Psyche
alle pijlers
ADD / ADHD.....
dinsdag 8 mei 2007 om 09:16
Weet niet of dit de goede pijler is....
Maar wie heeft er ADD of ADHD of denkt dat hij / zij het heeft? Hoe ga je ermee om, wat is de reden om je wel of niet te laten diagnosticeren, weet jouw omgeving het en en en en.....
Ik denk zelf ADD te hebben, maar weet nog niet of en hoe ik dit wil laten onderzoeken. Sinds de puberteit ben ik ermee gaan worstelen en ik krijg er steeds meer last van, tegen dingen aanlopen en niet weten hoe je het moet aanpakken....
Dus.... laat weten of je mensen kent die dit ook hebben of dat jij zelf er last van hebt en hoe je ermee om kan gaan!
Alvast bedankt forummers!
Maar wie heeft er ADD of ADHD of denkt dat hij / zij het heeft? Hoe ga je ermee om, wat is de reden om je wel of niet te laten diagnosticeren, weet jouw omgeving het en en en en.....
Ik denk zelf ADD te hebben, maar weet nog niet of en hoe ik dit wil laten onderzoeken. Sinds de puberteit ben ik ermee gaan worstelen en ik krijg er steeds meer last van, tegen dingen aanlopen en niet weten hoe je het moet aanpakken....
Dus.... laat weten of je mensen kent die dit ook hebben of dat jij zelf er last van hebt en hoe je ermee om kan gaan!
Alvast bedankt forummers!
maandag 23 februari 2009 om 14:48
over de diagnose, het ligt ook aan de instelling waar je naartoe gaat. ik ben bv zelf naar mijn huisarts gestapt met de vraag of ik adhd zou kunnen hebben, die heeft me doorverwerzen naar het adhd-spreekuur van PsyQ. Daar mocht ik kort uitleggen waarom ik zelf aan adhd dacht. Dat vond de psychologe heel aannemelijk, maar desondanks heb ik vervolgens drie keer anderhalf uur lang allemaal vragenlijsten mogen beantwoorden (godzijdank mondeling). Ook kreeg ik nog vragenlijsten voor mijn ouders mee en wilden ze mijn vriend een keer spreken. Vervolgens wordt er een diagnostische verslag geschreven, dat wordt besproken in een multidisciplinair team... Allemaal 'procedure'. Zo gaan ze nu eenmaal te werk en daar wijken ze (volgens de psychologe die ik sprak) nooit van af, hoe opzichtig het ook duidelijk mag zijn wat je 'hebt.
Het is allemaal wel grondig hoor, alle alternatieve verklaringen voor de dingen waar ik tegenaan loop werden ook gecheckt. Maar ik vraag me ook wel weer af of het nou echt nodig was.
Nou ja, dat zal nog blijken; diagnose heb ik immers nog niet, en wie weet heeft de psych aan de hand van al die vragenlijsten haar eerste indruk dat ik idd adhd zou hebben, wel radicaal bijgesteld...
Het is allemaal wel grondig hoor, alle alternatieve verklaringen voor de dingen waar ik tegenaan loop werden ook gecheckt. Maar ik vraag me ook wel weer af of het nou echt nodig was.
Nou ja, dat zal nog blijken; diagnose heb ik immers nog niet, en wie weet heeft de psych aan de hand van al die vragenlijsten haar eerste indruk dat ik idd adhd zou hebben, wel radicaal bijgesteld...
maandag 23 februari 2009 om 15:03
heftig zeg, die ruzies van jullie! Zo ver is het bij mij gelukkig nog nooit gegaan, al kan ik idd wel doordrammen, maar meestal heb ik dat dan nog wel op tijd in de gaten en zeg dat we het er niet meer over dat onderwerp moeten hebben.
Ik denk trouwens dat wanneer je psycholoog echt radicaal zou zijn bijgesteld, ze dit al wel wat eerder vermeld zou hebben, phien.
*t valt ook echt niet op dat ik het wat rustiger heb ofzo *
Ik denk trouwens dat wanneer je psycholoog echt radicaal zou zijn bijgesteld, ze dit al wel wat eerder vermeld zou hebben, phien.
*t valt ook echt niet op dat ik het wat rustiger heb ofzo *
maandag 23 februari 2009 om 15:07
ik vond en vind het zelf trouwens best tricky dat ik, voor ik naar die psycholoog ging, al zo uitgebreid had nagedacht waar ik precies last van had en vooral, waarom dat dan op adhd zou kunnen wijzen. Door die achtergrondkennis over adhd was ik steeds bang dat ik mijn antwoorden onbedoeld zou sturen richting wat bij adhd gebruikelijk is.
Een aantal verklaringen voor mijn gedrag had ik al bedacht lang voor ik iets van adhd af wist, en bleken 'miraculeus' in het adhd-plaatje te passen. (Een hele vreemde ervaring vond ik dat.) Maar andere verklaringen 'ontdekte' ik pas toen ik over adhd na ging denken en op internet achtergrondinformatie op ging zoeken. Ik herkende symptomen en vond de oorzaken die genoemd werden ook wat voor het begrijpen van mijn eigen gedrag wel heel aannemelijk. Bv dat ik studiewerk uitstel omdat ik ertegen opzie me echt sterk te moeten concentreren. Of dat ik allerlei nare situaties opzoek omdat de stress die dat genereert me helpt om beter te concentreren.
Dat waren dingen die ik eerder niet goed van mezelf begreep, maar door over adhd te lezen viel opeens het kwartje. Of... was ik alleen maar bezig om die adhd-problemen op mezelf te projecteren, omdat ik zo graag een verklaring wilde voor mijn falen...?
Jullie kennen misschien ook wel het gegeven dat geneeskundestudenten zich met regelmaat bij hun huisarts melden met onwaarschijnlijke combinaties symptomen, met het vermoeden een of andere zeldzame ziekte onder de leden te hebben waar ze in een studieboek over gelezen hebben. En dat ze die symptomen dan vaak ook echt vertonen... (mijn stiefvader, huisarts, heeft er per jaar meerdere op zijn spreekuur). En daarbij gaat het dan nog om fysieke symptomen; ik heb het idee dat psychische symptomen nog veel makkelijker te manipuleren zijn.
Tijdens en na die diagnostische gesprekken zat ik, met dit in mijn achterhoofd, dus vreselijk aan mijn eigen 'versie van de werkelijkheid' te twijfelen. Gelukkig konden mijn moeder en vriend mijn 'versie' bevestigen... Maar eerlijk gezegd twijfel ik nu nog steeds wel aan de verklaringen die ik zelf voor bv mijn studieproblemen verzonnen heb. Het is allemaa zo subjectief...
Een aantal verklaringen voor mijn gedrag had ik al bedacht lang voor ik iets van adhd af wist, en bleken 'miraculeus' in het adhd-plaatje te passen. (Een hele vreemde ervaring vond ik dat.) Maar andere verklaringen 'ontdekte' ik pas toen ik over adhd na ging denken en op internet achtergrondinformatie op ging zoeken. Ik herkende symptomen en vond de oorzaken die genoemd werden ook wat voor het begrijpen van mijn eigen gedrag wel heel aannemelijk. Bv dat ik studiewerk uitstel omdat ik ertegen opzie me echt sterk te moeten concentreren. Of dat ik allerlei nare situaties opzoek omdat de stress die dat genereert me helpt om beter te concentreren.
Dat waren dingen die ik eerder niet goed van mezelf begreep, maar door over adhd te lezen viel opeens het kwartje. Of... was ik alleen maar bezig om die adhd-problemen op mezelf te projecteren, omdat ik zo graag een verklaring wilde voor mijn falen...?
Jullie kennen misschien ook wel het gegeven dat geneeskundestudenten zich met regelmaat bij hun huisarts melden met onwaarschijnlijke combinaties symptomen, met het vermoeden een of andere zeldzame ziekte onder de leden te hebben waar ze in een studieboek over gelezen hebben. En dat ze die symptomen dan vaak ook echt vertonen... (mijn stiefvader, huisarts, heeft er per jaar meerdere op zijn spreekuur). En daarbij gaat het dan nog om fysieke symptomen; ik heb het idee dat psychische symptomen nog veel makkelijker te manipuleren zijn.
Tijdens en na die diagnostische gesprekken zat ik, met dit in mijn achterhoofd, dus vreselijk aan mijn eigen 'versie van de werkelijkheid' te twijfelen. Gelukkig konden mijn moeder en vriend mijn 'versie' bevestigen... Maar eerlijk gezegd twijfel ik nu nog steeds wel aan de verklaringen die ik zelf voor bv mijn studieproblemen verzonnen heb. Het is allemaa zo subjectief...
maandag 23 februari 2009 om 15:09
quote:deb83 schreef op 23 februari 2009 @ 15:03:
heftig zeg, die ruzies van jullie! Zo ver is het bij mij gelukkig nog nooit gegaan, al kan ik idd wel doordrammen, maar meestal heb ik dat dan nog wel op tijd in de gaten en zeg dat we het er niet meer over dat onderwerp moeten hebben. dat zou ik ook willen leren! op de een of andere manier lukt me dat vaak niet. net als een pitbul, die is geloof ik fysiek ook niet meer in staat om los te laten als ie zich eenmaal vastgebeten heeft. (of is dat nou een mythe?)quote:Ik denk trouwens dat wanneer je psycholoog echt radicaal zou zijn bijgesteld, ze dit al wel wat eerder vermeld zou hebben, phien.ja dat denk ik eigenlijk ook wel
heftig zeg, die ruzies van jullie! Zo ver is het bij mij gelukkig nog nooit gegaan, al kan ik idd wel doordrammen, maar meestal heb ik dat dan nog wel op tijd in de gaten en zeg dat we het er niet meer over dat onderwerp moeten hebben. dat zou ik ook willen leren! op de een of andere manier lukt me dat vaak niet. net als een pitbul, die is geloof ik fysiek ook niet meer in staat om los te laten als ie zich eenmaal vastgebeten heeft. (of is dat nou een mythe?)quote:Ik denk trouwens dat wanneer je psycholoog echt radicaal zou zijn bijgesteld, ze dit al wel wat eerder vermeld zou hebben, phien.ja dat denk ik eigenlijk ook wel
maandag 23 februari 2009 om 15:43
Zo gaat het gezegde in elk geval wel
Zou het misschien helpen om je vriend te vragen tijdens zo'n ruzie te zeggen 'we hebben het niet meer over dit onderwerp' ipv dat gebaar te maken en dit indien nodig een (paar) keer te herhalen? Mijn vriend heeft het inmiddels nl. die zin van me overgenomen, en zegt het nu ook vaak (is zo'n ruzie/meningsverschil ook wat sneller zat ). Meestal ben ik er dan nog wel even in mijn hoofd mee bezig, maar lukt het me wel om dit niet meer uit te spreken.
Vaak wordt het vrij snel een welles/nietes en daar kom je dan toch niet meer uit, waardoor er iemand 'de wijste' moet zijn. En de ene keer heb ikzelf dat sneller door, de andere keer mijn vriend.
Wat ik wel merk is dat zulk soort dingen veel vaker voorkomen wanneer ik moe/pms-erig ben...
Zou het misschien helpen om je vriend te vragen tijdens zo'n ruzie te zeggen 'we hebben het niet meer over dit onderwerp' ipv dat gebaar te maken en dit indien nodig een (paar) keer te herhalen? Mijn vriend heeft het inmiddels nl. die zin van me overgenomen, en zegt het nu ook vaak (is zo'n ruzie/meningsverschil ook wat sneller zat ). Meestal ben ik er dan nog wel even in mijn hoofd mee bezig, maar lukt het me wel om dit niet meer uit te spreken.
Vaak wordt het vrij snel een welles/nietes en daar kom je dan toch niet meer uit, waardoor er iemand 'de wijste' moet zijn. En de ene keer heb ikzelf dat sneller door, de andere keer mijn vriend.
Wat ik wel merk is dat zulk soort dingen veel vaker voorkomen wanneer ik moe/pms-erig ben...
maandag 23 februari 2009 om 16:09
Phien; heftig zo'n ruzie! Ik herken wel dat je het onderwerp niet los kan laten... Bij mij is dat wel echt veel beter geworden sinds ik medicijnen slik, kan dan zelf ook even 'uit de situatie gaan' of de ander laten gaan. Eerst kon ik dat echt niet.
Misschien waard om af te spreken dat er een time-out wordt ingelast? Ik vond (vind) dat vaak moeilijk, maar als de ander zich daar wel aan kan houden werkt het vaak wel...
Op je vraag hoe ik zelf bij ADHD kwam... Ik heb een pedagogische studie gedaan en weet daarom redelijk veel van ontwikkelings- en psychiatrische stoornissen af. We hebben ooit in de klas toen we ADHD behandelden ook een test voor volwassenen moeten invullen (om het gewoon wat inzichtelijker te maken). Ik scoorde echt zoveel hoger dan de rest; iets wat mijn klasgenoten trouwens niet verbaasde, maar waar ik niet echt bij stil heb gestaan. Maar goed, toen ik dus ging nadenken waarom ik vast liep, kwam ik door mijn eigen voorkennis al snel bij ADHD uit. Alleen de GGZ wilde daar niet aan en ik was in die situatie niet mondig genoeg om aan te dringen. Bij de psychiater heb ik wel meteen uitgelegd dat ik aan ADHD dacht en waarom.
Trouwens wel herkenbaar, over die geneeskunde studenten. Zie je op de 'sociale' opleidingen ook wel, en ook ken ik wel mensen met kinderen die bij elk dingetje bang zijn dat ze autistisch zijn of iets dergelijks
Misschien waard om af te spreken dat er een time-out wordt ingelast? Ik vond (vind) dat vaak moeilijk, maar als de ander zich daar wel aan kan houden werkt het vaak wel...
Op je vraag hoe ik zelf bij ADHD kwam... Ik heb een pedagogische studie gedaan en weet daarom redelijk veel van ontwikkelings- en psychiatrische stoornissen af. We hebben ooit in de klas toen we ADHD behandelden ook een test voor volwassenen moeten invullen (om het gewoon wat inzichtelijker te maken). Ik scoorde echt zoveel hoger dan de rest; iets wat mijn klasgenoten trouwens niet verbaasde, maar waar ik niet echt bij stil heb gestaan. Maar goed, toen ik dus ging nadenken waarom ik vast liep, kwam ik door mijn eigen voorkennis al snel bij ADHD uit. Alleen de GGZ wilde daar niet aan en ik was in die situatie niet mondig genoeg om aan te dringen. Bij de psychiater heb ik wel meteen uitgelegd dat ik aan ADHD dacht en waarom.
Trouwens wel herkenbaar, over die geneeskunde studenten. Zie je op de 'sociale' opleidingen ook wel, en ook ken ik wel mensen met kinderen die bij elk dingetje bang zijn dat ze autistisch zijn of iets dergelijks
maandag 23 februari 2009 om 16:33
Grappig Halvemaan dat jij er juist door je studie min of meer achterkwam. Ik taalde er echt niet naar tijdens mijn (1e) studie, terwijl het onderwerp ADHD daar uitgebreid aan bod was gekomen. Weliswaar ging dat vooral over een casus bij kinderen, maar ik stond er toen nog echt niet bij stil. Ik wilde er ook eigenlijk pas aan, toen ik hoorde dat mijn nichtje zich getest had....
maandag 23 februari 2009 om 17:01
time-out... Probleem is dat hij zelf ook nogal impulsief kan zijn en zich net zo slecht aan time-outs die door 1 van ons zijn 'afgekondigd' houdt als ik. (Hij heeft sowieso vrij veel 'klassieke', stereotype adhd-trekjes; hij moest eerst zelfs nogal aan wennen aan het idee dat ík voor een diagnose ging, omdat hij de symptomen in eerste instantie eigenlijk sterker bij zichzelf herkende dan bij mij).
Maar ik ga binnenkort het onderwerp 'time-outs' toch nog eens aanzwengelen, om te bespreken hoe we het voor elkaar zouden kunnen krijgen ons er wél aan te houden.
En als dat niks oplevert... toch maar weer hoop op de pilletjes vestigen...? Of weet iemand nog andere methoden/trucs?
Maar ik ga binnenkort het onderwerp 'time-outs' toch nog eens aanzwengelen, om te bespreken hoe we het voor elkaar zouden kunnen krijgen ons er wél aan te houden.
En als dat niks oplevert... toch maar weer hoop op de pilletjes vestigen...? Of weet iemand nog andere methoden/trucs?
maandag 23 februari 2009 om 17:33
De optie add werd ook eigenlijk pas voor t eerst door mijn tante genoemd, en toen was ik al gestopt met de opleiding. Tijdens die opleiding heb ik er totaal niet bij stilgestaan, vooral ook omdat alles toen redelijk goed liep (behalve dat ik de opdrachten uitstelde, maar toen lukte het me nog wel om het voor elkaar te krijgen op het laatste moment) en ik mezelf er toen absoluut niet in herkende. En ik moet zeggen: een heleboel dingen herken ik nu wel, maar vooral als de klachten wat meer gespecificeerd staan, als ik zo puur in de dsm kijk, heb ik nog steeds redelijk wat moeite om aan het aantal punten te komen die je voor add moet hebben.
Herkenning bij mezelf kwam eigenlijk vooral toen mijn tante ermee kwam en ik me er toen via websites wat meer in ben gaan verdiepen.
Herkenning bij mezelf kwam eigenlijk vooral toen mijn tante ermee kwam en ik me er toen via websites wat meer in ben gaan verdiepen.
dinsdag 24 februari 2009 om 12:06
quote:Phien schreef op 23 februari 2009 @ 17:01:
Maar ik ga binnenkort het onderwerp 'time-outs' toch nog eens aanzwengelen, om te bespreken hoe we het voor elkaar zouden kunnen krijgen ons er wél aan te houden.
En als dat niks oplevert... toch maar weer hoop op de pilletjes vestigen...? Of weet iemand nog andere methoden/trucs?
Ik had voor mezelf ook bedacht om een soort 'teken' af te spreken. Ik merk dat ik pas stop als iets me heel erg raakt. Dat m'n (ex)vriend bijvoorbeeld heel hard 'stop' zou roepen op een moment dat hij door heeft dat ik weer eindeloos aan het tieren ben. En het dan ook echt alleen serieus gebruiken, niet als geintje, of na 1 minuut discussie om van het gezeik af te zijn.
Heb helaas nooit in praktijk kunnen brengen wat ik bedacht had, want toen was de relatie al over. Meneer was namelijk slachtoffer van die klap die ik 'm heb verkocht en ik was dader. Bij hem ging het er onmogelijk in dat ik ook slachtoffer kon zijn van de situatie.
Wat ik trouwens ook merk is dat emoties ook heel sterk van invloed zijn op mijn 'ongeremdheid'. Hoe harder ik gekwetst werd, hoe woester en ongeremder ik werd. Phien noemde al dat d'r vriend met zn handen in z'n oren stond... ZO kleinerend, ik sla in dat soort situaties ook echt helemaal door. Toen ik m'n (ex)vriend een bloedneus sloeg stond hij keihard tegen me te liegen, en hield vrolijk vol dat ik het verkeerd begreep. Alsof ik 1 of andere debiel was die er wel in zou trappen als hij zijn verhaal een beetje verdraaide.
Maar ik ga binnenkort het onderwerp 'time-outs' toch nog eens aanzwengelen, om te bespreken hoe we het voor elkaar zouden kunnen krijgen ons er wél aan te houden.
En als dat niks oplevert... toch maar weer hoop op de pilletjes vestigen...? Of weet iemand nog andere methoden/trucs?
Ik had voor mezelf ook bedacht om een soort 'teken' af te spreken. Ik merk dat ik pas stop als iets me heel erg raakt. Dat m'n (ex)vriend bijvoorbeeld heel hard 'stop' zou roepen op een moment dat hij door heeft dat ik weer eindeloos aan het tieren ben. En het dan ook echt alleen serieus gebruiken, niet als geintje, of na 1 minuut discussie om van het gezeik af te zijn.
Heb helaas nooit in praktijk kunnen brengen wat ik bedacht had, want toen was de relatie al over. Meneer was namelijk slachtoffer van die klap die ik 'm heb verkocht en ik was dader. Bij hem ging het er onmogelijk in dat ik ook slachtoffer kon zijn van de situatie.
Wat ik trouwens ook merk is dat emoties ook heel sterk van invloed zijn op mijn 'ongeremdheid'. Hoe harder ik gekwetst werd, hoe woester en ongeremder ik werd. Phien noemde al dat d'r vriend met zn handen in z'n oren stond... ZO kleinerend, ik sla in dat soort situaties ook echt helemaal door. Toen ik m'n (ex)vriend een bloedneus sloeg stond hij keihard tegen me te liegen, en hield vrolijk vol dat ik het verkeerd begreep. Alsof ik 1 of andere debiel was die er wel in zou trappen als hij zijn verhaal een beetje verdraaide.
dinsdag 24 februari 2009 om 13:24
ja dat is bij mij ook vrijwel altijd de trigger voor 'ontploffen' (vaak gelukkig wel zonder fysieke agressie), opmerkingen die ik als vernederend opvat. Zoals:
- 'je liegt' als ik een gevoel benoem of hem herinner aan iets dat hij vlak daarvoor heeft gezegd (wat hij dan al weer is vergeten);
- 'je bent hypocriet' (bv ik mag niet van hem vragen om huishoudelijke beloften na te komen omdat, zegt hij dan, het me zelf immers ook niet lukt me aan mijn studieplanning te houden)
- mij napraten in kinderlijke stemmetjes
- dat wapperen dus met die handen in de oren
- zo heb ik ook wel eens een ijsje gegooid naar het hoofd van een verkoper in een mediterraan land. Ik vroeg om een nieuw ijsje omdat het ijsje dat hij mij had verkocht kapot was waardoor het niet goed te eten was. Hij zei in zijn eigen taal (waarvan hij niet wist dat ik die ook sprak) tegen een collega dat 'dat vrouwtje door haar man ook wel wat te vrij wordt gelaten'. (ik voel de boosheid alweer opkomen nu ik het opschrijf )
mbt mijn vriend, ik weet dat het bij hem ook een uiting van wanhoop is als hij dit soort dingen zegt/doet. Maar toch... ik ontplof. Terwijl ik er graag toch IETS rustiger op zou willen kunnen reageren.
Nu ik erover nadenk gaat er vaak wel wat vooraf aan zo'n uitbarsting. Bij dat conflict met die ijsjesverkoper liep ik bv al de hele dag rond in een hele drukke warme stad. Mijn hoofd raakt dan al snel echt overvol van alle indrukken. Hetzelfde gebeurt als mijn vriend en ik een hoogoplopende discussie hebben. Op een zeker moment voelt het alsof mijn hoofd letterlijk kan gaan barsten van al die gedachten. En dan hoeft er maar 1 verkeerd geplaatste opmerking bij te komen, of WHAM, ik sta in lichterlaaie.
Extreme drukte in mijn hoofd is dus wel een trigger, en die drukte in mijn hoofd is vaak direct het gevolg van drukte direct om me heen (nieuwe omgeving, veel gesprekken, veel aktie -- op vakantie ben ik vaak niet direct op m'n gezelligst ), of veel stress (deadlines, werk dat door elkaar loopt waardoor ik het overzicht verlies) etc.
Nu ik het zo bedenk is het een geluk dat ik afgelopen week tijdens wintersport niet ben ontploft, want toen werd alle drukte en gepraat me op een zeker moment ook veel te veel. Het probleem is vooral dat ik niet goed weet hoe ik mijn hoofd dan weer rustiger/leger kan krijgen.
Als ik dát zou kunnen leren, heb ik die time-outs misschien niet eens, of nog maar amper nodig. Maar zo'n stopcode die Maan noemt zou ik 'in de tussentijd' ook wel eens kunnen gaan uitproberen
- 'je liegt' als ik een gevoel benoem of hem herinner aan iets dat hij vlak daarvoor heeft gezegd (wat hij dan al weer is vergeten);
- 'je bent hypocriet' (bv ik mag niet van hem vragen om huishoudelijke beloften na te komen omdat, zegt hij dan, het me zelf immers ook niet lukt me aan mijn studieplanning te houden)
- mij napraten in kinderlijke stemmetjes
- dat wapperen dus met die handen in de oren
- zo heb ik ook wel eens een ijsje gegooid naar het hoofd van een verkoper in een mediterraan land. Ik vroeg om een nieuw ijsje omdat het ijsje dat hij mij had verkocht kapot was waardoor het niet goed te eten was. Hij zei in zijn eigen taal (waarvan hij niet wist dat ik die ook sprak) tegen een collega dat 'dat vrouwtje door haar man ook wel wat te vrij wordt gelaten'. (ik voel de boosheid alweer opkomen nu ik het opschrijf )
mbt mijn vriend, ik weet dat het bij hem ook een uiting van wanhoop is als hij dit soort dingen zegt/doet. Maar toch... ik ontplof. Terwijl ik er graag toch IETS rustiger op zou willen kunnen reageren.
Nu ik erover nadenk gaat er vaak wel wat vooraf aan zo'n uitbarsting. Bij dat conflict met die ijsjesverkoper liep ik bv al de hele dag rond in een hele drukke warme stad. Mijn hoofd raakt dan al snel echt overvol van alle indrukken. Hetzelfde gebeurt als mijn vriend en ik een hoogoplopende discussie hebben. Op een zeker moment voelt het alsof mijn hoofd letterlijk kan gaan barsten van al die gedachten. En dan hoeft er maar 1 verkeerd geplaatste opmerking bij te komen, of WHAM, ik sta in lichterlaaie.
Extreme drukte in mijn hoofd is dus wel een trigger, en die drukte in mijn hoofd is vaak direct het gevolg van drukte direct om me heen (nieuwe omgeving, veel gesprekken, veel aktie -- op vakantie ben ik vaak niet direct op m'n gezelligst ), of veel stress (deadlines, werk dat door elkaar loopt waardoor ik het overzicht verlies) etc.
Nu ik het zo bedenk is het een geluk dat ik afgelopen week tijdens wintersport niet ben ontploft, want toen werd alle drukte en gepraat me op een zeker moment ook veel te veel. Het probleem is vooral dat ik niet goed weet hoe ik mijn hoofd dan weer rustiger/leger kan krijgen.
Als ik dát zou kunnen leren, heb ik die time-outs misschien niet eens, of nog maar amper nodig. Maar zo'n stopcode die Maan noemt zou ik 'in de tussentijd' ook wel eens kunnen gaan uitproberen
dinsdag 24 februari 2009 om 13:41
deb, wat jij noemt met DSM-IV heb ik ook. Pas toen ik er meer omheen ging lezen ging ik me erin herkennen. Maar, wat ik wel frappant vond, toen ik er eens met mijn vriend en moeder over ging praten herkenden zij wel veel meer van mij in die criteria dan ikzelf deed. Ik geloof dus dat mijn zelfwaarneming ook niet helemaal optimaal is.
maar ik heb ook gelezen dat die criteria, afgezien dat ze voor kinderen zijn ontwikkeld, ook veel herkenbaarder zijn voor mannen dan voor vrouwen. Ze beschrijven gedrag dat bij vrouwen/meisjes veel meer wordt afgestraft en/of dat vrouwen/meisjes veel harder zullen proberen te onderdrukken om maar geaccepteerd te worden
kan me voorstellen dat dat bij mij ook wel een rol heeft gespeeld/speelt. Zeker als ik zie hoe anders mijn vriend omgaat met bepaalde zwakke punten die we allebei hebben
maar ik heb ook gelezen dat die criteria, afgezien dat ze voor kinderen zijn ontwikkeld, ook veel herkenbaarder zijn voor mannen dan voor vrouwen. Ze beschrijven gedrag dat bij vrouwen/meisjes veel meer wordt afgestraft en/of dat vrouwen/meisjes veel harder zullen proberen te onderdrukken om maar geaccepteerd te worden
kan me voorstellen dat dat bij mij ook wel een rol heeft gespeeld/speelt. Zeker als ik zie hoe anders mijn vriend omgaat met bepaalde zwakke punten die we allebei hebben
woensdag 25 februari 2009 om 22:28
Phien; over die voorbeelden die jij noemt kan ik ook ontsteken in woede. Vroeger zeker; vandaag de dag zou het aan de situatie en persoon liggen. Maar kwetsend zou ik ze zeker vinden en ook niet pikken van mijn vriend, iemand die van mij houdt en mij respecteert om wie ik ben, zoals ik hem met al zijn gekke maffe en lieve dingen respecteer. Ookal staan we soms niet op een lijn.. zulke opmerkingen vind ik niet heel volwassen overkomen. Zozeer als jij kan leren, zoals je aangeeft, om rustiger te reageren kan hij erop letten hóe hij dingen wil overbrengen, vind ik.
Waar twee vechten hebben er immers twee schuld.
Natuurlijk hoeft hij niet zichzelf te vormen om jou heen; maar vind ik toch dat hij op zijn minst rekening kan houden met jouw gevoelens, lós van AD(H)D, zoals jij rekening met hem wil en probeert te houden.
Vandaag ben ik zelf weer naar therapie geweest. We zijn nu in de evaluatiefase beland, en ik zit weer in een terugval. Lekkere timing dus..
Ik vergeet veel pilletjes, ik vergeet te eten, ik vergeet zoveel en ben verstrooid, wazig, vaag en ongeduldig. Ik zweef, zeg maar.
Mij werd gevraagd wat ik wilde; of ik nog meer gesprekken wilde. Ik heb 'ja' gezegd; het plannen van school en privéwerkjes, dagindeling... ik kan er alle hulp bij gebruiken.
Verder zit ik nog ergens mee in mijn maag.
Ik ga over 2 weken naar het buitenland met studiegenoten. We slapen bij de buitenlandse studenten. Vier dagen lang worden er colleges gegeven, en dus ook 's avonds zijn er mensen om me heen omdat ik geen prive-ruimte (eigen kamer) heb.
Ik heb daar erg veel moeite mee en weet niet goed hoe ik me daarop moet voorbereiden.
Ik ga zoveel mogelijk colleges opnemen, heb een Schengenverklaring geregeld (althans... hoop dat het nog op tijd is) voor de medicatie, neem boeken, laptop en muziek mee... maar wat kan ik nog meer doen? Iemand een idee?
Waar twee vechten hebben er immers twee schuld.
Natuurlijk hoeft hij niet zichzelf te vormen om jou heen; maar vind ik toch dat hij op zijn minst rekening kan houden met jouw gevoelens, lós van AD(H)D, zoals jij rekening met hem wil en probeert te houden.
Vandaag ben ik zelf weer naar therapie geweest. We zijn nu in de evaluatiefase beland, en ik zit weer in een terugval. Lekkere timing dus..
Ik vergeet veel pilletjes, ik vergeet te eten, ik vergeet zoveel en ben verstrooid, wazig, vaag en ongeduldig. Ik zweef, zeg maar.
Mij werd gevraagd wat ik wilde; of ik nog meer gesprekken wilde. Ik heb 'ja' gezegd; het plannen van school en privéwerkjes, dagindeling... ik kan er alle hulp bij gebruiken.
Verder zit ik nog ergens mee in mijn maag.
Ik ga over 2 weken naar het buitenland met studiegenoten. We slapen bij de buitenlandse studenten. Vier dagen lang worden er colleges gegeven, en dus ook 's avonds zijn er mensen om me heen omdat ik geen prive-ruimte (eigen kamer) heb.
Ik heb daar erg veel moeite mee en weet niet goed hoe ik me daarop moet voorbereiden.
Ik ga zoveel mogelijk colleges opnemen, heb een Schengenverklaring geregeld (althans... hoop dat het nog op tijd is) voor de medicatie, neem boeken, laptop en muziek mee... maar wat kan ik nog meer doen? Iemand een idee?
woensdag 25 februari 2009 om 22:47
jaaa daar heb je wel een punt Pippin. Fijn dat je dat zegt.
Ik kaart het ook geregeld aan, zowel tijdens als dag na ruzies. Het tot dusver onoverkomelijke struikelblok is dan dat hij zich dit soort dingen vaak later niet goed meer weet te herinneren. Of zegt dat hij er anders bij keek, het echt heus heel anders bedoelde dan het klonk etc... En dat is niet eens 'gewoon' selectief geheugenverlies, was het maar zo simpel, want hij heeft het met van alles wat hij gezegd heeft. En ik met de dingen die ik gezegd heb (of hij). Kwetsende opmerkingen die ik zelf maak herinner ik ook lang niet zo goed als die van hem... En omgekeerd. Nou ja dan raak je dus snel in een vicieuze cirkel.
Ik ga me dan van die dingen afvragen zoals, 'wil ik later dat mijn kinderen zien dat ik zo behandeld wordt'. Oftewel: nee ik wil zo niet behandeld worden! Maar dan. Hoe dan. Ik broed er nog op.
Wat betreft je studietrip: heel herkenbaar! En ik lees mee met de tips, kan die zelf ook heel goed gebruiken...
Ik kaart het ook geregeld aan, zowel tijdens als dag na ruzies. Het tot dusver onoverkomelijke struikelblok is dan dat hij zich dit soort dingen vaak later niet goed meer weet te herinneren. Of zegt dat hij er anders bij keek, het echt heus heel anders bedoelde dan het klonk etc... En dat is niet eens 'gewoon' selectief geheugenverlies, was het maar zo simpel, want hij heeft het met van alles wat hij gezegd heeft. En ik met de dingen die ik gezegd heb (of hij). Kwetsende opmerkingen die ik zelf maak herinner ik ook lang niet zo goed als die van hem... En omgekeerd. Nou ja dan raak je dus snel in een vicieuze cirkel.
Ik ga me dan van die dingen afvragen zoals, 'wil ik later dat mijn kinderen zien dat ik zo behandeld wordt'. Oftewel: nee ik wil zo niet behandeld worden! Maar dan. Hoe dan. Ik broed er nog op.
Wat betreft je studietrip: heel herkenbaar! En ik lees mee met de tips, kan die zelf ook heel goed gebruiken...
woensdag 25 februari 2009 om 23:05
Proberen jullie dan ook beide je 'gelijk' te halen, wanneer opmerkingen besproken worden? Huishoudelijke beloften en studieplanning niet nakomen is in mijn ogen appels met peren vergelijken, maar goed. Ik blijf het heel nare opmerkingen vinden en zou ze zeker niet op prijs stellen van mijn vriend.
Ik kan me voorstellen dat het heel moeilijk is, maar kan me niet veel bij relatieruzies voorstellen. Ik heb wel eens een discussie met mijn vriend, maar ruzies hebben we nog nooit gehad (maar zijn ook pas een maand of 8 bij elkaar), maar dat zal vast wel eens gebeuren.
Of jij je zo wilt laten behandelen of niet, daar heb je nú al een keuze in. Verzin inderdaad een manier om daar mee om te gaan, een weg te vinden om tóch te kunnen zeggen wat je wil zonder dat er gelijk ruzie op volgt. Moeilijk! De enige manier die ik ken, is ook gelijk een heel moeilijke... het interpreteren van wat er achter zo'n opmerking zit.
Bij het niet willen doen van huishoudelijke klusjes bijvoorbeeld, omdat jij je ook neit aan je plannign kan houden, wáárom zegt hij dat soort dingen, wat wil hij ermee bereiken? Gaat het hier daadwerkelijk om die klusjes op zich, of speelt er meer mee waar dit een aanleiding/ de bekende druppel is? Hier is denk ik toch wel heel veel beheersing voor nodig, en da's dan weer net het probleem, als ik het zo lees
Ik moet toch wel grinniken hier en daar over de berichtgeving rondom dat neergestorte vliegtuig. De piloot die 'Benno Baksteen' heet , ze hebben het over een 'zwarte DOOS' en 'COCKpit'. Oke, mijn hoofd is nogal eh maar toch. Ik vind het grappig..
Ik kan me voorstellen dat het heel moeilijk is, maar kan me niet veel bij relatieruzies voorstellen. Ik heb wel eens een discussie met mijn vriend, maar ruzies hebben we nog nooit gehad (maar zijn ook pas een maand of 8 bij elkaar), maar dat zal vast wel eens gebeuren.
Of jij je zo wilt laten behandelen of niet, daar heb je nú al een keuze in. Verzin inderdaad een manier om daar mee om te gaan, een weg te vinden om tóch te kunnen zeggen wat je wil zonder dat er gelijk ruzie op volgt. Moeilijk! De enige manier die ik ken, is ook gelijk een heel moeilijke... het interpreteren van wat er achter zo'n opmerking zit.
Bij het niet willen doen van huishoudelijke klusjes bijvoorbeeld, omdat jij je ook neit aan je plannign kan houden, wáárom zegt hij dat soort dingen, wat wil hij ermee bereiken? Gaat het hier daadwerkelijk om die klusjes op zich, of speelt er meer mee waar dit een aanleiding/ de bekende druppel is? Hier is denk ik toch wel heel veel beheersing voor nodig, en da's dan weer net het probleem, als ik het zo lees
Ik moet toch wel grinniken hier en daar over de berichtgeving rondom dat neergestorte vliegtuig. De piloot die 'Benno Baksteen' heet , ze hebben het over een 'zwarte DOOS' en 'COCKpit'. Oke, mijn hoofd is nogal eh maar toch. Ik vind het grappig..
woensdag 25 februari 2009 om 23:07
woensdag 25 februari 2009 om 23:23
Over niet doen van huishoudelijke klusjes... hij houdt er gewoon niet van om die te doen (ik ook niet), hij vergeet vaak als hij beloofd heeft iets te doen (ik ook), en wil niet achter de broek gezeten worden, daar wordt hij benauwd van (dat herken ik dan weer niet, maar ik kan me er wel iets bij voorstellen). Anderzijds zegt hij ook juist een schop onder zijn kont nodig te hebben, omdat hij anders dingen nooit doet. Hij weet het dus ook van zichzelf dat hij zo is.
Maar dit keer was de aanleiding dat ik zei dat ik het idee had dat hij op die reminders wel erg makkelijk begon te reageren. Als in: zeggen 'dat doe ik later deze week wel', zonder het ergens op te schrijven, terwijl hij en ik donders goed weten dat hij het zich 5 minuten later echt niet meer herinnert dat hij dat beloofd heeft. Ik zei (te geirriteerd, dat wel, denk ik) dat ik het vervelend vond dat hij me zo makkelijk beloftes deed waarvan hij kon weten dat hij ze niet na ging komen... En daar had ik dus beter niet over kunnen beginnen, laat staan erover doorgaan/drammen. (Meer dan wat hierboven staat heb ik niet gezegd, maar dat dan wel tig keer, omdat hij er niet serieus op in wilde gaan. Na 20 keer maakte hij die opmerking over mijn studieachterstand, na 30 keer stond hij met zijn handen te wapperen en vloog ik hem aan ).
Dat ik er beter niet over had kunnen beginnen denk ik echt, want die hele ruzie leverde dus echt geen bal op, al hoopte ik natuurlijk op een nuttig uitgebalanceerd gesprek. Maar ik vind het wel treurig dat onze communicatie kennelijk zo prut is dat het dan toch weer op ruzie uitdraait.
Tsja en uitgebreide ervaring met relatieruzies... die had ik ook niet voor deze relatie. Ik dacht met mijn vorige vriend wel eens ruzie te hebben, tot ik mijn huidige vriend ontmoette zeg maar. Ik ontdekte een hele nieuwe kant van mezelf En het is allemaal veul erger geweest dan het nu is, we zitten onderhand alweer in een rustige periode... pffff. Ach hij staat er bij vrienden ook om bekend dat hij nogal bot en direct kan zijn en erg zijn poot stijf kan houden, er waren er zelfs die me aan het begin van onze relatie vroegen of ik hem 'wel aan zou kunnen'... Tsja en dat is voor mij dan toch eerder een uitdaging dan een reden om het eens elders te gaan zoeken. Trekje dat me op wel op meer gebieden parten speelt.
En ja natuurlijk heeft hij ook allemaal leuke karaktertrekken... Wat weegt dan zwaarder...
Nou ja, ik ga er nog eens verder op broeden.
Enne, toch ook eens googlen op 'Benno Baksteen' geloof ik; Pippin, dat meen je toch niet? Was me nog helemaal ontgaan (forummen ipv de krant te lezen he, foei )
Maar dit keer was de aanleiding dat ik zei dat ik het idee had dat hij op die reminders wel erg makkelijk begon te reageren. Als in: zeggen 'dat doe ik later deze week wel', zonder het ergens op te schrijven, terwijl hij en ik donders goed weten dat hij het zich 5 minuten later echt niet meer herinnert dat hij dat beloofd heeft. Ik zei (te geirriteerd, dat wel, denk ik) dat ik het vervelend vond dat hij me zo makkelijk beloftes deed waarvan hij kon weten dat hij ze niet na ging komen... En daar had ik dus beter niet over kunnen beginnen, laat staan erover doorgaan/drammen. (Meer dan wat hierboven staat heb ik niet gezegd, maar dat dan wel tig keer, omdat hij er niet serieus op in wilde gaan. Na 20 keer maakte hij die opmerking over mijn studieachterstand, na 30 keer stond hij met zijn handen te wapperen en vloog ik hem aan ).
Dat ik er beter niet over had kunnen beginnen denk ik echt, want die hele ruzie leverde dus echt geen bal op, al hoopte ik natuurlijk op een nuttig uitgebalanceerd gesprek. Maar ik vind het wel treurig dat onze communicatie kennelijk zo prut is dat het dan toch weer op ruzie uitdraait.
Tsja en uitgebreide ervaring met relatieruzies... die had ik ook niet voor deze relatie. Ik dacht met mijn vorige vriend wel eens ruzie te hebben, tot ik mijn huidige vriend ontmoette zeg maar. Ik ontdekte een hele nieuwe kant van mezelf En het is allemaal veul erger geweest dan het nu is, we zitten onderhand alweer in een rustige periode... pffff. Ach hij staat er bij vrienden ook om bekend dat hij nogal bot en direct kan zijn en erg zijn poot stijf kan houden, er waren er zelfs die me aan het begin van onze relatie vroegen of ik hem 'wel aan zou kunnen'... Tsja en dat is voor mij dan toch eerder een uitdaging dan een reden om het eens elders te gaan zoeken. Trekje dat me op wel op meer gebieden parten speelt.
En ja natuurlijk heeft hij ook allemaal leuke karaktertrekken... Wat weegt dan zwaarder...
Nou ja, ik ga er nog eens verder op broeden.
Enne, toch ook eens googlen op 'Benno Baksteen' geloof ik; Pippin, dat meen je toch niet? Was me nog helemaal ontgaan (forummen ipv de krant te lezen he, foei )
donderdag 26 februari 2009 om 00:01
ik heb zo het gevoel, en iig de hoop, dat als ik dit hierboven morgen weer overlees, me een heleboel duidelijk kan worden. Dingen die ik nu allemaal redelijk van mezelf vind enzo maar dat misschien toch niet echt zijn...
Zodat ik dan tenminste een idee heb wat ik eraan kwan doen
pff dit begint allemaal wel een beetje problematisch te klinken zeg. Soms denk ik echt dat je geen problemen hebt zolang je er niet (teveel) over praat/schrijft...
Zodat ik dan tenminste een idee heb wat ik eraan kwan doen
pff dit begint allemaal wel een beetje problematisch te klinken zeg. Soms denk ik echt dat je geen problemen hebt zolang je er niet (teveel) over praat/schrijft...
donderdag 26 februari 2009 om 00:25
over die relatie denk/pieker ik nou al sinds ik hem heb. Denken is my middle name. Het is voor mij onmogelijk ergens níet over na te denken.
En soms denk ik dan... (om nog maar eens wat te denken) dat ik sommige problemen gewoon bijelkaarbedenk.
maar wat mijn vriend betreft ben ik het helemaal met je eens dat het niet zo lekker is hoe hij soms reageert. Enn dat ik nog wel weer eens een nieuwe strategie mag gaan uitproberen om dat te tackelen. Of me er bij neer moet leggen (mezelf kennende lukt me dat niet). Of er een punt achter moet zetten.
ik geloof dat ik dat laatste liever niet wil
truste, ik kan nu echt maar beter gaan slapen denk ik
En soms denk ik dan... (om nog maar eens wat te denken) dat ik sommige problemen gewoon bijelkaarbedenk.
maar wat mijn vriend betreft ben ik het helemaal met je eens dat het niet zo lekker is hoe hij soms reageert. Enn dat ik nog wel weer eens een nieuwe strategie mag gaan uitproberen om dat te tackelen. Of me er bij neer moet leggen (mezelf kennende lukt me dat niet). Of er een punt achter moet zetten.
ik geloof dat ik dat laatste liever niet wil
truste, ik kan nu echt maar beter gaan slapen denk ik
donderdag 26 februari 2009 om 00:26
quote:fleurtje schreef op 08 mei 2007 @ 22:40:
Als dit topic er over een week nog is, ga ik reageren. Klinkt lullig, maar ervaring heeft geleerd dat als hier iemand een topic opent over adhd, wajong en/of antidepressiva tijdens de zwangerschap, de TO niet meer op de reacties reageert.
....en ondertussen is het topic bijna anderhalf jaar verder
(en ondertussen ben ik sinds vorige week weer terug aan de ritalin)
Als dit topic er over een week nog is, ga ik reageren. Klinkt lullig, maar ervaring heeft geleerd dat als hier iemand een topic opent over adhd, wajong en/of antidepressiva tijdens de zwangerschap, de TO niet meer op de reacties reageert.
....en ondertussen is het topic bijna anderhalf jaar verder
(en ondertussen ben ik sinds vorige week weer terug aan de ritalin)
donderdag 26 februari 2009 om 13:02
even ander ding (meer on topic feitelijk ): heb net PsyQ gebeld en gehoord dat ik, als alles goed gaat, over 3 weken de uitslag krijg van het diagnostisch onderzoek en een behandelvoorstel, jeej! Totaal 9 weken wachttijd dus, vanaf het laatste diagnostische gesprek... Vind ik toch best lang maar het is gelukkig wel veel concreter dan 'binnen nu en vier of vijf maanden', wat ik eerst te horen kreeg
