Gezondheid
alle pijlers
Medische fout? Zoon ligt op IC
woensdag 15 februari 2017 om 04:27
Mijn zoontje van 8 maanden is opgenomen op de IC ivm vermoedelijk een hersenvliesontsteking. De situatie is zorgelijk, hij ligt aan de beademing en wordt in slaap gehouden.
Donderdagavond ben ik met hem naar de eerste hulp gegaan omdat hij hele hoge koorts kreeg (41,5), heel suf was en slecht contact kon maken. Daar hebben ze hem nagekeken en ons naar huis gestuurd met de boodschap: uitzieken, hij heeft een virale infectie.
De dag erna op vrijdag ging het wat beter maar zaterdag was hij de hele dag suf, wel ging zijn koorts omlaag en dronk hij weer beter dus ik dacht dat hij aan het uitzieken was en heb niet aan de bel getrokken. Zaterdagnacht werd ik wakker en heb direct de ambulance gebeld omdat ik zag dat het foute boel was. Maar waarschijnlijk speelde dit dus al sinds donderdag en zijn we er nu heel laat bij. Het is nog maar de vraag of en hoe hij straks bij gaat komen.
Ik kan dit maar niet uit mijn hoofd krijgen en heb dit ook al besproken met de verpleegkundigen op de IC. Zijn wij wel terecht naar huis gestuurd donderdag of is hier een ernstige inschattingsfout gemaakt? Hadden wij veel eerder de behandeling kunnen starten? Iedereen zegt hetzelfde: het is zo moeilijk in te schatten bij baby's/kinderen. Ja dat zal best maar met de complexe medische achtergrond die mijn zoontje al heeft, heeft de arts op de eerste hulp wel de juiste beslissing gemaakt door ons naar huis te sturen?
Mijn vraag is hoe kan ik dit het beste aanpakken? Ik wil dat een onafhankelijk persoon gaat beoordelen of hier wel zorgvuldig genoeg is gehandeld. Misschien moet ik hier nog even mee wachten maar het is voor mij belangrijk om te weten, ik heb heel lang het gevoel dat ik niet serieus genomen wordt door het ziekenhuis, maar deze inschattingsfout gaat ons waarschijnlijk zeer duur komen te staan.
Ik snap dat mensen nu zullen zeggen, steek je energie in je zoontje, maar dat doe ik ook, ik zit dag en nacht aan zijn bed, maar hij wordt in slaap gehouden en is nog niet wakker geweest. Dit geeft mij het gevoel dat ik tenminste wat kan doen en ik hoop dat er hier mensen zijn die mij advies kunnen geven hoe ik dit moet aanpakken.
Donderdagavond ben ik met hem naar de eerste hulp gegaan omdat hij hele hoge koorts kreeg (41,5), heel suf was en slecht contact kon maken. Daar hebben ze hem nagekeken en ons naar huis gestuurd met de boodschap: uitzieken, hij heeft een virale infectie.
De dag erna op vrijdag ging het wat beter maar zaterdag was hij de hele dag suf, wel ging zijn koorts omlaag en dronk hij weer beter dus ik dacht dat hij aan het uitzieken was en heb niet aan de bel getrokken. Zaterdagnacht werd ik wakker en heb direct de ambulance gebeld omdat ik zag dat het foute boel was. Maar waarschijnlijk speelde dit dus al sinds donderdag en zijn we er nu heel laat bij. Het is nog maar de vraag of en hoe hij straks bij gaat komen.
Ik kan dit maar niet uit mijn hoofd krijgen en heb dit ook al besproken met de verpleegkundigen op de IC. Zijn wij wel terecht naar huis gestuurd donderdag of is hier een ernstige inschattingsfout gemaakt? Hadden wij veel eerder de behandeling kunnen starten? Iedereen zegt hetzelfde: het is zo moeilijk in te schatten bij baby's/kinderen. Ja dat zal best maar met de complexe medische achtergrond die mijn zoontje al heeft, heeft de arts op de eerste hulp wel de juiste beslissing gemaakt door ons naar huis te sturen?
Mijn vraag is hoe kan ik dit het beste aanpakken? Ik wil dat een onafhankelijk persoon gaat beoordelen of hier wel zorgvuldig genoeg is gehandeld. Misschien moet ik hier nog even mee wachten maar het is voor mij belangrijk om te weten, ik heb heel lang het gevoel dat ik niet serieus genomen wordt door het ziekenhuis, maar deze inschattingsfout gaat ons waarschijnlijk zeer duur komen te staan.
Ik snap dat mensen nu zullen zeggen, steek je energie in je zoontje, maar dat doe ik ook, ik zit dag en nacht aan zijn bed, maar hij wordt in slaap gehouden en is nog niet wakker geweest. Dit geeft mij het gevoel dat ik tenminste wat kan doen en ik hoop dat er hier mensen zijn die mij advies kunnen geven hoe ik dit moet aanpakken.
zaterdag 18 maart 2017 om 21:07
zaterdag 18 maart 2017 om 21:23
Ja zoon gaat naar medisch kinderdagverblijf voor 2 dagen. In de weekenden gaat hij vaak naar opa en oma. Dat loopt allemaal al.
Denk dat daar de oplossing ook niet zit. Ik voel op dit moment weinig liefde voor mijn zoon, ik voel een mega verantwoordelijkheid naar hem toe zo goed mogelijk voor hem te zorgen. Maar ik voel weinig moederliefde, ik voel voornamelijk teleurstelling en verdriet. Ik loop elke dag met de vraag of ik wel de juiste keuze heb gemaakt, ik voel me schuldig naar mijn zoon dat hij zo'n kloteleven heeft tot nu toe. Het spookt allemaal continue door mijn hoofd. Zoveel verdriet en zoveel spijt van de keuzes die ik heb gemaakt en daardoor ook een mega schuldgevoel.
Daar helpt geen thuisbegeleiding of mkdv tegen. Ik weet gewoon niet meer wat ik met mijn verdriet en teleurstelling moet. Het is er en zal er blijven.
Denk dat daar de oplossing ook niet zit. Ik voel op dit moment weinig liefde voor mijn zoon, ik voel een mega verantwoordelijkheid naar hem toe zo goed mogelijk voor hem te zorgen. Maar ik voel weinig moederliefde, ik voel voornamelijk teleurstelling en verdriet. Ik loop elke dag met de vraag of ik wel de juiste keuze heb gemaakt, ik voel me schuldig naar mijn zoon dat hij zo'n kloteleven heeft tot nu toe. Het spookt allemaal continue door mijn hoofd. Zoveel verdriet en zoveel spijt van de keuzes die ik heb gemaakt en daardoor ook een mega schuldgevoel.
Daar helpt geen thuisbegeleiding of mkdv tegen. Ik weet gewoon niet meer wat ik met mijn verdriet en teleurstelling moet. Het is er en zal er blijven.
zaterdag 18 maart 2017 om 21:42
https://www.lotjeenco.nl/dear-willemijn/
Hee Tryto, je hebt het zwaar lees ik. Je doet zo hard je best en het blijft allemaal zo zwaar en moeilijk. Wees niet zo streng voor jezelf. Misschien dat de column (zie link) die ik vandaag las op de FB-pagina van Lotje & co je een klein beetje houvast geeft, een lichtpuntje is.
Hee Tryto, je hebt het zwaar lees ik. Je doet zo hard je best en het blijft allemaal zo zwaar en moeilijk. Wees niet zo streng voor jezelf. Misschien dat de column (zie link) die ik vandaag las op de FB-pagina van Lotje & co je een klein beetje houvast geeft, een lichtpuntje is.
zaterdag 18 maart 2017 om 21:53
Kan je zoon ook een dag per week naar zijn vader toe? Of misschien wel 2? Dan heb je in de week nog 1 a 2 dagen zelf volledig in plaats van nu 3 dagen. Ik zou proberen de vader er wat meer bij te betrekken als dat kan en hij wil.
Verder, je zit er nu door heen en is logisch dat je nu niet positief kan denken en voelen. Misschien is er een medicatie die zorgt dat je zoontje ontspannender kan zijn, geen idee hoor maar je gaf aan dat hij een korte tijd wel even dit was toen hij wat kreeg? Of waren dat pijnstillers? Misschien heeft hij ook pijn nu weer en komt het daardoor?
Hou vast, je bent nu ook zelf op na zoiets als dit, geef jezelf even de ruimte en herstel om alle stress en angst dat je je kind zou verliezen kan verwerken.
Verder, je zit er nu door heen en is logisch dat je nu niet positief kan denken en voelen. Misschien is er een medicatie die zorgt dat je zoontje ontspannender kan zijn, geen idee hoor maar je gaf aan dat hij een korte tijd wel even dit was toen hij wat kreeg? Of waren dat pijnstillers? Misschien heeft hij ook pijn nu weer en komt het daardoor?
Hou vast, je bent nu ook zelf op na zoiets als dit, geef jezelf even de ruimte en herstel om alle stress en angst dat je je kind zou verliezen kan verwerken.
zaterdag 18 maart 2017 om 22:00
zaterdag 18 maart 2017 om 22:02
Bedankt voor het meedenken Swifty!! ik heb weer gevraagd of hij standaard pijnstillers mag, dat is het verschil wat ik kan bedenken met toen hij ontspannen was en nu. Dat mocht dus sinds vanmiddag krijgt hij weer pijnstillers. En daarnaast gaan de artsen er volgende week ook weer naar kijken, of misschien toch nog een oorzaak gevonden kan worden.
Vader probeer ik er al meer bij betrekken, hij staat daar open voor, ik vind dat nog wel lastig, omdat zoontje zo'n specifieke zorg nodig heeft,maar weet dat het beter is om wel te doen zodat vader die zorg ook kan geven.
Vader probeer ik er al meer bij betrekken, hij staat daar open voor, ik vind dat nog wel lastig, omdat zoontje zo'n specifieke zorg nodig heeft,maar weet dat het beter is om wel te doen zodat vader die zorg ook kan geven.
zaterdag 18 maart 2017 om 22:08
Ja dat denk ik ook, vader kan ook leren hoe de zorg te geven en dan is communicatie onderling ook meer gebaseerd op wederzijds begrip over zorg en eventuele nieuwe problemen. Zonder ervaring kan vader dan ook niet meedenken denk ik...
Ha ja dat is wellicht het verschil, de pijnstillers, die hem toch helpen. En ik hoop dat de artsen kunnen vinden wat hem zo gespannen maakt.
En ik hoop dat je vannacht een goede nachtrust kan hebben, en nogmaals, het is echt een helletocht waar je met je zoontje door heen bent gegaan. Niet raar als je nu even op de bodem zit met alles en je je zorgen maakt over hoe nu verder. 1 dag tegelijkertijd doen denk ik wat nu kan helpen.
Ha ja dat is wellicht het verschil, de pijnstillers, die hem toch helpen. En ik hoop dat de artsen kunnen vinden wat hem zo gespannen maakt.
En ik hoop dat je vannacht een goede nachtrust kan hebben, en nogmaals, het is echt een helletocht waar je met je zoontje door heen bent gegaan. Niet raar als je nu even op de bodem zit met alles en je je zorgen maakt over hoe nu verder. 1 dag tegelijkertijd doen denk ik wat nu kan helpen.
zaterdag 18 maart 2017 om 22:28
quote:Trytostaypositive schreef op 18 maart 2017 @ 21:03:
Het heeft geen zin, ik heb dus een gesprek gehad met een psycholoog, heb er niks aan gehad. De maatschappelijk werker van dit ziekenhuis heb ik geen klik mee dus ook zinloos om daarmee in gesprek te gaan. Wat moet ik nog bij een huisarts doen? Zeggen dat ik het zwaar vindt? Misschien zie ik het verkeerd hoor, maar wat heeft dat voor zin.
Dit is de situatie, niemand die het kan veranderen en niemand die het dragelijk kan maken. En al helemaal niet een maatschappelijk werker die vragen gaat stellen als: hoe voel je je; wat doet dit met je blablabla.
Oh nee, dat snap ik. Ik kon er ook helemaal niks mee, met die maatschappelijk werkers. Dat zalverige geklets, wat moet je ermee. En als het erop aan kwam (financiële dingen of zo) kon je het nog zelf uitzoeken want dan waren ze niet thuis.
Ik kon veel meer met praktische hulp, zoals vervoer van en naar het ziekenhuis en zo. En met af en toe een beetje stoom afblazen bij een goeie vriend of vriendin, met een biertje erbij.
Het heeft geen zin, ik heb dus een gesprek gehad met een psycholoog, heb er niks aan gehad. De maatschappelijk werker van dit ziekenhuis heb ik geen klik mee dus ook zinloos om daarmee in gesprek te gaan. Wat moet ik nog bij een huisarts doen? Zeggen dat ik het zwaar vindt? Misschien zie ik het verkeerd hoor, maar wat heeft dat voor zin.
Dit is de situatie, niemand die het kan veranderen en niemand die het dragelijk kan maken. En al helemaal niet een maatschappelijk werker die vragen gaat stellen als: hoe voel je je; wat doet dit met je blablabla.
Oh nee, dat snap ik. Ik kon er ook helemaal niks mee, met die maatschappelijk werkers. Dat zalverige geklets, wat moet je ermee. En als het erop aan kwam (financiële dingen of zo) kon je het nog zelf uitzoeken want dan waren ze niet thuis.
Ik kon veel meer met praktische hulp, zoals vervoer van en naar het ziekenhuis en zo. En met af en toe een beetje stoom afblazen bij een goeie vriend of vriendin, met een biertje erbij.
zondag 19 maart 2017 om 05:49
@Lady: precies zoals ik dat ook ervaar. Ik kan er echt helemaal niks mee, heb het echt geprobeerd om er ook open voor te staan, en ik ben juist wel een prater dus wil er ook wel over praten, maar wel met iemand die mij verder kan helpen. maatschappelijk werk of een psycholoog van een zorginstelling, het is een bepaald soort type hulpverlener met gesprekstecbnieken waar ik vaak de rillingen van krijg. Zijn geen echte gesprekken, bieden geen nieuwe inzichten, ze vertellen me dingen die ik zelf ook kan bedenken, ik kan er gewoon niks mee. En bedoel het niet vooringenomen of neerbuigend maar heb er inmiddels genoeg ervaring mee om te weten dat dat me niet verder gaat helpen.
De echte goede hulpverleners vind je particulier, en moet je flink voor betalen en die overweging ben ik nu aan het maken. Een vriendin van mij heeft een coach waar ze ontzettend veel aan heeft en heeft mij aangeraden daar ook gesprekken te gaan volgen. Kosten 100 euro per uur. Dat vind ik nogal wat, aan de andere kant, als het me echt ondersteuning en hulp biedt, is dat het misschien wel waard? Lastig...
De echte goede hulpverleners vind je particulier, en moet je flink voor betalen en die overweging ben ik nu aan het maken. Een vriendin van mij heeft een coach waar ze ontzettend veel aan heeft en heeft mij aangeraden daar ook gesprekken te gaan volgen. Kosten 100 euro per uur. Dat vind ik nogal wat, aan de andere kant, als het me echt ondersteuning en hulp biedt, is dat het misschien wel waard? Lastig...
zondag 19 maart 2017 om 06:45
Ik denk dat het heel fijn en zinvol voor je kan zijn om met een 'echt' iemand te gaan praten, echt een goede psychotherapeut, counselor of coach. Daar heb je inderdaad meer aan dan aan een maatschappelijk werker, al helemaal als je geen klik hebt met diegene. Je hebt nu vooral iemand nodig die jou hoort en die jou kan helpen met je gevoelens, iemand die met je meevoelt en je begrijpt, aan adviezen heb je niet zoveel. Alles wat een ander je kan adviseren heb je allang bedacht of gedaan.
Vaak wordt een deel van de kosten gewoon vergoed door je verzekering hoor, daar heb je meestal geen verwijzing voor nodig. Je kunt eventueel je verzekering even bellen als je al iemand weet waar je naartoe zou willen.
Vaak wordt een deel van de kosten gewoon vergoed door je verzekering hoor, daar heb je meestal geen verwijzing voor nodig. Je kunt eventueel je verzekering even bellen als je al iemand weet waar je naartoe zou willen.
zondag 19 maart 2017 om 08:43
quote:Trytostaypositive schreef op 18 maart 2017 @ 21:23:
Ja zoon gaat naar medisch kinderdagverblijf voor 2 dagen. In de weekenden gaat hij vaak naar opa en oma. Dat loopt allemaal al.
Denk dat daar de oplossing ook niet zit. Ik voel op dit moment weinig liefde voor mijn zoon, ik voel een mega verantwoordelijkheid naar hem toe zo goed mogelijk voor hem te zorgen. Maar ik voel weinig moederliefde, ik voel voornamelijk teleurstelling en verdriet. Ik loop elke dag met de vraag of ik wel de juiste keuze heb gemaakt, ik voel me schuldig naar mijn zoon dat hij zo'n kloteleven heeft tot nu toe. Het spookt allemaal continue door mijn hoofd. Zoveel verdriet en zoveel spijt van de keuzes die ik heb gemaakt en daardoor ook een mega schuldgevoel.
Daar helpt geen thuisbegeleiding of mkdv tegen. Ik weet gewoon niet meer wat ik met mijn verdriet en teleurstelling moet. Het is er en zal er blijven.Je laatste paragraaf, ik snap dat dat nu zo voelt, maar dat verdriet en die teleurstelling worden ook minder zwaar en acuut.
Ja zoon gaat naar medisch kinderdagverblijf voor 2 dagen. In de weekenden gaat hij vaak naar opa en oma. Dat loopt allemaal al.
Denk dat daar de oplossing ook niet zit. Ik voel op dit moment weinig liefde voor mijn zoon, ik voel een mega verantwoordelijkheid naar hem toe zo goed mogelijk voor hem te zorgen. Maar ik voel weinig moederliefde, ik voel voornamelijk teleurstelling en verdriet. Ik loop elke dag met de vraag of ik wel de juiste keuze heb gemaakt, ik voel me schuldig naar mijn zoon dat hij zo'n kloteleven heeft tot nu toe. Het spookt allemaal continue door mijn hoofd. Zoveel verdriet en zoveel spijt van de keuzes die ik heb gemaakt en daardoor ook een mega schuldgevoel.
Daar helpt geen thuisbegeleiding of mkdv tegen. Ik weet gewoon niet meer wat ik met mijn verdriet en teleurstelling moet. Het is er en zal er blijven.Je laatste paragraaf, ik snap dat dat nu zo voelt, maar dat verdriet en die teleurstelling worden ook minder zwaar en acuut.
zondag 19 maart 2017 om 09:03
Swifty wat fijn dat je er wel wat aan gehad hebt. Ik kan ze ook niet allemaal over een kam scheren hoor, heb inmiddels meerdere ziekhuizen gezien en ik heb ook een maatschappelijk werker gehad met wie ik wel fijn kon praten. Zij begon eerst ook met dingen waar ik niks mee kom n en heb dat toen aangegeven en daar reageerde ze heel positief op waardoor ik mij meer open kon stellen. Maar over het algemeen ontstaat er een slechte wisselwerking tussen mij en hulpverleners, en dat kan zeker aan mij liggen maar ik heb nu de energie niet om daar wat mee te doen. Moet gewoon iemand hebben met wie er direct een klik is. Ik heb de MW van dit ziekenhuis gesproken toen mijn zoontje geboren werd en dat was geen succes dus vandaar dat het niet zinvol is haar er nu bij te betrekken.
zondag 19 maart 2017 om 09:07
Ach, wat heb ik met je te doen... Ik kan me je gevoel ook zó goed voorstellen. Ik heb zelf een ppd gehad en ik wil mijn situatie écht niet vergelijken met die van jou, want je hebt het echt veel zwaarder dan ik het had. Maar ik herken wat je zegt. Het gevoel van spijt en teleurstelling en wat je zegt over gesprekken met een psycholoog. Je kunt praten wat je wil, maar dat verandert niets aan de situatie. Dat zei/zeg ik ook.
Misschien een hele stomme vraag en negeer 'm gewoon als je er niets mee kunt. Maar zou het niet zo kunnen zijn dat je, afgezien van alles wat er speelt rond je zoontje of misschien juist daardoor, je zelf depressief bent en misschien baat zou kunnen hebben bij antidepressiva?
Ik hoop echt dat het binnenkort beter met jullie gaat!
Misschien een hele stomme vraag en negeer 'm gewoon als je er niets mee kunt. Maar zou het niet zo kunnen zijn dat je, afgezien van alles wat er speelt rond je zoontje of misschien juist daardoor, je zelf depressief bent en misschien baat zou kunnen hebben bij antidepressiva?
Ik hoop echt dat het binnenkort beter met jullie gaat!
zondag 19 maart 2017 om 09:31
bedankt Swifty! en bedankt Elise voor je berichtje. Vind het helemaal geen rare vraag en het is zelf ook wel eens door mijn hoofd geschoten, maar dan denk ik, iedereen in mijn situatie (huilbaby + relatie uit + gehandicapte baby + veel medische complicaties) zou spontaan een ppd krijgen. Vraag me af of je zo'n diagnose kan stellen in mijn situatie en of antidepressiva daartegen helpt, als ik een depressie heb dan is deze situatie gebonden. Maar dit zijn vragen die ik wel met een huisarts zou kunnen bespreken.
Hoe lang heeft het bij jou geduurd en hoe ben je er uiteindelijk uit gekomen?
Hoe lang heeft het bij jou geduurd en hoe ben je er uiteindelijk uit gekomen?
zondag 19 maart 2017 om 09:48
Ben er eerlijk gezegd nog niet uit hoor en weet ook voor mezelf niet wat precies de juiste weg is. Heb wat gesprekken met een psycholoog gehad, maar daar kon ik ook niet veel mee eerlijk gezegd. Alles wat zij zei kon ik zelf ook wel bedenken. Ik slik zelf geen antidepressiva, maar ik zit nu in een iets betere periode en hoop dat het vandaag nu beter zal gaan. Wat mij heeft geholpen is praten met naasten die mij goed kennen, met vriendinnen bijvoorbeeld.
Maar mijn situatie is natuurlijk niet te vergelijken met de jouwe. Het is iets wat me te binnen schoot tijdens het lezen.
Maar mijn situatie is natuurlijk niet te vergelijken met de jouwe. Het is iets wat me te binnen schoot tijdens het lezen.
zondag 19 maart 2017 om 10:04
Ow wat naar Elise! hoe oud is je kindje en is het je eerste?
Denk dat je het wel kan vergelijken hoewel de situaties verschillen, we kunnen ons dezelfde gevoelens in ieder geval voorstellen.
Had gisteren met mijn vriendin erover dat ik het niet kan loslaten als ik weg ga uit het ziekenhuis. Zij kon dat helemaal snappen want ze heeft een eigen zaak wat ze ook nooit kan loslaten wat ze ook doet. Totaal verschillende situatie, maar toch kan je je elkaars situatie zo goed voorstellen.
Denk dat je het wel kan vergelijken hoewel de situaties verschillen, we kunnen ons dezelfde gevoelens in ieder geval voorstellen.
Had gisteren met mijn vriendin erover dat ik het niet kan loslaten als ik weg ga uit het ziekenhuis. Zij kon dat helemaal snappen want ze heeft een eigen zaak wat ze ook nooit kan loslaten wat ze ook doet. Totaal verschillende situatie, maar toch kan je je elkaars situatie zo goed voorstellen.
