Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
maandag 7 juli 2008 om 23:09
Ja, inderdaad nu komt alles er een beetje uit, maar ik ben al heel erg ver hoor, in de verwerking, maar als ik dan weer een onderwerp zie als dit, dan moet ik toch nog even wat kwijt, omdat het me blijft boeien en ik er inderdaad heel lang niet over kon praten, omdat ik er nog te heftig in zat en het is net alsof ik mijn verhaal wereldkundig wil maken, om andere mensen te waarschuwen niet zomaar alles te geloven wat een (schijn)-religieus iemand zegt, en vooral je eigen verstand te blijven gebruiken, hoewel ze altijd en eeuwig zullen zeggen dat je dat juist uit moet schakelen om naar Gods stem te luisteren, dat daarentoe en daarbij kan ik niemand verbieden om naar een kerk te gaan, een mens blijft altijd op zoek en als iemand zelf de keuze maakt voor wat een kerk dan ook, dan moet iemand zelf maar de gevolgen van die keuze dragen.
dinsdag 8 juli 2008 om 09:43
O help, ik zit net mijn boekhouding te doen en kom erachter dat ik genoeg geld gespaard heb om mijn studielening af te lossen. Maar deze is toendertijd overgenomen door... jawel... mijn ex-moeder! Dit betekent dat ik binnenkort bij haar langsmoet om het geld te brengen, maar ik durf het niet. Ik blijf smoesjes bedenken waarom het niet hoeft, dat doe ik al jaren. Maar nu heb ik het en nu moet het toch. Het is mijn een-na-laatste link met haar. De andere is mijn zusje. Als ik dit doe, dan heb ik serieus niets meer met haar te maken, dan ben ik echt vrij. Ik wil dit doen, ik moet het. Maar ik wil haar niet zien! En die twee dingen zijn niet te combineren...
dinsdag 8 juli 2008 om 09:54
dinsdag 8 juli 2008 om 10:38
Kun je het niet via iemand anders geven Spammie? Zo niet, doe het dan zo snel mogelijk. Ik herken het gevoel en ook al negeer je het nog zo ontzettend, het knaagt stiekem toch aan je. Het tast je gevoel van rust en zekerheid aan. Ik heb ook weleens gestruisvogeld in zo'n situatie en ik merkte pas toen ik het gedaan had en ervan af was, hoe zwaar het eigenlijk op me gewogen had. Maar ik begrijp zo goed dat je er echt geen Zin (met hoofdletter ) in hebt.
dinsdag 8 juli 2008 om 11:07
En lieve Dubio, je hebt helemaal gelijk met je post. En het suffe is dat hij dat ook weet. We hebben het er vaak genoeg over gehad en op een gegeven moment concludeerde ik ook tegenover hem dat het allemaal excuses zijn. En hij beaamde dat.
Gisteravond ben ik "gevlucht" naar een goede vriend van ons beiden. Hij kent mijn man al heel lang alleen praat mijn man nooit over emotionele dingen met zijn vrienden. En die vriend merkte dat ook op, hij was geschokt dat het zo slecht gaat en dat al 4 jaar lang. Hij had geen idee.
Lang gepraat, paar fijne inzichten gehad. Alleen al dat ik merkte door er zo met hem over te praten dat er iets in mij is wat van jongs af aan heeft gedacht dat het blijkbaar heel moeilijk is om van mij te houden. En dat deze relatie dat maar weer eens bevestigt. En dat ik daarom zo blij ben dat ik er geen genoegen meer mee neem. Er is echt iets fundamenteel veranderd in de basis. Hij stelde dat misschien relatietherapie een optie is. Ik weet het niet, ik denk er maar even over na. Ik ben bang dat het weer een tijdelijke opleving oplevert en de boel dan weer voor de zoveelste keer vervlakt en uitdooft.
Toen ik laat thuiskwam was mijn man nog op. We hebben gepraat nav het gesprek wat ik had gehad. Hij zei dat hij juist vreselijk veel van me houdt. En dat zijn leven zonder mij geen betekenis heeft. Het ergste is dat het geen guilt trip is of wat dan ook, ik weet wat hij bedoelt. Zonder mij heeft zijn leven geen zin, dat had het niet voor hij mij kende en ik geef zijn leven zin. Deels denk ik doordat ik altijd zin heb ervaren, richting, een gevoel van iets dat me draagt hoe moeilijk het ook is.
Hij zei dat ik zijn houvast ben in deze wereld, een anker. Ik heb het ook zien gebeuren met anderen in mijn leven, dat ze mij als houvast zien. En dat ik dat weiger, ik wil er best zijn maar dat is mijn taak en verantwoordelijkheid niet, dat doe ik alleen voor mijn kind. Hij heeft me jaren op een voetstuk gehad en ik heb mijzelf er weer afgetrokken want dat wil ik helemaal niet. Alleen al omdat de persoon die je echt bent niet gezien wordt.
Ik keek naar hem en ik voelde dat het echt zo is. Dat het geen zieligdoenerij is, geen manier om me weer te lijmen, geen rare goedmakerij. Hij kan zelf geen zin of betekenis maken en toch kan hij ook niet zonder leven. Ik weet niet wat ik hiermee moet, ik kan dit niet. Ik kan niet leven voor twee. Ik zeg ook regelmatig: kijk niet naar mij, ik doe ook maar wat. En zo voelt het. Ik heb niet het idee dat ik de aangewezen persoon ben voor een voorbeeldfunctie en ik heb er al helemaal geen zin in (dochter uitgezonderd natuurlijk) .
Hij zei dat ik zo belangrijk voor hem ben dat zelfs als ik weg zou willen bij hem dat hij zijn leven in dienst van mijn leven zou willen stellen. Dat ik verder zou leven en dat hij me dan zou steunen in praktische zin. Zodat hij iig bij me is. Hij zei zelf al dat dat behoorlijk sneu is en ik moet bekennen dat ik er naar van werd. Ik wil niet een partner die zo naar me kijkt. Voor wie ik de enige grip ben in de wereld.
Ik zei nog dat die gedachten enigszins botsen met het gesprek de dag ervoor. Ik heb soms het idee alsof ik met twee personen te maken heb. De een een kind dat geborgenheid en veiligheid wil. En de ander een recalcitrante man die het me allemaal kwalijk neemt. Hij zei dat dat laatste stuk niets persoonlijks naar mij toe is, dat dat voor de hele wereld geldt.
Ik hoop dat hij nu niet heel eng of raar klinkt want dat is hij niet. Hooguit depressievig en een beetje wanhopig. En ik vind het erg voor hem dat hij dat al zo lang zo ervaart. Ik wou dat hij, net als ik heb gedaan, er geen genoegen mee nam en 's voor zichzelf ging kijken hoe hij uit dat moeras moet komen. Maar dat kan ik, dat kan hij niet. Grrr.
Iemand een idee wat ik in godsnaam moet doen? Is er een therapie die voor hem misschien heel goed zou werken? Want dan sleep ik hem ernaartoe, niet eens zozeer voor mijzelf maar voor hem. En hoe het verder moet, ik weet het niet. Ik weet alleen dat dit geen relatie is waar ik ooit gelukkig van ga worden en dat er iets drastisch moet veranderen wil ik er nog in geloven.
Sorry voor het ellenlange verhaal.
Gisteravond ben ik "gevlucht" naar een goede vriend van ons beiden. Hij kent mijn man al heel lang alleen praat mijn man nooit over emotionele dingen met zijn vrienden. En die vriend merkte dat ook op, hij was geschokt dat het zo slecht gaat en dat al 4 jaar lang. Hij had geen idee.
Lang gepraat, paar fijne inzichten gehad. Alleen al dat ik merkte door er zo met hem over te praten dat er iets in mij is wat van jongs af aan heeft gedacht dat het blijkbaar heel moeilijk is om van mij te houden. En dat deze relatie dat maar weer eens bevestigt. En dat ik daarom zo blij ben dat ik er geen genoegen meer mee neem. Er is echt iets fundamenteel veranderd in de basis. Hij stelde dat misschien relatietherapie een optie is. Ik weet het niet, ik denk er maar even over na. Ik ben bang dat het weer een tijdelijke opleving oplevert en de boel dan weer voor de zoveelste keer vervlakt en uitdooft.
Toen ik laat thuiskwam was mijn man nog op. We hebben gepraat nav het gesprek wat ik had gehad. Hij zei dat hij juist vreselijk veel van me houdt. En dat zijn leven zonder mij geen betekenis heeft. Het ergste is dat het geen guilt trip is of wat dan ook, ik weet wat hij bedoelt. Zonder mij heeft zijn leven geen zin, dat had het niet voor hij mij kende en ik geef zijn leven zin. Deels denk ik doordat ik altijd zin heb ervaren, richting, een gevoel van iets dat me draagt hoe moeilijk het ook is.
Hij zei dat ik zijn houvast ben in deze wereld, een anker. Ik heb het ook zien gebeuren met anderen in mijn leven, dat ze mij als houvast zien. En dat ik dat weiger, ik wil er best zijn maar dat is mijn taak en verantwoordelijkheid niet, dat doe ik alleen voor mijn kind. Hij heeft me jaren op een voetstuk gehad en ik heb mijzelf er weer afgetrokken want dat wil ik helemaal niet. Alleen al omdat de persoon die je echt bent niet gezien wordt.
Ik keek naar hem en ik voelde dat het echt zo is. Dat het geen zieligdoenerij is, geen manier om me weer te lijmen, geen rare goedmakerij. Hij kan zelf geen zin of betekenis maken en toch kan hij ook niet zonder leven. Ik weet niet wat ik hiermee moet, ik kan dit niet. Ik kan niet leven voor twee. Ik zeg ook regelmatig: kijk niet naar mij, ik doe ook maar wat. En zo voelt het. Ik heb niet het idee dat ik de aangewezen persoon ben voor een voorbeeldfunctie en ik heb er al helemaal geen zin in (dochter uitgezonderd natuurlijk) .
Hij zei dat ik zo belangrijk voor hem ben dat zelfs als ik weg zou willen bij hem dat hij zijn leven in dienst van mijn leven zou willen stellen. Dat ik verder zou leven en dat hij me dan zou steunen in praktische zin. Zodat hij iig bij me is. Hij zei zelf al dat dat behoorlijk sneu is en ik moet bekennen dat ik er naar van werd. Ik wil niet een partner die zo naar me kijkt. Voor wie ik de enige grip ben in de wereld.
Ik zei nog dat die gedachten enigszins botsen met het gesprek de dag ervoor. Ik heb soms het idee alsof ik met twee personen te maken heb. De een een kind dat geborgenheid en veiligheid wil. En de ander een recalcitrante man die het me allemaal kwalijk neemt. Hij zei dat dat laatste stuk niets persoonlijks naar mij toe is, dat dat voor de hele wereld geldt.
Ik hoop dat hij nu niet heel eng of raar klinkt want dat is hij niet. Hooguit depressievig en een beetje wanhopig. En ik vind het erg voor hem dat hij dat al zo lang zo ervaart. Ik wou dat hij, net als ik heb gedaan, er geen genoegen mee nam en 's voor zichzelf ging kijken hoe hij uit dat moeras moet komen. Maar dat kan ik, dat kan hij niet. Grrr.
Iemand een idee wat ik in godsnaam moet doen? Is er een therapie die voor hem misschien heel goed zou werken? Want dan sleep ik hem ernaartoe, niet eens zozeer voor mijzelf maar voor hem. En hoe het verder moet, ik weet het niet. Ik weet alleen dat dit geen relatie is waar ik ooit gelukkig van ga worden en dat er iets drastisch moet veranderen wil ik er nog in geloven.
Sorry voor het ellenlange verhaal.
dinsdag 8 juli 2008 om 11:14
Hij heeft gewoon een enorme schop onder zijn kont nodig als ik het zo lees. Voor mij kwam die trap toen mijn ex en ik onze relatie beeindigde. Ik kan niet meer hangen, ik moet het nu wel allemaal zelf doen. En dat werkt dus ook. Maar of dat voor een ander werkt, kun je van tevoren niet zeggen.
Wel vind ik het knap dat je hier zo sterk in bent. Het is inderdaad niet jouw verantwoordelijkheid. Je kunt hem steunen en met ideeën komen, maar hij moet het doen. En dat weigert hij al vier jaar... Om eerlijk te zijn, denk ik gewoon dat je voor je eigen weg moet kiezen en hem dus een enorme schop moet geven door plannen te maken om alleen te gaan wonen. Hopenlijk maakt dat hem wakker, gaat hij iets doen en kan jullie relatie vanuit aparte huizen nog voortgezet worden.
Wel vind ik het knap dat je hier zo sterk in bent. Het is inderdaad niet jouw verantwoordelijkheid. Je kunt hem steunen en met ideeën komen, maar hij moet het doen. En dat weigert hij al vier jaar... Om eerlijk te zijn, denk ik gewoon dat je voor je eigen weg moet kiezen en hem dus een enorme schop moet geven door plannen te maken om alleen te gaan wonen. Hopenlijk maakt dat hem wakker, gaat hij iets doen en kan jullie relatie vanuit aparte huizen nog voortgezet worden.
dinsdag 8 juli 2008 om 11:27
Ik heb hetzelfde idee Spammie. Of er moet nog een briljante therapeut uit een hoed opduiken, maar zelfs dan. De gelijkwaardigheid is al zo lang weg.
Dat is het ironische Elmervrouw, wat me in hem aantrok. Hij zou naar Australie gaan 3 maanden later, hij had er enorme zin in. Was heel energiek en optimistisch, allemaal plannen. Het is een van de weinige periodes in zijn leven geweest dat hij zich zo voelde. En ik dacht dat hij zo was.
Dat gecombineerd met iets heel gevoeligs en kwetsbaars maar wel in een mooi evenwicht zeg maar. Daardoor voelde ik me gewenst en geliefd, omdat er niet over mijn kwetsbaarheden en onzekerheden heengedenderd werd maar dat hij dat respecteerde en enigszins kon begrijpen.
Ik hou van de man die hij is als hij zich vrij voelt. Hij heeft het nu ook heel soms, bv wanneer we op een festival zijn. Dan zie ik hem terug en begrijp ik weer op wie ik nou eigenlijk verliefd werd. Daarom heb ik ergens nog de hoop dat een bepaalde therapie hem misschien kan helpen zich vrij te voelen. Dat je niet gebonden bent door omstandigheden, dat je je hoe dan ook vrij kunt voelen.
Dat is het ironische Elmervrouw, wat me in hem aantrok. Hij zou naar Australie gaan 3 maanden later, hij had er enorme zin in. Was heel energiek en optimistisch, allemaal plannen. Het is een van de weinige periodes in zijn leven geweest dat hij zich zo voelde. En ik dacht dat hij zo was.
Dat gecombineerd met iets heel gevoeligs en kwetsbaars maar wel in een mooi evenwicht zeg maar. Daardoor voelde ik me gewenst en geliefd, omdat er niet over mijn kwetsbaarheden en onzekerheden heengedenderd werd maar dat hij dat respecteerde en enigszins kon begrijpen.
Ik hou van de man die hij is als hij zich vrij voelt. Hij heeft het nu ook heel soms, bv wanneer we op een festival zijn. Dan zie ik hem terug en begrijp ik weer op wie ik nou eigenlijk verliefd werd. Daarom heb ik ergens nog de hoop dat een bepaalde therapie hem misschien kan helpen zich vrij te voelen. Dat je niet gebonden bent door omstandigheden, dat je je hoe dan ook vrij kunt voelen.
dinsdag 8 juli 2008 om 11:31
Je klinkt niet erg hoopvol, Felicia. Waarom zou jij hem naar therapie slepen? Denk je echt dat dat zinvol is als hij erheen gesleurd moet worden? Hij moet er zelf van overtuigd zijn dat hij dat nodig heeft, en vooral wíllen.
Ik vind hem helemaal niet eng of raar klinken. Zwak is het woord dat in me opkomt. Het lijkt me doodvermoeiend met zo iemand samen te zijn (wat zeg ik, ik wéét dat het doodvermoeiend is!). Iemand die altijd maar op jou leunt, die omvalt als jij er niet bent. Jij bent de enige pijler in zijn leven. Op wie mag jij leunen?
Het is nogal een gewicht om te dragen, als je jezelf daarbij ook nog staande wilt houden. En je hebt nog een meiske dat ook op jou leunt.
Ik ben bang dat de drastische verandering uit jou moet komen en dat je niets van je man hoeft te verwachten. Het is mogelijk dat hij in actie komt als reactie op wat jij onderneemt. Maar als je iets drastisch onderneemt, doe het dan voor jezelf en niet om een reactie bij hem op te roepen.
dubio
Ik vind hem helemaal niet eng of raar klinken. Zwak is het woord dat in me opkomt. Het lijkt me doodvermoeiend met zo iemand samen te zijn (wat zeg ik, ik wéét dat het doodvermoeiend is!). Iemand die altijd maar op jou leunt, die omvalt als jij er niet bent. Jij bent de enige pijler in zijn leven. Op wie mag jij leunen?
Het is nogal een gewicht om te dragen, als je jezelf daarbij ook nog staande wilt houden. En je hebt nog een meiske dat ook op jou leunt.
Ik ben bang dat de drastische verandering uit jou moet komen en dat je niets van je man hoeft te verwachten. Het is mogelijk dat hij in actie komt als reactie op wat jij onderneemt. Maar als je iets drastisch onderneemt, doe het dan voor jezelf en niet om een reactie bij hem op te roepen.
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 8 juli 2008 om 11:32
De eerste 2 jaar waren echt heel mooi, vaak opmerkingen gehad dat we zo'n mooi, lief stel waren. Dat we zoiets bijzonders hadden. En dat was ook zo, dat is geen illusie. Ik was graag oud geworden met die man en die relatie. En we hadden heus weleens dingen maar de balans was heel anders. De basis was gewoon heel goed. Ik snap niet hoe zoiets moois zo bitter kan worden.
dinsdag 8 juli 2008 om 11:44
Je hebt helemaal gelijk Dubio. En dat is ook precies de reden waarom ik niet aan hem getrokken heb door de jaren heen wb therapeuten enz.
En ik zou nooit weggaan alleen uit hoop voor een bepaalde reactie van hem. Dat zou ik alleen mijn dochter al niet aan kunnen doen, dat doe ik alleen als het echt klaar is. Maar ik merk dat ik idd mijn hoop kwijt ben. Ik weet het even niet meer. En dat komt deels doordat ik nu eindelijk kan ontspannen omdat het zo onvermijdelijk voelt.
Dit is niet genoeg en het is niet wat ik wil. En dat is al een opluchting, om dat te kunnen denken en zeggen. Ik weet dat ik ernaar zal handelen. Wanneer het eenmaal gezegd is, neemt het toe aan kracht en wordt het realiteit.
Het enige wat me nu tijdelijk kan tegenhouden is als hij echt zelf hierdoorheen wil. Het niet langer accepteert. Maar dan moet ik voelen dat het een keerpunt is, een point of no return in de positieve zin. Anders is het klaar.
En ik zou nooit weggaan alleen uit hoop voor een bepaalde reactie van hem. Dat zou ik alleen mijn dochter al niet aan kunnen doen, dat doe ik alleen als het echt klaar is. Maar ik merk dat ik idd mijn hoop kwijt ben. Ik weet het even niet meer. En dat komt deels doordat ik nu eindelijk kan ontspannen omdat het zo onvermijdelijk voelt.
Dit is niet genoeg en het is niet wat ik wil. En dat is al een opluchting, om dat te kunnen denken en zeggen. Ik weet dat ik ernaar zal handelen. Wanneer het eenmaal gezegd is, neemt het toe aan kracht en wordt het realiteit.
Het enige wat me nu tijdelijk kan tegenhouden is als hij echt zelf hierdoorheen wil. Het niet langer accepteert. Maar dan moet ik voelen dat het een keerpunt is, een point of no return in de positieve zin. Anders is het klaar.
dinsdag 8 juli 2008 om 11:58
Ik geloof dat hetgeen waar ik het vermoeidst door ben, is dat ik de afgelopen jaren de grenzen van twee mensen in de gaten heb moeten houden. Dat hij dat niet doet, hij vindt het prima als ik over hem heen dender. Maar dat wil ik niet, ik wil gewetensvol met de grenzen van een ander omgaan, respect voor een ander is zo belangrijk voor me.
Daar ben ik heel moe van, dat nadenken voor twee. Daar krijg ik het benauwd van. Ik ben ook maar een mens. En ik word zo gedwongen een halve heilige te zijn. Onbedoeld door hem, bewust door mijzelf. Ik wil weer kunnen leven, ik wil dat een ander aangeeft: tot hier en niet verder. En dat dat goed is.
Daar ben ik heel moe van, dat nadenken voor twee. Daar krijg ik het benauwd van. Ik ben ook maar een mens. En ik word zo gedwongen een halve heilige te zijn. Onbedoeld door hem, bewust door mijzelf. Ik wil weer kunnen leven, ik wil dat een ander aangeeft: tot hier en niet verder. En dat dat goed is.
dinsdag 8 juli 2008 om 12:22
Nee Elmervrouw en dat geef ik ook al jaren zotussendoor aan. Dat de gelijkwaardigheid mist. En dat ik dat heel moeilijk vind, dat dat nou juist zo belangrijk is voor me.
Ik heb de dominante rol terwijl ik hem niet wil. Hij wordt naar me toe geschoven en het lastige is dat heel wat dingen idd gewoon moeten gebeuren dus dan doe ik het maar. Andere dingen laat ik liggen omdat ik het niet alleen wil doen.
Grappig genoeg besef ik dat juist zijn passiviteit hem op een bepaalde manier op een ander vlak dominant maakt. Hij bepaalt het tempo en dat betekent dat we nergens heen gaan. Ik denk dat het zijn manier van compenseren is, dat daar ook dat recalcitrante voor een deel vandaan komt.
Het moeilijke blijft dat ik niet dominant of ondergeschikt wil zijn. Ik wil gewoon gelijkwaardigheid. Ik ben eerlijk in waar ik behoefte aan heb, wat ik wil, wat ik voel, wat ik denk. Ik verwacht dat een ander dat op zijn eigen manier net zo doet zonder verborgen agenda. Ik geloof dat dat een utopie is in dit geval.
En ik ben blij voor je dat je man gelukkig is met zijn leven . Ik denk dat dat het belangrijkste is. Dan ben je misschien op sommige punten heel verschillend maar het is iig vrij van verziekte en verslaafde patronen. Ik besef al een tijd dat mijn man ergens verslaafd is aan mijn aanwezigheid. En wat ik ook doe, hoe principieel ik daar ook in sta, hoeveel ik ook aangeef dat ik die rol weiger en dat ik ook maar een mens ben, het verandert de wisselwerking niet.
Ik heb de dominante rol terwijl ik hem niet wil. Hij wordt naar me toe geschoven en het lastige is dat heel wat dingen idd gewoon moeten gebeuren dus dan doe ik het maar. Andere dingen laat ik liggen omdat ik het niet alleen wil doen.
Grappig genoeg besef ik dat juist zijn passiviteit hem op een bepaalde manier op een ander vlak dominant maakt. Hij bepaalt het tempo en dat betekent dat we nergens heen gaan. Ik denk dat het zijn manier van compenseren is, dat daar ook dat recalcitrante voor een deel vandaan komt.
Het moeilijke blijft dat ik niet dominant of ondergeschikt wil zijn. Ik wil gewoon gelijkwaardigheid. Ik ben eerlijk in waar ik behoefte aan heb, wat ik wil, wat ik voel, wat ik denk. Ik verwacht dat een ander dat op zijn eigen manier net zo doet zonder verborgen agenda. Ik geloof dat dat een utopie is in dit geval.
En ik ben blij voor je dat je man gelukkig is met zijn leven . Ik denk dat dat het belangrijkste is. Dan ben je misschien op sommige punten heel verschillend maar het is iig vrij van verziekte en verslaafde patronen. Ik besef al een tijd dat mijn man ergens verslaafd is aan mijn aanwezigheid. En wat ik ook doe, hoe principieel ik daar ook in sta, hoeveel ik ook aangeef dat ik die rol weiger en dat ik ook maar een mens ben, het verandert de wisselwerking niet.
dinsdag 8 juli 2008 om 12:30
Hm, dat herken ik wel. Bij mij was het zo dat ik degene was die overal verantwoordelijk voor was en alles regelde. Maar mijn ex besloot wat we deden, hoe het moest gebeuren enz. Een combinatie van (praktische) afhankelijkheid en (emotionele) dominantie. Van de ene kant zich opstellen als een onmondige peuter, van de andere kant als een ouder mopperen en commanderen. Dit werkt bij mij na de scheiding nog door (van zijn kant), maar ik heb besloten nu van volwassene tot volwassene met hem te communiceren. Ook al doet hij daar niet aan mee - hij houdt vast aan het oude stramien - verandert daar wel degelijk iets mee. Therapie was daar bij mij heel nuttig voor.
Het voelde voor mij bevrijdend om niet meer dat blok aan mijn been te hebben toen we uit elkaar gingen. Ik deed alles toch al, nu kon ik het tenminste op mijn eigen manier doen, zonder gedoe en gezeur.
Ik visualiseer mijn huwelijk als een kar met mijn ex en de kinderen erin, die ik loop te trekken. Niet alleen trek ik die kar alleen, mijn ex roept ook nog eens dat ik niet hard genoeg loop, de verkeerde kant uit ga enz. Zo voelde dat voor mij. Nu is de kar met alleen de kinderen erin veel makkelijker te trekken.
Het voelde voor mij bevrijdend om niet meer dat blok aan mijn been te hebben toen we uit elkaar gingen. Ik deed alles toch al, nu kon ik het tenminste op mijn eigen manier doen, zonder gedoe en gezeur.
Ik visualiseer mijn huwelijk als een kar met mijn ex en de kinderen erin, die ik loop te trekken. Niet alleen trek ik die kar alleen, mijn ex roept ook nog eens dat ik niet hard genoeg loop, de verkeerde kant uit ga enz. Zo voelde dat voor mij. Nu is de kar met alleen de kinderen erin veel makkelijker te trekken.
Ga in therapie!
dinsdag 8 juli 2008 om 14:09
quote:Elmervrouw schreef op 08 juli 2008 @ 12:51:
Maar meer persoonlijk; voel ik mij dan gelijkwaardig? Dan geloof ik dat ik af en toe stiekem toch wel tegen hem opkijk, omdat hij zijn leven zo evenwichtig leeft en (zo lijkt het) alles voor elkaar heeft, terwijl het bij een emotionele (verwerkings-)rollercoaster is.
Ik denk, maar misschien heb ik het mis, dat je kwetsbaarheid dan nog steeds definieert als zwakte. Dat is niet zo raar met een jeugd waarbij dat zo afgedaan werd. Maar het is niet waar, het is hooguit soms oncomfortabel en confronterend voor anderen wanneer je je kwetsbaar durft op te stellen. Naar mijn idee is dat juist een van de sterkste eigenschappen die een mens maar kan hebben.
Het is geen toeval dat veel mensen je hier zo vaak sterk noemen Elmervrouw . Dat is niet ondanks je kwetsbaarheid maar voor een deel juist dankzij.
Maar meer persoonlijk; voel ik mij dan gelijkwaardig? Dan geloof ik dat ik af en toe stiekem toch wel tegen hem opkijk, omdat hij zijn leven zo evenwichtig leeft en (zo lijkt het) alles voor elkaar heeft, terwijl het bij een emotionele (verwerkings-)rollercoaster is.
Ik denk, maar misschien heb ik het mis, dat je kwetsbaarheid dan nog steeds definieert als zwakte. Dat is niet zo raar met een jeugd waarbij dat zo afgedaan werd. Maar het is niet waar, het is hooguit soms oncomfortabel en confronterend voor anderen wanneer je je kwetsbaar durft op te stellen. Naar mijn idee is dat juist een van de sterkste eigenschappen die een mens maar kan hebben.
Het is geen toeval dat veel mensen je hier zo vaak sterk noemen Elmervrouw . Dat is niet ondanks je kwetsbaarheid maar voor een deel juist dankzij.
dinsdag 8 juli 2008 om 14:16
Wat mooi gezegd, Feliciaatje!
Elmervrouw, kun je geloven dat om van jezelf te houden je niet hoeft te veranderen, maar slechts een andere bril opzetten, die wat je nu aan negatief ziet aan jezelf ineens in een positief daglicht stelt?
Zou je zo'n omslag eigenlijk willen, aankunnen? Want je leven is zo sterk gebaseerd op dat negatieve zelfbeeld, dat het best een schok kan zijn om zo heel anders over jezelf te gaan nadenken. Maar het kan wel, absoluut! Die bril ligt binnen je bereik, ook al voelt dat misschien anders...
Het is een kwestie van het gif wat anderen in je leven gebracht hebben weer aan hun teruggeven. Dat giftige was heel fout van hen, en heel begrijpelijk dat jij hun geloofde - hoe oud was je helemaal toen het begon? Maar nu ben je vrij om dat gif niet langer te accepteren, om op een andere manier naar jezelf te kijken. Voel je die mogelijkheid en die kracht ergens? Of lijkt dat heel ver weg?
Elmervrouw, kun je geloven dat om van jezelf te houden je niet hoeft te veranderen, maar slechts een andere bril opzetten, die wat je nu aan negatief ziet aan jezelf ineens in een positief daglicht stelt?
Zou je zo'n omslag eigenlijk willen, aankunnen? Want je leven is zo sterk gebaseerd op dat negatieve zelfbeeld, dat het best een schok kan zijn om zo heel anders over jezelf te gaan nadenken. Maar het kan wel, absoluut! Die bril ligt binnen je bereik, ook al voelt dat misschien anders...
Het is een kwestie van het gif wat anderen in je leven gebracht hebben weer aan hun teruggeven. Dat giftige was heel fout van hen, en heel begrijpelijk dat jij hun geloofde - hoe oud was je helemaal toen het begon? Maar nu ben je vrij om dat gif niet langer te accepteren, om op een andere manier naar jezelf te kijken. Voel je die mogelijkheid en die kracht ergens? Of lijkt dat heel ver weg?
