Relaties
alle pijlers
mijn man wil scheiden
maandag 21 januari 2008 om 21:02
Ongeveer een half jaar geleden heeft mijn man voor het eerst aangegeven niet met mij verder te willen. Dit kwam echt als een donderslag bij heldere hemel. Na gepraat te hebben vond hij ook dat we het samen weer moesten proberen. Ik van mij kan heb mezelf best veranderd maar bij hem heb ik eigenlijk niet veel verandering gemerkt. Geprobeerd te praten maar dat kan hij absoluut niet. In dat half jaar een aantal leuke dingen gedaan en heeft hij ook regelmatig gezegd dat hij weer van mij houdt. We zijn zelfs nog naar een ander huis wezen kijken.
Nu twee weken geleden komt hij weer met de bom ik ben niet gelukkig. Het gevoel is weg, je zorgt veel te goed voor me ik kan me niet ontwikkelen mijn gevoel zegt me dat ik bij je weg moet want je benauwd me. We zijn 13 jaar getrouwd en voor zover ik wist hadden we een goed huwelijk. Hebben heel veel dingen samen gedaan, had echt het idee dat hij mijn soulmate was en dat ik me alles bij hem terecht kon. Ik ben iemand die redelijk perfectionistisch is en alles snel en goed geregeld wil hebben. Hij is iemand die graag wil dat alles netjes is en altijd de leukste jongen van de klas wil zijn. Hij heeft er een ontzettend groot probleem mee dat hij 40 wordt dus ik schoof alles op midlife crisis en had zoiets van laat maar uitrazen komt vanzelf goed. Niet dus.
We zijn nu bij een relatietherapeut maar ook dat helpt naar mijn idee niet echt. Heb totaal niet het idee dat er ook maar iets van wat ik zeg tot hem doordringt.
Hij zegt dat hij er nog niet uit is alleen weet hij ook niet hoelang het gaat duren voordat hij eruit is. Ik wil hem niet kwijt maar ben heel erg bang dat hij de beslissing al heeft genomen maar het alleen niet durft te zeggen.
Hij zegt alleen maar de hele tijd dat hij niet meer om me geeft, dat hij om mij geeft alsof ik zijn zus ben. Nadat hij het heeft gezegd heeft hij eerst nog twee weken thuis gewoont waarbij je gewoon inet verder komt dan continu alles herhalen wat je al tig keer hebt gezegd. Nadat ik in die periode flink ben afgevallen heb ik aangegeven dat ik het prettiger zou vinden als hij even wegging om zelf een beetje tot rust te komen. Alleen dat helpt dus geen zak. Ik mis hem ontzettend en ik heb gewoon het idee dat hij helemaal niet bij zichzelf te rade gaat waarom hij opeens niet meer van me houdt. Alle karaktertrekken waar hij nu zo'n hekel aan heeft zijn altijd de redenen geweest waarom hij me zo aantrekkelijk vondt.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, afwachten in de hoop dat hij me gaat missen, ik vrees dat iedereen waarmee hij praat zegt dat hij bij mij weg moet. Hij zoekt alleen de schuld bij mij, ik doe alles fout en aan hem mankeert niets.
Ik wil geen beslissing afdwingen omat ik dan zeker weet dat hij weggaat alleen tegen deze onzekerheid kan ik eigenlijk ook niet meer. Ik wil zo graag met hem verder. Ik hou van hem maar hoe kan ik ervoor zorgen dat het gevoel bij hem weer terugkomt. Hoe kan ik ervoor zorgen dat hij gaat praten over wat hem dwarszit. Ik geloof niet dat het alleen door mij komt er moet volgens mij veel meer aan de hand zijn, maar dat komt er niet uit omdat hij daar uberhaupt niet over nadenkt. Hij wil weg zegt hij maar zoekt ondertussen niets uit hoe dat dan verder moet. Ik neem altijd alle beslissingen maar zelf regelt hij niets
Nu twee weken geleden komt hij weer met de bom ik ben niet gelukkig. Het gevoel is weg, je zorgt veel te goed voor me ik kan me niet ontwikkelen mijn gevoel zegt me dat ik bij je weg moet want je benauwd me. We zijn 13 jaar getrouwd en voor zover ik wist hadden we een goed huwelijk. Hebben heel veel dingen samen gedaan, had echt het idee dat hij mijn soulmate was en dat ik me alles bij hem terecht kon. Ik ben iemand die redelijk perfectionistisch is en alles snel en goed geregeld wil hebben. Hij is iemand die graag wil dat alles netjes is en altijd de leukste jongen van de klas wil zijn. Hij heeft er een ontzettend groot probleem mee dat hij 40 wordt dus ik schoof alles op midlife crisis en had zoiets van laat maar uitrazen komt vanzelf goed. Niet dus.
We zijn nu bij een relatietherapeut maar ook dat helpt naar mijn idee niet echt. Heb totaal niet het idee dat er ook maar iets van wat ik zeg tot hem doordringt.
Hij zegt dat hij er nog niet uit is alleen weet hij ook niet hoelang het gaat duren voordat hij eruit is. Ik wil hem niet kwijt maar ben heel erg bang dat hij de beslissing al heeft genomen maar het alleen niet durft te zeggen.
Hij zegt alleen maar de hele tijd dat hij niet meer om me geeft, dat hij om mij geeft alsof ik zijn zus ben. Nadat hij het heeft gezegd heeft hij eerst nog twee weken thuis gewoont waarbij je gewoon inet verder komt dan continu alles herhalen wat je al tig keer hebt gezegd. Nadat ik in die periode flink ben afgevallen heb ik aangegeven dat ik het prettiger zou vinden als hij even wegging om zelf een beetje tot rust te komen. Alleen dat helpt dus geen zak. Ik mis hem ontzettend en ik heb gewoon het idee dat hij helemaal niet bij zichzelf te rade gaat waarom hij opeens niet meer van me houdt. Alle karaktertrekken waar hij nu zo'n hekel aan heeft zijn altijd de redenen geweest waarom hij me zo aantrekkelijk vondt.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, afwachten in de hoop dat hij me gaat missen, ik vrees dat iedereen waarmee hij praat zegt dat hij bij mij weg moet. Hij zoekt alleen de schuld bij mij, ik doe alles fout en aan hem mankeert niets.
Ik wil geen beslissing afdwingen omat ik dan zeker weet dat hij weggaat alleen tegen deze onzekerheid kan ik eigenlijk ook niet meer. Ik wil zo graag met hem verder. Ik hou van hem maar hoe kan ik ervoor zorgen dat het gevoel bij hem weer terugkomt. Hoe kan ik ervoor zorgen dat hij gaat praten over wat hem dwarszit. Ik geloof niet dat het alleen door mij komt er moet volgens mij veel meer aan de hand zijn, maar dat komt er niet uit omdat hij daar uberhaupt niet over nadenkt. Hij wil weg zegt hij maar zoekt ondertussen niets uit hoe dat dan verder moet. Ik neem altijd alle beslissingen maar zelf regelt hij niets
zaterdag 5 juli 2008 om 10:23
Hi Hulpeloos,
Misschien wil je de naam van ex weghalen in vorige posting?
Anyway, heel belangrijk wat je zegt: dat je het leven zo eng vindt en bang bent om teleurgesteld te worden! Dat is volgens mij precies waarom je zo bezig blijft met ex. Zolang je het nog over hem hebt, pijn van hem hebt, niet over hem heen bent, alles analyseert wat hij doet en heeft gedaan.... zolang je daar nog allemaal mee bezig bent hoef je niet verder met het 'enge' leven. Jij zorgt er zelf voor dat je er nog mee bezig bent, en logisch ook, want het levert je iets op: namelijk het enge, nieuwe leven niet aan te gaan.
En jouw nieuwe leven aangaan is natuuuuurlijk spannend, en misschien kan het gebeuren dat je teleurgesteld raakt.... maar de kans en mate waarin je teleurgesteld kunt raken, hoe verhoudt zich dat tot de teleurstelling waar je nu (bijna) de héle tijd mee worstelt doordat je nog zo met je ex bezig bent en verdrietig daarom bent en gekwetst en etc.
Probeer het nieuwe leven niet als alleen maar eng te zien, maar ook als mogelijkheid tot nieuwe ervaringen waar je nieuwsgierig naar kunt zijn en die je misschien wel eens blij zullen maken!!
Sterkte in ieder geval!
Misschien wil je de naam van ex weghalen in vorige posting?
Anyway, heel belangrijk wat je zegt: dat je het leven zo eng vindt en bang bent om teleurgesteld te worden! Dat is volgens mij precies waarom je zo bezig blijft met ex. Zolang je het nog over hem hebt, pijn van hem hebt, niet over hem heen bent, alles analyseert wat hij doet en heeft gedaan.... zolang je daar nog allemaal mee bezig bent hoef je niet verder met het 'enge' leven. Jij zorgt er zelf voor dat je er nog mee bezig bent, en logisch ook, want het levert je iets op: namelijk het enge, nieuwe leven niet aan te gaan.
En jouw nieuwe leven aangaan is natuuuuurlijk spannend, en misschien kan het gebeuren dat je teleurgesteld raakt.... maar de kans en mate waarin je teleurgesteld kunt raken, hoe verhoudt zich dat tot de teleurstelling waar je nu (bijna) de héle tijd mee worstelt doordat je nog zo met je ex bezig bent en verdrietig daarom bent en gekwetst en etc.
Probeer het nieuwe leven niet als alleen maar eng te zien, maar ook als mogelijkheid tot nieuwe ervaringen waar je nieuwsgierig naar kunt zijn en die je misschien wel eens blij zullen maken!!
Sterkte in ieder geval!
zondag 6 juli 2008 om 13:43
Hoi Hulpeloos,
Goed dat je toch een mailtje hebt gestuurd naar je schoonzus. Je hebt haar laten weten dat je het waardeert maar dat je op dit moment geen contact kan hebben en ook de reden waarom, super!
@ kreeft, bedankt voor je reactie. Weet wel dat ik op de goede weg ben, maar baal van de tegenslagen.
Goed dat je toch een mailtje hebt gestuurd naar je schoonzus. Je hebt haar laten weten dat je het waardeert maar dat je op dit moment geen contact kan hebben en ook de reden waarom, super!
@ kreeft, bedankt voor je reactie. Weet wel dat ik op de goede weg ben, maar baal van de tegenslagen.
dinsdag 8 juli 2008 om 18:19
DynaMiek,
Ben ook best wel bezig om allerlei dingen op te pakken en te plannen alleen mijn gevoel van eigenwaarde/zelfvertrouwen is op dit moment gewoon zo laag, mijn hoofd zit zo vol dat ik gewoon het idee heb dat ik tegen de stroom aan het inzwemmen ben en eigenlijk maar net mijn hoofd boven water kan houden.
Heb ook op het werk aangegeven dat ik nu 1 kantoor draaiende kan houden maar geen twee kantoren en liefst uitbreiden naar 3 daar moeten ze op dit moment echt even iemand anders voor zoeken.
Positief puntje, stond gisteren op de Dom in Utrecht met veel
wind en heel mager zonnetje te genieten van het uitzicht en had even zoiets van yes, dit is waar je het voor doet je gaat het uiteindelijk wel redden.
Nu alleen iedereen nog eens gaan geloven die zegt dat ik niet zo aan mezelf moet twijfelen en zijn oordeel naast me neer gaan leggen.
Er gebeurt alleen zoveel tegelijkertijd in mijn leven, echtscheiding, verscherping wettelijke regels waarvan ik perfectionist zoals ik ben alles direct vanaf dag 1 goed wil doen maar dat kost zoveel tijd en daarbij loopt je gewone werk ook nog gewoon door. Dat in combinatie met niet/slecht slapen is erg vermoeiend. Maar gelukkig vannacht goed geslapen dus weer een beetje bijgetankt.
Ben ook best wel bezig om allerlei dingen op te pakken en te plannen alleen mijn gevoel van eigenwaarde/zelfvertrouwen is op dit moment gewoon zo laag, mijn hoofd zit zo vol dat ik gewoon het idee heb dat ik tegen de stroom aan het inzwemmen ben en eigenlijk maar net mijn hoofd boven water kan houden.
Heb ook op het werk aangegeven dat ik nu 1 kantoor draaiende kan houden maar geen twee kantoren en liefst uitbreiden naar 3 daar moeten ze op dit moment echt even iemand anders voor zoeken.
Positief puntje, stond gisteren op de Dom in Utrecht met veel
wind en heel mager zonnetje te genieten van het uitzicht en had even zoiets van yes, dit is waar je het voor doet je gaat het uiteindelijk wel redden.
Nu alleen iedereen nog eens gaan geloven die zegt dat ik niet zo aan mezelf moet twijfelen en zijn oordeel naast me neer gaan leggen.
Er gebeurt alleen zoveel tegelijkertijd in mijn leven, echtscheiding, verscherping wettelijke regels waarvan ik perfectionist zoals ik ben alles direct vanaf dag 1 goed wil doen maar dat kost zoveel tijd en daarbij loopt je gewone werk ook nog gewoon door. Dat in combinatie met niet/slecht slapen is erg vermoeiend. Maar gelukkig vannacht goed geslapen dus weer een beetje bijgetankt.
zaterdag 12 juli 2008 om 20:36
Zit weer even in een dip, zou vanavond met een vriendin de stad in gaan maar die belde vanmiddag af dat ze ziek is. Dacht goede testcase kan ik gelijk even zien of ik gewoon ook een avond in het weekend alleen kan zijn. Nee dus, loop mezelf weer geweldig in de weg.
Eigenlijk vind ik dat ik mezelf gewoon een schop onder mijn donder moet geven en verder moet gaan met leven maar alles wat voorheen zo vanzelfsprekend was is het gewoon niet meer. Ik kon vroeger uren achter elkaar een boek lezen, nu ben ik het na 10 pagina's al beu.
Wassen, strijken, schoonmaken was voorheen ook geen probleem ben nu ieder keer een excuus aan het verzinnen om het niet te doen totdat het echt niet meer kan en het wel moet gebeuren maar dan is alles schoon in huis en dan.
Alleen thuis zijn omdat hij ging stappen, geen probleem maar nu komen de muren op mij af.
Ben net al een stuk wezen lopen maar ga alleen maar weer lopen piekeren.
Ik word gek van mezelf maar ik krijg het niet voor elkaar om verder te gaan met leven gewoon omdat ik niet meer weet waar ik moet beginnen voel me net zo'n klein kind dat aan de hand meegenomen moet worden om weer in het leven te stappen.
De kroeg in was nooit een van mijn favoriete bezigheden, ging liever naar een stel vrienden om gezellig samen te koken/eten/praten etc maar vriendenkring is nu meer dan gehalveerd en nu ook nog zomervakantie. Alleen de stad in gaan om wat te gaan drinken zie ik mezelf ook niet doen dan voel ik me helemaal zo'n zielig geval.
Ik weet gewoon even niet waar te beginnen, heb me opgegeven voor fotocursus maar die begint pas in oktober. Ga op vakantie maar is pas in augustus.
Maar heb zo heel erg de behoefte om nu wat te gaan doen maar ik weet alleen niet wat.
Eigenlijk vind ik dat ik mezelf gewoon een schop onder mijn donder moet geven en verder moet gaan met leven maar alles wat voorheen zo vanzelfsprekend was is het gewoon niet meer. Ik kon vroeger uren achter elkaar een boek lezen, nu ben ik het na 10 pagina's al beu.
Wassen, strijken, schoonmaken was voorheen ook geen probleem ben nu ieder keer een excuus aan het verzinnen om het niet te doen totdat het echt niet meer kan en het wel moet gebeuren maar dan is alles schoon in huis en dan.
Alleen thuis zijn omdat hij ging stappen, geen probleem maar nu komen de muren op mij af.
Ben net al een stuk wezen lopen maar ga alleen maar weer lopen piekeren.
Ik word gek van mezelf maar ik krijg het niet voor elkaar om verder te gaan met leven gewoon omdat ik niet meer weet waar ik moet beginnen voel me net zo'n klein kind dat aan de hand meegenomen moet worden om weer in het leven te stappen.
De kroeg in was nooit een van mijn favoriete bezigheden, ging liever naar een stel vrienden om gezellig samen te koken/eten/praten etc maar vriendenkring is nu meer dan gehalveerd en nu ook nog zomervakantie. Alleen de stad in gaan om wat te gaan drinken zie ik mezelf ook niet doen dan voel ik me helemaal zo'n zielig geval.
Ik weet gewoon even niet waar te beginnen, heb me opgegeven voor fotocursus maar die begint pas in oktober. Ga op vakantie maar is pas in augustus.
Maar heb zo heel erg de behoefte om nu wat te gaan doen maar ik weet alleen niet wat.
zaterdag 12 juli 2008 om 20:41
He, rot voor je joh, om je plannen zo in het water te zien vallen! Zit er hier iets bij?
- Naar de videotheek om een dvd te huren
- Binnenshuis met je nieuwe fotocamera 100 abstracte foto's maken
- In de tuin werken tot het donker wordt
- alvast wat koken/bakken voor morgen
- hapje maken voor jezelf voor vanavond
- teennagels lakken, scrubben, maskertje
- krantenfoto's uitknippen en er een collage van maken (is echt erg leuk, al klinkt het wat suf)
- op youtube filmpjes kijken van je favoriete bands en muzikanten
Ik roep ook maar wat hoor, laat me maar weten wat voor soort iets je leuk vindt, dan denk ik graag nog even mee!
- Naar de videotheek om een dvd te huren
- Binnenshuis met je nieuwe fotocamera 100 abstracte foto's maken
- In de tuin werken tot het donker wordt
- alvast wat koken/bakken voor morgen
- hapje maken voor jezelf voor vanavond
- teennagels lakken, scrubben, maskertje
- krantenfoto's uitknippen en er een collage van maken (is echt erg leuk, al klinkt het wat suf)
- op youtube filmpjes kijken van je favoriete bands en muzikanten
Ik roep ook maar wat hoor, laat me maar weten wat voor soort iets je leuk vindt, dan denk ik graag nog even mee!
zaterdag 12 juli 2008 om 20:49
Hulpeloos en nikiet, heel veel sterkte! Ik zit op dit moment ook in een lastige situatie, waarbij ik echt een beslissing moet nemen.
Nikiet, misschien zou het je helpen om het topic man vreemdgegaan, zij zwanger, wij verder eens kunnen lezen. Jouw man is niet vreemdgegaan maar was verliefd op een ander en mist iets, in dat topic worden veel dingen geschreven waar jij mi veel aan kunt hebben, en je kracht kan geven in jouw situatie. Kijk maar even of het wat is, maar het heeft mij enorm de ogen geopend.
Nikiet, misschien zou het je helpen om het topic man vreemdgegaan, zij zwanger, wij verder eens kunnen lezen. Jouw man is niet vreemdgegaan maar was verliefd op een ander en mist iets, in dat topic worden veel dingen geschreven waar jij mi veel aan kunt hebben, en je kracht kan geven in jouw situatie. Kijk maar even of het wat is, maar het heeft mij enorm de ogen geopend.
zaterdag 12 juli 2008 om 20:50
zaterdag 12 juli 2008 om 20:57
Ga morgenavond al naar de bioscoop dus om nu vanavond ook te gaan lijkt me iets te veel van het goede.
Heb vanmiddag het hele tuinhuis voor de eerste keer in de witte beits gezet dus moet nu drogen, kan morgen voor de 2e keer.
Heb vanavond voor het eerst gras gemaaid, hadden voorheen zo'n ouderwetste grasmaaier maar nu tuin compleet nieuw ingericht is is het grasveld wat meer geworden dus heb elektrische gekocht, alleen even niet in de gaten dat verlengsnoer onder de grasmaaier zat, kapot. Geen ander verlengsnoer bij de hand dus zit nu met half gemaaid grasveld maar oude grasmaaier ligt al bij de stort dus rest zal even tot maandag moeten wachten.
Forummen leek me inderdaad ook goed idee vandaar dat ik dat nu maar aan het doen ben.
Missmara, ben net bezig om foto's van afgelopen weekend op de computer te zetten had tot nu toe wel foto's gemaakt maar ze nog niet op de computer bekeken.
Eten moet er even niet aan denken, heb mezelf gedwongen om vanavond wel gewoon te eten want door al dat geschilder was de lunch er weer bij ingesprongen. ik weet het niet verstandig maar ben nooit zo'n regelmatige eter geweest, kan makkelijk een dag zonder maar weet dat het niet goed is dus probeer mezelf te dwingen om 3x per dag te eten.
Volgens mij gaat de buurvrouw bevallen, komt net met veel vaart auto de straat in rijden en stapt iemand uit met dokterstas. We hadden het er vanmiddag nog over dat ze al een week te laat was maar dat dat bij haar eerste bijna twee weken was dus dat ze zich nog geen zorgen maakte. (hoezo sociale controle, je moet toch wat als je jezelf verveelt)
Maar leuk/lief dat jullie reageren heb ik toch nog een beetje het idee dat ik er wat toe doe op deze planeet.
Heb vanmiddag het hele tuinhuis voor de eerste keer in de witte beits gezet dus moet nu drogen, kan morgen voor de 2e keer.
Heb vanavond voor het eerst gras gemaaid, hadden voorheen zo'n ouderwetste grasmaaier maar nu tuin compleet nieuw ingericht is is het grasveld wat meer geworden dus heb elektrische gekocht, alleen even niet in de gaten dat verlengsnoer onder de grasmaaier zat, kapot. Geen ander verlengsnoer bij de hand dus zit nu met half gemaaid grasveld maar oude grasmaaier ligt al bij de stort dus rest zal even tot maandag moeten wachten.
Forummen leek me inderdaad ook goed idee vandaar dat ik dat nu maar aan het doen ben.
Missmara, ben net bezig om foto's van afgelopen weekend op de computer te zetten had tot nu toe wel foto's gemaakt maar ze nog niet op de computer bekeken.
Eten moet er even niet aan denken, heb mezelf gedwongen om vanavond wel gewoon te eten want door al dat geschilder was de lunch er weer bij ingesprongen. ik weet het niet verstandig maar ben nooit zo'n regelmatige eter geweest, kan makkelijk een dag zonder maar weet dat het niet goed is dus probeer mezelf te dwingen om 3x per dag te eten.
Volgens mij gaat de buurvrouw bevallen, komt net met veel vaart auto de straat in rijden en stapt iemand uit met dokterstas. We hadden het er vanmiddag nog over dat ze al een week te laat was maar dat dat bij haar eerste bijna twee weken was dus dat ze zich nog geen zorgen maakte. (hoezo sociale controle, je moet toch wat als je jezelf verveelt)
Maar leuk/lief dat jullie reageren heb ik toch nog een beetje het idee dat ik er wat toe doe op deze planeet.
zaterdag 12 juli 2008 om 21:18
zaterdag 12 juli 2008 om 22:13
hoi hulpeloos,
kom ook even om de hoek kijken, maar lees nog wel met je mee.
och meid, ik weet precies hoe je je voelt. ik zit nu alleen in mijn caravan want de kinderen zijn voor het eerst sinds 11 maanden een weekend bij hun vader. ik mis hun enorm, vooral hier. met hun is het altijd een drukke boel want iedereen loopt binnen. nu niet want de kid's zijn er niet. de kroeg ingaan heb ik ook geen zin in, in mijn uppie. de rest van de vrienden hebben hun eigen ding. hij wilde in ons huis blijven met de kinderen dus is dit mijn enige uitwijking.
ik ben zo moe en op van binnen, vecht nu al bijna een jaar. we zijn er nog steeds niet uit. hij wil nu even rust en mij een tijdje niet zien. misschien komt hij er dan achter wat hij mist, ik weet het niet meer.
van de week een kennis van 45 jaar naar haar laatste rust plaats gebracht. terwijl dat aan de gang was kreeg ik te horen dat me vader met spoed naar de ehbo was gebracht. die bleek zaterdag op de zondag een hartinfarct gehad te hebben. werd naar een ander ziekenhuis gebracht omdat er bij ons in de buurt geen plek was (heen en weer reizen dus) en mijn moeder kreeg te horen dat ze een soort huidkanker heeft. hoeveel kan een mens nog hebben?
volgende week is er in deze regio vakantie en zie er erg tegen op. ga maar 6 weken met de kid's naar de camping maar zal een hoop omhoog komen. hier heeft hij vorig jaar laten weten in aug dat hij niet verder wilde. al bij al bijna een jaar verder weet hij het nog niet. hij kan niet met maar ook niet zonder ons. terwijl ik hem nu zo hard nodig heb. kon van de week niet eens meer een traan laten, ben op van binnen. nu zelfs, ik de kinderen mis kan ik niet huilen. ja van binnen... ik wou dat ik de kinderen meer kon bieden want dan had ik ze mee genomen naar een andere omgeving want eerlijk is eerlijk het is hier net een dorp. misschien dat ik vrij krijg voor de kid's in sept, dan gaan ze lekker met mijn ouders een weekje weg, maar moet dan toestemming krijgen van school.
het is hier dus ook geen gezellige boel, blijf piekeren over alles. me mobiel ligt naast me bed voor het geval er iets is met me vader. daar slaap (nou ja slapen) op want je bent bang dat je hem niet hoord. alles komt op me af, al die vragen... waar moet ik gaan wonen? wat gebeurd er met de kinderen? hoe verloopt het met de jongste (heeft de latste tijd veel aanvallen) kennen ze op school blijven? hoe moet ik alles regelen? wat komt er op me af? vragen genoeg om dus bijna niet te slapen.
kom later nog even hier kijken, probeer wat van je avond te maken. ik kan wel lezen en pak zo even een boek.
dikke knuf, doos.
kom ook even om de hoek kijken, maar lees nog wel met je mee.
och meid, ik weet precies hoe je je voelt. ik zit nu alleen in mijn caravan want de kinderen zijn voor het eerst sinds 11 maanden een weekend bij hun vader. ik mis hun enorm, vooral hier. met hun is het altijd een drukke boel want iedereen loopt binnen. nu niet want de kid's zijn er niet. de kroeg ingaan heb ik ook geen zin in, in mijn uppie. de rest van de vrienden hebben hun eigen ding. hij wilde in ons huis blijven met de kinderen dus is dit mijn enige uitwijking.
ik ben zo moe en op van binnen, vecht nu al bijna een jaar. we zijn er nog steeds niet uit. hij wil nu even rust en mij een tijdje niet zien. misschien komt hij er dan achter wat hij mist, ik weet het niet meer.
van de week een kennis van 45 jaar naar haar laatste rust plaats gebracht. terwijl dat aan de gang was kreeg ik te horen dat me vader met spoed naar de ehbo was gebracht. die bleek zaterdag op de zondag een hartinfarct gehad te hebben. werd naar een ander ziekenhuis gebracht omdat er bij ons in de buurt geen plek was (heen en weer reizen dus) en mijn moeder kreeg te horen dat ze een soort huidkanker heeft. hoeveel kan een mens nog hebben?
volgende week is er in deze regio vakantie en zie er erg tegen op. ga maar 6 weken met de kid's naar de camping maar zal een hoop omhoog komen. hier heeft hij vorig jaar laten weten in aug dat hij niet verder wilde. al bij al bijna een jaar verder weet hij het nog niet. hij kan niet met maar ook niet zonder ons. terwijl ik hem nu zo hard nodig heb. kon van de week niet eens meer een traan laten, ben op van binnen. nu zelfs, ik de kinderen mis kan ik niet huilen. ja van binnen... ik wou dat ik de kinderen meer kon bieden want dan had ik ze mee genomen naar een andere omgeving want eerlijk is eerlijk het is hier net een dorp. misschien dat ik vrij krijg voor de kid's in sept, dan gaan ze lekker met mijn ouders een weekje weg, maar moet dan toestemming krijgen van school.
het is hier dus ook geen gezellige boel, blijf piekeren over alles. me mobiel ligt naast me bed voor het geval er iets is met me vader. daar slaap (nou ja slapen) op want je bent bang dat je hem niet hoord. alles komt op me af, al die vragen... waar moet ik gaan wonen? wat gebeurd er met de kinderen? hoe verloopt het met de jongste (heeft de latste tijd veel aanvallen) kennen ze op school blijven? hoe moet ik alles regelen? wat komt er op me af? vragen genoeg om dus bijna niet te slapen.
kom later nog even hier kijken, probeer wat van je avond te maken. ik kan wel lezen en pak zo even een boek.
dikke knuf, doos.
zaterdag 12 juli 2008 om 23:16
Doos, heel veel sterkte met je ouders begrijp helemaal dat je hem juist nu even nodig heb en hij er niet voor je is alleen is dit voor jou nu wellicht het moment om dan zelf de beslissing te nemen. Wat wil jij, hoe lang hou jij dit nog vol de definitieve scheiding is een klap maar deze onzekerheid ook.
Is hij niet hetzelfde als mijn ex net zo lang wachten tot iemand anders de beslissing neemt omdat hij zelf niet durft te beslissen.
Dat je niet kan huilen lijkt me helemaal moeilijk, zodra er bij mij nog maar iemand aardig doet dan begin ik al weer te janken maar ik zie het maar als een uitlaatklep het moet er toch een keer allemaal uit.
Aan de andere kant kan je dit toch ook positief bekijken en zien hoe sterk je bent. Kijk wat je allemaal in zo'n hele korte tijd te horen heb gekregen en nog steeds sta je overeind en kan je er zijn voor je ouders en kon je er zijn voor die kennis die nu helaas is overleden.
Ik weet het het lost niets op maar het is wel een vaststaand feit we zijn echt sterker dan we denken.
Was vorige week in Utrecht met vriendin en zei vroeg zich af of ik soms stekeblind was er zouden zogenaamd zoveel mannen naar me kijken, heb de volgende dag echt opgelet maar het echt niet gezien.
Maar inderdaad Alice het gaat wel op je (marijke helwegen) tip er zijn zoveel mensen die tegen me zeggen dat ik er goed uitzie terwijl als ik in de spiegel kijk ik alleen maar het verdriet in mijn ogen zie maar schijnbaar ben ik de enige die dat ziet.
Sterkte, ga mijn bed even opmaken en dan maar weer eens een poging wagen om te gaan slapen.
Is hij niet hetzelfde als mijn ex net zo lang wachten tot iemand anders de beslissing neemt omdat hij zelf niet durft te beslissen.
Dat je niet kan huilen lijkt me helemaal moeilijk, zodra er bij mij nog maar iemand aardig doet dan begin ik al weer te janken maar ik zie het maar als een uitlaatklep het moet er toch een keer allemaal uit.
Aan de andere kant kan je dit toch ook positief bekijken en zien hoe sterk je bent. Kijk wat je allemaal in zo'n hele korte tijd te horen heb gekregen en nog steeds sta je overeind en kan je er zijn voor je ouders en kon je er zijn voor die kennis die nu helaas is overleden.
Ik weet het het lost niets op maar het is wel een vaststaand feit we zijn echt sterker dan we denken.
Was vorige week in Utrecht met vriendin en zei vroeg zich af of ik soms stekeblind was er zouden zogenaamd zoveel mannen naar me kijken, heb de volgende dag echt opgelet maar het echt niet gezien.
Maar inderdaad Alice het gaat wel op je (marijke helwegen) tip er zijn zoveel mensen die tegen me zeggen dat ik er goed uitzie terwijl als ik in de spiegel kijk ik alleen maar het verdriet in mijn ogen zie maar schijnbaar ben ik de enige die dat ziet.
Sterkte, ga mijn bed even opmaken en dan maar weer eens een poging wagen om te gaan slapen.
dinsdag 15 juli 2008 om 13:14
Zit vandaag op het werk en er komt weer helemaal niets uit mijn handen. Hij is morgen jarig, normaal gesproken zouden we voor dit weekend dus gigaparty hebben georganiseerd en nu dus helemaal niets.
Ik voel me zo leeg/nutteloos alles wat ik beetpak kost teveel moeite wil niemand meer tot last zijn gisterenmet pz functionaris gesproken en die gaf ook aan dat ik het probleem met andere collega's niet bij mezelf hoef te zoeken, waren mensen waar anderen ook een probleem mee hadden alleen die hoefde er niet zo intensief mee samen te werken. Verklaarde ook volgens haar waarom er bij 2 van de drie niet eens een afscheidsfeestje is georganiseerd maar toch krijg ik het gevoel niet weg dat ik niet leuk genoeg ben om mee om te gaan weet ook dat ik nu niet slim bezig ben om geen vriendin te bellen nu het weer zo klote ga maar wil niet steeds huilend aan de lijn/op de bank zitten ben zo bang dat ze genoeg van me krijgen.
Ik voel me zo leeg/nutteloos alles wat ik beetpak kost teveel moeite wil niemand meer tot last zijn gisterenmet pz functionaris gesproken en die gaf ook aan dat ik het probleem met andere collega's niet bij mezelf hoef te zoeken, waren mensen waar anderen ook een probleem mee hadden alleen die hoefde er niet zo intensief mee samen te werken. Verklaarde ook volgens haar waarom er bij 2 van de drie niet eens een afscheidsfeestje is georganiseerd maar toch krijg ik het gevoel niet weg dat ik niet leuk genoeg ben om mee om te gaan weet ook dat ik nu niet slim bezig ben om geen vriendin te bellen nu het weer zo klote ga maar wil niet steeds huilend aan de lijn/op de bank zitten ben zo bang dat ze genoeg van me krijgen.
dinsdag 15 juli 2008 om 14:39
hoi hulpeloos,
mijn man is ook over een paar dagen jarig en dit zal de eerste keer in 23 jaar zijn die wij waarschijnlijk niet samen vieren. heb wel namens de kinderen een kado gekocht, maar weet alleen niet wanneer ze die kennen geven. vanavond komt hij weer langs en ben benieuwd of hij nog wat te melden heeft. donderdag moet ik naar begeleiding voor de jongste en als ik daar vandaan kom voel ik me altijd depri. word dan weer zoveel gezegt... morgen ochtend ga ik de spullen naar de camping brengen om daar 6 weken te blijven. heb daar een laptop en internet dus kan gewoon blijven lezen of reageren. ik merk dat wij heel veel dingen gemeen hebben, zoals je hier boven beschrijft ben je bang dat mensen genoeg van je krijgen. ook ik voel het zo, want heel vaak zeggen ze tegen mij: geef hem een trap na. maar zover ben ik hellaas nog niet. misschien komt dat nog wel, maar blijf toch nog hopen dat hij in gaat zien wat hij dan weg doet.ik wil er eigenlijk niemand mee lastig vallen want het is mijn probleem. gelukkig heb ik wel een paar mensen in de buurt die daar door heen prikken en me dan toch wel proberen mee te nemen. heb een hele goede band met mijn zus en bij haar kan ik altijd terecht, maar iets houd me dan weer tegen omdat ze ook haar eigen gezin heeft. heb dat wel een aan gekaart bij mijn zwager omdat ik niet bij ze wilde eten, maar die zegd gewoon, als ik je zat ben loop ik je er wel uit of zeg het je. mijn ouders kennen niet het hele verhaal omdat ik hun verdriet wil besparen, zeker nu mag ik nergens over praten. er worden hier ook veel dingen besprokken maar zijn allemaal heel erg tegenstrijdig, wat het voor mij weer heel moeilijk maakt. jongste is van de week 3x door geslagen en weet dan niet meer wat ik met hem aan moet. heel veel mensen zeggen altijd tegen mij, hij valt toch wel mee.... tot dat van de week het op school gebeurde, en je ze met grote oen zag kijken. ja dat is mijn jongste... de oudste is ook heel opstandig en dat kan ook niet anders. ze maken heel veel mee, maar begin niet over een scheiding want dan slaan ze beide door. het doet ze heel veel verdriet en hopen nog steeds dat papa terug komt. heb ze ook duidelijk gezegd dat de kans groot is dat hij niet meer terug komt. hou op dit moment ook heel erg mijn vader in de gaten, want moeder is aan het werk. hoop dat ik van de week een beetje rust krijg, ook al zie ik er als een berg tegen op. gister was ik regelmatig heel erg duizelig, kon genees meer de ondertiteling van tv lezen. heb maar even rustig aan gedaan. vannacht werd ik om 5 uur met een prive nummer gebeld (al ruim een jaar gebeurd dit regelmatig) schok me rot en dacht meteen aan me vader. nam op en er werd weer niks gezegd, heb niet meer geslapen. ga vanavond echt op tijd want anders stort ik eerdaags echt in. neem een boek of zo mee en ga me proberen te ontspannen. als er weer geen ruzie komt vanavond.
kijk nog wel even of je gerageerd heb later.
mijn man is ook over een paar dagen jarig en dit zal de eerste keer in 23 jaar zijn die wij waarschijnlijk niet samen vieren. heb wel namens de kinderen een kado gekocht, maar weet alleen niet wanneer ze die kennen geven. vanavond komt hij weer langs en ben benieuwd of hij nog wat te melden heeft. donderdag moet ik naar begeleiding voor de jongste en als ik daar vandaan kom voel ik me altijd depri. word dan weer zoveel gezegt... morgen ochtend ga ik de spullen naar de camping brengen om daar 6 weken te blijven. heb daar een laptop en internet dus kan gewoon blijven lezen of reageren. ik merk dat wij heel veel dingen gemeen hebben, zoals je hier boven beschrijft ben je bang dat mensen genoeg van je krijgen. ook ik voel het zo, want heel vaak zeggen ze tegen mij: geef hem een trap na. maar zover ben ik hellaas nog niet. misschien komt dat nog wel, maar blijf toch nog hopen dat hij in gaat zien wat hij dan weg doet.ik wil er eigenlijk niemand mee lastig vallen want het is mijn probleem. gelukkig heb ik wel een paar mensen in de buurt die daar door heen prikken en me dan toch wel proberen mee te nemen. heb een hele goede band met mijn zus en bij haar kan ik altijd terecht, maar iets houd me dan weer tegen omdat ze ook haar eigen gezin heeft. heb dat wel een aan gekaart bij mijn zwager omdat ik niet bij ze wilde eten, maar die zegd gewoon, als ik je zat ben loop ik je er wel uit of zeg het je. mijn ouders kennen niet het hele verhaal omdat ik hun verdriet wil besparen, zeker nu mag ik nergens over praten. er worden hier ook veel dingen besprokken maar zijn allemaal heel erg tegenstrijdig, wat het voor mij weer heel moeilijk maakt. jongste is van de week 3x door geslagen en weet dan niet meer wat ik met hem aan moet. heel veel mensen zeggen altijd tegen mij, hij valt toch wel mee.... tot dat van de week het op school gebeurde, en je ze met grote oen zag kijken. ja dat is mijn jongste... de oudste is ook heel opstandig en dat kan ook niet anders. ze maken heel veel mee, maar begin niet over een scheiding want dan slaan ze beide door. het doet ze heel veel verdriet en hopen nog steeds dat papa terug komt. heb ze ook duidelijk gezegd dat de kans groot is dat hij niet meer terug komt. hou op dit moment ook heel erg mijn vader in de gaten, want moeder is aan het werk. hoop dat ik van de week een beetje rust krijg, ook al zie ik er als een berg tegen op. gister was ik regelmatig heel erg duizelig, kon genees meer de ondertiteling van tv lezen. heb maar even rustig aan gedaan. vannacht werd ik om 5 uur met een prive nummer gebeld (al ruim een jaar gebeurd dit regelmatig) schok me rot en dacht meteen aan me vader. nam op en er werd weer niks gezegd, heb niet meer geslapen. ga vanavond echt op tijd want anders stort ik eerdaags echt in. neem een boek of zo mee en ga me proberen te ontspannen. als er weer geen ruzie komt vanavond.
kijk nog wel even of je gerageerd heb later.
dinsdag 15 juli 2008 om 15:57
quote:hulpeloos schreef op 15 juli 2008 @ 13:14:
Zit vandaag op het werk en er komt weer helemaal niets uit mijn handen. Hij is morgen jarig, normaal gesproken zouden we voor dit weekend dus gigaparty hebben georganiseerd en nu dus helemaal niets.
Ik voel me zo leeg/nutteloos alles wat ik beetpak kost teveel moeite wil niemand meer tot last zijn gisterenmet pz functionaris gesproken en die gaf ook aan dat ik het probleem met andere collega's niet bij mezelf hoef te zoeken, waren mensen waar anderen ook een probleem mee hadden alleen die hoefde er niet zo intensief mee samen te werken. Verklaarde ook volgens haar waarom er bij 2 van de drie niet eens een afscheidsfeestje is georganiseerd maar toch krijg ik het gevoel niet weg dat ik niet leuk genoeg ben om mee om te gaan weet ook dat ik nu niet slim bezig ben om geen vriendin te bellen nu het weer zo klote ga maar wil niet steeds huilend aan de lijn/op de bank zitten ben zo bang dat ze genoeg van me krijgen.
hulpeloos ga naar de huisarts en vraag een AD! en geen inslapers!
je moet je rustig gaan voelen maar dat gebeurt dus niet!
het blijft maar malen en malen! je bent zo'n intelligente vrouw maar je laat je afschepen door je huisarts. Dus retourtje huisarts en wel meteen! Bellen dus voor een afspraak.
Zit vandaag op het werk en er komt weer helemaal niets uit mijn handen. Hij is morgen jarig, normaal gesproken zouden we voor dit weekend dus gigaparty hebben georganiseerd en nu dus helemaal niets.
Ik voel me zo leeg/nutteloos alles wat ik beetpak kost teveel moeite wil niemand meer tot last zijn gisterenmet pz functionaris gesproken en die gaf ook aan dat ik het probleem met andere collega's niet bij mezelf hoef te zoeken, waren mensen waar anderen ook een probleem mee hadden alleen die hoefde er niet zo intensief mee samen te werken. Verklaarde ook volgens haar waarom er bij 2 van de drie niet eens een afscheidsfeestje is georganiseerd maar toch krijg ik het gevoel niet weg dat ik niet leuk genoeg ben om mee om te gaan weet ook dat ik nu niet slim bezig ben om geen vriendin te bellen nu het weer zo klote ga maar wil niet steeds huilend aan de lijn/op de bank zitten ben zo bang dat ze genoeg van me krijgen.
hulpeloos ga naar de huisarts en vraag een AD! en geen inslapers!
je moet je rustig gaan voelen maar dat gebeurt dus niet!
het blijft maar malen en malen! je bent zo'n intelligente vrouw maar je laat je afschepen door je huisarts. Dus retourtje huisarts en wel meteen! Bellen dus voor een afspraak.
donderdag 17 juli 2008 om 14:32
Nou hulpeloos, doos en julus, een stevige knuffel, die hebben jullie nodig zo te lezen.
Trouwens, voor echte vrienden en vriendinnen, hoef je niet altijd gezellig te zijn. Soms lukt het gewoon niet, en dan kan je dat toch gerust zeggen. En anders kun je het gewoon ook hier neerzetten.
Trouwens ik snap best, dat als je lang met iemand getrouwd bent geweest en je hele hebben en houwen hebt gedeelt, dat je dat niet zomaar achter je kunt laten. Groetjes kreeft.
Trouwens, voor echte vrienden en vriendinnen, hoef je niet altijd gezellig te zijn. Soms lukt het gewoon niet, en dan kan je dat toch gerust zeggen. En anders kun je het gewoon ook hier neerzetten.
Trouwens ik snap best, dat als je lang met iemand getrouwd bent geweest en je hele hebben en houwen hebt gedeelt, dat je dat niet zomaar achter je kunt laten. Groetjes kreeft.
donderdag 17 juli 2008 om 17:47
Ben gisteren bij psychologe geweest, heb huisarts gebeld maar is met vakantie dus vervanger gesproken en morgen kan ik anti depressie middel gaan halen.
Alleen alles in me verzet zich ertegen om medicijnen te gaan slikken dat vind ik zo zwak voor iets als dit en daar zal ik eerst overheen moeten stappen willen ze gaan helpen.
Juist ik die altijd predikte bij anderen joh als medicijnen helpen gewoon slikken, wat maakt het uit als je een jaar korter leeft als je de jaren dat je maar leeft er gelukkiger/beter van wordt.
Heb net ook bij direct leidinggevende aangegeven dat ik minder ga werken volgende week, was geen probleem alleen gaf hij aan dat hij zich afvraagt of nu minder gaan werken voor mij de oplossing is omdat hij het idee heeft dat juist structuur in mijn leven me overeind houdt. Volgens hem wordt het tijd dat ik mezelf leer accepteren zoals ik ben en me niet laat leiden door hetgeen mijn ex me allemaal heeft verweten, dat dat gewoon afschuiven van schuld is. Tuurlijk ben ik iemand die zijn antwoord snel paraat heeft maar ben ook iemand die altijd eerlijk en oprecht is en altijd de dingen vanuit een goed hart doet tenminste dat is zoals hij me heeft leren kennen de afgelopen twee jaar.
Volgens psychologe zit er ook wel vooruitgang in ten opzichte van de eerste keer dat ik bij haar was maar wil ik alles te snel, dit verdriet heeft gewoon tijd nodig, alleen doordat ik de leuke dingen van het leven niet meer zie/waardeer had ze het idee om in ieder geval voor het komende half jaar antidepressie te slikken om door de moeilijkste periode heen te kunnen komen, stof om vrolijk te worden wordt gewoon niet meer aangemaakt en heeft even een zetje nodig alleen wat gebeurt er dan na dat half jaar?
Heb zometeen nog een afspraak en dan ben ik drie dagen vrij, ga in ieder geval vanavond vroeg naar bed en probeer morgen maar eens goed uit te slapen ik ben gewoon zo ontzettend moe en ik baal zo van mezelf dat ik de stomste dingen niet meer kan onthouden
Alleen alles in me verzet zich ertegen om medicijnen te gaan slikken dat vind ik zo zwak voor iets als dit en daar zal ik eerst overheen moeten stappen willen ze gaan helpen.
Juist ik die altijd predikte bij anderen joh als medicijnen helpen gewoon slikken, wat maakt het uit als je een jaar korter leeft als je de jaren dat je maar leeft er gelukkiger/beter van wordt.
Heb net ook bij direct leidinggevende aangegeven dat ik minder ga werken volgende week, was geen probleem alleen gaf hij aan dat hij zich afvraagt of nu minder gaan werken voor mij de oplossing is omdat hij het idee heeft dat juist structuur in mijn leven me overeind houdt. Volgens hem wordt het tijd dat ik mezelf leer accepteren zoals ik ben en me niet laat leiden door hetgeen mijn ex me allemaal heeft verweten, dat dat gewoon afschuiven van schuld is. Tuurlijk ben ik iemand die zijn antwoord snel paraat heeft maar ben ook iemand die altijd eerlijk en oprecht is en altijd de dingen vanuit een goed hart doet tenminste dat is zoals hij me heeft leren kennen de afgelopen twee jaar.
Volgens psychologe zit er ook wel vooruitgang in ten opzichte van de eerste keer dat ik bij haar was maar wil ik alles te snel, dit verdriet heeft gewoon tijd nodig, alleen doordat ik de leuke dingen van het leven niet meer zie/waardeer had ze het idee om in ieder geval voor het komende half jaar antidepressie te slikken om door de moeilijkste periode heen te kunnen komen, stof om vrolijk te worden wordt gewoon niet meer aangemaakt en heeft even een zetje nodig alleen wat gebeurt er dan na dat half jaar?
Heb zometeen nog een afspraak en dan ben ik drie dagen vrij, ga in ieder geval vanavond vroeg naar bed en probeer morgen maar eens goed uit te slapen ik ben gewoon zo ontzettend moe en ik baal zo van mezelf dat ik de stomste dingen niet meer kan onthouden
donderdag 17 juli 2008 om 22:13
hoi hulpeloos,
als je je door de pillen beter gaat voelen, waarom dan niet? heb ooit van mijn huisars 10 pilletjes gehad om rustiger te worden maar krijg voor de rest niks van haar. terwijl ik daar toch regelmatig overstuur heb gezetten.
ik heb hulp gehad bij maatschappelijk werk en had dat afgerond maar zie nu in dat ik aan het terug vallen ben. heb vandaag ook ouderbegeleiding gehad en voel me dus weer erg depri. maar kan nog steeds niet huilen, lijkt wel of mijn tranen op zijn. het enige wat ik weet is dat ik zo moe ben en dat ik niet de vrolijkste ben die in huis rond loop.
vandaag alles geregeld voor de vakantie en de spullen zijn daar al. nu nog proberen te genieten, ook al zou ik niet weten hoe?! ik hoop dat de jongste zich kan vermaken want dan heb ik ook een beetje rust.
de kinderen hebben in september dat extra weekje vrij en ga dan kijken wat ik ga doen. misschien mee maar misschien blijf ik wel thuis om bij te tanken. ik zit er gewoon door heen, en weet het op sommige momenten niet meer. wat kan ik doen om mijn leven weer op te pakken, voor mezelf kiezen? terwijl je al zo lang bij elkaar bent en voor elkaar zorgt. ik ben langer met hem samen dan dat ik alleen heb geleefd.
hulpeloos, ben jij soms ook ram van sterrenbeeld? ook ik heb me antwoord altijd klaar, maar merk nu dat ik dat eigenlijk doe omdat ik giga onzeker ben. als ik dat doe komt er niemand bij me in de buurt. geef ook te snel ergens antwoord op zonder er soms bij na te denken, maar ben idd wel eerlijk en oprecht. mocht ik er wel eens naast zitten dan zal diegene het later ook horen, want eerlijk is eerlijk. wat ik ook sterk heb is dat als ik mensen ontmoet, ik meteen weet hoe die persoon in elkaar zit, en dat is ook wel eens moeilijk want 9 van de 10 keer heb ik gewoon gelijk. van de week gebeurde er iets op de camping en weer kwam mijn mening uit, heb ook tegen diegene gezegd dat ze achter mijn rug om kon vragen aan mijn man hoe ik over diegene dacht. had dat vorig jaar al door.
ik zou zo graag willen dat dit een nachtmerrie zou zijn, maar helaas is dit de werkelijkheid. ik ben de laatste jaren heel erg veranderd maar dat kwam door medische problemen, verhuizing, en het accepteren dat mijn jongste anders is dan een normaal kind. hij loopt ook nog eens 2 tot 3 jaar achter en moet heel goed begeleid worden. nadat hij 1 werd heb ik geroepen dat er wat met hem was maar wist niet wat. toen hij bijna 6 jaar was werd er een keer naar me geluisterd. ik moet dit allemaal in de hand houden bij hem, maar dat is soms zo moeilijk als je alleen bent. hij hangt als een klit aan me, maar reageerd zich ook af op mij. ik ga door omdat ik me kinderen heb, gelukkig maar want anders zou ik niet weten wat er zou gebeuren. voor hun moet ik er zijn en heb ook wel gemerkt dat als andere het maar naar hun zin hebben, ik het ook goed vind. met andere worden: ik cijfer mezelf al een behoorlijke tijd weg en kan denk ik ook daarom niet voor mezelf kiezen.
de ouderbegeleider stelde vandaag weer voor om in relatie therapie te gaan, maar daar wil hij over nadenken. barst van de hoofdpijn maar probeer niets te nemen, ben namelijk een tijd verslaafd geweest aan de aspirine's. slikte er 14 per dag, nadat ik 2x in 4 maanden achter elkaar in het ziekenhuis terecht kwam. ga zo maar me bedje in, morgen ochtend nog de laatste dingen doen, even werken, boekhouding doen en dan ga ik weg. hij is morgen jarig en komt nog even langs op de camping. waar hij niet meer graag komt omdat hij het idee heeft dat hij daar na gekeken word door wat er vorig jaar daar af heeft gespeeld.
kreeft, bedankt voor je knuffel! kan ik echt wel gebruiken....
fijne avond, doos.
als je je door de pillen beter gaat voelen, waarom dan niet? heb ooit van mijn huisars 10 pilletjes gehad om rustiger te worden maar krijg voor de rest niks van haar. terwijl ik daar toch regelmatig overstuur heb gezetten.
ik heb hulp gehad bij maatschappelijk werk en had dat afgerond maar zie nu in dat ik aan het terug vallen ben. heb vandaag ook ouderbegeleiding gehad en voel me dus weer erg depri. maar kan nog steeds niet huilen, lijkt wel of mijn tranen op zijn. het enige wat ik weet is dat ik zo moe ben en dat ik niet de vrolijkste ben die in huis rond loop.
vandaag alles geregeld voor de vakantie en de spullen zijn daar al. nu nog proberen te genieten, ook al zou ik niet weten hoe?! ik hoop dat de jongste zich kan vermaken want dan heb ik ook een beetje rust.
de kinderen hebben in september dat extra weekje vrij en ga dan kijken wat ik ga doen. misschien mee maar misschien blijf ik wel thuis om bij te tanken. ik zit er gewoon door heen, en weet het op sommige momenten niet meer. wat kan ik doen om mijn leven weer op te pakken, voor mezelf kiezen? terwijl je al zo lang bij elkaar bent en voor elkaar zorgt. ik ben langer met hem samen dan dat ik alleen heb geleefd.
hulpeloos, ben jij soms ook ram van sterrenbeeld? ook ik heb me antwoord altijd klaar, maar merk nu dat ik dat eigenlijk doe omdat ik giga onzeker ben. als ik dat doe komt er niemand bij me in de buurt. geef ook te snel ergens antwoord op zonder er soms bij na te denken, maar ben idd wel eerlijk en oprecht. mocht ik er wel eens naast zitten dan zal diegene het later ook horen, want eerlijk is eerlijk. wat ik ook sterk heb is dat als ik mensen ontmoet, ik meteen weet hoe die persoon in elkaar zit, en dat is ook wel eens moeilijk want 9 van de 10 keer heb ik gewoon gelijk. van de week gebeurde er iets op de camping en weer kwam mijn mening uit, heb ook tegen diegene gezegd dat ze achter mijn rug om kon vragen aan mijn man hoe ik over diegene dacht. had dat vorig jaar al door.
ik zou zo graag willen dat dit een nachtmerrie zou zijn, maar helaas is dit de werkelijkheid. ik ben de laatste jaren heel erg veranderd maar dat kwam door medische problemen, verhuizing, en het accepteren dat mijn jongste anders is dan een normaal kind. hij loopt ook nog eens 2 tot 3 jaar achter en moet heel goed begeleid worden. nadat hij 1 werd heb ik geroepen dat er wat met hem was maar wist niet wat. toen hij bijna 6 jaar was werd er een keer naar me geluisterd. ik moet dit allemaal in de hand houden bij hem, maar dat is soms zo moeilijk als je alleen bent. hij hangt als een klit aan me, maar reageerd zich ook af op mij. ik ga door omdat ik me kinderen heb, gelukkig maar want anders zou ik niet weten wat er zou gebeuren. voor hun moet ik er zijn en heb ook wel gemerkt dat als andere het maar naar hun zin hebben, ik het ook goed vind. met andere worden: ik cijfer mezelf al een behoorlijke tijd weg en kan denk ik ook daarom niet voor mezelf kiezen.
de ouderbegeleider stelde vandaag weer voor om in relatie therapie te gaan, maar daar wil hij over nadenken. barst van de hoofdpijn maar probeer niets te nemen, ben namelijk een tijd verslaafd geweest aan de aspirine's. slikte er 14 per dag, nadat ik 2x in 4 maanden achter elkaar in het ziekenhuis terecht kwam. ga zo maar me bedje in, morgen ochtend nog de laatste dingen doen, even werken, boekhouding doen en dan ga ik weg. hij is morgen jarig en komt nog even langs op de camping. waar hij niet meer graag komt omdat hij het idee heeft dat hij daar na gekeken word door wat er vorig jaar daar af heeft gespeeld.
kreeft, bedankt voor je knuffel! kan ik echt wel gebruiken....
fijne avond, doos.
vrijdag 18 juli 2008 om 15:43
Doos, ben inderdaad ook een ram en heleboel gedragskenmerken die jij noemt heb ik ook.
Festen, ben vandaag om tabletten geweest, fluoxetine maar twijfel nu weer of ik er wel aan moet beginnen als je de bijsluiter wees loop ik het risico dat ik er nog zieker van wordt dan ik nu al ben. Huisarts was met vakantie dus via telefonisch spreekuur vervanger gesproken en schrijft dit voor moet wel over 2 weken terug naar huisarts maar ik heb hier geen goed gevoel bij. Pillen gaan ook pas na 4 tot 6 weken werken, psychologe heb ik wel ingesproken op voice mail maar heeft nog niet teruggebeld. Dit voelt gewoon niet goed. Ga ondertussen nog maar even op internet zoeken naar info over medicijn maar als er iemand ervaring mee heeft hoor ik het graag
Volgens directeur moet ik gewoon mezelf leren accepteren zoals ik ben is 38 jaar goed gegaan dus waarom zou het nu zo anders zijn. Mensen die me niet mogen links laten liggen hij gaf ook aan als ik aan 20 mensen vraag wat ze van me vinden zullen er echt wel 5 zien die me een walgelijk figuur vinden maar die andere 15 zeggen dat het wel meevalt dus waarom richten op die 5. Ex weet niet wat hij aan je mist, heeft wel 17 jaar lang van je geprofiteerd maar denkt dat het gras ergens anders groener is laat hem.
Zit op zich natuurlijk wel kern van waarheid in maar waarom focus ik me dan op die 5 en hij op die andere 15. Omdat ik vind dat ik heb gefaald als er iets mislukt
Festen, ben vandaag om tabletten geweest, fluoxetine maar twijfel nu weer of ik er wel aan moet beginnen als je de bijsluiter wees loop ik het risico dat ik er nog zieker van wordt dan ik nu al ben. Huisarts was met vakantie dus via telefonisch spreekuur vervanger gesproken en schrijft dit voor moet wel over 2 weken terug naar huisarts maar ik heb hier geen goed gevoel bij. Pillen gaan ook pas na 4 tot 6 weken werken, psychologe heb ik wel ingesproken op voice mail maar heeft nog niet teruggebeld. Dit voelt gewoon niet goed. Ga ondertussen nog maar even op internet zoeken naar info over medicijn maar als er iemand ervaring mee heeft hoor ik het graag
Volgens directeur moet ik gewoon mezelf leren accepteren zoals ik ben is 38 jaar goed gegaan dus waarom zou het nu zo anders zijn. Mensen die me niet mogen links laten liggen hij gaf ook aan als ik aan 20 mensen vraag wat ze van me vinden zullen er echt wel 5 zien die me een walgelijk figuur vinden maar die andere 15 zeggen dat het wel meevalt dus waarom richten op die 5. Ex weet niet wat hij aan je mist, heeft wel 17 jaar lang van je geprofiteerd maar denkt dat het gras ergens anders groener is laat hem.
Zit op zich natuurlijk wel kern van waarheid in maar waarom focus ik me dan op die 5 en hij op die andere 15. Omdat ik vind dat ik heb gefaald als er iets mislukt
vrijdag 18 juli 2008 om 23:08
Vanavond nog lang met vriendin gepraat en uiteindelijk toch maar besloten om pillen te gaan slikken. Zal waarschijnlijk paar weken gaan duren voordat ze echt gaan werken maar tegen de tijd dat ik op vakantie ga zouden ze dan echt goed moeten werken zodat ik daar hopelijk echt van kan genieten.
Net nog mailtje van de reisorganisatie gehad met laatste update van dagindeling omdat die afhankelijk van vluchten opgesteld zou worden en geeft op zich wel goed gevoel dat ik dat nu zelf alleen ga doen. Nu alleen dat gevoel nog even vasthouden.
Net nog mailtje van de reisorganisatie gehad met laatste update van dagindeling omdat die afhankelijk van vluchten opgesteld zou worden en geeft op zich wel goed gevoel dat ik dat nu zelf alleen ga doen. Nu alleen dat gevoel nog even vasthouden.
