burn-out wie ook??

Bollo,



Hoe zou dat toch komen dat wij het vreselijk vinden als een ander zich zorgen om ons maakt.

Is het omdat je het voor jezelf probeert onder controle te houden en je vast klampt aan je goede momenten en als iemand anders dan niet bevestigd dat het goed gaat maar juist slecht, dat het confronterend is?

Ik denk dat niemand het top vindt als een ander zich zorgen maakt (want zorgen maken = het gaat niet goed met je = negatief), maar vraag me bij mezelf ook wel eens af of het niet dieper ligt.



Ik weet wel dat ik mezelf in mijn tienerjaren toen de situatie thuis enigszins moeilijk was, heb voorgehouden dat niemand zich zorgen om mij zou maken. Ik maakte me nml heel erg zorgen over mijn moeder en vond dat voor mijn gevoelens geen ruimte was. Ook heb ik mezelf toen beloofd dat het met mij altijd goed zou gaan en dat ik nooit zou instorten. Tja, aan die belofte heb ik mezelf niet kunnen houden.....



En volgens mij loop ik daar weer tegenaan nu. Mijn gevoelens zijn niet zo belangrijk en daarom druk ik ze weg en geef ik mijn grenzen niet goed aan. Bovendien heb ik het (even heel kort door de bocht gezegd) liefste een oppervlakkig leuk en materialistisch leventje, want negatieve gevoelens zijn eng en slecht en ga ik uit de weg.... (maar ik ben niet oppervlakkig en ook niet materialistisch en weet dus dat ik wel aan mijn gevoelens gehoor moet geven).



Zo... volgens mij ga ik even heel diep op mezelf in nu. Als jullie dat vervelend vinden, laat het dan weten. Het is ook niet perse een uitnodiging voor jullie om ook zo uit de kast te komen. maar als je er iets in herkent vind ik dat wel interessant.

He Hiltje,



Voor mij is het heel confronterend als iemand zegt dat het niet goed met mij gaat. Ik ontken in alle toonaarden dat het zo is. Waarom ik dat ontken, weet ik niet. Ik weet wel dat ik gewend ben dat mijn gevoelens er niet toe doen.

Dat klinkt heel hard.



Als kind ben ik zo vaak zo ontzettend bang geweest, maar daar was geen ruimte voor. Mijn ouders wilden dingen altijd relativeren of vonden mij zwaar op de hand. Ik heb geleerd om altijd zelf te dealen met mijn gevoel. De buitenwereld kan er toch geen klap mee of vindt het toch onzin. Ik moet sterk zijn, grappig, goed, zorgeloos en beter dan anderen dan val ik positief op. Dat heb ik mezelf dus aangeleerd. Koste wat het kost. Al voel ik me nog zo klote bij een persoon, dan toch ben ik de lieve ik die de ander aan het pleasen is om positief over te komen. Meestal ben ik heel slim in ontdekken welk gedrag een ander aanspreekt en kan ik als een kameleon me aanpassen. Mijn eigen kleur vervaagt daarbij.



Als ik tegen mijn ouders over gevoel begon, ontaardde dat vaak in ruzie. Ik denk dat mijn ouders moeilijk met mij om konden gaan. Ik ga heel snel heel diep, heb een hekel aan oppervlakkigheid, ben erg gevoelig, best intelligent en ik wil graag weten hoe, wat en waarom in situaties. Daar komt mijn ziekenhuisverleden bovenop ( = onveilige situatie) en daar heb ik (aldus coach) leren survivallen.

Gevoel uit, verstand aan. Gevoel was wel voor mezelf aan, maar niet voor mijn omgeving (dan werd men boos, ik moet sterk zijn).



Mijn gevoel is dus altijd iets van mij geweest. Ik treed daar niet snel mee naar buiten uit angst dat ik mensen afschrik, mensen me niet aardig vinden, mensen me raar vinden of niet snappen, etc.

Dat levert soms hele moeilijke situaties op. In diverse werksituaties heb ik me behoorlijk geergerd aan personen maar ik durfde niemand aan te spreken op gedrag vanuit mijn gevoelde ergernis. Uiteindelijk escaleert dat. Want ik doe er wel iets mee. Maar dat is dan geen 'goed' gesprek. Nee, dan vlucht ik of ik neem tussenroutes (ik span anderen voor mijn karretje om de klus ondoorzichtig te klaren).



Maar soms kan ik mijn gevoel wel uiten. Dat is bij mensen die ik echt enorm waardeer en waarvan ik weet dat zij het beste met mij voor hebben en mij ook wíllen snappen. Dan merk ik wel dat ik heel snel emotioneel word. Ik kan niet 'neutraal

over gevoel praten.



Volgens mij is dit een heel warrig verhaal?



Ik denk wel dat ik mezelf heel vaak opzij heb gezet voor anderen, terwijl ik me van binnen opvrat. Rationeel handelend, gevoel naar buiten uitschakelend of acterend.



Als iemand zich zorgen om mij maakt, schrik ik er misschien ook wel van dat iemand doordringt in mijn allerdiepste zelf. En dat is alleen voor mij. Alleen ik mag me dus zorgen maken.

Terwijl als ik me eraan overgeef, kan ik weer janken van opluchting dat er mensen zijn die om mij geven en mij echt willen zien.

Dat janken van opluchting kan ook weer omslaan in janken van nijd als blijkt dat bepaalde mensen denken een beeld van mij te hebben en daar analyses op los laten die totaal niet kloppen.



Nog warriger?



Eigenlijk heb ik voor het eerst echt mijn gevoel ontdekt bij mijn eerste GROTE liefde. Ik was toen net 17 en hij 27. Ik denk niet dat het toeval was dat hij zoveel ouder was. Het was veilig, warm en gestructureerd. Ik kon vallen en hij kon vangen. Hij stond open voor mijn gevoel. Hij liet me inzien dat mijn jeugd ook wel soms zwaar voor mij was en dat ik dat best mocht zeggen (zonder schuldgevoel naar alles en iedereen), hij bood me een schouder en arm als ik huilde en hij stond dagen en nachten voor me klaar om te praten wat mij bezighield.

Ik geloof dat die jaren met hem me het vertrouwen hebben gegeven dat ik nodig had om weer verder te gaan. Ik denk nog vaak aan die jaren terug. In mijn dagboek van toen noemde ik hem mijn 'haventje'. Dat klopt wel, denk ik.



Goed, een heel verhaal om duidelijk te maken dat mijn gevoel altijd minder belangrijk is dan het gevoel van anderen, terwijl ik me daar heel rot bij voel. Mijn ratio gaat boven emotie en is mijn manier van survivallen. Maar het is schijn. Want ik voel me vanbinnen niet als een survivor maar als iemand die wel wat hulp kan gebruiken.



Ingewikkeld. Nu weet ik het zelf ook niet meer. Hiltje, als jij het met jouw verhaal vergelijkt, zie jij dan een rode draad? Ik zit nu klem.

De rode draad is denk ik wel dat je gevoelens wegstopt. Ik denk dat mensen (ik in ieder geval) daar problemen van krijg... daar tegen aan loop.

Als ik het relativeer denk ik ook dat veel mensen (iedereen?) wel problemen heeft met gevoelens... tenminste.. ik hoor nu nooit iemand zeggen ' Ik kan zo goed met mijn gevoelens om gaan' .



Wat ik herken is dat je je gevoelens voor jezelf houdt. Ik ben opgevoed in een zeer nuchter gezin... doe maar gewoon en stel je niet aan. En met een moeder die zelf nog extreem veel nuchterder was opgevoed in een zeer groot gezin met dus weinig aandacht. En mijn moeder liep dus ook enorm tegen haar gevoelens op.



En op het moment dat ik in mijn tienerjaren mijn moeders moeder werd, heb ik mijn eigen gevoelens helemaal genegeerd. Dat is dus ook een groot gevoel van onveiligheid.



Ik ben daar al eens eerder mee aan de slag gegaan en heb ook wel veel kunnen herkennen en verwerken... Maar tegen zwakke punten blijf je oplopen.



Het feit dat ik bijvoorbeeld geen relaties aanga, zal daar ook wel mee te maken hebben. Ik stel me niet kwetsbaar op, ga intimiteit uit de weg en wil het risico verlaten te worden niet lopen. Ik dop mijn eigen boontjes wel... En inderdaad; wie zou er nu geinteresseerd zijn in mijn gevoelens...

Ik heb lieve vrienden maar daar gedraag je je natuurlijk gezellig en positief... daar schop je in ieder geval geen enorme ruzies mee en daar lig je ook niet huilend bij in bed....



En ik ben ook heel rationeel en weet mijn gevoelens altijd wel te rationaliseren. Totdat het echt niet meer goed gaat en de angst toeslaat. Dan keert mijn intelligentie en talent voor redeneren zich tegen me, want ik ben dan olympisch kampioen doemscenario's uitdenken en piekeren. En daarmee creeer ik mijn eigen voorspelling, want dat heeft zo'n negatieve uitwerking dat ik inderdaad afglijd.



Het lijkt me nu te lukken (ik ben voorzichtig) om alles iets meer te aanvaarden. Om te accepteren dat ik mijn gevoelens niet kan wegredeneren en dat ik dus maar beter die gevoelens kan toelaten en kan wachten totdat de sombere buien weer overwaaien zonder te gaan doemdenken en te piekeren. En om te accepteren dat bepaalde zaken in mijn leven nu eenmaal op mijn pad komen en dat dit blijkbaar de les is die ik moet leren. En dat vechten daartegen niet helpt... maar loslaten en mijn lot accepteren en vertrouwen op de ongetwijfeld betere tijden wel....

Dat klinkt heel logisch en erg bekend. Hoewel we een ander verhaal hebben, is de lijn hetzelfde. Mijn ouders waren dus ook bijzonder nuchter. Te, vind ik. Nuchter vind ik wel een goed woord dat aangeeft hoe het was.



En doemscenario's: ja!! Daar ben ik ook vergevorderd in. Schijncontrole noemt mijn coach dat.



Hoe ga je nu verder me de analyse om? Wat ga je er praktisch mee doen? Ik merk zelf dat ik goed kan analyseren, maar dan...?



Ik had net een lief, maar vreemd, mailtje van een collega op het werk (P&O). Zij mailde me dat ze had gehoord dat ik het heel zwaar had en aan het overwegen was hoe het nu verder met mijn loopbaan moet en welke keuzes ik daarin ga maken...

Wat?! Ik heb het daar nog helemaal niet over gehad. Ja, het was wel bekend dat ik mijn huidige baan niet geweldig vond en ook niet passend vond, maar ten tijde van mijn overspannen zijn, heb ik daar niet over gesproken.



Wat moet ik nu doen?

Bollo en Hiltje, jullie verhalen klinken echt als golven van herkenning. Ook ik kom uit een nuchter nest. Bij mij werd eigenlijk nooit gesproken over gevoel. Alles werd berationaliseerd. Ik ben daar echt een kei in geworden! Ik kan alles berationaliseren en zo rationaliseer ik mijn gevoelens weg. Ik kan slecht praten over gevoel. Kan slecht onder woorden brengen wat iets met mij doet. Heb dat gewoon nooit geleerd. Ik probeer nu met behulp van een haptotherapeut om dichter bij mijn gevoel te komen, maar het valt niet mee.



Bollo, misschien moet je proberen alleen op het positieve van die mail letten (ze denken aan je en zijn geinteresseerd in hoe het met je gaat) en niet teveel op dat ze zeggen dat je keuzes aan het maken zou zijn. Wel makkelijk gezegd he.



Trouwens fijn te horen dat jullie ook ervaring hebben in de bijwerkingen van de ad. Zit nu op dag 6, en vandaag was het echt verschrikkelijk. Kwam waarschijnlijk ook omdat ik het echt loeidruk had op het werk. Eindejaars stress.... Helemaal niet goed voor me.

Konden julie trouwens nog een beetje functioneren toen je begon met de pillen? Ik heb er nu echt moeite mee. Zoooooo moe, een wattenhoofd. Hoe vaak ik me niet afvraag wat ik nou eigenlijk aan het doen was. Het denken gaat met moeite. Problemen met concentreren.

Hoi bollo en hiltje & anderen,



ik lees nog mee, maar vind het soms moeilijk ook te schrijven. DAn moet alles toch wel een beetje gestructureerd zijn enzo, dan moet ik een beetje helder nadenken... Ik heb nu vakantie, ben dus eerst heel moe geworden, en moet nu toch gaan bijkomen. Tja, ik heb toch een half jaar weer "gewoon" gewerkt en gestudeerd, en heb wel minder gedaan dan daarvoor, maar zeker niet niets! Toch heb ik nu wel het idee dat ik een betere modus heb gevonden, waarin ik het in ieder geval beter trek allemaal...



Mijn broertje is nu op bezoek, en als hij er is heb ik altijd zo'n gevoel van "ja, hier gaat het nu om", dan voel ik me helemaal gelukkig... Ook een beetje ongemakkelijk, ik voel dat dan zo intens, dat het eng aanvoelt.



Nuchtere ouders lees ik in jullie verhalen terug, herkenbaar... Gevoelens niet serieus nemen.



Hiltje, je schrijft dat je in jouw tienerjaren niet wilde dat je omgeving zich zorgen om jou maakte. Ik herken dat pijnlijk veel, ik wilde wel aandacht, maar durfte er niet om te vragen, was dan weer boos dat ik het niet kreeg, en zo ging dat maar door. Nu was er bij ons niet iets heel ernstigs aan de hand (ik lees tussen de regels door dat jij een "zorgtaak" erbij kreeg?), maar ik communiceer nog steeds niet makkelijk over als het slecht gaat.



Ik vertel m'n ouders dat ik "een tijdje geleden wel heel moe was" (lees: overspannen thuis zat), en "het rustiger aan wilde doen" (lees: na de boodschappen al kapot was). Vriendinnen kan ik makkelijker dingen vertellen, maar ook dat is moeilijk. Het lijkt dan zo'n zwaktebod, hoewel hun reacties natuurlijk ontzettend meevallen, en het eigenlijk de relatie alleen maar verdiept. Maar toch een zwaktebod: het hoort met mij altijd goed te gaan...



Je schrijft over doemscenario's. Herkenbaar... ik kan over ieder probleem wel 10 scenario's verzinnen, waarvan vervolgens geen enkel uitkomt. Helpt het als je dingen uitschrijft? Zo van, als dit gebeurt, doe ik dit? Zodat je alle mogelijkheden zo'n beetje elimineert? Bij mij helpt dat wel wat, hoewel dat vaak veel tijd kost.



Oja, en hiltje, ik las op de vorige pagina, dat je op een gegeven moment hulp van je vader had aangenomen en daar bent gaan zitten. Wat goed!!! Enne, een werkster is er om schoon te maken, niet om in een al schoon huis voor de sier even de afwas te doen. Misschien moet je met haar afspreken wat voor jou belangrijk is: en dan maar eens per jaar die badkamer helemaal ontkalken bijvoorbeeld.



Bollo, over dat lieve mailtje.. daar hoef je niks mee te doen. Op zich is het logisch dat je, wanneer je overspannen thuis zit, nadenkt over hoe het verder moet. Dus het hoeft geen roddel te zijn die op je werk rondgaat, maar kan ook overinterpretatie van haar kant zijn. Trek het je niet teveel aan, als dat lukt.



Sterkte & liefs allemaal! En fijne, ontspannen, gezellige kerstdagen toegewenst!

Hai Prul,



Kan me voorstellen dat het heel moeilijk is te werken met de bijwerkingen van de AD. Ik heb geloof ik niet gewerkt toen ik medicijnen opbouwde. Een keer wel, toen heb ik 2 weken 50% gewerkt... Probeer je er niet teveel van aan te trekken. Ik heb het idee dat je je in het nieuwe jaar een stuk beter zult voelen.. ben benieuwd.



Bollo; tja confronterend mailtje... vast lief bedoeld maar naar jou idee gaat dit vast al verder dan je wilt dat ze weten. maar weet je, je collega's zijn natuurlijk ook niet gek... en je hebt deze baan pas kort toch... en hebt toch ook aangegeven dat bepaalde aspecten ervan niet goed bevallen.

Niet reageren op mail, of alleen dat je nu eerst aan herstel werkt en pas daarna keuzes kunt maken..



Tja.. en hoe ik omga met deze analyse.... I don't know... Op dit moment probeer ik weer een beetje stabiliteit te vinden. Wel sta ik er af en toe bij stil. Dat ik me wel rot mag voelen. Dat ik op mijn grenzen moet letten. Dat ik dus ook af en toe nee kan zeggen en me niet alleen maar moet voegen naar andermans verwachtingen. En ik werd vandaag boos... had echt zoiets van... ik wil dit niet en daar baal ik van en daar mag ik boos om zijn. En als ik verdrietig ben mag ik ook huilen en zelfmedelijden hebben van mezelf...

Ach en het besef alleen al helpt vaak al veel. Ik wil straks wat meer tijd voor echte ontspanning nemen (en dan niet TV kijken maar echt stilstaan bij hoe ik me voel). Ik geloof niet dat de oplossing is dat ik straks met mijn emoties te koop ga lopen... maar wel wat meer rekening houden met mezelf in plaats van de (veronderstelde) verwachtingen van anderen.....en wat meer zelf mijn normen en waarden bepalen....

Prulletje, wat een mooie crosspost... Grappig dat jij óok al uit eenzelfde soort nest komt... Of confronterend...



Ik heb geen ervaringen met ad, dus kan daar niks over zeggen. Maar wil je wel veel sterkte wensen, ik hoop dat het minder word!

He Muziekmeis,



Onze posts waren tegelijkertijd...



Dank voor je leuke bericht en geniet van je verdiende vakantie.



Het valt inderdaad vaak mee als mensen eenmaal horen dat je een moeilijke periode hebt. Ik moet zeggen dat ik er meestal wel open over ben en dat de reacties mij altijd zijn meegevallen. Zelfs van de meest perfecte carierre bewuste duizendpoten kreeg ik altijd sympathieke reacties...En het is ongelooflijk hoeveel mensen dan zelf ook wel eens zoiets hebben meegemaakt.....Dus schaam je vooral niet....

Iedereen heeft wel eens zo'n periode (en de mensen die het niet hebben zouden het moeten hebben).

Oke, help, ik ben lichtelijk in paniek.



Twee weken geleden heb ik een intake gehad bij het RIAGG om naast de coaching mogelijk ook psychotherapie te gaan volgen. Prima, lijkt me goed. Intake ging normaal. Er werden geen rare conclusies getrokken.

Nu krijg ik een brief waarin ik wordt uitgenodigd om volgende week dinsdag een psychodiagnostisch onderzoek te doen. Vragenlijsten en gesprekken. Hoezo moet ik zo'n onderzoek? Zouden ze denken dat ik iets raars heb, opgenomen moet worden of dagbehandeling oid? Dat wil ik echt niet.

Ter geruststelling zat er wel een folder bij de brief dat zo'n onderzoek tot doel heeft om dieper op het 'probleem' in te gaan om de behandeling zo goed mogelijk aan te kunnen laten sluiten. Er stond in dat na een algemene intake de aanmelding bij psychotherapie verloopt volgens een directe behandeling ofwel een psychodiagnostisch onderzoek.



Maar ik raak hiervan in paniek. Het is toch duidelijk? Nu overspannen, maar nog steeds angststoornis met een duidelijke nadruk op hypochondrie. Bijkomende zaken: angst voor autorijden. Overall: angst tot controleverlies. Nou, dat is het toch? Kom op met die behandeling!



Of draaf ik door? Is dit wel normaal?

Bollo,



Dat is toch een gewoon standaard onderzoek dat ze bij iedereen doen. Dat is toch gewoon om een zo goed mogelijke diagnose te stellen. Het lijkt mij niet dat ze bij lichtere gevallen de test achterwege laten. Lijkt me gewoon algeheel protocol....



Kom op meid, dat betekent heus niet dat je opgenomen wordt of in dagbehandeling moet ofzo....



Ja, je hebt neiging tot angst (dat hebben heel veel mensen) en je bent nu overwerkt (hebben ook heel veel mensen) door bovendien een heel duidelijke oorzaak (baan past niet bij je), maar normaal gesproken functioneer je toch prima! Die angststoornis heeft bij jou aandacht nodig.... (andere mensen hebben zwakke rug), maar zoals ik jou nu van het forum ken gaan ze je daar echt niet voor opnemen.



Eventjes in een schriftje nu je RET methode gaan toepassen.....dan denk ik dat je zelf ook snel deze conclusie trekt.

Ik ben lui vandaag. Gisteren had ik nog een heel slechte ochtend maar vandaag gelukkig geen doemscenario's en piekersessies. Wel heel erg moe en wil alleen maar beetje hangen. En heb ook fikse spanning in schouders enzo.

Merk dat het nog wel een wankel evenwicht is. Moet echt weer flink bijkomen van die terugval.....

Wel sta ik flink stil bij mijn gevoelens en de achtergrond daarvan. Het zal wel therapeutisch zijn... geen idee.



Bollo: nog even op vervolg volgende post want meen nu te lezen dat niet iedereen dat onderzoek krijgt... ofwel direct behandeling ofwel het onderzoek. Als dat zo is vind ik het nog steeds geen reden tot zorg. Kan heel goed zijn dat ze willen kijken of het nu voornamelijk overspannenheid is of dat het echt weer de angststoornis is.....Meid uiteindelijk weet jij zelf echt wel het beste hoe het met je gaat en hoe ernstig het met je is.... en opname is uiteraard niet aan de orde, want tot nu toe trek je het zelfs zonder medicatie... Enne he, je bent nog instabiel maar hebt ook zulke goede momenten dat je zelf naar Amsterdam rijdt een een leuke middag hebt....

Hoe wisten jullie dat het een burn-out was en geen depressie?

Ik weet zelf nog niet wat ik heb, moet nog een test doen bij de psycholoog.

Klachten die ik heb: voortdurend gespannen, hartkloppingen, last van mijn buik, geen eetlust, mirgaine-aanvallen die weer opspelen soms, slapeloze nachten, steeds piekeren.



Mijn klachten komen door mijn prive omstandigheden. Ik heb een erg veel op mijn bordje gehad dit jaar.



Wat is het verschil tussen burn-out dus en een depressie?

Ik schrijf niet veel meer mee, lees nog wel met jullie. En zie dan, gelukkig voor mezelf, de verbetering bij mezelf. Puur omdat ik rust heb. Weekje op vakantie geweest. Nu merk ik dat ik de dagen beter vol houd zonder te slapen overdag. Ook als ik ´s avonds ergens naartoe wil hoef ik niet meer te rekenen hoeveel uur ik dan weg ben en me afvragen of ik het wel vol zal houden. Ik rijd zelfs weer auto ´s avonds laat, ben niet meer zo ´kapot´ als ik de deur ben uit geweest. Heb wel nog weinig overzicht, als er teveel mensen zijn of druk is op de weg is m´n reactievermogen traag.



Waar ik me wel zorgen over kan maken is een nieuwe baan. Mijn oude baan heb ik niet meer, en wil binnenkort wel aan de slag in iets nieuws. Maar ben wel bang dat ik dan weer terug val, en weet niet goed wat ik aan kan. Of ik hele dagen kan werken of niet... Maar dat zijn zorgen voor na de feestdagen.



Ik kan niet op iedereen reageren, maar hoop dat ieder van jullie hier over een tijdje ook niet meer schrijft, want dat wil zeggen dat je het niet meer nodig hebt en weer energie hebt voor andere dingen .



@ Birgit: Bij mij wist ik (en de psycholoog) dat het geen depressie was omdat ik me niet somber voelde. Ik had nog steeds vertrouwen in mezelf en in de toekomst, zal alleen vooral met die rottige spanning, vermoeidheid en slapeloosheid en dergelijke. Ik had nog steeds wel zin in dingen, alleen lukte het gewoon niet. Ik heb ook een periode gekend dat ik helemaal geen zin had om iets te doen en zelfs in vrienden of familie geen interesse had om ze te spreken. Dat was voor mij meer in de richting depressie. Ik kan er dus wel neigingen naar hebben, en dat bleek ook uit de testen van de psycholoog. Als het goed is kan bij jou ook uit de testen wijzen wat je hebt, en ook je eigen gevoel erover kan veel zeggen. Sterkte ermee!

Goh Birgit dat is een goeie vraag. Is een burn-out niet ook werk gerelateerd? Ik moet eerlijk zeggen dat ik begon met overspannenheid dat vervolgens burn out werd (omdat het lang duurde) en nu ik de ad slik denk ik depressie. Maar "what's in a name". Het gaat er natuurlijk om dat je iets tegen je klachten moet gaan doen.



Bollo, ik heb voordat ik naar de psych ging een schriftelijk onderzoek moeten invullen. Je kreeg daarvoor een waslijst met vragen in te vullen over van alles en nog wat. Van vragen als "ben je oplossingsgericht" tot "heb je de neiging jezelf iets aan te doen". Ze voeren de antwoorden in de computer in en dan komt er een omschrijving uit van wat voor persoon je denkelijk bent, zodat ze de therapie daarop kunnen aanpassen. Zal dat van jou niet net zoiets zijn?

Dus net als Hiltje je al heeft gezegd: maak je geen zorgen. Ik vond het alleen wel erg vermoeiend, omdat ik toen moeite had met geconcentreerd lezen en achteraf dacht ik meteen "ik had daar en daar iets anders in moeten vullen". Maar, allemaal geen probleem. Neem gewoon je tijd.



Ik heb mijn laatste werkdag voor de kerst gehad en heb alles naar mijn gevoel goed achter kunnen laten. Ik merk dat pas morgen want dan zal ik mij wel weer zorgen gaan maken over dingen die ik niet in de hand heb...

Lekker dat jij ook vakantie hebt muziekmeisje. Kun jij er een beetje van genieten? Ik hoop het voor je.

Ben ik weer.



Vanmiddag etentje gehad bij schoonoma (bestaat dat woord?) in haar zorgcentrum. In het begin had ik het even moeilijk (zat nog erg met die brief van de Riagg), maar later ging het wel. Daarna nog kerstboodschappen gedaan, dus dat is binnen.



Heb zelf nog even brief Riagg goed doorgelezen en daarin staat inderdaad dat ik schriftelijke vragenlijsten moet invullen. Dat heb ik de vorige keer ook wel gedaan, maar dat was toen thuis.

Ik heb toen ook mijn angst aangegeven voor dagbehandelingen en opnames, maar daarop zeiden zij toen dat zij er ook geen enkele baat bij hebben om mensen op te nemen als dat niet nodig is. En dat het voor een angststoornis echt niet nodig is. Zij willen ook dat je zo normaal mogelijk functioneert. Dat weet ik dus wel, maar ik ben dan weer zo bang dat er iets raars uit die testen komt. Ik vind mezelf wel complex, maar niet raar. Heb geen zelfmoordneigingen of gedachten, heb geen psychoses, doe mezelf of anderen niets aan en ik zit ook niet tot de bodem in de put. En ik heb wel altijd last van mijn angst (zgn. achilleshiel) en in onveilige situaties (zoals klotewerk) ontspoor ik in spanningen.

Het is wel interessant om de vragen te beantwoorden in welke situaties ik ontspoor en waarom en wat de reden is dat ik altijd wel last heb van angst en wat ik er aan kan doen.



Wat zijn eigenlijk andere vormen van psychotherapie behalve RET? Heeft iemand daar ervaring mee? \



Voordeel van DE Riaggbrief is wel dat ik nu minder bezorgd ben geweest om branderig gevoel keel. Geloof dat ik het zelfs op verschillende momenten niet heb gevoeld. : - )



Bah, stom onderzoek. Ook wel raar dat ze zo'n brief naar een hypochondrische angsthaas sturen.



Hebben jullie ook zo'n schriftelijk onderzoek gehad bij de psych? En wat waren jullie uitkomsten?

Hoi Birgit,



Tja welk etiketje moet je waarop plakken? Er zit vaak een dunne lijn tussen alle diverse diagnoses. Burn out is volgens mij werk gerelateerd en is echt opbranden waarbij dat ook nog heel langzaam gaat en mensen het vaak niet door hebben.



Maar er zijn natuurlijk ook legio prive dingen waar je overbelast en overspannen van kunt raken .



Depressie is in mijn beleving veel meer gericht op somberheid en minder op spanning. Bij depressie vind je vaak jezelf en het leven waardeloos en zie je niet in hoe daar ooit nog verandering in komt.



Maar uiteraard kun je bij een depressie ook veel last hebben van spanning en angst en zorgt overspannenheid er weer voor dat je het leven niet echt tof vindt en dus somber wordt......



Volgens mij ben ik zelf niet klassiek burn out en mijn klachten neigen eerder naar veel spanning en angst dan naar echte somberheid...

Voor mezelf houd ik het tot nu toe maar op overbelast......



Jouw korte omschrijving lijkt meer op overbelasting dan op depressie te duiden... maar he, ik ben geen behandelaar en zeker over het internet zegt dat weinig. Dus profi hulp zoeken, waar je al mee bezig bent. Sterkte!

Birgit: ik denk dat het onderscheid er zeker wel is. Depressie is somber zijn en overal tegenop zien. Het kán gerelateerd zijn aan een burn out. Door een burn out kun je namelijk depressief raken door een gevoel van falen bijvoorbeeld.

Burn out ontstaat echter (volgens mij) niet ten gevolge van een depressie maar door overbelasting.



Wel zijn depressie en angst nauw gerelateerd. En angst hangt weer samen met gevoeligheid voor burn out. Dezelfde kenmerken komen voor. Controledrang, perfectionistisch, ambitieus, gevoelens opzij schuiven, etc.

Medicatie voor depressie en angst zijn dan ook hetzelde (dosering kan verschillen, maar ook per individu zonder dat het diagnosegerelateerd is).



Ik ben, net als Hiltje, niet 'klassiek' burn out. Bij mij is een samenspel van opgebouwde spanning dat leidt tot toename van angst. En angst heb ik al erg lang. Normaliter goed mee om te gaan, maar niet in bepaalde situaties (zoals snertbaan).



Sterkte!!

Ik ben weer even terug op dit voor mij zo vertrouwde topic. Ik zie veel nieuwe namen waar ik geen band meer mee heb. dat is voor mij een goed teken. na anderhalf jaar toch mijn burnout overwonnen. dat is ook de reden dat ik nog even wat wil schrijven. Ik wil jullie allemaal toch even die positieve kant laten zien. Ik heb, net als jullie, heel diep in de put gezeten en ben er lang tussen uit geweest. het duurde me allemaal veel te lang en op een gegeven moment was ik bang dat het nooooooit meer goed kwam. maar ook bij mij is het goed gekomen. Nog steeds is het leven niet makkelijk, maar dat is het voor niemand. maar de zwaarte is er af. ik kan weer relativeren, dingen naast me neerleggen, wat minder perfectionistisch zijn en dingen op zijn beloop laten. en dat voelt heel fijn. Ook jullie zullen ooit weer burn-af zijn, heb dat vertrouwen in. Verwen je zelf, wees lief voor jezelf en sluit de mensen in je hart die je in deze periode willen steunen. probeer t egenieten van de kleine dingen en stop je schuldig te voelen voor al de dingen die je nu eventjes niet kan. Sterkte allemaal meiden. ik kom af en toe nog wel even mee lezen en misschien kan ik het toch niet laten om af en toe te reageren. Groetjes en sterkte allemaal.

Goed om te horen Eranma dat je er inderdaad wel weer uit zult komen. Ik zit nu in zo'n periode zoals jij ook zegt dat het me allemaal veeeeeeeel te lang duurt. Ik zit nu ook al aan de 1,5 jaar en het is naar mijn gevoel niet veel beter. Dat is mijn mannetje overigens niet met mij eens. Ik sluit hem dan ook in mijn hart omdat hij mij weet op te peppen en de kleine positieve dingen uit het leven te halen. Het leven is echt leuk zegt hij steeds. Misschien dat ik het binnenkort kan gaan beamen.

Bedankt voor je brichtje!

Fijn om een bericht van een oud-forummer te lezen!! Hopen dat wij allemaal over een tijdje ook anderen positieve geluiden kunnen laten horen over ons wel en wee. Kijk er nu al naar uit ; - )



Ik ben net terug van kerstshoppen. Voelde me heel raar toen ik opstond. Nerveus, paniekerig, maar het ging beter toen ik eenmaal op pad was.

Nu heerlijk de kerstdagen tegemoet treden!



Zojuist gebeld door lg. En het viel 1000% mee. Geen gedoe over wanneer ik terugkom, geen werkverhalen, geen dwang. Helemaal niets. Lg was benieuwd hoe het ging, wat ik op dagen doe en wat mijn kerstplannen zijn. Heel normaal. Ben daar wel blij mee, want ik zag er wel tegenop om vlak voor de feestdagen gebeld te worden.

Heb wel iets losgelaten dat ik volgende week nog nader onderzoek krijg (lg wilde bellen op dag dat ik naar Riagg moet) met vragenlijsten. Heb niet verteld dat het bij Riagg enzo is, maar maak me nu zorgen om wat ik heb gezegd. Gaat lg uiteindelijk niets aan, maar ik wil graag laten weten dat ik wel met mezelf bezig ben om er bovenop te komen, maar dat het allemaal niet zo snel gaat.



Weten jullie lg-en dat jullie bij de psych lopen? Kan het kwaad als ze het weten?

Nee gelukkig niet, ben op tijd het onderwijs uitgegaan!

Heel veel sterkte en neem je tijd voor jezelf, want alleen jij telt nu op dit moment,,,eigenlijk altijd

Hello,



Ik ben weer thuis. Vanavond kerstavond bij vrienden en morgen naar mijn moeder.

Ik ben op een rare manier ontspannen. Heel moe, maar ook heel rustig, bijna sereen....

Mijn emoties liggen op de oppervlakte maar ik loop niet te piekeren of te panieken. Hoewel ik nog wel pijn heb in nek van spanning ben op de een of andere manier dus toch ook ontspannen... maar ook een beetje afgesneden van de wereld... Het lijkt alsof het me lukt om het allemaal wat los te laten en me er aan over te geven.

Heb heel veel behoefte aan lekker in mijn bed liggen. Ga ik zo nog paar uurtjes doen....



Ik vind het best een beetje raar,maar vat het maar positief op....

Lekker slapen en vanavond genieten. Komt goed. Je krijgt nu de rust die je nodig hebt.



Veel plezier!

pfffff net de soep gemaakt voor vanavond bij mijn ouders. Iedereen maakt wat. En ik maak me natuurlijk weer druk: vindt iedereen het wel lekker, heb ik wel genoeg, moet ik het niet anders doen, ben ik wel op tijd, moet ik mijn moeder niet wat meer helpen (die is nl niet zo lekker) enz enz enz

Lastig soep maken als je je zo misselijk voelt. Echt genieten van eten zit er echt nog niet in.



Fijn Bollo dat je lg goed reageerde. Soms valt het allemaal ook wel eens mee. En ja, mijn lg weten dat ik bij de psych liep en nu bij de hapto loop. Wat dat betreft ben ik wel een open boek. Ik wil toch laten merken dat ik er zo veel mogelijk aan doe om te herstellen.



Wens jullie fijne dag toe!