Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
woensdag 30 mei 2018 om 08:17
woensdag 30 mei 2018 om 08:33
Toch mooi, dat jullie nog samen zo kunnen koken. En knap dat je vader aan het leren is!
Ja, als je het zelf niet hebt meegemaakt dan kun je gewoon niet weten hoe het is, en wat voor impact het heeft. Het is heel ingrijpend. Het verandert je.
Is de pijn onder controle met de morfine? Mijn ervaring is dat je soms echt moet zaniken en zeuren om dingen gedaan te krijgen. Toen ik het eindelijk voor elkaar kreeg dat mijn vader een morfinepomp zou krijgen ging ik met hem mee naar de PACU waar dat ding aangesloten zou worden. Ik praatte even met de anesthesist en die zei 'is er al besproken om hem een epiduraal te geven?' Ik antwoordde dat dít al de nodige strijd had opgeleverd. Ze wilden eerst nl. wachten tot na de kerst en hem dan van die TENS (of zo) pleisters geven die stroomschokjes afgeven (wat een lacher), wat na een aantal WEKEN effect zou moeten hebben (op spieren ja, niet op pijn van kanker).
Zijn antwoord: 'niemand hier hoeft enorme pijn te lijden'. Nou, mijn ervaring, en die van mijn vader) was wel anders. Maar weet dat morfine niet overal voor helpt. En als je er teveel van krijgt kan diegene gaan hallucineren en bang worden. En op een gegeven moment deed de morfine niks meer. Dat is met mijn vader gebeurd. Daarna kreeg hij een epiduraal (ruggenprik) met sufentanyl. Die heeft ie 2 weken gehad. Dat betekende wel dat hij aan het bed gekluisterd was want vanaf onder het hart was hij als het ware 'verlamd' maar de pijn werd er wel draaglijk door.
Ja, als je het zelf niet hebt meegemaakt dan kun je gewoon niet weten hoe het is, en wat voor impact het heeft. Het is heel ingrijpend. Het verandert je.
Is de pijn onder controle met de morfine? Mijn ervaring is dat je soms echt moet zaniken en zeuren om dingen gedaan te krijgen. Toen ik het eindelijk voor elkaar kreeg dat mijn vader een morfinepomp zou krijgen ging ik met hem mee naar de PACU waar dat ding aangesloten zou worden. Ik praatte even met de anesthesist en die zei 'is er al besproken om hem een epiduraal te geven?' Ik antwoordde dat dít al de nodige strijd had opgeleverd. Ze wilden eerst nl. wachten tot na de kerst en hem dan van die TENS (of zo) pleisters geven die stroomschokjes afgeven (wat een lacher), wat na een aantal WEKEN effect zou moeten hebben (op spieren ja, niet op pijn van kanker).
Zijn antwoord: 'niemand hier hoeft enorme pijn te lijden'. Nou, mijn ervaring, en die van mijn vader) was wel anders. Maar weet dat morfine niet overal voor helpt. En als je er teveel van krijgt kan diegene gaan hallucineren en bang worden. En op een gegeven moment deed de morfine niks meer. Dat is met mijn vader gebeurd. Daarna kreeg hij een epiduraal (ruggenprik) met sufentanyl. Die heeft ie 2 weken gehad. Dat betekende wel dat hij aan het bed gekluisterd was want vanaf onder het hart was hij als het ware 'verlamd' maar de pijn werd er wel draaglijk door.
woensdag 30 mei 2018 om 10:50
Dank voor je verhalen Lady, ik ga er vanavond op reageren. Moet nu werken...
Ik snap je 'probleem' met je huis. Je wil je door hem gebouwde keuken en alle andere dingen daar door hem gemaakt niet achterlaten. Maar je baalt van de dingen om het huis heen, zoals je bovenbuurman. Logisch....
Er zit meer vader in je dan je denkt, probeer eens iets te doen in huis wie weet lukt het wel. Omdat hij ergens toch bij je is
Mijn vader is een nog grotere kluns dan ik. Dus qua klussen heb ik niet veel aan hem. Verder is ie wel lief hoor.
Dat was wel mooi toen mijn moeder ziek was en in de woonkamer lag. Door de morfine was ze niet helemaal bij en dacht dat ze in een verpleeghuis lag. (Daar heeft ze altijd gewerkt.)
Ze was toen zo trots op mijn vader dat hij haar kamer daar precies zo had ingericht als de huiskamer thuis, en dat terwijl hij twee linker handen had.
Als haar bed dan omhoog ging, wat voor de thuiszorg handig was, werd ze toch wel een beetje teleurgesteld in mijn vader. Want hij had haar kamer in het verpleeghuis boven ook precies als de huiskamer gemaakt. Daar had ze dan toch liever de slaapkamer gehad.
Pas toen ik haar twee dagen voor haar overlijden in een rolstoel ons huis doorreed, "toch wel knap van je vader dat alles zo hetzelfde is...". En de drempel over wilde rijden naar buiten besefte ze dat ze thuis was.
Ik snap je 'probleem' met je huis. Je wil je door hem gebouwde keuken en alle andere dingen daar door hem gemaakt niet achterlaten. Maar je baalt van de dingen om het huis heen, zoals je bovenbuurman. Logisch....
Er zit meer vader in je dan je denkt, probeer eens iets te doen in huis wie weet lukt het wel. Omdat hij ergens toch bij je is
Mijn vader is een nog grotere kluns dan ik. Dus qua klussen heb ik niet veel aan hem. Verder is ie wel lief hoor.
Dat was wel mooi toen mijn moeder ziek was en in de woonkamer lag. Door de morfine was ze niet helemaal bij en dacht dat ze in een verpleeghuis lag. (Daar heeft ze altijd gewerkt.)
Ze was toen zo trots op mijn vader dat hij haar kamer daar precies zo had ingericht als de huiskamer thuis, en dat terwijl hij twee linker handen had.
Als haar bed dan omhoog ging, wat voor de thuiszorg handig was, werd ze toch wel een beetje teleurgesteld in mijn vader. Want hij had haar kamer in het verpleeghuis boven ook precies als de huiskamer gemaakt. Daar had ze dan toch liever de slaapkamer gehad.
Pas toen ik haar twee dagen voor haar overlijden in een rolstoel ons huis doorreed, "toch wel knap van je vader dat alles zo hetzelfde is...". En de drempel over wilde rijden naar buiten besefte ze dat ze thuis was.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
woensdag 30 mei 2018 om 10:58
Koekie, volg je hart.
Ook als jij er wel bent hebben ze genoeg met z'n tweeen. Je kan altijd een boodschap doen of even wandelen ofzo.
Ik ben die tijd wel bij mijn ouders ingetrokken, vonden zij fijn en vond ik fijn. Als ze me zeg maar niet konden gebruiken ging ik een rondje fietsen of weg met de hond.
Ook als jij er wel bent hebben ze genoeg met z'n tweeen. Je kan altijd een boodschap doen of even wandelen ofzo.
Ik ben die tijd wel bij mijn ouders ingetrokken, vonden zij fijn en vond ik fijn. Als ze me zeg maar niet konden gebruiken ging ik een rondje fietsen of weg met de hond.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
woensdag 30 mei 2018 om 11:07
Ik heb wel es wat geprobeerd hier, maar het werd allemaal niets. Klussen is niet voor mij weggelegd. Tuinieren, dat deed ik ook nooit. Maar dat lukt me nu wel. Ik snoei als een malle, er staat bijna niets meer - haha.
Ik zou zo graag aan hem willen vragen wat ik moet doen. Blijven of toch verhuizen. En als ik blijf, moet er wel behoorlijk wat aan dit huis gebeuren. Wat moet ik dan en wat is het beste? Ik mis zijn advies ook zo. Hij was heel inventief en daarbij ook nog eens heel handig. Ik heb wel eens gigantische lekkage in mijn keuken gehad. Binnen een uur stond hij op de stoep en heeft het opgelost. Wij waren echt zijn prinsessen. Hij deed ALLES voor ons.
Nu hij er niet meer is hebben we pas echt door wat hij allemaal deed. En wat voor een onbenul ik ben. Ik zou niet eens weten hoe ik het oliepeil in de auto moet checken. Je had mijn moeder en ik eens moeten zien toen we voor het eerst de elektrische grasmaaier moesten gebruiken. Maar ook dat kwam goed.
Ik mis gewoon zijn onvoorwaardelijke zorg en liefde. Ik vind het zo knap hoe hij zijn leven opgebouwd heeft. Hij heeft echt een rotjeugd gehad en moeten smeken zodat zijn ouders toestemming gaven het land te verlaten (hij was minderjarig). En als ik dan zie hoe hij zijn leven heeft opgebouwd, wat hij altijd voor iedereen heeft gedaan en zelf nooit iets vroeg, nooit klaagde en dan op het laatst nog zo'n pijn heeft moeten lijden. Dat vind ik echt heel erg. Dat had ie niet verdiend. Ik had hem zo graag nog een aantal goede jaren gegund, samen met mijn moeder, die echt net met pensioen was gegaan. Gewoon genieten van de pup, de tuin, en de kleine dingen in het leven. Hij was heel snel tevreden.
Maar goed, kan nog uren doorgaan, en zal dat ongetwijfeld ook nog wel doen (sorry Spikkels, ik heb je hele topic overgenomen. Hoe is het met jou?
). Maar eerst ook maar even aan het werk. Er komt al zo weinig uit mijn handen.
Ik zou zo graag aan hem willen vragen wat ik moet doen. Blijven of toch verhuizen. En als ik blijf, moet er wel behoorlijk wat aan dit huis gebeuren. Wat moet ik dan en wat is het beste? Ik mis zijn advies ook zo. Hij was heel inventief en daarbij ook nog eens heel handig. Ik heb wel eens gigantische lekkage in mijn keuken gehad. Binnen een uur stond hij op de stoep en heeft het opgelost. Wij waren echt zijn prinsessen. Hij deed ALLES voor ons.
Nu hij er niet meer is hebben we pas echt door wat hij allemaal deed. En wat voor een onbenul ik ben. Ik zou niet eens weten hoe ik het oliepeil in de auto moet checken. Je had mijn moeder en ik eens moeten zien toen we voor het eerst de elektrische grasmaaier moesten gebruiken. Maar ook dat kwam goed.
Ik mis gewoon zijn onvoorwaardelijke zorg en liefde. Ik vind het zo knap hoe hij zijn leven opgebouwd heeft. Hij heeft echt een rotjeugd gehad en moeten smeken zodat zijn ouders toestemming gaven het land te verlaten (hij was minderjarig). En als ik dan zie hoe hij zijn leven heeft opgebouwd, wat hij altijd voor iedereen heeft gedaan en zelf nooit iets vroeg, nooit klaagde en dan op het laatst nog zo'n pijn heeft moeten lijden. Dat vind ik echt heel erg. Dat had ie niet verdiend. Ik had hem zo graag nog een aantal goede jaren gegund, samen met mijn moeder, die echt net met pensioen was gegaan. Gewoon genieten van de pup, de tuin, en de kleine dingen in het leven. Hij was heel snel tevreden.
Maar goed, kan nog uren doorgaan, en zal dat ongetwijfeld ook nog wel doen (sorry Spikkels, ik heb je hele topic overgenomen. Hoe is het met jou?
). Maar eerst ook maar even aan het werk. Er komt al zo weinig uit mijn handen.
woensdag 30 mei 2018 om 21:53
Sinala
Lady: hele herkenbare verhalen. Je schrijft er heel mooi en beeldend over. Ik moet er regelmatig door huilen, omdat het mij ook aan dingen doet denken. Ik vind het verdrietig dat jullie zo veel moeite hebben moeten doen voor de pijnstilling. Zo krom allemaal. Bij mijn moeder was het allemaal een fluitje van een cent. Vanaf het begin van haar ziekte was ze al aan de morfine.
Cookie: wat verschrikkelijk. Het onvermijdelijke einde. Ik zou inderdaad gaan logeren bij je ouders. Mijn moeder zei 2 weken voor haar sterven dat ze niet meer naar een hospice hoefde want het was al te laat. Ik kon me dat niet voorstellen. Ook toen ze in slaap gebracht werd, dachten we dat het nog wel een paar weken zou duren. Na 2 dagen was ze al overleden. Ze was veel zieker dan wij dachten en zelf voelde ze dat heel goed. Had ik maar beter naar haar geluisterd. Daar kan ik me echt schuldig om voelen. Bespreek nog met haar wat ze zou willen.
Maar ik moet eerlijk zeggen: als ik dit topic lees, voelt bijna iedereen zich wel schuldig na een overlijden van een dierbare. Vooral omdat men meer had willen doen. Daar spreekt alleen maar liefde uit. Ik denk dat we allemaal de pijn weg hadden willen nemen en er meer hadden willen zijn.
De avond voor mijn moeder in slaap gebracht werd ben ik bij haar in bed gekropen en heb ik in haar armen liggen huilen. Dat koester ik enorm.
Heel veel sterkte Cookie.
Ik heb afgelopen week hier niet gelezen. Een hoop dingen kunnen me niet zo veel schelen en ik steek liever tijd in andere dingen. Het gaat eigenlijk wel goed denk ik. Ik blijf het moeilijk vinden dat niemand nog over haar praat. Ik heb het gevoel dat ze al vergeten wordt.
Gisteren had ik goed nieuws op mijn werk. Ik belde mijn vader om het te vertellen. Toen ik ophing heb ik enorm gehuild. Ik kan het niet meer aan haar vertellen. Ze was zo trots op me en mijn nieuwe baan en nu kan ik haar er niet over vertellen. Dit was eigenlijk de eerste keer dat ik dit had. Weer een nieuwe ervaring zeg maar.
Jullie hadden het veel over muziek. Als ik wil huilen om haar, luister ik in de auto naar Spinvis.
Lady: hele herkenbare verhalen. Je schrijft er heel mooi en beeldend over. Ik moet er regelmatig door huilen, omdat het mij ook aan dingen doet denken. Ik vind het verdrietig dat jullie zo veel moeite hebben moeten doen voor de pijnstilling. Zo krom allemaal. Bij mijn moeder was het allemaal een fluitje van een cent. Vanaf het begin van haar ziekte was ze al aan de morfine.
Cookie: wat verschrikkelijk. Het onvermijdelijke einde. Ik zou inderdaad gaan logeren bij je ouders. Mijn moeder zei 2 weken voor haar sterven dat ze niet meer naar een hospice hoefde want het was al te laat. Ik kon me dat niet voorstellen. Ook toen ze in slaap gebracht werd, dachten we dat het nog wel een paar weken zou duren. Na 2 dagen was ze al overleden. Ze was veel zieker dan wij dachten en zelf voelde ze dat heel goed. Had ik maar beter naar haar geluisterd. Daar kan ik me echt schuldig om voelen. Bespreek nog met haar wat ze zou willen.
Maar ik moet eerlijk zeggen: als ik dit topic lees, voelt bijna iedereen zich wel schuldig na een overlijden van een dierbare. Vooral omdat men meer had willen doen. Daar spreekt alleen maar liefde uit. Ik denk dat we allemaal de pijn weg hadden willen nemen en er meer hadden willen zijn.
De avond voor mijn moeder in slaap gebracht werd ben ik bij haar in bed gekropen en heb ik in haar armen liggen huilen. Dat koester ik enorm.
Heel veel sterkte Cookie.
Ik heb afgelopen week hier niet gelezen. Een hoop dingen kunnen me niet zo veel schelen en ik steek liever tijd in andere dingen. Het gaat eigenlijk wel goed denk ik. Ik blijf het moeilijk vinden dat niemand nog over haar praat. Ik heb het gevoel dat ze al vergeten wordt.
Gisteren had ik goed nieuws op mijn werk. Ik belde mijn vader om het te vertellen. Toen ik ophing heb ik enorm gehuild. Ik kan het niet meer aan haar vertellen. Ze was zo trots op me en mijn nieuwe baan en nu kan ik haar er niet over vertellen. Dit was eigenlijk de eerste keer dat ik dit had. Weer een nieuwe ervaring zeg maar.
Jullie hadden het veel over muziek. Als ik wil huilen om haar, luister ik in de auto naar Spinvis.
woensdag 30 mei 2018 om 21:55
Lady, lastig die besluiten he als je je klankbord kwijt bent. Misschien kan je zijn patatjes niet maken, lukt het tuinieren niet zo en ben je technisch niet de beste. Je kan vast dingen van hem in jezelf vinden als je goed zoekt. Ik vermoed zelfs meer dan je denkt.
In elk geval zijn woorden en zijn oude wijze raad heb je bij je, altijd, zolang als je er aan denkt.
Dingen veranderen in huis of nieuwe dingen blijven lastig. Juist omdat die ene ouder er niet meer is. Zeker na 8 jaar ontkom je niet aan veranderingen en of beesten, bij mij twee katten, die mijn moeder nooit gekend heeft. Ook al went het, het blijft raar.
In elk geval zijn woorden en zijn oude wijze raad heb je bij je, altijd, zolang als je er aan denkt.
Dingen veranderen in huis of nieuwe dingen blijven lastig. Juist omdat die ene ouder er niet meer is. Zeker na 8 jaar ontkom je niet aan veranderingen en of beesten, bij mij twee katten, die mijn moeder nooit gekend heeft. Ook al went het, het blijft raar.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
woensdag 30 mei 2018 om 21:56
Een paar dagen geleden maar onwijs druk geweest.
Wat een mooie, leuke verhalen zijn er gedeeld. Ik denk dat dit topic daar ook heel goed voor is, dan halen we samen fijne herinneringen op, die zijn misschien nog wel fijner om (nog een keer en nog een keer) te delen dan het verdriet. Hoewel het verdriet natuurlijk ook gedeeld moet worden!
Koekie, heel veel sterkte deze dagen en weken. Je bent hier altijd welkom! En doe inderdaad wat voor jou goed voelt. Je kunt ook aan je ouders vragen wat zij fijn zouden vinden als je het zelf niet zo goed weet.
Sinala, dag voor dag lieverd. 
Hier begint het gemis te komen. Gisteren was het 4 weken geleden; overmorgen een maand. Die is zo snel voorbij gegaan, maar die eerste week / twee weken wordt je ook veel geleefd natuurlijk. Nu er zo veel dingen in mijn leven gebeuren merk ik dat ik zo veel behoefte heb om dat tegen mama te vertellen, met mama kon ik echt over niks praten, met mijn vader is dat een stuk lastiger (soms wil ik gewoon vertellen, zonder advies).
Er is in huis een hoop verbouwd, heb dus waarschijnlijk een nieuwe baan en studeer als het goed is overmorgen af.
Mijn eindexamengesprek had ik ver naar voor getrokken toen bleek dat het slecht ging met mama maar zelfs dat was niet op tijd.. Gelukkig heb ik wel mijn jurk samen met haar uitgezocht (of had ik dat al verteld?). Ik weet ook niet of ik uit kijk naar mijn diplomering of er juist tegenop zie.. Nouja, dan zijn we weer een maand verder dus dat zien we dan wel weer.
Volgende week hoop ik wat meer inhoudelijk op iedereen te reageren, nu heb ik het nog steeds heel druk met veel dingen.
Heel, heel veel knuffels weer voor iedereen. Ik denk meerdere keren per dag aan jullie.
Wat een mooie, leuke verhalen zijn er gedeeld. Ik denk dat dit topic daar ook heel goed voor is, dan halen we samen fijne herinneringen op, die zijn misschien nog wel fijner om (nog een keer en nog een keer) te delen dan het verdriet. Hoewel het verdriet natuurlijk ook gedeeld moet worden!
Koekie, heel veel sterkte deze dagen en weken. Je bent hier altijd welkom! En doe inderdaad wat voor jou goed voelt. Je kunt ook aan je ouders vragen wat zij fijn zouden vinden als je het zelf niet zo goed weet.
Sinala, dag voor dag lieverd.
Hier begint het gemis te komen. Gisteren was het 4 weken geleden; overmorgen een maand. Die is zo snel voorbij gegaan, maar die eerste week / twee weken wordt je ook veel geleefd natuurlijk. Nu er zo veel dingen in mijn leven gebeuren merk ik dat ik zo veel behoefte heb om dat tegen mama te vertellen, met mama kon ik echt over niks praten, met mijn vader is dat een stuk lastiger (soms wil ik gewoon vertellen, zonder advies).
Er is in huis een hoop verbouwd, heb dus waarschijnlijk een nieuwe baan en studeer als het goed is overmorgen af.
Mijn eindexamengesprek had ik ver naar voor getrokken toen bleek dat het slecht ging met mama maar zelfs dat was niet op tijd.. Gelukkig heb ik wel mijn jurk samen met haar uitgezocht (of had ik dat al verteld?). Ik weet ook niet of ik uit kijk naar mijn diplomering of er juist tegenop zie.. Nouja, dan zijn we weer een maand verder dus dat zien we dan wel weer.
Volgende week hoop ik wat meer inhoudelijk op iedereen te reageren, nu heb ik het nog steeds heel druk met veel dingen.
Heel, heel veel knuffels weer voor iedereen. Ik denk meerdere keren per dag aan jullie.
woensdag 30 mei 2018 om 22:01
Nog even over die herinneringen, daar baal ik denk ik nog wel het meeste van. Iedereen heeft mooie herinneringen met zijn ouders kunnen maken (en dat is niet naar jullie gericht, ook naar mijn broers bijvoorbeeld) terwijl ik pas sinds een jaar weer close begon te worden met mama en dus maar 1 jaar leuke, goede, herinneringen heb kunnen maken, waarvan ze er 8 ziek was..
Er komen vast wel meer herinneringen terug van vroeger maar ik vind het zo erg dat ik zo'n rot puber geweest ben. Daar heb ik mama mijn excuses ook voor aangeboden op de laatste dag trouwens, haha. En haar bedankt, dat ze het goed gedaan heeft.
Dat vind ik dan wel weer heel waardevol, dat ik echt, echt alles nog heb kunnen zeggen wat ik wilde en zo goed afscheid heb kunnen nemen.
Wat was mijn mama lief en wat mis ik haar.
Er komen vast wel meer herinneringen terug van vroeger maar ik vind het zo erg dat ik zo'n rot puber geweest ben. Daar heb ik mama mijn excuses ook voor aangeboden op de laatste dag trouwens, haha. En haar bedankt, dat ze het goed gedaan heeft.
Dat vind ik dan wel weer heel waardevol, dat ik echt, echt alles nog heb kunnen zeggen wat ik wilde en zo goed afscheid heb kunnen nemen.
Wat was mijn mama lief en wat mis ik haar.
woensdag 30 mei 2018 om 22:06
Lieve Woepsie, pas alsjeblieft goed op jezelf. Ik lees bijna mezelf in jouw woorden van een paar jaar geleden. In een jaar tijd werd mijn moeder ziek, werd ik zwanger en kreeg ik een kind, wisselde ik van baan en studeerde ik af. Ik deed alles maar even bij elkaar en op het moment zelf ging dat allemaal goed en kon dat ook. Een half jaar na de geboorte storte ik in. Alles was zo heftig en ik had helemaal niet de tijd gehad om dat te verwerken of uberhaupt maar na te denken of te voelen wat er gebeurde.
Het heeft mij uiteindelijk heel goed geholpen om alles op te schrijven wat er in die jaren gebeurd was. Nu doe ik dat bij voorbaat al, om te voorkomen dat ik weer zo ver weg zak.
Het heeft mij uiteindelijk heel goed geholpen om alles op te schrijven wat er in die jaren gebeurd was. Nu doe ik dat bij voorbaat al, om te voorkomen dat ik weer zo ver weg zak.
donderdag 31 mei 2018 om 06:49
donderdag 31 mei 2018 om 07:57
Ook ik was zeker geen makkelijke puber en nogal vrijgevochten, al heeft mijn moeder mij altijd onvoorwaardelijk gesteund. Ze was zo’n mooi mens en kon altijd met mij blijven communiceren, in tegenstelling tot mijn vader destijds (wat later gelukkig wel goed is gekomen).
Een tijdje terug heb ik mijn dagboeken uit de puberjaren weer eens terug gelezen. Wat een toestanden. Later heb ik het daar nog eens met haar over gehad, ze was toen al ziek. We moesten toch wel hard lachen... een mooie herinnering. Ik heb het hier al eens eerder gezegd: als ik net zo’n moeder als haar kan zijn, ben ik geslaagd. Nu heb ik zelf een nest met pubers. Soms weet ik zeker dat mijn moeder nu met mij meekijkt en vooral meelacht.
Een tijdje terug heb ik mijn dagboeken uit de puberjaren weer eens terug gelezen. Wat een toestanden. Later heb ik het daar nog eens met haar over gehad, ze was toen al ziek. We moesten toch wel hard lachen... een mooie herinnering. Ik heb het hier al eens eerder gezegd: als ik net zo’n moeder als haar kan zijn, ben ik geslaagd. Nu heb ik zelf een nest met pubers. Soms weet ik zeker dat mijn moeder nu met mij meekijkt en vooral meelacht.
donderdag 31 mei 2018 om 08:25
Waar ik nu wel een beetje voor vrees dat bepaalde herinneringen aan mijn moeder langzaam gaan vervagen. Mijn vader had het er laatst ook al over, dat je bepaalde details van haar kwijt raakt. Dat het wegglipt tussen je vingers.
Daarnaast vul ik vaak mijn eigen herinneringen aan haar in met mijn eigen gedachtes. Wat misschien wel helemaal niet meer klopt. Mijn moeder was juist zo uniek omdat ze vaak dingen deed of zei die je totaal niet verwachtte. Moeilijk.
Sterkte allemaal. En Woepie, ik snap je zo goed. Dat je niet meer je ei kwijt kan bij je moeder. Vooral als er een grote gebeurtenis plaatsvinden in je leven. Dan voel je zo het gemis.
Daarnaast vul ik vaak mijn eigen herinneringen aan haar in met mijn eigen gedachtes. Wat misschien wel helemaal niet meer klopt. Mijn moeder was juist zo uniek omdat ze vaak dingen deed of zei die je totaal niet verwachtte. Moeilijk.
Sterkte allemaal. En Woepie, ik snap je zo goed. Dat je niet meer je ei kwijt kan bij je moeder. Vooral als er een grote gebeurtenis plaatsvinden in je leven. Dan voel je zo het gemis.
donderdag 31 mei 2018 om 11:32
Teun, ik moest daar vanochtend nog aan denken, dat ik bang ben herinneringen te verliezen. Het gebeurt nu al. Ik ben heel blij dat ik nog een paar filmpjes heb en de dag voor zijn overlijden heb ik nog een audio opname gemaakt. Daar moet ik echt van huilen - het horen van zijn stem.
Ik blijf het echt onwerkelijk vinden dat hij er niet meer is. Het klopt gewoon niet.
Ik blijf het echt onwerkelijk vinden dat hij er niet meer is. Het klopt gewoon niet.
donderdag 31 mei 2018 om 17:31
Die herinneringen kwijt raken vind ik ook erg. Ik heb ook nog een audio opname van vlak voor mn pa stierf maar zn stem was toen al een tijd aangetast.
Lady over je appartement: wat denk je dat je vader tegen je zou zeggen? En zou je evt niet iets mee kunnen nemen wat hij gemaakt heeft. Bij de deurtjes van de keuken om een kast van te laten maken of ook weer in je nieuwe huis in de keuken te plaatsen. En planten meenemen uit je tuintje nu. Zodat de meest waardevolle dingen toch mee gaan.
Lady over je appartement: wat denk je dat je vader tegen je zou zeggen? En zou je evt niet iets mee kunnen nemen wat hij gemaakt heeft. Bij de deurtjes van de keuken om een kast van te laten maken of ook weer in je nieuwe huis in de keuken te plaatsen. En planten meenemen uit je tuintje nu. Zodat de meest waardevolle dingen toch mee gaan.
donderdag 31 mei 2018 om 17:42
De audioopname die ik de dag voor zijn sterven had gemaakt, daar klinkt mijn vader heel hees. Hij had bijna geen stem meer over. Maar ik ben heel blij dat ik die opname toch nog gemaakt had. Ik was het bijna helemaal vergeten.
Ik denk dat mijn vader zou zeggen: blijf nog even, je loopt vanzelf tegen iets anders aan. Geen overhaaste beslissingen nemen. En inderdaad, ik kan iets van die keuken meenemen. Een grote voorraadkast. Die zit in de muur geschroefd, maar volgens mij kan die zo los. En gelukkig heb ik nog een paar andere meubeltjes die hij gemaakt heeft. En ja, mijn vijgenboom die hij voor mij geplant heeft. Die is al zo groot!
Ik hoop toch zo dat hij nog ergens 'zweeft', dat ie toch nog een beetje bij mij is. Dan hoop ik niet dat hij verdrietig is omdat ik zo veel verdriet heb
Ik ben nu een lang weekend weg. En dit is zo goed voor mij. Ik had er eerst geen zin in, maar nu ik hier ben vind ik het heerlijk. Het is zo ook makkelijker om het verdriet even te parkeren.
Ik denk dat mijn vader zou zeggen: blijf nog even, je loopt vanzelf tegen iets anders aan. Geen overhaaste beslissingen nemen. En inderdaad, ik kan iets van die keuken meenemen. Een grote voorraadkast. Die zit in de muur geschroefd, maar volgens mij kan die zo los. En gelukkig heb ik nog een paar andere meubeltjes die hij gemaakt heeft. En ja, mijn vijgenboom die hij voor mij geplant heeft. Die is al zo groot!
Ik hoop toch zo dat hij nog ergens 'zweeft', dat ie toch nog een beetje bij mij is. Dan hoop ik niet dat hij verdrietig is omdat ik zo veel verdriet heb
Ik ben nu een lang weekend weg. En dit is zo goed voor mij. Ik had er eerst geen zin in, maar nu ik hier ben vind ik het heerlijk. Het is zo ook makkelijker om het verdriet even te parkeren.
donderdag 31 mei 2018 om 19:58
Lekker een weekend weg Lady.
Dat hese had mn pa ook zo.
Leuk een vijgenboom heb er ook 1 in mn tuin maar die is nog klein. Vind vijgen echt lekker. Wij waren een keer in toscane oo vakantie en daar stond een boom vlak bij het zwembad. Daar plukte ik elke dag een paar vijgen van. Het was daar sowiezo prachtig en heerlijk rustig. Heerlijke herinneringen aan.
Nou morgen hebben we de verjaardag van mn moeder. Voor het eerst dus zonder pap. Zie er echt wel tegenop. Vind het ook zo erg voor mn ma. Gelukkig geniet ze erg van onze kids dus hopelijk geven die haar afleiding.
Dat hese had mn pa ook zo.
Leuk een vijgenboom heb er ook 1 in mn tuin maar die is nog klein. Vind vijgen echt lekker. Wij waren een keer in toscane oo vakantie en daar stond een boom vlak bij het zwembad. Daar plukte ik elke dag een paar vijgen van. Het was daar sowiezo prachtig en heerlijk rustig. Heerlijke herinneringen aan.
Nou morgen hebben we de verjaardag van mn moeder. Voor het eerst dus zonder pap. Zie er echt wel tegenop. Vind het ook zo erg voor mn ma. Gelukkig geniet ze erg van onze kids dus hopelijk geven die haar afleiding.
