Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
woensdag 16 mei 2018 om 22:28
Dat hoe ik me voel, dat dat heel normaal is. Ook hoe het proces verloopt, alles door elkaar. Ja, op zich niets nieuws, maar meer een bevestiging. Ik heb al een paar mensen gehad die zeiden dat ik maar naar de huisarts moest omdat ik zo verdrietig kan zijn. Dit boekje bevestigt dat er helemaal niets geks is aan mijn verdriet.hoibloesem schreef: ↑16-05-2018 20:49Oh nou ben ik ook benieuwd naar dat boek.... Wat spreekt je er in aan?
donderdag 17 mei 2018 om 03:37
Dat is heel goed om te weten, Lady-Day. En ik denk dat het voor heel veel van ons geldt. Niets is geks aan ons. Ons verdriet en ons verlies is er, in vele vormen. Zeker de eerste tijd, het eerste jaar, is het moeilijkste, zegt men. De rauwe rouw, noemde iemand het eerder.
We moeten er doorheen. Helaas hoort dit ook bij het leven. Mensen gaan dood en we hebben hiermee te dealen. Ergens geloof ik dat het in ons DNA staat opgeslagen hoe we met de dood en verlies moeten omgaan. De tijd is onze healer. Echter, In onze Westerse cultuur wordt de dood en rouw vaak weggedrukt. Er wordt vaak heel ongemakkelijk over gedaan en we weten niet meer wat ‘normaal rouwen’ is. Snel terug naar de orde van de dag allemaal en vooral niet je zwakke kant laten zien.
Terwijl elkaar steunen, samen openlijk huilen en eindeloos praten over het verlies juist zo belangrijk is. De eerste periode en ook daarna. Ik heb een paar keer meegemaakt hoe de maories met de dood omgaan en er ging een wereld voor mij open. Tijdens een tangi (uitvaartperiode) en daarna. Het is een onderdeel van het dagelijks leven bijna. Bij officiele vergaderingen en openingen e.d. worden vaak de voorvaderen herdacht. Ongeacht de religie, ze horen nog steeds bij het leven. Het is ook heel normaal dat je bij iemand in de rouw samen eerst een potje jankt, ook al ken je de overledene niet of nauwelijks. Het is een soort erkenning van hun verlies.
We moeten er doorheen. Helaas hoort dit ook bij het leven. Mensen gaan dood en we hebben hiermee te dealen. Ergens geloof ik dat het in ons DNA staat opgeslagen hoe we met de dood en verlies moeten omgaan. De tijd is onze healer. Echter, In onze Westerse cultuur wordt de dood en rouw vaak weggedrukt. Er wordt vaak heel ongemakkelijk over gedaan en we weten niet meer wat ‘normaal rouwen’ is. Snel terug naar de orde van de dag allemaal en vooral niet je zwakke kant laten zien.
Terwijl elkaar steunen, samen openlijk huilen en eindeloos praten over het verlies juist zo belangrijk is. De eerste periode en ook daarna. Ik heb een paar keer meegemaakt hoe de maories met de dood omgaan en er ging een wereld voor mij open. Tijdens een tangi (uitvaartperiode) en daarna. Het is een onderdeel van het dagelijks leven bijna. Bij officiele vergaderingen en openingen e.d. worden vaak de voorvaderen herdacht. Ongeacht de religie, ze horen nog steeds bij het leven. Het is ook heel normaal dat je bij iemand in de rouw samen eerst een potje jankt, ook al ken je de overledene niet of nauwelijks. Het is een soort erkenning van hun verlies.
donderdag 17 mei 2018 om 07:32
Mooi zeg, die Maori rituelen.
Ja, in de westerse cultuur is het inderdaad wel wat anders. Ik denk dat ik me daarom zo'n 'freak' kan voelen. In het boekje staat ook een stukje over steeds je verhaal willen doen. Zo herkenbaar! Ik had die behoefte heel sterk in het begin. Het hele verhaal van A tot Z vertellen. Aan een ieder die het wilde horen, maar ook niet wilde horen. Het voelde echt zuiverend of zo. Ik heb het nog steeds, die drang naar vertellen, maar het zijn nu meer bepaalde stukjes. Niet meer het hele lange verhaal wat eigenlijk in 2015 al begon.
En inderdaad, bij ons wordt de rouw weggedrukt. Bij ons in de CAO staat ook dat je voor de dood van een ouder 2 dagen vrij krijgt: de dag van overlijden en de dag van crematie. En als je dan de crematie moet regelen, dan krijg je die dagen er tussen ook vrij. De dag na de crematie word je weer gewoon fris en fruitig op je werk verwacht. Dit geldt ook voor een partner, trouwens. In de praktijk wordt hier veel flexibeler mee omgegaan hoor, maar na een week of zo hoor je je toch echt wel weer te melden, anders ben je ziek en moet je naar de bedrijfsarts. (Heel gechargeerd gezegd hoor.)
Mijn vriend is gisteravond gekomen, die blijft een paar dagen. Dat vind ik heel fijn. Hij is een heel rustig, stabiel type. Ik praat weinig met hem over mijn vader, maar het is gewoon heel fijn als hij er is.
Ik werd vanochtend dan ook voor het eerst in dagen okay wakker. Ik denk dat het zeker 5 minuten duurde voordat ik aan mijn vader moest denken. Het klinkt stom, dat die 5 minuten zo veel betekenis hebben, maar de afgelopen week was het tranen nog voordat ik beide ogen open had. Toch weer mooi meegenomen.
Hopelijk komt er vandaag weer wat werk uit mijn handen. Voel me daar ook wel schuldig over, ik draai echt op halve capaciteit.
Voor iedereen die het vandaag nodig heeft een dikke
Ja, in de westerse cultuur is het inderdaad wel wat anders. Ik denk dat ik me daarom zo'n 'freak' kan voelen. In het boekje staat ook een stukje over steeds je verhaal willen doen. Zo herkenbaar! Ik had die behoefte heel sterk in het begin. Het hele verhaal van A tot Z vertellen. Aan een ieder die het wilde horen, maar ook niet wilde horen. Het voelde echt zuiverend of zo. Ik heb het nog steeds, die drang naar vertellen, maar het zijn nu meer bepaalde stukjes. Niet meer het hele lange verhaal wat eigenlijk in 2015 al begon.
En inderdaad, bij ons wordt de rouw weggedrukt. Bij ons in de CAO staat ook dat je voor de dood van een ouder 2 dagen vrij krijgt: de dag van overlijden en de dag van crematie. En als je dan de crematie moet regelen, dan krijg je die dagen er tussen ook vrij. De dag na de crematie word je weer gewoon fris en fruitig op je werk verwacht. Dit geldt ook voor een partner, trouwens. In de praktijk wordt hier veel flexibeler mee omgegaan hoor, maar na een week of zo hoor je je toch echt wel weer te melden, anders ben je ziek en moet je naar de bedrijfsarts. (Heel gechargeerd gezegd hoor.)
Mijn vriend is gisteravond gekomen, die blijft een paar dagen. Dat vind ik heel fijn. Hij is een heel rustig, stabiel type. Ik praat weinig met hem over mijn vader, maar het is gewoon heel fijn als hij er is.
Ik werd vanochtend dan ook voor het eerst in dagen okay wakker. Ik denk dat het zeker 5 minuten duurde voordat ik aan mijn vader moest denken. Het klinkt stom, dat die 5 minuten zo veel betekenis hebben, maar de afgelopen week was het tranen nog voordat ik beide ogen open had. Toch weer mooi meegenomen.
Hopelijk komt er vandaag weer wat werk uit mijn handen. Voel me daar ook wel schuldig over, ik draai echt op halve capaciteit.
Voor iedereen die het vandaag nodig heeft een dikke
donderdag 17 mei 2018 om 10:38
Lady: dank voor je uitleg over het boek. Dat staat idd ook zo in het boek dat ik nu (weer) lees van Elisabeth Kubler Ross. Dat alle fases door elkaar lopen. Soms kan het per dag, uur en zelfs minuten verschillen. En ook dat over telkens je verhaal willen doen. Ik heb dat wat minder gehad maar dat komt denk doordat ons leven daarna een grote nieuwe wending kreeg. Mooie wending maar ook erg intensief en sprak helaas toen niet zoveel mensen. Ik denk dat dat er nu meer bij me uitkomt. Ik denk ook meer terug aan hoe het gegaan is en idd meer praat/schrijf behoefte. Komt ook omdat hij in deze tijd ziek werd roept zoveel herinneringen op.
Die herkenning is zo fijn he? Ik heb dat ook. En ook elke x weer die bevestiging nodig dat het ‘normaal’ is wat ik voel of juist niet voel.
Teun: idd rouw wordt hier echt weggestopt... daar wil men denk geen tijd aan besteden. Is lastig (vooral voor veel bedrijven) en het leven moet leuk zijn... maar dat is natuurlijk niet.
Ook tijd is een factor die mee speeld. Rouwen kost tijd en mee leven en mee rouwen ook. Die tijd is er vaak niet of kan/ wil men niet vrij maken. En angst is denk ook een factor.... als jij weer na een week kan werken dan zal ‘ik’ als het me overkomt dat vast ook kunnen.. dus een verlies in je leven valt best mee, ontregeld niet alles in je leven.
Alleen doet het dat wel!! Het zet alles op zn kop. Het doet pijn, het is zwaar, het gaat heel diep, je bent intens verdrietig, vermoeid een deel van jezelf kwijt. Je moet weer leren om te leven met deze nieuwe realitieit. En dat kost kost veel tijd, energie, tranen enz. En erkenning en herkenning daarin vinden is zo fijn.
Ik liep vandaag langs mn tuin en zag aardig wat onkruid aan de buitenkant bij de schutting en dacht: Ha fijn, onkruid dat kan ik dan mooi weg halen een dezer dagen. Lekker buiten bezig zijn. Zo keek ik eerst zeker niet naar onkruid
.
Die herkenning is zo fijn he? Ik heb dat ook. En ook elke x weer die bevestiging nodig dat het ‘normaal’ is wat ik voel of juist niet voel.
Teun: idd rouw wordt hier echt weggestopt... daar wil men denk geen tijd aan besteden. Is lastig (vooral voor veel bedrijven) en het leven moet leuk zijn... maar dat is natuurlijk niet.
Ook tijd is een factor die mee speeld. Rouwen kost tijd en mee leven en mee rouwen ook. Die tijd is er vaak niet of kan/ wil men niet vrij maken. En angst is denk ook een factor.... als jij weer na een week kan werken dan zal ‘ik’ als het me overkomt dat vast ook kunnen.. dus een verlies in je leven valt best mee, ontregeld niet alles in je leven.
Alleen doet het dat wel!! Het zet alles op zn kop. Het doet pijn, het is zwaar, het gaat heel diep, je bent intens verdrietig, vermoeid een deel van jezelf kwijt. Je moet weer leren om te leven met deze nieuwe realitieit. En dat kost kost veel tijd, energie, tranen enz. En erkenning en herkenning daarin vinden is zo fijn.
Ik liep vandaag langs mn tuin en zag aardig wat onkruid aan de buitenkant bij de schutting en dacht: Ha fijn, onkruid dat kan ik dan mooi weg halen een dezer dagen. Lekker buiten bezig zijn. Zo keek ik eerst zeker niet naar onkruid
.
donderdag 17 mei 2018 om 11:01
Dat is het enige waar ik echt boos om kon worden. Dat niemand ooit verteld had hoe moeilijk rouw kan zijn. Nu wee tik dat dat niet zo is. Je weet het ook niet als je het niet kent. En net als met pijn, vergeet je weer je diepste rouw. Nouja...het ebt wat weg.
Ik had laatst mailcontact met iemand waarvan ik had gehoord dat haar moeder was overleden.We hebben lang heen en weer gemaild. Ik merkte dat zij bang was voor wat er komen ging. Ik betrapte mezelf erop dat ik wilde zeggen dat het zwaar is maar dat het ook weer beter zou gaan. Toch die positieve draai eraan geven. Ik moest mezelf echt dwingen om te zeggen hoe zwaar ik het heb gehad.
Ik deelde het destijds heel erg met mensen ik vertelde hoe moeilijk ik het had, dat ik vaak in paniek was bij de gedachte 'nooit meer'. En nog vele meer. Mensen schrokken daar vaak van denk ik. Maar dat boeide me niet. Mensen mogen weten hoe zwaar rouwen is. En vele mensen weten wat rouwen is dus er kwamen ook vaak mooie gesprekken uit voort.
Maar vele gesprekken brachten me niks. Lag ook vooral aan mezelf. Het gemis en verdriet zijn zo groots dat ik het ook niet goed kon uitleggen. Niet het geheel.
En mensen reageren op wat je zegt...maar wat ik zei was altijd maar een stukje. Hoe kan je uitleggen dat je er de hele dag mee bezig bent. Hoe kan je uitleggen wat er allemaal in je hoofd speelt? Het is ook moeilijk om een rouwende te begrijpen denk ik.
De aandacht is er niet of nauwelijks. Heel bizar vind ik dat. Als is het soms maar ene opmerking. Over mijn moeder wordt bijna nooit meer gepraat. Soms zegt iemand het wel; ik moet nog zo vaak aan je moeder denken...dat doet me dan zo goed.
Vroege liep een familie van een overleden een jaar lang in het zwart, of werd het huis gemerkt. Wel mooi eigenlijk.
Ik had laatst mailcontact met iemand waarvan ik had gehoord dat haar moeder was overleden.We hebben lang heen en weer gemaild. Ik merkte dat zij bang was voor wat er komen ging. Ik betrapte mezelf erop dat ik wilde zeggen dat het zwaar is maar dat het ook weer beter zou gaan. Toch die positieve draai eraan geven. Ik moest mezelf echt dwingen om te zeggen hoe zwaar ik het heb gehad.
Ik deelde het destijds heel erg met mensen ik vertelde hoe moeilijk ik het had, dat ik vaak in paniek was bij de gedachte 'nooit meer'. En nog vele meer. Mensen schrokken daar vaak van denk ik. Maar dat boeide me niet. Mensen mogen weten hoe zwaar rouwen is. En vele mensen weten wat rouwen is dus er kwamen ook vaak mooie gesprekken uit voort.
Maar vele gesprekken brachten me niks. Lag ook vooral aan mezelf. Het gemis en verdriet zijn zo groots dat ik het ook niet goed kon uitleggen. Niet het geheel.
En mensen reageren op wat je zegt...maar wat ik zei was altijd maar een stukje. Hoe kan je uitleggen dat je er de hele dag mee bezig bent. Hoe kan je uitleggen wat er allemaal in je hoofd speelt? Het is ook moeilijk om een rouwende te begrijpen denk ik.
De aandacht is er niet of nauwelijks. Heel bizar vind ik dat. Als is het soms maar ene opmerking. Over mijn moeder wordt bijna nooit meer gepraat. Soms zegt iemand het wel; ik moet nog zo vaak aan je moeder denken...dat doet me dan zo goed.
Vroege liep een familie van een overleden een jaar lang in het zwart, of werd het huis gemerkt. Wel mooi eigenlijk.
donderdag 17 mei 2018 om 12:32
Ja, precies. Waarom leren we niet op school over rouw? Ik had werkelijk waar geen enkel idee hoe dit zou zijn en wat ik kon verwachten. Mijn moeder praatte er ook weinig over. Ze zei wel eens dat ze haar vader (3 jaar geleden overleden) miste en dat ze nog veel aan hem dacht, maar dat was het wel. Ik heb pas recent van haar gehoord hoe moeilijk ze het er mee gehad heeft.
En ja, ik denk dat je de allerscherpste kantjes op een moment wel vergeet, idd net als met pijn.
Er wordt van je verwacht dat je snel weer doorgaat met het leven alsof er niets gebeurd is. Ik weet zeker dat mensen in mijn omgeving ook denken dat ik er heel goed mee omga, dat ik mijn leven goed oppak. En zo zullen er vele andere rouwenden zijn waarvan we denken dat het zo goed gaat, maar die van binnen schreeuwen van verdriet.
En ja, ik denk dat je de allerscherpste kantjes op een moment wel vergeet, idd net als met pijn.
Er wordt van je verwacht dat je snel weer doorgaat met het leven alsof er niets gebeurd is. Ik weet zeker dat mensen in mijn omgeving ook denken dat ik er heel goed mee omga, dat ik mijn leven goed oppak. En zo zullen er vele andere rouwenden zijn waarvan we denken dat het zo goed gaat, maar die van binnen schreeuwen van verdriet.
donderdag 17 mei 2018 om 14:50
Maar ik weet niet zo goed wat ik dan zou willen. ik ben nu 1 jaar en 4 maanden verder alweer. En eigenlijk weet ik niet zo goed meer wat ik erover moet zeggen. ik mis haar zo, ik voel me rot, etc. heb ik ik al zo vaak gezegd. Alles is ook wel ene beetje gezegd. En toch gaat het niet weg.
Ik hoef er ook niet echt over te praten maar het zou wel fijn zijn als mensen, door 1 zin laten weten dat ze het niet vergeten zijn. Dat zou ik al genoeg vinden.
ik denk nu dat mensen het niet willen aanwakkeren en ik denk dat het voor vele mensen ook al weer ver weg is. Er zijn uiteindelijk maar een een aantal mensen die je echt missen als je weg bent.
Ik hoef er ook niet echt over te praten maar het zou wel fijn zijn als mensen, door 1 zin laten weten dat ze het niet vergeten zijn. Dat zou ik al genoeg vinden.
ik denk nu dat mensen het niet willen aanwakkeren en ik denk dat het voor vele mensen ook al weer ver weg is. Er zijn uiteindelijk maar een een aantal mensen die je echt missen als je weg bent.
donderdag 17 mei 2018 om 21:10
Inderdaad geestig, Sinala! Ja, zo is het wel natuurlijk.
Over dat leren... ja, ik had het wel fijn gevonden als ik eerder had geweten hoe ik met een rouwend iemand om moet gaan. Ik ging het ook altijd uit de weg hoor. Wilde er niet naar vragen omdat ik bang was dat iemand dan verdrietig zou zijn. Maar dat is diegene al. En dat je niet weet wat je moet zeggen en dan maar iets doms mompelt. Ik weet nu dat je helemaal niet met iets hoogdravends aan hoeft te komen. Een knuffel of gewoon erkenning dat je het zo naar vindt voor die ander is vaak al genoeg.
Over dat leren... ja, ik had het wel fijn gevonden als ik eerder had geweten hoe ik met een rouwend iemand om moet gaan. Ik ging het ook altijd uit de weg hoor. Wilde er niet naar vragen omdat ik bang was dat iemand dan verdrietig zou zijn. Maar dat is diegene al. En dat je niet weet wat je moet zeggen en dan maar iets doms mompelt. Ik weet nu dat je helemaal niet met iets hoogdravends aan hoeft te komen. Een knuffel of gewoon erkenning dat je het zo naar vindt voor die ander is vaak al genoeg.
donderdag 17 mei 2018 om 21:24
Ik vond t toch allemaal verdomd moeilijk weer deze week. Jarig, moederdag, sleutel van ons huis ingeleverd dus weer ergens afscheid van moeten nemen... iets wat ik gewoon altijd erg moeilijk vind. Het voelt allemaal wel anders dan vorig jaar toen was alles voor de eerste keer maar toch doet het nog wel heel erg pijn. Voel nu vandaag weer wat rust in mijn hoofd gelukkig.
donderdag 17 mei 2018 om 22:21
Ik wil bijna 'gelukkig' zeggen.... niet voor jou natuurlijk. Heel rot dat je je weer zo rot voelt. Maar ik heb het ook. Voelde me al een beetje 'raar'.... Het ging echt een tijdje beter. En ik ben nu ook echt niet meer zo van de rel als in het begin. Maar ik huil weer elke dag om haar. Wel alleen, dat wel. En ik kan mijn gedachten er weer vanaf halen. Maar het verdriet en vooral het gemis is weer groots aanwezig.infinity37 schreef: ↑17-05-2018 21:24Ik vond t toch allemaal verdomd moeilijk weer deze week. Jarig, moederdag, sleutel van ons huis ingeleverd dus weer ergens afscheid van moeten nemen... iets wat ik gewoon altijd erg moeilijk vind. Het voelt allemaal wel anders dan vorig jaar toen was alles voor de eerste keer maar toch doet het nog wel heel erg pijn. Voel nu vandaag weer wat rust in mijn hoofd gelukkig.
Vermoeiend is het ook he? Mijn nichtje zegt het al steeds; de eerste 2 jaar zijn het moeilijkste....
is ook veel allemaal bij jou. Hier ook veel verandering en van alles aan de hand. Dan mis ik mijn moeder het ergste. Dan wil ik zo graag weer dingen met haar bespreken. En dat kan dan niet. Blegghhh.
Hou je haaks Infinity. Knuffel
vrijdag 18 mei 2018 om 07:51
Dat van dat 'gelukkig' snap ik wel. Als ik mij weer eens heel verdrietig voel en ik schiet in slachtoffermodus en vraag me af waarom mij (ons, als in ons gezin) dit moest overkomen dan denk ik vaak aan mijn beste vriendin, haar vader is een half jaar geleden ook na een kort maar heftig ziekbed overleden aan longkanker. Dat klinkt heel raar misschien maar dan voel ik me toch even minder eenzaam.
En met veranderingen lijkt me dat helemaal heftig. Mijn moeder wilde eerst meteen verhuizen naar iets kleiners en dichter bij mij. Toen ik daar echt over nadacht kreeg ik het benauwd. Dan zou ik nooit meer in 'zijn' huis kunnen zijn. Gelukkig blijft ze nog even maar het lijkt me zo raar als mijn moeder in een huis zou wonen waar hij nooit geweest is.
En met veranderingen lijkt me dat helemaal heftig. Mijn moeder wilde eerst meteen verhuizen naar iets kleiners en dichter bij mij. Toen ik daar echt over nadacht kreeg ik het benauwd. Dan zou ik nooit meer in 'zijn' huis kunnen zijn. Gelukkig blijft ze nog even maar het lijkt me zo raar als mijn moeder in een huis zou wonen waar hij nooit geweest is.
vrijdag 18 mei 2018 om 09:01
Sinala: goed stukje daar moet ik oom om glim)lachen.
Infinity: heftige week voor je zeg. Begrijpelijk dat zwaar is. Goed dat je nu weer wat rust ervaart in je hoofd.
Noerie: laat maar stromen die tranen...
Ik heb op moment last boosheid. Weet nooit zo goed wat ik daar mee moet... zo maar ff kijken of ik ergens op kan meppen met kussen ofzo.
Ik kwam gisteren 2 mooie liedjes tegen over rouw/de dood. Mag je hier evt links naar youtube plaatsen? ( zijn wel tranen trekkers)
Gisteren had ik best een goede dag. Ook goed om te vermelden lijkt me. Ik had wat meer energie ( einde middag wel op) en voelde me wat lichter. Kon ook wat beter denken aan mn vader met soms een ander gevoel dan alleen pijn en verdriet. Weet niet goed te omschrijven. Een soort berusting ofzo.
Infinity: heftige week voor je zeg. Begrijpelijk dat zwaar is. Goed dat je nu weer wat rust ervaart in je hoofd.
Noerie: laat maar stromen die tranen...
Ik heb op moment last boosheid. Weet nooit zo goed wat ik daar mee moet... zo maar ff kijken of ik ergens op kan meppen met kussen ofzo.
Ik kwam gisteren 2 mooie liedjes tegen over rouw/de dood. Mag je hier evt links naar youtube plaatsen? ( zijn wel tranen trekkers)
Gisteren had ik best een goede dag. Ook goed om te vermelden lijkt me. Ik had wat meer energie ( einde middag wel op) en voelde me wat lichter. Kon ook wat beter denken aan mn vader met soms een ander gevoel dan alleen pijn en verdriet. Weet niet goed te omschrijven. Een soort berusting ofzo.
vrijdag 18 mei 2018 om 10:07
Hoibloesem, die goede of 'best goede' dagen zijn het zeker waard om te vermelden. Dat zijn kleine lichtjes die je vertellen dat het toch weer goed gaat komen. Ja, dat is een soort berusting, een welkome afleiding van de pijn en verdriet.
Volgens mij mag je wel linken naar youtube hoor.
Van sommige liedjes krijg ik nu echt kippenvel. Ik had van de week Spotify aan en toen kwam er een nummer van Frank Boeijen op: de piano van Beethoven. Zo'n mooie tekst en vooral dit stukje:
In de hemel loste jij op
Als een ster die valt
Maar ik heb geen wens
gedaan ik las
de lijnen in mijn hand
Die wijzen nog steeds naar jou
De Piano van Beethoven
Doet er het zwijgen toe
Alleen de naald die krast
Jouw naam in mijn hart
Daar kan ik dan supersentimenteel van worden.
Of dat nummer van Maaike Ouboter: 'dat ik je mis'. Daar kan ik echt niet zonder tranen naar luisteren.
Volgens mij mag je wel linken naar youtube hoor.
Van sommige liedjes krijg ik nu echt kippenvel. Ik had van de week Spotify aan en toen kwam er een nummer van Frank Boeijen op: de piano van Beethoven. Zo'n mooie tekst en vooral dit stukje:
In de hemel loste jij op
Als een ster die valt
Maar ik heb geen wens
gedaan ik las
de lijnen in mijn hand
Die wijzen nog steeds naar jou
De Piano van Beethoven
Doet er het zwijgen toe
Alleen de naald die krast
Jouw naam in mijn hart
Daar kan ik dan supersentimenteel van worden.
Of dat nummer van Maaike Ouboter: 'dat ik je mis'. Daar kan ik echt niet zonder tranen naar luisteren.
zaterdag 19 mei 2018 om 01:14
Schitterend liedje, Lady-Day. Alleen van deze woorden kreeg ik al een brok in mijn keel. Ik heb zojuist weer even het hele liedje gehoord. Wat heeft Frank Boeijen toch een prachtige stem. De Verzoenig blijft altijd mijn favoriet. Mijn moeder luisterde ook altijd graag naar hem.
Fijn dat het met een paar van jullie iets beter lijkt te gaan en wat berusting vinden, al zal het vast een momentopname zijn. Die rouwfases blijven toch door elkaar lopen, he. Ik herken het wel. Op het moment dat je denkt dat het juist weer wat beter wat, triggert er iets en gelijk ben ik weer terug in mijn verdriet. Of boos, of moe. Maar langzaam gaat het wel beter.
Fijn dat het met een paar van jullie iets beter lijkt te gaan en wat berusting vinden, al zal het vast een momentopname zijn. Die rouwfases blijven toch door elkaar lopen, he. Ik herken het wel. Op het moment dat je denkt dat het juist weer wat beter wat, triggert er iets en gelijk ben ik weer terug in mijn verdriet. Of boos, of moe. Maar langzaam gaat het wel beter.
zaterdag 19 mei 2018 om 01:24
Over muziek gesproken, afgelopen maanden heb ik er zoveel aan gehad. Als ik radeloos was, diepverdrietig, zocht naar een manier om over die berg van emoties te komen, bepaalde nummers hielpen mij dan echt verder.
Wat echt een heel bijzonder nummer voor mij is, is ‘Supermarket flowers’ van Ed Sheeren. Mijn moeder was net overleden en ik dolde die eerste nacht als een gek rond. Mijn lieve dochter stuurde toen dat liedje naar me en zei dat ik het misschien wel mooi zou vinden. Ik kende het verder niet. Maar mijn god, wat heb ik toen gehuild. Het raakte precies de juiste snaar.
Wat echt een heel bijzonder nummer voor mij is, is ‘Supermarket flowers’ van Ed Sheeren. Mijn moeder was net overleden en ik dolde die eerste nacht als een gek rond. Mijn lieve dochter stuurde toen dat liedje naar me en zei dat ik het misschien wel mooi zou vinden. Ik kende het verder niet. Maar mijn god, wat heb ik toen gehuild. Het raakte precies de juiste snaar.
zaterdag 19 mei 2018 om 07:50
Inderdaad, mooi nummer van Ed Sheeran!
Heel langzaam begin ik me te realiseren dat als ik me heel verdrietig voel, dat dat niet voor altijd is. En ook als ik me beter voel, dan weet ik dat ik toch weer een golf van verdriet kan verwachten.
Gisterochtend duurde het toch zeker wel een kwartier voordat ik aan mijn vader moest denken. Vanochtend was het de eerste gedachte.
Ik heb dit echt zwaar onderschat, dit rouwproces. Toen hij net overleden was, de eerste weken, was ik soms bijna euforisch. Ik was zo blij dat hij niet meer hoefde te lijden. Ik dacht echt dat ik het ergste gehad had. En misschien is dat ook wel zo. Ik kon het echt niet meer aanzien hoe hij overal hulp bij nodig had. Zelfs om anders te gaan liggen moesten er 2 verpleegkundigen bijkomen want hij had doorlig plekken. Zijn gezicht helemaal vertrokken van de pijn, als hij dacht dat wij niet naar hem keken (als we wel keken kregen we een lach).
Ik heb echt wel momenten van berusting. En nog steeds momenten van groot ongeloof. Op een dag gaan er ook weer leuke dingen gebeuren die ik dan met hem wil delen. Dat lijkt me ook heel moeilijk.
Vandaag ben ik alleen. Dat zijn altijd de meest miserabele dagen voor mij. Dat is wel bijzonder, want ik ben normaal gesproken heel graag alleen. Dat 'zitten en voelen' daar ben ik wel een beetje klaar mee. Ik ga eens wat afleiding bedenken voor vandaag.
Voor iedereen die het nodig heeft een
Heel langzaam begin ik me te realiseren dat als ik me heel verdrietig voel, dat dat niet voor altijd is. En ook als ik me beter voel, dan weet ik dat ik toch weer een golf van verdriet kan verwachten.
Gisterochtend duurde het toch zeker wel een kwartier voordat ik aan mijn vader moest denken. Vanochtend was het de eerste gedachte.
Ik heb dit echt zwaar onderschat, dit rouwproces. Toen hij net overleden was, de eerste weken, was ik soms bijna euforisch. Ik was zo blij dat hij niet meer hoefde te lijden. Ik dacht echt dat ik het ergste gehad had. En misschien is dat ook wel zo. Ik kon het echt niet meer aanzien hoe hij overal hulp bij nodig had. Zelfs om anders te gaan liggen moesten er 2 verpleegkundigen bijkomen want hij had doorlig plekken. Zijn gezicht helemaal vertrokken van de pijn, als hij dacht dat wij niet naar hem keken (als we wel keken kregen we een lach).
Ik heb echt wel momenten van berusting. En nog steeds momenten van groot ongeloof. Op een dag gaan er ook weer leuke dingen gebeuren die ik dan met hem wil delen. Dat lijkt me ook heel moeilijk.
Vandaag ben ik alleen. Dat zijn altijd de meest miserabele dagen voor mij. Dat is wel bijzonder, want ik ben normaal gesproken heel graag alleen. Dat 'zitten en voelen' daar ben ik wel een beetje klaar mee. Ik ga eens wat afleiding bedenken voor vandaag.
Voor iedereen die het nodig heeft een
zondag 20 mei 2018 om 13:13
Muziek troost, al jaren fan van Frank Boeyen, na het overlijden van mijn vader vond ik Vaderland heel mooi, mijn vader heeft een binnenvaartschip gehad. En dan de zin Vaderland, waterland, vaderland zonder vader.. Het nummer geen kind meer van Karin Bloemen vind ik heel mooi nu mijn moeder is overleden. En dan de zin : de dag nadat je moeder sterft en jij wordt losgelaten..
christiana wijzigde dit bericht op 20-05-2018 23:16
1.34% gewijzigd
