Psyche
alle pijlers
Introvert? Schrijf mee!
vrijdag 11 december 2015 om 10:09
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
zondag 22 april 2018 om 11:24
Ik heb er ook een dubbel gevoel bij. Niet depri, maar vind het wel jammer dat vroeger er niet meer is. Ook de tijd dat ik meer vriendinnen had. Vroeger had ik voor alles wat ik leuk vond wel iemand of een paar. Vriendin om te tennissen, zwemmen, vissen, naar het strand. Dat is niet meer.yesss schreef: ↑21-04-2018 19:53Oeh Nostalgie, heb ook regelmatig nostalgische buien. Ik heb dat ook met muziek of van die theme songs van series van vroeger.
Ik moet daar niet te lang in blijven hangen want dan wordt ik een beetje depri, wetende dat bepaalde tijden niet meer terugkomen en dat de tijd zo snel gaat.
zondag 22 april 2018 om 11:39
Moeilijk soms hè Hondenmens, dingen zijn niet meer zo vanzelfsprekend.
Dingen veranderen, de meeste mensen settelen, krijgen kinderen en dan veranderen vriendschappen of ze gaan over.
Ik heb altijd een grote vriendenkring gehad, maar dat is door de jaren heen uit elkaar gevallen en iedereen van dat clubje is gesetteld met kinderen. En nieuwe vrienden maken is lastig vind ik, op de sportschool merk ik het ook, het is allemaal heel vluchtig. Iedereen moet meteen door.
Ik denk ook niet dat ik echt introvert ben. Ik hang er tussenin... Ik vind op mezelf zijn heel fijn maar sommige dingen zijn zo gelopen en dat vind ik met periodes toch wel moeilijk merk ik. Als vrijgezel zonder kids ben je toch veel op jezelf aangewezen en dat voelt vaak goed maar niet altijd. Plus teleurstellingen in vriendschappen waardoor ik ook mezelf meer op mezelf ben gaan richten.
Verder heb ik geen bergen energie en moet ik dingen echt doseren, waardoor een druk sociaal leven niks voor mij zou zijn, maar ik mis soms wel iemand die me door en door kent, echt die diepere band.
Dingen veranderen, de meeste mensen settelen, krijgen kinderen en dan veranderen vriendschappen of ze gaan over.
Ik heb altijd een grote vriendenkring gehad, maar dat is door de jaren heen uit elkaar gevallen en iedereen van dat clubje is gesetteld met kinderen. En nieuwe vrienden maken is lastig vind ik, op de sportschool merk ik het ook, het is allemaal heel vluchtig. Iedereen moet meteen door.
Ik denk ook niet dat ik echt introvert ben. Ik hang er tussenin... Ik vind op mezelf zijn heel fijn maar sommige dingen zijn zo gelopen en dat vind ik met periodes toch wel moeilijk merk ik. Als vrijgezel zonder kids ben je toch veel op jezelf aangewezen en dat voelt vaak goed maar niet altijd. Plus teleurstellingen in vriendschappen waardoor ik ook mezelf meer op mezelf ben gaan richten.
Verder heb ik geen bergen energie en moet ik dingen echt doseren, waardoor een druk sociaal leven niks voor mij zou zijn, maar ik mis soms wel iemand die me door en door kent, echt die diepere band.
yesss wijzigde dit bericht op 22-04-2018 11:45
10.48% gewijzigd
zondag 22 april 2018 om 12:11
Dat heb ik ook nogal eens. Ik kan hoofd- en bijzaken moeilijk onderscheiden.
Ik herken het ook op mijn sportclub. Het contact is alleen kort over de sport zelf. Alleen tips krijgen of: "goed gespeeld." Ik voel ook helemaal geen band met die mensen verder. Idem dito met hobbycursussen die ik gedaan heb. Ik vind het lastig iets op te bouwen met iemand waar ik geen historie mee heb. Het is me slechts een paar keer gelukt, maar de helft van die vriendschappen is ook weer over. Introvert ben ik echt wel, maar vind het niet altijd leuk om wéér alleen te gaan als er iets te doen is. Wat dat betreft grijp ik er vaak naast.
zondag 22 april 2018 om 12:30
Mijn nostalgie neemt nogal extreme vormen aan. Ik kan bijvoorbeeld denken aan een vakantie van vroeger, of gewoon, naar school gaan, en dan echt een overweldigend gevoel krijgen van 'wauw, ik was toen zoveel gelukkiger'. Dat gevoel van vroeger ten opzichte van nu is zo anders.
Ik weet dat veel mensen niet kunnen wachten tot ze opgegroeid zijn en volwassen, maar ik was als kind en tiener veel gelukkiger dan nu. Ik ben nu ongelukkig durf ik wel te zeggen, al ruim 10 jaar.
Ik weet dat veel mensen niet kunnen wachten tot ze opgegroeid zijn en volwassen, maar ik was als kind en tiener veel gelukkiger dan nu. Ik ben nu ongelukkig durf ik wel te zeggen, al ruim 10 jaar.
zondag 22 april 2018 om 13:01
Ik heb het juist andersom. Ik ben nu gelukkiger dan in mijn tienerjaren. Ben toen zoveel gepest en was erg onzeker, en mijn jeugd was ook niet fantastisch.
Nu ben ik er veel sterker uitgekomen. Oké, ik ben er nog niet helemaal maar dat komt met de jaren wel goed.
Ik woon op mezelf (wel stukje begeleiding), heb studie weer opgepakt, ben een stuk zelfverzekerder geworden.
Nu ben ik er veel sterker uitgekomen. Oké, ik ben er nog niet helemaal maar dat komt met de jaren wel goed.
Ik woon op mezelf (wel stukje begeleiding), heb studie weer opgepakt, ben een stuk zelfverzekerder geworden.
zondag 22 april 2018 om 13:50
Heel herkenbaar. Eigenlijk mis ik mijn basisschooltijd al van het moment dat ik er af ben, inmiddels 20 jaar. De brugklas vond ik ook nog OK. Tot dan was ik het gelukkigst vooral in sociaal opzicht. Ik had geen zin in de middelbare school en volwassen worden. In inderdaad, het volwassen leven vind ik maar ingewikkeld. Ook ik heb zo'n "wauw-gevoel" bij herinneringen aan vroeger. Mijn oud-klasgenoten en vriendinnen van toen hebben dat blijkbaar niet. Op de reünie stonden ze echt versteld wat ik nog wist. Hen zegt die tijd minder dan mij. Zij zijn of lijken niet met vroeger bezig. Ik heb nu wel dingen die me gelukkig maken. Een auto, huisdieren, op mezelf wonen. Maar het zijn er gewoon minder dan toen.RégineFilange schreef: ↑22-04-2018 12:30Mijn nostalgie neemt nogal extreme vormen aan. Ik kan bijvoorbeeld denken aan een vakantie van vroeger, of gewoon, naar school gaan, en dan echt een overweldigend gevoel krijgen van 'wauw, ik was toen zoveel gelukkiger'. Dat gevoel van vroeger ten opzichte van nu is zo anders.
Ik weet dat veel mensen niet kunnen wachten tot ze opgegroeid zijn en volwassen, maar ik was als kind en tiener veel gelukkiger dan nu. Ik ben nu ongelukkig durf ik wel te zeggen, al ruim 10 jaar.
zondag 22 april 2018 om 17:22
Ik mis het geluksgevoel heel vaak, dat vind ik heel erg. Ik doe alles wel, onderneem de laatste tijd weer steeds meer, heb ook periodes dat het beter gaat en dan heb ik veel hoop. Ik sport veel en zolang ik wat bezig blijf gaat het wel. Maar het basis gevoel is zo veranderd tov vroeger. Dat vind ik wel moeilijk...
zondag 22 april 2018 om 17:36
Ja. Als ik denk aan een willekeurige vakantie van vroeger met mijn ouders, dan kan ik echt dat zorgeloze gevoel oproepen, dat intense verheugen op dingen, de spanning van dat je op een nieuwe plaats bent, het genieten van wat drinken in de schemering, dat allemaal. Dat was heel intens.
Op vakantie gaan kan nog steeds, maar het gevoel is daarbij helemaal anders. Ten eerste ben je zelf verantwoordelijk voor alles, er komt meer stress en gedoe bij kijken, en ik kan nu ook veel minder van genieten. Het voelt heel vaak niet meer speciaal, en dat geldt voor heel veel dingen, niet alleen vakanties.
Dit is deels doordat ik nu een angstiger en neerslachtiger persoon ben geworden, maar ik denk ook dat vrijwel iedereen dit wel ervaart bij het ouder worden (behalve dan mensen met een nare jeugd natuurlijk).
Dit is overigens misschien een zijspoor en heeft niet zoveel meer te maken met introvertie. sorry.
Op vakantie gaan kan nog steeds, maar het gevoel is daarbij helemaal anders. Ten eerste ben je zelf verantwoordelijk voor alles, er komt meer stress en gedoe bij kijken, en ik kan nu ook veel minder van genieten. Het voelt heel vaak niet meer speciaal, en dat geldt voor heel veel dingen, niet alleen vakanties.
Dit is deels doordat ik nu een angstiger en neerslachtiger persoon ben geworden, maar ik denk ook dat vrijwel iedereen dit wel ervaart bij het ouder worden (behalve dan mensen met een nare jeugd natuurlijk).
Dit is overigens misschien een zijspoor en heeft niet zoveel meer te maken met introvertie. sorry.
zondag 22 april 2018 om 18:08
Hier herken ik me wel in. Hoe meer ik bezig ben, hoe beter het voor me is.yesss schreef: ↑22-04-2018 17:22Ik mis het geluksgevoel heel vaak, dat vind ik heel erg. Ik doe alles wel, onderneem de laatste tijd weer steeds meer, heb ook periodes dat het beter gaat en dan heb ik veel hoop. Ik sport veel en zolang ik wat bezig blijf gaat het wel. Maar het basis gevoel is zo veranderd tov vroeger. Dat vind ik wel moeilijk...
Zat afgelopen week niet zo lekker in mijn vel (familie gedoe) en ik had een paar vrije dagen van stage. Lekker natuurlijk, maar ik kon zelfs niet genieten van het mooie weer, terwijl ik normaal als 1e naar buiten ren bij wijze van spreke. Ik zat binnen te netflixen.
Maar het gevaar van niets doen is weer dat ik dan somber word.
Aankomende week best veel dingen op de planning gelukkig.
zondag 22 april 2018 om 18:09
Hoe toevallig dat ik hier vandaag ook weer over aan het nadenken was, die zorgeloze jeugd. Als kind was ik misschien helemaal niet zo introvert als nu. Ik denk wel eens dat een aantal negatieve gebeurtenissen me meer introvert gemaakt hebben, zou dat kunnen?
Vroeger was ik op vakantie altijd het kind dat met iedereen contact zocht, spelletjes bedacht en iedereen uitnodigde in onze caravan. Ik had een aantal hele goede vriendinnetjes waar ik vroeger ontzettend veel mee heb ondernomen. Ik kan op sommige momenten (vandaag had ik zo'n moment) ontzettend verlangen naar die zorgeloze tijd. Iets kleins kan dat gevoel al opwekken: een liedje, een bepaalde geur of een specifiek geluid.
Soms denk ik wel eens, wanneer is alles nu zo veranderd? En ik heb er gewoon geen antwoord op.
Vroeger was ik op vakantie altijd het kind dat met iedereen contact zocht, spelletjes bedacht en iedereen uitnodigde in onze caravan. Ik had een aantal hele goede vriendinnetjes waar ik vroeger ontzettend veel mee heb ondernomen. Ik kan op sommige momenten (vandaag had ik zo'n moment) ontzettend verlangen naar die zorgeloze tijd. Iets kleins kan dat gevoel al opwekken: een liedje, een bepaalde geur of een specifiek geluid.
Soms denk ik wel eens, wanneer is alles nu zo veranderd? En ik heb er gewoon geen antwoord op.
zondag 22 april 2018 om 18:13
Vakanties vind ik ook veel gedoe. Maar ook eenmaal op de plek van bestemming is het niet meer wat het was. Zoals zwembaden in Centerparcs, flink achteruit gegaan. Kouder water, ook de bubbelbaden, de glijbanen gaan langzamer, kleinere golven. Volgens mij is dit echt zo en lijkt het niet alleen maar zo omdat ik ouder ben. Door het gebruik van natuursteen lijkt het ook kleiner.
Het schoolleven van toen mis ik niet zozeer. Had veel liever vakantie en huiswerk vond ik vreselijk. Maar alles eromheen. De leuke klas die ik had. De tijd waarin het afspeelde. De feestdagen vond ik toen veel knusser. De spanning of ik die cadeaus wel kreeg die ik gevraagd had.
Het schoolleven van toen mis ik niet zozeer. Had veel liever vakantie en huiswerk vond ik vreselijk. Maar alles eromheen. De leuke klas die ik had. De tijd waarin het afspeelde. De feestdagen vond ik toen veel knusser. De spanning of ik die cadeaus wel kreeg die ik gevraagd had.
hondenmens wijzigde dit bericht op 22-04-2018 18:17
4.86% gewijzigd
zondag 22 april 2018 om 18:17
Ja, dat denk ik wel. Bij mij is dat wel het geval tenminste.Fhemke schreef: ↑22-04-2018 18:09Hoe toevallig dat ik hier vandaag ook weer over aan het nadenken was, die zorgeloze jeugd. Als kind was ik misschien helemaal niet zo introvert als nu. Ik denk wel eens dat een aantal negatieve gebeurtenissen me meer introvert gemaakt hebben, zou dat kunnen?
Vroeger was ik op vakantie altijd het kind dat met iedereen contact zocht, spelletjes bedacht en iedereen uitnodigde in onze caravan. Ik had een aantal hele goede vriendinnetjes waar ik vroeger ontzettend veel mee heb ondernomen. Ik kan op sommige momenten (vandaag had ik zo'n moment) ontzettend verlangen naar die zorgeloze tijd. Iets kleins kan dat gevoel al opwekken: een liedje, een bepaalde geur of een specifiek geluid.
Soms denk ik wel eens, wanneer is alles nu zo veranderd? En ik heb er gewoon geen antwoord op.
Ik ben vroeger vaak gekleineerd door mijn moeder, en als ik een dag weg was geweest moest ik de volgende dag niks plannen van haar, om weer even tot rust te komen. Vond het eerst nergens op slaan maar achteraf gezien bleek dat wel te kloppen want ik was inderdaad de volgende dag erg moe. Nu had het ook te maken met prikkels denk ik (autistisch).
zondag 22 april 2018 om 18:50
Dat nostalgische heb ik ook. Ik herinner me veel uit mijn jeugd. Heerlijke, zorgeloze vakanties die eindeloos leken. Barbecuen aan de rivier, mooie natuur... vond het heerlijk. Ik geloof niet dat het me echt weemoedig maakt, ik probeer vooral dankbaar te zijn voor die tijd. Het was mooi en fijn. Tijden veranderen en dat is, hoewel het soms moeilijk is, ook wel weer mooi.
Nu? Tja... verschillend. Er zijn zeker nog mooie momenten (maar omdat ik vaak niet echt fit ben is het soms moeilijk om er écht van te genieten). Maar eigenlijk zou ik het toch vooral samenvatten met het woord: strijd. Op wat voor gebied vind ik lastig te zeggen: mijn tomeloze ambitie vs weinig aankunnen, met het alleen willen zijn maar tegelijk inderdaad iemand missen (naast mijn gezin) die me echt kent. Ligt ook aan grotendeels aan mezelf, laat niet snel het achterste van mijn tong zien.
En de snelheid waarmee mensen zich ontwikkelen (relatie, samenwonen, gezin enz.) terwijl die dingen bij mij echt totaal nog niet van de grond komen.
Nu? Tja... verschillend. Er zijn zeker nog mooie momenten (maar omdat ik vaak niet echt fit ben is het soms moeilijk om er écht van te genieten). Maar eigenlijk zou ik het toch vooral samenvatten met het woord: strijd. Op wat voor gebied vind ik lastig te zeggen: mijn tomeloze ambitie vs weinig aankunnen, met het alleen willen zijn maar tegelijk inderdaad iemand missen (naast mijn gezin) die me echt kent. Ligt ook aan grotendeels aan mezelf, laat niet snel het achterste van mijn tong zien.
En de snelheid waarmee mensen zich ontwikkelen (relatie, samenwonen, gezin enz.) terwijl die dingen bij mij echt totaal nog niet van de grond komen.
zondag 22 april 2018 om 19:07
Ja ik! Ik heb er meerdere gedaan en heb er echt baat bij gehad.
zondag 22 april 2018 om 19:14
Kan je misschien in het kort uitleggen hoe het in zijn werking gaat? Is het bijvoorbeeld heel theoretisch? Want ik weet van me zelf dat ik niet zo makkelijk gepusht wordt zeg maar.Kwebbeltje91 schreef: ↑22-04-2018 19:07Ja ik! Ik heb er meerdere gedaan en heb er echt baat bij gehad.
zondag 22 april 2018 om 19:17
Oh even denken hoor. Ik was toen een jaar of 18 toen ik mijn laatste had, en ik kon me nog herinneren dat we vooral rollenspellen deden. Eerst een stukje theorie, dan rollenspel en dan evalueren.
maandag 23 april 2018 om 14:04
Ik denk dat dit bij mij inderdaad ook het geval is. Vervelend dat je vroeger vaak gekleineerd bent door je moeder, ik kan me voorstellen dat dit invloed heeft gehad op je ontwikkeling. Dat van die prikkels herken ik ook wel, als het er teveel zijn kun je me aan het eind van de dag opvegen. Ik denk dat veel introverte mensen dit hebben, we trekken ons graag even terug om op te laden (ik wel in ieder geval).Kwebbeltje91 schreef: ↑22-04-2018 18:17Ja, dat denk ik wel. Bij mij is dat wel het geval tenminste.
Ik ben vroeger vaak gekleineerd door mijn moeder, en als ik een dag weg was geweest moest ik de volgende dag niks plannen van haar, om weer even tot rust te komen. Vond het eerst nergens op slaan maar achteraf gezien bleek dat wel te kloppen want ik was inderdaad de volgende dag erg moe. Nu had het ook te maken met prikkels denk ik (autistisch).
Wat bij mij ook veel invloed gehad heeft, is het ervaren van negatieve 'vriendschappen'. Op een of andere manier trok ik altijd de verkeerde mensen aan (dit was rond mijn middelbare schooltijd) waardoor ik het veel meer kon waarderen om thuis (veilig) alleen op mijn kamer te gaan zitten. En het gekke was dat ik vaak genoeg juist die kamer uit wilde om dingen te gaan doen, ik had alleen niemand die me begreep (dacht ik toen).
maandag 23 april 2018 om 22:03
Dagdromer, je slaat de spijker op zijn kop. Had het niet beter kunnen omschrijven... Ik wil heel veel, maar dingen komen ook langzaam en moeilijk van de grond.
Ben wel heel erg aan het veranderen, maar het is hard werken om bepaalde patronen/angsten te doorbreken.
Ik weet wel dat ik erdoorheen wil, want ik wil eigenlijk meer dan wat het leven mij de laatste jaren te bieden heeft. En eigenlijk vind ik ook dat ik het verdien om gelukkig te zijn... En dat is wel weer een heel positief gevoel tov de afgelopen jaren
Ben wel heel erg aan het veranderen, maar het is hard werken om bepaalde patronen/angsten te doorbreken.
Ik weet wel dat ik erdoorheen wil, want ik wil eigenlijk meer dan wat het leven mij de laatste jaren te bieden heeft. En eigenlijk vind ik ook dat ik het verdien om gelukkig te zijn... En dat is wel weer een heel positief gevoel tov de afgelopen jaren
maandag 23 april 2018 om 22:17
En ik herken me weer in jouw verhaal, alsof ik het zelf geschreven heb. Als ik eens een vriendinnetje mee naar huis nam, vond mijn moeder dat nooit goed want bij dat vriendinnetje thuis ging het ook niet zo goed. Daar baalde ik altijd zo van, had ik eens iemand om mee te nemen, keurden ze het weer af. Vonden ze het gek dat ik geen vriendinnen overhield op deze manier?Fhemke schreef: ↑23-04-2018 14:04Ik denk dat dit bij mij inderdaad ook het geval is. Vervelend dat je vroeger vaak gekleineerd bent door je moeder, ik kan me voorstellen dat dit invloed heeft gehad op je ontwikkeling. Dat van die prikkels herken ik ook wel, als het er teveel zijn kun je me aan het eind van de dag opvegen. Ik denk dat veel introverte mensen dit hebben, we trekken ons graag even terug om op te laden (ik wel in ieder geval).
Wat bij mij ook veel invloed gehad heeft, is het ervaren van negatieve 'vriendschappen'. Op een of andere manier trok ik altijd de verkeerde mensen aan (dit was rond mijn middelbare schooltijd) waardoor ik het veel meer kon waarderen om thuis (veilig) alleen op mijn kamer te gaan zitten. En het gekke was dat ik vaak genoeg juist die kamer uit wilde om dingen te gaan doen, ik had alleen niemand die me begreep (dacht ik toen).
