Kinderen
alle pijlers
Begrijpen kleine kinderen al iets van dankbaarheid?
maandag 7 juli 2008 om 18:34
Beetje stomme topictitel misschien, maar ik had net weer een akkefietje met mijn zoon om iets wat naar mijn zin té vaak voorkomt.
Mijn zoontje wordt best verwend. Ik vind het leuk om bijvoorbeeld "zomaar" iets lekkers te eten met hem of om hem "zomaar" een klein cadeautje te geven of om "zomaar" iets leuks met hem te gaan doen. Pannenkoeken eten bijvoorbeeld, zonder dat daar reden voor is maar gewoon omdat ik vind dat hij lief is.
Ik wil dat in principe ook niet veranderen ofzo, ik vind het heerlijk om hem op die manier te verwennen. Maar ik wil tegelijkertijd ook dat hij weet dat het verwennen is, dat het niet vanzelfsprekend is dat hij iets krijgt. En dat laatste, daar heb ik wat mij betreft te vaak problemen mee.
Bijvoorbeeld: zoon zit lekker te spelen en ik weet dat we ijsjes in de vriezer hebben. Dus denk ik "leuk, ik ga hem een ijsje geven, hij is zooo lief nu." Maar wat er dan gebeurt is het volgende: nog voor hij het ijsje zelfs maar opheeft, begint hij al te zeuren om nóg een ijsje. Of om ook een koekje. Datzelfde gebeurt met leuke dingen doen of cadeautjes krijgen: nog voor hij zelfs maar gespeeld heeft met hetgeen hij krijgt, begint hij al te zeuren om iets wat hij er bovenop wil krijgen.
Ik vind dat hij blij moet zijn met wat hij krijgt en zeg dat dus ook. Ik wil dat hij weet dat het niet vanzelfsprekend is om iets te krijgen en dat genoeg genoeg is. Maar snappen kinderen van 4 dat al? Ik word vaak boos om dat gedrag en heb de indruk dat hij de strekking van wat ik zeg niet helemaal begrijpt. Wat ik nu doe is het volgende: als hij iets krijgt en dat is het startsein voor gezeur om meer, dan krijgt hij helemaal niks. Koekje niet goed genoeg want je wil er ook nog eens een snoepje bij? Prima, lever het koekje dan maar weer in want het is of een koekje en dan dank je wel mamma, of niks.
Maar volgens mij is dat niet zo'n handige aanpak. Hoe gaan jullie daar mee om? En zijn jullie kinderen ook van die onverzadigbare verwende nesten?
Mijn zoontje wordt best verwend. Ik vind het leuk om bijvoorbeeld "zomaar" iets lekkers te eten met hem of om hem "zomaar" een klein cadeautje te geven of om "zomaar" iets leuks met hem te gaan doen. Pannenkoeken eten bijvoorbeeld, zonder dat daar reden voor is maar gewoon omdat ik vind dat hij lief is.
Ik wil dat in principe ook niet veranderen ofzo, ik vind het heerlijk om hem op die manier te verwennen. Maar ik wil tegelijkertijd ook dat hij weet dat het verwennen is, dat het niet vanzelfsprekend is dat hij iets krijgt. En dat laatste, daar heb ik wat mij betreft te vaak problemen mee.
Bijvoorbeeld: zoon zit lekker te spelen en ik weet dat we ijsjes in de vriezer hebben. Dus denk ik "leuk, ik ga hem een ijsje geven, hij is zooo lief nu." Maar wat er dan gebeurt is het volgende: nog voor hij het ijsje zelfs maar opheeft, begint hij al te zeuren om nóg een ijsje. Of om ook een koekje. Datzelfde gebeurt met leuke dingen doen of cadeautjes krijgen: nog voor hij zelfs maar gespeeld heeft met hetgeen hij krijgt, begint hij al te zeuren om iets wat hij er bovenop wil krijgen.
Ik vind dat hij blij moet zijn met wat hij krijgt en zeg dat dus ook. Ik wil dat hij weet dat het niet vanzelfsprekend is om iets te krijgen en dat genoeg genoeg is. Maar snappen kinderen van 4 dat al? Ik word vaak boos om dat gedrag en heb de indruk dat hij de strekking van wat ik zeg niet helemaal begrijpt. Wat ik nu doe is het volgende: als hij iets krijgt en dat is het startsein voor gezeur om meer, dan krijgt hij helemaal niks. Koekje niet goed genoeg want je wil er ook nog eens een snoepje bij? Prima, lever het koekje dan maar weer in want het is of een koekje en dan dank je wel mamma, of niks.
Maar volgens mij is dat niet zo'n handige aanpak. Hoe gaan jullie daar mee om? En zijn jullie kinderen ook van die onverzadigbare verwende nesten?
Am Yisrael Chai!
maandag 7 juli 2008 om 18:42
Of ze "dankbaar"zijn voor hetgeen ze wel krijgen weet ik niet echt, ze klagen er niet over iig.
Maar hier zijn ze gelukkig wel tevreden met wat ze wel krijgen, en dat er heeeel veeeel dingen zijn die ze niet (kunnen) krijgen snappen ze ook wel (geloof ik).
Ze hebben heel goed door dat niet alles wat in de winkels ligt ook daadwerkelijk door ons gekocht gaat worden (hoe mooi het ook is).
Maar hier zijn ze gelukkig wel tevreden met wat ze wel krijgen, en dat er heeeel veeeel dingen zijn die ze niet (kunnen) krijgen snappen ze ook wel (geloof ik).
Ze hebben heel goed door dat niet alles wat in de winkels ligt ook daadwerkelijk door ons gekocht gaat worden (hoe mooi het ook is).
maandag 7 juli 2008 om 18:45
Het lijkt me dat 4 juist de leeftijd is dat ze dat gaan leren. Het vragen om nog een ijsje, of nog iets hoort bij het grenzen aftasten. En een kind gaat nu eenmaal over de grenzen heen die je zelf hebt gelegd. Aan jou de schone taak om te laten zien dat die grenzen ook echt grenzen zijn.
Maar ik weet wat je bedoelt, hoe het voelt. Je denkt iets leuks te doen voor je kind en dan zeuren ze om meer. Ondankbare wezens! Kitty deed dit vorig jaar ook heel erg, en nog wel af en toe. Maar langzamerhand wordt het wel beter.
Maar ik weet wat je bedoelt, hoe het voelt. Je denkt iets leuks te doen voor je kind en dan zeuren ze om meer. Ondankbare wezens! Kitty deed dit vorig jaar ook heel erg, en nog wel af en toe. Maar langzamerhand wordt het wel beter.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 7 juli 2008 om 18:47
Ik heb geen kinderen, dus misschien geen recht van spreken, maar eigenlijk vind ik dat hij helemaal niet overal dankbaar voor hoeft te zijn. Een snoepje of koekje is toch niet iets om dankbaar voor te zijn? Dat hoort er toch gewoon bij? Net als af en toe een keer pannekoeken eten. Waarom moet hij daar dan zo dankbaar voor zijn?
En dat is niet lullig bedoeld.
En dat is niet lullig bedoeld.
maandag 7 juli 2008 om 18:51
maandag 7 juli 2008 om 18:54
Fash, zeg je er ook bij dat ie een ijsje krijgt omdat ie zo lief zit te spelen? Of dat het pannenkoeken eten speciaal is omdat jullie het samen zo geweldig doen?
Dat doe ik bij MK namelijk wel altijd. En ze heeft wel een heel korte tijd een fase gehad dat ze meteen om iets anders begon te vragen, maar dat was heel simpel afgekapt met 'nee, dit is voor het nu lief spelen, het vlgende ijsje is voor een volgende speciale keer'. En nu weet ze dat iets 'heeeel pusjaal' is. En ze speelt het andersom ook: "Mama, dit is voor jou, omdat het vandaag een heel pusjaale dag is' en dan rust ze niet voor ik haar uitvoerig bedank enzo.
Dat doe ik bij MK namelijk wel altijd. En ze heeft wel een heel korte tijd een fase gehad dat ze meteen om iets anders begon te vragen, maar dat was heel simpel afgekapt met 'nee, dit is voor het nu lief spelen, het vlgende ijsje is voor een volgende speciale keer'. En nu weet ze dat iets 'heeeel pusjaal' is. En ze speelt het andersom ook: "Mama, dit is voor jou, omdat het vandaag een heel pusjaale dag is' en dan rust ze niet voor ik haar uitvoerig bedank enzo.
maandag 7 juli 2008 om 18:55
Dankbaar zijn en dankjewel zeggen vind ik niet hetzelfde. Dankjewel zeggen, kunnen kinderen al heel jong. Dankbaar zijn of dankbaarheid voelen lijkt me veel moeilijker. Ik heb geen verstand van ontwikkelingspsychologie, maar volgens mij zijn kinderen tot een bepaalde leeftijd egoistische, hebberige wezentjes. De mijne wel in elk geval.
maandag 7 juli 2008 om 18:56
Ik zou trouwens het koekje niet afpakken: dat was voor het lieve spelen. Dat heeft ie al gedaan: je zou hem wel voor het jengelen om meer 'straf' kunnen geven. Een paar minuten op een strafplek ofzo, en dan pas daarna (na het uitpraten 'waarom moest je van mama hier naartoe? en het sorry zeggen en goedknuffelen) het al verdiende koekje op laten eten.
maandag 7 juli 2008 om 18:56
quote:Kess schreef op 07 juli 2008 @ 18:51:
Het si toch heel normaal dat als iemand je een koekje geeft, je bij het aannemen ervan "dank je wel" zegt? Kwestie van manieren, vind ik. Dankbaarheid is misschien een groot woord, maar dank je wel zeggen is een kleine moeite.
Natuurlijk. Dankjewel zeggen is ook niet verkeerd. Maar dankjewel zeggen omdat je pannekoeken hebt gegeten? Dat gaat me iets te ver.
Ik krijg het gevoel dat kinderen niks meer mogen vragen, want 'Je hebt eergister al een ijsje gehad'. Niet alleen in dit voorbeeld, maar ik zie het wel vaker.
Het si toch heel normaal dat als iemand je een koekje geeft, je bij het aannemen ervan "dank je wel" zegt? Kwestie van manieren, vind ik. Dankbaarheid is misschien een groot woord, maar dank je wel zeggen is een kleine moeite.
Natuurlijk. Dankjewel zeggen is ook niet verkeerd. Maar dankjewel zeggen omdat je pannekoeken hebt gegeten? Dat gaat me iets te ver.
Ik krijg het gevoel dat kinderen niks meer mogen vragen, want 'Je hebt eergister al een ijsje gehad'. Niet alleen in dit voorbeeld, maar ik zie het wel vaker.
maandag 7 juli 2008 om 18:56
Shining,
Dat ben ik op zich wel met je eens, maar ik heb echt een takkenhekel aan kinderen die nog niet eens het ene op hebben en al zeuren om meer. Het gaat me dus ook specifiek om die situatie. Net was dat dus ook: ik dacht, hij mag wel lekker pannenkoeken eten vandaag. Terwijl ik de pannenkoeken sta te maken, komt ie met een doos koekjes aanlopen en begint al te zeuren of hij straks dan ook koekjes mag. Hallooooo, je hebt nog niet eens die pannenkoek gehad, kind, wees blij dat je pannenkoeken mag eten en geen spruitjes. Kan daar echt pissig van worden. Wat poezewoes dus ook beschrijft.
Kind zegt trouwens verder wel keurig dankjewel hoor, tegen mij en tegen vreemden en uit zichzelf, hij is heel beleefd. Maar dat leren wanneer iets genoeg is geweest, daar gaat het nu even niet zo lekker mee. En ik wil wel dat hij dat leert. Wees blij met wat je krijgt is hier dan ook het mantra, de laatste tijd en ik merk dat ik steeds strenger erin word omdat het me zo gruwelijk irriteert.
Dat ben ik op zich wel met je eens, maar ik heb echt een takkenhekel aan kinderen die nog niet eens het ene op hebben en al zeuren om meer. Het gaat me dus ook specifiek om die situatie. Net was dat dus ook: ik dacht, hij mag wel lekker pannenkoeken eten vandaag. Terwijl ik de pannenkoeken sta te maken, komt ie met een doos koekjes aanlopen en begint al te zeuren of hij straks dan ook koekjes mag. Hallooooo, je hebt nog niet eens die pannenkoek gehad, kind, wees blij dat je pannenkoeken mag eten en geen spruitjes. Kan daar echt pissig van worden. Wat poezewoes dus ook beschrijft.
Kind zegt trouwens verder wel keurig dankjewel hoor, tegen mij en tegen vreemden en uit zichzelf, hij is heel beleefd. Maar dat leren wanneer iets genoeg is geweest, daar gaat het nu even niet zo lekker mee. En ik wil wel dat hij dat leert. Wees blij met wat je krijgt is hier dan ook het mantra, de laatste tijd en ik merk dat ik steeds strenger erin word omdat het me zo gruwelijk irriteert.
Am Yisrael Chai!
maandag 7 juli 2008 om 18:57
quote:Kess schreef op 07 juli 2008 @ 18:51:
Het si toch heel normaal dat als iemand je een koekje geeft, je bij het aannemen ervan "dank je wel" zegt? Kwestie van manieren, vind ik. Dankbaarheid is misschien een groot woord, maar dank je wel zeggen is een kleine moeite.
Je kan een kind makkelijk aanleren dat hij "dankjewel" zegt als hij iets krijgt. De Pavlov reactie zeg maar. Of hij ook iets begrijpt van dat "dankjewel" is een tweede. En het lijkt me dat FV het daar nu juist over heeft. De kleine man ís niet dankbaar. Sterker nog, iets krijgen lijkt het sein voor méér.
Hmmm. Misschien vat hij het niet. Het is jou waarschijnlijk erg duidelijk waarom en wanneer je hem iets geeft, maar hij ziet de link tussen zijn gedrag en het krijgen niet zo. Vertel je hem ook waaróm jullie pannenkoeken gaan eten, waarom hij een ijsje krijgt etc? En dan vantevoren en niet achteraf zoals je nu doet zegmaar
Het si toch heel normaal dat als iemand je een koekje geeft, je bij het aannemen ervan "dank je wel" zegt? Kwestie van manieren, vind ik. Dankbaarheid is misschien een groot woord, maar dank je wel zeggen is een kleine moeite.
Je kan een kind makkelijk aanleren dat hij "dankjewel" zegt als hij iets krijgt. De Pavlov reactie zeg maar. Of hij ook iets begrijpt van dat "dankjewel" is een tweede. En het lijkt me dat FV het daar nu juist over heeft. De kleine man ís niet dankbaar. Sterker nog, iets krijgen lijkt het sein voor méér.
Hmmm. Misschien vat hij het niet. Het is jou waarschijnlijk erg duidelijk waarom en wanneer je hem iets geeft, maar hij ziet de link tussen zijn gedrag en het krijgen niet zo. Vertel je hem ook waaróm jullie pannenkoeken gaan eten, waarom hij een ijsje krijgt etc? En dan vantevoren en niet achteraf zoals je nu doet zegmaar
maandag 7 juli 2008 om 18:58
quote:shining schreef op 07 juli 2008 @ 18:47:
Ik heb geen kinderen, dus misschien geen recht van spreken, maar eigenlijk vind ik dat hij helemaal niet overal dankbaar voor hoeft te zijn. Een snoepje of koekje is toch niet iets om dankbaar voor te zijn? Dat hoort er toch gewoon bij? Net als af en toe een keer pannekoeken eten. Waarom moet hij daar dan zo dankbaar voor zijn?
En dat is niet lullig bedoeld.Ik denk dat er meer bedoeld wordt dat kinderen tevreden moeten zijn met wat ze krijgen (en niet altijd meer of beter willen). Maar dat is wat ik uit de op opmaak..
Ik heb geen kinderen, dus misschien geen recht van spreken, maar eigenlijk vind ik dat hij helemaal niet overal dankbaar voor hoeft te zijn. Een snoepje of koekje is toch niet iets om dankbaar voor te zijn? Dat hoort er toch gewoon bij? Net als af en toe een keer pannekoeken eten. Waarom moet hij daar dan zo dankbaar voor zijn?
En dat is niet lullig bedoeld.Ik denk dat er meer bedoeld wordt dat kinderen tevreden moeten zijn met wat ze krijgen (en niet altijd meer of beter willen). Maar dat is wat ik uit de op opmaak..
maandag 7 juli 2008 om 18:59
Ik neem aan dat Fash niet bedoelt dat haar kind geen dankjewel zegt. Maar voor een kind is dat nog een aangeleerd automatisme, het duurt een poos voor ze daar ook dankljewel bij vóelen.
Zoals Tila het doet, doe ik het ook. Als we een hele goede dag hebben, mag Kitty soms kiezen wat we eten, of ze krijgt een ijsje als toetje als ze braaf gegeten heeft van iets wat ze eigenlijk niet zo lekker vindt. Maar het moet bij mij wel iets extra liefs of goeds zijn, normaal gedrag hoef je mi niet te belonen. Dat benoem ik alleen.
Zoals Tila het doet, doe ik het ook. Als we een hele goede dag hebben, mag Kitty soms kiezen wat we eten, of ze krijgt een ijsje als toetje als ze braaf gegeten heeft van iets wat ze eigenlijk niet zo lekker vindt. Maar het moet bij mij wel iets extra liefs of goeds zijn, normaal gedrag hoef je mi niet te belonen. Dat benoem ik alleen.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 7 juli 2008 om 18:59
Voordat Zwiepje als een speer wegrent zegt hij altijd dankjewel. Als hij iets wil is het altijd: mag ik alsjeblieft.....een ferrari met mijn 18e? Gaat prima. Een tweede ijsje vraagt hij soms maar nee is gewoon nee. Dat zeuren niet helpt weet hij heel goed onderhand dus soms probeert hij zich in mijn gunst te slijmen wat heel komische taferelen oplevert.
maandag 7 juli 2008 om 19:04
Ik zie het in het algemeen wel vaker. Dan heeft een kind bijvoorbeeld een nieuwe fiets gekregen en dan wordt er gezegd: 'Nou, niet zo zeuren hoor, je hebt toch vorige week een nieuwe fiets gekregen'.
Dat soort dingen.
Ik snap best dat het fijn is als een kind dankbaar is, maar ik denk maar zo dat een kind dat sowieso wel is als hij pannekoeken of patat krijgt. Ook al zegt hij er niks van.
Jullie moeders zijn zelf toch ook klein geweest?
Ik weet dat dat lullig kan overkomen, maar ik vind vaak dat moeders zich iets meer zouden kunnen verplaatsen in hoe zij zelf waren toen ze drie à vier jaar waren.
Maar ik bedoel niemand persoonlijk hier
Dat soort dingen.
Ik snap best dat het fijn is als een kind dankbaar is, maar ik denk maar zo dat een kind dat sowieso wel is als hij pannekoeken of patat krijgt. Ook al zegt hij er niks van.
Jullie moeders zijn zelf toch ook klein geweest?
Ik weet dat dat lullig kan overkomen, maar ik vind vaak dat moeders zich iets meer zouden kunnen verplaatsen in hoe zij zelf waren toen ze drie à vier jaar waren.
Maar ik bedoel niemand persoonlijk hier
maandag 7 juli 2008 om 19:04
quote:Evidenza schreef op 07 juli 2008 @ 18:57:
[...]
Hmmm. Misschien vat hij het niet. Het is jou waarschijnlijk erg duidelijk waarom en wanneer je hem iets geeft, maar hij ziet de link tussen zijn gedrag en het krijgen niet zo. Vertel je hem ook waaróm jullie pannenkoeken gaan eten, waarom hij een ijsje krijgt etc? En dan vantevoren en niet achteraf zoals je nu doet zegmaar Ja, dit is precies wat ik bedoel. En dat is dus wat ik wil weten, hoe je dat kwartje laat vallen. Meestal zeg ik wel vantevoren dat we vandaag zus en zo doen omdat hij zo lief is, of omdat het zo gezellig is, of omdat het vakantie is, whatever. Maar ik heb het idee dat hij dat idd nog niet snapt. En dat hij al helemaal niet snapt wat "tevreden zijn met wat je krijgt" inhoudt. En het kan best dat hij daar gewoon te jong voor is nog hoor, maar dan weet ik dat in ieder geval. Dan moeten we misschien maar gewoon een tijdje géén verwenmomenten inlassen totdat hij dat wel snapt, dat kan natuurlijk ook.
[...]
Hmmm. Misschien vat hij het niet. Het is jou waarschijnlijk erg duidelijk waarom en wanneer je hem iets geeft, maar hij ziet de link tussen zijn gedrag en het krijgen niet zo. Vertel je hem ook waaróm jullie pannenkoeken gaan eten, waarom hij een ijsje krijgt etc? En dan vantevoren en niet achteraf zoals je nu doet zegmaar Ja, dit is precies wat ik bedoel. En dat is dus wat ik wil weten, hoe je dat kwartje laat vallen. Meestal zeg ik wel vantevoren dat we vandaag zus en zo doen omdat hij zo lief is, of omdat het zo gezellig is, of omdat het vakantie is, whatever. Maar ik heb het idee dat hij dat idd nog niet snapt. En dat hij al helemaal niet snapt wat "tevreden zijn met wat je krijgt" inhoudt. En het kan best dat hij daar gewoon te jong voor is nog hoor, maar dan weet ik dat in ieder geval. Dan moeten we misschien maar gewoon een tijdje géén verwenmomenten inlassen totdat hij dat wel snapt, dat kan natuurlijk ook.
Am Yisrael Chai!
maandag 7 juli 2008 om 19:06
Dank je wel zeggen is gewoon een beleefdsheidvorm die je absoluut aan je kinderen kan leren.
Dankbaar zijn voor iets kun je denk ik niet aanleren dat ligt gewoon aan wat je gewend bent en van hoeveel besef je hebt dat het ook anders kan. Ik denk niet dat een vierjarige dat al kan bevatten.
Krijg je alleen pannekoeken met je verjaardag en verder nooit dan zul je na een paar jaar pannekoeken als heel speciaal verjaardagseten gaan zien.
Eet je 1x per week pannekoek dan is pannekoek iets heel normaals.
Krijg je alle dagen pannekoek dan ben je waarschijnljik dolblij als je een keer een dagje spruitjes mag en geen pannekoek hoeft te eten.
De frequentie waarin je iets krijgt bepaald dus of iets bijzonder voor je is of niet.
Overigens zou ik niet weten waarom je kind dankbaar moet zijn voor een pannekoek, ijsje, koekje, snoepje. Of ben jij steeds ook enorm dankbaar als je zoiets eet?
Tuurlijk dat gezeur om meer is enorm vervelend maar dat is gewoon uittesten tot hoe ver je kan gaan en misschien zegt mama inderdaad wel ja en dat is dan mooi meegenomen toch.
Als je altijd nee zegt bij een tweede iets leert hij het vanzelf wel af.
Dankbaar zijn voor iets kun je denk ik niet aanleren dat ligt gewoon aan wat je gewend bent en van hoeveel besef je hebt dat het ook anders kan. Ik denk niet dat een vierjarige dat al kan bevatten.
Krijg je alleen pannekoeken met je verjaardag en verder nooit dan zul je na een paar jaar pannekoeken als heel speciaal verjaardagseten gaan zien.
Eet je 1x per week pannekoek dan is pannekoek iets heel normaals.
Krijg je alle dagen pannekoek dan ben je waarschijnljik dolblij als je een keer een dagje spruitjes mag en geen pannekoek hoeft te eten.
De frequentie waarin je iets krijgt bepaald dus of iets bijzonder voor je is of niet.
Overigens zou ik niet weten waarom je kind dankbaar moet zijn voor een pannekoek, ijsje, koekje, snoepje. Of ben jij steeds ook enorm dankbaar als je zoiets eet?
Tuurlijk dat gezeur om meer is enorm vervelend maar dat is gewoon uittesten tot hoe ver je kan gaan en misschien zegt mama inderdaad wel ja en dat is dan mooi meegenomen toch.
Als je altijd nee zegt bij een tweede iets leert hij het vanzelf wel af.
maandag 7 juli 2008 om 19:07
quote:fashionvictim schreef op 07 juli 2008 @ 19:04:
[...]
Ja, dit is precies wat ik bedoel. En dat is dus wat ik wil weten, hoe je dat kwartje laat vallen. Meestal zeg ik wel vantevoren dat we vandaag zus en zo doen omdat hij zo lief is, of omdat het zo gezellig is, of omdat het vakantie is, whatever. Maar ik heb het idee dat hij dat idd nog niet snapt. En dat hij al helemaal niet snapt wat "tevreden zijn met wat je krijgt" inhoudt. En het kan best dat hij daar gewoon te jong voor is nog hoor, maar dan weet ik dat in ieder geval. Dan moeten we misschien maar gewoon een tijdje géén verwenmomenten inlassen totdat hij dat wel snapt, dat kan natuurlijk ook.Het kwartje viel bij Zwiepje toen hij dus een ander kind zag wat niet mocht wat hij wel mocht. Misschien dat dat ook bij die van jou helpt?
[...]
Ja, dit is precies wat ik bedoel. En dat is dus wat ik wil weten, hoe je dat kwartje laat vallen. Meestal zeg ik wel vantevoren dat we vandaag zus en zo doen omdat hij zo lief is, of omdat het zo gezellig is, of omdat het vakantie is, whatever. Maar ik heb het idee dat hij dat idd nog niet snapt. En dat hij al helemaal niet snapt wat "tevreden zijn met wat je krijgt" inhoudt. En het kan best dat hij daar gewoon te jong voor is nog hoor, maar dan weet ik dat in ieder geval. Dan moeten we misschien maar gewoon een tijdje géén verwenmomenten inlassen totdat hij dat wel snapt, dat kan natuurlijk ook.Het kwartje viel bij Zwiepje toen hij dus een ander kind zag wat niet mocht wat hij wel mocht. Misschien dat dat ook bij die van jou helpt?
maandag 7 juli 2008 om 19:07
quote:meave schreef op 07 juli 2008 @ 18:55:
Dankbaar zijn en dankjewel zeggen vind ik niet hetzelfde. Dankjewel zeggen, kunnen kinderen al heel jong. Dankbaar zijn of dankbaarheid voelen lijkt me veel moeilijker. Ik heb geen verstand van ontwikkelingspsychologie, maar volgens mij zijn kinderen tot een bepaalde leeftijd egoistische, hebberige wezentjes. De mijne wel in elk geval. Ik vind het inderdaad ook niet hetzelfde.
Dankbaar zijn en dankjewel zeggen vind ik niet hetzelfde. Dankjewel zeggen, kunnen kinderen al heel jong. Dankbaar zijn of dankbaarheid voelen lijkt me veel moeilijker. Ik heb geen verstand van ontwikkelingspsychologie, maar volgens mij zijn kinderen tot een bepaalde leeftijd egoistische, hebberige wezentjes. De mijne wel in elk geval. Ik vind het inderdaad ook niet hetzelfde.
