Kinderen
alle pijlers
Kind misbruikt, hoe nu verder?
zondag 7 december 2014 om 15:45
Zoals de titel al aangeeft is ons kind misbruikt. Het is nu een aantal weken geleden dat kind het vertelde en we hebben denk ik de juiste stappen ondernomen, huisarts, politie, hulpverlening. Er is aangifte gedaan, het onderzoek loopt. We hebben aan de hand van tips die we van politie en huisarts kregen afspraken gemaakt met school hoe we de komende tijd kind willen benaderen en kind krijgt de ruimte om daarin aan te geven wat het wil/nodig heeft, wij volgen.
Allemaal mooi en rationeel, ik kan heel goed dingen regelen, maar nu weet ik het eigenlijk niet meer. Kind deed het al vanaf de kleuterperiode niet goed op school en al vanaf die tijd zeggen zowel wij als de verschillende juffen (en de IB-er) dat het er wel inzit, maar dat er iets is dat kind tegenhoudt. Nu zijn we er dus achter wat en af en toe zien we de opluchting, er lukken dingen die we al een poos niet hebben gezien. Tegelijk is er enorm verdriet, slecht slapen, nachtmerries, drift- en huilbuien. Kind ziet er slecht uit, witjes met donkere kringen onder de ogen en de buien zijn soms vreselijk om aan te zien/horen. Er heest een enorm schuldgevoel bij kind, heeft enorme loyaliteit naar de dader toe en geloofd de dreigementen van de dader dat er niemand meer van kind kan houden als kind het geheim verklapt. Het is een dagelijkse strijd om kind te verzekeren dat we het juist heel goed vinden dat het geheim uitgekomen is en dat kind geen verantwoordelijkheid draagt. Ik weet niet zo goed hoe we nu verder moeten, waar we wel en niet goed aan doen en hoe we de periode totdat kind echt hulp gaat krijgen door moeten komen.
Daarnaast is er ook mijn eigen gevoel. Ik voel me ook schuldig, had moeten zien wat er speelde en heb het constante gevoel tekort te schieten.
Ik ben eigenlijk op zoek naar wat herkenning, hoe ga je om met je misbruikte kind en met je eigen gevoelens daarin en waar doe je wel en niet goed aan. We hebben nu afspraken gemaakt met school, kind heeft twee hele fijne juffen die heel begripvol hebben gereageerd en meer dan bereid zijn op een lijn te gaan zitten, maar wat vertel je wanneer, wat moeten zij wel en niet weten om kind overdag goed te kunnen begeleiden en hoe ga je om met de schaamte van het kind, omdat het geconfronteerd wordt met volwassenen die weten wat het kind overkomen is?
Allemaal mooi en rationeel, ik kan heel goed dingen regelen, maar nu weet ik het eigenlijk niet meer. Kind deed het al vanaf de kleuterperiode niet goed op school en al vanaf die tijd zeggen zowel wij als de verschillende juffen (en de IB-er) dat het er wel inzit, maar dat er iets is dat kind tegenhoudt. Nu zijn we er dus achter wat en af en toe zien we de opluchting, er lukken dingen die we al een poos niet hebben gezien. Tegelijk is er enorm verdriet, slecht slapen, nachtmerries, drift- en huilbuien. Kind ziet er slecht uit, witjes met donkere kringen onder de ogen en de buien zijn soms vreselijk om aan te zien/horen. Er heest een enorm schuldgevoel bij kind, heeft enorme loyaliteit naar de dader toe en geloofd de dreigementen van de dader dat er niemand meer van kind kan houden als kind het geheim verklapt. Het is een dagelijkse strijd om kind te verzekeren dat we het juist heel goed vinden dat het geheim uitgekomen is en dat kind geen verantwoordelijkheid draagt. Ik weet niet zo goed hoe we nu verder moeten, waar we wel en niet goed aan doen en hoe we de periode totdat kind echt hulp gaat krijgen door moeten komen.
Daarnaast is er ook mijn eigen gevoel. Ik voel me ook schuldig, had moeten zien wat er speelde en heb het constante gevoel tekort te schieten.
Ik ben eigenlijk op zoek naar wat herkenning, hoe ga je om met je misbruikte kind en met je eigen gevoelens daarin en waar doe je wel en niet goed aan. We hebben nu afspraken gemaakt met school, kind heeft twee hele fijne juffen die heel begripvol hebben gereageerd en meer dan bereid zijn op een lijn te gaan zitten, maar wat vertel je wanneer, wat moeten zij wel en niet weten om kind overdag goed te kunnen begeleiden en hoe ga je om met de schaamte van het kind, omdat het geconfronteerd wordt met volwassenen die weten wat het kind overkomen is?
woensdag 14 januari 2015 om 17:02
Hier ook veel bewondering voor jou. Je bent een moeder die heel veel veiligheid biedt, anders had kind dit nooit durven vertellen. Had ik maar zo'n moeder gehad. Ondanks dat breekt mijn hart bij alles wat ik over de strijd van kind lees. Gelukkig is kind niet helemaal alleen met dit zware, dat is één klein lichtpuntje (vind ik). Veel sterkte.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 14 januari 2015 om 17:13
Ziekenhuizen en mannen.. Ik weet niet waarop ik kwader ben of gefrustreerder. Man kwam te laat voor de afspraak, dus niks niet samen erheen. En in het zieke huis bleek de afspraak om bloed te laten prikken omgedraaid met het consult bij de kinderarts. Op zich geen ramp, maar kindlief was al over de kook omdat we het ziekenhuis in waren gelopen en vervolgens afsloegen naar het bloedprikken. Wij dus eerst naar de kinderarts. Goede nieuws is dat kindlief niet meer is afgevallen, verder ging het gesprek voornamelijk met de kinderpsychiater. Die had overleg met onze therapeut gehad en hpgaat mee in het advies om alleen in alleruiterste noodzaak kindlief op te nemen. Voor nu is dit dan ook van de baan, maar dan moet kindlief wel aan de medicijnen om de angsten hanteerbaar te krijgen. Ontzettend slikken vind ik, maar ok dit gaat ook niet. Voor de medicijnen of eigenlijk de beslissing over hoe en wat en de uitleg daarvan enzovoorts komt een nieuw consult binnen twee weken. Twee weken.. Alsof het zo lekker loopt. Of we dan even terug wilden gaan om bloed te laten prikken en dan op de ochtend van het 'medicijnconsukt' nog een keer omdat er dan nog een keer nuchter geprikt moest worden. En beide artsen konden me niet uitleggen wat twee keer bloed laten prikken (in misschien een paar dagen, want binnen twee weken kan ook alsnog vrijdag zijn afhankelijk van het afsprakenbureau) toe ging voegen. Ik ben kwaad geworden en heb geweigerd. Prima als het nut heeft, maar het is een hel voor kindlief om dit soort handelingen te ondergaan nu en we gaan het niet doen omdat het zo 'hoort'. Nu hoeft het alleen op de ochtend dat we het consult bij de psychiater hebben 
.
Kindlief wilde dingen vragen, maar daar was eigenlijk geen ruimte voor. Het ging alleen over symptomen, waar loopt kind tegenaan en hoe gaan we dat aanpakken. Prima verder, voor de inhoud hebben we de therapeut, maar iets meer begrip en vriendelijkheid naar kind toe had geholpen in mijn ogen.
School was goed gegaan vandaag. Geen bijtafdrukken en een rustiger kind ondanks de enorme spanning voor vanmiddag. Juf sprak me nog even aan en we hebben even gepraat over hoe het was gegaan en die begreep de twijfels rondom de andere juf. Ze ziet het verschil ook duidelijk bij kindlief (soms zijn ze er op haar dagen een dag allebei). Ik heb nogmaals contact met de ib-er opgenomen dta ik eigenlijk gewoon wil bedenken hoe we dit maandag aan gaan pakken. Ik vind het ondoenlijk om kindlief op deze manier de klas in te blijven schuiven. En ik heb geen enkel bezwaar tegen overleg met een professional, of ondersteuning voor de juf of wat dan ook, maar voor kindlief is dit gewoon niet ok.
Even heel erg klaar met alles merk ik. Man is nu eindelijk thuis, ja het was zo druk en hij was het echt 'even' vergeten. Toen hij eraan dacht was hij al te laat dus toen maar eerst gewoon zijn werk afgemaakt. Ik heb nog wel verteld wat kindlief vertelde vanmorgen en dan krijg ik terug dat kindlief die onzin gewoon niet moet geloven. Ik loop zo met m'n kop tegen de muur en ik voel me een ontzettende zeikerd
.Kindlief wilde dingen vragen, maar daar was eigenlijk geen ruimte voor. Het ging alleen over symptomen, waar loopt kind tegenaan en hoe gaan we dat aanpakken. Prima verder, voor de inhoud hebben we de therapeut, maar iets meer begrip en vriendelijkheid naar kind toe had geholpen in mijn ogen.
School was goed gegaan vandaag. Geen bijtafdrukken en een rustiger kind ondanks de enorme spanning voor vanmiddag. Juf sprak me nog even aan en we hebben even gepraat over hoe het was gegaan en die begreep de twijfels rondom de andere juf. Ze ziet het verschil ook duidelijk bij kindlief (soms zijn ze er op haar dagen een dag allebei). Ik heb nogmaals contact met de ib-er opgenomen dta ik eigenlijk gewoon wil bedenken hoe we dit maandag aan gaan pakken. Ik vind het ondoenlijk om kindlief op deze manier de klas in te blijven schuiven. En ik heb geen enkel bezwaar tegen overleg met een professional, of ondersteuning voor de juf of wat dan ook, maar voor kindlief is dit gewoon niet ok.
Even heel erg klaar met alles merk ik. Man is nu eindelijk thuis, ja het was zo druk en hij was het echt 'even' vergeten. Toen hij eraan dacht was hij al te laat dus toen maar eerst gewoon zijn werk afgemaakt. Ik heb nog wel verteld wat kindlief vertelde vanmorgen en dan krijg ik terug dat kindlief die onzin gewoon niet moet geloven. Ik loop zo met m'n kop tegen de muur en ik voel me een ontzettende zeikerd
woensdag 14 januari 2015 om 17:30
woensdag 14 januari 2015 om 17:45
quote:Rubber_Ducky schreef op 14 januari 2015 @ 17:31:
Ik heb het eerder opgemomen voor je man, door over onmacht te spreken, maar niet meegaan naar zh en die vreselijke zinnen van je kind af te doen als onzin dat is echt struisvogelpolitiek .
Veel kracht gewenst
Hoe ik het lees, hij zegt dat kind die onzin niet moet geloven, niet dat wat kind zegt onzin is. Een belangrijke nuance, vooraleer je je kwaad gaat maken om die reden .
Ben het wel met rubber ducky en jou eens wat betreft de afspraak, ik zou echt boos zijn op jouw man omdat hij jou en jullie kind te kakken zet door het te vergeten. Ik heb de indruk dat de communicatie tussen jullie fout loopt, heeft hij uberhaupt wel contact met hulpverlening? Want ik lees vooral wat jij allemaal doet met kind en voor kind, maar welke rol heeft hij in dit gebeuren? Doet hij wel iets?
Wat betreft de medicatie, goed dat er op dat front wat wordt aangepakt, houd wel rekening mee dat de dosis soms een kwestie van afstellen is. Wat je ook doet met medicatie, altijd in overleg doen met de behandelende arts (dus niet zomaar stoppen omdat het niet lijkt aan te slaan, sommige middelen hebben meer tijd nodig). De medicatie is een ondersteuningsmiddel wat de last voor kind (en omgeving) wat dragelijker moet maken, probeer het ook in dat licht te blijven bekijken.
Sterkte
Ik heb het eerder opgemomen voor je man, door over onmacht te spreken, maar niet meegaan naar zh en die vreselijke zinnen van je kind af te doen als onzin dat is echt struisvogelpolitiek .
Veel kracht gewenst
Hoe ik het lees, hij zegt dat kind die onzin niet moet geloven, niet dat wat kind zegt onzin is. Een belangrijke nuance, vooraleer je je kwaad gaat maken om die reden .
Ben het wel met rubber ducky en jou eens wat betreft de afspraak, ik zou echt boos zijn op jouw man omdat hij jou en jullie kind te kakken zet door het te vergeten. Ik heb de indruk dat de communicatie tussen jullie fout loopt, heeft hij uberhaupt wel contact met hulpverlening? Want ik lees vooral wat jij allemaal doet met kind en voor kind, maar welke rol heeft hij in dit gebeuren? Doet hij wel iets?
Wat betreft de medicatie, goed dat er op dat front wat wordt aangepakt, houd wel rekening mee dat de dosis soms een kwestie van afstellen is. Wat je ook doet met medicatie, altijd in overleg doen met de behandelende arts (dus niet zomaar stoppen omdat het niet lijkt aan te slaan, sommige middelen hebben meer tijd nodig). De medicatie is een ondersteuningsmiddel wat de last voor kind (en omgeving) wat dragelijker moet maken, probeer het ook in dat licht te blijven bekijken.
Sterkte
woensdag 14 januari 2015 om 17:49
Lieve stroopwafelcake, wat een hel waar jij doorheen gaat. De onmacht die jij ervaart, het feit dat je die angsten niet weg kan nemen, dat je dat gevoel van veiligheid niet acuut kunt herstellen, dat moet vreselijk zijn. Niemand kan dat verdriet van je wegnemen denk ik, hoe graag we dat ook zouden willen. Maar zoals zovelen hier al zeggen: wat ben jij een goede moeder en wat is het van onschatbare waarde voor je kind om zo'n moeder te hebben. Ik heb vroeger ook het een en ander meegemaakt en zoals sommige anderen hier ook al zeggen, ik zou willen dat ik zo'n moeder had gehad. Niet alleen voor dat moment, maar ook voor de toekomst. Hoe mijn ouders omgingen met emoties en pijnlijke gebeurtenissen heeft heel veel invloed op mij - gehad en nu nog steeds. Ik heb hun onproductieve coping methodes helaas overgenomen en moet ze nu allemaal weer afleren. Jij geeft je kind een goed voorbeeld, door het te geloven en de pijn niet uit de weg te gaan, maar steeds weer te luisteren naar je kind - hoe zeer je dat van binnen ook pijn moet doen - en je kind niet in de steek te laten. Vertrouwen komt te paard en gaat te voet. Het vertrouwen van jouw kind in mensen is onvoorstelbaar grof geweld aangedaan. Jouw opstelling helpt op de lange termijn dit vertrouwen weer te herstellen. Dat blijkt al uit het feit dat kind - ook al lijkt het onvrijwillig - toch steeds iets meer informatie prijsgeeft. Je kunt je kind misschien niet nu onmiddellijk zo goed helpen zoals je zou willen, maar je helpt het wel een gezonde volwassene te worden. Dat is onbetaalbaar.
Ik weet dat ik je pijn en verdriet niet weg kan nemen, maar ik hoop dat mijn perspectief toch een klein lichtpuntje is. Heel veel sterkte de komende tijd.
Ik weet dat ik je pijn en verdriet niet weg kan nemen, maar ik hoop dat mijn perspectief toch een klein lichtpuntje is. Heel veel sterkte de komende tijd.
woensdag 14 januari 2015 om 18:00
Kan het zijn dat je man aan het "vluchten" is uit schuldgevoel jegens kind en jou? Hij heeft immers zijn gezin niet voor dit onheil kunnen behoeden (zou hij kunnen denken) en dat soort gedachten kan zwaar wegen op een man. Is hij bang voor moeilijke, confronterende vragen van de artsen? Bang dat ze hem zullen veroordelen? Niet dat iemand dat doet hoor, maar ik bedoel meer "kan dit zo voor hem voelen"?
Ik vul een heleboel in nu, dat weet ik. Maar ik vind het zo raar dat je man ineens min of meer lijkt af te haken terwijl hij eerder overkwam als een betrokken vader en man
Ik vul een heleboel in nu, dat weet ik. Maar ik vind het zo raar dat je man ineens min of meer lijkt af te haken terwijl hij eerder overkwam als een betrokken vader en man
"Hey baby girl, you're on speaker so behave" (© Derek Morgan)
woensdag 14 januari 2015 om 19:22
Mountaingoat . Ik hoop zo dat kindlief het uiteindelijk zo zal ervaren. Ik heb verschrikkelijk gefaalt in kindlief beschermen, maar ik doe wel mijn best om nu te helpen.
Cesium, gelezen en gereageerd
Ik denk zeker dat man vlucht. Hij is echt wel lief en betrokken en een echte papa, maar hij is ook een ontzettende binnenvetter die nooit heeft geleerd te praten. Die niet met emoties om kan gaan en die de impact van dit alles zo veel als menselijk mogelijk is uit de weg gaat. Ik deel hem dingen wel mee. En hij is nu een aantal keer meegeweest naar therapie, zoals gisteren ook. In die zin heeft hij dus ook wel contact met de hulpverlening, maar alles rondom school en zoals vandaag het artsenbezoek laat hij dus op mij neerkomen. Afspraken niet nakomen behoort niet tot mijn mogelijkheden, zo ben ik niet. Betekent dat als hij er niet is ik het dus doe. Ik doe al jaren veel meer rondom de kinderen en zeker de schoolse zaken wordt altijd hard geroepen daar heb jij meer verstand van. In de 7 jaar dat we nu een (en inmiddels 2) kinderen op de basisschool hebben is hij een keer of 5 meegeweest naar (rapport)besprekingen e.d en onze oudste is helaas vanwege een leerprobleem ook geen kind dat zomaar geruisloos door de school is geschoven.
He idee dat ik mijn kleintje dalijk serieuze medicijnen moet geven om de angst die die smeerlap erin heeft gestopt te beteugelen, ik ben er gewoon misselijk van. Al weken loop ik met een steen in mijn maag rond. Ik begrijp zo goed dat kindlief niet tot eten komt.
Cesium, gelezen en gereageerd
Ik denk zeker dat man vlucht. Hij is echt wel lief en betrokken en een echte papa, maar hij is ook een ontzettende binnenvetter die nooit heeft geleerd te praten. Die niet met emoties om kan gaan en die de impact van dit alles zo veel als menselijk mogelijk is uit de weg gaat. Ik deel hem dingen wel mee. En hij is nu een aantal keer meegeweest naar therapie, zoals gisteren ook. In die zin heeft hij dus ook wel contact met de hulpverlening, maar alles rondom school en zoals vandaag het artsenbezoek laat hij dus op mij neerkomen. Afspraken niet nakomen behoort niet tot mijn mogelijkheden, zo ben ik niet. Betekent dat als hij er niet is ik het dus doe. Ik doe al jaren veel meer rondom de kinderen en zeker de schoolse zaken wordt altijd hard geroepen daar heb jij meer verstand van. In de 7 jaar dat we nu een (en inmiddels 2) kinderen op de basisschool hebben is hij een keer of 5 meegeweest naar (rapport)besprekingen e.d en onze oudste is helaas vanwege een leerprobleem ook geen kind dat zomaar geruisloos door de school is geschoven.
He idee dat ik mijn kleintje dalijk serieuze medicijnen moet geven om de angst die die smeerlap erin heeft gestopt te beteugelen, ik ben er gewoon misselijk van. Al weken loop ik met een steen in mijn maag rond. Ik begrijp zo goed dat kindlief niet tot eten komt.
woensdag 14 januari 2015 om 19:42
Wat goed dat je op je strepen bent blijven staan wat betreft het bloedprikken! Jij komt echt voor kind op en dat weet kind ergens heel erg goed.
Ik vind het ook heel sterk van je dat je de goede kanten van je man nog tussen al deze puinhopen heen kunt zien. Hij gedraagt zich nu als een klootzak, maar hij is het eigenlijk niet. Is het voor jezelf niet fijner om er even helemaal van uit te gaan dat hij nu niets toe gaat voegen? Ik denk dat dat veel teleurstelling scheelt. Last hem doen wat hij nu wel kan: leuke dingen met oudste, vaker koken misschien of andere regel en doe dingen die geen emotionele lading hebben. Het zou fijn zijn als hij even sterk was als jij bent, maar dat is duidelijk niet zo.
Goed ook dat je de IB-er gemaild hebt. Er moet zeker iets gebeuren met de maandag en dinsdag. Zeker aan het feit dat het vandaag wel goed ging kun je zien dat er een groot verschil is tussen de juffen. Kan kind s middags thuis blijven? Is er een andere leerkracht op school met wie kind vertrouwd is? Misschien kan daar dan iets mee bedacht worden.
Moeilijk hoor, om iets te verzinnen wat haalbaar is.
Heb je gezegd dat je het niet ziet zitten om twee weken te wachten op het volgende consult? Mij lijkt dat veeeeel te lang. Ik zou morgen bellen om te kijken of het niet eerder kan. Je ziet wel aan dat bloedprikken dat het werkt als je duidelijk bent en zegt wat je wilt.
Heb je nog mogelijkheid om te gaan sporten binnenkort? Dat heb je nu zo nodig! Desnoods gaat kind op een stoeltje langs de kant zitten of iets dergelijks.
Ik vind het ook heel sterk van je dat je de goede kanten van je man nog tussen al deze puinhopen heen kunt zien. Hij gedraagt zich nu als een klootzak, maar hij is het eigenlijk niet. Is het voor jezelf niet fijner om er even helemaal van uit te gaan dat hij nu niets toe gaat voegen? Ik denk dat dat veel teleurstelling scheelt. Last hem doen wat hij nu wel kan: leuke dingen met oudste, vaker koken misschien of andere regel en doe dingen die geen emotionele lading hebben. Het zou fijn zijn als hij even sterk was als jij bent, maar dat is duidelijk niet zo.
Goed ook dat je de IB-er gemaild hebt. Er moet zeker iets gebeuren met de maandag en dinsdag. Zeker aan het feit dat het vandaag wel goed ging kun je zien dat er een groot verschil is tussen de juffen. Kan kind s middags thuis blijven? Is er een andere leerkracht op school met wie kind vertrouwd is? Misschien kan daar dan iets mee bedacht worden.
Moeilijk hoor, om iets te verzinnen wat haalbaar is.
Heb je gezegd dat je het niet ziet zitten om twee weken te wachten op het volgende consult? Mij lijkt dat veeeeel te lang. Ik zou morgen bellen om te kijken of het niet eerder kan. Je ziet wel aan dat bloedprikken dat het werkt als je duidelijk bent en zegt wat je wilt.
Heb je nog mogelijkheid om te gaan sporten binnenkort? Dat heb je nu zo nodig! Desnoods gaat kind op een stoeltje langs de kant zitten of iets dergelijks.
Het is zoals het is
woensdag 14 januari 2015 om 19:58
Stroopwafelcake, ik snap dat je het gevoel hebt dat je gefaald hebt om je kind te beschermen. Maar ik wil je toch op het hart drukken dat je niks verkeerds hebt gedaan. De dader, die heeft iets verschrikkelijk verkeerd gedaan. Je kon dit niet weten. En nu je het wel weet, handel je ernaar. En dat ziet je kind ook. Dat weet ik zeker. Je kind voelt echt wel dat je er helemaal voor gaat.
Iemand schreef het al eerder: de dader heeft zo ontzettend gemanipuleerd en toch heeft je kind het risico genomen om jou wel in vertrouwen te nemen. En dat is omdat jullie band zo goed is, omdat je kind je vertrouwt en jij er voor je kind bent!
Ik begrijp dat je de medicijnen zwaar vindt, maar ze kunnen heel goed helpen om deze moeilijke tijd te doorstaan.
Je hebt op je strepen gestaan wat betreft het bloedprikken, en ik wil je adviseren om nog even achter het consult aan te zitten. Ik vind twee weken ook lang. Gewoon even informeren of het niet eerder kan, vertellen dat je bezorgd bent, dat het al moeilijk is om een dag door te komen op deze manier. Ik heb het idee dat je best bescheiden bent, maar dat mag je wat minder zijn.
Iemand schreef het al eerder: de dader heeft zo ontzettend gemanipuleerd en toch heeft je kind het risico genomen om jou wel in vertrouwen te nemen. En dat is omdat jullie band zo goed is, omdat je kind je vertrouwt en jij er voor je kind bent!
Ik begrijp dat je de medicijnen zwaar vindt, maar ze kunnen heel goed helpen om deze moeilijke tijd te doorstaan.
Je hebt op je strepen gestaan wat betreft het bloedprikken, en ik wil je adviseren om nog even achter het consult aan te zitten. Ik vind twee weken ook lang. Gewoon even informeren of het niet eerder kan, vertellen dat je bezorgd bent, dat het al moeilijk is om een dag door te komen op deze manier. Ik heb het idee dat je best bescheiden bent, maar dat mag je wat minder zijn.
woensdag 14 januari 2015 om 20:08
woensdag 14 januari 2015 om 21:10
Fijne juf vroeg hoe het in het ziekenhuis afgelopen was en gaf aan dat ze zelf morgen ook met de ib-er gaat overleggen, want dat zij het ook als onprettig ervaart om een kind over te dragen waarvan ze weet dat het zichzelf pijn doet op de dagen dat zij er niet is. De optie om kindlief een af en toe even uit de klas te halen en bij iemand te laten werken die kindlief fijn vindt was ook haar voorstel en we hadden beiden dezelfde naam in gedachten dus dat is ook fijn. Ik hoop dat de ib-er daar ook voor openstaat. Wellicht dat het feit dat het van een collega komt i.p.v van een ouder ook helpt.
Het voelt helemaal niet als bescheiden. Ik ben niet gewend om hulp te vragen, nooit gedaan en pas een beetje geleerd rondom de kinderen om dat wel te doen. En nu spreek ik minimaal een keer per dag iemand aan over kindlief.. Dat voelt als ontzettend veeleisend en zeurderig
Het voelt helemaal niet als bescheiden. Ik ben niet gewend om hulp te vragen, nooit gedaan en pas een beetje geleerd rondom de kinderen om dat wel te doen. En nu spreek ik minimaal een keer per dag iemand aan over kindlief.. Dat voelt als ontzettend veeleisend en zeurderig
woensdag 14 januari 2015 om 21:18
Stroopwafelcake,
Wat doe je het fantastisch. Echt. het kan niet vaak genoeg gezegd worden.
Ik snap dat het je ontzettend moeilijk vind om hulp te vragen. Dat gaat onwijs tegen je gevoel in. Als je het omdraait; als jij weet dat een kind door zo iets moet gaan, hoe graag zou je dan willen helpen? Daar wil je toch ontzettend veel voor doen? Als juf, als IB-er, als huisarts of buurvrouw... Jij voelt je bezwaard (en dat snap ik heel goed), maar hou alsjelieft voor ogen dat deze mensen jouw, en je kind, alleen maar héél graag willen helpen, steunen, om door deze zwarte periode heen te gaan.
Wat doe je het fantastisch. Echt. het kan niet vaak genoeg gezegd worden.
Ik snap dat het je ontzettend moeilijk vind om hulp te vragen. Dat gaat onwijs tegen je gevoel in. Als je het omdraait; als jij weet dat een kind door zo iets moet gaan, hoe graag zou je dan willen helpen? Daar wil je toch ontzettend veel voor doen? Als juf, als IB-er, als huisarts of buurvrouw... Jij voelt je bezwaard (en dat snap ik heel goed), maar hou alsjelieft voor ogen dat deze mensen jouw, en je kind, alleen maar héél graag willen helpen, steunen, om door deze zwarte periode heen te gaan.
woensdag 14 januari 2015 om 21:24
Geloof mij maar dat jij ongeveer het tegenovergestelde bent van veeleisend
Echt, je kunt er gerust een tandje bij doen. Mensen kunnen nu eenmaal niet weten wat belangrijk is voor jou en kind. Zeker niet in deze vreselijke situatie. Dus moet je ze dat voorkauwen. Dat vinden ze meestal ook alleen maar fijn, want de meeste willen jullie graag helpen maar hebben jou nodig om te zeggen hoe.
Hoe meer jij hulp vraagt hoe meer kind ziet dat dat mag en dat het belangrijk genoeg is voor jou om al die moeite te doen en verrek dat veel mensen nog meewerken ook.
Fijn dat je met de juf op hetzelfde spoor zit. Natuurlijk gaat die IB-er meewerken en anders ga je met juf naar de directeur (dit is half een grapje want ik denk niet dat dat nodig is, maar als het wel nodig is kun je dat rustig doen zonder veeleisend te zijn). Mijn gok is dat jij nog heel wat eisen te goed hebt voordat je op 'veel' zit.
Echt, je kunt er gerust een tandje bij doen. Mensen kunnen nu eenmaal niet weten wat belangrijk is voor jou en kind. Zeker niet in deze vreselijke situatie. Dus moet je ze dat voorkauwen. Dat vinden ze meestal ook alleen maar fijn, want de meeste willen jullie graag helpen maar hebben jou nodig om te zeggen hoe.
Hoe meer jij hulp vraagt hoe meer kind ziet dat dat mag en dat het belangrijk genoeg is voor jou om al die moeite te doen en verrek dat veel mensen nog meewerken ook.
Fijn dat je met de juf op hetzelfde spoor zit. Natuurlijk gaat die IB-er meewerken en anders ga je met juf naar de directeur (dit is half een grapje want ik denk niet dat dat nodig is, maar als het wel nodig is kun je dat rustig doen zonder veeleisend te zijn). Mijn gok is dat jij nog heel wat eisen te goed hebt voordat je op 'veel' zit.
Het is zoals het is
woensdag 14 januari 2015 om 21:29
Wat moet jouw moederhart bloeden. Goed dat je prikken geweigerd hebt. Mijn zoontje heeft op de leeftijd van 7 maanden een traumatische operatie gehad in het ziekenhuis (werd te vroeg wakker op ok). Mijn baby is maandenlang getraumatiseerd geweest. Uiteindelijk hebben we dat kunnen doorbreken met medicatie. Mijn ventje was veel jonger dan jouw kind, maar ik hoop dat ook bij jullie de medicatie iets zal doen. Ik merk ook dat aandringen bij het ziekenhuis vaak helpt om de boel te versnellen. Je zeurt niet, je vraagt niet om aandacht, je zorgt simpel voor de beste zorg voor jouw kind. In het aller- allerergste geval denkt iemand: die blaast ook hoog van de toren. So what? Jij komt alleen maar op voor je kind. En je doet het zo ontzettend goed.
Jammer dat jij en je man elkaar niet vinden. Misschien heb je helemaal geen behoefte aan hem. Kan me ook voorstellen dat je letterlijk een arm om je heen wil. Is dat een idee? Dat je vraagt om twee armen die je vasthouden? Niks zeggen alleen maar even uitrusten in zijn armen.
In je laatste post staat het geslacht vermeld.
Jammer dat jij en je man elkaar niet vinden. Misschien heb je helemaal geen behoefte aan hem. Kan me ook voorstellen dat je letterlijk een arm om je heen wil. Is dat een idee? Dat je vraagt om twee armen die je vasthouden? Niks zeggen alleen maar even uitrusten in zijn armen.
In je laatste post staat het geslacht vermeld.
woensdag 14 januari 2015 om 21:43
Ik wil graag aansluiten bij de mensen die zeggen hoe fantastisch jij het doet, hoe ongelooflijk veel bewondering ik voor je heb. En wat dapper is jouw kind, dat het ondanks de angsten meer openheid geeft.
En zeuren? Nee, helemaal niet, en ik hoop dat de bevestiging daarvan door de mensen hier jou over wat drempels kan helpen.
En iets anders wat ik mij net afvroeg. Jullie hebben aangifte gedaan, weet kind dat ook? Misschien een rare vraag of heb je dat al eerder geschreven, maar moest denken aan mijn eigen kind die behoorlijk onder de indruk kan zijn van politie en hoewel jouw kind misschien een heel andere leeftijd heeft, wie weet voegt dat wat toe? En, ik weet niet of dat mogelijk is en of er betrokken agenten bij waren, zou het kunnen dat zij kind ook nog gerust stellen? Ik zeg maar wat, voel de wanhoop door het scherm heen spatten en zou het jullie zo gunnen dat er weer wat 'rust' komt.
En zeuren? Nee, helemaal niet, en ik hoop dat de bevestiging daarvan door de mensen hier jou over wat drempels kan helpen.
En iets anders wat ik mij net afvroeg. Jullie hebben aangifte gedaan, weet kind dat ook? Misschien een rare vraag of heb je dat al eerder geschreven, maar moest denken aan mijn eigen kind die behoorlijk onder de indruk kan zijn van politie en hoewel jouw kind misschien een heel andere leeftijd heeft, wie weet voegt dat wat toe? En, ik weet niet of dat mogelijk is en of er betrokken agenten bij waren, zou het kunnen dat zij kind ook nog gerust stellen? Ik zeg maar wat, voel de wanhoop door het scherm heen spatten en zou het jullie zo gunnen dat er weer wat 'rust' komt.
woensdag 14 januari 2015 om 21:54
Heb alles zojuist bijgelezen en ben er helemaal stil van...wat erg om te lezen wat de dader jouw kind voor angst heeft aangepraat. Echt, wat een rot mens moet je dan vanbinnen zijn om een onschuldig kind zoiets aan te doen
Ik vind net als Youk, dat je zeker mag aandringen op een snellere afspraak. Twee weken duurt toch veel te lang als je zo de dagen door moet zien te komen. Ik heb door de ziekte van mijn kind de afgelopen jaren ook flink op mijn strepen moeten staan, anders had ik nu nog zonder de juiste hulp en diagnose gestaan. Voelde me aan het begin ook zo bezwaard en een zeurkous, maar wat is dat in o.a. de gezondheidszorg hard nodig om te zorgen dat ze op de juiste manier met je kind omgaan! En wat heb jij dat vandaag goed gedaan zeg door dat dubbele bloedprikken te weigeren! Groot gelijk heb je.
Ik vind het verdrietig om te horen dat je man niet kwam opdagen en zo reageert op de uitspraken van jullie kind. Ik hoop dat hij bij zal draaien en je meer tot steun kan zijn. Is er iemand anders die dicht bij jullie staat die mee zou kunnen naar afspraken? Echt, ik hoop zo dat er iemand is voor je waar je iedere dag je hart bij kunt uitstorten
Wat een lieve juf is de juf die er vandaag was (zo moeten ze allemaal zijn!) Fijn dat ze stappen zet om je te helpen. En echt, je vraagt echt niet veel, eerder nog te weinig. Voel je niet bezwaard! Hopelijk is er vanaf maandag een oplossing zodat kind niet meer zichzelf bijt en in een hoekje wegkruipt bij deze juf.
zou willen dat ik meer kon doen dan alleen dit
Ik vind net als Youk, dat je zeker mag aandringen op een snellere afspraak. Twee weken duurt toch veel te lang als je zo de dagen door moet zien te komen. Ik heb door de ziekte van mijn kind de afgelopen jaren ook flink op mijn strepen moeten staan, anders had ik nu nog zonder de juiste hulp en diagnose gestaan. Voelde me aan het begin ook zo bezwaard en een zeurkous, maar wat is dat in o.a. de gezondheidszorg hard nodig om te zorgen dat ze op de juiste manier met je kind omgaan! En wat heb jij dat vandaag goed gedaan zeg door dat dubbele bloedprikken te weigeren! Groot gelijk heb je.
Ik vind het verdrietig om te horen dat je man niet kwam opdagen en zo reageert op de uitspraken van jullie kind. Ik hoop dat hij bij zal draaien en je meer tot steun kan zijn. Is er iemand anders die dicht bij jullie staat die mee zou kunnen naar afspraken? Echt, ik hoop zo dat er iemand is voor je waar je iedere dag je hart bij kunt uitstorten
Wat een lieve juf is de juf die er vandaag was (zo moeten ze allemaal zijn!) Fijn dat ze stappen zet om je te helpen. En echt, je vraagt echt niet veel, eerder nog te weinig. Voel je niet bezwaard! Hopelijk is er vanaf maandag een oplossing zodat kind niet meer zichzelf bijt en in een hoekje wegkruipt bij deze juf.
zou willen dat ik meer kon doen dan alleen dit
woensdag 14 januari 2015 om 22:05
Stroopwafelcake, ook hier een meelezer die het hele verhaal afschuwelijk vindt.
Wat ik denk dat bij jouw man ook nog meespeelt, is het verdriet om het "verlies" van de dader. Uiteraard is hij verschrikkelijk woedend op de dader, maar daarnaast verliest hij ook iemand die hem tot nu toe dierbaar was, die dicht bij hem stond. Ik respecteer volledig dat je alles zo anoniem wilt houden, maar stel dat de dader een broer is van je man. Dan is hij die broer nu voor de rest van zijn leven kwijt. En los van alle woede en van het feit dat man nooit meer contact zal willen hebben met de dader, levert het verlies van een tot nu toe dierbaar familielid ook heel veel verdriet op.
Zou het niet kunnen dat dat, naast het moeite hebben met alle ellende, bij man nog een schepje er bovenop doet?
Voor jullie allemaal , je vecht als een leeuwin voor kleintje en dat doe je geweldig!
Wat ik denk dat bij jouw man ook nog meespeelt, is het verdriet om het "verlies" van de dader. Uiteraard is hij verschrikkelijk woedend op de dader, maar daarnaast verliest hij ook iemand die hem tot nu toe dierbaar was, die dicht bij hem stond. Ik respecteer volledig dat je alles zo anoniem wilt houden, maar stel dat de dader een broer is van je man. Dan is hij die broer nu voor de rest van zijn leven kwijt. En los van alle woede en van het feit dat man nooit meer contact zal willen hebben met de dader, levert het verlies van een tot nu toe dierbaar familielid ook heel veel verdriet op.
Zou het niet kunnen dat dat, naast het moeite hebben met alle ellende, bij man nog een schepje er bovenop doet?
Voor jullie allemaal , je vecht als een leeuwin voor kleintje en dat doe je geweldig!
Pluk de dag! - In loving memory A.C. ❤
woensdag 14 januari 2015 om 22:23
Jullie doen al heel erg veel, jullie bieden een plek om het te uitten. Een plekje waar ik me gehoord voel en dat is me veel waard. Jullie zijn supervrouwen
Dat weigeren van het dubbel prikken vond ik onwijs moeilijk. Wie ben ik als leek om te beslissen dat we dat niet gaan doen, maar ze konden gewoon beiden geen argument geven waarom het moest. Normaal ben ik daar heel meegaand mee, maar na vanmorgen kon ik het kind gewoon niet aandoen.
Kindlief is zelf ook gehoord door de politie. Het weet dus dat de politie ermee bezig is, maar veel vertrouwen heeft het niet. Kindlief had het idee, vertellen en dan gaat ie de gevangenis in. Dat het zo niet werkt is voor kind heel confronterend. Kind is ook heel verdrietig dat het dingen heeft moeten vertellen en dat het niet uit lijkt te maken. Ik realiseer me dat ik daar veel meer bovenop zou moeten zitten, maar steeds als ik de dag doorgeworsteld heb met kindlief bedenk ik me wat ik eigenlijk ook nog had moeten doen .
De juf van vandaag is echt een heldin. De opmerking dat zij het ook niet fijn vind kind zo over te dragen raakte me heel erg. Ze heeft echt gevoel voor ons kleintje en dat doet me wel heel veel.
De afspraak ga ik zo snel mogelijk laten plaatsen als ze bellen morgen. Het is zo moeilijk voor kind zo. Kindlief is gewoon zo op. Ik zie de wanhoop ook in kindlief. De therapeut geeft aan dat we het echt mieten zien als een uitputtingsslag van kind tegen alle gevoel. Dat vind ik vreselijk
Dat weigeren van het dubbel prikken vond ik onwijs moeilijk. Wie ben ik als leek om te beslissen dat we dat niet gaan doen, maar ze konden gewoon beiden geen argument geven waarom het moest. Normaal ben ik daar heel meegaand mee, maar na vanmorgen kon ik het kind gewoon niet aandoen.
Kindlief is zelf ook gehoord door de politie. Het weet dus dat de politie ermee bezig is, maar veel vertrouwen heeft het niet. Kindlief had het idee, vertellen en dan gaat ie de gevangenis in. Dat het zo niet werkt is voor kind heel confronterend. Kind is ook heel verdrietig dat het dingen heeft moeten vertellen en dat het niet uit lijkt te maken. Ik realiseer me dat ik daar veel meer bovenop zou moeten zitten, maar steeds als ik de dag doorgeworsteld heb met kindlief bedenk ik me wat ik eigenlijk ook nog had moeten doen .
De juf van vandaag is echt een heldin. De opmerking dat zij het ook niet fijn vind kind zo over te dragen raakte me heel erg. Ze heeft echt gevoel voor ons kleintje en dat doet me wel heel veel.
De afspraak ga ik zo snel mogelijk laten plaatsen als ze bellen morgen. Het is zo moeilijk voor kind zo. Kindlief is gewoon zo op. Ik zie de wanhoop ook in kindlief. De therapeut geeft aan dat we het echt mieten zien als een uitputtingsslag van kind tegen alle gevoel. Dat vind ik vreselijk
