Zijn er ook nog mensen met een goede relatie met ouders

Nee, zeker niet. Ik heb een goede band met zowel mijn moeder als met mijn vader. Jammer is alleen dat ze niet zo'n goede band met elkaar hebben...

Ik hou van allebei onnoemelijk veel, bel vaak met zowel vader als moeder (wonen 200 km bij elkaar vandaan).



Maar je hebt gelijk, je leest hier zoveel ellende en ook in mijn vriendenkring kunnen veel mensen haast niet met één van de ouders/beide ouders door 1 deur. Dat lijkt me vreselijk...

slik....ik wou dat het bij mij ook nog zo was...zowel bij mijn kant als bij de schoonkant...elke dag vraag ik me af wat er dan eigenlijk fout is gegaan, maar ik heb nog niet de moed verzameld om de eerste stap te zetten.



Maar ik kan wel zeggen dat ik oprecht blij voor je ben dat jij in de gelukkige positie zit dat je je realiseert hoe goed de band met je ouders is en dat je die ook koestert. Ik meen het, dat is heel veel waard!

Jahoor, die bestaan ook. Maar zoals met alles, je schrijft er vaak alleen over als het niet goed gaat. Zo werkt het nou eenmaal toch?



Ik heb een hele goede band met mijn ouders. Kom uit een warm en hecht gezin en kom dan ook wekelijks (soms vaker) bij ze over de vloer. Alhoewel ik nog steeds weleens flink ruzie met ze kan maken (en zij met mij) weten we ook dat dit nooit de liefde voor elkaar aan zal tasten. De basis is gewoon goed, zoals mijn moeder zegt. En daar heeft ze helemaal gelijk in.



Meer en meer realiseer ik me trouwens ook wel dat dit heel bijzonder is hoor. Dat ze nog samen zijn (al meer dan 40 jaar) en met beide kinderen een goede band hebben.

Een jaar geleden was de relatie met mijn ouders prima.

Na een groot familie gevecht (met de hele familie dus). waardoor een groot deel van de contacten daarna zijn weg gevallen.

Wordt de band seeds sterker, en daar ben ik heel blij mee.

We zijn erg gelukkig met elkaar!

Zoals Ikke1971 zegt, mensen zijn natuurlijk geneigd hun problemen van zich af te schrijven dus dat verklaart waarom er weinig te lezen is over probleemloze relaties met ouders... Maar heel fijn dat het ook eens van de andere kant belicht wordt, want het kan dus gelukkig wel! Ik heb een ijzersterke band met mijn ouders. Ze zijn al meer dan 30 jaar bij elkaar, en gelukkig. Ik zie ze regelmatig en geniet daar ook erg van. Ik hou zielsveel van ze (ook al zeg ik ze dat niet vaak genoeg).

Het klinkt misschien wel erg sentimenteel allemaal, maar het is wel erg fijn om een keer op te schrijven. Ik merk namelijk weleens dat het een valkuil is om mijn ouders voor lief te nemen. Daar probeer ik voor te waken. Maar het is inderdaad een bijzonder groot geluk om van dit duo zo'n fantastische basis te hebben meegekregen ! Dat wens ik iedereen toe.



Grtz, Stresskip (die eigenlijk helemaal geen reden tot stressen heeft )

Ook hier een goede band met mijn ouders. Met zowel mijn moeder als mijn vader. Ik kan vooral goed met mijn moeder praten (die kent mij door en door en ziet en hoort alles aan mij) maar eigenlijk kan ik ook alles kwijt aan mijn vader. Ik kom uit een warm en hecht gezin zoals ze dat zo mooi zeggen. Maar we laten elkaar ook onze eigen gang gaan. In mijn omgeving hebben de meeste mensen een goed contact met ouders. Kan alleen 1 iemand bedenken die het contact heeft gebroken met in haar geval de adoptie ouders.

Ik ben zo dol op mijn ouders. Zie ze minimaal 2 keer per week. Soms vijf minuten, maar meestal schuif ik aan rond etenstijd, even kletsen, hapje eten en weer gaan. Ik heb nog nooit echt ruzie met mijn ouders gehad, kan het me ook niet voorstellen. Ik ben ontzettend gek op ze. Ik zie ze dus heel veel. Heb voorheen ook in het buitenland gezeten voor stages en werk, dan word ik ook echt niet ziek van heimwee, het is dan zo.



Doe ook leuke dingen met mijn ouders, we sporten allemaal bij dezelfde club. Mijn vrienden komen ook allemaal nog steeds bij mijn ouders thuis eten en drinken graag en vaak een hapje/borrel mee. Ik heb een zus in het buitenland wonen met kinderen. Ik heb geen kinderen, maar mijn ouders zijn dol op de kinderen van mijn vrienden. Die komen daar dan ook regelmatig en passen mijn ouders met liefde op.



Mijn vader helpt mij in de tuin, ik help hem met zijn pc toestandjes. We skiën graag met een hele club vrienden van mij en mijn ouders gaan dan ook mee. Ik ga regelmatig naar mijn zus in het buitenland samen met mijn ouders vliegen, daar verblijven. God o god, wat doe ik eigenlijk veel met die mensen.



Maar ze laten me mijn ding doen, mijn leven leiden, mijn fouten maken, vangen me altijd weer op als ik in de shit zit.. (heb al een aantal langdurige relaties gehad, die steeds weer net niet werken). Dan beuren ze me op, komen ze lekker klussen in mijn huisje, verwennen ze me door mama met mij lekker naar de thermen te sturen. Ik kan heerlijk winkelen met mijn moeder, dat doe ik zo graag. Ik kan heerlijk uit eten met mijn vader, die een echte fijnproever is. Toen mijn moeder vroeger nog werkte op donderdagavond nam mijn vader me iedere week mee uit eten. Dat varieerde van de Mac Donalds, leuke bistro's tot Van der Valk (wat mijn vader echt verafschuwde maar ik wilde appelmoes met een kers en een sorbet met een gekleurde pauw! Toen ik ouder werd werden het steeds exclusievere restaurants om vervolgens weer lekker een gehaktbal te eten bij de kroeg van Tantje Sjaan bij wijze van spreken.



Mijn vader kan heel stresserig zijn in sommige gevallen en dan word ik gek van 'm, dan ga ik snel weer en zeg ik 'pap, ik haat het als je zo bent, ben er weer vandoor, doei!' dan moet hij stiekem altijd wel lachen.



Mijn ouders zijn lief voor elkaar. Als het een prachtige zomeravond is, kan ik er donderop zeggen dat als ik 's avonds heel laat bij ze aanwaai, dat ik ze samen tref achter in de tuin, muziekje op (Frank Sinatra), een fles rode wijn, dekentjes om de beentjes en lekker naar de sterrenhemel kijken. Dan denk ik altijd 'zo wil ik ook oud worden met een man' om vervolgens weer aan de keukentafel aan te schuiven dat mijn huwelijk - verkering - samenwoon toestand wederom op niets is uitgelopen...



Ze zijn net 60 allebei maar hebben energie voor tien. Gaan nog naar feestjes, knallen de zwarte piste af, houden allebei met hart en nieren van een bourgondische levensstijl. Bijna alles mag en kan bij mijn ouders. Vroeger al. Wilde een vriendinnetje logeren, leuk. Wilden vijf vriendinnen logeren, prima! Ik ben heel trots op het feit dat al mijn vrienden ook zo graag bij mijn ouders komen, dat ze onverwachts daar binnenwaaien ook al ben ik er niet en lekker mee eten. Dat mijn vriendinnen dingen met mijn moeder bespreken en om adviezen vragen wat ze niet bij hun eigen moeder durven of kunnen.



Ik ben trots op mijn ouders.

Ik hou van mijn ouders.

Ik heb ze lief, mijn hele leven...



Shining, wat een genot om even zo te schrijven over mijn vader en moeder.... dit te tikken geeft me een enorm warm gevoel hoe dierbaar deze mensen voor mij zijn...





(ik raak op dreef!)

Het wordt saai: ook hier een goede band met mijn ouders.

Vroeger niet, want ik ben een cloon van mijn moeder en als puber is dat lastig, maar hoe cliché het ook klinkt: hoe ouder ik word, hoe beter de band.

quote:[message=1712660,noline]Djoels schreef op 23 juli 2008 Ik ben trots op mijn ouders.

Ik hou van mijn ouders.

Ik heb ze lief, mijn hele leven...

Mooi verwoord!

Ja, ik ook. Mijn moeder is ontzettend belangrijk voor mij. En het is een schat van een mens (veel te lief). Ik woon 950 km bij haar vandaan, dus even koffie drinken met elkaar dat lukt niet. Volgende week komt ze weer voor een weekje naar me toe. En dan neemt ze altijd de lekkerste dingen uit Nederland voor me mee (ze verklapte me vanavond aan de telefoon al dat ze Mona puddingkjes voor me gekocht heeft ). En ik ga haar volgende week schandalig verwennen. Ik ga lekker koken voor haar en ze is ook nog jarig (krijgt ze een TomTom van me, want ze is altijd de weg kwijt ).



Mijn vader is helaas anderhalf jaar geleden overleden en ik mis hem nog steeds iedere dag. Hij was een grappige, lieve man die nooit veel zei, maar je kon aan alles merken dat hij van ons hield.



Het lijkt me vreselijk als je geen goede band met je ouders hebt.

Djoels, jij hebt ook vreselijk lieve en leuke ouders zo te lezen. Veilig gevoel geeft dat vind ik.

Je bent zeker niet de enige.

Ik ben dolop mijn ouders, ze steunen me in wat ik doe, ze respecteren me om wie ik ben en ze lachen soms om me omdat ze me totaal niet begrijpen...



Maar altijd kan ik bij ze terecht, voor een kop thee, voor een praatje, en voor mijn verdriet.



Wat onze relatie zo mooi maakt is de wederzijdse vorm van respect.

Zijn doen dingen waarvan ik denk...kom op zeg, we leven in de 21ste eeuw, en ik doe dingen waarvan zij denken....nou nou nou...kan dat allemaal zo maar.



Maar we bewonderen ook juist DIE dingen die we niet snappen van elkaar.



Ben trots op mijn ouders!

Wat een fijne, warme berichtjes allemaal

Hier ook iemand in het trotse bezit van twee superouders. Word echt fysiek beroerd bij het idee dat ze wat overkomt.

Ik ben blij voor jullie . En het inspireert me op een bepaalde manier weer in mijn relatie met mijn dochter. Ik ken dit niet, fijn om te lezen wat voor jullie veel betekend heeft en nu nog betekent.

En het cliche is echt waar, je gaat ze alleen maar meer waarderen. Oeeeeef wat had ik er een hekel aan als ze zeiden: "Later kom je jezelf nog wel eens tegen en denk je aan onze woorden..." En inderdaad.

Wat ik hier ook een paar keer teruglees, waarvan ik denk dat het essentieel is voor een goed contact is het vrijlaten van je kinderen. Ze hun eigen fouten laten maken maar er voor ze zijn als het mis gaat.



Ook ik waai geregeld aan vooral rond etenstijd. Je komt dan niet op visite maar eet een hapje mee en praat direct even bij. Ideaal van die moeders (en in mijn geval ook vader) die lekker kunnen koken



Soms zou ik weleens willen dat ze zich minder zorgen om me zouden maken. Dat is zeg maar de enige zorg die ik heb, zorgen dat zijn zich geen zorgen maken. Ik red me namelijk wel, echter kan ik ze daar niet altijd van overtuigen



Ik ben er wel van overtuigd, dat wie ik ben en hoe ik in het leven sta ik helemaal aan hen te danken heb. Ondanks dat ik de term inmiddels, met dank aan Balkenende, niet meer kan horen heb ik mijn normen en waarden van hen meegekregen. Mijn manier van in het leven staan heb ik te danken aan hen. En daar ben ik ze heel erg dankbaar voor!

Natuurlijk zijn we het niet altijd eens, bijvoorbeeld politiek blijft een hekel punt. Maar hoe heerlijk is het om daar dan een hele avond over te bomen met ze en dan wederzijds begrip te krijgen.

Ja mooi is dat hè Shining.



Toen ik op mijn 28ste ging scheiden mocht ik weer terug bij mijn ouders komen, tijdelijk.

Iedereen in mijn omgeving zei 'jemig, dat is wennen' . Dat was het niet, het was heerlijk. Na een maand of 2 ging ik naar een huisje kijken. Ik had ook nog plannen om te gaan reizen, dus mijn vader nam me apart en zei zoiets van 'waarom ga je naar een huis kijken, als je ook nog op reis gaat. Blijf voorlopig hier, ga reizen, kom terug en ga iets voor jezelf zoeken. ik vind het zo leuk dat je er weer bent.' Zo heerlijk. Ook toen geen onvertogen woord. Kwam uiteraard wel eens rond 2 uur binnen op zaterdagavond, nou grote kans dat pa en ma met vrienden van hen nog lekker aan de borrel zaten in de keuken en dan stond pa op en zei hij 'nog een afzakkertje schat' .



Een paar maanden geleden is weer mijn relatie over gegaan, weer zat ik bij ze aan de keukentafel. Weer waren ze er voor me. Zoals altijd, zo fijn om dat gewoon te weten, dat je altijd op je ouders kunt terugvallen.



Mijn vader wordt dit weekend 60, geven we een heel groot feest. Ze zitten nu allebei in de Vut en zijn al de hele week druk bezig met het feest. Groot BBQ feest, pa en ma zijn allebei uitstekend onderlegd in de keuken, maar kwam ik vanmiddag even binnen staan ze daar allebei met een schort voor, een glas rosé, radio 10 gold op, 8 kilo saté's te snijden en te marineren. Dan moet ik zo lachen, heerlijk vind ik dat, daar word je vrolijk van. Dat zijn zo mijn ouders, huppeteeeee nog een kilootje hier, nog een glaassie daar, meezingen met de golden oldies. hahaha.

quote:Feliciaatje schreef op 23 juli 2008 @ 23:41:

Ik ben blij voor jullie . En het inspireert me op een bepaalde manier weer in mijn relatie met mijn dochter. Ik ken dit niet, fijn om te lezen wat voor jullie veel betekend heeft en nu nog betekent.Lijkt me één van de moeilijkste dingen die er is. Iets aan je dochter mee te geven dat je zelf niet kent. Het doorbreken van een cirkel is altijd moeilijk. Of misschien ook juist niet. Je weet hoe je het niet wilt. En weet dus misschien ook heel goed wat niet te doen

Heb superouders, altijd geweest en zijn nu een super opa en oma voor mijn zoon!

Zou ze met niemand willen ruilen.

Kan een hele lofzang starten hier, maar zeg gewoon: ze zijn gewoon een heel fijn stel ouders.