Als het leven lijden wordt, euthanasie.

Meteen maar het onderwerp in de titel klip en klaar aangeven; euthanasie. Waarom? Wellicht ook wel om een deel met buitenstaanders te delen die geen belang hebben bij. Want hoeveel steun ook van eigen harde kern en hoe open er ook over alles gepraat kan worden incl insteek niet te verzwijgen uit angst de ander te kwetsen, men heeft een belang bij. Het heeft direct invloed op hen en hun leven.



Maar zeker ook om mijn steentje bij te dragen aan het slechten van de muur die er helaas nog is rondom het onderwerp dood en overlijden. Het blijkt helaas nog altijd een onderwerp waar een muur op komt. Voorbij de grootste oppervlakte mag het veelal niet gaan, alsof men bang is dat het een besmettelijk iets zou zijn. Uiteraard is er voor alles een tijd en plaats, maar als mensen zelf een onderwerp aansnijden is het vaak een iets wat men vooraf al niet wil horen. Ik heb gelukkig een harde kern die mijn steunt en waar ik zonder enige schroom alles kan delen maar ook zij met alles kunnen en mogen komen en hebben ook zij ieder hun eigen kleine kringetje waar ze voorbij de oppervlakte en wenselijke antwoorden mogen gaan.



Toch merken we allebei al hoe eenzaam het kan zijn als zo duidelijk is dat het nog een heel overgevoelig onderwerp is. Ik kan me niet indenken hoe het moet zijn als je niet die ruimte hebt in eigen kring. Terwijl juist de dood en overlijden zo onlosmakelijk bij het leven horen. Een doodnormaal onderdeel van is, of zou moeten zijn. Want als de ervaring ons 1 ding leert, is het wel dat delen verzacht, relaties verdiept en versterkt, Het jaagt vele onnodige spoken weg en vermindert terechte angsten. Als ik mijn steentje kan bijdragen aan het gewoner onderwerp maken, dan is het logisch dat ik dat doe.



Maar ook wat betreft het onderwerp euthanasie. Veel mensen hebben geen benul wat het inhoud om, als men daarin bepaalde wensen heeft, hoe dit juist te regelen, welke haken en ogen er zijn etc. Waar het nog een redelijk vrij onderwerp is in algemeenheid om bijvoorbeeld te verkondigen "als...... dan hoeft het voor mij niet meer", is het al veel minder open om over te kunnen praten als het een praktijk betreft. Zeker op "jonge" leeftijd wordt het meer taboe, laat staan in situaties waarbij men niet direct terminaal ziek is en overlijden kortstondig vervroegd wordt maar het gaat om situaties van ondraaglijk uitzichtloos lijden terwijl men theoretisch nog jaren kan leven als er geen levensbedreigende complicaties opduiken.



Mijn verhaal? Ik hebben nodige fysieke beperkingen door een syndroom, waarbij het fysieke progressief is gebleken. Al een aantal jaren weten wel dat die achteruitgang ooit tot een punt van te weinig levenskwaliteit in mijn ogen kan komen. Afgelopen jaar was niet best, er was al geen sprake meer van levenskwaliteit maar het zou een investering zijn om weer wat kwaliteit terug te krijgen. Een paar maanden terug bleek dat helaas niet alleen onterecht te zijn maar ging het ook nog verder en sneller achteruit. Maar ik had nog de nodige driften en in alle slechte om leek daar nog wel wat ruimte voor, dus gingen we uit van maximaal een jaar. Onverwacht, schrikken maar dat jaar zouden wel dan ook optimaal grijpen. In oktober heb ik een wens mogen vervullen via een stichting en werd overduidelijk dat ook een jaar niet realistisch was. Fysiek was de taks wel bereikt, dit wordt korte termijn werk. Niet meer adequaat te managen pijn, nauwelijks nog slapen, nog te weinig energie en capaciteit voor het meest basis gebeuren op een dag, sociaal leven dat teveel is, een steeds snellere vicieuze cirkel qua fysieke stand van zaken. Fysiek is het op, klaar. Qua levenslust en drang loop ik er achter aan, die is er nog in overvloed en 2015 stond dan ook al vol plannen. Om te kunnen afsluiten kwam er een "werkdatum" waar we naartoe willen werken. Hopen te werken.



Euthanasie verzoek is bij huisarts neergelegd. Huisarts wil het niet uitvoeren, stelt te betrokken te zijn. Ik respecteer zijn keuze, al is de wijze waarop het verlopen is vervelend te noemen maar dat is weer een topic op zichzelf. Bij gebrek aan achtervang op dit gebied (en enige specialist voor wie onderwerp kwaliteit en dood geen taboe is en ook mijn visie steunt te weinig overzicht heeft op alle facetten die bij alle andere specialisaties horen en derhalve hierin zich niet de juiste persoon acht om dit Op zich te nemen ) ben ik dus half november uiteindelijk terecht gekomen bij de levenseindekliniek. Dossier is zoals verwacht door de triage beoordeling gekomen en wordt dan door gezet naar een team van arts en verpleegkundige in de regio. En dan begint zoals voor alle specialistische zorg een wachtlijst. Waarbij men op datum van aanmelden afhandelt, immers elk verzoek is spoed en prioriteit. Terecht. Afgelopen week kon men alleen de algemene landelijke indicatie geven: 2-3 maanden van aanmelding tot 1e gesprek, maar dat kan afhankelijk van regio nog mee vallen of erg tegenvallen. Men hoopt binnenkort meer te kunnen zeggen voor mij specifiek.



Paniek slaat toe. Met die wachttijd zitten wel al rond werkdatum en die is al erg ambitieus en een doel maar ook voor mij niet zeker meer. En met 1 gesprek ben je er natuurlijk nog lang niet. Mijn hemel, dit wordt weer enorm moeten oprekken en geen idee hoe ik dat moet gaan opbrengen. En al die tijd dus ook onzekerheid, iets wat ons allemaal nog meer nekt. Weten dat er cijfers zijn van soms zelfs 6 maanden wachttijd.



Groot is dan ook de opluchting als de verpleegkundige me belt en inmiddels het 1e gesprek deze week geweest is. Het was een open gesprek, Veel verdieping, alle bekende vragen en opmerkingen die ik mezelf allemaal allang heb gesteld en mijn omgeving idem dito. Volgend gesprek staat gepland. Vooraf zijn er geen garanties. Er wordt beoordeeld, verdiept, elkaar leren kennen, ouders en sibling worden betrokken. Artsen worden gesproken, degene die me al jaren kent en veel werkervaring in oa stervensbegeleiding maar ook euthanasie wordt betrokken om zijn visie, expertise en beeldvorming Pixie als mens. Er moet uitgesloten worden dat er inderdaad geen verbetering mogelijk is, geen zaken als depressie etc spelen.



Wat een opluchting dat het nu loopt. Het moet goed en zorgvuldig boven alles maar het kan me niet snel genoeg. Duidelijkheid hebben maar ook omdat het met de dag nijpender wordt. Het steeds meer en heftiger verlangen naar de dood, ondanks dat ik nog genoeg theoretisch had gewild. Maar af en toe ook het bizarre van alles. Niemand die dit had bedacht een half jaar geleden. Ik ben notabene bezig met mijn eigen dood. Want tja, genoeg wensen om het leven te leiden maar realiteit is dat ik het leven lijdt en dat niet is wie ik ben of wil zijn.





Even voor de duidelijkheid; mijn keuze is mijn keuze. Een ander kan en mag andere wensen hebben. Hoe men het ook wenst, ik respecteer het en ben erg voor keuzevrijheid om juist de voor die persoon juiste weg te kunnen en mogen bewandelen zonder (be)(ver)(voo)oordelen. Ongeacht de keuze, dat stuk gewoner worden van Het onderwerp dood en overlijden geldt voor mij even sterk. Ongeacht keuze kan het erg eenzaam zijn als het een ongewoon of zelfs ongewenst onderwerp blijft en kan het bevrijden en Veel steun en verzachten brengen als het bespreekbaar kan en mag zijn. Om gewoon dat deel wat ook zo'n belangrijk onderdeel is van een mens leven en wie hij/zij is er gewoon te mogen laten zijn. Dat laatste gun ik een ieder.

Daar zouden we allemaal voor tekenen, Cesium. Of nou ja, en hebberige ikke wil er ook nog eigenlijk "geen nachtmerrie" daaropvolgend voor omgeving. Tja, vos en streken.



Maar even praktisch beginnen; logoscherwijs zal ik op een dag hier niet meer posten. Vooraf zal ik daar zelf niets van melden alsin "go, dit is nu laatste posting". Nergens voor nodig om toch een stukje risico daarmee te nemen. Achteraf zal er vanzelf op enig moment opduiken vanuit betrouwbare bron dat mijn laatste post vulmaarin was. Met dank aan behulpzame dames die dat kunnen en willen. Het kan zijn dat vroeg of laat alleen lezend of als behoefte meer dan dat bijv een ouder opduikt, aangezien ze de informatie krijgen waar ze wat ooit kunnen lezen of laten verwijderen naar behoefte. Ik zou het dan ook enorm waarderen als dat zo zou zijn, ze een warm respectvol bad mogen aantreffen. Discussie kan mooi zich, maar ik gun hen dan niet die discussie op scherper van de snede hier maar hopelijk in een andere trend. Ik heb uiteraard niets te bepalen, maar zoals gezegd zou ik het zeer waarderen dat in dat geval men benaderd zou worden als jezelf als bijv een ouder in een dergelijke zou willen worden behandeld. Idem dito voor wat betreft deze of gene die op enig moment blijken zal geven kennis te hebben van de gang van zaken in huize Pixie in deze. Men doet dat voor mij en met liefde en respect voor wat ik wel of niet gezegd zou willen hebben. Het laatste wat ik zou willen is dat zij daarop veroordeeld zouden worden, des te meer ook om hun eigen emotionele betrokkenheid.



Tot zo ver het huishoudelijke. Gekkenhuis hier, in vele mogelijke vormen. Van heel letterlijk bezig zijn met genomen besluit tot emotioneel. Weer vee doorgenomen met nieuwe begrafenisleidster. Geen verkeerd of ongeschikt mens maar duidelijk niet de klikt als met de eerste. Jammer. Op zich niet zo gek, maar valt dan niet mee. Het nodige omgegooid van de proefdruk die nog het meest had. Vernieuwde proefdruk verder en ja; nu klopt het. Klein doch groot detail waar ie nog niet helemaal mee eens ben en dat ook geuit maar uiteindelijke keuze daarin is aan ouders. Ongeacht waar ze voor gaan, het klopt nu enieuw past bij mij.



Weet dat ik deze dagen voor mijn doen enorm volle toeren stoom op pure adrenaline. Verbaast me positief hoe ver ik daar even kom. Het buigt, barst en doet, maar dat maakt toch allemaal niet meer uit. Valt me positief mee hoe ver ikzelf kom, blijk nog steeds een kampioen straal negeren. Weet het ook aardig te verstoppen voor omgeving en mezelf zelfs hoe zwaar het fysiek doorhakt. Maar toch nog kennelijk dusdanig dat tot dat gesprek totaal onbekende begrafenisleidster halverwege weliswaar vroeg maar eigenlijk meer concludeerde dat dit veel van me vrat. Ja, inderdaad klopt. Doet er ook niet meer toe als ik niet rap de deksel op mijn neus krijg. Al het "moeten" inmiddels los gelaten. Heerlijk om daar letterlijk geen energie meer aan te hoeven voorspillen en och die sondevoeding bijv mis ik uiteindelijk ook echt niet meer.



Momenteel meer rust en gezonde uitkijken naar spanning dan de heftigere emoties. Die blijven er evenwicht wel, maar zijn minder veel op de aandacht nodighebbende voorgrond. Sluit niet geheel uit dat het kan zijn omdat er zoveel moet gebeuren waar ik me ook mee wil moeten bezig houden. Ben niet voor niets dochter van vader. Op zich voelt het wel als niet verstoppen achter, zo is ook niets elk gesprek waar pijnpunt geraakt wordt de waterlanders een feit zijn, maar oor weer het bekende hartstikke nuchtere. Humor heeft er gelukkig altijd wel belangrijk gezet.



Inmiddels ook bericht van levenseindekliniek. Die gaan weer verder horen bij deze en gene om dan afspraak te willen plannen maar insteek deze en gene en vragen aan mij zijn voor ieder zonder enige schijn van twijfel duidelijk. Doorgaan gaat inderdaad maanden vergen, juiste besloten dus. Helaas Pixie timing met geestelijk verzorger. Die licht sinds die tijd met griep op bed en dus nog geen eens op de hoogte. Hoop nog wat, zij het kort, tijd te hebben om dat "gewoon" te doen. Weet dat het mag en als zo komt dan moet maar, maar wil dat eigenlijk bijvoorbeeld voorkeur pok weer nieuwe een ziekbed ingooien.





Ambra, klopt in elk geval erg mooie waan als niet klopt, dergelijke droom. Snapte in eerste instantie niet erg waarom van oude speeltuintje (goede herinneringen, dus snapte die wel) een wijk in ging waar ik niet gewoond heb noch ouders momenteel woonde. Eerste huis, bijna geheel eind van die straat al af gegaan te zijn die ik omkeek, deed ik omdat het licht zo bijzonder trok. Lichtjes die mijn naam vormde, zacht maar duidelijk licht. Maar waarom daar? In droom was het "oh daar denken ze ook aan mij of ons of branden kaarsje", wakker pas besef dat het een bekend huis is. Ouders kwamen er vroeger veel (zelf sociaal contact onderling, oudste gingen met elkaar om), dochter des huizes was mijn beste vriendin als peuter tot jaar of 10 ofzo en er veel gespeeld. Dochter is inmiddels collega van mijn moeder. Meest logische is natuurlijk pure verklaarbare logica, maar in elk geval prettige waan. Überhaupt dat zweven, maar dan ook nog eens een vol content gevoel en eventueel wat moois mee kunnen krijgen? Zou best niet verkeerd zijn ipv stof en klaar was Pixie.



Inmiddels begonnen met wat voorlezen van korte verhaaltjes, gedichtjes etc voor neefjes. Mocht er ooit behoefte aan zijn, dan is het er voor ze. Helaas erg snel stem-en spierproblemem en dus geen beginnen aan om bijv proberen een hoofdstuk of wat van bijv Puk van de Petteflet eruit te gooien. Jammer. Voorkeur voor juist dat spul waar ik zelf ook mee ben opgegroeid. Op bol 3 Annie MG Schmidt boeken besteld daarom. Ook Pluk, maar helaas te hoog gegrepen. Grote voorleesboek is leuk, maar sommige wat lang. Derde boek bleek toevallig juist allemaal kinderspul uit jeugd van ouders te bevatten, boek dat zij graag willen om hun ding zelf terug te lezen en mee geven aan kleinkinderen. Logisch en goed want meeste versjes ken ik het ritme toch niet van en uit eigen jeugd wel. Eenmaal dan de tekst weer onder ogen en hup dan komt het ook zo. Misschien online nog maar even verder neuzen naar korte verhaaltjes, versjes etc uit jaren 80, ook jammer om bezig te blijven met boeken. (ook omdat sibling nergens vanaf weet -wel dit graag zou willen -, zelf de boeken ook al heeft en 2 dezelfde in kant om er een handjevol uit op te nemen ook zonde is). Voor zover het lukt; erg leuk sentiment en gewoon leuk om te doen. Hoor bij sommige stukjes letterlijk al lachen, wetende dat oudste erom dubbel kan liggen of verbazing om een te stout iets.

Ben nog niet foetsie hoor, nog niet. Maar het huishoudelijke moet een keer van mijn hart af en last minute is niet handig dus dan maar een keer tussendoor.



Ambra, van jou en een aantal anderen weet ik heel goed dat het uiteraard met alle liefde en respect zal zijn als iemand ooit opduikt, meelezend of kenbaar gemaakt. Blijft echter viva forum, het kan soms hard tekeer gaan. Dit onderwerp kan pittige discussie en zelfs snoeiharde veroordeling ontlokken. Zelf ben ik me daar altijd van bewust geweest en hoort erbij. Niet diegene die wellicht opduikt, ongeacht wie dat zal of zullen zijn. Het zijn stuk voor stuk sterke types op ieder eigen wijze, maar ik lig gevoelig. Natuurlijk kan ik verdacht weinig echt beïnvloeden behalve vragen ze niet lastig te vallen met de soms erg kritische vragen en opmerkingen. Ze verdienen immers zoveel beter dan dat, helemaal na dit alles en de overwaardelijke oprechte steun hierin.



Diegene die na afloop iets zal zeggen onder mijn nick? Nee dat is een dubbele lading en onnodig imho. Zal niemand opleggen maar alleen bij eigen gemak om iets te posten en onder eigen nick. Het is meer een aangeven dat ik weet dat nimmer iets beantwoord zal worden als er twijfel is of ik dat gezegd wilde hebben. En ik ken ook de "als je niet alle vragen ongeacht hoe vergaand beantwoord, dan heb je verbergen en rechtvaardigt dat door slijk halen" mentaliteit die helaas heel soms op het forum opduikt. Terwijl ook diegene (n) die forummen en mij irl kennen hun eigen emotionele bagage hierin hebben en dat ook kunnen missen als kiespijn en allesbehalve verdient hebben na wat ze voor mij betekenen en doen.





Dain, ik denk dat je jezelf nu tekort doet. Die menselijkheid zat er al hartstikke doordrongen in tijdens het allereerste privé berichtje en dus moet het al injectie hebben gezeten op dat moment.



Bootje, snap denk ik wel wat je bedoelt. Ken het fenomeen van een aantal overlijdens die ik meegemaakt heb incl wat ontbreken ervan kan doen. Lijf en geest komen zeker steeds meer bij elkaar als in berusting en uitkijken naar. Staat haaks op elkaar qua als losstaand fenomeen. Lijf is allang al niet meer onder de levenden bij wijze van, geest is nog zo volop leven dat het woord dood bij wijze van nog niet gespeld kan worden. Het haakse en naar elkaar toe groeien staan gelukkig als vriendjes naast elkaar en geen obstakel of oorlog onderling.





Lang leve vele ogen. Zelf gisteren proefdruk rouwkaart gezien, heel vaak gezien en idem dito ongetwijfeld voor ouders. Bleek hele goede vriendin voor nodig om een tikfout eruit te halen. En ik maar in de waan dat ik daar toch zo op aan het letten was na irritatie dat op een grootouders kaart mijn naam fout gespeld was en dus wel op zou letten. Het is ook zo makkelijk om er tussendoor te glippen als zoiets kleins en brein dat automatisch corrigeert naar wat het verwacht.



Gisteravond ook even heerlijk lopen mopperen over hoe belachelijk het wel niet is dat crematorium gebruik maakt van techniek uit jaren 100 voor stenen tijdperk. Zelfs een mp3 kan men kennelijk niet afspelen, nee dat moet in aftands oud formaat. Handig, had al een nummer wat hopeloos te vinden was in de juiste versie en dus maar originele cd besteld. Nu dus maar de echtgenoot van vriendin gevraagd of die de mp3 bestanden wil converteren en branden. Zo de cd maar even checken, zojuist binnen gekomen en ouders verboden te openen aangezien ze wel weten dat ik 1 nummer gewijzigd heb maar niet waarvoor en ik dat graag zo wil houden. Tekst komt dan beter binnen en boodschap die ik ze mee wil geven daarmee ook. Tweede is een back up aldus de smoes, in werkelijkheid de onmogelijk te vinden versie van een kort nummer. Gemaakt voor kinderfilm en dus zal dat wel overkomen bij oudste neefje. Tekst zal hij te jong voor zijn maar komt later wel. Die is zo prachtig perfect aansluitend en in meest gebruikte versie blegh en niet passend. Dat merkt men ook wel als het zo ver is, dat is immers voor de kleintjes en niet de volwassenen. Verschil moet er zijn.



Bedankt voor alle mooie woorden. Ik weet hoe fijn dat gevonden zal worden als men ooit behoefte heeft om hier te lezen en daarvoor is mijn dank dan ook groot.