Relaties
alle pijlers
baby nr 2?
vrijdag 7 november 2008 om 14:36
We lagen 's avonds in bed te praten over zijn scheiding. Toen zei hij opeens: 'Ik neem nooit meer kinderen.'. Het kwam uit zijn tenen en ik schrok er zo van dat ik binnen een seconde naast het bed stond. Ik heb heel erg gehuild. Mijn kinderwens was zo sterk! Mijn verliefdheid ook, maar als ik een keuze moest maken zou ik voor mijn kinderwens kiezen en niet voor hem. Hij zei dat het een momentopname was. Het verdriet om het achterlaten van zijn kinderen overviel hem even zo dat hij dat niet nog een keer mee wilde maken. Door niet opnieuw voor kinderen te kiezen kon hij dat voorkomen en dat sprak hij uit. Ik heb hem gezegd dat ik mijn kinderwens niet voor hem op wil geven. Voordat dit gebeurde was ik daar al duidelijk over geweest. Misschien een beetje vroeg, maar ik was de dertig gepasseerd en wilde geen risico nemen.
Een momentopname dus, maar het was wel een messteek in mijn hart.
Onze relatie bleef bestaan, we hadden wel erg ons eigen leven. Hij moest woonruimte zoeken (had eerst een tijdelijk onderkomen) en een weg vinden in de omgangsregeling met zijn kinderen. Ik had naast mijn full-time baan een bijbaantje en zat bij het theater, maar gaf dat op om te gaan studeren. Mijn studie duurde twee jaar en daarna wilde ik graag aan kinderen beginnen. Ik slikte al een half jaar de pil niet meer, omdat ik last had van bijwerkingen. We gebruikten condooms. Waarom we die opeens niet meer gebruikten is me niet bijgebleven, maar het was gelijk raak. Om half 3 ’s nachts heb ik een test gedaan en ik heb er daarna wel een half uur naar zitten staren: ik was zwanger! Terug in bed heb ik het half slapend op me in laten werken. Om half 7 werd hij een beetje wakker. Ik zei: 'Ik moet je iets vertellen!' Hij zei: 'Ik wil het niet weten.', draaide zijn rug naar me toe en sliep verder. Daar lag ik dan, dolgelukkig, met de zwangerschapstest onder mijn bed. Later zei hij dat hij wist wat ik hem wilde zeggen. En dan zo reageren? Inmiddels zegt hij het zich niet meer te herinneren en kan hij zich niet voorstellen dat hij zo heeft gereageerd.
Mijn zwangerschap was niet wat ik me er van had voorgesteld. Ik ben realistisch genoeg te beseffen dat niet alle mannen de buik van hun vrouw liefkozend aaien en tegen hun ongeboren kind praten, maar ik had wel iets meer belangstelling verwacht. Ik weet het aan het feit dat het voor mij wel de eerste keer was, maar voor hem niet. Desondanks had ik een verrukkelijke zwangerschap en heb ik van elke dag genoten.
Toen ons kind ruim een half jaar was liet ik eens vallen dat ik er graag een tweede bij zou willen. Niet om daar op dat moment gelijk mee te beginnen, maar wel met de tijd. Het was een slecht gekozen moment. Het bedrijf waar hij al bijna 15 jaar trouw in dienst was hield op te bestaan en de vooruitzichten waren somber. Ik heb hem de tijd gegeven dit een plekje te geven en aan zijn nieuwe baan te wennen. Na ruim een jaar, ons kind was op weg naar zijn tweede verjaardag, bracht ik het weer ter sprake. Hij zei me: 'Ik wil geen kinderen meer.' En 'Ik wilde er eentje met je maken, omdat jij dat zo graag wilde, maar meer niet.'. Ik heb toen aangegeven dat hij mij dit nooit zo heeft gezegd. Dat erkende hij uiteindelijk, maar een soort van spijtbetuiging –sorry- moest voldoende voor me zijn om mee te leven.
Het was de tweede messteek in mijn hart.
Na een paar weken, we waren boodschappen doen, gaf hij me een dikke knuffel en fluisterde in mijn oor: 'Wil je graag nog een kindje?'. Ik zei: 'Ja.'. Hij zei: 'Oké.'. Ik: 'Echt?'. Hij: 'Ja, maar dan moeten er wel wat dingen veranderen.', waarmee hij doelde op dat we niet altijd even gezellig tegen elkaar waren. Ik vond de plaats –de supermarkt- om dit tegen me te zeggen wat vreemd, maar was tevens reuzeblij.
Er gebeurde echter niets. We vreeën wel, maar niet tot zo ver dat er een zwangerschap uit kon komen. Ik vroeg hem om opheldering. Hij vertelde me dat hij het moeilijk vond een kindje te maken als alles tussen ons nog niet helemaal gezellig verliep. Daar kon ik me wat bij voorstellen en wilde best even wachten. Na verloop van tijd vond ik het lang genoeg goed gaan, hij echter niet. Ik werd gek van de onduidelijkheid en zei hem dan nu ‘het boek even te sluiten’ door weer een voorbehoedsmiddel te gaan gebruiken. Ik vroeg hem wel of het boek wat hem betreft nog weer open kon. Hij antwoordde niet gelijk duidelijk, terwijl ik dat wel nodig had. Uiteindelijk gaf hij aan dat het boek wel weer open kon.
Weer een paar maanden later zei ik ’s avonds: 'Zullen we het boek weer open doen?'. 'Boek? Welk boek?', 'Het boek wat we tijdens de vakantie dicht hebben gedaan.', 'Oh, dat boek. Nee, nu nog niet.'. Nu nog niet? Dus wel een keer? En wanneer dan? Ik vroeg het niet.
Een paar weken later liepen we bij een garage auto’s te kijken. Zijn oog viel op zo’n auto waar je nog twee extra stoelen achterin kunt plaatsen. Ik zei dat we dan zeker het boek weer open konden doen. Hij antwoordde dat dat dan zéker kon.
Weer later zei ik ’s avonds: 'Ik wil nog een kindje met je maken.' Hij wilde het er niet over hebben. Ik vroeg hem wanneer we het er dan over gingen hebben, hij wilde het er ‘volgende week’ over hebben. Waarom niet op dat moment: omdat we dan ruzie zouden krijgen. Dat voorspelde weinig goeds. Ik begrijp niet goed waarom er (altijd) tijd moet zitten tussen het moment waarop ik iets wil bespreken en het moment waarop we dat dan uiteindelijk doen. Ik vroeg hem of hij wel naar me wilde luisteren, omdat ik een paar dingen wilde zeggen. Dat was goed. In vogelvlucht noemde ik alles vanaf het ‘supermarkt-moment’ en dat ik er niet op zat te wachten voor een derde keer een messteek in mijn hart te ontvangen. Hij heeft inderdaad alleen geluisterd en niets teruggezegd. De volgende dag werd ik doodmoe wakker, was duizelig, misselijk en baalde er van dat dit alles zo moeizaam ging, verlangde naar duidelijkheid.
Niets heeft hij er nog over gezegd, alleen tussen neus en lippen door dat ik er niet voor moest zorgen ‘dat we vanavond weer zo ongezellig gingen slapen’.
Ik word gek van al dat wachten! Durf inmiddels niet nergens zomaar meer over te beginnen, krijg altijd de reactie ‘ik ben geen prater’. Wat begon als een actieve relatie is nu een relatie waarin weinig tot niet gecommuniceerd wordt. Nee, ik wil niet bij hem weg. Zeker niet om ons kind! En verder gaat het goed tussen ons, het is geen geval van dat een tweede kindje onze relatie zou moeten redden ofzo (geloof ik ook niet in), ik verlang gewoon zo naar nog een zwangerschap en nog een kindje voor ons drieën. Ik verlang naar duidelijkheid, maar ben dus zooooooo bang voor het moment dat ik die duidelijkheid ga krijgen! Bang voor dat hij me gaat zeggen dat hij het echt niet meer wil. In mijn omgeving is wel eens geopperd aan de pil te gaan en ‘m dan niet te slikken. No way! Stel dat ik wel zwanger raak, hebben we er (weer?) niet samen voor gekozen. Ik verlang er zo naar dat iemand (= hij) tegen me zegt: “Met jou wil ik een kindje maken.”. Dat is toch echte liefde? Heb niet de makkelijkste relaties achter de rug. En hij is gek op ons kind, kan me niet voorstellen dat hij niet van een tweede zou houden.
Voor nu wacht ik volgende week maar af………………………
Ik heb al hierover al eerder op het forum geschreven. Daarna kwam het supermarktmoment. Ben weer terug bij af.............
Een momentopname dus, maar het was wel een messteek in mijn hart.
Onze relatie bleef bestaan, we hadden wel erg ons eigen leven. Hij moest woonruimte zoeken (had eerst een tijdelijk onderkomen) en een weg vinden in de omgangsregeling met zijn kinderen. Ik had naast mijn full-time baan een bijbaantje en zat bij het theater, maar gaf dat op om te gaan studeren. Mijn studie duurde twee jaar en daarna wilde ik graag aan kinderen beginnen. Ik slikte al een half jaar de pil niet meer, omdat ik last had van bijwerkingen. We gebruikten condooms. Waarom we die opeens niet meer gebruikten is me niet bijgebleven, maar het was gelijk raak. Om half 3 ’s nachts heb ik een test gedaan en ik heb er daarna wel een half uur naar zitten staren: ik was zwanger! Terug in bed heb ik het half slapend op me in laten werken. Om half 7 werd hij een beetje wakker. Ik zei: 'Ik moet je iets vertellen!' Hij zei: 'Ik wil het niet weten.', draaide zijn rug naar me toe en sliep verder. Daar lag ik dan, dolgelukkig, met de zwangerschapstest onder mijn bed. Later zei hij dat hij wist wat ik hem wilde zeggen. En dan zo reageren? Inmiddels zegt hij het zich niet meer te herinneren en kan hij zich niet voorstellen dat hij zo heeft gereageerd.
Mijn zwangerschap was niet wat ik me er van had voorgesteld. Ik ben realistisch genoeg te beseffen dat niet alle mannen de buik van hun vrouw liefkozend aaien en tegen hun ongeboren kind praten, maar ik had wel iets meer belangstelling verwacht. Ik weet het aan het feit dat het voor mij wel de eerste keer was, maar voor hem niet. Desondanks had ik een verrukkelijke zwangerschap en heb ik van elke dag genoten.
Toen ons kind ruim een half jaar was liet ik eens vallen dat ik er graag een tweede bij zou willen. Niet om daar op dat moment gelijk mee te beginnen, maar wel met de tijd. Het was een slecht gekozen moment. Het bedrijf waar hij al bijna 15 jaar trouw in dienst was hield op te bestaan en de vooruitzichten waren somber. Ik heb hem de tijd gegeven dit een plekje te geven en aan zijn nieuwe baan te wennen. Na ruim een jaar, ons kind was op weg naar zijn tweede verjaardag, bracht ik het weer ter sprake. Hij zei me: 'Ik wil geen kinderen meer.' En 'Ik wilde er eentje met je maken, omdat jij dat zo graag wilde, maar meer niet.'. Ik heb toen aangegeven dat hij mij dit nooit zo heeft gezegd. Dat erkende hij uiteindelijk, maar een soort van spijtbetuiging –sorry- moest voldoende voor me zijn om mee te leven.
Het was de tweede messteek in mijn hart.
Na een paar weken, we waren boodschappen doen, gaf hij me een dikke knuffel en fluisterde in mijn oor: 'Wil je graag nog een kindje?'. Ik zei: 'Ja.'. Hij zei: 'Oké.'. Ik: 'Echt?'. Hij: 'Ja, maar dan moeten er wel wat dingen veranderen.', waarmee hij doelde op dat we niet altijd even gezellig tegen elkaar waren. Ik vond de plaats –de supermarkt- om dit tegen me te zeggen wat vreemd, maar was tevens reuzeblij.
Er gebeurde echter niets. We vreeën wel, maar niet tot zo ver dat er een zwangerschap uit kon komen. Ik vroeg hem om opheldering. Hij vertelde me dat hij het moeilijk vond een kindje te maken als alles tussen ons nog niet helemaal gezellig verliep. Daar kon ik me wat bij voorstellen en wilde best even wachten. Na verloop van tijd vond ik het lang genoeg goed gaan, hij echter niet. Ik werd gek van de onduidelijkheid en zei hem dan nu ‘het boek even te sluiten’ door weer een voorbehoedsmiddel te gaan gebruiken. Ik vroeg hem wel of het boek wat hem betreft nog weer open kon. Hij antwoordde niet gelijk duidelijk, terwijl ik dat wel nodig had. Uiteindelijk gaf hij aan dat het boek wel weer open kon.
Weer een paar maanden later zei ik ’s avonds: 'Zullen we het boek weer open doen?'. 'Boek? Welk boek?', 'Het boek wat we tijdens de vakantie dicht hebben gedaan.', 'Oh, dat boek. Nee, nu nog niet.'. Nu nog niet? Dus wel een keer? En wanneer dan? Ik vroeg het niet.
Een paar weken later liepen we bij een garage auto’s te kijken. Zijn oog viel op zo’n auto waar je nog twee extra stoelen achterin kunt plaatsen. Ik zei dat we dan zeker het boek weer open konden doen. Hij antwoordde dat dat dan zéker kon.
Weer later zei ik ’s avonds: 'Ik wil nog een kindje met je maken.' Hij wilde het er niet over hebben. Ik vroeg hem wanneer we het er dan over gingen hebben, hij wilde het er ‘volgende week’ over hebben. Waarom niet op dat moment: omdat we dan ruzie zouden krijgen. Dat voorspelde weinig goeds. Ik begrijp niet goed waarom er (altijd) tijd moet zitten tussen het moment waarop ik iets wil bespreken en het moment waarop we dat dan uiteindelijk doen. Ik vroeg hem of hij wel naar me wilde luisteren, omdat ik een paar dingen wilde zeggen. Dat was goed. In vogelvlucht noemde ik alles vanaf het ‘supermarkt-moment’ en dat ik er niet op zat te wachten voor een derde keer een messteek in mijn hart te ontvangen. Hij heeft inderdaad alleen geluisterd en niets teruggezegd. De volgende dag werd ik doodmoe wakker, was duizelig, misselijk en baalde er van dat dit alles zo moeizaam ging, verlangde naar duidelijkheid.
Niets heeft hij er nog over gezegd, alleen tussen neus en lippen door dat ik er niet voor moest zorgen ‘dat we vanavond weer zo ongezellig gingen slapen’.
Ik word gek van al dat wachten! Durf inmiddels niet nergens zomaar meer over te beginnen, krijg altijd de reactie ‘ik ben geen prater’. Wat begon als een actieve relatie is nu een relatie waarin weinig tot niet gecommuniceerd wordt. Nee, ik wil niet bij hem weg. Zeker niet om ons kind! En verder gaat het goed tussen ons, het is geen geval van dat een tweede kindje onze relatie zou moeten redden ofzo (geloof ik ook niet in), ik verlang gewoon zo naar nog een zwangerschap en nog een kindje voor ons drieën. Ik verlang naar duidelijkheid, maar ben dus zooooooo bang voor het moment dat ik die duidelijkheid ga krijgen! Bang voor dat hij me gaat zeggen dat hij het echt niet meer wil. In mijn omgeving is wel eens geopperd aan de pil te gaan en ‘m dan niet te slikken. No way! Stel dat ik wel zwanger raak, hebben we er (weer?) niet samen voor gekozen. Ik verlang er zo naar dat iemand (= hij) tegen me zegt: “Met jou wil ik een kindje maken.”. Dat is toch echte liefde? Heb niet de makkelijkste relaties achter de rug. En hij is gek op ons kind, kan me niet voorstellen dat hij niet van een tweede zou houden.
Voor nu wacht ik volgende week maar af………………………
Ik heb al hierover al eerder op het forum geschreven. Daarna kwam het supermarktmoment. Ben weer terug bij af.............
dinsdag 11 november 2008 om 11:19
quote:elninjoo schreef op 11 november 2008 @ 10:03:
[...]
Waarom had ie zich dan niet laten steriliseren voordat ie aan die nieuwe relatie begon? Dat had al die ellende kunnen voorkomen.
[...]
Ook hier idem: na die eerste had ie er dus 'n knoop in kunnen
laten leggen. Mannen zijn idd zwak op dat punt. Je kunt op heel veel vlakken zwakke momenten hebben, maar op dit punt levert het je wel gelijk levenslange zorgen en verantwoordelijkheden op als je aan die zwakte toegeeft. Kortom: mannen zijn dom. Hopelijk is de man van TO verstandiger en laat ie zich helpen zodat er geen ongelukjes meer van kunnen komen.mannen zijn dom EN zwak. makkelijk te manipuleren. hoewel, makkelijk, veel vrouwen hebben veel doorzettingsvermogen en enorm veel geduld. gaan eindeloos door tot ze krijgen wat ze willen hebben. mannen willen hun vrouw gelukkig maken, en gelukkig houden. dat zit bij de meeste mannen tenminste wel ingebakken. en helaas werkt het zo, als een vrouw lang genoeg zeurt, huilt en klaagt dat de man in een (zeldzaam) romantisch (of geil) moment overstag gaat. om zichzelf achteraf achter de oren te krabben maar dan is het te laat voor een sterilisatie.
[...]
Waarom had ie zich dan niet laten steriliseren voordat ie aan die nieuwe relatie begon? Dat had al die ellende kunnen voorkomen.
[...]
Ook hier idem: na die eerste had ie er dus 'n knoop in kunnen
laten leggen. Mannen zijn idd zwak op dat punt. Je kunt op heel veel vlakken zwakke momenten hebben, maar op dit punt levert het je wel gelijk levenslange zorgen en verantwoordelijkheden op als je aan die zwakte toegeeft. Kortom: mannen zijn dom. Hopelijk is de man van TO verstandiger en laat ie zich helpen zodat er geen ongelukjes meer van kunnen komen.mannen zijn dom EN zwak. makkelijk te manipuleren. hoewel, makkelijk, veel vrouwen hebben veel doorzettingsvermogen en enorm veel geduld. gaan eindeloos door tot ze krijgen wat ze willen hebben. mannen willen hun vrouw gelukkig maken, en gelukkig houden. dat zit bij de meeste mannen tenminste wel ingebakken. en helaas werkt het zo, als een vrouw lang genoeg zeurt, huilt en klaagt dat de man in een (zeldzaam) romantisch (of geil) moment overstag gaat. om zichzelf achteraf achter de oren te krabben maar dan is het te laat voor een sterilisatie.
dinsdag 11 november 2008 om 11:41
Ik vind het echt heel triest van je schoonzus, Stoeptegel, om tegen je broer te gaan dreigen bij hem weg te gaan als hij geen tweede kind met haar wil maken.
Dan gaat het echt alleen maar om haar en haar wensen en helemaal niet om het kind, of om het samen met haar geliefde op de wereld zetten van een kind. Je wilt toch niet eens een kind op de wereld zetten als je weet dat je partner het eigenlijk niet wil?! Daar heeft zo'n kind toch ook niks aan :s
Dan gaat het echt alleen maar om haar en haar wensen en helemaal niet om het kind, of om het samen met haar geliefde op de wereld zetten van een kind. Je wilt toch niet eens een kind op de wereld zetten als je weet dat je partner het eigenlijk niet wil?! Daar heeft zo'n kind toch ook niks aan :s
dinsdag 11 november 2008 om 11:42
Het lijkt me trouwens ook niet iets om trots op te zijn "ja, ik heb mijn man moeten dwingen en bedreigen, maar nu heb ik dan eindelijk dat tweede kind, hoera. Ja, beetje jammer dat hij het wel erg zwaar vindt en veel extra moet werken enz om het allemaal te kunnen bolwerken, maar ja, ik heb tenminste mijn kind."
dinsdag 11 november 2008 om 14:29
dinsdag 11 november 2008 om 15:32
dinsdag 11 november 2008 om 16:09
TO, ik vind dat je gewoon moet accepteren dat je vriend niet nog een kindje wilt. Het gebeurt zovaak in relaties dat je allebei niet precies hetzelfde wilt. De een wilt misschien wel 4 kinderen, de ander maar 1. Dan zul je samen een oplossing moeten vinden en een kompromis moeten sluiten.
Ik vind het absurt om weg te gaan bij een (perfecte) partner omdat er een wens is naar nog een kind. Ik snap sowiso niet dat iemand een kind (dat er nog niet eens is en misschien ook nooit komt/mag komen) boven een goede relatie stelt. Wie weet vind je nooit meer zo´n leuke droomman...
Laat je ons weten of je wat aan onze posting hebt en hoe het nu met je gaat?!
Ik vind het absurt om weg te gaan bij een (perfecte) partner omdat er een wens is naar nog een kind. Ik snap sowiso niet dat iemand een kind (dat er nog niet eens is en misschien ook nooit komt/mag komen) boven een goede relatie stelt. Wie weet vind je nooit meer zo´n leuke droomman...
Laat je ons weten of je wat aan onze posting hebt en hoe het nu met je gaat?!
dinsdag 11 november 2008 om 18:03
Het lijkt me toch wel leuk voor dat eerste kindje als het nog een broertje of zusje krijgt. En dat had haar man ook wel kunnen bedenken dat ze dat wilde. Hij had beter in het begin nee moeten zeggen en er ook werkelijk naar handelen ( knoop erin) dan nu nee te verkopen. Ik vind 1 kind ook maar "half" maar goed dat vind ik..(kom maar over me heen ). Ik zou als ik haar was ook een 2e willen...en ik zou het héél moeilijk vinden als mijn man niet zou willen.
Hij zal denken ; ik heb er nu genoeg...logisch.
Zij denkt; ik heb er (maar) 1...
Ik hoop dat jullie eruit komen.
Hij zal denken ; ik heb er nu genoeg...logisch.
Zij denkt; ik heb er (maar) 1...
Ik hoop dat jullie eruit komen.
dinsdag 11 november 2008 om 19:32
Meid ben gewoon blij, dat je al een gezond kindje hebt.
Een kindje op de wereld zetten is iets meer dan een puppy kopen.
Voor een kindje moet je er gewoon beiden achter staan. Je wilt toch niet dat je man dit alleen maar voor jou doet? Of dat je ongepland zwanger word, terwijl je man dit nu niet wil?
Dat klinkt niet echt liefdevol naar een eventueel nieuw kindje....
Geniet van jullie kindje en jullie relatie. Zorg dat je relatie stabiel en liefdevol is.
Ik begrijp je wens maar al te goed. Maar helaas is een kindje toch wel een keuze van beide personen.
Een kindje op de wereld zetten is iets meer dan een puppy kopen.
Voor een kindje moet je er gewoon beiden achter staan. Je wilt toch niet dat je man dit alleen maar voor jou doet? Of dat je ongepland zwanger word, terwijl je man dit nu niet wil?
Dat klinkt niet echt liefdevol naar een eventueel nieuw kindje....
Geniet van jullie kindje en jullie relatie. Zorg dat je relatie stabiel en liefdevol is.
Ik begrijp je wens maar al te goed. Maar helaas is een kindje toch wel een keuze van beide personen.
dinsdag 11 november 2008 om 19:33
quote:Chica34 schreef op 07 november 2008 @ 16:26:
Wat jullie allemaal vergeten, is het feit dat ik zijn reactie erg kinderachtig en totaal respectloos vind. Daar hoor ik niemand over.
Hij moet maar eens open en eerlijk zijn, niet de makkelijke weg van je kop in het zand steken en hopen dat dit probleem wel weer overwaait want dat gebeurd dus niet. En dan ook nog de schuld naar McQueen schuiven en totaal geen rekening houden met haar gevoelens. Nee, het is mijnheer zijn denkbeeld, ikke, ikke, ikke en mijn gevoelens zijn belangrijker en dus heb jij pech.
.Even inspringend op dit stukje: ik vind ergens dat je een punt hebt. Ik zou me ook kapot ergeren aan zo'n partner.
Maarrrrr (daar komt 'ie), als blijkt dat meneer geen sjoege geeft, dan is het vervolgens toch echt 100% haar eigen verantwoordelijkheid dat zij met die houding van partner genoegen neemt.
Dit is níet over één nacht ijs gegaan, meneer is kennelijk al jaren zo. Afijn, dan is het op een gegeven moment dus aan TO om een keuze te maken of ze daar nog zin in heeft, ja of nee.
Haar verantwoordelijkheid, haar keuze.
Ze is géén willoos slachtoffer maar een volwassen vrouw met verantwoordelijkheid voor haar eigen keuzes (en niet kiezen is ook een keuze).
Wat jullie allemaal vergeten, is het feit dat ik zijn reactie erg kinderachtig en totaal respectloos vind. Daar hoor ik niemand over.
Hij moet maar eens open en eerlijk zijn, niet de makkelijke weg van je kop in het zand steken en hopen dat dit probleem wel weer overwaait want dat gebeurd dus niet. En dan ook nog de schuld naar McQueen schuiven en totaal geen rekening houden met haar gevoelens. Nee, het is mijnheer zijn denkbeeld, ikke, ikke, ikke en mijn gevoelens zijn belangrijker en dus heb jij pech.
.Even inspringend op dit stukje: ik vind ergens dat je een punt hebt. Ik zou me ook kapot ergeren aan zo'n partner.
Maarrrrr (daar komt 'ie), als blijkt dat meneer geen sjoege geeft, dan is het vervolgens toch echt 100% haar eigen verantwoordelijkheid dat zij met die houding van partner genoegen neemt.
Dit is níet over één nacht ijs gegaan, meneer is kennelijk al jaren zo. Afijn, dan is het op een gegeven moment dus aan TO om een keuze te maken of ze daar nog zin in heeft, ja of nee.
Haar verantwoordelijkheid, haar keuze.
Ze is géén willoos slachtoffer maar een volwassen vrouw met verantwoordelijkheid voor haar eigen keuzes (en niet kiezen is ook een keuze).
dinsdag 11 november 2008 om 19:35
quote:madamemicmac schreef op 11 november 2008 @ 18:03:
Het lijkt me toch wel leuk voor dat eerste kindje als het nog een broertje of zusje krijgt. En dat had haar man ook wel kunnen bedenken dat ze dat wilde. Hij had beter in het begin nee moeten zeggen en er ook werkelijk naar handelen ( knoop erin) dan nu nee te verkopen. Ik vind 1 kind ook maar "half" maar goed dat vind ik..(kom maar over me heen ). Ik zou als ik haar was ook een 2e willen...en ik zou het héél moeilijk vinden als mijn man niet zou willen.
Hij zal denken ; ik heb er nu genoeg...logisch.
Zij denkt; ik heb er (maar) 1...
Ik hoop dat jullie eruit komen. Als ik de verhalen hoor van vrienden/vriendinnen die met kleine broertjes of zusjes hun kindertijd moesten overleven en die nu als volwassenen hun siblings vooral als verplicht nummertje zien, omdat ze nu eenmaal familie zijn, maar verder niets met elkaar gemeen hebben, dan ben ik dolblij dat ik enig kind ben! Je doet zo'n kind er dus echt geen plezier mee om nog 'n jankblaag bij te produceren.
Het lijkt me toch wel leuk voor dat eerste kindje als het nog een broertje of zusje krijgt. En dat had haar man ook wel kunnen bedenken dat ze dat wilde. Hij had beter in het begin nee moeten zeggen en er ook werkelijk naar handelen ( knoop erin) dan nu nee te verkopen. Ik vind 1 kind ook maar "half" maar goed dat vind ik..(kom maar over me heen ). Ik zou als ik haar was ook een 2e willen...en ik zou het héél moeilijk vinden als mijn man niet zou willen.
Hij zal denken ; ik heb er nu genoeg...logisch.
Zij denkt; ik heb er (maar) 1...
Ik hoop dat jullie eruit komen. Als ik de verhalen hoor van vrienden/vriendinnen die met kleine broertjes of zusjes hun kindertijd moesten overleven en die nu als volwassenen hun siblings vooral als verplicht nummertje zien, omdat ze nu eenmaal familie zijn, maar verder niets met elkaar gemeen hebben, dan ben ik dolblij dat ik enig kind ben! Je doet zo'n kind er dus echt geen plezier mee om nog 'n jankblaag bij te produceren.
dinsdag 11 november 2008 om 19:38
quote:royanne77 schreef op 07 november 2008 @ 16:33:
ik vind dat je recht hebt op duidelijkheid. of je man wil graag kinderen met je of hij wil het niet. en daar kan je dan redenen voor hebben waar je over kan praten. maar zoals je het nu opschrijft krijg je de ene keer te horen dat ie niet wil en dan opeens wel en dan weer niet en dan misschien later, goh, daar zou ik ook niet blij van worden!
Dat is dan toch duidelijk zat? Partner wil geen keuze maken. Slap? Ja, wellicht. Conclusie? Geen keuze is ook een keuze.
Aan TO de verantwoordelijkheid hoe ze hier op gaat reageren en aan háár om te overwegen wat zij van deze non-communicatie binnen haar relatie vindt.
(Aan hem natuurlijk redelijkerwijs ook, een relatie heb je samen, maar je kunt een ander nou eenmaal niet dwingen, dus dan geven de feiten al veel informatie, waar je zélf wat mee moet).
ik vind dat je recht hebt op duidelijkheid. of je man wil graag kinderen met je of hij wil het niet. en daar kan je dan redenen voor hebben waar je over kan praten. maar zoals je het nu opschrijft krijg je de ene keer te horen dat ie niet wil en dan opeens wel en dan weer niet en dan misschien later, goh, daar zou ik ook niet blij van worden!
Dat is dan toch duidelijk zat? Partner wil geen keuze maken. Slap? Ja, wellicht. Conclusie? Geen keuze is ook een keuze.
Aan TO de verantwoordelijkheid hoe ze hier op gaat reageren en aan háár om te overwegen wat zij van deze non-communicatie binnen haar relatie vindt.
(Aan hem natuurlijk redelijkerwijs ook, een relatie heb je samen, maar je kunt een ander nou eenmaal niet dwingen, dus dan geven de feiten al veel informatie, waar je zélf wat mee moet).
dinsdag 11 november 2008 om 19:40
dinsdag 11 november 2008 om 19:44
quote:elninjoo schreef op 11 november 2008 @ 19:35:
[...]
Als ik de verhalen hoor van vrienden/vriendinnen die met kleine broertjes of zusjes hun kindertijd moesten overleven en die nu als volwassenen hun siblings vooral als verplicht nummertje zien, omdat ze nu eenmaal familie zijn, maar verder niets met elkaar gemeen hebben, dan ben ik dolblij dat ik enig kind ben! Je doet zo'n kind er dus echt geen plezier mee om nog 'n jankblaag bij te produceren.
Jah. Bovendien vind ik het echt een kulargument om nog een kind te nemen daarvoor. Ik bedoel, de ouders kunnen toch gewoon aandacht geven, het kind heeft speelgoed, knuffels, vriendjes op school, vriendjes uit de buurt, is er dan echt nog een kind nodig? En ook leuk dat je als enig kind maar 'half' bent! Tsss. En dan heb je er drie, kun je nog geen band vormen. Moet je doorneuken voor de basgitarist. Kom nou toch.
En dat die vent dat kon weten? Kunnen jullie allemaal gedachten lezen dan? Ik niet!
[...]
Als ik de verhalen hoor van vrienden/vriendinnen die met kleine broertjes of zusjes hun kindertijd moesten overleven en die nu als volwassenen hun siblings vooral als verplicht nummertje zien, omdat ze nu eenmaal familie zijn, maar verder niets met elkaar gemeen hebben, dan ben ik dolblij dat ik enig kind ben! Je doet zo'n kind er dus echt geen plezier mee om nog 'n jankblaag bij te produceren.
Jah. Bovendien vind ik het echt een kulargument om nog een kind te nemen daarvoor. Ik bedoel, de ouders kunnen toch gewoon aandacht geven, het kind heeft speelgoed, knuffels, vriendjes op school, vriendjes uit de buurt, is er dan echt nog een kind nodig? En ook leuk dat je als enig kind maar 'half' bent! Tsss. En dan heb je er drie, kun je nog geen band vormen. Moet je doorneuken voor de basgitarist. Kom nou toch.
En dat die vent dat kon weten? Kunnen jullie allemaal gedachten lezen dan? Ik niet!
dinsdag 11 november 2008 om 19:44
quote:Bianci28 schreef op 11 november 2008 @ 16:09:
Ik vind het absurt om weg te gaan bij een (perfecte) partner omdat er een wens is naar nog een kind. Ik snap sowiso niet dat iemand een kind (dat er nog niet eens is en misschien ook nooit komt/mag komen) boven een goede relatie stelt. Wie weet vind je nooit meer zo´n leuke droomman...
Als dit voor haar echt echt echt echt zo belangrijk is, is HIJ kennelijk niet haar droomman.
Ik vind het absurt om weg te gaan bij een (perfecte) partner omdat er een wens is naar nog een kind. Ik snap sowiso niet dat iemand een kind (dat er nog niet eens is en misschien ook nooit komt/mag komen) boven een goede relatie stelt. Wie weet vind je nooit meer zo´n leuke droomman...
Als dit voor haar echt echt echt echt zo belangrijk is, is HIJ kennelijk niet haar droomman.
woensdag 12 november 2008 om 14:41
quote:Digitalis schreef op 11 november 2008 @ 19:44:
[...]
Jah. Bovendien vind ik het echt een kulargument om nog een kind te nemen daarvoor. Ik bedoel, de ouders kunnen toch gewoon aandacht geven, het kind heeft speelgoed, knuffels, vriendjes op school, vriendjes uit de buurt, is er dan echt nog een kind nodig? En ook leuk dat je als enig kind maar 'half' bent! Tsss. En dan heb je er drie, kun je nog geen band vormen. Moet je doorneuken voor de basgitarist. Kom nou toch.
En dat die vent dat kon weten? Kunnen jullie allemaal gedachten lezen dan? Ik niet!
--------------------------------------------------------------------------------------------
Over kul gesproken. Of je alleen maar als je jong bent een broertje of zusje zal missen en dat dan compenseert met vriendjes en knuffels...hoe kom je erop...en speelgoed...hoe kom je dáárop!!! Ik hoop 80 te worden,minstens, en dan heb ik als het goed is nog steeds een broer en een zus.
[...]
Jah. Bovendien vind ik het echt een kulargument om nog een kind te nemen daarvoor. Ik bedoel, de ouders kunnen toch gewoon aandacht geven, het kind heeft speelgoed, knuffels, vriendjes op school, vriendjes uit de buurt, is er dan echt nog een kind nodig? En ook leuk dat je als enig kind maar 'half' bent! Tsss. En dan heb je er drie, kun je nog geen band vormen. Moet je doorneuken voor de basgitarist. Kom nou toch.
En dat die vent dat kon weten? Kunnen jullie allemaal gedachten lezen dan? Ik niet!
--------------------------------------------------------------------------------------------
Over kul gesproken. Of je alleen maar als je jong bent een broertje of zusje zal missen en dat dan compenseert met vriendjes en knuffels...hoe kom je erop...en speelgoed...hoe kom je dáárop!!! Ik hoop 80 te worden,minstens, en dan heb ik als het goed is nog steeds een broer en een zus.
woensdag 12 november 2008 om 16:16
quote:madamemicmac schreef op 12 november 2008 @ 14:41:
[...]
--------------------------------------------------------------------------------------------
Over kul gesproken. Of je alleen maar als je jong bent een broertje of zusje zal missen en dat dan compenseert met vriendjes en knuffels...hoe kom je erop...en speelgoed...hoe kom je dáárop!!! Ik hoop 80 te worden,minstens, en dan heb ik als het goed is nog steeds een broer en een zus.Ik ben toch heel blij met mijn zussies, hoor. Die verrijken mijn leven wel . Het is niet te vergelijken met vriendinnen. De relatie met je broer of zus is vaak de langste in je leven. Vrienden komen, vrienden gaan. En natuurlijk zijn er ook gezinnen waar de broers en zussen niet met elkaar overweg kunnen. Ik heb zelf twee dochters die gek op elkaar zijn. Kom niet aan de een, want dan kom je aan de ander. Ik kan me heel goed voorstellen dat iemand na 1 kind nog graag een tweede zou willen. Het willen is een recht, maar het afdwingen natuurlijk niet. Toch moeten beide ouders het willen, een gezinsuitbreiding en niet alleen een van de twee en dat de ander toegeeft in een zwak moment. Een kindje moet toch vooral gewenst zijn door beide ouders. Ik heb begrip voor de TO, maar ook voor haar man. Het lijkt me niet gemakkelijk. Is de kinderwens groter dan de wens om een relatie in stand te houden?
[...]
--------------------------------------------------------------------------------------------
Over kul gesproken. Of je alleen maar als je jong bent een broertje of zusje zal missen en dat dan compenseert met vriendjes en knuffels...hoe kom je erop...en speelgoed...hoe kom je dáárop!!! Ik hoop 80 te worden,minstens, en dan heb ik als het goed is nog steeds een broer en een zus.Ik ben toch heel blij met mijn zussies, hoor. Die verrijken mijn leven wel . Het is niet te vergelijken met vriendinnen. De relatie met je broer of zus is vaak de langste in je leven. Vrienden komen, vrienden gaan. En natuurlijk zijn er ook gezinnen waar de broers en zussen niet met elkaar overweg kunnen. Ik heb zelf twee dochters die gek op elkaar zijn. Kom niet aan de een, want dan kom je aan de ander. Ik kan me heel goed voorstellen dat iemand na 1 kind nog graag een tweede zou willen. Het willen is een recht, maar het afdwingen natuurlijk niet. Toch moeten beide ouders het willen, een gezinsuitbreiding en niet alleen een van de twee en dat de ander toegeeft in een zwak moment. Een kindje moet toch vooral gewenst zijn door beide ouders. Ik heb begrip voor de TO, maar ook voor haar man. Het lijkt me niet gemakkelijk. Is de kinderwens groter dan de wens om een relatie in stand te houden?
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
woensdag 12 november 2008 om 19:08
