Kinderen
alle pijlers
vriendin slechte moeder
donderdag 23 oktober 2008 om 18:03
hallo,
ik zit met een probleem en weet niet wat ermee te doen.
Een vriendin van mij is sinds kort moeder. En ze brengt het er niet goed van af. Laat regelmatig haar baby alleen in huis, alleen in de auto, geeft flesjes zonder te controleren of de melk op temperatuur is (wat regelmatig dus niet het geval is = te warm), wast haar amper, en zo kan ik doorgaan. Gelukkig zit het jongetje ook bij een gastouder voor 4 dagen in de week en wordt er daar wel goed voor gezorgd.
Ik heb haar er al op aangesproken, enkele keren. Maar als iemand dat niet oppikt, tja, wat moet je dan nog doen? Ze ziet het gewoon niet en vindt het absoluut geen probleem wat ze doet. Andere vriendinnen hebben hetzelfde, die zeggen er ook wat van, maar vervolgens wordt er niks mee gedaan. Plus dat er inmiddels zoveel is om iets van te zeggen...Er is geen vader in the picture die een oogje in het zeil houdt, Vannacht droomde ik dat er iets met haar zoontje aan de hand was en het haar niet interesseerde. Het houdt me enorm bezig dus.
Ze heeft overigens geen postnatale depressie of zo. Gewoon niet blij met het kind. Maar wat doe je daaraan??? Ik maak me in ieder geval grote zorgen.
groet,
Marah
ik zit met een probleem en weet niet wat ermee te doen.
Een vriendin van mij is sinds kort moeder. En ze brengt het er niet goed van af. Laat regelmatig haar baby alleen in huis, alleen in de auto, geeft flesjes zonder te controleren of de melk op temperatuur is (wat regelmatig dus niet het geval is = te warm), wast haar amper, en zo kan ik doorgaan. Gelukkig zit het jongetje ook bij een gastouder voor 4 dagen in de week en wordt er daar wel goed voor gezorgd.
Ik heb haar er al op aangesproken, enkele keren. Maar als iemand dat niet oppikt, tja, wat moet je dan nog doen? Ze ziet het gewoon niet en vindt het absoluut geen probleem wat ze doet. Andere vriendinnen hebben hetzelfde, die zeggen er ook wat van, maar vervolgens wordt er niks mee gedaan. Plus dat er inmiddels zoveel is om iets van te zeggen...Er is geen vader in the picture die een oogje in het zeil houdt, Vannacht droomde ik dat er iets met haar zoontje aan de hand was en het haar niet interesseerde. Het houdt me enorm bezig dus.
Ze heeft overigens geen postnatale depressie of zo. Gewoon niet blij met het kind. Maar wat doe je daaraan??? Ik maak me in ieder geval grote zorgen.
groet,
Marah
vrijdag 24 oktober 2008 om 01:17
vrijdag 24 oktober 2008 om 01:47
quote:Gaeta schreef op 23 oktober 2008 @ 22:11:
[...]
Volkomen mee eens. Als je het besef hebt dat je kindje een paar dagen per week beter bij een oppas kan zijn, is dat prima. Geeft ook wel aan dat een moeder er in elk geval over nadenkt en realistisch is.
Maar hoe gaat het eigenlijk met dit kindje? Dat mis ik heel erg in deze discussie. Oordelen over een moeder en hoe ze handelt is er genoeg maar hoe gaat het met het kindje? Het kan zomaar zijn dat een moeder redelijk de weg kwijt is maar dat betekent niet dat het niet goed gaat met het kind.
Zeer terecht in mijn ogen dat je dit opmerkt. De dingen die genoemd worden als "bewijs" van slecht handelen, vind ik niet wereldschokkend eerlijk gezegd. Zoals het badderen: dat hóeft ook gewoon niet vaak. En een kind thuis of in de auto achterlaten: mijn moeder deed dat ook. Voelen hoe warm de fles is: ben ik ook regelmatig vergeten (maar zo lang je je handen niet brandt aan de buitenkant richt je daar geen schade mee aan, toch? ).
Het enige punt wat je in je openingspost naar voren brengt waarvan bij mij alle alarmbellen gaan rinkelen, is het "ze is gewoon niet blij met het kind".
Gewoon is dat je wél blij bent met je kind. Gewoon is dat je, ook al vind je het zwaar en ben je moe, zodra je je kind ziet, weet voor wie je het ook al weer doet allemaal.
Maar als je "gewoon" niet blij bent met je kind, wil dat niet zeggen dat het kind in kwestie daar "dus" schade van oploopt.
Ik denk dat je moet oppassen om de gevoelens van zorg die ze bij je oproept niet te projecteren op hoe ze met haar kind omgaat. Dan ga je misschien ook wel dingen zien die er helemaal niet zijn of die in een andere situatie helemaal niet erg zouden zijn. Ik denk dat je je zorg moet beperkten tot wat ze voor haar kind voelt. Als je niets voor je kind voelt, er "gewoon" niet blij mee bent, je kat hoger waardeert dan je kind, dan heb je wel een verrekte wankele basis voor de langdurige (want levenslange) relatie met je kind die het moederschap is. Ik denk dat je daarin een veel betere ingang hebt, dat je de indruk krijgt dat ze niet gelukkig is met haar kind, maar dat het kind er wel ís en dat het handiger is om toch te proberen nader tot elkaar te komen (of bijvoorbeeld om de banden juist helemaal door te snijden en het kind af te staan voor adoptie).
Maar vooralsnog kan ze, ook op die wankele basis, gewoon in staat zijn om voldoende zorg te bieden en hem voldoende veiligheid te bieden om zich aan háár te hechten. Ik denk dat het heel goed is om dit in het oog te houden, voordat je haar veroordeelt om dingen die zij hem aan zou doen, terwijl ook dat nog helemaal niet zo onomstotelijk bewezen is.
[...]
Volkomen mee eens. Als je het besef hebt dat je kindje een paar dagen per week beter bij een oppas kan zijn, is dat prima. Geeft ook wel aan dat een moeder er in elk geval over nadenkt en realistisch is.
Maar hoe gaat het eigenlijk met dit kindje? Dat mis ik heel erg in deze discussie. Oordelen over een moeder en hoe ze handelt is er genoeg maar hoe gaat het met het kindje? Het kan zomaar zijn dat een moeder redelijk de weg kwijt is maar dat betekent niet dat het niet goed gaat met het kind.
Zeer terecht in mijn ogen dat je dit opmerkt. De dingen die genoemd worden als "bewijs" van slecht handelen, vind ik niet wereldschokkend eerlijk gezegd. Zoals het badderen: dat hóeft ook gewoon niet vaak. En een kind thuis of in de auto achterlaten: mijn moeder deed dat ook. Voelen hoe warm de fles is: ben ik ook regelmatig vergeten (maar zo lang je je handen niet brandt aan de buitenkant richt je daar geen schade mee aan, toch? ).
Het enige punt wat je in je openingspost naar voren brengt waarvan bij mij alle alarmbellen gaan rinkelen, is het "ze is gewoon niet blij met het kind".
Gewoon is dat je wél blij bent met je kind. Gewoon is dat je, ook al vind je het zwaar en ben je moe, zodra je je kind ziet, weet voor wie je het ook al weer doet allemaal.
Maar als je "gewoon" niet blij bent met je kind, wil dat niet zeggen dat het kind in kwestie daar "dus" schade van oploopt.
Ik denk dat je moet oppassen om de gevoelens van zorg die ze bij je oproept niet te projecteren op hoe ze met haar kind omgaat. Dan ga je misschien ook wel dingen zien die er helemaal niet zijn of die in een andere situatie helemaal niet erg zouden zijn. Ik denk dat je je zorg moet beperkten tot wat ze voor haar kind voelt. Als je niets voor je kind voelt, er "gewoon" niet blij mee bent, je kat hoger waardeert dan je kind, dan heb je wel een verrekte wankele basis voor de langdurige (want levenslange) relatie met je kind die het moederschap is. Ik denk dat je daarin een veel betere ingang hebt, dat je de indruk krijgt dat ze niet gelukkig is met haar kind, maar dat het kind er wel ís en dat het handiger is om toch te proberen nader tot elkaar te komen (of bijvoorbeeld om de banden juist helemaal door te snijden en het kind af te staan voor adoptie).
Maar vooralsnog kan ze, ook op die wankele basis, gewoon in staat zijn om voldoende zorg te bieden en hem voldoende veiligheid te bieden om zich aan háár te hechten. Ik denk dat het heel goed is om dit in het oog te houden, voordat je haar veroordeelt om dingen die zij hem aan zou doen, terwijl ook dat nog helemaal niet zo onomstotelijk bewezen is.
vrijdag 24 oktober 2008 om 01:50
Overigens kan zij, maar wellicht ook jij aankloppen bij het VBOK (www.vbok.nl) of bij de FIOM (www.fiom.nl). Zij uiteraard voor hulp voor zichzelf, jij met de vraag hoe terecht je zorgen zijn en, als ze terecht zijn, hoe je dit het beste aan kunt pakken zonder je vriendin klem te zetten.
vrijdag 24 oktober 2008 om 01:56
quote:minny schreef op 23 oktober 2008 @ 18:27:
[...]
Als ik het echt nodig vond zou ik het wel doen. En ik zou er eerlijk over zijn. Maar ik zou niet de arrogantie hebben om te denken dat desbetreffend persoon mij innig dankbaar zou zijn.Nou ja zij en anderen zijn er al eerlijk over geweest toch? dat is dan toch ook niet zomaar omdat ze eens een keer een te warme fles heeft gegeven. Dan moet je wel echt iets opvallen. Maar inderdaad ik zou wel eens navraag doen want er gaan de gekste verhalen de rondte en er gebeurt nooit wat bij jezelf (of vriendenkring) maar mocht er echt iets aan de hand zijn dan sla je jezelf de rest van je leven voor het hoofd dat je dat misschien had kunnen voorkomen.
[...]
Als ik het echt nodig vond zou ik het wel doen. En ik zou er eerlijk over zijn. Maar ik zou niet de arrogantie hebben om te denken dat desbetreffend persoon mij innig dankbaar zou zijn.Nou ja zij en anderen zijn er al eerlijk over geweest toch? dat is dan toch ook niet zomaar omdat ze eens een keer een te warme fles heeft gegeven. Dan moet je wel echt iets opvallen. Maar inderdaad ik zou wel eens navraag doen want er gaan de gekste verhalen de rondte en er gebeurt nooit wat bij jezelf (of vriendenkring) maar mocht er echt iets aan de hand zijn dan sla je jezelf de rest van je leven voor het hoofd dat je dat misschien had kunnen voorkomen.
