Relaties
alle pijlers
Tja, en dat was het dan.... deel 2
dinsdag 31 januari 2012 om 14:51
Zullen we hier maar verder gaan met onze verhalen naar aanleiding van de post van allalone.
"Goedenavond,
Hier zit ik dan.... 44 jaar oud, een relatie van 25 jaar waarvan 22 jaar getrouwd achter de rug. Hij hield niet meer voldoende van mij..... Wel van zijn jongere collega waar hij nu is...
God, wat voel ik me alleen en wat een pijn.... En ja, ik weet het, zwaar debiel, maar ik hou nog steeds van hem...
Allalone...".
Hoop dat jullie het allemaal kunnen vinden, want ik kan die steun en schoppen onder mijn kont nog niet missen.
"Goedenavond,
Hier zit ik dan.... 44 jaar oud, een relatie van 25 jaar waarvan 22 jaar getrouwd achter de rug. Hij hield niet meer voldoende van mij..... Wel van zijn jongere collega waar hij nu is...
God, wat voel ik me alleen en wat een pijn.... En ja, ik weet het, zwaar debiel, maar ik hou nog steeds van hem...
Allalone...".
Hoop dat jullie het allemaal kunnen vinden, want ik kan die steun en schoppen onder mijn kont nog niet missen.
zondag 5 februari 2012 om 23:20
Habithere; het wordt alleen maar leuker vanaf nu, maar wel anders leuk!
Heel veel liefs voor iedereen die het nodig heeft van Gianna, die weer een gezellig dag achter de rug heeft met nieuwe liefde (de 'stiefvriend' noemen de jongsten hem) en oudste puberzoon, die eerst zo ontzettend bokte en nu schattig is, ook met stiefvriend. Het is een wonder.
Leeftijd van de kinderen hier nu: 17, 15, 11 en 7.
Heel veel liefs voor iedereen die het nodig heeft van Gianna, die weer een gezellig dag achter de rug heeft met nieuwe liefde (de 'stiefvriend' noemen de jongsten hem) en oudste puberzoon, die eerst zo ontzettend bokte en nu schattig is, ook met stiefvriend. Het is een wonder.
Leeftijd van de kinderen hier nu: 17, 15, 11 en 7.
maandag 6 februari 2012 om 09:25
Sluit me hier bij aan.
Hoe gaat het nu bij jou Hova?
Hier worstel ik me elke dag weer door de dag heen. Ik sta nog, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Net auto naar de garage gebracht, komen onkosten aan. Kan er ook nog wel bij. Het wordt steeds moeilijker om elke dag uit bed te komen en mijn leven onder ogen te zien. Het is zo waardeloos. Maar ik vecht.
Hoe gaat het nu bij jou Hova?
Hier worstel ik me elke dag weer door de dag heen. Ik sta nog, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Net auto naar de garage gebracht, komen onkosten aan. Kan er ook nog wel bij. Het wordt steeds moeilijker om elke dag uit bed te komen en mijn leven onder ogen te zien. Het is zo waardeloos. Maar ik vecht.
maandag 6 februari 2012 om 09:32
Hey meiden! Niet het bijltje erbij neergooien, jullie zijn zelf de moeite waard ook al zien jullie dat nu zelf niet.
Jullie moeten uit dit zwarte gat komen dan zien jullie weer dat het leven toch weer de moeite waard is.
Kom op de zon schijnt, pak je straks lekker in en ga een wandeling maken daar kikker je van op.
Jullie moeten uit dit zwarte gat komen dan zien jullie weer dat het leven toch weer de moeite waard is.
Kom op de zon schijnt, pak je straks lekker in en ga een wandeling maken daar kikker je van op.
maandag 6 februari 2012 om 09:47
quote:pumukele schreef op 06 februari 2012 @ 09:37:
hallo meiden!
pffff weet niet hoe en waar ik beginnen moet, lees nu al een tijdje mee, eigenlijk ben ik niet echt een schrijver maar zie toch dat het jullie ook helpt.
helaas zit ik in het zelfde bootje ik ben 43 jr en heb een dochter van 11 jr mijn relatie is na 9 jaar over we houden nog veel van elkaar maar de liefde? is weg dat was bij mij ook zo dacht ik, maar hij is er nu, nu het definitief over is in alle hevigheid terug. mijn ex en ik schelen 14 jr hij is dus jonger dan ik, van die 9 jaar hebben wij ook 9 jaar samengewoond, nu na 2 weken dat het over is kom ik er maar niet overheen, ik ben bang en gefrustreerd, we hebben nog contact en zijn als vrienden uit elkaar gegaan gisteren is hij nog bij me geweest en hij had het ook heel moeillijk, hij komt met de sleutel binnen begroet me met een knuffel en kus op mijn wang we hebben lkkr gepraat en elkaar aangekeken, handen vastgehouden veel vragen gesteld geen antwoorden naar mijn mening, want op of aanmerkingen op mij en het hoe zijn er van zijn kant niet, nee er niemand anders en dat geloof ik ook meteen. ben ik ook absoluut niet van uit gegaan, hij zei alleen ik voel de liefde niet meer. maar waarom dan?? ik weet me geen raad meer ik heb niemand meer sociale contacten verwaarloosd etc, ik zie het ook gewoon als een eind van mijn leven pffff en ik heb nog wel zo'n prachtige dochter, die niet beter weet dat hij haar papie is.
dat blijft hij ook zei hij ook dat geloof ik, gisteren met papa mee naar oma geweest en lkkr samen gegeten. ze gaat ook gewoon voor haar huiswerk etc. al met al perfect allemaal. maar ik mis hem en dring niet tot hem door.
ik weet neit wat ik nu allemaal geschreven heb, zal best onsamenhangend zijn, maar goed er komt nog meer en het zal steeds beter en overzichtelijker worden.,
heel erg bedankt voor het luisteren.
voor jullie allemaal, wens ik jullie sterkte en hoop ook zo ver te komen dat ik jullie kan helpen
Jemig, Pumukele. Je kan ook niet verwachten dat de pijn en verdriet na 2 weken over zijn. Meestal wordt aangenomen dat je ongeveer het aantal jaren dat je samen was in maanden nodig hebt om dit te verwerken. Dat zou in jou geval 9 maanden zijn. Dus het is niet vreemd dat je jezelf rot voelt. De meesten die hier meeschrijven zitten in hetzelfde schuitje en een aantal (onder wie ik zelf) moeten hun leven vanaf de grond opnieuw opbouwen. Het is altijd vervelend als er kinderen bij betrokken zijn, die kunnen er tenslotte niets aan doen en krijgen toch een portie verdriet over zich heen. Van de andere kant geven kinderen je wel een extra reden om toch door te gaan en te vechten voor een nieuw leven.
Dus welkom hier en schrijf het van je af. Veel sterkte
hallo meiden!
pffff weet niet hoe en waar ik beginnen moet, lees nu al een tijdje mee, eigenlijk ben ik niet echt een schrijver maar zie toch dat het jullie ook helpt.
helaas zit ik in het zelfde bootje ik ben 43 jr en heb een dochter van 11 jr mijn relatie is na 9 jaar over we houden nog veel van elkaar maar de liefde? is weg dat was bij mij ook zo dacht ik, maar hij is er nu, nu het definitief over is in alle hevigheid terug. mijn ex en ik schelen 14 jr hij is dus jonger dan ik, van die 9 jaar hebben wij ook 9 jaar samengewoond, nu na 2 weken dat het over is kom ik er maar niet overheen, ik ben bang en gefrustreerd, we hebben nog contact en zijn als vrienden uit elkaar gegaan gisteren is hij nog bij me geweest en hij had het ook heel moeillijk, hij komt met de sleutel binnen begroet me met een knuffel en kus op mijn wang we hebben lkkr gepraat en elkaar aangekeken, handen vastgehouden veel vragen gesteld geen antwoorden naar mijn mening, want op of aanmerkingen op mij en het hoe zijn er van zijn kant niet, nee er niemand anders en dat geloof ik ook meteen. ben ik ook absoluut niet van uit gegaan, hij zei alleen ik voel de liefde niet meer. maar waarom dan?? ik weet me geen raad meer ik heb niemand meer sociale contacten verwaarloosd etc, ik zie het ook gewoon als een eind van mijn leven pffff en ik heb nog wel zo'n prachtige dochter, die niet beter weet dat hij haar papie is.
dat blijft hij ook zei hij ook dat geloof ik, gisteren met papa mee naar oma geweest en lkkr samen gegeten. ze gaat ook gewoon voor haar huiswerk etc. al met al perfect allemaal. maar ik mis hem en dring niet tot hem door.
ik weet neit wat ik nu allemaal geschreven heb, zal best onsamenhangend zijn, maar goed er komt nog meer en het zal steeds beter en overzichtelijker worden.,
heel erg bedankt voor het luisteren.
voor jullie allemaal, wens ik jullie sterkte en hoop ook zo ver te komen dat ik jullie kan helpen
Jemig, Pumukele. Je kan ook niet verwachten dat de pijn en verdriet na 2 weken over zijn. Meestal wordt aangenomen dat je ongeveer het aantal jaren dat je samen was in maanden nodig hebt om dit te verwerken. Dat zou in jou geval 9 maanden zijn. Dus het is niet vreemd dat je jezelf rot voelt. De meesten die hier meeschrijven zitten in hetzelfde schuitje en een aantal (onder wie ik zelf) moeten hun leven vanaf de grond opnieuw opbouwen. Het is altijd vervelend als er kinderen bij betrokken zijn, die kunnen er tenslotte niets aan doen en krijgen toch een portie verdriet over zich heen. Van de andere kant geven kinderen je wel een extra reden om toch door te gaan en te vechten voor een nieuw leven.
Dus welkom hier en schrijf het van je af. Veel sterkte
maandag 6 februari 2012 om 09:55
quote:ochtendmens schreef op 06 februari 2012 @ 09:32:
Hey meiden! Niet het bijltje erbij neergooien, jullie zijn zelf de moeite waard ook al zien jullie dat nu zelf niet.
Jullie moeten uit dit zwarte gat komen dan zien jullie weer dat het leven toch weer de moeite waard is.
Kom op de zon schijnt, pak je straks lekker in en ga een wandeling maken daar kikker je van op.
Heb ik al gedaan vanmorgen (auto weggebracht, terug gelopen).
Maar wat maakt het leven de moeite waard? Ik hobbel door de dagen, heb nergens zin in, doe mijn verplichte dingen maar waarvoor? Wat maakt dat jullie 's morgens uit bed willen komen?
Veel dingen waarvan ik voorheen nog van kon genieten, boeien me niet meer. Zoals gezegd, kan ik niet eens meer een boek lezen.
Dan weer pak ik mezelf aan: minder roken, minder drinken, meer bewegen, gezonder eten, weer gaan studeren, gaan werken maar de vraag blijft waarom?
Hey meiden! Niet het bijltje erbij neergooien, jullie zijn zelf de moeite waard ook al zien jullie dat nu zelf niet.
Jullie moeten uit dit zwarte gat komen dan zien jullie weer dat het leven toch weer de moeite waard is.
Kom op de zon schijnt, pak je straks lekker in en ga een wandeling maken daar kikker je van op.
Heb ik al gedaan vanmorgen (auto weggebracht, terug gelopen).
Maar wat maakt het leven de moeite waard? Ik hobbel door de dagen, heb nergens zin in, doe mijn verplichte dingen maar waarvoor? Wat maakt dat jullie 's morgens uit bed willen komen?
Veel dingen waarvan ik voorheen nog van kon genieten, boeien me niet meer. Zoals gezegd, kan ik niet eens meer een boek lezen.
Dan weer pak ik mezelf aan: minder roken, minder drinken, meer bewegen, gezonder eten, weer gaan studeren, gaan werken maar de vraag blijft waarom?
maandag 6 februari 2012 om 10:00
quote:problemo schreef op 06 februari 2012 @ 09:28:
ja, life sucks.
Ik heb geen zin meer in vechten... Wil dit niet meer.
Kom op, problemo. Vecht niet meer voor je relatie, maar voor jezelf en je kinderen. Ik worstel ook met de vraag waarom. Maar ik probeer te zoeken naar een antwoord. Als je leven zo in het teken heeft gestaan van partner en gezin is het moeilijk om dat allemaal overboord te gooien en voor iets nieuws te gaan, maar we hebben weinig keus, toch. Gelukkig kun je toch bijna naar een therapeut, misschien dat die je kan helpen.
Hou vol en sterkte. Knuffel!
ja, life sucks.
Ik heb geen zin meer in vechten... Wil dit niet meer.
Kom op, problemo. Vecht niet meer voor je relatie, maar voor jezelf en je kinderen. Ik worstel ook met de vraag waarom. Maar ik probeer te zoeken naar een antwoord. Als je leven zo in het teken heeft gestaan van partner en gezin is het moeilijk om dat allemaal overboord te gooien en voor iets nieuws te gaan, maar we hebben weinig keus, toch. Gelukkig kun je toch bijna naar een therapeut, misschien dat die je kan helpen.
Hou vol en sterkte. Knuffel!
maandag 6 februari 2012 om 10:03
Omdat je door al die dingen je ook al beter gaat voelen (gezonder eten, meer bewegen, minder roken, studeren en werken) je hebt dan weer een doel in het leven. Doe die dingen te verwezenlijken krijg je weer zelfvertrouwen, van daaruit kan je langzaam bergop klimmen. Je gaat hier sterker uitkomen Kunstje, het heeft tijd nodig. Blijf vechten, jij bent diegene die nu de regie heeft over je eigen leven! Dat is nieuw want jij hebt je altijd geschikt naar anderen en jezelf op de laatste plek gezet. Je zult zien dat dit uiteindelijk voor jou veel beter uitpakt. Als je maar blijft hangen op de bank of bed zal je je steeds meer depri gaan voelen. Neem je iedere dag voor iets te doen waar je zelf een fijn gevoel van krijgt. Maakt niet uit wat het is als jij je er maar fijn bij voelt.
maandag 6 februari 2012 om 10:05
maandag 6 februari 2012 om 10:15
quote:Marahbloem schreef op 06 februari 2012 @ 10:09:
Gianna: jouw berichtjes steunen mij ook erg. Kan me helaas nog steeds niet voorstellen gelukkig met iemand anders te worden. Vind wel steeds meer mijn draai en ben daar nu al blij mee.Ben blij dat het met jou de goede kant op gaat. Misschien ben jij binnenkort ook een voorbeeld voor ons!
Gianna: jouw berichtjes steunen mij ook erg. Kan me helaas nog steeds niet voorstellen gelukkig met iemand anders te worden. Vind wel steeds meer mijn draai en ben daar nu al blij mee.Ben blij dat het met jou de goede kant op gaat. Misschien ben jij binnenkort ook een voorbeeld voor ons!
maandag 6 februari 2012 om 11:00
Wij waren 27 jaar samen, waarvan 22 jaar getrouwd. In oktober vertelde hij dat hij iemand anders n*kte. In december heb ik hem naar buiten gegooid. Dus het is zeker geen vriendschappelijke scheiding. Nadat we kinderen kregen ben ik thuis gebleven om voor de kinderen en het huishouden te zorgen, zodat hij carriere kon maken. (was hiervoor veel van huis). Nu ben ik dus aan de kant gezet en heb alleen nog mijn twee kinderen en verder niets mee. Dus op mijn 50e moet ik helemaal opnieuw beginnen. Kans op een eigen carriere kan ik inmiddels wel vergeten, mag blij zijn als ik nog een baantje kan vinden in deze tijd. Huis moet verkucht worden. Alsof dat niet genoeg is, legt hij alle schuld bij mij en vindt hij dat hij niets verkeerd heeft gedaan.
maandag 6 februari 2012 om 11:13
Het is maar goed dat mijn kinderen er zijn. Rest heeft voor mij geen meerwaarde op dit moment.
Voel mij zo.. nou weet het niet eens meer uit te leggen. Met de tijd die verstrijkt word ik alleen bozer en bozer, waarom moet een ander nu zo mijn leven verkloten. Daar ben ik boos om.. En het feit dat hij dat veroorzaakt heeft en ik daar niet voor gekozen heb.
Op het moment heb ik door de stress en de kou erg veel last van de gewrichten van mijn handen en voeten.. (heb van de zomer te horen gekregen van de reumatoloog dat ik nu al op mijn 34e!! last heb van artrose.
Ik denk op het moment veel aan de toekomst en denk dat wat een l*l ben je dat je mij zo achterlaat. Als ik extra ga werken heb ik veel meer pijn en das dus geen optie. Hij moet dat maar betalen voor kids enz.
Maar dan denk ik wat voor een toekomst ligt er voor mij in het verschiet?? Die gedachte alleen maakt het voor mij al dat ik eigenlijk niet op wil staan smorgens en mij waardeloos voel.
En hij zegt dat hij het daar ook moeilijk mee heeft!!
Ik ben gewoon heel boos op het moment. En nog steeds als hij aan komt lopen denk ik tja das mijn man ( maar of der nog wel meer is) Ben bang voor het alleen zijn en mijn kids pijn aan moeten doen van een scheiding. en dat ze hun pa dan niet meer zoveel zien. Maar oh wat verlang ik naar een liefde van een man die helemaal voor mij zou gaan..
Voel mij zo.. nou weet het niet eens meer uit te leggen. Met de tijd die verstrijkt word ik alleen bozer en bozer, waarom moet een ander nu zo mijn leven verkloten. Daar ben ik boos om.. En het feit dat hij dat veroorzaakt heeft en ik daar niet voor gekozen heb.
Op het moment heb ik door de stress en de kou erg veel last van de gewrichten van mijn handen en voeten.. (heb van de zomer te horen gekregen van de reumatoloog dat ik nu al op mijn 34e!! last heb van artrose.
Ik denk op het moment veel aan de toekomst en denk dat wat een l*l ben je dat je mij zo achterlaat. Als ik extra ga werken heb ik veel meer pijn en das dus geen optie. Hij moet dat maar betalen voor kids enz.
Maar dan denk ik wat voor een toekomst ligt er voor mij in het verschiet?? Die gedachte alleen maakt het voor mij al dat ik eigenlijk niet op wil staan smorgens en mij waardeloos voel.
En hij zegt dat hij het daar ook moeilijk mee heeft!!
Ik ben gewoon heel boos op het moment. En nog steeds als hij aan komt lopen denk ik tja das mijn man ( maar of der nog wel meer is) Ben bang voor het alleen zijn en mijn kids pijn aan moeten doen van een scheiding. en dat ze hun pa dan niet meer zoveel zien. Maar oh wat verlang ik naar een liefde van een man die helemaal voor mij zou gaan..
maandag 6 februari 2012 om 11:30
quote:kunstje schreef op 06 februari 2012 @ 11:00:
Wij waren 27 jaar samen, waarvan 22 jaar getrouwd. In oktober vertelde hij dat hij iemand anders n*kte. In december heb ik hem naar buiten gegooid. Dus het is zeker geen vriendschappelijke scheiding. Nadat we kinderen kregen ben ik thuis gebleven om voor de kinderen en het huishouden te zorgen, zodat hij carriere kon maken. (was hiervoor veel van huis). Nu ben ik dus aan de kant gezet en heb alleen nog mijn twee kinderen en verder niets mee. Dus op mijn 50e moet ik helemaal opnieuw beginnen. Kans op een eigen carriere kan ik inmiddels wel vergeten, mag blij zijn als ik nog een baantje kan vinden in deze tijd. Huis moet verkucht worden. Alsof dat niet genoeg is, legt hij alle schuld bij mij en vindt hij dat hij niets verkeerd heeft gedaan.
dit is echt kl*te verschrikkelijk
het gaat je lukken, al kan dat nog even duren, idd helemaal opnieuw beginnen op je 50e pfff dat is niet niks, ik vind het nu al verschrikkelijk dat ik 43 ben en opnieuw moet beginnen, ik weet niet hoe en of ik dat wel kan, voor mij is het leven gevoelsmatig nu al voorbij ondanks mijn meissie
sterkte ik denk aan je
Wij waren 27 jaar samen, waarvan 22 jaar getrouwd. In oktober vertelde hij dat hij iemand anders n*kte. In december heb ik hem naar buiten gegooid. Dus het is zeker geen vriendschappelijke scheiding. Nadat we kinderen kregen ben ik thuis gebleven om voor de kinderen en het huishouden te zorgen, zodat hij carriere kon maken. (was hiervoor veel van huis). Nu ben ik dus aan de kant gezet en heb alleen nog mijn twee kinderen en verder niets mee. Dus op mijn 50e moet ik helemaal opnieuw beginnen. Kans op een eigen carriere kan ik inmiddels wel vergeten, mag blij zijn als ik nog een baantje kan vinden in deze tijd. Huis moet verkucht worden. Alsof dat niet genoeg is, legt hij alle schuld bij mij en vindt hij dat hij niets verkeerd heeft gedaan.
dit is echt kl*te verschrikkelijk
het gaat je lukken, al kan dat nog even duren, idd helemaal opnieuw beginnen op je 50e pfff dat is niet niks, ik vind het nu al verschrikkelijk dat ik 43 ben en opnieuw moet beginnen, ik weet niet hoe en of ik dat wel kan, voor mij is het leven gevoelsmatig nu al voorbij ondanks mijn meissie
sterkte ik denk aan je
One day I fly away,
Leave your love to yesterday
Leave your love to yesterday
maandag 6 februari 2012 om 11:31
Ik voel met je mee Problemo. Ik ken dezelfde gevoelens. Dit overkomt je en je hebt momenteel zelf niets in de hand voor je gevoel. Ik probeer de greep op mijn eigen leven weer terug te krijgen, maar het is moeilijk en gaat tergend langzaam.
Je bent pas 34, dus je leven begint pas. Je hebt nog alle kans om gelukkig te worden, met of zonder een partner. Waarom zou je nog langer tijd verspillen aan die loser. Ik weet het, je wilt dit niet en ik heb makkelijk praten (kan het zelf ook nog steeds niet zien, maar probeer het wel). Vecht vrouw, voordat je in een depressie belandt en er helemaal niet meer uitkomt. En voorlopig moet je blijven vechten ook al wil je dat niet. Je houdt van je kids, dus vecht desnoods in 1e instantie daarvoor en later voor jezelf. Maar geef niet op!!
En als je vanwege je gezondheid niet meer kan werken dan je nu doet, zal hij moeten betalen voor jou en de kinderen. Informeer bij een advocaat en als je zelf niet genoeg inkomen hebt, kun je een beroep doen op gratis rechtshulp. Je advocaat kan je daar meer over vertellen.
Sterkte en ik leef met je mee en blijf schrijven. Er is hier altijd wel iemand die je weer moed inspreekt of indien nodig een schop onder je kont geeft.
Je bent pas 34, dus je leven begint pas. Je hebt nog alle kans om gelukkig te worden, met of zonder een partner. Waarom zou je nog langer tijd verspillen aan die loser. Ik weet het, je wilt dit niet en ik heb makkelijk praten (kan het zelf ook nog steeds niet zien, maar probeer het wel). Vecht vrouw, voordat je in een depressie belandt en er helemaal niet meer uitkomt. En voorlopig moet je blijven vechten ook al wil je dat niet. Je houdt van je kids, dus vecht desnoods in 1e instantie daarvoor en later voor jezelf. Maar geef niet op!!
En als je vanwege je gezondheid niet meer kan werken dan je nu doet, zal hij moeten betalen voor jou en de kinderen. Informeer bij een advocaat en als je zelf niet genoeg inkomen hebt, kun je een beroep doen op gratis rechtshulp. Je advocaat kan je daar meer over vertellen.
Sterkte en ik leef met je mee en blijf schrijven. Er is hier altijd wel iemand die je weer moed inspreekt of indien nodig een schop onder je kont geeft.
maandag 6 februari 2012 om 11:37
quote:pumukele schreef op 06 februari 2012 @ 11:30:
[...]
dit is echt kl*te verschrikkelijk
het gaat je lukken, al kan dat nog even duren, idd helemaal opnieuw beginnen op je 50e pfff dat is niet niks, ik vind het nu al verschrikkelijk dat ik 43 ben en opnieuw moet beginnen, ik weet niet hoe en of ik dat wel kan, voor mij is het leven gevoelsmatig nu al voorbij ondanks mijn meissie
sterkte ik denk aan je
Je zegt mij dat ik het ga redden ondanks mijn leeftijd. Dan moet het jou helemaal lukken. Denk aan je dochter en lees wat ik hierboven aan Problemo schrijf, dat geldt ook voor jou (en mezelf).
Kom op, ook jij gaat er komen. Er zijn nog steeds een paar mensen die hier schrijven, voor wie het al langer geleden is en die steken ons telkens een hart onder de riem. Zij laten zien dat het goed komt. Het duurt een tijd, maar het komt goed en je zult weer gelukkig worden.
Knuffel!
[...]
dit is echt kl*te verschrikkelijk
het gaat je lukken, al kan dat nog even duren, idd helemaal opnieuw beginnen op je 50e pfff dat is niet niks, ik vind het nu al verschrikkelijk dat ik 43 ben en opnieuw moet beginnen, ik weet niet hoe en of ik dat wel kan, voor mij is het leven gevoelsmatig nu al voorbij ondanks mijn meissie
sterkte ik denk aan je
Je zegt mij dat ik het ga redden ondanks mijn leeftijd. Dan moet het jou helemaal lukken. Denk aan je dochter en lees wat ik hierboven aan Problemo schrijf, dat geldt ook voor jou (en mezelf).
Kom op, ook jij gaat er komen. Er zijn nog steeds een paar mensen die hier schrijven, voor wie het al langer geleden is en die steken ons telkens een hart onder de riem. Zij laten zien dat het goed komt. Het duurt een tijd, maar het komt goed en je zult weer gelukkig worden.
Knuffel!
maandag 6 februari 2012 om 12:09
Kunstje natuurlijk ga je het redden,kijk naar mij ben 12 jaar ouder als jij bent en nu ruim een jaar gescheiden.
Met mij gaat het nu ook goed heb er dagen bij dat ik mij weer gelukkig voel.
Maar ook nog wel eens een terugval hoor en dat laat ik dan gewoon over mij heenkomen
Ben gewoon nog blij met alles wat ik heb en dat is best veel alleen mijn ex.hoort daar niet meer bij en dat spijt mij nog steeds maar het is niet anders.
Ik had niet hoeven scheiden maar wie wil er nou een derde in een relatie ik niet.
Laat hij gelukkig worden met zijn Afrikaanse 25 jarige liefje die hij bijna nooit ziet want zij mag hier niet komen in nederland.
Met mij gaat het nu ook goed heb er dagen bij dat ik mij weer gelukkig voel.
Maar ook nog wel eens een terugval hoor en dat laat ik dan gewoon over mij heenkomen
Ben gewoon nog blij met alles wat ik heb en dat is best veel alleen mijn ex.hoort daar niet meer bij en dat spijt mij nog steeds maar het is niet anders.
Ik had niet hoeven scheiden maar wie wil er nou een derde in een relatie ik niet.
Laat hij gelukkig worden met zijn Afrikaanse 25 jarige liefje die hij bijna nooit ziet want zij mag hier niet komen in nederland.
