Komt het nog goed?

Hallo iedereen,



Ik zit met een probleem, en ik ben bang dat ik dat niet in paar regels kan uitleggen. Dus bereid je voor, hier komt een redelijk lang verhaal, met heel wat nare situatie's.



Ongeveer drie jaar geleden begon het. Mijn vriendin en ik leerden elkaar kennen via de toen populaire netwerksite cu2. Per ongeluk kwam mijn vriendin op mijn profiel terecht, maar schrijf toch een berichtje. Na wat chatten enz besloten we om een keer af te spreken. Dit hebben we gedaan, en daar begon onze relatie. We dachten eerst nog van elkaar dat we

elkaar niet zagen zitten, maar niets is minder waar.



Geweldige tijden hadden we met z'n tweeen. We woonden beide nog bij onze ouders, die alleen maar konden zeuren dat we ons wel met school moesten bezig houden want we zaten allebei in het examenjaar. Nou we zijn geslaagd hoor. Hehe.



Gingen op vakantie, centerparks, Oostenrijk en Italie. Helemaal top. Na ongeveer 9 maanden voelde ik mij slecht, angstig en hyperfentilatie. Me ouders en familie, zelfs vrienden en kennissen dachten dat dat door haar kwam en dwongen me dan ook bijna om er mee op te houden. Nadat iedereen op me in had gepraat, deed ik dan ook maar. De grootste fout uit mijn leven, tot nu toe!



Gelukkig heb ik er wel van geleerd, naar mijn eigen gevoel te luisteren, en mijn hart te volgen en dat doe ik dus nu ook.

Na ongeveer een jaar kwamen we weer met elkaar in kontact. We spraken af, maar weer zaten onze ouders, attans vooral mijn ouders er tussen. Opeens ging het heel snel. We hielden kontact, mijn vriendin was zwanger, helaas op dat moment niet van mij, maar ondanks dat koos ik voor haar.



Het dochtertje werd geboren en ongeveer vanaf het begin zorgden we samen voor haar. Even ter nadere informatie, we zijn beide erg jong nog, zei 18 en ik 19, (ons dochtje is nu 11 maanden). In het verhaal zal ik ook verder spreken over "ons dochtetje" omdat ik haar zo accepteer en omdat ik al vanaf het begin met haar bezig ben.



Maargoed, mijn vriendin woonden in een moederhuis, kreeg een urgentie voor een huis en vroeg of ik bij haar wilde komen wonen. Daar heb ik niet lang over hoeven denken, en dat dan ook maar gelijk gezegd. In december zijn we begonnen met klussen in het huis, en met oud en nieuw woonden we er al. Allemaal in een tijdsbestek van ongeveer twee maanden.



Voordat ik haar opnieuw leerden kennen was ik begonnen aan een opleiding. Nou moest ik daarvoor stage gaan lopen, en dat verdiende natuurlijk geen zak. Financieel hadden we het heel zwaar, zei moest alles betalen, maar het ergste was/is, ik gaf het geld wat ik dan verdiende (300 euro) uit aan sigaretten en broodjes op het station voor mijzelf.



In de huishouding ging het slecht, beide deden we er niets aan, en het werd een varkensstal. De spanningen liepen steeds meer op, en Booeeem deed het na zeven maanden daar samen gewoond te hebben. Mijn vriendin wilde rust, even geen kontact, maar was in die tijd wederom zwanger. Deze keer van mij. We hadden samen het besluit genomen voor nog een kindje, maar aangezien we ruzie hadden, had ik geen kontact meer met haar. Wat ik ook probeerde, ze negeerde me.

Sterker nog, ze werd alleen maar bozer als ik wat stuurde naar haar mail of telefoon.



Zei woonden tijdelijk bij haar moeder, en ik bij mijn ouders. Nu is haar moeder op vakantie gegaan, en had mij verboden kontact met haar op te nemen, maar ik hield het niet langer uit. Ik ging langs ons huis, belde netjes aan, maar ze deed niet open. Heb daar twee uur staan wachten, maar geen reactie.



Ik weet dat ik heel veel fouten heb gemaakt, dat ben ik mij gaan realiseren. Ik bedankte haar nooit voor alles wat ze voor me deed, maar zo zit ik niet in mekaar. Nu heb ik het wel leren waarderen, en heb dat haar dan ook uitgelegd. Ik deed haar veel beloftes, dat ik kon blijven werken bij het bedrijf waar ik stage liep, en dat ik dan goed ging verdienen. Maar dat gebeurde ook al niet. Als ik weg wilde naar vrienden of familie deed ik dat, want op zo'n moment dacht ik niet na dat ik zelf voor haar en ons dochtertje had gekozen, terwijl zei nooit weg kon.



Al met al, heel veel fouten. Ik heb ze ingezien en ben ermee aan de slag gegaan. Heb hulp gezocht bij een maatschappelijk werker, heb me voorgenomen om nooit meer dingen te zeggen die ik niet kan waarmaken, en ik heb mezelf gezworen mee te gaan helpen in de huishouding en meer tijd met haar en ons dochtertje door te brengen. Het leven is kort, en elk moment dat we samen kunnen zijn wil ik daarvan gaan genieten.



Ben weer terug bij mijn oude werkgever, doe daar intern een opleiding, zodat ik nu degene kan zijn die het geld gaat binnenhalen, en ik heb haar gezegd dat ze nu moet gaan doen wat ze wil, school/werk of iets anders. Ik heb alles voor haar over, wil het haar bewijzen, maar ben bang dat ik daarvoor de kans niet meer krijg.



Ik smste haar dat ik verder ging met mijn eigen leven, ik wil wel mijn hele leven op haar wachten maar dat is niet te doen, en zeker nadat zei allemaal smsjes had gestuurd dat het over was, dacht ik ik moet me erbij neerleggen.



Nog geen twee uur later, na het ontvangen van mijn smsje. Belde ze. We hebben drie uur gesproken over koetjes en kalfjes. Over de televisieaansluiting bij ons thuis dat ze graag een tweede erbij wil zodat ook weer in de woonkamer gekeken kan worden enz. Hartstikke gezellig.



Nu heb ik vandaag zo'n tweede ontvanger van KPN erbij gehaald, en gaf dat aan haar door. Wanneer ik mocht langs komen om hem te brengen en in te stellen. En op die manier kan ik ook ons dochtje weer eens zien, maar ze smste terug dat ze me nu nog niet wilde zien, dat ze nog wel liet horen wanneer ze wel kon.



Ik realiseer me heel goed dat er een hoop is gebeurd tussen ons, dat ze dat niet zomaar kan vergeten, maar ze weet ook hoeveel ik van haar en ons dochterje houd. Dat ik het allemaal goed wil doen, een goede vader zijn, mee help in de huishouding en klaar sta voor hun wanneer ze me nodig hebben.



Ben gestopt met school om geld te gaan verdienen, heb professionele hulp gezocht om mijn problemen beter onder ogen te kunnen zien, enzovoort. Maar ze gelooft het niet meer. Kan me dat wel voorstellen, maar de enige manier om erachter te komen hoe de "nieuwe" Mike is, is door me een kans te geven, niet waar?



Wat moet ik nou doen? Moet ik haar nog langer met rust laten, of moet ik juist iets organiseren?

Ik wil best een etentje organiseren of een picknick, maar ik vraag me af of ze dan uberhaupt wel komt opdagen. Heeft iemand advies voor me, wat ik nou in deze situatie moet doen?



Groetjes,



Mike

Meds, slaap lekker, geniet ervan. En ik lees je reactie's nog wel eens over, als er nieuwe komen te staan zie ik dat vanzelf en aan de hand van tijd, zal ik ze allemaal beantwoorden.

Ja ik las net ook het bericht van Felicitaatje en ik moet zeggen zo'n goede uitleg op het gebied van haar gevoelens en tijd heb ik nog nooit gehad.



Vanaf mijn kant zal ze rust krijgen voorlopig, sterker nog ik was van plan om mijn vakantie voor haar te anuleren zodat ik er voor haar was als ze dat wilde. Maar misschien is het wel ok als ik een weekje weg ben.



En als zei nou wederom kontact met mij opneemt, en vraagt of ik langs kom? Moet ik dat dan doen, of moet ik dan zeggen, nee! Jij wilt rust dus dan neem je die ook maar?

Nee tuurlijk niet, maar misschien test ze me alleen maar uit, of ik inderdaad wel gelijk voor haar opspring als ze wat vraagt.



Zo nu en dan geeft ze me het gevoel dat ze me gebruikt heeft, dat ze alleen maar een man wil omdat ze het alleen niet zonder kan.



Andersinds, we kennen elkaar al meer dan 3 jaar en zoeken elkaar elke keer toch weer op. We zijn wel voor elkaar gemaakt maar moeten de juiste relatie nog krijgen.



En wat Ehh... met vakantie?

Ja dat zie je wederom helemaal goed Felicitaatje.



Maar zoals ik al zei: als ik dan zeg dat ik haar keuze's en beslissingen accepteer, en dat ik het jammer vind dat het zo is gelopen, maar dat ik niet mijn hele leven op haar kan wachten (wat ik wel zou doen hoor), dan zoekt ze opeens wel kontact, en praat ze ook niet meer met opgeheven stem. Dat is dan toch wel een teken dat ze me eigenlijk niet kwijt wil, niet waar?

Nou, ze belt volgens mij alleen maar op als ze zich eenzaam voelt, geeft haar eigen fouten ook niet aan, en beweert dat ik de enige ben die fout heeft gezeten.



Maar inderdaad, precies wat je zegt, misschien vind ze het leuk om mij in haar macht te hebben. Dat is misschien een betere uitleg. Ze weet dat ik zo als een hondje achter haar aan zou lopen.



Het ergste is nog, en dat vind ik te vreselijk om te horen dat haar eigen vader mij waarschuwd voor haar. Terwijl ik geen kwaads in haar zie.



Haar vader zegt "..(mijn vriendin)... leeft in een eigen droom/fantasiewereld, en zodra iemand te dicht bij de waarheid komt, worden ze uitgekotst".



Ze heeft een hoop ellende veroorzaakt ook bij haar ouders, maar die verhalen laat ik hier maar achter wegen. Wel is het zo dat ik nog steeds in haar geloof, en iedereen, niet alleen van mijn kant, maar ook van haar kant mij probeert te waarschuwen.



Ik schijn juist veel te goed voor haar te zijn, en zei beweerd alleen maar van niet.



Volgens mij ben ik 1 van de weinige die nog in haar gelooft. Maar ik zie ook niet waar al die mensen dat kwaad vandaan halen? Ik merk niets, ik vind haar een fantastisch meid, goede moeder enz.

Mmmm, dus je bedoelt eigenlijk te zeggen dat ze me nou juist wel of juist niet kwijt wil?



Ze hoeft niet eens zoveel te doen om mij te manipuleren. In onze eerste relatie ongeveer 3 jaar geleden wilde ze al graag een kindje. Maar omdat ik toen al zoveel voor haar over had dacht ik inderdaad dat het normaal was, ik kocht zelfs babykleren samen met haar voor ik weet neit hoeveel geld.



Ik denk namelijk wel dat ze me terug wil, maar dat ze me nu nog wil uitproberen, om te kijken of ik genoeg gestraft ben en inderdaad alles goed gaat doen.



Volgens mij als ze dit een tijdje zo volhoud heb ik dusdanig veel gedacht dat ik dalijk alleen maar weer naar haar mening luister en mijn eigen opzij schuif. Maar dat lijkt me ook niet de bedoeling.



Ongeacht alle waarschuwingen wil ik toch met haar verder. Zoals het hoort, een gezin waarvan beide aan de slag zijn met werk of school en in de vrije tijd als gezin zijnde van de mooie kanten van het leven kunnen genieten.

En wat betreft inlevingsgevoel, en mijn gevoelens voorop, nee hoor. Ze vond het juist vreemd dat ik zo nu en dan de behoefte had om naar mijn familie of vrienden te gaan.



Het liefste had ze gezien dat ik alleen maar thuis bleef zitten, en blijft me nu ook nog steeds verwijten dat weet je nog die ene keer dat ik met je mee ging naar je familie dat het gelijk weer tot 23:00 duurde.



Maar ik besef wel dat ik niet mijn familie/vrienden in een hoek kan dumpen omdat ik zoveel voor haar over heb. Dat heb ik toen dertijd ook niet gedaan, en ging geregeld langs. Tot grote ergernis van mijn vriendin.

Nou mijn gevoel vraagt zich regelmatig af waarom al die mensen mij proberen te weerhouden om met haar te stoppen, maar aagezien ik al eens naar al die mensen heb geluisterd, hun advies heb opgevolgd en ik daardoor ongelukkig werd, volg ik nu mijn eigen gevoel en hart.



En die zegt dat ik moet vechten voor de meisje, ik houd van haar en dat zeg ik niet alleen omdat de seks zo goed is, al kon ze helemaal geen seks hebben om welke reden dan ook, of kreeg ze opeens iets ernstigs, blijf ik toch voor haar kiezen.

En ik weet eigenljk ook wel dat ze mij nooit zal laten gaan, want dat hebben we elkaar in het verleden al wel bewezen, maar volgens mij test ze me nu gewoon uit, en dat voelt ook een beetje als ge/misbruiken.