Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
maandag 8 december 2008 om 11:07
Goh Felicia, dat is schrikken zeg, zo'n bericht op de (nu niet meer zo) vroege morgen. En toch ook weer begrijpelijk, gezien alles wat je de laatste tijd schreef.
Ik wil je heel veel sterkte wensen, maar ik kan me ook voorstellen dat het goed voelt nu je knoop is doorgehakt. Plus alle andere emoties die erbij horen. Ik denk aan je!
Ik wil je heel veel sterkte wensen, maar ik kan me ook voorstellen dat het goed voelt nu je knoop is doorgehakt. Plus alle andere emoties die erbij horen. Ik denk aan je!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 8 december 2008 om 11:48
Elmervrouw, herkenbaar dat thuisgevoel missen. Je komt steeds meer in contact met die 'vergeten' delen in jezelf. Contact is belangrijk ook al komt daar ook meteen de pijn en verdriet vandaan.
Feli, ik denk aan je. Moedige stap en weet dat we aan je denken. Er is een nieuwe fase aangebroken met alles wat er bij komt kijken. Weet niet zo goed wat ik er nog op kan en wil zeggen: ik ben er voor je.
Zusje, gefeliciteerd! Geniet van je dag
Liefs aan iedereen!
(f)
Feli, ik denk aan je. Moedige stap en weet dat we aan je denken. Er is een nieuwe fase aangebroken met alles wat er bij komt kijken. Weet niet zo goed wat ik er nog op kan en wil zeggen: ik ben er voor je.
Zusje, gefeliciteerd! Geniet van je dag
Liefs aan iedereen!
(f)
maandag 8 december 2008 om 12:07
Dank voor alle felicitaties .
En EV, ik ben het eens met Sensy. Het feit dat je het nu voelt, hoe rot ook, is onderdeel van een proces van in contact komen met jezelf. En dat gaat je uiteindelijk veel brengen, ook al voel je je nu zo verdrietig.
Feli, nog maar een: . Ik kan me zoals de anderen ook voorstellen dat het een grote berg dubbele emoties zijn nu die je doormaakt. Trek je laarzen nog maar even goed op lieverd, het komt helemaal goed met jou en je meisje.
En EV, ik ben het eens met Sensy. Het feit dat je het nu voelt, hoe rot ook, is onderdeel van een proces van in contact komen met jezelf. En dat gaat je uiteindelijk veel brengen, ook al voel je je nu zo verdrietig.
Feli, nog maar een: . Ik kan me zoals de anderen ook voorstellen dat het een grote berg dubbele emoties zijn nu die je doormaakt. Trek je laarzen nog maar even goed op lieverd, het komt helemaal goed met jou en je meisje.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
maandag 8 december 2008 om 14:09
Zusje, hartstikke gefeliciteerd. (f) Toegezongen heb ik je al, veel plezier vanmiddag en met het lekkere eten vanavond.
Felicia, meid. Het is me wat. Ik snap dat de koek op is , had het je alleen zo anders gegund. Heb het idee dat het naast de narigheid en de verwarring eigenlijk ook wel goed voelt. Alsof je troost put uit het naar jezelf luisteren. You go girl!
Felicia, meid. Het is me wat. Ik snap dat de koek op is , had het je alleen zo anders gegund. Heb het idee dat het naast de narigheid en de verwarring eigenlijk ook wel goed voelt. Alsof je troost put uit het naar jezelf luisteren. You go girl!
maandag 8 december 2008 om 14:40
Och Elmer toch.
Ja dat komt dan zo enorm voor je binnen,kom maar naar 'huis'. .
En je hoort het en word er zo verdrietig van meteen ook.
Dat zijn die gemixte gevoelens want jij was toch niet belangrijk,je hoorde er niet bij toch?
En dan ineens dat horen door je baas maw. je hoort er juist wél bij(op je werk dan weliswaar).
En dat thuis waar was dat voor jou,nergens dat gevoel.
Okee bij EM kreeg je het al natuurijk.Gelukkig maar,en hier.
Merk je wel aan jezelf dat jij dit óók naar jezelf toehaalt nu deze positieve dingen?
Gister met de oudere dame,nu je baas?
Je weet er niet een weg nog mee.
Dat komt vanzelf,het is nieuw voor je.
Het is je gegunt,gewoon jij die er bij hoort waar ook maar,
Ja dat komt dan zo enorm voor je binnen,kom maar naar 'huis'. .
En je hoort het en word er zo verdrietig van meteen ook.
Dat zijn die gemixte gevoelens want jij was toch niet belangrijk,je hoorde er niet bij toch?
En dan ineens dat horen door je baas maw. je hoort er juist wél bij(op je werk dan weliswaar).
En dat thuis waar was dat voor jou,nergens dat gevoel.
Okee bij EM kreeg je het al natuurijk.Gelukkig maar,en hier.
Merk je wel aan jezelf dat jij dit óók naar jezelf toehaalt nu deze positieve dingen?
Gister met de oudere dame,nu je baas?
Je weet er niet een weg nog mee.
Dat komt vanzelf,het is nieuw voor je.
Het is je gegunt,gewoon jij die er bij hoort waar ook maar,
maandag 8 december 2008 om 18:36
Elmervrouw, even lief zijn voor jezelf nu. Mag je wankel van binnen zijn? Je gaat door zoveel emoties heen en af en toe heb je even geen puf/kracht/lef om een situatie aan te pakken.
Wat is het ergste wat er gebeurd is, behalve dat je even de situatie niet in de hand had? Ik snap dat je dat liever wel gehad had maar de pubers en de oude vrouw zijn uiteindelijk op hun plek van bestemming gekomen toch? Het is niet geescaleerd alleen voor je gevoel lijkt dat zo.
Je hebt het super gedaan!
(f)
Wat is het ergste wat er gebeurd is, behalve dat je even de situatie niet in de hand had? Ik snap dat je dat liever wel gehad had maar de pubers en de oude vrouw zijn uiteindelijk op hun plek van bestemming gekomen toch? Het is niet geescaleerd alleen voor je gevoel lijkt dat zo.
Je hebt het super gedaan!
(f)
maandag 8 december 2008 om 20:02
Ik herken het een beetje EV. In feite wat voor mij een doorslaggevende factor was juist nu, het besef dat ik me net zo eenzaam voel als vroeger. Met telkens nu de keuze, het is niet zoals vroeger. En dat heeft me altijd weer kracht gegeven om door te zetten, ik mag weggaan wanneer ik denk dat het niet gaat.
Ik weet al tijden dat het niet genoeg is. Het is zo gek, wanneer iemand telkens zegt dat hij je niet kwijt wil neem ik aan dat iemand dan ook echte moeite doet. Dat lesje ook weer geleerd, het is dus niet hetzelfde. Zo geldt het voor mij, niet per se voor een ander.
Dankjulliewel voor de knuffels . Het is een beetje een emotionele chaos maar ik weet dat ik daar wel weer doorheen kom. Ik ben bang voor sommige dingen, hoe ik het rond moet krijgen, hoe ik mijn dochter hierin goed kan begeleiden. Ik zou graag een jaar verder zijn . Maar aan de andere kant word ik 1000 keer wanhopiger van het idee dit nog een jaar te moeten doen, liever alleen en over het algemeen blij met mijn leven dan samen en zo eenzaam.
Ik weet al tijden dat het niet genoeg is. Het is zo gek, wanneer iemand telkens zegt dat hij je niet kwijt wil neem ik aan dat iemand dan ook echte moeite doet. Dat lesje ook weer geleerd, het is dus niet hetzelfde. Zo geldt het voor mij, niet per se voor een ander.
Dankjulliewel voor de knuffels . Het is een beetje een emotionele chaos maar ik weet dat ik daar wel weer doorheen kom. Ik ben bang voor sommige dingen, hoe ik het rond moet krijgen, hoe ik mijn dochter hierin goed kan begeleiden. Ik zou graag een jaar verder zijn . Maar aan de andere kant word ik 1000 keer wanhopiger van het idee dit nog een jaar te moeten doen, liever alleen en over het algemeen blij met mijn leven dan samen en zo eenzaam.
maandag 8 december 2008 om 20:10
Lieve Elmer daar krijg je nu hulp voor.En dat is zoveel al wat er nu over je en door je heengaat.
Dat onveilge patroon en de boel in gareel houden zit als een anker in je vast geroest wat er uit heeft te gaan nu.
Ben je verantwoordelijk voor die pubers?Ben je verantwoordelijk bevonden door deze oudere vrouw?
Is het je taak?Tuurlijk je hebt orde in je auto te creéeren dat begrijp ik.
Lastige situatie,maar ik vind dat je niet ook dat op je schouders hebt te nemen nu.
Is er niet een manier om dit anders op te lossen door geen pubers tesamen met ouderen rijden?
Dat onveilge patroon en de boel in gareel houden zit als een anker in je vast geroest wat er uit heeft te gaan nu.
Ben je verantwoordelijk voor die pubers?Ben je verantwoordelijk bevonden door deze oudere vrouw?
Is het je taak?Tuurlijk je hebt orde in je auto te creéeren dat begrijp ik.
Lastige situatie,maar ik vind dat je niet ook dat op je schouders hebt te nemen nu.
Is er niet een manier om dit anders op te lossen door geen pubers tesamen met ouderen rijden?
maandag 8 december 2008 om 20:16
maandag 8 december 2008 om 20:20
quote:Feliciaatje schreef op 08 december 2008 @ 20:02:
Ik herken het een beetje EV. In feite wat voor mij een doorslaggevende factor was juist nu, het besef dat ik me net zo eenzaam voel als vroeger. Met telkens nu de keuze, het is niet zoals vroeger. En dat heeft me altijd weer kracht gegeven om door te zetten, ik mag weggaan wanneer ik denk dat het niet gaat.
Herkenbaar. Wat je toen als kind niet aankon, dat kun je nu wel aan alleen zit die angst soms zo diep. Het lijkt allemaal echt terwijl het energie is van voorbije gebeurtenissen. Het zoekt een uitweg naar buiten en dat geeft 'bijwerkingen' zoals EV beschrijft zweverig hoofd, onveilig gevoel terwijl in het hier en nu ze lekker veilig bij EM zit. There's no way out but through.
Ik weet al tijden dat het niet genoeg is. Het is zo gek, wanneer iemand telkens zegt dat hij je niet kwijt wil neem ik aan dat iemand dan ook echte moeite doet. Dat lesje ook weer geleerd, het is dus niet hetzelfde. Zo geldt het voor mij, niet per se voor een ander.
Uit dit stukje blijkt zo duidelijk dat je weet wat bij je hoort en past. De woorden alleen zijn idd niet genoeg. Maar geldt dat niet voor ons allemaal? Of doe ik nu een gevaarlijke aanname....
Hetzelfde geldt voor: ik doe alles voor je, je bent mijn alles, ik heb je hoog zitten, ik hou van je, ik wil je niet kwijt, jouw welzijn is belangrijk en tegelijkertijd gedragingen zien die juist het tegendeel bewijzen. Het geeft verwarring, pijn en verdriet. Met deze ontdekking Feli, heb je er toch weer een stukje 'Feli' bij.
Dankjulliewel voor de knuffels . Het is een beetje een emotionele chaos maar ik weet dat ik daar wel weer doorheen kom. Ik ben bang voor sommige dingen, hoe ik het rond moet krijgen, hoe ik mijn dochter hierin goed kan begeleiden. Ik zou graag een jaar verder zijn . Maar aan de andere kant word ik 1000 keer wanhopiger van het idee dit nog een jaar te moeten doen, liever alleen en over het algemeen blij met mijn leven dan samen en zo eenzaam.
Bij deze laatste alinea kan ik alleen maar begrijpen knikken achter mijn laptopje. Tikkeltje masochisme kan ook positief werken. Sterkte met alles!
Ik herken het een beetje EV. In feite wat voor mij een doorslaggevende factor was juist nu, het besef dat ik me net zo eenzaam voel als vroeger. Met telkens nu de keuze, het is niet zoals vroeger. En dat heeft me altijd weer kracht gegeven om door te zetten, ik mag weggaan wanneer ik denk dat het niet gaat.
Herkenbaar. Wat je toen als kind niet aankon, dat kun je nu wel aan alleen zit die angst soms zo diep. Het lijkt allemaal echt terwijl het energie is van voorbije gebeurtenissen. Het zoekt een uitweg naar buiten en dat geeft 'bijwerkingen' zoals EV beschrijft zweverig hoofd, onveilig gevoel terwijl in het hier en nu ze lekker veilig bij EM zit. There's no way out but through.
Ik weet al tijden dat het niet genoeg is. Het is zo gek, wanneer iemand telkens zegt dat hij je niet kwijt wil neem ik aan dat iemand dan ook echte moeite doet. Dat lesje ook weer geleerd, het is dus niet hetzelfde. Zo geldt het voor mij, niet per se voor een ander.
Uit dit stukje blijkt zo duidelijk dat je weet wat bij je hoort en past. De woorden alleen zijn idd niet genoeg. Maar geldt dat niet voor ons allemaal? Of doe ik nu een gevaarlijke aanname....
Hetzelfde geldt voor: ik doe alles voor je, je bent mijn alles, ik heb je hoog zitten, ik hou van je, ik wil je niet kwijt, jouw welzijn is belangrijk en tegelijkertijd gedragingen zien die juist het tegendeel bewijzen. Het geeft verwarring, pijn en verdriet. Met deze ontdekking Feli, heb je er toch weer een stukje 'Feli' bij.
Dankjulliewel voor de knuffels . Het is een beetje een emotionele chaos maar ik weet dat ik daar wel weer doorheen kom. Ik ben bang voor sommige dingen, hoe ik het rond moet krijgen, hoe ik mijn dochter hierin goed kan begeleiden. Ik zou graag een jaar verder zijn . Maar aan de andere kant word ik 1000 keer wanhopiger van het idee dit nog een jaar te moeten doen, liever alleen en over het algemeen blij met mijn leven dan samen en zo eenzaam.
Bij deze laatste alinea kan ik alleen maar begrijpen knikken achter mijn laptopje. Tikkeltje masochisme kan ook positief werken. Sterkte met alles!
maandag 8 december 2008 om 21:51
Feli, je komt zeker door de chaos heen. Je luistert nu naar jezelf. Sensy schrijft inderdaad, mooi 'een stukje Feli erbij'. Zo is het wel.
Heb je in je omgeving, naast hier, de steun en casa van Mastermind, ook steun voor de praktische kant? Hoe gaat het met jou en je dochter nu? Hoe oud is je dochter eigenlijk?
Heb je in je omgeving, naast hier, de steun en casa van Mastermind, ook steun voor de praktische kant? Hoe gaat het met jou en je dochter nu? Hoe oud is je dochter eigenlijk?
dinsdag 9 december 2008 om 07:54
dinsdag 9 december 2008 om 08:46
