Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.

Zusje, wat ontzettend kl*te! Dat je vader op deze manier contact met je probeert te zoeken, onder deze omstandigheden, triest hoor...



Dat rare gevoel in je maag ken ik. Iedere keer als ik nieuws van 'hun' hoor, heb ik hetzelfde. Het gaat wel weg, misschien helpt het om met je moeder en zusje er over te praten? Bij mij helpt praten met mijn man / broer altijd om het gevoel te plaatsen.



Wel ontzettend lief van je dat je toch nog een lief berichtje voor Julus achterlaat!



Heel veel sterkte lieverd!

Dankje Artemis. Ben de halve middag aan het bellen geweest en heb met collega's zitten praten (ze kennen de situatie).



De knoop zakt alweer iets. Heb me net nog maar even gestort op die presentatie voor volgende week en zo lekker een bbq hier, even mijn zinnen verzetten.

Lieve Rosy,



Allereerst wil ik je zeggen, dat je hier altijd kan komen en je gevoelens uiten. We zullen hier nooit oordelen en je vindt hier altijd een luisterend oor / een sterke schouder.



Ik lees dat je volgende week weer gaat schilderen. Wat onzettend goed! Alvast heel veel plezier daarmee.



Ik ben niet altijd dicht bij mijn gevoel gebleven. Er zijn tijden geweest, en die zijn er nu nog, dat ik de gevoelens van anderen voor die van mezelf laat gaan. Toen ik nog bij mijn ouders woonde, was mijn gevoel van ondergeschikt belang. Wat er gebeurde in dat huis, had niets met mijn gevoelens te maken, en alles met die van 'hun'. Mijn broer en ik konden mening niet uitten zonder dat er agressie van hun kant bij kwam kijken. Hoe durfden wij een eigen mening te hebben?! Zo'n houding kan veel kapot maken, kan ik je vertellen. Toch ben ik mijn eigen gevoel nooit kwijt geraakt, ik weet het alleen wel erg goed te verbergen. Ik hoor vaak dat ik zo sterk overkom, alsof niets mij kan raken. Terwijl ik dat zelf niet zo ervaar. Begrijp je?



Nu nog, als ik het idee heb dat de andere persoon agressief zou kunnen worden of erg dominant is, vind ik het moeilijk om dicht bij mijn eigen gevoel te blijven. Het blijft een gevecht...

....

....

.........

Dank je voor je lieve woorden Artemis, doet me meer dan ik dacht. De reacties, dit hele topic. Zo mooi om te lezen hoe jullie elkaar steunen en er zo open over praten. Je hebt ook behoorlijk wat bagage als ik het zo lees.



Ik doe m'n best om dicht bij m'n gevoel te blijven, mijn mening was niet belangrijk daarvoor was ik immers veel te dom voor. Twee ouders (waarvan 1 ex-stiefvader) met weliswaar een zeer hoog IQ maar een laag EQ besefte ik later maar mijn gevoel van dom-zijn was inmiddels diepgeworteld. Hoewel ik mezelf nu niet dom vind, merk ik wel dat ik mezelf tegen hou om bijvoorbeeld te kiezen voor een functie die ik waarschijnlijk wel aan kan maar niet durf want faalangst terwijl het tot dusverre altijd goed gaat. Dat is ook punt waar ik nu aan werk. Het is echt stapje voor stapje, steeds zekerder dat wel.



Later zal ik wel wat meer vertellen maar in mijn jeugd was ik voornamelijk op mezelf aangewezen, ik was min of meer de moeder van mijn moeder, veel eenzaam (letterlijk vanaf mijn vijfde vaak alleen thuis 's avonds want moeder had dan een vriendje), onveilig, geen geknuffel, angst voor haar onderkoelde en cynische woede aanvallen. Er vooral zijn (stil en lief) voor mijn moeder want zij had het al zwaar genoeg. Dit was ook zo maar ja, ik heb hier niet om gevraagd. Tijdens dit schrijven, komen ook herinneringen naar boven die lang zijn weggestopt. Zo kan ik me herinneren toen ik 7 was, dat mijn moeder weer eens 's avonds wegging naar vriendje x en ik dat niet wilde, heb staan huilen, * tekst weggehaald * maar ik meende het toen echt, baf deur dicht. Heb daarna met een mes in m'n handen gestaan, mezelf in slaap gehuild. Daarna heb ik nimmer er meer iets over gezegd. Dit staat me zo helder voor de geest en komt eens in de zoveel tijd terug. Het zijn zomaar van die herinneringen die mijn gevoel van toen illustreerde, eenzaam en leeg. Ook altijd weer afwachten met wat voor eng figuur ze weer thuis zou komen. Het waren niet altijd de meest gezonde mannen. Ik dacht vaak 'arme mam' maar als ik mezelf nu als kind zie, denk ik arm kind was ik toen eigenlijk. Veel dingen wel min of meer verwerkt maar in bepaalde situaties voel ik me weer dat eenzame kind, niet helemaal goed geworteld, zoals hier al wordt geschreven.



Het gaat nu goed maar jullie ervaringen halen bij mij veel naar boven en ergens wil ik dat ook omdat ik de laatste tijd het gevoel heb dat ik niet meer weet wat het gevoel nou is. Gevoel was een beetje weg, beetje weggevlucht in sociaal wenselijk gedrag. Naar de buitenwereld kan dat heel handig zijn maar zo wil ik niet zijn.



Sterkte zusje78!

De laatste tijd post ik veel minder, maar ik lees wel actief mee op het forum. Waaronder in dit topic!

Wil even zeggen dat ik iedere keer weer geraakt word door de wijsheid en warmte die ik hier aantref! Jullie zijn echt boeiende, slimme en lieve vrouwen allemaal!

En ik zag te laat dat er een ontmoeting is geweest, had jullie graag in levende lijve een keer ontmoet.

Succes met alles in ieder geval!

Lees nu pas je bericht Elmervrouw. Dat in bochten wringen wat herkenbaar. In mijn nabije omgeving lijkt alleen maar plaats voor snelle oplossingen en niet meer voelen. Daarom begon ik ook zo aan m'n eigen gevoel te twijfelen. Bij TO van 'reden tot een feestje' begon ik ook heel oplossingsgericht te denken terwijl ik eigenlijk vooral wil dat ze de ruimte heeft om haar gevoel te ventileren.



Dikke

Ik ben zo enorm onder de indruk van alle verhalen die hier staan! Ik heb niet alles kunnen lezen maar wel een hoop en ga de rest ook zeker als de koters in bed liggen doorlezen.



Het valt me op dat er zoveel gelijkenissen zijn en dat we dus allemaal te maken hebben gehad met verdriet van en door onze ouders. Ik ben ervan overtuigd dat het gedeeltelijk met die generatie te maken heeft gehad. Uitzonderingen zijn er natuurlijk altijd bij wanneer ouders beter eerst een opvoedingscursus hadden moeten hebben of gewoon geen kinderen hadden moeten nemen. Kinderen krijgen is makkelijk, een goede opvoeding geven is moeilijk. Later als ze officieel volwassen zijn zul je namelijk pas weten of je het goed hebt gedaan.



Ik ben van mening dat onze ouders veel negatiever waren. En waardoor dat dan kwam?



Mijn opvoeding is geen opvoeding geweest, althans, tot mijn 8ste heb ik er eentje gehad, daarna kwam er een scheiding, een lelijke scheiding en werden wij als kinderen aan ons lot overgelaten. Ik heb mezelf dus moeten opvoeden met de nodige dramatische consequencies tot gevolg. Mijn twee zusters en broertje hebben niet minder geleden onder het feit dat mijn ouders hun eigen problemen eerst wilde oplossen zonder te bedenken dat er 4 kleine kinderen waren. Wat er allemaal gebeurd is, is simpelweg teveel om op te noemen. Het is een Jerry Springer verhaal. Nu heb ik geen relatie meer met mijn moeder, zij kent mijn kinderen niet en ik weet niet of dat ooit zal gebeuren. Met mijn vader gaat dit nu wel goed, maar ook hij komt nog onder een vragenvuur binnenkort. Ik wil bepaalde dingen weten voordat hij (hoewel hij nog jong is) de pijp uit gaat. Ik weet namelijk een heleboel dingen, van mezelf en via mijn zusters en ook via mijn moeder maar niet zijn kant van het verhaal. Een van de dingen die ik mijn vader graag wil vragen is het volgende, om je maar even een idee te geven van wat er bij ons aan toe ging;



Mijn ouders waren al uit elkaar (nog niet officieel gescheiden), mijn moeder ging mee naar Ponnypark Slagharen om ons kinderen een plezier te doen. Let wel, mijn vader heeft haar de dag dat er een einde kwam aan de relatie het ziekenhuis ingeslagen, dit gevecht in de tuin heb ik als 7 jarige met eigen ogen gezien. Anyway, ze deelden geen bed in het bungalowtje en dat bleek, daar kwam ik snel achter, teleurstellend voor mijn vader.

Ik ging met mijn vader samen het reuzenrat in en hij vroeg mij of ik hem ergens mee wilde helpen. Ik wilde mijn vader altijd plezieren en was ook een beetje zijn oogappel dus ik vroeg wat ik moest doen. Ik was nog steeds een wurm van 7, maar wel wijs. Ik moest van mijn vader slapen in het stapelbed waar mijn moeder lag met mijn broertje, zodat zij wel in het bed met mijn vader moest gaan liggen aangezien er geen plaats meer was voor haar. Je begrijpt, ik sliep met mijn vader in een tweepersoonsbed. Ik voelde als kind een enorme druk en voelde me verschrikkelijk terwijl we naar het huisje liepen waar ik mijn moeder onder ogen zou komen, en zij zich niet bewust was van wat er die avond zou gaan gebeuren. Zij zou waarschijnlijk heel boos op me worden en verdrietig zijn waarom ik niet in mijn eigen bed wilde liggen... Ik voelde me verscheurt van binnen en kan me herinneren dat ik eigenlijk heel hard weg wilde lopen. Die avond heb ik besloten dat ik bij mijn vader in bed zou gaan liggen. Ik heb dit later verteld aan mijn moeder en mijn vader heeft het er nooit met mij over gehad, hij hoopt waarschijnlijk dat ik het vergeten ben. Zo zijn er nog meer dingen, mijn moeder heeft uiteindelijk in mijn ogen de meest schandelijke fout gemaakt waardoor ik haar nooit meer kan vertrouwen.



Mijn ouders hebben gefaalt, in bijna alles, en ik denk dat ze zich dat ook wel beseffen. Ze zijn ons kwijtgeraakt door eigen schuld en ik kan me niet voorstellen wat voor een verdriet dat moet zijn als ik naar mijn eigen kinderen kijk, ik zou het niet kunnen verdragen mijn kinderen zo kwijt te raken of op het spel te zetten. Ik heb dus wel een wijze les geleerd uit hun opvoeding want ik weet in ieder geval hoe ik het NIET moet doen.



Tuurlijk zijn er best wat dingetjes die leuk zijn geweest, en die koester ik ook en soms idealiseer ik ze ook, ik zal ze nooit vergeten.



Het meest trieste van het hele gebeuren is dat wij als zusters en broertje nooit een normale relatie zullen hebben, we zijn uit elkaar gerukt door omstandigheden. We gingen allemaal veel te vroeg uit huis (welkom waren we toch niet, eigenlijk alleen maar tot last en dat werdt ook gezegd). Mijn vader moest slaan en wilde alles op zijn manier, heeft ook mijn broertje nooit geaccepteerd om zijn homo-zijn. Ik word er verdrietig van nu alles weer bovenkomt, het doet uiteindelijk nog zoveel pijn omdat ik dit nooit met mijn eigen kinderen zou doen.



Bizar allemaal, wat er gebeurd is in mijn leven. Ik begin me nu weer allerlei situaties voor de geest te halen terwijl ik type. Edgar Thole, schrijver van het boek "a new Earth" zegt dat we moeten leven in het moment, niet in het verleden en niet in de toekomst..laat ik dat maar in Godesnaam doen dan..

Wow, wat een reacties allemaal. Ik moet zo weg en zal pas later reageren op ieder afzonderlijk.



Mijn complimenten met het lef dat jullie genomen hebben om hier te reageren. De eerste keer dat ik het deed (op pagina 15 of zoiets) zat ik naderhand te trillen op mijn stoel. En ook ik had schrik: wat voor reacties komen er? Vinden ze me niet ontzettend negatief? En toen er eenmaal gereageerd werd, en ook zo voorzichtig en positief, was dat ook best wel heftig. Ik werd geloofd, er werd naar me geluisterd (gelezen) én ik werd niet zielig gevonden. Hoe ik nu in het leven sta werd geprezen en het feit dat ik mijn loyaliteit aan mijn gezin van herkomst opgaf, werd niet afgestraft.



Al met al geen kattepis, maar het levert me echt heel veel op. Ik ga zo naar een cursus theater en voor het eerst in mijn leven maak ik me geen zorgen of mensen me wel aardig of leuk zullen vinden.



Ook bij de anderen op dit topic zie ik heel veel positieve beweging. Dat gun ik jullie ook. Dat dit topic voor jullie 'a soft place to land' mag zijn. Liefs!!

Rosy76, Noyo, Feverine welkom, hier is altijd een luisterend oor, er is ruimte voor iedereen die zijn verhaal kwijt wil.



Ik ben weer wat rustiger. BBQ was leuk (en lekker!) en erg nuttig om er even niet aan te denken. Ben er nu eigenlijk wel zeker uit dat ik niet naar de begrafenis ga, het hoofdstuk was al afgesloten en het verandert niks. En ik kan er ook geen traan om laten, hoe hard dat ook klinkt, ik voel er weinig bij.



Nu alleen thuis, dus ik ga denk ik maar lekker met een neut in mijn piama bankhangen, tv kijken en een beetje forummen.



Fijn weekend lieverds!

Zusje, fijn om te lezen dat je toch nog een leuke avond hebt gehad. Die pyama en neut klinken goed... Dat ga ik later vanavond ook maar eens proberen.



Hanke, wat maak jij een enorme stappen deze week! En natuurlijk hoef je je geen zorgen te maken over wat anderen van je vinden: je bent een geweldige vrouw!



NoYo, welkom hier!





Feverine, jammer dat je de berichten over onze meeting te laat hebt gezien, maar we zijn vast besloten er nog een te doen, waar je natuurlijk van harte welkom bent.



Ik moet weer vliegen... Alvast een fijn weekend, lieverds!

Dus ik kan hier mijn gedachtes kwijt over vroeger? Dat zou fijn zijn.



Nogmaals, ik herken zoveel hier!!

Toptopic!!

Wat een spannende dag voor je Julus. Wat heerlijk om hem weer echt mee terug naar huis te mogen nemen. Ik hoop dat het goed verliep. En ik begrijp dat gevoel wel, juist als je je gelukkig voelt, ervaar je dat zwaard van damocles des te erger. Ook al is er geen aanleiding toe. Ik heb dat ook lang gehouden. Geniet van de mooie momenten, vergeet dat niet .



En Zusje, wat heftig om zo plots je vader te spreken. Natuurlijk viel dat rauw op je dak. Voelde je je overrompeld en overhoop gehaald. Wat erg dat hij dat probeerde en gelukkig dat je moeder het eerst met jou wilde overleggen. Als je geen goede band had met je opa en je eigenlijk helemaal niet je vader wil zien, lijkt niet gaan me een prima oplossing. Dat is dan het beste voor jezelf. Fijn dat je avond toch nog leuk was en je je weer wat rustiger voelt .



En ik vind dat juist mooi aan jou EV. Je bent een vriendelijke, zachte vrouw. Daar is niets mis mee. Daar hoef je niets aan te veranderen. Je kunt ook grenzen trekken en sterk voor jezelf staan wanneer je vriendelijk en mild bent. Fijn dat je psych dat in een heel ander perspectief plaatste en je dat zo helder zag en voelde.



En herkenbaar wat je zei over dat posten Hanke, ik heb dat ook lang gehouden als ik wat meer van mezelf liet zien. Ik ben zo blij met hoe dit topic is gelopen want het heeft mij hetzelfde gegeven als wat jij beschrijft. En wat leuk van die cursus (veel plezier!!!) en nog veel leuker dat je je geen zorgen maakt om de indruk die je maakt. Moet je ook niet doen, je bent zo'n lieverd .



Feverine, leuk om je weer te zien en te weten dat je er nog bent en meeleest.



Jij ook een fijn weekend Artemis. En wat ben je toch lief en zorgzaam .



En welkom Rosy . Fijn dat je ook meeschrijft. Je bent net zo welkom als ieder ander, er is evenveel ruimte voor jou hier. Dus je niet raar voelen of je afvragen of je teveel bent, of we wel geinteresseerd zijn. Natuurlijk zijn we dat. En ik vind het een verdrietig verhaal. Wat een eenzaam meisje was je.



Wees gerust sociaal onwenselijk hier in de zin van dat je zegt wat je op je hart hebt, wat aan je fundamenten knaagt, wat je achtervolgt. Ook als het niet lief of niet leuk of niet aardig of wat dan ook klinkt. En het klinkt alsof er nog een hoop uit wil. Het klinkt ook alsof je je vroeger hebt aangepast en dat nu nog steeds doet en dat het daardoor oogt alsof het prima gaat. Wie ben je echt? Wie was je ooit en wat is daarvan verloren gegaan? Dat zijn belangrijke dingen om terug te halen, daardoor ga je weer voelen dat je echt leeft. Dat je jouw leven leeft en niet het leven waarvan je denkt dat anderen willen dat je het leeft.



En welkom NoYo. Ik begrijp wat je bedoelt met dat in het heden leven. En dat is ook belangrijk. Maar het heeft denk ik geen zin om te vluchten als de wonden nog open liggen van het verleden. Je posting klinkt.... sterk, dapper, afstandelijk, vrij rationeel; dat was toen. In hoeverre is dat meisje van 7 er nog steeds? In hoeverre zwerft ze nog onbeschermd rond? Ik denk dat je het verleden in het verleden kunt laten wanneer je vrede hebt gevonden met wat was. Wanneer je de verloren en gepijnigde stukken in jezelf bij elkaar geraapt hebt en ze belooft dat je er zult zijn, ze nooit in de steek laat en altijd zult luisteren.



Wat mis je? Waar verlang je naar? Wat zegt je gevoel eigenlijk?



Iig een dikke voor zowel jou als Rosy. Dapper dat jullie gepost hebben.



En een voor iedereen.

..........

Ik wou dat ik je een echte knuffel kon geven EV. Wat mooi, wat fijn, wat zaaaaalig dat je dat nu voelt.



Proost op jou (met mijn koffie)! Dat er nog vele jaren mogen volgen waarin jij gelukkig bent met jezelf precies zoals je bent.



(f)

Lieve EV, wat ontzettend fijn dat je nu jezelf gelooft! Dat je blij kan zijn met wie je bent. Aan het ontdekken bent wat jouw aard is en dat dat een hele mooie complete vrouw is.



Gaaf!



Nu komt de woede los. Toen ik die fase inging was ik erg bang om net zo hard en cynisch te worden als mijn ma. Ik vond het een bittere pil om te slikken, het besef dat ik er als mens niet toe deed en als instrument werd gebruikt. Het meest nare vond ik dat ik ergens diep van binnen ook die harde akties verwachtte van de mensen die ik op dat moment om me heen had. Dat waren fijne, vertrouwensvolle mensen. Ik was boos dat ik die angst op hen projecteerde omdat ik ze daarmee tekort deed. Voelde me enorm schuldig dat ik hen met mijn erfenis opzadelde. Telkens maar weer bevestiging moest vragen.



Maar het was ook een bevrijding. Steeds meer zag ik dát ik niet zo koud, hard en materialistisch als mijn ma was. Dat ik mensen niet manipuleerde. Dat ik vrede vond in mezelf en met wie ik was. Ik kon accepteren dat ik niet alles kan, verwachtte dat niet meer van mezelf. Kwam voor mezelf op. Claimde mijn menszijn weer terug. Langzaamaan werd mijn verleden niet meer iets wat mijn dagelijks leven regeerde. Ik heb pijn om wat ik achter moest laten, ideeen heb ontmaskerd als illusies.



Ik ben niet meer bang voor 'zelluf doen'. Ik kan op mijn eigen waarnemingen vertrouwen. Ik doe met mijn geld wat ik goedacht. Ik ben niet meer afhankelijk van anderen. Ik heb ze lief, deel mijn wederwaardigheden maar nu ben ik het die de regie in handen heeft. En niet die akelige stemmetjes in mijn hoofd die ik maar al te goed (her)kende.



Ik ben blij dat ik besta en ik vind het heerlijk om te lezen dat jij dat nu ook gaat voelen EV. Chapeau...

Feverine, fijn dat je meeleest. Hoop dat je er wat aan hebt, je kunt altijd kiezen of je wel of niet reageert. En bedankt voor het compliment.



Zusje, ik kan me helemaal indenken hoe je je voelde toen je zag dat je pa contact met je probeerde te zoeken. Adrenaline die door je lijf giert, angst en vooral woede. 'Laat me met rust, het voelt niet goed als jij in de buurt bent...' Er wordt weer even aan je gevoel van veiligheid getornd. En dat je je dan gaat denken dat je je niet op je kop wilt laten zitten en strijdbaar naar de uitvaart wilt gaan. Ik las dat dat je eerste emoties waren. Heb je heel mooi verwoord.



Goed dat je het hier neerschrijft en dat je van het etentje hebt genoten. En dat je je beslissing om wel of niet naar zijn uitvaart te gaan alleen maar baseert op wat voor band je met hem gehad hebt, en niet op al dat gedoe met je pa. Fijn dat je omgeving je afschermt en geen info over jou aan hem verstrekt.



@Rosy, ik kreeg kippenvel toen ik je las. De wanhoop en de eenzaamheid die je toen je zo jong was ervaren hebt, is schokkend om te lezen. Ik ben blij dat je hier een plek hebt om het op te schrijven en te zien dat je niet alleen bent. En dat wie je nu bent meer is dan alleen wat je aangedaan is. Wat mooi om te lezen dat je de behoefte voelt om meer van jezelf te laten zien, dat je weer creatief bezig gaat zijn. Dat je jezelf vragen stelt die moeilijk te verdragen en moeilijk te beantwoorden zijn.



Ikzelf ben eigenlijk altijd zo onhandig geweest in contact, ook door mijn ervaringen met pesten, dat ik geen sociaal wenselijk gedrag vertoonde. Ik was juist onaangepast, gedroeg me theatraal. En dat maakte me nog eenzamer en ik schaamde me enorm voor mezelf. Waarin ik mezelf wel bleef aanpassen was dat ik mezelf volgens de normen van thuis bleef beoordelen en dan kwam ik er bekaaid af.



@NoYo: hoi, goed dat je meeschrijft. Ja, jouw gedachten over je opvoeding, alle twijfels en losse rafels kun je hier neerpennen. Misschien kan ik er wat van leren.



Je vraagt je af waarom onze ouders zoveel negatiever waren. De mijne waren dat omdat ze zich niet gewenst voelden. Ik denk dat ze voelden dat niemand echt op hen zat te wachten en dat ze op en heel destructieve en passieve manier hun pijn uitten.



Ook ik ben een keer het gesprek met mijn vader aangegaan. Gevraagd of hij enig idee had hoe het met mij ging in de tijd dat ik thuis woonde. Of dat wat ik aan herinneringen had klopte. Of hij vond dat hij steken had laten vallen. Dat gesprek hielden we in een rustig restaurant. Hij heeft zo goed hij kon antwoord gegeven. Naderhand heeft hij me gevraagd of dit gesprek eenmalig kon blijven omdat hij het te zwaar en te confronterend vond (kon niet meer slapen enzo).

Elmervrouw wat prachtig mooi geweldig en ontzettend fijn dat je dit proces nu doormaakt. En wat geweldig dat je het aankan, er zelfs van geniet! Wauw.....wat fijn....



Hier, een hele dikke van mij! Knappe knappe meid...

Zusje, wat vervelend wat je nu doormaakt, met je vaders gemanipuleer en je opa's dood, ook al mocht je de man niet.

Het is gewoon vreselijk om te constateren dat je gemanipuleerd dreigt te worden door iemand van wie je hoopte voorgoed verlost te zijn. Ik wens je heel veel sterkte, verwen jezelf maar lekker hoor! Dat heb je verdiend!

(f) Setter

[.......

........

[.......

EV, wat heb je mooie en belangrijke dingen geschreven vandaag .



Julus, ik ben heel benieuwd hoe het gaat met je zoon! Ik hoop dat jullie samen van dit heerlijke weekend genieten. En dat geldt natuurlijk ook voor de rest hier.



Allemaal bedankt voor het medeleven. Hanke, je omschrijft het gevoel dat ik had toen hij belde precies goed. En inderdaad Setter, hij probeert weer te manipuleren, maar het gaat hem niet lukken, dat nooit meer.



Ik merk dat ik het vandaag eigenlijk al aardig van me af heb kunnen schudden. De woede om de actie is gezakt en verdriet om het verlies is er niet, dat merk ik nu nog beter. Lief en ik zijn er lekker samen op uit geweest en vanavond hebben we een feestje waar ik heel veel zin in heb. En dan zie ik meteen mijn zusjes en broertje, ook heel fijn.



Voor jullie allemaal