Relaties
alle pijlers
Zijn er ook nog mensen met een goede relatie met ouders
woensdag 23 juli 2008 om 22:58
Dat vraag ik me dus af. Als ik zo om me heen verhalen hoor en hier op het forum rondlees, lijkt het allemaal één doffe ellende. Wat gaat er dan steeds fout?
Zijn er ook mensen die wel een goede relatie hebben met hun ouders?
Ik wel. Mijn ouders zijn heel belangrijk voor me en ik heb altijd een goede band met ze gehad.Ik hou ontzettend veel van ze en zie ze regelmatig. Natuurlijk heb ik vroeger ook wel eens flinke ruzie gehad en heb ik ze uitgescholden voor van alles en nog wat.
Maar nu ik volwassen ben kan ik me niet meer voorstellen dat ik ruzie zou hebben met hun. Dat lijkt me zo vreemd. Hoort voor mij bij de puberteit.
Ben ik de enige?
Zijn er ook mensen die wel een goede relatie hebben met hun ouders?
Ik wel. Mijn ouders zijn heel belangrijk voor me en ik heb altijd een goede band met ze gehad.Ik hou ontzettend veel van ze en zie ze regelmatig. Natuurlijk heb ik vroeger ook wel eens flinke ruzie gehad en heb ik ze uitgescholden voor van alles en nog wat.
Maar nu ik volwassen ben kan ik me niet meer voorstellen dat ik ruzie zou hebben met hun. Dat lijkt me zo vreemd. Hoort voor mij bij de puberteit.
Ben ik de enige?
donderdag 24 juli 2008 om 00:45
quote:ernie12 schreef op 24 juli 2008 @ 00:38:
Als ik dit allemaal lees begin ik van binnen toch wel een beetje te Ben 20 jaar leden op mijn 18e het huis uit gevlucht en nooit meer terug geweest. Mijn moeder zei nog je bent ontsnapt Nu weet ik wat dat toen betekende, na 7 jaar therapie en sinds vier jaar anti-depressiva. Ouders zijn hier nog nooit bij mij geweest
broer ook al niet meer gezien en zijn 2 kids ken ik niet eens
Begrafenis vader drie jaar geleden maar niet naar toegeweest, moeders leeft nog en is helemaal gevlucht in het geloof
Wat ik hier lees daar droomde ik als kind altijd van, ben nu 40 en heb nog steeds moeite met intieme relaties en dan bedoel ik geestelijk mede daardoor nog vrijgezel, ondanks veel aanspraak op straat blijkbaar nogal knap uitgevallen 1.93 cm en 90 kg. Dan denk ik altijd meid je moest eens weten hoe stuk ik van binnen ben en het is beter als je mij niet hebt als partner ondanks misschien de leuke buitenkant. Nu stop ik even....
. Wat moeilijk Ernie.
Lijkt me vreselijk
Als ik dit allemaal lees begin ik van binnen toch wel een beetje te Ben 20 jaar leden op mijn 18e het huis uit gevlucht en nooit meer terug geweest. Mijn moeder zei nog je bent ontsnapt Nu weet ik wat dat toen betekende, na 7 jaar therapie en sinds vier jaar anti-depressiva. Ouders zijn hier nog nooit bij mij geweest
broer ook al niet meer gezien en zijn 2 kids ken ik niet eens
Begrafenis vader drie jaar geleden maar niet naar toegeweest, moeders leeft nog en is helemaal gevlucht in het geloof
Wat ik hier lees daar droomde ik als kind altijd van, ben nu 40 en heb nog steeds moeite met intieme relaties en dan bedoel ik geestelijk mede daardoor nog vrijgezel, ondanks veel aanspraak op straat blijkbaar nogal knap uitgevallen 1.93 cm en 90 kg. Dan denk ik altijd meid je moest eens weten hoe stuk ik van binnen ben en het is beter als je mij niet hebt als partner ondanks misschien de leuke buitenkant. Nu stop ik even....
. Wat moeilijk Ernie.
Lijkt me vreselijk
donderdag 24 juli 2008 om 00:46
Oh Ernie.......
Wat gevoelig is dit toch allemaal........ Voor mij is het zo fijn om te schrijven over mijn familieband. Ik weet nu ook dat het kwetsend kan zijn voor anderen die dat missen. Dat vind ik heel spijtig maar ik weet ook wel dat jullie het niet erg vinden dat we hier juist benadrukken hoe blij we ermee zijn. Maar dat is wel confronterend en heel pijnlijk. Ik hoop alleen en dat is het enige wat ik kan zeggen, dat als jullie zelf kinderen hebben, dat jullie kunnen werken aan dat warme gezin. Wees te zijn wat je thuis zo miste, maar niet op een obsessieve overdreven manier, dat lijkt me ook niet goed.... God wat een gelul ook weer allemaal die rare adviezen van mij, tis gewoon klote voor jullie dan maar voor jou Ernie...
Ik ga met een warm gevoel slapen. Ik vond het fijn dit gevoel even met jullie te delen vanavond, daar word ik heel gelukkig van.. Slaap zacht allemaal en laat morgen het begin van iets moois zijn..
Wat gevoelig is dit toch allemaal........ Voor mij is het zo fijn om te schrijven over mijn familieband. Ik weet nu ook dat het kwetsend kan zijn voor anderen die dat missen. Dat vind ik heel spijtig maar ik weet ook wel dat jullie het niet erg vinden dat we hier juist benadrukken hoe blij we ermee zijn. Maar dat is wel confronterend en heel pijnlijk. Ik hoop alleen en dat is het enige wat ik kan zeggen, dat als jullie zelf kinderen hebben, dat jullie kunnen werken aan dat warme gezin. Wees te zijn wat je thuis zo miste, maar niet op een obsessieve overdreven manier, dat lijkt me ook niet goed.... God wat een gelul ook weer allemaal die rare adviezen van mij, tis gewoon klote voor jullie dan maar voor jou Ernie...
Ik ga met een warm gevoel slapen. Ik vond het fijn dit gevoel even met jullie te delen vanavond, daar word ik heel gelukkig van.. Slaap zacht allemaal en laat morgen het begin van iets moois zijn..
DTEEZ!
donderdag 24 juli 2008 om 00:46
quote:shining schreef op 24 juli 2008 @ 00:43:
[...]
. Mijn vader kan niet sms-en. Heb het hem al 1000 keer uitgelegd. Lukt hem gewoon niet echt....Haha.Mijn moeder ook niet. Ik stuur haar regelmatig smsjes om te oefenen. En als ik dan in Nederland ben dan zie ik in haar telefoon 10 ongeopende smsjes staan, allemaal van mij
[...]
. Mijn vader kan niet sms-en. Heb het hem al 1000 keer uitgelegd. Lukt hem gewoon niet echt....Haha.Mijn moeder ook niet. Ik stuur haar regelmatig smsjes om te oefenen. En als ik dan in Nederland ben dan zie ik in haar telefoon 10 ongeopende smsjes staan, allemaal van mij
donderdag 24 juli 2008 om 00:51
quote:shining schreef op 24 juli 2008 @ 00:41:
Caren, huilen lucht mij altijd op. Het kan ook allemaal niet in één keer verwerkt zijn. Dat heeft tijd nodig. Dat jij verdriet hebt geeft gewoon aan hoe belangrijk ze voor je zijn en hoe graag je het anders had gezien. Is heel begrijpelijk. Ik weet ook niet zo goed wat ik moet zeggen. Niemand kan jouw verdriet wegnemen. Het heeft tijd nodig.
Kun je er wel met je ouders over praten?
In deze tijd waarin zoveel mensen gaan scheiden, lijkt het heel normaal allemaal te zijn. Maar we vergeten wel eens dat het helemaal niet zo normaal is en dat je er ontzettend veel verdriet van hebt als kind.
Je hebt zó gelijk. Gelukkig kan ik er met mijn vader heel goed over praten, mag ook altijd met vragen komen etc. Mijn moeder is wat meer gesloten, maar is er ook altijd voor me. Ze begrijpen gelukkig wel dat ik het er heel moeilijk mee heb, maar 'vergeten' het wel eens, vooral omdat broertje en zusje er veel minder moeite mee hebben. Ik ben nu eenmaal de gevoeligste van het stel. En eigenlijk ben ik ook wel dankbaar dat ik ze nog allebei heb en dat de individuele band goed en sterk is. Ook de band met broertje en zusje is fantastisch! Heb net nog met allebei gebeld en ook van hen hou ik enorm veel.
Wennen zal het waarschijnlijk niet, slijten hopelijk wel. En tot die tijd af en toe maar een flinke huilbui, want inderdaad: het lucht op! En flink ook! Na zo'n jankpartij zie ik het ook allemaal weer wat luchtiger in enzo.
Caren, huilen lucht mij altijd op. Het kan ook allemaal niet in één keer verwerkt zijn. Dat heeft tijd nodig. Dat jij verdriet hebt geeft gewoon aan hoe belangrijk ze voor je zijn en hoe graag je het anders had gezien. Is heel begrijpelijk. Ik weet ook niet zo goed wat ik moet zeggen. Niemand kan jouw verdriet wegnemen. Het heeft tijd nodig.
Kun je er wel met je ouders over praten?
In deze tijd waarin zoveel mensen gaan scheiden, lijkt het heel normaal allemaal te zijn. Maar we vergeten wel eens dat het helemaal niet zo normaal is en dat je er ontzettend veel verdriet van hebt als kind.
Je hebt zó gelijk. Gelukkig kan ik er met mijn vader heel goed over praten, mag ook altijd met vragen komen etc. Mijn moeder is wat meer gesloten, maar is er ook altijd voor me. Ze begrijpen gelukkig wel dat ik het er heel moeilijk mee heb, maar 'vergeten' het wel eens, vooral omdat broertje en zusje er veel minder moeite mee hebben. Ik ben nu eenmaal de gevoeligste van het stel. En eigenlijk ben ik ook wel dankbaar dat ik ze nog allebei heb en dat de individuele band goed en sterk is. Ook de band met broertje en zusje is fantastisch! Heb net nog met allebei gebeld en ook van hen hou ik enorm veel.
Wennen zal het waarschijnlijk niet, slijten hopelijk wel. En tot die tijd af en toe maar een flinke huilbui, want inderdaad: het lucht op! En flink ook! Na zo'n jankpartij zie ik het ook allemaal weer wat luchtiger in enzo.
donderdag 24 juli 2008 om 00:52
quote:ernie12 schreef op 24 juli 2008 @ 00:38:
Als ik dit allemaal lees begin ik van binnen toch wel een beetje te Ben 20 jaar leden op mijn 18e het huis uit gevlucht en nooit meer terug geweest. Mijn moeder zei nog je bent ontsnapt Nu weet ik wat dat toen betekende, na 7 jaar therapie en sinds vier jaar anti-depressiva. Ouders zijn hier nog nooit bij mij geweest
broer ook al niet meer gezien en zijn 2 kids ken ik niet eens
Begrafenis vader drie jaar geleden maar niet naar toegeweest, moeders leeft nog en is helemaal gevlucht in het geloof
Wat ik hier lees daar droomde ik als kind altijd van, ben nu 40 en heb nog steeds moeite met intieme relaties en dan bedoel ik geestelijk mede daardoor nog vrijgezel, ondanks veel aanspraak op straat blijkbaar nogal knap uitgevallen 1.93 cm en 90 kg. Dan denk ik altijd meid je moest eens weten hoe stuk ik van binnen ben en het is beter als je mij niet hebt als partner ondanks misschien de leuke buitenkant. Nu stop ik even....
Och arme! Voor jou een dikke knuffel! Meer kan ik je helaas niet geven...
En nu naar bed, bedankt allemaal hier! Ik ga zo lekker slapen.
Als ik dit allemaal lees begin ik van binnen toch wel een beetje te Ben 20 jaar leden op mijn 18e het huis uit gevlucht en nooit meer terug geweest. Mijn moeder zei nog je bent ontsnapt Nu weet ik wat dat toen betekende, na 7 jaar therapie en sinds vier jaar anti-depressiva. Ouders zijn hier nog nooit bij mij geweest
broer ook al niet meer gezien en zijn 2 kids ken ik niet eens
Begrafenis vader drie jaar geleden maar niet naar toegeweest, moeders leeft nog en is helemaal gevlucht in het geloof
Wat ik hier lees daar droomde ik als kind altijd van, ben nu 40 en heb nog steeds moeite met intieme relaties en dan bedoel ik geestelijk mede daardoor nog vrijgezel, ondanks veel aanspraak op straat blijkbaar nogal knap uitgevallen 1.93 cm en 90 kg. Dan denk ik altijd meid je moest eens weten hoe stuk ik van binnen ben en het is beter als je mij niet hebt als partner ondanks misschien de leuke buitenkant. Nu stop ik even....
Och arme! Voor jou een dikke knuffel! Meer kan ik je helaas niet geven...
En nu naar bed, bedankt allemaal hier! Ik ga zo lekker slapen.
donderdag 24 juli 2008 om 00:58
Heb verder geen reacties gelezen, maar je bent niet de enige Shining, ik heb -gelukkig- ook een hele goeie band met mijn ouders.
Ze staan altijd voor me klaar, in praktische zin, maar ook financieel gezien (heb gisteren topic gelezen over of je wel of niet zelfstandig zou zijn als je ouders je soms wat toestoppen....), niet dat het nodig is, maar zij vinden het idd leuk om gedeeltelijk te helpen met verbouwen van huis, keuken heb ik bv van hen gekregen. En dat zeg ik ook gewoon tegen iedereen, dus niet dat ik daarover vaag ga doen of ga zeggen dat ik dat zelf betaald heb.
Zij zien het idd als voorschot op wat ik anders later zou krijgen (ben ook nog eens enig kind, dus geen gedoe over wie wat wel of niet krijgt). Idem dito met mijn oma trouwens, toen zij nog leefde kreeg ik ook vaak iets toegestopt, en als ik daar dan bv (bij voorkeur!) nieuwe schoenen van kocht (er moest ook wel echt iets van gekocht worden, geen denken aan dat dat op spaarrekening ofzo zou gaan) dan kon mijn oma daar plaatsvervangend zó van genieten (met name omdat ze zelf ook zo van mooie schoenen hield, haha).
Ik eet 1x per week (soms 2x, ligt eraan hoe het uitkomt) bij mijn ouders, en als ik dan binnenkom ga ik eerst gewoon lekker de krant lezen, net als m'n moeder, terwijl m'n vader in de keuken staat, en als we dan gaan eten, dan zitten we vaak een paar uur aan tafel, lekker kletsen. Niet over alles overigens, sommige dingen bespreek ik liever met vriendinnen bv, maar ben wel heel erg blij met mijn ouders, en als ik soms om me heen zie hoe het ook anders kan dan voel ik me wel gezegend. Amen
Ze staan altijd voor me klaar, in praktische zin, maar ook financieel gezien (heb gisteren topic gelezen over of je wel of niet zelfstandig zou zijn als je ouders je soms wat toestoppen....), niet dat het nodig is, maar zij vinden het idd leuk om gedeeltelijk te helpen met verbouwen van huis, keuken heb ik bv van hen gekregen. En dat zeg ik ook gewoon tegen iedereen, dus niet dat ik daarover vaag ga doen of ga zeggen dat ik dat zelf betaald heb.
Zij zien het idd als voorschot op wat ik anders later zou krijgen (ben ook nog eens enig kind, dus geen gedoe over wie wat wel of niet krijgt). Idem dito met mijn oma trouwens, toen zij nog leefde kreeg ik ook vaak iets toegestopt, en als ik daar dan bv (bij voorkeur!) nieuwe schoenen van kocht (er moest ook wel echt iets van gekocht worden, geen denken aan dat dat op spaarrekening ofzo zou gaan) dan kon mijn oma daar plaatsvervangend zó van genieten (met name omdat ze zelf ook zo van mooie schoenen hield, haha).
Ik eet 1x per week (soms 2x, ligt eraan hoe het uitkomt) bij mijn ouders, en als ik dan binnenkom ga ik eerst gewoon lekker de krant lezen, net als m'n moeder, terwijl m'n vader in de keuken staat, en als we dan gaan eten, dan zitten we vaak een paar uur aan tafel, lekker kletsen. Niet over alles overigens, sommige dingen bespreek ik liever met vriendinnen bv, maar ben wel heel erg blij met mijn ouders, en als ik soms om me heen zie hoe het ook anders kan dan voel ik me wel gezegend. Amen
Happiness is nothing more than good health and a bad memory - Albert Schweitzer.
donderdag 24 juli 2008 om 01:03
quote:ernie12 schreef op 24 juli 2008 @ 00:38:
Als ik dit allemaal lees begin ik van binnen toch wel een beetje te Ben 20 jaar leden op mijn 18e het huis uit gevlucht en nooit meer terug geweest. Mijn moeder zei nog je bent ontsnapt Nu weet ik wat dat toen betekende, na 7 jaar therapie en sinds vier jaar anti-depressiva. Ouders zijn hier nog nooit bij mij geweest
broer ook al niet meer gezien en zijn 2 kids ken ik niet eens
Begrafenis vader drie jaar geleden maar niet naar toegeweest, moeders leeft nog en is helemaal gevlucht in het geloof
Wat ik hier lees daar droomde ik als kind altijd van, ben nu 40 en heb nog steeds moeite met intieme relaties en dan bedoel ik geestelijk mede daardoor nog vrijgezel, ondanks veel aanspraak op straat blijkbaar nogal knap uitgevallen 1.93 cm en 90 kg. Dan denk ik altijd meid je moest eens weten hoe stuk ik van binnen ben en het is beter als je mij niet hebt als partner ondanks misschien de leuke buitenkant. Nu stop ik even....
Hier net zo....
Ben zo blij voor iedereen die hier zo positief reageert en zo'n goede band hebben met hun ouders en familie.
Ik heb het van huis uit nooit gekend, was een behoorlijke kille bedoeling maar als kind weet je niet beter
Mijn moeder overleed toen ik 20 was, mijn vader een aantal jaren later.
Na de geboorte van mijn dochter (ik was 24) heb ik een flinke klap gekregen voelde en merkte toen pas het gemis, de warmte wat er nooit was geweest.
Kreeg mijn dochter in mijn armen en ging meteen onvoorwaardelijk voor haar maar werd toen ook pas goed wakker geschud...waarom had mijn moeder nooit haar liefde voor mij laten blijken, kwam tot het besef dat ik eigenlijk nooit kind heb kunnen en mogen zijn....
na het overlijden van mijn vader denk je dat je als zussen en broers naar elkaar toe zal groeien...(zijn met 5 kinderen thuis) maar het tegendeel is waar....wij als zussen en broers zijn ook uitelkaar gegroeid.
Denk soms wel eens, ben ik dan de enige in de familie dit dit zo erg mist?
is het omdat we niet beter wisten?
Waarom laat ik het tegendeel dan zien naar mijn kinderen toe, zal er voor ze zijn en laat elke dag weten dat ik van ze hou.
In andersmans ogen soms TE veel , in mijn ogen kan het nooit te veel zijn.
Ondanks dat ik nu ouder ben en zelf moeder...heel af en toe scheeuwd het kind in mij.....het kind dat nooit geborgenheid heeft mogen voelen.
Het al snel op eigen benen moeten staan...ja breekt mij soms wel eens op...al lijk ik zo stoer en sterk van de buitenkant.....
de verhalen van jullie....bezorgen mij tranen, tranen van geluk en gemis....
Koester je ouders zoals ik ook mijn kinderen koester
Als ik dit allemaal lees begin ik van binnen toch wel een beetje te Ben 20 jaar leden op mijn 18e het huis uit gevlucht en nooit meer terug geweest. Mijn moeder zei nog je bent ontsnapt Nu weet ik wat dat toen betekende, na 7 jaar therapie en sinds vier jaar anti-depressiva. Ouders zijn hier nog nooit bij mij geweest
broer ook al niet meer gezien en zijn 2 kids ken ik niet eens
Begrafenis vader drie jaar geleden maar niet naar toegeweest, moeders leeft nog en is helemaal gevlucht in het geloof
Wat ik hier lees daar droomde ik als kind altijd van, ben nu 40 en heb nog steeds moeite met intieme relaties en dan bedoel ik geestelijk mede daardoor nog vrijgezel, ondanks veel aanspraak op straat blijkbaar nogal knap uitgevallen 1.93 cm en 90 kg. Dan denk ik altijd meid je moest eens weten hoe stuk ik van binnen ben en het is beter als je mij niet hebt als partner ondanks misschien de leuke buitenkant. Nu stop ik even....
Hier net zo....
Ben zo blij voor iedereen die hier zo positief reageert en zo'n goede band hebben met hun ouders en familie.
Ik heb het van huis uit nooit gekend, was een behoorlijke kille bedoeling maar als kind weet je niet beter
Mijn moeder overleed toen ik 20 was, mijn vader een aantal jaren later.
Na de geboorte van mijn dochter (ik was 24) heb ik een flinke klap gekregen voelde en merkte toen pas het gemis, de warmte wat er nooit was geweest.
Kreeg mijn dochter in mijn armen en ging meteen onvoorwaardelijk voor haar maar werd toen ook pas goed wakker geschud...waarom had mijn moeder nooit haar liefde voor mij laten blijken, kwam tot het besef dat ik eigenlijk nooit kind heb kunnen en mogen zijn....
na het overlijden van mijn vader denk je dat je als zussen en broers naar elkaar toe zal groeien...(zijn met 5 kinderen thuis) maar het tegendeel is waar....wij als zussen en broers zijn ook uitelkaar gegroeid.
Denk soms wel eens, ben ik dan de enige in de familie dit dit zo erg mist?
is het omdat we niet beter wisten?
Waarom laat ik het tegendeel dan zien naar mijn kinderen toe, zal er voor ze zijn en laat elke dag weten dat ik van ze hou.
In andersmans ogen soms TE veel , in mijn ogen kan het nooit te veel zijn.
Ondanks dat ik nu ouder ben en zelf moeder...heel af en toe scheeuwd het kind in mij.....het kind dat nooit geborgenheid heeft mogen voelen.
Het al snel op eigen benen moeten staan...ja breekt mij soms wel eens op...al lijk ik zo stoer en sterk van de buitenkant.....
de verhalen van jullie....bezorgen mij tranen, tranen van geluk en gemis....
Koester je ouders zoals ik ook mijn kinderen koester
donderdag 24 juli 2008 om 01:04
Hier ook een goede band met ouders, ondanks knetterende ruzies en keihard zeggen waar het op staat naar beide kanten. ik ben niet blind voor hun fouten, ik vind ook dat ze bepaalde zaken in hun ouderschap echt niet goed hebben aangepakt, maar desondanks ben ik altijd dol op ze geweest en altijd echt heel erg close met ze geweest.
Dat mijn moeder dood is, heeft dan ook een enorm gat in mijn leven geslagen, ik mis haar zo ontzettend. Ze is nu al bijna 4 jaar dood en ik merk nog dagelijks hoezeer ik haar mis, mijn hele dagelijkse leven is ontregeld omdat ik haar elke dag sprak, alle leuke dingen het liefst met haar deed en heel erg op haar leunde.
Dat mijn moeder dood is, heeft dan ook een enorm gat in mijn leven geslagen, ik mis haar zo ontzettend. Ze is nu al bijna 4 jaar dood en ik merk nog dagelijks hoezeer ik haar mis, mijn hele dagelijkse leven is ontregeld omdat ik haar elke dag sprak, alle leuke dingen het liefst met haar deed en heel erg op haar leunde.
Am Yisrael Chai!
donderdag 24 juli 2008 om 01:10
Ff snel doorheen gescand, en wat ik idd her en der lees, ik heb ook gewoon (nog) sleutel van huis. Ze zijn kortgeleden verhuisd naar ander huis en toen had ik even geen sleutel, dat vond ik echt zo bleeeeh. Aanbellen bij je ouders, bah. Heb nu gelukkig weer sleutel.
Mijn ouders zijn afgelopen mei 40 jaar getrouwd, en bij mijn weten nog steeds gelukkig (tuurlijk ook ruzies, vroeger dacht ik dan altijd, ohoh, ze gaan scheiden....) want ze doen nog steeds heel veel samen, en met plezier. Mijn vader wordt bijna 65, en sinds een jaartje ofzo begint hij wel een beetje (beetje) ouder te worden, in de zin van minder snel en minder adrem ddan voorheen, en dat vind ik idd wel moeilijk om te zien ja.
Was bij mijn oma idem dito, maar bij haar begon dat voor mijn gevoel veel later, maar mss kijk je daar anders tegenaan. Hoorde vandeweek een verhaal over een 85 jarige vrouw die een overvaller van zich af had geslagen (met succes) en moest meteen aan mijn oma denken, het had een actie van haar kunnen zijn, haha.
Mijn ouders zijn afgelopen mei 40 jaar getrouwd, en bij mijn weten nog steeds gelukkig (tuurlijk ook ruzies, vroeger dacht ik dan altijd, ohoh, ze gaan scheiden....) want ze doen nog steeds heel veel samen, en met plezier. Mijn vader wordt bijna 65, en sinds een jaartje ofzo begint hij wel een beetje (beetje) ouder te worden, in de zin van minder snel en minder adrem ddan voorheen, en dat vind ik idd wel moeilijk om te zien ja.
Was bij mijn oma idem dito, maar bij haar begon dat voor mijn gevoel veel later, maar mss kijk je daar anders tegenaan. Hoorde vandeweek een verhaal over een 85 jarige vrouw die een overvaller van zich af had geslagen (met succes) en moest meteen aan mijn oma denken, het had een actie van haar kunnen zijn, haha.
Happiness is nothing more than good health and a bad memory - Albert Schweitzer.
donderdag 24 juli 2008 om 01:11
quote:Djoels schreef op 24 juli 2008 @ 00:46:
Oh Ernie.......
Wat gevoelig is dit toch allemaal........ Voor mij is het zo fijn om te schrijven over mijn familieband. Ik weet nu ook dat het kwetsend kan zijn voor anderen die dat missen. Dat vind ik heel spijtig maar ik weet ook wel dat jullie het niet erg vinden dat we hier juist benadrukken hoe blij we ermee zijn. Maar dat is wel confronterend en heel pijnlijk. Ik hoop alleen en dat is het enige wat ik kan zeggen, dat als jullie zelf kinderen hebben, dat jullie kunnen werken aan dat warme gezin. Wees te zijn wat je thuis zo miste, maar niet op een obsessieve overdreven manier, dat lijkt me ook niet goed.... God wat een gelul ook weer allemaal die rare adviezen van mij, tis gewoon klote voor jullie dan maar voor jou Ernie...
Ik ga met een warm gevoel slapen. Ik vond het fijn dit gevoel even met jullie te delen vanavond, daar word ik heel gelukkig van.. Slaap zacht allemaal en laat morgen het begin van iets moois zijn..
Lees nu jouw reqactie nadat ik de mijne had neergezet.
deed er een tijdje over om het te plaatsen omdat ik niet de juiste woorden soms kon vinden.
Voel je niet schuldig om wat je hier neer typt, kan alleen maar oprecht blij zijn dat je dit van huis uit hebt meegekregen en nog steeds dagelijks kan voelen.
Je zegt nu ook zo mooi, probeer het aan je eigen gezinnetje te geven, dat had ik dus ook al getypt
Doe mijn best met mijn kids en ja zal ze zeker laten voelen dat ik beretrots op ze ben en van ze houd en ik ten alle tijden er voor ze ben
Oh Ernie.......
Wat gevoelig is dit toch allemaal........ Voor mij is het zo fijn om te schrijven over mijn familieband. Ik weet nu ook dat het kwetsend kan zijn voor anderen die dat missen. Dat vind ik heel spijtig maar ik weet ook wel dat jullie het niet erg vinden dat we hier juist benadrukken hoe blij we ermee zijn. Maar dat is wel confronterend en heel pijnlijk. Ik hoop alleen en dat is het enige wat ik kan zeggen, dat als jullie zelf kinderen hebben, dat jullie kunnen werken aan dat warme gezin. Wees te zijn wat je thuis zo miste, maar niet op een obsessieve overdreven manier, dat lijkt me ook niet goed.... God wat een gelul ook weer allemaal die rare adviezen van mij, tis gewoon klote voor jullie dan maar voor jou Ernie...
Ik ga met een warm gevoel slapen. Ik vond het fijn dit gevoel even met jullie te delen vanavond, daar word ik heel gelukkig van.. Slaap zacht allemaal en laat morgen het begin van iets moois zijn..
Lees nu jouw reqactie nadat ik de mijne had neergezet.
deed er een tijdje over om het te plaatsen omdat ik niet de juiste woorden soms kon vinden.
Voel je niet schuldig om wat je hier neer typt, kan alleen maar oprecht blij zijn dat je dit van huis uit hebt meegekregen en nog steeds dagelijks kan voelen.
Je zegt nu ook zo mooi, probeer het aan je eigen gezinnetje te geven, dat had ik dus ook al getypt
Doe mijn best met mijn kids en ja zal ze zeker laten voelen dat ik beretrots op ze ben en van ze houd en ik ten alle tijden er voor ze ben
donderdag 24 juli 2008 om 01:12
donderdag 24 juli 2008 om 01:24
Danique (en anderen), gelukkig dat je het wel met je eigen kinderen anders kunt doen!!
Mijn moeder was wat "minder" moederlijk dan mss gewenst (als ik dat soms bij andere mensen zie) maar heb dat ruimschoots van mijn vader ontvangen, en sinds een paar jaar zie ik waar dat vandaan komt; mijn moeder komt uit een gezin van 11 kinderen, heel, heel streng opgevoed, en haar moeder overleed toen zij 21 was, ik was toen net geboren. Dat heeft een enorme wissel op haar getrokken, mijn moeder was vel over been als ik dat terugzie op foto's van toen. Bij mijn moeder thuis was het echt "niet zeiken en doorgaan", terwijl bij mijn vader thuis het een en al warmte was. Door de jaren heen heeft mijn moeder dat ook "geleerd"/meegekregen van mijn vader.
tja, wat wil ik nu eigenlijk zeggen? Mss gewoon dat mensen die die band niet zo ervaren hebben, het wel door kunnen geven aan hun kinderen, ofzo. Ik had al een goede band met mijn moeder, maar sinds een jaar of 15 ofzo is het alleen maar veel beter geworden. Ach, gewoon, als je een goede band met je ouders hebt, koester het!
Mijn moeder was wat "minder" moederlijk dan mss gewenst (als ik dat soms bij andere mensen zie) maar heb dat ruimschoots van mijn vader ontvangen, en sinds een paar jaar zie ik waar dat vandaan komt; mijn moeder komt uit een gezin van 11 kinderen, heel, heel streng opgevoed, en haar moeder overleed toen zij 21 was, ik was toen net geboren. Dat heeft een enorme wissel op haar getrokken, mijn moeder was vel over been als ik dat terugzie op foto's van toen. Bij mijn moeder thuis was het echt "niet zeiken en doorgaan", terwijl bij mijn vader thuis het een en al warmte was. Door de jaren heen heeft mijn moeder dat ook "geleerd"/meegekregen van mijn vader.
tja, wat wil ik nu eigenlijk zeggen? Mss gewoon dat mensen die die band niet zo ervaren hebben, het wel door kunnen geven aan hun kinderen, ofzo. Ik had al een goede band met mijn moeder, maar sinds een jaar of 15 ofzo is het alleen maar veel beter geworden. Ach, gewoon, als je een goede band met je ouders hebt, koester het!
Happiness is nothing more than good health and a bad memory - Albert Schweitzer.
donderdag 24 juli 2008 om 01:38
Demoiselle, weet je...ik heb het mijn ouders ook nooit kwalijk genomen..ben ook nooit boos op ze geweest toen niet en nu niet...eerder verdrietig met de vraag erbij waarom? en dan met name mijn moeder, denk vaak ook, ze wist vast niet beter, zal een reden voor geweest zijn waarom ze zo heeft gedaan.
Aleen het verstandelijk en gevoels denken botst wel eens bij mij.
Paar jaar geleden met mijn tante (zus van mijn moeder) meer contact gekregen en heb van haar gehoord dat mijn moeder altijd een persoontje is geweest die graag aandacht kreeg, was het niet positief dan maar in de negatieve vorm.
Zie ook zo'n groot verschil tussen die tante en mijn moeder.
Mijn moeder zal best wel van mij hebben gehouden....had het alleen ook zo graag eens echt gevoeld.
Mijn vader was een man van veel werken en zorgen voor zijn gezin, toen die tijd kwam ook de verzorging meer op de schouders van de moeder.
Het ironische aan alles is ook nog eens, vlak voor het overlijden van mijn vader had ik opeens een heel goed gesprek met hem..over gevoelens, over zijn ouders, over zijn problemen met mijn jongste broertje.
Mijn nu ex had ineens haast en wij moesten gaan, 2 dagen later kwam het bericht dat mijn vader snachts was overleden aan een hartstilstand.
Tot op de dag van vandaag denk ik vaak...waarom ineens dat openhartige gesprek van zijn kant?
Ik ben ook heel dankbaar dat ik dat gesprek met hem heb mogen voeren, baal alleen ontzettend dat ik toen weg moest gaan.....
Wat betreft mijn kinderen, denk dat het gewoon mijn oerinstinct is die zoiets heeft van, je hebt kinderen op de wereld gezet en daar zorg je voor en voel je je verantwoordelijk ook voor.
Het is gewoon een heel kostbaar en dierbaar iets om kinderen te mogen krijgen.
Weet ook als ze ouder worden ze minder afhankelijk van je zullen worden maar zal ten alle tijden er voor ze zijn en kunnen ook met alles bij mij terecht.
Aleen het verstandelijk en gevoels denken botst wel eens bij mij.
Paar jaar geleden met mijn tante (zus van mijn moeder) meer contact gekregen en heb van haar gehoord dat mijn moeder altijd een persoontje is geweest die graag aandacht kreeg, was het niet positief dan maar in de negatieve vorm.
Zie ook zo'n groot verschil tussen die tante en mijn moeder.
Mijn moeder zal best wel van mij hebben gehouden....had het alleen ook zo graag eens echt gevoeld.
Mijn vader was een man van veel werken en zorgen voor zijn gezin, toen die tijd kwam ook de verzorging meer op de schouders van de moeder.
Het ironische aan alles is ook nog eens, vlak voor het overlijden van mijn vader had ik opeens een heel goed gesprek met hem..over gevoelens, over zijn ouders, over zijn problemen met mijn jongste broertje.
Mijn nu ex had ineens haast en wij moesten gaan, 2 dagen later kwam het bericht dat mijn vader snachts was overleden aan een hartstilstand.
Tot op de dag van vandaag denk ik vaak...waarom ineens dat openhartige gesprek van zijn kant?
Ik ben ook heel dankbaar dat ik dat gesprek met hem heb mogen voeren, baal alleen ontzettend dat ik toen weg moest gaan.....
Wat betreft mijn kinderen, denk dat het gewoon mijn oerinstinct is die zoiets heeft van, je hebt kinderen op de wereld gezet en daar zorg je voor en voel je je verantwoordelijk ook voor.
Het is gewoon een heel kostbaar en dierbaar iets om kinderen te mogen krijgen.
Weet ook als ze ouder worden ze minder afhankelijk van je zullen worden maar zal ten alle tijden er voor ze zijn en kunnen ook met alles bij mij terecht.
donderdag 24 juli 2008 om 02:00
Natuurlijk bots verstand en gevoel hierbij Danique, de relatie met je ouders is de 1e relatie die je hebt, en als die niet gaat zoals je zou willen/zoals het zou horen, is dat gewoon heel zuur. Maar idd, vaak kun je later wel zien waar dat vandaan komt (enigszins iig), een schrale troost mss, maar toch.
Mijn moeder komt dus uit een groot gezin, en de broers en zussen gaan nog steeds vrij intensief met elkaar om, en als ik de zussen van mijn moeder zie, dan zie ik gewoon mijn moeder, in hoe ze met hun kinderen omgaan, met hun relatie, met hun huishouden, met hun werk. En stuk voor stuk zijn ze allemaal getrouwd met mannen die juist veel meer warmte/liefde etc openbaar "tentoontstellen" (weet even geen beter woord). Ze houden allemaal van hun kinderen, maar uiten het meer in praktische zorg, etc., ipv een dikke knuffel ofzo.
Iig, het komt vaak ergens vandaan, en ongetwijfeld heeft je moeder iid veel van je gehouden, alleen wist ze het niet zo te tonen, wat natuurlijk enorm k.u.t. is.
Frappant dat je dat gesprek met je vader had, idd balen dat je vroeger weg moest dan gewild,maar je hebt dat gesprek toch maar gehad.
En het heeft je mss wel heel bewust gemaak van hoe met je eigen kinderen om te gaan.
(f)
Mijn moeder komt dus uit een groot gezin, en de broers en zussen gaan nog steeds vrij intensief met elkaar om, en als ik de zussen van mijn moeder zie, dan zie ik gewoon mijn moeder, in hoe ze met hun kinderen omgaan, met hun relatie, met hun huishouden, met hun werk. En stuk voor stuk zijn ze allemaal getrouwd met mannen die juist veel meer warmte/liefde etc openbaar "tentoontstellen" (weet even geen beter woord). Ze houden allemaal van hun kinderen, maar uiten het meer in praktische zorg, etc., ipv een dikke knuffel ofzo.
Iig, het komt vaak ergens vandaan, en ongetwijfeld heeft je moeder iid veel van je gehouden, alleen wist ze het niet zo te tonen, wat natuurlijk enorm k.u.t. is.
Frappant dat je dat gesprek met je vader had, idd balen dat je vroeger weg moest dan gewild,maar je hebt dat gesprek toch maar gehad.
En het heeft je mss wel heel bewust gemaak van hoe met je eigen kinderen om te gaan.
(f)
Happiness is nothing more than good health and a bad memory - Albert Schweitzer.
donderdag 24 juli 2008 om 02:23
Ben daar ook nog steeds dankbaar voor dat ik dat gesprek heb gehad met mijn vader alleen ja heel frappant dat het zo vlak voor zijn dood heeft plaatsgevonden.
Mijn moeder kwam dus ook uit een wat groter gezin (7 kinderen) alleen hebben wij thuis altijd ver bij die hele familie uit de buurt gewoond, in het oosten van het land en zij woonde of in Eindhoven of Rotterdam.
Zagen die familie dus niet veel en moet er ook bij zeggen, kom geloof ik niet echt uit een sterke familie, zijn allemaal toch vrij jong overleden op 1 tante na in Rotterdam en 1 die nu in winterswijk woont.
Mijn vader had alleen een zusje die vlak na de oorlog door een ongeluk is overleden, zijn ouders, mijn opa en oma heb ik nooit gekend.
Opa en oma van mijn moederkant ook niet zo vaak gezien en was ook nog vrij jong toen ze zijn overleden.
ik heb dus geen goede indruk van de achtergrond van mijn ouders, op nu dus wat verhalen van mijn tante na weet ik weinig.
Maar wat mijn tante zei bevestigde toch wel dingen die ik dacht (onbewust wist).
Weet je wat ook zo raar is, terwijl ik zo'n jeugd heb gehad denk ik toch vaak, wat als mijn ouders nu nog hadden geleefd, zou die band dan anders geworden zijn?
Ik als volwassen persoon, moeder .....was mijn ma dan anders naar mij gaan kijken...
Pfffff raar zo'n forum, het maakt dingen in mij los die ik hier nu neer typ die ik normaal gesproken diep van binnen draag en niet uitspreek.....
Met het neer typen en lezen tot het besef komen, het zit toch dieper dan ik dacht....
Ben normaal ook iemand van, niet zeuren en gewoon doorgaan, het verleden maak je er toch niet mee ongedaan.
Proberen de positieve dingen er uit te halen en anders het negatieve om te zetten naar iets positiefs.
Voelme nu dus gewoon even kwetsbaar en dat gevoel stop ik liever diep weg....
Mijn moeder kwam dus ook uit een wat groter gezin (7 kinderen) alleen hebben wij thuis altijd ver bij die hele familie uit de buurt gewoond, in het oosten van het land en zij woonde of in Eindhoven of Rotterdam.
Zagen die familie dus niet veel en moet er ook bij zeggen, kom geloof ik niet echt uit een sterke familie, zijn allemaal toch vrij jong overleden op 1 tante na in Rotterdam en 1 die nu in winterswijk woont.
Mijn vader had alleen een zusje die vlak na de oorlog door een ongeluk is overleden, zijn ouders, mijn opa en oma heb ik nooit gekend.
Opa en oma van mijn moederkant ook niet zo vaak gezien en was ook nog vrij jong toen ze zijn overleden.
ik heb dus geen goede indruk van de achtergrond van mijn ouders, op nu dus wat verhalen van mijn tante na weet ik weinig.
Maar wat mijn tante zei bevestigde toch wel dingen die ik dacht (onbewust wist).
Weet je wat ook zo raar is, terwijl ik zo'n jeugd heb gehad denk ik toch vaak, wat als mijn ouders nu nog hadden geleefd, zou die band dan anders geworden zijn?
Ik als volwassen persoon, moeder .....was mijn ma dan anders naar mij gaan kijken...
Pfffff raar zo'n forum, het maakt dingen in mij los die ik hier nu neer typ die ik normaal gesproken diep van binnen draag en niet uitspreek.....
Met het neer typen en lezen tot het besef komen, het zit toch dieper dan ik dacht....
Ben normaal ook iemand van, niet zeuren en gewoon doorgaan, het verleden maak je er toch niet mee ongedaan.
Proberen de positieve dingen er uit te halen en anders het negatieve om te zetten naar iets positiefs.
Voelme nu dus gewoon even kwetsbaar en dat gevoel stop ik liever diep weg....
donderdag 24 juli 2008 om 02:25
quote:Demoiselle schreef op 24 juli 2008 @ 02:07:
En nu ga ik weer lekker weg van deze pijler, kom hier nooit, maar dat krijg je met die topics die rechts in beeld komen...
Wel mooi topic Shining!
Hier net zo !!
Kom hier normaal gesproken ook nooit en aangezien ik klaarwakker ben....ging ik even viva doorspitten en kwam hier terecht en had zoiets, nu moet ik toch ff reageren
En nu ga ik weer lekker weg van deze pijler, kom hier nooit, maar dat krijg je met die topics die rechts in beeld komen...
Wel mooi topic Shining!
Hier net zo !!
Kom hier normaal gesproken ook nooit en aangezien ik klaarwakker ben....ging ik even viva doorspitten en kwam hier terecht en had zoiets, nu moet ik toch ff reageren
donderdag 24 juli 2008 om 08:54
'k Heb 'n hele goede band met mijn ouders. Zij stonden en staan altijd voor me klaar met liefde, aandacht en kansen voor mijn toekomst. Ik prijs mezelf gelukkig dat mijn ouders nog steeds gelukkig met elkaar zijn (al meer dan 40 jaar) en dat ze er uberhaupt nog steeds zijn en we nog steeds leuke dingen met elkaar kunnen ondernemen. Ik woon niet zo heel ver van mijn ouders vandaan dus we zien elkaar elke week.
donderdag 24 juli 2008 om 10:16
Allereerst voor degenen die een minder goede band hebben met hun ouders of van wie de ouders zijn overleden.
Hier nog iemand met een goede band met ouders. Sommige dingen herken ik niet helemaal (mijn vader is er niet bepaald van gecharmeerd om me van Schiphol op te halen midden in de nacht...haha), maar de basis is gewoon heel goed.
Mijn ouders zijn inmiddels 33 jaar getrouwd, hebben natuurlijk wel wat ups en downs gehad, maar zijn nu heel gelukkig samen. Mijn moeder vertelde laatst dat ze nog steeds wel eens vlinders in haar buik heeft als mijn vader binnenkomt...aaaahh
Wat ik heel fijn vind: mijn vriend heeft ook een goede band met zijn ouders (die zijn een jaar of 40 getrouwd) en broers. Ik kan met de familie van mijn vriend heel goed opschieten, hij ook met die van mij en ik heb een prima band met mijn broer en zijn vriendin. De beide families kunnen het kortom erg goed met elkaar vinden en daar ben ik echt ontzettend blij mee. Wat al eerder gezegd is: je staat er niet altijd bij stil als het goed gaat, maar wat lijkt het me verschrikkelijk naar als dat niet zo zou zijn....
Hier nog iemand met een goede band met ouders. Sommige dingen herken ik niet helemaal (mijn vader is er niet bepaald van gecharmeerd om me van Schiphol op te halen midden in de nacht...haha), maar de basis is gewoon heel goed.
Mijn ouders zijn inmiddels 33 jaar getrouwd, hebben natuurlijk wel wat ups en downs gehad, maar zijn nu heel gelukkig samen. Mijn moeder vertelde laatst dat ze nog steeds wel eens vlinders in haar buik heeft als mijn vader binnenkomt...aaaahh
Wat ik heel fijn vind: mijn vriend heeft ook een goede band met zijn ouders (die zijn een jaar of 40 getrouwd) en broers. Ik kan met de familie van mijn vriend heel goed opschieten, hij ook met die van mij en ik heb een prima band met mijn broer en zijn vriendin. De beide families kunnen het kortom erg goed met elkaar vinden en daar ben ik echt ontzettend blij mee. Wat al eerder gezegd is: je staat er niet altijd bij stil als het goed gaat, maar wat lijkt het me verschrikkelijk naar als dat niet zo zou zijn....
donderdag 24 juli 2008 om 10:23
quote:Ikke1971 schreef op 23 juli 2008 @ 23:45:
[...]
Lijkt me één van de moeilijkste dingen die er is. Iets aan je dochter mee te geven dat je zelf niet kent. Het doorbreken van een cirkel is altijd moeilijk. Of misschien ook juist niet. Je weet hoe je het niet wilt. En weet dus misschien ook heel goed wat niet te doen
Ik wist niet zeker of ik hierop wilde reageren want ik gun jullie je blije topic (ik word er zelf al blij en ontroerd van, laat staan jullie die zulke fijne ouders hebben).
Maar het is idd moeilijk. Het is nooit zo vanzelfsprekend. Ik heb soms het gevoel alsof ik continu een ramp aan het afweren ben, dat ik haar ook zo ongelukkig zal maken.
Al toen ik zwanger was wist ik dat het anders willen doen dan mijn ouders niet het goede uitgangspunt zou zijn, dan loop je het risico extreem de andere kant op te schieten en dat helpt ook niet. Dus ik probeer op mijn instinct te vertrouwen, bekijk kritisch wat ik doe en hoe ik het doe en of ik patronen herken. Tot nu toe niet maar de angst blijft.
Aan de andere kant is het niet zo moeilijk om het iig beter te doen, mijn ouders waren er compleet niet voor me. Maar beter is niet goed genoeg, ik wil gewoon dat het voor mijn dochter heel vanzelfsprekend is dat ik van haar hou, betrokken ben, haar steun en dat ze zich geliefd voelt. En veel knuffelen. Want dat miste ik zelf zo erg als kind. En het is zo heerlijk om dat te doen .
[...]
Lijkt me één van de moeilijkste dingen die er is. Iets aan je dochter mee te geven dat je zelf niet kent. Het doorbreken van een cirkel is altijd moeilijk. Of misschien ook juist niet. Je weet hoe je het niet wilt. En weet dus misschien ook heel goed wat niet te doen
Ik wist niet zeker of ik hierop wilde reageren want ik gun jullie je blije topic (ik word er zelf al blij en ontroerd van, laat staan jullie die zulke fijne ouders hebben).
Maar het is idd moeilijk. Het is nooit zo vanzelfsprekend. Ik heb soms het gevoel alsof ik continu een ramp aan het afweren ben, dat ik haar ook zo ongelukkig zal maken.
Al toen ik zwanger was wist ik dat het anders willen doen dan mijn ouders niet het goede uitgangspunt zou zijn, dan loop je het risico extreem de andere kant op te schieten en dat helpt ook niet. Dus ik probeer op mijn instinct te vertrouwen, bekijk kritisch wat ik doe en hoe ik het doe en of ik patronen herken. Tot nu toe niet maar de angst blijft.
Aan de andere kant is het niet zo moeilijk om het iig beter te doen, mijn ouders waren er compleet niet voor me. Maar beter is niet goed genoeg, ik wil gewoon dat het voor mijn dochter heel vanzelfsprekend is dat ik van haar hou, betrokken ben, haar steun en dat ze zich geliefd voelt. En veel knuffelen. Want dat miste ik zelf zo erg als kind. En het is zo heerlijk om dat te doen .
donderdag 24 juli 2008 om 18:09
@feliciaatje: Ik reageer er toch nog maar even op. Het sluit namelijk wel een beetje aan. Als jij doorgaat zoals je nu gaat met je dochter kan zij over 20 of 30 jaar namelijk ook schrijven op een forum uit wat voor heerlijk warm gezin ze kwam. En dat ze altijd heeft gevoeld dat er van haar gehouden werd. Bij ons thuis spreken we dat bijvoorbeeld nooit uit, maar juist de dingen zoals het veel knuffelen, het er zijn voor haar, haar fouten laten maken maar altijd laten zien dat je er bent voor haar maken dat ze het zal weten. Ze zal weten dat er ouders (of moeder) is die van haar houdt. Denk ik...
Lijkt me dat je heel bewust en goed bezig bent (voor zover ik dat kan opmaken uit dit kleine stukje tekst).
Lijkt me dat je heel bewust en goed bezig bent (voor zover ik dat kan opmaken uit dit kleine stukje tekst).
anoniem_50800 wijzigde dit bericht op 24-07-2008 18:10
Reden: kruimels in toetsenbord...
Reden: kruimels in toetsenbord...
% gewijzigd
donderdag 24 juli 2008 om 19:09
Mijn ouders zijn geweldige mensen. Ik heb veel ruzie met hen gehad (ben net een kloon van mijn vader) maar alles is opgelost en ik zie hen regelmatig, we bellen en mailen. Mijn pa is nooit te beroerd om weer mee te helpen verhuizen als ik het weer in mijn bol heb, mijn moeder is net zo. Ik woon al jarenlang niet meer bij hen, maar ik voel me -in dat kleine kutdorp- enorm thuis. Het liefst zit ik er elke week!
