wat is normaal gedrag voor een net drie jarige?

Weet je wat me opvalt Intiem? Waar ik met al die situaties die jij schetst evenveel moeite heb of zou hebben als ze hier zouden voorkomen, is onze manier van reageren totaal anders. Ik zou in al die situaties boos op MIJ worden, mezélf lui vinden, of niet georganiseerd genoeg, of niet vrolijk genoeg, mezélf kwalijk nemen dat het zo uit de hand loopt. En ik zou mijn zoon zielig vinden dat hij zo'n incapabele moeder heeft. Dat is ook niet goed, hoor, ik ben vaak te streng voor mezelf, maar jij doet het precies andersom. Jij bent heel toegeeflijk naar jezelf toe, heel vergevingsgezind tov jezelf, je troost jezelf, maar wordt boos op je dochter.



Het lijkt wel alsof je de moeder-kind rollen totaal hebt omgedraaid, jij voelt je het kind en je dochter is de moeder die verantwoordelijk is voor jouw welbevinden.



Dat is echt echt echt niet okee. En dat MOET je echt doorbreken, want je bént geen kind. Dat kan je je misschien soms wel voelen, maar die luxe heb je verspeeld toen je zelf een kind op de wereld zette.

quote:intiem schreef op 12 juli 2008 @ 09:06:

Oh, wat er gebeurt voordat het escaleert. Tja, kan best zijn dat ik het niet zie. Maar 's ochtends bijvoorbeeld (vanochtend ook weer, dus dat voorbeeld zal ik zo uitwerken) is het wat mij betreft opstaan. Dan is dochter meestal zelf al wakker en dan is het 'kom maar liefje, dan staan we lekker op'. Dan is het soms gezellig en soms is het dan al gelijk wil niet, ga niet en zal niet. Vaak loop ik er dan bij weg, ga ondertussen iets anders doen, zoals op de badkamer rommelen en probeer het na 5 minuten weer. Maar dan is ze er meestal al zelf uitgeklommen. Maar goed, daar houdt haar chagerijnige bui niet mee op. Want wil niet, zal niet en gaat niet, blijft op alle fronten bestaan en dan zijn we koud 5 minuten wakker.

Typisch peutergedrag, ze vindt zichzelf al heel wat en is haar eigen individualiteit aan het testen.

Wil ze niet plassen op de pot (ze is nog niet zo heel lang zindelijk, dus ik riskeer liever geen ongelukken)

Ze moet van jou dus plassen op de pot, jij wilt dat stuk controleren, maar zij is peuter en ze wil zelfbeschikking, ze weet dat jij geen controle hebt over haar blaas en dus is dit een issue. Geef haar de kans om zelf aan te geven als ze moet plassen, daar is ze oud genoeg voor. Uit angst voor "ongelukken" begrens jij je kind in zelfbeschikking. Zelfbeschikking moet je wel begrenzen maar alleenomdat kinderen verantwoordelijkheden en keuzes nog niet kunnen maken. Niet uit angst voor ongelukken. Juist door deze ongelukken leert ze oorzaak en gevolg. En in je broek plassen is heus niet leuk voor een peuter.

of ze wil geen onderbroek aan, maar een luier (zoals vanochtend). Of ze wil geen kleren aan (beneden is het stervenskoud, 15 graden) en in haar hemd naar beneden (mag ze niet van mij vanwege verkouden worden). Dan ben ik op dat moment in de eerste 5 minuten van de dag al "getriggerd" in 5 strijdpunten. Mijn afleidingsmanouvre om het op een grappige of afleidende of duidelijke manier aan te pakken werkt half. Van mij mag ze zeggen welke kleren ze aantrekt (als ze maar iets aantrekt), van mij mag ze kiezen tussen boven of beneden plassen, ik probeer haar af te leiden door te beginnen over iets heel anders, etc.

Je moet haar keuzes beperken. leg twee setjes kleren klaar en laat haar kiezen. Wil ze toch in haar hemd, laat haar dan in haar hemd en maar ervaren dat het koud is. Van kou wordt je niet verkouden. Wil ze niet plassen, dan plast ze maar niet. Wie zegt dat ze moet plassen? Maar het vraagt voor mij al al mijn creativiteit met mijn net wakkere duffe hoofd en ik weet dat ik het niet zo hoor of mag voelen. Maar ik voel toch boosheid, verzet en irritatie dan. Ik ben dan al geirriteerd over de dag, terwijl ik net wakker ben. Ik vind het gewoon NIET leuk om zo vaak zo op te staan.



En als ik het probleem niet voor mijn kiezen krijg, dan hoor ik de kamer naast me vriend al met haar stoeien, terwijl ze driftig staat te brullen en NEEEEEE schreeuwt. Dan word ik inwendig zo boos, dat ik mezelf echt terug in de dekens moet drukken om niet uit bed te vliegen en te schreeuwen dat ze GVD d'r grote brutale mond moet houden!!!

Jij hebt blijkbaar heel duidelijk een schema in je hoofd waaraan de ochtend moet voldoen, en als er een kink in de kabel komt wordt je boos. Wie is er nu de peuter?



Zo begint onze dag regelmatig. Soms een enkel dagje, soms een week helemaal niks en kunnen we leuk of normaal (zonder drama's) beginnen. En soms kan het dagenlang, zo niet 1, 2 of 3 weken aanhouden. Als het zo lang duurt, dan zit er ook wel eens een sporadisch goed dagje tussen en dat grijp ik dan gelijk aan om haar te vertellen dat ik het zo gezellig vind dat ze lekker opstaat. Maar de dag erna is het weer pet.

Ik vind het echt! erg! moeilijk!Jouw kind zoekt manieren om haar grenzen te verkennen en aan te geven, gun haar die zoektocht en begeleid haar daarin. Hou jezelf in bedwang en hou je niet zo krampachtig vast aan je wensen mbt de ochtend

quote:intiem schreef op 12 juli 2008 @ 12:41:

Snap ik, snap ik, snap ik! Maar ik heb gewoon geen vertrouwen in mijn dochter. Wat dat betreft heb ik gewoon een vrij negatief beeld opgebouwd van haar. Ik heb geen vertrouwen in dochter dat zij een aangereikte luier niet aanneemt als ubergemakkelijk, want het lijkt haar een worst te wezen of ze wel of geen babys is. Vooralsnog dan. Ik bedoel, het zal tzt heus wel veranderen. Maar eerlijk gezegd vind ik haar gewoon een beetje lui. Lief lui, maar wel lui.

Hoezo geen vertrouwen ze is drie!! Het is een kind!! Ze is niet LUI, ze is PEUTER. Heb je wel eens een boek gelezen over de belevingswereld van peuters? En ik heb gewoon echt geen zin om haar haar zin te geven in luier verhaal. Kom op he, ze is wel DRIE hoor!

Ik denk dat je hier de spijker op de kop tikt, je hebt geen zin om haar haar zin te geven. Jij maakt er een strijd van. Maar het is gewoon ontwikkeling, als je een kind niet de kans geeft om fouten te maken en om keuzes te maken zullen ze zich ontwikkelen tot uiterst onzekere en angstige mensen.

Ze doet het hartstikke goed, ze kan het, ze plast 's nachts ook niet meer in haar luier. Maar ik heb gewoon maar weinig vertrouwen erin dat als wij haar niet positief blijven stimuleren, belonen, haar helpen met doorzetten (nee meisje, je kan het hartstikke goed! Je hoeft helemaal geen luier meer aan, je bent al een lekker groot meisje en mama vindt het zo knap van je dat je al zelf zus en zo) en vooral niet meegaan in haar nukken (want ze is een slimme tante en weet anders de wereld voor haar te laten rennen ipv zelf doen). Want met meegaan en toegeven in haar nukken is in mijn beleving juist het einde zoek.

Jij noemt het meegaan in haar nukken. Jouw meid is echter een persoon met een eigen wil en eigen ideeen. En nu is ze drie, en weet je dit wordt alleen maar erger. Jij wilt volledige controle, dat kan misschien met een hondje, maar niet met een kind wat op moet groeien tot een eigen persoon met eigen gedragskenmerken, kwaliteiten en nukken. Waarom mag jou kind niet zichzelf zijn?



Op de creche ook, toen hebben de leidsters mij ook aangesproken met een aantal vragen die ze destijds hadden (en dan denk je, dat zijn leidsters die dagenlang met deze leeftijdsgroep dealen). Ze dachten namelijk dat dochter heel erg bang was, want iedere aanleiding (vleigtuig die over vloog, spinnetje dat langsliep, brommer die aankwam rijden, harder geluid van het een of ander, kindjes die drukker waren) begon ze keihard te huilen en dan werd ze opgetild en gesust etc. En dat werd van kwaad tot erger. Toen vroegen ze aan mij of en waarom ze zo bang was. Aangezien ik het herkende van thuis (keel opzetten zodra er iets gebeurde en zich daarin helemaal laten gaan en dat ik daar de eerste keren natuurlijk ook zo op reageerde met troosten etc.) en inmiddels ervaren had dat 20% echt was en het overige pure onzin, namelijk gewoon reactie oproepen, toen was het snel over. Toen reageerde ik er niet meer zo op. Stelde haar kordaat gerust en klaar was het en zij ging weer fijntjes verder spelen zonder scenes.

Ook hetzelfde verhaal met pijn hebben. Na de bang zijn, kwam het auw hebben. Om elk miniscuul auwtje was het krijsen. Ok, dat was ook een fase en ben op een gegeven moment ook boos geworden op haar, omdat ik merkte dat ik er nauwelijks meer op reageerde. Ik heb haar toen gezegd dat ze niet zo'n scene moest maken, want mama wist gewoon niet meer wanneer het wel erg en niet erg was. Dus ook dat hebben we weer gehad en zo trekken de fases voorbij en lossen zichzelf wel op. Maar ik ken mijn dochter in die zin wel, dat ik vooral heel Dui-De-Lijk moet zijn. Weinig moet meegaan in haar subtiele theaterstukjes, want ze weet er anders een heel drama van te maken hoor.

Waarom voert ze dit theater op? Ze heeft er kennelijk een bedoeling mee, ik denk dat ze jouw aandacht wil, en aandacht is niet alleen met haar spelen en haar complimenten geven. Het is vooral haar het gevoel te geven dat ze echt iemand is, meetelt, mee mag praten en er mag zijn.

Mamzelle, ik heb ook erg vaak en veel (zeg maar constant) het gevoel dat het verloop van de dag zo ontzettend op mijn schouders rust en ik ben daar gewoon af en toe zo moe van! Ik snap best dat ik de sturende factor ben, maar ik voel me meestal een kapitein die vooral bovenhands aan dek moet staan om bij te sturen in de woeste baren, want voordat je eht weet zit je weer op ramkoers. Dodelijk vermoeiend. Wat dat betreft gaat opvoeden helemaal niet organisch, want ik ben constant zo bezig met de-escalerend proberen te werken. Maar merk gewoon echt dat ik er steeds vaker geen zin meer in heb. Dat ik het haar gewoon echt kwalijk ga nemen dat ze zo lastig kan zijn. Ik weet wat jullie hiervan zeggen en vinden. Maar zo beleef ik het wel, of het nu de bedoeling is of niet.

Tis net 12 uur geweest en ik zit nu alweer met mijn nek vol stress.

Waarom voert ze dit theater op? Ze heeft er kennelijk een bedoeling mee, ik denk dat ze jouw aandacht wil, en aandacht is niet alleen met haar spelen en haar complimenten geven. Het is vooral haar het gevoel te geven dat ze echt iemand is, meetelt, mee mag praten en er mag zijn.

Wanneer je zegt: 'het zal allemaal wel' kom je over als een verbolgen klein kind (even heél kort door de bocht gezegd). Dat is wat ik ook teruglees in je berichten over je dochter. Het is ontzettend naar als de situatie zó wordt dat jij je dochter eigenlijk te vaak niet leuk vindt, en je dochter jóu waarschijnlijk te vaak niet leuk vindt.



Probeer het af en toe eens om te draaien of te verklaren vanuit je dochter geredeneerd:

- dochter zegt: ik kan het niet... moeder heeft misschien vaak gezegd dat ze iets fout doet (nee niet doen, niet aanzitten), dat ze niet meer durft .

- dochter wil niet gezellig met mama naar de speeltuin... heeft waarschijnlijk al te vaak ervaren dat het niet meer gezellig was en vaak geremd/gestopt/gecorrigeerd wordt of een tik krijgt



Natuurlijk sta je er niet alleen in, maar wat ik teruglees in dit topic is dat gezien wordt dat jij wel veel factoren/oorzaken bij je dochter plaatst. Je opent een topic omdat je graag reacties wilt. Dit is wat je terugkrijgt. Natuurlijk ligt het aan de wisselwerking die jullie op elkaar hebben, maar er wordt nu al 18 pagina's lang aan je teruggegeven dat jíj daar ook een rol in hebt.



Tot slot: een vicieuze cirkel doorbreken is niet makkelijk. Wat belangrijk is voor jullie, is dat er meer aandacht komt voor het positieve. Nu ligt de nadruk op alles wat niet goed gaat, en krijgt je kind in feite alleen nog maar aandacht op een negatieve manier (en natuurlijk: dit is een beetje gechargeerd). Negatief gedrag negeren, en veel nadruk leggen op het positieve (bijvoorbeeld niet meer straffen bij slecht gedrag, maar juist belonen bij goed gedrag) is enerzijds simpel, maar zal best een tijd duren voordat het effect hebt. Dan heb je doorzettingsvermogen nodig, maar óók het vertrouwen dat je dochter dit kan, dat je een leuke dochter hebt, etc...

Intiem,



lees je eigen post eens na en zie hoe je précies doet wat ik net zei. Naar jezelf toe ben je heel toegeeflijk, heel coulant, heel vergevingsgezind. Het is misschien niet zo aardig, maaaaaaar.. zo voel ik het nu eenmaal. Het is toch heel goed dat ik het bij mezelf herken? Mijn zusje zegt het ook. Anderen hebben er ook moeite mee.



Allemaal excuses en smoesjes om naar jezelf toe goed te praten dat je gewoon niet lief bent naar je dochter toe.



Je vraagt: zie er maar eens uit te komen, uit deze negatieve spiraal. Ik denk dat je daar vooral uit komt door niet zo godvergeten soft voor jezelf te zijn en door dezelfde strengheid waarmee je je dochter beziet en veroordeelt eens toe te passen op jezelf. Wees verdorie eens je eigen moeder en geef jezelf dat pak voor je broek als je je zo als een peuter gedraagt. Want dat dóe je, je gedraagt je als een opstandige peuter of een opstandige puber die de hele wereld oneerlijk vindt want je hebt het al zo moeilijk.



Je hébt het ook moeilijk en dat is heel naar voor je. Serieus. Maar feit is nu eenmaal dat je zélf een kind op de wereld hebt gezet en dat daarmee jouw ruimte om jezelf heel zielig te kunnen vinden óp is. Je hebt geen recht meer op die 1/3e pannenkoek. Tough luck, zwaar oneerlijk, mooi klote, maar dat is gewoon de realiteit. Als je mazzel hebt heb je op sommige dagen recht op een hele pannenkoek omdat je kind uit logeren is of omdat je jezelf 1 dagje toestaat om de boel de boel te laten, maar dat zijn uitzonderingen. Het merendeel van de dagen voor de komende zoveel jaar blijft er als je mazzel hebt af en toe een laatste hapje pannenkoek over omdat je kind die niet lust, maar dat is het dan ook wel. Stel je daar dus maar gewoon op in, dan zal je zien dat de strijd die je nu voert al voor het grootste deel ophoudt.



Want jij hebt geen moeite met het gedrag van je dochter, jij hebt gewoon moeite met het feit dat je ruimte op is. Je verzet je tegen hetgeen wat nu eenmaal de kern van het moederschap is: dat jij voortaan op de laatste plaats komt. Moeders zijn niet ziek, hebben geen vrij, hebben geen baaldag, hebben geen pauze, kunnen niet weglopen, kunnen niet als een zielig hoopje ellende onder de dekens kruipen en wachten totdat iemand anders het oplost, vanaf nu ben JIJ degene die alles moet oplossen, ook al heb je daar geen zin in.



Je kont tegen de krib gooien en je dochter dat verwijten is gewoon bloody unfair. Want dan had je haar gewoon niet moeten krijgen. Dat heb je nu eenmaal wel gedaan, dus deal with it. Die pannenkoek is niet meer voor jou. Zo simpel is het.

quote:intiem schreef op 12 juli 2008 @ 13:55:

[...]





Maar is het niet ook gewoon zo dat ze bepaalde (familie?persoonsgebonden, etc.?) trekjes kan hebben die bij haar horen en waar ik mee moet leren omgaan/moet accepteren. Maar dat ik dat desalnietemin minder leuke trekjes mag vinden? Is dat erg als je zegt dat je je kind kent? Is het erg als ik zeg dat ze lui, welliswaar lief lui (lief en lui) is, maar toch nog steeds op een aantal fronten lui? Als ik verschil merk met andere kinderen die heel onderzoekerig overkomen, dingen uit willen proberen en zij al na 2 seconden zegt: kan ik niet. Zelfs haar bloedeigen verjaardagskadootjes (zou toch leukkunnen zijn) niet wil zoeken? Is dat dan niet raar????





Intiem, ik denk dat als je accepteert hoe je dochter is en daar níet meer vanuit angst op reageert (want dat doe je: ze moet aan de niet-luie eisen voldoen omdat je vermoedelijk bang bent dat ze écht lui wordt/blijft), dan kan je nog wel eens versteld staan van je dochter. Hoe meer een kind mag zijn zoals hij is, hoe meer eruit komt. En wat jij doet is je dochter niet zichzelf laten zijn, waardoor er juist mínder uit komt. Echt waar, daar ben ik heilig van overtuigd. Als je je dochter volledig accepteert zoals ze is, zal ze zelfvertrouwen krijgen en juist meer gaan opbloeien.



Verder bewonder ik je eerlijkheid. Want dat ben je. Dat is soms moeilijk om te lezen, maar voor jouzelf is het goed. Ik vermoed dat je op dit moment niet in de juiste gemoedstoestand zit om objectief naar deze reacties te kijken. Lees ze vanavond of komende week nog eens terug. Hopelijk zie je dan wat wij bedoelen.



Over de hulp die je hebt ingeschakeld: zou een aantal sessies bij een ortho-pedagoog niet wat voor je zijn? Die kan je vanuit haar vakgebied wellicht beter duidelijk maken hoe de ontwikkeling van je dochter verloopt en waarom het goed is zoals zij zich gedraagt en hoe jij daar het beste mee om kan gaan.

quote:PrinsesOpDeErwt schreef op 12 juli 2008 @ 14:26:

Wanneer je zegt: 'het zal allemaal wel' kom je over als een verbolgen klein kind (even heél kort door de bocht gezegd). Dat is wat ik ook teruglees in je berichten over je dochter. Het is ontzettend naar als de situatie zó wordt dat jij je dochter eigenlijk te vaak niet leuk vindt, en je dochter jóu waarschijnlijk te vaak niet leuk vindt.



Probeer het af en toe eens om te draaien of te verklaren vanuit je dochter geredeneerd:

- dochter zegt: ik kan het niet... moeder heeft misschien vaak gezegd dat ze iets fout doet (nee niet doen, niet aanzitten), dat ze niet meer durft .

- dochter wil niet gezellig met mama naar de speeltuin... heeft waarschijnlijk al te vaak ervaren dat het niet meer gezellig was en vaak geremd/gestopt/gecorrigeerd wordt of een tik krijgt





Precies, PrinsesopdeErwt. Je doet nu precies hetzelfde als wat je dochter doet, je krijgt reacties die je niet leuk vindt - begrijpelijk, want ze zijn niet leuk - en kruipt in je schulp en wordt tegelijkertijd boos. Is het dan heel moeilijk te begrijpen dat jouw dochter ook in haar schulpje kruipt en tegelijkertijd boos wordt met al die kritiek en straf die ze krijgt?



Natúúrlijk rent ze niet op haar cadeautjes af, ze weet namelijk niet of dat wel mag. Natuurlijk staat ze in de speeltuin sukkelig te kijken naar alles zonder ook wat te doen, ze weet namelijk niet wat er van haar verwacht wordt. Want als ze in een winkel op alles wat ze interessant vindt afrent krijgt ze de wind van voren en wordt ze hardhandig in haar buggy gesmeten, dus wie zegt dat ze hier wél op van alles af mag rennen? En wat nou als ze het verkeerd doet, of het niet goed kan? Als ze thuis iets niet kan krijgt ze de wind van voren, dus wie zegt dat dat in de speeltuin niet gebeurt?



Je dochter is op de creche heel anders, zeg je. Heb je er bij stil gestaan dat ze waarschijnlijk dodelijk onzeker is bij haar ouders? Er ís toch ook geen peil op te trekken, wat jullie wel of niet goed vinden? Wat van pappa mag, mag van mamma niet. En als het gezellig is, krijgen pappa en mamma ruzie en dat is haar schuld. En als ze iets verkeerd doet, wordt mamma boos. Of verdrietig. En als mamma boos is of verdrietig wordt pappa ook boos of verdrietig. En waarom weet ze niet precies, ze weet alleen dat dat komt door iets wat ZIJ verkeerd doet.



Ik zou ook gewoon stokstijf stil blijven staan en maar zo min mogelijk doen in die situatie, want ik zou gewoon niet weten wat er van me verwacht wordt. En als ik dan overloop, van frustratie en van verdriet en van onmacht, dan zou ik gaan gillen en met dingen gaan smijten en heel hard om me heen slaan.



Tja, dat is volgens mij wat je dochter ook doet.

Ik hoop trouwens dat je vandaag even het forum laat voor wat het is, want je bent volgens mij niet in de juiste frame of mind voor wat wij zeggen.

Aha, had niet de afgelopen 18 pagina's geheel doorgespit, maar zie nu dat je dochter op de creche heel anders reageert. Dat bevestigt des te meer dat de problemen liggen in júllie interactie. Daar heeft je dochter een aandeel in én daar heb jíj een aandeel in. Je ziet het aandeel van je dochter heel goed, en ziet gedeeltelijk ook je eigen aandeel. Je lijkt alleen geen moeite te hebben om je eigen aandeel te vergoeilijken, maar rekent het je dochter wél zwaar aan.... probeer daar eens balans in te zoeken.



Het lijkt mij trouwens niet waarschijnlijk dat jij hier nog zélf uitkomt met je dochter, en denk dat het zinvol is hier professionele hulp in te schakelen.

Beste Intiem,



Probeer je situatie nu alsjeblieft niet te bagatelliseren. Natuurlijk is het naar en confronterend om 18 pagina's lang te horen van anderen wat zij denken over jullie situaties, maar lees je eigen openingspost nu terug:

quote:intiem schreef op 26 juni 2008 @ 14:11:

Ik ben bijvoorbeeld net terug van vakantie en ik heb tijdens mijn vakantie zelfs kalmeringstabletten moeten slikken om de vakantie door te komen. quote:intiem schreef op 26 juni 2008 @ 14:11:en heb haar denkbeeldig en IRL heel wat tikken uitgedeeld.



Ik haal er nu maar enkele uitspraken uit, maar het is duidelijk dat het ook écht niet goed gaat bij jullie thuis.



Een break nemen is goed, maar blijf eerlijk naar jezelf alsjeblieft en doe iets met wat je hier gehoord hebt. Uit het feit dat je dit topic geopend hebt, maak ik tenslotte op dat je wel iets wilt veranderen aan de situatie.



Sterkte,

Erwt

quote:intiem schreef op 12 juli 2008 @ 15:17:

Sorry, maar neem even een break. Jullie nemen alles zo letterlijk. Ik kan volgens mij haast geen woord meer zeggen of eht is al negatief. Volgens mij denken jullie dat het hier ondertussen alleen maar een en al kommer en kwel is. Ik ben eerlijk, te eerlijk. Ik schrijf heel letterlijk al mijn gedachten, twijfels, hersenspinsels ongecensureerd op. om inderdaad feedback te krijgen. Maar er is een groot verschil tussen denken en doen en ook nog tussen in een positieve bui zitten en een mindere bui. En ik vind dat jullie mijn mindere bui doortrekken naar algemeen normale situatie hier.



Lijkt me goed om een break te nemen, Intiem.



Lees later de reacties maar, als je weer een betere bui hebt.



Toch ga ik op deze reactie reageren, want een van de redenen waarom ik het allemaal heel zorgelijk vind, is omdat er in mijn optiek helemaal niet zo'n groot verschil zit tussen denken en doen.



Neem alleen dit forum, hierbij zien we elkaar niet eens. Toch kan ik feilloos aanwijzen wie er een hekel aan mij hebben of wie negatief over mij denkt, ook al schrijven ze dat niet op. Tussen de regels door, door verschil in toon als het tegen mij gericht is of tegen een ander gericht is, door juist géén reactie te krijgen, over het algemeen kun je prima aanvoelen wie je wel aardig vindt en wie niet. Bij face to face contact is dat nog veel duidelijker te merken, dat zal je zelf toch ook wel hebben? Dat je denkt "nou, geen idee wat haar probleem is, maar volgens mij mag ze me niet?" zelfs als diegene sociaal wenselijk gedrag vertoont?



Het is echt een utopie om te denken dat jouw dochter niets merkt van de heel erg negatieve gedachten die jij over haar hebt. Ook al vertoon je sociaal wenselijk gedrag, tussen de regels door voelt ze het echt wel.



Nou ja, dat wou ik nog even zeggen, neem het mee. Niemand is er hier op uit om je te benadelen of om je een hak te zetten. De enige reden dat we blijven meelezen en meereageren is omdat we je willen helpen. Of vooral je dochter willen helpen, vandaag geldt dat voor mij in ieder geval, dat ik je dochter een leukere en lievere moeder gun en medelijden met haar heb.

Hoi Intiem,

Je zegt steeds dat we je niet zo letterlijk moeten nemen omdat je wel heel erg open bent maar er zijn een aantal feiten:



1- je zit in het hulpverleningscircuit vanwege persoonlijke problemen

2- er zijn relationele problemen

3- je kan je agressie niet reguleren en mishandelt je kind

4- je beschrijft steeds akelige situaties en omschrijft negatieve gevoelen t.a.v je kind



Als je kritiek krijgt bijt je van je af of je zegt dat het allemaal niet zo ernstig is. Maar de feiten spreken voor zich. De vraag blijft wat ga jij ondernemen om de relatie met je kind te verbeteren. Wat doe jij waardoor je kind zo reageert. Gedrag van kinderen komen voort uit drijfveren, FV omschrijft dat je kind misschien wel niet lui is maar gewoon lam omdat ze onzeker is. Dat zou best kunnen, wat vind jij daarvan?

Ik heb wel eens een boek gelezen -ik vermoed Vechtrelaties, van Margot Jorgensen- waarin stond dat als kinderen eenmaal in een machtsstrijd gekomen zijn, ze niet meer weten hoe ze normaal moeten spelen/functioneren. Manipulatief gedrag -boos, dan weer heel lief, niet zelf tot spelen komen, door gedrag reacties uitlokken- is dan de eerste modus van reactie geworden en moet -via therapie en liefhebbende begeleiding- weer afgeleerd worden. Als dat al lukt.

Ik moet aan dat boek denken bij je laatste relaas.



Als het zo is met jouw dochter, dat ze eigenlijk verkeerd gedrag heeft aangeleerd, kost het bakken energie om dat weer terug te draaien. En moet je steeds maar weer blij zijn met die paar momenten dat ze wél gewoon speels is. En gerichte therapie. In hoeverre is het mogelijk dat je iets van je eigen therapie laat vallen om in de plaats daarvan de ondersteuning van Jeugdzorg te accepteren? Snap best wel dat je omkomt in de therapie, maar dit stukje is wel belangrijk voor de rest van jullie leven. Misschien nog wel belangrijker dan de relatietherapie, omdat je nú in jaren zit waarin je kind zich heel erg ontwikkelt.

Die relatie heeft al zoveel jaar storm kunnen overleven, als jullie van elkaar houden kan die nog wel wat meer aan -of, in deze, een gezamenlijk project-



Wékenlang in jouw ogen negatief gedrag, is te veel om maar te wachten tot het overwaait. Ik denk dat je gewoon moet erkennen dat je hierin professionele hulp nodig hebt om jouw aandeel erin te herkennen en het aandeel van je dochter, indien aanwezig, te leren begeleiden.

video training zou missch. interessant zijn, moet bureau jeugdzorg er wel bij die organiseren dat. Ik snap niet waarom je BJZ zo afwijst

Intiem,



Er is een hoop gereageerd en zo te lezen is het ook wel een beetje teveel voor je. Maar ik wil toch nog wat toevoegen.

Ik heb het idee dat je zoals je zelf al eerder schreef, volgens het boekje opvoedt. Zolang jouw dochter in goede doen is, gaat dat prima, maar zo gauw ze een peuterpuberbui krijgt, schiet jij helemaal in de stress en neem je het haar kwalijk dat jouw opvoeding uit het boekje niet werkt.



Ik vind de voorbeelden die jij soms schrijft eigenlijk wel schrijnend voor jouw dochter. Vaak schrijf je heel lief over haar, maar als ze in haar peuterpubergedrag schiet, dan oordeel je echt heeeeel erg hard over haar. Hoe kun je nou een kind van net drie een brutale mond aanrekenen? Ok je zult haar moeten leren dat jengelen, schreeuwen en huilen niet de manier zijn om dingen voor elkaar te krijgen en dat zonodig honderden keren aan haar uitleggen, maar na 5 keer jengelen en 2 keer huilen al scheldend en vloekend naar haar toe willen stormen terwijl je er niet eens zelf bij betrokken bent vind ik erg heftig hoor!



Ik herken je frustratie over jengelen heus wel hoor en ook ik maak die scene-dagen best wel mee. Dodelijk vermoeiend vind ik die. Maar ik reken ze mijn zoontje eigenlijk niet aan. Ik vind het eerder sneu voor hem dat hij zichzelf zo in de weg zit. Aan het eind van de dag kan ik ook wel eens geirriteerd worden en zeggen dat ik boos wordt, maar in het ergste geval als ik het echt zat ben, moet hij in zijn ledikant (waar hij gelukkig nooit uitklimt) uitrazen en dan is hij daarna wel weer lief. Ik zeg dan ook later altijd tegen hem, dat mama heel veel van hem houdt, ook als hij boos is en ook als ik boos ben en meen dat ook echt.



Ik heb het gevoel dat jouw dochter heftigere peuterpuberbuien heeft dan gemiddeld. Misschien heeft ze meer pit, maar ik denk eerlijk gezegd dat jouw spanning, de spanning tussen jou en je vriend, jullie verschil in mening over de opvoeding en jouw negatieve gedachtes en hoge verwachtingen ten opzichte van haar, een heel grote rol spelen in haar moeilijke buien. Ik heb met je te doen, dat je het zo moeilijk ermee hebt, maar zeker ook met haar.



Ik heb gelezen dat je een egoistische, narcistische en dominante moeder hebt gehad. Ik vind het vervelend voor je om het te moeten zeggen, maar ik denk dat je meer op je moeder lijkt dan je zelf wilt toegeven. En dat zeg ik echt zonder oordeel, ik snap het namelijk best. Jouw moeder is nou eenmaal het voorbeeld dat jij hebt, jij hebt het zo geleerd.



Bijvoorbeeld over die kadootjes, waarom heb jij daar allemaal verwachtingen over? Leuk idee hoor om ze te verstoppen en dat zij ze dan kan zoeken, maar als ze dat niet wilt, dan doe je het toch gewoon niet zo? Misschien vindt ze het wel een beetje eng allemaal, of snapt ze het nog niet goed, weet ze niet wat er van haar vewacht wordt? Dan ga je ze toch lekker gewoon samen met haar op schoot uitpakken. Het valt me echt op dat jij daar dan een waardeoordeel aan hangt, 'waarom doet ze nou niet wat meer haar best om het gewoon leuk te vinden' even confronteren hoor, maar dat is behoorlijk dominant vind ik eigenlijk, vind jij ook niet?



Dat voorbeeld van het niet willen aankleden, herkenbaar, zoon wil ook continu zonder kleren rondlopen. Ik sluit compromissen, je mag in romper naar beneden, maar dan gaan we beneden je kleren aandoen.

Dat van die luier, waarom mag ze die niet om? Misschien geeft die haar wel veiligheid en heeft ze dat een dagje nodig? So what, dat ze al op de pot kan plassen of dat ze dan misschien 3 maanden later pas zindelijk is. Wil je daar nu echt graag de strijd voor aangaan elke keer?



Wat Fashion Victim ook al een paar keer heeft aangegeven, het verplaatsen in je dochter en in een meisje van 3 jaar, is denk ik heel belangrijk. Je verwacht dingen van haar, alsof ze op jouw niveau zou moeten kunnen functioneren. Dat is echt irreeel en ook zielig.



Je hebt ook eerder geschreven dat je cognitieve gedragstherapie hebt gehad, en dat je daar veel aan hebt gehad maar dat je het nu niet meer nodig hebt. Ik ga er van uit dat je die therapie hebt gehad toen je dochter nog niet geboren was? Of in ieder geval dat die therapie gericht was op het veranderen van gedachtes die niet met het opvoeden van je dochter te maken hadden? Want ik vind de voorbeelden die je beschrijft over je opvoedingsproblemen eerlijk gezegd een schoolvoorbeeld van gedachtes en gedragingen die door middel van cognitieve gedragstherapie omgebogen zouden kunnen worden. Want volgens mij zou je enorm geholpen zijn als je je verwachtingen zou leren bijstellen en je negatieve gedachtes over je dochter zou kunnen omvormen tot positieve.



Veel succes ermee!



Groetjes Rosi

Oh ja, en ik denk ook dat mensen, en kinderen in het bijzonder, zeer goed in staat zijn om een negatieve houding/negatieve gedachtes te kunnen lezen. Dus je kunt wel iets positiefs zeggen, maar als je daarbij eigenlijk iets negatiefs denkt, voelt je dochter dat echt aan.



Bovendien (ik ben er echt niet op uit om je af te branden hoor, wil je juist graag helpen), denk ik ook dat je af en toe een schop onder je kont nodig hebt als je je eigen gedrag vergoeilijkt. Kritiek krijgen is niet leuk, maar je zult toch echt meer verantwoordelijkheid moeten nemen voor je eigen rol in het geheel.

Och Intiem, wat een heftige dag vandaag! En wat is er veel geschreven, jemig, ook zulke goeie en ware dingen.

Je zult wel totally, completely uitgeput zijn.

Wat me heel erg opviel door je laatste postings...ik dacht echt; zijn dit nu twee dezelfde mensen? Die slimme vrouw, met al die humor en kwinkslagen, die een kijkje in zichzelf durft te nemen en daar ontzettend slimme dingen overzegt, en tegelijk die halsstarrige moeder die toch blijft proberen het gedrag van haar dochter op het kind zelf af te wentelen? Dat vind ik echt zo gek!



En wat me het meeste trof was deze zin; "Ik heb gewoon geen vertrouwen in m'n dochter". ik had het al bedacht, maar je zei het al zelf.

Dat vind ik echt het ergste wat je kunt zeggen over je eigen kind. In die zin dat het heeel veel dingen impliceerd, dingen die je door je postings ook nog eens onderstreept. (want hoezo geen luier, hoezo geen hemdje, hoezo niet haar eigen beer slaan, hoezo kadootjes 'moeten' zoeken?)



10 jaar later; Mama, vertel eens van vroeger? Nou lieve kind, ik weet nog dat jij zindelijk wilde worden. Opeens vond je dat interessant, en je was zo trots als een pauw. Je deed het helemaal zelf! Ik dacht nog wel eens; wordt het niet eens tijd? Maar nee hoor, jij deed het preciés wanneer jij wilde. En 's nachts duurde wat langer natuurlijk, maar soms wist jij preciés; nu wil ik geen luier aan naar bed, en soms wilde je dat opeens wel. En dan had je ook geplast de volgende dag. Jij voelde dat allemaal heel goed aan, ik hoefde eigenlijk niks te doen. En opeens dacht ik; verdomd ze is gewoon zindelijk, maar jij wist dat allang.

=GOED GEVOEL

Je kunt ook zeggen; we vonden je een beetje lui en nu moest het dan maar echt gebeuren. Dus toen je aanstalten maakte hebben we het echt meteen goed aangepakt. En soms dan wilde je opeens weer een luier om, maar dat hebben we toen mooi niet gedaan! Dat had je wel lekker makkelijk gevonden. en dan had het weeer maanden geduurd. Nou en toen hadden we je zindelijk.

GEVOEL? Wie is er nou zindelijk geworden?



Ach, je begrijpt het wel.



Maar ik begrijp jou ook!! Je bent een vulkaan die op springen staat. Je probeert je te beheersen en te beheersen en dat kost je ál je kracht. En het levert je niks op! En je ziét het gewoon niet, wat er aan de hand is. Je kunt met je nagels flatgebouwen aan flarden krabben, maar als je het gewoon niet ziet, dan blijf je bezig. En niemand van ons zal pretenderen het wél precies door te hebben en ik geloof je op je woord dat het ook heel goed kan gaan en je echt je uiterste best doet. tekenen genoeg!

Maar ik kan me niet aan het gevoel onttrekken dat je (jullie) je dochter iets aan aan het doen bent, waar zij erg last van heeft en gaat krijgen later.

Dus blijf erbij, blijf gefocussed. Geef niet toe aan dat stemmetje in jezelf dat blijft zeggen dat het misschien toch niet helemaal aan jezelf ligt, dat er zoveel factoren zijn etc. Je dochter heeft verdriet, jij hebt verdriet, vindt elkaar daarin. Sluit een verbond, geef haar een beetje de leiding en probeer verwonderd aan de zijlijn te staan. Wees bescheiden,ze heeft je zoveel te zeggen en te leren.

Zij weet het echt beter dan jij nu. En dat zie je niet aan een boze, krijsende furie, maar kun je proberen het te geloven?



Liefs en een knuffel.

Oh en ik lees nu nog iets over pijn hebben, Was zeker in-de-fase-van-bijna-drie? Hier ook zo'n huilertje, pijn aan haar teentjes, pijn in de buik, dan doet haar handje weer au etc. ect. Ik geef afwezig kusjes, maak een grapje (til haar in de lego-ambulance op weg naar t ziekenhuis) zeg soms, jajajaja ik denk dat het niet zo erg is hoor.

Maar haar boodschap is; "ik wéét nu dat er dingen zijn die me pijn kunnen doen en ik vind dat eng mama. Dus fanataseer ik daar een beetje over om te bgrijpen hoe dat zit."

Gister sneed ik me met de schaar, ze stond er bovenop. Bloed..ik zag haar gruwelen, ze vond het afschuwlijk! Dus ik vertelde haar dat het wel even pijn deed, en ojeetje enzo. Pleister gepakt en met veel vertoon die erop geplakt. Of ze me een kusje wilde geven? Ja natuurlijk.

Ze volgt nu mn duim met argwaan, of het nog bloedt wil ze weten (nee, kijk maar) en ze gruwelt echt van het bloederige sneetje. Wil er niet naar kijken.

En dat betekent dus in mijn ogen dat dit nu een ding is dat haar heeevig fascineert! Kennelijk worstelt ze daar een beetje mee, wat ik totaal logisch vind, daar ze dit hele gegeven nu pas voor het eerst van haar levende zijn bewust meemaakt. Omdat ze pas twee is, omdat ze blanco is en alles van het leven zich eigen moet maken.

Dus ik besteed er juist veel aandacht aan. Omdat ze er op een bepaalde manier om vraagt. Dus praten over pijn en bloed op de meest vreemde momenten. Dat je je dan even rotschrikt, maar dat het eigenlijk heel snel weer over is en het daarna gewoon weer vergeet enzo.

Het laatste wat in me opkomt is dat het voor mij zo lastig is, omdat ik dan niet meer weet of iets ernstig of niet. Ik ga er gewoon vanuit dat ik dat dan wel weet.



In jouw geval denk ik dat het de kunst is te leren wat de onderliggende processen zijn die je kind doormaakt, zodra ze ergens mee komt. En niet zo snel te kijken naar wat er zo onvoordelig aan is voor jou.

ik wil eigenlijk even inbreken om te reageren op de manier van reageren. ben al een uur bezig met de laatste 3 bladzijden en krijg helemaal kippevel van fash en moem. wat weten jullie het mooi neer te zetten zeg.



nu heb ik dat bij fash wel vaker, als er een topic wordt geopend dat ik me eerst moet bedenken wat ik er zelf van vind want als zij gereageerd heeft ben ik vaak mijn eigen mening kwijt en sluit ik me als een mak schaap aan bij die van haar (geen geslijm want soms irriteer ik me rot aan je grote waffel en ik denk dat we niet dezelfde type mens zijn ), sjonge je bent op schrift wel heel sterk zeg, heb je dat irl ook of neem je hier de tijd om één en ander op een goede manier neer te zetten?



intiem, ik vind het heel dapper dat je je verhaal hier durft te doen en ook de manier waarop. maar ik werk zelf bij jeugdzorg en ik denk ook dat je je kind blijvend beschadigd met je manier van haar benaderen. als jij hulp zoekt en hulp ontvangt is er niemand die je kind uit huis gaat plaatsen, maar ik denk dat je niet alleen voor jezelf hulp moet zoeken maar juist in de manier van haar benaderen. ik verbaas me geenszins over haar manier van reageren en ik vind haar gedrag zeer adequaat en logisch. ik denk niet dat een ander kind een ander of makkelijker patroon zou ontwikkelen.



sterkte met alles en blijf vooral doorschrijven hier.

Je moet gewoon prof. hulp inschakelen. Die kan de situatie het beste inschatten. Via GGD of bureaujeugdzorg zijn er bijvoorbeeld videotrainingen of andere trainingen en tips te verkrijgen. Niet bang zijn, gewoon doen. Even googlen naar wat er bij jou in de buurt aan hulp te verkrijgen is.

Je moet het vertrouwen weer terug krijgen in jezelf. Want het feit dat je je er zo druk om maakt dat je hier hulp zoekt, zegt al dat je een goede moeder bent. Je hebt alleen wat (echt passende) handvatten nodig.

Intiem, ik denk dat wij heel goed zien wie jij normaal bent en wie jij bent in het heetst van de strijd. Tenminste, ik schat zo in dat je over het algemeen een leuke vrouw bent, met het hart op de goede plek en dat je analytisch genoeg bent om je situatie te kunnen inschatten en te begrijpen. Maar af en toe dan is die heldere blik weg en komt de boosheid boven. En vaak schrijf je dan een stukje. Maar dat neemt niet weg dat ik niet zie dat je ook iemand anders bent. Echt waar!



Dus ik vind het jammer dat je je terugtrekt. Volgens mij zou je hier veel kunnen leren. Neemt niet weg dat IRL hulp zoeken natuurlijk het allerbelangrijkste is.



Ik wens je veel succes en goede hulp toe.