Relaties
alle pijlers
Zelf kinderen verwekken vs pleegkinderen
dinsdag 27 januari 2009 om 16:13
Ik zet dit topic maar op de relatiepijler omdat ik denk dat het op de kinderen-pijler wellicht verkeerd valt...
Ik vraag mij nl het volgende af. Al jaren verbaas ik mij over de drang van mensen om hun eigen kinderen te maken. Ik heb zelf geen kinderwens en momenteel geen relatie. Maar ook toen ik die wel had, had ik geen kinderwens.
In Nederland zijn zo veel pleegkinderen die een fijn gezin zoeken. Om mij heen ook enkele stellen voor wie zwanger raken heel moeilijk/onmogelijk is. Jarenlang in de medische molen, verdrietig zijn en dat terwijl je ondertussen een een warm gezin kunt bieden. Dan denk ik: wat egoistisch!
Ben benieuwd of hier mensen zijn die er net zo over denken en daadwerkelijk voor de pleegzorg zijn gegaan. Ben ook benieuwd naar de redenen van anderen om voor een eigen kind te gaan. Als ik vriendinnen vraag waarom ze perse een eigen kind wilden, merk ik dat pleegzorg geen optie is. Wat is toch die drang naar eigen?
Ik vraag mij nl het volgende af. Al jaren verbaas ik mij over de drang van mensen om hun eigen kinderen te maken. Ik heb zelf geen kinderwens en momenteel geen relatie. Maar ook toen ik die wel had, had ik geen kinderwens.
In Nederland zijn zo veel pleegkinderen die een fijn gezin zoeken. Om mij heen ook enkele stellen voor wie zwanger raken heel moeilijk/onmogelijk is. Jarenlang in de medische molen, verdrietig zijn en dat terwijl je ondertussen een een warm gezin kunt bieden. Dan denk ik: wat egoistisch!
Ben benieuwd of hier mensen zijn die er net zo over denken en daadwerkelijk voor de pleegzorg zijn gegaan. Ben ook benieuwd naar de redenen van anderen om voor een eigen kind te gaan. Als ik vriendinnen vraag waarom ze perse een eigen kind wilden, merk ik dat pleegzorg geen optie is. Wat is toch die drang naar eigen?
dinsdag 27 januari 2009 om 17:09
dinsdag 27 januari 2009 om 17:15
quote:Petrokia schreef op 27 januari 2009 @ 17:08:
[...]
Omdat ik het vreemd vond/vindt dat mensen (wetende dat er heel veel kinderen zijn die graag een fijn gezin willen) en dat toch zelf een eigen kindje gaan maken. Dat vind ik dus eigenlijk best heftig om te zien en als ik de onderstaande reacties moet ik soms echt even slikken: pffft nee, veel te lastig, ze zijn beschadigd, is veels te moeilijk, no thanks. Tjonge, je zal maar pleegkind zijn en dit lezen...
En ik ben blij voor mijn mijn vriendinnen hoor met hun biologische kindjes (nieuwe uitdrukking - vandaag hier geleerd op het Forum), maar blijf er toch een dubbel gevoel over houden.
Vandaar dus dat ik het soms aan mensen vraag. Maar eigenlijk is het antwoord altijd hetzelfde. Wil het niet, wil mijn eigen kind. En da's misschien maar goed ook, want het is ook vast lastig soms/vaak en niet de weg van de minste weerstand. Pleegkinderen moet je echt wíllen verwelkomen in je gezin, da's voor beide 'partijen' het beste.
Ben heel geinspireerd door de paar mensen die pleegkinderen hebben gehad of het overwegen. En ik het is mij allemaal wat duidelijker geworden, de redenen voor een bio-kind
Een beetje dubbel vind ik deze reactie wel. Aan de ene kant zeg je zelf ook: 'je moet het kind echt willen verwelkomen in je gezin.' (Dat ben ik overigens helemaal met je eens, dat is de belangrijkste vereiste!) Maar aan de andere kant moet je slikken van de reacties van mensen die het niet direct willen?! Zij mogen daar toch hun redenen voor hebben? Ik vind niet dat er echt nare dingen gezegd zijn hier. En pleegkind zou blij moeten zijn dat de mensen hier die er niet voor 100% achter staan het ook niet doen. Daar wordt niemand namelijk beter van. Zij moeten juist blij zijn met dat handjevol wat echt wel graag een pleegkind wil opvoeden en dat ook doet.
(Hopelijk begrijpt iedereen mijn intonatie!)
[...]
Omdat ik het vreemd vond/vindt dat mensen (wetende dat er heel veel kinderen zijn die graag een fijn gezin willen) en dat toch zelf een eigen kindje gaan maken. Dat vind ik dus eigenlijk best heftig om te zien en als ik de onderstaande reacties moet ik soms echt even slikken: pffft nee, veel te lastig, ze zijn beschadigd, is veels te moeilijk, no thanks. Tjonge, je zal maar pleegkind zijn en dit lezen...
En ik ben blij voor mijn mijn vriendinnen hoor met hun biologische kindjes (nieuwe uitdrukking - vandaag hier geleerd op het Forum), maar blijf er toch een dubbel gevoel over houden.
Vandaar dus dat ik het soms aan mensen vraag. Maar eigenlijk is het antwoord altijd hetzelfde. Wil het niet, wil mijn eigen kind. En da's misschien maar goed ook, want het is ook vast lastig soms/vaak en niet de weg van de minste weerstand. Pleegkinderen moet je echt wíllen verwelkomen in je gezin, da's voor beide 'partijen' het beste.
Ben heel geinspireerd door de paar mensen die pleegkinderen hebben gehad of het overwegen. En ik het is mij allemaal wat duidelijker geworden, de redenen voor een bio-kind
Een beetje dubbel vind ik deze reactie wel. Aan de ene kant zeg je zelf ook: 'je moet het kind echt willen verwelkomen in je gezin.' (Dat ben ik overigens helemaal met je eens, dat is de belangrijkste vereiste!) Maar aan de andere kant moet je slikken van de reacties van mensen die het niet direct willen?! Zij mogen daar toch hun redenen voor hebben? Ik vind niet dat er echt nare dingen gezegd zijn hier. En pleegkind zou blij moeten zijn dat de mensen hier die er niet voor 100% achter staan het ook niet doen. Daar wordt niemand namelijk beter van. Zij moeten juist blij zijn met dat handjevol wat echt wel graag een pleegkind wil opvoeden en dat ook doet.
(Hopelijk begrijpt iedereen mijn intonatie!)
dinsdag 27 januari 2009 om 17:18
quote:Ring1981 schreef op 27 januari 2009 @ 17:15:
[...]
Een beetje dubbel vind ik deze reactie wel. Aan de ene kant zeg je zelf ook: 'je moet het kind echt willen verwelkomen in je gezin.' (Dat ben ik overigens helemaal met je eens, dat is de belangrijkste vereiste!) Maar aan de andere kant moet je slikken van de reacties van mensen die het niet direct willen?! Zij mogen daar toch hun redenen voor hebben? Ik vind niet dat er echt nare dingen gezegd zijn hier. En pleegkind zou blij moeten zijn dat de mensen hier die er niet voor 100% achter staan het ook niet doen. Daar wordt niemand namelijk beter van. Zij moeten juist blij zijn met dat handjevol wat echt wel graag een pleegkind wil opvoeden en dat ook doet.
(Hopelijk begrijpt iedereen mijn intonatie!)Da's waar, je moet er 100% achter staan en iedereen heeft recht om te zeggen waarom ze iets wel of niet willen doen. Juist hier op dit Forum natuurlijk
[...]
Een beetje dubbel vind ik deze reactie wel. Aan de ene kant zeg je zelf ook: 'je moet het kind echt willen verwelkomen in je gezin.' (Dat ben ik overigens helemaal met je eens, dat is de belangrijkste vereiste!) Maar aan de andere kant moet je slikken van de reacties van mensen die het niet direct willen?! Zij mogen daar toch hun redenen voor hebben? Ik vind niet dat er echt nare dingen gezegd zijn hier. En pleegkind zou blij moeten zijn dat de mensen hier die er niet voor 100% achter staan het ook niet doen. Daar wordt niemand namelijk beter van. Zij moeten juist blij zijn met dat handjevol wat echt wel graag een pleegkind wil opvoeden en dat ook doet.
(Hopelijk begrijpt iedereen mijn intonatie!)Da's waar, je moet er 100% achter staan en iedereen heeft recht om te zeggen waarom ze iets wel of niet willen doen. Juist hier op dit Forum natuurlijk
dinsdag 27 januari 2009 om 17:24
Ach, die zogenaamde "rammelende eierstokken", "hormonen die op hol slaan", ik geloof daar niet zo in.
Volgens mij heeft het meer te maken met nieuwsgierigheid (hoe een eventueel kind eruit ziet, welk karakter), iedereen in je omgeving is op een gegeven moment druk met kinderen krijgen, levensinvulling en een levensdoel( je hoeft je in geen jaaaren af te vragen wat je met je tijd moet, het kind eist een groot gedeelte daarvan op), iedereen kan en mag moeder/vader worden, je hebt er geen diploma voor nodig. En, indien je jeugd volgens jou niet zo'n succes was: je hebt nu de kans door het zelf te doen je ouders te laten ervaren hoe het eigenlijk had gemoeten. Want jouw kinderen worden gegarandeerd een succes, een aanwinst voor de maatschappij. Toch???
Verder valse schijn en nepromatiek: wij willen een kindje van ons tweeen, uit liefde geboren. Mag ik een teiltje: gewoon die zaadcel met die eicel d.m.v. sex.Waarbij ik nog wil aantekenen dat meestal de vrouwen de aanzet geven tot de conceptie van een kind, mannen zijn vaak niet zo happig (uitzonderingen daargelaten).
Pleegzorg laat daarentegen zien, dat het je echt om het welzijn van kinderen gaat en niet om je zelfperceptie en nee het is niet makkelijk en vaak niet eens dankbaar.
Volgens mij heeft het meer te maken met nieuwsgierigheid (hoe een eventueel kind eruit ziet, welk karakter), iedereen in je omgeving is op een gegeven moment druk met kinderen krijgen, levensinvulling en een levensdoel( je hoeft je in geen jaaaren af te vragen wat je met je tijd moet, het kind eist een groot gedeelte daarvan op), iedereen kan en mag moeder/vader worden, je hebt er geen diploma voor nodig. En, indien je jeugd volgens jou niet zo'n succes was: je hebt nu de kans door het zelf te doen je ouders te laten ervaren hoe het eigenlijk had gemoeten. Want jouw kinderen worden gegarandeerd een succes, een aanwinst voor de maatschappij. Toch???
Verder valse schijn en nepromatiek: wij willen een kindje van ons tweeen, uit liefde geboren. Mag ik een teiltje: gewoon die zaadcel met die eicel d.m.v. sex.Waarbij ik nog wil aantekenen dat meestal de vrouwen de aanzet geven tot de conceptie van een kind, mannen zijn vaak niet zo happig (uitzonderingen daargelaten).
Pleegzorg laat daarentegen zien, dat het je echt om het welzijn van kinderen gaat en niet om je zelfperceptie en nee het is niet makkelijk en vaak niet eens dankbaar.
dinsdag 27 januari 2009 om 17:25
quote:saartje1980 schreef op 27 januari 2009 @ 16:34:
[...]
Je kan moeilijk van een pleegkind verwachten dat het zo enorm dankbaar is uit het eigen gezin gehaald te worden.
Een kind kiest daar niet voor.
Die dankbaarheid moet je er zelf uithalen en niet verwachten van een kind te krijgen.
Maar daarom is 'n pleegkind nemen toch geen vergelijk met 'n eigen of zelfs 'n adoptiekind?
Je moet al verrekte altruistisch van aard zijn wil je zo'n probleemgeval in huis nemen en/of het 'gewoon' als werk zien. Volgens mij kreeg dat Belgische gezin er voor betaald dat ze zo'n 5 stuks in huis haalden. Maar hun echte dochters hadden liever af en toe de onverdeelde aandacht van hun ouders gehad ipv dat ze die probleemkinders fulltime over de vloer hadden.
[...]
Je kan moeilijk van een pleegkind verwachten dat het zo enorm dankbaar is uit het eigen gezin gehaald te worden.
Een kind kiest daar niet voor.
Die dankbaarheid moet je er zelf uithalen en niet verwachten van een kind te krijgen.
Maar daarom is 'n pleegkind nemen toch geen vergelijk met 'n eigen of zelfs 'n adoptiekind?
Je moet al verrekte altruistisch van aard zijn wil je zo'n probleemgeval in huis nemen en/of het 'gewoon' als werk zien. Volgens mij kreeg dat Belgische gezin er voor betaald dat ze zo'n 5 stuks in huis haalden. Maar hun echte dochters hadden liever af en toe de onverdeelde aandacht van hun ouders gehad ipv dat ze die probleemkinders fulltime over de vloer hadden.
dinsdag 27 januari 2009 om 17:29
quote:Eowynn_ schreef op 27 januari 2009 @ 16:36:
Nee, dat vind ik niet zielig voor mijn eigen kinderen. Ik wil dat wel pas doen als ze op een leeftijd zijn dat er geen rivaliteit meer kan zijn tussen hen en eventuele pleegkinderen, dus over een jaar of 10 misschien pas. Rivaliteit is er altijd als die pleegkinderen jouw aandacht opeisen die jouw eigen kinderen verdienen. Je drijft je eigen kinderen van je weg ipv dat ze een hechte band met je aangaan, want jij moet toch zonodig andere kinderen verzorgen/opvoeden. Tenminste, zo voelden de 2 meiden (ik kende ze vanaf puber tot volwassen) dat die hun ouders moesten delen met pleegkinderen die veel meer aandacht vroegen omdat het al probleemgevallen waren. Die echte kinderen zochten hun heil dus elders en trokken meer naar andere volwassenen uit hun familie/vriendenkring als er 'ns wat was, want pa en ma hebben 't toch al zo druk.
Nee, dat vind ik niet zielig voor mijn eigen kinderen. Ik wil dat wel pas doen als ze op een leeftijd zijn dat er geen rivaliteit meer kan zijn tussen hen en eventuele pleegkinderen, dus over een jaar of 10 misschien pas. Rivaliteit is er altijd als die pleegkinderen jouw aandacht opeisen die jouw eigen kinderen verdienen. Je drijft je eigen kinderen van je weg ipv dat ze een hechte band met je aangaan, want jij moet toch zonodig andere kinderen verzorgen/opvoeden. Tenminste, zo voelden de 2 meiden (ik kende ze vanaf puber tot volwassen) dat die hun ouders moesten delen met pleegkinderen die veel meer aandacht vroegen omdat het al probleemgevallen waren. Die echte kinderen zochten hun heil dus elders en trokken meer naar andere volwassenen uit hun familie/vriendenkring als er 'ns wat was, want pa en ma hebben 't toch al zo druk.
dinsdag 27 januari 2009 om 17:30
Mijn eigen nichtje is tijdelijk pleegkind geweest, zij heeft een persoonlijksstoornis en nog een aantal aandoeningen. Voor het gezin dat haar opving, was het ook best een opgave. Mijn zus en zwager hielden zich op de achtergrond, maar mijn moeder was het er helemaal niet mee eens dat mijn zus en zwager hulp hadden ingeschakeld van de jeugdzorg en de opvoeding tijdelijk uit handen hadden gegeven. Mijn moeder viel zo'n gezin steeds lastig. Als je daar als pleeggezin steeds mee geconfronteerd wordt, ook vervelend, je hebt bijna een pantser nodig.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
dinsdag 27 januari 2009 om 17:39
dinsdag 27 januari 2009 om 17:43
quote:klaasje73 schreef op 27 januari 2009 @ 17:24:
Ach, die zogenaamde "rammelende eierstokken", "hormonen die op hol slaan", ik geloof daar niet zo in.Ik ken het gelukkig zelf ook niet, maar ik geloof er best in dat hormonen je gek kunnen maken. Kijk maar naar verliefdheid, dan zie je zo'n man ook door 'n roze bril. Maar gelukkig kun je daar altijd weer vanaf als de hormoonstorm weer bedaard is, als je toegeeft aan rammelende eierstokken niet.
Ach, die zogenaamde "rammelende eierstokken", "hormonen die op hol slaan", ik geloof daar niet zo in.Ik ken het gelukkig zelf ook niet, maar ik geloof er best in dat hormonen je gek kunnen maken. Kijk maar naar verliefdheid, dan zie je zo'n man ook door 'n roze bril. Maar gelukkig kun je daar altijd weer vanaf als de hormoonstorm weer bedaard is, als je toegeeft aan rammelende eierstokken niet.
dinsdag 27 januari 2009 om 18:06
het is absoluut heel nobel als je het aankunt om een pleegkindje te nemen. ik heb altijd geroepen dat ik er 1 vanmezelf wilde, en 1 adoptie. dat laatste is vooral financieel niet haalbaar. (en ik lees net dat je gelovig moet zijn?!?!)
waarom ik gekozen heb voor een eigen kindje? het zal toch voornamelijk de natuur zijn geweest. het hele proces van zwanger zijn, bevallen, het zien groeien; dat is zóveel waard. en zó mooi! (ja, zelfs het bevallen).
ik wist al van kleins af aan dat ik een kleine wilde. (ze blijven trouwens niet altijd klein
) en ik ben heel erg blij dat het zonder moeite gelukt is!
ik stel niet uit dat ik ooit een pleegkindje zou willen, maar zoals ik hier ook al las, dan zal mn eigen kind ouder moeten zijn om te voorkomen dat het eea scheef gaat groeien.
ook ben ik bang dat er onbewust onderscheid gemaakt kan worden tussen je eigen kind en t pleegkind. je eigen, dat voelt anders denk ik. de kans dat die een voorkeurs behandeling krijgt sluit ik zeker niet uit. maar dat is dus als je die 2 naast elkaar zou kiezen.
dan lees ik nog van iemand die niet gelooft in de kinderwens?!
daarom worden er zeker ook babys gestolen door vrouwen/stellen die het zelf niet lukt. en als ze dan ondekt worden, nog in staat zijn t kind wat aan te doen ook... want als zij het niet mag hebben... dan niemand!
nee... de natuur ontkennen is geen optie vrees ik.
waarom ik gekozen heb voor een eigen kindje? het zal toch voornamelijk de natuur zijn geweest. het hele proces van zwanger zijn, bevallen, het zien groeien; dat is zóveel waard. en zó mooi! (ja, zelfs het bevallen).
ik wist al van kleins af aan dat ik een kleine wilde. (ze blijven trouwens niet altijd klein
) en ik ben heel erg blij dat het zonder moeite gelukt is!ik stel niet uit dat ik ooit een pleegkindje zou willen, maar zoals ik hier ook al las, dan zal mn eigen kind ouder moeten zijn om te voorkomen dat het eea scheef gaat groeien.
ook ben ik bang dat er onbewust onderscheid gemaakt kan worden tussen je eigen kind en t pleegkind. je eigen, dat voelt anders denk ik. de kans dat die een voorkeurs behandeling krijgt sluit ik zeker niet uit. maar dat is dus als je die 2 naast elkaar zou kiezen.
dan lees ik nog van iemand die niet gelooft in de kinderwens?!
daarom worden er zeker ook babys gestolen door vrouwen/stellen die het zelf niet lukt. en als ze dan ondekt worden, nog in staat zijn t kind wat aan te doen ook... want als zij het niet mag hebben... dan niemand!
nee... de natuur ontkennen is geen optie vrees ik.
dinsdag 27 januari 2009 om 19:03
Man en ik gaan binnen een aantal maanden een IVF/ICSI traject starten. Mocht dat niet lukken, dan gaan we niet adopteren. Even los gezien van het financiele plaatje wat voor ons niet haalbaar is, wil ik ook alleen maar een biologisch kind. Het gevoel waarom ik (en man) dit zo wil is erg moeilijk uit te leggen. Deels omdat je jezelf wilt terug herkennen in je kind, deels omdat je iets van jezelf wilt, deels omdat ik graag een kind van man wil, deels omdat ik me - zo voelt het althans nu - alleen verbonden zou kunnen voelen met een biologisch kind... en dan nog wat andere gevoelens die moeilijk uit te leggen zijn.
Als het zaad van mijn man niet geschikt geweest zou zijn voor IVF/ICSI, zouden we beiden ook geen donorzaad gewild hebben. Dat vind ik vergelijkbaar met adoptie; beide biologisch gezien niet van jou. Daarbij heb ik het idee - misschien wel geheel ten onrechte - dat ik nooit zoveel zou kunnen houden van een adoptief kind als van een biologisch kind. Ik geloof niet dat ik dat mezelf of zo'n kind zou willen en kunnen aandoen.
Wat betreft pleegzorg; ik denk dat je dat totaal niet kunt vergelijken met een biologisch of een adoptief kind en het lijkt mij dan ook vrij nutteloos om te vergelijken of te stellen dat een paar met een kinderwens maar voor een pleegkind moet gaan.
Als het zaad van mijn man niet geschikt geweest zou zijn voor IVF/ICSI, zouden we beiden ook geen donorzaad gewild hebben. Dat vind ik vergelijkbaar met adoptie; beide biologisch gezien niet van jou. Daarbij heb ik het idee - misschien wel geheel ten onrechte - dat ik nooit zoveel zou kunnen houden van een adoptief kind als van een biologisch kind. Ik geloof niet dat ik dat mezelf of zo'n kind zou willen en kunnen aandoen.
Wat betreft pleegzorg; ik denk dat je dat totaal niet kunt vergelijken met een biologisch of een adoptief kind en het lijkt mij dan ook vrij nutteloos om te vergelijken of te stellen dat een paar met een kinderwens maar voor een pleegkind moet gaan.
dinsdag 27 januari 2009 om 19:05
quote:KarinKarina schreef op 27 januari 2009 @ 18:26:
Erbij horen, hebben wat bijna iedereen heeft en graag wil en goed vind speelt vast ook een rol.Ben benieuwd in wat voor kringen jij je dan bevindt. Ik ken eigenlijk alleen maar mensen - even gekeken naar generatiegenoten - met kinderen die graag het kind om het kind wilden, en niet om bovengenoemde redenen.
Erbij horen, hebben wat bijna iedereen heeft en graag wil en goed vind speelt vast ook een rol.Ben benieuwd in wat voor kringen jij je dan bevindt. Ik ken eigenlijk alleen maar mensen - even gekeken naar generatiegenoten - met kinderen die graag het kind om het kind wilden, en niet om bovengenoemde redenen.
dinsdag 27 januari 2009 om 19:07
Ik kan me daar ook niet in inleven. Ik was laatst op kraamvisite bij vrienden, en hield hun baby in mijn armen, en voelde hoe kwetsbaar ze was, en hoe onschuldig, en wist dat ik met mijn hele hart van haar zou houden en haar met mijn leven zou beschermen als haar eigen ouders dat niet meer zouden kunnen. Ik kan me niet voorstellen dat mijn gevoel voor "mijn eigen vlees en bloed" nog heel veel sterker zou zijn dan dat, en zelfs al zou dat zo zijn, dan vond ik dit gevoel al sterk genoeg. Maar ik heb me altijd al wel vrij makkelijk over anderen ontfermd.
dinsdag 27 januari 2009 om 19:19
De meeste ouders kiezen er voor om gewoon zelf hun uitserste best te doen hoor, Emmeke. In plaats van te zeggen: Alsjeblieft, jij kan het beter.
Waar het mij om ging is dat je je niet voor kan stellen hoe dat voelt, je eigen kind vasthouden. Dat kunnen ouders ook niet, tot het moment dat het zover is. Waarom denk je dat ze daar zo overdonderd door zijn zeg.
Waar het mij om ging is dat je je niet voor kan stellen hoe dat voelt, je eigen kind vasthouden. Dat kunnen ouders ook niet, tot het moment dat het zover is. Waarom denk je dat ze daar zo overdonderd door zijn zeg.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 27 januari 2009 om 19:23
Dat is de eeuwige dooddoener in dit soort discussies inderdaad. De ouders zijn het over het algemeen allemaal hevig met elkaar eens, en elke ander wordt direct buitenspel gezet met een "jij kunt niet weten hoe het voelt".
Ik ga geen verdere pogingen doen, want ik sta toch buitenspel. Ik zeg alleen dat het gevoel dat ik voor kinderen heb die niet mijn eigen vlees en bloed zijn voor mij sterk genoeg is. En blijkbaar -en gelukkig maar- voor heel veel anderen ook, die liefdevol een kindje hebben geadopteerd. Godzijdank zijn er mensen voor wie dat gevoel genoeg is, anders waren er nog veel meer ontheemde kindjes op de wereld dan nu al het geval is. Ik zou ze het liefst allemaal in mijn armen sluiten!
Ik ga geen verdere pogingen doen, want ik sta toch buitenspel. Ik zeg alleen dat het gevoel dat ik voor kinderen heb die niet mijn eigen vlees en bloed zijn voor mij sterk genoeg is. En blijkbaar -en gelukkig maar- voor heel veel anderen ook, die liefdevol een kindje hebben geadopteerd. Godzijdank zijn er mensen voor wie dat gevoel genoeg is, anders waren er nog veel meer ontheemde kindjes op de wereld dan nu al het geval is. Ik zou ze het liefst allemaal in mijn armen sluiten!
dinsdag 27 januari 2009 om 19:29
quote:elninjoo schreef op 27 januari 2009 @ 17:25:
[...]
Maar daarom is 'n pleegkind nemen toch geen vergelijk met 'n eigen of zelfs 'n adoptiekind?
Je moet al verrekte altruistisch van aard zijn wil je zo'n probleemgeval in huis nemen en/of het 'gewoon' als werk zien. Volgens mij kreeg dat Belgische gezin er voor betaald dat ze zo'n 5 stuks in huis haalden. Maar hun echte dochters hadden liever af en toe de onverdeelde aandacht van hun ouders gehad ipv dat ze die probleemkinders fulltime over de vloer hadden.
Nee, dat is ook niet te vergelijken, dat had ik al geschreven.
Maar jij hebt het over 'stank voor dank'. Vind ik wat overtrokken.
Ik denk juist wel dat het heel dankbaar kan zijn, al haal je dat uit anderen dingen misschien en zal dankbaarhied meestal niet benoemd worden.
Ik vind je ook nogal denegerend over pleegkinderen praten. 'zo'n probleemgeval...'.
Lang niet iedereen is geschikt voor pleegzorg en gelukkig wordt daar ook zorgvuldig naar gekeken.
[...]
Maar daarom is 'n pleegkind nemen toch geen vergelijk met 'n eigen of zelfs 'n adoptiekind?
Je moet al verrekte altruistisch van aard zijn wil je zo'n probleemgeval in huis nemen en/of het 'gewoon' als werk zien. Volgens mij kreeg dat Belgische gezin er voor betaald dat ze zo'n 5 stuks in huis haalden. Maar hun echte dochters hadden liever af en toe de onverdeelde aandacht van hun ouders gehad ipv dat ze die probleemkinders fulltime over de vloer hadden.
Nee, dat is ook niet te vergelijken, dat had ik al geschreven.
Maar jij hebt het over 'stank voor dank'. Vind ik wat overtrokken.
Ik denk juist wel dat het heel dankbaar kan zijn, al haal je dat uit anderen dingen misschien en zal dankbaarhied meestal niet benoemd worden.
Ik vind je ook nogal denegerend over pleegkinderen praten. 'zo'n probleemgeval...'.
Lang niet iedereen is geschikt voor pleegzorg en gelukkig wordt daar ook zorgvuldig naar gekeken.
dinsdag 27 januari 2009 om 19:31
Ik heb ervaring met pleegzorg:
Mijn ouders vangen sinds mijn tiende pleegkinderen op in hun gezin. Vakantie-opvang, crisis-opvang, langdurige plaatsing, verpleegplaatsen... ze hebben alles wel zo'n beetje gehad.
Ik heb nooit iets gemist, ben nooit iets tekort gekomen. Ik vond het gezellig met de andere kinderen en wist dat mijn ouders -als het er op aan zou komen- voor hun eigen kinderen zouden kiezen. Deze zin geeft direct al het verschil aan.
Ik ben onwijs trots op mijn ouders dat ze dit werk nog steeds doen, al 16 jaar en ben dol op mijn huidige pleegzus en pleegbroer.
Als mijn eigen jongens (4 en bijna 2) ouder zijn willen man en ik ook pleegkinderen. Ik heb totaal geen behoefte aan meer eigen, biologische kinderen (onder andere door ppd en rotzwangerschappen), twee is genoeg. Maar in mijn huis en hart is genoeg ruimte om voor meer dan 2 kinderen te zorgen.
Ik houd van kinderen, ik houd van reuring en drukte en gezelligheid. Ik ben iemand die altijd de uitdaging opzoekt en goed is met kinderen en pubers. Verder doe ik graag iets voor een ander, ik help graag.
Mijn ouders vangen sinds mijn tiende pleegkinderen op in hun gezin. Vakantie-opvang, crisis-opvang, langdurige plaatsing, verpleegplaatsen... ze hebben alles wel zo'n beetje gehad.
Ik heb nooit iets gemist, ben nooit iets tekort gekomen. Ik vond het gezellig met de andere kinderen en wist dat mijn ouders -als het er op aan zou komen- voor hun eigen kinderen zouden kiezen. Deze zin geeft direct al het verschil aan.
Ik ben onwijs trots op mijn ouders dat ze dit werk nog steeds doen, al 16 jaar en ben dol op mijn huidige pleegzus en pleegbroer.
Als mijn eigen jongens (4 en bijna 2) ouder zijn willen man en ik ook pleegkinderen. Ik heb totaal geen behoefte aan meer eigen, biologische kinderen (onder andere door ppd en rotzwangerschappen), twee is genoeg. Maar in mijn huis en hart is genoeg ruimte om voor meer dan 2 kinderen te zorgen.
Ik houd van kinderen, ik houd van reuring en drukte en gezelligheid. Ik ben iemand die altijd de uitdaging opzoekt en goed is met kinderen en pubers. Verder doe ik graag iets voor een ander, ik help graag.
