veel te gezellig".
Ik kan het vervolgens niet over mijn hart krijgen om haar te zeggen dat ik liever de avond met de vrouwen onderling doorbrengen. Zij mist de takt om te beseffen hoe de vork in de steel zit. Dat is nl. ook een van paar minpunten. Ze kan zich moeilijk inleven in de gevoelswereld van een ander.
Wat kan ik doen? Kan ik mijn moeder de situatie uitleggen met de kans dat ze boos wordt en helemaal niet komt? Voor sommigen is dit misschien een lachertje, maar ik zit er echt mee.... Hoe pak ik zoiets taktisch aan?
zaterdag 18 april 2009 om 11:07
quote:Missisauga8888 schreef op 17 april 2009 @ 20:35:
Bij mij was het zo dat mijn ouders vonden dat ik alle initiatief tot contact moest nemen (bellen, langskomen etc), want ik was tenslotte het kind.
Mijn moeder zat vroeger altijd thuis, zij kent die jaren van 'spitsuur' (gezin, baan, huis etc.) niet. En ondertussen wel op haar high horse blijven zitten.................. daar is ze nu dus vanaf.
Ontopic: hoe is het nu, Vesude?Sorry voor mn lange afwezigheid (af en toe ook andere dingen doen!). Het gaat goed hoor. Ik doe gewoon, praat, bel, ben geinteresseerd. Laat zij maar lekker de bokkepruik ophebben. Ik doen net op mn neus bloedt.
Bij mij was het zo dat mijn ouders vonden dat ik alle initiatief tot contact moest nemen (bellen, langskomen etc), want ik was tenslotte het kind.
Mijn moeder zat vroeger altijd thuis, zij kent die jaren van 'spitsuur' (gezin, baan, huis etc.) niet. En ondertussen wel op haar high horse blijven zitten.................. daar is ze nu dus vanaf.
Ontopic: hoe is het nu, Vesude?Sorry voor mn lange afwezigheid (af en toe ook andere dingen doen!). Het gaat goed hoor. Ik doe gewoon, praat, bel, ben geinteresseerd. Laat zij maar lekker de bokkepruik ophebben. Ik doen net op mn neus bloedt.
zaterdag 18 april 2009 om 11:24
zaterdag 18 april 2009 om 11:36
Haha Heeeeeel herkenbaar verhaal dit. Ik heb ook zo'n soort moeder.
Niet zo bijdehand maar altijd in staat om een stempel op elke bijeenkomst te drukken.
Dus sommige momenten wilde ik haar er gewoon niet bij hebben. En vertelde ik dat gewoon. Resultaat : boos beledigd en er werd een enorm beroep op mijn schuldgevoel gedaan.
Waar ik overigens al lang niet meer intrap.
Nu is ze ouder en ik ben ook wat makkelijker : ze is gewoon altijd welkom en ik vier niets meer gescheiden en laat alles bij elkaar komen in één keer op mijn verjaardag.
Misschien heeft dat ook wel te maken met het feit dat een aantal jaren terug iedereen haar nog serieus nam en nu is ze gewoon een beetje een mopperende oude dame waar we met een half oor naar luisteren....
Ik neem haar niet mee naar de jaarlijkse borrel in de kroeg ter ere van mijn verjaardag, al zou ze wel willen.
Maar ze snapt nu wel dat dat niet past.
Je moeder is je moeder en je vrienden zijn je vrienden en soms mengt dat wel en soms niet. Dat heeft ze gewoon te accepteren, per slot van rekening neemt ze jou ook niet mee naar al haar uitjes.
Dus geneer je niet en kies voor jezelf. En laat je geen schuldgevoel aanpraten, dat is nergens voor nodig!
Niet zo bijdehand maar altijd in staat om een stempel op elke bijeenkomst te drukken.
Dus sommige momenten wilde ik haar er gewoon niet bij hebben. En vertelde ik dat gewoon. Resultaat : boos beledigd en er werd een enorm beroep op mijn schuldgevoel gedaan.
Waar ik overigens al lang niet meer intrap.
Nu is ze ouder en ik ben ook wat makkelijker : ze is gewoon altijd welkom en ik vier niets meer gescheiden en laat alles bij elkaar komen in één keer op mijn verjaardag.
Misschien heeft dat ook wel te maken met het feit dat een aantal jaren terug iedereen haar nog serieus nam en nu is ze gewoon een beetje een mopperende oude dame waar we met een half oor naar luisteren....
Ik neem haar niet mee naar de jaarlijkse borrel in de kroeg ter ere van mijn verjaardag, al zou ze wel willen.
Maar ze snapt nu wel dat dat niet past.
Je moeder is je moeder en je vrienden zijn je vrienden en soms mengt dat wel en soms niet. Dat heeft ze gewoon te accepteren, per slot van rekening neemt ze jou ook niet mee naar al haar uitjes.
Dus geneer je niet en kies voor jezelf. En laat je geen schuldgevoel aanpraten, dat is nergens voor nodig!
zaterdag 18 april 2009 om 11:39
