Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
donderdag 11 december 2008 om 23:49
Oh Feliciaatje, wat heftig...
Afscheid nemen, het verdriet. Alles verwerken, met het terugkijken en vooruit kijken.
Lieverd, een
Ik weet even niet goed wat ik kan schrijven. Heb bewondering voor je, omdat je zorgvuldig met alles probeert om te gaan, en de pijn. Je bent echt sterk, dat lees je gewoon. Maar je leest tegelijk hoe moeilijk dit is.
Sterkte, echt een hele dikke knuffel..
Afscheid nemen, het verdriet. Alles verwerken, met het terugkijken en vooruit kijken.
Lieverd, een
Ik weet even niet goed wat ik kan schrijven. Heb bewondering voor je, omdat je zorgvuldig met alles probeert om te gaan, en de pijn. Je bent echt sterk, dat lees je gewoon. Maar je leest tegelijk hoe moeilijk dit is.
Sterkte, echt een hele dikke knuffel..
vrijdag 12 december 2008 om 07:41
Felicia,
Tuurlijk ben je nu in de rouw.Je hebt iets verloren en nu achtervolgen je allerlei gedachten.
En realiseert je dat je al lang terug, afscheid hebt genomen en het nu pas tot je doordringt nu het echt definitief is.
Dat kost een verdriet.Huil maar.
Ik herken het,(in mijn geval mijn vader,ik had al een soort van afscheid van hem genomen en nu hij echt is overleden is het echt zo).Dat doet pijn.
En die pijn heeft geplaatst te worden en dat kost veel tijd en verdriet.
Tuurlijk ben je nu in de rouw.Je hebt iets verloren en nu achtervolgen je allerlei gedachten.
En realiseert je dat je al lang terug, afscheid hebt genomen en het nu pas tot je doordringt nu het echt definitief is.
Dat kost een verdriet.Huil maar.
Ik herken het,(in mijn geval mijn vader,ik had al een soort van afscheid van hem genomen en nu hij echt is overleden is het echt zo).Dat doet pijn.
En die pijn heeft geplaatst te worden en dat kost veel tijd en verdriet.
vrijdag 12 december 2008 om 07:45
Een relatie verbreken is altijd rot.
Je maakt een keus en dat gaat gepaard met opluchting maar tegelijkertijd met verdriet.
Het gevoel gefaald te hebben of het gevoel niet alles gedaan te hebben of juist álles gedaan te hebben om het te doen werken.
Iets wat een tijd bij je hoorde heb je achter je te laten en dat is pijnlijk.Ook al ging het niet meer het doet zeer.
Je maakt een keus en dat gaat gepaard met opluchting maar tegelijkertijd met verdriet.
Het gevoel gefaald te hebben of het gevoel niet alles gedaan te hebben of juist álles gedaan te hebben om het te doen werken.
Iets wat een tijd bij je hoorde heb je achter je te laten en dat is pijnlijk.Ook al ging het niet meer het doet zeer.
Hoe gaat het met je?
vrijdag 12 december 2008 om 11:16
Lieve Felicia,
Bij mij voelde het, toen mijn ogen eenmaal opengingen ook alsof mijn huwelijk een lege huls was geweest en alsof mijn man iemand anders was dan de man die ik dacht te kennen. Het was bizar, maar de liefde was bij mij in één klap weg. Ik zag glashelder hoe hij mij behandeld had, hoe liefdeloos en respectloos dat was geweest. Dat was een heel vreemde gewaarwording, kan ik je zeggen, want een paar weken eerder was ik er nog van overtuigd dat ik oud ging worden met deze man. We wilden een derde kindje, ik had twee miskramen gehad.
Ik ben inmiddels twee jaar verder en besef dat de man op wie ik verliefd werd en van wie ik zo veel hield, nooit bestaan heeft. Ik hield van het beeld dat ik van hem had gemaakt. Voor alles wat erop wees dat dat beeld niet overeenkwam met de werkelijkheid, sloot ik mijn ogen. Ik paste de realiteit aan het beeld aan.
Het heeft tijd nodig om dat beeld los te laten. Het is een van die lagen die je moet afpellen, zoals dat heet. Je zocht iets bij hem, in een relatie, in een huwelijk, wat hij je niet kon geven. Wat misschien helemaal niet bestaat en niet realistisch is. Misschien moet je je beeld van die eerste twee fijne jaren ook op de helling zetten. Je bent nu vrij om je van die onrealistische verwachtingen en ideaalbeelden los te maken. Je hebt alle tijd om erachter te komen waar die vandaan komen (meestal zijn ze je van jongs af aan door je ouders/omgeving/de maatschappij ingeprent). Maar je hoeft daar niet direct mee aan de gang. Ik ben ervan overtuigd dat jij je wel in dat proces gaat storten als je eraan toe bent.
Je mag eerst gewoon rouwen om wat was en misschien wel nooit was. Dat beeld heb je nog niet losgelaten, je gelooft nog steeds dat het had gekund. Het had ook gekund, maar niet met deze man.
Mijn psychologe zei me eens, toen ik kapotging van liefdesverdriet (niet om mijn ex overigens): de liefde die je voor hem voelt, moet je zien als je een warme jas die je om zijn schouders legt. Sla die jas nu eens om jezelf heen.
Ik zag wel in hoe wijs die woorden waren, maar ik kon het niet. Ik voelde het niet, ik wilde het niet. Ik wilde die liefde niet loslaten, want daarmee liet ik hem los. Dat dacht ik althans. Maar zo werkt het toch niet met eigenliefde, denk ik. Ik merk nu dat ik genoeg liefde voor mezelf heb en nog heel veel overhoud voor anderen. Het is me gelukt die jas om mezelf heen te slaan.
Je man zei dat hij van je hield, maar je voelde het niet. Hij gaf misschien wel wat voor hem liefde was, maar voor jou voelde het niet als liefde. En omdat hij het wel liefde noemde, denk je nu misschien dat je het niet herkent. Ik denk dat je het wel herkent als je liefde krijgt die voor jou goed voelt. Daar hoef je niet over na te denken, dat weet je gewoon. Ik hoop dat je daar over een tijdje weer vertrouwen in krijgt.
Ik denk dat het voor jou moeilijk is om nu weer 'tot jezelf te komen', weer je eigen gevoelens te voelen en je eigen gedachten te denken. Zijn woorden zitten je zo hoog. Ik denk dat je rust nodig hebt, afstand van je man, om de zaken weer in het juiste (namelijk je eigen) perspectief te zien. Als je in alle rust kan terugkijken op wat er gebeurd is, kun je je ongetwijfeld ook een eigen oordeel vormen over jouw aandeel daarin. Het is, denk ik, bijna altijd zo dat beide partners daarover van mening verschillen. Het is ook makkelijker om de schuld grotendeels bij de ander te leggen.
De signalen waren er en misschien zie je de grote zelfs wel over het hoofd. Ik ben nadat we uit elkaar zijn gegaan, mijn geschiedenis gaan herschrijven. Telkens kwamen er voorvallen in me op en gaf ik daar een nieuwe betekenis aan. Het accent kwam op andere dingen te liggen. Doordat ik niet meer door die roze bril naar die beelden keek, zagen ze er heel anders uit. Daardoor ging ik steeds beter begrijpen hoe het was ontstaan en waar het al heel vroeg fout zat. Ik zie ook mijn aandeel erin. Dat is moeilijk, maar ik heb het mezelf vergeven.
Ik hoop dat jij zo vergevingsgezind voor jezelf kan zijn als je dat voor anderen bent
liefs,
dubio
Bij mij voelde het, toen mijn ogen eenmaal opengingen ook alsof mijn huwelijk een lege huls was geweest en alsof mijn man iemand anders was dan de man die ik dacht te kennen. Het was bizar, maar de liefde was bij mij in één klap weg. Ik zag glashelder hoe hij mij behandeld had, hoe liefdeloos en respectloos dat was geweest. Dat was een heel vreemde gewaarwording, kan ik je zeggen, want een paar weken eerder was ik er nog van overtuigd dat ik oud ging worden met deze man. We wilden een derde kindje, ik had twee miskramen gehad.
Ik ben inmiddels twee jaar verder en besef dat de man op wie ik verliefd werd en van wie ik zo veel hield, nooit bestaan heeft. Ik hield van het beeld dat ik van hem had gemaakt. Voor alles wat erop wees dat dat beeld niet overeenkwam met de werkelijkheid, sloot ik mijn ogen. Ik paste de realiteit aan het beeld aan.
Het heeft tijd nodig om dat beeld los te laten. Het is een van die lagen die je moet afpellen, zoals dat heet. Je zocht iets bij hem, in een relatie, in een huwelijk, wat hij je niet kon geven. Wat misschien helemaal niet bestaat en niet realistisch is. Misschien moet je je beeld van die eerste twee fijne jaren ook op de helling zetten. Je bent nu vrij om je van die onrealistische verwachtingen en ideaalbeelden los te maken. Je hebt alle tijd om erachter te komen waar die vandaan komen (meestal zijn ze je van jongs af aan door je ouders/omgeving/de maatschappij ingeprent). Maar je hoeft daar niet direct mee aan de gang. Ik ben ervan overtuigd dat jij je wel in dat proces gaat storten als je eraan toe bent.
Je mag eerst gewoon rouwen om wat was en misschien wel nooit was. Dat beeld heb je nog niet losgelaten, je gelooft nog steeds dat het had gekund. Het had ook gekund, maar niet met deze man.
Mijn psychologe zei me eens, toen ik kapotging van liefdesverdriet (niet om mijn ex overigens): de liefde die je voor hem voelt, moet je zien als je een warme jas die je om zijn schouders legt. Sla die jas nu eens om jezelf heen.
Ik zag wel in hoe wijs die woorden waren, maar ik kon het niet. Ik voelde het niet, ik wilde het niet. Ik wilde die liefde niet loslaten, want daarmee liet ik hem los. Dat dacht ik althans. Maar zo werkt het toch niet met eigenliefde, denk ik. Ik merk nu dat ik genoeg liefde voor mezelf heb en nog heel veel overhoud voor anderen. Het is me gelukt die jas om mezelf heen te slaan.
Je man zei dat hij van je hield, maar je voelde het niet. Hij gaf misschien wel wat voor hem liefde was, maar voor jou voelde het niet als liefde. En omdat hij het wel liefde noemde, denk je nu misschien dat je het niet herkent. Ik denk dat je het wel herkent als je liefde krijgt die voor jou goed voelt. Daar hoef je niet over na te denken, dat weet je gewoon. Ik hoop dat je daar over een tijdje weer vertrouwen in krijgt.
Ik denk dat het voor jou moeilijk is om nu weer 'tot jezelf te komen', weer je eigen gevoelens te voelen en je eigen gedachten te denken. Zijn woorden zitten je zo hoog. Ik denk dat je rust nodig hebt, afstand van je man, om de zaken weer in het juiste (namelijk je eigen) perspectief te zien. Als je in alle rust kan terugkijken op wat er gebeurd is, kun je je ongetwijfeld ook een eigen oordeel vormen over jouw aandeel daarin. Het is, denk ik, bijna altijd zo dat beide partners daarover van mening verschillen. Het is ook makkelijker om de schuld grotendeels bij de ander te leggen.
De signalen waren er en misschien zie je de grote zelfs wel over het hoofd. Ik ben nadat we uit elkaar zijn gegaan, mijn geschiedenis gaan herschrijven. Telkens kwamen er voorvallen in me op en gaf ik daar een nieuwe betekenis aan. Het accent kwam op andere dingen te liggen. Doordat ik niet meer door die roze bril naar die beelden keek, zagen ze er heel anders uit. Daardoor ging ik steeds beter begrijpen hoe het was ontstaan en waar het al heel vroeg fout zat. Ik zie ook mijn aandeel erin. Dat is moeilijk, maar ik heb het mezelf vergeven.
Ik hoop dat jij zo vergevingsgezind voor jezelf kan zijn als je dat voor anderen bent
liefs,
dubio
anoniem_13400 wijzigde dit bericht op 12-12-2008 11:22
Reden: quote weggehaald
Reden: quote weggehaald
% gewijzigd
Ga in therapie!
vrijdag 12 december 2008 om 11:58
Lieve Feliciaatje,
Ook hier herkenning. Heb voorheen dikwijls onder een andere naam hier gepost (een vrouwtje wat veel kletst
.
Ik heb je verhaal niet helemaal gelezen. Wel gedeeltes ervan en ik lees nu ook de fase waar je nu in zit. Ik herken wat je schrijft over het voelen van de pijn. Hoezeer je verstandelijk ook weet en voelt dat het maken van deze keus (definitief uit elkaar ) onvermijdelijk is, voelt het ergens ook alsof je eigenlijk geen echte keus hád. Je móest wel. Deed je het niet, dan ging je kapot. Dat heb je aan den lijfe ondervonden de afgelopen periode.
En ook al weet je verstandelijk nog zo goed dat je hier - op de lange duur - goed aan doet, voor jullie alle 3 (jezelf, je partner en je dochter), dat maakt het gevoel wat je erbij hebt niet minder schrijnend. Het gevoel dat je het zó hebt geprobeerd, zó alles gegeven hebt wat je te geven had, om dan vervolgens te moeten concluderen dat het niet heeft mogen baten. Dat je je zó ingezet hebt, zó graag had gezien dat het fijne leven wat je toch ook samen hebt gedeeld, niet voort hebt kunnen zetten. Je had het zó graag anders gezien.
En ja, dat doet pijn. Je moet je dromen voor een gelukkige toekomst samen, een gelukkig gezinnetje samen, opgeven. En ook al weet/zie je op enig moment je eigen aandeel in het geheel, dat maakt het verdriet er niet minder om. Althans, zo voel ik het zelf. Natuurlijk zie ik best wat mijn aandeel is geweest in het niet-slagen van onze relatie (te veel, te lang over me heen laten lopen, niet voldoende voor mezelf opkomen, waardoor de verhoudingen steeds schever groeiden).
Maar waar ik zelf nog het meest mee worstel is, is de wetenschap dat ik zó mezelf ben geweest in mijn gevoelens, mijn gedrag naar hem. Ik heb zo geprobeerd mijn liefde voor hem over te brengen, vanuit die liefde dingen voor hem te doen, toe te staan (waarvan ik nu zie hoe verkeerd dat is geweest), maar ik heb zo puur vanuit mezelf - gebaseerd op mijn liefde voor hem - gehandeld. En juist dát breekt je dan op. Dat ik me keer op keer weer afvraag: 'Hoe is het toch mogelijk? Hoe kan het zover komen dat je mijn liefde voor jou zó kapot hebt gemaakt? Want mijn hemel, wat heb ik veel van hem gehouden, wat heb ik voor mijn relatie gevochten!'.
En om dan uiteindelijk te moeten constateren dat al je inzet simpelweg niet geholpen heeft.
Het is wat dubiootje al zegt: ja, een fijne relatie zit er beslist wel in, maar...niet met hém. Het werkt niet. De manier waarop hij in het leven staat, hoe hij tegen de dingen aankijkt, hoe hij met dingen/mensen omgaat. Dat werkt niet...niet met mij, in elk geval.
En dat is een enorm bittere pil om te slikken..
Sterkte, meis!
Ook hier herkenning. Heb voorheen dikwijls onder een andere naam hier gepost (een vrouwtje wat veel kletst
.Ik heb je verhaal niet helemaal gelezen. Wel gedeeltes ervan en ik lees nu ook de fase waar je nu in zit. Ik herken wat je schrijft over het voelen van de pijn. Hoezeer je verstandelijk ook weet en voelt dat het maken van deze keus (definitief uit elkaar ) onvermijdelijk is, voelt het ergens ook alsof je eigenlijk geen echte keus hád. Je móest wel. Deed je het niet, dan ging je kapot. Dat heb je aan den lijfe ondervonden de afgelopen periode.
En ook al weet je verstandelijk nog zo goed dat je hier - op de lange duur - goed aan doet, voor jullie alle 3 (jezelf, je partner en je dochter), dat maakt het gevoel wat je erbij hebt niet minder schrijnend. Het gevoel dat je het zó hebt geprobeerd, zó alles gegeven hebt wat je te geven had, om dan vervolgens te moeten concluderen dat het niet heeft mogen baten. Dat je je zó ingezet hebt, zó graag had gezien dat het fijne leven wat je toch ook samen hebt gedeeld, niet voort hebt kunnen zetten. Je had het zó graag anders gezien.
En ja, dat doet pijn. Je moet je dromen voor een gelukkige toekomst samen, een gelukkig gezinnetje samen, opgeven. En ook al weet/zie je op enig moment je eigen aandeel in het geheel, dat maakt het verdriet er niet minder om. Althans, zo voel ik het zelf. Natuurlijk zie ik best wat mijn aandeel is geweest in het niet-slagen van onze relatie (te veel, te lang over me heen laten lopen, niet voldoende voor mezelf opkomen, waardoor de verhoudingen steeds schever groeiden).
Maar waar ik zelf nog het meest mee worstel is, is de wetenschap dat ik zó mezelf ben geweest in mijn gevoelens, mijn gedrag naar hem. Ik heb zo geprobeerd mijn liefde voor hem over te brengen, vanuit die liefde dingen voor hem te doen, toe te staan (waarvan ik nu zie hoe verkeerd dat is geweest), maar ik heb zo puur vanuit mezelf - gebaseerd op mijn liefde voor hem - gehandeld. En juist dát breekt je dan op. Dat ik me keer op keer weer afvraag: 'Hoe is het toch mogelijk? Hoe kan het zover komen dat je mijn liefde voor jou zó kapot hebt gemaakt? Want mijn hemel, wat heb ik veel van hem gehouden, wat heb ik voor mijn relatie gevochten!'.
En om dan uiteindelijk te moeten constateren dat al je inzet simpelweg niet geholpen heeft.
Het is wat dubiootje al zegt: ja, een fijne relatie zit er beslist wel in, maar...niet met hém. Het werkt niet. De manier waarop hij in het leven staat, hoe hij tegen de dingen aankijkt, hoe hij met dingen/mensen omgaat. Dat werkt niet...niet met mij, in elk geval.
En dat is een enorm bittere pil om te slikken..
Sterkte, meis!
vrijdag 12 december 2008 om 12:03
En wat ook zo tegenstrijdig is, zijn die verschillende gevoelens die steeds weer boven komen.
Ik kan momenten hebben dat ik ontzettend verdrietig ben om wat er niet meer is, dat ons huwelijk voorbij is, dat ons zoontje nu opgroeit in een 'gebroken gezin'(iets wat ik hem zó graag had bespaard), dat 'wij' nu echt niet meer bestaan...
Maar ook zijn er momenten dat ik zoveel verdriet heb over de manier waarop hij met me is omgegaan. Hoeveel píjn hij me heeft gedaan. Hoe volkomen onterecht en disrespectvol hij me behandeld heeft. Dan denk ik alleen maar: waaróm?? Wáárom heb je me zóveel pijn gedaan? Waarom kon je niet blij met me zijn? Waarom heb je zo kapot gemaakt wat er was tussen ons? Ik kan me nog zó de enorme liefde herinneren die er ooit tussen ons is geweest. Dat warme, dat vertrouwde.
En wanneer ik dan terugdenk aan hoe dit op het laatst was, hoe hij, single handed, dit volkomen heeft afgebrokkeld. Door me niet te vertrouwen, door me te wantrouwen, door me af te kraken, me kapot te maken.
Onbegrijpelijk vind ik het....
Ik kan momenten hebben dat ik ontzettend verdrietig ben om wat er niet meer is, dat ons huwelijk voorbij is, dat ons zoontje nu opgroeit in een 'gebroken gezin'(iets wat ik hem zó graag had bespaard), dat 'wij' nu echt niet meer bestaan...
Maar ook zijn er momenten dat ik zoveel verdriet heb over de manier waarop hij met me is omgegaan. Hoeveel píjn hij me heeft gedaan. Hoe volkomen onterecht en disrespectvol hij me behandeld heeft. Dan denk ik alleen maar: waaróm?? Wáárom heb je me zóveel pijn gedaan? Waarom kon je niet blij met me zijn? Waarom heb je zo kapot gemaakt wat er was tussen ons? Ik kan me nog zó de enorme liefde herinneren die er ooit tussen ons is geweest. Dat warme, dat vertrouwde.
En wanneer ik dan terugdenk aan hoe dit op het laatst was, hoe hij, single handed, dit volkomen heeft afgebrokkeld. Door me niet te vertrouwen, door me te wantrouwen, door me af te kraken, me kapot te maken.
Onbegrijpelijk vind ik het....
vrijdag 12 december 2008 om 12:24
LR, geen idee hoe haar relatie verder liep. Ze postte hier zo nu en dan en nu is ineens niet meer teruggekomen. Het was ook een jong meisje wat heel veel meemaakte met haar vriend.
He Yayaatje, welkom!
Felicia er zijn al veel wijze dingen geschreven. Ik kan er voor nu niets aan toevoegen. Behalve dat ik je veel sterkte wens!
He Yayaatje, welkom!
Felicia er zijn al veel wijze dingen geschreven. Ik kan er voor nu niets aan toevoegen. Behalve dat ik je veel sterkte wens!
vrijdag 12 december 2008 om 13:06
Dubio,
Je post richting Felicia (11.16u.)pak/lees ik ook mee.
Zo vergaat het me op het moment.
Relatie met GM is nu echt voorbij,verliefd op mijn eigen gecreéerde droom vwb. de man in kwestie,en hij wrsch. ook.
Maar jezus het voelde zo goed en meteen erbij ook niet.Hij bleef getrouwd.
Ik ging er aan kapot ,uiteindelijk mijn eindelijk eigen gemaakte keus genomen en definitief punt erachter moeten zetten van mezelf,daarna letterlijk ingestort.
Tussentijds mijn vader (net 2 week terug) overleden.De grondlegger van mijn foute relaties waarin ik genoegen nam met kruimels.
Ik typ sinds 3mnd. mee op topic Eert uw vader ...
Je post richting Felicia (11.16u.)pak/lees ik ook mee.
Zo vergaat het me op het moment.
Relatie met GM is nu echt voorbij,verliefd op mijn eigen gecreéerde droom vwb. de man in kwestie,en hij wrsch. ook.
Maar jezus het voelde zo goed en meteen erbij ook niet.Hij bleef getrouwd.
Ik ging er aan kapot ,uiteindelijk mijn eindelijk eigen gemaakte keus genomen en definitief punt erachter moeten zetten van mezelf,daarna letterlijk ingestort.
Tussentijds mijn vader (net 2 week terug) overleden.De grondlegger van mijn foute relaties waarin ik genoegen nam met kruimels.
Ik typ sinds 3mnd. mee op topic Eert uw vader ...
vrijdag 12 december 2008 om 13:41
Dankjulliewel voor de lieve en inzichtelijke reacties .
En ik weet het gewoon niet Dubio. Ik heb het een tijd op de helling gezet maar ik merkte dat ik het daarmee geen recht deed. Want ik voel alsnog zijn liefde voor mij. Alleen is het een hele kale, koude soort. Ik denk omdat hij ook gewoon niet meer van zichzelf kan houden dan dat. En dat was idd in die eerste jaren anders. Hij heeft toen ook echt de hoop gehad dat hij anders was, zijn leven anders was. In die zin was het een illusie. Absoluut. Maar ik begrijp zijn hoop wel. Jammer wanneer je alsnog door iets in jezelf ingehaald wordt.
Wanneer hij botte, koude rotopmerkingen maakt heeft hij het zelf niet eens door. Dat hij me in feite dwingt om met heel weinig genoegen te nemen als ik bij hem ben, heeft hij niet door. Er zit een enorme blinde vlek. Ik blijf het gevoel houden dat daar iets zit, dat ik niet gek ben, dat als ik alles bij elkaar optel er iets niet klopt, ook niet voor hemzelf. En ik kan daarvan weglopen. Maar hij niet.
Ik vind het erg dat al die dingen normaal zijn geworden. Dat ik eraan gewend ben geraakt. Soms doet een vriend of vriendin iets voor me waar hij nooit van zijn leven aan zou denken, iets zo menselijks en dat ze zich herinneren dat ik iets bepaalds gezegd had. En dan schiet ik even vol omdat ik het ontwend ben. Dat zijn van die momenten, ja dan denk ik: dat ik het zover heb laten komen. Dat ik zoveel van zijn voorwaarden maar geaccepteerd heb. En nooit helemaal, ik heb geaccepteerd hoe het voor hem is. Ik ben wel blijven aangeven wat ik nodig heb. Maar als een ander daar niets mee kan, het te confronterend vindt, het afwijst, waar is dan de liefde?
Ik ben iig heel blij dat ik mijn eigenwaarde terug bevochten heb, dat ik mijn zelfliefde echt heb leren kennen. Ik als persoon, ik ben niet aan diggelen. Een paar jaar terug bijna wel, ben blij dat ik me er toen niet bij neergelegd heb. Maar idd, Yayaatje je beschrijft mijn gevoelens van de afgelopen tijd en de komende tijd. Dankjewel voor je zo persoonlijke reactie. Heel herkenbaar.
En ik weet het gewoon niet Dubio. Ik heb het een tijd op de helling gezet maar ik merkte dat ik het daarmee geen recht deed. Want ik voel alsnog zijn liefde voor mij. Alleen is het een hele kale, koude soort. Ik denk omdat hij ook gewoon niet meer van zichzelf kan houden dan dat. En dat was idd in die eerste jaren anders. Hij heeft toen ook echt de hoop gehad dat hij anders was, zijn leven anders was. In die zin was het een illusie. Absoluut. Maar ik begrijp zijn hoop wel. Jammer wanneer je alsnog door iets in jezelf ingehaald wordt.
Wanneer hij botte, koude rotopmerkingen maakt heeft hij het zelf niet eens door. Dat hij me in feite dwingt om met heel weinig genoegen te nemen als ik bij hem ben, heeft hij niet door. Er zit een enorme blinde vlek. Ik blijf het gevoel houden dat daar iets zit, dat ik niet gek ben, dat als ik alles bij elkaar optel er iets niet klopt, ook niet voor hemzelf. En ik kan daarvan weglopen. Maar hij niet.
Ik vind het erg dat al die dingen normaal zijn geworden. Dat ik eraan gewend ben geraakt. Soms doet een vriend of vriendin iets voor me waar hij nooit van zijn leven aan zou denken, iets zo menselijks en dat ze zich herinneren dat ik iets bepaalds gezegd had. En dan schiet ik even vol omdat ik het ontwend ben. Dat zijn van die momenten, ja dan denk ik: dat ik het zover heb laten komen. Dat ik zoveel van zijn voorwaarden maar geaccepteerd heb. En nooit helemaal, ik heb geaccepteerd hoe het voor hem is. Ik ben wel blijven aangeven wat ik nodig heb. Maar als een ander daar niets mee kan, het te confronterend vindt, het afwijst, waar is dan de liefde?
Ik ben iig heel blij dat ik mijn eigenwaarde terug bevochten heb, dat ik mijn zelfliefde echt heb leren kennen. Ik als persoon, ik ben niet aan diggelen. Een paar jaar terug bijna wel, ben blij dat ik me er toen niet bij neergelegd heb. Maar idd, Yayaatje je beschrijft mijn gevoelens van de afgelopen tijd en de komende tijd. Dankjewel voor je zo persoonlijke reactie. Heel herkenbaar.
vrijdag 12 december 2008 om 14:21
Wat ik het ergste vond, wat ik zo goed heb kunnen dempen voor mijzelf dat het me verraste toen het inzicht kwam een paar weken terug, is hoe bang ik eigenlijk voor hem ben. Zo bang voor de kou, voor de liefdeloosheid van bepaalde dingen, voor de diepe eenzaamheid die ik ervaar in de relatie met hem. Dat mijn behoeften niet tellen want hij kan er niet in tegemoetkomen dus negeert hij ze. En als dat niet gaat speelt hij het zo dat hij het slachtoffer is daarvan, dat hij nooit goed genoeg is. Dat is mijn zwakke plek, waar jullie het eerder over hadden. Ik zou nooit iemand dat gevoel willen geven, dat breekt mijn hart. En dan trek ik me verschrikt terug. Maar het betekent wel dat ik dus nooit kan vragen om wat ik nodig heb.
Er zit iets echts in bij hem, het is ook echt een stuk aan gebrek aan eigenwaarde. Maar ik voel ook hoe hij het dan uitspeelt, grotendeels onbewust. Omdat dat me de mond snoert. Daar ben ik bang voor, dat hij die behoefte voelt. Me stil te maken, me te doen verstommen.
En dat roept vanalles op uit die eerste jaren na de twee goede jaren. Dat ik niet gezien, gehoord, erkend werd. Gewoon genegeerd. En hoeveel pijn dat deed. Echte, fysieke, diepe pijn. Alsof hij een dolk in mijn rug dreef. Elke dag weer.
Na 2 jaar daarvan en de complete verwarring ben ik gaan vechten. Vechten voor mijzelf, om mezelf intact te houden. En dat is gelukt en ik ben blij met mijzelf, ik hou van mijzelf, van anderen, van de wereld. Vind het leuk dat ik er ben, ik kan genieten. En het heeft me doen vergeten dat ik eigenlijk heel bang was en ben. Toen dat insloeg die paar weken terug wist ik: er is geen andere weg, ik moet hieruit. Zo kan ik niet leven. Ik wil niet dat mijn dochter een wanhopige moeder heeft, ook al oogt het niet zo. Want dat is wel de kern van het verhaal, zo voel ik me in deze relatie. Wanhopig. Omdat ik hem niet kan bereiken. Omdat hij niet wil luisteren. Omdat hij me blijft verwonden. Omdat ik maar niet kan weglopen. Omdat ik van hem hou en overtuigd ben dat er iets was en is. Op een dag houdt die illusie op. Dat was een paar maanden terug.
Ik hou ook van mij. Ik ben gek dat ik mezelf daardoorheen blijf jagen. Mezelf bloot blijf stellen aan datgene wat de diepste angst in mezelf veroorzaakt. Hoe stom kun je zijn? Blind hopen, ik geloof dat ik daar nu wel van genezen ben op een bepaalde manier. Ik hoop het .
Er zit iets echts in bij hem, het is ook echt een stuk aan gebrek aan eigenwaarde. Maar ik voel ook hoe hij het dan uitspeelt, grotendeels onbewust. Omdat dat me de mond snoert. Daar ben ik bang voor, dat hij die behoefte voelt. Me stil te maken, me te doen verstommen.
En dat roept vanalles op uit die eerste jaren na de twee goede jaren. Dat ik niet gezien, gehoord, erkend werd. Gewoon genegeerd. En hoeveel pijn dat deed. Echte, fysieke, diepe pijn. Alsof hij een dolk in mijn rug dreef. Elke dag weer.
Na 2 jaar daarvan en de complete verwarring ben ik gaan vechten. Vechten voor mijzelf, om mezelf intact te houden. En dat is gelukt en ik ben blij met mijzelf, ik hou van mijzelf, van anderen, van de wereld. Vind het leuk dat ik er ben, ik kan genieten. En het heeft me doen vergeten dat ik eigenlijk heel bang was en ben. Toen dat insloeg die paar weken terug wist ik: er is geen andere weg, ik moet hieruit. Zo kan ik niet leven. Ik wil niet dat mijn dochter een wanhopige moeder heeft, ook al oogt het niet zo. Want dat is wel de kern van het verhaal, zo voel ik me in deze relatie. Wanhopig. Omdat ik hem niet kan bereiken. Omdat hij niet wil luisteren. Omdat hij me blijft verwonden. Omdat ik maar niet kan weglopen. Omdat ik van hem hou en overtuigd ben dat er iets was en is. Op een dag houdt die illusie op. Dat was een paar maanden terug.
Ik hou ook van mij. Ik ben gek dat ik mezelf daardoorheen blijf jagen. Mezelf bloot blijf stellen aan datgene wat de diepste angst in mezelf veroorzaakt. Hoe stom kun je zijn? Blind hopen, ik geloof dat ik daar nu wel van genezen ben op een bepaalde manier. Ik hoop het .
vrijdag 12 december 2008 om 14:39
Sterkte felicia
Vind het moeilijk om te lezen over je situatie en je pijn.
Vind het zo erg..
Ik heb voor mezelf dit weekend al wat geplanned.. heb kaarsjes aan (ja overdag! met een geurtje) lekker knus, de gordijnen wat dicht.. lekker relaxen.
Ga vanavond lekker weg, ookal ben ik niet fit, ik wil de deur uit.
Morgen ga ik naar mijn familie naar de kerstmarkt.
Heb ik zin in.
Zondag, geen idee maar dat komt ook wel goed.
Ben vandaag naar de kapper geweest, heerlijk.
Heb ook een cadeautje voor mijn moeder gekocht, voor kerst.
Ik voel me een stuk beter , mede dankzij jullie
Vind het moeilijk om te lezen over je situatie en je pijn.
Vind het zo erg..
Ik heb voor mezelf dit weekend al wat geplanned.. heb kaarsjes aan (ja overdag! met een geurtje) lekker knus, de gordijnen wat dicht.. lekker relaxen.
Ga vanavond lekker weg, ookal ben ik niet fit, ik wil de deur uit.
Morgen ga ik naar mijn familie naar de kerstmarkt.
Heb ik zin in.
Zondag, geen idee maar dat komt ook wel goed.
Ben vandaag naar de kapper geweest, heerlijk.
Heb ook een cadeautje voor mijn moeder gekocht, voor kerst.
Ik voel me een stuk beter , mede dankzij jullie
vrijdag 12 december 2008 om 14:57
Lieve Yayaatje. Wat je schrijft raakt mij ook.
Ik ben wel eens bang dat ik er niet uit ga komen.
Het is elke dag weer afwachten of het lukt iets te kunnen met al die gedachten en gevoelens die bovenkomen. Weer alsof ik geleefd word en me maar zo goed mogelijk inzet om er iets van te maken.
Het overvalt me hoe sterk en dichtbij de opluchting kan voelen, of juist het missen van mijn ex. Hoe ik aan hem kan denken en ons verhaal samen kan zien, er dan zo verdrietig over kan zijn zonder de pijn op dat moment te ervaren van wat er gebeurd is. Maar gewoon een verdriet voelen van dat ons samen er nooit meer zal zijn.
Ik ben bang voor dat moment dat er andere herinneringen binnenkomen vallen, de harde werkelijkheid. Maar wel een die ik niet begrijp.
Het maakt me bang dat ik niet precies ga kunnen begrijpen waarom het zo is gegaan.
Het is moeilijk om uit te leggen, ik vind het verwarrend.
Kan niet meer aan hem denken zonder die man voor me te zien die me kapot wilde krijgen en daar echt aan werkte. Dat geeft een ontzettend beklemmend gevoel, omdat dat nog niet klaar voelt. Maar tegelijk weet ik niet zeker of mijn herinneringen wel kloppen. Nieuwe inzichten veranderen ook een stuk van ons verhaal, ik zie ons worstelen en elkaar pijn doen.
Tegelijk is er een deel van mij dat er tegen vecht om hem zo te zien. Dan wil ik hem zien zoals andere mensen hem kunnen zien, als een moeilijke mysterieuze man. Naar wie mensen zich aangetrokken voelen en tegelijk toch luisteren naar dat gevoel dat hij fout is, dat er iets niet klopt. Spannend.
Een enorme aantrekkingskracht gaat er nog steeds van hem uit.
Ik wil mijn dochter over hem vertellen want ze vraagt dagelijks naar haar papa. En dan mis ik hem vanwege welke versie van mijn verhaal ik het liefst aan haar kwijt zou willen.
Ik heb er gewoon zo'n spijt van hoe het is gelopen. Wilde dat ik eerder beter had geweten en me niet zo had laten meeslepen. Want nu weet ik het niet meer.
Ben mezelf aan het terugvinden, of aan het ontdekken. Maar met elke overwinning komt er weer iets bij wat een deel moet gaan uitmaken van wie ik ben. Of hoe zeg je dat, er komt steeds meer bij aan ervaring en wijsheid wat dat bange jonge meisje allemaal met zich meedraagt. En inmiddels ben ik een vrouw van 28 maar zo voelt het niet. Ik kan die rol aan, ik werk aan mijn toekomst en heb een studierichting gekozen die veel van mij vraagt, van lef om mij te ontwikkelen en enge dingen te durven doen.
Want ik weet hoe het moet, het is alleen dat dat gevoel er achter aan loopt. Het moet ervaren, voelen, en daar weet ik me geen raad mee. Wanneer ik dat in de avond toelaat ga ik even omver. Daarna lig ik de nacht weer wakker van onrust en dromen.
Ik ken mezelf in de meest angstige situaties, onder stress en scherp verdriet. Ik zie mij als bang jong meisje, als iemand die het loslaat en zichzelf haat. Steeds meer pijn doet het om te ervaren hoe ik mezelf had afgesloten.
Soms denk ik wel eens dat ik dacht van hem te houden maar dat hij ook steeds harder moest vechten om het echt van mij te voelen. Dat ik wel dacht dat ik zo van hem hield en alles van mij gaf, maar dat het puur overleven moest zijn geweest want nu zie ik terug hoe stuk ik zat. En hij wilde mij hebben en schudde me dor elkaar, verweet me dat ik er niet was voor hem.
Ik zie ons tegenover elkaar staan, telkens weer en dan wil ik iets zeggen, iets wat echt waar is en wat het een beetje goed zal maken.
Dat doet gewoon zeer en ik voel me ontzettend schuldig naar mij, hem en ons kind toe.
En ondertussen maar gewoon verder gaan want wat moet je anders? Ik weet niet wat nou goed is, welke dingen terecht zijn en wat ik overdrijf ofzo. Het voelt als een verleden wat ik zo groot en moeilijk kan maken als ik zelf wil, alsof ik de keuze heb om nu eens ermee op te houden het steeds maar erbij te willen halen omdat ik er niets mee op schiet en het me in de war maakt.
Maar ja, dan ga ik verder met de dag en lukt het de ene keer goed en de volgende keer raak ik toch weer in paniek.
Ik ben wel eens bang dat ik er niet uit ga komen.
Het is elke dag weer afwachten of het lukt iets te kunnen met al die gedachten en gevoelens die bovenkomen. Weer alsof ik geleefd word en me maar zo goed mogelijk inzet om er iets van te maken.
Het overvalt me hoe sterk en dichtbij de opluchting kan voelen, of juist het missen van mijn ex. Hoe ik aan hem kan denken en ons verhaal samen kan zien, er dan zo verdrietig over kan zijn zonder de pijn op dat moment te ervaren van wat er gebeurd is. Maar gewoon een verdriet voelen van dat ons samen er nooit meer zal zijn.
Ik ben bang voor dat moment dat er andere herinneringen binnenkomen vallen, de harde werkelijkheid. Maar wel een die ik niet begrijp.
Het maakt me bang dat ik niet precies ga kunnen begrijpen waarom het zo is gegaan.
Het is moeilijk om uit te leggen, ik vind het verwarrend.
Kan niet meer aan hem denken zonder die man voor me te zien die me kapot wilde krijgen en daar echt aan werkte. Dat geeft een ontzettend beklemmend gevoel, omdat dat nog niet klaar voelt. Maar tegelijk weet ik niet zeker of mijn herinneringen wel kloppen. Nieuwe inzichten veranderen ook een stuk van ons verhaal, ik zie ons worstelen en elkaar pijn doen.
Tegelijk is er een deel van mij dat er tegen vecht om hem zo te zien. Dan wil ik hem zien zoals andere mensen hem kunnen zien, als een moeilijke mysterieuze man. Naar wie mensen zich aangetrokken voelen en tegelijk toch luisteren naar dat gevoel dat hij fout is, dat er iets niet klopt. Spannend.
Een enorme aantrekkingskracht gaat er nog steeds van hem uit.
Ik wil mijn dochter over hem vertellen want ze vraagt dagelijks naar haar papa. En dan mis ik hem vanwege welke versie van mijn verhaal ik het liefst aan haar kwijt zou willen.
Ik heb er gewoon zo'n spijt van hoe het is gelopen. Wilde dat ik eerder beter had geweten en me niet zo had laten meeslepen. Want nu weet ik het niet meer.
Ben mezelf aan het terugvinden, of aan het ontdekken. Maar met elke overwinning komt er weer iets bij wat een deel moet gaan uitmaken van wie ik ben. Of hoe zeg je dat, er komt steeds meer bij aan ervaring en wijsheid wat dat bange jonge meisje allemaal met zich meedraagt. En inmiddels ben ik een vrouw van 28 maar zo voelt het niet. Ik kan die rol aan, ik werk aan mijn toekomst en heb een studierichting gekozen die veel van mij vraagt, van lef om mij te ontwikkelen en enge dingen te durven doen.
Want ik weet hoe het moet, het is alleen dat dat gevoel er achter aan loopt. Het moet ervaren, voelen, en daar weet ik me geen raad mee. Wanneer ik dat in de avond toelaat ga ik even omver. Daarna lig ik de nacht weer wakker van onrust en dromen.
Ik ken mezelf in de meest angstige situaties, onder stress en scherp verdriet. Ik zie mij als bang jong meisje, als iemand die het loslaat en zichzelf haat. Steeds meer pijn doet het om te ervaren hoe ik mezelf had afgesloten.
Soms denk ik wel eens dat ik dacht van hem te houden maar dat hij ook steeds harder moest vechten om het echt van mij te voelen. Dat ik wel dacht dat ik zo van hem hield en alles van mij gaf, maar dat het puur overleven moest zijn geweest want nu zie ik terug hoe stuk ik zat. En hij wilde mij hebben en schudde me dor elkaar, verweet me dat ik er niet was voor hem.
Ik zie ons tegenover elkaar staan, telkens weer en dan wil ik iets zeggen, iets wat echt waar is en wat het een beetje goed zal maken.
Dat doet gewoon zeer en ik voel me ontzettend schuldig naar mij, hem en ons kind toe.
En ondertussen maar gewoon verder gaan want wat moet je anders? Ik weet niet wat nou goed is, welke dingen terecht zijn en wat ik overdrijf ofzo. Het voelt als een verleden wat ik zo groot en moeilijk kan maken als ik zelf wil, alsof ik de keuze heb om nu eens ermee op te houden het steeds maar erbij te willen halen omdat ik er niets mee op schiet en het me in de war maakt.
Maar ja, dan ga ik verder met de dag en lukt het de ene keer goed en de volgende keer raak ik toch weer in paniek.
vrijdag 12 december 2008 om 15:15
Lieve Iseo .
Ik begrijp wat je bedoelt geloof ik. Ik merk dat dit stuk in mij (want het is heel herkenbaar) vroeger ontstaan is, in mijn jeugd. En dat bijv mijn mans houding weer veel getriggerd heeft, omdat hij projecteert, omdat hij zo koud en afstandelijk kan doen. Allemaal herbeleving. Daarom ben ik ergens ook wel weer blij dat ik mijzelf er wel doorheen gejaagd heb de afgelopen jaren want het heeft me telkens geconfronteerd met de patronen in mij en die ben ik gaan ontzenuwen en ontwarren. Ik merk nu ook dat mijn jeugd 3 levens geleden lijkt. Er is echt vrede gekomen. Minder angst. En dat wordt beter en beter.
Maar ik begrijp de stress en paniek. Het jezelf en je geweten onderzoeken. Dat zou geen aanklager beter kunnen doen. Het gevoel dat je het allemaal niet aankan. Dat je niet groot genoeg bent. Ik weet het van mijzelf en het is nu eindelijk niet meer het grootste deel. Het grootste deel is nu volwassen, kan voor zichzelf en de angstige delen in mij zorgen. Ik word sterker. Het vraagt een hoop discipline en liefde.
Juist die stress lieverd, die zegt heel veel over hoe slecht die situatie voor je was. Dat hoef je niet te bagatelliseren uit angst dat je overdrijft. Als je in een liefdevolle, warme, veilige relatie had gezeten was je hoogstwrs opgebloeid. Nu ben je geknakt. Niet zomaar.
Dat is het moeilijke van gebrek aan weerbaarheid, aan voor jezelf opkomen. De verantwoordelijkheid heb je er zelf voor en dan is het makkelijk om dus ook de schuld bij jezelf te leggen in dat opzicht. Maar dat is niet waar. Die schuld ligt in het midden voor zover hij relevant is. De een komt niet op voor zichzelf. De ander heeft de keuze om dat te respecteren of met voeten te treden. Het is niet onvermijdelijk dat wanneer je niet weerbaar bent, de ander je dus pijn mag doen. Het zegt hooguit dat je goed onderscheid moet leren maken tussen mensen. De een zal het respecteren en je stimuleren sterker te worden. De ander zal erover heen denderen en je stukmaken. De verantwoordelijkheid blijft hetzelfde, je moet het zelf doen. Maar de mensen om je heen bepalen een hoop van hoe goed je het kunt ontwikkelen. Hoe "terecht" het voelt dat je het ontwikkelt.
Ik begrijp wat je bedoelt geloof ik. Ik merk dat dit stuk in mij (want het is heel herkenbaar) vroeger ontstaan is, in mijn jeugd. En dat bijv mijn mans houding weer veel getriggerd heeft, omdat hij projecteert, omdat hij zo koud en afstandelijk kan doen. Allemaal herbeleving. Daarom ben ik ergens ook wel weer blij dat ik mijzelf er wel doorheen gejaagd heb de afgelopen jaren want het heeft me telkens geconfronteerd met de patronen in mij en die ben ik gaan ontzenuwen en ontwarren. Ik merk nu ook dat mijn jeugd 3 levens geleden lijkt. Er is echt vrede gekomen. Minder angst. En dat wordt beter en beter.
Maar ik begrijp de stress en paniek. Het jezelf en je geweten onderzoeken. Dat zou geen aanklager beter kunnen doen. Het gevoel dat je het allemaal niet aankan. Dat je niet groot genoeg bent. Ik weet het van mijzelf en het is nu eindelijk niet meer het grootste deel. Het grootste deel is nu volwassen, kan voor zichzelf en de angstige delen in mij zorgen. Ik word sterker. Het vraagt een hoop discipline en liefde.
Juist die stress lieverd, die zegt heel veel over hoe slecht die situatie voor je was. Dat hoef je niet te bagatelliseren uit angst dat je overdrijft. Als je in een liefdevolle, warme, veilige relatie had gezeten was je hoogstwrs opgebloeid. Nu ben je geknakt. Niet zomaar.
Dat is het moeilijke van gebrek aan weerbaarheid, aan voor jezelf opkomen. De verantwoordelijkheid heb je er zelf voor en dan is het makkelijk om dus ook de schuld bij jezelf te leggen in dat opzicht. Maar dat is niet waar. Die schuld ligt in het midden voor zover hij relevant is. De een komt niet op voor zichzelf. De ander heeft de keuze om dat te respecteren of met voeten te treden. Het is niet onvermijdelijk dat wanneer je niet weerbaar bent, de ander je dus pijn mag doen. Het zegt hooguit dat je goed onderscheid moet leren maken tussen mensen. De een zal het respecteren en je stimuleren sterker te worden. De ander zal erover heen denderen en je stukmaken. De verantwoordelijkheid blijft hetzelfde, je moet het zelf doen. Maar de mensen om je heen bepalen een hoop van hoe goed je het kunt ontwikkelen. Hoe "terecht" het voelt dat je het ontwikkelt.
vrijdag 12 december 2008 om 15:17
vrijdag 12 december 2008 om 15:24
En voor wat het waard is ben ik godvergeten kwaad op die ..... dat hij zo'n mooi lief meisje zo helemaal verrot heeft geslagen. Zo helemaal de grond in heeft geboord tot ze niets meer durfde voelen, elke dag zeven jaar lang. Ik vind hem helemaal niet lief en ik ben blij dat hij opgerot is en dat hij geen rol speelt in het leven van jouw mooie meisje, want hij heeft al genoeg kapotgemaakt.
En nu hou ik me nog in
Ik vraag me af, lieverd... ben jij al eens goed kwaad op hem geweest?
En nu hou ik me nog in
Ik vraag me af, lieverd... ben jij al eens goed kwaad op hem geweest?
Ga in therapie!
vrijdag 12 december 2008 om 15:32
Ach lieve lieve schat,
Wat worstel je...wat worstel je met het leven, je heden en je verleden, jezelf.
Lieve meid, volg Dubio's raad op en zoek iemand die je écht professioneel kan begeleiden. Je hebt zóveel te geven, je bent zó puur en mooi.
Zorg, dat die bloem die binnenin jou bloeit, langzaam aan weer sterker wordt, zodat ze groeit en groeit en op een dag heel fier haar hoofd ver boven het maaiveld uitsteekt!
Knuf!
Wat worstel je...wat worstel je met het leven, je heden en je verleden, jezelf.
Lieve meid, volg Dubio's raad op en zoek iemand die je écht professioneel kan begeleiden. Je hebt zóveel te geven, je bent zó puur en mooi.
Zorg, dat die bloem die binnenin jou bloeit, langzaam aan weer sterker wordt, zodat ze groeit en groeit en op een dag heel fier haar hoofd ver boven het maaiveld uitsteekt!
Knuf!
vrijdag 12 december 2008 om 17:07
Lieve lieve Iseo
ik begrijp het zo!
en wat zou ik je nu graag gewoon een knuffel willen geven en laten voelen dat jij wel in staat bent om te voelen, dat het niet nodig is om die muur weer om je heen te trekken, om die veiligheid van die muur te durven loslaten.
Het is een gevecht met jezelf he, ik weet het. Het kost mij op dit moment ook de grootste moeite
Echt een hele dikke knuf voor jou hoor
liefs zonlicht
ik begrijp het zo!
en wat zou ik je nu graag gewoon een knuffel willen geven en laten voelen dat jij wel in staat bent om te voelen, dat het niet nodig is om die muur weer om je heen te trekken, om die veiligheid van die muur te durven loslaten.
Het is een gevecht met jezelf he, ik weet het. Het kost mij op dit moment ook de grootste moeite
Echt een hele dikke knuf voor jou hoor
liefs zonlicht
vrijdag 12 december 2008 om 17:18
Inderdaad Dubio, een goede psychotherapeut zou Iseo heel goed kunnen begeleiden. Je hebt al een deel zelf gedaan, een heel belangrijk deel. Het loskomen van hem en een eigen bestaan samen met je dochter opbouwen.
MW zou jou (als ze hun werk goed doen) direct verder kunnen leiden naar een betere vorm van therapie.
Nu resten er nog die onmogelijke denkpatronen die jou in cirkeltjes laten draaien.
Mooi toch, dat ieder hier in zijn eigen proces zit. En dat toch ieder steun en hulp kan bieden aan de ander. Al is het soms toch nog maar pril dat er een punt achter de relatie staat.
MW zou jou (als ze hun werk goed doen) direct verder kunnen leiden naar een betere vorm van therapie.
Nu resten er nog die onmogelijke denkpatronen die jou in cirkeltjes laten draaien.
Mooi toch, dat ieder hier in zijn eigen proces zit. En dat toch ieder steun en hulp kan bieden aan de ander. Al is het soms toch nog maar pril dat er een punt achter de relatie staat.
