Relaties
alle pijlers
Wil wel oud met hem worden...Maar nu nog niet!
dinsdag 15 april 2008 om 00:13
Herkent iemand dit? Ik heb/had een ontzettend lieve, mooie, slimme, aantrekkelijk vriend, B. We hebben zeven en een half jaar een relatie gehad en ik heb het vorige week uitgemaakt. Waarom? Omdat ik inene een beklemmend gevoel kreeg. Moet ik wel met hem verder? Moet ik eerst niet nog heel veel andere dingen doen?
Ik was bijna 18 toen we wat met elkaar kregen. Wist ik veel dat het meteen zo lang zou duren... Hij was niet mijn eerste vriendje, maar wel mijn eerste echte relatie. Ik heb nu (ben nu dus 25) het idee dat ik nog met andere mannen wat wil proberen. Gewoon weer eens een beetje daten, verliefd worden, spanning, etc. Maar ook lijkt het me heerlijk om op mezelf te wonen. We woonden al een tijdje samen, en ik heb niet langer dan een paar maanden op mezelf gewoond.
Om eerlijk te zijn, ik ben twee keer vreemd gegaan. De eerste keer was december vorig jaar en eigenlijk achteraf gezien niet de moeite waard. Ik dacht toen ook, dit gebeurt me nooit meer, ik heb mijn lesje geleerd en de seks was niet eens goed. Toch gebeurde het weer een maand geleden. Voor mijn werk ben ik veel in het buitenland en daar ontmoette ik hem, R., een compleet ander type dan waar ik normaal gesproken op val, maar het was geweldig. Niet alleen de seks, maar ook wat er tussen ons was. Twee hele nachten liggen praten, vrijen en naar elkaar kijken. (sorry het het klinkt een beetje klef, sorry). Toen we afscheid namen probeerde ik nuchter te blijven en te proberen niet te veel aan hem te denken, maar je raadt het al, ik was verliefd.
Toch heb ik B. hier niet over verteld. Het zou hem alleen maar heel veel onnodig pijn doen en dat verdient hij niet. Ik denk ook dat het gewoon nog een teken was dat er iets niet goed zat in onze relatie. En ik weet ook wel dat een relatie met R. zo goed als onmogelijk is, ik weet niet eens of we elkaar weer zien.
Dus nu ben ik bij B. weg en probeer een plekje te vinden voor mezelf. Hij is er kapot van. We hebben er veel over gepraat maar hij wil me terug en wil niet alleen verder. Ik kan niet uit medelijden nu naar hem terug gaan, moet eerst ontdekken waar al die gevoelens die ik heb vandaan komen. ALS ik met hem verder wil, moet ik 200% zeker zijn en wil ik bij wijze van spreken met hem trouwen.
Maar ik weet/denk/hoop dus wel diep van binnen dat B. de man is waarmee ik oud wil worden, waarmee ik kinderen wil krijgen en gelukkig mee kan worden. Alleen nu nog niet. Ik wil eerst vrijheid. Maar ik kan hem moeilijk op me laten wachten. Ik weet niet hoe lang deze 'fase' gaat duren. Paar maanden, jaar, paar jaar? En als ik dan bij hem terug wil, wil hij misschien wel niet meer, dat is het grote risico wat ik nu neem.
Herkent iemand dit? Alle tips, ervaringen en adviezen zijn welkom. In ieder geval is het al fijn om het op te schrijven zo.
Ik was bijna 18 toen we wat met elkaar kregen. Wist ik veel dat het meteen zo lang zou duren... Hij was niet mijn eerste vriendje, maar wel mijn eerste echte relatie. Ik heb nu (ben nu dus 25) het idee dat ik nog met andere mannen wat wil proberen. Gewoon weer eens een beetje daten, verliefd worden, spanning, etc. Maar ook lijkt het me heerlijk om op mezelf te wonen. We woonden al een tijdje samen, en ik heb niet langer dan een paar maanden op mezelf gewoond.
Om eerlijk te zijn, ik ben twee keer vreemd gegaan. De eerste keer was december vorig jaar en eigenlijk achteraf gezien niet de moeite waard. Ik dacht toen ook, dit gebeurt me nooit meer, ik heb mijn lesje geleerd en de seks was niet eens goed. Toch gebeurde het weer een maand geleden. Voor mijn werk ben ik veel in het buitenland en daar ontmoette ik hem, R., een compleet ander type dan waar ik normaal gesproken op val, maar het was geweldig. Niet alleen de seks, maar ook wat er tussen ons was. Twee hele nachten liggen praten, vrijen en naar elkaar kijken. (sorry het het klinkt een beetje klef, sorry). Toen we afscheid namen probeerde ik nuchter te blijven en te proberen niet te veel aan hem te denken, maar je raadt het al, ik was verliefd.
Toch heb ik B. hier niet over verteld. Het zou hem alleen maar heel veel onnodig pijn doen en dat verdient hij niet. Ik denk ook dat het gewoon nog een teken was dat er iets niet goed zat in onze relatie. En ik weet ook wel dat een relatie met R. zo goed als onmogelijk is, ik weet niet eens of we elkaar weer zien.
Dus nu ben ik bij B. weg en probeer een plekje te vinden voor mezelf. Hij is er kapot van. We hebben er veel over gepraat maar hij wil me terug en wil niet alleen verder. Ik kan niet uit medelijden nu naar hem terug gaan, moet eerst ontdekken waar al die gevoelens die ik heb vandaan komen. ALS ik met hem verder wil, moet ik 200% zeker zijn en wil ik bij wijze van spreken met hem trouwen.
Maar ik weet/denk/hoop dus wel diep van binnen dat B. de man is waarmee ik oud wil worden, waarmee ik kinderen wil krijgen en gelukkig mee kan worden. Alleen nu nog niet. Ik wil eerst vrijheid. Maar ik kan hem moeilijk op me laten wachten. Ik weet niet hoe lang deze 'fase' gaat duren. Paar maanden, jaar, paar jaar? En als ik dan bij hem terug wil, wil hij misschien wel niet meer, dat is het grote risico wat ik nu neem.
Herkent iemand dit? Alle tips, ervaringen en adviezen zijn welkom. In ieder geval is het al fijn om het op te schrijven zo.
maandag 28 april 2008 om 20:40
@Trinity: Wij waren al enkele jaren getrouwd toen mijn vrouw vreemdging. Net als jij zit ze voor haar werk geregeld in het buitenland, en daar is het dan voor het eerst gebeurd. Hoewel ze het verborgen had kunnen houden indien ze had gewild, heeft ze het na enige tijd toch opgebiecht.
Naast de behoefte aan seksuele afwisseling speelden bij haar ook andere factoren een rol, bv. het willen doorbreken van de voorspelbaarheid van ons bestaan. Eerlijkheidshalve heb ik moeten toegeven dat het bij mij eigenlijk niet anders was en dat indien ik de kans had gehad, ik waarschijnlijk net hetzelfde had gedaan.
Zo hebben wij nieuwe afspraken gemaakt, vanuit dit doordenkertje: een open huwelijk is de beste remedie tegen vreemdgaan.
Hopelijk ziet B. die waarheid alsnog in, anders ziet het er voor jullie relatie op termijn misschien niet zo goed uit. Want die "wilde haren"(?) speel je echt niet zo gauw kwijt.
Naast de behoefte aan seksuele afwisseling speelden bij haar ook andere factoren een rol, bv. het willen doorbreken van de voorspelbaarheid van ons bestaan. Eerlijkheidshalve heb ik moeten toegeven dat het bij mij eigenlijk niet anders was en dat indien ik de kans had gehad, ik waarschijnlijk net hetzelfde had gedaan.
Zo hebben wij nieuwe afspraken gemaakt, vanuit dit doordenkertje: een open huwelijk is de beste remedie tegen vreemdgaan.
Hopelijk ziet B. die waarheid alsnog in, anders ziet het er voor jullie relatie op termijn misschien niet zo goed uit. Want die "wilde haren"(?) speel je echt niet zo gauw kwijt.
maandag 28 april 2008 om 21:38
Ik denk dat het helemaal niet raar is dat er zoveel meiden hier over dezelfde dingen piekeren..Zo'n eerste lange relatie waarin je allebei verandert.. en dan komt opeens het punt van de eventuele 'grote' stappen. Nee, je kunt niet in de toekomst kijken.. en het is heel moeilijk in te schatten of een twijfelgevoel tijdelijk is of toch dieper zit..
Best goed om af en toe even bewust stil te staan of deze weg in relatieland nog wel past bij waar je naartoe wilt.. aan de andere kant moet je vooral niet vergeten om ook samen te genieten en er wat van te maken, uiteindelijk kom je in elke relatie wel wat sleur tegen..
Het singleleven dat zo spannend lijkt in je lange relatie kan heel leuk en vrij zijn, maar je kan ook je momenten hebben dat het even 'alleen' voelt.. als dan om je heen je vrienden gaan trouwen en settlen.. Toch denk ik dat je niet bij iemand moet blijven om maar niet alleen te zijn. Maar ook beseffen dat het wel heel bijzonder is en dat wat je met een jarenlange relatie hebt niet zomaar 1,2,3 weer is opgebouwd met een nieuw iemand.. dat het leven ook dan maar loopt zoals het loopt Uiteindelijk moet je in elke situatie dan ook er zelf wat moois van maken ! (met of zonder partner, bedoel ik).
Heb zelf wel voor uitmaken gekozen zo'n 3,5 jaar geleden (was toen 23, na relatie van 4 jaar).. Geen spijt van, ik ben nu zoveel meer mezelf dan toen bij hem en weet ook zeker dat het tussen ons nooit meer zal gaan werken. Maar op sommige momenten met een soort weemoed terug aan hoe fijn het was om de meest kneuterige dingen samen mee te maken..
Best goed om af en toe even bewust stil te staan of deze weg in relatieland nog wel past bij waar je naartoe wilt.. aan de andere kant moet je vooral niet vergeten om ook samen te genieten en er wat van te maken, uiteindelijk kom je in elke relatie wel wat sleur tegen..
Het singleleven dat zo spannend lijkt in je lange relatie kan heel leuk en vrij zijn, maar je kan ook je momenten hebben dat het even 'alleen' voelt.. als dan om je heen je vrienden gaan trouwen en settlen.. Toch denk ik dat je niet bij iemand moet blijven om maar niet alleen te zijn. Maar ook beseffen dat het wel heel bijzonder is en dat wat je met een jarenlange relatie hebt niet zomaar 1,2,3 weer is opgebouwd met een nieuw iemand.. dat het leven ook dan maar loopt zoals het loopt Uiteindelijk moet je in elke situatie dan ook er zelf wat moois van maken ! (met of zonder partner, bedoel ik).
Heb zelf wel voor uitmaken gekozen zo'n 3,5 jaar geleden (was toen 23, na relatie van 4 jaar).. Geen spijt van, ik ben nu zoveel meer mezelf dan toen bij hem en weet ook zeker dat het tussen ons nooit meer zal gaan werken. Maar op sommige momenten met een soort weemoed terug aan hoe fijn het was om de meest kneuterige dingen samen mee te maken..
maandag 28 april 2008 om 22:47
@Zeno: Gelukkig hebben jullie een oplossing gevonden samen. En eerlijk dat je zegt dat het jou net zo goed had kunnen gebeuren, het vreemdgaan. Denk je dat de relatie die jullie nu hebben altijd zo zal blijven? Of dat er (weer) een moment zal komen waarop jullie monogaam zijn? B. zal een open relatie nooit willen, tenminste dat zegt hij en hij klinkt vastberaden. Natuurlijk heb ik er zelf wel over nagedacht, maar ik denk niet dat dat een oplossing zou zijn voor ons. Nouja, het is niet eens een optie want hij wil het gewoon niet.
dinsdag 29 april 2008 om 00:34
Trinity, in onze visie zijn wij monogaam - op emotioneel/relationeel vlak, en dat is wat voor ons telt. Jouw vriend B. schijnt ervan overtuigd te zijn dat seksuele exclusiviteit noodzakelijk is voor een goede relatie, terwijl ervaring ons heeft geleerd dat dit tot frustratie leidt en op die manier de relatie schade toebrengt.
Maar naar het vorige systeem willen wij niet terug, dat is naar onze mening een verkeerd uitgangspunt. Dat hoeft niet te betekenen dat mijn vrouw of wij beiden steeds buitenechtelijke seks willen/moeten hebben, maar wel dat de mogelijkheid daartoe steeds open blijft.
Maar naar het vorige systeem willen wij niet terug, dat is naar onze mening een verkeerd uitgangspunt. Dat hoeft niet te betekenen dat mijn vrouw of wij beiden steeds buitenechtelijke seks willen/moeten hebben, maar wel dat de mogelijkheid daartoe steeds open blijft.
dinsdag 29 april 2008 om 11:55
quote:Trinity schreef op 27 april 2008 @ 23:38:
Maar wat ik bedoel: als ik door zou gaan met B., ben ik ontzettend bang dat die twijfels over een tijd (dat kan maanden maar ook jaren zijn) weer terugkomen. En dan? We hebben nu geen kinderen, zijn niet getrouwd, kunnen nog relatief 'makkelijk' uit elkaar. Misschien is het mijn leeftijd, ben ik nog te jong, en denk ik er over een paar jaar heel anders over. Dat ik de afgelopen zeven jaar heel veel liefde heb mogen ontvangen van B., daar ben ik heel dankbaar voor. En ik realiseer me dat er genoeg mensen zijn die hier naar op zoek zijn, naar hetgene dat ik nu weggooi. Maakt me dat een egoistisch, dom persoon? Misschien ga ik wel keihard op m'n bek, zoals Frits hoopt. Dat moet dan maar toch?Op je bek gaan is natuurlijk een risico dat je loopt. Ik weet niet hoe jij erover denkt, maar voor mij is dat nog altijd een beter vooruitzicht dan in de situatie blijven die ik nu zit. Het is een sprong in het duister en je weet natuurlijk nooit wat er nog aan komt, maar als je het niet riskeert zal je het absoluut nooit weten!! Moest je echt volkomen gelukkig zijn en je hele toekomst samen zien, dan zou je deze gedachten niet hebben en zou je absoluut bij hem blijven, toch? Soms moet je je gewoon neerleggen bij duidelijke feiten en de gevolgen ervan ondergaan. Goed of slecht ...
Maar wat ik bedoel: als ik door zou gaan met B., ben ik ontzettend bang dat die twijfels over een tijd (dat kan maanden maar ook jaren zijn) weer terugkomen. En dan? We hebben nu geen kinderen, zijn niet getrouwd, kunnen nog relatief 'makkelijk' uit elkaar. Misschien is het mijn leeftijd, ben ik nog te jong, en denk ik er over een paar jaar heel anders over. Dat ik de afgelopen zeven jaar heel veel liefde heb mogen ontvangen van B., daar ben ik heel dankbaar voor. En ik realiseer me dat er genoeg mensen zijn die hier naar op zoek zijn, naar hetgene dat ik nu weggooi. Maakt me dat een egoistisch, dom persoon? Misschien ga ik wel keihard op m'n bek, zoals Frits hoopt. Dat moet dan maar toch?Op je bek gaan is natuurlijk een risico dat je loopt. Ik weet niet hoe jij erover denkt, maar voor mij is dat nog altijd een beter vooruitzicht dan in de situatie blijven die ik nu zit. Het is een sprong in het duister en je weet natuurlijk nooit wat er nog aan komt, maar als je het niet riskeert zal je het absoluut nooit weten!! Moest je echt volkomen gelukkig zijn en je hele toekomst samen zien, dan zou je deze gedachten niet hebben en zou je absoluut bij hem blijven, toch? Soms moet je je gewoon neerleggen bij duidelijke feiten en de gevolgen ervan ondergaan. Goed of slecht ...
dinsdag 29 april 2008 om 12:43
@ Troubled: Hoe jij het beschrijft, dat je er tegenop kijkt als je ex thuis kwam... zo erg heb ik het niet. Ik vind het vooral lastig om te genieten van hetgeen we samen hebben/delen. Momenteel denk ik alleen maar na en daar wordt ik niet vrolijker van. Dit heeft natuurlijk weer effect op mijn vriend, want ik doe soms gewoon kortaf, hoewel ik het niet wil, maar het gaat vanzelf. (Ik heb trouwens een weekje elders doorgebracht en ben nu dus weer bij mn vriend). Hij merkt dit overduidelijk aan mij... logisch ook.
@ Zeno: Ik denk dat jullie een hele mooie oplossing hebben. Maar hoe oud was je toen je die maakte? Ik vraag me af of ik (als ik dan naar mezelf kijk) niet te jong ben voor zo'n beslissing. Moet ik niet gewoon genieten van het leven ipv me alleen maar zorgen te maken? Enne net als bij Trinity zou mijn vriend het ook nooit willen. Ik heb het wel eens voorzichtig geopperd.... maar een duidelijke nee.
@ Trinity: zie je mail... weer een update.
@ Frits: Misschien een beetje late reactie op jouw post... maar egoïstisch ben ik zeker. Maar is dat ook niet verstandig als je niet gelukkig bent in de situatie waarin je verkeert? En dat je dan op zoek gaat naar een mogelijk knelpunt/oplossing? Het is een deel van het probleem denk ik, en wil je eruit komen, dan is egoïsme noodzakelijk. Zo zie ik het.... En ik probeer er zoveel mogelijk met mijn vriend over te praten, maar het blijft zeker iets waar IK mee zit en waar IK uit wil komen.
@ Zeno: Ik denk dat jullie een hele mooie oplossing hebben. Maar hoe oud was je toen je die maakte? Ik vraag me af of ik (als ik dan naar mezelf kijk) niet te jong ben voor zo'n beslissing. Moet ik niet gewoon genieten van het leven ipv me alleen maar zorgen te maken? Enne net als bij Trinity zou mijn vriend het ook nooit willen. Ik heb het wel eens voorzichtig geopperd.... maar een duidelijke nee.
@ Trinity: zie je mail... weer een update.
@ Frits: Misschien een beetje late reactie op jouw post... maar egoïstisch ben ik zeker. Maar is dat ook niet verstandig als je niet gelukkig bent in de situatie waarin je verkeert? En dat je dan op zoek gaat naar een mogelijk knelpunt/oplossing? Het is een deel van het probleem denk ik, en wil je eruit komen, dan is egoïsme noodzakelijk. Zo zie ik het.... En ik probeer er zoveel mogelijk met mijn vriend over te praten, maar het blijft zeker iets waar IK mee zit en waar IK uit wil komen.
dinsdag 29 april 2008 om 12:59
@Help, inderdaad veel overeenkomsten in onze situaties... Wat ik me afvroeg na het lezen van jouw verhaal: hoe kwam het dat je na die drie maanden weer samen te zijn niet meer dat 100% gevoel had? Wat was er anders? Had je geproefd van het leven als single en beviel dat zo goed of was het iets anders? Want die tijd dat jullie uit elkaar waren had je veel verdriet en wilde je het heel graag terug, toch?
En wat ga je nu dan doen? Je zegt dat je het liefst vrijgezel wil zijn, je baan wil opzeggen etc. maar dat je het toch nu eerst nog een keer echt gaat proberen met je vriend. Waarom?
@trinity (reactie,sorry moet nog ff uitvinden hoe alles werkt)
Ik denk dat hij me te erg heeft gekwetst toen. Ook is onze realtie door onze verschillen altijd hard werken geweest. We moeten allebei veel dingen opgeven om bij elkaar te kunnen zijn. Ik was ook wel blij dat ik weer terug kon verhuizen richting familie en vrienden, ik was bij hem ingetrokken en had veel heimwee.
De reden dat ik het nog een kans wil geven, is omdat we de aankomende tijd wel veel bij elkaar kunnen zijn en dan eindelijk tijd hebben om leuke dingen met elkaar te doen ( misschien bevalt dit wel zo goed, dat ik de dingen die ik op moet geven niet al te erg ga missen). Ergens hoop ik dat het 100% gevoel dan ook weer terug komt. Dat gevoel kan toch niet helemaal weg zijn? Ook ben ik bang dat als ik er een punt achter zet, na een tijd erachterkom, dat hij toch de ware is en dat ik dan alles verpest heb. Sorry, erg laf van mij.
Mijn vriend weet van mijn twijfels, hij wil er voor gaan, maar dan moet ik het ook voor 100% willen,. We hebben nu de afspraak dat we veel leuke dingen en gaan praten. Maar mocht ik na de zomervakantie nog steeds erg twijfelen, dan stoppen we ermee.
En wat ga je nu dan doen? Je zegt dat je het liefst vrijgezel wil zijn, je baan wil opzeggen etc. maar dat je het toch nu eerst nog een keer echt gaat proberen met je vriend. Waarom?
@trinity (reactie,sorry moet nog ff uitvinden hoe alles werkt)
Ik denk dat hij me te erg heeft gekwetst toen. Ook is onze realtie door onze verschillen altijd hard werken geweest. We moeten allebei veel dingen opgeven om bij elkaar te kunnen zijn. Ik was ook wel blij dat ik weer terug kon verhuizen richting familie en vrienden, ik was bij hem ingetrokken en had veel heimwee.
De reden dat ik het nog een kans wil geven, is omdat we de aankomende tijd wel veel bij elkaar kunnen zijn en dan eindelijk tijd hebben om leuke dingen met elkaar te doen ( misschien bevalt dit wel zo goed, dat ik de dingen die ik op moet geven niet al te erg ga missen). Ergens hoop ik dat het 100% gevoel dan ook weer terug komt. Dat gevoel kan toch niet helemaal weg zijn? Ook ben ik bang dat als ik er een punt achter zet, na een tijd erachterkom, dat hij toch de ware is en dat ik dan alles verpest heb. Sorry, erg laf van mij.
Mijn vriend weet van mijn twijfels, hij wil er voor gaan, maar dan moet ik het ook voor 100% willen,. We hebben nu de afspraak dat we veel leuke dingen en gaan praten. Maar mocht ik na de zomervakantie nog steeds erg twijfelen, dan stoppen we ermee.
dinsdag 29 april 2008 om 17:39
@Akkies: vooraan in de 30, maar waarom zou dat een verschil maken (of bedoel je dat het verstand niet voor de jaren komt... ).
Nee even serieus, dat jonge mensen nog steeds een relatie aangaan vanuit de idee dat tenzij hun relatie op de klippen loopt, ze hun hele verdere leven alleen seks zullen hebben met die ene partner, lijkt in deze tijd ronduit onvoorstelbaar.
Vroeg of laat gaan ze op hun bek, dan leren ze het "the hard way"... niets op tegen, was er niet dat jammerlijke bijeffect van relatiebreuken/echtscheidingen, zeker als er kinderen zijn.
Nee even serieus, dat jonge mensen nog steeds een relatie aangaan vanuit de idee dat tenzij hun relatie op de klippen loopt, ze hun hele verdere leven alleen seks zullen hebben met die ene partner, lijkt in deze tijd ronduit onvoorstelbaar.
Vroeg of laat gaan ze op hun bek, dan leren ze het "the hard way"... niets op tegen, was er niet dat jammerlijke bijeffect van relatiebreuken/echtscheidingen, zeker als er kinderen zijn.
vrijdag 9 mei 2008 om 10:25
Hallo allemaal,
Ik vraag me af hoe het nu met iedereen gaat, al knopen door kunnen hakken?
Ik zelf voel me nog steeds behoorlijk k*t! Het lekkere weer vrolijkt me wel enigzins op. Maar heb nog steeds zo veel twijfel ik kan echt geen beslissing nemen. Als ik bij hem blijf kan ik niet al de dingen doen die ik wil doen.Maar ik hou van hem en aankomende dagen zie ik hem heel veel en daar verheug ik me dan ook weer op, dta is toch een teken dat het gevoel er nog wel degelijk is. We gaan ook nog 24 dagen op vakantie (die hij voor een groot deel betaald) Daar voel ik me dan ook schuldig over, straks blijkt na de vakantie dat ik echt niet verder wil en dan voelt hij zich misschien gebruikt. Terwijl ik nu echt zie als een manier om weer dichter bij elkaar te komen en als dat lukt, kan ik me er misschien ook wel bij neer leggen dat ik sommige dingen moet laten voor deze relatie.
Ik vraag me af hoe het nu met iedereen gaat, al knopen door kunnen hakken?
Ik zelf voel me nog steeds behoorlijk k*t! Het lekkere weer vrolijkt me wel enigzins op. Maar heb nog steeds zo veel twijfel ik kan echt geen beslissing nemen. Als ik bij hem blijf kan ik niet al de dingen doen die ik wil doen.Maar ik hou van hem en aankomende dagen zie ik hem heel veel en daar verheug ik me dan ook weer op, dta is toch een teken dat het gevoel er nog wel degelijk is. We gaan ook nog 24 dagen op vakantie (die hij voor een groot deel betaald) Daar voel ik me dan ook schuldig over, straks blijkt na de vakantie dat ik echt niet verder wil en dan voelt hij zich misschien gebruikt. Terwijl ik nu echt zie als een manier om weer dichter bij elkaar te komen en als dat lukt, kan ik me er misschien ook wel bij neer leggen dat ik sommige dingen moet laten voor deze relatie.
vrijdag 9 mei 2008 om 15:37
Hoi Help
Vervelend zeg dat je nog zoveel twijfels hebt. Is het puur het feit dat jullie elkaar zo weinig zien dat je aan het twijfelen maakt? Ik hoop voor je dat die vakantie jullie goed zal doen. Het is zeker een manier om dichter tot elkaar te komen. Maar de vraag is of dat ook gebeuren zal... bij mij was dat iig niet zo. Tussen mijn vriend en mij loopt het al een hele tijd niet meer zo lekker. Laatst zijn we een weekend weg geweest, en we wisten gewoon bijna niks tegen elkaar te zeggen vanwege de spanningen die er spelen tussen ons. Heeeeel vervelend.
Ik denk ook steeds vaker dat uitmaken de enige oplossing is. Het is gewoon over tussen ons, het vuur is gedoofd. Ik voel me geestelijk wel aantrokken tot hem, maar lichamelijk absoluut niet meer. En dat is frustrerend en leidt alleen maar tot spanningen. Doordat we allebei niet makkelijke met elkaar praten, komen er ook steeds meer escalaties. Graag zou ik er een poosje tussenuit gaan, maar daar staat mijn vriend niet voor open. Misschien moet ik, net als Trinity heeft gedaan, de stap zetten en het uitmaken.
En hoe is het met de rest?
Vervelend zeg dat je nog zoveel twijfels hebt. Is het puur het feit dat jullie elkaar zo weinig zien dat je aan het twijfelen maakt? Ik hoop voor je dat die vakantie jullie goed zal doen. Het is zeker een manier om dichter tot elkaar te komen. Maar de vraag is of dat ook gebeuren zal... bij mij was dat iig niet zo. Tussen mijn vriend en mij loopt het al een hele tijd niet meer zo lekker. Laatst zijn we een weekend weg geweest, en we wisten gewoon bijna niks tegen elkaar te zeggen vanwege de spanningen die er spelen tussen ons. Heeeeel vervelend.
Ik denk ook steeds vaker dat uitmaken de enige oplossing is. Het is gewoon over tussen ons, het vuur is gedoofd. Ik voel me geestelijk wel aantrokken tot hem, maar lichamelijk absoluut niet meer. En dat is frustrerend en leidt alleen maar tot spanningen. Doordat we allebei niet makkelijke met elkaar praten, komen er ook steeds meer escalaties. Graag zou ik er een poosje tussenuit gaan, maar daar staat mijn vriend niet voor open. Misschien moet ik, net als Trinity heeft gedaan, de stap zetten en het uitmaken.
En hoe is het met de rest?
vrijdag 9 mei 2008 om 15:39
Aanvulling voor Help:
Juist het 'dingen laten' voor de relatie... daar loop ik ook zo tegenaan. Ik wil graag reizen, feesten, de wereld zien, mensen ontmoeten... moet ik dat allemaal maar laten omdat mijn vriend dat liever niet wil? En dat op mijn leeftijd? Bij welke dingen heb jij het gevoel dat je ze moet laten?
Juist het 'dingen laten' voor de relatie... daar loop ik ook zo tegenaan. Ik wil graag reizen, feesten, de wereld zien, mensen ontmoeten... moet ik dat allemaal maar laten omdat mijn vriend dat liever niet wil? En dat op mijn leeftijd? Bij welke dingen heb jij het gevoel dat je ze moet laten?
vrijdag 16 mei 2008 om 14:04
Hallo iedereen
Met mij gaat ondertussen alles helemaal goed. Ik woon nu op een appartement, dus we wonen niet meer samen. En ik kan eerlijk zeggen dat het voor mij als een soort bevrijding voelt. Natuurlijk mis ik het soms wel om iemand bij me te hebben, alleen is ook maar alleen. Maar ik neem gewoon geen genoegen meer met gewoon 'iemand' bij me te hebben. Het moet voor mij ook 200% goed voelen, anders hoeft het voor mij niet meer. Dan zit ik maar alleen, kan ik best wel tegen.
Ik hoop dat degene die nog twijfelen er binnenkort ook uitgeraken. Voor mij was het gewoon al een hele opluchting om voor mezelf te kunnen zeggen: hier stopt het, ik stop met twijfelen en piekeren en ik zet er gewoon een punt achter. Beseffen voor jezelf dat het voorbij is, dat was voor mij het moeilijkste. Van daar gaat het echt alleen maar gemakkelijker (voor mij in ieder geval).
Veel sterkte in ieder geval!
Met mij gaat ondertussen alles helemaal goed. Ik woon nu op een appartement, dus we wonen niet meer samen. En ik kan eerlijk zeggen dat het voor mij als een soort bevrijding voelt. Natuurlijk mis ik het soms wel om iemand bij me te hebben, alleen is ook maar alleen. Maar ik neem gewoon geen genoegen meer met gewoon 'iemand' bij me te hebben. Het moet voor mij ook 200% goed voelen, anders hoeft het voor mij niet meer. Dan zit ik maar alleen, kan ik best wel tegen.
Ik hoop dat degene die nog twijfelen er binnenkort ook uitgeraken. Voor mij was het gewoon al een hele opluchting om voor mezelf te kunnen zeggen: hier stopt het, ik stop met twijfelen en piekeren en ik zet er gewoon een punt achter. Beseffen voor jezelf dat het voorbij is, dat was voor mij het moeilijkste. Van daar gaat het echt alleen maar gemakkelijker (voor mij in ieder geval).
Veel sterkte in ieder geval!
