Kinderen
alle pijlers
Zeer slecht zaad
zaterdag 16 augustus 2008 om 20:31
Hoi medeforummers,
Man en ik zijn een paar maanden de medische molen in gegaan m.b.t. het (niet) zwanger worden. Mijn menstruatie is regelmatig, maar nu blijkt het zaad van mijn man van zeer slechte kwaliteit te zijn. Man heeft bij de huisarts zaad ingeleverd, die zei dat het niet goed was, maar ook niet hopeloos. Hij heeft ons doorverwezen naar een academisch ziekenhuis.
Nu had mijn man vorige maand daar zaad ingeleverd, en dat bleek erg slecht te zijn: de arts gaf aan dat er in één druppel maar 8 zaadcellen zaten, die ook nog eens weinig tot niet bewogen. De arts heeft aangegeven dat de slechte zaadproductie komt doordat de zaadballen bij mijn man als foetus zijnde in de baarmoeder niet voldoende zijn ontwikkeld. Dit was voor ons best een schok. De arts had het op een gegeven moment zelfs over donorzaad, dus daar zijn we ook best van geschrokken. Man en ik willen beiden geen donorzaad en niet adopteren, dus dan zou het mogelijk nu al voor ons afgelopen zijn, wat moeilijk te behappen is.
Volgende maand gaat mijn man weer zaad inleveren, en ondertussen zijn wij er eigenlijk alles aan het doen om zo goed mogelijk zaad te verkrijgen: gezonder eten, afvallen, etc. (man rookt en drinkt sowieso niet) Maar als dat resultaat heeft, zal dat niet al over een maand zichtbaar zijn, aangezien zaad er 3 maanden over doet om geproduceerd te worden.
We weten niet zo goed wat we er verder mee moeten. Als blijkt dat het zaad weer heel slecht is en ze er niets mee kunnen, willen we eigenlijk voorstellen om over een half jaar, wanneer man meer gewicht verloren heeft (overgewicht heeft een negatief effect op de zaadproductie) nog een keer een zaadtest doen, maar ik weet niet in hoeverre wij daar zelf zeggenschap in hebben. Daarnaast heb ik, in een poging om zo goed mogelijk voorgelicht en voorbereid te zijn, wat fora doorgelezen en lees dan bijvoorbeeld ook over MESE en TESE. In mijn werk ben ik assertief, maar op één of andere manier ben ik in zo'n dokterskamer een soort van lam dat braaf aanhoort wat de arts zegt en eigenlijk niet heel erg doorvraagt.
Zijn er mensen die dit traject hebben doorlopen (man met zeer slecht zaad)? Hoe ging dit? Heb je tips? Waar moeten we op letten? Zijn er nog andere mogelijkheden? Hoe kom je - in het ergste geval - tot acceptatie van ongewenste kinderloosheid? Op mijn werk zijn veel zwangeren en pas bevallenen, en dat is soms erg moeilijk. Ik wil dit ook eigenlijk niet bespreken met mijn collega's (alleen 1 weet het), maar áls we bijvoorbeeld een ICSI traject in zouden gaan ontkom ik er niet aan om het te vertellen. Maar ik wil niet het medelijden van anderen zien, dat is te pijnlijk. Hoe zijn anderen hier mee om gegaan?
Nou ja, ik moest even mijn ei kwijt (no pun intended).
Man en ik zijn een paar maanden de medische molen in gegaan m.b.t. het (niet) zwanger worden. Mijn menstruatie is regelmatig, maar nu blijkt het zaad van mijn man van zeer slechte kwaliteit te zijn. Man heeft bij de huisarts zaad ingeleverd, die zei dat het niet goed was, maar ook niet hopeloos. Hij heeft ons doorverwezen naar een academisch ziekenhuis.
Nu had mijn man vorige maand daar zaad ingeleverd, en dat bleek erg slecht te zijn: de arts gaf aan dat er in één druppel maar 8 zaadcellen zaten, die ook nog eens weinig tot niet bewogen. De arts heeft aangegeven dat de slechte zaadproductie komt doordat de zaadballen bij mijn man als foetus zijnde in de baarmoeder niet voldoende zijn ontwikkeld. Dit was voor ons best een schok. De arts had het op een gegeven moment zelfs over donorzaad, dus daar zijn we ook best van geschrokken. Man en ik willen beiden geen donorzaad en niet adopteren, dus dan zou het mogelijk nu al voor ons afgelopen zijn, wat moeilijk te behappen is.
Volgende maand gaat mijn man weer zaad inleveren, en ondertussen zijn wij er eigenlijk alles aan het doen om zo goed mogelijk zaad te verkrijgen: gezonder eten, afvallen, etc. (man rookt en drinkt sowieso niet) Maar als dat resultaat heeft, zal dat niet al over een maand zichtbaar zijn, aangezien zaad er 3 maanden over doet om geproduceerd te worden.
We weten niet zo goed wat we er verder mee moeten. Als blijkt dat het zaad weer heel slecht is en ze er niets mee kunnen, willen we eigenlijk voorstellen om over een half jaar, wanneer man meer gewicht verloren heeft (overgewicht heeft een negatief effect op de zaadproductie) nog een keer een zaadtest doen, maar ik weet niet in hoeverre wij daar zelf zeggenschap in hebben. Daarnaast heb ik, in een poging om zo goed mogelijk voorgelicht en voorbereid te zijn, wat fora doorgelezen en lees dan bijvoorbeeld ook over MESE en TESE. In mijn werk ben ik assertief, maar op één of andere manier ben ik in zo'n dokterskamer een soort van lam dat braaf aanhoort wat de arts zegt en eigenlijk niet heel erg doorvraagt.
Zijn er mensen die dit traject hebben doorlopen (man met zeer slecht zaad)? Hoe ging dit? Heb je tips? Waar moeten we op letten? Zijn er nog andere mogelijkheden? Hoe kom je - in het ergste geval - tot acceptatie van ongewenste kinderloosheid? Op mijn werk zijn veel zwangeren en pas bevallenen, en dat is soms erg moeilijk. Ik wil dit ook eigenlijk niet bespreken met mijn collega's (alleen 1 weet het), maar áls we bijvoorbeeld een ICSI traject in zouden gaan ontkom ik er niet aan om het te vertellen. Maar ik wil niet het medelijden van anderen zien, dat is te pijnlijk. Hoe zijn anderen hier mee om gegaan?
Nou ja, ik moest even mijn ei kwijt (no pun intended).
zondag 17 augustus 2008 om 21:47
Ben ik weer!
Eeeeh waar was ik.....dat ik dus best op zie tegen de behandeling. Maar op 1 of andere manier groei je er ook in. De eerste tijd nadat je 'het' nieuws hebt gehad, is alles even zwart. Je toekomstbeeld wordt ineens onzeker. Ik werd heel verdrietig en boos en zag het heel somber in.
Toch herpakte ik mezelf wel (je moet ook wel uiteindelijk), je vindt een manier om er mee te dealen. Informatie is voor een deel ook je redding denk ik.
Ik wist in het begin niet zeker of ik wel icsi wilde. Ik wist niet of ik donorzaad wilde (man wel, die wilde dat pertinent niet). Ik heb toen gezegd dat ik ook nergens 'nee; op wilde zeggen. Als er op een gegeven moment maar 1 optie is, dan kies je misschien wel anders. Daarom heb ik alles maar op mij af laten komen en per keer bekeken wat het met mij, mijn man en ons als stel deed.
Dat vind ik op dit moment het moeilijkste aan de situatie: je staat als stel niet gelijk in de situatie. Je bent niet helemaal gelijkwaardig (neem dit niet te letterlijk, ik kan de goede woorden niet goed vinden) omdat de 1 gezond is en de ander 'het probleem' heeft.
Ik had nooit gedacht dat ik het zou voelen, maar het voelt soms oneerlijk dat er aan mijn gezonde lijf enorm veel polonaise is. Ik heb het ook nodig om altijd te kunnen zeggen dat ik stop met de behandeling, of niet de punctie doe. Terwijl dat voor man het ergste is wat hij kan horen.....dat soort dingen heb ik niet voorzien van te voren.
Toch, we gaan nu onze eerste echte, reeele kans op een zwangerschap tegemoet. We zijn er nog, we zijn nog samen en we zijn doosbang, maar wel samen doodsbang. We praten, we lachen en we schelden op dikke buiken Het brengt je dichter bij elkaar en ook onze familie en vrienden leren we op een andere manier kennen. En af en toe durven we weer te denken aan 'misschien lukt het wel over een paar maand, dan zijn we gewoon zwanger!'.
Vwb collega's etc: ik ben nog vrij jong (25) dus veel mensen verwachten nog niet echt kinderen bij mij. Dat soort veelbetekenende blikken krijg ik dus ook niet echt. Toch schrik ik er inderdaad best van dat mensen er nooit bij stil staan dat het een gevoelig onderwerp kan zijn. Het is wel de reden waarom ik eerlijk ben. Ik heb geen zin in 'o en hier komt zeker de babykamer' of 'hebben jullie nou nog niet genoeg geoefend' opmerkingen. Het is pijnlijk genoeg zonder dat soort opmerkingen. Maar het is inderdaad zo'n persoonlijke emotie dat het heel lastig kan zijn het te delen.
Onbegrip kom je ook tegen als je verteld dat je een behandeling gaat doen. Mensen denken al snel dat het een altijd prijs lotto is en snappen niet dat de cijfers nou eenmaal niet altijd ana onze kant staan. De meesten bedoelen het goed, maar begrijpen het niet. Daarom heb ik heel veel aan man en de meiden hier. Dat zijn de enigen die echt kunnen meevoelen wat het inhoudt als iemand een zwangerschap aankondigt of probeert de situatie voor je te verzachten terwijl je alleen maar heel hard wil huilen.
Het is supergoed om erover te blijven praten en steeds te blijven checken of jullie nog op 1 lijn zitten. Ik vind het enorm complex wat het met je relatie doet, omdat het voor allebei zo pijnlijk is. Ik wil man niet verdrietig zien zijn, hij mij niet etc.
Mmmmm echt luchtig heb ik het niet weten te krijgen he Ach, het gaat met vlagen. Het is superspannend en superonzeker, maar je bereidt je goed voor.
Ik merk dat ik jouw topic een heel klein beetje misbruik voor het deels nog verwerken van onze situatie. Ik hoop dat je dit niet erg vindt en het ondanks dat wel waardevolle info vindt.
Als je nog vragen hebt, shoot! Ben benieuwd hoe jij het verder ervaart. xxx
Eeeeh waar was ik.....dat ik dus best op zie tegen de behandeling. Maar op 1 of andere manier groei je er ook in. De eerste tijd nadat je 'het' nieuws hebt gehad, is alles even zwart. Je toekomstbeeld wordt ineens onzeker. Ik werd heel verdrietig en boos en zag het heel somber in.
Toch herpakte ik mezelf wel (je moet ook wel uiteindelijk), je vindt een manier om er mee te dealen. Informatie is voor een deel ook je redding denk ik.
Ik wist in het begin niet zeker of ik wel icsi wilde. Ik wist niet of ik donorzaad wilde (man wel, die wilde dat pertinent niet). Ik heb toen gezegd dat ik ook nergens 'nee; op wilde zeggen. Als er op een gegeven moment maar 1 optie is, dan kies je misschien wel anders. Daarom heb ik alles maar op mij af laten komen en per keer bekeken wat het met mij, mijn man en ons als stel deed.
Dat vind ik op dit moment het moeilijkste aan de situatie: je staat als stel niet gelijk in de situatie. Je bent niet helemaal gelijkwaardig (neem dit niet te letterlijk, ik kan de goede woorden niet goed vinden) omdat de 1 gezond is en de ander 'het probleem' heeft.
Ik had nooit gedacht dat ik het zou voelen, maar het voelt soms oneerlijk dat er aan mijn gezonde lijf enorm veel polonaise is. Ik heb het ook nodig om altijd te kunnen zeggen dat ik stop met de behandeling, of niet de punctie doe. Terwijl dat voor man het ergste is wat hij kan horen.....dat soort dingen heb ik niet voorzien van te voren.
Toch, we gaan nu onze eerste echte, reeele kans op een zwangerschap tegemoet. We zijn er nog, we zijn nog samen en we zijn doosbang, maar wel samen doodsbang. We praten, we lachen en we schelden op dikke buiken Het brengt je dichter bij elkaar en ook onze familie en vrienden leren we op een andere manier kennen. En af en toe durven we weer te denken aan 'misschien lukt het wel over een paar maand, dan zijn we gewoon zwanger!'.
Vwb collega's etc: ik ben nog vrij jong (25) dus veel mensen verwachten nog niet echt kinderen bij mij. Dat soort veelbetekenende blikken krijg ik dus ook niet echt. Toch schrik ik er inderdaad best van dat mensen er nooit bij stil staan dat het een gevoelig onderwerp kan zijn. Het is wel de reden waarom ik eerlijk ben. Ik heb geen zin in 'o en hier komt zeker de babykamer' of 'hebben jullie nou nog niet genoeg geoefend' opmerkingen. Het is pijnlijk genoeg zonder dat soort opmerkingen. Maar het is inderdaad zo'n persoonlijke emotie dat het heel lastig kan zijn het te delen.
Onbegrip kom je ook tegen als je verteld dat je een behandeling gaat doen. Mensen denken al snel dat het een altijd prijs lotto is en snappen niet dat de cijfers nou eenmaal niet altijd ana onze kant staan. De meesten bedoelen het goed, maar begrijpen het niet. Daarom heb ik heel veel aan man en de meiden hier. Dat zijn de enigen die echt kunnen meevoelen wat het inhoudt als iemand een zwangerschap aankondigt of probeert de situatie voor je te verzachten terwijl je alleen maar heel hard wil huilen.
Het is supergoed om erover te blijven praten en steeds te blijven checken of jullie nog op 1 lijn zitten. Ik vind het enorm complex wat het met je relatie doet, omdat het voor allebei zo pijnlijk is. Ik wil man niet verdrietig zien zijn, hij mij niet etc.
Mmmmm echt luchtig heb ik het niet weten te krijgen he Ach, het gaat met vlagen. Het is superspannend en superonzeker, maar je bereidt je goed voor.
Ik merk dat ik jouw topic een heel klein beetje misbruik voor het deels nog verwerken van onze situatie. Ik hoop dat je dit niet erg vindt en het ondanks dat wel waardevolle info vindt.
Als je nog vragen hebt, shoot! Ben benieuwd hoe jij het verder ervaart. xxx
zondag 17 augustus 2008 om 21:59
O nog een aanvulling (mijn post vind ik namelijk echt nog niet lang genoeg ) over hoe man hier instaat: gister hadden we een moeilijke dag met veel spanning en dat vierden we voornamelijk op elkaar bot.
Op een gegeven moment kwamen we een beetje tot de kern en hij vertelde dat hij iedere dag denkt was dit maar niet zo. Of als ik nu in de auto stap is Sophy haar probleem opgelost. Hij vind het vreselijk dat ik dingen moet doen die ik vreselijk vind door hem (zo ziet hij dat, ik niet). Hij voelt zich heel schuldig, maar kan daar ook niet echt ergens mee naar toe. En ik wil het ook eigenlijk niet horen. Ik kan zijn verdriet hierom eigenlijk niet zien, dat doet me zoveel pijn.
Het is zo'n lieverd, zo lief en goed voor iedereen.
Soms is het dus best emotioneel Maar hij doet het fantastisch en is heel open en eerlijk. Ik mag in mijn handjes knijpen met deze vent, met of zonder zaad
Oh ja en dat rukken in dat hok is natuurlijk gewoon KUT
Op een gegeven moment kwamen we een beetje tot de kern en hij vertelde dat hij iedere dag denkt was dit maar niet zo. Of als ik nu in de auto stap is Sophy haar probleem opgelost. Hij vind het vreselijk dat ik dingen moet doen die ik vreselijk vind door hem (zo ziet hij dat, ik niet). Hij voelt zich heel schuldig, maar kan daar ook niet echt ergens mee naar toe. En ik wil het ook eigenlijk niet horen. Ik kan zijn verdriet hierom eigenlijk niet zien, dat doet me zoveel pijn.
Het is zo'n lieverd, zo lief en goed voor iedereen.
Soms is het dus best emotioneel Maar hij doet het fantastisch en is heel open en eerlijk. Ik mag in mijn handjes knijpen met deze vent, met of zonder zaad
Oh ja en dat rukken in dat hok is natuurlijk gewoon KUT
zondag 17 augustus 2008 om 23:59
Aan mijn ervaring heb je niks, want het is er weer een van de grote hoop. Maar ik vertel het je dan ook alleen om aan te tonen dat zaadproductie kennelijk zo onvoorspelbaar als ik weet niet wat kan zijn. Ten minste, zo was dat bij ons het geval:
Vriend heeft jaren geleden zaadonderzoek gehad. Dit was niet best aldus de huisarts. Een paar maanden later weer een onderzoek en toen heeft vriend de uitslag gekregen van een arts uit het ziekenhuis. De kwaliteit was dusdanig slecht, dat de kans om zwanger te worden niet geheel was uitgesloten. Maar als je er een statistiekje op zou plakken, het misschien een lucky shot eens in de 14 jaar zou zijn. Niet echt veel als je bedenkt dat een vruchtbare man en vrouw elke maand een bevruchtingskans hebben.
Wij hebben het toen niet verder laten uitzoeken.
Een jaar later kwam ik er met 8 weken achter dat ik zwanger was. Dus zelfs met slecht zaad kon ik blijkbaar dus gewoon zwanger worden. Vriend heeft vlak erna zijn zaad weer laten onderzoeken en de uitslag was nog steeds beroerd (dat wil dus zeggen, veel te weinig en veel te onbeweeglijk).
Zo'n 4 jaar later was ik voor de 2e keer zwanger en dit is ook vrij snel (en beetje onverwacht) gegaan. Inmiddels was vriend wel gestopt met roken en was zijn zaadkwaliteit in de tussentijd weer normaal geworden. Roken doet bij sommige mannen dus kennelijk veel met de kwaliteit. Maar desondanks ben ik de 1e keer ook zwanger geworden en toen rookte vriend nog wel en was zijn zaad nog steeds slecht. Slecht zaad wil dus niet kennelijk altijd zeggen dat het geen zwangerschap kan opleveren. Ik hoop voor jullie natuurlijk het laatste. Maar dat weet je nooit helaas! Ik wens jullie veel sterkte in de komende tijd!
Vriend heeft jaren geleden zaadonderzoek gehad. Dit was niet best aldus de huisarts. Een paar maanden later weer een onderzoek en toen heeft vriend de uitslag gekregen van een arts uit het ziekenhuis. De kwaliteit was dusdanig slecht, dat de kans om zwanger te worden niet geheel was uitgesloten. Maar als je er een statistiekje op zou plakken, het misschien een lucky shot eens in de 14 jaar zou zijn. Niet echt veel als je bedenkt dat een vruchtbare man en vrouw elke maand een bevruchtingskans hebben.
Wij hebben het toen niet verder laten uitzoeken.
Een jaar later kwam ik er met 8 weken achter dat ik zwanger was. Dus zelfs met slecht zaad kon ik blijkbaar dus gewoon zwanger worden. Vriend heeft vlak erna zijn zaad weer laten onderzoeken en de uitslag was nog steeds beroerd (dat wil dus zeggen, veel te weinig en veel te onbeweeglijk).
Zo'n 4 jaar later was ik voor de 2e keer zwanger en dit is ook vrij snel (en beetje onverwacht) gegaan. Inmiddels was vriend wel gestopt met roken en was zijn zaadkwaliteit in de tussentijd weer normaal geworden. Roken doet bij sommige mannen dus kennelijk veel met de kwaliteit. Maar desondanks ben ik de 1e keer ook zwanger geworden en toen rookte vriend nog wel en was zijn zaad nog steeds slecht. Slecht zaad wil dus niet kennelijk altijd zeggen dat het geen zwangerschap kan opleveren. Ik hoop voor jullie natuurlijk het laatste. Maar dat weet je nooit helaas! Ik wens jullie veel sterkte in de komende tijd!
maandag 18 augustus 2008 om 14:13
quote:sidney schreef op 18 augustus 2008 @ 13:35:
Wat ook niet wordt begrepen is dat je zo down bent door het nieuws wat je hebt gehad. Net wat jij zei sophy , ze denken snel dat de mm een altijd prijs lotto is.
Maar daar gaat het helemaal niet om. Het gaat er niet om hoe groot de kans is dat je toch een kindje gaat krijgen. Het feit dat het niet zomaar lukt en het feit dat een kindje krijgen eigenlijk heel romantisch en prive moet zijn maar voor ons is dat gewoon niet mogelijk. Bij ons hebben we dadelijk te maken met doktoren, ziekenhuizen, spuiten en onderzoeken... dat is niet niks en het is jammer dat dat niet altijd begrepen wordt.
Amen. Vind ik heel mooi gezegd. Zo vaak krijg ik ook te horen dat ik ook maar blij moet zijn dat het allemaal maar kan in ons land, dat we tenminste nog kansen hebben. En tuurlijk, dat is zo en daar zijn we ook heel erg dankbaar voor, maar dat maakt het niet minder verdrietig dat het zo is.
Je hebt gewoon een beeld (ik iig ) van je eerste zwangerschap: met de pil stoppen, sexen tot je niet meer kan en dan na een paar maanden een keer die vreugde boven een toiletpot met een wit staafje met twee streepjes. Een originele (of niet) manier om het je vrienden en familie te vertellen, een verrassing voor jezelf en voor je familie. De spanning samen van zou het deze keer gelukt zijn etc.
Van dat beeld moet je gewoon afscheid nemen en dat is verdrietig en daar heb je tijd voor nodig. Helaas vinden mensen het moeilijk om dat in te voelen. Echt in te voelen.
Pfff wat een verhaal ook sidney.....heb jij ook problemen gehad met het z'huis? Wij hadden van huisarts en gyn verkeerde diagnoses....heel stressvol was dat.
Wat is bij jullie de volgende stap?
Wat ook niet wordt begrepen is dat je zo down bent door het nieuws wat je hebt gehad. Net wat jij zei sophy , ze denken snel dat de mm een altijd prijs lotto is.
Maar daar gaat het helemaal niet om. Het gaat er niet om hoe groot de kans is dat je toch een kindje gaat krijgen. Het feit dat het niet zomaar lukt en het feit dat een kindje krijgen eigenlijk heel romantisch en prive moet zijn maar voor ons is dat gewoon niet mogelijk. Bij ons hebben we dadelijk te maken met doktoren, ziekenhuizen, spuiten en onderzoeken... dat is niet niks en het is jammer dat dat niet altijd begrepen wordt.
Amen. Vind ik heel mooi gezegd. Zo vaak krijg ik ook te horen dat ik ook maar blij moet zijn dat het allemaal maar kan in ons land, dat we tenminste nog kansen hebben. En tuurlijk, dat is zo en daar zijn we ook heel erg dankbaar voor, maar dat maakt het niet minder verdrietig dat het zo is.
Je hebt gewoon een beeld (ik iig ) van je eerste zwangerschap: met de pil stoppen, sexen tot je niet meer kan en dan na een paar maanden een keer die vreugde boven een toiletpot met een wit staafje met twee streepjes. Een originele (of niet) manier om het je vrienden en familie te vertellen, een verrassing voor jezelf en voor je familie. De spanning samen van zou het deze keer gelukt zijn etc.
Van dat beeld moet je gewoon afscheid nemen en dat is verdrietig en daar heb je tijd voor nodig. Helaas vinden mensen het moeilijk om dat in te voelen. Echt in te voelen.
Pfff wat een verhaal ook sidney.....heb jij ook problemen gehad met het z'huis? Wij hadden van huisarts en gyn verkeerde diagnoses....heel stressvol was dat.
Wat is bij jullie de volgende stap?
maandag 18 augustus 2008 om 15:08
Hey Sidney,
Jeetje wat een verhaal zeg. Ik snap echt niet hoe mensen zo onvoorzichtig kunnen handelen en niet begrijpen dat het idd geen lottouitslag is!
Wij hadden iets soorteglijks. Na een jaar wilden we niet direct naar het ziekenhuis.....immers het was vast stress ed dat het niet lukte. Toen bij de huisarts een zaadtest gedaan om dat iig uit te sluiten. Alles was goed.
Een half jaar verder waren we nog steeds niet zwanger en hadden we een verwijzing naar de gyn. Ik was er van overtuigd dat het bij mij lag, het zaad was immers goed.
Allerlei onderzoeken gehad bij mij en bij man. Uitslagen lieten te lang op zich wachten, ze waren iets vergeten. Ik werd verzocht een week later weer te bellen naar een spreekuur. Daar begon een verpleegkundige met uitslagen te strooien of het idd bingo-getallen waren: oooh u heeft geen hiv, geen hepetitis (o en wat als ik dat wel had gehad??) en dit en dat wa sgoed. O ik zie het al: de samenlevingstest was negatief, u heeft een te hoge zuurgraad. Kunt u een wassing voor halen, opgelost.
Ik helemaal blij natuurlijk! Omdat we al vetraging hadden opgelopen vroeg ik of dat ook bij de huisarts kon en dat kon.
Huisarts wist niet wat te doen en belde met gyn.
Nog diezelfde dag werd ik door de gyn gebeld en hoorde ik tijdens de diplomauitreiking van mijn zwager dat het zaad van man niet goed was. Man zat bij de uitreiking en ik stond in de hal. Dus ik kon het hem vertellen. Ik heb nog nooit zo hard gehuild volgens mij.
Nog een onderzoek later kwam ze pas in het spreekuur achter dat er antistoffen waren aangetroffen. Dus de eerste diagnose was nog niet goed. Fout na fout, ik wist gewoon niet meer wie ik moest geloven en man ook niet. Ze begon over chronische ontstekingen van de prostaat ed. En totaal onterecht achteraf.
Bleef het mysterie: hoe kon de zaadtest bij de huisarts goed zijn? Wij verhaal halen: de huisarts had een fout gemaakt. Ze had moeten zien dat het niet goed was. Sorry. En daar kan je het mee doen.
Met het ziekenhuis wel goed opgelost met hoofd afdeling en de huisarts had ik al mijn hele leven, dus ook gehouden. Maar je vetrouwen in het ziekenhuis neemt heel erg af.
Dat zal bij jou in je huisarts ook zo zijn misschien?
Spannend hoor, jullie staan idd nog aan het begin. Ik vond het orienterend onderzoek niet zo zwaar hoor. De uitslagen waren kut, maar die heb je al
En wij beginnen idd eind vd maand met ICSI in eigen cyclus. Blegh eng
Jeetje wat een verhaal zeg. Ik snap echt niet hoe mensen zo onvoorzichtig kunnen handelen en niet begrijpen dat het idd geen lottouitslag is!
Wij hadden iets soorteglijks. Na een jaar wilden we niet direct naar het ziekenhuis.....immers het was vast stress ed dat het niet lukte. Toen bij de huisarts een zaadtest gedaan om dat iig uit te sluiten. Alles was goed.
Een half jaar verder waren we nog steeds niet zwanger en hadden we een verwijzing naar de gyn. Ik was er van overtuigd dat het bij mij lag, het zaad was immers goed.
Allerlei onderzoeken gehad bij mij en bij man. Uitslagen lieten te lang op zich wachten, ze waren iets vergeten. Ik werd verzocht een week later weer te bellen naar een spreekuur. Daar begon een verpleegkundige met uitslagen te strooien of het idd bingo-getallen waren: oooh u heeft geen hiv, geen hepetitis (o en wat als ik dat wel had gehad??) en dit en dat wa sgoed. O ik zie het al: de samenlevingstest was negatief, u heeft een te hoge zuurgraad. Kunt u een wassing voor halen, opgelost.
Ik helemaal blij natuurlijk! Omdat we al vetraging hadden opgelopen vroeg ik of dat ook bij de huisarts kon en dat kon.
Huisarts wist niet wat te doen en belde met gyn.
Nog diezelfde dag werd ik door de gyn gebeld en hoorde ik tijdens de diplomauitreiking van mijn zwager dat het zaad van man niet goed was. Man zat bij de uitreiking en ik stond in de hal. Dus ik kon het hem vertellen. Ik heb nog nooit zo hard gehuild volgens mij.
Nog een onderzoek later kwam ze pas in het spreekuur achter dat er antistoffen waren aangetroffen. Dus de eerste diagnose was nog niet goed. Fout na fout, ik wist gewoon niet meer wie ik moest geloven en man ook niet. Ze begon over chronische ontstekingen van de prostaat ed. En totaal onterecht achteraf.
Bleef het mysterie: hoe kon de zaadtest bij de huisarts goed zijn? Wij verhaal halen: de huisarts had een fout gemaakt. Ze had moeten zien dat het niet goed was. Sorry. En daar kan je het mee doen.
Met het ziekenhuis wel goed opgelost met hoofd afdeling en de huisarts had ik al mijn hele leven, dus ook gehouden. Maar je vetrouwen in het ziekenhuis neemt heel erg af.
Dat zal bij jou in je huisarts ook zo zijn misschien?
Spannend hoor, jullie staan idd nog aan het begin. Ik vond het orienterend onderzoek niet zo zwaar hoor. De uitslagen waren kut, maar die heb je al
En wij beginnen idd eind vd maand met ICSI in eigen cyclus. Blegh eng
maandag 18 augustus 2008 om 15:09
quote:sidney schreef op 18 augustus 2008 @ 15:03:
En vanmiddag was er op sbs iets op over moeders. Het ging er in feite alleen maar over hoe negatief hun leven was veranderd na het krijgen van kinderen. dat ze wensten dat ze geen kinderen hadden, dat hun lijf lelijk was geworden, dat het een fabeletje is dat je er iedere minuut van geniet, dat ze geluk had wanneer ze drie minuten per dag van haar kind genoot.
Bah.... ondankbaar.
Ik werd er echt een beetje verdrietig van.Een meisje op mijn andere topic (na een jaar niet zwanger en dan) had het er ook al over, dat ze het zo ongelofelijk vond. ik heb het gelukkig niet gezien, maar het blijft oneerlijk voelen he?
En vanmiddag was er op sbs iets op over moeders. Het ging er in feite alleen maar over hoe negatief hun leven was veranderd na het krijgen van kinderen. dat ze wensten dat ze geen kinderen hadden, dat hun lijf lelijk was geworden, dat het een fabeletje is dat je er iedere minuut van geniet, dat ze geluk had wanneer ze drie minuten per dag van haar kind genoot.
Bah.... ondankbaar.
Ik werd er echt een beetje verdrietig van.Een meisje op mijn andere topic (na een jaar niet zwanger en dan) had het er ook al over, dat ze het zo ongelofelijk vond. ik heb het gelukkig niet gezien, maar het blijft oneerlijk voelen he?
maandag 18 augustus 2008 om 19:26
Jeetje Sohpy en Sidney, wat een verhalen hebben jullie! En veel dingen zijn heel herkenbaar! Wat stompzinnig ook dat ziekenhuizen, artsen en verpleging zulke fouten maken. Uiteraard, een fout maken is menselijk, maar je zou toch verwachten dat men met dit soort dingen tenminste dubbel checkt.
Je hebt idd bepaalde verwachtingen, en het is verdomd moeilijk als die verwachtingen aan diggelen wordt geslagen. Voor de meeste mensen is het kinderen krijgen gewoon en staan er niet eens bij stil dat het voor sommige mensen helemaal niet zo gewoon en vanzelfsprekend is.
Sophy, het klinkt alsof jouw vriend er behoorlijk veel last mee heeft. Wat moeilijk voor hem dat hij zich er schuldig om voelt. Dat zal voor jou ook niet makkelijk zijn om hem zo te zien worstelen daar mee. De liefde die jij voor hem voelt straalt echt van je bericht af... dat is mooi om te zien. Mijn collega - de enige die het weet - vroeg mij wat ik wilde doen; donor of niet, bij man blijven of niet, adopteren of niet, en het mooie is dat ik eigenlijk geen seconde heb gedacht dat ik hierom weg zou gaan bij mijn man, ook al is de kinderwens nog zo sterk. Je voelt ineens zo sterk waarom je bij iemand bent, en ik zou echt nooit iemand anders willen, ook als dat betekent dat ik dus geen kinderen zou hebben.
Ja mensen kunnen idd hele nare dingen zeggen waar ze helemaal niet bij stil staan. Daarom stel ik ook nooit zulke vragen aan mensen; dat is zo privé en je kunt er zo kwetsend mee zijn, dat je daar heel erg mee op moet passen. Aan de andere kant moet je er denk ik ook wel een balans in zien te vinden. Op het werk, bij vrienden, bij familie, je zult altijd wel kinderen tegen komen of mensen die het hebben over hun kinderen. Mijn collega's zijn van mijn leeftijd, en die zijn dus allemaal zonder uitzondering vollop bezig met kinderen krijgen.
Sidney, dat van die uitzending van SBS, daarom snap ik het ook nooit dat mensen hun kinderen slaan, dat mensen hun kinderen standaard afsnauwen, of dat volwassen vrouwen die ooit wel eens kinderen willen maar nu net even niet een abortus willen. Het lijkt wel alsof ze niet snappen dat een kind zo iets kostbaars is dat je het moet koesteren, en dat je blij mag zijn als je er een hebt. Niet dat je ze nou over je heen moet laten lopen, maar veel mensen nemen hun kinderen wel heel erg for granted.
Durven jullie nog hoop te hebben, trouwens? Ik vind het echt zo moeilijk om positief te denken, omdat ik denk dat ik mezelf dan voor de gek houd. Ik weet dat dit heel zwaar op de hand is, en normaal ben ik juist helemaal niet zwaar op de hand, maar op één of andere manier zie ik het niet gebeuren.
Oh en Sophy, geen probleem hoor, dat je in dit topic je verwerking een stukje kwijt kunt!
Je hebt idd bepaalde verwachtingen, en het is verdomd moeilijk als die verwachtingen aan diggelen wordt geslagen. Voor de meeste mensen is het kinderen krijgen gewoon en staan er niet eens bij stil dat het voor sommige mensen helemaal niet zo gewoon en vanzelfsprekend is.
Sophy, het klinkt alsof jouw vriend er behoorlijk veel last mee heeft. Wat moeilijk voor hem dat hij zich er schuldig om voelt. Dat zal voor jou ook niet makkelijk zijn om hem zo te zien worstelen daar mee. De liefde die jij voor hem voelt straalt echt van je bericht af... dat is mooi om te zien. Mijn collega - de enige die het weet - vroeg mij wat ik wilde doen; donor of niet, bij man blijven of niet, adopteren of niet, en het mooie is dat ik eigenlijk geen seconde heb gedacht dat ik hierom weg zou gaan bij mijn man, ook al is de kinderwens nog zo sterk. Je voelt ineens zo sterk waarom je bij iemand bent, en ik zou echt nooit iemand anders willen, ook als dat betekent dat ik dus geen kinderen zou hebben.
Ja mensen kunnen idd hele nare dingen zeggen waar ze helemaal niet bij stil staan. Daarom stel ik ook nooit zulke vragen aan mensen; dat is zo privé en je kunt er zo kwetsend mee zijn, dat je daar heel erg mee op moet passen. Aan de andere kant moet je er denk ik ook wel een balans in zien te vinden. Op het werk, bij vrienden, bij familie, je zult altijd wel kinderen tegen komen of mensen die het hebben over hun kinderen. Mijn collega's zijn van mijn leeftijd, en die zijn dus allemaal zonder uitzondering vollop bezig met kinderen krijgen.
Sidney, dat van die uitzending van SBS, daarom snap ik het ook nooit dat mensen hun kinderen slaan, dat mensen hun kinderen standaard afsnauwen, of dat volwassen vrouwen die ooit wel eens kinderen willen maar nu net even niet een abortus willen. Het lijkt wel alsof ze niet snappen dat een kind zo iets kostbaars is dat je het moet koesteren, en dat je blij mag zijn als je er een hebt. Niet dat je ze nou over je heen moet laten lopen, maar veel mensen nemen hun kinderen wel heel erg for granted.
Durven jullie nog hoop te hebben, trouwens? Ik vind het echt zo moeilijk om positief te denken, omdat ik denk dat ik mezelf dan voor de gek houd. Ik weet dat dit heel zwaar op de hand is, en normaal ben ik juist helemaal niet zwaar op de hand, maar op één of andere manier zie ik het niet gebeuren.
Oh en Sophy, geen probleem hoor, dat je in dit topic je verwerking een stukje kwijt kunt!
maandag 18 augustus 2008 om 19:40
quote:intiem schreef op 17 augustus 2008 @ 23:59:
Aan mijn ervaring heb je niks, want het is er weer een van de grote hoop. Maar ik vertel het je dan ook alleen om aan te tonen dat zaadproductie kennelijk zo onvoorspelbaar als ik weet niet wat kan zijn. Ten minste, zo was dat bij ons het geval:
Vriend heeft jaren geleden zaadonderzoek gehad. Dit was niet best aldus de huisarts. Een paar maanden later weer een onderzoek en toen heeft vriend de uitslag gekregen van een arts uit het ziekenhuis. De kwaliteit was dusdanig slecht, dat de kans om zwanger te worden niet geheel was uitgesloten. Maar als je er een statistiekje op zou plakken, het misschien een lucky shot eens in de 14 jaar zou zijn. Niet echt veel als je bedenkt dat een vruchtbare man en vrouw elke maand een bevruchtingskans hebben.
Wij hebben het toen niet verder laten uitzoeken.
Een jaar later kwam ik er met 8 weken achter dat ik zwanger was. Dus zelfs met slecht zaad kon ik blijkbaar dus gewoon zwanger worden. Vriend heeft vlak erna zijn zaad weer laten onderzoeken en de uitslag was nog steeds beroerd (dat wil dus zeggen, veel te weinig en veel te onbeweeglijk).
Zo'n 4 jaar later was ik voor de 2e keer zwanger en dit is ook vrij snel (en beetje onverwacht) gegaan. Inmiddels was vriend wel gestopt met roken en was zijn zaadkwaliteit in de tussentijd weer normaal geworden. Roken doet bij sommige mannen dus kennelijk veel met de kwaliteit. Maar desondanks ben ik de 1e keer ook zwanger geworden en toen rookte vriend nog wel en was zijn zaad nog steeds slecht. Slecht zaad wil dus niet kennelijk altijd zeggen dat het geen zwangerschap kan opleveren. Ik hoop voor jullie natuurlijk het laatste. Maar dat weet je nooit helaas! Ik wens jullie veel sterkte in de komende tijd!
Hoi Intiem,
Dank je voor je reactie! Aan je posting heb ik zeker wel wat. Het laat me weer even zien dat er toch nog 'wonderen' mogelijk zijn. Heel stiekem, diep ergens van binnen hoop ik namelijk wel dat het ons ook zo vergaat, dat ik zo spontaan een keer toch nog zwanger geraak. Ook zou ik bij wijze van dan tegen de 40 lopen, dat zou me niet boeien. Maar het is wel een klein stukje hoop, en dat is toch wel goed om te hebben. Een beetje tegengas voor mijn doomdenken
Aan mijn ervaring heb je niks, want het is er weer een van de grote hoop. Maar ik vertel het je dan ook alleen om aan te tonen dat zaadproductie kennelijk zo onvoorspelbaar als ik weet niet wat kan zijn. Ten minste, zo was dat bij ons het geval:
Vriend heeft jaren geleden zaadonderzoek gehad. Dit was niet best aldus de huisarts. Een paar maanden later weer een onderzoek en toen heeft vriend de uitslag gekregen van een arts uit het ziekenhuis. De kwaliteit was dusdanig slecht, dat de kans om zwanger te worden niet geheel was uitgesloten. Maar als je er een statistiekje op zou plakken, het misschien een lucky shot eens in de 14 jaar zou zijn. Niet echt veel als je bedenkt dat een vruchtbare man en vrouw elke maand een bevruchtingskans hebben.
Wij hebben het toen niet verder laten uitzoeken.
Een jaar later kwam ik er met 8 weken achter dat ik zwanger was. Dus zelfs met slecht zaad kon ik blijkbaar dus gewoon zwanger worden. Vriend heeft vlak erna zijn zaad weer laten onderzoeken en de uitslag was nog steeds beroerd (dat wil dus zeggen, veel te weinig en veel te onbeweeglijk).
Zo'n 4 jaar later was ik voor de 2e keer zwanger en dit is ook vrij snel (en beetje onverwacht) gegaan. Inmiddels was vriend wel gestopt met roken en was zijn zaadkwaliteit in de tussentijd weer normaal geworden. Roken doet bij sommige mannen dus kennelijk veel met de kwaliteit. Maar desondanks ben ik de 1e keer ook zwanger geworden en toen rookte vriend nog wel en was zijn zaad nog steeds slecht. Slecht zaad wil dus niet kennelijk altijd zeggen dat het geen zwangerschap kan opleveren. Ik hoop voor jullie natuurlijk het laatste. Maar dat weet je nooit helaas! Ik wens jullie veel sterkte in de komende tijd!
Hoi Intiem,
Dank je voor je reactie! Aan je posting heb ik zeker wel wat. Het laat me weer even zien dat er toch nog 'wonderen' mogelijk zijn. Heel stiekem, diep ergens van binnen hoop ik namelijk wel dat het ons ook zo vergaat, dat ik zo spontaan een keer toch nog zwanger geraak. Ook zou ik bij wijze van dan tegen de 40 lopen, dat zou me niet boeien. Maar het is wel een klein stukje hoop, en dat is toch wel goed om te hebben. Een beetje tegengas voor mijn doomdenken
maandag 18 augustus 2008 om 19:54
Hey Branwen,
Wat hoop betreft: ja ik heb zeker nog hoop. Maar toen ik alles net gehoord had zag ik het echt heel somber in. Net een beetje zoals jij: ik ben ook niet zwaarmoedig van nature en probeer alles altijd van de positieve kant te bekijken. Maar met dit lukte me het gewoon niet.
Ik heb vooral goede hoop voor de behandeling. De kans op een spontane zwangerschap is zo nihil dat ik daar niet serieus rekening mee houd. En tuurlijk denk ik wel eens wat geweldig dat zou zijn ofzo, maar die kans is zo onmogelijk klein.
En ik heb ook wel hoop op een fijne toekomst na de ICSI, met of zonder kind. Soms dan he
Ik denk dat het gewoon deel uitmaakt van het proces. Je hoop zoals je die kende wordt met de grond gelijk gemaakt en daarna weer langzaam opgebouwd. Dat komt echt weer. Juist als je van nature dingen positief probeert te benaderen. Dit is zo essentieel en gaat zo diep. Maar als ik lees hoe jullie er mee omgaan denk ik echt dat jullie het heel goed doen.
Man heeft het er idd nu heel moeilijk mee. In het begin een stuk minder, maar nu komen de behandelingen ook een stuk dichterbij.
Ik heb ook nooit overwogen om weg te gaan bij hem. En ik hou inderdaad hel veel van hem. Al kan ik hem af en toe ook wel eens achter het behang plakken, maar dat hebben we vast allemaal wel eens
Over adoptie of donorzaad heb ik in het begin wel veel nagedacht, maar nu schuif ik dat voor me uit. Eerst die ICSI, dan verder kijken.
Het is verbazingwekkend hoe mensen soms denken de oplossing voor je gevonden hebben: dan adopteer je toch gewoon. Of: 'Als het mij zou overkomen (jaja die!) dan zou ik koste wat het kost wel zwanger willen worde. Niet bij mijn man, dan niet bij mijn man.' Duzzzz
In het begin had ik heel weinig last van zwangeren, aankondigingen etc. Maar helaas steeds minder. En daar baal ik van, want ik zie mezelf liever intens blij voor een vriendin dan jaloers. Maar het is nu even niet anders, helaas.
Ik ga naar een verjaardag! Fijne avond. Enne Branwen: you go girl, jullie komen er wel! Sidney ook!
x
Wat hoop betreft: ja ik heb zeker nog hoop. Maar toen ik alles net gehoord had zag ik het echt heel somber in. Net een beetje zoals jij: ik ben ook niet zwaarmoedig van nature en probeer alles altijd van de positieve kant te bekijken. Maar met dit lukte me het gewoon niet.
Ik heb vooral goede hoop voor de behandeling. De kans op een spontane zwangerschap is zo nihil dat ik daar niet serieus rekening mee houd. En tuurlijk denk ik wel eens wat geweldig dat zou zijn ofzo, maar die kans is zo onmogelijk klein.
En ik heb ook wel hoop op een fijne toekomst na de ICSI, met of zonder kind. Soms dan he
Ik denk dat het gewoon deel uitmaakt van het proces. Je hoop zoals je die kende wordt met de grond gelijk gemaakt en daarna weer langzaam opgebouwd. Dat komt echt weer. Juist als je van nature dingen positief probeert te benaderen. Dit is zo essentieel en gaat zo diep. Maar als ik lees hoe jullie er mee omgaan denk ik echt dat jullie het heel goed doen.
Man heeft het er idd nu heel moeilijk mee. In het begin een stuk minder, maar nu komen de behandelingen ook een stuk dichterbij.
Ik heb ook nooit overwogen om weg te gaan bij hem. En ik hou inderdaad hel veel van hem. Al kan ik hem af en toe ook wel eens achter het behang plakken, maar dat hebben we vast allemaal wel eens
Over adoptie of donorzaad heb ik in het begin wel veel nagedacht, maar nu schuif ik dat voor me uit. Eerst die ICSI, dan verder kijken.
Het is verbazingwekkend hoe mensen soms denken de oplossing voor je gevonden hebben: dan adopteer je toch gewoon. Of: 'Als het mij zou overkomen (jaja die!) dan zou ik koste wat het kost wel zwanger willen worde. Niet bij mijn man, dan niet bij mijn man.' Duzzzz
In het begin had ik heel weinig last van zwangeren, aankondigingen etc. Maar helaas steeds minder. En daar baal ik van, want ik zie mezelf liever intens blij voor een vriendin dan jaloers. Maar het is nu even niet anders, helaas.
Ik ga naar een verjaardag! Fijne avond. Enne Branwen: you go girl, jullie komen er wel! Sidney ook!
x
maandag 18 augustus 2008 om 20:04
Hallo Branwen, Sophy Sidney ea !
Ik wil mijn verhaal even met jullie delen.
Ik heb een tijdje geleden een topic geopend over het in de mm gaan, omdat wij na ruim 2 jaar onbeschermde seks, nul komma nul resultaat hadden. Geen dag overtijd, helemaal niks wat ook maar een beetje in de buurt komt van een zwangerschap. De stap naar de HA gezet, manlief potje ingeleverd, en de week erop zaten we in het ziekenhuis omdat de uitslag volgens de ha "zeer zorgelijk" was. (?)
Bij mij is geen onderzoek gedaan omdat ik een superregelmatige menstruatie heb en een zoon van 10jr uit een vorige relatie.
Manlief heeft 3 afspraken met de uroloog gehad, voor uitwendig onderzoek van scrotum, een echo en een prostaatonderzoek.
Hij heeft 2 potjes zaad in moeten leveren, in een tijdsbestek van 3 weken. (waren eigenlijk 2 weken, maar kon niet ivm werk) En een bloedonderzoek voor de hormonen.
Manlief heeft een afspraak bij de Uroloog om eea te bespreken, ik heb nog gevraagd of ik aanwezig diende te zijn, zegt de uroloog nee hoor mevrouw, we plannen alleen wat nieuwe onderzoeken in.
Wat blijkt: tijdens de afspraak krijgt manlief te horen dat hij zo goed als steriel is, heel heel slecht zaad heeft, er bijna niks levends in te vinden was en kreeg er achteraan het standaard riedeltje over donorzaad en adoptie....
Manlief belde mij na de afspraak op, helemaal beduusd. Ik was aan het lopen met de hond, geen idee hoe ik thuis ben gekomen. Helemaal van de kaart was ik. Dat was het dan, schoot door me heen, dat was het dan, afgelopen, uit.
Manlief was erg beduusd en wist niet zo goed zijn gevoelens te verwoorden, ik kon alleen maar huilen.
Inmiddels zijn we een half jaar verder en onze bruiloft aan het plannen, dat leid zeker af.
Ik heb wel een afspraak gemaakt met een fertiliteitskliniek in Brabant, voor een second opinion. Heb het gevoel dat we veel te snel "aan de kant" gezet zijn en dat we niet serieus zijn genomen. Half september kunnen we daar terecht.
Ik heb niet echt hoop op een zwangerschap, wel hoop dat we goed geholpen worden, iig door naar ons te luisteren. ...
Pfff nu ik het allemaal zo opschrijf merk ik hoe erg het erin heeft gehakt......
Wens jullie ook allemaal veel sterkte!
Liefs Amber
Ik wil mijn verhaal even met jullie delen.
Ik heb een tijdje geleden een topic geopend over het in de mm gaan, omdat wij na ruim 2 jaar onbeschermde seks, nul komma nul resultaat hadden. Geen dag overtijd, helemaal niks wat ook maar een beetje in de buurt komt van een zwangerschap. De stap naar de HA gezet, manlief potje ingeleverd, en de week erop zaten we in het ziekenhuis omdat de uitslag volgens de ha "zeer zorgelijk" was. (?)
Bij mij is geen onderzoek gedaan omdat ik een superregelmatige menstruatie heb en een zoon van 10jr uit een vorige relatie.
Manlief heeft 3 afspraken met de uroloog gehad, voor uitwendig onderzoek van scrotum, een echo en een prostaatonderzoek.
Hij heeft 2 potjes zaad in moeten leveren, in een tijdsbestek van 3 weken. (waren eigenlijk 2 weken, maar kon niet ivm werk) En een bloedonderzoek voor de hormonen.
Manlief heeft een afspraak bij de Uroloog om eea te bespreken, ik heb nog gevraagd of ik aanwezig diende te zijn, zegt de uroloog nee hoor mevrouw, we plannen alleen wat nieuwe onderzoeken in.
Wat blijkt: tijdens de afspraak krijgt manlief te horen dat hij zo goed als steriel is, heel heel slecht zaad heeft, er bijna niks levends in te vinden was en kreeg er achteraan het standaard riedeltje over donorzaad en adoptie....
Manlief belde mij na de afspraak op, helemaal beduusd. Ik was aan het lopen met de hond, geen idee hoe ik thuis ben gekomen. Helemaal van de kaart was ik. Dat was het dan, schoot door me heen, dat was het dan, afgelopen, uit.
Manlief was erg beduusd en wist niet zo goed zijn gevoelens te verwoorden, ik kon alleen maar huilen.
Inmiddels zijn we een half jaar verder en onze bruiloft aan het plannen, dat leid zeker af.
Ik heb wel een afspraak gemaakt met een fertiliteitskliniek in Brabant, voor een second opinion. Heb het gevoel dat we veel te snel "aan de kant" gezet zijn en dat we niet serieus zijn genomen. Half september kunnen we daar terecht.
Ik heb niet echt hoop op een zwangerschap, wel hoop dat we goed geholpen worden, iig door naar ons te luisteren. ...
Pfff nu ik het allemaal zo opschrijf merk ik hoe erg het erin heeft gehakt......
Wens jullie ook allemaal veel sterkte!
Liefs Amber
dinsdag 19 augustus 2008 om 18:26
Hoi Sophy,
Weer heel herkenbaar, je post. En dank je voor de aanmoediging! Ik hoop dat ik er net zo positief in kan gaan staan als jij. Ik merk al wel dat dit topic mij goed doet. Praten met mensen die in hetzelfde schuitje zitten, die begrijpen hoe je je voelt. Dat is erg prettig. Ik ga zo ook even lezen op het topic dat je aanraadde. Jij ook een fijne avond!
Weer heel herkenbaar, je post. En dank je voor de aanmoediging! Ik hoop dat ik er net zo positief in kan gaan staan als jij. Ik merk al wel dat dit topic mij goed doet. Praten met mensen die in hetzelfde schuitje zitten, die begrijpen hoe je je voelt. Dat is erg prettig. Ik ga zo ook even lezen op het topic dat je aanraadde. Jij ook een fijne avond!
dinsdag 19 augustus 2008 om 18:37
quote:Ambertje2 schreef op 18 augustus 2008 @ 20:04:
Hallo Branwen, Sophy Sidney ea !
Ik wil mijn verhaal even met jullie delen.
Ik heb een tijdje geleden een topic geopend over het in de mm gaan, omdat wij na ruim 2 jaar onbeschermde seks, nul komma nul resultaat hadden. Geen dag overtijd, helemaal niks wat ook maar een beetje in de buurt komt van een zwangerschap. De stap naar de HA gezet, manlief potje ingeleverd, en de week erop zaten we in het ziekenhuis omdat de uitslag volgens de ha "zeer zorgelijk" was. (?)
Bij mij is geen onderzoek gedaan omdat ik een superregelmatige menstruatie heb en een zoon van 10jr uit een vorige relatie.
Manlief heeft 3 afspraken met de uroloog gehad, voor uitwendig onderzoek van scrotum, een echo en een prostaatonderzoek.
Hij heeft 2 potjes zaad in moeten leveren, in een tijdsbestek van 3 weken. (waren eigenlijk 2 weken, maar kon niet ivm werk) En een bloedonderzoek voor de hormonen.
Manlief heeft een afspraak bij de Uroloog om eea te bespreken, ik heb nog gevraagd of ik aanwezig diende te zijn, zegt de uroloog nee hoor mevrouw, we plannen alleen wat nieuwe onderzoeken in.
Wat blijkt: tijdens de afspraak krijgt manlief te horen dat hij zo goed als steriel is, heel heel slecht zaad heeft, er bijna niks levends in te vinden was en kreeg er achteraan het standaard riedeltje over donorzaad en adoptie....
Manlief belde mij na de afspraak op, helemaal beduusd. Ik was aan het lopen met de hond, geen idee hoe ik thuis ben gekomen. Helemaal van de kaart was ik. Dat was het dan, schoot door me heen, dat was het dan, afgelopen, uit.
Manlief was erg beduusd en wist niet zo goed zijn gevoelens te verwoorden, ik kon alleen maar huilen.
Inmiddels zijn we een half jaar verder en onze bruiloft aan het plannen, dat leid zeker af.
Ik heb wel een afspraak gemaakt met een fertiliteitskliniek in Brabant, voor een second opinion. Heb het gevoel dat we veel te snel "aan de kant" gezet zijn en dat we niet serieus zijn genomen. Half september kunnen we daar terecht.
Ik heb niet echt hoop op een zwangerschap, wel hoop dat we goed geholpen worden, iig door naar ons te luisteren. ...
Pfff nu ik het allemaal zo opschrijf merk ik hoe erg het erin heeft gehakt......
Wens jullie ook allemaal veel sterkte!
Liefs Amber
Hoi Amber,
Wat een verhaal heb ook jij. Het lijkt wel of de meeste artsen echt alleen vakinhoudelijke kennis hebben, en geen vaardigheden om met mensen om te gaan. Of ze staan er gewoon totaal niet bij stil, dat kan natuurlijk ook, maar wat een horken. Goed dat je het van je afschrijft en dat jullie een second opinion gaan vragen. Maar als ik je verhaal goed begrijp zijn jullie na die twee zaadtesten dus eigenlijk al weggestuurd door het ziekenhuis? Wat ik begrijp is dat de zaadproductie doorgaans een natuurlijke curve heeft van een aantal maanden binnen waarin de kwaliteit dus enorm kan verschillen. Dan is het erg raar van hen dat er tussen die testen enkel 2 weken zaten.
Hallo Branwen, Sophy Sidney ea !
Ik wil mijn verhaal even met jullie delen.
Ik heb een tijdje geleden een topic geopend over het in de mm gaan, omdat wij na ruim 2 jaar onbeschermde seks, nul komma nul resultaat hadden. Geen dag overtijd, helemaal niks wat ook maar een beetje in de buurt komt van een zwangerschap. De stap naar de HA gezet, manlief potje ingeleverd, en de week erop zaten we in het ziekenhuis omdat de uitslag volgens de ha "zeer zorgelijk" was. (?)
Bij mij is geen onderzoek gedaan omdat ik een superregelmatige menstruatie heb en een zoon van 10jr uit een vorige relatie.
Manlief heeft 3 afspraken met de uroloog gehad, voor uitwendig onderzoek van scrotum, een echo en een prostaatonderzoek.
Hij heeft 2 potjes zaad in moeten leveren, in een tijdsbestek van 3 weken. (waren eigenlijk 2 weken, maar kon niet ivm werk) En een bloedonderzoek voor de hormonen.
Manlief heeft een afspraak bij de Uroloog om eea te bespreken, ik heb nog gevraagd of ik aanwezig diende te zijn, zegt de uroloog nee hoor mevrouw, we plannen alleen wat nieuwe onderzoeken in.
Wat blijkt: tijdens de afspraak krijgt manlief te horen dat hij zo goed als steriel is, heel heel slecht zaad heeft, er bijna niks levends in te vinden was en kreeg er achteraan het standaard riedeltje over donorzaad en adoptie....
Manlief belde mij na de afspraak op, helemaal beduusd. Ik was aan het lopen met de hond, geen idee hoe ik thuis ben gekomen. Helemaal van de kaart was ik. Dat was het dan, schoot door me heen, dat was het dan, afgelopen, uit.
Manlief was erg beduusd en wist niet zo goed zijn gevoelens te verwoorden, ik kon alleen maar huilen.
Inmiddels zijn we een half jaar verder en onze bruiloft aan het plannen, dat leid zeker af.
Ik heb wel een afspraak gemaakt met een fertiliteitskliniek in Brabant, voor een second opinion. Heb het gevoel dat we veel te snel "aan de kant" gezet zijn en dat we niet serieus zijn genomen. Half september kunnen we daar terecht.
Ik heb niet echt hoop op een zwangerschap, wel hoop dat we goed geholpen worden, iig door naar ons te luisteren. ...
Pfff nu ik het allemaal zo opschrijf merk ik hoe erg het erin heeft gehakt......
Wens jullie ook allemaal veel sterkte!
Liefs Amber
Hoi Amber,
Wat een verhaal heb ook jij. Het lijkt wel of de meeste artsen echt alleen vakinhoudelijke kennis hebben, en geen vaardigheden om met mensen om te gaan. Of ze staan er gewoon totaal niet bij stil, dat kan natuurlijk ook, maar wat een horken. Goed dat je het van je afschrijft en dat jullie een second opinion gaan vragen. Maar als ik je verhaal goed begrijp zijn jullie na die twee zaadtesten dus eigenlijk al weggestuurd door het ziekenhuis? Wat ik begrijp is dat de zaadproductie doorgaans een natuurlijke curve heeft van een aantal maanden binnen waarin de kwaliteit dus enorm kan verschillen. Dan is het erg raar van hen dat er tussen die testen enkel 2 weken zaten.
dinsdag 19 augustus 2008 om 21:04
quote:Branwen76 schreef op 18 augustus 2008 @ 19:40:
[...]
Hoi Intiem,
Dank je voor je reactie! Aan je posting heb ik zeker wel wat. Het laat me weer even zien dat er toch nog 'wonderen' mogelijk zijn. Heel stiekem, diep ergens van binnen hoop ik namelijk wel dat het ons ook zo vergaat, dat ik zo spontaan een keer toch nog zwanger geraak. Ook zou ik bij wijze van dan tegen de 40 lopen, dat zou me niet boeien. Maar het is wel een klein stukje hoop, en dat is toch wel goed om te hebben. Een beetje tegengas voor mijn doomdenken
Branwen, het blijft een dooddoener, maar bestaat natuurlijk niet voor niets:
zonder hoop geen leven, letterlijk!
Dus probeer vooral goede moed te houden, ook al zal die je waarschijnlijk meer dan je lief is in je schoenen zakken. Het mannelijk zaad kán erg wisselvallig zijn en ik hoop voor jullie dat dat ook gaat gelden. En levende zaadcellen betekend in theorie kans op bevruchting, hoe klein ook. Daar moet je je dan maar aan vasthouden.
Sterkte met dit alles!
[...]
Hoi Intiem,
Dank je voor je reactie! Aan je posting heb ik zeker wel wat. Het laat me weer even zien dat er toch nog 'wonderen' mogelijk zijn. Heel stiekem, diep ergens van binnen hoop ik namelijk wel dat het ons ook zo vergaat, dat ik zo spontaan een keer toch nog zwanger geraak. Ook zou ik bij wijze van dan tegen de 40 lopen, dat zou me niet boeien. Maar het is wel een klein stukje hoop, en dat is toch wel goed om te hebben. Een beetje tegengas voor mijn doomdenken
Branwen, het blijft een dooddoener, maar bestaat natuurlijk niet voor niets:
zonder hoop geen leven, letterlijk!
Dus probeer vooral goede moed te houden, ook al zal die je waarschijnlijk meer dan je lief is in je schoenen zakken. Het mannelijk zaad kán erg wisselvallig zijn en ik hoop voor jullie dat dat ook gaat gelden. En levende zaadcellen betekend in theorie kans op bevruchting, hoe klein ook. Daar moet je je dan maar aan vasthouden.
Sterkte met dit alles!
donderdag 21 augustus 2008 om 13:48
Hoi!
Morgen hebben we een afspraak bij de huisarts. Hij wilde nog eens alles doornemen omdat het voor ons alweer twee jaar geleden is. Wel fijn, toendertijd hadden we een vevangend arts en kregen we alles via de telefoon te horen. Aan de andere kant begin ik doodnerveus te worden. Wat als we het verkeerd begrepen hebben en het is nog slechter dan dat we dachten...
ach het zal wel goed komen. morgen is de eerste stap weer richting de mm. xx
Morgen hebben we een afspraak bij de huisarts. Hij wilde nog eens alles doornemen omdat het voor ons alweer twee jaar geleden is. Wel fijn, toendertijd hadden we een vevangend arts en kregen we alles via de telefoon te horen. Aan de andere kant begin ik doodnerveus te worden. Wat als we het verkeerd begrepen hebben en het is nog slechter dan dat we dachten...
ach het zal wel goed komen. morgen is de eerste stap weer richting de mm. xx
vrijdag 22 augustus 2008 om 10:58
Begin nu toch wel een beetje zenuwachtig te worden. Om drie uur hebben we een afspraak maar daarna rijden we meteen naar zee voor een weekendje weg. Heerlijk even uitwaaien. Dus dan doe ik mijn verhaal na t weekend wel. Sophy jij schreef toch ook mee op "na een jaar nog niet zwanger." ? Denk dat ik daar volgende week even ga kijken... aangezien we vanaf nu echt die medische wereld in gaan stappen ...
vrijdag 22 augustus 2008 om 11:11
Hey sidney, succes he! Gewoon blijven ademen Blijf maar even lekker zenuwachtig, hoort er helaas bij, doe je niks aan....
heerlijk dat je een weekendje weggaat daarna. mijn man is vroeger ook militair geweest, dus ik kan me voorstellen dat je elkaar niet zo heel vaak ziet
Ik duim voor je en lees je na het weekend wel. en kom vooral kijken bij na een jaar niet zwanger. Zijn allemaal lieve meiden en net ook een paar nieuwe lieve meiden. ik heb er echt heel veel aan!
Ik denk even aan je om 3 uur! Liefs!
heerlijk dat je een weekendje weggaat daarna. mijn man is vroeger ook militair geweest, dus ik kan me voorstellen dat je elkaar niet zo heel vaak ziet
Ik duim voor je en lees je na het weekend wel. en kom vooral kijken bij na een jaar niet zwanger. Zijn allemaal lieve meiden en net ook een paar nieuwe lieve meiden. ik heb er echt heel veel aan!
Ik denk even aan je om 3 uur! Liefs!
zaterdag 23 augustus 2008 om 08:30
Hoi Sidney en Sophy!
Hoe was jullie afspraak bij de huisarts, Sidney?
Sophy, het gaat nu wel goed. Momenteel kan ik het redelijk van me afzetten. Ik heb sinds gisteren vakantie, dus lekker even helemaal niets doen en bijkomen van het afgelopen jaar. Niet volgende week maar de weerk erna moeten we weer naar het ziekenhuis. Manlief heeft er wel moeilijk mee; hij voelt zich alsof hij gefaald heeft. Dat is wel moeilijk om aan te zien, omdat hij zelf rationeel gezien ook wel weet dat hij hier niets aan kan doen, maar een gevoel niet zo maar 1 2 3 uit te schakelen valt.
En hoe is het met jullie, Sophy?
Hoe was jullie afspraak bij de huisarts, Sidney?
Sophy, het gaat nu wel goed. Momenteel kan ik het redelijk van me afzetten. Ik heb sinds gisteren vakantie, dus lekker even helemaal niets doen en bijkomen van het afgelopen jaar. Niet volgende week maar de weerk erna moeten we weer naar het ziekenhuis. Manlief heeft er wel moeilijk mee; hij voelt zich alsof hij gefaald heeft. Dat is wel moeilijk om aan te zien, omdat hij zelf rationeel gezien ook wel weet dat hij hier niets aan kan doen, maar een gevoel niet zo maar 1 2 3 uit te schakelen valt.
En hoe is het met jullie, Sophy?
