Minnaar deel 16

Ik begrijp het ook! Zoveel vrouwen blijven vanwege financiële redenen in hun huwelijk hangen.

Zo veel mannen ook.

(ze zal er maar met de helft vandoor gaan)



Maar moedig is het niet.



Zo kan ik ook schrijven: ik begrijp dat velen vreemdgaan.

Maar eerlijk is het niet.

Misschien ook houden mensen echt wel van hun partner! Als je nl kon kiezen maakte je die keus wel.



Het is juist dat je niet wil kiezen en bij beide iets vind wat je goed doet.



Mensen die vreemd gaan of open relatie hebben die willen juist beide en dat is vaak in monogamie niet mogelijk.



Ik ben zo gelukkig dat we swingen en een open relatie hebben en ik daardoor niet hoef te kiezen. ik vind bij beide mannen iets dat ze me alleen niet kunnen geven.



Mijn minnaar (ik spreek liever na 7 jaar over vriend) is totaal anders dan mijn man, haalt iets anders bij me naar boven dan mijn man doet, zou ik moeten kiezen verlies ik altijd. Ik heb geluk dat ik dat niet hoef en van beide kan en mag genieten, iemand die dat niet kan en mag zoekt het vaak in vreemdgaan.



Te vaak denk men simpel aan keuze maken maar was die keus zo makkelijk dan werd die echt wel gemaakt.



Wat nu als je beide wil?

Na heel lang meelezen, ga ik nu toch maar eens uit de anonimiteit. Jullie verhalen, ervaringen en spiegels hebben mij enorm geholpen en vaak tot denken en aangezet. Fijn!



Bijzonder om te zien dat de discussie ineens heel anders is geworden nu veel van jullie in een minder leuke fase van het minnaarschap zitten. Sterkte allen die dat nodig hebben.



Ik kan wel een ander verhaal meegeven. Voor diegene die daar misschien iets aan hebben. Ik beweer niet de wijsheid in pacht te hebben, was het maar waar, maar ik kan wel mijn positieve ervaring met jullie delen.



Mijn minnaar en ik zien elkaar ook al jaren, net als bij jou @doddie. Ik heb geen open relatie, mijn nr 2 ook niet. Alles gebeurt in het geheim. Ik ben al vele fases doorlopen zoals die hier beschreven zijn. Maar uiteindelijk loopt het nu wel goed bij ons. We zien elkaar, schrik niet, maar 2 x per jaar. Uit zelfbescherming. Er spelen nl erg veel gevoelens mee en om te voorkomen dat alles fout loopt thuis, want dat willen we niet, is dit een goede oplossing. Tussendoor mailen en bellen we af en toe.



Het is heerlijk zo. Ik geniet van mijn nr 2, maar houd mijn koppie relatief rustig doordat we afstand nemen. Zo blijft het thuis ook leuk voor mij. Dus inderdaad, kiezen hoeft niet altijd. Het kostte mij wel erg veel moeite om afstand te nemen, maar wetende dat dit de enige oplossing voor mij was, lukte het me toch.



Natuurlijk ga ik wel nadenken door alle verhalen hier. Is er dan toch iets helemaal mis met mijn relatie met nr 1 dat ik dit doe? Ik weet het niet. Misschien sluit ik inderdaad mijn ogen voor de realiteit. Maar vooralsnog werkt dit wel... Naief?

@ Rooss...snap het idd ook wel de redenen die jij omschrijft om bij je partner te blijven,maar ik zelf heb dat niet gedaan om die redenen.

De liefde was van mijn kant over,geestelijk was ik op,vechten moe en heb toen voor de rust gekozen voor mezelf en de kinderen.Dan idd maar op een budgetloontje leven,maar wel gelukkiger en rustiger ook voor mn kinderen.



Effe kleine update hiero...gozer die een jaar radio stilte had wilde voor vandaag een hotel boeken voor sex...heb nagedacht en ga dit niet doen..slecht gevoel erover.

Heb hem alleen via een foto gezien en wel meerdere malen aan de telefoon gehad,maar kan zn stem niet bij zn foto rijmen..

Wil eerst gewoon is in echt zien en niet direct boem bats erboven op...

Gozer die niks meer van zich liet horen(vrachtauto)stuurde net een sms of ik zin had..

Werd pissig en vroeg waarom hij niet op mn sms en mailtje had geantwoord..stuurde hij terug dat zn vriendin die waarschijnlijk had gewist,maar ze had niks gezegd.Tuurlijk gelooft ie zekers zelf pfff

Ben ook zo'n oss en dacht vooruit hij is lekker waarom niet,maar nu stuurde hij of ik zonder slipje kom ivm zijn drukke agenda...bekijk het maar dan..daar heb ik dus geen trek in..

Heb niet gereageerd..ben kwaad en wil niet op die manier sex..

quote:doddie schreef op 11 mei 2012 @ 07:29:

Misschien ook houden mensen echt wel van hun partner! Als je nl kon kiezen maakte je die keus wel.



Het is juist dat je niet wil kiezen en bij beide iets vind wat je goed doet.



Mensen die vreemd gaan of open relatie hebben die willen juist beide en dat is vaak in monogamie niet mogelijk.



Ik ben zo gelukkig dat we swingen en een open relatie hebben en ik daardoor niet hoef te kiezen. ik vind bij beide mannen iets dat ze me alleen niet kunnen geven.



Mijn minnaar (ik spreek liever na 7 jaar over vriend) is totaal anders dan mijn man, haalt iets anders bij me naar boven dan mijn man doet, zou ik moeten kiezen verlies ik altijd. Ik heb geluk dat ik dat niet hoef en van beide kan en mag genieten, iemand die dat niet kan en mag zoekt het vaak in vreemdgaan.



Te vaak denk men simpel aan keuze maken maar was die keus zo makkelijk dan werd die echt wel gemaakt.



Wat nu als je beide wil?



Zo sta ik er ook in. Ik wíl niet kiezen, ik wil alletwee. Want bij één van tweeen voel ik me niet helemaal compleet, er mist altijd iets zonder de ander. Maar dat blijkt toch niet te werken, doordat mijn nr1 dat niet trekt, doordat nr2 het wél stiekem doet wat allerlei rare mechanismes in werking zet, enzovoorts. Ik denk dat ik prima in balans zou blijven met twee mannen waarbij ze me beiden niet laten kiezen en iedereen open en eerlijk is. Dan voel ik zelf ook niet de neiging om te kiezen. Heel even is dat zo geweest, maar dan begon het getouwtrek alweer.

Nr 1 vindt het niet erg dat ik een nr2 heb, maar wil niet dat er gevoelens bij komen kijken. Ik kan dat domweg niet uitsluiten, ook niet voor de toekomst, ik duik alleen met iemand in bed met wie ik een bijzondere band heb, anders hoeft het van mij niet.

Het hoeft niet de liefde van mijn leven te zijn, maar gevoel heb ik wel nodig. Dat wil hij niet, hij wil de enige zijn voor wie ik iets voel. Dat is wat mij betreft absoluut onrealistisch, zo werk ik gewoon niet.



Maar dat maakt dus wel dat je tot een kiezen gedwongen wordt. En ook dat nr2 een ontwetende vrouw heeft zorgde daarvoor, want daardoor voelde ik me heel vaak niet erkend in mijn bestaan en onze band.

Ik denk alleen dat er maar weinig mensen zijn die erin staan zoals ik erin sta.

quote:Ik denk alleen dat er maar weinig mensen zijn die erin staan zoals ik erin sta.



Dat denk ik ook ja. De openheid die jij in je relaties hebt, is niet voor iedereen weggelegd. Ik kan me voorstellen dat dat lastig voor je is want vaak verzand je in stiekem doen terwijl jij er juist zo oprecht mogelijk mee om wilt gaan. Wat is je alternatief? Dan maar geen nr 2?



Ik denk dat het merendeel van de vrouwen wel iets van gevoel moet hebben om seks te hebben met iemand. Je nr 1 maakt zich duidelijk zorgen over een te grote betrokkenheid van jou naar een nr 2. Vraag me wel af: Hoe ga je daar mee om? Houd je je afstand naar nr 2 of laat je het gewoon gaan? (raakt nl mijn ervaring

Ik bén ook heel erg betrokken bij mijn nr2. Maar dat lijkt me ergens ook logisch en dat voelt voor mij ook goed. Ik hou van hem, ik hou van nr1, het zijn gewoon twee heel bijzondere en leuke mannen, totaal verschillend. Dat maakt het ook zo lastig om te kiezen (voor zover er iets te kiezen valt). Mijn nr2 houdt ook van mij. Daarin houden we maar beperkt afstand. Maar ook weer wel, want ja, je maakt feitelijk geen deel uit van elkaars leven, daarvoor is de fysieke afstand ook te groot.



Nu is er geen nr2, nou ja, de oude nr 2 waar ik nog net zoveel voor voel maar die ik nu niet zie en waar ik al helemaal geen seks mee heb. Maar het contact is er wel, en dat blijft er ook wel, want we willen elkaar niet missen.Een nieuwe nr2 komt er ook niet.



Ik ben niet het type om afstand te houden naar mensen, ik zou ook echt niet weten hoe ik dat zou moeten doen. Als ik ergens in duik dan duik ik er ook vol in, en dat is nou net wat mijn nr1 niet goed kan handelen.

Dag lieve allemaal. Ik kruip weer even uit de diepe krochten van mijn geweten.



Hoewel het een heftig emotionele periode is waarin ik mezelf heb geplaatst, ben ik uiteindelijk toch blij dát ik in deze minnaarrelatie terecht ben gekomen.



Misschien is het vrouwen eigen, in ieder geval is het mij eigen, om mezelf volledig te geven voor het geluk van anderen en daarbij mijn eigen geluk opzij te schuiven omdat ik van mening ben dat een ander z'n geluk het mijne is. Iets voor mezelf kopen of doen doe ik amper. Het is altijd voor de ander (mijn partner, mijn kind, vrienden).



Nu kwam ik een partner tegen die ik in de afgelopen jaren (>10) voor mijn gevoel niet gelukkig kon maken. Pas heel recent ben ik erachter gekomen dat dit waarschijnlijk te maken heeft met een sociale stoornis bij hem, Asperger, waardoor hij is wie hij is: o.a. ernstig, weinig tot niet empathisch, hyperintelligent maar ook met een neiging om het leven eenzijdig van de sombere kant te benaderen. We hebben het daar heel vaak over gehad, omdat ik zijn zware kijk op veel momenten simpelweg niet trek.



Ik ben een rasoptimist. Voor mij kan iets niet als het aantoonbaar niet kan en voor de rest is niets onmogelijk. . Jarenlang heb ik geprobeerd zijn leven te verlichten maar ik zag niet het gewenste resultaat. Sterker nog, ik voelde dat ik steeds sterker werd meegezogen in zijn ernst en steeds meer moeite had met het vinden van mijn eigen open en positieve kijk op het leven.



Mijn vriend heeft me uitgelegd dat hij dit niet zo ervaart. Wat ik ervaar en zie is niet zoals hij naar zichzelf kijkt. Hij ís gelukkig en blij. Ik maak hem gelukkig door wie ik ben. Maar het is nou eenmaal zijn modus. En het is aan mij om een juiste houding aan te nemen.



Mijn n2, ja, hij is ook na het bekend worden bij mijn n1 nog steeds in beeld, geeft mij dat stuk van mezelf terug dat mijn n1 niet kan geven. Helaas is het geen open relatie en dat zal het waarschijnlijk ook nooit worden.



Ik heb het gevoel dat ik de afgelopen maanden dichterbij mezelf ben gekomen maar ook meer ben gaan begrijpen van mijn partner.



Ik heb mijn gevoelens voor beide 1000x uitgesponnen in mijn hoofd en kom telkens weer tot de conclusie dat ik van mijn partner zielsveel hou, ik hoef hem niet te veranderen en ik wil oud met hem worden zoals hij is.

Mijn n2 en ik willen elkaar (vooralsnog want ik weet niet hoe de toekomst eruit zien, daar hebben we het ook niet over behalve dan dat we één keer gescherend opmerkten dat we op ons 80e alsnog met elkaar zouden trouwen ) ook zeker niet kwijt. Hij zit in een zelfde soort relatie als ik en voor hem ben ik ook de balans die hij nodig heeft om er voor z'n partner te kunnen zijn - tot het einde.



Goed. Na veel gepieker en gepeins (Is het (minnaar) lust? Is het liefde? Is het escapisme? Is het compensatie?) ziet het ernaar uit dat het meer liefde is, en steeds meer liefde wordt dan ik had gedacht.



De liefde voor n2 groeit maar ook de liefde voor n1 groeit. Overal hoor ik dat het niet kan, ik kan volgens de wereld niet van 2 mannen houden. Ik moet kiezen. Je kan niet alles hebben, zo zit het leven niet inelkaar. Maar de wereld kan op z'n kop staan, ík hoú van die twee mannen. Sterker nog, de emoties die gepaard gaan met die liefde verschillen van elkaar. In beide gevallen is het liefde maar voelt het verschillend. De ene man maakt natuurlijk al een stuk langer deel uit van mijn leven dan de ander en maakt andere gevoelens in mij los dan de ander, maar beide gevoelens van liefde maken van mij weer een heel mens. En doordat ik me een heel mens kan voelen ben ik in staat om mijn lief gelukkig blijven maken, het liefst tot het einde der dagen, zonder dat ik zelf eraan onderdoor ga.



En nu moet iemand mij toch maar eens uitleggen waarom dit fout is.

Aphro, je omschrijft ongeveer precies wat ik bedoel: waarom zou je níet van twee mensen kunnen houden? Je kunt toch ook 4 kinderen hebben en van allemaal evenveel houden? En 2 ouders en 10 vriendinnen en weet ik het wat?

Waarom dan niet van twee mannen?



Ik hou niet minder van nr1 omdat nr2 er is (door het gedoe eromheen heeft het wel een knauw gekregen, maar ik hou niet minder van hem) en ik wil helemaal niet kiezen. Ze vullen me alletwee aan, ik voel me completer als ze er alletwee zijn.



En van uitspraken als 'je kunt nou eenmaal niet alles hebben' wordt ik altijd erg opstandig. Wie zegt dat in vredesnaam? En waarom zou je het niet proberen?

Waarom kun je - in het algemeen hoor, ik richt dit niet op iemand persoonlijk - wel kiezen tussen twee banen, of tussen twee huizen, en niet tussen twee mannen?



Het leven bestaat uit keuzes. En jezelf voorhouden dat je niet kunt kiezen, is alleen maar omdat je daarmee het voor jezelf kunt verkopen.



In een open relatie hoef je uiteraard niet kiezen, daarin heb je binnen de gemaakte afspraken, een keuze.



En Aphro, ik begrijp je verhaal hoor. Maar 'fout' is het, omdat het stiekem is en je jou nr 1 iets anders doet geloven dan hoe het werkelijk zit. Je hebt gezegd dat het gestopt is, terwijl dat het niet is. Uiteindelijk ga jij moeten kiezen en verlies je iets dierbaars, daar stuurt het op aan. En dat wil je niet zien, want jij bent gelukkig.

Ik weet dat jij er anders over denkt en dat respecteer ik ook. Vanaf de buitenkant is het ook makkelijk praten. Maar als je echt zoveel van nr 1 houdt, waarom kun je dan niet eerlijk zijn? Is het dan niet beter voor jullie allebei om elkaar los te laten en elk een eigen weg in te slaan?

quote:noppies schreef op 11 mei 2012 @ 13:56:

Waarom kun je - in het algemeen hoor, ik richt dit niet op iemand persoonlijk - wel kiezen tussen twee banen, of tussen twee huizen, en niet tussen twee mannen?





Kiezen tussen twee auto's of huizen of banen is nogal wat anders dan kiezen tussen twee mensen. Kun jij kiezen tussen twee van je beste vriendinnen? Ook als jij daar zelf geen enkele noodzaak toe ziet maar gedwongen wordt van buitenaf? En tussen je ouders? Of je kinderen, als je ze hebt?

Ik heb vaker moeten kiezen, ik heb geen moeite met keuzes maken, banen, auto's, huizen, het is me allemaal om het even. Maar twee mannen waar ik van hou, dat is wel even andere koek.

Oh en als het moet, ja, natuurlijk kan ik dan kiezen, maar dat is niet omdat IK wil kiezen. Maar omdat iemand anders bepaalt dat ik móet kiezen.

als ik moet kiezen kan ik ook kiezen, maar wat men al zegt is kiezen tussen materieele zaken wel iets anders dan kiezen tussen 2 mannen waar je van houd.



Maar dan nog zou mijn keus voor mijn relatie zijn, het mooie is echter dat ik niet hoef te kiezen.



En voor alles zou het nog zo moeten zijn dat je zelf die keus wil (kan) maken en is het lastiger als een ander je tot keuze dwingt

Ik kies dan ook voor mijn relatie. Maar ik merk dat ik het hem wel kwalijk neem dat hij me laat kiezen.

Natuurlijk is dat ook anders. Dat klopt.

Maar uiteindelijk heb je alleen de vrijheid om NIET te kiezen als het binnen de relatie een groen licht is. Dan is het prima.



In andere gevallen heb je soms niet de luxe om te kunnen zeggen dat je niet wilt kiezen en dat je beide wilt. Dan bepaalt idd de boze buitenwereld dat je toch moet kiezen. En als die keuze onmogelijk is, moet je misschien diegene dat je dwingt om te kiezen, los te laten. Je kunt nu eenmaal in je leven niet altijd alles naar je zin hebben, dat is waar ik nu een beetje over val.



Alsof het allemaal maar moet kunnen, omdat het jou gelukkig maakt. Ook als anderen het er niet mee eens zijn. Misschien moet je die andere dan loslaten, zodat je wel je gang kunt gaan en datgene kunt doen dat je gelukkig maakt.

Kun je wel kiezen als je het over gevoel hebt? Of het nou etisch is of niet, het gevoel van houden van kan zo allesoverheersend zijn dat je nr 2 laten gaan, nauwelijks meer een optie is.



Ik ben er van overtuigd dat als ik uiteindelijk zou moeten kiezen omdat het bv uitkomt, ik voor mijn nr 1 ga. Maar dat ik daar niet onbeschadigd uitkom en dat zomaar gevolgen zou kunnen hebben voor de relatie met nr 1. MIjn nr 2 is echt een deel van mij. Minder dan nr 1, maar wel een onmisbaar deel.

(voor herftig) aan je besluit zit een consequentie vast, hij dwingt je niet maar heeft ook recht op keuze om jou exclusief te willen hebben, hij kan dus ook kiezen om dan zonder jou verder te gaan, wil jij dat niet dan zit daar een consequentie aan vast.



beide hebben keus en aan wat je wil zit een oorzaak gevolg

mijn man zei "je bent mijn bezit niet, mag doen wat jij wil, ik kan alleen niet garanderen zover mee te gaan"



wil ik doorzetten en gevaar lopen hem ermee te verliezen dan is dat mijn keus en mijn belang, dat is niet afgedwongen.



Wil ik dat niet zal ik rekening met hem moeten houden.

quote:doddie schreef op 11 mei 2012 @ 14:26:

(voor herftig) aan je besluit zit een consequentie vast, hij dwint je niet maar heeft ook recht op keuze om jou excusief te willen hebben, hij kan dus ook kiezen om dan zonder jou verder te gaan, wil jij dat niet dan zit daar een consequentie aan vast.



beide hebben keus en aan wat je wil zit een oorzaak gevolgNee, dat is zo. Maar het gevoel wordt er niet anders van. Ik kan stoppen met het hebben van seks met een ander, maar niet met het hebben van gevoel voor een ander. En dat gevoel, dat is waar hij over valt. En dat gaat niet weg door te dwingen tot een keuze.

Klopt Noppies, je kan in je leven niet alles hebben wat je wilt. Moeten kiezen is dan ook een luxeprobleem. De meeste mensen op deze aardkloot hebben simpelweg niets te kiezen. Ik heb ook niet veel nodig om gelukkig te zijn maar essentieel in ieder leven is liefde. Ik heb zoveel gegeven dat ik mezelf heb uitgeput terwijl ik niet voldoende terug kan krijgen om mezelf weer op te laden. Is dat een reden om op te stappen? Nee. De relatie tussen mij en mijn partner is waardevol maar 'beperkt'. Die beperking maakt niet dat ik minder van mijn partner hou maar in een 'normale' relatie is er meer uitwisseling van (positieve) energie. In onze situatie is deze uitwisseling niet evenwichtig verdeeld.

En mijn vriend n2 zorgt ervoor dat mijn batterij weer op kan laden zodat ik er voor n1 en ons kind kan zijn. Ook dat is een keuze.



Ik snap dat dit een warrig en wellicht te complex verhaal voor velen is. Geloof me, dit is een verhaal over liefde en veel minder over egoistisch gedrag dan sommigen misschien denken.

(nog wat toelichting aan reactie gegeven)

Ja, daar zit wel iets in Doddie. Maar ik mis hier het stukje openheid wat jij beschrijft in hoe jullie erin staan. Dat werkt inderdaad zo als je er alletwee zo in staat. Maar hier is het zo dat ik eigenlijk nooit een beperking opleg. En dat mij allerlei beperkingen opgelegd worden. Dat is dan nog steeds mijn keus, maar het wordt lastig om te bepalen of ik daar gelukkig van wordt. Ik botst contstant tegen grenzen die ik zelf niet heb en hem ook niet opleg.



Hij mag alles, en maakt daar ook gebruik van. En ik mag niets. Daar komt het heel kort door de bocht wat op neer. Omdat ik nou eenmaal niet zo snel ergens problemen mee heb, en hij eigenlijk overal mee. Natuurlijk werkt het niet zo dat wat de één mag de ander ook mag. Zo heb ik er bijv. geen probleem mee als hij hier thuis een date heeft. Hij heeft er wel problemen mee als ik thuis een date heb. Dus date ik niet thuis, heel simpel, kleine moeite. Maar het ligt nu wel érg scheef.

quote:doddie schreef op 11 mei 2012 @ 14:26:

(voor herftig) aan je besluit zit een consequentie vast, hij dwingt je niet maar heeft ook recht op keuze om jou exclusief te willen hebben, hij kan dus ook kiezen om dan zonder jou verder te gaan, wil jij dat niet dan zit daar een consequentie aan vast.



beide hebben keus en aan wat je wil zit een oorzaak gevolg

mijn man zei "je bent mijn bezit niet, mag doen wat jij wil, ik kan alleen niet garanderen zover mee te gaan"



wil ik doorzetten en gevaar lopen hem ermee te verliezen dan is dat mijn keus en mijn belang, dat is niet afgedwongen.



Wil ik dat niet zal ik rekening met hem moeten houden.

Hele mooie post Doddie (fijn dat je terug bent trouwens, ik las je altijd al graag!). Over dit was elders een discussie laatst, en ik wou dat ik het toen zo helder had kunnen zeggen als jij nu.



Die discussie is misschien ook wel aardig voor hier. Het ging er in die discussie namelijk om of je partner jou kan dwingen om exclusief alleen met elkaar seks te hebben, of dat jij (als je de onbedwingbare behoefte hebt om met anderen naar bed te gaan) je partner kunt dwingen tot een open huwelijk. Eén moet er inbinden in zo'n geval, wie is dat?

En ik wil ook graag dank zeggen voor alle reacties en discussie hier, confronterend of niet, die toch bijdragen aan de ordening van de chaos in mijn hoofd!!

Dat is toch wat Doddie zegt? Dwingen kan niet, maar als je seks met een ander wilt en de consequentie daarvan is dat je man of vrouw weggaat, dan moet je goed nadenken over wat je doet. (of, zoals een aantal hier het doen: stiekem, maar dat heeft mijn voorkeur niet).

En als je wilt dat je man of vrouw monogaam blijft en diegene trekt dat niet dan is de consequentie dat hij of zij daardoor vertrekt. Wil je dat niet, dan moet je wat anders verzinnen.

Aphro, het lijkt nu net alsof ik je meteen op je hals zit, zodra jij om de hoek komt. Zo bedoel ik het niet, hoor, ik wil echt niet met een wijzend vingertje staan vertellen wat ik vind van jouw verhaal.

En je mag me ook negeren hoor, je bent mij geen verantwoording schuldig! Ik ben de laatste die weet wat goed voor jou en jouw huwelijk is, dus als je me lastig vind, mag je dat ook zeggen.



Denk je dat bij jouw man blijven hem ook gelukkig maakt? Ik lees namelijk - of vul dat zelf zo in - dat je eigenlijk juist voor hem en jullie kind bij hem blijft. Omdat je zo gewend bent om jouw geluk uit het gelukkig zijn van de anderen haalt.



Als jij je buitenshuis op moet laden, om thuis weer mee te kunnen doen, dan schort er toch veel meer?

Misschien is het nog te vroeg hoor en ik sta ver aan de buitenkant, ken jullie niet, dus moet het doen met wat ik lees.

Voor mijn gevoel is zo krom, dat je zo'n enorm groot deel aan emoties mist bij nr 1, dat haalt bij nr 2, om weer gelukkig te zijn met nr 1. Want het gaat veel verder en dieper bij jullie, dan alleen een ingedut seksleven bijvoorbeeld. Hier gaat het echt over jouw levensgeluk, als persoon en individu.