Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
zaterdag 12 juli 2008 om 10:10
Ik ben ook heel blij Elmervrouw met dit topic. Inderdaad de verbondenheid, het is op de een of andere manier ook weer helend. Het is fijn om gehoord te worden en echt begrepen. Ik denk omdat het zo makkelijk is om te twijfelen, was het nou wel zo erg, stel ik me niet aan enz? Niet om het zwaarder te maken dan het moet zijn maar gewoon eens een keer te kunnen zeggen: het was kut en het heeft me beschadigd.
Ik denk dat ik je vraag begrijp. Alleen maar teruggaan heeft geen zin. Daar verander je niets mee, hooguit dat je beter begrijpt waarom je bent wie je bent en waarom je doet wat je doet. En het gaat er toch om denk ik te veranderen. De maakbaarheid van een nieuw mens, de phoenix uit de as. Terug naar de bron, de oorsprong en een nieuw wezen wrochten van wat daar altijd is geweest en is, in verbondenheid met je ervaringen die je verdiept en verrijkt hebben, niet alleen getekend of verwond.
Dat is een proces wat in het nu is. En waar het een in het ander overgaat is mij niet geheel duidelijk. Ik weet alleen dat het gebeurt, dat er telkens de beweging is van toen naar nu, nu naar toen en dat er daardoor mogelijkheden tot groei ontstaan.
Wat ik zelf ervaar is dat ik dan de tijdloosheid betreed van de psyche. Het is een andere wereld, een van de ziel. Daar kan alles, daar mag alles, daar ligt een enorme rijkdom. En daar heel ik. Maar dat is misschien heel persoonlijk.
Maar essentie is natuurlijk dat je hier en nu moet kunnen leven, niet gevangen in het verleden. Toch kan dat alleen denk ik wanneer het verleden gekend wordt. Dan heeft het een naam, een gezicht. Dan weet je met wat of wie je te maken hebt. Dat geeft veel grip.
Dikke .
Ik denk dat ik je vraag begrijp. Alleen maar teruggaan heeft geen zin. Daar verander je niets mee, hooguit dat je beter begrijpt waarom je bent wie je bent en waarom je doet wat je doet. En het gaat er toch om denk ik te veranderen. De maakbaarheid van een nieuw mens, de phoenix uit de as. Terug naar de bron, de oorsprong en een nieuw wezen wrochten van wat daar altijd is geweest en is, in verbondenheid met je ervaringen die je verdiept en verrijkt hebben, niet alleen getekend of verwond.
Dat is een proces wat in het nu is. En waar het een in het ander overgaat is mij niet geheel duidelijk. Ik weet alleen dat het gebeurt, dat er telkens de beweging is van toen naar nu, nu naar toen en dat er daardoor mogelijkheden tot groei ontstaan.
Wat ik zelf ervaar is dat ik dan de tijdloosheid betreed van de psyche. Het is een andere wereld, een van de ziel. Daar kan alles, daar mag alles, daar ligt een enorme rijkdom. En daar heel ik. Maar dat is misschien heel persoonlijk.
Maar essentie is natuurlijk dat je hier en nu moet kunnen leven, niet gevangen in het verleden. Toch kan dat alleen denk ik wanneer het verleden gekend wordt. Dan heeft het een naam, een gezicht. Dan weet je met wat of wie je te maken hebt. Dat geeft veel grip.
Dikke .
zaterdag 12 juli 2008 om 10:17
Dit topic geeft me weer voer tot nadenken, en dat ervaar ik als erg positief. Er worden hier hele wijze dingen gezegd. Dankjewel daarvoor.
En als ik jullie verhalen lees, dan denk ik ondanks mijn eigen verhaal dat ik toch echt geluk heb gehad dat mijn jeugd goed is geweest, ook al ligt er soms nu een schaduw over sommige dingen. Ik vind het zo in en in triest, al die herinneringen die jullie met je mee moeten dragen. Dan is het bij mij ook wel heftig, maar toch op een andere manier. En ik was al volwassen toen het allemaal gebeurde (voor mij dan), wat verwerking misschien toch makkelijker maakt.
Dat merk ik alleen al aan mijn 'ukkies' (die nick he, hoezo voel ik me verantwoordelijk...), het is aan het begin van hun puberteit allemaal gebeurd en dat hakt er in, ze hebben nog een fikse weg te gaan met hun verdriet en woede.
En als ik jullie verhalen lees, dan denk ik ondanks mijn eigen verhaal dat ik toch echt geluk heb gehad dat mijn jeugd goed is geweest, ook al ligt er soms nu een schaduw over sommige dingen. Ik vind het zo in en in triest, al die herinneringen die jullie met je mee moeten dragen. Dan is het bij mij ook wel heftig, maar toch op een andere manier. En ik was al volwassen toen het allemaal gebeurde (voor mij dan), wat verwerking misschien toch makkelijker maakt.
Dat merk ik alleen al aan mijn 'ukkies' (die nick he, hoezo voel ik me verantwoordelijk...), het is aan het begin van hun puberteit allemaal gebeurd en dat hakt er in, ze hebben nog een fikse weg te gaan met hun verdriet en woede.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zaterdag 12 juli 2008 om 10:27
Ik begrijp denk ik wat je bedoelt Zusje. En toch lijkt het me voor jou niet zozeer makkelijker daardoor. Want ik kan me voorstellen dat je dan ergens met de vraag zit: was het allemaal een leugen? Was mijn jeugd wel echt?
Dat lijkt me een vreemde dubbelheid in zichzelf maar misschien denk ik nou wel veel te ver door .
En lief van je dat je zo betrokken bent bij je familie. Maar kijk uit dat door gebrek aan een krachtige moeder, hoe begrijpelijk ook, jij niet de mama moet zijn van iedereen. Je doet wat je moet doen. Maar teveel verantwoordelijkheidsgevoel kan je opbreken. Daarbij, bij ouderschap komt telkens weer een stukje loslaten kijken. Ik kan me voorstellen dat jij juist iedereen het liefst veilig wil houden na hun ervaringen. En dat kun je niet, dat is een te grote last. Uiteindelijk moet iedereen toch zelf zijn weg vinden.
Het is een lastig evenwicht.
Dat lijkt me een vreemde dubbelheid in zichzelf maar misschien denk ik nou wel veel te ver door .
En lief van je dat je zo betrokken bent bij je familie. Maar kijk uit dat door gebrek aan een krachtige moeder, hoe begrijpelijk ook, jij niet de mama moet zijn van iedereen. Je doet wat je moet doen. Maar teveel verantwoordelijkheidsgevoel kan je opbreken. Daarbij, bij ouderschap komt telkens weer een stukje loslaten kijken. Ik kan me voorstellen dat jij juist iedereen het liefst veilig wil houden na hun ervaringen. En dat kun je niet, dat is een te grote last. Uiteindelijk moet iedereen toch zelf zijn weg vinden.
Het is een lastig evenwicht.
zaterdag 12 juli 2008 om 10:40
Ik zit met tranen in mijn ogen, want je slaat de spijker op zijn kop wat betreft dat verantwoordelijkheidsgevoel...
Gelukkig is er de moeder van de twee jongsten. Zij is een sterke vrouw, die zich ook opwerpt als mijn moeder, zo voelt het ook echt. Maar het is inderdaad moeilijk, ik merk echt dat ik moet uitkijken mezelf niet te verliezen. Juist omdat ik het zo geleerd heb: sterk zijn en klaarstaan voor iedereen, mezelf wegcijferen. Maar ik ben er ook nog.
Wat betreft die dubbelheid, daar heb ik wel last van gehad ja. Maar ik probeer de dingen nu gewoon te zien zoals ze waren en de vrolijke en goede herinneringen te koesteren en niet in twijfel te trekken. En het stomme is, ik was echt een papa's kindje. Ik deed altijd leuke dingen met hem en het voetstuk waar ik hem op had gezet was metershoog. En daar is ie zo hard vanaf gedonderd, dat ik de eerste tijd na mijn ontdekking niet positief naar vroeger kon kijken. Maar ik merk dat dat wel weer terugkomt, en dat is wel een prettig gevoel.
Gelukkig is er de moeder van de twee jongsten. Zij is een sterke vrouw, die zich ook opwerpt als mijn moeder, zo voelt het ook echt. Maar het is inderdaad moeilijk, ik merk echt dat ik moet uitkijken mezelf niet te verliezen. Juist omdat ik het zo geleerd heb: sterk zijn en klaarstaan voor iedereen, mezelf wegcijferen. Maar ik ben er ook nog.
Wat betreft die dubbelheid, daar heb ik wel last van gehad ja. Maar ik probeer de dingen nu gewoon te zien zoals ze waren en de vrolijke en goede herinneringen te koesteren en niet in twijfel te trekken. En het stomme is, ik was echt een papa's kindje. Ik deed altijd leuke dingen met hem en het voetstuk waar ik hem op had gezet was metershoog. En daar is ie zo hard vanaf gedonderd, dat ik de eerste tijd na mijn ontdekking niet positief naar vroeger kon kijken. Maar ik merk dat dat wel weer terugkomt, en dat is wel een prettig gevoel.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zaterdag 12 juli 2008 om 10:56
Vind je trouwens dat ik zeurde gister?
Ik wil graag positief overkomen. Vaak doe ik dat ook wel, maar soms ben ik dat wat minder. Zeker als ik ongesteld moet worden, dan voel ik me vreselijk alleen en krijg ik allemaal 'oude' gevoelens. Alsof er niks verandert. Deze dagen is het dus weer raak.
De tijdloosheid van de geest/ziel ken ik. Dat is de oranje gloed bij mij van binnen. Daar woont wie in in wezen ben, wat niet verandert en wat met me meegaat als ik doodga. Dat stuk heeft altijd geweten wat liefde is en heeft me geholpen in het proces van ontdooien, het pijnlijkste wat ik ooit heb meegemaakt. Leren een knuffel te verdragen, zien dat de intenties van de ander oprecht zijn, het wantrouwen opzij zetten.
Een tijdje terug heb ik EMDR gedaan, 11 sessies. Tijdens 1 van die sessies zie ik mezelf op de veranda van een stacaravan zitten. Ik wacht, mijn zus is binnen. Straks ben ik aan de beurt. Gruwelijk als je bedenkt dat dit over misbruik gaat. Maar wat zo mooi was, was hoe en wie ik op dat moment was. Ik was een psalmversje aan het zingen waarin ik mijn vertrouwen op God uitte. Ik genoot van het groen van de kreek die uitkomt op een riviertje. Ik was blij in mezelf en vol vertrouwen. Dat stukje van mezelf heb ik kunnen terughalen. En ik voel me sindsdien een stuk energieker en vertrouwenvoller.
Ik ben een tijd lang chronisch suicidaal geweest. Dat was in de tijd dat ik in behandeling was bij dat traumacentrum. Nu bad ik regelmatig of ik alsjeblieft bij God mocht komen. Ik kreeg een keer antwoord: "Je bent welkom bij Mij, maar je bent ook welkom híer". Geen toestemming, aan mij de keuze.
Wat ik toen meemaakte vind ik heel bijzonder. Ik liep met een groepje naar een therapieruimte, en 1 van de dames fluistert me toe dat ze gebeden heeft of ze dood mag en dat God ja gezegd had. Waarop ik zei: "ja, maar je vertelt niet het hele verhaal. Hij zei ook dat je hier óók welkom bent". Ze kreeg een gezicht als een boei, helemaal rood. Het was de spijker op de kop.
En dat is wat ik heb moeten leren. Hier ook welkom zijn. Ik vind het een verademing.
Ik wil graag positief overkomen. Vaak doe ik dat ook wel, maar soms ben ik dat wat minder. Zeker als ik ongesteld moet worden, dan voel ik me vreselijk alleen en krijg ik allemaal 'oude' gevoelens. Alsof er niks verandert. Deze dagen is het dus weer raak.
De tijdloosheid van de geest/ziel ken ik. Dat is de oranje gloed bij mij van binnen. Daar woont wie in in wezen ben, wat niet verandert en wat met me meegaat als ik doodga. Dat stuk heeft altijd geweten wat liefde is en heeft me geholpen in het proces van ontdooien, het pijnlijkste wat ik ooit heb meegemaakt. Leren een knuffel te verdragen, zien dat de intenties van de ander oprecht zijn, het wantrouwen opzij zetten.
Een tijdje terug heb ik EMDR gedaan, 11 sessies. Tijdens 1 van die sessies zie ik mezelf op de veranda van een stacaravan zitten. Ik wacht, mijn zus is binnen. Straks ben ik aan de beurt. Gruwelijk als je bedenkt dat dit over misbruik gaat. Maar wat zo mooi was, was hoe en wie ik op dat moment was. Ik was een psalmversje aan het zingen waarin ik mijn vertrouwen op God uitte. Ik genoot van het groen van de kreek die uitkomt op een riviertje. Ik was blij in mezelf en vol vertrouwen. Dat stukje van mezelf heb ik kunnen terughalen. En ik voel me sindsdien een stuk energieker en vertrouwenvoller.
Ik ben een tijd lang chronisch suicidaal geweest. Dat was in de tijd dat ik in behandeling was bij dat traumacentrum. Nu bad ik regelmatig of ik alsjeblieft bij God mocht komen. Ik kreeg een keer antwoord: "Je bent welkom bij Mij, maar je bent ook welkom híer". Geen toestemming, aan mij de keuze.
Wat ik toen meemaakte vind ik heel bijzonder. Ik liep met een groepje naar een therapieruimte, en 1 van de dames fluistert me toe dat ze gebeden heeft of ze dood mag en dat God ja gezegd had. Waarop ik zei: "ja, maar je vertelt niet het hele verhaal. Hij zei ook dat je hier óók welkom bent". Ze kreeg een gezicht als een boei, helemaal rood. Het was de spijker op de kop.
En dat is wat ik heb moeten leren. Hier ook welkom zijn. Ik vind het een verademing.
zaterdag 12 juli 2008 om 11:12
Ik begrijp precies wat je bedoelt Hanke. Ik heb er tranen van in mijn ogen. Alhoewel ik gewoon nee te horen kreeg . Ik had nog dingen te doen en ik moest niet dit leven weggooien. Ik kon er de humor wel van inzien. Daarna was het ook klaar. En inderdaad, sindsdien besef ik dat ik welkom ben hier en vanaf dan wordt het misschien niet minder pijnlijk maar wel makkelijker. Want blijkbaar heb je een plek ook al zie je dat zelf nog niet zo helder.
En ik vond en vind je helemaal niet negatief. Ik realiseer me nu dat ik helemaal niet op je gereageerd heb en dat spijt me want ik las het gisteren en wilde reageren maar merkte dat mijn hoofd even te vol was en dus dan ook leeg. Teveel woorden en de essentie ontglipt me.
Ik begrijp de prijs die je betaald hebt. Het is denk ik een van de meest onmenselijke keuzes die van een mens gevraagd kan worden en soms kun je toch niet anders kiezen. De pijn daarvan. Dat de loyaliteit aan jezelf je blijkbaar losbreekt van de loyaliteit aan je wortel. En je dus jezelf moet ontwortelen om te kunnen leven. Het is een te grote tegenstrijdigheid.
Wees heel lief voor jezelf. Juist sterke vrouwen vergeten dat te vaak. Alsof ze het niet nodig hebben want de kracht om door te gaan houdt maar niet op. En dan ga je door. Maar soms is het goed om zelf op de rem te trappen. De ziel rent door, de geest is moe en het lichaam wil gewoon dat het even ophoudt. Er is een limiet aan wat we moeten .
Ik moet nu plots denken aan iets wat ik een tijdje terug schreef.
Ik leef elke dag
een spoor van dromen
keuzes
verlangens
achter mij
sterrenstof
in mijn haar
het ongetemde
ongegrepen
voor mij uit.
Wacht op mij mijn hart
je leeft te snel
je rent
mijn gedachten
vooruit
ik blijf je niet bij.
Ik volg het spoor
de maan
in het water
de vissen
in mijn ziel
de wolven
in mijn ogen
het woud
in mijn huid.
Hier leeft een hart
een vrouwenhart
wild en onbevreesd
en ik
volg deze geest
tot aan de bron.
En ik vond en vind je helemaal niet negatief. Ik realiseer me nu dat ik helemaal niet op je gereageerd heb en dat spijt me want ik las het gisteren en wilde reageren maar merkte dat mijn hoofd even te vol was en dus dan ook leeg. Teveel woorden en de essentie ontglipt me.
Ik begrijp de prijs die je betaald hebt. Het is denk ik een van de meest onmenselijke keuzes die van een mens gevraagd kan worden en soms kun je toch niet anders kiezen. De pijn daarvan. Dat de loyaliteit aan jezelf je blijkbaar losbreekt van de loyaliteit aan je wortel. En je dus jezelf moet ontwortelen om te kunnen leven. Het is een te grote tegenstrijdigheid.
Wees heel lief voor jezelf. Juist sterke vrouwen vergeten dat te vaak. Alsof ze het niet nodig hebben want de kracht om door te gaan houdt maar niet op. En dan ga je door. Maar soms is het goed om zelf op de rem te trappen. De ziel rent door, de geest is moe en het lichaam wil gewoon dat het even ophoudt. Er is een limiet aan wat we moeten .
Ik moet nu plots denken aan iets wat ik een tijdje terug schreef.
Ik leef elke dag
een spoor van dromen
keuzes
verlangens
achter mij
sterrenstof
in mijn haar
het ongetemde
ongegrepen
voor mij uit.
Wacht op mij mijn hart
je leeft te snel
je rent
mijn gedachten
vooruit
ik blijf je niet bij.
Ik volg het spoor
de maan
in het water
de vissen
in mijn ziel
de wolven
in mijn ogen
het woud
in mijn huid.
Hier leeft een hart
een vrouwenhart
wild en onbevreesd
en ik
volg deze geest
tot aan de bron.
zaterdag 12 juli 2008 om 11:18
Wat ik zo mooi vond aan het antwoord van God, was dat de pijn er mocht zijn. Dat dat me geen slecht mens maakte. Wel iemand in verwarring, die niet meer wist hoe met emoties en met de buitenwereld om te gaan.
Verder heeft mijn band met God me verlost van haat- en wraakgevoelens. De gedachte dat Hij wist wie wat gedaan had vond ik in het begin pervers. Leuk een God die meekijkt en misbruik ziet... Maar de verantwoordelijkheid ligt bij de dader. Ik weet niet of ik in hemel of hel geloof, wel in een hiernamaals. Dat als je doodgaat er een beslissing valt of je door mag naar een volgend level. Ik heb het idee dat je dan voelt wat je anderen hebt aangedaan. Positief en negatief. Mijn dader heeft moeten ervaren dat men daarboven weet wat hij heeft uitgespookt. Wat er toen vervolgens gebeurd is weet ik niet en kan ik ook daar laten.
Mijn boosheid verdween ook voor een deel omdat ik het gevoel had dat ik het niet meer hoefde te bewijzen. Ik ben zo lang bang geweest dat ik het maar verzon.
Verder heeft mijn band met God me verlost van haat- en wraakgevoelens. De gedachte dat Hij wist wie wat gedaan had vond ik in het begin pervers. Leuk een God die meekijkt en misbruik ziet... Maar de verantwoordelijkheid ligt bij de dader. Ik weet niet of ik in hemel of hel geloof, wel in een hiernamaals. Dat als je doodgaat er een beslissing valt of je door mag naar een volgend level. Ik heb het idee dat je dan voelt wat je anderen hebt aangedaan. Positief en negatief. Mijn dader heeft moeten ervaren dat men daarboven weet wat hij heeft uitgespookt. Wat er toen vervolgens gebeurd is weet ik niet en kan ik ook daar laten.
Mijn boosheid verdween ook voor een deel omdat ik het gevoel had dat ik het niet meer hoefde te bewijzen. Ik ben zo lang bang geweest dat ik het maar verzon.
zaterdag 12 juli 2008 om 11:27
Elmervrouw, dat is wat ik in een eerdere posting naar jou "zuiver op de graat zijn" noemde. Dat jij die wereld nog in je hebt, is iets heel moois en bijzonders.
Feliciaatje, op dit moment onderneem ik te weinig. Ik zit teveel thuis. Donderdag moest ik mijn vrijwilligerswerk afzeggen in verband met dat gedoe met mijn ADSL. En dan zit ik te lang in mijn eigen wereldje. En dat weinige ondernemen kan ik niet echt rijmen met sterk zijn.
En dank je voor je advies over ziel, geest en lichaam. Maar pas je dat dit weekend ook op jezelf toe? Alsjeblieft? Deze week was zo heftig voor je...
Feliciaatje, op dit moment onderneem ik te weinig. Ik zit teveel thuis. Donderdag moest ik mijn vrijwilligerswerk afzeggen in verband met dat gedoe met mijn ADSL. En dan zit ik te lang in mijn eigen wereldje. En dat weinige ondernemen kan ik niet echt rijmen met sterk zijn.
En dank je voor je advies over ziel, geest en lichaam. Maar pas je dat dit weekend ook op jezelf toe? Alsjeblieft? Deze week was zo heftig voor je...
zaterdag 12 juli 2008 om 13:05
Lief van je dat je eraan denkt en yep, ik doe het rustig aan. Ga morgen lekker dobberen . En het is heftig en tegelijkertijd heb ik rust in mijn hoofd. Heerlijk.
En ik merk het zelf ook, dat als ik erg veel dingen tegelijk verwerk en aanpak, ik me vanzelf wat meer in mijn schulp terugtrek. Dat trekt weer recht na niet al te lang. Maar ik heb dat dan wel nodig, dus in feite goed dat ik ernaar luister, is dat voor jou anders? Heb je het gevoel dat je meer moet ondernemen voor jezelf?
En ik merk het zelf ook, dat als ik erg veel dingen tegelijk verwerk en aanpak, ik me vanzelf wat meer in mijn schulp terugtrek. Dat trekt weer recht na niet al te lang. Maar ik heb dat dan wel nodig, dus in feite goed dat ik ernaar luister, is dat voor jou anders? Heb je het gevoel dat je meer moet ondernemen voor jezelf?
zaterdag 12 juli 2008 om 13:10
Yep, is een proces waar ik mee bezig ben. Dat gaat niet vanzelf, ik kom van ver en moet weer een heel nieuw 'normaal' leven opbouwen. Dat gaat stapje voor stapje. Soms zou ik willen dat ik sneller ging. Maar het is nu ook niet zo dat ik wegzak. Integendeel, er is een constante opgaande lijn.
Maar ik moet veel dingen in mijn eentje, uit mezelf doen. En daar heb ik moeite mee. Met initiatief tonen. De deur uitgaan.
Afspraken kom ik na, maar heb ik verdeeld over de week nog te weinig. Ik had naast mijn vrijwilligerswerk met kinderen iets nieuws gezocht. Dat is een project dat opgestart moet worden en helaas krijg ik, ook al toon ik initiatief en zoek ik contact, weinig 'klussen' toebedeeld. Na de zomer ga ik wat cursussen doen bij het kunstzinnig centrum hier, kom ik wat meer de deur uit. En ik ga op zoek naar nog meer vrijwilligerswerk. Ik houd de vacaturebank in de gaten.
Verder ga ik in augustus 3 weken op een huis in amsterdam passen. Ik heb 6 weken vrij van de ukkies en dat lijkt me te lang om niks te doen. Nadeel is wel dat ik daar alleen ben. Een groepsreis boeken is echter te duur, als ik dit jaar ook nog een theatercursus en iets met muziek wil doen.
Maar ik moet veel dingen in mijn eentje, uit mezelf doen. En daar heb ik moeite mee. Met initiatief tonen. De deur uitgaan.
Afspraken kom ik na, maar heb ik verdeeld over de week nog te weinig. Ik had naast mijn vrijwilligerswerk met kinderen iets nieuws gezocht. Dat is een project dat opgestart moet worden en helaas krijg ik, ook al toon ik initiatief en zoek ik contact, weinig 'klussen' toebedeeld. Na de zomer ga ik wat cursussen doen bij het kunstzinnig centrum hier, kom ik wat meer de deur uit. En ik ga op zoek naar nog meer vrijwilligerswerk. Ik houd de vacaturebank in de gaten.
Verder ga ik in augustus 3 weken op een huis in amsterdam passen. Ik heb 6 weken vrij van de ukkies en dat lijkt me te lang om niks te doen. Nadeel is wel dat ik daar alleen ben. Een groepsreis boeken is echter te duur, als ik dit jaar ook nog een theatercursus en iets met muziek wil doen.
zaterdag 12 juli 2008 om 22:39
Ergens begrijp ik niet dat het eng was om op te schrijven. Ok, het is iets heel echts en puurs van je en daarom voelt het voor jou kwetsbaar. Eerder lijkt het me een bevrijdend gevoel. Maar goh, wat is het mooi om te lezen. Om te mógen lezen omdat je het met ons deelt. Ik vind het gaaf dat zo'n detail wat ik vertel, wat in feite een negatieve 'slachtoffer'lading heeft, zo'n effect heeft. Dat jij praat en voelt: zielerust. Wow, Elmervrouw, daar doe je het voor!
zondag 13 juli 2008 om 00:55
Dag medeforumsters, Als ik lees over misbruik en ouders in welke combinatie dan ook dan voel ik me moedeloos. Ik klaag dan over mijn jeugd maar misbruik was daar geen deel van. Geen lichamelijk misbruik. Geen verkrachting, geen geweld. Ik durf mij niet gelijk te schakelen met jullie die wel op deze manier geschonden zijn. Ik ben een man. Ik ben een man die keuzes heeft gemaakt die de meesten (zo niet allen) hier verafschuwen dan wel verachten. Ik denk ook anders, zoek het in andere richtingen. Ik ben niet altijd aardig voor mijn medemensen. Neem ik zo wraak? Probeer ik mij te bewijzen dat ook ik kwaad en zelfgericht kan zijn? Ik weet het niet. Ik ben niet gelovig en geloof vooral in mijzelf. Ik respecteer een ieder die haar antwoord uit religieuze hoek kreeg. Het hielp dus is het nuttig. Ik hoop dat ik niet beoordeeld wordt op mijn gebrek aan spiritualiteit. Ik voel me in balans. Nu, vandaag voel ik dat ik een waarde heb. Als ik jullie verhalen lees heb ik verdriet. Omdat er zoveel lijden is. Ik kwam eruit. Uiteindelijk kwam ik eruit. De manier waarop is controversieel en werkt niet voor een ieder. Het heeft ook emotionele sporen achter gelaten. Ik open mijn hart niet voor iedereen, je komt er niet zomaar in. En wordt het te moeilijk dan druk ik op de exit-knop en whooooshhh weg ben je uit mijn leven. Een botte overlevingstechniek. Ik begrijp me zelf en verwacht niet dat een ander mij begrijpt. Het hoeft ook niet. Dussss wat zoek ik dan hier:-) Een manier om mijn emotionaliteit te trainen...om betrokkenheid te stimuleren... vriendschap te vinden zonder meer te verwachten. Mezelf te bewijzen dat ik meer diepte heb dan mijn dagelijkse routine. Misschien proberen eens iemand te helpen. 
Daar was ik vroeger (in mijn kwetsbare dagen) erg goed in. Ik kon luisteren en advies geven. Ik was goed getraind ( ik luisterde 30 jaar naar een moeder met een ernstig minderwaardigheidsgevoel en met een verwoestende paranoia ten opzichte van een ieder die zich in haar direkte omgeving ophield) Ook ik voelde me verantwoordelijk voor mijn ouders en in het bijzonder het welzijn van mijn moeder. Ze heeft in die jaren bij mij veel schade aangericht door haar onverschilligheid, haar gebrek aan liefde tout court, haar egocentrisme, haar gebrek aan geloof in mij. Al dat heb ik zelf moeten opbouwen en dat heeft mij een aantal offers gevergd. Ik nam heel foute beslissingen om die situatie te ontvluchten en heb door de jaren een aantal mensen diep gekwetst door radicale beslissingen te nemen die MIJ helpten, maar ten koste van hen gingen. Ik heb die beslissingen mijzelf toegestaan omdat ik vond dat nu eens IK aan de beurt was. Nu kan ik leven. Nu voel ik me beter. Maar ik wil niet achterom kijken want dan zie ik dat ik geen lief mens was. Dat ik soms nog geen leuk mens ben. De oppervlakte is mooi, maar er zitten nog een paar foutjes in mijn ziel. Ik geloof niet in een verantwoording op het eind aan een hogere macht (sorry...ik zeg dit niet om iemand te kwetsen ) maar ik geloof wel in een verantwoording aan mijzelf. Daarom wil ik goed doen...om mijn eigen rekening te vereffenen. Misschien werkt dat niet op die manier...nou ja dan doe ik in ieder geval niemand kwaad terwijl ik een poging doe;-)
Accepteren jullie een zondaar in jullie midden? Ik beloof me zo goed mogelijk te gedragen en weet zeker dat ik wel eens tegen iemands haren zal instrijken. Maar mijn respect en inlevingsvermogen EN een luisterend oor hebben jullie zonder verdere discussie. Ik ben niet erg psychologisch en theoretisch ingesteld. Ik kijk vooral naar praktische haalbaarheid en mate van positieve uitwerking. Ik weet niet alles en ik ben niet perfekt. Jullie weten dat allang maar ik wil het me nog maar eens voor mijn tamelijk egocentrisch ingestelde neus bengelen. (dus meer een interne mededeling. Ik begin veel te veel zinnen met IK.... op zich is dat al een verkeerd teken. )
Alle vragen zijn goed en ik wil wel een open en eerlijk antwoord geven. Dat dat niet altijd een mooi en eerbaar antwoord zal zijn ...vergeef het me of in ieder geval veroordeel me niet vanaf het eerste woord.
Daar was ik vroeger (in mijn kwetsbare dagen) erg goed in. Ik kon luisteren en advies geven. Ik was goed getraind ( ik luisterde 30 jaar naar een moeder met een ernstig minderwaardigheidsgevoel en met een verwoestende paranoia ten opzichte van een ieder die zich in haar direkte omgeving ophield) Ook ik voelde me verantwoordelijk voor mijn ouders en in het bijzonder het welzijn van mijn moeder. Ze heeft in die jaren bij mij veel schade aangericht door haar onverschilligheid, haar gebrek aan liefde tout court, haar egocentrisme, haar gebrek aan geloof in mij. Al dat heb ik zelf moeten opbouwen en dat heeft mij een aantal offers gevergd. Ik nam heel foute beslissingen om die situatie te ontvluchten en heb door de jaren een aantal mensen diep gekwetst door radicale beslissingen te nemen die MIJ helpten, maar ten koste van hen gingen. Ik heb die beslissingen mijzelf toegestaan omdat ik vond dat nu eens IK aan de beurt was. Nu kan ik leven. Nu voel ik me beter. Maar ik wil niet achterom kijken want dan zie ik dat ik geen lief mens was. Dat ik soms nog geen leuk mens ben. De oppervlakte is mooi, maar er zitten nog een paar foutjes in mijn ziel. Ik geloof niet in een verantwoording op het eind aan een hogere macht (sorry...ik zeg dit niet om iemand te kwetsen ) maar ik geloof wel in een verantwoording aan mijzelf. Daarom wil ik goed doen...om mijn eigen rekening te vereffenen. Misschien werkt dat niet op die manier...nou ja dan doe ik in ieder geval niemand kwaad terwijl ik een poging doe;-)Accepteren jullie een zondaar in jullie midden? Ik beloof me zo goed mogelijk te gedragen en weet zeker dat ik wel eens tegen iemands haren zal instrijken. Maar mijn respect en inlevingsvermogen EN een luisterend oor hebben jullie zonder verdere discussie. Ik ben niet erg psychologisch en theoretisch ingesteld. Ik kijk vooral naar praktische haalbaarheid en mate van positieve uitwerking. Ik weet niet alles en ik ben niet perfekt. Jullie weten dat allang maar ik wil het me nog maar eens voor mijn tamelijk egocentrisch ingestelde neus bengelen. (dus meer een interne mededeling. Ik begin veel te veel zinnen met IK.... op zich is dat al een verkeerd teken. )
Alle vragen zijn goed en ik wil wel een open en eerlijk antwoord geven. Dat dat niet altijd een mooi en eerbaar antwoord zal zijn ...vergeef het me of in ieder geval veroordeel me niet vanaf het eerste woord.
zondag 13 juli 2008 om 02:31
"Accepteren jullie een zondaar?" Alsof ik geen 'zondaar' ben! Wat een vraag trouwens!
Wat denk je, dat ik intermenselijk gezien het nou altijd zo handig heb aangepakt? En ok, jij hebt misschien je wat agressiever naar de buitenwereld gedragen dan ik; maar denk je dat dat zelfdestructieve gedrag van mij nou zo opbouwend is geweest? Echt niet.
Maar het is inderdaad wel een ander soort onderwerp waar je op reageert dan normaal. (heb even gespiekt). Dus ik ben benieuwd wat er gaat komen. Ik ben niet actief op de sekspijler dus ik ken de toon van je postings niet, maar tot nu toe heb je mijn tenen in ieder geval niet geraakt.
Je bent wel een beetje dubbel. Aan de ene kant vertel je bedekt dat je radicale -niet frisse- beslissingen hebt genomen (wat mij natuurlijk nieuwsgierig maakt). Aan de andere kant zeg je dat je niet wilt achterom kijken. Dus ik weet niet wat ik kan vragen zonder over je grenzen te gaan. Vertel gewoon wat je kwijt wilt.
Dit topic gaat vooral over de weerslag die een opvoeding met meer dan een paar minpuntjes heeft op je volwassen leven, hoe je naar jezelf kijkt en hoe je relaties zijn.
Vertrouw je nu mensen? Je zegt dat je weer wil oefenen met luisteren en begrijpen. Roept het geen oude gevoelens op als je daar een beroep op doet?
Verder wacht ik het gewoon af. Kom maar op. Wat je net schreef, raakt me. En dat je respect hebt vind ik mooi.
Wat denk je, dat ik intermenselijk gezien het nou altijd zo handig heb aangepakt? En ok, jij hebt misschien je wat agressiever naar de buitenwereld gedragen dan ik; maar denk je dat dat zelfdestructieve gedrag van mij nou zo opbouwend is geweest? Echt niet.
Maar het is inderdaad wel een ander soort onderwerp waar je op reageert dan normaal. (heb even gespiekt). Dus ik ben benieuwd wat er gaat komen. Ik ben niet actief op de sekspijler dus ik ken de toon van je postings niet, maar tot nu toe heb je mijn tenen in ieder geval niet geraakt.
Je bent wel een beetje dubbel. Aan de ene kant vertel je bedekt dat je radicale -niet frisse- beslissingen hebt genomen (wat mij natuurlijk nieuwsgierig maakt). Aan de andere kant zeg je dat je niet wilt achterom kijken. Dus ik weet niet wat ik kan vragen zonder over je grenzen te gaan. Vertel gewoon wat je kwijt wilt.
Dit topic gaat vooral over de weerslag die een opvoeding met meer dan een paar minpuntjes heeft op je volwassen leven, hoe je naar jezelf kijkt en hoe je relaties zijn.
Vertrouw je nu mensen? Je zegt dat je weer wil oefenen met luisteren en begrijpen. Roept het geen oude gevoelens op als je daar een beroep op doet?
Verder wacht ik het gewoon af. Kom maar op. Wat je net schreef, raakt me. En dat je respect hebt vind ik mooi.
zondag 13 juli 2008 om 10:40
Ik ga mij zo klaarmaken voor mijn thermendag en ik reageer vanavond nog op je posting van gisteren Hanke want ik snap het. Het gaat stap voor stap maar als je eenmaal de juiste richting hebt wil je rennen .
En DB, het maakt geen bal uit wat voor keuzes je maakt of gemaakt hebt. Iets met balken en splinters. Het enige wat je hoeft te geven is openheid en kwetsbaarheid, ook van jezelf. Want ik proef je verlangen er te zijn voor ons, ons te steunen. Maar zo ontloop je zelf als je niet oppast de mogelijkheid om ook in het diepe te duiken en mee te doen. Het is een reflex om jezelf te beschermen. Je wil gehoord worden, wij luisteren. Je hoeft niet alleen te luisteren.
Ik denk dat het daarom gaat in dit topic, dat iedereen vanuit zichzelf de pijn wil aangaan, de consequenties zien, ermee verder komen. En de kans grijpt nu het kan. Dus ik zou zeggen: doe mee. Je bent net zo welkom als alle vrouwen hier. Het gaat om de mens erachter, niet het masker of de sekse.
En DB, het maakt geen bal uit wat voor keuzes je maakt of gemaakt hebt. Iets met balken en splinters. Het enige wat je hoeft te geven is openheid en kwetsbaarheid, ook van jezelf. Want ik proef je verlangen er te zijn voor ons, ons te steunen. Maar zo ontloop je zelf als je niet oppast de mogelijkheid om ook in het diepe te duiken en mee te doen. Het is een reflex om jezelf te beschermen. Je wil gehoord worden, wij luisteren. Je hoeft niet alleen te luisteren.
Ik denk dat het daarom gaat in dit topic, dat iedereen vanuit zichzelf de pijn wil aangaan, de consequenties zien, ermee verder komen. En de kans grijpt nu het kan. Dus ik zou zeggen: doe mee. Je bent net zo welkom als alle vrouwen hier. Het gaat om de mens erachter, niet het masker of de sekse.
zondag 13 juli 2008 om 11:00
Geniet van vandaag, ik weet hoe lekker een dagje thermen is. Mijn bugdet voor leuke dingen doen gaat er aan op Heb je trouwens een favoriete sauna? In augustus ben ik dus in A'dam. Ik wil dan ook een keertje Ridderrode in Santpoort-Zuid proberen. Het interieur schijnt daar zo mooi te zijn. Heb gister nog de foto's op internet bekeken.
En ik ben jou dankbaar voor de manier waarop je rekening met me hield gister.
En ik ben jou dankbaar voor de manier waarop je rekening met me hield gister.
zondag 13 juli 2008 om 11:43
Maar sommige ouders gaan wel heel erg ver in bepaalde dingen, ook al denken ze dan dat ze het doen met goede bedoelingen, als het niet werkt voor het kind en het kind geeft dat aan, direct of indirect, en die bewuste ouders blijven toch met hun gedrag doorgaan, dan ga ik me afvragen waar je als ouder in godsnaam mee bezig bent, want je verziekt je kind en het kind gaat je echt niet meer vertrouwen, omdat het niet gezien en gehoord wordt.
zondag 13 juli 2008 om 11:46
Ik zocht bij voorbeeld in mijn puberteit een bepaalde ruimte op waarin ik mij veilig, gezien, erkend, gehoord en gelukkig zou kunnen voelen, ik voelde voor mezelf dat ik die ruimte nodig had om mezelf te ontwikkelen tot een mooie, intelligente en zelfbewuste vrouw, maar juist in die belangrijke periode is mijn moeder zich gaan gedragen als een beest, als een wolf om mij juist alles te ontnemen waardoor ik mij zeker voelde, een bloem, bemind en geeerd en ik kan dat haar nu nog kwalijk nemen, want eigenlijk heeft zij mijn eigenwaarde ontnomen, mijn gevoel van vrouw-zijn.
