De mokerslag.....

Seroquel maakt dat je behoefte aan voedsel groter wordt. Het is dus niet zo dat je er spontaan dikker van wordt. Beheersing over hoeveel je binnenkrijgt heb je, anders had je niet zo'n laag BMI.



Verder wordt Seroquel voor zover ik weet voorgeschreven aan mensen met borderline. Het dempt de psuedo-hallucinaties, dempt angsten en de heftige stemmingswisselingen.



In het begin komt het over als een paardenmiddel. Suf, duf, sterretjes zien door de bloeddruk. Maar: die periode kun je gebruiken om meer te slapen. Je psych vond dat een prioriteit. En na een aantal dagen nemen deze heftige bijwerkingen af. Eerlijk waar.

Hoi Iry, ik heb een heleboel meegelezen (niet alles.. sorry) en wat ik me afvroeg is: zou een cursus mindfulness /aandachtstraining niet wat voor jou zijn? Ikzelf ben er nu mee bezig en ik merk dat het me ontzettend veel brengt. Het is hard werken en valt soms niet mee maar het werkt wel (met hele kleine stapjes). Je bent op een heel andere manier met jezelf bezig. Vooral met accepteren dat je bent wie je bent, met mediteren om je hoofd leger te krijgen en langzaamaan ga je dingen anders zien. Klinkt misschien vaag en ik wil er best wat meer over vertellen als je het wilt weten hoor. Heb er zelf veel baat bij (hopelijk is dit geen reclame want dat is niet mijn bedoeling)



knuffel, genoeg.

Pillen nemen! Je neemt ze niet omdat je bang bent, deze pillen helpen tegen de angst. Je hebt ze niet gekregen voor de grap!

Hoi Iry,

Ik lees sinds pagina 44 met je mee. Je lijkt me zo'n leuk en lief mens en ik vind het bijna pijnlijk om te lezen wat een moeite het je kost om 'gewoon' de dagen door te komen de laatste tijd. Ik herken een klein beetje van mezelf in je neurotische, angstige kant. 'De kleine stapjes methode' lijkt me als mede neuroot de meest zinnige op dit moment. Tips zou ik je met liefde geven, maar eigenlijk denk ik dat je alles wat ik je zou kunnen zeggen, al weet.



Als je nog niet op het punt staat om naar bed te gaan: doen! Ga lekker slapen.

En nu ook naar bed hoor, Iry!

mooi dat zou een goed begin zijn, de bedoeling is wel dat je ze elke dag gaat nemen, dus ook als frummel er is

O, dat geloof ik zo, hoor, dat je moeilijk bent. Maar volgens mij heb je over het algemeen het beste met anderen voor. Dan is mijn conclusie dat je dus lief bent.

Is het voor haar opleiding? Om één uur 's nachts? Mijn moeder had me een preek gegeven over planning geloof ik.



(Nee, ze had sowieso mijn werk niet doorgelezen.)

Goedemorgen Iry!

De zon schijnt en het waait hier loeihard, heerlijk! Ik neem een kop koffie, even forum bekijken en de site van de club waarmee mijn dochter in het buitenland zit op het moment... even bijlezen. Vanmiddag ga ik op de lieve lieve baby van mijn zus passen. Wat zijn jouw plannetjes voor vandaag?

quote:iry schreef op 19 oktober 2008 @ 11:38:

He lieve zoe.



Ik neem mijn ad al sinds de mokerslag,ik merk dat dat al een ondersteund.



De nieuwe medicatie ,seroquel,die vind ik heel moeilijk om te nemen.

Bang,voor de gewichtstoename.Ik lees op internet echt ontmoedigende verhalen(10 kilo of meer gewichtstoename)

Ik heb ze 1 keer genomen en had heftige reacties.



Maar ik moet het weer een kans gaan geven,hoe moeilijk ook.



Tsja,die wisselende stemmingen zijn inderdaad....zeer wisselend.

Ik val diep en raap mij weer op,soms weer boven water,meestal ergens in de diepte.

Soms voel ik mij heel slecht,maar duw dat weg.

Soms voel ik mij even okè,en gaat het dagelijks leven even gewoon door.

Het verdriet is altijd pijnlijk aanwezig,maar dat zal tijd nodig hebben.



Ik snap de gedachtes die ik bij jullie kan opwekken.



Lieve zoe,ik vind het fijn dat je hier blijft posten. Iry, iedereen zal je waarschijnlijk een pak mooier vinden met wat kilootjes erbij, vooral je vriend. Ik vraag me eigenlijk iets af. Hier op het forum geven we je advies en de occasionele schop onder je kont Doet je omgeving dat ook? Wat zegt je vriend? Vindt hij dat je goed bezig bent, of wil hij meer vooruitgang zien?

Hoi Iry,



Fijn ook wel, even ontspannen. Denk je dat het zou lukken als je gewoon eens aan je vriend vroeg wat hij vindt dat je best zou doen. Daarom niet beginnen over zijn issues, want daar staat hij vooralsnog blijkbaar niet voor open, maar gewoon eens vragen wat zijn visie is? Kan verhelderend zijn, en zo ligt al die verantwoordelijkheid even niet helemaal bij jou.



Denk je dat hij daar wel over zou willen praten? Mij lijkt het dat het te zwaar is als jij helemaal alleen moet beslissen hoe het dan verder gaat. Vraag anders ook eens aan je schoonzusje wat zij denkt, zij maakt het toch van erg dichtbij mee.

Iry, ik denk dat jouw vriend met jou omgaat als jij met je eetstoornis. Op de bekende manier. Dus hij zal zich niet opeens gaan ontpoppen als iemand die naast je gaat zitten en vraagt "hoe gaat het nou lieverd"of "ik zie dat je het moeilijk hebt, vertel me wat er is".



En hoe gek het ook klinkt, jij hebt hem dit gedrag waarschijnlijk aangeleerd. Hij heeft zijn weg gevonden in hoe om te gaan met jou en al je issues. Verkeerd, maar hij durft dat echt niet los te laten. Hij is waarschijnlijk doodsbang dat hij iets aanroert waar je net even niet mee zit. Ik denk dat je het echt voor hem uit moet tekenen wat jij nodig hebt van hem. En zolang realistisch, zal hij moeten proberen of hij dat kan geven.



Ik lees net dat je je voor kan nemen om vanavond geen vreetbui meer te hebben. Werkt dat echt zo?

Ik weet niet of mannen daar minder bekwaam in zijn. Ik denk het niet. Ik denk dat mannen meer kijken naar het resultaat. De eerste de beste keer als hij bijvoorbeeld vraagt hoe het nu echt met je gaat en jullie krijgen naar aanleiding van dat gesprek ruzie, of je jeremieert 3 dagen door, of krijgt een onbedaarlijke huilbui of je trekt hem aan zijn haar, dan kiest hij eieren voor zijn geld.



Dus ik denk dat jij voor een groot deel in handen hebt hoe die verandering van hem gaat verlopen.



Jammer dat het zo werkt met die voornemens om geen vreetbui te hebben. Ik wilde je net voorstellen om je voor te nemen de komende 50 jaar geen vreetbui meer te hebben.

Je bent te koppig voor je eigen goed Iry



Serieus wel, als je niet bereid bent je oude mechanismen af en toe los te laten, zal je relatie het denk ik niet redden. En daar gaat het je toch om, niet?

Hey Iry,



Hoe is het met je? Goed dat je vandaag wat rust neemt, lekker met een kopje thee op de bank! Weet je al of je dit weekend, of eerder, naar je vriendin gaat?

Hoe gaat het met met minderen van de laxeermiddelen?

Heb je al gebeld met Imed (als ik de naam goed onthouden heb)?

Hey Iry, even een reactie van mij op een wat ouder bericht van je.quote:iry schreef op 15 oktober 2008 @ 02:06:

He lieverds.



Ik begrijp heel goed wat jullie mij willen vertellen en willen laten inzien.



Het doet mij wel iedere keer verdriet als mij gebrek aan motivatie,kinderen als excusues gebruiken,geen daadkracht etc wordt toebedeeld.



Ik begrijp dat dit je verdriet doet. Ikzelf denk niet dat je excuses gebruikt en gebrek aan motivatie hebt, maar dat de "dingen" die jij noemt als argument om wel of niet bepaalde stappen te zetten in jouw situatie niet gelden. Ik begrijp niet waarom je nog steeds niet bij je vriendin bent. Ook begrijp ik niet waarom jij deze situatie beter voor je kinderen vindt dan dat je echt gepaste hulp krijgt ook al kan je daardoor voor een tijd minder zorg voor je kinderen dragen. Begrijp je?



Het frustreeert mij ook dat ik jullie niet kan uitleggen hoe het precies werkt en waarom dit allemaal niet zo makkelijk gaat als jullie pretenderen.



Ik denk niet dat "wij" denken dat het zo gemakkelijk is. Ik in ieder geval absoluut niet. Maar ik denkt dat de "denkfout" die jij maakt is, dat je zelf wel allemaal weet hoe het precies werkt en waarom je bepaalde patronen hebt die je niet kan veranderen. Veel van die "antwoorden" krijg je pas wanneer je een behandeling aan gaat. Als je het echt wist, wat er echt in je speelt, wie je bent, hoe dingen komen, wat bepaalde ervaringen met je gedaan hebben, wat je nodig hebt.....dan zou je die es niet meer nodig hebben.



Er is al wat veranderd en dat is echt al een enorme stap voor mij.

Jullie vinden het weinig,maar ik ben pas een aantal weken onderweg,in mijn uppie zonder gerichte hulp.

Ik heb deze stoornis al mijn halve leven,dit gaat niet in korte tijd 180 graden om.

En motivatie,ik weet dat ik daar geen gebrek aan heb.

Ik zou niets liever willen dan zonder eetstoornis door het leven te gaan.



Ik denk dat dat voor iedereen geldt met een es, of wat voor een stoornis of verslaving dan ook. Maar durf je ook de risico's te gaan nemen die daar bijhoren?



Maar goed,ik snap dat de materie niet te bevatten is zoals deze bij mij ligt voor een buitenstaander,onervarene in deze stoornissen.

Dan zou ik wel enorm veel van jullie vragen en dat mag en kan ik niet.

Dus ik begrijp jullie reacties wel,maar moeilijk vind ik het ook.

Ik besef ook dat ik jullie niet hoef te overtuigen .



Vandaag een heel goed gesprek gehad bij het Ggz.

Ik heb een stukje van mijn dossier ingekeken en ik schrok toch weer van de diagnoses.Op papier...zo concreet.

Mijn behandelaar heeft mij goed uitgelegd wat zo enorm complex is, en er dus geen mogelijkheden voor behandeling zijn om het te genezen.



Ik geloof dit gewoon niet. Wel dat hij dat tegen jou gezegd heeft, maar dat er geen enkele mogelijkheid is.



Hard gezegd ,dit is niet te genezen.



Wat versta jij zelf onder genezen? Dat is een ruim begrip. Laxeermiddelen afbouwen lijkt me mogelijk. Eetbuien drastisch minderen door overdag meer te eten (wat je tijdens vakanties lukt dus blijkbaar -puur theoretisch- kan je dit wel) is mogelijk. Er voor kiezen aan te komen en bereid te zijn je lichaam te accepteren, of te accepteren dat je het niet kan accepteren lijkt me mogelijk, toch? Vooral omdat je zelf zegt alle "in and outs" van een es te kennen, weet je dat het niet om je gewicht gaat en je jezelf daarmee voor de gek houdt. Wat maakt dat jij vasthoudt aan je es? Wat levert het je op en waar ben je bang voor als je dit langzaamaan los laat? Waar is je behandelaar bang voor? Komt je borderline teveel op de voorgrond? Word je zo bang dat je niets meer kan? Ik ben oprecht heel benieuwd...Ben je niet ook boos, Iry? Ik zou als ik jou was zo kwaad zijn! Je bent levensgevaarlijk bezig en er wordt gewoon gezegd (even kort door de bocht): Laat Iry, maar lekker vreten, kotsten, zichzelf kapot maken met lax, en zichzelf uithongeren, dan "overleeft" ze iig, blijft ze iig op haar benen. Is het alternatief, wat er met je kan gebeuren als je geen es gedrag vertoond, echt zoveel erger? En oke, je kan misschien nu nog voor je kinderen zorgen ed, maar de prijs die jij hiervoor moet betalen / hoe jij daarvoor met jezelf om moet gaan, vind ik mensonwaardig. Je kan tools hebben om toch te functioneren, maar braken, uithongeren ed zijn geen tools, dat moet door de hulpverlening niet geaccepteerd worden als een manier waarop een mens zichzelf staande kan houden. Ik ben boos Iry. Op hoe je aan je lot overgelaten wordt, en tegelijkertijd een beetje op jou....niet op wie je bent...maar dat ik denk lieve Iry, zo kan je toch niet jaren doorgaan? Hoe zie jij je toekomst? Vecht voor jezelf, zoals je ook zou vechten voor je kinderen.



Ik heb gevraagd of ik daar zelf een rol in speel (getriggerd door jullie reacties).

De rol die ik er in speel is slecht klein.

Het heeft niets te maken met gebrek aan motivatie,geen inzicht.

De rol die ik er wel in kan spelen is een klein beetje angst toelaten.

Maar ook dat is zeer kwetsbaar en de gevolgen niet hanteerbaar,dus enorme voorzichtigheid moet geboden worden.

Het zijn stoornissen,trauma's en bij mij heel diep geworteld,leefbaar is het enige te bereiken doel.

(dit zijn allemaal de woorden van mijn psych)



Opname zou mij niet helpen,juist benadelen (ik heb dat ook als optie besproken).



Waarom zou dat jou benadelen?





De eetstoornis is een onderdeel van de problematiek,de meest herkenbare en meest belastende voor mijn gezondheid.

Maar het is onmogelijk om het op zichzelf staand te zien en zodanig te behandel,omdat alles met elkaar in verbinding staat.



Dat klopt, maar er zijn weinig mensen met zuiver een es, lieve Iry, je bent niet de enige.



Nou ja,ik kan het hier proberen uit te leggen maar ik denk dat het weinig zin heeft.(toch alleen maar veel geblaat )

Ik laat het hier even bij.



Voor mij zijn na dit gesprek een hoop dingen helder.

Niet zozeer hoe ik in elkaar zit,hoewel ik ook de diagnose depressieve stoornis blijk te hebben wat ik nog niet wist.



Ik vidn het niet gek dat je depressief bent, wanneer je al jarenlang een es hebt en nog allerlei andere problemen! is het echt zuiver depressie?

Wel welk traject ik het beste kan volgen op dit moment en de lat zelf aanzienlijk lager moet gaan leggen.



1 gezondheid : terugdringen van het compensatie gedrag tot een haalbaar niveau (het plafond zit daar wanneer het mijn andere stoornissen en trauma's heftiger laat worden).



Ik zal daarvoor het traject bij mijn oude eetstoorniskliniek aangaan.

Dat ga ik volgende week vrijdag bespreken.



Structuur aanbrengen en hanteren,met name het dag en nachtritme(dit eigenlijk eerst om de behandeling aan te kunnen)



2 : Relatietherapie: Om samen te leren met deze situatie om te gaan,te communiceren en ieders grenzen te onderzoeken.



3: Leren op een ander manier ruimte in te nemen en andere te geven,balans.

Onderzoeken wat ik wil en of dat haalbaar is,kleine doelen stellen.



Ik denk zelf dat ik nog wel gezinscoaching erbij kan gebruiken.

Grenzen stellen bij mijn kinderen vind ik heel moeilijk.

Met vriend gesproken vanavond en hij vindt dat zeker heel belangrijk voor alle partijen.

Stressvermindering voor mij op lange termijn,en een betere basis voor de kinderen.

Want ik schiet erg door in het mijn kinderen naar hun zin te maken.'

Verklaarbaar,maar dat komt hen ook niet ten goede,al lijkt dat in mijn ogen op de momenten wel zo.



Mijn eerste seroquel achter mijn kiezen,de start is gemaakt.



Vriend heeft ons weekendje weg geregeld!

Een daad die mij ineens meer zegt dan zijn gebrek aan woorden.



Hij heeft alle tegoeden bij elkaar gezocht.

En zo gaan we in november een volwaardig weekend programma samen in.



Trendy hotel (verjaardagskado)

Naar "les miserable"(kaartjes gewonnen)

Drie gangen menu voor twee (nog een kerstkado van vorig jaar).



Dit had hij geregeld tijdens mijn zware gesprek, en dat tilde mij enorm op toen ik daarvan thuiskwam.

Ik vind het enorm lief van hem.



Ik zie een lichtpuntje! (nu nog blijven zien......)



Liefs!!



Lieve Iry, ik hoop niet dat ik agressief of oordelend overkom! Ik schrijf dit met de beste bedoelingen en omdat ik je wil helpen. En veel dingen die ik schrijf gelden ook voor mij, dus misschien ook wat projectie. Ik hoop dat je hier doorheen kan kijken en de kern kan pakken van wat ik probeer te zeggen.