Relaties
alle pijlers
Wat moet ik doen???
zondag 22 februari 2009 om 19:37
Hallo forumbezoekers,
Ik ben 46, 24 jaar bij mijn man en we hebben een zoon van 15 en dochter van 17.
De laatste 6 jaar ben ik niet tevreden met de manier hoe we leven.
Mijn man ziet het probleem niet dus doet er ook niets aan om het te veranderen.
Praten helpt niet want hij zegt dat het aan mij lig en ik mezelf moet veranderen, therapie helpt niet want als er maar 1 een 'probleem' heeft moet diegene dus veranderen maar hoe doe ik dat?
Even in het kort hoe het gaat: mijn man werkt en ernaast studeerd hij al jaren, Hij werkt, leert of slaapt, met andere woorden hij leeft zijn eige leventje en doet al jaren niets meer met ons als gezin of met mij als man en vrouw.
Kennissen hebben we amper want vanwege zijn onregelmatige diensten en studie is dat niet te combineren.
Ook heb ik het gevoel dat hij mij niet als vrouw ziet maar als degene die zorgt dat alles thuis goed verloopt, Er is zelfs geen tijd of zin om sex met me te hebben, ik vraag me soms af of hij nog wel wat om me geeft. Om de zoveel tijd schiet het me allemaal verkeerd en loop ik te klagen en mopperen maar meestal komt het er op neer dat ik het probleem ben.
Toen de kids klein waren was ik altijd met ze bezig en ging overal heen met ze.
Nu ze groter worden zit ik weer veel thuis en kom erachter dat we allebei onze eige weg gaan en samen niet veel meer hebben.
Daarnaast is er vaak onenigheid over gelduitgaves. Mijn man word boos als ik geld van hem nodig heb maar alles kost zoveel geld en met mijn salaris (ik werk 15 uur in de week) kom ik met 2 opgroeiende kids niet toe. Van 700 euro kan ik niet een hele maand rondkomen. Ik betaal het huishoudgeld, 3 telefoonaansluitingen voor mezelf en de kids, een fietsplan, een spaarplan, de kapper, verjaardagen, en zou er ook voor mezelf kleding van moeten kopen en als ik keer ergens heen zou gaan moet dat er ook van. Dit krijg ik niet voor elkaar. Nu ben ik heel erg aan het bezuinigen maar nog steeds red ik het niet en moet elke maand geld vragen aan hem. Hij zegt als ik meer zou werken ik geld voor mezelf zou hebben. Ik vind dat ik gewoon recht heb op elke maand een bedrag voor mezelf waar ik mee kan doen wat ik wil. Pas heb ik bekeken wat er voor mezelf per maand uit gaat, nou dat is niet veel want ik rook of drink niet, koop zelden kleding, heb expres lang haar zodat ik maar om de paar maanden naar de kapper hoef, gebruik amper make-up en ga zelden uit.
Mijn man rookt en drinkt en gaat elke 6 weken naar de kapper en koopt alles wat hij nodig heeft.
Ik ontzeg mezelf alles om hem en de kids niets te kort te doen.
Mijn beste vriendin verklaard me voor gek en komt niet meer bij ons als mijn man er is want ze is bang dat ze boos op hem word.
Ze vind dat ik recht heb om ook af en toe lekker dagje te gaan shoppen of naar de sauna te gaan zonder dat hij boos is dat ik geld vraag, Ik roep steeds dat ik in de midelifecrisis zit en het weer wel goed komt.
Ik blijf hopen dat het ooit goed komt als deze dure periode over is maar mijn vriendin zegt dat hij een grote egoist is en mij niks gunt.
Ik hou van hem maar soms heb ik zo een behoefte aan wat liefde en aandacht dat ik zo vreemd zou gaan als de gelegenheid zich zou voordoen.
Hoe denken jullie hierover?
Ik ben 46, 24 jaar bij mijn man en we hebben een zoon van 15 en dochter van 17.
De laatste 6 jaar ben ik niet tevreden met de manier hoe we leven.
Mijn man ziet het probleem niet dus doet er ook niets aan om het te veranderen.
Praten helpt niet want hij zegt dat het aan mij lig en ik mezelf moet veranderen, therapie helpt niet want als er maar 1 een 'probleem' heeft moet diegene dus veranderen maar hoe doe ik dat?
Even in het kort hoe het gaat: mijn man werkt en ernaast studeerd hij al jaren, Hij werkt, leert of slaapt, met andere woorden hij leeft zijn eige leventje en doet al jaren niets meer met ons als gezin of met mij als man en vrouw.
Kennissen hebben we amper want vanwege zijn onregelmatige diensten en studie is dat niet te combineren.
Ook heb ik het gevoel dat hij mij niet als vrouw ziet maar als degene die zorgt dat alles thuis goed verloopt, Er is zelfs geen tijd of zin om sex met me te hebben, ik vraag me soms af of hij nog wel wat om me geeft. Om de zoveel tijd schiet het me allemaal verkeerd en loop ik te klagen en mopperen maar meestal komt het er op neer dat ik het probleem ben.
Toen de kids klein waren was ik altijd met ze bezig en ging overal heen met ze.
Nu ze groter worden zit ik weer veel thuis en kom erachter dat we allebei onze eige weg gaan en samen niet veel meer hebben.
Daarnaast is er vaak onenigheid over gelduitgaves. Mijn man word boos als ik geld van hem nodig heb maar alles kost zoveel geld en met mijn salaris (ik werk 15 uur in de week) kom ik met 2 opgroeiende kids niet toe. Van 700 euro kan ik niet een hele maand rondkomen. Ik betaal het huishoudgeld, 3 telefoonaansluitingen voor mezelf en de kids, een fietsplan, een spaarplan, de kapper, verjaardagen, en zou er ook voor mezelf kleding van moeten kopen en als ik keer ergens heen zou gaan moet dat er ook van. Dit krijg ik niet voor elkaar. Nu ben ik heel erg aan het bezuinigen maar nog steeds red ik het niet en moet elke maand geld vragen aan hem. Hij zegt als ik meer zou werken ik geld voor mezelf zou hebben. Ik vind dat ik gewoon recht heb op elke maand een bedrag voor mezelf waar ik mee kan doen wat ik wil. Pas heb ik bekeken wat er voor mezelf per maand uit gaat, nou dat is niet veel want ik rook of drink niet, koop zelden kleding, heb expres lang haar zodat ik maar om de paar maanden naar de kapper hoef, gebruik amper make-up en ga zelden uit.
Mijn man rookt en drinkt en gaat elke 6 weken naar de kapper en koopt alles wat hij nodig heeft.
Ik ontzeg mezelf alles om hem en de kids niets te kort te doen.
Mijn beste vriendin verklaard me voor gek en komt niet meer bij ons als mijn man er is want ze is bang dat ze boos op hem word.
Ze vind dat ik recht heb om ook af en toe lekker dagje te gaan shoppen of naar de sauna te gaan zonder dat hij boos is dat ik geld vraag, Ik roep steeds dat ik in de midelifecrisis zit en het weer wel goed komt.
Ik blijf hopen dat het ooit goed komt als deze dure periode over is maar mijn vriendin zegt dat hij een grote egoist is en mij niks gunt.
Ik hou van hem maar soms heb ik zo een behoefte aan wat liefde en aandacht dat ik zo vreemd zou gaan als de gelegenheid zich zou voordoen.
Hoe denken jullie hierover?
