Minnaartopic, deel 21.

Als je het over verraad hebt, dan is de partner van een beste vriend(in) wel het hoogst haalbare.



.....



Ehm. Ik wilde hier typen over waarom dat dan zo vreselijk is. Je treft je beste vriend(in) in het diepste van haar/zijn ziel, gezien het bedrog van twee kanten, twee mensen die het dichtst bij hem of haar staan.



Look who's talking. Bedrog van één kant is al erg genoeg en daar heb ik me schuldig aan gemaakt. Een vergelijking tussen super-evil en ultra-evil. *houdt maar even d'r mond*

quote:drijfz@nd schreef op 21 augustus 2013 @ 15:06:Dames minaressen, zijn er onder jullie ook die het met de man van hun beste vriendin doen?Ja, wel eens gedaan. Overigens deed zij toen ook mee.

Maar ik begrijp dat jij op bedrog doelt en daar heb ik geen behoefte aan.

@barbarella 70 en jeff89: ja dat klopt. Toen het uitkwam bleef ze het ontkennen, terwijl mijn man alles had toegegeven. Toen ik vervolgens aan wederzijdse vrienden vertelde waarom ik zo verdrietig was, heeft ze aangifte gedaan van smaad bij de politie.

quote:drijfz@nd schreef op 21 augustus 2013 @ 17:16:

@barbarella 70 en jeff89: ja dat klopt. Toen het uitkwam bleef ze het ontkennen, terwijl mijn man alles had toegegeven. Toen ik vervolgens aan wederzijdse vrienden vertelde waarom ik zo verdrietig was, heeft ze aangifte gedaan van smaad bij de politie.Dat soort vrouwen..... Nou ja, ik houd mijn mond, maar eigenlijk @&¤^%*#*}*}*¥£$@&**

quote:drijfz@nd schreef op 21 augustus 2013 @ 17:16:

@barbarella 70 en jeff89: ja dat klopt. Toen het uitkwam bleef ze het ontkennen, terwijl mijn man alles had toegegeven. Toen ik vervolgens aan wederzijdse vrienden vertelde waarom ik zo verdrietig was, heeft ze aangifte gedaan van smaad bij de politie.Is de soms ook getrouwd?

Dat is mij vorig jaar overkomen. Ze bleken al 1,5 jaar een relatie met elkaar te hebben, zo niet langer. Maar van deze tijd had ik het bewijs gezien. Ja, het is enorm verraad en het heeft veel tijd nodig om dat te verwerken. Nu 15 maanden verder en dat stukje doet geen pijn meer, want het slijt echt. Maar ik heb dankzij de acties van ex en haar nu nog de ellende, terwijl ik zo graag de boel wil kunnen afsluiten.

De relatie tussen haar en hem is na 1 jaar samenwonen gestopt. Ik gaf ze destijds max een jaar en dat kwam dus uit. Ex maakt mij nu het leven zuur, en dat terwijl ik hem nooit wat heb aangedaan. Het kan verkeren..

Hoelang onderhielden ze een relatie, en is dat nog steeds gaande?

Het spreekt voor zich dat je die twee nooit meer wil zien of spreken, lijkt mij.. Zulke mensen zijn als gif, met gebrek aan principes en normen en waarden. Dat zijn geen vrienden, noch geliefden. Ik raakte een vriendin kwijt, die achteraf helemaal geen vriendin bleek te zijn. Zelfde geldt voor de ex. Beter kwijt, dan rijk!

quote:nellie0987 schreef op 21 augustus 2013 @ 17:48:

[...]





Is de soms ook getrouwd?Ja met 3 jonge dochters. Ze wil weg bij haar man maar heeft eerst een andere nodig die haar kan onderhouden want haar kledingzaak draait slecht. Dat zei ze tegen mijn man. Ik moest het huis maar uit. Sindsdien heeft ze hetzelfde ook nog bij 2 anderen geprobeerd.

quote:Julus schreef op 21 augustus 2013 @ 19:00:

Dat is mij vorig jaar overkomen. Ze bleken al 1,5 jaar een relatie met elkaar te hebben, zo niet langer. Maar van deze tijd had ik het bewijs gezien. Ja, het is enorm verraad en het heeft veel tijd nodig om dat te verwerken. Nu 15 maanden verder en dat stukje doet geen pijn meer, want het slijt echt. Maar ik heb dankzij de acties van ex en haar nu nog de ellende, terwijl ik zo graag de boel wil kunnen afsluiten.

De relatie tussen haar en hem is na 1 jaar samenwonen gestopt. Ik gaf ze destijds max een jaar en dat kwam dus uit. Ex maakt mij nu het leven zuur, en dat terwijl ik hem nooit wat heb aangedaan. Het kan verkeren..

Hoelang onderhielden ze een relatie, en is dat nog steeds gaande?

Het spreekt voor zich dat je die twee nooit meer wil zien of spreken, lijkt mij.. Zulke mensen zijn als gif, met gebrek aan principes en normen en waarden. Dat zijn geen vrienden, noch geliefden. Ik raakte een vriendin kwijt, die achteraf helemaal geen vriendin bleek te zijn. Zelfde geldt voor de ex. Beter kwijt, dan rijk!Kunnen afsluiten is best een opgave inderdaad, vooral als je omgeving dat niet bevordert.

quote:jeff89 schreef op 21 augustus 2013 @ 16:40:

Dat lijkt me niet de meest handige persoon om het mee te doen/beginnen.



Welk topic is dat dan Barbarella?Nee, het schijnt dat je voor eenieders gemoedsrust beter een minna(a)r(es) op minimaal 75 km afstand kunt kiezen

De afgelopen dagen, week.. heb ik flink lopen malen. Om alles wat hier geschreven is, over wat LD probeert te schrijven, wat hij zegt in gesprekken.. En ik begin meer en meer een slecht gevoel te krijgen over de afgelopen 4 jaar...



Ik denk niet dat hij het zozeer bewust zo heeft laten verlopen. Daar ken ik hem dan wel weer te goed voor.



Ik ga proberen wat meer context aan het hele verhaal te geven. Wees gewaarschuwd.. het is een lang verhaal. En hoewel Roos en Ien het ten dele kennen zullen er ook voor hen nieuwe stukken in zitten.



4 jaar geleden begon onze minnaar relatie, echter de 'aandacht' de vriendschap was daarvoor al begonnen. We waren collega's en een aantal malen per week kwam LD 'buurten' Ik heb maanden gedacht dat hij voor de collega kwam waar ik het buro mee deelde, later begreep ik dat dat niet het geval was. Het 'aantal keer per week' werd al snel dagelijks, tot soms meerdere malen per dag. En dan niet 10 minuutjes, maar rustig 1 a 2 uur.



We roken beiden, en al vlot nadat onze minnaar relatie begon kreeg ik elk uur de uitnodiging "gaan we ff roken?" .. Ik ging hier niet altijd op in, probeerde wel mijn werk af te krijgen. Daarnaast was ook het thuis chatten begonnen.. elke dag stipt 21.30 kwam hij me 'roepen' .. Hij was zelf nooit zichtbaar online, ik riep hem dan ook nooit op. uren zaten we naast dat we elkaar op het werk zagen dus nog te chatten. Over van alles en nog wat. Dit heeft jaren plaats gevonden, en naast het chatten was er ook nog whats app.. dagelijks berichtjes zeker toen we geen collega's meer waren.



Als ik niet online was, kreeg ik een whatsappje, "ben je er niet?" "waar ben je dan?" .. "Met wie ben je?"

Het voelde het niet als stalken.. ik was blij, echt blij met iemand die zo'n interesse in mij had, die wilde weten wat ik deed, wat ik dacht.. Zeker mijn gedachten, mijn hersenspinsels waren voor hem iets om in te graven.. Hij was geinteresseerd in mijn emoties, in mijn angsten, mijn onzekerheden, en heeft heel hard gewerkt om die uit mijn leven te bannen.. En dat is hem voor een groot deel ook zeker gelukt. Mijn grote steun en toeverlaat toen ik voor de eerste keer lingerie ging kopen, via de telefoon mij moed inspreken, zorgen dat ik doorzette en niet opgaf.. Zette me naakt voor de spiegel, en liet me naar mezelf kijken, en liet mij mezelf accepteren.. echt accepteren i p v te kijken naar wat ik anders wilde. Hij was (oprecht van mijn kant) een deel van mijn leven..was op welke wijze dan ook altijd 'bij' me.. Dit omdat hij dat initieerde, en ik omdat ik dat geheel vrijwillig toeliet.



Het is zo heerlijk om iemand te hebben die zich zo vol interesse inzet, zo nieuwsgierig is naar wat je doet, hoe je leeft, wat je bezig houdt. Maar het ging wel ver.. heel ver..Van alles wat ik deed of maakte wilde hij een update/foto.. hij wilde er echt 'bij' zijn.. Het was nog net niet zo dat hij een foto wilde als ik een nieuw paar sokken had gekocht. maar verder van alles wat ik kocht, wat ik in huis veranderde.. alles wilde hij een update..



Daarnaast onze minnaar relatie, die zo heerlijk was..seksueel passen we zo goed bij elkaar.. geen schaamte, totaal op elkaar ingespeeld, en het houden van wat uitgesproken mocht worden.



Tot zover zo'n 'ideaal' plaatje.. ik zet het bewust tussen haakjes aangezien vele van jullie dit al zeer benauwend zullen ervaren.

Zo ervaarde ik het niet, het was zo'n tegenstelling t o v mijn nr1 .. die het echt geen fluit uitmaakte of ik nou een jute zak aantrok of mijn leukste jurkje.. Die het echt geen 'reet' kon schelen of ik lingerie droeg, of een wolletje van de Hema.. Wie het niet eens opviel dat ik naar de kapper was geweest.



Dit alles heeft er voor gezorgd dat ondanks onze uitspraak "we gaan niet bij onze nr1 weg voor elkaar' ik wel verwachtingen heb gekweekt bij mezelf. Want waarom wilde hij zo graag bij me zijn? Waarom wilde hij in mijn 'geest' kruipen, en een deel van mijn leven zijn? Ik heb werkelijk al die tijd gedacht dat het echt om mij te doen was..



En dan nu? .. al maanden geen chat meer.. (internet doet het niet op pc..yeah right) natuurlijk is er een periode geweest dat hij dagelijks in het ziekenhuis zat, maar daarvoor was dat al gaande..



Heb ik het dan zo fout gezien? Was het helemaal niet om mij te doen, maar was ik niet meer dan een 'afleiding'? Want zo voelt het nu voor mij..Ik vrees dat hij mij als 'boek' gebruikte wat een ander mens oppakt om zijn gedachten te verzetten.. Het gevoel bekruipt mij dat het hem niet om mij ging, maar om de vlucht uit zijn eigen leven.. "Zolang ik me met het leven van een ander bezig kan houden, hoef ik me niet op mijn eigen leven te storten" ... Dat gevoel krijg ik erbij..



Het maakt dat ik het gevoel krijg dat het 4 jaar lang op een soort van leugen is berust.. Ik wil hem geen leugenaar noemen, maar het maakt wel dat ik me nog verdrietiger voel dan puur en alleen om de breuk..



We delen veel dingen op geestelijk niveau, nu nog steeds, doen ontdekkingen over onszelf, over elkaar..Maar dit wil ik niet met hem delen. Ik wil er eerst voor mezelf een duidelijker beeld bij hebben. Daarnaast heeft hij duidelijk aangegeven emotioneel niets meer aan te kunnen. En dat respecteer ik. Dit hele besef maakt echter wel dat ik inderdaad het gevoel krijg "Ja, en ik dan?"



Hoe kun je iemands leven zo beheersen, er zo'n enorm groot deel van uit maken, en dan zo in ene besluiten dat dat maar niet meer kan.. Hoe kun je dit doen, terwijl je nooit voor ogen hebt gehad een daadwerkelijke relatie aan te gaan. Ik weet het niet.



Ik zou zelf alleen zo in iemand in willen/kunnen leven als ik echt oprecht van iemand houdt, en mijn leven met degene zou willen delen. Zie ik dat dan zo fout?



graag jullie heldere licht op dit voor mij ondertussen zeer troebele verhaal.. Ik hoop dat jullie er een beetje wijs uit kunnen worden.

Wat een heftig verhaal Sensual_D. Al heb ik waarschijnlijk een heel groot deel nooit meegekregen.

Het lijtk alsof er toch een soort 'houden van' ontstaan is.

Misschien niet op een verliefde manier. Maar op een manier als een belangrijk persoon in je leven. Dat doet vanzelf sprekend pijn als zoiets voorbij gaat.

quote:Sensual_D schreef op 21 augustus 2013 @ 21:53:ik was blij, echt blij met iemand die zo'n interesse in mij had, die wilde weten wat ik deed, wat ik dacht.. Zeker mijn gedachten, mijn hersenspinsels waren voor hem iets om in te graven.. Hij was geinteresseerd in mijn emoties, in mijn angsten, mijn onzekerheden..liet me naar mezelf kijken, en liet mij mezelf accepteren..echt accepterenDat klinkt mij als een mooie opbrengst van jullie relatie; je weet jezelf nu weer de sterke stralende vrouw die je van binnen bent.



Ongeacht of hij oprecht was en/of wegvluchtte in jouw geest; een minnaar relatie heeft nu eenmaal meestal een 'houdbaarheidstermijn'. Dat maakt jouw huidige rouw er natuurlijk niks minder om.

Kluif.. het maakt nu dat ik dus niet weet of ik het wel zo had moeten voelen.. En van die sterke vrouw blijft hierdoor zo weinig meer over. Ik besef me hoe afhankelijk ik hiervan geworden ben, van hem, van zijn aandacht.. Hoeveel ik hem mis. Er is niets wat dit kan vervangen.. het gaat niet alleen om de seks.. was dat maar waar..



@Jef, niemand heeft dit ooit meegekregen. Dit is de eerste keer dat ik op deze wijze beschrijf hoe hij onder mijn huid zat, en niet alleen hoe ik hem heb toegelaten, maar hoe hij zichzelf toegang verschafte tot die enorme muur die om mijn hart, mijn ziel zat gebouwd.



Ik kan voor mijn gevoel niet anders dan die muur weer geheel opzetten, mezelf bakenen.. voorkomen dat ik nog een keer deze hel door moet.. Ik dacht dat ik een goede reden had om die muur af te breken.. maar ben wellicht toch iets te veel van goed vertrouwen geweest.

Heftig verhaal Sens. Probeer echter niet teveel terug te kijken en de mooie momenten stuk te analyseren.

Qua intensiteit weet ik exact hoe dat voelt, het hechte contact wat toch een toegevoegde waarde in je leven lijkt te zijn. Ik heb je vaak horen roepen dat jouw band met nr2 anders was dan normaal; toch klinkt alles me erg bekend in de oren. Niets afdoende eraan hoor!



Er is inderdaad misschien wel een houdbaarheidsdatum; je 'hebt' elkaar tijdelijk en als verrijking voor je leven (niet ter invulling als het goed is). Tot het moment komt dat een van de twee kiest voor een andere richting.



Ik snap je verdriet en het gevecht dat je zult hebben met jezelf, jij bent slechts nu iemand die afwachtend aan de zijlijn staat. Je kan hem echter niet anders dan met rust laten. Komt alles terug dan komt dat wel; forceren kan je het echter niet, ook al steek je er nog zoveel energie aandacht en tijd in. Hij heeft de focus op zichzelf en sluit je misschien buiten.

je bedoelingen zijn goed, dat weet hij vast ook, maar hij is veranderd. Belangrijkste is nu goed voor jezelf zijn en niet hem, maar jezelf op de eerste plek zetten. Als jij dit moeilijk vindt moet jij afstand nemen, als zelfbescherming. houden van is ook loslaten! Sterkte

Sense, 't zou -in mijn ogen- zonde zijn als jij jezelf door het voorbij gaan van je relatie met hem weer helemaal afsluit voor de wereld.

Ik weet uit jarenlange ervaring dat het nogal benauwend kan zijn om altijd in een betonnen bastion te zitten, want je houdt jezelf dan ook gevangen. Gevangen in de overtuiging dat je niet goed genoeg bent.

En echt, dat ben je wèl. Hang van mij part deze bevestigingen voor jezelf in een lijstje naast je badkamerspiegel.





Jij hebt geen man nodig om jezelf te accepteren, die liefdevolle aandacht kan jij ook aan jezelf geven. Echt, je bent echt sterker dan je nu denkt.

Een hele dikke knuffel Sense!



Ik hoop dat je alles voor jezelf weer op een rijtje kunt zetten. Ik kan me niet voorstellen dat die vier jaar een leugen waren. Maar wellicht zat JD wel anders in deze relatie dan jij? Ik hoop dat je IRL ook mensen om je heen hebt met wie je kunt praten en die je een knuffel kunnen geven!

Thanks

hallo vivalezers



Na een tijdje meegelezen te hebben, kom ik hier nu toch maar even binnenvallen om ook mijn verhaal van me af te schrijven.

Zo te lezen ben ik niet de enigste met mijn verdriet en is het ook wel fijn om even te delen met iemand.



Ik herken me wel een beetje in het verhaal van Sense, al was mijn man dan niet op de hoogte.



Mijn houdbaarheidsdatum met exminnaar is ook reeds verstreken, sinds twee weken, nog een paar x kontakt gehad , maar hij kan het niet meer. hij vindt het moeilijk om nog een normaal kontakt te onderhouden als vriendschap.



En dit doet me zo zeer, de pijn voelt bijna als ondragelijk, ik kan alleen maar huilen en slapen, al besef ik heel goed dat hij gelijk heeft en ik accepteer zijn keuze ook wel, maak hem geen verwijten, weet dat beter is dat het over is.



Maar het voelt zo zwaar en leeg, van heel veel intens kontakt, we deelden veel samen, ben ik nu ineens me maatje kwijt.

Zoals het de laatste tijd ging, leek ik er ook steeds meer emotioneel onderdoor te gaan, pfffff en nu val ik in een gat, ik eet niet, kan niet helder denken, wil nix ondernemen, ik word gek van mezelf. Ik laat hem met rust, omdat hij dat wil, maar wat is dat moeilijk, ga zelfs twijfelen aan mezelf, zijn gevoelens waren veranderd, ik weet het even niet meer

quote:Sensual_D schreef op 21 augustus 2013 @ 22:28:



@Jef, niemand heeft dit ooit meegekregen. Dit is de eerste keer dat ik op deze wijze beschrijf hoe hij onder mijn huid zat, en niet alleen hoe ik hem heb toegelaten, maar hoe hij zichzelf toegang verschafte tot die enorme muur die om mijn hart, mijn ziel zat gebouwd.



Ik kan voor mijn gevoel niet anders dan die muur weer geheel opzetten, mezelf bakenen.. voorkomen dat ik nog een keer deze hel door moet.. Ik dacht dat ik een goede reden had om die muur af te breken.. maar ben wellicht toch iets te veel van goed vertrouwen geweest.



Ah okee. Ik lees pas sinds kort mee dus dat wist ik niet.

Maar ik misschien een heel klein beetje begrijpen hoe je je voelt wat betreft het feit dat het hele gevoel van diegene zomaar weg lijkt te zijn. Ik heb dit zelf een aantal maanden terug meegemaakt met mijn ex. Al is het voor jou moeilijk gezien het feit dat je je voor het eerst weer open aan het stellen was. Dan komt het extra hard aan.



Maar zoals de anderen inderdaad ook al zeggen weet je nu wel dat je een sterke vrouw kunt zijn. Uiteindelijk gaa thet na verloop van tijd weer geod komen

quote:satestokje40 schreef op 21 augustus 2013 @ 23:09:

hallo vivalezers



Na een tijdje meegelezen te hebben, kom ik hier nu toch maar even binnenvallen om ook mijn verhaal van me af te schrijven.

Zo te lezen ben ik niet de enigste met mijn verdriet en is het ook wel fijn om even te delen met iemand.



Ik herken me wel een beetje in het verhaal van Sense, al was mijn man dan niet op de hoogte.



Mijn houdbaarheidsdatum met exminnaar is ook reeds verstreken, sinds twee weken, nog een paar x kontakt gehad , maar hij kan het niet meer. hij vindt het moeilijk om nog een normaal kontakt te onderhouden als vriendschap.



En dit doet me zo zeer, de pijn voelt bijna als ondragelijk, ik kan alleen maar huilen en slapen, al besef ik heel goed dat hij gelijk heeft en ik accepteer zijn keuze ook wel, maak hem geen verwijten, weet dat beter is dat het over is.



Maar het voelt zo zwaar en leeg, van heel veel intens kontakt, we deelden veel samen, ben ik nu ineens me maatje kwijt.

Zoals het de laatste tijd ging, leek ik er ook steeds meer emotioneel onderdoor te gaan, pfffff en nu val ik in een gat, ik eet niet, kan niet helder denken, wil nix ondernemen, ik word gek van mezelf. Ik laat hem met rust, omdat hij dat wil, maar wat is dat moeilijk, ga zelfs twijfelen aan mezelf, zijn gevoelens waren veranderd, ik weet het even niet meerWas je je minnaar dan ook als vervanging van je man gaan zien? Of was het echt je maatje om dingen mee te delen, maar niet je nieuwe nummer 1?

nee Jeff, er is nooit sprake geweest, om elkaar op te eisen en te kiezen voor elkaar. Dat is vanaf het begin aan duidelijk geweest.

Maar we waren wel verliefd geworden, zijn rose bril is nu meer afgevallen, de gevoelens zijn er nog wel, maar hij kan het nu nuchterder te bekijken, de vraag kwam steeds meer naar boven, waar gaat dit heen, dit kan niet blijven duren, schuldgevoelens begonnen op te spelen. Heldere verstand begint weer te werken en hij heeft meer dan gelijk natuurlijk, heb daar ook respect voor.

Alleen dat het nu zo koud op me dak valt en dat het me zoveel moeite kost om hem los te laten, wat een fucking klote gevoel.

Maar ja dat is achteraf en nu denk ik, had ik me er maar niet zo door mee laten slepen. Ik die altijd zo nuchter was en het dacht wel onder controle te houden wat betreft gevoel. Het is niet eens de seks die ik mis, ik ben me maatje nu kwijt.

quote:kipkluifje schreef op 20 augustus 2013 @ 14:51:

Jij hebt ook een vlaamse vrijgezelle vent erbij toch? Ben je al bezig met concrete stappen zetten?

Klopt Kip.

Ben nu wat aan het rondkijken hoe het moet als ik eigen woonruimte nodig heb en aan het bedenken hoe ik dit op een manier kan afronden zonder anderen hiermee onnodig veel te bezeren....

Sense,

Om eerlijk te zijn lees ik niks nieuws. Alles wat je schrijft had ik al eens afgeleid uit de berichten die je hier en elders hebt geschreven. Wat mij opvalt is dat je aan een dogma blijft hangen "dit is wat ik alleen bij hem kan voelen/vinden/ervaren en bij niemand anders". Dat zal je nu wel zo ervaren, maar dat is niet zo denk ik. Ik denk dat je dankbaar mag zijn dat LD de eerste is die je dit heeft laten ervaren en dat mag je zeker koesteren. Maar dat je je nu weer af moet breken, dat zou zo zonde zijn! Want er zijn heus meer mensen die voor jou kunnen open staan en kunnen zien wie je werkelijk bent. Jij moet er alleen ook voor open staan. En dat moet je niet aan LD ophangen.

Ten tweede. Maakt het voor het verleden uit hoe hij er nu exact in staat? Jullie hebben er allebei van genoten. Jullie zijn elkaars steun en toeverlaat geweest. Jullie zijn er allebei van gegroeid (heb ik uit jouw verhaal begrepen). Dat moet je niet verwoesten door daar nu allemaal vraagtekens bij te zetten. Het is meer de vraag wat dat voor de toekomst inhoudt en wat jij nog uit deze relatie wilt halen.

Daarnaast moet je niet vergeten dat wanneer LD echt depressief is, hij niet zichzelf is. Dan is zijn eigen leven al teveel om te handelen, hij kan jou daar simpelweg niet bij hebben. "En ik dan?", daar kan hij nu bijzonder weinig mee schat ik zo in. En dat is heel complex. Dat is al complex in een 'normale' relatie, in een minnaarsrelatie lijkt me dat helemaal killing.

En misschien wijkt jullie relatie toch niet zo heel erg af van een gangbare minnaarsrelatie. Ik heb zelf ook ervaren dat de eerste periode van zo'n relatie heel intens kan zijn. Maar one way or the other, alle relaties veranderen. En ja, dan raakt de glans er wat af. Zeker als er veel gedoe in privé situaties bij komt kijken. Bittere pil, dat snap ik best. En daar mag je best heel verdrietig om zijn, maar laat je niet helemaal neerslaan Sense. Daarvoor heb je in al die jaren veel te veel gewonnen. Probeer dat los van elkaar te zien.