Seks
alle pijlers
minnaar deel 6
vrijdag 18 december 2009 om 14:03
Kunnen jullie een minnaar hebben echt alleen voor de seks zonder er verliefd op te worden?
Of ga je uiteindelijk toch meer voelen voor zo`n man, je hechten.
Zeker als je hem superaantrekkelijk vindt en verder klikt het ook goed.
--------------------------------------------------------------------------------
Dit topic is voornamelijk voor gelijkgestemden. Natuurlijk mogen forummers met een andere mening zich ook hier in de discussie mengen, maar dit kan ook op een ander topic, namelijk deze Vind jij een SV ook zo vervelend?
-----------------------------------------------------------------------------
Of ga je uiteindelijk toch meer voelen voor zo`n man, je hechten.
Zeker als je hem superaantrekkelijk vindt en verder klikt het ook goed.
--------------------------------------------------------------------------------
Dit topic is voornamelijk voor gelijkgestemden. Natuurlijk mogen forummers met een andere mening zich ook hier in de discussie mengen, maar dit kan ook op een ander topic, namelijk deze Vind jij een SV ook zo vervelend?
-----------------------------------------------------------------------------
woensdag 13 januari 2010 om 14:29
Het zal inmiddels duidelijk zijn dat ik daar toch niet helemaal achter kan staan.
Ik begrijp het wel, hoor, geloof me, zo ben ik ook nog een paar jaar bij ex blijven hangen, tot ik uiteindelijk besefte dat het zo echt niet langer meer kon. Uiteindelijk gunde ik hem ook een vrouw die echt voor de volle 100% voor hem gaat, die de grond kust waarop hij loopt, bij wijze van spreken.
Ik begrijp het wel, hoor, geloof me, zo ben ik ook nog een paar jaar bij ex blijven hangen, tot ik uiteindelijk besefte dat het zo echt niet langer meer kon. Uiteindelijk gunde ik hem ook een vrouw die echt voor de volle 100% voor hem gaat, die de grond kust waarop hij loopt, bij wijze van spreken.
anoniem_32026 wijzigde dit bericht op 13-01-2010 14:31
Reden: Hoop dat het nu goed gaat...
Reden: Hoop dat het nu goed gaat...
% gewijzigd
The trick is forgiving the unforgivable (Nip/Tuck).
woensdag 13 januari 2010 om 14:42
Miss T. Precies andersom kan ook; elkaar TE veel vrijheid geven en nooit of weinig meer samen op de bank.
Alles waar TE voor staat denk ik dan maar .....
@marjo, helemaal waar.
Door sv's en minnaars ga je nadenken over gevoelens, word je verliefd etc. en ga je nadenken over je relatie.
En of je zo nog jaren door moet gaan...
Keuzes maken en het juiste moment vinden, heel moeilijk .
Alles waar TE voor staat denk ik dan maar .....
@marjo, helemaal waar.
Door sv's en minnaars ga je nadenken over gevoelens, word je verliefd etc. en ga je nadenken over je relatie.
En of je zo nog jaren door moet gaan...
Keuzes maken en het juiste moment vinden, heel moeilijk .
woensdag 13 januari 2010 om 15:22
quote:Miss thang schreef op 13 januari 2010 @ 13:54:
Stew, daarom liet ik me dus nog niet gaan. Ik wilde eerst wat meer horen van hoe je erover denk. Ik had al eens eerder gelezen dat je ouders zelf gescheiden zijn, geloof ik, en dat je dat je eigen kinderen niet wilt aandoen.
Ter overdenking: Wil je je kinderen dan leren dat ze 'tevreden' moeten zijn? Dat dat genoeg is? dat ze nooit hoger mogen grijpen? Dat ze nooit meer mogen willen? Dat ze nooit voor hun eigen geluk mogen kiezen (en ja, ik ben me ervan bewust dat ze daar anderen verdriet mee kunnen doen)?
Dit is allemaal maar om je gedachten eens aan de gang te kunnen krijgen, hoor!Ik lees nu pas deze post; Door het voorbeeld in mijn jeugd sta ik daar dus heel dubbel in. Mijn vader werd versleten als de grote egoist. Ik weet nu dat hij voor zijn eigen geluk heeft gekozen en dat dat niet perse slecht hoeft te zijn. Maar tussen weten en voelen zit een groot verschil. Zoals ik me nu voel zou ik me een egoist voelen omdat er schijnbaar helemaal geen reden is om te scheiden van mijn man. Er is geen grote liefde die mij vraagt een keuze te maken. Toen het deze zomer over was met ex-lief heb ik best wel eens op het punt gestaan om mijn huwelijk te beeindigen. Totdat iemand vroeg waarom ik dat wilde omdat ik er zeker niet gelukkiger op zou worden. Ik zou iedereen ongelukkig maken,op een flatje twee hoog achter eindigen, minder financiele vrijheid hebben, meer moeten werken, misschien toch ook meer zorg om de kinderen. En toen ben ik ervan afgestapt. Misschien heel erg laf van me. Eigenlijk wil ik toch ook nog wel eens een gesprek met mijn vader aangaan, hoe hij er nu op terugkijkt.....
Stew, daarom liet ik me dus nog niet gaan. Ik wilde eerst wat meer horen van hoe je erover denk. Ik had al eens eerder gelezen dat je ouders zelf gescheiden zijn, geloof ik, en dat je dat je eigen kinderen niet wilt aandoen.
Ter overdenking: Wil je je kinderen dan leren dat ze 'tevreden' moeten zijn? Dat dat genoeg is? dat ze nooit hoger mogen grijpen? Dat ze nooit meer mogen willen? Dat ze nooit voor hun eigen geluk mogen kiezen (en ja, ik ben me ervan bewust dat ze daar anderen verdriet mee kunnen doen)?
Dit is allemaal maar om je gedachten eens aan de gang te kunnen krijgen, hoor!Ik lees nu pas deze post; Door het voorbeeld in mijn jeugd sta ik daar dus heel dubbel in. Mijn vader werd versleten als de grote egoist. Ik weet nu dat hij voor zijn eigen geluk heeft gekozen en dat dat niet perse slecht hoeft te zijn. Maar tussen weten en voelen zit een groot verschil. Zoals ik me nu voel zou ik me een egoist voelen omdat er schijnbaar helemaal geen reden is om te scheiden van mijn man. Er is geen grote liefde die mij vraagt een keuze te maken. Toen het deze zomer over was met ex-lief heb ik best wel eens op het punt gestaan om mijn huwelijk te beeindigen. Totdat iemand vroeg waarom ik dat wilde omdat ik er zeker niet gelukkiger op zou worden. Ik zou iedereen ongelukkig maken,op een flatje twee hoog achter eindigen, minder financiele vrijheid hebben, meer moeten werken, misschien toch ook meer zorg om de kinderen. En toen ben ik ervan afgestapt. Misschien heel erg laf van me. Eigenlijk wil ik toch ook nog wel eens een gesprek met mijn vader aangaan, hoe hij er nu op terugkijkt.....
woensdag 13 januari 2010 om 15:30
wat een hoop geschreven; erg puur allemaal vind ik; complimenten. MOet er eerlijk gezegd ook enorm van huilen, gewoon omdat het zo herkenbaar is. Thema's als 'tevreden' ipv 'gelukkig', het opgeven van het beeld naar buiten. Ik heb zelf geen kinderen, dus daarover kan ik niet uit ervaring meepraten.
het 'tevreden' gevoel raakt bij mij heel erg aan het gevoel het ook waard te zijn. Wie ben ik om te streven naar geluk? Wanneer is tevreden ook gelukkig? Wanneer neem je genoegen met second best wellicht? Ik realiseer me ook de laatste tijd pas dat het in mijn relatie echt niet goed gaat; patronen die er vroeger al lang waren, worden me nu pas echt duidelijk. En kan ik hier nog wel mee verder? Wíl ik hiermee verder?
@ Sushi: ontzettend knap, respect voor je keuzes! Ik kan het (nog?) niet over mijn hart verkrijgen sc op een zijspoor te zetten. Ik voel dan misschien dat ik nog niet zo ver ben? Misschien heb ik ook gewoon het lef niet om knopen door te hakken? Misschien is mijn beeld wel vertroebeld op dit moment, ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat jouw post me tot in het diepste van mijn ziel raakte. Ik voel zo met je mee lieve sushi:
@ Stew: ook van jou behoorlijk openhartig; knap en dapper! Ook van jou voel ik de pijn, die soms ergens onder een steen verstopt kan zitten, omdat je hard bezig bent met tevreden zijn. Maar wanneer de echte grote liefde in beeld kan zijn, of wanneer je met je neus op de feiten wordt gedrukt (al dan niet hier op het forum) kunnen zaken wel weer eens pijnlijk aan de oppervlakte komen. Zo werkt het iig bij mij..
@ Ninah / MT: het andersom herken ik juist heel erg: wij hebben elkaar zeeën van tijd en vrijheid gegund, en in een (achteraf gezien oppervlakkig) leven zoals dat van ons ging dat prima. Pas recentelijk hebben (nieuwere) vriend(inn)en en collega's me erop gewezen dat ik me automatisch heb aangepast aan een minder ideale situatie, waardoor ik me ook ben gaan afvragen: wie ben ik nou precies? WAt wil ik, wat past bij mij, en belangrijker nog: wat wil ik uit het leven halen? Langzaam maar zeker sijpelt door dat dit het iig niet is.. Het leven is kort, veel te kort, dus ik wil gaan proberen eruit te halen wat erin zit. Alleen het hoe is zo moeilijk, daar hebben we het hier met zijn allen over toch?
@ CL en Marjo: voor jullie eigenlijk hetzelfde als voor Sushi: respect voor jullie lef, durf en dapperheid! Knap dat je keuzes durft te maken.
* wil nog heel veel schrijven, maar wil niet van die lappen tekst waar iedereen horendol van wordt *
het 'tevreden' gevoel raakt bij mij heel erg aan het gevoel het ook waard te zijn. Wie ben ik om te streven naar geluk? Wanneer is tevreden ook gelukkig? Wanneer neem je genoegen met second best wellicht? Ik realiseer me ook de laatste tijd pas dat het in mijn relatie echt niet goed gaat; patronen die er vroeger al lang waren, worden me nu pas echt duidelijk. En kan ik hier nog wel mee verder? Wíl ik hiermee verder?
@ Sushi: ontzettend knap, respect voor je keuzes! Ik kan het (nog?) niet over mijn hart verkrijgen sc op een zijspoor te zetten. Ik voel dan misschien dat ik nog niet zo ver ben? Misschien heb ik ook gewoon het lef niet om knopen door te hakken? Misschien is mijn beeld wel vertroebeld op dit moment, ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat jouw post me tot in het diepste van mijn ziel raakte. Ik voel zo met je mee lieve sushi:
@ Stew: ook van jou behoorlijk openhartig; knap en dapper! Ook van jou voel ik de pijn, die soms ergens onder een steen verstopt kan zitten, omdat je hard bezig bent met tevreden zijn. Maar wanneer de echte grote liefde in beeld kan zijn, of wanneer je met je neus op de feiten wordt gedrukt (al dan niet hier op het forum) kunnen zaken wel weer eens pijnlijk aan de oppervlakte komen. Zo werkt het iig bij mij..
@ Ninah / MT: het andersom herken ik juist heel erg: wij hebben elkaar zeeën van tijd en vrijheid gegund, en in een (achteraf gezien oppervlakkig) leven zoals dat van ons ging dat prima. Pas recentelijk hebben (nieuwere) vriend(inn)en en collega's me erop gewezen dat ik me automatisch heb aangepast aan een minder ideale situatie, waardoor ik me ook ben gaan afvragen: wie ben ik nou precies? WAt wil ik, wat past bij mij, en belangrijker nog: wat wil ik uit het leven halen? Langzaam maar zeker sijpelt door dat dit het iig niet is.. Het leven is kort, veel te kort, dus ik wil gaan proberen eruit te halen wat erin zit. Alleen het hoe is zo moeilijk, daar hebben we het hier met zijn allen over toch?
@ CL en Marjo: voor jullie eigenlijk hetzelfde als voor Sushi: respect voor jullie lef, durf en dapperheid! Knap dat je keuzes durft te maken.
* wil nog heel veel schrijven, maar wil niet van die lappen tekst waar iedereen horendol van wordt *
woensdag 13 januari 2010 om 17:08
quote:stewardess schreef op 13 januari 2010 @ 15:24:
keuzes maken op het juiste moment is echt heel erg moeilijk.
Zo niet bijna onmogelijk. Een keuze maken is al vreselijk moeilijk, laat staan op het juiste moment. Een weloverwogen keuze is ook al bijna niet te doen, er komen zo veel emoties bij kijken.
En dan maar weer naast je neerleggen werkt ook al niet, je komt het toch weer tegen.
Een waardevol goed trouwens, dat je zo’n gesprek met je vader kunt aangaan. Zou ik zeker doen.
keuzes maken op het juiste moment is echt heel erg moeilijk.
Zo niet bijna onmogelijk. Een keuze maken is al vreselijk moeilijk, laat staan op het juiste moment. Een weloverwogen keuze is ook al bijna niet te doen, er komen zo veel emoties bij kijken.
En dan maar weer naast je neerleggen werkt ook al niet, je komt het toch weer tegen.
Een waardevol goed trouwens, dat je zo’n gesprek met je vader kunt aangaan. Zou ik zeker doen.
woensdag 13 januari 2010 om 17:34
quote:haddock schreef op 13 januari 2010 @ 17:08:
[...]
Zo niet bijna onmogelijk. Een keuze maken is al vreselijk moeilijk, laat staan op het juiste moment. Een weloverwogen keuze is ook al bijna niet te doen, er komen zo veel emoties bij kijken.
En dan maar weer naast je neerleggen werkt ook al niet, je komt het toch weer tegen.
Dat is het punt: wanneer maak je een keuze, wanneer kun je daar achter staan? Zonder emoties kan er geen keuze gemaakt worden, keuzes zonder emoties bestaan niet (ja pindakaas ipv hagelslag) maar emoties vertroebelen alles ook weer zo. Naast je neerleggen maakt dat het op een bepaald moment drie keer zo hard in je gezicht terug komt...
[...]
Zo niet bijna onmogelijk. Een keuze maken is al vreselijk moeilijk, laat staan op het juiste moment. Een weloverwogen keuze is ook al bijna niet te doen, er komen zo veel emoties bij kijken.
En dan maar weer naast je neerleggen werkt ook al niet, je komt het toch weer tegen.
Dat is het punt: wanneer maak je een keuze, wanneer kun je daar achter staan? Zonder emoties kan er geen keuze gemaakt worden, keuzes zonder emoties bestaan niet (ja pindakaas ipv hagelslag) maar emoties vertroebelen alles ook weer zo. Naast je neerleggen maakt dat het op een bepaald moment drie keer zo hard in je gezicht terug komt...
woensdag 13 januari 2010 om 17:44
quote:annayake schreef op 13 januari 2010 @ 17:27:
okay duidelijk...
En lees de berichten op dit topic van deze middag eens goed! Vooral die waar het woord kinderen in voor komt.
Vraag je eens af of je samen met je partner een goede basis hebt om aan kinderen te beginnen....
Het kan altijd mis gaan, maar als je al aan het daten bent terwijl je zwanger wilt worden...
toch goed dat je hier even post, voordat het mis gaat.
Kappen dus, met die date (of met je partner)
okay duidelijk...
En lees de berichten op dit topic van deze middag eens goed! Vooral die waar het woord kinderen in voor komt.
Vraag je eens af of je samen met je partner een goede basis hebt om aan kinderen te beginnen....
Het kan altijd mis gaan, maar als je al aan het daten bent terwijl je zwanger wilt worden...
toch goed dat je hier even post, voordat het mis gaat.
Kappen dus, met die date (of met je partner)
anoniem_96611 wijzigde dit bericht op 13-01-2010 17:52
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
% gewijzigd
woensdag 13 januari 2010 om 18:10
quote:stewardess schreef op 13 januari 2010 @ 15:22:
[...]
Ik lees nu pas deze post; Door het voorbeeld in mijn jeugd sta ik daar dus heel dubbel in. Mijn vader werd versleten als de grote egoist. Ik weet nu dat hij voor zijn eigen geluk heeft gekozen en dat dat niet perse slecht hoeft te zijn. Maar tussen weten en voelen zit een groot verschil. Zoals ik me nu voel zou ik me een egoist voelen omdat er schijnbaar helemaal geen reden is om te scheiden van mijn man. Er is geen grote liefde die mij vraagt een keuze te maken. Toen het deze zomer over was met ex-lief heb ik best wel eens op het punt gestaan om mijn huwelijk te beeindigen. Totdat iemand vroeg waarom ik dat wilde omdat ik er zeker niet gelukkiger op zou worden. Ik zou iedereen ongelukkig maken,op een flatje twee hoog achter eindigen, minder financiele vrijheid hebben, meer moeten werken, misschien toch ook meer zorg om de kinderen. En toen ben ik ervan afgestapt. Misschien heel erg laf van me. Eigenlijk wil ik toch ook nog wel eens een gesprek met mijn vader aangaan, hoe hij er nu op terugkijkt.....
Lieve Stew, ik kan me heel goed indenken dat die gedachtes door je heen gaan, behalve van je gescheiden ouders, want mijn ouders zijn na zoveel jaar nog steeds samen, en ook echt gelukkig, dat merk ik aan ze.
En die overdenkingen over drie hoog achter, minder financiele vrijheid, die heb ik ook allemaal gehad, en toch ben ik uiteindelijk op een punt gekomen dat ik dacht: The hell with all that, ik wil alleen nog maar mezelf.
Ik vond mezelf tijdens mijn huwelijk (de laatste paar jaar ervan) gewoon niet meer leuk, ik zou mijn eigen vriendin niet willen zijn, en het gevoel van mezelf weer worden, vond ik toen het belangrijkst.
En nogmaals, ik wil helemaal niet zeggen dat dat voor jou ook zo moet zijn, hoor, ik vind het namelijk ook ontzettend bewonderenswaardig dat je jezelf kunt opofferen voor het geluk van een ander. Dat kon (en kan?) ik namelijk niet. Ik hoop echt voor je dat je een heel gelukkig (of zal ik zeggen heel fijn) leven leidt, jij lijkt me een ontzettend lief en fijn en mens, en dat gun ik je gewoon zo!
[...]
Ik lees nu pas deze post; Door het voorbeeld in mijn jeugd sta ik daar dus heel dubbel in. Mijn vader werd versleten als de grote egoist. Ik weet nu dat hij voor zijn eigen geluk heeft gekozen en dat dat niet perse slecht hoeft te zijn. Maar tussen weten en voelen zit een groot verschil. Zoals ik me nu voel zou ik me een egoist voelen omdat er schijnbaar helemaal geen reden is om te scheiden van mijn man. Er is geen grote liefde die mij vraagt een keuze te maken. Toen het deze zomer over was met ex-lief heb ik best wel eens op het punt gestaan om mijn huwelijk te beeindigen. Totdat iemand vroeg waarom ik dat wilde omdat ik er zeker niet gelukkiger op zou worden. Ik zou iedereen ongelukkig maken,op een flatje twee hoog achter eindigen, minder financiele vrijheid hebben, meer moeten werken, misschien toch ook meer zorg om de kinderen. En toen ben ik ervan afgestapt. Misschien heel erg laf van me. Eigenlijk wil ik toch ook nog wel eens een gesprek met mijn vader aangaan, hoe hij er nu op terugkijkt.....
Lieve Stew, ik kan me heel goed indenken dat die gedachtes door je heen gaan, behalve van je gescheiden ouders, want mijn ouders zijn na zoveel jaar nog steeds samen, en ook echt gelukkig, dat merk ik aan ze.
En die overdenkingen over drie hoog achter, minder financiele vrijheid, die heb ik ook allemaal gehad, en toch ben ik uiteindelijk op een punt gekomen dat ik dacht: The hell with all that, ik wil alleen nog maar mezelf.
Ik vond mezelf tijdens mijn huwelijk (de laatste paar jaar ervan) gewoon niet meer leuk, ik zou mijn eigen vriendin niet willen zijn, en het gevoel van mezelf weer worden, vond ik toen het belangrijkst.
En nogmaals, ik wil helemaal niet zeggen dat dat voor jou ook zo moet zijn, hoor, ik vind het namelijk ook ontzettend bewonderenswaardig dat je jezelf kunt opofferen voor het geluk van een ander. Dat kon (en kan?) ik namelijk niet. Ik hoop echt voor je dat je een heel gelukkig (of zal ik zeggen heel fijn) leven leidt, jij lijkt me een ontzettend lief en fijn en mens, en dat gun ik je gewoon zo!
The trick is forgiving the unforgivable (Nip/Tuck).
woensdag 13 januari 2010 om 18:15
quote:bkstr schreef op 13 januari 2010 @ 15:30:
het 'tevreden' gevoel raakt bij mij heel erg aan het gevoel het ook waard te zijn. Wie ben ik om te streven naar geluk? Wanneer is tevreden ook gelukkig? Wanneer neem je genoegen met second best wellicht? Ik realiseer me ook de laatste tijd pas dat het in mijn relatie echt niet goed gaat; patronen die er vroeger al lang waren, worden me nu pas echt duidelijk. En kan ik hier nog wel mee verder? Wíl ik hiermee verder?
Het leven is kort, veel te kort, dus ik wil gaan proberen eruit te halen wat erin zit. Alleen het hoe is zo moeilijk, daar hebben we het hier met zijn allen over toch?
Lieve bkstr, en ik krijg dan weer tranen in mijn ogen van jouw post, vooral van de zin die ik vet gemaakt heb. Jij bent jij, bkstr, en jij hebt alle recht om gelukkig te zijn en van je leven te maken wat je ervan wilt maken! Je hebt er maar 1 gekregen, hoor, en voor je het weet is het allemaal voorbij.
Weet je wat helpt, om je te bedenken wat je wilt dat anderen over je zeggen tijdens je begrafenis/crematie, of bedenken waar je op wilt terugkijken als je op je sterfbed ligt.
En dan komen we dus bij het tweede stukje dat ik eruit gehaald heb, dat je alles uit het leven wilt halen. En hoe, weet je, dat is part of the fun, als je alles van tevoren precies wist, was er ook geen zak aan. Je moet wel de dalen kennen om de pieken te kunnen waarderen.
het 'tevreden' gevoel raakt bij mij heel erg aan het gevoel het ook waard te zijn. Wie ben ik om te streven naar geluk? Wanneer is tevreden ook gelukkig? Wanneer neem je genoegen met second best wellicht? Ik realiseer me ook de laatste tijd pas dat het in mijn relatie echt niet goed gaat; patronen die er vroeger al lang waren, worden me nu pas echt duidelijk. En kan ik hier nog wel mee verder? Wíl ik hiermee verder?
Het leven is kort, veel te kort, dus ik wil gaan proberen eruit te halen wat erin zit. Alleen het hoe is zo moeilijk, daar hebben we het hier met zijn allen over toch?
Lieve bkstr, en ik krijg dan weer tranen in mijn ogen van jouw post, vooral van de zin die ik vet gemaakt heb. Jij bent jij, bkstr, en jij hebt alle recht om gelukkig te zijn en van je leven te maken wat je ervan wilt maken! Je hebt er maar 1 gekregen, hoor, en voor je het weet is het allemaal voorbij.
Weet je wat helpt, om je te bedenken wat je wilt dat anderen over je zeggen tijdens je begrafenis/crematie, of bedenken waar je op wilt terugkijken als je op je sterfbed ligt.
En dan komen we dus bij het tweede stukje dat ik eruit gehaald heb, dat je alles uit het leven wilt halen. En hoe, weet je, dat is part of the fun, als je alles van tevoren precies wist, was er ook geen zak aan. Je moet wel de dalen kennen om de pieken te kunnen waarderen.
The trick is forgiving the unforgivable (Nip/Tuck).
woensdag 13 januari 2010 om 18:17
Nog eentje dan. Ik kom op velen van jullie vast over als 'jij hebt makkelijk praten'. Dat realiseer ik me terdege.
Euh, en wat ik verder wilde zeggen ben ik vergeten..... Hahahaha, nou ja, ik laat dit toch maar stan, wie weet kom ik er nog op.
Oh ja, Annayake, ik ga maar even niks zeggen over daten en zwanger zijn, zie daarvoor de zeer treffende opmerkingen van Haddock en Mac!
Euh, en wat ik verder wilde zeggen ben ik vergeten..... Hahahaha, nou ja, ik laat dit toch maar stan, wie weet kom ik er nog op.
Oh ja, Annayake, ik ga maar even niks zeggen over daten en zwanger zijn, zie daarvoor de zeer treffende opmerkingen van Haddock en Mac!
The trick is forgiving the unforgivable (Nip/Tuck).
woensdag 13 januari 2010 om 18:33
Dank Haddock. Ik weet ook eigenlijk niet meer zo precies hoe ik het bedoelde.
(dit staat nu al 3 minuten op mijn scherm, en ik ben nog steeds aan het bedenken hoe ik het bedoelde).
.....
Ik geloof dat ik iets bedoelde met dat gelukkig worden, en dat echt voor jezelf en je eigen leven kiezen, dat ik me ook wel bewust ben dat velen denken dat dat voor hen onmogelijk is. Maar ik ben eigenlijk best wel een voorvechtster van dat principe, dat je dat juist wel moet doen.
Nou ja, het gaat niet lukken dat nu nog duidelijk uit me te krijgen
(dit staat nu al 3 minuten op mijn scherm, en ik ben nog steeds aan het bedenken hoe ik het bedoelde).
.....
Ik geloof dat ik iets bedoelde met dat gelukkig worden, en dat echt voor jezelf en je eigen leven kiezen, dat ik me ook wel bewust ben dat velen denken dat dat voor hen onmogelijk is. Maar ik ben eigenlijk best wel een voorvechtster van dat principe, dat je dat juist wel moet doen.
Nou ja, het gaat niet lukken dat nu nog duidelijk uit me te krijgen
The trick is forgiving the unforgivable (Nip/Tuck).
woensdag 13 januari 2010 om 18:36
quote:Miss thang schreef op 13 januari 2010 @ 18:15:
Je moet wel de dalen kennen om de pieken te kunnen waarderen.
Thnx lieve MT: hart onder de riem is altijd welkom
Dat laatste wat je schrijft, dat is wat ik zo vaak meemaak. De dalen maken dat je de pieken steeds beter kunt waarderen. Omgekeerd kunnen de pieken er ook voor zorgen dat je je ergens in je achterhoofd realiseert tijdens de dalen dat het ooit ook weer beter zal gaan. En dát maakt weer dat ik ook weer twijfel over of ik nu echt niet gelukkig ben, of dat het een fase is, waar ik ook weer uit zal komen (met nr1 bedoel ik dan). En zo beredeneer ik mezelf steeds weer dol.
pff, genoeg stof om over na te denken.. rest of u guys: hang in there, en geniet zolang het kan!
Je moet wel de dalen kennen om de pieken te kunnen waarderen.
Thnx lieve MT: hart onder de riem is altijd welkom
Dat laatste wat je schrijft, dat is wat ik zo vaak meemaak. De dalen maken dat je de pieken steeds beter kunt waarderen. Omgekeerd kunnen de pieken er ook voor zorgen dat je je ergens in je achterhoofd realiseert tijdens de dalen dat het ooit ook weer beter zal gaan. En dát maakt weer dat ik ook weer twijfel over of ik nu echt niet gelukkig ben, of dat het een fase is, waar ik ook weer uit zal komen (met nr1 bedoel ik dan). En zo beredeneer ik mezelf steeds weer dol.
pff, genoeg stof om over na te denken.. rest of u guys: hang in there, en geniet zolang het kan!
woensdag 13 januari 2010 om 18:36
@ MissT, net zoals Haddock denk ik zeker niet zo over jou. Ik heb juist zeer veel bewondering voor je.
Zelf dacht ik ook over dat flatje, the hell with all that.. Ik ben totaal niet materialistisch ingesteld en ik verafschuw zelfs de mensen die het wel zijn . Maar dan kom ik toch weer op het punt van mijn kinderen die dan misschien wel van hun sportclub ofzo af moeten. Misschien zijn het allemaal excuses maar ik ben' tevreden' en net zoals Bkstr schreef; wie ben ik dan om mijn eigen geluk na te streven? In mijn geval trek ik dan ook nog een paar kinderen mee.
Zelf dacht ik ook over dat flatje, the hell with all that.. Ik ben totaal niet materialistisch ingesteld en ik verafschuw zelfs de mensen die het wel zijn . Maar dan kom ik toch weer op het punt van mijn kinderen die dan misschien wel van hun sportclub ofzo af moeten. Misschien zijn het allemaal excuses maar ik ben' tevreden' en net zoals Bkstr schreef; wie ben ik dan om mijn eigen geluk na te streven? In mijn geval trek ik dan ook nog een paar kinderen mee.
