Thuis
alle pijlers
Het Grote Viva Katten Topic!
dinsdag 21 augustus 2018 om 15:18
Bij elk topic met KattenVragen komen de kattenliefhebbers van Viva bijeen. Waarom dan niet gewoon een centraal kattentopic zodat we lekker kunnen kletsen over wat onze poezels en kattenmannen uitvoeren? Waar natuurlijk ook af en toe een vraag gesteld kan worden aan de beste kattenexperts die het forum te bieden hebben.
Ik zie wel of er geinteresseerden zijn, het lijkt me wel handig om af te spreken dat we elkaar met respect behandelen ondanks de keuzes die de ene kattendienaar maakt tov de ander (Binnen/Buiten debat is natuurlijk mogelijk, maar laten we het gezellig houden).
------
Mijn kattenfamilie:
Ik heb een cyperse kater genaamd Walt (naar Heisenberg van Breaking Bad vernoemd). Hij is inmiddels 4 jaren jong. Walt houd er van om op me te jagen, drinkt graag uit de kraan, is 5 kilo zwaar maar prima op gewicht. Het is geen schootkat maar slaat een kroelsessie niet af. Hij vind het heerlijk om te spelen én te apporteren. Hij jaagt graag, al blijft het bij proberen want hij heeft nog nooit iets gevangen.
Daarnaast een jong katertje van enkele maanden, een rode duivel, Harry. Vernoemd naar Harry Potter. Snel als het licht, heeft een tikje verlatingsangst, en ligt wél graag op schoot. Harry heeft inmiddels alle eetkamerstoelen gesloopt, vind het heerlijk om in de vitrage te hangen, of om bovenop een slapende Walt te springen.
The Boys gaan uitstekend met elkaar om, stoeien veel en zijn gelukkig beide speels. Ik betrap ze er vaak op dat ze bij elkaar liggen, al zit er dan minstens een halve meter tussen.
Naast de katten heb ik 5 vissen in de vijver. Walt heeft ze gezien maar lijkt nog niet te snappen dat dit eventueel eten is (gelukkig).
Ik zie wel of er geinteresseerden zijn, het lijkt me wel handig om af te spreken dat we elkaar met respect behandelen ondanks de keuzes die de ene kattendienaar maakt tov de ander (Binnen/Buiten debat is natuurlijk mogelijk, maar laten we het gezellig houden).
------
Mijn kattenfamilie:
Ik heb een cyperse kater genaamd Walt (naar Heisenberg van Breaking Bad vernoemd). Hij is inmiddels 4 jaren jong. Walt houd er van om op me te jagen, drinkt graag uit de kraan, is 5 kilo zwaar maar prima op gewicht. Het is geen schootkat maar slaat een kroelsessie niet af. Hij vind het heerlijk om te spelen én te apporteren. Hij jaagt graag, al blijft het bij proberen want hij heeft nog nooit iets gevangen.
Daarnaast een jong katertje van enkele maanden, een rode duivel, Harry. Vernoemd naar Harry Potter. Snel als het licht, heeft een tikje verlatingsangst, en ligt wél graag op schoot. Harry heeft inmiddels alle eetkamerstoelen gesloopt, vind het heerlijk om in de vitrage te hangen, of om bovenop een slapende Walt te springen.
The Boys gaan uitstekend met elkaar om, stoeien veel en zijn gelukkig beide speels. Ik betrap ze er vaak op dat ze bij elkaar liggen, al zit er dan minstens een halve meter tussen.
Naast de katten heb ik 5 vissen in de vijver. Walt heeft ze gezien maar lijkt nog niet te snappen dat dit eventueel eten is (gelukkig).
donderdag 8 november 2018 om 20:42
Owh, wat naar.... Het is niet maar een huisdier, zo'n kat is een onderdeel van je gezin. Ik hoop dat de medicatie toch nog aanslaat, wat is zo'n beslissing toch k*t. Ik hoop dat me dit nog een tijdje bespaard blijft. Sterkte met poesDoubletree20 schreef: ↑08-11-2018 11:05Het klopt, het is onze (m'n man niet vergetenkeus en die is heeeeel moeilijk. Ik wil absoluut niet dat ze lijdt in wat voor vorm dan ook maar ik wil het ook niet te snel opgeven. Maar ik besef ook dat dit niet kan blijven duren. Ik wil nog wel de medicatie een kans geven. Vanmorgen leek het of ze wat meer liep maar toen werd ze zo entousiast dat ze een paar keer uitgleed wat ook heel zielig was om te zien. Pfff, vreselijk dit. Maar bedankt voor jullie advies en luisterd oor. Veel mensen hebben toch zoiets van 'het is maar een huisdier' maar in dit topic gelukkig niet.
Vanmiddag wel met de andere dame naar de dierenarts geweest. Zo heb je jaren niets en zo zit je binnen 3 weken met beide katten bij de dierenarts. Mijn mormeltje loopt mank. Ze kwam als een dikke theemuts bij me zitten, zo ken ik haar niet, dus meteen de dierenarts gebeld. En zo makkelijk als mijn andere kat is, zo'n oorlog was het vanmiddag. Kreeg haar al niet in de reismand. Na lokken met snoepjes toch gelukt. Ging ze er bij de dierenarts uiteraard niet uit. Maar die wilde haar natuurlijk zien lopen. Als een tijger sloop ze over de vloer om vervolgens bij de assistente in een hoekje onder het bureau te kruipen. Mijn hart brak een beetje... Maar goed, dus niet gezien hoe ze liep en uiteindelijk kon de dierenarts gelukkig geen breuk vinden. Ook niet waar de pijn nou vandaan komt. Pijnstilling mee en hopelijk binnen een dag of vijf over. Maar als ik mijn meiske zo zie strompelen, ah gossie.
Overigens heb ik vanmiddag voor de kotsende dame nieuw voer gekocht. Schesir. Iemand ervaring mee?
donderdag 8 november 2018 om 22:55
Je zit in een hele zware rotperiode nu. Je moet nu ergens doorheen wat je helemaal niet wil.Doubletree20 schreef: ↑08-11-2018 07:54Ik kom weer even m'n hart luchten over Poes. Het gaat al een tijdje niet goed maar ik ben bang dat het einde nabij is. Ben al de hele week iedere dag naar de DA geweest, dinsdag zelfs 2x. Ze loopt heel veel mank, heeft zichtbaar last van haar pootje, is heel onrustig (kan van de medicijnen komen volgens de DA) Ik spuit haar nu 2x per dag in met een soort Tramadol, ze heeft gister en eergister een spuitje bij de DA gehad met een soort prednison. De DA adviseerst om gabapentine te gaan gebruiken (maar dit moest geleverd worden uit Utrecht en duurt een tijdje en de werking er van duurt ook een tijdje) Ik weet het gewoon niet meer... Ik wil niet dat ze afziet maar ik kan haar toch ook niet zomaar een spuitje laten geven als ze nog te goed is zeg maar. Maar hoe ver moet je gaan. Ik ben echt de hele week al een wrak, slaap bijna niet meer en voel me ziek van verdriet. Vanavond weer naar de DA. Ik blijf hopen dat ze opknapt maar ik denk niet dat het nog goed komt
Afgelopen jaar merkte ik dat mijn oudste hond Bobbes trager werd. Ik heb haar helemaal laten onderzoeken maar er kwam niets uit. En toch wist ik dat er iets was. Het werd erger, ze werd trager en trager, ze bleek flinke anemie te hebben. Bloedonderzoek wees toen uit dat het met de lever niet goed was. En dat ze niet echt te helpen was. Ik wist dat ik haar ging verliezen maar nog niet hoe snel het proces zou verlopen. Maar toen ze op een dag instortte, wist ik dat het niet lang meer zou duren. En tóen begon de rouw al. Heel hard, en heel diep. De wetenschap dat je haar gaat verliezen... Ik had huilbuien, dat wil je niet weten. Ik wist dat als ze stopte met eten, dat ik haar zou moeten laten gaan. Dus ik maakte alles klaar wat zij lekker vond, zodat ze maar zou blijven eten. Ik kookte lever voor haar, een gebakken ei met rosbief kreeg ze, de haring van mijn bord of de biefstuk. Om haar maar aan het eten te houden. Alles wat ze lekker vond kreeg ze. Ook voor het behoud van levenskwaliteit. Maar de angst voor de dag dat ze niets meer zou lusten was groot.
De beslissing is mij voor één x bespaard gebleven.
Op een zondag was ze slecht, ze kon geen rust vinden, geen comfort. Dit mocht niet langer duren en de volgende dag zou ik de dierenarts bellen of er nog iets te doen was (hoop tegen beter weten in) en anders 's avonds laten inslapen.
's nachts werd ik wakker en ik dacht meteen aan haar, omdat ik elk moment van de dag met haar bezig was. Ik vroeg me af hoe het ging en ik stond op en ging naar beneden. Zodra ik de haldeur opende, kwam ze binnen, dus ze had daar liggen wachten. Ze kwispelde en liep meteen de trap op. En ik besloot dat ze die nacht bij mij zou blijven op bed. Ik tilde haar op en legde haar op bed.
Ze legde haar kop niet neer en daar maakte ik me zorgen over. Maar toen ze eenmaal geen liggen, hoorde ik al snel gesnurk dat over ging in gaspen en luchthappen. Zodra ze haar kop namelijk had neergelegd, was het sterfproces begonnen. Ze moet dat geweten hebben. En ik denk ook dat ze niet weg wilde. Een kwartier later was ze dood.
Ik moet me vasthouden aan het feit dat ze niet alleen was toen ze stierf maar ik was helemaal kapot. En het verdriet is nog zo groot, dat ik het gevoel heb dat ik hier nooit over heen kom.
Dus ik weet wel wat je doormaakt.
Kan je alleen maar sterkte wensen.
donderdag 8 november 2018 om 23:02
Twee opties als je echt een kat wilt:Maartenno schreef: ↑08-11-2018 11:55Wat is jullie mening zoal over een solo huiskat (die dus niet naar buiten zal gaan)
Ik ben op zoek naar een huisdier en twijfel over een kat, maar met de stadse omgevind toch niet zo'n fan van deze buiten te laten losgaan. En vrienden hebben allen 1 of 2 huiskatten nu waarvan ik niet eens wist dat dit een optie was. Yes or no?
- neem er twee
- zoek een poes die zijn thuis niet met andere kat wil delen en die binnen wil zijn en blijven. Die zijn er wel. Zoek de asiels af.
Maar neem niet een jonge kat om die in zijn eentje in huis te houden, tenzij je er zelf veel bent. Behandel de kat dan als een hond: kan niet te veel alleen zijn.
donderdag 8 november 2018 om 23:51
Wat naar om je huisdier zo te zien en te tobben. Veel sterkte.
Wij hebben dus sinds een paar maanden 1 binnenkat. We hebben haar overgenomen van een gezin die te druk was om haar te bieden wat zij nodig heeft. Ze is op zich gewend aan andere dieren ze is opgegroeid met een hond en in pensions is ze goed bevriend met katten.
Wij hebben het idee dat ze toch wat mist hier, een soortgenoot. Dus wij zijn op zoek gegaan naar een andere binnenkat waar het mogelijk mee zou klikken.
Uiteindelijk zijn we bij een organisatie terecht gekomen die in privé sfeer verwaarloosde dieren opvangt.
Voordeel is ook dat je de poes 3 weken op "proef" hebt. Als het om 1 of andere reden niet goed gaat kan ze, hoe verdrietig ook weer terug.
We zagen eerst een schitterende lapjeskat maar die had zulke andere eetgewoontes dan onze rode dame (onze rode dame eet de hele dag door brokjes hele kleine beetjes geeft niet echt om eten en is net aan op gezond gewicht. De andere dame is gek op eten, moet begrensd worden om niet te veel te eten en heeft de neiging om te veel aan te komen) dus besloten dit niet te doen.
Wel gaf de eigenaresse aan dat ze nog een andere poes had die waarschijnlijk een zeer goede match kan zijn.
Daar hebben we naar gekeken en ik kreeg direct vlinders in mijn buik. Wat een mooi en lief ogend schatje. Spierwitte dame met blauwe ogen en zoals de meeste katten met deze uiterlijkheden is ze doof.
Dat vinden we spannend maar ze heeft blijkbaar gebarentaal geleerd en kan goed met haar handicap omgaan.
In ieder geval hebben we een afspraak gemaakt voor komende week. Haar eigenaresse komt met poes en al hierheen. Erg benieuwd. Heeft 1 van jullie toevallig ervaringen met een dove kat?
Ze is wel al bijna 2 jaar en goed gesocialiseerd.
Wij hebben dus sinds een paar maanden 1 binnenkat. We hebben haar overgenomen van een gezin die te druk was om haar te bieden wat zij nodig heeft. Ze is op zich gewend aan andere dieren ze is opgegroeid met een hond en in pensions is ze goed bevriend met katten.
Wij hebben het idee dat ze toch wat mist hier, een soortgenoot. Dus wij zijn op zoek gegaan naar een andere binnenkat waar het mogelijk mee zou klikken.
Uiteindelijk zijn we bij een organisatie terecht gekomen die in privé sfeer verwaarloosde dieren opvangt.
Voordeel is ook dat je de poes 3 weken op "proef" hebt. Als het om 1 of andere reden niet goed gaat kan ze, hoe verdrietig ook weer terug.
We zagen eerst een schitterende lapjeskat maar die had zulke andere eetgewoontes dan onze rode dame (onze rode dame eet de hele dag door brokjes hele kleine beetjes geeft niet echt om eten en is net aan op gezond gewicht. De andere dame is gek op eten, moet begrensd worden om niet te veel te eten en heeft de neiging om te veel aan te komen) dus besloten dit niet te doen.
Wel gaf de eigenaresse aan dat ze nog een andere poes had die waarschijnlijk een zeer goede match kan zijn.
Daar hebben we naar gekeken en ik kreeg direct vlinders in mijn buik. Wat een mooi en lief ogend schatje. Spierwitte dame met blauwe ogen en zoals de meeste katten met deze uiterlijkheden is ze doof.
Dat vinden we spannend maar ze heeft blijkbaar gebarentaal geleerd en kan goed met haar handicap omgaan.
In ieder geval hebben we een afspraak gemaakt voor komende week. Haar eigenaresse komt met poes en al hierheen. Erg benieuwd. Heeft 1 van jullie toevallig ervaringen met een dove kat?
Ze is wel al bijna 2 jaar en goed gesocialiseerd.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
vrijdag 9 november 2018 om 07:57
Wat vreselijk Iones. Ik moest gewoon huilen toen ik je verhaal las over hoe je hond gestorven is. Gelukkig was ze bij je en ik hoop dat dat een troost is. Maar dat maakt het niet makkelijker en het gemis niet minder. Heel veel sterkte en ik hoop dat je troost vind bij je andere huisdieren. (ik weet niet of je alleen katten hebt nu of nog een hond?)
Het is vreselijk om je huisdier, je trouwe maatje (en het maakt niet uit of het nou een hond, kat, konijn of wat dan ook is) te zien aftakelen en wetende dat het einde bijna nabij is. En dan moet je vaak de keus maken en ik vind dat het moeilijkste wat er is. Ik vind het slopend. Ik ben gewoon kapot nu, van het slaaptekort, zorgen, stress, verdriet. Ben er 24 uur per dag mee bezig.
Gister bij de DA heeft ze weer een spuitje Prednison gekregen. Vanavond moet ik weer om zo'n spuitje (dat heen en weer gesjouw met haar vind ik ook zo zielig) Ik vroeg aan de DA "maar wat zou u doen als dit uw kat was?" Ze zei "zeker nog niet laten inslapen". Dus ik ga op haar advies af.
Vanmorgen was ze wel best actief en heeft ze goed gegeten. Ze liep zelfs even mee de tuin in toen ik naar m'n konijnen ging. Maar het valt me wel op dat haar pootje regelmatig weg glijdt op de plavuizen. Dat was eerst niet. Gaat het 1 beter, komt er weer wat bij.
Het is vreselijk om je huisdier, je trouwe maatje (en het maakt niet uit of het nou een hond, kat, konijn of wat dan ook is) te zien aftakelen en wetende dat het einde bijna nabij is. En dan moet je vaak de keus maken en ik vind dat het moeilijkste wat er is. Ik vind het slopend. Ik ben gewoon kapot nu, van het slaaptekort, zorgen, stress, verdriet. Ben er 24 uur per dag mee bezig.
Gister bij de DA heeft ze weer een spuitje Prednison gekregen. Vanavond moet ik weer om zo'n spuitje (dat heen en weer gesjouw met haar vind ik ook zo zielig) Ik vroeg aan de DA "maar wat zou u doen als dit uw kat was?" Ze zei "zeker nog niet laten inslapen". Dus ik ga op haar advies af.
Vanmorgen was ze wel best actief en heeft ze goed gegeten. Ze liep zelfs even mee de tuin in toen ik naar m'n konijnen ging. Maar het valt me wel op dat haar pootje regelmatig weg glijdt op de plavuizen. Dat was eerst niet. Gaat het 1 beter, komt er weer wat bij.
vrijdag 9 november 2018 om 08:35
Double heel eerlijk zou ik het dier wel laten gaan. Ik snap dat je zielsveel van je kat houd. Maar hoelang rek je leven door nu door te blijven behandelen? Keer op keer naar de dierenarts levert ook stress op.
Ibi wat leuk geen ervaring met dove katten. Wel zou ik je willen adviseren voor een langzame introductie te gaan. Dus de nieuwe kat eerst appart laten wennen en dan stapje voor stapje kennis laten maken bij elkaar. Zeker omdat het volwassen katten zijn kan het even duren voor ze gewent zijn aan elkaar
Ibi wat leuk geen ervaring met dove katten. Wel zou ik je willen adviseren voor een langzame introductie te gaan. Dus de nieuwe kat eerst appart laten wennen en dan stapje voor stapje kennis laten maken bij elkaar. Zeker omdat het volwassen katten zijn kan het even duren voor ze gewent zijn aan elkaar
vrijdag 9 november 2018 om 10:23
Ik heb ervaring met een dove kater, hij is 15 geworden en in januari van dit jaar ingeslapen.
Van tevoren wisten we niet dat hij doof was, hij had overigens groene ogen. Ik kreeg het door toen hij als kitten niet reageerde op de stofzuiger. Ik woon autoluw met veel kattenliefhebbers in de straat en daarom kreeg hij hetzelfde leven als de rest met een paar aanpassingen. Het voordeel van andere katten maakte dat hij altijd trouwe vrienden maakte en daar naar keek wat zij deden. Ook teageerde hij op trillingen, zat hij bijvoorbeeld voor het raam omdat hij naar binnen wilde. Dan bonsde ik even op de muur en dat voelde hij. Ook moest hij je gezien hebben voordat je hem aanraakte anders schrok hij zo. Als kitten raakte hij sterk bevriend met een kitten van de buren. Samen waren ze aan het struinen en aan het spelen zo leuk. Dan kwam mijn buurman thuis en dan lag zijn kat op zijn bed maar de mijne ook of zijn kat zat voor mijn deur, niet voor mij maar om te kijken waar de mijne was. Na een jarenlange vriendschap verhuisde de buurkat helaas.
Maar wat ik wou zeggen is dat hij een zo normaal mogelijk leven heeft gehad met steun van andere katten en wat aanpassingen. Verder had ik het geluk dat de dorpsbewoners wisten van zijn doofheid en rekening met hem hielden.
Een nadeel was zeker op oudere leeftijd dat hij allerlei ziekten kreeg maar niet te behandelen was door de dierenarts. Hij begreep het niet, raakte vreselijk in de war en werd dan agressief. En je kunt ze dan niet geruststellend toespreken, erg moeilijk. Ik kon hem daar dan ook niet vasthouden want mij herkende hij ook niet in die setting.
Ik heb nu ook twee witte katten waarvan een met blauwe ogen. Hij is gelukkig niet doof.
Van tevoren wisten we niet dat hij doof was, hij had overigens groene ogen. Ik kreeg het door toen hij als kitten niet reageerde op de stofzuiger. Ik woon autoluw met veel kattenliefhebbers in de straat en daarom kreeg hij hetzelfde leven als de rest met een paar aanpassingen. Het voordeel van andere katten maakte dat hij altijd trouwe vrienden maakte en daar naar keek wat zij deden. Ook teageerde hij op trillingen, zat hij bijvoorbeeld voor het raam omdat hij naar binnen wilde. Dan bonsde ik even op de muur en dat voelde hij. Ook moest hij je gezien hebben voordat je hem aanraakte anders schrok hij zo. Als kitten raakte hij sterk bevriend met een kitten van de buren. Samen waren ze aan het struinen en aan het spelen zo leuk. Dan kwam mijn buurman thuis en dan lag zijn kat op zijn bed maar de mijne ook of zijn kat zat voor mijn deur, niet voor mij maar om te kijken waar de mijne was. Na een jarenlange vriendschap verhuisde de buurkat helaas.
Maar wat ik wou zeggen is dat hij een zo normaal mogelijk leven heeft gehad met steun van andere katten en wat aanpassingen. Verder had ik het geluk dat de dorpsbewoners wisten van zijn doofheid en rekening met hem hielden.
Een nadeel was zeker op oudere leeftijd dat hij allerlei ziekten kreeg maar niet te behandelen was door de dierenarts. Hij begreep het niet, raakte vreselijk in de war en werd dan agressief. En je kunt ze dan niet geruststellend toespreken, erg moeilijk. Ik kon hem daar dan ook niet vasthouden want mij herkende hij ook niet in die setting.
Ik heb nu ook twee witte katten waarvan een met blauwe ogen. Hij is gelukkig niet doof.
vrijdag 9 november 2018 om 12:54
vrijdag 9 november 2018 om 13:05
Ja dat is rond de 5 maanden. Jij dacht dat je een haai had?
vrijdag 9 november 2018 om 16:22
IK heb nu twee katten en nog drie honden. Maar Bobbes verliezen was wél het ergste. Zij was de gevoeligste hond, hing het meest aan mij en bij gevolg ik het meest aan haar. Troost vinden.. .ik weet het niet. Sokkie, een van mijn andere honden heeft ook gerouwd, Maar die is daar allang klaar mee. Ik niet. Ik rouw nog altijd. En ik mis haar. Ze heeft een leegte achter gelaten die niet opgevuld kan worden. Ik maak gewoon ook minder oxytocine aan nu ze er niet meer is. Altijd als ik naar haar keek was ik helemaal verliefd en ik knuffelde haar elke dag bijna dood.Doubletree20 schreef: ↑09-11-2018 07:57Wat vreselijk Iones. Ik moest gewoon huilen toen ik je verhaal las over hoe je hond gestorven is. Gelukkig was ze bij je en ik hoop dat dat een troost is. Maar dat maakt het niet makkelijker en het gemis niet minder. Heel veel sterkte en ik hoop dat je troost vind bij je andere huisdieren. (ik weet niet of je alleen katten hebt nu of nog een hond?)
En of je daar continu mee bezig bent ja! Vreselijk is dat. Slopend. Je zou er gewoon niet meer om beginnen aan een huisdier. Ik vind het ook erg om een konijn te verliezen maar een konijn staat gewoon niet zo dichtbij als mijn hond.Doubletree20 schreef: ↑09-11-2018 07:57Het is vreselijk om je huisdier, je trouwe maatje (en het maakt niet uit of het nou een hond, kat, konijn of wat dan ook is) te zien aftakelen en wetende dat het einde bijna nabij is. En dan moet je vaak de keus maken en ik vind dat het moeilijkste wat er is. Ik vind het slopend. Ik ben gewoon kapot nu, van het slaaptekort, zorgen, stress, verdriet. Ben er 24 uur per dag mee bezig.
Ik heb verder nog nooit een kat afgegeven en hoewel ik erg op mijn katten gesteld ben, hou ik nog niet zo van ze als van mijn honden. Ik heb ze daarvoor nog niet lang genoeg. Maar het zou niet goed voor me zijn om me net zo veel aan ze te hechten. Katten lopen namelijk toch meer risico's, honden kun je beter beschermen tegen allerlei gevaren.
En als je nu maar aan het verlies kon wennen he. Maar dat kan niet. Ik heb al meer honden afgegeven, ook groot verdriet van gehad. Ik dacht dat ik de dood van Bobbes wel uiteindelijk zou kunnen handelen, maar toen ik begreep dat ze zou komen te sterven, begreep ik dat ik daartoe nog altijd niet in staat ben. Sterker, ik ben er slechter in geworden.
Als de dierenarts denkt dat ze een kans heeft, ga je die natuurlijk pakken.Doubletree20 schreef: ↑09-11-2018 07:57Gister bij de DA heeft ze weer een spuitje Prednison gekregen. Vanavond moet ik weer om zo'n spuitje (dat heen en weer gesjouw met haar vind ik ook zo zielig) Ik vroeg aan de DA "maar wat zou u doen als dit uw kat was?" Ze zei "zeker nog niet laten inslapen". Dus ik ga op haar advies af.
Vanmorgen was ze wel best actief en heeft ze goed gegeten. Ze liep zelfs even mee de tuin in toen ik naar m'n konijnen ging. Maar het valt me wel op dat haar pootje regelmatig weg glijdt op de plavuizen. Dat was eerst niet. Gaat het 1 beter, komt er weer wat bij.
Een van mijn honden heeft ook moeite met de parketvloer. Ik heb speciaal daarvoor een kleed gelegd. Die hoeven niet duur te zijn. Op marktplaats zijn er zat te krijgen.
vrijdag 9 november 2018 om 16:24
KLopt. Ik troost me omdat ik bij Bobbes was toen ze stierf, maar het zag er vreselijk uit. Ik dacht dat ze aan het stikken was, maar het is gaspen. Ik was helemaal in paniek omdat ik voor de eerste keer helemaal niets voor haar kon doen. Maar de geest was feitelijk al weg. Het zenuwstelsel is het eerste dat uit valt en dan lijdt je ook niet meer. Niet fysiek en niet mentaal. Maar dat wist ik op dat moment nog niet. Ik ben de volgende dag op internet dat gaan opzoeken en zodoende weet ik dat nu.
Mensen sterven soms ook wel eens zo en ik heb ook konijnen zo zien sterven.
vrijdag 9 november 2018 om 16:57
Misschien moet je het eerst beter verwerkt hebben Iones voordat je je weer meer kunt openstellen en waardering voelt voor je andere dieren.iones schreef: ↑09-11-2018 16:24KLopt. Ik troost me omdat ik bij Bobbes was toen ze stierf, maar het zag er vreselijk uit. Ik dacht dat ze aan het stikken was, maar het is gaspen. Ik was helemaal in paniek omdat ik voor de eerste keer helemaal niets voor haar kon doen. Maar de geest was feitelijk al weg. Het zenuwstelsel is het eerste dat uit valt en dan lijdt je ook niet meer. Niet fysiek en niet mentaal. Maar dat wist ik op dat moment nog niet. Ik ben de volgende dag op internet dat gaan opzoeken en zodoende weet ik dat nu.
Mensen sterven soms ook wel eens zo en ik heb ook konijnen zo zien sterven.
En verder behalen de katten hier hogere leeftijden dan de honden hoor.
vrijdag 9 november 2018 om 18:01
Het is dat iets wat Bobbes had, wat ik zoek in een hond. De andere honden hebben dat niet. Sokkie heeft geen karakter of persoonlijkheid. Peppie is gestoord, en Pietertje hou ik weer het meest van nu, maar ze heeft geen Bobbesgehalte. Kan het niet precies omschrijven. Ik heb twee Griekse honden gehad in de opvang. Die hadden het wel. Daar had ik weer zo veel van kunnen houden.
Katten worden gemiddeld geloof ik ook ouder dan honden. Het spijt meer zeer dat honden niet zo oud kunnen worden.
vrijdag 9 november 2018 om 18:16
Ik begrijp je wel, met sommige dieren voelt het aan als een soort van zielsverwantschap en andere om " de familie" compleet te hebben. Nu is daar een belangrijke radertje uit. Soms is dat blijvend, soms heeft het tijd nodig en het maken van nieuwe herinneringen waardoor een speciale band ontstaat en soms komt een nieuwe "once in you're life" hond/kat voorbij. Geef jezelf even de tijd want je bent nog in de rouw. En mocht, in jouw geval een hond, het nog eens op je pad komen, ga er dan voor als jou dat weer gelukkig maakt.iones schreef: ↑09-11-2018 18:01Het is dat iets wat Bobbes had, wat ik zoek in een hond. De andere honden hebben dat niet. Sokkie heeft geen karakter of persoonlijkheid. Peppie is gestoord, en Pietertje hou ik weer het meest van nu, maar ze heeft geen Bobbesgehalte. Kan het niet precies omschrijven. Ik heb twee Griekse honden gehad in de opvang. Die hadden het wel. Daar had ik weer zo veel van kunnen houden.
Katten worden gemiddeld geloof ik ook ouder dan honden. Het spijt meer zeer dat honden niet zo oud kunnen worden.
vrijdag 9 november 2018 om 18:21
Dat gaat niet want we hebben nog drie honden en willen er niet meer zoveel. En mijn man wil geen hond uit Griekenland, die zijn hem allemaal te groot. Hij wil alleen een kleintje.
vrijdag 9 november 2018 om 18:39
Ook een kleinere hond kan groots zijn van karakter. Je moet ze alleen even tegen komen. Wie weet, als er nog eens een hond wegvalt en je man ziet dat een bepaalde hond jou gelukkig maakt.
vrijdag 9 november 2018 om 18:44
Pietertje, mijn ene jr is groots van karakter en daar hou ik van maar weer op een andere manier. Ik hou trouwens wel van al mijn honden hoor. Maar niet zoals van Bobbes. In principe past een hond als Pietertje het beste bij mij, dus ik zou wel weer een jr willen.
Maar ik wil ook een wat grotere hond met een grote grove snoet en grote flaporen, zoals Bobbes had. Dat zijn vaak heel lieve en gevoelige honden.
Maar ze passen niet in de fietsmand, zegt mijn man dus te groot. Ik wil namelijk mijn honden mee kunnen nemen als we met mooi weer gaan fietsen. Ik vind het zonde om ze de hele dag thuis te laten met mooi weer. Maar misschien dat ik zo'n hond zou kunnen leren om in het fietskarretje te gaan zitten. Die hebben we namelijk een. Bobbes wou dat niet. Dat was zo'n angsthaas...
vrijdag 9 november 2018 om 19:36
Nou ik heb een Pumi, die zijn ook erg lief en gevoelig maar niet zo groot.iones schreef: ↑09-11-2018 18:44Pietertje, mijn ene jr is groots van karakter en daar hou ik van maar weer op een andere manier. Ik hou trouwens wel van al mijn honden hoor. Maar niet zoals van Bobbes. In principe past een hond als Pietertje het beste bij mij, dus ik zou wel weer een jr willen.
Maar ik wil ook een wat grotere hond met een grote grove snoet en grote flaporen, zoals Bobbes had. Dat zijn vaak heel lieve en gevoelige honden.
Maar ze passen niet in de fietsmand, zegt mijn man dus te groot. Ik wil namelijk mijn honden mee kunnen nemen als we met mooi weer gaan fietsen. Ik vind het zonde om ze de hele dag thuis te laten met mooi weer. Maar misschien dat ik zo'n hond zou kunnen leren om in het fietskarretje te gaan zitten. Die hebben we namelijk een. Bobbes wou dat niet. Dat was zo'n angsthaas...
Maarreh oftopic.
vrijdag 9 november 2018 om 19:54
Klopt, ik ga gelijk on topic. Ik wilde dat ik foto's en filmpjes kon neerzetten. Dan kon ik mijn menagerie laten zien hier. Als ik ga wandelen, gaan ze allemaal mee, de honden en de katten. Altijd. En als we terug zijn, krijgen de katten steevast kattenmelk (en dat weten ze inmiddels) en de honden een hapkluifje. Praktisch elke avond zitten de katten ook hier binnen. Nu ook. Het is heel gezellig allemaal. Mijn man is op vakantie, skien. Maar ik voel me geen moment alleen of eenzaam.
vrijdag 9 november 2018 om 21:11
Ik heb afgelopen zomer 4 hondjes meegenomen uit Griekenland, voor een stichting. Waren niet zo groot.iones schreef: ↑09-11-2018 19:54Klopt, ik ga gelijk on topic. Ik wilde dat ik foto's en filmpjes kon neerzetten. Dan kon ik mijn menagerie laten zien hier. Als ik ga wandelen, gaan ze allemaal mee, de honden en de katten. Altijd. En als we terug zijn, krijgen de katten steevast kattenmelk (en dat weten ze inmiddels) en de honden een hapkluifje. Praktisch elke avond zitten de katten ook hier binnen. Nu ook. Het is heel gezellig allemaal. Mijn man is op vakantie, skien. Maar ik voel me geen moment alleen of eenzaam.
https://scontent-ams3-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5C81DB73
https://scontent-ams3-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5C80CBA7
https://scontent-ams3-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5C71321A
“Don’t look back – you’re not going that way.”
vrijdag 9 november 2018 om 21:14
Die laatste twee, die zwarte vooral! 
Ik sta niet voor mezelf in als ik zo'n hondje tegen kom.....
Ik zie bij stichting monemvasia veel kruisingen met volgens mij brak er in. Grote flaporen. Die zijn middelgroot of groot. Wel helemaal het type waar ik voor val.
Er komt hier toch ooit nog eens een griekje hoor.
Ik sta niet voor mezelf in als ik zo'n hondje tegen kom.....
Ik zie bij stichting monemvasia veel kruisingen met volgens mij brak er in. Grote flaporen. Die zijn middelgroot of groot. Wel helemaal het type waar ik voor val.
Er komt hier toch ooit nog eens een griekje hoor.
