Relaties
alle pijlers
zieke relatie - peptalk / oorvijg - anything?!
dinsdag 16 september 2008 om 04:09
Nooit gedacht dat ik ooit een dergelijke post hier op het forum zou zetten..
Afgelopen zondag hebben we nog in een stad huizen bekeken, ons lijstje van Funda, voor ons nieuwe huis.
Met wat ruimte voor een kindje zelfs, misschien... Terrasje in de zon - fijn diner daarna..
En nu zit ik hier alleen, want summerman pakte zojuist zijn koffers en verdween.
Voelt ineens meer 'fall' dan 'summer', en het beangstigt me meer dan ik wil toelaten.
En ik voel me schuldig. Ik vraag me af wat mijn aandeel is, of het alleen mijn aandeel was, of ik werkelijk alleen de gek in dit geheel ben. Of er mensen zijn die herkennen dat een relatie zó ontzettend lelijk en vuil en allesverterend ziek kan zijn.
En.. (ok, ja - sorry... maar voel je hem al aan komen?) of er nog hoop is. Ergens, misschien?
Ik weet niet eens precies wat er zich hier in godsnaam allemaal heeft afgespeeld.. terwijl ik zelf bij was.
Er is vannacht werkelijk een moment geweest dat ik dacht dat ik er geweest was.
Ik weet wel dat ik ook een ruzie heb uitgelokt.
Mijn hemel, wat ben ik wanhopig nu, en ik realiseer me terdege dat dit een ontzettend ongezonde situatie is. (ik kan ook al een aantal postsers voorstellen waarvan ik de reactie nu misschien té ontnuchterend vind, maar kom maar op dan, ik had hem zelf eerder zelf net zo gesteld.. )
Om kort te zijn: 2 eind-dertigers. (te?) Druk leven. Bewogen tijd achter de rug,. Zijn vader afgelopen maart overleden. Beiden zeer veeleisendende baan. Ik geef al een tijdje aan dat ik het niet meer trek zo (ik draai voor mjn gevoel voor alles op, maar trek het tegelijk ook naar me toe - realiseer ik me). Vriend (! .. jeetje ... "ex"?) heeft hier mi niet veel oren naar/ sluit zijn oren hiervoor = veel ruzie. Daarbij het feit dat hij in onze beginperiode veel is vreemd gegaan. `ik heb ervoor gekozen om bij hem te blijven, maar wel met veel 'bombarie', zogezegd - al had ik dat eerder niet zo voorzien..
Vannacht: het begon met een stomme discussie (nacht van zo op maandag) over het feit dat ik wil dat hij zijn steentje bij draagt in het huishouden. Hij reageert afstandelijk, koud, wil de discussie niet aan. Ik wordt (te) emotioneel, hij reageert niet, ik neem vervolgens afstand. Hij gaat naar bed, ik wil toch nog de discussie aan gaan / uit lokken. Vriend zegt dat ik nu dan maar " op moet rotten", ik geef uit onmacht een schop tegen een krukje in de kamer , vriend vliegt mij aan. Dan gaat het snel: 3 brillen gesneuveld/doormidden gebroken, heb ik een buddhabeeld dat hij van mijn vader kreeg kapot gegooid en is een vaas van mij door de hal gegaan. Ik heb een blauw oog, hij heeft mijn keel dicht geknepen, me op de grond gewerkt. Zijn nek zit onder het bloed en de krassen van mijn nagels. Beiden nu waarschijnlijk bont en blauw.
Een van de buren heeft ws. de politie gebeld, want die plukte mij van straat nadat ze bij ons aan de deur waren geweest. Onbeschrijfelijk wat er door je heen gaat als je met 2 politiemannen 's nachts op straat staat voor zoiets. Een nachtmerrie.
Ik dacht altijd dat wij bestemd waren voor elkaar. Toen ik hem ontmoette, had ik (bizar genoeg, voor velen - en begrijpelijk!- het gevoel dat ik hem uit een vorig leven kende. En nu hebben we elkaar zo beschadigd dat we niet eens met goed fatsoen hier door de buurt kunnen lopen.. Ik durf geeneens de post morgen op te halen, eerlijk gezegd.
Ik geloof dat ik echt liever ergens anders,iemand anders, in een ander leven was, nu.
De 2 momenten eerder vannacht dat ik dacht dat "dit het was", leken, en lijken me, eerder een verlossing. Terwijl dat echt tegen al mijn principes in druist.
Dit had ik nooit gedacht.
Afgelopen zondag hebben we nog in een stad huizen bekeken, ons lijstje van Funda, voor ons nieuwe huis.
Met wat ruimte voor een kindje zelfs, misschien... Terrasje in de zon - fijn diner daarna..
En nu zit ik hier alleen, want summerman pakte zojuist zijn koffers en verdween.
Voelt ineens meer 'fall' dan 'summer', en het beangstigt me meer dan ik wil toelaten.
En ik voel me schuldig. Ik vraag me af wat mijn aandeel is, of het alleen mijn aandeel was, of ik werkelijk alleen de gek in dit geheel ben. Of er mensen zijn die herkennen dat een relatie zó ontzettend lelijk en vuil en allesverterend ziek kan zijn.
En.. (ok, ja - sorry... maar voel je hem al aan komen?) of er nog hoop is. Ergens, misschien?
Ik weet niet eens precies wat er zich hier in godsnaam allemaal heeft afgespeeld.. terwijl ik zelf bij was.
Er is vannacht werkelijk een moment geweest dat ik dacht dat ik er geweest was.
Ik weet wel dat ik ook een ruzie heb uitgelokt.
Mijn hemel, wat ben ik wanhopig nu, en ik realiseer me terdege dat dit een ontzettend ongezonde situatie is. (ik kan ook al een aantal postsers voorstellen waarvan ik de reactie nu misschien té ontnuchterend vind, maar kom maar op dan, ik had hem zelf eerder zelf net zo gesteld.. )
Om kort te zijn: 2 eind-dertigers. (te?) Druk leven. Bewogen tijd achter de rug,. Zijn vader afgelopen maart overleden. Beiden zeer veeleisendende baan. Ik geef al een tijdje aan dat ik het niet meer trek zo (ik draai voor mjn gevoel voor alles op, maar trek het tegelijk ook naar me toe - realiseer ik me). Vriend (! .. jeetje ... "ex"?) heeft hier mi niet veel oren naar/ sluit zijn oren hiervoor = veel ruzie. Daarbij het feit dat hij in onze beginperiode veel is vreemd gegaan. `ik heb ervoor gekozen om bij hem te blijven, maar wel met veel 'bombarie', zogezegd - al had ik dat eerder niet zo voorzien..
Vannacht: het begon met een stomme discussie (nacht van zo op maandag) over het feit dat ik wil dat hij zijn steentje bij draagt in het huishouden. Hij reageert afstandelijk, koud, wil de discussie niet aan. Ik wordt (te) emotioneel, hij reageert niet, ik neem vervolgens afstand. Hij gaat naar bed, ik wil toch nog de discussie aan gaan / uit lokken. Vriend zegt dat ik nu dan maar " op moet rotten", ik geef uit onmacht een schop tegen een krukje in de kamer , vriend vliegt mij aan. Dan gaat het snel: 3 brillen gesneuveld/doormidden gebroken, heb ik een buddhabeeld dat hij van mijn vader kreeg kapot gegooid en is een vaas van mij door de hal gegaan. Ik heb een blauw oog, hij heeft mijn keel dicht geknepen, me op de grond gewerkt. Zijn nek zit onder het bloed en de krassen van mijn nagels. Beiden nu waarschijnlijk bont en blauw.
Een van de buren heeft ws. de politie gebeld, want die plukte mij van straat nadat ze bij ons aan de deur waren geweest. Onbeschrijfelijk wat er door je heen gaat als je met 2 politiemannen 's nachts op straat staat voor zoiets. Een nachtmerrie.
Ik dacht altijd dat wij bestemd waren voor elkaar. Toen ik hem ontmoette, had ik (bizar genoeg, voor velen - en begrijpelijk!- het gevoel dat ik hem uit een vorig leven kende. En nu hebben we elkaar zo beschadigd dat we niet eens met goed fatsoen hier door de buurt kunnen lopen.. Ik durf geeneens de post morgen op te halen, eerlijk gezegd.
Ik geloof dat ik echt liever ergens anders,iemand anders, in een ander leven was, nu.
De 2 momenten eerder vannacht dat ik dacht dat "dit het was", leken, en lijken me, eerder een verlossing. Terwijl dat echt tegen al mijn principes in druist.
Dit had ik nooit gedacht.
Computer says nooooo
vrijdag 19 september 2008 om 22:23
zaterdag 20 september 2008 om 10:54
weer dank voor jullie knuffel en liefs etc.. !
Eleonora: ik denk over beiden na. Een toekomst voor mezelf en ik ben aan het onderzoeken of hij daar nog een rol in kán spelen.
Ik besef dat het misschien ongeloofwaardig lijkt, maar in de ruzie/uitbarsting die wij hebben gehad lag zeker een grote rol voor mij. Een beetje in het kader van een topic dat hier een tijd geleden liep over 'zuigen' ed. En verder merk ik dat ik zó ontzettend gedraineerd ben, dat ik de helft van de tijd (of 4/5?) niet eens de puf meer heb om na te denken. Ik ben zzp-er, kan niet zomaar mijn werk laten, maar aangezien het nu de periode is, dat de opdrachten af moeten, moet ik gewoon echt heel hard werken. Juist als ik een toekomst voor mezelf alleen zou zien, dat is iets dat ik me dan dubbelop realiseer.
Ik realiseer me dat het voor de meesten van jullie ws over komt alsof ik mijn kop in het zand steek. Zo voelt het voor mij niet. Ik moet hier echt goed over nadenken en weet dat wij beiden net zo ziek / beschadigd zijn. Door elkaar, en door onze jeugd. Zoals mijn psychologe gister zei: daar waar je grootste zwakte ligt, zit ook je grootste kracht.
Eleonora: ik denk over beiden na. Een toekomst voor mezelf en ik ben aan het onderzoeken of hij daar nog een rol in kán spelen.
Ik besef dat het misschien ongeloofwaardig lijkt, maar in de ruzie/uitbarsting die wij hebben gehad lag zeker een grote rol voor mij. Een beetje in het kader van een topic dat hier een tijd geleden liep over 'zuigen' ed. En verder merk ik dat ik zó ontzettend gedraineerd ben, dat ik de helft van de tijd (of 4/5?) niet eens de puf meer heb om na te denken. Ik ben zzp-er, kan niet zomaar mijn werk laten, maar aangezien het nu de periode is, dat de opdrachten af moeten, moet ik gewoon echt heel hard werken. Juist als ik een toekomst voor mezelf alleen zou zien, dat is iets dat ik me dan dubbelop realiseer.
Ik realiseer me dat het voor de meesten van jullie ws over komt alsof ik mijn kop in het zand steek. Zo voelt het voor mij niet. Ik moet hier echt goed over nadenken en weet dat wij beiden net zo ziek / beschadigd zijn. Door elkaar, en door onze jeugd. Zoals mijn psychologe gister zei: daar waar je grootste zwakte ligt, zit ook je grootste kracht.
Computer says nooooo
zondag 21 september 2008 om 10:37
Ik vind niet dat je je kop in het zand steekt. Als iemand weet dat je ook je eigen rol moet bekijken bij geweld in een relatie, ben ik het wel.
Wat je nu schrijft is echter wel weer anders dan toen het net gebeurd was. Toen schreef je dat jullie allebei zo slecht zijn in het hebben van een relatie dat jullie toen besloten hebben het samen te gaan proberen. Dat ziet er niet uit als een stevig fundament. Je baan zal zeker invloed hebben op hoe je je voelt, daar twijfel ik niet aan. Is het fundament goed dan kun je de wereld aan, ook daarvan kan ik als ervaringsdeskundige getuigen.
Jullie begonnen al met een periode waarin hij vreemdging (als ik het goed begrepen heb) en dat sleep je mee, die rugzak met ellende en wantrouwen, ook als je denkt dat je het achter je hebt gelaten, dan nog komt het naar boven en dat zuigen, dat klieren, dat op een negatieve manier aandacht vragen is iets wat (o.a.) voortkomt uit woede en frustratie, kennelijk iets wat hij losmaakt bij jou.
Natuurlijk zijn er elementen in jouw karakter die voor hem niet makkelijk zijn om mee te leven, dat zal andersom ook zo zijn maar - om even een uitgewoond word te gebruiken - ik denk dat er een vorm van 'respect' mist tussen jullie en dat maakt de drempel om je helemaal te laten gaan in een conflict lager dan wanneer dat respect wel aanwezig is.
Vanzelfsprekend is het helemaal aan jou hoe het verder gaat tussen jullie. Voor jou hoop ik dat het wordt zoals je je hebt voorgesteld. Blijf zo eerlijk mogelijk tegen jezelf, al was het alleen maar tegen jezelf maar hou die beweegredenen om bij elkaar te blijven zuiver voor jezelf, ook als je bijvoorbeeld blijft omdat je helemaal geen zin hebt om weer alleen te zijn en op een dag weer een nieuwe relatie met iemand te moeten beginnen
Doe rustig aan, geef je hoofd vooral zo vaak mogelijk vakantie en als je geen zin hebt om diep in te gaan op je relatie, doe dat dan ook vooral niet, ik begrijp het volkomen.
(f)
Wat je nu schrijft is echter wel weer anders dan toen het net gebeurd was. Toen schreef je dat jullie allebei zo slecht zijn in het hebben van een relatie dat jullie toen besloten hebben het samen te gaan proberen. Dat ziet er niet uit als een stevig fundament. Je baan zal zeker invloed hebben op hoe je je voelt, daar twijfel ik niet aan. Is het fundament goed dan kun je de wereld aan, ook daarvan kan ik als ervaringsdeskundige getuigen.
Jullie begonnen al met een periode waarin hij vreemdging (als ik het goed begrepen heb) en dat sleep je mee, die rugzak met ellende en wantrouwen, ook als je denkt dat je het achter je hebt gelaten, dan nog komt het naar boven en dat zuigen, dat klieren, dat op een negatieve manier aandacht vragen is iets wat (o.a.) voortkomt uit woede en frustratie, kennelijk iets wat hij losmaakt bij jou.
Natuurlijk zijn er elementen in jouw karakter die voor hem niet makkelijk zijn om mee te leven, dat zal andersom ook zo zijn maar - om even een uitgewoond word te gebruiken - ik denk dat er een vorm van 'respect' mist tussen jullie en dat maakt de drempel om je helemaal te laten gaan in een conflict lager dan wanneer dat respect wel aanwezig is.
Vanzelfsprekend is het helemaal aan jou hoe het verder gaat tussen jullie. Voor jou hoop ik dat het wordt zoals je je hebt voorgesteld. Blijf zo eerlijk mogelijk tegen jezelf, al was het alleen maar tegen jezelf maar hou die beweegredenen om bij elkaar te blijven zuiver voor jezelf, ook als je bijvoorbeeld blijft omdat je helemaal geen zin hebt om weer alleen te zijn en op een dag weer een nieuwe relatie met iemand te moeten beginnen
Doe rustig aan, geef je hoofd vooral zo vaak mogelijk vakantie en als je geen zin hebt om diep in te gaan op je relatie, doe dat dan ook vooral niet, ik begrijp het volkomen.
(f)
zondag 21 september 2008 om 10:48
Hai Summer,
Goed te horen dat je inmiddels meer rust en ruimte in je hoofd hebt om na te denken over de gebeurtenis, dat wat je wilt, hoe je verder wilt, en je toekomst met of zonder Summerman vorm te geven. Uit je post en je schrijfstijl blijkt ook dat je nu beter in staat bent erover na te denken. Hoop dat je er (met hulp van de psychologe) uitkomt, maar heb daar wel vertrouwen in, door de manier waarop je erover schrijft. Zolang je maar eerlijk blijft ten opzichte van jezelf, je eigen gevoel en dat wat je nodig hebt.
Knuffel,
Erwt
Goed te horen dat je inmiddels meer rust en ruimte in je hoofd hebt om na te denken over de gebeurtenis, dat wat je wilt, hoe je verder wilt, en je toekomst met of zonder Summerman vorm te geven. Uit je post en je schrijfstijl blijkt ook dat je nu beter in staat bent erover na te denken. Hoop dat je er (met hulp van de psychologe) uitkomt, maar heb daar wel vertrouwen in, door de manier waarop je erover schrijft. Zolang je maar eerlijk blijft ten opzichte van jezelf, je eigen gevoel en dat wat je nodig hebt.
Knuffel,
Erwt
Peas on earth!
maandag 22 september 2008 om 22:39
Ah Red, lieverd!
!!!
Nouja, vandaag best een oké-dagje, eigenlijk .. met werk ging het boven verwachting fijn en postitief. In de middag ben ik naar de ikea gegaan voor een nieuwe vaas (die roze van Hella Jongerius).
Klinkt het oppervlakig als ik zeg dat ik echt blij ben dat ik nu tenminste iéts weer heel heb kunnen maken?
Het gesprek afgelopen vrijdag bij de psych heeft me veel gedaan en een hoop losgemaakt aan gevoelens, maar ook verbanden die ik nu veel duidelijker zie. Die wel in verband staan met vorige week, maar toch ook los van summerman.
Enerzijds vind ik dat echt hartstikke pijnlijk, anderzijds ben ik er bijna blij om, want kan er weer een stukje (groot stuk voor mijn gevoel) verwerkt en opgeruimd worden.
Eleonora: ik 'versta' je post, je bent een lieverd en een hele wijze, ook. Ik heb er veel aan en je laat me ook echt nadenken.
Je hebt gelijk als je opmerkt dat mijn houding nu weer wat anders is als toen het net gebeurd was.
Het woord respect is inderdaad waar ik afgelopen dagen heel erg mee in de weer ben geweest.
Over-en-weer zijn we dat in de loop der tijd verloren.
Was het er in het begin al niet van zijn kant voor mij toen hij vreemd ging, van mij niet voor mezelf én voor hem toen ik bij hem bleef maar wel probeerde te controleren. Het gekke is, als we in ons 'normale' doen zijn, hebben we juist heel veel respect voor elkaar, misschien is het juist daarom dat we dit niet goed begrijpen en er over moeten nadenken wat we hier mee moeten ipv er meteen helemaal mee kappen.
verder heb ik me ook ingeschreven voor een "damesclupje", zoals ik het maar gekscherend noem.. voor vrouwen die m.o.m. dezelfde dingen in hun jeugd hebben meegemaakt en op volwassen leeftijd op dezelfde dingen wat vastlopen. Ik ben heel benieuwd. Vind het wel heel spannend, maar denk dat het sowieso erg goed is. Voor mij. Summertijd.
Liefs, xsum.
!!!
Nouja, vandaag best een oké-dagje, eigenlijk .. met werk ging het boven verwachting fijn en postitief. In de middag ben ik naar de ikea gegaan voor een nieuwe vaas (die roze van Hella Jongerius).
Klinkt het oppervlakig als ik zeg dat ik echt blij ben dat ik nu tenminste iéts weer heel heb kunnen maken?
Het gesprek afgelopen vrijdag bij de psych heeft me veel gedaan en een hoop losgemaakt aan gevoelens, maar ook verbanden die ik nu veel duidelijker zie. Die wel in verband staan met vorige week, maar toch ook los van summerman.
Enerzijds vind ik dat echt hartstikke pijnlijk, anderzijds ben ik er bijna blij om, want kan er weer een stukje (groot stuk voor mijn gevoel) verwerkt en opgeruimd worden.
Eleonora: ik 'versta' je post, je bent een lieverd en een hele wijze, ook. Ik heb er veel aan en je laat me ook echt nadenken.
Je hebt gelijk als je opmerkt dat mijn houding nu weer wat anders is als toen het net gebeurd was.
Het woord respect is inderdaad waar ik afgelopen dagen heel erg mee in de weer ben geweest.
Over-en-weer zijn we dat in de loop der tijd verloren.
Was het er in het begin al niet van zijn kant voor mij toen hij vreemd ging, van mij niet voor mezelf én voor hem toen ik bij hem bleef maar wel probeerde te controleren. Het gekke is, als we in ons 'normale' doen zijn, hebben we juist heel veel respect voor elkaar, misschien is het juist daarom dat we dit niet goed begrijpen en er over moeten nadenken wat we hier mee moeten ipv er meteen helemaal mee kappen.
verder heb ik me ook ingeschreven voor een "damesclupje", zoals ik het maar gekscherend noem.. voor vrouwen die m.o.m. dezelfde dingen in hun jeugd hebben meegemaakt en op volwassen leeftijd op dezelfde dingen wat vastlopen. Ik ben heel benieuwd. Vind het wel heel spannend, maar denk dat het sowieso erg goed is. Voor mij. Summertijd.
Liefs, xsum.
Computer says nooooo
dinsdag 23 september 2008 om 14:57
Lieve schat,
Petje af voor de manier waarop je met alles om gaat meissie.
Heel moedig van jou om je aan te sluiten bij een groep vrouwen die m.o.m. het zelfde hebben mee gemaakt als jij.
Ik denk dat je daar heel goed aan doet.
Want hoewel het niet altijd even makkelijk zal zijn om alle verhalen aan te horen zou het voor jou ook een eyeopener kunnen zijn.
Ik hoop dan ook echt dat je daar de steun en support zult krijgen om je te helpen in het hele verwerkingsproces.
Hele dikke kus van mij.
Petje af voor de manier waarop je met alles om gaat meissie.
Heel moedig van jou om je aan te sluiten bij een groep vrouwen die m.o.m. het zelfde hebben mee gemaakt als jij.
Ik denk dat je daar heel goed aan doet.
Want hoewel het niet altijd even makkelijk zal zijn om alle verhalen aan te horen zou het voor jou ook een eyeopener kunnen zijn.
Ik hoop dan ook echt dat je daar de steun en support zult krijgen om je te helpen in het hele verwerkingsproces.
Hele dikke kus van mij.
zondag 5 oktober 2008 om 15:36
