Relaties
alle pijlers
Hersenbloeding bij vriend
zaterdag 16 mei 2015 om 22:53
Dit is het derde topic in korte tijd die ik open over mijn vriend en tegelijk ook het topic dat ik nooit heb willen openen…
Vorige week vrijdag stond mijn vriend op met hevige hoofdpijn. Hij had wat slecht geslapen en schreef het daaraan toe. Hij ging nog wat op de zetel rusten en dan wat later naar zijn werk proberen gaan. Ik gaf hem een kus en ben zelf gaan werken. Ik heb hem nog een berichtje gestuurd, waar hij niet op antwoordde. Ik dacht dat hij in slaap was gevallen. Op de middag kreeg ik een telefoontje van mijn buurman met de mededeling dat er een ambulance en MUG voor mijn deur stond. Mijn vriend was zo onwel geworden dat hij een ambulance had gebeld.
Ik ben onmiddellijk naar het ziekenhuis gereden. Bij aankomst was mijn vriend niet meer bij bewustzijn. Hij heeft een hersenbloeding gehad op basis van een aneurysma. Mijn jonge, sportieve vriend lag in coma. Hij heeft dezelfde dag nog twee operaties gehad, één om de druk van zijn hersenen te halen en één waarbij een veertje in het aneurysma werd geplaatst om verdere bloeding te voorkomen.
Ik ben 24u bij hem gebleven. Toen ik terug thuis kwam om verse kledij te halen, zag ik pas hoe hard hij had afgezien. De ambulanciers hadden de voordeur achter zich dichtgetrokken en er was sindsdien niemand meer binnen geweest. Hij had overgegeven in de hal waar ze hem gevonden en hij heeft de controle over zijn darmen verloren. Ik heb alles opgepoetst terwijl ik dacht dat het misschien het laatste beeld was dat ik van mijn vriend zou onthouden in ons pas gekochte huis.
De laatste dagen zijn er wat voorzichtig positieve berichten. Zijn hersendruk steeg initieel toen de dokters hem van de sedatie haalden. Dit hebben ze enkele keren moeten proberen. Sinds donderdag hebben ze zijn medicatie wel sterk kunnen verminderen. Hij heeft zijn ogen geopend, maar hij lijkt toch niet echt wakker. Hij reageert op prikkels die de dokters hem geven. Ik zag zijn hartslag versnellen op de monitor toen ik mijn hand op zijn borst legde, alsof hij toch besefte dat ik er was.
Ik heb dit topic geopend om mijn gedachten eens te ordenen. Misschien zijn er hier ook mensen met positieve ervaringsverhalen?
Vorige week vrijdag stond mijn vriend op met hevige hoofdpijn. Hij had wat slecht geslapen en schreef het daaraan toe. Hij ging nog wat op de zetel rusten en dan wat later naar zijn werk proberen gaan. Ik gaf hem een kus en ben zelf gaan werken. Ik heb hem nog een berichtje gestuurd, waar hij niet op antwoordde. Ik dacht dat hij in slaap was gevallen. Op de middag kreeg ik een telefoontje van mijn buurman met de mededeling dat er een ambulance en MUG voor mijn deur stond. Mijn vriend was zo onwel geworden dat hij een ambulance had gebeld.
Ik ben onmiddellijk naar het ziekenhuis gereden. Bij aankomst was mijn vriend niet meer bij bewustzijn. Hij heeft een hersenbloeding gehad op basis van een aneurysma. Mijn jonge, sportieve vriend lag in coma. Hij heeft dezelfde dag nog twee operaties gehad, één om de druk van zijn hersenen te halen en één waarbij een veertje in het aneurysma werd geplaatst om verdere bloeding te voorkomen.
Ik ben 24u bij hem gebleven. Toen ik terug thuis kwam om verse kledij te halen, zag ik pas hoe hard hij had afgezien. De ambulanciers hadden de voordeur achter zich dichtgetrokken en er was sindsdien niemand meer binnen geweest. Hij had overgegeven in de hal waar ze hem gevonden en hij heeft de controle over zijn darmen verloren. Ik heb alles opgepoetst terwijl ik dacht dat het misschien het laatste beeld was dat ik van mijn vriend zou onthouden in ons pas gekochte huis.
De laatste dagen zijn er wat voorzichtig positieve berichten. Zijn hersendruk steeg initieel toen de dokters hem van de sedatie haalden. Dit hebben ze enkele keren moeten proberen. Sinds donderdag hebben ze zijn medicatie wel sterk kunnen verminderen. Hij heeft zijn ogen geopend, maar hij lijkt toch niet echt wakker. Hij reageert op prikkels die de dokters hem geven. Ik zag zijn hartslag versnellen op de monitor toen ik mijn hand op zijn borst legde, alsof hij toch besefte dat ik er was.
Ik heb dit topic geopend om mijn gedachten eens te ordenen. Misschien zijn er hier ook mensen met positieve ervaringsverhalen?
zondag 17 mei 2015 om 10:52
zondag 17 mei 2015 om 14:20
Oh en voel je niet beschaamd om alle hulp die je krijgt aangeboden ook aan te nemen!
Ik herken veel in wat bixtor zegt, ik ervaar het best wel als zwaar om er in heel veel dingen alleen voor te staan. Vooral toen we moesten verhuizen (oude woning was te duur nadat UWV oordeelde dat vriend niet arbeidsongeschikt was) miste ik echt een paar handen. Ik hoop voor je dat de restverschijnselen mee zullen vallen!
Ik herken veel in wat bixtor zegt, ik ervaar het best wel als zwaar om er in heel veel dingen alleen voor te staan. Vooral toen we moesten verhuizen (oude woning was te duur nadat UWV oordeelde dat vriend niet arbeidsongeschikt was) miste ik echt een paar handen. Ik hoop voor je dat de restverschijnselen mee zullen vallen!
zondag 17 mei 2015 om 22:09
quote:clubmedfan schreef op 17 mei 2015 @ 21:55:
Wat een ellende! Hoe gaat het vandaag met hem?
Minder dan gisteren. Hij heeft meerdere epileptische aanvallen gekregen, die ze heel moeilijk onder controle kregen. Ze hebben ons (zijn vader en ik) naar huis gestuurd, terwijl hij onrustig bleef omdat de bezoekuren afgelopen waren. Volgens mijn schoonvader is dit goed nieuws. Als het kritiek is zouden ze geen rekening meer houden met de bezoekuren en ons langer bij hem laten om afscheid te nemen. Ik weet niet wat ik ervan moet denken.
Ik blijf het een moeilijke aanblik vinden om hem te zien liggen op intensive care. Daar is het ook gewoon nooit stil. Je hoort er continu alarmen. Hij had zo'n mooi wild krulhaar, waar ik zo graag door kroelde. Nu is hij kaal en heeft hij buisjes door zijn hoofd. Ik zou zo ontzettend graag bij hem zijn nu.
Wat een ellende! Hoe gaat het vandaag met hem?
Minder dan gisteren. Hij heeft meerdere epileptische aanvallen gekregen, die ze heel moeilijk onder controle kregen. Ze hebben ons (zijn vader en ik) naar huis gestuurd, terwijl hij onrustig bleef omdat de bezoekuren afgelopen waren. Volgens mijn schoonvader is dit goed nieuws. Als het kritiek is zouden ze geen rekening meer houden met de bezoekuren en ons langer bij hem laten om afscheid te nemen. Ik weet niet wat ik ervan moet denken.
Ik blijf het een moeilijke aanblik vinden om hem te zien liggen op intensive care. Daar is het ook gewoon nooit stil. Je hoort er continu alarmen. Hij had zo'n mooi wild krulhaar, waar ik zo graag door kroelde. Nu is hij kaal en heeft hij buisjes door zijn hoofd. Ik zou zo ontzettend graag bij hem zijn nu.
zondag 17 mei 2015 om 22:22
Oh, wat dat betreft is die IC een ramp. Als er geen alarmen afgaan staat er wel weer een stoet witjassen op de stoep om testjes af te nemen . Aan de andere kant vond ik de IC voor mezelf juist een stuk 'rustiger' dan de medium care, want op de IC werd er letterlijk 24/7 op zoon gelet en op de MC lag ie soms toch alleen en dat zat me in het begin niks lekker. Misschien dat dat je nog enige 'troost' kan bieden: het idee dat je vriend in elk geval goed bewaakt wordt.
Wat die onrust betreft: tegen ons zeiden de neurologen dat dat juist een teken was van herstel. Maar dat ligt voor een hersenkneuzing wellicht anders dan voor een SAB, dat weet ik ook niet. Het is in ieder geval echt rot om te zien, zeker als je dan wordt weggestuurd. Heel veel sterkte maar weer. Hopelijk heb je morgen beter nieuws te melden .
Wat die onrust betreft: tegen ons zeiden de neurologen dat dat juist een teken was van herstel. Maar dat ligt voor een hersenkneuzing wellicht anders dan voor een SAB, dat weet ik ook niet. Het is in ieder geval echt rot om te zien, zeker als je dan wordt weggestuurd. Heel veel sterkte maar weer. Hopelijk heb je morgen beter nieuws te melden .
zondag 17 mei 2015 om 22:31
