Relaties
alle pijlers
Zijn woede
dinsdag 1 januari 2008 om 09:25
Allereerst wil ik jullie natuurlijk een heel gelukkig 2008 wensen, vol liefde en gezondheid. Maak er iets moois van!
Ik wil graag jullie advies/mening vragen over een probleem dat ik in mijn relatie tegenkom. Mijn vriend en ik zijn nu 3 jaar samen en hebben sinds een half jaar een kindje samen. Onze kleine was niet helemaal gepland, maar wel zeer welkom. In de periode na de geboorte dacht ik dat ik niet gelukkiger meer kon worden, ik had alles wat ik ooit had gewenst.
De laatste tijd is dat gevoel helaas verdwenen en voel ik vooral verdriet en eenzaamheid.
De reden is dat mijn vriend volzit met woede. Daar heeft de rest van zijn omgeving ook wel eens last van (familie, collega's), maar hij reageert het voornamelijk af op mij.
Wanneer ik iets zeg of doe dat hem irriteert, wordt hij vreselijk boos. Onredelijk boos. Vaak komt het voor mij helemaal uit het niets, ben ik me van geen kwaad bewust en valt hij over iets kleins.
Vervolgens kan hij helemaal opgaan in zijn woede. Hij zegt dan de meest nare dingen tegen me, dat hij niet van me houdt, dat ik hem niets kan schelen, dat ik maar moet vertrekken uit ZIJN huis.
Vroeger ging ik terugschreeuwen, tegenwoordig blijf ik rustig en vraag ik hem op een rustige manier met mij over het probleem te praten. Op zo'n moment kan hij dat echter niet, normale reacties op mijn vragen geven lukt hem niet meer. Als hij geen verwijten naar me schreeuwt, zegt hij dingen als 'ik ben er helemaal klaar mee' of 'natuurlijk, je hebt gelijk, dat heb je toch altijd'.
Er is dus echt geen constructief gesprek meer mogelijk.
Gisteravond heeft hij de complete oud en nieuw verpest met weer zo'n ruzie. Daarbij heeft hij ook erg nare dingen gezegd over de ernstige ziekte van mijn vader.
Om 12 uur zat ik in mijn eentje binnen terwijl hij buiten gezellig stond te doen (want tegen een ander kon hij dat wel) en voelde me eenzamer dan ooit. Ik trek dit gewoon niet lang meer.
Ik dacht dat ik wel met zijn boosheid om kon gaan. Het komt niet dagelijks of wekelijks voor en ik denk ook te weten waar het vandaan komt, hij heeft in zijn verleden erg nare dingen meegemaakt.
Maar de laatste tijd merk ik dat ik er doorheen zit. Ik begin me voor hem af te sluiten en soms ook voor mezelf, om mijn verdriet over zijn gedrag niet meer te hoeven voelen. Daardoor voel ik helaas ook de liefde voor hem soms niet meer, terwijl ik weet dat die er nog wel is. In het dagelijks leven is hij namelijk voor mij de ideale man, lief en zorgzaam en een fantastische vader.
In ruzies verandert hij echter totaal, het is bijna eng. De volgende dag is hij weer gewoon zichzelf en doet hij net of er niets gebeurd is.
Ik wou maar dat hij met mij aan zijn woede wilde werken. En aan onze relatie, want ik zal vast ook iets anders/beter kunnen doen.
Maar hij weigert dat, hij vindt dat hij geen probleem heeft. Als ik me niet zo zou gedragen, zou hij niet boos worden.
Ik ben van zijn gedrag behoorlijk onzeker geworden, heb me afgevraagd of het echt allemaal aan mij ligt. Maar ik weet dat hij ook in zijn vorige relatie deze problemen had en zelfs zijn moeder heeft eens tegen mij gezegd dat mijn vriend altijd boos is.
Ik weet het nu niet meer, ik wil zo graag deze relatie redden. Voor mezelf, want we zouden zo gelukkig kunnen zijn, we passen zo goed bij elkaar. Maar vooral ook voor ons kindje.
Ik weet alleen niet meer hoe. Ik vecht voor onze relatie, maar ik kan het niet in mijn eentje oplossen.
Misschien heeft iemand hier een advies, ervaring met zo'n soort situatie? Alles is welkom...
Ik wil graag jullie advies/mening vragen over een probleem dat ik in mijn relatie tegenkom. Mijn vriend en ik zijn nu 3 jaar samen en hebben sinds een half jaar een kindje samen. Onze kleine was niet helemaal gepland, maar wel zeer welkom. In de periode na de geboorte dacht ik dat ik niet gelukkiger meer kon worden, ik had alles wat ik ooit had gewenst.
De laatste tijd is dat gevoel helaas verdwenen en voel ik vooral verdriet en eenzaamheid.
De reden is dat mijn vriend volzit met woede. Daar heeft de rest van zijn omgeving ook wel eens last van (familie, collega's), maar hij reageert het voornamelijk af op mij.
Wanneer ik iets zeg of doe dat hem irriteert, wordt hij vreselijk boos. Onredelijk boos. Vaak komt het voor mij helemaal uit het niets, ben ik me van geen kwaad bewust en valt hij over iets kleins.
Vervolgens kan hij helemaal opgaan in zijn woede. Hij zegt dan de meest nare dingen tegen me, dat hij niet van me houdt, dat ik hem niets kan schelen, dat ik maar moet vertrekken uit ZIJN huis.
Vroeger ging ik terugschreeuwen, tegenwoordig blijf ik rustig en vraag ik hem op een rustige manier met mij over het probleem te praten. Op zo'n moment kan hij dat echter niet, normale reacties op mijn vragen geven lukt hem niet meer. Als hij geen verwijten naar me schreeuwt, zegt hij dingen als 'ik ben er helemaal klaar mee' of 'natuurlijk, je hebt gelijk, dat heb je toch altijd'.
Er is dus echt geen constructief gesprek meer mogelijk.
Gisteravond heeft hij de complete oud en nieuw verpest met weer zo'n ruzie. Daarbij heeft hij ook erg nare dingen gezegd over de ernstige ziekte van mijn vader.
Om 12 uur zat ik in mijn eentje binnen terwijl hij buiten gezellig stond te doen (want tegen een ander kon hij dat wel) en voelde me eenzamer dan ooit. Ik trek dit gewoon niet lang meer.
Ik dacht dat ik wel met zijn boosheid om kon gaan. Het komt niet dagelijks of wekelijks voor en ik denk ook te weten waar het vandaan komt, hij heeft in zijn verleden erg nare dingen meegemaakt.
Maar de laatste tijd merk ik dat ik er doorheen zit. Ik begin me voor hem af te sluiten en soms ook voor mezelf, om mijn verdriet over zijn gedrag niet meer te hoeven voelen. Daardoor voel ik helaas ook de liefde voor hem soms niet meer, terwijl ik weet dat die er nog wel is. In het dagelijks leven is hij namelijk voor mij de ideale man, lief en zorgzaam en een fantastische vader.
In ruzies verandert hij echter totaal, het is bijna eng. De volgende dag is hij weer gewoon zichzelf en doet hij net of er niets gebeurd is.
Ik wou maar dat hij met mij aan zijn woede wilde werken. En aan onze relatie, want ik zal vast ook iets anders/beter kunnen doen.
Maar hij weigert dat, hij vindt dat hij geen probleem heeft. Als ik me niet zo zou gedragen, zou hij niet boos worden.
Ik ben van zijn gedrag behoorlijk onzeker geworden, heb me afgevraagd of het echt allemaal aan mij ligt. Maar ik weet dat hij ook in zijn vorige relatie deze problemen had en zelfs zijn moeder heeft eens tegen mij gezegd dat mijn vriend altijd boos is.
Ik weet het nu niet meer, ik wil zo graag deze relatie redden. Voor mezelf, want we zouden zo gelukkig kunnen zijn, we passen zo goed bij elkaar. Maar vooral ook voor ons kindje.
Ik weet alleen niet meer hoe. Ik vecht voor onze relatie, maar ik kan het niet in mijn eentje oplossen.
Misschien heeft iemand hier een advies, ervaring met zo'n soort situatie? Alles is welkom...
zondag 6 januari 2008 om 13:39
Ik wil toch even reageren op het stukje van Kreeft. Het lijkt er op of Cappuccino de rol van de therapeut over gaat nemen op deze manier. Cappucino is zijn vrouw/ vriendin en die rol moet zij ook houden!
Tuurlijk zijn gesprekken nodig, maar dit is misschien weer ietwat te gestructureerd en gaat uit van een therapeutische verhouding.
Soms komt het even terug, maar het gaat er ook om wat het met Capuccino doet en dat is het uitgangspunt voor de gesprekken.
Tuurlijk zijn gesprekken nodig, maar dit is misschien weer ietwat te gestructureerd en gaat uit van een therapeutische verhouding.
Soms komt het even terug, maar het gaat er ook om wat het met Capuccino doet en dat is het uitgangspunt voor de gesprekken.
zondag 6 januari 2008 om 13:55
quote:kreeft1 schreef op 05 januari 2008 @ 20:56:
@ Rareperzik:
Ben jij er al achter wat je fout hebt gedaan?
Die vraag is niet serieus voor jouw, maar voor jouw vriend/man. Ik denk dat je op een vulkaan zit.
Als een man een keer zijn vrouw slaat, is dat een teken, dat er iets grondig met hem mis is. In mannen hersenen, zit er een soort veiligheidspalletje, dat voorkomt dat je geweld gebruikt tegen je vrouw. Dat palletje zit er niet bij je man. Dus de volgende keer als hij "getriggert"word, zal hij weer geweld gebruiken. Hij laat ook geen schuldgevoel zien, en hij legt alles bij jouw neer. Dat is eigenlijk het teken, dat alles wat jij doet wat hem niet zint, hem weer kan triggeren.
Als hij beloofd om nooit geen geweld meer te gebruiken, betekend dat in mannentaal dat niet perse. Het kan ook betekenen, ik wil niet meer over dit onderwerp praten, en als die belofte de kortste weg is uit het "gezeur", dan belooft hij alles.
Ik hoop dat dit nog een beetje extra duidelijkheid geeft.
Sorry maar deze tekst komt niet helemaal goed binnen bij mij ,want ik vind niet dat je overal, maar van uit mag gaan.
Je zegt hij heeft geen schuldgevoel, jij baseert dat omdat hij het in eerste instantie allemaal bij mij neer heeft gelegd?
Heb jij hier aan mij dan gevraagd waar ik het verder met mijn vriend over gehad heb?, wat hij nog meer en later heeft gezegd?Dat hij dingen terug genomen heeft die hij in eerste instantie zei.
Dus dat hij nu ook het stukje waarom doe jij dit , terug heeft genomen en zich langzaam aan het realiseren is dat hij toch wel een erg groot probleem heeft.
Volgens mij heb ik het gezicht van mijn vriend gezien. Ik heb de schaamte, de verdriet, de blik van schuld gezien. Ik ben voor hem gaan zitten en heb hem recht in zijn ogen aangekeken en gezegd, als je dit nog 1 keer doet ben ik weg. Ik ben hem aan blijven kijken om zijn reactie, ik heb hem geconfronteerd. Met de feiten. En dat was een moeilijk, maar goed gesprek!
Dus nee ik geloof niet dat hij maar heeft belooft om er snel van af te zijn.
@ Rareperzik:
Ben jij er al achter wat je fout hebt gedaan?
Die vraag is niet serieus voor jouw, maar voor jouw vriend/man. Ik denk dat je op een vulkaan zit.
Als een man een keer zijn vrouw slaat, is dat een teken, dat er iets grondig met hem mis is. In mannen hersenen, zit er een soort veiligheidspalletje, dat voorkomt dat je geweld gebruikt tegen je vrouw. Dat palletje zit er niet bij je man. Dus de volgende keer als hij "getriggert"word, zal hij weer geweld gebruiken. Hij laat ook geen schuldgevoel zien, en hij legt alles bij jouw neer. Dat is eigenlijk het teken, dat alles wat jij doet wat hem niet zint, hem weer kan triggeren.
Als hij beloofd om nooit geen geweld meer te gebruiken, betekend dat in mannentaal dat niet perse. Het kan ook betekenen, ik wil niet meer over dit onderwerp praten, en als die belofte de kortste weg is uit het "gezeur", dan belooft hij alles.
Ik hoop dat dit nog een beetje extra duidelijkheid geeft.
Sorry maar deze tekst komt niet helemaal goed binnen bij mij ,want ik vind niet dat je overal, maar van uit mag gaan.
Je zegt hij heeft geen schuldgevoel, jij baseert dat omdat hij het in eerste instantie allemaal bij mij neer heeft gelegd?
Heb jij hier aan mij dan gevraagd waar ik het verder met mijn vriend over gehad heb?, wat hij nog meer en later heeft gezegd?Dat hij dingen terug genomen heeft die hij in eerste instantie zei.
Dus dat hij nu ook het stukje waarom doe jij dit , terug heeft genomen en zich langzaam aan het realiseren is dat hij toch wel een erg groot probleem heeft.
Volgens mij heb ik het gezicht van mijn vriend gezien. Ik heb de schaamte, de verdriet, de blik van schuld gezien. Ik ben voor hem gaan zitten en heb hem recht in zijn ogen aangekeken en gezegd, als je dit nog 1 keer doet ben ik weg. Ik ben hem aan blijven kijken om zijn reactie, ik heb hem geconfronteerd. Met de feiten. En dat was een moeilijk, maar goed gesprek!
Dus nee ik geloof niet dat hij maar heeft belooft om er snel van af te zijn.
zondag 6 januari 2008 om 14:13
Lieve Perzik,
Ik sla even virtueel mijn armen om je heen, ik moet zeggen dat je woorden me ontroeren. Je bent lief en ik zie en voel hoe ontzettend graag je wil dat dit eens maar nooit weer was. Geloof me als ik zeg dat ik dat hoop voor jou want o mijn god, ik weet zo goed hoe het voelt om de man waar je van houdt in de ogen te kijken, te zien en te horen wat hij zegt, hem geloven en weer hoop hebben, vertrouwen zelfs in nooit meer en in altijd. Grote woorden waarvan ik hoop dat je ze zult kunnen gebruiken over tig jaar.
Wat ik nog meer voor je wens is dat je je niet schaamt als het wel weer gebeurt. Dat je de weg naar hier of elders om er met anderen over te praten zult weten te vinden. Schaamte en alleen zijn met je probleem maakt dat probleem alleen maar groter. Je hoeft je niet te schamen bij de wazen en oogkleppendames bijvoorbeeld. Dat wil ik nog even toevoegen aan jouw hoopvolle verhaal.
Liefs,
Leo
Ik sla even virtueel mijn armen om je heen, ik moet zeggen dat je woorden me ontroeren. Je bent lief en ik zie en voel hoe ontzettend graag je wil dat dit eens maar nooit weer was. Geloof me als ik zeg dat ik dat hoop voor jou want o mijn god, ik weet zo goed hoe het voelt om de man waar je van houdt in de ogen te kijken, te zien en te horen wat hij zegt, hem geloven en weer hoop hebben, vertrouwen zelfs in nooit meer en in altijd. Grote woorden waarvan ik hoop dat je ze zult kunnen gebruiken over tig jaar.
Wat ik nog meer voor je wens is dat je je niet schaamt als het wel weer gebeurt. Dat je de weg naar hier of elders om er met anderen over te praten zult weten te vinden. Schaamte en alleen zijn met je probleem maakt dat probleem alleen maar groter. Je hoeft je niet te schamen bij de wazen en oogkleppendames bijvoorbeeld. Dat wil ik nog even toevoegen aan jouw hoopvolle verhaal.
Liefs,
Leo
zondag 6 januari 2008 om 14:26
zondag 6 januari 2008 om 14:29
RarePerzik, ik hoop van harte dat het gesprek zijn vruchten afwerpt en dat hij je nooit meer voor allerlei nare dingen uitscheldt en dat hij je nooit meer slaat. Ik hoop het van harte.....
Ik hoop nóg harder dat je inderdaad accuut opstapt als zoiets ooit nog weer gebeurt.
Cappucino, het lijkt me vreselijk in zo'n relatie te zitten. Je kunt een ander niet veranderen, dat werkt gewoonweg niet. Iemand kan alleen zichzelf veranderen. En dat wil iemand pas als dat persoon inziet dat er een probleem is. Mensen veranderen voornamelijk uit egoïstische redenen: omdat je er zélf beter van wordt, zélf een leuker leven krijgt. Waarom zou hij veranderen als je nu tóch wel bij hem blijft? Als hij er tóch niet zelf onder lijdt? Dus hij moet eerst echt inzien dat een relatie béter kan, léuker kan, ook voor hem. En dat hij inderdaad riskeert zijn relatie kwijt te raken als hij zo doorgaat. Als hij geen probleem ziet verandert hij niet.
Vanuit dat oogpunt snap ik wel wat kreeft bedoelt. Ik vind de manier waarop (seks als machtsmiddel) niet ideaal en ook vind ik dat je eigenlijk nooit de therapeut van je partner zou moeten zijn. (Ik zou zelf al veel eerder opgestapt zijn, maar goed, liefde doet rare dingen met je.) Maar als je wél bij hem wilt blijven en óók wil dat hij verandert, zul je hem moeten helpen met inzien dát er een probleem is.
Ik snap dat de oogkleppen dames over kreeft heenvallen met de zin 'wij zijn ervaringsdeskundigen', maar eigenlijk is dat niet helemáál eerlijk. Want alle oogkleppen dames zijn óók véél te lang bij hun vent gebleven en hebben véél te veel geaccepteerd. Mijn voorzichtige conclusie is dat die 'tactieken' dus niet ideaal hebben gewerkt. Misschien is het juist een idee een voorbeeld te nemen aan iemand die wel een liefdevolle en prettige relatieheeft..
Ik hoop nóg harder dat je inderdaad accuut opstapt als zoiets ooit nog weer gebeurt.
Cappucino, het lijkt me vreselijk in zo'n relatie te zitten. Je kunt een ander niet veranderen, dat werkt gewoonweg niet. Iemand kan alleen zichzelf veranderen. En dat wil iemand pas als dat persoon inziet dat er een probleem is. Mensen veranderen voornamelijk uit egoïstische redenen: omdat je er zélf beter van wordt, zélf een leuker leven krijgt. Waarom zou hij veranderen als je nu tóch wel bij hem blijft? Als hij er tóch niet zelf onder lijdt? Dus hij moet eerst echt inzien dat een relatie béter kan, léuker kan, ook voor hem. En dat hij inderdaad riskeert zijn relatie kwijt te raken als hij zo doorgaat. Als hij geen probleem ziet verandert hij niet.
Vanuit dat oogpunt snap ik wel wat kreeft bedoelt. Ik vind de manier waarop (seks als machtsmiddel) niet ideaal en ook vind ik dat je eigenlijk nooit de therapeut van je partner zou moeten zijn. (Ik zou zelf al veel eerder opgestapt zijn, maar goed, liefde doet rare dingen met je.) Maar als je wél bij hem wilt blijven en óók wil dat hij verandert, zul je hem moeten helpen met inzien dát er een probleem is.
Ik snap dat de oogkleppen dames over kreeft heenvallen met de zin 'wij zijn ervaringsdeskundigen', maar eigenlijk is dat niet helemáál eerlijk. Want alle oogkleppen dames zijn óók véél te lang bij hun vent gebleven en hebben véél te veel geaccepteerd. Mijn voorzichtige conclusie is dat die 'tactieken' dus niet ideaal hebben gewerkt. Misschien is het juist een idee een voorbeeld te nemen aan iemand die wel een liefdevolle en prettige relatieheeft..
zondag 6 januari 2008 om 14:37
Tangerine, als ik even voor mezelf mag spreken... ja, ik ben een ervaringsdeskundige omdat ik een zeer slechte relatie heb gehad, maar nu heb ik een erg leuk huwelijk met een lieve man die nooit agressief tegen mij doet.
Dat mijn 'tactieken' van toen niet gewerkt hebben in mijn toenmalige relatie is een feit, sterker nog, ik heb er nooit tactieken op na gehouden, heb alleen wanhopig geprobeerd mijn huwelijk te redden en dat is erg mislukt. Maar de helderheid die je achteraf hebt als je terugkijkt op wat misging, geeft je wel bepaalde inzichten waardoor je kunt begrijpen hoe zo'n relatie zich ontwikkelt. Nee, ik heb niet de wijsheid in pacht, ben geen psycholoog of anderszins opgeleid, maar voel me bij dit soort topics wel 'geroepen' om mee te schrijven, enkel en alleen omdat ik het begrijp. En omdat ik wenste dat er toen zo'n forum voor mij was geweest waar ik mee kon schrijven.
Dat mijn 'tactieken' van toen niet gewerkt hebben in mijn toenmalige relatie is een feit, sterker nog, ik heb er nooit tactieken op na gehouden, heb alleen wanhopig geprobeerd mijn huwelijk te redden en dat is erg mislukt. Maar de helderheid die je achteraf hebt als je terugkijkt op wat misging, geeft je wel bepaalde inzichten waardoor je kunt begrijpen hoe zo'n relatie zich ontwikkelt. Nee, ik heb niet de wijsheid in pacht, ben geen psycholoog of anderszins opgeleid, maar voel me bij dit soort topics wel 'geroepen' om mee te schrijven, enkel en alleen omdat ik het begrijp. En omdat ik wenste dat er toen zo'n forum voor mij was geweest waar ik mee kon schrijven.
zondag 6 januari 2008 om 14:37
Tangerine ik wil even aan je kwijt dat ik niet reageer als de persoon die ik toen was.
En wil al helemaal niet zeggen dat ik ervaringsdeskundige ben en daarom een tactiek heb zeg.
Precies omgekeerd is de reden dat ik hier reageer. Vanuit herkenning hoe het toen was en hoop dat iemand iets heeft aan wat ik intussen heb geleerd.
En wil al helemaal niet zeggen dat ik ervaringsdeskundige ben en daarom een tactiek heb zeg.
Precies omgekeerd is de reden dat ik hier reageer. Vanuit herkenning hoe het toen was en hoop dat iemand iets heeft aan wat ik intussen heb geleerd.
zondag 6 januari 2008 om 14:48
quote:Rareperzik schreef op 04 januari 2008 @ 13:42:
Hij zei over heel het voorval van afgelopen oud en nieuw, ik denk dat ik maar eens achter moet komen wat jij gedaan hebt om mij te trikeren.
Hij weet feitelijk wel dat hij iets fouts heeft gedaan, maar hij ziet mij als de oorzaak van zijn gedrag. Ik lok hem uit enz.
Maar dit is weer iets waar ik zelf verder over na moet denken hoe ik met hem hier verder over kan praten, zo dat hij een keer leert om ook naar zichzelf te kijken.
Rareperzik, ik hoop dat je gelijk hebt, en ik ongelijk. En ik kan me het voorstellen in jouw geval dat je het nog een keer wilt proberen. Ook kan ik me voorstellen dat je hem wilt verdedigen, en ik geloof ook dat hij zich op dat moment oprecht schaamde.
Ik heb een paar keer jouw reakties doorgelezen, en met name het bovenstaande quote stukje bezorgde mij zeer. Dat was ook de aanleiding van mijn reaktie. Ik wil alleen maar aangeven dat mannen soms anders denken en handelen, als vrouwen verwachten.
Deze discussie groeit mij een beetje boven het hoofd, dus ik zal niet meer reageren op jouw reacties. Mocht ik je gekwetst hebben, mijn excuses, dat is niet mijn bedoeling. Ik draag je een warm hart toe, en ik wens je alle sterkte toe, mocht je die in de toekomst nodig hebben. kreeft
Hij zei over heel het voorval van afgelopen oud en nieuw, ik denk dat ik maar eens achter moet komen wat jij gedaan hebt om mij te trikeren.
Hij weet feitelijk wel dat hij iets fouts heeft gedaan, maar hij ziet mij als de oorzaak van zijn gedrag. Ik lok hem uit enz.
Maar dit is weer iets waar ik zelf verder over na moet denken hoe ik met hem hier verder over kan praten, zo dat hij een keer leert om ook naar zichzelf te kijken.
Rareperzik, ik hoop dat je gelijk hebt, en ik ongelijk. En ik kan me het voorstellen in jouw geval dat je het nog een keer wilt proberen. Ook kan ik me voorstellen dat je hem wilt verdedigen, en ik geloof ook dat hij zich op dat moment oprecht schaamde.
Ik heb een paar keer jouw reakties doorgelezen, en met name het bovenstaande quote stukje bezorgde mij zeer. Dat was ook de aanleiding van mijn reaktie. Ik wil alleen maar aangeven dat mannen soms anders denken en handelen, als vrouwen verwachten.
Deze discussie groeit mij een beetje boven het hoofd, dus ik zal niet meer reageren op jouw reacties. Mocht ik je gekwetst hebben, mijn excuses, dat is niet mijn bedoeling. Ik draag je een warm hart toe, en ik wens je alle sterkte toe, mocht je die in de toekomst nodig hebben. kreeft
zondag 6 januari 2008 om 14:49
Tangerine, er is weinig tactiek. Er wordt over Kreeft heengevallen omdat hij een aanpak propageert van belonen en straffen een aanpak die vaak door de mannen zelf al wordt toegepast in een relatie zoals hier besproken.
Seks is een belangrijk machtsmiddel in een relatie zoals door Cappuccino en Rare Perzik beschreven. Een heel belangrijk machtsmiddel zelfs. Seks is wat mensen - buiten angst en hoop - lang bindt in zo'n relatie. Er zijn boekenplanken vol over geschreven en ook over de redenen waarom vrouwen zo lang bij een man blijven die niet goed voor ze is. Dat is niet in drie regels te beschrijven.
Het is al helemaal niet de bedoeling om vrouwen het gevoel te geven dat ze niet deugen als ze niet meteen hun spullen pakken en wegrennen bij een man die verbaal en/of fysiek mishandelen. Juist niet, er is juist alle begrip voor, juist omdat de vrouwen die hier schrijven weten hoe dat werkt. De mensen die schrijven dat er meteen maar weggerend moet worden zijn de personen die niet weten waar ze het over hebben. Als het namelijk zo eenvoudig was dan werden er niet zoveel vrouwen jaarlijks mishandelt, dan waren die vrouwen allemaal heel snel weggegaan bij zo'n man.
Juist de schaamte, het onbegrip van de omgeving, het feit dat je dingen doet om je partner tegemoet te komen waar je later ontzettend veel spijt van hebt, waar je je voor schaamt maar die een bizarre verbondenheid tussen jou en je partner creeërt, de eenzaamheid en soms ook geïsoleerdheid die daaruit voorvloeit maakt dat je je zo alleen voelt en dan is dat huis met die man, die niet goed voor je is je enige zekerheid. Er zijn vaak kinderen bij betrokken, financiële toestanden, koophuizen, schulden en angst, veel angst die er voor zorgen dat je niet weggaat. Die man is de zon, de maan en het hemelgewelf in je leven, zelfs als je al lang niet meer van hem houdt.
Dat 'wij' te veel en veel te lang van alles geaccpeteerd hebben daar zijn wij dondersgoed van doordrongen. De tijd dat een vrouw gemiddeld blijft bij een kerel die haar geestelijk en/of lichamelijk kapot maakt is 8 jaar. Sommigen van ons waren eerder weg, anderen hielden het nog veel langer vol en houden het nog vol. Als er een manier was om snel weg te kunnen wezen, zonder gestalkt te worden, zonder half gek te worden, zonder op wat voor manier dan ook kapot te gaan, dan zouden we dat doen of gedaan hebben.
We raden niet voor niks zo vaak aan eens wat te lezen over de situatie waar een vrouw, die hier komt vertellen over haar ongeloofwaardige relatie, in zit. Juist omdat het een veelbeschreven psycholochisch fenomeen is en juist omdat we graag willen dat vrouwen zelf in zien waaróm ze in hemelsnaam handelen zoals ze doen. Het uitleggen van iets als misogynie is bijna onmogelijk als mensen niet uit ervaring weten wat het is en hoe het werkt.
Was het maar zo eenvoudig.
Seks is een belangrijk machtsmiddel in een relatie zoals door Cappuccino en Rare Perzik beschreven. Een heel belangrijk machtsmiddel zelfs. Seks is wat mensen - buiten angst en hoop - lang bindt in zo'n relatie. Er zijn boekenplanken vol over geschreven en ook over de redenen waarom vrouwen zo lang bij een man blijven die niet goed voor ze is. Dat is niet in drie regels te beschrijven.
Het is al helemaal niet de bedoeling om vrouwen het gevoel te geven dat ze niet deugen als ze niet meteen hun spullen pakken en wegrennen bij een man die verbaal en/of fysiek mishandelen. Juist niet, er is juist alle begrip voor, juist omdat de vrouwen die hier schrijven weten hoe dat werkt. De mensen die schrijven dat er meteen maar weggerend moet worden zijn de personen die niet weten waar ze het over hebben. Als het namelijk zo eenvoudig was dan werden er niet zoveel vrouwen jaarlijks mishandelt, dan waren die vrouwen allemaal heel snel weggegaan bij zo'n man.
Juist de schaamte, het onbegrip van de omgeving, het feit dat je dingen doet om je partner tegemoet te komen waar je later ontzettend veel spijt van hebt, waar je je voor schaamt maar die een bizarre verbondenheid tussen jou en je partner creeërt, de eenzaamheid en soms ook geïsoleerdheid die daaruit voorvloeit maakt dat je je zo alleen voelt en dan is dat huis met die man, die niet goed voor je is je enige zekerheid. Er zijn vaak kinderen bij betrokken, financiële toestanden, koophuizen, schulden en angst, veel angst die er voor zorgen dat je niet weggaat. Die man is de zon, de maan en het hemelgewelf in je leven, zelfs als je al lang niet meer van hem houdt.
Dat 'wij' te veel en veel te lang van alles geaccpeteerd hebben daar zijn wij dondersgoed van doordrongen. De tijd dat een vrouw gemiddeld blijft bij een kerel die haar geestelijk en/of lichamelijk kapot maakt is 8 jaar. Sommigen van ons waren eerder weg, anderen hielden het nog veel langer vol en houden het nog vol. Als er een manier was om snel weg te kunnen wezen, zonder gestalkt te worden, zonder half gek te worden, zonder op wat voor manier dan ook kapot te gaan, dan zouden we dat doen of gedaan hebben.
We raden niet voor niks zo vaak aan eens wat te lezen over de situatie waar een vrouw, die hier komt vertellen over haar ongeloofwaardige relatie, in zit. Juist omdat het een veelbeschreven psycholochisch fenomeen is en juist omdat we graag willen dat vrouwen zelf in zien waaróm ze in hemelsnaam handelen zoals ze doen. Het uitleggen van iets als misogynie is bijna onmogelijk als mensen niet uit ervaring weten wat het is en hoe het werkt.
Was het maar zo eenvoudig.
anoniem_12394 wijzigde dit bericht op 06-01-2008 14:56
Reden: stukje toegevoegd
Reden: stukje toegevoegd
% gewijzigd
zondag 6 januari 2008 om 14:58
Eleonora, ik vind het dieptriest dat veel vrouwen zo ontzettend veel accepteren en ben blij dat jij (en sommige anderen hier) je inmiddels wel hebt ontworsteld aan zo'n relatie. Ik snap inderdaad absoluut niet hoe het zo ver kan komen en waarom je in godsnaam zoveel accepteert.. ik hoop eerlijk gezegd dat ik dat ook nooit gá snappen en dat ik dus ook nooit in zo'n situatie beland.
Ik wil alleen wél even benadrukken dat je een ander NIET kan veranderen. Dat kan alleen hijzelf. Dus de dames die deze problematiek nu over zich heen krijgen (en dat nog niet lang meemaken) zullen misschien roepen dat hun man nog wel verandert.. maar dat is gewoonweg niet zo. En daar kunnen de dames die dit al jaaaaren pikken of zich pas na jaaaren konden losworstelen van dit gedrag wel over meepraten denk ik zo.
Ik hoop dat steeds meer vrouwen de kracht krijgen om wél bij die eerste klap op te stappen. Want je verandert een ander niet.
Ik wil alleen wél even benadrukken dat je een ander NIET kan veranderen. Dat kan alleen hijzelf. Dus de dames die deze problematiek nu over zich heen krijgen (en dat nog niet lang meemaken) zullen misschien roepen dat hun man nog wel verandert.. maar dat is gewoonweg niet zo. En daar kunnen de dames die dit al jaaaaren pikken of zich pas na jaaaren konden losworstelen van dit gedrag wel over meepraten denk ik zo.
Ik hoop dat steeds meer vrouwen de kracht krijgen om wél bij die eerste klap op te stappen. Want je verandert een ander niet.
zondag 6 januari 2008 om 15:10
Tangerine
voor de eerste klap is er al veel gebeurd
Prijs jezelf gelukkig dat je geen idee hebt hoe het werkt en wat je meemaakt
En tegelijkertijd, jij weet ook niet waar je ooit in terecht komt en hoe je dan je keuzes maakt.
Waar ik erg veel moeite mee heb is het zinnetje:
(Ik zou zelf al veel eerder opgestapt zijn, maar goed, liefde doet rare dingen met je.)
Hiermee haal je wat mij betreft meteen de kracht uit je posting want hiermee plaats je jezelf op een ander niveau. Je creeert hiermee (onbewust) een schuldgevoel wat juist het tegenovergestelde effect heeft van wat je wilt bereiken.
Ik val niet over Kreeft heen, vind sommige dingen wel verhelderend en kan wel snappen dat hij vanuit zijn belevingswereld dit soort adviezen geeft. Er zitten ook zeker dingen tussen die misschien wel effect kunnen hebben maar dan moeten beiden, en niet alleen Cappucino, daarvan doordrongen zijn.
Nu kunnen wij ons alleen maar richten op Cappucino, inzicht geven in de situatie, vanuit meerdere standpunten, ja ook die van Kreeft, want ze hebben een kind samen en je weet nooit wat de trick is waardoor er misschien toch een omslag komt. Belangrijk is echter dat Cappucino weer zichzelf kan zijn zodat ze ook inderdaad de juiste beslissingen kan nemen
voor de eerste klap is er al veel gebeurd
Prijs jezelf gelukkig dat je geen idee hebt hoe het werkt en wat je meemaakt
En tegelijkertijd, jij weet ook niet waar je ooit in terecht komt en hoe je dan je keuzes maakt.
Waar ik erg veel moeite mee heb is het zinnetje:
(Ik zou zelf al veel eerder opgestapt zijn, maar goed, liefde doet rare dingen met je.)
Hiermee haal je wat mij betreft meteen de kracht uit je posting want hiermee plaats je jezelf op een ander niveau. Je creeert hiermee (onbewust) een schuldgevoel wat juist het tegenovergestelde effect heeft van wat je wilt bereiken.
Ik val niet over Kreeft heen, vind sommige dingen wel verhelderend en kan wel snappen dat hij vanuit zijn belevingswereld dit soort adviezen geeft. Er zitten ook zeker dingen tussen die misschien wel effect kunnen hebben maar dan moeten beiden, en niet alleen Cappucino, daarvan doordrongen zijn.
Nu kunnen wij ons alleen maar richten op Cappucino, inzicht geven in de situatie, vanuit meerdere standpunten, ja ook die van Kreeft, want ze hebben een kind samen en je weet nooit wat de trick is waardoor er misschien toch een omslag komt. Belangrijk is echter dat Cappucino weer zichzelf kan zijn zodat ze ook inderdaad de juiste beslissingen kan nemen
zondag 6 januari 2008 om 15:18
quote:tangerine schreef op 06 januari 2008 @ 14:58: ik vind het dieptriest dat veel vrouwen zo ontzettend veel accepterenKijk, dit geeft heel goed weer waarom het zo moeilijk is met dit soort relatieproblemen naar buiten te komen. Had hier gestaan: "ik vind het dieptriest dat veel mannen hun vrouw zo lang slecht behandelen'', dan was het een heel andere reactie geweest. Met dit soort reacties leg je toch de schuld bij de vrouw, misschien niet bij het ontstaan van de problemen, maar toch wel bij het voortduren ervan. En het is al moeilijk zat om hulp te vragen bij dit soort problemen...
zondag 6 januari 2008 om 15:46
quote:Lemmy schreef op 06 januari 2008 @ 15:18:
[...]
Kijk, dit geeft heel goed weer waarom het zo moeilijk is met dit soort relatieproblemen naar buiten te komen. Had hier gestaan: "ik vind het dieptriest dat veel mannen hun vrouw zo lang slecht behandelen'', dan was het een heel andere reactie geweest. Met dit soort reacties leg je toch de schuld bij de vrouw, misschien niet bij het ontstaan van de problemen, maar toch wel bij het voortduren ervan. En het is al moeilijk zat om hulp te vragen bij dit soort problemen...
Tangerine legt niet de schuld bij de vrouw. Ik herken me in haar onbegrip. Ik denk dat vrouwen zulke relaties in stand houden door niet op te stappen, door alles te ontkennen, te accepteren of met de mantel der liefde te bedekken. Daarmee bedoel ik niet dat ze het verbale en fysieke geweld uitlokken of aan zichzelf te danken hebben. Ik zeg alleen dat ze een keuze hebben.
Natuurlijk is het heel erg dat zoveel mannen hun vrouwen zo slecht behandelen en geestelijk en lichamelijk mishandelen. Maar met zo'n uitspraak maak je geen einde aan dat geweld. Alleen zo'n relatie beeindigen helpt. Dat kunnen vrouwen zelf doen.
[...]
Kijk, dit geeft heel goed weer waarom het zo moeilijk is met dit soort relatieproblemen naar buiten te komen. Had hier gestaan: "ik vind het dieptriest dat veel mannen hun vrouw zo lang slecht behandelen'', dan was het een heel andere reactie geweest. Met dit soort reacties leg je toch de schuld bij de vrouw, misschien niet bij het ontstaan van de problemen, maar toch wel bij het voortduren ervan. En het is al moeilijk zat om hulp te vragen bij dit soort problemen...
Tangerine legt niet de schuld bij de vrouw. Ik herken me in haar onbegrip. Ik denk dat vrouwen zulke relaties in stand houden door niet op te stappen, door alles te ontkennen, te accepteren of met de mantel der liefde te bedekken. Daarmee bedoel ik niet dat ze het verbale en fysieke geweld uitlokken of aan zichzelf te danken hebben. Ik zeg alleen dat ze een keuze hebben.
Natuurlijk is het heel erg dat zoveel mannen hun vrouwen zo slecht behandelen en geestelijk en lichamelijk mishandelen. Maar met zo'n uitspraak maak je geen einde aan dat geweld. Alleen zo'n relatie beeindigen helpt. Dat kunnen vrouwen zelf doen.
zondag 6 januari 2008 om 15:52
En zonlicht, het is niet mijn bedoeling mezelf 'op een ander niveau' te plaatsen, maar jij bent ik niet en ik ben jij niet. En niet elke vrouw krijgt een relatie met geweld te verduren. Ik hoop ik ook niet - en ik kan het me bij mij niet voorstellen, omdat ik al voor veel minder opstap. Dat is óók niet altijd goed en daar ontzeg ik me mezelf misschien een hele leuke relatie mee, maar ik ben iemand die sowieso al nauwelijks relaties aangaat. En als er iets is wat me niet bevalt aan iemand, dan ben ik helemaal snel weg. Dat ligt in míjn karakter. Dat is is niet per definitie 'goed' of per definitie 'fout', net zoals wel veel pikken van je partner (téveel, in relaties met geweld) niet per definitie 'goed' of 'fout' is. Maar we reageren nu eenmaal niet allemaal hetzelfde. Daarmee zeg ik niet dat ik de schuld voor het geweld bij de vrouw leg, absoluut niet - de agressor is degene die het onacceptabele gedrag vertoont. Maar iedere vrouw heeft wel zelf een keus hoe zij daarmee omgaat. Ik ben misschien bij het rondslingeren van sokken al weg (ik geef maar een voorbeeld) terwijl de ander blijft tot gebroken ribben aan toe. Het ene is niet per definitie beter of slechter dan het andere, maar ik vind het wél dieptriest dat je als vrouw zolang bij iemand blijft. Niet omdat zij de schuldige is van het geweld, wel omdat ze blijkbaar niet bij machte is op te stappen.
zondag 6 januari 2008 om 15:53
quote:wanda_p schreef op 06 januari 2008 @ 15:46:
[...]
Tangerine legt niet de schuld bij de vrouw. Ik herken me in haar onbegrip. Ik denk dat vrouwen zulke relaties in stand houden door niet op te stappen, door alles te ontkennen, te accepteren of met de mantel der liefde te bedekken. Daarmee bedoel ik niet dat ze het verbale en fysieke geweld uitlokken of aan zichzelf te danken hebben. Ik zeg alleen dat ze een keuze hebben.
Natuurlijk is het heel erg dat zoveel mannen hun vrouwen zo slecht behandelen en geestelijk en lichamelijk mishandelen. Maar met zo'n uitspraak maak je geen einde aan dat geweld. Alleen zo'n relatie beeindigen helpt. Dat kunnen vrouwen zelf doen.
Ik ben het niet met je eens, ze legt wel de schuld bij de vrouwen neer. Als ik dit soort dingen lees dan denk ik bijna kom er maar eens om, ga maar eens een poosje in zo'n relatie zitten, misschien dat dan je reakties wel heel anders zijn.
Het zal onbewust en heel subtiel gebeuren maar het gebeurt wel, opmerkingen als maar je bent er toch zelf bij, dan ga je toch weg richting mensen die net naar buiten komen met waar ze mee worstelen dragen niet bij aan een oplossing van deze problemen. Waarom toch word de vrouw hierin als verantwoordelijk gezien.
Kom op zeg, het is niet alleen de vrouw de die verantwoordelijk is voor de relatie en ik vind dat Lemmy het heel goed verwoord heeft hoe een andere benadering kan zijn.
[...]
Tangerine legt niet de schuld bij de vrouw. Ik herken me in haar onbegrip. Ik denk dat vrouwen zulke relaties in stand houden door niet op te stappen, door alles te ontkennen, te accepteren of met de mantel der liefde te bedekken. Daarmee bedoel ik niet dat ze het verbale en fysieke geweld uitlokken of aan zichzelf te danken hebben. Ik zeg alleen dat ze een keuze hebben.
Natuurlijk is het heel erg dat zoveel mannen hun vrouwen zo slecht behandelen en geestelijk en lichamelijk mishandelen. Maar met zo'n uitspraak maak je geen einde aan dat geweld. Alleen zo'n relatie beeindigen helpt. Dat kunnen vrouwen zelf doen.
Ik ben het niet met je eens, ze legt wel de schuld bij de vrouwen neer. Als ik dit soort dingen lees dan denk ik bijna kom er maar eens om, ga maar eens een poosje in zo'n relatie zitten, misschien dat dan je reakties wel heel anders zijn.
Het zal onbewust en heel subtiel gebeuren maar het gebeurt wel, opmerkingen als maar je bent er toch zelf bij, dan ga je toch weg richting mensen die net naar buiten komen met waar ze mee worstelen dragen niet bij aan een oplossing van deze problemen. Waarom toch word de vrouw hierin als verantwoordelijk gezien.
Kom op zeg, het is niet alleen de vrouw de die verantwoordelijk is voor de relatie en ik vind dat Lemmy het heel goed verwoord heeft hoe een andere benadering kan zijn.
zondag 6 januari 2008 om 15:54
zondag 6 januari 2008 om 16:01
Zonlicht, ik beweer helemaal niet dat de vrouw de enige verantwoordelijke is in een relatie - maar ook de man is niet de enige verantwoordelijke in een relatie. Je bent sámen verantwoordelijk en je hebt sámen een relatie. Maar het is ook menseigen om niet te veranderen als dat niet nodig is. Dus als de man agressief is, is dat geheel en al zijn schuld - en dat valt niet goed te praten. Maar zolang een vrouw dat pikt (en dat doet ze door hem steeds weer te vergeven en toch bij hem te blijven) is het voor een man niet noodzakelijk om te veranderen. Het wordt immers gepikt? Het is een vicieuze cirkel die begínt bij het (verkeerde) gedrag van de man. Maar door het goedpraten van de vrouw, het vergeven van de vrouw, komt er nergens een moment waarop de man denkt 'en nú moet ik iets aan mijn gedrag veranderen.'. Dat maakt je niet verantwoordelijk voor zíjn leven, maar je bent wel verantwoordelijk voor jóuw leven. Want díe verantwoordelijkheid kan een ander niet op zich nemen voor jou... Dus ja, je hebt een keus. Dat het soms lang duurt voordat je de keus maakt om weg te gaan kan ik ergens begrijpen (je wordt tenslotte onzeker en bang), maar ergens ook niet. Het is jóuw leven dat wordt verpest, níet de zijne. Dus kies ook alsjeblieft toch voor jezelf, hij kiest tenslotte ook voor zichzelf.
Je kunt nu heel makkelijk zeggen 'ga maar een poosje in zo'n relatie zitten', maar ik zie het gewoonweg nog niet gebeuren. Nogmaals, misschien praat ik daar over een paar jaar heel anders over, maar mezelf kennende zie ik dat niet gebeuren. Om een vergelijking te geven; ik ben ooit eens van mijn fiets getrokken door een man die allerlei onzedelijke bedoelingen met mij had. Ik had zoiets nog niet eerder meegemaakt en schrok uiteraard behoorlijk. Maar ik verbaasde mezelf door mijn reactie - arm wegslaan, hij reageerde daar boos op met 'als je dat nog eens doet krijg je nog veel meer problemen met mij' en ik wérd me toch boos! Ik heb mijn armen in mijn zij gepland en ben ontzéttend tegen hem tekeer gegaan. Dat híj degene was die problemen kreeg als ie nog één keer met die vieze poten van hem aan me zat, omdat ik hem dan volledig in elkaar zou meppen en dat ie dan de binnenkant van het ziekenhuis gedurende langere tijd mocht zien. Kijk, dat had ik ook niet van mezelf verwacht en ik vind het geen 'betere' of 'slechtere' reactie dan wélke andere reactie dan ook - maar blijkbaar laat ik me niet snel onderdrukken of wat ook. Ik hoop dat ik dat in een relatie ook volhou.
Je kunt nu heel makkelijk zeggen 'ga maar een poosje in zo'n relatie zitten', maar ik zie het gewoonweg nog niet gebeuren. Nogmaals, misschien praat ik daar over een paar jaar heel anders over, maar mezelf kennende zie ik dat niet gebeuren. Om een vergelijking te geven; ik ben ooit eens van mijn fiets getrokken door een man die allerlei onzedelijke bedoelingen met mij had. Ik had zoiets nog niet eerder meegemaakt en schrok uiteraard behoorlijk. Maar ik verbaasde mezelf door mijn reactie - arm wegslaan, hij reageerde daar boos op met 'als je dat nog eens doet krijg je nog veel meer problemen met mij' en ik wérd me toch boos! Ik heb mijn armen in mijn zij gepland en ben ontzéttend tegen hem tekeer gegaan. Dat híj degene was die problemen kreeg als ie nog één keer met die vieze poten van hem aan me zat, omdat ik hem dan volledig in elkaar zou meppen en dat ie dan de binnenkant van het ziekenhuis gedurende langere tijd mocht zien. Kijk, dat had ik ook niet van mezelf verwacht en ik vind het geen 'betere' of 'slechtere' reactie dan wélke andere reactie dan ook - maar blijkbaar laat ik me niet snel onderdrukken of wat ook. Ik hoop dat ik dat in een relatie ook volhou.
zondag 6 januari 2008 om 16:02
quote:wanda_p schreef op 06 januari 2008 @ 15:46:
[...]
Tangerine legt niet de schuld bij de vrouw. Ik herken me in haar onbegrip. Ik denk dat vrouwen zulke relaties in stand houden door niet op te stappen, door alles te ontkennen, te accepteren of met de mantel der liefde te bedekken. Daarmee bedoel ik niet dat ze het verbale en fysieke geweld uitlokken of aan zichzelf te danken hebben. Ik zeg alleen dat ze een keuze hebben.
Natuurlijk is het heel erg dat zoveel mannen hun vrouwen zo slecht behandelen en geestelijk en lichamelijk mishandelen. Maar met zo'n uitspraak maak je geen einde aan dat geweld. Alleen zo'n relatie beeindigen helpt. Dat kunnen vrouwen zelf doen.
Waarheden als een koe. Het gaat niet om dat wat jij schrijft, dat zijn allemaal dingen die 'zouden moeten' en 'beter zouden zijn als', dat is zo klaar als een klontje. Nogmaals, niemand wénst bewust zo'n relatie. Het is een proces van jaren, niet iets wat je binnen een maand al door hebt.
Het gaat om wat het mentaal met je doet. En dat daarvoor geen begrip is, is prima en fijn ook voor diegenen die er niet in gezeten hebben, die hoeven het gelukkig niet te begrijpen. Houden zo en dat bedoel ik serieus, zonder ironie.
Hele instanties buigen zich er over, hele websites zijn er aan gewijd, hulpgroepen, blijf van m'n lijf huizen, de hele rimbim. Zelfs bij de politie heeft huiselijk geweld voorrang de laatste jaren, dat is niet omdat het allemaal zo eenvoudig is, dat is juist omdat het zo moeilijk en ingewikkeld is en zo'n groot probleem.
[...]
Tangerine legt niet de schuld bij de vrouw. Ik herken me in haar onbegrip. Ik denk dat vrouwen zulke relaties in stand houden door niet op te stappen, door alles te ontkennen, te accepteren of met de mantel der liefde te bedekken. Daarmee bedoel ik niet dat ze het verbale en fysieke geweld uitlokken of aan zichzelf te danken hebben. Ik zeg alleen dat ze een keuze hebben.
Natuurlijk is het heel erg dat zoveel mannen hun vrouwen zo slecht behandelen en geestelijk en lichamelijk mishandelen. Maar met zo'n uitspraak maak je geen einde aan dat geweld. Alleen zo'n relatie beeindigen helpt. Dat kunnen vrouwen zelf doen.
Waarheden als een koe. Het gaat niet om dat wat jij schrijft, dat zijn allemaal dingen die 'zouden moeten' en 'beter zouden zijn als', dat is zo klaar als een klontje. Nogmaals, niemand wénst bewust zo'n relatie. Het is een proces van jaren, niet iets wat je binnen een maand al door hebt.
Het gaat om wat het mentaal met je doet. En dat daarvoor geen begrip is, is prima en fijn ook voor diegenen die er niet in gezeten hebben, die hoeven het gelukkig niet te begrijpen. Houden zo en dat bedoel ik serieus, zonder ironie.
Hele instanties buigen zich er over, hele websites zijn er aan gewijd, hulpgroepen, blijf van m'n lijf huizen, de hele rimbim. Zelfs bij de politie heeft huiselijk geweld voorrang de laatste jaren, dat is niet omdat het allemaal zo eenvoudig is, dat is juist omdat het zo moeilijk en ingewikkeld is en zo'n groot probleem.
zondag 6 januari 2008 om 16:02
quote:wanda_p schreef op 06 januari 2008 @ 15:46:
[...]
Tangerine legt niet de schuld bij de vrouw. Ik herken me in haar onbegrip. Ik denk dat vrouwen zulke relaties in stand houden door niet op te stappen, door alles te ontkennen, te accepteren of met de mantel der liefde te bedekken. Daarmee bedoel ik niet dat ze het verbale en fysieke geweld uitlokken of aan zichzelf te danken hebben. Ik zeg alleen dat ze een keuze hebben.
Natuurlijk is het heel erg dat zoveel mannen hun vrouwen zo slecht behandelen en geestelijk en lichamelijk mishandelen. Maar met zo'n uitspraak maak je geen einde aan dat geweld. Alleen zo'n relatie beeindigen helpt. Dat kunnen vrouwen zelf doen.Ik ben het met je eens, dat wanneer de grenzen echt overschreden zijn, het beeindigen van de relatie het enige is wat je nog kunt doen om de mishandelingen te stoppen. Maar het probleem is juist dat je als je er middenin zit, niet meer helder ziet dat de grenzen overschreden zijn. Achteraf denk ik zelf ook dat ik eerder op had moeten stappen. En of zo'n relatie beeindigen helpt... in mijn geval leidde het vooral tot meer geweld en achtervolgingen van zijn kant, iets dat hij me al 'beloofd' had als ik ooit de relatie zou beeindigen. Ik ben uiteindelijk los gekomen door zijn dood, en niet doordat ik weggegaan ben, want dat werkte averechts. Ik begrijp je onbegrip, maar wat ik met mijn reactie vooral aan wilde geven, is dat je je als vrouw al heel erg schaamt en schuldig voelt vanwege alles wat er gebeurd is in je relatie; inderdaad, alles wat je hebt 'laten' gebeuren. En doordat andere mensen vaak reageren met 'dat zou mij niet overkomen' of 'je hebt altijd de keuze om weg te gaan', voel je je erg alleen en onbegrepen.
[...]
Tangerine legt niet de schuld bij de vrouw. Ik herken me in haar onbegrip. Ik denk dat vrouwen zulke relaties in stand houden door niet op te stappen, door alles te ontkennen, te accepteren of met de mantel der liefde te bedekken. Daarmee bedoel ik niet dat ze het verbale en fysieke geweld uitlokken of aan zichzelf te danken hebben. Ik zeg alleen dat ze een keuze hebben.
Natuurlijk is het heel erg dat zoveel mannen hun vrouwen zo slecht behandelen en geestelijk en lichamelijk mishandelen. Maar met zo'n uitspraak maak je geen einde aan dat geweld. Alleen zo'n relatie beeindigen helpt. Dat kunnen vrouwen zelf doen.Ik ben het met je eens, dat wanneer de grenzen echt overschreden zijn, het beeindigen van de relatie het enige is wat je nog kunt doen om de mishandelingen te stoppen. Maar het probleem is juist dat je als je er middenin zit, niet meer helder ziet dat de grenzen overschreden zijn. Achteraf denk ik zelf ook dat ik eerder op had moeten stappen. En of zo'n relatie beeindigen helpt... in mijn geval leidde het vooral tot meer geweld en achtervolgingen van zijn kant, iets dat hij me al 'beloofd' had als ik ooit de relatie zou beeindigen. Ik ben uiteindelijk los gekomen door zijn dood, en niet doordat ik weggegaan ben, want dat werkte averechts. Ik begrijp je onbegrip, maar wat ik met mijn reactie vooral aan wilde geven, is dat je je als vrouw al heel erg schaamt en schuldig voelt vanwege alles wat er gebeurd is in je relatie; inderdaad, alles wat je hebt 'laten' gebeuren. En doordat andere mensen vaak reageren met 'dat zou mij niet overkomen' of 'je hebt altijd de keuze om weg te gaan', voel je je erg alleen en onbegrepen.
zondag 6 januari 2008 om 16:06
quote:tangerine schreef op 06 januari 2008 @ 15:52:
En zonlicht, het is niet mijn bedoeling mezelf 'op een ander niveau' te plaatsen, maar jij bent ik niet en ik ben jij niet. En niet elke vrouw krijgt een relatie met geweld te verduren. Ik hoop ik ook niet - en ik kan het me bij mij niet voorstellen, omdat ik al voor veel minder opstap. Dat is óók niet altijd goed en daar ontzeg ik me mezelf misschien een hele leuke relatie mee, maar ik ben iemand die sowieso al nauwelijks relaties aangaat. En als er iets is wat me niet bevalt aan iemand, dan ben ik helemaal snel weg. Dat ligt in míjn karakter. Dat is is niet per definitie 'goed' of per definitie 'fout', net zoals wel veel pikken van je partner (téveel, in relaties met geweld) niet per definitie 'goed' of 'fout' is. Maar we reageren nu eenmaal niet allemaal hetzelfde. Daarmee zeg ik niet dat ik de schuld voor het geweld bij de vrouw leg, absoluut niet - de agressor is degene die het onacceptabele gedrag vertoont. Maar iedere vrouw heeft wel zelf een keus hoe zij daarmee omgaat. Ik ben misschien bij het rondslingeren van sokken al weg (ik geef maar een voorbeeld) terwijl de ander blijft tot gebroken ribben aan toe. Het ene is niet per definitie beter of slechter dan het andere, maar ik vind het wél dieptriest dat je als vrouw zolang bij iemand blijft. Niet omdat zij de schuldige is van het geweld, wel omdat ze blijkbaar niet bij machte is op te stappen.
Iets wat je blijkbaar niet lijkt te kunnen begrijpen.
eenmaal in zo'n relatie terecht gekomen verander je Tangerine, ben je jezelf niet meer en ben je niet meer in staat de juiste beslissingen te nemen. Je bent aan het overleven, van dag tot dag, van voorval tot voorval.
Je hebt gelijk, ik ben jij niet en jij bent mij niet, maar steeds weglopen ipv een relatie aangaan is ook een manier om niet in zo'n relatie terecht te komen.
Ik denk dat jij ervan uitgaat dat je dezelfde persoon blijft in zo'n relatie en dat is dus niet zo!
En zonlicht, het is niet mijn bedoeling mezelf 'op een ander niveau' te plaatsen, maar jij bent ik niet en ik ben jij niet. En niet elke vrouw krijgt een relatie met geweld te verduren. Ik hoop ik ook niet - en ik kan het me bij mij niet voorstellen, omdat ik al voor veel minder opstap. Dat is óók niet altijd goed en daar ontzeg ik me mezelf misschien een hele leuke relatie mee, maar ik ben iemand die sowieso al nauwelijks relaties aangaat. En als er iets is wat me niet bevalt aan iemand, dan ben ik helemaal snel weg. Dat ligt in míjn karakter. Dat is is niet per definitie 'goed' of per definitie 'fout', net zoals wel veel pikken van je partner (téveel, in relaties met geweld) niet per definitie 'goed' of 'fout' is. Maar we reageren nu eenmaal niet allemaal hetzelfde. Daarmee zeg ik niet dat ik de schuld voor het geweld bij de vrouw leg, absoluut niet - de agressor is degene die het onacceptabele gedrag vertoont. Maar iedere vrouw heeft wel zelf een keus hoe zij daarmee omgaat. Ik ben misschien bij het rondslingeren van sokken al weg (ik geef maar een voorbeeld) terwijl de ander blijft tot gebroken ribben aan toe. Het ene is niet per definitie beter of slechter dan het andere, maar ik vind het wél dieptriest dat je als vrouw zolang bij iemand blijft. Niet omdat zij de schuldige is van het geweld, wel omdat ze blijkbaar niet bij machte is op te stappen.
Iets wat je blijkbaar niet lijkt te kunnen begrijpen.
eenmaal in zo'n relatie terecht gekomen verander je Tangerine, ben je jezelf niet meer en ben je niet meer in staat de juiste beslissingen te nemen. Je bent aan het overleven, van dag tot dag, van voorval tot voorval.
Je hebt gelijk, ik ben jij niet en jij bent mij niet, maar steeds weglopen ipv een relatie aangaan is ook een manier om niet in zo'n relatie terecht te komen.
Ik denk dat jij ervan uitgaat dat je dezelfde persoon blijft in zo'n relatie en dat is dus niet zo!
