Relaties
alle pijlers
Vriend en geld
donderdag 19 februari 2009 om 09:09
Hoi,
Mijn vriend en ik wonen samen en nu is het zo dat het huis officieel van hem is (op zijn naam staat). Dat vind ik terecht want hij is ook degene die het huis betaald. Ik verdien bovendien veel minder dan hij, want werk part time en studeer.
Wel hebben we afspraken gemaakt over hoe we het financieel regelen, op dit moment is het zo geregeld:
- hij betaald de hypotheek, gas, electriciteit, water
- hij betaald de grote meubels, grotere aankopen
- ik betaal de boodschappen, kleinere aankopen
- ik doe zo'n 90% van het huishouden
Verder betaal ik natuurlijk zelf voor mijn eigen spulletjes, studie etc. Nu hadden wij een gesprek over stel dat wij uit elkaar zouden gaan (dat is geen ver van mn bed show, want we hebben dit pas nog overwogen) dat ik dan wel een beginbedragje van hem verwacht. Gewoon om opnieuw te kunnen beginnen. Hij zei dat hij dat best wel wil doen omdat hij zo'n toffe gozer is (tss) maar dat hij niet vind dat ik er ook recht op zou hebben.
Daardoor ben ik nu heel erg aan het nadenken over waar ik eigenlijk in investeer. Ik heb vrijwel geen spaargeld op dit moment, en het idee dat ik van zijn goedheid afhankelijk zou zijn vind ik niet bijster aantrekkelijk. Ik vind het niet helemaal eerlijk, omdat zijn investeringen ervoor zorgen dat hij uiteindelijk dit huis tot zijn bezit mag rekenen, en mijn investeringen dus alleen ervoor zorgen dat hij lekker goed verzorgd kan leven in een mooi schoon huis en ik vervolgens dus nergens recht op heb.
Nu ben ik helemaal niet zo zakelijk. Ik hou ervan om hem te verwennen. Doe dan ook behoorlijk luxe boodschappen en investeerde, tot nu dus, vrij veel in dit huis en ons leven samen. Ook gaf ik hem regelmatig kadootjes, mooie dure trui, leuke praktische dingen etc. en haal ik veel dingetjes voor het huis. Dus ik was een klein beetje boos op hem geworden en ga nu dus huishoudelijk werk elders doen, waar ik er tenminste voor betaald krijg, wat ik op mijn spaarrekening kan zetten om mijn eigen ass te saven mocht het uit gaan, en dat we het huis hier dan weer lekker 50/50 gaan doen (als hij meer wil mag, tegen vooraf vastgesteld uurtarief, daaag) en dat ik dus vooral boodschappen doe voor mezelf vanaf nou.
Stel dat ik mee zou betalen aan dit huis (hypotheek) dan zou ik alsnog nergens recht op hebben daarmee, want het is wel zijn huis, dus dat ga ik vooral niet doen.
Maar vinden jullie dit nou een normale houding van hem? Ik vind het zooo ... zakelijk. Ik bedoel ik ga echt niet nadenken van oehhh nou heb ik een regenpak voor hem gekocht, nou wil ik wel het geld terug. Pfff. Maar onderhand wordt ik gedwongen om zo te gaan denken omdat hij zo superzakelijk is en zo bezig zijn eigen hachje te redden en persoonlijke scorelijstjes bij te houden financieel ipv gewoon 'wij' en gewoon .. te leven...
Ik kan een heel verhaal gaan houden over wat hij zegt en wat ik zeg maar het komt er op neer dat ik zijn houding gewoon echt niet leuk vind. En dat het voor mij behoorlijk ten koste van mijn liefde voor hem gaat als ik zooo verschrikkelijk zakelijk moet gaan worden in een relatie en ik dat eigenlijk ook een beetje belachelijk vind. Maar goed, het respect voor mijn bijdragen lijkt nogal afwezig. Dus ik zie eigenlijk ook geen andere oplossing. Hij snapt overigens niet eens dat zijn houding me kwetst.
Maar goed om een een heldere probleemstelling te formuleren. Het komt er dus op neer dat ik ervan baal dat ik met mijn naar capaciteit evenveel investeren niets opbouw. Ik baal daar erg van. Ook baal ik er van dat ik min of meer gedwongen wordt om ook egocentrisch te worden. Dat ik zuunig boodschappen ga doen en de rest op zij leg. Dat voelt nogal onnatuurlijk en weird.
Wat ik al heb gedaan:
- gezegd dat het huishouden 50/50 gaat
- extra werk gezocht en gevonden voor 8 uur bovenop part time baantje extra
Het komt er eigenlijk op neer dat ik niet zo zeker ben of ik maatregelen wil nemen of dat ik gewoon weg wil uit deze relatie sinds hij al getrouwd lijkt met zijn bankrekening en ik hun huwelijksgeluk liever niet verder verstoor.
Mijn vriend en ik wonen samen en nu is het zo dat het huis officieel van hem is (op zijn naam staat). Dat vind ik terecht want hij is ook degene die het huis betaald. Ik verdien bovendien veel minder dan hij, want werk part time en studeer.
Wel hebben we afspraken gemaakt over hoe we het financieel regelen, op dit moment is het zo geregeld:
- hij betaald de hypotheek, gas, electriciteit, water
- hij betaald de grote meubels, grotere aankopen
- ik betaal de boodschappen, kleinere aankopen
- ik doe zo'n 90% van het huishouden
Verder betaal ik natuurlijk zelf voor mijn eigen spulletjes, studie etc. Nu hadden wij een gesprek over stel dat wij uit elkaar zouden gaan (dat is geen ver van mn bed show, want we hebben dit pas nog overwogen) dat ik dan wel een beginbedragje van hem verwacht. Gewoon om opnieuw te kunnen beginnen. Hij zei dat hij dat best wel wil doen omdat hij zo'n toffe gozer is (tss) maar dat hij niet vind dat ik er ook recht op zou hebben.
Daardoor ben ik nu heel erg aan het nadenken over waar ik eigenlijk in investeer. Ik heb vrijwel geen spaargeld op dit moment, en het idee dat ik van zijn goedheid afhankelijk zou zijn vind ik niet bijster aantrekkelijk. Ik vind het niet helemaal eerlijk, omdat zijn investeringen ervoor zorgen dat hij uiteindelijk dit huis tot zijn bezit mag rekenen, en mijn investeringen dus alleen ervoor zorgen dat hij lekker goed verzorgd kan leven in een mooi schoon huis en ik vervolgens dus nergens recht op heb.
Nu ben ik helemaal niet zo zakelijk. Ik hou ervan om hem te verwennen. Doe dan ook behoorlijk luxe boodschappen en investeerde, tot nu dus, vrij veel in dit huis en ons leven samen. Ook gaf ik hem regelmatig kadootjes, mooie dure trui, leuke praktische dingen etc. en haal ik veel dingetjes voor het huis. Dus ik was een klein beetje boos op hem geworden en ga nu dus huishoudelijk werk elders doen, waar ik er tenminste voor betaald krijg, wat ik op mijn spaarrekening kan zetten om mijn eigen ass te saven mocht het uit gaan, en dat we het huis hier dan weer lekker 50/50 gaan doen (als hij meer wil mag, tegen vooraf vastgesteld uurtarief, daaag) en dat ik dus vooral boodschappen doe voor mezelf vanaf nou.
Stel dat ik mee zou betalen aan dit huis (hypotheek) dan zou ik alsnog nergens recht op hebben daarmee, want het is wel zijn huis, dus dat ga ik vooral niet doen.
Maar vinden jullie dit nou een normale houding van hem? Ik vind het zooo ... zakelijk. Ik bedoel ik ga echt niet nadenken van oehhh nou heb ik een regenpak voor hem gekocht, nou wil ik wel het geld terug. Pfff. Maar onderhand wordt ik gedwongen om zo te gaan denken omdat hij zo superzakelijk is en zo bezig zijn eigen hachje te redden en persoonlijke scorelijstjes bij te houden financieel ipv gewoon 'wij' en gewoon .. te leven...
Ik kan een heel verhaal gaan houden over wat hij zegt en wat ik zeg maar het komt er op neer dat ik zijn houding gewoon echt niet leuk vind. En dat het voor mij behoorlijk ten koste van mijn liefde voor hem gaat als ik zooo verschrikkelijk zakelijk moet gaan worden in een relatie en ik dat eigenlijk ook een beetje belachelijk vind. Maar goed, het respect voor mijn bijdragen lijkt nogal afwezig. Dus ik zie eigenlijk ook geen andere oplossing. Hij snapt overigens niet eens dat zijn houding me kwetst.
Maar goed om een een heldere probleemstelling te formuleren. Het komt er dus op neer dat ik ervan baal dat ik met mijn naar capaciteit evenveel investeren niets opbouw. Ik baal daar erg van. Ook baal ik er van dat ik min of meer gedwongen wordt om ook egocentrisch te worden. Dat ik zuunig boodschappen ga doen en de rest op zij leg. Dat voelt nogal onnatuurlijk en weird.
Wat ik al heb gedaan:
- gezegd dat het huishouden 50/50 gaat
- extra werk gezocht en gevonden voor 8 uur bovenop part time baantje extra
Het komt er eigenlijk op neer dat ik niet zo zeker ben of ik maatregelen wil nemen of dat ik gewoon weg wil uit deze relatie sinds hij al getrouwd lijkt met zijn bankrekening en ik hun huwelijksgeluk liever niet verder verstoor.
donderdag 19 februari 2009 om 12:00
Dertigmin: ja. Wat mij betreft wel.
Als de ouders samen besluiten dat één van de twee minder gaat werken om voor de kinderen te zorgen dan moet diegene er bij een scheiding wel voor gecompenseerd worden vindt ik. Als één echter gewoon graag minder werkt, wat mij betreft absoluut niet!
Voor de kinderen moet natuurlijk wel gewoon betaald worden.
Als de ouders samen besluiten dat één van de twee minder gaat werken om voor de kinderen te zorgen dan moet diegene er bij een scheiding wel voor gecompenseerd worden vindt ik. Als één echter gewoon graag minder werkt, wat mij betreft absoluut niet!
Voor de kinderen moet natuurlijk wel gewoon betaald worden.
donderdag 19 februari 2009 om 12:01
TO heeft geen kinderen.
Stel dat ze kinderen had, vind ik haar nog minder slim dat ze dit niet eerder ter sprake bracht dan nu.
Dergelijk dingen héb je het toch gewoon met elkaar over?
Gewoon, zoals je voor het eerst samen op vakantie gaat: "Schatje, even onromantisch: hoe doen we het met de financiën. Doen we een gezamenlijke pot of houden we alle bonnetjes bij en bekijken later de verdeling nog eens?"
Stel dat ze kinderen had, vind ik haar nog minder slim dat ze dit niet eerder ter sprake bracht dan nu.
Dergelijk dingen héb je het toch gewoon met elkaar over?
Gewoon, zoals je voor het eerst samen op vakantie gaat: "Schatje, even onromantisch: hoe doen we het met de financiën. Doen we een gezamenlijke pot of houden we alle bonnetjes bij en bekijken later de verdeling nog eens?"
Computer says nooooo
donderdag 19 februari 2009 om 12:03
quote:kaetje schreef op 19 februari 2009 @ 11:46:
Volgens mij gaat het hier om twee heel andere dingen dan geld. Ten eerste is de relatie niet goed volgens mij. Doordat hier onlangs over gepraat is, is TO aan het denken geslagen en tot de conclusie gekomen dat ze bij eventueel vertrek met lege handen zal staan. En ten tweede (en in dit topic belangrijker) TO wil volgens mij geen geld mee als ze weg gaat. Ze wil gewoon dat ze in een huurkamer/flatje niet tegen kale muren of een kale vloer hoeft te kijken. Ze wil geen dikke bankrekening maar wel de zekerheid dat ze iets kan opstarten voor zichzelf mocht de relatie uit gaan. Ik kan me voorstellen dat ze zich er druk om maakt want de relatie lijkt me er niet gezelliger op worden.
Ik vind nog steeds dat ze wel recht heeft op een bijdrage om wat behang en vloerbedekking te kopen. En dat hoeft helemaal niet veel te zijn want hij zal vast veel en veel meer betalen dan zij. Maar er mag wel iets tegenover al haar huishoudelijk werk en haar financiele bijdrage staan toch?
-gebruik van internetaansluiting
-gebruik van elec en gas
-ruime huisvesting
-de kans om een studie te doen (iets wat ze anders niet zou kunnen of op een veel lager pitje zou moeten zetten: heeft ze zelf gezegd)
-gebruik van meubels
-eten en drinken
-geen zorg om grote uitgaven, maar er wel gebruik mogen van maken...
-geen onderhoudskosten
-.....
En dat alles voor 400 euro/maand? En dan nog niet tevreden, lijkt het wel.
Volgens mij gaat het hier om twee heel andere dingen dan geld. Ten eerste is de relatie niet goed volgens mij. Doordat hier onlangs over gepraat is, is TO aan het denken geslagen en tot de conclusie gekomen dat ze bij eventueel vertrek met lege handen zal staan. En ten tweede (en in dit topic belangrijker) TO wil volgens mij geen geld mee als ze weg gaat. Ze wil gewoon dat ze in een huurkamer/flatje niet tegen kale muren of een kale vloer hoeft te kijken. Ze wil geen dikke bankrekening maar wel de zekerheid dat ze iets kan opstarten voor zichzelf mocht de relatie uit gaan. Ik kan me voorstellen dat ze zich er druk om maakt want de relatie lijkt me er niet gezelliger op worden.
Ik vind nog steeds dat ze wel recht heeft op een bijdrage om wat behang en vloerbedekking te kopen. En dat hoeft helemaal niet veel te zijn want hij zal vast veel en veel meer betalen dan zij. Maar er mag wel iets tegenover al haar huishoudelijk werk en haar financiele bijdrage staan toch?
-gebruik van internetaansluiting
-gebruik van elec en gas
-ruime huisvesting
-de kans om een studie te doen (iets wat ze anders niet zou kunnen of op een veel lager pitje zou moeten zetten: heeft ze zelf gezegd)
-gebruik van meubels
-eten en drinken
-geen zorg om grote uitgaven, maar er wel gebruik mogen van maken...
-geen onderhoudskosten
-.....
En dat alles voor 400 euro/maand? En dan nog niet tevreden, lijkt het wel.
donderdag 19 februari 2009 om 12:04
quote:hanZie schreef op 19 februari 2009 @ 11:18:
Echt triest als je zo in een relatie zit. Met calculator en notitieblokje.
Echt triest dat de vriend van TO het vertikt om de zakelijke kant van een relatie in te zien. Anyway: er is al genoeg over gezegd en ik heb, denk ik, mijn standpunt wel duidelijk gemaakt.
@ TO: je komt op mij in ieder geval niet over als een inhalige bitch. Zet alles voor jezelf goed op een rijtje. Ga voor mijn part eerst zelf met een notaris praten en bekijk het van daaruit verder wat je doet. Succes in ieder geval.
Echt triest als je zo in een relatie zit. Met calculator en notitieblokje.
Echt triest dat de vriend van TO het vertikt om de zakelijke kant van een relatie in te zien. Anyway: er is al genoeg over gezegd en ik heb, denk ik, mijn standpunt wel duidelijk gemaakt.
@ TO: je komt op mij in ieder geval niet over als een inhalige bitch. Zet alles voor jezelf goed op een rijtje. Ga voor mijn part eerst zelf met een notaris praten en bekijk het van daaruit verder wat je doet. Succes in ieder geval.
donderdag 19 februari 2009 om 12:06
Wijze les voor de toekomst.
Jij noemt je man zakelijk, ik vind jou echt absoluut niet zakelijk genoeg. Over dit soort dingen hoor je na te denken vóór je gaat samenwonen. Ik ben er zeker voor om als je gaat samenwonen het één en ander op papier te zetten, bijvoorbeeld in de vorm van een samenlevingscontract..
Nu heb je gewoonweg geen rechten. Het is sneu, maar je hebt het er zelf naar gemaakt. Je bent namelijk bij hem ingetrokken zonder ook maar íets te regelen. Het huis is van hem, niet van jou.
Natuurlijk is het nu te laat een samenlevingscontract op te stellen, jullie relatie staat op springen. Als ik de partner was in deze had je dat contract nu ook op je buik kunnen schrijven.
En let's face it: je hebt jezelf gewoon in deze positie gemanoeuvreerd. Niet alleen door geen samenlevingscontract aan te gaan, ook door al je geld uit te geven aan belachelijk dure boodschappen en nog duurdere cadeaus. Hij heeft niet gevraagd om die cadeaus, die heb je hem gegéven. En newsflash: een cadeau is een kwestie van 'eens gegeven blijft gegeven', het werkt niet zo dat je, nu jullie relatie op springen staat en je je realiseert dat je geen spaargeld hebt en zo op straat kan komen te staan, al die cadeaus kan gaan terugvorderen. Ook is het doen van de huishouding niet echt iets waar je geld voor kan eisen. Want wederom: je had ook een fifty-fifty verdeling kunnen afspreken, je had hem ook bij kunnen laten dragen in de boodschappen en.. je had óók een samenlevingscontract kunnen opstellen. (Is ie weer.)
Ik vind dat jíj weleens wat zakelijker had mogen zijn, het is nogal lullig je vriend nu op zijn kop te geven omdat ie jou vertelt hoe de feiten liggen. Als hij wel genegen is je een oprotpremie cadeau te doen is dat inderdaad erg aardig, daar heeft hij groot gelijk in. Je hebt er namelijk geen récht op, en daar heb je het zelf naar gemaakt.
Joh, deze relatie is toch al hartstikke stuk (er klinkt 0,0 liefde uit je posts), slik je verliezen, sla jezelf voor je kop omdat je nooit iets geregeld hebt, ga op jezelf wonen en doe het in een volgende relatie beter.
Je hebt liefde en je hebt geld. Dat eerste zorgt voor een leuke relatie, voor dat tweede zul je gewoon zakelijk wat dingen moeten regelen. Niet omdat je elkaar niet vertrouwt, maar omdat het gewoonweg een feit is dat het merendeel van de relatie strandt en omdat je aan het begin, als je nog genoeg van elkaar houdt, waarschijnlijk allebei wilt zorgen dat de ander niet met lege handen en totaal berooid achterblijft aan het eind van een relatie. Aan het eind van een relatie ben je die goede voornemens meestal kwijt. Regel het dus in het vervolg.
Jij noemt je man zakelijk, ik vind jou echt absoluut niet zakelijk genoeg. Over dit soort dingen hoor je na te denken vóór je gaat samenwonen. Ik ben er zeker voor om als je gaat samenwonen het één en ander op papier te zetten, bijvoorbeeld in de vorm van een samenlevingscontract..
Nu heb je gewoonweg geen rechten. Het is sneu, maar je hebt het er zelf naar gemaakt. Je bent namelijk bij hem ingetrokken zonder ook maar íets te regelen. Het huis is van hem, niet van jou.
Natuurlijk is het nu te laat een samenlevingscontract op te stellen, jullie relatie staat op springen. Als ik de partner was in deze had je dat contract nu ook op je buik kunnen schrijven.
En let's face it: je hebt jezelf gewoon in deze positie gemanoeuvreerd. Niet alleen door geen samenlevingscontract aan te gaan, ook door al je geld uit te geven aan belachelijk dure boodschappen en nog duurdere cadeaus. Hij heeft niet gevraagd om die cadeaus, die heb je hem gegéven. En newsflash: een cadeau is een kwestie van 'eens gegeven blijft gegeven', het werkt niet zo dat je, nu jullie relatie op springen staat en je je realiseert dat je geen spaargeld hebt en zo op straat kan komen te staan, al die cadeaus kan gaan terugvorderen. Ook is het doen van de huishouding niet echt iets waar je geld voor kan eisen. Want wederom: je had ook een fifty-fifty verdeling kunnen afspreken, je had hem ook bij kunnen laten dragen in de boodschappen en.. je had óók een samenlevingscontract kunnen opstellen. (Is ie weer.)
Ik vind dat jíj weleens wat zakelijker had mogen zijn, het is nogal lullig je vriend nu op zijn kop te geven omdat ie jou vertelt hoe de feiten liggen. Als hij wel genegen is je een oprotpremie cadeau te doen is dat inderdaad erg aardig, daar heeft hij groot gelijk in. Je hebt er namelijk geen récht op, en daar heb je het zelf naar gemaakt.
Joh, deze relatie is toch al hartstikke stuk (er klinkt 0,0 liefde uit je posts), slik je verliezen, sla jezelf voor je kop omdat je nooit iets geregeld hebt, ga op jezelf wonen en doe het in een volgende relatie beter.
Je hebt liefde en je hebt geld. Dat eerste zorgt voor een leuke relatie, voor dat tweede zul je gewoon zakelijk wat dingen moeten regelen. Niet omdat je elkaar niet vertrouwt, maar omdat het gewoonweg een feit is dat het merendeel van de relatie strandt en omdat je aan het begin, als je nog genoeg van elkaar houdt, waarschijnlijk allebei wilt zorgen dat de ander niet met lege handen en totaal berooid achterblijft aan het eind van een relatie. Aan het eind van een relatie ben je die goede voornemens meestal kwijt. Regel het dus in het vervolg.
donderdag 19 februari 2009 om 12:07
Het was ook een stel dat vraag.......
Idd je zou het daarover moeten hebben. Maar ik zie in mijn omgeving heel veel mensen die het er gewoon simpelweg niet over hebben. Over geld is het op 1 of andere manier moeilijk praten.
TO stelt ook dat sinds de gesprekken over geld zijn begonnen het een stuk minder leuk is geworden.
@Summer: ik ben het met je eens dat er over gepraat moet worden. Maar ik lees ook dat jij minder werkt dan jouw man. Dan compenseer jij toch veel door voor je kroost te zorgen en het huishouden te doen?
Idd je zou het daarover moeten hebben. Maar ik zie in mijn omgeving heel veel mensen die het er gewoon simpelweg niet over hebben. Over geld is het op 1 of andere manier moeilijk praten.
TO stelt ook dat sinds de gesprekken over geld zijn begonnen het een stuk minder leuk is geworden.
@Summer: ik ben het met je eens dat er over gepraat moet worden. Maar ik lees ook dat jij minder werkt dan jouw man. Dan compenseer jij toch veel door voor je kroost te zorgen en het huishouden te doen?
Wie zonder zonde is gooie de eerste steen
donderdag 19 februari 2009 om 12:07
donderdag 19 februari 2009 om 12:10
donderdag 19 februari 2009 om 12:13
Als TO twee kinderen zou hebben met haar vriend en ze gaan uit elkaar, dan zal vriend alimentatie moeten betalen voor de kinderen. Nogmaals, als ze nooit een samenlevingscontract heeft getekend en ervan uitgaande dat TO fysiek in staat is voor zichzelf te zorgen (werk), is kinderalimentatie dan het enige waar ze recht op heeft.
Lullig, sneu, maar had je het maar moeten regelen. Met liefde alleen kom je er niet in de wereld.
Andersom geredeneerd:
Stel ík heb een huis. Ik heb daar keihard voor gewerkt, al een beetje carriëre gemaakt en met bloed, zweet en tranen heb ik een huis bij elkaar gewerkt.
Ik krijg dan een vriend. Een studerende vriend met een parttime baantje. Die bij me intrekt. Hij doet de boodschappen, want ik betaal álles voor het huis en hij vindt dat hij wel iets mag bijdragen aan de financiën. Hij is nogal een verwenner en af en toe geeft hij me (dure) cadeaus. Heel aardig van hem.
Zo wonen we samen en hij roept nooit dat hij dit niet leuk vindt, dat hij een samenlevingscontract wil, dat hij het huis ook op zijn naam wil hebben. Nee, hij vindt het wel prima dat ie niet hoeft mee te betalen aan de hypotheek, gas, licht, onderhoud. Het enige wat hij betaalt zijn boodschappen, en cadeautjes die ik krijgt. Daar vriendlief studeert en een parttime baantje heeft, heeft hij nogal wat meer tijd over dan ik, die 40 uur per week (en soms wat meer) een drukke baan heeft. Hij doet dús ook wat meer in het huishouden. Hier klaagt hij nooit over.
Dan gaat de relatie jammer genoeg wat minder. De liefde is wat weg, er komen wat irritaties en we spreken erover om misschien uit elkaar te gaan.
en dan... dán pas roept vriendlief dat het niet éérlijk is. Dat ie een oprotpremie wil. Dat het huis ook van hem had moeten zijn. Dat ie een vergoeding wil voor het huishouden dat hij doet. Dat de boodschappen altijd zo dúúr waren en dat dat mijn schúld is. Dat hij door die cadeaus die hij kocht niet heeft kunnen spáren.
Die vriend van mij had zijn oprotpremie op zijn buik kunnen schrijven hoor. Had ie het maar eerder ter sprake moeten brengen. Nu is het te laat. Het is mijn huis tenslotte en die boodschappen? Die betaal ik net zo lief zelf.
Lullig, sneu, maar had je het maar moeten regelen. Met liefde alleen kom je er niet in de wereld.
Andersom geredeneerd:
Stel ík heb een huis. Ik heb daar keihard voor gewerkt, al een beetje carriëre gemaakt en met bloed, zweet en tranen heb ik een huis bij elkaar gewerkt.
Ik krijg dan een vriend. Een studerende vriend met een parttime baantje. Die bij me intrekt. Hij doet de boodschappen, want ik betaal álles voor het huis en hij vindt dat hij wel iets mag bijdragen aan de financiën. Hij is nogal een verwenner en af en toe geeft hij me (dure) cadeaus. Heel aardig van hem.
Zo wonen we samen en hij roept nooit dat hij dit niet leuk vindt, dat hij een samenlevingscontract wil, dat hij het huis ook op zijn naam wil hebben. Nee, hij vindt het wel prima dat ie niet hoeft mee te betalen aan de hypotheek, gas, licht, onderhoud. Het enige wat hij betaalt zijn boodschappen, en cadeautjes die ik krijgt. Daar vriendlief studeert en een parttime baantje heeft, heeft hij nogal wat meer tijd over dan ik, die 40 uur per week (en soms wat meer) een drukke baan heeft. Hij doet dús ook wat meer in het huishouden. Hier klaagt hij nooit over.
Dan gaat de relatie jammer genoeg wat minder. De liefde is wat weg, er komen wat irritaties en we spreken erover om misschien uit elkaar te gaan.
en dan... dán pas roept vriendlief dat het niet éérlijk is. Dat ie een oprotpremie wil. Dat het huis ook van hem had moeten zijn. Dat ie een vergoeding wil voor het huishouden dat hij doet. Dat de boodschappen altijd zo dúúr waren en dat dat mijn schúld is. Dat hij door die cadeaus die hij kocht niet heeft kunnen spáren.
Die vriend van mij had zijn oprotpremie op zijn buik kunnen schrijven hoor. Had ie het maar eerder ter sprake moeten brengen. Nu is het te laat. Het is mijn huis tenslotte en die boodschappen? Die betaal ik net zo lief zelf.
donderdag 19 februari 2009 om 12:14
quote:Margaretha2 schreef op 19 februari 2009 @ 11:58:
Ik kan me voorstellen dat je je daar niet prettig bij voelt en ik zou je zeker aanraden zelf kapitaal op te bouwen, te sparen, te investeren, etc. Dat je daarvoor een deel van die 400 euro nodig hebt snap ik, en ik zou daarom eerder een gesprek aan gaan met je vriend over dat jij graag ook iets wilt opbouwen en daarom nog maar 300 euro per maand of 200 euro per maand uit kan geven de komende tijd, ik denk dat je daar best boodschappen van kan doen, veel kleine huisraad heb je niet echt nodig. Ik denk dat je vriend dat helemaal niet erg zal vinden, iedereen vindt het toch prettig om te zien dat de ander financieel vooruit gaat?! .
Die vriend moet wel dom zijn om daar akkoord mee te gaan. Dat zou betekenen dat ze 200 euro per maand zou bijdragen en daar in ruil een woonst, elec en gas, eten en drinken, internet, meubelen én genoeg tijd voor haar studie in de plaats krijgt en daarbovenop nog eens kan sparen??
Met de kans (grote kans) dat ze na het afronden van de studie (of als ze intussen een andere kerel heeft leren kennen) hem dan toch verlaat, maar ondertussen wel quasi gratis kost en inwoon heeft gehad en kunnen sparen heeft.
Dat zou echt wel profiteren zijn.
Moest ze consequent zijn en de relatie nu afbreken, dan zou ze ook niet kunnen sparen én veel duurder moeten gaan wonen (eten, lasten....) en niet meer kunnen studeren op hetzelfde tempo. Ze hoeft dus niet te klagen.
Ik heb gewoon het gevoel dat de TO weet dat de relatie geen toekomst meer heeft, maar ze toch wel graag nog effe gratis zou willen wonen en ondertussen wat sparen om dan hem voorgoed te verlaten.
Ik kan me voorstellen dat je je daar niet prettig bij voelt en ik zou je zeker aanraden zelf kapitaal op te bouwen, te sparen, te investeren, etc. Dat je daarvoor een deel van die 400 euro nodig hebt snap ik, en ik zou daarom eerder een gesprek aan gaan met je vriend over dat jij graag ook iets wilt opbouwen en daarom nog maar 300 euro per maand of 200 euro per maand uit kan geven de komende tijd, ik denk dat je daar best boodschappen van kan doen, veel kleine huisraad heb je niet echt nodig. Ik denk dat je vriend dat helemaal niet erg zal vinden, iedereen vindt het toch prettig om te zien dat de ander financieel vooruit gaat?! .
Die vriend moet wel dom zijn om daar akkoord mee te gaan. Dat zou betekenen dat ze 200 euro per maand zou bijdragen en daar in ruil een woonst, elec en gas, eten en drinken, internet, meubelen én genoeg tijd voor haar studie in de plaats krijgt en daarbovenop nog eens kan sparen??
Met de kans (grote kans) dat ze na het afronden van de studie (of als ze intussen een andere kerel heeft leren kennen) hem dan toch verlaat, maar ondertussen wel quasi gratis kost en inwoon heeft gehad en kunnen sparen heeft.
Dat zou echt wel profiteren zijn.
Moest ze consequent zijn en de relatie nu afbreken, dan zou ze ook niet kunnen sparen én veel duurder moeten gaan wonen (eten, lasten....) en niet meer kunnen studeren op hetzelfde tempo. Ze hoeft dus niet te klagen.
Ik heb gewoon het gevoel dat de TO weet dat de relatie geen toekomst meer heeft, maar ze toch wel graag nog effe gratis zou willen wonen en ondertussen wat sparen om dan hem voorgoed te verlaten.
donderdag 19 februari 2009 om 12:16
quote:dertigmin schreef op 19 februari 2009 @ 12:07:
Het was ook een stel dat vraag.......
Idd je zou het daarover moeten hebben. Maar ik zie in mijn omgeving heel veel mensen die het er gewoon simpelweg niet over hebben. Over geld is het op 1 of andere manier moeilijk praten.
TO stelt ook dat sinds de gesprekken over geld zijn begonnen het een stuk minder leuk is geworden.
@Summer: ik ben het met je eens dat er over gepraat moet worden. Maar ik lees ook dat jij minder werkt dan jouw man. Dan compenseer jij toch veel door voor je kroost te zorgen en het huishouden te doen?Stel dat ze pas een halfjaar samen wonen. Wat dan?
Het was ook een stel dat vraag.......
Idd je zou het daarover moeten hebben. Maar ik zie in mijn omgeving heel veel mensen die het er gewoon simpelweg niet over hebben. Over geld is het op 1 of andere manier moeilijk praten.
TO stelt ook dat sinds de gesprekken over geld zijn begonnen het een stuk minder leuk is geworden.
@Summer: ik ben het met je eens dat er over gepraat moet worden. Maar ik lees ook dat jij minder werkt dan jouw man. Dan compenseer jij toch veel door voor je kroost te zorgen en het huishouden te doen?Stel dat ze pas een halfjaar samen wonen. Wat dan?
donderdag 19 februari 2009 om 12:19
quote:tangerine schreef op 19 februari 2009 @ 12:13:
Andersom geredeneerd:
Stel ík heb een huis. Ik heb daar keihard voor gewerkt, al een beetje carriëre gemaakt en met bloed, zweet en tranen heb ik een huis bij elkaar gewerkt.
Ik krijg dan een vriend. Een studerende vriend met een parttime baantje. Die bij me intrekt. Hij doet de boodschappen, want ik betaal álles voor het huis en hij vindt dat hij wel iets mag bijdragen aan de financiën. Hij is nogal een verwenner en af en toe geeft hij me (dure) cadeaus. Heel aardig van hem.
Zo wonen we samen en hij roept nooit dat hij dit niet leuk vindt, dat hij een samenlevingscontract wil, dat hij het huis ook op zijn naam wil hebben. Nee, hij vindt het wel prima dat ie niet hoeft mee te betalen aan de hypotheek, gas, licht, onderhoud. Het enige wat hij betaalt zijn boodschappen, en cadeautjes die ik krijgt. Daar vriendlief studeert en een parttime baantje heeft, heeft hij nogal wat meer tijd over dan ik, die 40 uur per week (en soms wat meer) een drukke baan heeft. Hij doet dús ook wat meer in het huishouden. Hier klaagt hij nooit over.
Dan gaat de relatie jammer genoeg wat minder. De liefde is wat weg, er komen wat irritaties en we spreken erover om misschien uit elkaar te gaan.
en dan... dán pas roept vriendlief dat het niet éérlijk is. Dat ie een oprotpremie wil. Dat het huis ook van hem had moeten zijn. Dat ie een vergoeding wil voor het huishouden dat hij doet. Dat de boodschappen altijd zo dúúr waren en dat dat mijn schúld is. Dat hij door die cadeaus die hij kocht niet heeft kunnen spáren.
Die vriend van mij had zijn oprotpremie op zijn buik kunnen schrijven hoor. Had ie het maar eerder ter sprake moeten brengen. Nu is het te laat. Het is mijn huis tenslotte en die boodschappen? Die betaal ik net zo lief zelf.Precies en dan zijn alle vivadames het met je eens.
Andersom geredeneerd:
Stel ík heb een huis. Ik heb daar keihard voor gewerkt, al een beetje carriëre gemaakt en met bloed, zweet en tranen heb ik een huis bij elkaar gewerkt.
Ik krijg dan een vriend. Een studerende vriend met een parttime baantje. Die bij me intrekt. Hij doet de boodschappen, want ik betaal álles voor het huis en hij vindt dat hij wel iets mag bijdragen aan de financiën. Hij is nogal een verwenner en af en toe geeft hij me (dure) cadeaus. Heel aardig van hem.
Zo wonen we samen en hij roept nooit dat hij dit niet leuk vindt, dat hij een samenlevingscontract wil, dat hij het huis ook op zijn naam wil hebben. Nee, hij vindt het wel prima dat ie niet hoeft mee te betalen aan de hypotheek, gas, licht, onderhoud. Het enige wat hij betaalt zijn boodschappen, en cadeautjes die ik krijgt. Daar vriendlief studeert en een parttime baantje heeft, heeft hij nogal wat meer tijd over dan ik, die 40 uur per week (en soms wat meer) een drukke baan heeft. Hij doet dús ook wat meer in het huishouden. Hier klaagt hij nooit over.
Dan gaat de relatie jammer genoeg wat minder. De liefde is wat weg, er komen wat irritaties en we spreken erover om misschien uit elkaar te gaan.
en dan... dán pas roept vriendlief dat het niet éérlijk is. Dat ie een oprotpremie wil. Dat het huis ook van hem had moeten zijn. Dat ie een vergoeding wil voor het huishouden dat hij doet. Dat de boodschappen altijd zo dúúr waren en dat dat mijn schúld is. Dat hij door die cadeaus die hij kocht niet heeft kunnen spáren.
Die vriend van mij had zijn oprotpremie op zijn buik kunnen schrijven hoor. Had ie het maar eerder ter sprake moeten brengen. Nu is het te laat. Het is mijn huis tenslotte en die boodschappen? Die betaal ik net zo lief zelf.Precies en dan zijn alle vivadames het met je eens.
donderdag 19 februari 2009 om 12:29
Ik vind ook absoluut niet dat TO er nu slecht voor staat. Maar ik vind ook niet dat ze profiteert van de situatie (in ieder geval niet met voorbedachte rade). Ze hebben er allebei vantevoren niet goed genoeg over nagedacht en nu zitten ze zit zij met een probleem voor het geval het uit mocht gaan.
TO, wat zou jij redelijk vinden als je weggaat? Waar zat je zelf aan te denken?
TO, wat zou jij redelijk vinden als je weggaat? Waar zat je zelf aan te denken?
donderdag 19 februari 2009 om 12:32
Grappig dat je dat zegt Gusher! Mijn eigen vriend studeert nu ook terwijl ik werk, en ik heb honderd keer liever dat hij zijn geld uitgeeft aan kapitaalopbouw en investeringen op zijn eigen naam, dan dat hij daar cadeautjes en huisraad voor koopt voor in mijn huis waar hij ook woont.
Dat hij dan bij mij mee-eet, doucht, of zelfs in zou trekken, zou ik echt niet erg vinden.
Dat hij dan bij mij mee-eet, doucht, of zelfs in zou trekken, zou ik echt niet erg vinden.
donderdag 19 februari 2009 om 12:35
Mmmm... ik blijf dat er "niet-over-praten" echt erg naïef vinden.. Begrijp ook echt wat daar moeilijk aan is, maargoed - dat kan natuurlijk.
Wat me wel op valt is dat veel mensen hier een vooraannames hebben.
Wie zegt dat TO "gewoon maar weggestuurd" wordt?
Dat staat toch nergens. Er staat wel dat vriend heeft gezegd dat hij er wel toe bereid zou zijn, maar niet vind dat hij daartoe gedwongen zou kunnen worden. En gelijk heeft hij.
Verder hoe ik het lees/interpreteer: TO vind haar relatie nog minder leuk sinds ze zo over de financiën is gaan nadenken. Ze heeft vriend tijdens de relatiecrisis voor de voeten geworpen dat ze bij een evt. scheiding wel een zgn. "oprotpremie" verwacht en was niet blij met het feit dat hij haar vertelde dat hij daartoe weliswaar bereid zou zijn, echter geen verplichting hiertoe voelt.
Ik krijg het gevoel dat sommigen hier het idee hebben dat de vriend van TO zich nu anders gedraagt, misschien heb ik er overheen gelezen, maar ik heb echter juist het gevoel dat het echt in het hoofd van TO zit. Daarmee ook haar verantwoordelijkheid om zaken helder aan het licht te brengen en te bespreken, evt. op te lossen -voor zover dat nog mogelijk is-.
@ dertigmin: ik werk eigenlijk gewoon fulltime, ben eigen bazin en heb hiermee veelal de vrijheid mijn tijd zelf in te delen. Soms is dat 10 uur en soms 80 uur per week. Summerman heeft een erg drukke baan met bij tijd en wijle veel onverwachte werkzaamheden.
Wij hebben (nog) geen kroost, als wij dat wel zouden hebben, zouden er nog meer afspraken over de financiën gemaakt worden dan nu. Want nu is het (mede wellicht door mijn eigen bedrijf zo 'zakelijk' opgesteld) al kraakhelder bij ons hoor. Alles is 40/60 bij ons verdeeld. Ik doe idd het merendeel thuis, daar staat tegenover dat ik hem (en hij zichzelf, gelukkig) wel de zware klussen toebedeel en bijv. zorg dat de vuilniszak bij de deur staat zodat hij hem voor me naar buiten kan tillen. Weer zo'n kwestie van van begin af aan je mond open doen.
Tangerine: prachtig verwoord.
Wat me wel op valt is dat veel mensen hier een vooraannames hebben.
Wie zegt dat TO "gewoon maar weggestuurd" wordt?
Dat staat toch nergens. Er staat wel dat vriend heeft gezegd dat hij er wel toe bereid zou zijn, maar niet vind dat hij daartoe gedwongen zou kunnen worden. En gelijk heeft hij.
Verder hoe ik het lees/interpreteer: TO vind haar relatie nog minder leuk sinds ze zo over de financiën is gaan nadenken. Ze heeft vriend tijdens de relatiecrisis voor de voeten geworpen dat ze bij een evt. scheiding wel een zgn. "oprotpremie" verwacht en was niet blij met het feit dat hij haar vertelde dat hij daartoe weliswaar bereid zou zijn, echter geen verplichting hiertoe voelt.
Ik krijg het gevoel dat sommigen hier het idee hebben dat de vriend van TO zich nu anders gedraagt, misschien heb ik er overheen gelezen, maar ik heb echter juist het gevoel dat het echt in het hoofd van TO zit. Daarmee ook haar verantwoordelijkheid om zaken helder aan het licht te brengen en te bespreken, evt. op te lossen -voor zover dat nog mogelijk is-.
@ dertigmin: ik werk eigenlijk gewoon fulltime, ben eigen bazin en heb hiermee veelal de vrijheid mijn tijd zelf in te delen. Soms is dat 10 uur en soms 80 uur per week. Summerman heeft een erg drukke baan met bij tijd en wijle veel onverwachte werkzaamheden.
Wij hebben (nog) geen kroost, als wij dat wel zouden hebben, zouden er nog meer afspraken over de financiën gemaakt worden dan nu. Want nu is het (mede wellicht door mijn eigen bedrijf zo 'zakelijk' opgesteld) al kraakhelder bij ons hoor. Alles is 40/60 bij ons verdeeld. Ik doe idd het merendeel thuis, daar staat tegenover dat ik hem (en hij zichzelf, gelukkig) wel de zware klussen toebedeel en bijv. zorg dat de vuilniszak bij de deur staat zodat hij hem voor me naar buiten kan tillen. Weer zo'n kwestie van van begin af aan je mond open doen.
Tangerine: prachtig verwoord.
Computer says nooooo
donderdag 19 februari 2009 om 12:38
helemaal eens met Tangerine.
en zoals ik al eerder zei, je moet je eigen boontjes doppen. Zélf gaan sparen. Koop je maar minder leuke dure kado's en leg je dat apart. En anders terug naar je moeder. zodat je wat kan sparen.
wees blij dat je voor zo goedkoop bij hem in kan trekken. Als je hem niet had dan had je alleen maar je moeder. Want van 400 euro kom je niet rond in je eentje, en kan je nooit op jezelf wonen.
en zoals ik al eerder zei, je moet je eigen boontjes doppen. Zélf gaan sparen. Koop je maar minder leuke dure kado's en leg je dat apart. En anders terug naar je moeder. zodat je wat kan sparen.
wees blij dat je voor zo goedkoop bij hem in kan trekken. Als je hem niet had dan had je alleen maar je moeder. Want van 400 euro kom je niet rond in je eentje, en kan je nooit op jezelf wonen.
donderdag 19 februari 2009 om 12:42
Sommigen hier vergeten denk ik het punt. Wat ik denk (correct me if i'm wrong) is dat TO zelf realiseert dat ze een luxepositie heeft ten opzichte van de kosten, maar ook een nadelige positie mocht de relatie worden verbroken. Het is zijn huis dus TO trekt aan het kortste end, terwijl zij er toch ook bloed zweet en tranen en geld in heeft gestopt. Het gaat er haar (denk ik nogmaals) niet om wie wat doet maar dat zij als het over is er niets aan over houdt in tegenstelling van haar vriend.
Dat ze dan een oprotpremie verdiend? Hell no. Maar het is wel zo dat als deze relatie voortduurt zij met haar studie een betere baan vind en meer kan betalen aan het huis en dan hoor je haar vriend niet klagen.
Maar TO, wat ik niet helemaal snap is: Aan de ene kant wil je weg.. en aan de andere kant wil je een samenlevingscontract. Dus gaat het nou om geld of liefde?
Dat ze dan een oprotpremie verdiend? Hell no. Maar het is wel zo dat als deze relatie voortduurt zij met haar studie een betere baan vind en meer kan betalen aan het huis en dan hoor je haar vriend niet klagen.
Maar TO, wat ik niet helemaal snap is: Aan de ene kant wil je weg.. en aan de andere kant wil je een samenlevingscontract. Dus gaat het nou om geld of liefde?
donderdag 19 februari 2009 om 12:45
nee maar dat weet je van te voren als je bij iemand intrekt die een koophuis heeft op zijn naam. Stel, het was geen koophuis maar een huurhuis. Hou je er ook niks aan over.
en tja, ik heb exen ook allerlei kado's gegeven, geholpen met van alles en nog wat. Nu is het uit... tja niets aan te doen. Zo gaat dat nou eenmaal.
en nogmaals. zorg dan voor jezelf dat je wat spaargeld achter de hand hebt. Dat hoeft een ander niet voor je te doen.
en tja, ik heb exen ook allerlei kado's gegeven, geholpen met van alles en nog wat. Nu is het uit... tja niets aan te doen. Zo gaat dat nou eenmaal.
en nogmaals. zorg dan voor jezelf dat je wat spaargeld achter de hand hebt. Dat hoeft een ander niet voor je te doen.
donderdag 19 februari 2009 om 12:45
Waar ben je mee bezig als je nu al bedenkt een startbedrag te willen voor als jullie uit elkaar gaan? (wat overigens volgens jouw dus niet ondenkbaar is)
De spullen die jij gekocht hebt, kun je toch meenemen? Verder vind ik jouw juist heel berekenbaar en zakelijk overkomen.
Ik heb nog nooit zo tegen mijn relatie aan gekeken. Lijkt me niet gezond!
De spullen die jij gekocht hebt, kun je toch meenemen? Verder vind ik jouw juist heel berekenbaar en zakelijk overkomen.
Ik heb nog nooit zo tegen mijn relatie aan gekeken. Lijkt me niet gezond!
donderdag 19 februari 2009 om 12:48
quote:tangerine schreef op 19 februari 2009 @ 12:13:
Andersom geredeneerd:
Stel ík heb een huis. Ik heb daar keihard voor gewerkt, al een beetje carriëre gemaakt en met bloed, zweet en tranen heb ik een huis bij elkaar gewerkt.
Ik krijg dan een vriend. Een studerende vriend met een parttime baantje. Die bij me intrekt. Hij doet de boodschappen, want ik betaal álles voor het huis en hij vindt dat hij wel iets mag bijdragen aan de financiën. Hij is nogal een verwenner en af en toe geeft hij me (dure) cadeaus. Heel aardig van hem.
Zo wonen we samen en hij roept nooit dat hij dit niet leuk vindt, dat hij een samenlevingscontract wil, dat hij het huis ook op zijn naam wil hebben. Nee, hij vindt het wel prima dat ie niet hoeft mee te betalen aan de hypotheek, gas, licht, onderhoud. Het enige wat hij betaalt zijn boodschappen, en cadeautjes die ik krijgt. Daar vriendlief studeert en een parttime baantje heeft, heeft hij nogal wat meer tijd over dan ik, die 40 uur per week (en soms wat meer) een drukke baan heeft. Hij doet dús ook wat meer in het huishouden. Hier klaagt hij nooit over.
Dan gaat de relatie jammer genoeg wat minder. De liefde is wat weg, er komen wat irritaties en we spreken erover om misschien uit elkaar te gaan.
en dan... dán pas roept vriendlief dat het niet éérlijk is. Dat ie een oprotpremie wil. Dat het huis ook van hem had moeten zijn. Dat ie een vergoeding wil voor het huishouden dat hij doet. Dat de boodschappen altijd zo dúúr waren en dat dat mijn schúld is. Dat hij door die cadeaus die hij kocht niet heeft kunnen spáren.
Die vriend van mij had zijn oprotpremie op zijn buik kunnen schrijven hoor. Had ie het maar eerder ter sprake moeten brengen. Nu is het te laat. Het is mijn huis tenslotte en die boodschappen? Die betaal ik net zo lief zelf.Mischien heeeeeeeeeeeeeel naief gedacht hoor, maar ik dacht altijd dat een relatie gebouwd was op basis van liefde en wederzijds respect. TO heeft niet over een 'oprotpremie' gesproken, dat is een advies wat ik hier heb neergelegd. En ik neem aan, maar misschien is dat ook wel weer naief van mij, dat je sowieso wel 'iets' geregeld wilt hebben voor het geval je ongehuwd samenwoont. En dus ook voor het geval partners uit elkaar gaan. Het lijkt me dus toch echt dat een van partijen water bij de wijn dient te doen, anders is de relatie echt ten dode opgeschreven.
Andersom geredeneerd:
Stel ík heb een huis. Ik heb daar keihard voor gewerkt, al een beetje carriëre gemaakt en met bloed, zweet en tranen heb ik een huis bij elkaar gewerkt.
Ik krijg dan een vriend. Een studerende vriend met een parttime baantje. Die bij me intrekt. Hij doet de boodschappen, want ik betaal álles voor het huis en hij vindt dat hij wel iets mag bijdragen aan de financiën. Hij is nogal een verwenner en af en toe geeft hij me (dure) cadeaus. Heel aardig van hem.
Zo wonen we samen en hij roept nooit dat hij dit niet leuk vindt, dat hij een samenlevingscontract wil, dat hij het huis ook op zijn naam wil hebben. Nee, hij vindt het wel prima dat ie niet hoeft mee te betalen aan de hypotheek, gas, licht, onderhoud. Het enige wat hij betaalt zijn boodschappen, en cadeautjes die ik krijgt. Daar vriendlief studeert en een parttime baantje heeft, heeft hij nogal wat meer tijd over dan ik, die 40 uur per week (en soms wat meer) een drukke baan heeft. Hij doet dús ook wat meer in het huishouden. Hier klaagt hij nooit over.
Dan gaat de relatie jammer genoeg wat minder. De liefde is wat weg, er komen wat irritaties en we spreken erover om misschien uit elkaar te gaan.
en dan... dán pas roept vriendlief dat het niet éérlijk is. Dat ie een oprotpremie wil. Dat het huis ook van hem had moeten zijn. Dat ie een vergoeding wil voor het huishouden dat hij doet. Dat de boodschappen altijd zo dúúr waren en dat dat mijn schúld is. Dat hij door die cadeaus die hij kocht niet heeft kunnen spáren.
Die vriend van mij had zijn oprotpremie op zijn buik kunnen schrijven hoor. Had ie het maar eerder ter sprake moeten brengen. Nu is het te laat. Het is mijn huis tenslotte en die boodschappen? Die betaal ik net zo lief zelf.Mischien heeeeeeeeeeeeeel naief gedacht hoor, maar ik dacht altijd dat een relatie gebouwd was op basis van liefde en wederzijds respect. TO heeft niet over een 'oprotpremie' gesproken, dat is een advies wat ik hier heb neergelegd. En ik neem aan, maar misschien is dat ook wel weer naief van mij, dat je sowieso wel 'iets' geregeld wilt hebben voor het geval je ongehuwd samenwoont. En dus ook voor het geval partners uit elkaar gaan. Het lijkt me dus toch echt dat een van partijen water bij de wijn dient te doen, anders is de relatie echt ten dode opgeschreven.
